πηγή: http://www.madata.gr/diafora/science/215318.html
Περσείδες 2012: Θα βρέξει αστέρια τo Σάββατο 11 Αυγούστου
Περσείδες 2012: Θα βρέξει αστέρια τη νύχτα του Σαββάτου 11 Αυγούστου και της Κυριακής 12 Αυγούστου.
Το φαινόμενο, που παρατηρείται εδώ και χιλιάδες χρόνια, είχε ως
αποτέλεσμα γύρω από τα «πεφταστέρια» του Αυγούστου να δημιουργηθούν
πολλοί μύθοι. Κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν τα... αστράκια που είδε η
Δανάη πέφτοντας στην αγκαλιά του Δία. Η χριστιανική πίστη πάλι
«θέλει» τις Περσείδες να είναι τα δάκρυα του Αγίου Λαυρεντίου που
μαρτύρησε γύρω στα μέσα Αυγούστου.
Για μια ακόμη χρονιά, οι «Περσείδες», οι πολυπληθείς διάττοντες
αστέρες, δίνουν το ραντεβού με τους ουρανούς της Γης. Το μοναδικό
υπερθέαμα της «βροχής από πεφταστέρια» θα κορυφωθεί τη νύχτα ττου Σαββάτου 11 Αυγούστου και της Κυριακής 12 Αυγούστουόπου θα πέφτουν περίπου 100 μετέωρα την ώρα προσφέροντας ένα εντυπωσιακό θέαμα.
Τον φετινό Αύγουστο η επόμενη πανσέληνος
θα είναι στις 31 Αυγούστου, ενώ στις 17 Αυγούστου υπάρχει Νέα Σελήνη,
πράγμα που σημαίνει ότι, αντίθετα με το περσινό καλοκαίρι, η λάμψη του
φεγγαριού δεν θα αποτελέσει σημαντικό πρόβλημα για τις παρατηρήσεις του
νυχτερινού ουρανού.
Στην Ελλάδα το θέαμα θα είναι ορατό, ιδίως αν κοιτάξει κανείς στον ουρανό σε κατεύθυνση βορειοανατολική.
Όσο πιο καθαρός είναι ο νυχτερινός ουρανός, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες για ένα πιο εντυπωσιακό θέαμα, αν και μερικές φορές διαψεύδονται οι προσδοκίες των θεατών που ξενυχτούν. Πρόβλεψη, πάντως, δεν γίνεται.
Φέτος το φαινόμενο θα είναι ορατό μετά τη δύση του ηλίου και μέχρι τις 10 το βράδυ.
Οι ειδικοί πάντως της NASA, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Daily Mail, εκτιμούν ότι πρέπει να αναμένεται πτώση μετεώρων με μέσο ρυθμό 50-80 την ώρα.
Οι επιστήμονες θεωρούν ότι μετά το 2007 υπάρχουν καλύτερες συνθήκες από ποτέ για την παρακολούθηση του φαινομένου, κυρίως από σκοτεινές περιοχές στην εξοχή, ώστε να μην παρεμβάλλεται η φωταύγεια των πόλεων.
Οι Περσείδες ονομάστηκαν έτσι επειδή φαίνονται να προέρχονται από τον αστερισμό του Περσέα, αλλά αυτό είναι μια οπτική αυταπάτη.
Στην πραγματικότητα προκαλούνται από τα σωματίδια σκόνης και λοιπά υπολείμματα που αφήνει πίσω της η τεράστια ουρά (μήκους δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων) του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1862 από τους αμερικανούς Λιούις Σουίφτ και Όρας Tατλ από τους οποίους και πήρε το όνομά του.
Ο κομήτης αρχίζει να συναντιέται με την τροχιά της Γης από τις αρχές του Αυγούστου και χρειάζεται περίπου 130 χρόνια για να πραγματοποιήσει μια πλήρη περιφορά γύρω από τον ήλιο.
Τα μετέωρα («πεφταστέρια») είναι μικροί διαστημικοί βράχοι που εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα υπό χαμηλή γωνία πρόσπτωσης και φαίνονται να καίγονται αργά.
Καθώς πλησιάζουν προς το έδαφος με ταχύτητα γύρω στα 60χλμ/δευτερόλεπτο και διαλύονται από την τριβή και την υπερθέρμανση, αφήνουν φωτεινά ίχνη.
Τα μετέωρα -που σπάνια φτάνουν στη Γη, καθώς καίγονται κατά την πτώση τους τελείως- μπορούν να εμφανιστούν οπουδήποτε στο νυχτερινό ουρανό, ιδίως στα πιο σκοτεινά τμήματά του, όταν δεν υπάρχει φεγγάρι.
Πόπη Π
Όσο πιο καθαρός είναι ο νυχτερινός ουρανός, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες για ένα πιο εντυπωσιακό θέαμα, αν και μερικές φορές διαψεύδονται οι προσδοκίες των θεατών που ξενυχτούν. Πρόβλεψη, πάντως, δεν γίνεται.
Φέτος το φαινόμενο θα είναι ορατό μετά τη δύση του ηλίου και μέχρι τις 10 το βράδυ.
Οι ειδικοί πάντως της NASA, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Daily Mail, εκτιμούν ότι πρέπει να αναμένεται πτώση μετεώρων με μέσο ρυθμό 50-80 την ώρα.
Οι επιστήμονες θεωρούν ότι μετά το 2007 υπάρχουν καλύτερες συνθήκες από ποτέ για την παρακολούθηση του φαινομένου, κυρίως από σκοτεινές περιοχές στην εξοχή, ώστε να μην παρεμβάλλεται η φωταύγεια των πόλεων.
Οι Περσείδες ονομάστηκαν έτσι επειδή φαίνονται να προέρχονται από τον αστερισμό του Περσέα, αλλά αυτό είναι μια οπτική αυταπάτη.
Στην πραγματικότητα προκαλούνται από τα σωματίδια σκόνης και λοιπά υπολείμματα που αφήνει πίσω της η τεράστια ουρά (μήκους δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων) του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1862 από τους αμερικανούς Λιούις Σουίφτ και Όρας Tατλ από τους οποίους και πήρε το όνομά του.
Ο κομήτης αρχίζει να συναντιέται με την τροχιά της Γης από τις αρχές του Αυγούστου και χρειάζεται περίπου 130 χρόνια για να πραγματοποιήσει μια πλήρη περιφορά γύρω από τον ήλιο.
Τα μετέωρα («πεφταστέρια») είναι μικροί διαστημικοί βράχοι που εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα υπό χαμηλή γωνία πρόσπτωσης και φαίνονται να καίγονται αργά.
Καθώς πλησιάζουν προς το έδαφος με ταχύτητα γύρω στα 60χλμ/δευτερόλεπτο και διαλύονται από την τριβή και την υπερθέρμανση, αφήνουν φωτεινά ίχνη.
Τα μετέωρα -που σπάνια φτάνουν στη Γη, καθώς καίγονται κατά την πτώση τους τελείως- μπορούν να εμφανιστούν οπουδήποτε στο νυχτερινό ουρανό, ιδίως στα πιο σκοτεινά τμήματά του, όταν δεν υπάρχει φεγγάρι.
Πόπη Π
Για
μια ακόμη χρονιά, οι Περσείδες, οι πολυπληθείς διάττοντες αστέρες,
δίνουν το ραντεβού με τους ουρανούς της Γης. Το μοναδικό υπερθέαμα της
«βροχής από πεφταστέρια» θα βρίσκεται στο αποκορύφωμά του τη νύχτα του
Σαββάτου και της Κυριακής οπότε ο ουρανός θα γεμίσει διάττοντες αστέρες!
Στην
Ελλάδα το θέαμα θα είναι ορατό, ιδίως αν κοιτάξει κανείς στον ουρανό σε
κατεύθυνση βορειοανατολική. Όσο πιο καθαρός είναι ο νυχτερινός ουρανός,
τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες για ένα πιο εντυπωσιακό θέαμα, αν και
μερικές φορές διαψεύδονται οι προσδοκίες των θεατών που ξενυχτούν.
Οι ειδικοί πάντως της NASA, εκτιμούν ότι πρέπει να αναμένεται πτώση μετεώρων με μέσο ρυθμό 100 την ώρα.
Οι
επιστήμονες θεωρούν ότι μετά το 2007 υπάρχουν καλύτερες συνθήκες από
ποτέ για την παρακολούθηση του φαινομένου, κυρίως από σκοτεινές περιοχές
στην εξοχή, ώστε
Περσείδες: μία ουράνια αυταπάτη!
Οι Περσείδες ονομάστηκαν έτσι επειδή φαίνονται να προέρχονται από τον
αστερισμό του Περσέα, αλλά αυτό είναι μια οπτική αυταπάτη. Στην
πραγματικότητα προκαλούνται από τα σωματίδια σκόνης και λοιπά
υπολείμματα που αφήνει πίσω της η τεράστια ουρά (μήκους δεκάδων
εκατομμυρίων χιλιομέτρων) του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, ο οποίος
ανακαλύφθηκε το 1862 από τους αμερικανούς Λιούις Σουίφτ και Όρας Tατλ
από τους οποίους και πήρε το όνομά του.
Ο
κομήτης αρχίζει να συναντιέται με την τροχιά της Γης από τις αρχές του
Αυγούστου και χρειάζεται περίπου 130 χρόνια για να πραγματοποιήσει μια
πλήρη περιφορά γύρω από τον ήλιο. Αυτό που παρατηρούμε είναι στην
πραγματικότητα τα σωματίδια σκόνης και βράχων που άφησε στο πέρασμά του
μέσα από το ηλιακό σύστημα ο κομήτης αυτός.
Και
καθώς η γη περνά μέσα από το νέφος των σωματιδίων αυτών, υπό τις
κατάλληλες καιρικές συνθήκες, λαμβάνει χώρα στο νυχτερινό ουρανό το
σχετικό φαντασμαγορικό θέαμα.
Τα «πεφταστέρια»
Τα μετέωρα («πεφταστέρια») είναι μικροί διαστημικοί βράχοι που
εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα υπό χαμηλή γωνία πρόσπτωσης και
φαίνονται να καίγονται αργά.
Καθώς πλησιάζουν προς το έδαφος με ταχύτητα γύρω στα 60χλμ/δευτερόλεπτο
και διαλύονται από την τριβή και την υπερθέρμανση, αφήνουν φωτεινά ίχνη.
Logan_Brumm_USA_meteor
Περσείδες! Βροχή διαττόντων αστέρων, με μέγιστο τη νύχτα 12-13 Αυγούστου 2012
Οι
Περσείδες (αρσενικό) είναι από τις πιο εντυπωσιακές βροχές μετεώρων (ή
βροχή διαττόντων αστέρων) που παρατηρούνται κάθε χρόνο από τα μέσα του
Ιούλη μέχρι και τα τέλη Αυγούστου. Με βάση τις παρατηρήσεις του Διεθνούς
Οργανισμού Μετεώρων (International Meteor Organization – ΙΜΟ) από τα
πρόσφατα έτη, φέτος αναμένουμε την εμφάνιση του μέγιστου των 100 περίπου
μετεώρων ανά ώρα, τη νύχτα μεταξύ της 12ης Αυγούστου και της 13ης
Αυγούστου.
Η βροχή διαττόντων αστέρων είναι ένα ουράνιο φαινόμενο που συμβαίνει όταν η Γη διέρχεται μέσα από σμήνη σωματιδίων μετεωρικής ύλης. Η ύλη αυτή προέρχεται από κομήτες που διαλύονται ή από την ουρά των υπολειμμάτων που αφήνουν οι κομήτες κατά την τροχιά τους. Εκατομμύρια σωματίδια, που ονομάζονται μετεωροειδή, αργά αλλά σταθερά διασκορπίζονται κατά μήκος της τροχιάς του κομήτη, σε μια αρκετά πλατιά ζώνη. Όταν τα σωματίδια αυτά μπουν στην ατμόσφαιρα της Γης, καίγονται δημιουργώντας εντυπωσιακές φωτεινές τροχιές και τα ονομάζουμε μετέωρα. Στην περίπτωση που τα σωματίδια αυτά είναι μεγαλύτερα και δεν προλάβουν να καούν ολόκληρα, πέφτουν στη Γη, (τα ονομάζουμε μετεωρίτες) δημιουργώντας μικρούς κρατήρες από την ταχύτητα πρόσκρουσης. Το φαινόμενο της βροχής διαττόντων το παρατηρούμε συγκεκριμένες ημερομηνίες κάθε χρόνου, όταν η Γη συναντάει την τροχιά κάποιου κομήτη ή βρίσκεται κοντά σε αυτήν, και περνά μέσα από τη ζώνη των μετεώρων. Για το λόγο αυτό, οι βροχές μετεώρων φαίνονται να προέρχονται από ένα συγκεκριμένο σημείο στον ουράνιο θόλο, που ονομάζουμε ακτινοβόλο σημείο. Στο σημείο αυτό του ουράνιου θόλου παρατηρούμε και το μεγαλύτερο αριθμό μετεώρων που εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης και φαίνονται σαν αστέρια που πέφτουν (πεφταστέρια) με μεγαλύτερο ωριαίο ρυθμό εμφάνισης από το μέσο όρο.
Η βροχή διαττόντων των Περσείδων (ονομάζεται έτσι γιατί το ακτινοβόλο σημείο τους προβάλλεται στον αστερισμό του Περσέα, φαίνεται δηλαδή σα να έρχονται από την κατεύθυνση αυτή) ήταν πολύ εντυπωσιακή σε διάφορες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, με την εμφάνιση 150 μέχρι και περισσοτέρων των 400 μετεώρων ανά ώρα, λόγω του ότι η Γη περνά μέσα από περιοχές με υψηλότερη πυκνότητα υπολειμμάτων σκόνης του κομήτη. Τα μικρά σωματίδια της σκόνης έχουν τον όγκο των κόκκων της άμμου και βάρος περίπου ενός γραμμαρίου.
Στην αρχή της δεκαετίας του ‘90, τις χρονιές 1991 και 1992, σημειώθηκε μια έξαρση στην εμφάνιση των μετεώρων με παρατήρηση περισσότερων των 400 την ώρα. Ο ωριαίος αριθμός τους μειώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’90, φτάνοντας τα 100 περίπου μετέωρα, ενώ από το 2000 ήταν πολύ λιγότερα. Αυτό συνδέθηκε με την περιήλια μετάβαση του κομήτη 109P/Swift-Tuttle το 1992. Η περίοδος που ο κομήτης Swift-Tuttle περνάει από το ηλιακό μας σύστημα είναι περίπου 130 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι όσο απομακρύνεται η απόσταση του κομήτη από τη Γη, τόσο λιγότερα μετέωρα βλέπουμε.
Τους Περσείδες κατέγραψαν πρώτοι παρατηρητές στην Κίνα το 36 μ.X., οπότε και καταγράφηκε στα αρχεία της κινεζικής Δυναστείας των Xαν. Την παρατήρηση ότι οι Περσείδες οφείλονται στην ουρά του Swift-Tuttle έκανε πρώτος ο Giovanni Schiaparelli, το 1867. Ο Γερμανός αστρονόμος Eduard Heis ήταν ο πρώτος που έκανε το 1839 την καταμέτρηση και κατέγραψε περίπου 160 μετέωρα την ώρα. Πριν δυό χρόνια, ο μέγιστος ωριαίος ρυθμός τους ήταν 120. Το 2028 αναμένεται το φαινόμενο να είναι άκρως εντυπωσιακό, γιατί τότε αναμένεται μια βροχή 1.000 διαττόντων αστεριών την ώρα, καθώς η Γη θα απέχει περίπου 60.000 χιλιόμετρα από τον πυρήνα της σκόνης του κομήτη, που ευθύνεται για το φαινόμενο.
Η βροχή διαττόντων αστέρων είναι ένα ουράνιο φαινόμενο που συμβαίνει όταν η Γη διέρχεται μέσα από σμήνη σωματιδίων μετεωρικής ύλης. Η ύλη αυτή προέρχεται από κομήτες που διαλύονται ή από την ουρά των υπολειμμάτων που αφήνουν οι κομήτες κατά την τροχιά τους. Εκατομμύρια σωματίδια, που ονομάζονται μετεωροειδή, αργά αλλά σταθερά διασκορπίζονται κατά μήκος της τροχιάς του κομήτη, σε μια αρκετά πλατιά ζώνη. Όταν τα σωματίδια αυτά μπουν στην ατμόσφαιρα της Γης, καίγονται δημιουργώντας εντυπωσιακές φωτεινές τροχιές και τα ονομάζουμε μετέωρα. Στην περίπτωση που τα σωματίδια αυτά είναι μεγαλύτερα και δεν προλάβουν να καούν ολόκληρα, πέφτουν στη Γη, (τα ονομάζουμε μετεωρίτες) δημιουργώντας μικρούς κρατήρες από την ταχύτητα πρόσκρουσης. Το φαινόμενο της βροχής διαττόντων το παρατηρούμε συγκεκριμένες ημερομηνίες κάθε χρόνου, όταν η Γη συναντάει την τροχιά κάποιου κομήτη ή βρίσκεται κοντά σε αυτήν, και περνά μέσα από τη ζώνη των μετεώρων. Για το λόγο αυτό, οι βροχές μετεώρων φαίνονται να προέρχονται από ένα συγκεκριμένο σημείο στον ουράνιο θόλο, που ονομάζουμε ακτινοβόλο σημείο. Στο σημείο αυτό του ουράνιου θόλου παρατηρούμε και το μεγαλύτερο αριθμό μετεώρων που εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης και φαίνονται σαν αστέρια που πέφτουν (πεφταστέρια) με μεγαλύτερο ωριαίο ρυθμό εμφάνισης από το μέσο όρο.
Η βροχή διαττόντων των Περσείδων (ονομάζεται έτσι γιατί το ακτινοβόλο σημείο τους προβάλλεται στον αστερισμό του Περσέα, φαίνεται δηλαδή σα να έρχονται από την κατεύθυνση αυτή) ήταν πολύ εντυπωσιακή σε διάφορες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, με την εμφάνιση 150 μέχρι και περισσοτέρων των 400 μετεώρων ανά ώρα, λόγω του ότι η Γη περνά μέσα από περιοχές με υψηλότερη πυκνότητα υπολειμμάτων σκόνης του κομήτη. Τα μικρά σωματίδια της σκόνης έχουν τον όγκο των κόκκων της άμμου και βάρος περίπου ενός γραμμαρίου.
Στην αρχή της δεκαετίας του ‘90, τις χρονιές 1991 και 1992, σημειώθηκε μια έξαρση στην εμφάνιση των μετεώρων με παρατήρηση περισσότερων των 400 την ώρα. Ο ωριαίος αριθμός τους μειώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’90, φτάνοντας τα 100 περίπου μετέωρα, ενώ από το 2000 ήταν πολύ λιγότερα. Αυτό συνδέθηκε με την περιήλια μετάβαση του κομήτη 109P/Swift-Tuttle το 1992. Η περίοδος που ο κομήτης Swift-Tuttle περνάει από το ηλιακό μας σύστημα είναι περίπου 130 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι όσο απομακρύνεται η απόσταση του κομήτη από τη Γη, τόσο λιγότερα μετέωρα βλέπουμε.
Τους Περσείδες κατέγραψαν πρώτοι παρατηρητές στην Κίνα το 36 μ.X., οπότε και καταγράφηκε στα αρχεία της κινεζικής Δυναστείας των Xαν. Την παρατήρηση ότι οι Περσείδες οφείλονται στην ουρά του Swift-Tuttle έκανε πρώτος ο Giovanni Schiaparelli, το 1867. Ο Γερμανός αστρονόμος Eduard Heis ήταν ο πρώτος που έκανε το 1839 την καταμέτρηση και κατέγραψε περίπου 160 μετέωρα την ώρα. Πριν δυό χρόνια, ο μέγιστος ωριαίος ρυθμός τους ήταν 120. Το 2028 αναμένεται το φαινόμενο να είναι άκρως εντυπωσιακό, γιατί τότε αναμένεται μια βροχή 1.000 διαττόντων αστεριών την ώρα, καθώς η Γη θα απέχει περίπου 60.000 χιλιόμετρα από τον πυρήνα της σκόνης του κομήτη, που ευθύνεται για το φαινόμενο.
Το
μεγαλύτερο τμήμα του αστρικού υλικού από τον κομήτη 109P/Swift-Tuttle
βρίσκεται σε τροχιά στο διαπλανητικό χώρο για περισσότερο από 1.000
χρόνια. Υπάρχει όμως και μία νέα λωρίδα υλικού που αποσπάσθηκε από τον
κομήτη το 1862. Ο ρυθμός των μετεώρων όταν η Γη συναντήσει αυτή την,
πυκνή ακόμα, λωρίδα είναι πολύ υψηλότερος από ό,τι κατά την υπόλοιπη
βροχή. Η βροχή διαττόντων των Περσείδων προέρχεται από έναν κομήτη
απομεινάρι από τη δημιουργία του ηλιακού μας συστήματος. Είναι δηλαδή
ένα από τα αρχαιότερα αντικείμενα στο ηλιακό μας σύστημα, που κρύβει
πληροφορίες για τη σύσταση του πρωτοπλανητικού δίσκου από τον οποίο
προερχόμαστε όλοι. Και πριν από αυτό, αυτή η ταπεινή σκόνη ήταν κάπου
στο εσωτερικό ενός άστρου μεγαλύτερου από τον Ήλιο μας, που όταν
εξάντλησε τα πυρηνικά του αποθέματα έδωσε ένα από τα πιο θεαματικά
φαινόμενα στο σύμπαν, ένα supernova, το οποίο σκόρπισε στο μεσοαστρικό
χώρο τα στοιχεία από τα οποία αποτελούμαστε όλοι μας και είναι
απαραίτητα για τη ζωή.
Οδηγίες για την παρατήρηση του φαινόμενου
Οι
συντεταγμένες του ακτινοβόλου σημείου (radiant) τη μέρα του μέγιστου
αριθμού μετεώρων στον ουράνιο θόλο είναι: ορθή αναφορά 03h 04m και
απόκλιση +58. Το φαινόμενο εμφανίζεται μεταξύ της 17ης Ιούλη μέχρι και
της 24ης Αυγούστου, ενώ το μέγιστο μεταξύ της 12ης Αυγούστου ώρα 18:30
και 13ης Αυγούστου ώρα 07:00 (ώρα UT = +3 ώρες διαφορά το καλοκαίρι, για
την Ελλάδα). Η επιτάχυνση των βολίδων θα φτάνει τα 59km/sec, το
φαινόμενο μέγεθός τους θα φτάνει το 2,2 και η μέγιστη συχνότητά τους
(ZHR, Zenithal Hourly Rate)100/h.
Για να παρατηρήσουμε το φαινόμενο πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας βορειοανατολικά στον ουρανό και να παρατηρήσουμε την περιοχή μεταξύ των αστερισμών της Κασσιόπης (το γνωστό W)και του Περσέα. Η σωστή θέση πρέπει να μας δίνει ένα καθαρό πεδίο στον ουρανό, της τάξης των 120° (το πεδίο στο οποίο φαίνεται το 98% των διαττόντων δεν είναι μεγαλύτερο από 50°). Προσέχουμε να μην παρατηρούμε κατ’ ευθείαν το ακτινοβόλο σημείο αλλά περίπου 20° – 30° μακριά. Καλύτερη είναι η παρατήρηση με γυμνό μάτι ή με μικρά κιάλια. Τα τηλεσκόπια, επειδή έχουν μικρή γωνία όρασης, δεν προσφέρονται για την παρατήρηση της βροχής διαττόντων.
Για να παρατηρήσουμε το φαινόμενο πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας βορειοανατολικά στον ουρανό και να παρατηρήσουμε την περιοχή μεταξύ των αστερισμών της Κασσιόπης (το γνωστό W)και του Περσέα. Η σωστή θέση πρέπει να μας δίνει ένα καθαρό πεδίο στον ουρανό, της τάξης των 120° (το πεδίο στο οποίο φαίνεται το 98% των διαττόντων δεν είναι μεγαλύτερο από 50°). Προσέχουμε να μην παρατηρούμε κατ’ ευθείαν το ακτινοβόλο σημείο αλλά περίπου 20° – 30° μακριά. Καλύτερη είναι η παρατήρηση με γυμνό μάτι ή με μικρά κιάλια. Τα τηλεσκόπια, επειδή έχουν μικρή γωνία όρασης, δεν προσφέρονται για την παρατήρηση της βροχής διαττόντων.
Στα
βόρεια γεωγραφικά πλάτη όπου βρίσκεται και η Λέσβος, η καλύτερη
παρατήρηση θα γίνει μετά τις 23:00 τοπική ώρα, και θα κορυφωθεί όσο
προχωράει η νύχτα (03:00 – 05:00). Το ακτινοβόλο σημείο θα ανεβαίνει
στον ουράνιο θόλο κάνοντας την παρατήρηση περισσότερο απολαυστική.
Επειδή τα σωματίδια κτυπούν την ατμόσφαιρα από μπροστά, ο αριθμός των
μετεώρων είναι μεγάλος λίγο πριν την ανατολή του Ηλίου. Μπορεί όμως οι
περισσότεροι Περσείδες να φαίνονται νωρίς το πρωί, αλλά οι πιο
εντυπωσιακοί φαίνονται μετά τα μεσάνυκτα και μέχρι τις 05:00. Αυτό
γίνεται επειδή εκείνες τις ώρες φαίνονται τα σωματίδια που κτυπούν την
ατμόσφαιρα με πολύ μικρές γωνίες και η προβολή του ίχνους τους στον
ουρανό (η λεγόμενη ουρά) είναι πολύ μακριά και αναδεικνύει όλα της τα
χρώματα.
Για
να απολαύσουμε τα περισσότερα ορατά μετέωρα να καίγονται κατά την
είσοδό τους στη γήινη ατμόσφαιρα, καλό είναι να βγούμε από τις πόλεις,
μακριά από περιοχές με φωτορρύπανση, με όσο δυνατόν ευρύτερο οπτικό
πεδίο και χωρίς κτήρια. Όσο πιο σκοτεινό θα είναι το μέρος της
παρακολούθησης, τόσο πιο εντυπωσιακό θα είναι και το οπτικό αποτέλεσμα.
Τέτοιες περιοχές υπάρχουν πολλές κυρίως στη δυτική πλευρά της Λέσβου,
κοντά στο Σίγρι, στην Ερεσό, στο απολιθωμένο δάσος, στη Μονή Υψηλού,
αλλά και στο Χρούσο, στο Γαβαθά, όπως και σε πολλές περιοχές της βόρειας
Λήμνου. Ακόμη πιο εντυπωσιακή θα είναι η παρατήρηση από τον Άι-Στράτη!
Χρήσιμα θα είναι να έχετε μαζί σας εκτός από κιάλια και τη φωτογραφική
σας μηχανή, ένα αναπαυτικό πτυσσόμενο κάθισμα ή στρώμα ή υπνόσακο για
άνετη παρατήρηση, κάποια ζακέτα για τη νυχτερινή υγρασία και κάποιο λάδι
σιτρονέλλας για τα κουνούπια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου