Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη
http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/parapsuxologias/ti-einai-oi-skeptomorfes.html
Τί είναι οι σκεπτομορφές;
του J.A.Livraga Ιδρυτής και Διεθνής
Διευθυντής του Φιλοσοφικού Οργανισμού ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ Σταυρός των Παρισίων
σε Τέχνες, Επιστήμες και Γράμματα
Το Σύμπαν είναι Νους όλα είναι Νοητικά Κυμβάλειον
Το Σύμπαν είναι Νους όλα είναι Νοητικά Κυμβάλειον
Αυτός
ο αρχαίος -αλλά πάντα σύγχρονος-ισχυρισμός που οι Ελληνες πήραν από τα
αρχαιότερα ρητά των Αιγυπτίων, έφτασε σε εμάς από τις παραδόσεις που
διατήρησαν οι Νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι της Περγάμου και της Αλεξάνδρειας.
Διάφορα αποσπάσματα από το Κυμβάλειον έχουν
σχολιαστεί πολλές φορές, με λιγότερη ή περισσότερη επιτυχία, αλλά
εξακολουθούν να κρύβουν μια αλήθεια που ξεπερνάει το πεδίο της
μεταφυσικής και φτάνει μέχρι αυτό της καθημερινής ζωής, που μας
επηρεάζει όλους σε κάθε στιγμή.
Ο καθένας από μας, καθώς και το περιβάλλον μας, αντιλαμβάνεται την αισθητή πραγματικότητα αναλογα με το πώς τη σκέφτεται. Αυτό, βέβαια, δεν αλλάζει τα Αρχέτυπα που μας περιμένουν στο τέλος της Ατραπού, όπως, με θαυμάσιο τρόπο,μας εξήγησε ο Πλάτωνας.Ομως, σκοπός του άρθρου μας είναι να αναφερθούμε όχι στο Λόγο ή Θεία Ιδέα, που σαν κυβερνήτης κατευθύνει την πορεία του σύμπαντος με τρόπο μεγαλοφυή, αντανακλώμενος στα άστρα και στα άτομα, αλλά στο ανθρώπινο μέρος που μας έχει τύχει να ζήσουμε, προσωπικά, στα όρια του χωροχρόνου μας.
Δεν πρέπει να είμαστε εγωιστές, αλλά δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον εγωκεντρισμό.
Ο Πρωταγόρας είπε ότι ο άνθρωπος είναι το μέτρο των πάντων και με αυτό το ρητό δεν αναφερόταν μόνο στην ανθρώπινη συνείδηση και στο σύμπαν, αλλά και στο φυσικό σώμα που δίνει αίσθηση για τα μικρά και τα μεγάλα, τα κοντινά και τα μακρινά. Ο Ανθρωπος-μικρόκοσμος είναι καθαυτός μία ζωντανή εικόνα αυτού του Θεού-μακρόκοσμου μέσα στον οποίο Είναι και Βρίσκεται.
Κάθε αξία που μπορεί να κατανοηθεί και να βιωθεί πραγματικά από τον καθένα από μας, δημιουργεί, όχι τόσο μια είσοδο στις Απόκρυφες Πηγές της Αλήθειας, όσο στις σχέσεις μεταξύ του Εγώ μας και του περιβάλλοντός μας.
Αυτό όμως μας παρουσιάζει ένα αρχικό πρόβλημα διπλό: Οταν γεννηθήκαμε σε αυτή τη ζωή, είναι φανερό ότι προϋπήρχε ήδη το περιβάλλον μας. Ετσι συνειδητοποιήσαμε θρησκευτικές, πολιτικές, επιστημονικές πίστεις και κοινωνικά έθιμα, σύμφωνα με το φύλο, τη χώρα και την οικογένεια στην οποία μεγαλώσαμε. Απολαύσαμε φαγητά και ποτά. Μάθαμε να χειριζόμαστε εργαλεία, από το δικό μας σώμα μέχρι τα μηχανήματα και τα σκεύη ιδιοκτησίας ή χρήσης που υπήρχαν γύρω μας. Αλλά...μπροστά σε αυτή την προϋπαρξη του περιβάλλοντος μπορούμε να αναρωτηθούμε: Κι Εγώ, υπήρχα πριν γεννηθώ; Πού; Πώς; Και αν Εγώ δεν υπήρχα, τότε, γεννήθηκα μήπως μαζί με το σώμα μου; Το Εγώ μου είναι μονάχα το άθροισμα και ο συνδυασμός των χαρακτηριστικών της ύλης, μερικά από τα οποία είναι ακόμα άγνωστα στην επιστήμη;
To να μπορούμε να σκεπτόμαστε, καθώς αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον, δίνει πραγματικότητα σε αυτό. Μα πώς θα ήταν λοιπόν δυνατόν, καθώς σκέπτομαι τον εαυτό μου, να του δίνω και πραγματικότητα; Και αν αυτό ήταν αλήθεια, δεν θα εξαρτιόταν μήπως η ύπαρξη του Εγώ μου από την ύπαρξη του περιβάλλοντός μου;
Αυτή η φαινομενικά λογική ερώτηση, που τόσο απασχολεί τους υλιστές, είναι ένα τραχύ σόφισμα.
Αν ήταν αλήθεια ότι αρχίζουμε να υπάρχουμε μαζί με το περιβάλλον μας και ότι το Εγώ μας δεν προϋπάρχει, τότε όλα τα παιδιά του κόσμου που γεννιούνται σε παρόμοιες καταστάσεις θα έμοιαζαν αναγκαστικά σε όλα. Γιατί αν η δύναμη του περιβάλλοντος είναι μοναδική, και εφόσον το Εγώ θα ήταν προϊόν του, όλοι θα βγαίναμε ίδιοι από τις αλυσίδες μοντάζ της Φύσης, όπως βγαίνουν τα αυτοκίνητα και τα αεροπλάνα. Αλλά δεν είμαστε αντικείμενα. Είμαστε Οντα. Και οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ ανθρώπων που μεγάλωσαν μαζί στο ίδιο σπίτι και στο ίδιο περιβάλλον -διαφορές βαθιές και όχι επιφανειακές- μας δείχνουν την προϋπαρξη ενός διαφοροποιημένου Εγώ για τον καθένα από εμάς. Σκεπτόμαστε διαφορετικά, είμαστε διαφορετικοί. Δεν υπάρχει ούτε ένα άτομο ακριβώς όμοιο με ένα άλλο.
Ετσι, όταν γεννιέται κανείς, εκδηλώνονται, άσχετα με το περιβάλλον, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Το Εγώ μας είναι μία περίπλοκη Ιδέα-μορφή που δεν έχει όμοιό του. Είναι λογικό να σκεπτόμαστε ότι ερχόμαστε διαμορφωμένοι από διαφορετικές εμπειρίες, προηγούμενων ζωών, στις οποίες επίσης ήμασταν διαφορετικοί από όλους τους άλλους, μετά από μία συσσώρευση εμπειριών χιλιάδων ετών.
Οι γνώσεις μας για την ιστορία μας διδάσκουν ότι τα πλαίσια των διαφόρων εποχών και χωρών υπήρξαν και αυτά διαφορετικά. Και αφού Εμείς οι ίδιοι είμαστε, λόγω ενός μακρινού παρελθόντος, διαφορετικοί, αυτό έχει ως αποτέλεσμα, στη διαφοροποιημένη σχέση με διαφορετικά σκηνικά, να μην μπορούμε ποτέ να είμαστε ίδιοι μεταξύ μας.
Αφού λάβουμε υπόψη αυτή τη διαφορά, το εμείς δεν είναι παρά μία περισσότερο ή λιγότερο αρμονική ή προβληματική σχέση με τους άλλους. Για αυτόν το λόγο ο Πλάτωνας αντιλαμβάνεται την κοινωνία σαν μία αμοιβαία σχέση μεταξύ διαφόρων ατόμων. Το καθένα από αυτά τα άτομα έχει τη δική του αντίληψη για τον εαυτό του και το περιβάλλον του. Κάθε προσπάθεια ομοιογενούς μαζικοποίησης είναι τεχνητή και οδυνηρή.
Για αυτό πρέπει να προσέχουμε την αγνότητα και την ευγένεια των σκεπτομορφών μας, γιατί κάθε σκέψη που τρέφουμε ή εκπέμπουμε έχει τη δική της δυναμική, που πηγάζει από το Εγώ μας σε σχέση με το μη-Εγώ ή περιβάλλον.
Μία βαθιά ηθική, μία ενστικτώδης αντίληψη για το καλό -αποτέλεσμα της συσσωρευμένης καρμικής εμπειρίας- μας οδηγούν στο να είμαστε όχι απλώς καλοί, αλλά και να περιβαλλόμαστε από το καλύτερο δυνατόν. Γιατί ένα περιβάλλον ουσιαστικά και υπαρξιακά καλό δεν θα μας βλάψει. Δεν θα βλάψει εμάς ούτε εμείς θα βλάψουμε κανέναν. Και το περιβάλλον αυτό δεν αποτελείται, όπως επιφανειακά θα φαινόταν, από τους άλλους, αλλά βρίσκεται μέσα σε μας τους ίδιους, σαν ένα είδος υπο-περιβάλλοντος που περιβάλλει το εσώτερο Εγώ μας. Κατοικούν μέσα μας χιλιάδες ιδέες-μορφές ή σκεπτομορφές που προκαλούν ηδονές, πόνους, πάθη, παρεκκλίσεις, λάθη υπολογισμού όσον αφορά την αξία των πραγμάτων και των ανθρώπων.
Για την καλύτερη κατανόηση των προηγούμενων εννοιών χρειάζεται να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες ότι ο Εσωτερισμός όλων των εποχών θεώρησε τον άνθρωπο σαν ένα τέλειο ρομπότ στο φυσικό επίπεδο, αλλά ταυτόχρονα υποκείμενο σε βιολογικούς, ζωτικούς, ψυχολογικούς, νοητικούς, διαισθητικούς και πνευματικούς παράγοντες.
Σε αυτή την επταπλή σύνθεση του ανθρώπου οφείλεται το ότι, αρμονικά, κάθε μέρος της αντανακλά αναλογικά το όλο, δηλαδή καθένας από τους φορείς συνείδησης του ανθρώπου κλιμακώνεται και αυτός επταδικά. Ετσι ο Νους παρουσιάζει τα εξής χαρακτηριστικά, σύμφωνα με το διδακτικό πίνακα της μεγάλης αυθεντίας του Αποκρυφισμού Ε.Π.Μπλαβάτσκυ:
ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΝΟΥΣ (ΜΑΝΑΣ) ΜΑΝΑΣ - ΑΤΜΑ (Πνευματικό επίπεδο) ΜΑΝΑΣ - ΒΟΥΔΙ (Διαισθητικό επίπεδο) ΜΑΝΑΣ - ΜΑΝΑΣ (Αγνός Νους πάνω στον οποίο αντανακλώνται οι λανθάνουσες Αρχές του Ατμα και του Βούδι, σχηματίζοντας το Αιτιατό Σώμα ή Εγώ) ΑΝΤΑΚΑΡΑΝΑ ή ΓΕΦΥΡΑ (Σκοτεινό νοητικό επίπεδο, εστία των έμμονων ιδεών) ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ ΝΟΥΣ (ΚΑΜΑ-ΜΑΝΑΣ) ΚΑΜΑ-ΜΑΝΑΣ - ΑΣΤΡΙΚΟ (Νοητικό που δίνει μορφή σε επιθυμίες) ΚΑΜΑ-ΜΑΝΑΣ - ΠΡΑΝΙΚΟ (Νοητικό αναζωογονημένο από την πνοή της Ζωής) ΚΑΜΑ-ΜΑΝΑΣ - ΑΙΘΕΡΟΦΥΣΙΚΟ (Νοητικό που σχετίζεται με τα φυσικά πράγματα)
1) Οι σκεπτομορφές που εκπέμπει αυτό το υπόσωμα έχουν χρώματα σε αποχρώσεις του μενεξεδί, καθαρές και λαμπερές γεωμετρικές μορφές. Διαρκούν πολύ χρόνο και αναφέρονται σε ηρωικά και μυστικιστικο-φιλοσοφικά θέματα.
2) Οι σκεπτομορφές που εκπέμπει αυτό το υπόσωμα έχουν χρώμα προς το αργυρό, καθαρές και λαμπερές γεωμετρικές μορφές με αιχμές που λιώνουν σε λαμπερό φως. Διαρκούν λιγότερο χρόνο από τις προηγούμενες και συσχετίζονται με θρησκευτικά θέματα.
3) Οι σκεπτομορφές αυτού του υποσώματος έχουν χρώματα που συσχετίζονται με το μπλε, καθαρές αλλά όχι πολύ λαμπερές γεωμετρικές μορφές. Διαρκούν λιγότερο χρόνο από τις προηγούμενες και αναφέρονται στη νοημοσύνη και στον ορθό λόγο. Συσχετίζονται με θεωρητική φιλοσοφία και με τις επιστήμες.
4) Αυτές οι σκεπτομορφές έχουν χρώμα προς το πράσινο, καθαρές και σχετικά απλές γεωμετρικές μορφές. Διαρκούν λιγότερο καιρό από τις προηγούμενες και αναφέρονται σε συγκεκριμένα θεωρητικά, τεχνικά και μηχανικά θέματα, σε εφαρμοσμένες επιστήμες.
5) Οι σκεπτομορφές που εκπέμπει αυτό το υπόσωμα έχουν χρώματα κοντά στο λαμπερό κόκκινο, ασταθείς γεωμετρικές μορφές που τείνουν να συγκεντρωθούν στον εαυτό τους. Διαρκούν λιγότερο χρονικό διάστημα από τις προηγούμενες αλλά επαναλαμβάνονται και αφορούν συγκινήσεις, εξάρσεις συναισθήσεις, πόνους και ηδονές.
6) Οι σκεπτομορφές που βγαίνουν από αυτό το υπόσωμα έχουν χρώματα προς το πορτοκαλί, σε συνδυασμό με το κόκκινο του αίματος. Οι μορφές τους τείνουν προς την καμπύλη και τη σπείρα, ανανεώνοντας συνέχεια τον εαυτό τους. Η χρονική διάρκειά τους είναι πολύ μικρή, αλλά εφόσον ανανεώνονται και κυκλοφορούν γεννώντας η μία την άλλη, δίνουν την εντύπωση του συνεχούς, όπως από απόσταση τη δίνει και το νερό ενός ποταμού που κυλά. Δίνουν ζωή και ενέργεια στις υπόλοιπες σκεπτομορφές.
7) Οι σκεπτομορφές που πηγάζουν από αυτό το υπόσωμα έχουν ζεστά σκούρα χρώματα που δημιουργούν ένα πολύχρωμο πλέγμα. Είναι πράγματι σαν καλάθια που περιέχουν όλες τις άλλες νοητικές ενέργειες και τις συγκεκριμενοποιούν σε γεωμετρικές μορφές που τείνουν στη σταθερότητα μιας μηχανικής αντιστάθμισης. Διαρκούν λίγο καιρό αλλά οι παρουσίες τους είναι καθαρές και καλά προσδιορισμένες. Είναι σαν ένα κουτί αντήχησης, που με τη σχετική αδράνειά τους γεννούν τους ισχυρισμούς της γνώμης.
Επειδή οι σκεπτομορφές υπόκεινται στην παγκοσμιότητα του αποτελέσματος -μπούμεραγκ-τείνουν να επιστρέψουν στο σημείο αφετηρίας τους, ειδικά αν δεν βρουν το στόχο προς τον οποίο κατευθύνονταν.
Για αυτό η χιλιόχρονη σοφία συστείνει να καλλιεργεί κανείς τις καλές σκέψεις και να απομακρύνει τις κακές, γιατί εκτός από τα χτυπήματα που μπορούν να προκαλέσουν στον εξωτερικό κόσμο, είναι αναπόφευκτο ότι θα επιστρέψουν, και μάλιστα πολύ πιο ενισχυμένες, θα χτυπήσουν και θα φωλιάσουν στον εσωτερικό μας κόσμο, δηλαδή στον ίδιο το νου που τις γέννησε. Οι Ανατολικοί θα έλεγαν ότι αυτό είναι κάρμα. Ομως δεν πρέπει να το θεωρήσουμε ως κάρμα απλού αριθμητικού τύπου, αλλά ζωτικού:
Οταν φυτεύει κανείς ένα σπόρο, δεν φυτρώνει από αυτόν άλλος σπόρος, αλλά ένα φυτό που περιέχει μέσα του εκατοντάδες σπόρους παρόμοιους με το σπόρο που το δημιούργησε, γιατί, χωμένος στη γη, απορροφάει από αυτή τα στοιχεία που τον δυναμώνουν. Είναι μία πολλαπλή ηχώ του πρωταρχικού και μοναδικού ήχου.
Αυτή η δυνατότητα πολλαπλασιασμού κάνει το Εγώ να βλέπει τον εαυτό του να πολιορκείται από χιλιάδες σκεπτομορφές ξένες, δικές του και σύμμεικτες. Η ελάχιστα εξασκημένη βούληση του σημερινού ανθρώπου τον μετατρέπει σε μαριονέτα αυτών των σκεπτομορφών και έτσι, από την εκλογή μιας οδοντόκρεμας μέχρι την εκλογή μιας πολιτικής θέσης ή μιας μορφής ζωής, ο άνθρωπος επηρεάζεται συνέχεια από τα μεγάλα κύματα της οχλοκρατικής παλίρροιας που χειρίζονται τις περιστάσεις. Οι τελευταίες είναι αντανακλάσεις συνδυασμών από προηγούμενες καταστάσεις, που ήδη υπήρχαν όταν το άτομο εμφανίζεται στη σκηνή, και των κρυφών δυνάμεων κάποιων θελήσεων που δεν είναι πάντα ανθρώπινες.
Πίσω από τις πράξεις που μοιάζουν καθαρά ανθρώπινες, κρύβονται δυνάμεις της Φύσης με τη μορφή μεγάλων Στοιχειών, και είναι τρέλα να αποδυναμώνει κανείς τη θέληση των ανθρώπων. Η σιδερένια πειθαρχία των αρχαίων μοναστηριών και στρατευμάτων δεν ήταν τόσο ανόητη υπόθεση, όπως θέλουν σήμερα να μας κάνουν να πιστεύουμε. Αυτή σφυρηλατούσε ανθρώπους, με την ανώτερη έννοια της λέξης. Μια παρέλαση ή ένας στρατός σε πορεία είναι το αντίθετο της αγέλης του λαίμαργου κοπαδιού που σταματάει εδώ κι εκεί, για να μασήσει το πρώτο χόρτο που θα βρει λιπασμένο με τις δικές του κοπριές. Η αίσθηση του Μυστικισμού, της ανάπτυξης τν πιο βαθιών ηθικών αξιών, της γενναιοδρίας, της ανδρείας και της εξάσκησης του σώματος, δημιουργούν σκεπτομορφές που, όταν επενεργούν πάνω στην κοινωνία και στους φορείς, τους εξευγενίζουν και εξαγνίζουν τα πάντα, απομακρύνοντας τα κακοποιά πνεύματα που προκαλούν τις φυσικές και μεταφυσικές αρρώστιες.
Η έλλειψη αυτής της πειθαρχίας επιτρέπει να αναπτύσσονται, σαν τρομεροί βρικόλακες, οι χειρότερες σκεπτομορφές, μερικές κοιμισμένες επί αιώνες στις σκοτεινές γωνιές του λεγόμενου συλλογικού ασυνείδητου, και να επιτίθενται στους πιο αδύναμους ως προς τη βούληση, αποδυναμώνοντάς τους ακόμα περισσότερο και εξευτελίζοντάς τους. Από εκεί ξεπηδούν οι τάσεις για άγχος, χρήση ναρκωτικών, παράλογη βία, εργατική ανικανότητα και έλλειψη δύναμης για τη λήψη λυτρωτικών αποφάσεων.
Αυτοί που έχουν προσβληθεί, σαν τα μικρά παιδιά, συνέχεια ζητούν κάτι, αλλά ποτέ δεν προσφέρουν τίποτα. Αδειοι από ζωτικότητα και βούληση, έρποντας παρασύρονται προς μία χειρότερη σκλαβιά, που είναι η υποδούλωση στα πάθη και στους εγωισμούς, μια υποδούλωση που είναι κόρη του τρόμου και πηγή σφαλμάτων.
Η πραγματική ελευθερία είναι η υπακοή στους αρμονικούς νόμους που διέπουν τη Φύση. Αυτή είναι η αληθινή οικολογία και όχι εκείνη η πολιτικοποιημένη που βλέπουμε στους δρόμους. Αυτή η ελευθερία, που μονάχα οι αγνοί και δυνατοί μπορούν να απολαύσουν, είναι η πηγή των ανώτερων σκεπτομορφών, οι οποίες, αφού επιστρέψουν στους πομπούς τους, τους στεφανώνουν με φωτοστέφανα μακαριότητας και ηρωισμού. Αυτά τα χαρακτηριστικά τους κάνουν όμορφους στα μάτια των Θεών.
Η ασπίδα της δύναμης και της αγιότητας προστατεύει από τις λάρβες και τα δημιουργήματα της ηθικής νύχτας την οποία διανύουμε σήμερα. Το σπαθί της βούλησης κόβει το κεφάλι των δράκων του φόβου, της διαφθοράς και της μιζέριας στο φυσικό και στο ηθικό επίπεδο.
Οι πιο λαμπρές και ευεργετικές σκεπτομορφές γεννιούνται από την τίμια εργασία, από το θάρρος, όχι μόνο για να απαιτήσει κανείς τα δικαιώματά του, αλλά και για να εκπληρώσει τις δικές του υποχρεώσεις -από την καλοσύνη, από την υγιή χαρά που μας απομακρύνει από τις κραυγές των θηρίων, από την προσευχή που γίνεται για να μιλήσει κανείς με το Θεό και από το προσωπικό και ομαδικό κουράγιο μπροστά στις δυσκολίες, από την ορθή συγκέντρωση στα καλύτερα στοιχεία του εαυτού μας. Να είναι Ακροπολιτανός κανείς, σημαίνει αυτό: να ονειρεύεται και να πλάθει αυτή την Ακρόπολη, φτιαγμένη με σκεπτομορφές Βούλησης, Αγάπης και Δικαιοσύνης.
Ο καθένας από μας, καθώς και το περιβάλλον μας, αντιλαμβάνεται την αισθητή πραγματικότητα αναλογα με το πώς τη σκέφτεται. Αυτό, βέβαια, δεν αλλάζει τα Αρχέτυπα που μας περιμένουν στο τέλος της Ατραπού, όπως, με θαυμάσιο τρόπο,μας εξήγησε ο Πλάτωνας.Ομως, σκοπός του άρθρου μας είναι να αναφερθούμε όχι στο Λόγο ή Θεία Ιδέα, που σαν κυβερνήτης κατευθύνει την πορεία του σύμπαντος με τρόπο μεγαλοφυή, αντανακλώμενος στα άστρα και στα άτομα, αλλά στο ανθρώπινο μέρος που μας έχει τύχει να ζήσουμε, προσωπικά, στα όρια του χωροχρόνου μας.
Δεν πρέπει να είμαστε εγωιστές, αλλά δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον εγωκεντρισμό.
Ο Πρωταγόρας είπε ότι ο άνθρωπος είναι το μέτρο των πάντων και με αυτό το ρητό δεν αναφερόταν μόνο στην ανθρώπινη συνείδηση και στο σύμπαν, αλλά και στο φυσικό σώμα που δίνει αίσθηση για τα μικρά και τα μεγάλα, τα κοντινά και τα μακρινά. Ο Ανθρωπος-μικρόκοσμος είναι καθαυτός μία ζωντανή εικόνα αυτού του Θεού-μακρόκοσμου μέσα στον οποίο Είναι και Βρίσκεται.
Κάθε αξία που μπορεί να κατανοηθεί και να βιωθεί πραγματικά από τον καθένα από μας, δημιουργεί, όχι τόσο μια είσοδο στις Απόκρυφες Πηγές της Αλήθειας, όσο στις σχέσεις μεταξύ του Εγώ μας και του περιβάλλοντός μας.
Αυτό όμως μας παρουσιάζει ένα αρχικό πρόβλημα διπλό: Οταν γεννηθήκαμε σε αυτή τη ζωή, είναι φανερό ότι προϋπήρχε ήδη το περιβάλλον μας. Ετσι συνειδητοποιήσαμε θρησκευτικές, πολιτικές, επιστημονικές πίστεις και κοινωνικά έθιμα, σύμφωνα με το φύλο, τη χώρα και την οικογένεια στην οποία μεγαλώσαμε. Απολαύσαμε φαγητά και ποτά. Μάθαμε να χειριζόμαστε εργαλεία, από το δικό μας σώμα μέχρι τα μηχανήματα και τα σκεύη ιδιοκτησίας ή χρήσης που υπήρχαν γύρω μας. Αλλά...μπροστά σε αυτή την προϋπαρξη του περιβάλλοντος μπορούμε να αναρωτηθούμε: Κι Εγώ, υπήρχα πριν γεννηθώ; Πού; Πώς; Και αν Εγώ δεν υπήρχα, τότε, γεννήθηκα μήπως μαζί με το σώμα μου; Το Εγώ μου είναι μονάχα το άθροισμα και ο συνδυασμός των χαρακτηριστικών της ύλης, μερικά από τα οποία είναι ακόμα άγνωστα στην επιστήμη;
To να μπορούμε να σκεπτόμαστε, καθώς αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον, δίνει πραγματικότητα σε αυτό. Μα πώς θα ήταν λοιπόν δυνατόν, καθώς σκέπτομαι τον εαυτό μου, να του δίνω και πραγματικότητα; Και αν αυτό ήταν αλήθεια, δεν θα εξαρτιόταν μήπως η ύπαρξη του Εγώ μου από την ύπαρξη του περιβάλλοντός μου;
Αυτή η φαινομενικά λογική ερώτηση, που τόσο απασχολεί τους υλιστές, είναι ένα τραχύ σόφισμα.
Αν ήταν αλήθεια ότι αρχίζουμε να υπάρχουμε μαζί με το περιβάλλον μας και ότι το Εγώ μας δεν προϋπάρχει, τότε όλα τα παιδιά του κόσμου που γεννιούνται σε παρόμοιες καταστάσεις θα έμοιαζαν αναγκαστικά σε όλα. Γιατί αν η δύναμη του περιβάλλοντος είναι μοναδική, και εφόσον το Εγώ θα ήταν προϊόν του, όλοι θα βγαίναμε ίδιοι από τις αλυσίδες μοντάζ της Φύσης, όπως βγαίνουν τα αυτοκίνητα και τα αεροπλάνα. Αλλά δεν είμαστε αντικείμενα. Είμαστε Οντα. Και οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ ανθρώπων που μεγάλωσαν μαζί στο ίδιο σπίτι και στο ίδιο περιβάλλον -διαφορές βαθιές και όχι επιφανειακές- μας δείχνουν την προϋπαρξη ενός διαφοροποιημένου Εγώ για τον καθένα από εμάς. Σκεπτόμαστε διαφορετικά, είμαστε διαφορετικοί. Δεν υπάρχει ούτε ένα άτομο ακριβώς όμοιο με ένα άλλο.
Ετσι, όταν γεννιέται κανείς, εκδηλώνονται, άσχετα με το περιβάλλον, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Το Εγώ μας είναι μία περίπλοκη Ιδέα-μορφή που δεν έχει όμοιό του. Είναι λογικό να σκεπτόμαστε ότι ερχόμαστε διαμορφωμένοι από διαφορετικές εμπειρίες, προηγούμενων ζωών, στις οποίες επίσης ήμασταν διαφορετικοί από όλους τους άλλους, μετά από μία συσσώρευση εμπειριών χιλιάδων ετών.
Οι γνώσεις μας για την ιστορία μας διδάσκουν ότι τα πλαίσια των διαφόρων εποχών και χωρών υπήρξαν και αυτά διαφορετικά. Και αφού Εμείς οι ίδιοι είμαστε, λόγω ενός μακρινού παρελθόντος, διαφορετικοί, αυτό έχει ως αποτέλεσμα, στη διαφοροποιημένη σχέση με διαφορετικά σκηνικά, να μην μπορούμε ποτέ να είμαστε ίδιοι μεταξύ μας.
Αφού λάβουμε υπόψη αυτή τη διαφορά, το εμείς δεν είναι παρά μία περισσότερο ή λιγότερο αρμονική ή προβληματική σχέση με τους άλλους. Για αυτόν το λόγο ο Πλάτωνας αντιλαμβάνεται την κοινωνία σαν μία αμοιβαία σχέση μεταξύ διαφόρων ατόμων. Το καθένα από αυτά τα άτομα έχει τη δική του αντίληψη για τον εαυτό του και το περιβάλλον του. Κάθε προσπάθεια ομοιογενούς μαζικοποίησης είναι τεχνητή και οδυνηρή.
Για αυτό πρέπει να προσέχουμε την αγνότητα και την ευγένεια των σκεπτομορφών μας, γιατί κάθε σκέψη που τρέφουμε ή εκπέμπουμε έχει τη δική της δυναμική, που πηγάζει από το Εγώ μας σε σχέση με το μη-Εγώ ή περιβάλλον.
Μία βαθιά ηθική, μία ενστικτώδης αντίληψη για το καλό -αποτέλεσμα της συσσωρευμένης καρμικής εμπειρίας- μας οδηγούν στο να είμαστε όχι απλώς καλοί, αλλά και να περιβαλλόμαστε από το καλύτερο δυνατόν. Γιατί ένα περιβάλλον ουσιαστικά και υπαρξιακά καλό δεν θα μας βλάψει. Δεν θα βλάψει εμάς ούτε εμείς θα βλάψουμε κανέναν. Και το περιβάλλον αυτό δεν αποτελείται, όπως επιφανειακά θα φαινόταν, από τους άλλους, αλλά βρίσκεται μέσα σε μας τους ίδιους, σαν ένα είδος υπο-περιβάλλοντος που περιβάλλει το εσώτερο Εγώ μας. Κατοικούν μέσα μας χιλιάδες ιδέες-μορφές ή σκεπτομορφές που προκαλούν ηδονές, πόνους, πάθη, παρεκκλίσεις, λάθη υπολογισμού όσον αφορά την αξία των πραγμάτων και των ανθρώπων.
Για την καλύτερη κατανόηση των προηγούμενων εννοιών χρειάζεται να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες ότι ο Εσωτερισμός όλων των εποχών θεώρησε τον άνθρωπο σαν ένα τέλειο ρομπότ στο φυσικό επίπεδο, αλλά ταυτόχρονα υποκείμενο σε βιολογικούς, ζωτικούς, ψυχολογικούς, νοητικούς, διαισθητικούς και πνευματικούς παράγοντες.
Σε αυτή την επταπλή σύνθεση του ανθρώπου οφείλεται το ότι, αρμονικά, κάθε μέρος της αντανακλά αναλογικά το όλο, δηλαδή καθένας από τους φορείς συνείδησης του ανθρώπου κλιμακώνεται και αυτός επταδικά. Ετσι ο Νους παρουσιάζει τα εξής χαρακτηριστικά, σύμφωνα με το διδακτικό πίνακα της μεγάλης αυθεντίας του Αποκρυφισμού Ε.Π.Μπλαβάτσκυ:
ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΝΟΥΣ (ΜΑΝΑΣ) ΜΑΝΑΣ - ΑΤΜΑ (Πνευματικό επίπεδο) ΜΑΝΑΣ - ΒΟΥΔΙ (Διαισθητικό επίπεδο) ΜΑΝΑΣ - ΜΑΝΑΣ (Αγνός Νους πάνω στον οποίο αντανακλώνται οι λανθάνουσες Αρχές του Ατμα και του Βούδι, σχηματίζοντας το Αιτιατό Σώμα ή Εγώ) ΑΝΤΑΚΑΡΑΝΑ ή ΓΕΦΥΡΑ (Σκοτεινό νοητικό επίπεδο, εστία των έμμονων ιδεών) ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ ΝΟΥΣ (ΚΑΜΑ-ΜΑΝΑΣ) ΚΑΜΑ-ΜΑΝΑΣ - ΑΣΤΡΙΚΟ (Νοητικό που δίνει μορφή σε επιθυμίες) ΚΑΜΑ-ΜΑΝΑΣ - ΠΡΑΝΙΚΟ (Νοητικό αναζωογονημένο από την πνοή της Ζωής) ΚΑΜΑ-ΜΑΝΑΣ - ΑΙΘΕΡΟΦΥΣΙΚΟ (Νοητικό που σχετίζεται με τα φυσικά πράγματα)
1) Οι σκεπτομορφές που εκπέμπει αυτό το υπόσωμα έχουν χρώματα σε αποχρώσεις του μενεξεδί, καθαρές και λαμπερές γεωμετρικές μορφές. Διαρκούν πολύ χρόνο και αναφέρονται σε ηρωικά και μυστικιστικο-φιλοσοφικά θέματα.
2) Οι σκεπτομορφές που εκπέμπει αυτό το υπόσωμα έχουν χρώμα προς το αργυρό, καθαρές και λαμπερές γεωμετρικές μορφές με αιχμές που λιώνουν σε λαμπερό φως. Διαρκούν λιγότερο χρόνο από τις προηγούμενες και συσχετίζονται με θρησκευτικά θέματα.
3) Οι σκεπτομορφές αυτού του υποσώματος έχουν χρώματα που συσχετίζονται με το μπλε, καθαρές αλλά όχι πολύ λαμπερές γεωμετρικές μορφές. Διαρκούν λιγότερο χρόνο από τις προηγούμενες και αναφέρονται στη νοημοσύνη και στον ορθό λόγο. Συσχετίζονται με θεωρητική φιλοσοφία και με τις επιστήμες.
4) Αυτές οι σκεπτομορφές έχουν χρώμα προς το πράσινο, καθαρές και σχετικά απλές γεωμετρικές μορφές. Διαρκούν λιγότερο καιρό από τις προηγούμενες και αναφέρονται σε συγκεκριμένα θεωρητικά, τεχνικά και μηχανικά θέματα, σε εφαρμοσμένες επιστήμες.
5) Οι σκεπτομορφές που εκπέμπει αυτό το υπόσωμα έχουν χρώματα κοντά στο λαμπερό κόκκινο, ασταθείς γεωμετρικές μορφές που τείνουν να συγκεντρωθούν στον εαυτό τους. Διαρκούν λιγότερο χρονικό διάστημα από τις προηγούμενες αλλά επαναλαμβάνονται και αφορούν συγκινήσεις, εξάρσεις συναισθήσεις, πόνους και ηδονές.
6) Οι σκεπτομορφές που βγαίνουν από αυτό το υπόσωμα έχουν χρώματα προς το πορτοκαλί, σε συνδυασμό με το κόκκινο του αίματος. Οι μορφές τους τείνουν προς την καμπύλη και τη σπείρα, ανανεώνοντας συνέχεια τον εαυτό τους. Η χρονική διάρκειά τους είναι πολύ μικρή, αλλά εφόσον ανανεώνονται και κυκλοφορούν γεννώντας η μία την άλλη, δίνουν την εντύπωση του συνεχούς, όπως από απόσταση τη δίνει και το νερό ενός ποταμού που κυλά. Δίνουν ζωή και ενέργεια στις υπόλοιπες σκεπτομορφές.
7) Οι σκεπτομορφές που πηγάζουν από αυτό το υπόσωμα έχουν ζεστά σκούρα χρώματα που δημιουργούν ένα πολύχρωμο πλέγμα. Είναι πράγματι σαν καλάθια που περιέχουν όλες τις άλλες νοητικές ενέργειες και τις συγκεκριμενοποιούν σε γεωμετρικές μορφές που τείνουν στη σταθερότητα μιας μηχανικής αντιστάθμισης. Διαρκούν λίγο καιρό αλλά οι παρουσίες τους είναι καθαρές και καλά προσδιορισμένες. Είναι σαν ένα κουτί αντήχησης, που με τη σχετική αδράνειά τους γεννούν τους ισχυρισμούς της γνώμης.
Επειδή οι σκεπτομορφές υπόκεινται στην παγκοσμιότητα του αποτελέσματος -μπούμεραγκ-τείνουν να επιστρέψουν στο σημείο αφετηρίας τους, ειδικά αν δεν βρουν το στόχο προς τον οποίο κατευθύνονταν.
Για αυτό η χιλιόχρονη σοφία συστείνει να καλλιεργεί κανείς τις καλές σκέψεις και να απομακρύνει τις κακές, γιατί εκτός από τα χτυπήματα που μπορούν να προκαλέσουν στον εξωτερικό κόσμο, είναι αναπόφευκτο ότι θα επιστρέψουν, και μάλιστα πολύ πιο ενισχυμένες, θα χτυπήσουν και θα φωλιάσουν στον εσωτερικό μας κόσμο, δηλαδή στον ίδιο το νου που τις γέννησε. Οι Ανατολικοί θα έλεγαν ότι αυτό είναι κάρμα. Ομως δεν πρέπει να το θεωρήσουμε ως κάρμα απλού αριθμητικού τύπου, αλλά ζωτικού:
Οταν φυτεύει κανείς ένα σπόρο, δεν φυτρώνει από αυτόν άλλος σπόρος, αλλά ένα φυτό που περιέχει μέσα του εκατοντάδες σπόρους παρόμοιους με το σπόρο που το δημιούργησε, γιατί, χωμένος στη γη, απορροφάει από αυτή τα στοιχεία που τον δυναμώνουν. Είναι μία πολλαπλή ηχώ του πρωταρχικού και μοναδικού ήχου.
Αυτή η δυνατότητα πολλαπλασιασμού κάνει το Εγώ να βλέπει τον εαυτό του να πολιορκείται από χιλιάδες σκεπτομορφές ξένες, δικές του και σύμμεικτες. Η ελάχιστα εξασκημένη βούληση του σημερινού ανθρώπου τον μετατρέπει σε μαριονέτα αυτών των σκεπτομορφών και έτσι, από την εκλογή μιας οδοντόκρεμας μέχρι την εκλογή μιας πολιτικής θέσης ή μιας μορφής ζωής, ο άνθρωπος επηρεάζεται συνέχεια από τα μεγάλα κύματα της οχλοκρατικής παλίρροιας που χειρίζονται τις περιστάσεις. Οι τελευταίες είναι αντανακλάσεις συνδυασμών από προηγούμενες καταστάσεις, που ήδη υπήρχαν όταν το άτομο εμφανίζεται στη σκηνή, και των κρυφών δυνάμεων κάποιων θελήσεων που δεν είναι πάντα ανθρώπινες.
Πίσω από τις πράξεις που μοιάζουν καθαρά ανθρώπινες, κρύβονται δυνάμεις της Φύσης με τη μορφή μεγάλων Στοιχειών, και είναι τρέλα να αποδυναμώνει κανείς τη θέληση των ανθρώπων. Η σιδερένια πειθαρχία των αρχαίων μοναστηριών και στρατευμάτων δεν ήταν τόσο ανόητη υπόθεση, όπως θέλουν σήμερα να μας κάνουν να πιστεύουμε. Αυτή σφυρηλατούσε ανθρώπους, με την ανώτερη έννοια της λέξης. Μια παρέλαση ή ένας στρατός σε πορεία είναι το αντίθετο της αγέλης του λαίμαργου κοπαδιού που σταματάει εδώ κι εκεί, για να μασήσει το πρώτο χόρτο που θα βρει λιπασμένο με τις δικές του κοπριές. Η αίσθηση του Μυστικισμού, της ανάπτυξης τν πιο βαθιών ηθικών αξιών, της γενναιοδρίας, της ανδρείας και της εξάσκησης του σώματος, δημιουργούν σκεπτομορφές που, όταν επενεργούν πάνω στην κοινωνία και στους φορείς, τους εξευγενίζουν και εξαγνίζουν τα πάντα, απομακρύνοντας τα κακοποιά πνεύματα που προκαλούν τις φυσικές και μεταφυσικές αρρώστιες.
Η έλλειψη αυτής της πειθαρχίας επιτρέπει να αναπτύσσονται, σαν τρομεροί βρικόλακες, οι χειρότερες σκεπτομορφές, μερικές κοιμισμένες επί αιώνες στις σκοτεινές γωνιές του λεγόμενου συλλογικού ασυνείδητου, και να επιτίθενται στους πιο αδύναμους ως προς τη βούληση, αποδυναμώνοντάς τους ακόμα περισσότερο και εξευτελίζοντάς τους. Από εκεί ξεπηδούν οι τάσεις για άγχος, χρήση ναρκωτικών, παράλογη βία, εργατική ανικανότητα και έλλειψη δύναμης για τη λήψη λυτρωτικών αποφάσεων.
Αυτοί που έχουν προσβληθεί, σαν τα μικρά παιδιά, συνέχεια ζητούν κάτι, αλλά ποτέ δεν προσφέρουν τίποτα. Αδειοι από ζωτικότητα και βούληση, έρποντας παρασύρονται προς μία χειρότερη σκλαβιά, που είναι η υποδούλωση στα πάθη και στους εγωισμούς, μια υποδούλωση που είναι κόρη του τρόμου και πηγή σφαλμάτων.
Η πραγματική ελευθερία είναι η υπακοή στους αρμονικούς νόμους που διέπουν τη Φύση. Αυτή είναι η αληθινή οικολογία και όχι εκείνη η πολιτικοποιημένη που βλέπουμε στους δρόμους. Αυτή η ελευθερία, που μονάχα οι αγνοί και δυνατοί μπορούν να απολαύσουν, είναι η πηγή των ανώτερων σκεπτομορφών, οι οποίες, αφού επιστρέψουν στους πομπούς τους, τους στεφανώνουν με φωτοστέφανα μακαριότητας και ηρωισμού. Αυτά τα χαρακτηριστικά τους κάνουν όμορφους στα μάτια των Θεών.
Η ασπίδα της δύναμης και της αγιότητας προστατεύει από τις λάρβες και τα δημιουργήματα της ηθικής νύχτας την οποία διανύουμε σήμερα. Το σπαθί της βούλησης κόβει το κεφάλι των δράκων του φόβου, της διαφθοράς και της μιζέριας στο φυσικό και στο ηθικό επίπεδο.
Οι πιο λαμπρές και ευεργετικές σκεπτομορφές γεννιούνται από την τίμια εργασία, από το θάρρος, όχι μόνο για να απαιτήσει κανείς τα δικαιώματά του, αλλά και για να εκπληρώσει τις δικές του υποχρεώσεις -από την καλοσύνη, από την υγιή χαρά που μας απομακρύνει από τις κραυγές των θηρίων, από την προσευχή που γίνεται για να μιλήσει κανείς με το Θεό και από το προσωπικό και ομαδικό κουράγιο μπροστά στις δυσκολίες, από την ορθή συγκέντρωση στα καλύτερα στοιχεία του εαυτού μας. Να είναι Ακροπολιτανός κανείς, σημαίνει αυτό: να ονειρεύεται και να πλάθει αυτή την Ακρόπολη, φτιαγμένη με σκεπτομορφές Βούλησης, Αγάπης και Δικαιοσύνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου