Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Έκφραση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Έκφραση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 15 Μαΐου 2018

Όμορφη και παράξενη πατρίδα Odysseas Elytis.



Αποτέλεσμα εικόνας για πατρίδα
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Ωσάν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
Στήνει στη γη καράβι κήπο στα νερά

Κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
Mένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Κάνει να πάρει πέτρα 'τηνε παρατά
Κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα

Μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
Ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύραννους

Πέντε μεγάλους βγάνει πάνω τους βαρεί
Να λείψουν απ' τη μέση τους δοξολογεί.

Κυριακή 13 Μαΐου 2018

Προς την μητέρα μου* 1874



Προς την μητέρα μου* 1874

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Μάννα μου, εγώμαι τ’ άμοιρο, το σκοτεινό τρυγόνι,
οπού το δέρνει ο άνεμος, βροχή που το πληγώνει.
Το δόλιο! Όπου κι αν στραφή, κι αφ’ όπου κι αν περάση,
δε βρίσκει πέτρα να σταθή, κλωνάρι να πλαγιάση.
 
Εγώ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ’ αποδαρμένη
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό, σε θάλασσ’ αφρισμένη,
παλαίβω με τα κύματα, χωρίς πανί, τιμόνι
κι άλλη δεν έχω άγκουρα πλην την ευχή σου μόνη

Στην αγκαλιά σου τη γλυκειά, μανούλά μου, ν’ αράξω
μές το βαθύ το πέλαγο αυτό πριχού βουλιάξω.

Μανούλα μου, ήθελα να πάω, να φύγω, να μισέψω,
του ροιζικού μου από μακρυά τη θύρα ν’ αγναντέψω.
Στο θλιβερό βασίλειο της Μοίρας να πατήσω,
κ’ εκεί ναβρώ τη μοίρά μου και να την ερωτήσω.

Να της ειπώ. είναι πολλά σκληρά τα βάσανά μου,
ωσάν το δίχτυ που σφαλνά θάλασσα φύκια κι’ άμμο.
Είναι κ’ η τύχη μου σκληρή, σαν την ψυχή τη μαύρη,
π’ αρνήσθηκε την Παναγιά, κι’ όπώλεος δε θαύρη.

Κ’ εκείνη μ’ αποκρίθηκε κι εκείνη απελογήθη.
«ήτον ανήλιαστη, άτυχε, η μέρα που γεννήθης.
Άλλοι επήραν τον άνθό και σύ τη ρίζα πήρες.
Όντας σ’ έπλασ’ ο θεός δεν είχεν άλλαις μοίραις».

*Reading via Literaria

Με αφορμή τη γιορτή της Μητέρας

Με αφορμή τη γιορτή της Μητέρας, λίγα λόγια για τη σχέση που σημαδεύει κάθε κόρη και μαμά! Αξίζει να το διαβάσετε:

Με αφορμή τη γιορτή της Μητέρας, γράφουμε λίγα λόγια για τη σχέση που σημάδεψε κάθε μία από εμάς: τη σχέση μας με τη μαμά μας!
mama365.gr

http://www.mama365.gr/32342/oi-4-faseis-poy-pernaei-h-shesh-kathe-korhs-me-th.html

Οι 4 φάσεις που περνάει η σχέση κάθε κόρης με τη μητέρα της

Θα τη λατρέψεις σαν Θεά, θα τη μισήσεις σαν τον χειρότερο δυνάστη. Θα θαυμάσεις τα γεμιστά, τις αντοχές, τις ικανότητες και τη δύναμή της, θα εκπλαγείς απ’ τις ατελείωτες ομοιότητές σας και, φυσικά, θα σου ΄ρθει να χαστουκίσεις το μάγουλό σου, γιατί αργά ή γρήγορα θα καταλάβεις πως, ναι, είχε σχεδόν σε όλα δίκιο.
Οι 4 φάσεις που περνάει η σχέση κάθε κόρης με τη μητέρα της
Γράφουμε για να θυμηθούμε όλους τους λόγους που αγαπάμε κι έχουμε ανάγκη τη μαμά μας. Για να «κλαφτούμε» λίγο μεταξύ μας για τις ενοχές μας και να πανηγυρίσουμε τη σχέση που τελικά χτίσαμε μαζί της.
Ιδού τα στάδια που περνάει η σημαντικότερη σχέση της ζωής μας: η σχέση μας με τη Ενοχλητική, Τρυφερή, Αρχετυπική Μάνα μας.

Η φάση της παιδικότητας ή Όταν η μαμά είναι όλος σου ο κόσμος

Είναι η περίοδος που συστήνεστε. Η περίοδος που η μία γνωρίζει την άλλη και η αγάπη σας κάνει τα πρώτα βήματα. Είναι τότε που τα τακούνια της σου φαίνονται ομορφότερα απ’ τα γοβάκια της Σταχτοπούτας και τα φουστάνια της πιο εντυπωσιακά απ’ της Ζωζώς. Είναι η περίοδος αυτή που η μαμά σου είναι στα μάτια σου κάτι μεταξύ Παναγίας, Μέριλ Μονρόε, Μαρί Κιουρί και Μητέρας Φύσης.
Είναι η χρυσή εκείνη εποχή που την έχεις ανάγκη όσο τίποτε και κανέναν και που στο πρόσωπό της βλέπεις αυτό που θες κάποτε να γίνεις. Η μαμά σου είναι τότε για ‘σένα ο πιο αστείος, ο πιο έξυπνος, ο πιο φωτεινός κι αγαπησιάρης άνθρωπος στην ιστορία των ανθρώπων.

Η φάση της εφηβείας ή Όταν η μαμά είναι ο Νούμερο 1 εχθρός 

Κι όπως λέει και το γνωστό κλισέ «Όλα τα ωραία, κάποτε τελειώνουν», κι έτσι ο δρόμος του άκριτου θαυμασμού και της αγάπης που αναβλύζει ως αστείρευτη πηγή απ’ τα βάθη της παιδικής μας καρδιάς, βρίσκει τοίχο. Κι ο τοίχος λέγεται εφηβεία, κι η εφηβεία είναι ένα ανεξέλεγκτο πάρτι ορμονών. Κι αυτές οι ορμόνες μαντέψτε που θα ξεσπάσουν τα νεύρα τους…
Το ταξίδι αναζήτησης της προσωπικής σου ταυτότητας περνάει δυστυχώς μέσα απ’ τον δρόμο της απόρριψης και ο πρώτος άνθρωπος που θα διαλέξεις να απορρίψεις είναι αυτός που σου μοιάζει και του μοιάζεις όσο κανείς: η δόλια μάνα που παλεύει να τα βγάλει πέρα με τα εντελώς ακατανόητα ξεσπάσματά σου, την ακούραστη αμφισβήτηση και το απαξιωτικό σου ύφος χιλίων καρδιναλίων.
Είναι εκείνη η περίοδος που έχεις για τα καλά διαλέξει τον νούμερο ένα εχθρό, δυνάστη κι εξουσιαστή σου: είναι η μάνα σου που δεν σε κατάλαβε ποτέ, που δεν υπήρξε ποτέ νέα, που είναι άνευ λόγου εναντίον σου και θέλει το κακό σου.
Ας το πούμε ξεκάθαρα: είναι μια περίοδος για την οποία θα ‘χεις αρκετές τύψεις παρακάτω. Και που θα σε προετοιμάσει για πολλά, αν έχεις κόρη.

Η φάση της νεότητας ή Όταν η μαμά γίνεται φίλη

Κάπου εδώ έρχεται ακόμη ένα γνωστό κλισέ να συνοψίσει το επόμενο στάδιο της σχέσης μας με τη μαμά μας: «ουδέν κακό αμιγές καλού». Αφού έχεις βρίσει, αντιπαθήσει κι χιλιοεκνευρίσει τη μαμά σου στα ταραγμένα εφηβικά σου χρόνια, έρχεται εκείνη η φάση της ζωής που ωριμάζεις με ρυθμούς καταιγιστικούς. Στα 19 σκέφτεσαι για τα 17 «Δεν μπορεί να έλεγα εγώ τέτοια πράγματα», στα 22 αναρωτιέσαι για τα 19 «Πώς είναι δυνατόν να ήμουν εγώ έτσι;» και κάπως έτσι κυλάει η νεότητά σου, μέχρι που το συνειδητοποιείς: η μάνα σου είναι συμπαθητική.
Μπορείς να της μιλήσεις για ό,τι θέλεις, χαίρεσαι πια να τη συστήνεις στους φίλους σου και τη θεωρείς, ξαφνικά, φίλη. Ανακαλύπτεις ότι ήταν άνθρωπος κανονικός πριν γίνει μαμά, ότι είχε δίκιο σε ένα εκνευριστικά μεγάλο ποσοστό αυτών που σου ‘λεγε (και σ’ έκανε να θυμώνεις) κι ότι είναι μια αστείρευτη μηχανή παραγωγής λύσεων για κάθε σου πρόβλημα.
Τότε θα κατανοήσεις αυτό που λένε «Άσε το Google. Η μαμά σου ξέρει» (γιατί, πράγματι, μ’ έναν μυστήριο τρόπο, τα ξέρει όλα) και τότε θα αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι σιγά-σιγά τον αληθινό άνθρωπο πίσω απ’ τον Υπερήρωα Μαμά.

Η φάση της πραγματικής ενηλικίωσης ή Όταν γίνεσαι η μαμά σου

Ίσως και να μην χρειάζεται να πούμε και πολλά εδώ, εμείς όμως θα τα πούμε γιατί είμαστε άνθρωποι κι αισθήματα έχουμε.
Ο λόγος για την-μοιραία-στη-ζωή-κάθε-γυναίκας-φάση «Παναγία μου, έγινα η μάνα μου!». Συνειδητοποίηση βαριά μεν, όχι απαραιτήτως δυσάρεστη δε, αφού –τα ‘παμε και πριν- τη μάνα σου πάει καιρός που τη συμπάθησες. Τώρα, όμως, είναι το στάδιο της συναδελφικότητας. Είστε κι οι δυο μαζί παλεύοντας στον ίδιο στίβο –αυτόν της μητρότητας και της ενηλικίωσης. Είναι τότε που χρειάζεσαι κάθε σταγόνα σοφίας κι εμπειρίας που διαθέτει.
Είναι, εν ολίγοις, η Περίοδος Της Απόλυτης Κατανόησης. Η φάση αυτή που σου δίνει χιλιάδες αφορμές για να μουρμουρίσεις «Α, ρε μάνα…» και άλλες τόσες για να ζητήσεις «συγγνώμη» κι «ευχαριστώ».


Είναι η ωριμότερή σου φάση, που –πώς τα φέρνει η ζωή- μοιάζει όσο καμία άλλη με την πρώτη, αυτήν της γνωριμίας σας. Με μια (σίγουρη) διαφορά: τώρα, ξέρεις ότι εκτός από μαμά είναι και γυναίκα και ερωμένη και φίλη και εργαζόμενη. Και μια ακόμα: τώρα ξέρεις, ότι είναι θνητή.


Με αφορμή της γιορτή της Μητέρας, λοιπόν…

…κι επειδή δεν μας πάει καρδιά να κλείσουμε ένα κείμενο αφιερωμένο στις μαμάδες μας, με λόγια θλιβερά, νιώθουμε την ανάγκη να πούμε τα εξής: πείτε ένα «χρόνια πολλά» στη μαμά σας την Κυριακή κι όσες έχετε κόρες, σκεφτείτε ότι η ζωή σας θα επαναληφθεί ως φάρσα.

Για όλα όσα θέλαμε να πούμε στις κόρες και στις μητέρες μας…

Μ΄αυτήν ακριβώς την αφορμή, βρήκαμε και προτείνουμε ένα βιβλιαράκι που μπορούμε να υπογράψουμε ότι θα μιλήσει στην καρδιά σας, αφού η συγγραφέας του θίγει ακριβώς αυτό. Τα σαράντα κύματα απ’ τα οποία περνάει η σχέση μαμάς-κόρης.

Το «Μια καρδιά» ξεκίνησε από ένα γράμμα που έγραψε η συγγραφέας όταν η κόρη της ήταν δύο χρονών, γνωρίζοντας όλα τα ανωτέρω –ότι, δηλαδή, η σχέση τους έχει πολλά εμπόδια να προσπελάσει- αλλά στοχεύοντας σε κάτι απλό: να της θυμίσει πως, ό,τι κι αν συμβεί, ακόμη κι αν ο ουρανός πέσει στο κεφάλι μας, εκείνη θα είναι εκεί. Πάντα.

Μαμά και η ίδια, η συγγραφέας Μαρίνα Γιώτη, έγραψε το βιβλίο «Μια καρδιά» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα) και το αφιέρωσε «Στη μεγάλη σειρά των γυναικών που εναλλάσσονται στη θέση της μάνας και της κόρης. Για όλα όσα θα θέλαμε να πούμε στις κόρες μας και στις μητέρες μας, αλλά συχνά το αφήνουμε για μια άλλη στιγμή, που δεν έρχεται ποτέ…»



Χρόνια πολλά, λοιπόν.

Να ζήσουμε σαν τα ψηλά βουνά –άλλωστε, μας έχει τόσος κόσμος ανάγκη.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2018

Εκφραστείτε!



Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Να τολμάμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους  
Πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβη να μην τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση ; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. 
Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει ... 
Το να τολμάμε τη σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.
Να συγχωρούμε, όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας. Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. To παν είναι πως μεταφράζουμε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που πάει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας. Τελικά αν κάπου «πέσαμε έξω» με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την άγνοιά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.

— με Babbis Kyriakidis, Δώρα Φιλιπποπούλου, ΔΩΡΑ και Anna Tzimourta

Τετάρτη 2 Μαΐου 2018

Ο Άγιος Γεώργιος & ο Δράκος ( ο Θρύλος και η Αλληγορία του )


Ο Άγιος Γεώργιος & ο Δράκος ( ο Θρύλος και η Αλληγορία του )

Το βασικό χαρακτηριστικό του αγίου Γεωργίου, σύμφωνα με τους θρύλους που σχετίζονται μ’ αυτόν, το φανερώνει το επίθετο «δρακοντοκτόνος», επειδή ο άγιος σκότωσε ένα δράκο.

Η απεικόνιση του Αγίου Γεωργίου ως καβαλάρη με όλη την πολεμική εξάρτηση και με δόρυ στο χέρι οπωσδήποτε έχει να κάνει με την στρατιωτική του ιδιότητα. Υπάρχει μύθος σχετικός με τα κατορθώματα του αγίου και αυτός έχει να κάνει με έναν δράκοντα, ένα πελώριο φίδι, ένα θεριό δηλαδή, το οποίο φύλαγε μία πηγή και δεν επέτρεπε στους κατοίκους ολόκληρης της πόλης να λάβουν νερό από αυτή τη πηγή, αν προηγουμένως δεν του παρείχαν τροφή έναν ή δύο ανθρώπους. Μη μπορώντας οι κάτοικοι να πράξουν διαφορετικά έριξαν κλήρο μεταξύ τους για να δουν ποιος θα κληρωθεί για να γίνει τροφή του θηρίου. Ο κλήρος έτυχε να πέσει στην μονογενή θυγατέρα του βασιλιά. Ο βασιλιάς λυπήθηκε πολύ αλλά επειδή έπρεπε οπωσδήποτε να προφυλάξει το λαό του, αναγκάστηκε να δεχτεί την μοίρα του και να παραδώσει την κόρη του να γίνει βορά του δράκοντα. Η κόρη δέθηκε με αλυσίδες ισχυρές κοντά στην πηγή και περίμενε να έρθει ο δράκος να την κατασπαράξει. Τότε, ξαφνικά, εμφανίστηκε μπροστά της ένας όμορφος καβαλάρης, ο Άγιος Γεώργιος, να ιππεύει ένα υπερήφανο και κατάλευκο ίππο, να έχει στην μέση του σπαθί και να κρατάει ένα μακρύ κοντάρι, δόρυ. Η κόρη, αμέσως, είπε στον καβαλάρη να φύγει για να μην γίνει και εκείνος τροφή στο θηρίο, όμως εκείνος αποφάσισε να μείνει και να σώσει την κοπέλα. Τότε εμφανίστηκε ο δράκος ευχαριστημένος που είχε δύο θύματα να κατασπαράξει και όχι μόνο ένα. Όμως δεν είχε υπολογίσει σωστά τον ήρωα. Ο Άγιος χωρίς να διστάσει καθόλου στρέφεται εναντίον του δράκοντα και καταφέρνει να τον πληγώσει θανάσιμα. Έτσι, η κόρη σώζεται και ευτυχισμένη ζητάει να μάθει το όνομα του σωτήρα της και του υπόσχεται πως ο βασιλιάς πατέρας της θα τον ανταμείψει πλουσιοπάροχα.

Ο άγιος φανερώνεται σε αυτή και της υπόσχεται πως δε θέλει ανταμοιβή παρά μόνο να χτίσουν μία εκκλησιά στην οποία δίπλα στην εικόνα του Χριστού και της Παναγίας να εικονίζεται ένας καβαλάρης αρματωμένος με σπαθί και χρυσό κοντάρι. Έτσι, από τότε ο Άγιος Γεώργιος απεικονίζεται με αυτό τον τρόπο, ιππεύοντας δηλαδή ένα κατάλευκο άλογο και κρατώντας στο δεξί του χέρι κοντάρι και με αυτό δαμάζει το δράκο. ο οποίος βρίσκεται κάτω από τα πόδια του αλόγου του. Ο Άγιος Γεώργιος αποτελεί τον πιο αγαπητό και τιμημένο άγιο για τους χριστιανούς της ορθόδοξης ανατολικής εκκλησίας. Η απεικόνισή του στην αγιογραφία ενός νεαρού έφιππου πολεμιστή συνετέλεσε σε πολύ μεγάλο βαθμό στο να θεωρηθεί ο άγιος αυτός από τον λαό, άγιος μαχητής κατά του κακού και της αδικίας, ελευθερωτής και προστάτης ήρωας του καλού και της ελπίδας.
Το αξιοσημείωτο στην όλη ιστορία είναι ότι την ιδιότητα του δρακοντο-κτόνου ο Άγιος την αποκτά μόλις τον εντέκατο αιώνα, και όχι νωρίτερα. Οι παλαιότερες παραστάσεις του Αγίου τον εικονίζουν ως αξιωματούχο. Γράφει σχετικά η αναπληρώτρια καθηγήτρια Βυζαντινής Τέχνης, Μαρία Βασιλάκη: «Οι κατ’ εξοχήν δρακοντοκτόνοι άγιοι στην Ανατολική Εκκλησία ήταν οι δυο Θεόδωροι, ο Τήρων και ο Στρατηλάτης. Η παλαιότερη παράσταση με τον Γεώργιο του έκτου αιώνα τον δείχνει ως αξιωματούχο, δηλαδή με την επίσημη και όχι με τη στρατιωτική του στολή. Δεν γνωρίζω για παράσταση του ένατου αιώνα. Πάντως, μόλις τον εντέκατο εμφανίζεται ως δρακοντοκτόνος. Πως και γιατί αντικαταστάθηκαν οι Θεόδωροι από τον Γεώργιο είναι ένα ζητούμενο».

Η αλληγορία του θρύλου του Δρακοντοκτόνου Αγίου Γεωργίου

Ο Άγιος Γεώργιος, πρότυπο των Μαρτύρων και Αγίων της Εκκλησίας που έδωσαν το αίμα τους φόρο τιμής στον Ιησού Χριστό απέναντι σε τυράννους, αυτοκρατορίες, αιρέσεις, ιδεολογίες, θεωρίες, κλπ. Ενώ από την άλλη μέσα σε κάθε άνθρωπο κρύβεται ένας ήρωας ο οποίος, κάποια στιγμή, θα πρέπει να δώσει τη μάχη με την ερπετόμορφη σκιά του, για να γίνει φως και να απελευθερώσει την κόρη- ψυχή του.
Το όνομα «Γεώργιος» είναι πνευματική μεταφορά από την αγροτική μας ζωή και βγαίνει από το ουσιαστικό «γεώργιον», που σημαίνει κτήμα ή χωράφι καλλιεργούμενο (ή καλλιεργήσιμο). Γίνεται όμως και επίθετο: «γεώργιος», για τον άνθρωπο που επιδέχεται την πνευματική καλλιέργεια, ή που τον επέλεξε γ' αυτό η Μοίρα ή ο Θεός. («Χριστού γεώργιον» ονομάζεται στην Υμνογραφία του, ο άγιος Γεώργιος).

Ο Αϊ-Γιώργης, ως καβαλάρης δρακοντοκτόνος, έχει σχέση με το νερό, το νερό το πόσιμο, της πηγής του πηγαδιού. Και η στέρηση αυτού του νερού τους μήνες του καλοκαιριού, ιδιαίτερα αν δε βρέξει αρκετά το χειμώνα, είναι στην Ελλάδα βάσανο μεγάλο. Ο Αϊ-Γιώργης είναι όπως το λέει και το δημοτικό τραγούδι, ο ήρωας του παραμυθιού που σκοτώνει το θηρίο. Ποιο είναι το θηρίο; Είναι ο δράκοντας της ζέστης, που βγάνει φλόγες απ’ το στόμα του. Αυτός ο δράκοντας κρατάει το νερό της πολιτείας - έτσι λέει το παραμύθι - και δεν το αφήνει να τρέξει, εξόν κι αν του κάνουνε θυσία τη βασιλοπούλα, αν του τη δώσουνε να τη φάει. Ο Αϊ-Γιώργης σκοτώνει το δράκοντα και σώζει τη βασιλοπούλα.
Η βασιλοπούλα σύμβολο της Εκκλησίας, της Νύμφης του Χριστού που δέχεται τα πυρά του Όφεως και των εντεταλμένων οπαδών του.
Ο δράκος, συμβολίζει τον αρχέκακο Όφι, το διάβολο, το κακό και την πονηριά.( « Και εβλήθη ο δράκων, ό όφις ό μέγας ό αρχαίος, ό καλούμενος Διάβολος και ό Σατανάς, ό πλανών την οικουμένη όλην, εβλήθη εις την γην, και οι άγγελοι αυτού μετ’ αυτού εβλήθησαν», Αποκ. ΙΒ΄9).
Η πάλη ανάμεσα στον Άγιο και το δράκο συμβολίζει την καθημερινή πάλη απέναντι στο φόβο εσωτερικό ή και εξωτερικό, σα δράκος για να σταματήσει κάθε προσπάθειά μας.
Ο φόβος απέναντι στο δράκο είναι η έλλειψη πίστης και η άγνοια. Αν εξαλειφθούν αυτά κανένας δράκοντας δεν θα έχει υπόσταση.
(Του Τάκη Ευθυμίου)
ΑΠΟ http://fthiotikos-tymfristos.blogspot.gr/

Κυριακή 22 Απριλίου 2018

«Οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τα greeklish»


«Οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τα greeklish»



Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι… (Κωστής Παλαμάς)

Για την γλώσσα και πάλι...



Μπαμπινιώτης:

«Οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τα greeklish»

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας


Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης.

«Εγώ θα έλεγα στον κόσμο που μας ακούει: ‘’τη γλώσσα και τα μάτια σας’’. Θα έλεγα ότι σε ημέρες κρίσης θα πρέπει να σκύψουμε σε ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος, που είναι ο πολιτισμός μας, η παράδοση μας και με τον πιο εύγλωττο τρόπο η γλώσσα μας. Δεν είναι απλό εργαλείο η γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω από όλα η γλώσσα είναι αξία».

Αναφερόμενος στην ευρέως διαδεδομένη χρήση των «greeklish» (Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) μεταξύ των νέων που στέλνουν γραπτά μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα ή συνομιλούν μέσω του Διαδικτύου, ο Ομότιμος και Επίτιμος Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής, και πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τόνισε:

«Τα greeklish είναι ο καλύτερος δρόμος αποξένωσης από την εικόνα της λέξης. Αυτό μπορεί οι νέοι άνθρωποι να το πληρώσουν ακριβά. Έχουμε ελληνικές γραμματοσειρές και μπορούμε, αξιοποιώντας το Διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά μέσα, να χρησιμοποιούμε τις ελληνικές γραμματοσειρές που έχουν το προτέρημα να δίνουν την εικόνα της λέξης, το οπτικό ίνδαλμα, και να μας συμφιλιώνουν με την ορθογραφία της λέξης και με τη σημασία της»


Οδυσσέας Ελύτης

Από το Άξιον Εστί:


Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.

το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...

Εκεί σπάροι και πέρκες

ανεμόδαρτα ρήματα

ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια

όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε

σφουγγάρια, μέδουσες

με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων

όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Εκεί ρόδια, κυδώνια

θεοί μελαχροινοί, θείοι κ' εξάδελφοι

το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια.

Και πνοές από τη ρεμματιά ευωδιάζοντας

λυγαριά και σχίνο

σπάρτο και πιπερόριζα

με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων

ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!..

Εκεί δάφνες και βάγια

θυμιατό και λιβάνισμα

τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια

στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα ,

κνίσες, τσουγκρίσματα

και Χριστος Ανέστη

με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!

Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου...
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!..

Παρασκευή 13 Απριλίου 2018

Μην Σχεδιάζεις το Μέλλον

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.


Ό, τι είναι να γίνει θα γίνει στην ώρα του, και αυτό γιατί ο προορισμός του καθενός και το πεπρωμένο του δεν μπορούν να προσδιοριστούν με ακρίβεια. Μερικές φορές οι…
share24.gr

http://share24.gr/min-schediazis-mellon-o-ti-ine-na-gini-tha-gini-stin-ora-tou/


Ό, τι είναι να γίνει θα γίνει στην ώρα του, και αυτό γιατί ο προορισμός του καθενός και το πεπρωμένο του δεν μπορούν να προσδιοριστούν με ακρίβεια. Μερικές φορές οι καταστάσεις δείχνουν να μη μας ευνοούν και παρά τις προσπάθειές μας τα πράγματα δεν έρχονται όπως θα θέλαμε.
Τα όμορφα πράγματα δεν προγραμματίζονται, απλώς συμβαίνουν τυχαία στη ζωή μας και έτσι δεν χρειάζεται να αγχωνόμαστε γι’ αυτά. Γιατί αν κάτι είναι γραφτό να συμβεί, θα συμβεί ούτως ή άλλως. Ενώ αν κάτι άλλο δεν είναι γραφτό, τότε δεν θα συμβεί ποτέ. Είναι τόσο απλό.
Έτσι, για πολλά πράγματα στη ζωή μας που δεν εξαρτώνται από μας, καλό είναι να μην τα προγραμματίζουμε και να μην περιμένουμε τη στιγμή που θα έρθουν σε μας. Να σταματήσουμε να εφευρίσκουμε λόγους για τους οποίους εμμένουμε στο να ακολουθούμε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι αναζήτησης και να αποδράσουμε από τον κόσμο των ατελέσφορων προσδοκιών και χρονοδιαγραμμάτων
Η αποδοχή ότι τα πράγματα στη ζωή έρχονται με έναν απλούστερο τρόπο, απελευθερώνει τις αισθήσεις μας, με αποτέλεσμα να απολαμβάνουμε τη ζωή προσεγγίζοντας την ευτυχία με έναν πιο άνετο και ήρεμο τρόπο.

Διάφορα πράγματα στη ζωή μας έρχονται, φεύγουν και αλλάζουν ταυτόχρονα

Όλοι μας συμφωνούμε ότι είμαστε το σύνολο των τυχαίων γεγονότων που μας έχουν συμβεί και των επιθυμιών μας.Ωστόσο, μερικές φορές τα γεγονότα που έχουν συμβεί στη ζωή μας δεν αντιστοιχούν με τις επιθυμίες μας και είναι   δύσκολο για μας να δεχτούμε τις συνέπειες που συνεπάγονται. Κάτι τέτοιο μας κάνει ανήσυχους, μας αγχώνει και πικράνει την ύπαρξή μας.
Εδώ ταιριάζει μια διάσημη Αραβική παροιμία: Αν έχεις μια λύση στο πρόβλημά σου, γιατί να ανησυχείς; Και αν δεν έχεις, γιατί να προβληματίζεσαι;
Ίσως μοιάζει παράδοξο το ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για τα προβλήματα που δεν μπορούμε να λύσουμε, αλλά το να τα αφήσουμε πίσω μας και να παραμείνουμε ήρεμοι, μερικές φορές είναι ο πιο σωστός δρόμος.
Από τα πρώτα πράγματα που καλό είναι να παραδεχόμαστε είναι ότι υπάρχουν καταστάσεις που είναι πέρα από τον έλεγχό μας και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήνουμε τη ζωή να κυλά και να αποδεχόμαστε τα γεγονότα που μας τυχαίνουν.

Δεν είμαστε το κέλυφος της ύπαρξης, αλλά η ανάσα της

Είμαστε αυτά που τρώμε, τα εμπόδια στα οποία σκοντάφτουμε, οι γρατσουνιές που δεν επουλώνονται στο σώμα και η πράξη του τέλος της ζωής μας. Δεν είμαστε μόνο τα χαμόγελα, οι χαρές και οι αλήθειες, αλλά επίσης τα ψέματα (αυτά που λέμε στους άλλους και αυτά που λέμε στον εαυτό μας), είμαστε οι επικρίσεις και τα δάκρυα που δεν έχουμε χύσει.
Έτσι, αν θέλαμε να εντοπίσουμε κάθε κομμάτι από το οποίο αποτελούμαστε, θα ήταν κάτι περισσότερο από μια περίπλοκη διαδικασία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανησυχούμε για το αν θα είμαστε ευτυχισμένοι ή για το τι μας επιφυλάσσει η ζωή στη συνέχεια.
Τα παραπάνω δεν έχουν να κάνουν με το αν πιστεύει ή δεν πιστεύει κάποιος στην τύχη, αντιθέτως μας διδάσκουν πως πρέπει να αφήνουμε τα γεγονότα να μας εκπλήσσουν και, συνεπώς, να αφήνουμε ανοιχτά τα παράθυρα των συναισθημάτων μας και να παραμένουμε χαλαροί, ώστε να αναζωπυρώσουμε τα αισθήματα μας.
Μερικές φορές είναι απαραίτητο να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας και να αφήσουμε κατά μέρος τις προσδοκίες μας. Δηλαδή, θα πρέπει να αδειάσουμε το μυαλό μας από τις σκέψεις του, προκειμένου να αποκτήσουμε μια νέα προοπτική. Ας μετρήσουμε μέχρι το δέκα παίρνοντας μια ανάσα γεμίζοντας τους πνεύμονές με οξυγόνο. Αυτό θα μας προφυλάξει από τις χαμένες ευκαιρίες και από το να μετανιώσουμε γι’ αυτά που έχουμε χάσει. Όταν πρέπει να τελειώνουμε μια περίοδο, πρέπει να το κάνουμε, να σεβόμαστε τα σημεία στίξης που χρησιμοποιήσαμε και να ξεκινάμε μια νέα παράγραφο.
Ο Νίτσε έλεγε πως ό, τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό και είναι ακριβώς αυτή η ώθηση που μας δίνει τη δύναμη να περπατήσουμε χιλιόμετρα δύσβατων μονοπατιών ξυπόλυτοι. Η αλήθεια είναι πως σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε την ευκαιρία να ξεχωρίσουμε και να παραμερίσουμε τα λάθη του παρελθόντος και να πλεύσουμε πιο γρήγορα σε νέα πράγματα με το αεράκι της αλλαγής.
Να θυμάστε ότι τα μέρη του εαυτού μας που είναι χαλαρά συνδεδεμένα χάνουν συνήθως τη δύναμη που χρειάζονται για να τεθούν σε λειτουργία. Έτσι, δεν χρειάζεται να ξοδεύουμε τη ζωή μας στο παρελθόν μιας και οι δείκτες του ρολογιού δεν κινούνται προς τα πίσω.
Κοιτάξτε μόνο μπροστά, μάθετε να χαλαρώνετε, να εξετάζετε πολύ προσεκτικά τις άσχημες σκέψεις που περνούν από το μυαλό σας και να συλλογίζεστε τη ζωή με υπομονή. Μην επιδιώκετε να σχεδιάζετε κάθε χιλιοστό της διαδρομής σας στη ζωή. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να μάθετε να εστιάζετε σωστά σε αυτά που σας έρχονται, να εντοπίζετε τις ευκαιρίες και να εμπνέεστε από την τύχη.
share24.gr / spiritalive via lamenteesmaravillosa

Για περισσότερα νέα σχετικά με Ψυχολογία & Αυτοβελτίωση κάντε like στην σελίδα στο facebook —>Spirit Alive – Ψυχολογία & Αυτοβελτίωση

Κάθε αναδημοσίευση ολική η μερική σε άλλο ιστότοπο θα πρέπει να γίνεται υποχρεωτικά με αναφορά πηγής στο site μας και σύνδεσμο (link) στο άρθρο, καθώς και στη σελίδα Spirit Alive στο facebook επίσης με ενεργό σύνδεσμο. Σε κάθε άλλη περίπτωση η αναδημοσίευση απαγορεύεται. Κάθε αναδημοσίευση σε έντυπο μέσο απαγορεύεται

Τετάρτη 4 Απριλίου 2018

ΜΗΝΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ

Σχετική εικόναΟ  
ΜΗΝΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ ( ΟΝΟΜΑΤΑ -ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ)

Ο Απρίλης είναι ο τέταρτος μήνας του χρόνου κατά το Ιουλιανό και το Γρηγοριανό Hμερολόγιο, ο όγδοος κατά το Εκκλησιαστικό που αρχίζει τον Σεπτέμβριο, ο δεύτερος κατά το παλαιό ρωμαϊκό ημερολόγιο, και ο δέκατος στο αττικό ημερολόγιο ο οποίος ονομάζονταν Μουνιχιών και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 24 Μαρτίου-22 Απριλίου του Γρηγοριανού ημερολογίου. Ο Απρίλιος περιλαμβάνει 30 ημέρες.
Οι Λατίνοι τον ονόμασαν Aprilis απ' το aperio= ανοίγω (apertus= ανοικτός και Apertio= Άνοιξη). μια που όλη η φύση ξαναγεννάται από το βαθύ χειμωνιάτικο ύπνο του χιονιού και τον αφιέρωσαν στη θεά Αφροδίτη.
Απρίλης και άνοιξη, Απρίλης και Πάσχα είναι για τον ελληνικό λαό σχεδόν αξεχώριστα.
Γι' αυτό τον είπαν και Ανοιξιάτη και Αιγιωργίτη, απ' τη μεγάλη γιορτή που περιλαμβάνει, και Κερασάρη, εκεί που πρωτοβγαίνουν τα κεράσια.
Η ελληνική παράδοση ονομάζει τον Απρίλη και «Λαμπριάτη», γιατί συνήθως το μήνα αυτό γιορτάζουμε το Πάσχα, τη μεγαλύτερη χριστιανική γιορτή της Ορθοδοξίας.
Η περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής, με την ψαλμωδία των Χαιρετισμών, ολοκληρώνεται την Παρασκευή που στις εκκλησίες ψάλλουν τον Ακάθιστο Ύμνο και ακολουθούν η Ανάσταση του Χριστού.
Παροιμίες για το μήνα Απρίλιο

Του Μάρτη ξύλα φύλαγε, μην κάψεις τα παλούκια,
και τ' Απριλιού τις δεκοχτώ, μην κάψεις τα καρούλια (του αργαλειού).

Σαν ρίξει ο Μάρτης μια βροχή κι Απρίλης άλλη μία,
να δεις κουλούρες στρογγυλές και πίττες σαν αλώνι.

Απρίλης φέρνει την δροσιά, φέρνει και τα λουλούδια.
Και τ' Απριλιού ταις δεκοχτώ,
πέρδικα ψόφησε στ' αυγό (δηλαδή απ' το κρύο).

Αν βρέξει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα,
χαρά σε εκείνον τον ζευγά που ‘χει στη γη σπαρμένα.

Ως τ' Απριλιού τις δεκαοχτώ να' χεις τα μάτια σου ανοιχτά.
Περάσανε οι δεκαοχτώ, άραξε πάνω σ' ένα αυγό.

Aν κάνει ο Mάρτης δυο νερά κι ο Aπρίλης πέντε - δέκα,
να δεις το κοντοκρίθαρο πως στρίβει το μουστάκι,
να δεις και τις αρχόντισσες πως ψιλοκλεισιρίζουν,
να δεις και τη φτωχολογιά πως ψιλοκοσκινάει.

Ο Μάρτης έχει τ' όνομα, κι ο Απρίλης τα λουλούδια.

Αν κάνει ο Απρίλης δυο νερά κι ο Μάης άλλο ένα,
χαρά στονε τον γεωργό που ‘χει πολλά σπαρμένα.

Ο Απρίλης με τα λούλουδα κι ο Μάης με τα ρόδα.

Ο Απρίλης ο γρίλλης, ο Μάης ο πολυψωμάς.

Τον Απρίλη και το Μάη κατά τόπους τα νερά.

Αλί στα Μαρτοκλάδευτα και τ' Απριλοσκαμένα.

Του Απρίλη η βροχή, κάθε στάλα και φλουρί.

Αν κάνει ο Μάρτης τρία νερά κι ο Απρίλης άλλα δύο,
να δεις του Μάρτη τα κουκιά, τ' Απρίλη τα σιταράκια,
να δεις το γέρο- Κρίθαρο πώς τρέφει τη μουστάκα.

Απρίλης, Μάης, κοντά ειν' το θέρος.

Απρίλης έχει τα χάδια κι ο Μάρτης τα δαυλιά.

Των καλών ναυτών τα ταίρια τον Απριλομάη χηρεύουν.

www.paidika.gr

ΠΙΝΑΚΑΣ - Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ


\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\



Δημοφιλείς αναρτήσεις