μέσα απ τα στάχια τα χρυσά ξεπρόβαλε η σελήνη
έμοιαζε με χαμόγελο αερικού και νύμφης
που τα μαλλιά της μπλέχτηκαν στου άνεμου τη δίνη
κι οι μαργαρίτες ζήλεψαν το φώς το εσπερινό
φύσηξε κι έγινε δροσιά το φώς το τελευταίο
και απλώθηκε λιλά και μώβ πάνω απ το γαλανό
ρόδο λευκό εστήθηκε για να φανεί πιο ωραίο
απ ό,τι γύρω του απλωθεί χρώμα νυχτερινό
Μαρία Δημητρίου
Πολύ όμορφο ποίημα. Μπράβο, Μαρία!
ΑπάντησηΔιαγραφή