θρεπτικά συστατικά περιέχει το μανταρίνι

Πολύτιμα θρεπτικά συστατικά περιέχει το μανταρίνι

Λειτουργεί ως «ασπίδα» απέναντι σε ασθένειες και λοιμώξεις

Το μανταρίνι είναι ο καρπός της μανταρινιάς (επιστ.: Citrus reticulata, Κιτρέα η δικτυωτή), ενός μικρού εσπεριδοειδούς δένδρου. Μοιάζει πολύ με το πορτοκάλι. Το σχήμα του δεν είναι σφαιρικό αλλά ελλειψοειδές. Τα μανταρίνια τρώγονται συνήθως ωμά ή σε φρουτοσαλάτες.

Η ιστορία του φρούτου ανάγεται πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια, στην Κίνα. Λέγεται ότι τα γευστικά φρούτα πήραν το όνομά τους από τους μανδαρίνους, τους ανώτερους κρατικούς λειτουργούς της κινεζικής αυτοκρατορίας, εξαιτίας του χρώματος που είχαν οι στολές τους αλλά και γιατί αντάλλασσαν τα φρούτα αυτά ως δώρα. Τα μανταρίνια Κλημεντίνες πήραν το όνομα τους από τον μοναχό Clement Rodier (1829 - 1904) που εντόπισε την συγκεκριμένη ποικιλία στην Αλγερία.

Είναι συνήθως άσπορα, μικρού σχετικά μεγέθους. Είναι διαθέσιμα από τον Νοέμβριο έως τα τέλη Φεβρουαρίου με τις μεγαλύτερες ποσότητες τον Ιανουάριο. Είναι τα εσπεριδοειδή που προτιμούν τα παιδιά. Ο ρώσος ναύαρχος Λογγίνος Χέιδεν φέρεται να έφερε πρώτος το μανταρίνι στη χώρα μας. Στα αγγλικά το μανταρίνι αναφέρεται πότε ως mandarin και πότε ως tangerine. Η λέξη αυτή αρχικά χρησιμοποιούνταν για μια μικρή ποικιλία πορτοκαλιού που έφερναν από την Ταγγέρη, στο Μαρόκο.

Δύο μέτρια μανταρίνια περίπου 100 γραμμάρια περιέχουν : 53 θερμίδες 0,2 γρ. λιπαρά 12 γρ. υδατάνθρακες 0,6 γρ. πρωτεΐνες 1,7 γρ. φυτικές ίνες Glycemic Intex (Γλυκαιμικό Δείκτη ή GI): χαμηλός (40). Το μανταρίνι και οι παραλλαγές του (κλημεντίνες, satsuma, tangor) είναι όλες πλούσιες σε καροτινοειδή. Είναι πλούσια πηγή καλίου και βοηθά τη μείωση της αρτηριακής πίεσης. Η παρουσία αλάτων βρωμίου δικαιολογεί την ηρεμιστική του δράση. Η αποξηραμένη φλούδα του φρούτου χρησιμοποιείται στην παραδοσιακή κινεζική ιατρική. Επίσης, ο φλοιός του μανταρινιού έχει θεραπευτικές ιδιότητες, διευκολύνει την πέψη και κάνει καλό στην κοιλιά. Πλούσιο σε φυτικές ίνες αλλά και βιταμίνες (Α και C), που θωρακίζουν τον οργανισμό απέναντι σε ιώσεις και λοιμώξεις, το μανταρίνι είναι επίσης πολύτιμη πηγή υδατανθράκων, σίδηρου, καροτίνης και φωσφόρου.

Αλλά τα «μαγικά» συστατικά του, δεν σταματούν εδώ. Νάτριο, πρωτεΐνες, ασβέστιο, κάλιο, μαγνήσιο αλλά και φολικό οξύ είναι μερικά ακόμη από τα πολύτιμα θρεπτικά συστατικά, που απολαμβάνει ο οργανισμός μας σε κάθε μπουκιά μανταρινιού.

Δυστυχώς, παρά τα αναρίθμητα θρεπτικά συστατικά του, το μανταρίνι, δεν είναι τόσο διαδεδομένο όσο το «αντίπαλό» του πορτοκάλι. Ελαφρώς υποτιμημένο σε σχέση με το πορτοκάλι, το ζουμερό μανταρίνι, αποτελεί πραγματική «ασπίδα» απέναντι σε δεκάδες ασθένειες και λοιμώξεις. Η συχνή κατανάλωσή του, προστατεύει τον οργανισμό από τα κοινά κρυολογήματα και τη γρίπη ενώ η ισχυρή δράση του, καταπολεμά και σοβαρότερες ασθένειες. Σύμφωνα με μελέτες, που έχουν κατά καιρούς δει το φως της δημοσιότητας, η κατανάλωση μανταρινιού, μειώνει σημαντικά τις πιθανότητες να προσβληθεί κάποιος από εγκεφαλικό, καρδιακή προσβολή, διαβήτη, αρτιοσκλήρυνση ή διάφορα είδη καρκίνου. Ωστόσο, οι προληπτικές και θεραπευτικές του ιδιότητες, δεν σταματούν εδώ. Έχει αποδειχθεί, πως το μανταρίνι επιταχύνει τις λειτουργίες της πέψης και γι' αυτό αποτελεί ένα πρώτης τάξεως επιδόρπιο ενώ η δράση του είναι και ηρεμιστική-καταπραϋντική και γι' αυτό καταπολεμά τις αϋπνίες και χαρίζει έναν ήρεμο και ξεκούραστο ύπνο.

Επίσης, όπως αναφέρουν οι ειδικοί, το μανταρίνι, είναι ένα φρούτο με ιδιαίτερα ευεργετική επίδραση στην όραση, βελτιώνοντάς την αλλά και καταπολεμώντας σοβαρές ασθένειες, όπως ο εκφυλισμός της ωχράς κηλίδας. Τέλος, το μανταρίνι, καταπολεμά την αρθρίτιδα και ενδυναμώνει τα οστά, χαρίζοντας ένα γερό και δυνατό σώμα.

Τρώγεται κυρίως ωμό ενώ αποτελεί και ένα πρώτης τάξεως γλυκό του κουταλιού (όπως άλλωστε και η φλούδα του). Ενίοτε, αποτελεί ένα ακόμη συστατικό μιας χορταστικής φρουτοσαλάτας ενώ μετά από στύψιμο σε αποχυμωτή και αφαίρεση των κουκουτσιών, που περιέχει, δίνει έναν γευστικότατο χυμό. Το μανταρίνι αποτελεί ιδανικό σνακ για το γραφείο, μοναδικό επιδόρπιο μετά το φαγητό αλλά και εξαιρετική επιλογή βραδινής λιχουδιάς καθώς καταπολεμά με τον καλύτερο και τον πιο φυσικό τρόπο τη βασανιστική αϋπνία. Σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας μάλιστα, μετά από κατάλληλη επεξεργασία, ο χυμός του μανταρινιού μετατρέπεται σε λικέρ, που ολοκληρώνει με τον καλύτερο τρόπο ένα όμορφο γεύμα.

diatrofi.g

Κουλουρι Θεσσαλονικης/Σιμιτια

 

Κουλουρι Θεσσαλονικης/Σιμιτια

ΥΛΙΚΑ
Αλευρι Κιτρινο 20% 200γρ
Αλευρι Δυνατο 30% 300γρ
Αλευρι Μαλακο 50% 500γρ
Ταχινι 10% 100γρ
Ζαχαρη 5% 50γρ
Λαδι η Φυτικο Βουτυρο 5% 50γρ
Μαγια 4% 40γρ
Νερο εως 45-50% 450γρ

ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΣΥΝΤΑΓΗΣ
Ζυμωνουμε ολα τα υλικα μαζι 4λ στην πρωτη ταχυτητα
και 4λ στην δευτερη ωσπου να γινει μια ζυμη πολυ καλα
ζυμωμενη. Αφηνουμε να ξεκουραστει 20λ και κοβουμε σε
κοματια 100γρ τα πλαθουμε φυτιλια τα περναμε στο νερο
και αμεσως στο σουσαμι. Τα στοιβαζουμε σε μια λαμαρινα
και τα αφηνουμε να γινουν για περιπου 30λ με 45λ.
Στην συνεχεια περνουμε τις δυο ακρες, τις τραβαμε να
ανοιξουν και ενωνουμε τις δυο ακρες, τοποθετουμε σε
λαμαρινα και ψηνουμε στους 200β για 20λ με 25λ.
Καλη σας επιτυχια!!!
 Αρτοποιεια & Συνταγες

Ο Ηνίοχος των Δελφών

Αρχαία Τέχνη. Ο Ηνίοχος των Δελφών

Ένα από τα ευρήματα - αριστουργήματα που βρέθηκαν στα ερείπια των Δελφών είναι ο περίφημος Ηνίοχος, ξεχωριστό στολίδι των έργων τέχνης που εκτίθεται στο Μουσείο των Δελφών. Ο Ηνίοχος πέρα από την περίοπτη θέση που κατέχει στο Μουσείο των Δελφών, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αριστουργήματα της Αρχαίας ελληνικής και παγκόσμιας τέχνης. Οποία θέση π.χ. έχει ο Ερμής του Πραξιτέλους, ή η Αφροδίτη της Μήλου, ανάλογη θέση έχει και ο Ηνίοχος των Δελφών. Ας δούμε όμως τι ακριβώς ήταν ο Ηνίοχος. Ο Ηνίοχος, καθώς η ίδια λέξη δηλώνει (Ηνίοχος=αυτός που έχει, αυτός που κρατάει τα ηνία, τα χαλινάρια) ήταν μια μορφή μεγαλύτερης σύνθεσης, που παρίστανε ένα τέθριππο άρμα. Η σύνθεση, με μεγάλη πιθανότητα, είχε ως εξής: τέσσερα άλογα σύρουν το άρμα που επάνω του ήταν δύο αναβάτες, ο Ηνίοχος και ο αναθέτης του αφιερώματος. Δύο παιδιά δεξιά και αριστερά, κρατούν τα ηνία των εξωτερικών αλόγων και οδηγούν το άρμα, γιατί η αρματοδρομία έχει τελειώσει και το άρμα έχει νικήσει. Ο Ηνίοχος φορά στο κεφάλι την ταινία του νικητή. Ο Ηνίοχος, νικητής πια, περνάει σιγά μπροστά από το πλήθος που αλαλάζει. Απ’ όλο αυτό το υπέροχο σύμπλεγμα βρέθηκε μόνο ο Ηνίοχος. Ο Ηνίοχος στητός και σχεδόν ακίνητος, φοράει το χιτώνα που τυπικά φοράγαν οι ηνίοχοι. Είναι ψηλός 1,80μ. και ο χιτώνας του ζώνεται στη μέση ελαφρά, ανασυρμένος προς τα πάνω, ώστε να σχηματισθούν πλούσιες κούφιες πτυχές πάνω από τη ζώνη.

Το κάτω μέρος του χιτώνα πέφτει σε αδρές και βαθιές κάθετες πτυχές. Στο λαιμό το φόρεμα σχηματίζει ένα θαυμάσιο ντεκολτέ. Ο χιτώνας συγκρατιέται από τον ανάβολο - ταινίες που περνούν σαν τιράντες πάνω από τους ώμους και κάτω από τις μασχάλες και σταυρώνεται στη ράχη. Ο ανάλαβος εμπόδιζε το φόρεμα να φουσκώσει - σαν πανί βάρκας - απ’ τον αέρα της αρματοδρομίας. Όλο το κάτω μέρος του κορμιού έχει μια μνημειακή διαμόρφωση · το κορμί δεν διαγράφεται κάτω από το χιτώνα. Κάτω όμως από το μακρύ χιτώνα προβάλλουν δύο γυμνά πόδια, που από πλευράς τέχνης δεν έχουν το ταίρι τους. Ευδιάκριτη είναι η φλέβα του χεριού που κρατάει τα ηνία, δείγμα δύναμης και σιγουριάς για τη νίκη. Στο κεφάλι του φοράει την ταινία. Είναι η ταινία της νίκης. Κάτω από την ταινία, γύρω από τα αυτιά, μια τούφα μακρών, λεπτών ιούλων γλυστράει με άφταστη χάρη προς το σβέρκο και τα μάγουλα. Ο λαιμός δυνατός. Η μύτη κοντή και στενή, τα μάτια αμυγδαλωτά, μάτια στοχαστικά, πλαισιωμένα από έντονα βλέφαρα,- ανάμεσα στις βλεφαρίδες, που είναι από ένθετα ελάσματα, ο βολβός από σμάλτο και δύο κύκλοι από όνυχα διαφορετικού χρώματος για την ίριδα.

Η όλη του στάση σεμνή. Δεν υπάρχει στην όψη του το αρχαϊκό μειδίαμα που χαρακτηρίζει τους κούρους της ύστερης αρχαϊκής τέχνης. Ο αγώνας έχει τελειώσει και ο Ηνίοχος ήρεμος απολαμβάνει τις επευφημίες του πλήθους και χαίρεται τη νίκη του. Όπως τονίσαμε στην αρχή, το έργο αποτελεί μνημείο - αριστούργημα της παγκόσμιας τέχνης. Δυστυχώς δεν ξέρουμε ποιος είναι ο δημιουργός -τεχνίτης του, ούτε γνωστός είναι ο τόπος και ο χρόνος του έργου. Μάλλον ανάγεται στους κλασσικούς χρόνους, τότε που η τέχνη έφτασε στο μέγιστο βαθμό τελειότητας.

Aθανάσιος Χατζηιωαννίδης

Τηλεόραση: κάνει καλό;

Απλές λύσεις

 Τηλεόραση: κάνει καλό;

Μεγάλος λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για τις επιδράσεις της τηλεόρασης στα παιδιά. Πόση τηλεόραση πρέπει να βλέπουν; Είναι τόσο ένοχη για τα προβλήματα συμπεριφοράς τους;

Η τηλεόραση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των παιδιών. Σύγχρονες έρευνες όμως καταδεικνύουν ότι ο μέσος χρόνος τηλεθέασης κάθε παιδιού, φτάνει τις 4 με 5 ώρες τη μέρα, ποσό αρκετά μεγάλο και γεγονός που μπορεί να τα στερεί από τη φυσική δραστηριότητα με κακές συνέπειες στην υγεία τους. Άλλες έρευνες επισημαίνουν ότι τα παιδιά δεν πρέπει να βλέπουν τηλεόραση στη νηπιακή ηλικία (1-4 ετών). Πώς λοιπόν πρέπει να αντιμετωπίσουν οι γονείς την τηλεόραση;

Να την κλείσω;
Σίγουρα η λύση δεν μπορεί να είναι ο αποκλεισμός της από τη ζωή του παιδιού. Μάλιστα μπορεί υπό προϋποθέσεις ακόμη και να συντελέσει θετικά στην ανάπτυξη του παιδιού, καθώς αποτελεί ένα παράθυρο στον κόσμο, φέρνοντάς το σε επαφή με εικόνες και ερεθίσματα τα οποία πιθανόν να μην του προσφέρονται από το άμεσο περιβάλλον του, ενώ μπορεί να του προσφέρει και πρότυπα θετικής συμπεριφοράς, θετικά μοντέλα ζωής και σημαντικά κοινωνικά μηνύματα. Το ζήτημα επομένως δεν είναι να κάνεις την τηλεόραση απαγορευμένο φρούτο που θα το θέλουν συνεχώς τα παιδιά αλλά να προσέξεις πόσο και τι βλέπουν!

Επιλογή ο μόνος δρόμος
Η λέξη κλειδί στο ζήτημα «τηλεόραση» είναι η επιλογή: τι, πότε, πώς, πού. Η ποιότητα των προγραμμάτων, το υψηλού επιπέδου περιεχόμενο και ο ψυχαγωγικός χαρακτήρας τους είναι κριτήρια που απαραίτητα πρέπει να πληρούν τα προγράμματα που ο γονέας προκρίνει για τα παιδιά του. Ο γονέας πρέπει να γνωρίζει καλά τι παρακολουθεί το παιδί του, πόσο κατάλληλο είναι για την ηλικία του και να ελέγχει τις ώρες έκθεσής του στην τηλεόραση. Επιπλέον η κοινή παρακολούθηση των προγραμμάτων με το παιδί, εξασφαλίζει την μέγιστη αξιοποίηση των ερεθισμάτων που δέχεται από το πρόγραμμα μέσα από επεξηγήσεις και συζητήσεις που μπορεί να προκαλέσουν.

tlife.gr

«Η Αφροδίτη της Μήλου»

«Η Αφροδίτη της Μήλου»

Η ανακάλυψη του περίφημου αγάλματος της Αφροδίτης της Μήλου σε ένα χωράφι, μέσα στον αρχαιολογικό χώρο στο Κλήμα της Μήλου, από έναν Έλληνα αγρότη και η απόκτησή του από την Γαλλία με τελικό προορισμό το Λούβρο, είναι μια ακόμη βρωμερή ιστορία αρχαιοκαπηλίας, ένα κακοπαιγμένο θέατρο ασέβειας στον πολιτισμό που έχει γεννήσει αυτός εδώ ο τόπος.

Βρισκόμαστε στην άνοιξη του 1820 ένα χρόνο πριν από την ελληνική επανάσταση. Η Οθωμανική αυτοκρατορία είναι ήδη ο μεγάλος ασθενής. Την διαλύει η διοικητική υπερσυγκέντρωση, η διαφθορά στον κρατικό μηχανισμό και στον στρατό, η οικονομική εξάρτηση από ξένα κεφάλαια και η εξαθλίωση των αγροτικών πληθυσμών. Οι μεγάλες δυνάμεις σπεύδουν να σκυλέψουν ότι μπορούν από την κατάρρευση της, βασικά τους εμπορικούς δρόμους προς την ανατολή και την Μαύρη θάλασσα και τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές.

Αλλά μιας και οι περισσότεροι Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί της εποχής προέρχονται από κλασικές σπουδές και πιάνο, είναι μεγάλοι αρχαιολάτρες και έτσι καλοβλέπουν και όλες τις θαμμένες ή μη αρχαιότητες του ελληνισμού. Έτσι βρίσκεται στον προστατευμένο κόλπο της Μήλου για να ξεχειμωνιάσει το Γαλλικό πολεμικό πλοίο με τους Γάλλους αξιωματικούς να διασκεδάζουν την ανία τους διεξάγοντας παράνομη αρχαιολογική ανασκαφή με επικεφαλής τον σημαιοφόρο Olivier Voutier μέλος του πληρώματος της γολέτας Estafette στον αρχαιολογικό χώρο στο Κλήμα, με εκπαιδευόμενους ερασιτέχνες αρχαιολόγους γάλλους ναύτες. Η ιστορία αναφέρει ότι ένας Έλληνας γεωργός ο Κεντρωτάς έσκαβε και αυτός με την βοήθεια του γιού και του ανιψιού του στο χωράφι του που βρίσκεται εκεί δίπλα για να φτιάξει πιο καλά τις πεζούλες γιατί, είχανε πέσει κάτι πέτρες και χώματα από την αρχαία οχύρωση και εντελώς τυχαία, αλλά σε μεγάλο βάθος βρήκε το άγαλμα της Αφροδίτης.

Παραμύθια μας πουλάνε όλοι, ιστορικοί και πρωταγωνιστές. Η δική μου ανάγνωση είναι ότι οι Γάλλοι προφανώς λαδώσανε κάποιους ντόπιους προύχοντες για να μπορούν ανενόχλητοι μέρα μεσημέρι να σκάβουν δίπλα στο αρχαίο θέατρο της Μήλου. Μαθεύτηκε το πράγμα στην μικρή τοπική κοινωνία και ο Κεντρωτάς μιας και είχε χωράφι μέσα στον αρχαιολογικό χώρο πήρε τα δυο παλικαράκια τον γιο του και τον ανιψιό να σκάψουνε και αυτοί και αφού υπήρχαν ενδιαφερόμενοι στο νησί να βρούνε οτιδήποτε να τους το πουλήσουμε. Ή ήδη είχε βρει κάποια μάρμαρα που τον δυσκολεύανε στο όργωμα και στο φύτεμα και τα είχε παραχώσει και μιας που άκουσε ότι υπάρχουν ενδιαφερόμενοι πήγε να τα ξεθάψει και να παζαρέψει την τιμή. Ο ψιλοσπουδαγμένος γάλλος σημαιοφόρος καταλαβαίνει την μεγάλη αξία του αγάλματος και δίνει κατευθείαν καπάρο στον Κεντρωτά 400 γρόσια για να κλείσει την δουλειά για λογαριασμό της Γαλλίας και να ξεκινήσει η διαδικασία της μεταφοράς που δεν είναι και εύκολο πράγμα, 900 κιλά ζυγίζει το άγαλμα.

Ειδοποιούνται αμέσως και από διάφορες ενδιαφερόμενες πλευρές, πρόξενοι. πρεσβευτές δραγουμάνοι, ναύαρχοι, η μεγάλη πύλη και όλοι πλέκουν ένα άθλιο γαϊτανάκι διαπραγμάτευσης για το που θα πάει το άγαλμα με πρωτοστάτες τους προύχοντες της Μήλου που γέρνουνε από εδώ και από εκεί ανάλογα με την τιμή που προσφέρει ο ένας και ο άλλος. Πάνω από 7000 γρόσια τεράστιο ποσό για την εποχή, αλλά πολύ μικρό μπρος στην πραγματική του αξία, κόστισε τελικά στους γάλλους το άγαλμα σε μπαξίσια, δοσίματα και ταξίματα για να μπορέσει τελικά να φτάσει στον Λούβρο. Υπάρχουν αναφορές για αντιδράσεις των κατοίκων, για συμπλοκές ακόμη και θανάτους σε όλη την διαδικασία της διαπραγμάτευσης και τα πήγαινε έλα των επισήμων. Όμως εμένα μου κάνει εντύπωση ότι ούτε μια φωνή διαμαρτυρίας δεν υψώθηκε και όσοι διαμαρτύρονταν απλώς διεκδικούσαν καλύτερη τιμή ή τμήμα από τα βρώμικα χρήματα της εξαγοράς. Βέβαια μπορεί να υπήρξαν τέτοιες φωνές και να μην το μάθουμε ποτέ γιατί πνίγηκαν ανάμεσα στις κραυγές της υποτέλειας και της διαφθοράς. Η ουσία είναι ότι άλλος ένας εξαιρετικής ομορφιάς και ανεκτίμητης αξίας αρχαιολογικός θησαυρός έφυγε από τα χώματα που τον γέννησαν και τον φιλοξένησαν για αιώνες. Το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της ώριμης τέχνης της ελληνιστικής εποχής, όταν εκείνη ξαναγύρναγε στις ρίζες της κλασικής αρχαιότητας αναζητώντας τα πρότυπα της. Το άγαλμα είναι σμιλεμένο σε παριανό μάρμαρο. Έχει ύψος 2 μέτρα και παριστάνει την θεά μισόγυμνη με ένα ύφασμα με πανέμορφες πτυχώσεις να σκεπάζει το κάτω μέρος του σώματος. Το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου και λόγω του μεγέθους του έχει δουλευτεί από τον γλύπτη του τμηματικά και τεμαχισμένο βρέθηκε από τους αρχαιοκάπηλους στην Μήλο.

Μόνο εικασίες υπάρχουν του τι έκανε με τα χέρια της η θεά. Άλλοι υποστηρίζουν ότι κράταγε την ασπίδα του Άρη, άλλοι ότι κράταγε ένα μήλο, σκηνή από την γνωστή ιστορία με τον Πάρη και άλλοι ότι κράταγε έναν καθρέπτη όπου καθρέπτιζε το θεϊκό πρόσωπο της. Υπάρχουν ίχνη που ενισχύουν την άποψη ότι το άγαλμα έφερε και κοσμήματα, ενώ δεν υπάρχουν ίχνη χρώματος παρόλο που γνωρίζουμε με σιγουριά ότι όλα τα αγάλματα ήταν ζωγραφισμένα στην αρχαιότητα.

Τα χαρακτηριστικά της Πρόκειται για ένα μαρμάρινο άγαλμα ύψους 2,11 μέτρων και βάρους περίπου 900 κιλών. Το έργο αναπαριστά μια νεαρή γυναικεία μορφή. Ο κορμός της είναι γυμνός ενώ το ένδυμα καλύπτει τους γοφούς και τα πόδια της. Η μορφή στηρίζεται στο δεξί της πόδι, ενώ το αριστερό κάμπτεται προς τα εμπρός και αριστερά. Ο κορμός κάμπτεται και συστρέφεται, δίνοντας την εντύπωση της κίνησης, παρά το στατικό χαρακτήρα του αγάλματος. Το πρόσωπο είναι απαθές, αυστηρό και ευγενικό. Η ταύτιση του έργου με την Αφροδίτη στηρίζεται στην εικονογραφική του ομοιότητα με τις ασφαλώς αναγνωρισμένες αναπαραστάσεις της θεάς και, ενώ είναι μακράν η πιθανότερη, δεν μπορεί να θεωρηθεί απολύτως βέβαιη. Το άγαλμα φιλοτεχνήθηκε στα τέλη του 2ου αι. π.Χ., ίσως από Μικρασιάτη γλύπτη, και εγγράφεται στο κίνημα της αναβίωσης των αξιών της κλασικής τέχνης στα τέλη της ελληνιστικής εποχής. Αντίγραφο του αγάλματος, τιμής ένεκεν προσφορά από το μουσείο του Λούβρου, υπάρχει στην πρώτη αίθουσα του αρχαιολογικού μουσείου της Μήλου στην Πλάκα.

(Πηγή: milosislandinfo.gr)