Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Ἡ ἀλήθεια γιά τήν φήμη

πηγή : Jul 24 http://filonoi.gr/i-alithia-gia-tin-fimi/

Ἡ ἀλήθεια γιά τήν φήμη


Ὁ Πολύφημος εἶχε φήμη

Για προσέξτε λίγο την παρακάτω ιστορία….
Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθησε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.
Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός.
Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους.. Το
 παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι – χωρίς καμία εξαίρεση – τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν – έστω και για λίγο – μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολλάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε.
 Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.
Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολλαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισητηρίου ήταν 100 δολλάρια. Ο Bell αμοίβεται με περίπου 1000 δολλάρια το λεπτό!Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να
 παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;» (viptaxi


Θυμήθηκα λοιπὸν ἕνα κείμενον ποὺ ἔγραφα πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων, γιὰ τὸν ἡγέτη. (Ποιός εἶναι ὁ ἠγέτης; Ὁ Κανένας!) Θυμήθηκα κι ἄλλα πολλά. Θυμήθηκα ἀκόμη καὶ τὴν ἀδυναμία μας νὰ κατανοήσουμε τὰ αὐτονόητα διότι στὸ μυαλό μας ἐπικρατεῖ ὁ «θόρυβος τῆς παραπληροφορήσεως» κι ἐπισκιάζει τὰ πάντα. 
Ἡ φήμη λοιπόν! Πῶς ἀποκτᾶται; Ἀπὸ ποιούς; Γιατί; 
Ἕνας δίκαιος, ἠθικός, ἔντιμος δὲν ἔχει φήμη. Ἔχει  κλέος. Αὐτὸ τὸ σπάνιον εἶδος ἀνθρώπων ὑπάρχει ἀκόμη. Ζῇ γύρω μας. Ἀναπνέει. «Δομεῖται» καὶ δομεῖ τὸ αὔριο. Δὲν τὸ πιστεύουμε; Κακῶς. Διότι ἡ φήμη ἀποκτᾶται εὐκόλως καὶ χάνεται ἀκόμη πιὸ εὔκολα. Ὄπως γιὰ παράδειγμα ὁ παραπάνω βιολιστής, ποὺ «ἔχασε» γιὰ λίγο τὴν φήμη του μέσα στὸ ἄγνωστο πλῆθος. 
Τὸ κλέος ὄμως; Ὑπάρχει περίπτωσις νὰ χάσῃ τὸ κλέος του ὁ Νικηταρᾶς; Ὁ Γέρος; Ὁ Καραϊσκάκης; Ὄχι φυσικά. 
Ὑπομονὴ λοιπόν. Σὲ λίγο οἱ φῆμες θὰ χαθοῦν γιὰ νὰ ξαναβροῦν οἱ ἔχοντες τὸ κλέος τὸν φυσικό τους δρόμο.
Φιλονόη.
Φωτογραφία ἀπὸ ἐδῶ
Ὁλόκληρον τὸ ἄρθρον στὰ ἀγγλικὰ θὰ τὸ βρεῖτε ἐδῶl

ἀναδημοσίευσις ἀπό 2 – 8 – 2011
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις