Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Προσκυνήματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Προσκυνήματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 21 Μαΐου 2018

Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη οι Ισαπόστολοι


Φωτογραφία της Eleni Karakiritsi.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ.
Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη οι Ισαπόστολοι
Ως γενέτειρα πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου αναφέρεται τόσο η Ταρσός της Κιλικίας όσο και το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ωστόσο η άποψη που επικρατεί φέρει τον Μέγα Κωνσταντίνο να έχει γεννηθεί στη Ναϊσό της Άνω Μοισίας (σημερινή Νις της Σερβίας). Το ακριβές έτος της γεννήσεώς του δεν είναι γνωστό, θεωρείται όμως ότι γεννήθηκε μεταξύ των ετών 272-288 μ.Χ.

Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος, που λόγω της χλωμότητος του προσώπου του ονομάσθηκε Χλωρός, και ήταν συγγενής του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Μητέρα του ήταν η Αγία Ελένη, θυγατέρα ενός πανδοχέως από το Δρέπανο της Βιθυνίας.

Το 305 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος ευρίσκεται στην αυλή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού στη Νικομήδεια με το αξίωμα του χιλίαρχου. Το ίδιο έτος οι δύο Αύγουστοι, Διοκλητιανός και Μαξιμιανός, παραιτούνται από τα αξιώματά τους και αποσύρονται. στο ύπατο αξίωμα του Αυγούστου προάγονται ο Κωνστάντιος ο Χλωρός στη Δύση και ο Γαλέριος στην Ανατολή. Ο Κωνστάντιος ο Χλωρός πέθανε στις 25 Ιουλίου 306 μ.Χ. και ο στρατός ανακήρυξε Αύγουστο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κάτι όμως που δεν αποδέχθηκε ο Γαλέριος. Μετά από μια σειρά διαφόρων ιστορικών γεγονότων ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκρούεται με τον Μαξέντιο, υιό του Μαξιμιανού, ο οποίος πλεονεκτούσε στρατηγικά, επειδή διέθετε τετραπλάσιο στράτευμα και ο στρατός του Κωνσταντίνου ήταν ήδη καταπονημένος.

Από την πλευρά του ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε κάθε λόγο να αισθάνεται συγκρατημένος. δεν είχε καμία άλλη επιλογή εκτός από την επίκληση της δυνάμεως του Θεού. Ήθελε να προσευχηθεί, να ζητήσει βοήθεια, αλλά καθώς διηγείται ο ιστορικός Ευσέβιος, δεν ήξερε σε ποιόν Θεό να απευθυνθεί. Τότε έφερε νοερά στη σκέψη του όλους αυτούς που μαζί τους συνδιοικούσε την αυτοκρατορία. Όλοι τους, εκτός από τον πατέρα του, πίστευαν σε πολλούς θεούς και όλοι τους είχαν τραγικό τέλος. Άρχισε, λοιπόν, να προσεύχεται στον Θεό, υψώνοντας το δεξί του χέρι και ικετεύοντάς Τον να του αποκαλυφθεί. Ενώ προσευχόταν, διαγράφεται στον ουρανό μία πρωτόγνωρη θεοσημία. Περί τις μεσημβρινές ώρες του ηλίου, κατά το δειλινό δηλαδή, είδε στον ουρανό το τρόπαιο του Σταυρού, που έγραφε «τούτῳ νίκα». Και ενώ προσπαθούσε να κατανοήσει τη σημασία αυτού του μυστηριακού θεάματος, τον κατέλαβε η νύχτα. Τότε εμφανίζεται ο Κύριος στον ύπνο του μαζί με το σύμβολο του Σταυρού και τον προέτρεψε να κατασκευάσει απομίμηση αυτού και να το χρησιμοποιεί ως φυλακτήριο πιο πολέμους.

Έχοντας ως σημαία του το Χριστιανικό λάβαρο, αρχίζει να προελαύνει προς την Ρώμη εκμηδενίζοντας κάθε αντίσταση.

Όταν φθάνει στη Ρώμη ενδιαφέρεται για τους Χριστιανούς της πόλεως. Όμως το ενδιαφέρον του δεν περιορίζεται μόνο σε αυτούς. Πολύ σύντομα πληροφορείται για την πενιχρή κατάσταση της Εκκλησίας της Αφρικής και ενισχύει από το δημόσιο ταμείο τα έργα διακονίας αυτής.

Το Φεβρουάριο του 313 μ.Χ., στα Μεδιόλανα, όπου γίνεται ο γάμος του Λικινίου με την Κωνσταντία, αδελφή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επέρχεται μια ιστορική συμφωνία μεταξύ των δύο ανδρών που καθιερώνει την αρχή της ανεξιθρησκείας.

Τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Μέγας Κωνσταντίνος ήσαν πολλά. Η αιρετική διδασκαλία του Αρείου, πρεσβυτέρου της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, ήλθε να ταράξει την ενότητα της Εκκλησίας. Η διδασκαλία αυτή, που ονομάσθηκε αρειανισμός, κατέλυε ουσιαστικά το δόγμα της Τριαδικότητας του Θεού.

Μόλις ο Μέγας Κωνσταντίνος πληροφορήθηκε τα όσα θλιβερά συνέβαιναν στην Αλεξάνδρεια, απέστειλε με τον πνευματικό του σύμβουλο Όσιο, Επίσκοπο Κορδούης της Ισπανίας, επιστολή στον Επίσκοπο Αλεξανδρείας Αλέξανδρο (313 - 328 μ.Χ.) και τον Άρειο. Η προσπάθεια επιλύσεως του θέματος δεν ευδοκίμησε. Έτσι αποφασίσθηκε η σύγκλιση της Α' Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ.

Η περιγραφή της εναρκτήριας τελετής από τον ιστορικό Ευσέβιο είναι ομολογουμένως ενδιαφέρουσα. στο μεσαίο οίκο των ανακτόρων είχαν προσέλθει όλοι οι σύνεδροι. Επικρατούσε απόλυτη σιγή και όλοι περίμεναν την είσοδο του αυτοκράτορα, τον οποίο οι περισσότεροι θα έβλεπαν για πρώτη φορά. Ο Κωνσταντίνος εισήλθε ταπεινά, με σεμνότητα και πραότητα. στην ομιλία του προς τη Σύνοδο χαρακτηρίζει τις ενδοεκκλησιαστικές συγκρούσεις ως το μεγαλύτερο δεινό και από τους πολέμους. Ο λόγος του υπήρξε ευθύς και σαφής. Δεν ήθελε να ασχοληθεί παρά μονάχα με θέματα που αφορούσαν στην ορθοτόμηση της πίστεως. Η κρίσιμη φράση του, «περὶ τῆς πίστεως σπουδάσωμεν», διασώζεται σχεδόν από όλους τους ιστορικούς συγγραφείς.

Μετά το πέρας των εργασιών της Συνόδου ο αυτοκράτορας ανέλαβε πρωτοβουλίες για την εδραίωση των αποφάσεών της. Απέστειλε εγκύκλιο επιστολή προς την Εκκλησία της Αιγύπτου, Λιβύης, Πενταπόλεως, Αλεξανδρείας, στην οποία γνωστοποιεί τις αποφάσεις της Συνόδου. Ο ίδιος γνωστοποιεί προς όλη την επικράτεια της αυτοκρατορίας την καταδίκη του Αρείου και απαγορεύει την απόκτηση και την απόκρυψη των συγγραμμάτων του. Η εντυπωσιακή του όμως ενέργεια είναι η επιστολή του προς τον Άρειο. Επιτιμά τον αιρεσιάρχη και τον καταδικάζει με αυστηρότητα για τις κακοδοξίες του.

Όμως περί τα τέλη του 327 μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος καλεί τον Άρειο στα ανάκτορα. Ο αιρεσιάρχης φυσικά δεν χάνει την ευκαιρία και υποβάλλει μία ομολογία γεμάτη από έντεχνες θεολογικές ανακρίβειες, πείθοντας μάλιστα τον Μέγα Κωνσταντίνο ότι αυτή δεν διαφέρει ουσιαστικά από όσα είχε αποφασίσει η Α' Οικουμενική Σύνοδος. Τελικά ο αυτοκράτορας συγκαλεί νέα Σύνοδο, το Νοέμβριο του 327 μ.Χ., η οποία ανακαλεί τον Άρειο από την εξορία και αποκαθιστά τους εξόριστους Επισκόπους Νικομηδείας Ευσέβιο και Νικαίας Θεόγνιο. Η ανάκληση του Αρείου και η αποκατάσταση των περί αυτών πυροδότησε νέες έριδες πιο κόλπους της Εκκλησίας. Ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Αλέξανδρος και στην συνέχεια ο διάδοχός του Μέγας Αθανάσιος αρνούνται να δεχθούν τον Άρειο στην Αλεξάνδρεια. Ο Μέγας Κωνσταντίνος απειλεί με καθαίρεση τον Μέγα Αθανάσιο, ενώ σε Σύνοδο που συνήλθε στην Αντιόχεια το 330 μ.Χ. καθαιρείται και εξορίζεται από τους αιρετικούς ο Άγιος Ευστάθιος, Επίσκοπος Αντιοχείας (τιμάται 21 Φεβρουαρίου). Η Σύνοδος της Τύρου της Συρίας, που συνήλθε το 335 μ.Χ., καταδικάζει ερήμην με την ποινή της καθαιρέσεως τον Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος φεύγει, για να συναντήσει τον Μέγα Κωνσταντίνο.

Είναι γεγονός πως ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν έδειξε να αποδέχεται το αίτημα του Μεγάλου Αθανασίου για ακρόαση. Πείσθηκε όμως να τον ακούσει, όταν ο Μέγας Αθανάσιος του απηύθυνε την ρήση: «Δικάσει Κύριος ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ σοῦ». Ο Μέγας Κωνσταντίνος κατενόησε την κατάφωρη αδικία και τις άθλιες μεθοδεύσεις σε βάρος του Μεγάλου Αθανασίου και έκανε δεκτό το αίτημά του νά προσκληθούν όλοι οι συνοδικοί της Τύρου και η διαδικασία να λάβει χώρα ενώπιόν του.

Ο Ευσέβιος Νικομηδείας αγνόησε την αυτοκρατορική εντολή. Πήρε μόνο ελάχιστους από τους συνοδικούς και εμφανίσθηκε στον αυτοκράτορα. Ξέχασε όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες και για πρώτη φορά έθεσε το θέμα της δήθεν παρακωλύσεως της αποστολής σιταριού προς την Βασιλεύουσα. Ο αυτοκράτορας εξοργίζεται και εξορίζει τον Μέγα Αθανάσιο στα Τρέβιρα της Γαλλίας. Παρά ταύτα δεν επικυρώνει την απόφαση της Συνόδου της Τύρου για καθαίρεση και ούτε διατάσσει την αναπλήρωση του επισκοπικού θρόνου της Αλεξάνδρειας.

Η τελευταία περίοδος της ζωής του Μεγάλου Κωνσταντίνου είναι αυτή που τον καταξιώνει στην εκκλησιαστική συνείδηση και τον οδηγεί στο απόγειο της πνευματικής του πορείας. Ο Άγιος, κατά τον Απρίλιο του 337 μ.Χ., αισθάνεται τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα κάποιας ασθένειας. Οι πηγές μάς πληροφορούν πως ο Μέγας Κωνσταντίνος κατέφυγε σε ιαματικά λουτρά. Βλέποντας όμως την υγεία του να επιδεινώνεται θεώρησε σκόπιμο να μεταβεί στην πόλη Ελενόπολη της Βιθυνίας, που είχε ονομασθεί έτσι λόγω της Αγίας μητέρας του. Εκεί παρέμεινε στο ναό των Μαρτύρων, όπου ανέπεμπε ικετήριες ευχές και λιτανείες προς τον Θεό. Ο Μέγας Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται πως η επίγεια ζωή του πλησιάζει στο τέλος της. Η μνήμη του θανάτου καλλιεργείται στην καρδιά του και τον οδηγεί στο μυστήριο της μετάνοιας και του βαπτίσματος. Μετά από αυτά καταφεύγει σε κάποιο προάστιο της Νικομήδειας, συγκαλεί τους Επισκόπους και τους απευθύνει τον εξής λόγο: «Αυτός ήταν ο καιρός που προσδοκούσα από παλιά και διψούσα και ευχόμουν να καταξιωθώ της εν Θεώ σωτηρίας. Ήλθε η ώρα να απολαύσουμε και εμείς την αθανατοποιό σφραγίδα, ήλθε η ώρα να συμμετάσχουμε στο σωτήριο σφράγισμα, πράγμα που κάποτε επιθυμούσα να κάνω στα ρείθρα του Ιορδάνου, στα οποία, όπως παραδίδεται, ο Σωτήρας μας έλαβε το βάπτισμα εις ημέτερον τύπον. Ο Θεός όμως, που γνωρίζει το συμφέρον, μας αξιώνει να λάβουμε το βάπτισμα εδώ. Ας μην υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία. Γιατί και εάν ακόμη είναι θέλημα του Κυρίου της ζωής και του θανάτου να συνεχισθεί η επίγεια ζωή μας και να συνυπάρχω με το λαό του Θεού, θα πλαισιώσω τη ζωή μου με όλους εκείνους τους κανόνες που αρμόζουν στον Θεό».

Μετά το βάπτισμα ο Άγιος Κωνσταντίνος δεν ξαναφόρεσε τον αυτοκρατορικό χιτώνα, αλλά παρέμεινε ενδεδυμένος με το λευκό ένδυμα του βαπτίσματος, μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του το 337 μ.Χ. Ήταν η ημέρα εορτασμού της Πεντηκοστής, γράφει ο ιστορικός Ευσέβιος.

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει ο Ευσέβιος τα γεγονότα, τα οποία ακολούθησαν την κοίμηση του Αγίου. Όλοι οι σωματοφύλακες του αυτοκράτορα, αφού έσχισαν τα ρούχα τους και έπεσαν στο έδαφος, έκλαιγαν και φώναζαν δυνατά, σαν να μην έχαναν το βασιλέα τους, αλλά τον πατέρα τους. Οι ταξίαρχοι και οι λοχαγοί έκλαιγαν τον ευεργέτη τους. Οι δήμοι ήσαν λυπημένοι και κάθε κάτοικος της Κωνσταντινουπόλεως πενθούσε, σαν να έχανε το κοινό αγαθό.

Αφού οι στρατιωτικοί τοποθέτησαν το σκήνωμα του Αγίου σε χρυσή λάρνακα, το μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη και το εναπέθεσαν σε βάθρο στον βασιλικό οίκο. Το ιερό λείψανό του ενταφιάσθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων.

Δίκαια η ιστορία τον ονόμασε Μέγα και η Εκκλησία Ισαπόστολο.

Σημείωση: Σύμφωνα με άλλες πηγές, ο Άγιος Κωνσταντίνος κατηχήθηκε και βαπτίστηκε από τον Άγιο Σιλβέστρο, Πάπα Ρώμης (βλέπε 2 Ιανουαρίου). Διαβάστε εδώ την πολύ ωραία ανάλυση του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη σχετικά με το θέμα αυτό.

Η Αγία Ελένη γεννήθηκε στο Δρέπανο της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας περί το 247 μ.Χ. Φαίνεται ότι ήταν ταπεινής καταγωγής. στην ιστοριογραφία υπάρχει σχετική διχογνωμία ως προς το αν η μητέρα του Αγίου Κωνσταντίνου υπήρξε σύζυγος ή νόμιμη παλλακίδα του Κωνσταντίου του Χλωρού.

Μεταξύ των ετών 272 - 288 μ.Χ. γέννησε στη Ναϊσό της Μοισίας τον Κωνσταντίνο. Όταν, πέντε έτη αργότερα, ο Κωνσταντίνος Χλωρός έγινε Καίσαρας από τον Διοκλητιανό, αναγκάσθηκε να την απομακρύνει, για να συζευχθεί τη Θεοδώρα, θετή κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, και να έχει έτσι το συγγενικό εκείνο δεσμό, ο οποίος θα εξασφάλιζε τη στερεότητα του Διοκλητιανού τετραρχικού συστήματος. Παρά το γεγονός αυτό ο Μέγας Κωνσταντίνος τιμούσε ιδιαίτερα τη μητέρα του. Της απένειμε τον τίτλο της αυγούστης, έθεσε τη μορφή της επί νομισμάτων και έδωσε το όνομά της σε μία πόλη της Βιθυνίας.

Η Αγία έδειξε την ευσέβειά της με πολλές ευεργεσίες και την ανοικοδόμηση νέων Εκκλησιών στη Ρώμη (Τιμίου Σταυρού), στην Κωνσταντινούπολη (Αγίων Αποστόλων), στη Βηθλεέμ (βασιλική της Γεννήσεως) και επί του Όρους των Ελαιών (βασιλική της Γεθσημανή). Η Αγία Ελένη πήγε το 326 μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ, όπου «μὲ μέγαν κόπον καὶ πολλὴν ἔξοδον καὶ φοβερίσματα ηὗρεν τὸν τίμιον σταυρὸν καὶ τοὺς ἄλλους δύο σταυροὺς τῶν ληστῶν», όπως γράφει ο Κύπριος Χρονογράφος Λεόντιος Μαχαιράς. Επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη, ένα χρόνο μετά την εύρεση του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου, η Αγία Ελένη πέρασε και από την Κύπρο.

Η Αγία Ελένη κοιμήθηκε με ειρήνη μάλλον το 327 μ.Χ. σε ηλικία ογδόντα ετών. Ο ιστορικός Ευσέβιος γράφει ότι η Αγία προαισθάνθηκε το θάνατό της και με διαθήκη άφησε την περιουσία της στον υιό της και τους εγγονούς της.

Όπως ήταν φυσικό ο υιός της μετέφερε το τίμιο λείψανό της στην Κωνσταντινούπολη και την ενταφίασε στο ναό των Αγίων Αποστόλων.

Η Σύναξη αυτών ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία, στο ναό των Αγίων Αποστόλων και στον ιερό ναό αυτών στην κινστέρνα του Βώνου.

Οι Βυζαντινοί τιμούσαν ιδιαίτερα τον Μέγα Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη. Απόδειξη τούτου αποτελεί το γεγονός ότι κατά το Μεσαίωνα ήταν πολύ δημοφιλής στους Βυζαντινούς η απεικόνιση του πρώτου Χριστιανού βασιλέως με τη μητέρα του, που κρατούσαν στο μέσον Σταυρό. Η παράδοση αυτή διατηρείται μέχρι και σήμερα με τα κωνσταντινάτα.

Η Μονή Αρχαγγέλου Μιχαήλ Θάρρι...





 
Ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Λάρδος– Λάερμα, Μετά το χωριό των Λαέρμων στρίβοντας αριστερά φθάνουμε στη μονή Θάρρι.
Δεσπόζει ψηλά σε ένα λόφο, ανάμεσα σ’ ένα πυκνό καταπράσινο δάσος. Τον 5ο αιώνα μΧ., στα ερείπια του παλαιού ναού χτίστηκε παλαιοχριστιανική Βασιλική εκκλησία. Η υπάρχουσα εκκλησία που είναι αφιερωμένη στον Ταξιάρχη Μιχαήλ, χρονολογείται ανάμεσα στον 9ο και 11ο αιώνα μ.Χ. και από τότε, αναδύονται ιστορικά στοιχεία απ’ όλους τους αιώνες μέχρι σήμερα.

Η λαϊκή παράδοση λέει πως μια πριγκίπισσα που έπασχε από ανίατη ασθένεια ήρθε από την Κωνσταντινούπολη στη Ρόδο. Ο πατέρας της την έστειλε σ’ αυτό το μέρος ελπίζοντας ότι, το ιδανικό του κλίμα θα την βοηθούσε. Ένα βράδυ είδε στο ύπνο της τον Αρχάγγελο Μιχαήλ που της είπε «Θάρσει, θα γίνεις καλά» και επειδή κατάφερε να θεραπευτεί, θέλησε να φτιάξει αυτό το μοναστήρι. Για να προσδιορίσει το μήκος του μοναστηριού, πέταξε το δαχτυλίδι της με όση δύναμη είχε. Τότε άρχισαν να ψάχνουν για το δακτυλίδι αλλά δυσκολεύτηκαν να το βρούνε, λέγοντας ο ένας «θαρώ πως έπεσε εδώ» και ο άλλος «θαρρώ πως έπεσε εκεί». Γι' αυτούς τους δύο λόγους η μονή ονομάστηκε Θάρρι ή Θάρι.

Η αρχιτεκτονική του ναού περιλαμβάνει 6 φάσεις και η αγιογράφηση του 4 φάσεις. Από τη βυζαντινή εκκλησία σώζεται μόνο το καθολικό που είναι βυζαντινό οικοδόμημα με σχήμα σταυρικό. Ο επιβλητικός τρούλος, ο οποίος συνδέεται με την πετρόχτιστη εκκλησία εντυπωσιάζει με μεγαλοπρέπεια. Η χάρη του βυζαντινού οικοδομήματος έχει καταφέρει να διασωθεί, ανάμεσα από δεκάδες καταστροφές και ανακατασκευές και να προβάλει τον ορθόδοξο χαρακτήρα του. Στο προαύλιο της εκκλησίας έχουν επισκευασθεί και επεκταθεί παλαιά οικήματα. Στο χώρο του μοναστηριού υπάρχουν τα παρεκκλήσια του Τιμίου Προδρόμου του Αγίου Νεκταρίου και του Αγίου Ελευθερίου.

Κατά τις διάφορες φάσεις οικοδόμησης του ναού, διατηρούνται τοιχογραφίες με παραστάσεις από τους πρώτους βυζαντινούς χρόνους έως και τη σύγχρονη εποχή. Οι παλαιότερες τοιχογραφίες, οι δυο ολόσωμοι Ιεράρχες, ο Άγιος Ελευθέριος και ο Άγιος Γρηγόριος Ακραγαντινός, χρονολογούνται στα τέλη του 12ου μΧ. αιώνα και φυλάσσονται στο βυζαντινό μουσείο της Ρόδου.

Η σημαντικότερη τοιχογραφία του ναού εκτείνεται από το Ιερό μέχρι τον τρούλο, διατηρείται στο μεγαλύτερο μέρος της και είναι η πρώτη του 13ου μ.Χ. αιώνα. Επίσης στην κορυφή εικονίζονται ο Παντοκράτορας και στους δυο ομόκεντρους κύκλους οι άγγελοι προσκυνούντες στο Θρόνο. Στο νότιο και βόρειο τείχος απεικονίζονται ο Νιπτήρας και ο Μυστικός δείπνος αντίστοιχα. Στην καμάρα απεικονίζονται ανατολικά τρία θαύματα του Χριστού, οι Ιάσεις του εκ γενετής τυφλού, του παραλυτικού της Βηθεσδά και των δέκα λεπρών, η Σαμαρείτιδα και δυτικά η Ανάληψη.

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ τιμάται σε τοιχογραφία επιβλητικού μεγέθους, κατεστραμμένη στο μεγαλύτερο μέγεθος της, ενώ αριστερά και δεξιά τον πλαισιώνουν οι αρχάγγελοι Γαβριήλ και Ραφαήλ αντίστοιχα. Λίγο έξω από την παραδοσιακή είσοδο του περίβολου της Μονής, υπάρχει πηγή με το νερό της που χαρίζει δροσιά στους προσκυνητές.

Καθώς λέει η λαϊκή ρήση για το μοναστήρι, «Όποιος δεν επήγε στο Θάρρι, τον κόσμο δεν εχάρει». Όσοι επισκέπτονται το βυζαντινό αρχαιολογικό αλλά συνάμα γεμάτο φυσικές ομορφιές τόπο του Θάρρι γαληνεύουν από την ηρεμία που εμπνέει το περιβάλλον, αποτελώντας γι' αυτούς τόπο ξεκούρασης. Θαυμάζουν το πλούσιο δάσος που περιβάλει τη μονή και νιώθουν δέος και συγκίνηση από την προστασία του Ταξιάρχη Μιχαήλ.

Η ιεραποστολική μονή η οποία έχει και ραδιοτηλεοπτικό εκκλησιαστικό σταθμό, διακρίνεται για τη ζεστή και εγκάρδια φιλοξενία της και προσελκύει καθημερινά πολλούς προσκυνητές.

Η μονή πανηγυρίζει τη Σύναξη των Αρχαγγέλων στις 8 Νοεμβρίου, την εορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στις 21 Μαΐου όπου τη παραμονή γίνεται η παραδοσιακή πανήγυρη και την εορτή του Αγίου Ελευθερίου στις 15 Δεκεμβρίου.
ΦΟΤΟ: http://wide-wallpapers.net/moni-thari-rhodes-greece-wide-wallpaper/

ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:
http://www.rhodes.gr/el/odimos/eisagwgi/
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:http://www.imr.gr/article/422/iera-monh-arxaggeloy-mixahl-tharrioy

Σήμερα... 21/5

Αποτέλεσμα εικόνας για λουλουδια


ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!!!!!!!!!!!!


Σάββατο 19 Μαΐου 2018

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ







 










  


Ο ΜΑΝΤΕΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ πρόσθεσε 2 νέες φωτογραφίες.
ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ: Ημέρα Σεβασμού και μνήμης!
Ηρωικός λαός που άντεξε, υπέφερε, δημιούργησε, μεγαλούργησε, εκδιώχθηκε, επιβίωσε, δίδαξε, ενδυναμώθηκε, σφαγιάστηκε και επέστρεψε στη γενέτειρα ρίζα και φυσική του μητέρα.
Έδωσε το όνομά του σε μία ολόκληρη περιοχή, σε μια ολόκληρη θάλασσα (Εύξεινος Πόντος) και έγραψε Ιστορία εκτός συνόρων.
Ποιος ενσυναίσθητος και έμψυχος δεν γνώρισε Ποντίους και δεν εννόησε αμέσως, το Μεγαλείο του Πνεύματος και της Ελληνικής τους Ψυχής;
Αυτό είδαν οι Μαμελούκοι, οι απολίτιστοι βάρβαροι της στέπας, οι διαβολικοί και άψυχοι Μογγολοειδείς Οθωμανοί και Τουρκοσπορίτες, οι λεγόμενοι Νεότουρκοι και έβαλαν μαχαίρι στο άγιο Σώμα των Αληθινών Ελλήνων Ποντίων της διασποράς.
Πάμε πολύ πίσω.
Όταν το ενεργό Ηφαίστειο της Σαντορίνης ήταν έτοιμο να εκραγεί στην αρχαία Θήρα, οι κάτοικοί του που γνώριζαν, έσπευσαν με τα υπάρχοντά τους να φύγουν μακρυά από την ολέθρια έκρηξη.
Άλλοι μεν τράβηξαν νότια και δημιούργησαν τον Κρητικό πολιτισμό στη Μεγαλόνησο, άλλοι δε πέρασαν τα στενά του Ελλήσποντου και κατοίκησαν όλα τα παράλια νότια της Μαύρης θάλασσας, δημιουργώντας μια Μεγάλη Ελλάδα.
Σαμψούντα, Τραπεζούντα,Σινώπη, Κασταμονή,
Συμφερόπολις, όλα τα παράλια της ανατολικής Βουλγαρίας, Ρουμανίας, της Κριμαίας, ανατολικά μέχρι τον Καύκασο, αλλά κυρίως νότια από το Βυζάντιο, τη Χαλή, την Ηράκλεια, Λεοντόπολη, Αμισό, Οινόη,Κωτύωρα, Ριζούντα, Αθήναι (μάλιστα Αθήναι) μέχρι την Φάση στον ποταμό Φάσι και το Διοσκουριό (σημερινό Σοχούμ).
Ποια είναι η μεγίστη ομοιότης των δύο λαών που έφυγαν από την Σαντορίνη και δημιούργησαν τεράστιο πολιτισμό;
Η ίδια περίπου φορεσιά (βράκα, κεφαλομάντιλο, κρόσσια, μπότες, μαύρη στολή, όπλα στο ζωνάρι, ομιλία, μουσική, κρητική λύρα, ποντιακή λύρα,(Απολλώνιος Λύρα), χορός και πολεμικός χορός με παραλλαγές στις φιγούρες.
Αδιαμφισβήτητα οι Κρητικοί και οι Πόντιοι είναι αδελφοί λαοί, από την ίδια πολιτιστική κοιτίδα. Όσοι για μας τους "γηγενείς" που δεν μετοικίσαμε και μείναμε ως εντόπιοι, αμέσως αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο των αδελφών μας το αίμα, τα γονίδια, τον θείο ΙΧΩΡΑ και τον ισχυρότατο βαθμό αίματος που μας συνδέει. Αναγνωρίζοντας την Νεοτουρκική θηριωδία εις βάρος των αδελφών μας Ποντίων και την σχεδιασμένη Γενοκτονία τους, αποτίουμε φόρο τιμής στους χιλιάδες σφαγιασθέντες αδελφούς μας, στους ανώνυμους και επώνυμους νοικοκύρηδες του Ελληνικού Πόντου που άφησαν τις πατρογονικές εστίες τους, τους τάφους των πατέρων τους, τις περιουσίες και το βιος τους και ζήτησαν καταφύγιο στη Μακεδονία μας.
Καταδικάζουμε απερίφραστα και κατηγορηματικά την Τουρκική θηριωδία, τον Τουρκικό επεκτατισμό, τα σχέδια της Παγκόσμιας Νέας Τάξης να επαναφέρουν τα μουσουλμανικά αποβράσματα εντός της Έδρας μας, εντός της Πατρίδος μας πλέον, οπότε ομιλούμε για μία νέαν προσπάθεια εσωτερικής γενοκτονίας των Ελλήνων, η οποία ΔΕΝ θα περάσει!!!
Δόξα και τιμή στους ήρωες Ποντίους που άντεξαν, αντιστάθηκαν, μεγαλούργησαν και δεν υπέκυψαν στον σχεδιασμένο αφανισμό τους!
Καταθέτω το σεβασμό μου στον υπέροχο αυτό Λαό και στην ημέρα ΜΝΗΜΗΣ των.
Δημητριος Μαντές
18/05/2017

Σήμερα... 19/5

Αποτέλεσμα εικόνας για λουλουδια




Δημοφιλείς αναρτήσεις