Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 3 Μαΐου 2018

«Τα ιερά όπλα των Ελλήνων»

ΕΧΕΤΛΟΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ
«Τα ιερά όπλα των Ελλήνων» Κωνσταντίνου Ποταμιάνου.

ΤΑ ΙΕΡΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

…Πέραν όμως τούτων, τα οποία σαφώς είναι υπερφυσικά και μοναδικά συμβάντα στην φοβερή εκείνη μάχη, που κατέληξε στην συντριβή των βαρβάρων, ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι στη μάχη του Μαραθώνος έλαβε μέρος και ένας άλλος άγνωστος ήρωας, ο λεγόμενος «Έχετλος ή Εχετλαίος». Ο Παυσανίας στα «Αττικά» αναφέρει: «Υπάρχει και η παράδοση πως στη μάχη συνέβη να λάβει μέρος και κάποιος που έμοιαζε με αγρότη στην εμφάνιση και στην περιβολή. Αυτός σκότωσε πολλούς από τους βαρβάρους με ένα αλέτρι και όταν η μάχη ετελείωσε εξαφανίστηκε. Όταν οι Αθηναίοι ερώτησαν σχετικά, ο θεός δεν χρησμοδότησε γι΄ αυτόν τίποτε περισσότερο από το ότι πρέπει να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίο»….
Τι συμβαίνει λοιπόν στην παράδοξη αυτή περίπτωση; Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να τονίσουμε ότι είναι λογικώς αδύνατον να πήρε ένας οιοσδήποτε κοινός άνθρωπος ένα άροτρο και να πήγε να πολεμήσει τους Πέρσες. «αν όμως συσχετίσουμε την φειδωλή και όντως λιτή απάντηση του μαντείου των Δελφών προς τους Αθηναίους που το ρώτησαν σχετικώς, με το γεγονός της παραδόξου εμφανίσεως και κατόπιν εξαφανίσεως του άγνωστου αυτού ήρωος και της χρήσεως του περιέργου όπλου απ΄αυτόν οδηγούμεθα στο εξής συμπέρασμα: Δεν πρόκειται για κοινό άνθρωπο, ούτε για κάποιο άροτρο, αλλά για κάποια ανθρωπόμορφη μηχανή (ρομπότ) που κτυπούσε με το περίεγο όπλο του τους Πέρσες. Το όπλο δε που χρησιμοποιούσε ήταν ασφαλώς κάποιο μυστικό ιερό όπλο, το οποίο είχε σχήμα παρόμοιο με εκείνο του αρότρου και ήταν πολύ δραστικό και αποτελεσματικό, επρόκειτο δε κατά πάσα πιθανότητα, για ένα αρτιότατο από τεχνολογικής απόψεως όπλο.
Όσον δε αφορά στο όνομα Έχετλος ή Εχετλαΐος αυτό το όνομα κατά την προσωπική μου άποψι περικλείει μυστηριακή συμβολική σημασία και πιστεύω ότι ευρισκόμεθα μπροστά από μια περίπτωση χρήσεως ιερού όπλου συνδεομένου άμεσα με τα ελληνικά μυστήρια και το οποίο συμβολικά αναφέρεται με το όνομα «άροτρον». Το όνομα του ήρωος Έχετλος ή Εχετλαΐος προέρχεται από την εχέτλη, δηλαδή τη λαβή του αρότρου, παραστάσεις δε του ήρωος αυτού ανευρίσκονται κυρίως σε τυρρηνικά οικοδομήματα.

Θα πρέπει δε να επισημανθεί, ότι, όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος (ΣΤ, 117), συνέβη και ένα ακόμη περίεργο περιστατικό, η εμφάνισις ενός γιγαντιαίου φαντάσματος Πέρσου οπλίτου που εφόνευε και ετύφλωνε Έλληνες: «Ο Αθηναίος Επίζηλος του Κουφαγόρα, ενώ πολεμούσε με γενναιότητα σώμα προς σώμα, έχασε την όραση του, χωρίς να τραυματιστεί πουθενά στο σώμα του, ούτε από κοντά, ούτε από μακριά και από τότε έμεινε τυφλός σε όλη του τη ζωή. Για το πάθημα του αυτό άκουσα να λέγεται το εξής: Του φάνηκε πως είδε αντίκρυ του ένα οπλίτη, πολύ μεγαλόσωμο, που τα γένια του κάλυπταν την ασπίδα του άντρα (άνδρα οι δοκέειν οπλίτην αντιστήναι μέγαν του το γένειον την ασπίδα πάσα σκιάζειν) το φάντασμα αυτό πέρασε δίπλα του χωρίς να τον αγγίξει, αλλά σκότωσε τον διπλανό του».

Από το βιβλίο «Τα ιερά όπλα των Ελλήνων» Κωνσταντίνου Ποταμιάνου.

Το Παραμύθι χωρίς όνομα


Penelope Delta.jpg
Το Παραμύθι χωρίς όνομα είναι το δεύτερο παιδικό βιβλίο της Ελληνίδας συγγραφέως Πηνελόπης Δέλτα. Δημοσιεύθηκε το έτος 1910. Τον ίδιο τίτλο έχει και το θεατρικό έργο του θεατρικού συγγραφέα Ιάκωβου Καμπανέλλη που βασίζεται πάνω σε αυτό το βιβλίο.
Ιστορικό πλαίσιο, είδος και πρότυπα

Το έργο αυτό εκδόθηκε σε μια ιστορική χρονική στιγμή που το ελληνικό αναγνωστικό κοινό ήταν έτοιμο να υιοθετήσει τα
διδάγματά του. Κατά το 1910 η Ελλάδα βρισκόταν σε φάση αναδιοργάνωσης, καθώς είχε αρχίσει το έργο της Αναθεωρητικής Βουλής και η χώρα προσπαθούσε να μεγιστοποιήσει τα μαθήματα από τον Πόλεμο του 1897. Το 1897 είχε βιωθεί τραυματικά από το έθνος (παρότι η Κρήτη απέκτησε αυτονομία έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και αφύπνισε την κοινή γνώμη για την ανάγκη αλλαγών, με αποτέλεσμα το Κίνημα στο Γουδί το 1909. Με το αίτημα του κινήματος αυτού για αναδιοργάνωση συντάχθηκε αμέσως και η Πηνελόπη Δέλτα, η οποία ακόμα τότε δεν είχε εγκατασταθεί στην Ελλάδα, αλλά ζούσε στην Αλεξάνδρεια και στη Δυτική Ευρώπη με την οικογένειά της (ήρθε στην Ελλάδα το 1916). Συνεπώς, το Παραμύθι χωρίς όνομα γράφτηκε μακριά από την Ελλάδα και με μία τελείως ιδεατή εικόνα της στον νου της συγγραφέως του.

Πρόκειται για ένα παραμύθι με φιλοσοφικά στοιχεία, αλληγορικό και ηθικό περιεχόμενο, και διδακτικό τόνο. Ακολουθεί τα προτεσταντικά πρότυπα, κυρίως τα αγγλικά και τα αμερικανικά ηθικοπλαστικά έργα της νεανικής λογοτεχνίας του τέλους του 19ου αιώνα, γεγονός που πιθανότατα οφείλεται και στην επίδραση που είχαν στην παιδική ηλικία της συγγραφέως οι δυτικοευρωπαίες γκουβερνάντες της.
Περίληψη της πλοκής

Τα γεγονότα της ιστορίας συμβαίνουν σε μια φανταστική χώρα, που ονομάζεται «Χώρα των Μοιρολάτρων» (ο τόνος σκόπιμα στο «-λά-»). Βασιλιάς της χώρας αυτής είναι ο Αστόχαστος (ή «Ασυλλόγιστος» στις πρώτες εκδόσεις του έργου) και βασίλισσα η Παλάβω. Ο γιος τους ονομάζεται Συνετός και οι κόρες τους Ζήλιω, Πικρόχολη και Ειρηνούλα. Η ιστορία αρχίζει όταν ο Αστόχαστος έχει οδηγήσει τη χώρα του στην απόλυτη κατάρρευση, στην οικονομική χρεοκοπία και στην αδυναμία επιβιώσεως, ενώ οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν τον τόπο τους. Σε τέτοιο σημείο έχει φθάσει η κατάπτωση του κράτους, ώστε το εγκαταλείπει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός παίρνοντας μαζί του ό,τι είχε απομείνει στο δημόσιο ταμείο. Το κράτος επιβιώνει μόνο χάρη στην οικονομική βοήθεια από τα γειτονικά βασίλεια, όπου βασιλεύουν ο «Εξάδελφος Βασιλιάς» και ο «Θείος Βασιλιάς». Μέχρι που μία ημέρα, αντί για την επόμενη «δόση» της οικονομικής βοήθειας φθάνει ένα καλάθι που περιέχει μία γαϊδουροκεφαλή...

Αυτά όλα προκαλούν τη θλίψη αλλά και την αγανάκτηση του Βασιλόπουλου, του Συνετού, που αποφασίζει να πάρει τη μικρότερη αδελφή του και να ξενιτευτεί. Το αποτρέπει όμως η κυρα-Φρόνηση, την οποία συναντά τυχαία, και η οποία τον πείθει να μείνει, να γνωρίσει από κοντά τον λαό του και να αγωνισθεί για την αναδιοργάνωση του κράτους. Αυτό και γίνεται, η προσπάθεια όμως για αναδιοργάνωση φέρνει τον Συνετό σε σύγκρουση με τους αξιωματούχους και όσους άλλους εκμεταλλεύονταν το «μπάχαλο» που είχε προκαλέσει η διοίκηση του πατέρα του για το προσωπικό τους συμφέρον. Ο Δικαστής, που ανήκει σε αυτή την κατηγορία, φεύγει από τη χώρα και πείθει τον Θείο Βασιλιά να εκστρατεύσει εναντίον της χώρας του Αστόχαστου με τη βεβαιότητα ότι θα την κατακτήσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Ο Συνετός ωστόσο κατορθώνει να εμπνεύσει πίστη και εμπιστοσύνη στον λαό του, ο οποίος εξεγείρεται σαν ένας άνθρωπος και, πολεμώντας με θάρρος και ενθουσιασμό, κατατροπώνει τον εισβολέα. Αμέσως μετά αρχίζει η αναδιοργάνωση του κράτους με την επιμέλεια της κυρα-Φρόνησης.

Αναγνωρίζοντας ο Αστόχαστος τα όσα πέτυχε ο γιος του, υποχρεώνεται να τον ανακηρύξει βασιλιά της Χώρας των Μοιρολάτρων.
Εκδοτική ιστορία

Το βιβλίο αριθμεί 25 εκδόσεις στην ελληνική γλώσσα, όλες από τον εκδοτικό οίκο «Βιβλιοπωλείον της Εστίας - Ι.Δ. Κολλάρου & Σίας Α.Ε.». Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 ετών από την πρώτη έκδοση, η 25η έκδοση του 2010 είναι συμπληρωμένη με επίμετρο της Μαρίζας Ντεκάστρο και χρονολόγιο από τον Αλ. Π. Ζάννα. Μαζί με αυτά, το βιβλίο έχει 260 σελίδες. Απο τις αρχές του 2012 το βιβλίο κυκλοφορεί και απο τις εκδόσεις ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ με καλλιτεχνική εικονογράφηση του Γ. Στεφανίδη.
Το θεατρικό έργο

Το βιβλίο της Δέλτα δραματοποιήθηκε σε ομότιτλο θεατρικό έργο κατά πολύ ικανοποιητικό τρόπο από τον θεατρικό συγγραφέα Ιάκωβο Καμπανέλλη το έτος 1959. Το έργο αυτό πρωτοπαίχθηκε, μετά από επιλογή του Καμπανέλλη, από τον θίασο «Νέο Θέατρο» των Βασίλη Διαμαντόπουλου - Μαρίας Αλκαίου τον χειμώνα 1959-1960.


http://el.wikipedia.org/wiki/Παραμύθι_χωρίς_όνομα

Τρίτη 1 Μαΐου 2018

Ανοικτό συλλογικό e-book : "Ιστορίες από ένα παγκάκι"


http://www.ideostato.gr/2013/04/e-book_28.htmΑνοικτό συλλογικό e-book : "Ιστορίες από ένα παγκάκι"


Συναντούμε αμέτρητα παγκάκια στην καθημερινότητά μας τα οποία άλλοτε προσπερνάμε κι άλλοτε τα επιλέγουμε για μια στάση ανάσας και ανάκτησης των δυνάμεών μας από τη μάχη που διεξάγεται στους δρόμους και στα πεζοδρόμια. Για άλλους απλά περιττά, γεμάτα βρωμιές και συνθήματα. Για άλλους εικόνες μιας ξεχασμένης εποχής, λησμονημένης. Άλλοι πάλι τα βλέπουν σαν εμπόδια στον αγώνα δρόμου που διεξάγουν καθημερινά με σταθερούς φίλους το άγχος, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα.

Πόσες ιστορίες αλήθεια έχει να μας διηγηθεί ένα από αυτά;
11 συγγραφείς απαντούν στο ερώτημα γράφοντας τη δική τους αυτοτελή ιστορία από ένα παγκάκι σε μια πόλη γεμάτη ανθρώπους αλλά άδεια από χρώματα και συναισθήματα.

Τίτλος: "Ιστορίες από ένα παγκάκι"
Εκδόσεις Σαϊτα
Συγγραφείς: Δημήτρης Αλεξίου, Νικόλαος Καρακάσης, Μαρία Κωνσταντούρου, Διονύσης Λεϊμονής, Κατερίνα Μαλακατέ, Ζηνοβία Μαρνέζη, Δημήτρης Νίκου, Ιωάννα Νοταρά, Πασχάλης Πράντζιος, Γιάννης Φαρσάρης, Μαρία Χανιώτου

Διανέμεται ελεύθερα με άδεια Creative Commons.

Σύνθεση εξωφύλλου: Αλίκη Λαζαρίδου
Επιμέλεια-Διορθώσεις: Ηρακλής Λαμπαδαρίου
Σελιδοποίηση: Κωνσταντίνα Χαρλαβάνη


Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

Ροβινσώνας Κρούσος

Robinson Crusoe 1719 1st edition.jpg





 
 
 
 
 
 
Ο Ροβινσώνας Κρούσος (Robinson Crusoe) είναι μυθιστόρημα του Ντάνιελ Ντεφόε, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1719. Επιστολικό, εξομολογητικό και διδακτικό στη μορφή του, το βιβλίο είναι μία φανταστική αυτοβιογραφία του ομώνυμου χαρακτήρα -ενός ναυαγού που πέρασε 28 χρόνια σε ένα απομακρυσμένο τροπικό νησί κοντά στο Τρινιντάντ, αντιμετωπίζοντας κανίβαλους, αιχμαλώτους και στασιαστές πριν διασωθεί.

Η ιστορία είναι ίσως επηρεασμένη από τον Αλεξάντερ Σέλκιρκ, έναν Σκωτσέζο ναυαγό που έζησε για τέσσερα χρόνια σ' ένα νησί του Ειρηνικού, το "Μας α Τιέρα" (το 1966 μετονομάστηκε σε Ροβινσών Κρούσο), που βρίσκεται στο αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντεζ στη Χιλή. Οι λεπτομέρειες του νησιού του Ροβινσώνα Κρούσου κατά πάσα πιθανότητα βασίστηκαν στο νησί Τομπάγκο στην Καραϊβική Θάλασσα, δεδομένου ότι αυτό το νησί βρίσκεται σε μικρή απόσταση βόρεια από τις ακτές της Βενεζουέλας, κοντά στις εκβολές του ποταμού Ορινόκου, και είναι ορατό από το Τρινιντάντ[1]. Ο Ροβινσώνας Κρούσος ήταν το πρώτο σημαντικό λογοτεχνικό έργο του οποίου η ιστορία ήταν ανεξάρτητη από μυθολογίες, θρύλους ή προηγούμενη βιβλιογραφία.

http://el.wikipedia.org/wiki/Ροβινσώνας_Κρούσος

Κυριακή 22 Απριλίου 2018

Απόσπασμα από τα " Πικρά κεράσια " του Δημήτρη Αλεξίου

Πικρά κεράσια


Απόσπασμα από τα " Πικρά κεράσια "
 του Δημήτρη Αλεξίου

Παρά την ηλικία τους τα σπίτια που είχε χτίσει ο Χαράλαμπος Κούγιας για την οικογένειά του δεν εμφάνιζαν ούτε ρωγμή !
Μαζεύτηκαν όλοι το βράδυ αργά, ανήσυχοι μέν ψύχραιμοι δε . Η Μαρία θα περνούσε το βράδυ μαζί με το παιδί στο σπίτι του Φώτη και του Οδυσσέα .  Οι βράχοι της Ακρόπολης και του Φιλοπάππου έμοιαζαν να προσφέρουν την ασφάλεια των αιώνων τους στους κατοίκους που φιλοξενούσαν στους πρόποδες τους. Η περίεργη σε σύνθεση οικογένεια εξάλλου έπρεπε να είναι μαζί και ενωμένη ,  όπως θα ήταν σε κάθε καλή η δύσκολη στιγμή στο μέλλον 
Ο Χαράλαμπος και η Πλουσία έμειναν μόνοι τους στο ρετιρέ της Χρυσοστόμου Σμύρνης.Η Πλουσία έστρωσε στο σαλόνι δίπλα στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα . Ο Χαράλαμπος έμεινε να βλέπει τηλεόραση και η Πλουσία ξάπλωσε στον καναπέ με το κεφάλι της στην αγκαλιά του. Εκεί την πήρε ο ύπνος στις 2:00 το πρωί ανάμεσα σε εικόνες φωνές κατάρες και μετασεισμικές δονήσεις  . Ξύπνησε λίγο μετά όταν το χέρι του Χαράλαμπου άρχισε να σφίγγει υπερβολικά το δικό της . Κανείς δεν έμαθε ποτέ ακριβώς το λόγο για τον οποίο έπαθε το εγκεφαλικό ο Χαράλαμπος  Η ηλικία του οι ώρες αγωνίας που προκαλεί ένας μεγάλος σεισμός, η συγκίνηση των τελευταίων ημερών με τον γάμο της Άσπας ήταν λόγοι υπεραρκετοί για να το δικαιολογήσουν. Όμως κανείς δεν είδε -και αν είδε δεν ήξερε - αυτό που είδε με τρόμο Χαράλαμπος εκείνη τη νύχτα .
Στα Λιόσια είχε καταρρεύσει ένα διώροφο παλιό σπίτι Από τα ερείπια βγήκαν νεκρές μία 26χρονη κοπέλα η μητέρα της 53 χρόνων και η τρίχρονη κόρη της   Το σπίτι το είχε χτίσει 46 χρόνια πριν  ο Χαράλαμπος ως νέος εργολάβος οικοδομών τότε. Τη μητέρα την ήξερε την θυμόταν κοριτσάκι να πέφτει μέσα στο λάκκο με τον ασβέστη στο γιαπί. Το γιαπί του σπιτιού που αυτός έχτισε και τώρα ήταν μόνο ερείπια αναμειγμένα με κουφάρια.  Ανθρώπινες ζωές γκρεμισμένες .
Ήταν περισσότερο πόνος παρά τύψεις. Δεν θυμόταν 
να έχει κάνει ποτέ στη δουλειά του κάτι μεμπτό ή παράνομο για να αισθάνεται τύψεις   Ο αντισεισμικός κανονισμός που προβλεπόταν τότε δεν μπορούσε να καλύψει τέτοιο σεισμό τόσο κοντά στην πόλη. Δεν ήξερε αλλωστε- ούτε το άμεσο έγκυρο και έγκαιρο ρεπορτάζ το ανέφερε -ότι το σπίτι είχε σοβαρές ζημιές από το σεισμό του 81 που από ανέχεια -ή από αμέλεια - δεν επισκευάστηκαν ποτέ ούτε για τη γεώτρηση στο οικόπεδο 15 μέτρα από τα θεμέλια του σπιτιού που έγινε 6 χρόνια πριν.Είδε μόνο τρία πτώματα κρυμμένα πίσω από χρωματιστά ψηφιακά pixels και έναν 30χρονο άνδρα να φωνάζει "δολοφόνοι! " κλαίγοντας μπροστά από μία κάμερα. Για το Χαράλαμπο ήταν αρκετό. Δεν απασχόλησε τίποτα άλλο το μυαλό του ούτε ανακρίσεις ούτε διώξεις ούτε παραγραφές Πέθανε από αξιοπρέπεια που εκδηλώθηκε με οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο τη νύχτα μετά το σεισμό του 1999 στην Πάρνηθα . Με την αγκαλιά του και την καρδιά του γεμάτα από την Πλουσία και όσα έχτισαν οι δυο τους μαζί . Αυτά που κανένα φυσικό φαινόμενο δεν θα μπορούσε να γκρεμίσει.
Ο Χαράλαμπος δεν καταμετρήθηκε ποτέ στα επίσημα θύματα του σεισμού της Πάρνηθας .     Τα τηλεοπτικά κανάλια δεν ήρθαν να καλύψουν την κηδεία του       οι δημοσιογράφοι δεν απαίτησαν δηλώσεις απο τα μέλη της οικογένειάς του.  Η στατιστική δεν τον συμπεριέλαβε στους μαζικούς αριθμούς που σφαγιάζουν ψυχρά τα ανθρώπινα συναισθήματα των οικείων.  Πέθανε σαν άνθρωπος ξεχωριστός οπως ήταν και τον έκλαψαν με την αξιοπρέπεια  που του έπρεπε πολλοί άνθρωποι για αυτό που ήταν και για αυτά που χάρισε και όχι για τον τρόπο με τον οποίο πέθανε.
 Η Πλουσία που ήλπιζε ότι θα έφευγε μαζί με τον δεύτερο άντρα της έμεινε μόνη της πίσω να τελειώσει τις πολύ λίγες εκκρεμότητες που εκείνος θα άφηνε . Και επειδή 50 ολόκληρα χρόνια και μία ζωή δεν χωρούσαν στο μικρό ασημένιο της κουτάκι προτίμησε αντί οποιουδήποτε άλλου ενθυμίου να  αγοράσει τον διπλανό τάφο από τον δικό του στο νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης και να κρατήσει το χαρτί ιδιοκτησίας στο μικρό κουτάκι των αναμνήσεων της  Ως ενθύμιο από το μέλλον!

Κυριακή 8 Απριλίου 2018

Robin Sharma Για μια υπέροχη ζωή

Η παροιμία που λέει «άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο» ισχύει. Βρείτε χρόνο για να διαβάζετε κάτι ποιοτικό κάθε μέρα. Γεμίστε το μυαλό σας με σπουδαίες ιδέες και εκπληκτικές σκέψεις. Πλημμυρίστε την ψυχή σας με έμπνευση και ελπίδα μέσω των βιβλίων.


Το διάβασμα είναι μία από τις καλύτερες πρακτικές που ξέρω για να διατηρείται κανείς «σε φόρμα», στην κορυφή της απόδοσής του. Όταν διαβάζουμε ένα εξαιρετικό βιβλίο είναι σαν να συζητάμε με τον συγγραφέα. Και γινόμαστε ό,τι…
Το διάβασμα είναι μία από τις καλύτερες πρακτικές που ξέρω για να διατηρείται κανείς «σε φόρμα», στην κορυφή της απόδοσής του. Όταν διαβάζουμε ένα εξαιρετικό βιβλίο είναι σαν να συζητάμε με τον συγγραφέα. Και γινόμαστε ό,τι συζητάμε. Απλώς σκεφτείτε ότι απόψε, διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του Μαχάτμα Γκάντι ενώ πίνετε ένα φλιτζάνι καφέ, μπορείτε να μπείτε στο μυαλό του και να μάθετε τι ήταν αυτό που τον παρακινούσε.
Θέλετε αύριο να περάσετε χρόνο με τον Φρίντριχ Νίτσε; Αγοράστε ένα βιβλίο του. Το ίδιο μπορείτε να κάνετε και με τον Στηβ Τζομπς, τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, τον Σαλβαντόρ Νταλί ή τον Δαλάι Λάμα. Και διαβάζοντας το βιβλίο κάποιου που σέβεστε, μέρος της ιδιοφυΐας του περνάει και σ’ εσάς. Το χέρι που κλείνει ένα εξαιρετικό βιβλίο έχει αλλάξει για πάντα. Όπως είπε ο Όλιβερ Γουέντελ Χολμς: «Το μυαλό που διευρύνθηκε από μια νέα ιδέα δεν μπορεί να επιστρέψει ποτέ στις αρχικές του διαστάσεις».
Όταν μεγάλωσα, ο πατέρας μου μου είπε κάποια στιγμή: «Κάνε οικονομία στο νοίκι ή στο φαγητό, αλλά μην ανησυχείς ποτέ αν είναι να επενδύσεις σε ένα σπουδαίο βιβλίο». Αυτή η βαθυστόχαστη σκέψη με έχει συνοδεύσει σε όλη μου τη ζωή. Η φιλοσοφία του πατέρα μου ήταν ότι μια ιδέα που μπορεί να ανακαλύψεις σε ένα βιβλίο ίσως είναι το μόνο που απαιτείται για να φτάσεις σε ένα εντελώς νέο επίπεδο και να αλλάξει ριζικά ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο. Έτσι, το σπίτι μας ήταν γεμάτο βιβλία. Και τώρα προσπαθώ να αφιερώνω τουλάχιστον μία ώρα τη μέρα στο διάβασμα. Η συνήθεια και μόνο με έχει μεταμορφώσει. Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά.
Ίσως το σπουδαιότερο δώρο που θα κάνω στα παιδιά μου όταν πεθάνω θα είναι η βιβλιοθήκη μου. Περιέχει βιβλία για την ηγεσία, τις προσωπικές σχέσεις, τις επιχειρήσεις, την ευεξία, την πνευματικότητα, καθώς και βιογραφίες σπουδαίων ανθρώπων και άλλα αγαπημένα μου θέματα. Πολλά τα έχω αγοράσει στα επαγγελματικά μου ταξίδια, από βιβλιοπωλεία σε όλο τον κόσμο. Τα βιβλία αυτά έχουν διαμορφώσει τη σκέψη και την προσωπική μου φιλοσοφία. Με έκαναν αυτό που είμαι. Για εμένα, τα βιβλία είναι ανεκτίμητα.
Η παροιμία που λέει «άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο» ισχύει. Βρείτε χρόνο για να διαβάζετε κάτι ποιοτικό κάθε μέρα. Γεμίστε το μυαλό σας με σπουδαίες ιδέες και εκπληκτικές σκέψεις. Πλημμυρίστε την ψυχή σας με έμπνευση και ελπίδα μέσω των βιβλίων. Και να θυμάστε, αν θέλετε να γίνετε ηγέτες πρέπει να διαβάζετε. Α, και αν εσείς, όπως κι εγώ, έχετε τη συνήθεια να αγοράζετε περισσότερα βιβλία απ’ όσα θα μπορούσατε ποτέ να διαβάσετε, μην ανησυχείτε – φτιάχνετε τη βιβλιοθήκη σας. Κι αυτό είναι υπέροχο.
*το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Robin Sharma Για μια υπέροχη ζωή


\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\





Σάββατο 17 Μαρτίου 2018

«Άλικο Γράμμα»




16 Μαρτίου 1850 - Εκδίδεται το έργο του Ναθάνιελ Χόθορν, «Άλικο Γράμμα», που αναφέρεται στη μοιχεία και την προδοσία στις αμερικανικές αποικίες.

Τοποθετημένη στην τραχιά κοινωνία των Πουριτανών του 17ου αιώνα, αυτή η ιστορία μιας αθέμιτης σχέσης, που καταλήγει στη γέννηση ενός παιδιού, αποκαλύπτει το ενδιαφέρον του Χώθορν για τη σύγκρουση ανάμεσα στη δημόσια και στην ιδιωτική ζωή και τις τραγικές -πολλές φορές- συνέπειές της. Δημόσια διαπομπευμένη και εξοστρακισμένη από μια κοινωνία, που με πρόσχημα την ηθική ελέγχει κάθε στιγμή της ιδιωτικής ζωής, η Έστερ Πριν αναδεικνύεται με την εσωτερική της δύναμη ως η πρώτη αληθινή ηρωίδα του αμερικανικού μυθιστορήματος. Ο Άρθουρ Ντιμσντέιλ, παγιδευμένος στους κανόνες της πουριτανικής κοινωνίας, θάβει το πάθος του, αρνείται την Έστερ, υποκύπτει στις κοινωνικές συμβάσεις και καταστρέφει τον εαυτό του.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=106486


\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\






Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018

Κ ΧΡΗΣΤΟΜΑΝΟΣ "Η ΚΕΡΕΝΙΑ ΚΟΥΚΛΑ" ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ


Κ ΧΡΗΣΤΟΜΑΝΟΣ "Η ΚΕΡΕΝΙΑ ΚΟΥΚΛΑ" ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ

Τι κακό γινόταν κάτω στο δρόμο! Τι οχλοβοή! τι συρφετός!

Τα τραμ είχανε σταματήσει. Μέσα σε σύννεφα από σκόνη περνούσαν τα λοντώ αργά, τόνα πίσω από τάλλο, γεμάτα ντόμινα μαύρα και τριανταφυλλιά και γαλάζια και κόκκινα και κίτρινα και πράσινα με νταντέλλες μαύρες, μ’ άσπρα γάντια και κάτι μακριές χρωματιστές κορδέλλες κρεμαστές πίσωθε. Φωνές μασκαράδικες. Στραγάλια. Μπουκετάκια. Ρουκέτες από σερπαντέν και βροχή το κομφετί. «Εδώ ο χαρτοπόλεμος! Χαρτί και πόλεμος!» Τρόμπες: «ούγου — ού — ου — ου!!»

Τα πεζοδρόμια παστά απ’ τον κοσμάκη που έσερνε πατείς με πατώ σε τα πόδια του μες τον άμμο μια πιθαμή· κι απάνω στα μαύρα ανθρώπινα κύματα: τα τουρλωτά καπέλλα των γυναικώνε σα μαούνες φορτωμένες! — όλα αυτά βουτηγμένα σταλεύρι, τυλιγμένα σ’ ένα σταχτοκίτρινο πέπλο βαρύ και πνιγερό . . .

Να κι ο Θεοδοσίου! Ου, σαχλαμάρα! — Μπράβο! μπράβο! του φωνάζουν άλλοι — και δος του τα παλαμάκια από πέρα, όλο το δρόμο πουρχόταν. . : απάνω σ’ ένα γάιδαρο τανάποδα, με του γαϊδάρου την ουρά ανασηκωτή στα χέρια αντίς για γκέμια . . κ’ έκοβε μ’ ένα ψαλλίδι τρίχες απ’ την ουρά και τις μοίραζε στον κόσμο! . . . Απ’ την ουρά κρεμότανε μια επιγραφή: ΕΘΝΙΚΩΝ ΤΑΜΥΟΝ. Πλάι στο γαϊδουροκαβαλλάρη έτρεχ' ένας μουντζουρωμένος παλιάτσος και τούδινε χαρτάκια από ένα πανέρι πούγραφε απέξω: ΜΠΗΛΙΕΤΑΚΕΙΑ. Ο γάιδαρος είχε στο κεφάλι μια σημαία γαλανόλευκη με κόκκινα γράμματα: ΔΟΛΙΑ ΠΑΤΡΥΣ. Και στου ίδιου του Θεοδοσίου το φέσι ήτον κολλημένο ένα χαρτί που έλεγε: ΣΙΝΝΑΛΑΓΟΙ. . . Και σφυρίγματα, τρόμπες, χάχανα, τροκάνια, χαρτοπόλεμος, στραγαλιές κατάμουτρα και μαγκαρία και μαρίδα από πίσω ατέλειωτη . . .

. . Και νά πάλι αμάξια με τα αιώνια ντόμινα που έξαφνα σηκώνοντ’ ορθά και ρίχνουνε με λύσσα κατά κάποιο παράθυρο στραγάλια, μπουκέτα, ό,τι τους τύχη στο χέρι . . . Σταναμεταξύ «Μακεδόνες» πεζοί, μισόγυμνοι μες τα χρυσόχαρτα, και «γαμπροί» και «νύφες» που φορούν το σεντόνι του νυφικού τους κρεββατιού για πέπλο και μπουλούκια-μπουλούκια παλιάτσοι με κουδουνάκια . . και ιππότες από όπερες με ισπανικά και περμαντόννες με πορτοκαλλιά κοντοφούστανα και μάγουλα βαμμένα σαν αυγά του Πάσχα και με κατσαρά από ροκανίδια. . . και κάτι διάβολοι κοκκινοφορεμένοι με τις ουρές τους αλλαμπρατσέττα . . .

. . Και πάλι φωνές: «Χα! — χα! — χα! χα!» και τρόμπες και ροκάνες και σφυρίγματα και «Χαρτί και πόλεμος! εδώ ο χαρτοπόλεμος!» και παλαμάκια . . . Κ’ έξαφνα: «Να! να το Κομιτάτο! Έρχονται, έρχονται! Το Κομιτάτο! — . . .»

Τι χαρά! Πώς διασκέδαζε η Λιόλια! Και στριμωγνόταν κοντά-κοντά στο Νίκο, γιατί κάτι άλλοι νέοι, πλάι της και πίσω της, σπρώχνονταν απάνω της όλοι μαζί — για να βγουν πιο μπροστά στο παράθυρο να δουν οι καημένοι κι αυτοί καλύτερα το Κομιτάτο!

. . Σ’ ατέλειωτη σειρά περνούσαν ταμάξια στολισμένα με λουλούδια ψεύτικα κι άλλα μ’ αληθινά, με κορδέλλες πολύχρωμες που κυματίζανε στα κεφάλια των αλόγων, στις ουρές τους, στις ρόδες. . άρματα ντυμένα με χασέδες και κόκκινο λαδόπαννο, φορτωμένα θεούς του Ολύμπου: Ήρες, Αθηνές με δόρατα και Αφροδίτες με χοντρά μπράτσα τριχωτά και με κάτι μόρτηδες Ερμήδες και Ήφαιστους και Γανυμήδηδες, σα να πηγαίνανε με τη σούστα στις Τζιτζιφιές για μπάνιο . . .

. . Νά και μια παρέα ποδήλατα με χρωματιστά χαρτένια τρίγωνα στις ρόδες. . . Και πάλι άμαξες: ωχ, μια ντιστεγκέδικη γεμάτη μαρκησίες και καβαλλιέρους με μπερούκες άσπρες που πετούσαν ματσάκια μενεξέδες . . . Και σταναμεταξύ πάλι κάτι μουντζουρωμένοι με λουλάκι και όχρα, ντυμένοι με προβιές και με κέρατα από σφαχτά στο κεφάλι (Μπρρ! τι αηδία!) — —

Κ’ εξακολουθούσε η σειρά των μασκαράτων πούχαν πάρει βραβείο και βαστούσαν το χαρτονάκι με τον αριθμό ψηλά σ’ ένα κοντάρι. «Νά κι ο πρώτος! Νά κι ο πρώτος αριθμός! Νάτο το πρώτο βραβείο! Μπράβο, μπράβο! Εύγε! Και του χρόνου!»

. . Κι απάνω σε δυο ρόδες πέρασε αργά-αργά μια βαρκούλα όλο από άσπρα τριαντάφυλλα, με το παννάκι της τανοιχτό, στολισμένο κι αυτό με γιρλάντες από γαλανά λουλούδια. . και την τραβούσανε δυο όμορφα ναυτάκια, ζεμένα στο τιμόνι του δίτροχου, και το καθένα κρατούσε στα χέρια του ψηλά από 'να περιστέρι άσπρο που φτεροκοπούσε. . μέσα στη βαρκούλα καθόταν ένα παιδάκι σαν ολόγυμνο, με τρικό ροζ, με φτερούγες στις πλάτες και με μια φαρέτρα γεμάτη βέλη — ο Έρωτας! — και κρατούσε στα χέρια του σα χαλινάρια τις ουράνιες κορδέλλες πούτονε δεμένα τα περιστέρια. «Α — ά — ά — α!!!» έκανε όλος ο κόσμος καθώς περνούσε και δος του χειροκροτήματα. . .

Η Λιόλια χτυπούσε τα χέρια της σαν τρελλή και δάκρυζε απ’ την τόση ομορφιά, την τόση ευχαρίστηση. Ο Νίκος κοντά της! — τόσο κοντά που δεν ανάπνεε άλλον αέρα παρά τη ζεστήν ανάσα του κορμιού της, που σκόρπιζε ολοένα γύρω του ένα μύρο, σαν κάποιο αέρινο και φεγγερό ρευστό, και τα μάτια του — τα παράξενα εκείνα μάτια, τα γαλαζοπράσινα, με τις κόρες τις διπλές και τρίδιπλες σαν άνθη και τον ήσκιο ολόγυρα που τραβούσε σα μαγνήτης, — έπιναν κ’ εκείνα τη λάμψη πούτον απάνω στα μαλλιά και στο πρόσωπο της Λιόλιας σαν ήλιος που μεσημεριάζει απάνω σ’ ανθόφυλλα γλυκά.

Μα όχι μοναχά της Λιόλιας και τον Νίκου, παρά ολωνών τα πρόσωπα, γύρω τους και στο δρόμο κάτω, δείχνανε σα σουρωμένα από την ηδονή πούχαν αισθανθή, σα νάχαν κρυσταλλώσει απάνω στα χαραχτηριστικά τους ταυλάκια απ’ τα γέλοια κι απ’ τη χαρά που πέρασαν κι έφυγαν, έτοιμα και γι’ άλλη χαρά, μα και για πόνο ακόμα — γιατί ταχνάρια τους δεν παραλλάζουν ολότελα —

. . Πω — πω — πω! τι μεγάλα κεφάλια είναι τούτα! γατίσια, και σκυλλίσια και γουρουνίσια και μούρες πουλιών και καβούκια από σαλιγκάρια με κάτι σωλήνες για κέρατα που ξεπετιούνται, μια πήχη έξω και πιτσιλίζουν τον κόσμο με κολώνια. . . Νά κι Αραπάδες και Βλάχισσες με μικρά Ελληνάκια! Νά και κάτι λεροφορεμένοι απ’ τη Σιγδίτσα με μεγάλους κουβάδες γεμάτους, νερό φωνάζοντας: «Γάλα καλό — ο — ο!»

. . Κυττάτε την εκείνη εκεί! — μια Κυρία της μόδας με σκούπα για βεντάγια, που σηκώνει τις φούστες της ως τα γόνατα και δείχνει, με χίλια τσαλιμάκια, γάμπες ευζωνικές κι αντρίκια χοντροπάπουτσα λαστιχένια με ταυτιά απόξω. . .

. . Και πάλι αμάξια με ντόμινα και σούστες φορτωμένες με μισόγυμνους ανθρώπους τυλιγμένους σε σεντόνια που πήγαιναν τάχατις στο Φάληρο! — κι ο κόσμος τους φώναζε: «Κρύο! κρύο! μπούζι!» — και πάλι μάσκες και κουρελομάνι και χρώματα και χρυσόχαρτα και λουλούδια και γέλοια και φωνές και χαχαρίσματα και σερπαντέν και σκουντιές και τσιμπιές και πατήματα κάλων και κερατιλίκια και στανιά και «Χαρτί και πόλεμος!» και παλαμάκια που δεν παίρνουν τέλος απ’ την μιαν άκρη του δρόμου ίσαμε την άλλη. . .

Αχ, τι ζωή! τι χαρά! Τι όμορφα που είναι! Τι όμορφα!

Κύτταζε η Λιόλια ολοένα, κύτταζε και δε χόρταινε. Γυάλιζαν τα μάτια της απ' την προσδοκία την άσωστη και στο βάθος τους έκαιγε μία φλόγα πηδοχαρούμενη:

— Δε θα περάση κ’ η γκαμήλα; είπε δειλά-δειλά στο Νίκο σάμπως αυτή μονάχα να της έλειπε από την ευτυχία της —

Την άκουσαν από πίσω κάτι νέοι, που όλη την ώρα μασσουλούσαν πασσατέμπο, και χαχανίζανε με τους σπόρους ακατάπιωτους ακόμα μες το στόμα τους.

Κι ο Νίκος καθόταν εκεί ασάλευτος, στριμωγμένος απάνω της, και δεν ήξερε κι αυτός πούθε τουρχόταν τόση χαρά, τέτοιο γούστο για τους μασκαράδες σαν ποτέ του . . . Φρρ! έκαμε μια κορδέλλα από σερπαντέν και πέρασε μια θηλειά γύρω στα κεφάλια του Νίκου και της Λιόλιας που είδαν κ’ έπαθαν ως να ξεμπλεχτούν . . .

Πήρε φωτιά τότες η Λιόλια κι άρχισε να ρίχνη το χαρτοπόλεμο με τις χούφτες απ’ τη σακκούλα του Νίκου σ’ όποιον περνούσε . . κι ο Νίκος πετούσε σερπαντέν. Τους πήραν κάβο μερικοί κάτω απ’ το δρόμο και τους ρίχτηκαν κι αυτοί με λύσσα. . . Κοντοστάθηκε το ρέμα του κόσμου στο πεζοδρόμιο . . . Δυο φίλοι του Νίκου που περνούσανε μέσα σε μια παρέα τονέ γνώρισαν απάνω στο παράθυρο και σταθήκανε:

— Νίκο! Νίκο! Ψτ! Νίκο! — του φώναξε ο ένας τους, ένα παιδί χοντρομπαλάδικο, άσπρο και κόκκινο με ξανθό μουστάκι σα χρυσαφένιο· και σαν είδε πως ο Νίκος τους ένοιωσε, τούκλεισε το μάτι κατά τη Λιόλια, σα να τούλεγε: «Πού την πέτυχες τη μικρούλα; Καλά τα περνάς εσύ αυτού απάνω!»

— Ελάτ’ απάνω· τους φώναξε κι ο Νίκος, καταχαρούμενος.

Έπιασαν τόπο κι αυτοί στο παράθυρο, πίσω απ’ το Νίκο και τη Λιόλια, και βοηθάγανε γερά στον πόλεμο. Πήραν κ’ έδωσαν τώρα τα γέλοια, γιατ’ ήτανε χωρατατζήδες και με κέφια οι φίλοι του Νίκου και δεν άφησαν ούτε μασκαρά, ούτε αμασκάρευτο να μην τον κοροϊδέψουν. ΑΠΟ http://www.gutenberg.org/files/27073/27073-h/27073-h.htm

ΠΙΝΑΚΑΣ Jean Jansem Les florentines
— με Evdokia Milidaki

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2018

σετ 2 βιβλία

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη ΒΙΒΛΙΟΤΟΠΙΑ.

ΒΙΒΛΙΟΤΟΠΙΑ
Αποκτήστε το νέο βιβλίο του Ισίδωρου Ζουργού, "Λίγες και μία νύχτες" σε σετ με το κοινωνικό-ιστορικό μυθιστόρημα, "Ένας αιώνας μια στιγμή" της Κάνη Καραβά!!!
Αγοράστε εδώ https://goo.gl/LlB2CR με 40% ΕΚΠΤΩΣΗ και ΔΩΡΟ τα ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ.

Το σετ περιλαμβάνει
- "Λίγες και μια νύχτες", Ισίδωρος Ζουργός
Την άνοιξη του 1909, ο έκπτωτος σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ ο Β΄ εξορίζεται στη Θεσσαλονίκη και μένει έγκλειστος σε μια εντυπωσιακή έπαυλη. Εκεί, σύμφωνα με το μυθιστόρημα, θα διηγείται για λίγες νύχτες σ' ένα μικρό κορίτσι τη ζωή του. Ένα εντεκάχρονο όμως αγόρι κρυφακούει...
Εβδομήντα χρόνια μετά, θα υπάρχει ακόμη μια νύχτα, μάλλον μια ζωή ολόκληρη σε μία μόνο νύχτα. Άλλωστε στον 20ό αιώνα αργούσε συχνά να ξημερώσει.
Το Λίγες και μία νύχτες, με άξονα την ερωτική ιστορία που φωλιάζει στην καρδιά της αφήγησης, εξιστορεί μια περιπέτεια για το κυνήγι του πλούτου και την αναζήτηση της ευτυχίας. Το βιβλίο αναπλάθει μια μαγευτική συνοικία έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης, αυτή των Εξοχών, που έσβησε για πάντα. Είναι ακόμη μια γραφή για τα σπίτια, φτωχικά και πλούσια, για το μέσα και το έξω τους, για τους τοίχους και τα έπιπλα όπου υφαίνονται οι ανάσες ζώντων και τεθνεώτων.
Το Λίγες και μία νύχτες εμπεριέχει ακόμη κατά κάποιον τρόπο τον σχολιασμό του, διερωτάται πίσω από την κουίντα για τα άγονα χωράφια της γραφής, τα εργαστήριά της, τις αστοχίες και τα πάθη της, είναι με άλλα λόγια το κοίταγμα του ίδιου του μυθιστορήματος στον καθρέφτη.
Πέρα όμως και πάνω απ' όλα είναι ένα βιβλίο για την ανήκεστο βλάβη της ύπαρξης, αυτήν που προκάλεσε ο πιο δημεγέρτης αιώνας, ο εικοστός.

- "Ένας αιώνας...μια στιγμή", Κάνη Καραβά
Ποτέ δεν φανταζόταν ο Παύλος ότι τα λιγοστά σκαλοπάτια που τον χώριζαν από το γραφείο της Ρόδης θα ήταν ικανά να τον χωρίσουν και από την Ελένη. Ούτε ότι ένα σπασμένο κάδρο έκρυβε μυστικά και σχέσεις που έπρεπε να μείνουν στο σκοτάδι για πάντα, ούτε βέβαια ότι η επίσκεψη που δέχτηκε στο ατελιέ του εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή θα απέβαινε μοιραία. Ποιο ήταν, αλήθεια, το μυστικό του κάδρου και ποιος ο παράξενος επισκέπτης; Από ποιον γράφτηκε η λέξη "Άβατον" πάνω στον μισοτελειωμένο πίνακα και ποια η σημασία της; Πρόκειται για τυχαία περιστατικά ή για γεγονότα συνδεόμενα και πώς;


\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\








«Ώρα του Παιδιού»

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ.
Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ επανακυκλοφόρησαν την «Ώρα του Παιδιού», τα αγαπημένα Παραμύθια της Θείας Λένας!
Στο βιβλίο αυτό θα βρείτε τις ωραιότερες ιστορίες, τα καλύτερα παραμύθια, τα πιο συγκινητικά διηγήματα, που ακούστηκαν... μια φορά κι έναν καιρό, από την ιστορική ραδιοφωνική εκπομπή της θείας Λένας των παιδιών στις δεκαετίες '40, '50 και '60, της Αντιγόνης Μεταξά.


epbooks.gr
http://www.epbooks.gr/product/101492/%CE%B7-%CF%89%CF%81%CE%B1-

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ


Συγγραφέας: Μεταξά Αντιγόνη (Θεία Λένα)


Εικονογράφος: Σκιαδαρέση Ζωή, Καρυωτάκης Κώστας, Βαλασάκης Παύλος, Βυζάντιος Περικλής, Περάκη Ελένη
Η αγαπημένη ραδιοφωνική εκπομπή « Ώρα του Παιδιού», με την οποία μεγάλωσαν τα Ελληνόπουλα στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, ήταν το έργο της Αντιγόνης Μεταξά, της θρυλικής Θείας Λένας του ραδιοφώνου. Πρωτοπόρος παιδαγωγός η Αντιγόνη Μεταξά, εκτός από τις ραδιοφωνικές και τις τηλεοπτικές της εκπομπές που την έκαναν γνωστή, έγραψε επίσης και πολλά βιβλία για παιδιά, που αγαπήθηκαν όσο λίγα!

Το πρώτο από αυτά, το οποίο κρατάτε στα χέρια σας, επιστρέφει σε μια νέα έκδοση, για τα σημερινά παιδιά, τα εγγόνια των πρώτων αναγνωστών του που τόσο το αγάπησαν. Στις σελίδες του φιλοξενούνται παραμύθια και ιστορίες από όλο τον κόσμο που ακούστηκαν από το ραδιόφωνο, εικονογραφημένα από καλλιτέχνες που έγιναν διάσημοι για το έργο τους. Ένας φόρος τιμής για την πιο σημαντική παιδαγωγό στη χώρα μας, ένας θησαυρός για τα σημερινά παιδιά. 

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\






Ιστορία του ελληνικού έθνους (PDF)

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
eranistis.net

Κατεβάστε δωρεάν:  Κ. Παπαρρηγοπούλος – Ιστορία του ελληνικού έθνους (PDF)

Ιστορία του ελληνικού έθνους: από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του 1930 / υπό Κ. Παπαρρηγοπούλου, προσθήκες,σημειώσεις και βελτιώσεις υπό Παύλου Καρολίδου.

Κατεβάστε δωρεάν: Κ. Παπαρρηγοπούλος - Ιστορία του ελληνικού έθνους (PDF)
 
Κατεβάστε δωρεάν: Κ. Παπαρρηγοπούλος – Ιστορία του ελληνικού έθνους (PDF)

Τα βιβλία κατεβαίνουν ελεύθερα από εδώ: http://anemi.lib.uoc.gr/search

Περισσότερα δωρεάν e-books  μπορείτε να βρείτε στην ψηφιακή βιβλιοθήκη του Ερανιστή, ΕΔΩ
 
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
 
 
 

Ο Έλληνας βεζύρης

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια παλιότερη δημοσίευση.
Φωτογραφία του χρήστη Bigbook.gr.

Ο παντοδύναμος σουλτάνος των Τούρκων παραχώρησε σ εμένα, τον Ιμπραήμ, όλη την εξουσία." Τον 16ο αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρίσκεται στο απώγειό της. Εδαφικά εκτείνεται από την Αλγερία μέχρι την Κασπία Θάλασσα και τον Περσικό Κόλπο. Ο σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής ανεβαίνει στο θρόνο και στο πλευρό του αναδεικνύει τον Ιμπραήμ πασά ως τον μεγάλο βεζίρη του. Ο ελληνικής καταγωγής Ιμπραήμ ανεβαίνει ραγδαία τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας, αποκτά πρωτοφανή εξουσία και γίνεται πρωταγωνιστής στη διπλωματική σκακιέρα της Ευρώπης. Ο παντοδύναμος μεγάλος βεζίρης είναι ο άνθρωπος που κινεί τα νήματα, καθοδηγεί έναν από τους πιο τρομερούς στρατούς που ανέδειξε η Ιστορία, ελέγχει τις αχανείς εκτάσεις της πολυπολιτισμικής αυτοκρατορίας, γίνεται ο ανώτατος διοικητής, διπλωμάτης και στρατηγός. Μέχρι τη στιγμή που μυστηριωδώς δολοφονείται και τα ίχνη του διαγράφονται... Το βιβλίο αφηγείται τη μυθιστορηματική ζωή του Ιμπραήμ πασά, ρίχνει φως στη σχέση του με τον σουλτάνο, ανασυνθέτει με επιστημονική εγκυρότητα και γλαφυρές λεπτομέρειες τη ζωή και τα ήθη στην Οθωμανική Αυλή, καθώς και την ατμόσφαιρα του πολυτάραχου 16ου αιώνα, όταν η Ευρώπη κλυδωνίζεται από τους ανταγωνισμούς και τις έριδες των Μεγάλων Δυνάμεων και η Οθωμανική Αυτοκρατορία εισέρχεται δυναμικά στο παιχνίδι της επικράτησης και εξελίσσεται σε ρυθμιστή των ευρωπαϊκών υποθέσεων.

http://www.bigbook.gr/index.php…


\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\






«Λούνα: Δοκίμιο ιστορικής βιογραφίας»

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Εκδόσεις Πόλις.
Για το βιβλίο της Ρίκας Μπενβενίστε «Λούνα: Δοκίμιο ιστορικής βιογραφίας» γράφει ο Νίκος Μπακουνάκης στο Βήμα.
Η Ρίκα Μπενβενίστε, καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, συγγραφέας, μεταξύ άλλων, του βιβλίου «Αυτοί που επέζησαν», ανασυνθέτει, με όσα τεκμήρια είχε στη διάθεσή της ή της έδωσε η έρευνα, τη ζωή της σιωπηλής Λούνας, στο βιβλίο της «Λούνα», που μόλις κυκλοφόρησε (εκδόσεις Πόλις). Η συγγραφέας μάς λέει ότι η αφανής ηρωίδα της είναι μία από «τις αμέτρητες μοναδικότητες» που μας βοηθούν να κατανοήσουμε μείζονα γεγονότα, όπως το Ολοκαύτωμα. Το αποτέλεσμα είναι μια συναρπαστική βιογραφία και μια αφήγηση που δεν αφήνει αδιάφορο το συναίσθημα. Είναι λοιπόν ένα βιβλίο για πολλούς. Ταυτόχρονα είναι και ένα βιβλίο για τους επιστήμονες, καθώς η Μπενβενίστε μάς δείχνει πώς η βιογραφία, στη συγκεκριμένη περίπτωση η ιστορική βιογραφία, βρίσκεται και πάλι στο κέντρο των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=925163


\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\



Δημοφιλείς αναρτήσεις