Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ-Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΩΝ.

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ-Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΩΝ.
Το 1938 η "Νέα Εστία" δημοσιεύει τα ποιήματά του, ενώ ο ίδιος στρατεύεται και υπηρετεί στην Ξάνθη με την ειδικότητα του ημιονηγού. Το 1939 παίρνει το δίπλωμα του ραδιοτηλεγραφητή κατωτέρας τάξεως. Στον πόλεμο του ’40 φεύγει για την Αλβανία, όπου υπηρετεί αρχικά ως ημιονηγός τραυματιοφορέας και αργότερα, λόγω της ειδικότητάς που είχε ως ασυρματιστής, χρησιμοποιείται στο σταθμό υποκλοπής της ΙΙΙ Μεραρχίας. Στο περιοδικό "Λόγχη" δημοσιεύει το πεζογράφημά του "Στο Άλογό μου". Με τη συνθηκολόγηση του ελληνικού στρατού επιστρέφει πεζή στην Αθήνα.
Στη διάρκεια της Κατοχής, ο Καββαδίας περνάει στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης και γίνεται μέλος του ΕΑΜ. Την ίδια ακριβώς περίοδο γίνεται και μέλος του ΚΚΕ. Εντάσσεται, επιπλέον, στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, παρά το γεγονός ότι είχε τυπώσει τότε μόνο ένα βιβλίο, το Μαραμπού, ενώ το όριο ήταν τα τρία βιβλία. Είναι όμως ενεργός λογοτεχνικά, γράφοντας ποιήματα, ορισμένα εξ αυτών αντιστασιακά, με πιο χαρακτηριστικό το ποίημα "Στον τάφο του ΕΠΟΝίτη" και "Αθήνα 1943", με το ψευδώνυμο Α. Ταπεινός, στο περιοδικό "Πρωτοπόροι". Το 1944 μεταφράζει μαζί με τον Βασίλη Νικολόπουλο, το έργο του Ευγενίου Ονήλ "Το Ταξίδι του Γυρισμού". Στις αρχές του 1945 γίνεται επικεφαλής του ΕΑΜ Λογοτεχνών-Ποιητών, θέση την οποία παραχωρεί στις 6 Οκτώβρη του ίδιου έτους στον Νικηφόρο Βρεττάκο, εξαιτίας της αναχώρησής του από την Ελλάδα με το πλοίο "Κορινθία". Η ασφάλεια τού έδωσε άδεια, καθώς θεωρείτο ανενεργός κομμουνιστής. Πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο το 1975.

ομορφο μοτιφ

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.



«Οι κηπουροί της Θεσσαλονίκης: Κοινωνικές πτυχές και ιδιαιτερότητες της Στρατιάς της Ανατολής, 1915-1918»

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.
 
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ
Μουσείο ιστορίας
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ ► ΟΙ ΚΗΠΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Κοινωνικές πτυχές και ιδιαιτερότητες της
Στρατιάς της Ανατολής, 1915-1918

Με την ομιλία της ιστορικού Λένας Κορμά, επιστημονικού μέλους της Γαλλικής Σχολής Αθηνών, με θέμα «Οι κηπουροί της Θεσσαλονίκης: Κοινωνικές πτυχές και ιδιαιτερότητες της Στρατιάς της Ανατολής, 1915-1918», συνεχίζεται το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018, ώρα 11:30, στο αμφιθέατρο «Γιάννη Περτσελάκη» του Ιστορικού Μουσείου Κρήτης το αφιέρωμα της Εταιρίας Κρητικών Ιστορικών Μελετών στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το φθινόπωρο του 1915 στρατεύματα της Entente (Εγκάρδιας Συνεννόησης), ύστερα από μια αποτυχημένη εκστρατεία στα Δαρδανέλλια, αποβιβάστηκαν στη Θεσσαλονίκη και συγκρότησαν τη Στρατιά της Ανατολής με στόχο να βοηθήσουν τη Σερβία στην επίθεση που δεχόταν από τις Κεντρικές Δυνάμεις. Η τελική ωστόσο υποχώρηση των σερβικών στρατιωτικών μονάδων υποχρέωσε τους Συμμάχους να παραμείνουν άπραγοι στη Θεσσαλονίκη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Για τον λόγο αυτό, o Ζορζ Κλεμανσώ τους αποκάλεσε κηπουρούς της Θεσσαλονίκης. Τα στρατεύματα αυτά βρέθηκαν σε μια Ελλάδα, που ενώ παρέμενε ακόμα ουδέτερη ως προς τη συμμετοχή της στον Πόλεμο, αντιμετώπιζε ήδη εσωτερικές πολιτικές και διπλωματικές εντάσεις, οι οποίες συνεπάγονταν και έντονες ανακατατάξεις.
Η ομιλία εστιάζει σε ορισμένες κοινωνικές πτυχές της παρουσίας των συμμαχικών στρατευμάτων στην Ελλάδα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ειδικότερα, θα εξετάσει τη σχέση της Γαλλικής Σχολής Αθηνών με τη Στρατιά και το έργο της Διεύθυνσης της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας της Στρατιάς της Ανατολής, με αναφορά και στις σχετικές πολιτικές προεκτάσεις. Επιπλέον, έμφαση θα δοθεί σε μια ακόμη ιδιαιτερότητα του Μακεδονικού Μετώπου, στον τομέα της υγείας, καθώς σε σύγκριση με τα άλλα δύο μέτωπα (Δυτικό-Ανατολικό), το μεγαλύτερο ποσοστό των θανάτων δεν οφείλεται σε πολεμικά αίτια αλλά σε μολυσματικές –εξωτικές– ασθένειες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του έργου που επιτελούνταν για την περίθαλψη και προστασία των στρατευμάτων αλλά και των τοπικών πληθυσμών ήταν ο Ανθελονοσιακός Αγώνας.
Η Λένα Κορμά είναι επιστημονικό μέλος της Γαλλικής Σχολής Αθηνών, συνυπεύθυνη με τον Τάσο Αναστασιάδη του πενταετούς προγράμματος για την κοινωνική ιστορία της Στρατιάς της Ανατολής. Το 2009 υποστήριξε στην Université de Paris I-Panthéon –Sorbonne, ως υπότροφος του Ιδρύματος «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης», τη διδακτορική της διατριβή με θέμα τα όρια της κοινωνικής και οικονομικής μετανάστευσης των προσφύγων της Μικράς Ασίας στη Γαλλία, 1916-1939. Υπήρξε μεταδιδακτορική ερευνήτρια του Ιδρύματος Παιδείας και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, της Γαλλικής Σχολής Αθηνών (EFA). Επίσης, συμμετείχε ως εξωτερική μεταδιδακτορική συνεργάτις στο πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου για την ελληνική ιστοριογραφία στον 20ό αιώνα, στο πλαίσιο της Δράσης Αριστείας.
Η είσοδος στην ομιλία θα είναι ελεύθερη για το κοινό.

Προσεχής Ομιλία
Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2018, ώρα 11.30΄
Maurice Born, ιστορικός ερευνητής
«Legio patria nostra. Περίπατος στη Λεγεώνα των Ξένων με τον Στυλιανό Αμανάκη».


www.instagram.com/historical_museum_of_crete www.twitter.com/Istoriko www.linkedin.com/company/historicalmuseumofcrete/

Απλοί, χωριάτικοι τηγανίτες

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.
Φτιάχνουμε το χυλό απόψε και τηγανίζουμε αύριο απλούς χωριάτικους τηγανίτες, "για να μη τρυπήσει ο Άι Ανδρέας τα τηγάνια μας" ! Νέα ανάρτηση με το πιο απλό γλύκισμα!
 
cretangastronomy.gr
Για τον Άγιο Ανδρέα τον Τρυποτηγανά! Από την πρώτη χρονιά που…

Απλοί, χωριάτικοι τηγανίτες

Για τον Άγιο Ανδρέα τον Τρυποτηγανά!

Από την πρώτη χρονιά που δημιουργήθηκε αυτό το blog είχα κάνει ανάρτηση για το έθιμο που έχουμε στην περιοχή μας να φτιάχνουμε οπωσδήποτε κάτι τηγανητό στη γιορτή του Αγίου Ανδρέα, τις 30 του Νοέμβρη.  Ανέφερα τότε το πείραγμα  γειτόνισσάς μου που βλέποντας με να κρατώ ψάρια για τηγάνισμα μου πέταξε τη φράση:  «τα λυπάσαι τα τηγάνια σου μη στα τρυπήσει ο Αγιαντρέας έ;».

Όπως όλα τα έθιμα, δεν είναι κι αυτό τυχαίο. Τα φρέσκα λάδια της νέας σοδειάς έπρεπε να δοκιμαστούν.  Και αφού διανύουμε περίοδο νηστείας, τα πιο συνηθισμένα τηγανίσματα ήταν ζύμες, αμανίτοι και χορτόπιτες ( υλικά που έβρισκαν στις εξοχές που γύριζαν αυτή την εποχή), και καμιά φορά ψάρια. Προσφερόταν λοιπόν η γιορτή του Αγίου Ανδρέα για να δημιουργήσουν τη συνήθεια, που εξελίχθηκε τελικά σε έθιμο και ακόμη καλά κρατεί! Τηγανίζουμε στις 30 του Νοέμβρη για να μη τρυπήσουν τα τηγάνια μας!

«Του Αγι’ Αντρέα ζύμωσε τσι πρώτους τηγανίτες με μέλι και με ζάχαρη και να ναι κουταλιτες !»
Παροιμία μαντινάδα με την οποία σχολίασε την ανάρτηση φίλη της σελίδας! 
Ήδη έχω γράψει αρκετές συνταγές για νηστίσιμα τηγανητά γλυκά, με απλές ή λίγο πιο πολύπλοκες ζύμες. Τηγανόπιτες ή ξυλικόπιτες, κουμπάνια ή λουκούμια, νηστίσιμες κολοκυθόπιτες και χορτόπιτες, μανταλάτους τηγανίτες και λουκουμάδες.  Το πιο απλό όμως, το πιο συχνό, το σχεδόν σίγουρο της ημέρας δεν το είχα γράψει ακόμη. Ίσως γιατί πιστεύω ότι δεν χρειάζεται   δα καμιά εμπνευσμένη συνταγή για να ανακατέψει κανείς αλεύρι με νερό!

Σήμερα αποφάσισα να γράψω τη συγκεκριμένη παρασκευή (εξακολουθώ να μην τη λέω συνταγή) κυρίως για να ξαναθυμηθούμε το έθιμο και για να δώσω κάποιες αναλογίες στις λιγότερο έμπειρες μαμάδες να φτιάξουν για τα παιδάκια τους αυτό το απλό υγιεινό και  νόστιμο γλυκάκι.
 

Πρώτα πρώτα να πω ότι δεν έκαμα λάθος στον τίτλο της συνταγής χρησιμοποιώντας αρσενικό γένος για τους τηγανίτες. Εμείς στην Κρήτη τους λέμε ο τηγανίτης και οι τηγανίτοι  ή τηγανίτες.  Και κουταλίτες και κουταλάτους τηγανίτους. Και ναι, στην αυθεντική τους εκδοχή έχουν μόνο αλεύρι, νερό και αλάτι.  Ό,τι άλλο διαβάζουμε σε σύγχρονες συνταγές  (τυρί, ζάχαρη, αυγό, βούτυρο) προστέθηκε πρόσφατα και παραπέμπει σε pancakes.

Αυτοί εδώ γινόταν (και γίνονται) στο άψε σβήσε με ελάχιστο κόπο. Προχθές ακόμη μου έλεγε η μάνα μου αναφερόμενη στο στερνοπούλι εγγονάκι της: «Ήφτιαξα 2-3 τηγανήτους να φάει το κοπέλι γαιτί δεν είχα ψωμί».  Το ίδιο έκανε και η γιαγιά μου «τηγανίτους  για τα κοπέλια» και μας τις σέρβιρε με πετιμέζι, ή με μπόλικη ζαχαρίτσα και κανέλα!

Εγώ κρατώ αυτή την παλιά συνταγή όταν λέω ότι θα φτιάξω τηγανίτους με μια μόνο μικρή προσθήκη, λίγο μπέικιν στη μύτη του κουταλιού. Κι αυτό όμως δεν είναι απολύτως απαραίτητο! Οι αναλογίες που θα δώσω είναι για δύο τύπους αλευριού γιατί ενώ συνηθίζουμε πια το άσπρο αλεύρι για όλες τις χρήσεις που το έχουμε άλλωστε πάντα στο σπίτι, η αυθεντική συνταγή είχε βέβαια κίτρινο σταρένιο αλεύρι που τους κάνει λίγο πιο τραχείς αλλά για πολλούς πολύ πιο νόστιμους!

Υλικά:

1 κούπα αλεύρι για όλες τις χρήσεις (ή κίτρινο σταρένιο)
¾ κούπας νερό ( ή 1 ολόκληρη κούπα αν χρησιμοποιήσουμε κίτρινο αλεύρι)
¼ κουταλάκι μπέικιν (προαιρετικό)
¼ κουταλάκι αλάτι
1 κουταλάκι ελαιόλαδο
Ελαιόλαδο για το τηγάνισμα
Μέλι, πετιμέζι, σιρόπι από γλυκό κουταλιού, κανέλα, ζάχαρη, για το σερβίρισμα

Επί το έργον:

Σε ένα μπολ ανακατεύουμε τα στερεά υλικά του χυλού, προσθέτουμε το νερό και το ελαιόλαδο και ανακατεύουμε καλά, να έχουμε ένα σφικτό χυλό.

Εδώ με σταρένιο κίτρινο αλεύρι
Αφήνουμε να ξεκουραστεί περίπου 15 λεπτά.

Εδώ με αλεύρι για όλες τις χρήσεις
Βάζουμε αρκετό ελαιόλαδο (1 δάκτυλο περίπου) στο τηγάνι και όταν κάψει  βγάζουμε κουταλιές από τη ζύμη και τις τηγανίζουμε και από τις δύο πλευρές.

Βγάζουμε τους τηγανίτες σε χαρτοπετσέτες  να στραγγίξει το περίσσιο λάδι.

Τις σερβίρουμε ιδανικά με πετιμέζι ή μέλι και κανέλα, αλλά και με κρυσταλλική ζάχαρη ή σιρόπι από γλυκό κουταλιού.

Παρατηρήσεις:

  • Είναι πιο νόστιμοι ζεστοί, αλλά τρώγονται πολύ ευχάριστα και σε θερμοκρασία δωματίου. Καλύτερα είναι να προσθέσουμε το γαρνίρισμα την ώρα του σερβιρίσματος.
  • Μπορούμε να φτιάξουμε τον χυλό αποβραδίς, να τον φυλάξουμε σκεπασμένο στο ψυγείο και να τους τηγανίσουμε το πρωί. Δεν υπάρχει νοστιμότερο πρωινό από φρεσκοτηγανισμένους τηγανίτους με μέλι!

Άγιος Ανδρέας ο Απόστολος, ο Πρωτόκλητος

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.
Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο
Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομαΗ εικόνα ίσως περιέχει: 4 άτομα, άτομα στέκονται, γάμος, νύχτα και εσωτερικός χώροςΗ εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα, πλήθος και υπαίθριες δραστηριότητεςΗ εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο

 
Η Ευτυχία Ψαλιδακη είναι με τον Κώστας Κατσούφης και 41 ακόμη.
Εορτάζοντες τήν 30 ην Νοεμβρίου 2018
Ή Εκκλησία Εορτάζει και τιμά την μνήμη
Άγιος Ανδρέας ο Απόστολος, ο Πρωτόκλητος
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Άγιε τού Θεού Απόστολε Άνδρέα Πρέσβευε τώ έλεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχη ταίς ψυχαίς ήμών
Χρόνια Πολλά Στην Πάτρα !!!! Χρόνια πολλά στούς Εορτάζοντες!!!

Βίος Αγίου
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 30 Νοεμβρίου εκάστου έτους.
Πολιούχος: Πάτρα

Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Ανδρεας Ο Αποστολος, Ο Πρωτοκλητος
Ἀντίστροφον σταύρωσιν Ἀνδρέας φέρει,
Φανεὶς ἀληθῶς οὐ σκιώδης ἀντίπους.
Σταυρὸν κακκεφαλῆς τριακοστῇ Ἀνδρέας ἔτλη.

Βιογραφία
Ο Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος.

Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και τους είπε «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού.
Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ (βλέπε 31 Οκτωβρίου) κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.
Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον ἐργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου.
Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το 'θαψαν με μεγάλες τιμές.
Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα.
Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης.
Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος.
Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα.
Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ' ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που 'ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ' ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό. Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ' ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ' εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου.
Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ' την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ' αυτόν το φως του που ποθούσε; Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ' τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει!
Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε.
Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ' όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής.
Διαβάστε εδώ, μια Παράκληση στον Απόστολο Ανδρέα, ποίημα του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’.
Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Τὸν τῆς ἀνδρείας ἐπώνυμον θεηγόρον, καὶ μαθητῶν τὸν πρωτόκλητον τοῦ Σωτῆρος, Πέτρου τὸν σύγγονον εὐφημήσωμεν· ὅτι ὡς πάλαι τούτῳ, καὶ νῦν ἡμῖν ἐκέκραγεν· Εὑρήκαμεν δεῦτε τὸν ποθούμενον.

Μεγαλυνάριον
Πρώτος προσπελάσας τω Ιησού, Πρωτόκλητος ώφθης, και ακρότης των Μαθητών, Ανδρέα θεόπτα, εντεύθεν διανύεις, παθών τας αναβάσεις της αναστάσεως.

Δημοφιλείς αναρτήσεις