Εδώ θα βρείτε ένα μωσαϊκό θεμάτων . Κλείσαμε 10ετία και γι αυτό κάποιες αναρτήσεις έχουν αλλοιωθεί.
Οι σελίδες που αναφέρω είναι τα νέα μου ιστολόγια που αλληλοστηρίζονται με αυτό εδώ το παλιό ... Σας ευχαριστώ!
Με
τον Πύρρο στην Ιταλία και τον ραδιούργο Πτολεμαίο Κεραυνό στον
Μακεδονικό θρόνο, η Ελλάδα φάνταζε εύκολος στόχος για τους αιμοδιψείς
Κέλτες [που τότε βρίσκονταν στη Βόρειο Βαλκανική, περίπου στα...
chilonas.com
Α’ Γαλατική εκστρατεία
Με τον Πύρρο στην Ιταλία και τον ραδιούργο Πτολεμαίο Κεραυνό
στον Μακεδονικό θρόνο, η Ελλάδα φάνταζε εύκολος στόχος για τους
αιμοδιψείς Κέλτες [τότε βρίσκονταν στη Βόρειο Βαλκανική, περίπου στα
εδάφη της σημερινής Κροατίας]. Οι Γαλάτες είχαν χωριστεί σε τρεις
ομάδες: ο Κερέθριος ήταν ο ηγέτης ενάντια στους Θράκες, οι εισβολείς στην Παιονία είχαν ως καθοδηγητές τον Βρέννο και τον Ακιχώριο, ενώ ο Βέλγιος (ή Βόλγιος) επιτέθηκε στους Μακεδόνες και στους Ιλλυριούς και αντιμετώπισε τον Πτολεμαίο Κεραυνό. Ο Μονούνιος
των Δαρδάνων, μαθαίνοντας ότι οι Κέλτες πλησίαζαν, έστειλε πρεσβευτές
στον Πτολεμαίο Κεραυνό, προσφέροντάς του συνθηκολόγηση και υποστήριξη
ενάντια στον εχθρό με 20.000 άνδρες. Ο Κεραυνός αρνήθηκε λέγοντας: «Η
Μακεδονία θα ήταν χαμένη αν ο λαός που υπέταξε ολόκληρη την Ανατολή
χρειαζόταν υποστήριξη από τους Δαρδάνους για να προστατεύσει τον τόπο
του…».
Η Κελτική εξάπλωση_600 – 300 π.Χ_wikipedia
Οι Κέλτες
του Βελγίου είχαν ήδη κατακλύσει την Ιλλυρία και πλησίαζαν στα δάση
κοντά στα δυτικά σύνορα της Μακεδονίας. Προσέφεραν στον Πτολεμαίο
διατήρηση της βασιλείας του έναντι βαριάς φορολογίας. Εκείνος τους
περιγέλασε αποκρινόμενος:
«…αυτή
η πρότασή σας καταδεικνύει τον τρόμο που έχετε για τα Μακεδονικά όπλα.
Ειρήνη θα κάνουμε μόνο αν ρίξετε τα όπλα σας στη γη και μου παραδώσετε
τους αρχηγούς σας ως ομήρους…»
Η αλαζονεία
του Κεραυνού έμελε να είναι η καταδίκη του. Προκάλεσε τους Γαλάτες σε
μια βιαστική ανοιχτή μάχη, πιστεύοντας ότι ήταν άτρωτος. Δε
συμβουλεύτηκε καν τους στρατηγούς του, οι οποίοι εις μάτην τον
προέτρεπαν να περιμένει να συγκεντρώσει περισσότερο στρατό για να
αντιμετωπίσει τους εισβολείς. Η σύγκρουση ήταν λυσσαλέα. Οι Κέλτες,
πολεμώντας μανιασμένα, δεν άργησαν να συναντήσουν τον Μακεδόνα βασιλιά
στη μάχη, ο οποίος, απερίσκεπτος καθώς ήταν, όρμησε προς το μέρος τους,
επιβαίνοντας σε ελέφαντα. Οι γραμμές των Μακεδόνων, που υστερούσαν
αριθμητικά, διασπάστηκαν και ο ελέφαντας του Κεραυνού σωριάστηκε
πληγωμένος στο έδαφος, με τον Πτολεμαίο να τραυματίζεται βαριά. Οι
Κέλτες τον έπιασαν ζωντανό, τον αποκεφάλισαν και κάρφωσαν το κεφάλι του
σε δόρυ, περιφέροντάς το ως σημάδι νίκης και μέσο εκφοβισμού των
αντιπάλων τους.
Μετά τη
συντριβή του Μακεδονικού στρατού, οι Γαλάτες ξεχύθηκαν στην απροστάτευτη
γη της Μακεδονίας. Λεηλάτησαν την ύπαιθρο με τρομερή μανία αλλά δεν
κατόρθωσαν να κάνουν το ίδιο με τις οχυρωμένες πόλεις, καθώς δεν ήξεραν
πώς να τις εκπορθήσουν. Στην ύπαιθρο όμως έσπειραν τον τρόμο και τον
πανικό καίγοντας και σφάζοντας ό,τι και όποιον έβρισκαν στο διάβα τους.
Μετά το θάνατο του Πτολεμαίου Κεραυνού ανέβηκε στο Μακεδονικό θρόνο ο
αδερφός του Μελέαγρος. Η βασιλεία του κράτησε μόλις δύο
μήνες διότι οι Μακεδόνες που είχαν βιώσει τα δεινά που είχε φέρει στον
τόπο τους ο φιλόδοξος Κεραυνός δεν ήθελαν κάποιον συγγενή του στο θρόνο.
Στη θέση αυτού στέφθηκε βασιλιάς ο Αντίπατρος, ανιψιός του Κάσσανδρου, αλλά ούτε αυτός όμως κατάφερε να εξαλείψει τη Γαλατική απειλή. Ένας ευγενής με το όνομα Σωσθένης
τον ανάγκασε να παραιτηθεί, συγκέντρωσε στρατό και άρχισε να μάχεται
ενάντια στον εισβολέα, καταφέρνοντας να εκδιώξει τελικά τους Κέλτες απ’
τη Μακεδονία. Επειδή η φύση της πρώτης Κελτικής εκστρατείας το 279 π.Χ.
ήταν κυρίως αναζήτηση λαφύρων παρά οργανωμένη προσπάθεια αποικισμού, οι
Κέλτες, με κορεσμένη την δίψα τους για λάφυρα, δεν βρήκαν το σθένος να
συνεχίσουν την εκστρατεία τους κι επέστρεψαν στην πατρίδα τους.
Β’ Γαλατική εκστρατεία
Βρέννος
Υπήρχε ωστόσο μεταξύ αυτών κάποιος του οποίου η δίψα για αίμα και πλούτη ήταν ακόρεστη. Ο Γαλάτης αρχηγός Βρέννος,
μιλώντας δημόσια αλλά και κατ’ ιδίαν με Γαλάτες αξιωματούχους, πίεζε
για ακόμα μια εκστρατεία ενάντια στην Ελλάδα. Φθονούσε τα κέρδη του
Βελγίου από την προηγούμενη εκστρατεία στη Μακεδονία και ήθελε και αυτός
ανάλογα πλούτη για τον εαυτό του. Σε μια συνέλευση μάλιστα έφερε
ενώπιον όλων κάποιους μικρόσωμους, κεκαρμένους και φτωχοντυμένους
Έλληνες αιχμαλώτους και τους έβαλε δίπλα δίπλα με τους ψηλότερους των
φρουρών του. Είπε ότι οι Ελληνικές πόλεις κράτη στην ασύλητη ακόμη νότια
περιοχή της Ελλάδας ήταν ανίσχυρες εκείνον τον καιρό, διέθεταν ωστόσο
αρκετά πλούτη και ναούς γεμάτους με ασήμι και χρυσό. Έδειχνε τους
αιχμαλώτους και υποστήριζε ότι το μόνο που είχαν να κάνουν για να
περιέλθει στην κατοχή τους ο ελληνικός πλούτος ήταν να επιτεθούν σε αυτά
τα αδύναμα ανθρωπάκια.
Για την
εκστρατεία αυτή οι Γαλάτες συγκέντρωσαν μεγάλο αριθμό πεζών, τους
οποίους ορισμένες πηγές υπολογίζουν περισσότερους από 200.000, χωρίς να
περιλαμβάνουν τους μη μάχιμους (ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά) που
ακολουθούσαν. Οι Κελτικές ορδές ξεκίνησαν στις αρχές της άνοιξης του 278
π.Χ. . Από το Γαλατικό στρατό 20.000 άνδρες κατευθύνθηκαν προς τη χώρα
των Δαρδάνων υπό τις διαταγές του Λεοννόριου και του Λουτάριου.
Οι υπόλοιποι συνέχισαν νότια προς τη Μακεδονία. Ο Σωσθένης τήρησε
αμυντική στάση, κατάφερε να συγκρατήσει τη βαρβαρική ορμή και τους
απώθησε προξενώντας τους σημαντικές απώλειες. Η αντίσταση των Μακεδόνων
οδήγησε τους Γαλάτες ακόμα πιο νότια, στη Θεσσαλική γη. Οι Έλληνες, στο
άκουσμα της είδησης πως οι βάρβαροι πλησιάζουν, αποφάσισαν να δράσουν. Ο
Ελληνικός στρατός γνώριζε καλά τι θα αντιμετωπίσει. Ο Παυσανίας
αναφέρει σχετικά :«Το Ελληνικό γενναίο πνεύμα χάθηκε μέσα σε λίγες
στιγμές ωστόσο η δύναμη του φόβου ανάγκασε τους Έλληνες να
συνειδητοποιήσουν ότι έπρεπε να πολεμήσουν. Γνώριζαν ότι αυτή η πάλη δεν
γινόταν για την ελευθερία τους, όπως τότε που αντιμετώπισαν τους
Πέρσες. Δεν έφτανε πλέον να προσφέρουν γη και ύδωρ. Τα γεγονότα που
συνέβησαν στη Μακεδονία, στη Θράκη και στην Παιονία ήταν ακόμα νωπά στη
μνήμη τους, ενώ νέες αιματοχυσίες λάμβαναν πλέον χώρα και στη Θεσσαλία.
Κάθε άνδρας ως ξεχωριστή μονάδα και κάθε πόλη συνολικά συνειδητοποιούσαν
ότι οι Έλληνες έπρεπε είτε να αντεπεξέλθουν στις περιστάσεις, είτε να
αφανιστούν».
Ως καλύτερο σημείο οχύρωσης επιλέχτηκε για ακόμα μια φορά το στενό πέρασμα των Θερμοπυλών.
Το σημείο αυτό αποτελούσε μια στενή πύλη η οποία κατά την αρχαιότητα
βρισκόταν μεταξύ του όρους Οίτη και της θάλασσας και ήταν το βασικό
πέρασμα προς τη νότια Ελλάδα. Στο σημείο αυτό οι Σπαρτιάτες προσπάθησαν
να συγκρατήσουν τις Περσικές ορδές το 480 π.Χ. και οι Αθηναίοι
αναχαίτισαν επιτυχώς τους Μακεδόνες 128 χρόνια αργότερα. Το 279 π.Χ. οι
Βοιωτοί έστειλαν 10.000 οπλίτες και 500 ιππείς με επικεφαλής τους
Κηφισόδοτο, Θεαρίδα, Διογένη και Λύσσανδρο. Από τους Φωκείς εστάλησαν
3.000 πεζικάριοι και 500 ιππείς. Περίπου 13.000 η συνολική δύναμη των
Ελλήνων της σημερινής νότιας Ελλάδας. Μαζί με αυτούς ήταν και 500
μισθοφόροι από τη Μακεδονία και άλλοι τόσοι στρατιώτες από το βασίλειο
των Σελευκιδών μαζί με πολλές αθηναϊκές τριήρεις. Οι μοναδικοί που δεν
έστειλαν στρατό ήταν οι Πελοποννήσιοι. Η απουσία πλοίων στον κελτικό
στρατό τους εφησύχαζε μια και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να περάσουν τη
θάλασσα του Κορινθιακού παρά μόνον από το στενό του Ισθμού. Αποφάσισαν
λοιπόν να οχυρωθούν πίσω από τα τείχη του Ισθμού και να τους περιμένουν.
Η πρώτη Ελληνική εκστρατεία αναχαίτισης – Αποτυχία στον Σπερχειό ποταμό
Όταν οι
Έλληνες συγκέντρωσαν όλες τους τις δυνάμεις, πληροφορήθηκαν ότι οι
Γαλάτες είχαν ήδη προσεγγίσει την Μαγνησία και την Φθιώτιδα. Αποφάσισαν
να στείλουν ένα απόσπασμα αποτελούμενο από όλο το ιππικό καθώς και 1.000
ελαφρά οπλισμένους άντρες στο Σπερχειό, προσπαθώντας να μην επιτρέψουν
στους Γαλάτες να διασχίσουν τον ποταμό. Με την άφιξή τους, οι Ελληνικές
δυνάμεις κατέστρεψαν τις γέφυρες του ποταμού και έλαβαν θέσεις μάχης
στις όχθες του.
Αλλά ο
Βρέννος, αν και βάρβαρος, δεν ήταν απολίτιστος ούτε είχε άγνοια των
πολεμικών τακτικών. Την ίδια νύχτα έστειλε στρατιωτικό απόσπασμα στο
Σπερχειό, μακριά από τις κατεστραμμένες γέφυρες, σε σημεία όπου
μπορούσαν να περάσουν τον ποταμό. Ο Βρέννος επέλεξε δεινούς κολυμβητές
και ψηλούς στρατιώτες γι’ αυτή την αποστολή. Άλλωστε, οι Κέλτες ήταν
κατά πολύ ψηλότεροι από τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, κάτι που
είχαν διαπιστώσει και οι Ρωμαίοι πριν από τους Έλληνες. Κατ’ αυτόν τον
τρόπο αρκετοί Γαλάτες διέσχισαν κολυμπώντας τον ποταμό τη νύχτα
χρησιμοποιώντας τις ασπίδες τους ως σχεδίες, ενώ οι ψηλότεροι εξ αυτών
σχεδόν διέσχισαν τα νερά περπατώντας στον πυθμένα με το κεφάλι τους να
προβάλλει έξω από το νερό. Οι Έλληνες που βρίσκονταν στο Σπερχειό, όταν
πληροφορήθηκαν ότι το βράδυ οι βάρβαροι είχαν διασχίσει τον ποταμό,
εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και επέστρεψαν στις γραμμές της κύριας
στρατιάς, φοβούμενοι το ενδεχόμενο της περικύκλωσης. Ο Βρέννος ανάγκασε
τους κατοίκους που βρίσκονταν γύρω από το Μαλιακό κόλπο να ξαναχτίσουν
τις γέφυρες πάνωαπό το Σπερχειό. Εκείνοι, φοβούμενοι τις συνέπειες της
άρνησής τους, υπάκουσαν.
Ο Βρέννος
διέσχισε με το στρατό του τις γέφυρες και κατευθύνθηκε προς την
Ηράκλεια. Οι Γαλάτες λεηλατούσαν τα πάντα στο διάβα τους σφαγιάζοντας
όσους συναντούσαν στα περίχωρα, χωρίς να επιτίθενται στην πόλη. Η
Ηράκλεια προστατευόταν από τους Αιτωλούς, οι οποίοι πρινένα
έτος είχαν αναγκάσει τους κατοίκους της να συμμετάσχουν στην Αιτωλική
Συμπολιτεία. Οι Αιτωλοί θεωρούσαν ότι η πόλη τούς ανήκε, εξίσου με τους
Ηρακλειδείς. Ο Βρέννος δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την πόλη της
Ηράκλειας. Κύριος στόχος του ήταν να υπερκεράσει τις δυνάμεις που
προστάτευαν τα στενά των Θερμοπυλών και να εισβάλλει στη Νότια Ελλάδα.
Μάχη των Θερμοπυλών
Ορισμένοι
Έλληνες λιποτάκτες είχαν ενημερώσει τον Βρέννο για τις δυνάμεις που θα
αντιμετώπιζε στις Θερμοπύλες. Παρά την ύπαρξη της Ελληνικής στρατιάς,
προέλασε από την Ηράκλεια και ξεκίνησε την επίθεση την αυγή της επόμενης
μέρας. Δεν είχε μαζί του Έλληνα μάντη και δεν προέβη σε μυστηριακές
θυσίες………αν όντως οι Κέλτες πίστευαν σε τέτοιου είδους δοξασίες. Οι
Έλληνες αντιτάχθηκαν σιωπηρά και με τάξη. Όταν προσέγγισαν τους Γαλάτες,
το ιππικό απομακρύνθηκε ελάχιστα από τον κύριο κορμό, ενώ οι ελαφρά
οπλισμένοι στρατιώτες έμειναν πιο πίσω εκτοξεύοντας ακόντια, βέλη και
πέτρες.
Κελτικό ιππικό
Το ιππικό
και των δύο παρατάξεων δεν έπαιξε σοβαρό ρόλο επειδή το έδαφος στο
πέρασμα δεν ήταν μόνο στενό αλλά και ολισθηρό λόγω του βραχώδους εδάφους
και των χειμάρρων που κυλούσαν ανάμεσα στα βράχια. Οι Γαλάτες ήταν
ελαφρύτερα οπλισμένοι από τους Έλληνες: πολλοί από αυτούς πολεμούσαν
γυμνοί από τη μέση και πάνω και ως μοναδικό αμυντικό όπλο είχαν τις
ασπίδες τους, οι οποίες ήταν κατώτερες τεχνολογικά από τις ελληνικές και
τους παρείχαν ελάχιστη προστασία. Με τρομερό πάθος και πολεμική ορμή,
την ώρα της μάχης μετατρέπονταν σε ανίκητες πολεμικές μηχανές.
Χτυπημένοι από τσεκούρι ή ξίφος, συνέχιζαν να πολεμούν ώσπου να πέσουν
νεκροί. Τρυπημένοι από ακόντια ή βέλη συνέχιζαν να μάχονται με το σθένος
τους αναλλοίωτο όσο υπήρχε μέσα τους ζωή. Ορισμένοι έβγαζαν τα
καρφωμένα στο σώμα τους ακόντια και τα εκσφενδόνιζαν πίσω στους
αντιπάλους τους ή τα χρησιμοποιούσαν για μάχη σώμα με σώμα.
Στο μεταξύ,
οι Αθηναίοι που βρίσκονταν στις τριήρεις, αγκυροβολημένοι στη λάσπη που
εκτεινόταν μέχρι τη θάλασσα, με δυσκολία και κίνδυνο έφεραν τα πλοία
τους όσο το δυνατόν πιο κοντά στην ακτή, εξαπολύοντας βέλη ή οτιδήποτε
άλλο μπορούσε να ριφθεί ενάντια στους Γαλάτες. Οι τελευταίοι
ευρισκόμενοι σε πλήρη σύγχυση και μέσα σε πολύ περιορισμένο χώρο,
προκάλεσαν κάποιες απώλειες στους Έλληνες αλλά οι ίδιοι υπέστησαν ακόμα
μεγαλύτερες. Αυτή η εξέλιξη ανάγκασε τους αρχηγούς τους να τους
αποσύρουν πίσω στο Γαλατικό στρατόπεδο. Υποχωρώντας άτακτα και υπό πλήρη
σύγχυση, αρκετοί από αυτούς ποδοπατήθηκαν από τους συντρόφους τους ενώ
κάποιοι έπεσαν σε βάλτους και βούλιαξαν κάτω από τη λάσπη. Οι απώλειές
τους κατά την υποχώρηση ήταν εξίσου μεγάλες με αυτές που υπέστησαν στη
μάχη.
Αφού οι Κέλτες είχαν πλέον λεηλατήσει στο διάβα τους σπίτια και ναούς, παραδίνοντας το Κάλλιο
στις φλόγες, επέστρεψαν από τον ίδιο φυσικό αυχένα με σκοπό να
συναντήσουν τον υπόλοιπο Γαλατικό στρατό. Καθ’ οδόν συνάντησαν τους
Πατρινούς, οι οποίοι ήταν οι μόνοι μεταξύ των Αχαιών που είχαν απαντήσει
στο πολεμικό κάλεσμα των Αιτωλών. Εκπαιδευμένοι ως οπλίτες, διενήργησαν
μια κατά μέτωπον επίθεση ενάντια στους Γαλάτες αλλά υπέστησαν εκτενείς
απώλειες απέναντι σε έναν σαφώς πολυπληθέστερο στρατό. Στη σημερινή θέση
Κοκκάλια (τοποθεσία που οφείλει την ονομασία της στα
πολλά διασκορπισμένα και θρυμματισμένα οστά που απαντώνται εκεί μέχρι
και σήμερα, ανεξίτηλα σημάδια μιας τρομακτικής μάχης), οι 8.000 Αιτωλοί,
άνδρες και γυναίκες, συνέχιζαν να καταδιώκουν τους βαρβάρους και να
τους επιτίθενται. Πολλά από τα βέλη που τους έριχναν έβρισκαν στόχο
επειδή οι Γαλάτες δεν είχαν ισχυρή αμυντική θωράκιση. Οι Αιτωλοί
οπισθοχωρούσαν όταν οι Γαλάτες τους επιτίθεντο και επέστρεφαν δριμύτεροι
όταν οι τελευταίοι γύριζαν τα νώτα τους. Οι Καλλιείς οι οποίοι είχαν
υποστεί τη μεγαλύτερη καταστροφή, επεδείκνυαν τη μεγαλύτερη οργή.
Κατάφεραν να εκδικηθούν το θάνατο των συντρόφων τους προκαλώντας μεγάλες
απώλειες στο Γαλατικό απόσπασμα. Από τους 40.800 λιγότεροι από τους
μισούς επέστρεψαν στις Θερμοπύλες.
Απεικόνιση διαδρομής Γαλατών
Ηρακλειώτες και Αινιάνες – πρόθυμοι «πληροφοριοδότες»
Εν τω
μεταξύ, οι αποδυναμωμένοι Έλληνες που βρίσκονταν στις Θερμοπύλες
επρόκειτο να υπερκερασθούν από τις στρατιές του Βρέννου σε μια τραγική
επανάληψη της ιστορίας. Όπως στην πρώτη μάχη των Θερμοπυλών, έτσι και
τώρα ο Βρέννος ακολούθησε τις υποδείξεις των Ηρακλειωτών και των Αινιανών ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο που είχαν ακολουθήσει οι Πέρσες (την Ανοπαία Ατραπό).
Το έκαναν αυτό όχι διότι δεν ήταν πιστοί στον Ελληνικό αγώνα αλλά
επειδή ήθελαν να φύγουν οι Κέλτες το γρηγορότερο δυνατόν από τη γη τους
πριν την ερημώσουν. Ο Βρέννος, αφήνοντας διοικητή του κύριου σώματος της
στρατιάς τον Ακιχώριο, κατευθύνθηκε με 40.000 άνδρες προς το πέρασμα.
Κατέστησε σαφές στον αντικαταστάτη του ότι δεν έπρεπε να επιτεθεί στους
Έλληνες προτού ολοκληρωθεί η κίνηση της περικύκλωσης. Εκείνη την ημέρα η
ομίχλη ήταν πυκνή και είχε απλωθεί μέχρι τις παρυφές της Οίτης,
εμποδίζοντας την ορατότητα των Φωκέων που φυλούσαν το πέρασμα. Οι
Γαλάτες τους αιφνιδίασαν, ωστόσο οι Φωκείς αντιστάθηκαν γενναία. Τελικά
όμως αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν από το πέρασμα. Κατόρθωσαν εντούτοις να
ειδοποιήσουν τους συντρόφους τους και να τους αναφέρουν την επικείμενη
περικύκλωση προτού αυτή λάβει χώρα.
Κατ’ αυτόν
τον τρόπο οι Αθηναίοι κατάφεραν να αποσύρουν έγκαιρα τις τριήρεις και τα
στρατεύματά τους. Το ίδιο έπραξαν και οι υπόλοιπες Ελληνικές δυνάμεις,
με εκάστης ο στρατός να επιστρέφει στην πατρίδα του. Σε αυτή τη μάχη δεν
υπήρξε κάτι ανάλογο με τους 300 Σπαρτιάτες και τους 700 Θεσπιείς. Ίσως
για αυτό το λόγο να είναι λιγότερο γνωστή. Το πέρασμα ήταν πλέον
ανοιχτό, με ολόκληρη τη Νότια Ελλάδα να είναι απροστάτευτη στην Κελτική
επέλαση.
Επιδρομή στους Δελφούς
Ο Βρέννος
και ο Ακιχώριος είχαν πλέον να επιλέξουν την επόμενη κίνηση………να
βαδίσουν εναντίον των Αθηνών. Ο Βρέννος, χλευάζοντας τους αθάνατους
θεούς των Ελλήνων είπε ειρωνικά ότι «εκείνοι που έχουν τα πλούτη θα πρέπει να φερθούν γενναιόδωρα στους θνητούς.». Χωρίς να σπαταλήσει χρόνο, διέταξε τον Ακιχώριο να εγκαταστήσει ένα μέρος του στρατού στην Ηράκλεια
για να κρατά απασχολημένους τους Αιτωλούς και στη συνέχεια, με τον
υπόλοιπο στρατό, να ακολουθήσει πορεία με κατεύθυνση στους Δελφούς. Ο
ίδιος αναχώρησε από τις Θερμοπύλες διασχίζοντας τα στενά του Παρνασσού με σκοπό να συλήσει το θησαυροφυλάκιο που βρισκόταν στον ιερό ναό του θεού Απόλλωνα.
Τρομοκρατημένοι οι κάτοικοι των Δελφών, αναζήτησαν καταφύγιο στο Μαντείο. Σε υπεράσπιση του Μαντείου προσέτρεξαν οι Φωκιείς από την Άμφισσα και περίπου 1200 Αιτωλείς.
Η κύρια στρατιά των Αιτωλών στράφηκε ενάντια στον Ακιχώριο, ο οποίος
είχε εν τω μεταξύ ξεκινήσει από την Ηράκλεια για να συναντήσει το Βρέννο
(έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή που ο Βρέννος τού ανέθεσε). Στην
ουσία οι Αιτωλοί αναλώθηκαν σε συνεχή ανταρτοπόλεμο παρενοχλώντας την
οπισθοφυλακή της Γαλατικής παράταξης η οποία μετέφερε τα λάφυρα από τις
προηγούμενες λεηλασίες. Αυτή η δολιοφθορά ανάγκασε τους Γαλάτες να
κινούνται με αργό ρυθμό. Ο Βρέννος αφίχθη στους Δελφούς όπου είχε πλέον
να αντιμετωπίσει τους Έλληνες που είχαν καταφτάσει να υπερασπιστούν το
ιερό. Προσπάθησε να εγείρει το ηθικό των στρατιωτών του δείχνοντάς τους
στον ορίζοντα το μαντείο και λέγοντάς τους ότι τα αγάλματα και τα άρματα
με τα τέσσερα άλογα, ευδιάκριτα από εκείνο το σημείο, ήταν
κατασκευασμένα από καθαρό χρυσάφι και θα αποδεικνύονταν ακόμα πιο μεγάλα
σε αξία όταν ζυγίζονταν.
Ο Θνήσκων Γαλάτης_Ρωμαϊκό μαρμάρινο αντίγραφο Ελληνιστικού έργου _ τέλη 3ου αιώνα π.Χ. _Μουσείο Καπιτωλίου, Ρώμη_wikipedia
Οι Δελφιείς
από την άλλη πλευρά είχαν ως μοναδική πηγή θάρρους την πίστη ότι ο θεός
Απόλλωνας ήταν στο πλευρό τους παρά τις δικές τους ικανότητες και
δυνάμεις. Κατάφεραν ωστόσο να αποκρούσουν την επίθεση των αναρριχώμενων
στους βράχους Γαλατών εκσφενδονίζοντας πέτρες και ακόντια από την κορυφή
του λόφου. Σύμφωνα με την ποιητική περιγραφή του Παυσανία, οι Γαλάτες,
εκτός από τους Έλληνες, είχαν να αντιμετωπίσουν και τα στοιχεία της
φύσης, σεισμούς, κεραυνούς και αστραπές, σημάδια θεόσταλτα από το θεό
Απόλλωνα. Πέραν της «θεϊκής παρέμβασης» φαίνεται πιθανό να
επικρατούσε στην περιοχή σφοδρή καταιγίδα, με αποτέλεσμα αρκετοί από
τους Γαλάτες να σκοτωθούν από τις συνεχείς κατολισθήσεις βράχων.
Ωστόσο,
πολλές ήσαν οι απώλειες και για τους Έλληνες. Κατά τη διάρκεια της
νύχτας η κατάσταση για τους Γαλάτες δεν ήταν καλύτερη. Αφόρητο ψύχος
κάλυψε την περιοχή ενώ βράχοι έπεφταν συνέχεια από τον Παρνασσό και
καταπλάκωναν πολλούς από τους στρατιώτες του Βρέννου, οι οποίοι ήταν
μαζεμένοι σε ομάδες για να προστατευθούν από ενδεχόμενες αιφνιδιαστικές
νυχτερινές επιθέσεις των Ελλήνων. Μόλις ο ήλιος πρόβαλε πάνω από τους
Δελφούς, οι Έλληνες επιτέθηκαν κατά μέτωπο με εξαίρεση τους Φωκιείς, οι
οποίοι, γνωρίζοντας καλά το μέρος, επέλεξαν να κατέβουν στις δύσβατες
πλαγιές του Παρνασσού και να χτυπήσουν τους Κέλτες στα μετόπισθεν
εξαπολύοντας βέλη και ακόντια. Στην αρχή της μάχης οι Γαλάτες
αντιστάθηκαν γενναία, ειδικότερα η φρουρά του Βρέννου. Ωστόσο, μόλις
τραυματίστηκε ο αρχηγός τους, αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν, καθώς οι
Έλληνες επετίθεντο από όλες τις μεριές. Κατά την οπισθοχώρησή τους αυτή
σκότωσαν όσους από τους συντρόφους τους ήταν τραυματισμένοι, ή βαριά
άρρωστοι από τις κακουχίες και δεν μπορούσαν να τους ακολουθήσουν.
Αποτυχία Γαλατικής εκστρατείας
Με τον
ερχομό της επόμενης νύχτας, οι Γαλάτες κατελήφθησαν από συναισθήματα
σύγχυσης και φόβου. Πολλοί από αυτούς στράφηκαν ενάντια στους συντρόφους
τους και άρχισαν να αλληλοεξοντώνονται. Οι Φωκιείς ήταν οι πρώτοι που
ανέφεραν στους υπόλοιπους Έλληνες τον ακατάσχετο πανικό που είχε
κυριεύσει τον εχθρό. Αυτή η εξέλιξη όπλισε με περισσότερο θάρρος και
αποφασιστικότητα τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο
οι Γαλάτες, εκτός από το ανελέητο κυνηγητό από τους Έλληνες, είχαν πλέον
να αντιμετωπίσουν και την πείνα, καθώς κάθε προσπάθεια συγκέντρωσης
βρώσιμων υλών από τη γύρω περιοχή βαφόταν με αίμα. Περίπου 6.000 Κέλτες
χάθηκαν στη μάχη και άλλους 10.000 να ακολουθούν στον πανικό που
ακολούθησε. Σε αυτούς προσετέθησαν ακόμα τόσοι, ως θύματα της πείνας και
του κρύου. Οι απόψεις για την τύχη του Βρέννου διίστανται: ο Παυσανίας
ισχυρίζεται ότι αυτοκτόνησε αφού πρώτα κατανάλωσε «άκρατον οίνον». Ο
Ιουστίνος παρουσιάζει ως μέσο της αυτοκτονίας ένα μαχαίρι ενώ ο Διόδωρος
αναφέρει ότι πρώτα μέθυσε και στη συνέχεια χρησιμοποίησε ένα σπαθί. Το
πλέον πιθανό είναι ότι ο Βρέννος, λόγω των εκτεταμένων τραυμάτων που
έφερε, αυτοκτόνησε με το σπαθί του σύμφωνα με το κελτικό έθιμο που
απαιτούσε οι βαριά τραυματισμένοι άντρες να αφαιρούν τη ζωή τους αλλά
και τη ζωή των άμεσων συγγενικών τους προσώπων.
Πιθανότατα
οι Γαλάτες πίστευαν ότι ο αργός θάνατος ήταν εξαιρετικά ατιμωτικός, ή
ότι δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να πέσουν ζωντανοί στα χέρια του εχθρού.
Οι Αθηναίοι, μαθαίνοντας τα γεγονότα, ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους
Βοιωτούς και ξεκίνησαν να καταδιώκουν από κοινού τους Γαλάτες
σκοτώνοντας αυτούς που καθυστερούσαν κι έμεναν πίσω. Οι Γαλάτες
κατόρθωσαν να αποσυρθούν από τους Δελφούς και να ενώσουν τις δυνάμεις
τους με τον Ακιχώριο, ο οποίος στο μεταξύ είχε αναχωρήσει από την
Ηράκλεια για να καλύψει την υποχώρηση των συντρόφων του. Έχοντας πλέον
αυτόν ως αρχηγό, μετά από υπόδειξη και επιθυμία του αποθανόντος Βρέννου,
κατευθύνθηκαν προς το γαλατικό στρατόπεδο. Καθ’ οδόν, και νιώθοντας
καυτή την ανάσα των Αιτωλών στην πλάτη τους, συνάντησαν κοντά στο
Σπερχειό τους Θεσσαλούς και τους Μαλιείς, οι οποίοι είχαν σταθεί εκεί
αποφασισμένοι να ανταποδώσουν τα δεινά που τους προξένησαν οι επίδοξοι
κατακτητές. Οι περισσότεροι Έλληνες ιστορικοί της εποχής καταμαρτυρούν
ότι ουδείς Γαλάτης επέζησε της σφαγής στον Σπερχειό ποταμό.
Εποικίσεις Γαλατικών φύλων
Ωστόσο, σύμφωνα με κάποιες άλλες μαρτυρίες, Γαλατικό απόσπασμα που είχε επιτεθεί στους Δελφούς, οι Τεκτόσαγες, κατάφεραν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, ενώ και άλλοι, υπό τις διαταγές των Κομοντόριου και Βαθάναττου,
κατευθύνθηκαν προς το Βορρά έχοντας μαζί τους αρκετά από τα λάφυρα που
είχαν συγκεντρώσει. Μέσω διαρκών επιθέσεων από αυτούς που είχαν
δεινοπαθήσει κατά την κάθοδό τους, έφτασαν στη χώρα των Δαρδανών κι εκεί
χωρίστηκαν: ο μεν Βαθάναττος στράφηκε προς την Ιλλυρία και
εγκαταστάθηκε στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Σάβου και Δούναβη, ενώ ο
στρατός του Κομοντόριου νίκησε τους Τριβαλλούς και τους Γέτες και
εγκαταστάθηκε στην Τύλη, στις δύο πλευρές του Αίμου, κοντά στη σημερινή
Βουλγαρική πόλη Στάρα Ζάγορα. Οι Γαλάτες υπό τις διαταγές του Λουτάριου και του Λεοννόριου πέρασαν στον Ελλήσποντο και, αφού υποσχέθηκαν πίστη και φιλία στο Νικομήδη, βασιλιά της Βιθυνίας, εγκαταστάθηκαν στην Ανατολία, σε μια περιοχή που έλαβε το όνομά τους (Γαλατία).
Σημασία της Ελληνικής νίκης
Απεικόνιση Γαλατικής κεφαλής σε Θρακικό νόμισμα. (Αρχαιολογικό μουσείο Κωνσταντινούπολης)
Οι
Γαλάτες εισβάλλοντας στην Ελλάδα είχαν σκοπό όχι απλώς να τη λεηλατήσουν
αλλά και να την αποικίσουν. Πήραν μαζί τους τις γυναίκες και τα παιδιά
τους με σκοπό να βρουν νέες εστίες και να εγκατασταθούν μόνιμα σε αυτές.
Σε αυτήν την άποψη συνηγορεί το ότι μετά τη δεύτερη εισβολή, οι
επιζήσαντες δημιούργησαν κελτικό βασίλειο στην Τύλη, ενώ άλλοι
εγκαταστάθηκαν στη Μικρά Ασία και παρέμειναν εκεί για αρκετούς αιώνες ως
μια αυτοτελής εθνική ομάδα.
Είναι
αξιομνημόνευτη η αποφασιστικότητα που επέδειξαν μέσα στην απελπισία τους
οι Έλληνες. Αξιοσημείωτο είναι ότι αγωνιζόμενοι να επιζήσουν, αφάνισαν
δεκάδες χιλιάδες Γαλάτες παρότι συνολικά δεν είχαν συγκεντρώσει
περισσότερους από 30.000 μαχητές. Το κατόρθωμα αυτό γίνεται ακόμα
μεγαλύτερο αν αναλογιστεί κανείς ότι ο σωματότυπος και η αριθμητική
υπεροχή του εχθρού, σε συνδυασμό με την έλλειψη των μεγάλων ηγετών στον
Ελλαδικό χώρο – δεδομένης της απουσίας των Πύρρου και του Αντίγονου
Γονατά – καθιστούσε αναμενόμενη την Κελτική επικράτηση.
Ωστόσο,
σε μια εποχή φθοράς των παλαιών αξιών, εμφύλιων σπαραγμών και με την
λάμψη του Ελληνικού πολιτισμού να σβήνει, το Ελληνικό πνεύμα, με
πρωταγωνιστές τους Αιτωλούς, απέδειξε για ακόμα μια φορά την αξία του
ενάντια σε έναν ισχυρό και αλώβητο λαό που δέσποζε σε ολόκληρη τη Δυτική
Ευρώπη και ο οποίος στις αρχές του 4ου π.Χ. αιώνα είχαν κατακτήσει τη
μετέπειτα κοσμοκράτειρα Ρώμη.
Οι
Έλληνες, σε μια εποχή παρακμής, τέλεσαν έναν άθλο μεγαλύτερο ίσως
εκείνου της αναχαίτισης των Περσικών ορδών μερικούς αιώνες πριν, όταν η
Ελλάδα ήκμαζε σε όλους τους τομείς. Είναι πράγματι θλιβερό που μια τόσο
σημαντική στιγμή στην Ελληνική ιστορία δεν έχει την προβολή που της
αρμόζει.
Πηγή
Άρθρο του Γεωργίου Τσόρβα: «Oι Γαλάτες στην Ελλάδα – Εισβολή των βαρβάρων»
Μια επαρχία ολόκληρη μαυροφορέθηκε -εκατοντάδες άνδρες και γυναίκες εκτελέστηκαν, χωριά πυρπολήθηκαν, καταστράφηκαν ολοσχερώς.
cretalive.gr
Μια επαρχία ολόκληρη μαυροφορέθηκε -εκατοντάδες άνδρες και γυναίκες εκτελέστηκαν, χωριά πυρπολήθηκαν, καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Του Κώστα Μπογδανίδη Πέρασαν 74 χρόνια. Και κανένας δεν ξεχνά. Το αντίθετο, αφήνουν ακόμη πληγές τα όσα συνέβησαν. Σαν να τρέχει ακόμη το αίμα... Σεπτέμβριος
1943. Βιάννος. Οι δυνάμεις του γερμανικού στρατού προέβησαν σε
απίστευτης αγριότητας αντίποινα εξαιτίας επίθεσης που εξαπέλυσαν
αντιστασιακές ομάδες. Πρόκειται για μία από τις πλέον σημαντικές
πολεμικές υποθέσεις που σκόρπισαν όλεθρο. Ήταν Κατοχή και δύσκολες μέρες έτσι κι αλλιώς. Αλλά εκείνος ο μαύρος
Σεπτέμβρης ήταν για τη Βιάννο ο χειρότερος στη ιστορία της. Μια επαρχία
ολόκληρη μαυροφορέθηκε -εκατοντάδες άνδρες και γυναίκες εκτελέστηκαν,
χωριά πυρπολήθηκαν, καταστράφηκαν ολοσχερώς. Μια θηριωδία των Γερμανών, μια τραγωδία κρητική που συνοδεύεται από
πολλά και μεγάλα γιατί. Ακόμη και σήμερα δεν έχει υπάρξει μία σαφής
εικόνα, μια ξεκάθαρη απάντηση του τιί έφταιξε. Ήταν απερισκεψία του
καπετάν Μανόλη Μπαντουβά; Ήταν αναπόφευκτο να συμβούν έτσι τα γεγονότα;
Υπήρξε ή όχι εντολή των Άγγλων; Συνέβαλε στην ιστορική συγκυρία η
πρόθεση των Ιταλών να παραδοθούν; Ερωτήματα τα οποία απαντώνται από
διαφορετική σκοπιά, κάθε φορά, ανάλογα από το ποια γωνιά- και τι
‘χρώμα’ γυαλιά- βλέπει την ιστορική πραγματικότητα ο καθένας. Πάντως με εξαίρεση ορισμένες θυμικού χαρακτήρα υπερβολές όλοι οι
ιστορικοί προσπαθούν να προσεγγίσουν τις πηγές με σεβασμό στην αλήθεια.
Στην αλήθεια όμως του καθενός από εμάς.
Δεν παραβλέπουμε βέβαια ότι για την επαρχία της Βιάννου επί χρόνια ο
Μανόλης Μπαντουβάς ήταν αποδιοπομπαίος τράγος. Τον θεώρησαν υπεύθυνο για
τα όσα έγιναν. Δεν άξιζε λένε τον κόπο να χαθούν τόσες ζωές για τους
«πατατάδες»…
Αποτίοντας φόρο τιμής σε αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους,
αλλά και σε εκείνους που έμειναν πίσω ας θυμίσουμε τα γεγονότα όπως
περιγράφησαν επισήμως απο τις εκθέσεις:
Τα γεγονότα Βρισκόμαστε λοιπόν στο φθινόπωρο του 1943. Εκείνες τις μέρες, που η
Ιταλία κατέθεσε τα όπλα και ζήτησε την επιείκεια των συμμάχων. Στα μέρη
της Βιάννου και στα γύρω βουνά βρίσκεται ένας από τους αρχηγούς του
αγώνα, ο Μανώλης Μπαντουβάς. Είναι ο εφιάλτης των κατοχικών στρατευμάτων
και δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτόν προστρέχουν και πολλοί Ιταλοί που
θέλουν να αυτομολήσουν.
Στην Κάτω Σύμη η ομάδα του Μπαντουβά σκοτώνει δύο Γερμανούς
στρατιώτες οι οποίοι είχαν την ευθύνη να συγκεντρώνουν πατάτες για τις
γερμανικές δυνάμεις. Η αντίδραση των Γερμανών ήταν άμεση. Οργανώνεται
μια μεγάλη εκστρατεία που αρχίζει στις 10 Σεπτεμβρίου 1943. Μια αρκετά
σκληρή μάχη γίνεται την επομένη μεταξύ ενός γερμανικού τμήματος και μιας
ομάδας ανταρτών που καλύπτει μια από τις διαβάσεις προς τα βουνά όπου
έχει εγκατασταθεί το αρχηγείο των ανταρτών. Οι γερμανικές δυνάμεις παρά
τα μέσα που διέθεσαν δεν μπόρεσαν να συντρίψουν την αντάρτικη ομάδα και
καθηλώνονται επί αρκετές ώρες εκεί. Αργότερα κατά την αποχώρησή των
πέφτουν σε μια ενέδρα των ανταρτών και υφίστανται μεγάλες απώλειες.
Πιάστηκαν και αιχμάλωτοι.
Η εξέλιξη αυτή εξαγριώνει την γερμανική διοίκηση. Μπροστά στην
αδυναμία των στρατιωτών του, να πλήξουν αποτελεσματικά τους αντάρτες, ο
στρατηγός Μύλερ διατάσσει όπως το σύνολο της γερμανικής δυνάμεως της
περιοχής στραφεί κατά του πληθυσμού των χωριών της Βιάννου. Ακολουθούν
εκτελέσεις, εμπρησμοί, συλλήψεις, βασανιστήρια. Αυτά αποτελούν την κυρία
ασχολία των γερμανικών στρατευμάτων κατά το διήμερο της 11ης και 12ης
Σεπτεμβρίου του 1943.
η συνέχεια εδώ http://www.cretalive.gr/history/meta-apo-74-chronia-to-aima-moiazei-na-mhn-echei-pagosei-sth-bianno#.Wbz-pi6NczE.facebook
Η βαρβαρότητα των ναζί όπως την κατέγραψε ο
Νίκος Καζαντζάκης. Ενα μοναδικό ντοκουμέντο αποτελεί η έκθεση που
συνέταξε για το ολοκαύτωμα των χωριών στη Βιάννο της Κρήτης κατά τη
διάρκεια της Κατοχής.
Ο Νίκος Καζαντζάκης στα χωριά της Βιάννου. Είδε τα χνάρια της
καταστροφής και συνομίλησε με κατοίκους που επέζησαν από το ολοκαύτωμα
και κατέθεσαν τη μαρτυρία τους. Στην έκθεσή του κατέγραψε με
λεπτομέρειες τη βαρβαρότητα των ναζί
Ο Καζαντζάκης μετείχε στην Κεντρική Επιτροπή Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν
Κρήτη, μαζί με τους Καλιτσουνάκη και Κακριδή και περιγράφει με
συγκλονιστικές λεπτομέρειες τις ωμότητες των κατακτητών και τη θηριωδία
τους κατά του άμαχου πληθυσμού. Η έκθεσή του, αποσπάσματα της οποίας
φέρνει στο φως το «Εθνος», ήταν η επίσημη αναφορά προς το ελληνικό
κράτος για τα δεινά της Βιάννου.
"Sponsored links"
Ηταν Σεπτέμβριος του 1943 όταν ο τακτικός γερμανικός στρατός σάρωσε
τα χωριά, δολοφονώντας, βασανίζοντας παιδιά και σκοτώνοντας γέρους
καθηλωμένους στο κρεββάτι. Συνολικά 461 ανθρώπους. Και ύστερα…
«Εκ των εκτελεστών, εγκατασταθέντες δε εις μίαν αυλήν ολίγον απέχουσα
από του τόπου της εκτελέσεως ήρχισαν να τρώγουν και να διασκεδάζουν,
περιπαίζοντες και τας ολοφυρομένας γυναίκας και μιμούμενοι τας κραυγάς
της απελπισίας των «Παναγιά μου, Παναγιά μου!» έγραφε ο Νίκος
Καζαντζάκης. Ο συγγραφέας, μετά την απελευθέρωση, είδε την καταστροφή
και κατέγραψε τις μαρτυρίες όσων επέζησαν.
«… 14/9, εορτήν της Ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού, επέπρωτο να
συντελεσθή μία από τας φοβερωτέρας καταστροφάς που είδεν η Κρήτη καθ’
όλην την περίοδον της κατοχής• οι Γερμανοί εισέβαλον εις τα χωρία της
Βιάννου, Αμιράς, Βαχός, Κεφαλοβρύσι, Κρεββατάς, Αγ. Βασίλειος, Πεύκος,
Κάτω Σύμη, Γδόχια, Μύρτος, Μουρνιές, Ρίζα, Μάλλες κ.τλ. φονεύοντες
μεμονωμένως μεν όσους συνήντων καθ’ οδόν -άνδρας, γυναίκας και παιδιά-
εντός δε των χωρίων συγκεντρούντες τους άνδρας όλους και εκτελούντες
αυτούς ομαδικώς».
«… Καθώς οι Γερμανοί εισήρχοντο εις τον Αμιράν, οι κάτοικοι, κατά
σύστασιν του δημάρχου, τους υπεδέχθησαν εις την είσοδον του χωρίου
κρατούντες οίνον, ρακήν και εδέσματα. Εκείνοι, έχοντες κυκλώσει εν τω
μεταξύ όλην την περιοχήν, συνέλαβον τους άνδρας όλους -περί τους 100-
τους οποίους άνευ διαδικασίας εξετέλεσαν μέχρις ενός, ολίγον κατωτέρω
της δημοσίας οδού. Η κατά τμήματα εκτέλεσις αυτών διήρκεσεν από της 10ης
πρωινής μέχρι της 4ης απογευματινής. Εν τω μεταξύ εφόνευον και όσους
γέροντας και αναπήρους εύρισκον εντός των οικιών, μη δυναμένους να
κινηθούν…».
«… επί μακρόν χρονικόν διάστημα αι γυναίκες μετέφερον χώμα εκ των
πέριξ δια να συμπληρώσουν την ταφήν των οικείων των και την πρωίαν
εύρισκον τήδε κακείσε διεσπαρασμένα τα μέλη αυτών από τους σκύλους, οι
οποίοι κατά την νύκτα ανέσκαπτον τους προχείρους τάφους».
Οπως σημείωσε ο Καζαντζάκης, οι Γερμανοί προσπάθησαν να σκεπάσουν τα
εγκλήματα και ζήτησαν από αρχιμανδρίτη να βεβαιώσει ότι δεν έγιναν
παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, εκείνος όμως απάντησε: «Τουφεκίστε με,
αλλά ψεύτικη δήλωση δεν υπογράφω• γιατί είδα με τα μάτια μου γυναίκες
ξεκοιλιασμένες».
«…Η Επιτροπή δεν θα λησμονήση ποτέ το σπαρακτικόν θέαμα που
αντίκρυσεν…• επί του τόπου της εκτελέσεως εύρε συγκεντρωμένας περί τας
300 γυναίκας μελανηφορούσας μετά των τέκνων των, θρηνούσας, κοπτομένας
και μυρολογούσας».
"Sponsored link
«Μεγαλώσαμε με τις αφηγήσεις και τα μοιρολόγια. Ολες οι οικογένειες
έχουν θύματα. Για δεκαετίες δεν υπήρχε γυναίκα που να μη φοράει μαύρα»
λέει ο κ. Παύλος Μπαριτάκης, δήμαρχος Βιάννου, ο οποίος παρουσίασε στο
«Εθνος» την έκθεση ως ένα πολύτιμο ντοκουμέντο. «Υπάρχουν εν ζωή
ορισμένοι που θυμούνται όσα έγιναν, όπως και τον Καζαντζάκη όταν είχε
έρθει και τα κατέγραψε με ακρίβεια. Ομως η πολιτεία δεν αξιοποίησε την
έκθεση αν και ήταν επίσημος κρατικός απεσταλμένος. Για εμάς υπάρχει
προσβολή για τα εγκλήματα που έγιναν για τα οποία δεν έχει δοθεί καμία
ένδειξη μετάνοιας. Υπάρχουν ανοικτές πληγές».
Σκότωσαν και τον ιερέα
ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΙ. Και εδώ οι κάτοικοι ματαίως είχον αποπειραθή να μαλάξουν
την μανίαν των Γερμανών προϋπαντήσαντες αυτούς με τον πρόεδρον της
κοινότητος επικεφαλής, προσκομίζοντες ρακήν και εδέσματα. Οι Γερμανοί
συνέλαβον όλους τους άνδρας τους ευρεθέντας εκεί και, αφού εξεδίωξαν τα
γυναικόπαιδα, τους ετυφέκισαν παρά το σχολείον, 33 εν όλω, εξ ων
επέζησαν 3.
Επίσης εφόνευσαν δια ξιφολόγχης τον υπέργηρον Εμμ. Γ. Κοντάκην επί
της κλίνης του… Οι Γερμανοί, λεηλατήσαντες το χωρίον, απήλθον.
Εις τον ΚΡΕΒΒΑΤΑΝ εφόνευσαν 21…. Μεταξύ των εκτελεσθέντων ήτο και ο
ιερεύς του Βαχού Λεωνίδας Πνευματικάκης, ευρισκόμενος εις Κρεββατάν και
λειτουργών εν των ναώ επί τη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Ο
ιερεύς παρουσιάσθη ενώπιον των Γερμανών υψών τον Σταυρόν και εξορκίζων
αυτούς να λυπηθούν τους κατοίκους. Εις απάντησιν οι Γερμανοί
επυροβόλησαν εναντίον του, ενώ δε εκείνος πληγωμένος εσύρετο δια να
καταφύγη εις τινα οικίαν έρριψαν εκ νέου εναντίον του και τον
αποτελείωσαν.
Μετά την εκτέλεσιν συνεκεντρώθησαν εις τον Κρεββατάν και τα
εκτελεστικά αποσπάσματα Βαχού, Αμιρών και Κεφαλοβρύσου και υπό τους
ήχους φωνογράφου ήρχισαν να διασκεδάζουν επί του δώματος του Γ. Ζωάκη
και έπειτα μεθυσμένοι κατελθόντες εχόρευαν επί των πτωμάτων των
εκτελεσθέντων φωνάζοντες «Χάιλ Χίτλερ» και «Ζήτω η Γερμανία»
(ελληνιστί).
Ομαδικές εκτελέσεις και βιασμοί γυναικών
Ουδέ του ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ εφείσθησαν παρ’ όλας τας κατά την
προηγουμένην ημέραν δοθείσας υποσχέσεις• ούτω το απόγευμα της 14/9
εξετελέσθησαν 31 εν όλω άνδρες (εξ ων τους 24 ομαδικώς)
….Ο Εμμ. Συμβουλάκης, συλληφθείς καθ’ ην στιγμήν εζήτει να διαφύγη
κρατών την τριετήν θυγατέραν του εις τας αγκάλας, περιελήφθη εις την
ομαδικήν εκτέλεσιν, υποχρεωθείς να κρατή το τέκνον του. Διαφυγών τας
σφαίρας έπεσε κατά γης προσποιηθείς τον νεκρόν• επειδή όμως το νήπιον
έκλαιε, ένας Γερμανός στρατιώτης το επυροβόλησεν εκ του πλησίον και το
εφόνευσεν. Ο δυστυχής πατήρ έμεινεν επί ώρας ακίνητος, με τα αίματα και
τον διεσκορπισμένον μυελόν του τέκνου του επί του προσώπου, μέχρις ότου
οι Γερμανοί, αφού έφαγαν και διεσκέδασαν, απεχώρησαν.
Μεταξύ του γερμανικού εκτελεστικού αποσπάσματος ήτο και εις
στρατιώτης ιδιαίτερον μίσος κατά του χωρίου τρέφων. Ούτος κατ’
Ιανουάριον του 1943, εν ώρα μέθης, ευρών εν Αγίω Βασιλείω μίαν γυναίκαν
καθ’ οδόν, επεχείρησεν να την κακοποιήση• εκείνη κατέφυγε εις τινα
οικίαν, εντός της οποίας ο Γερμανός εισελθών εφόνευσεν τον εκεί
ευρισκόμενον και κατ’ εκείνην την ώραν τρώγοντα (Σ.Μ.) εκ Καλύμνου,
επειδή δε η καταδιωκομένη γυναίκα είχε δραπετεύσει, εισελθών εις άλλην
οικίαν, εξεδίωξεν τον ιδιοκτήτην και εβίασε την σύζυγόν του (Δ.Β.),
τέλος εξελθών εις τας οδούς ήρχισε να πυροβολή. Οι κάτοικοι δεν
ετόλμησαν να τον συλλάβουν, περιορισθέντες να τον καταγγείλουν εις τας
προϊσταμένας του αρχάς. Ο στρατιώτης εδικάσθη εις την Βιάννον και
κατεδικάσθη εις 5ετή φυλάκισιν μετά το πέρας του πολέμου (!) και εις
στέρησιν της αναλογούσης εις αυτόν μερίδος σιγαρέττων επί 6 μήνας. Αυτός
λοιπόν ο στρατιώτης ελθών τώρα ως μέλος του εκτελεστικού αποσπάσματος
εφρόντισε να εκδικηθή όλους όσους τον είχον καταγγείλει, μεταξύ άλλων,
τον πρόεδρον της κοινότητος Αγγ. Χατζάκην.
Εσφαξαν παιδιά για να μαρτυρήσουν τους αντάρτες
Τα ανατολικώτερον κείμενα χωρία της Βιάννου, τα εις τον νομόν
Λασηθίου (επαρχ. Ιεραπέτρας) υπαγόμενα, επλήρωσαν την επομένην ημέραν
(15/9). Ούτω οι Γερμανοί εφόνευσαν:
Εις τα ΓΔΟΧΙΑ 37 εν όλω. Το σύστημα υπήρξε το ίδιον• οι άνδρες
οίτινες είχον προηγουμένως φύγει εκ του χωρίου επειδή οι Γερμανοί δεν
προέβαινον εις καμμίαν βιαίαν πράξιν, επανήλθον, και τότε τους συνέλαβον
και τους εξετέλεσαν μαζί με όσους ευρίσκοντο εντός του χωρίου. Δέκα
επτά εξετελέσθησαν ομαδικώς δια πολυβόλου εις την θέσιν Καρτσανά,
οι υπόλοιποι εντός του χωρίου και ανά τους αγρούς…. Εξ άλλου έκαυσαν επί
της κλίνης του, επιχύσαντες βενζίνην, τον ανάπηρον Γεώργ. Μπεκράκην,
ετών 40, πατέρα 4 ανηλίκων τέκνων.
Επειδή όλη η περιφέρεια εκηρύχθη νεκρά, απαγορευθείσης πάσης εν αυτή
κυκλοφορίας, οι νεκροί παρέμειναν επί δύο μήνας άταφοι, καταφαγωθέντες
υπό των κυνών.
«… ο πατήρ βλέπων τους Γερμανούς να πλησιάζουν (14/9) απεμακρύνθη από
το αγρόκτημα και εκρύβη εντός σχοίνου, οπόθεν ηδύνατο να παρακολουθήση
τα συμβαίνοντα. Οι Γερμανοί εισελθόντες εις τον οικίσκον του κτήματος
ευρόντες σακκίδια (βούργες) πολλά με τρόφιμα, ανήκοντα εις τους
φεύγοντας κατοίκους, υποψιάσθησαν ότι ταύτα προορίζονται δια τους
αντάρτας.
Τότε συνέλαβον τα εγκαταλελειμμένα παιδιά και ήρχισαν να τα
βασανίζουν, δια να προβούν εις αποκαλύψεις• τα ωδήγησαν έξω, εχαράκωσαν
με την ξιφολόγχην τα μάγουλά των και τας κνήμας των, τα εκέντησαν εις τα
πέλματα και επειδή εκείνα δεν είχον τι να μαρτυρήσουν, τους απέσπασαν
τα δόντια με την ξιφολόγχην και τέλος τα έσφαξαν δι’ αυτής• έπειτα τα
εξήπλωσαν επί του τοίχου του κτήματος με κρεμασμένας τας κεφαλάς.
Πηγή: ethnos.gr
Αναβλητικότητα:
Τι την προκαλεί και πώς αντιμετωπίζεται «Θα το κάνω αργότερα» «Τι
πειράζει να καθίσω 5 λεπτά παραπάνω στον καναπέ» «Θα τηλεφωνήσω αύριο…
Αναβλητικότητα: Τι την προκαλεί και πώς αντιμετωπίζεται
«Θα το κάνω αργότερα» «Τι πειράζει να καθίσω 5 λεπτά παραπάνω στον καναπέ» «Θα τηλεφωνήσω αύριο που θα έχω πιο καθαρό μυαλό» «Θα ξεκινήσω δίαιτα την επόμενη εβδομάδα». Σας μοιάζουν γνώριμες οι παραπάνω φράσεις; Μήπως κάποιες από αυτές
τις έχετε πει ή σκεφτεί κατά καιρούς; Πόσες από αυτές έχετε ακούσει να
λένε άλλοι; Όλες συνδέονται με ένα και μόνο πρόβλημα… και το όνομα αυτής
«αναβλητικότητα». Με τον όρο αυτό ονομάζεται η τάση ορισμένων ανθρώπων
να αποφεύγουν συγκεκριμένες δραστηριότητες ή καθήκοντα τα οποία παράγουν
συναισθήματα ανίας ή δυσαρέσκειας.
Τι μας κάνει όμως να αναβάλουμε πράγματα που έχουμε να κάνουμε;
Η αναβλητικότητα είναι βασικό πρόβλημα των αγχωμένων ανθρώπων. Το να
έχουμε την τάση να αναβάλουμε πράγματα είναι συχνό φαινόμενο που μας
παγιδεύει σε μεγαλύτερα επίπεδα έντασης, καθώς πολλά μικρά και ασήμαντα
τελικά γίνονται ένα βουνό υποχρεώσεων. Το συναισθηματικό φορτίο γίνεται
ολοένα και μεγαλύτερο και πολλές μικρές δραστηριότητες εγκλωβίζονται στο
μυαλό μας.
Η συνήθεια του να αφήνουμε πράγματα για αργότερα αποτελεί, επίσης,
ένα εργαλείο που χρησιμοποιούμε με σκοπό να καλύψουμε το φόβο έκθεσής
μας στο άγνωστο και το αίσθημα ευαλωτότητας, τον φόβο αποτυχίας, τον
φόβο ελέγχου, τον φόβο να δεσμευτούμε απέναντι σε κάποιον ή κάτι, τον
φόβο αποχωρισμού. Επομένως, όταν αυτό που πρέπει να κάνουμε συνεπάγεται
με το να ρισκάρουμε και να αποτύχουμε είναι εύκολο να το αφήσουμε με
σκοπό να το κάνουμε αργότερα.
Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι περισσότερο αναβλητικοί από άλλους;
Μια πιθανή απάντηση, εκτός από την δυσλειτουργική σχέση που μπορεί να
έχουμε αναπτύξει με τον χρόνο και ο ευσεβής πόθος πως όλα θα γίνουν
μαγικά, είναι η ύπαρξη χαμηλής αυτοεκτίμησης. Τα άτομα τα οποία
υποφέρουν από χαμηλή αυτοεκτίμηση αποφεύγουν περισσότερο, συγκριτικά με
άλλους, να τολμήσουν δραστηριότητες που εμπεριέχουν κάποιο ρίσκο.
Αρνητικές σκέψεις περνούν από το μυαλό τους όπως και καταστροφικά
σενάρια και τους κρατούν δέσμιους σε έναν φαύλο κύκλο. Ειδικότερα, ένα ερέθισμα (ή δραστηριότητα) τους δημιουργεί σκέψεις
ανικανότητας (δεν θα τα καταφέρω ποτέ) που με τη σειρά τους παράγουν
αρνητικά συναισθήματα (φόβος, άγχος). Τα συναισθήματα αυτά τους κάνουν
να συμπεριφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο (αποφυγή δραστηριότητας). Αυτό
έχει ως αποτέλεσμα να νιώσουν ακόμη χειρότερα (ντροπή, λύπη) καθώς οι
προηγούμενες σκέψεις αποτυχίας ενισχύονται.
Υπάρχει τρόπος να ξεπεράσουμε την αναβλητικότητα;
Αν έχετε αναβάλλει πολλά πράγματα για καιρό, η προοπτική του να τα
αντιμετωπίσετε μοιάζει ιδιαίτερα τρομακτική. Όσο τρομακτική και αν
μοιάζει η ενασχόληση με όλα όσα έχετε αναβάλλει για καιρό, θα αυξήσει
σταδιακά το αίσθημα αυτό-αποτελεσματικότητας και θα βοηθήσει το αίσθημα
χαμηλής αυτοεκτίμησης: 1. Φτιάξτε μία λίστα με όλα όσα έχετε αναβάλλει με όποια σειρά έρχεται το κάθε τι στο μυαλό σας. 2. Αριθμήστε την λίστα σας κατά σειρά προτεραιότητας. Σε περίπτωση
που δεν μπορείτε να αποφασίσετε ταξινομείστε την λίστα κατά αλφαβητική
σειρά 3. Επιλέξτε το πρώτο πράγμα στη λίστα σας. Σπάστε το σε κομμάτια
δηλαδή σε μικρά πραγματοποιήσιμα βήματα. Προβάρετε τα βήματα στο μυαλό
σας. Όσο το κάνετε, καταγράψτε τα πρακτικά προβλήματα που μπορούν να
προκύψουν σε κάθε βήμα. Δουλέψτε με αυτά, ζητώντας βοήθεια, παίρνοντας
περισσότερες πληροφορίες ή ζητώντας συμβουλή από κάποιον που
εμπιστεύεστε. 4. Καθώς οραματίζεστε τι πρόκειται να κάνετε, παρατηρείστε αρνητικές
σκέψεις οι οποίες μπορεί να σαμποτάρουν τις πράξεις σας (π.χ. δεν
πρόκειται να βρω ποτέ λύση, δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρώσω αυτό που
έχω να κάνω κλπ.). 5. Λάβετε δράση ολοκληρώνοντας ένα μικρό βήμα τη φορά. 6. Θυμηθείτε πως κάθε βήμα που κάνετε όσο μικρό και αν είναι σας αξίζει επιβράβευση. 7. Συνεχίστε με το επόμενο βήμα κατά τον ίδιο τρόπο.
Κι αν δεν μπορώ να τα καταφέρω;
Σε ορισμένες περιπτώσεις η αναβλητικότητα μπορεί να είναι ένδειξη πιο
σοβαρών προβλημάτων. Άτομα τα οποία υποφέρουν από κατάθλιψη, άγχος και
άλλες ψυχοσυναισθηματικές δυσκολίες μπορεί να αναβάλουν έντονα
δραστηριότητες της καθημερινότητας με αποτέλεσμα να δημιουργούνται
σοβαρές δυσκολίες στην καθημερινή ζωή. Με τη σειρά τους, τα προβλήματα
αυτά, αυξάνουν την αρνητική διάθεση και επιβαρύνουν περισσότερο την
ψυχική υγεία. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σημαντικό να αναζητηθεί
βοήθεια από κάποιον ψυχολόγο ή άλλο εξειδικευμένο ειδικό θεραπευτή. Για τον συγγραφέα
Ψυχολόγος,
απόφοιτη Α.Π.Θ., MSc, UCLan, Uk., γνωσιακής συμπεριφορικής κατέυθυνσης
(ΙΕΘΣ). Δασκάλα Yoga (συνεχιζόμενη εκπαίδευση 500hrs/Yoga Alliance,
Master Yoga Teacher Certification), και Yoga instructor for special
needs (πιστοποίηση Yogakidz worldwide, Uk). Έχει παρακολουθήσει πλήθος
σεμιναρίων πάνω στην Ψυχολογία, Ειδική Αγωγή και Yoga. Έχει συνεργαστεί
και συνεργάζεται με δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς σε θέματα που
αφορούν τους παραπάνω κλάδους. Εφαρμόζει προγράμματα για την διαταραχή
άγχους και άλλων διαταραχών καθαρά ως Ψυχολόγος –Ψυχοθεραπεύτρια ή
συνδυάζοντας τεχνικές ΓΣΘ και Hatha Yoga. Είναι δημιουργός του
προγράμματος Yoga-CBT Techniques.
