Σελίδες

▼

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Διονύσιος ο Φιλόσοφος

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη ιουλιανος παραβατης.
Διονύσιος ο Φιλόσοφος:
1540(θεωρείται ως το πιο πιθανό έτος γέννησής του)-11/09/1611..
Μια τεράστια και ταυτόχρονα τραγική προσωπικότητα του Ελληνισμού ,που δυστυχώς ελάχιστοι γνωρίζουν...Φέτος συμπληρώνονται 402 έτη από το θάνατο του...

 Θ...Δείτε περισσότερα
— με τον Δημητρης Τσιαλτας και 27 ακόμη.

Φωτογραφία: Διονύσιος ο Φιλόσοφος:1540(θεωρείται ως το πιο πιθανό έτος γέννησής του)-11/09/1611..Μια τεράστια και ταυτόχρονα τραγική προσωπικότητα του Ελληνισμού ,που δυστυχώς ελάχιστοι γνωρίζουν...Φέτος συμπληρώνονται 402 έτη από το θάνατο του... Θεωρώ απαραίτητο να αναφερθώ για λίγο, στην πρώτη οργανωμένη προσπάθεια απελευθέρωσης, που έγινε στα Γιάννενα το 1611. Εμπνευστής και ηγέτης αυτής, υπήρξε ο μητροπολίτης Λαρίσης και Τρίκκης Διονύσιος ο Φιλόσοφος. Ο Διονύσιος είχε πολύ μεγάλη μόρφωση, με περατωμένες σπουδές στο εξωτερικό, στην Ιατρική και στη Φιλοσοφία. Μετά την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα αντιτουρκικής εξέγερσης, στις αρχές του 1600, έφυγε στο εξωτερικό. Στην Γαλλία, ήρθε σε επαφή με το Δούκα του Νέβερ Κάρολο και πήρε απ’ αυτόν την διαβεβαίωση για βοήθεια, όπως άλλωστε και από τον Βασιλιά της Ισπανίας. Το βράδυ της 10ης Σεπτεμβρίου 1611, με μία οργανωμένη επίθεση, απελευθέρωσε τα Γιάννενα. Οι ξένοι δεν τήρησαν όμως την υπόσχεσή τους. Επίσης οι ηγέτες των Αλβανών και των Σέρβων δεν έκαναν καμιά κίνηση, την προαποφασισμένη ημερομηνία, αθετώντας το λόγο τους. Το Κάστρο, ήταν μια οχυρωμένη περιοχή έξω από τα Γιάννενα. Σ’ αυτήν έμεναν οι Ρωμιοί προύχοντες και κληρικοί, αλλά και Τούρκοι αξιωματούχοι. Οι Ρωμιοί του Κάστρου πρόδωσαν δυο φορές τον Διονύσιο. Όχι μόνον γιατί ενημέρωσαν τους Τούρκους για τα σχέδιά του, αλλά και με το σινιάλο που έκαναν την προκαθορισμένη ώρα, ότι όλα πάνε καλά και ανοίγουν οι πύλες. Οι πύλες όντως άνοιξαν, αλλά αντί για Ρωμιούς βγήκε ο οργανωμένος τουρκικός στρατός. Ο Διονύσιος με τους αγρότες του αντιστάθηκε, όμως οι ανασυνταχθέντες Τούρκοι των Ιωαννίνων, που είχαν ειδοποιηθεί, τον χτύπησαν και αυτοί από πίσω, την κατάλληλη στιγμή. Ο στρατός του διαλύθηκε. Ο ίδιος κρύφτηκε σε μια σπηλιά, κοντά στην λίμνη, αλλά και εκεί, και πάλι προδομένος, συνελήφθη από τους Τούρκους που τον παρέδωσαν σε ειδικευμένους Εβραίους γδάρτες. Ήταν τότε εβδομηντατριών ετών. Τον έγδαραν ζωντανό και γέμισαν το δέρμα του με άχυρο. Οι Τούρκοι το πήγαν στο Σουλτάνο, αφού το πέρασαν από όλη τη βόρεια Ελλάδα, ενώ σαν συνεργάτες του εκτελέστηκαν και οι μητροπολίτες Δημητριάδος Αγάπιος και Φαναρίου Συμεών. Το Πατριαρχείο αφόρισε το Διονύσιο, οι δε Τούρκοι τον αποκάλεσαν «Κακοδιονύσιο». Όμως και οι βολεμένοι Ρωμιοί προύχοντες, Φαναριώτες και ανώτεροι κληρικοί του απέδωσαν ειρωνικά το παρωνύμιο «Σκυλόσοφος». Ο Διονύσιος ήταν μια σπάνια μορφή, για τους σκλαβωμένους Έλληνες. Και δεν υπήρξε, ούτε τουρκολάτρης, ούτε εθελόδουλος υποτακτικός. Αυτό εξ’ άλλου το απέδειξε. Δεν γνωρίζω εάν έχει αρθεί ή αποκηρυχθεί ο αφορισμός του. Στον Διονύσιο αξίζει κάθε τιμή και πρέπει ακόμα και τώρα η Πολιτεία και η Εκκλησία, να κάνουν το χρέος τους.” Όταν μιλάμε λοιπόν για το Διονύσιο καλό είναι να τονίζουμε και τα σημεία αυτά. Αφενός για να δείξουμε το μέγεθος του δικού του ηρωισμού και αφετέρου πόσο μικροί στάθηκαν οι σύγχρονοί του. Δίδαγμα για κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να κάνει καλύτερο τον κόσμο και συχνά του βάζουν εμπόδια ακόμη κι εκείνοι που θα έπρεπε να τον υποστηρίξουν. Από δουλικότητα; Ή γιατί δεν αντέχουν την ανωτερότητα του αλλού; Η περίπτωση πάντως του Διονυσίου είναι η πλέον κατάλληλη για να αποδείξει γιατί κράτησε τόσους αιώνες η σκλαβιά. Δεν ήταν μόνο εξαιτίας των Τούρκων. Αλλά και των βολεμένων... Των ίδιων δηλαδή που σε κάθε εποχή από το απυρόβλητο σώζουν τους ισχυρούς και παίζουν το αισχρό τους παιχνίδι κατά των αδυνάτων. Και είναι ακόμη ο Διονύσιος δείγμα εξαιρετικό για να ερμηνευθεί σε μεγάλο ποσοστό η ιδιότυπη προσωπικότητα του Ηπειρώτη. Αφενός γιατί γέννημα θρέμμα της Ηπείρου υπήρξε ο Διονύσιος αλλά και ως σύμβολο αργότερα και παρά το "σκυλόσοφος" που του προσήψαν διαπαιδαγώγησε τις επόμενες γενιές. Όχι μόνο των Σουλιωτών. Ας μην ξεχνάμε την περίπτωση του Κατσαντώνη. Που κι εκείνος με μαρτυρικό θάνατο πλήρωσε την επαναστατική του δράση. Αλλά και πόσοι ακόμη ανώνυμοι ήρωες που βάδισαν στα ίδια χνάρια. Ακόμη και οι γυναίκες της Πίνδου στη νεότερη εποχή. Κοινό το πνεύμα αυτοθυσίας. Και μάλιστα το άδολο και χωρίς υστερόβουλες διεκδικήσεις. Έχει ανάγκη η εποχή μας να αναδεικνύεται το πνεύμα αυτό. Κι όχι οι ίδιοι οι ήρωες τις εκ των υστέρων τιμές και δόξες. Γιατί αυτό ακριβώς το πνεύμα απουσιάζει σήμερα, την εποχή του λαμόγιου που ό,τι κάνει το κάνει από συμφέρον...
at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου