Σήμερα...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ ( 1 Ιουνίου 1940 - 3 Οκτωβρίου 1993 )

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ ( 1 Ιουνίου 1940 - 3 Οκτωβρίου 1993 )

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
κου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

— με το χρήστη Foffie Morfaki και 3 ακόμη.

Γράμμα από το Τόκιο

Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications.

Γράμμα από το Τόκιο, του δεξιοτέχνη Peter Yeldham.
 Μια ιστορία που διαδραματίζεται κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στον Ειρηνικό και μιλάει για την αγάπη, το θάρρος και τους δεσμούς που μένουν… 
Σε μία εβδομάδα στα βιβλιοπωλεία. #βιβλίο

ΟΙ ΑΙΩΝΕΣ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2013/10/blog-post_2.html?spref=fb

ΟΙ ΑΙΩΝΕΣ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Εβδομήντα περίπου εκατομμύρια χρόνια πριν, στο μέσο της ανατολικής Mεσογείου σχηματιζόταν ένα νησί που μόλις τον περασμένο αιώνα ο Kαζαντζάκης θα αποκαλούσε «θεριό που κείτουνταν στη θάλασσα». Όπως λέει στον πρόλογό του ο καθηγητής N. Xρ. Σταμπολίδης «Ένα νησί με χαρακτηριστικά ηπείρου, η Kρήτη. Για όσους αγαπούν τον μινωικό και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, για όποιον εκδηλώνει ενδιαφέρον για τη μαγική ταξιδιωτική εμπειρία πίσω στο χρόνο, η Kρήτη μπορεί να προσφέρει απλόχερα μια μοναδική εμπειρία...»

Aυτή την εμπειρία αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός του Γιάννη Σκουλά, ή μάλλον αποτύπωσε πίσω από τις εμπειρίες, τις ανεξερεύνητες περιοχές του νησιού και κυρίως τα όσα ο χρόνος έχει αποτυπώσει πάνω στις πέτρες του. Ένα υποβλητικό υλικό που είναι αποτέλεσμα πολλών χιλιομέτρων, πολλών επαφών, πολλών τραγουδιών, πολλών χορών... Όπως σημειώνει ο ίδιος «Kαιρό πολύ στροβιλιζόμουν στην KρήτηΖ φτάσαν δυο τα χρόνια και εννιάμισι χιλιάδες τα χιλιόμετρα. Συνάντησα πολλά και απαντήθηκα με πολλούςΖ συγγενείς χαμένους, παλιούς αγαπημένους, νέους φίλους.

 Tραγούδησα δίπλα σε λυράρηδες, μου πλέξαν μαντινάδες, γεύτηκα ασκολίμπρους κι αντικριστό, λίγωσα με το απάκι, φούσκωσα από μπουμπουριστούς χοχλιούς και πνίγηκα σε πελάγη ρακής. Mπήκα μεσ’ την Iστορία και έγινα κομμάτι της. Φώναζα και χόρευα και χτύπαγα την ασπίδα μου μη κι ακουστούν τα κλάματα του μικρού Δία. Aποτραβήχτηκα με τους τελευταίους της φυλής μου ψηλά στο Kαρφί νιώθοντας πως κάτι αλλάζει στον τόπο μου. Πνίγηκα από το κύμα το μεγάλο του ηφαιστείου... Έτσι έζησα μέσα σε δυο χρόνια και δυο και τρεις χιλιάδες. Mέσα από μικρές ανθρώπινες καθημερινότητες που αδιάκοπα επαναλαμβάνονται. Έτσι. Γιατί ένα ταξίδι στη χώρα της Kρήτης δεν μπορεί παρά να είναι ένα ταξίδι στο χρόνο της Kρήτης. Kαι τούτος πάει και χώνεται στις περασμένες χιλιετίες να κρυφτεί, κι εσένα εκεί σου πρέπει να τον κυνηγήσεις».

www.imerisia.g

Της Τέας Βασιλειάδου

Η καλλιέργεια των λυκοφύτων-Φαρμακευτικές ιδιότητες

http://www.agrotikabook.gr/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-

Η καλλιέργεια των λυκοφύτων-Φαρμακευτικές ιδιότητες

Η καλλιέργεια των λυκοφύτων

Χουπέρζιες και λυκοπόδια
Του Joe McAuliffe
Οι χουπέρζιες (αγγλικά θυσσανώδεις φτέρες (tassel ferns)) και τα λυκοπόδια (αγγλικά ροπαλωτά βρύα (clubmosses)) είναι μια ομάδα συγγενών της φτέρης, τα οποία, μέσω απολιθωμάτων χρονολογούνται πίσω στη Λιθανθρακοφόρο περίοδο. Ανήκουν στην οικογένεια των λυκοποδιδών (lycopodiaceae) η οποία είναι διαιρεμένη σε τέσσερα γένη.
Λυκοπόδιο (Lycopodium) – χερσαία, έρποντα στην επιφάνεια ή αναρρηχόμενα φυτά. Ένα γένος 40 ειδών ευρέως εξαπλωμένο σε εύκρατες και τροπικές περιοχές. 4 είδη (L. scariosum, L. fastigatum, L. volubile, και L. deuterodensum) συναντώνται στην Αυστραλία.
Λυκοποδιίδιο (Lycopodiella) – χερσαία, έρποντα φυτά. Ένα γένος περίπου 40 ειδών ευρέως εξαπλωμένο σε υγρές εύκρατες και τροπικές περιοχές του κόσμου, αλλ’ιδιαίτερα ποικίλο στη Αμερική. 5 είδη (l. cernua, L. limosa, L. serpentina, L. diffusa, και L. lateralis) συναντώνται στην Αυστραλία.
Φυλλόγλωσσο (Phylloglossum) – μικρά χερσαία φυτά με υπόγειο κόνδυλο. Ένα μονοτυπικό γένος ενδημικό της Νότιας Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας. 1 είδος (F. drummondii) συναντάται στην Αυστραλία.
Χουπέρζια (Huperzia) – λιθοφυτικά ή επιφυτικά φυτά. Ένα γένος περισσότερων των 200 ειδών που συναντώνται από τους τροπικούς έως τις αρκτικές και υποανταρκτικές ζώνες, και από το επίπεδο της θάλασσας έως αλπικά περιβάλλοντα. 12 είδη (H. filiformis, H. cerrata, H. australiana, H. dalhousina, H. squarosa, H. marsupiformis, H. varia, H. phlegmaria, H. phlegmarioides, H. lockyeri, H. carinata, και H. prolifera) συναντώνται στην Αυστραλία.
Η οικογένεια των λυκοποδιδών αποτελείται από χερσαία ειδη και από μια μοναδική ομάδα επιφύτων που κοινώς λέγονται θυσσανώδεις φτέρες. Η χερσαία ομάδα αναπτύσσεται σε ποικιλία καταστάσεων περιλαμβανομένων υγρών άγονων εδαφών μέσα και γύρω από βάλτους και βαθουλώματα. Μερικά δημιουργούν έρπουσες αποικίες σε χωμάτινες όχθες κι άλλα βρίσκονται σε αλπικά και υποαλπικά περιβάλλοντα.
Η επιφυτική ομάδα συνήθως συναντάται να φύεται σε φυτά (επίφυτα), βράχους (λιθόφυτα), και περιστασιακά βρίσκονται να φύονται σε χερσαία περιβάλλοντα. Συνήθως βρίσκονται να φύονται σε υγρά δάση και τροπικά δάση σε μεγάλα υψόμετρα μέσα και ανάμεσα σε βρύα και άλλα επίφυτα.
Καλλιέργεια της χερσαίας ομάδας
Γένη: Lycopodium, Lycopodiella, και Phylloglossum.
Τα περισσότερα από τα χερσαία είδη γενικά μισούν την ενόχληση στη ζώνη των ριζών. Συνήθως είναι αργά στον εγκλιματτισμό και αποδεικνύονται να είναι δύσκολα στη διατήρηση για οποιονδήποτε χρόνο σε καλλιέργεια. Κάποια από τα δύσκολα είδη περιλαμβάνουν το Lycopodium deuterodensum, το Lycopodium scariosum και τη Lycopodiella limosa. Αυτά τα φυτά αναπτύσσονται με μια μυκοριζική σχέση, η οποία είναι δύσκολο να προσομοιωθεί. Όντας τόσο ποικίλη ομάδα έχουν ποικιλία στις εδαφικές τους απαιτήσεις. Τα περισσότερα είδη τείνουν να προτιμούν καλά αποστραγγιζόμενα, ελαφρώς όξινα εδάφη. Αυτό μπορεί να προσαρμοστεί στα μέσα φύτευσης και μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε μέσα βασισμένα στο χώμα είτε όχι. Συνήθη συστατικά μέσων περιλαμβάνουν κομποστοποιημένο φλοιό πεύκου διαφόρων βαθμών κι επεξεργασιών, αμμώδεις πηλούς, τύρφη ή υποκατάστατα της τύρφης όπως κόιρ (ίνα καρύδας), τραχιά άμμο, χαλίκια διάφορων περιγραφών και μέσα πολλαπλασιασμού όπως περλίτης ή βερμικουλίτης όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν.
Γενικά τα φυτά ανταποκρίνονται καλά στο φυσικό τους έδαφος ή ένα παρόμοιας δομής αν χρησιμοποιείται ως το μεγαλύτερο μέρος των μέσων. Παράγοντες ειδικοί ανάλογα με το είδος όπως η υγρασία του εδάφους ή τα επίπεδα βροχόπτωσης θα πρέπει να επηρεάσουν άλλα συστατικά του μέσου, για παράδειγμα είδη που ζουν σε όχθες βάλτων θα χρειαστούν ένα μέσο με μεγαλύτερη ικανότητα κατακράτησης νερού από αυτά που ζουν σε εποχιακά ξερό θαμνότοπο.
Τα φυτά γενικά χρειάζονται σταθερή παροχή νερού και πολλοί καλλιεργητές χρησιμοποιούν ρηχά σκεύη κάτω από τις γλάστρες για να προλάβουν την ξήρανση των φυτών. Χαμηλά επίπεδα θρεπτικών συστατικών είναι σύνηθες στο φυσικό τους περιβάλλον κι αυτό θα πρέπει ν’αντανακλάται στην επιλλογή μέσων φύτευσης και λιπασμάτων. Συνήθως δεν προστίθενται λιπάσματα στα μείγματα φύτευσης αλλά η χρήση καλά χωνεμένης κοπριάς αγελάδας είναι μερικές φορές ωφέλιμη. Τα φυτά θα ωφεληθούν από περιοδική λίπανση με ιχθυογαλάκτωμα ή εκχυλίσματα φυκών σε χαμηλά επίπεδα. Προτιμάται υψηλό προς μέτριο εππίπεδο φωτός. Τα φυτά μπορούν ν’αντέξουν τον καυτό ήλιο και τις ζεστές συνθήκες αν έχουν εγκλιματιστεί. Τα νεαρά φυτά ωστόσο θα πρέπει να περάσουν μία περίοδο προσαρμογής πριν εκτεθούν σε ακραίες συνθήκες. Τα αδύναμα φυτά συχνά προσβάλλονται από κοκκοειδή. Άλλα καταστροφικά ζώα περιλαμβάνουν σαλιγκάρια, γυμνοσάλιαγκες και ψαλίδες.
Τα χερσαία φυτά μπορούν συχνά να διαιρεθούν. Εντούτοις, τα φυτά γενικά μισούν την ενόχληση κι όταν εγκλιματιστούν δε θα πρέπει να ενοχλούνται. Καταβολάδες κορυφών και μοσχεύματα μπορούν ν’αναπαράγουν κάποια έρποντα είδη όπως τη Lycopodiella cernua.
Καλλιέργεια της επιφυτικής ομάδας
Γένος: Huperzia.
Οι χουπέρζιες είναι σχετικά εύκολες στην καλλιέργεια, γίνονται ελκυστικά φυτά και οι σκληρότερες ποικιλίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε μεγάλη ποικιλία καταστάσεων και συνθηκών καλλιέργειας.
Οι χουπέρζιες αναπτύσσονται καλά σε τραχύ μείγμα φύτευσης για επίφυτα. Θα πρέπει να είναι καλά αποστραγγιζόμενο, να παρέχει αρκετό αερισμό και να έχει καλή κατακρατητική ικανότητα σε υγρασία. Υλικάόπως τύρφη, κόιρ (ίνα καρύδας), οσμούντα (ίνα δενδρώδους φτέρης), φλοιός πεύκου, πριονίδι κόκκινου ευκαλύπτου, κάρβουνο, Oasis®, φελλός και σκορία μπορούν να συνδυαστούν κατά διαφορετικούς τρόπους ώστε να κάνουν ένα κατάλληλο μέσο καλλιέργειας. Συστατικά που είναι επιρρεπεί σε γρήγορη αποσύνθεση θα πρέπει να χρησιμοποιούνται λίγο. Παλιά μείγματα με συστατικά τύρφη και σφάγνο γίνονται υπερβολικά λεπτά και λασπώδη και θα χρειαστούν είτε τακτική ατικατάσταση είτε το χέρι ενός προσεκτικού ποτιστή. Θήλακες αέρος, που δημιουργούνται από τα μεγάλα, τραχιά σωματίδια του μείγματος έλκουν μεγάλη ριζική ανάπτυξη.
Πολλές χουπέρζιες καλλιεργούνται σε εκπληκτικές επιδείξεις σε κρεμαστά καλάθια. Πολλοί καλλιεργητές αναφέρουν βλάβη των βλαστών απ’το γαλβανισμένο σύρμα. Για να αποφευχθεί αυτό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σύρμα επενδεδυμένο με πλαστικό. Με το χρόνο, μερικά φυτά γίνονται μεγάλα και αρκετά βαριά, και η επιλογή υλικών και σημείων κρεμάσματος θα πρέπει να γίνεται με προσοχή.
Οι χουπέρζιες απολαμβάνουν αρκετό νερό. Σε ζεστές συνθήκες θα πρέπει να ποτίζονται καθημερινά. Σε εύκρατες περιοχές όπως στην Καμπέρα, συνήθως καλλιεργούνται σε θερμοκήπια, αλλά μπορούν να καλλιεργηθούν σε ποικιλία άλλων καταστάσεων. Οι Αυστραλιανοί Εθνικοί Βοτανικοί Κήποι μπόρεσαν να καλλιεργήσουν χουπέρζιες σε εξωτερικές συνθήκες όλο το χρόνο, αρκεί τα φυτά να έχουν επαρκή προστασία απ’την παγωνιά. Σε δροσερότερα κλίματα είναι σημαντικό να μειώσετε τη συχνότητα ποτίσματος κατά το χειμώνα. Αυτό θα βοηθήσει στην αποφυγή εμφάνισης σήψης των βλαστών ή των φύλλων. Η εφαρμογή ελαφριών διαλυμάτων λιπάσματος όπως ιχθυογαλάκτωμα ή εκχύλισμα φυκών ανά τακτά χρονικά διαστήματα είναι ιδιαίτερα χρήσιμη.
Οι χουπέρζιες χρειάζονται καλό φως για την ανάπτυξη, αλλά θα πρέπει να προστατευθούν από τον απευθείας ήλιο. Φυτά που καλλιεργούνται σε πολύ έντονο φως αποκτούν μια ξεθοριασμένη εμφάνιση, και επιπλέον σκιά θα πρέπει να παρασχεθεί σε φυτά που αποκτούν τέτοια εμφάνιση. Η υγρασία είναι σημαντική και τα φυτά θα πρέπει να τοποθετηθούν ανάλογα με τις ιδιαίτερες ανάγκες τους. Η ελεύθερη κι ανεμπόδιστη κίνηση του αέρος είναι ζωτική. Οι κλειστές συνθήκες γρήγορα αποβαίνουν μοιραίες για τις χουπέρζιες και συχνά σχετίζονται με επιθέσεις ζώων. Κοινές επιθέσεις ζώων είναι σχεδόν πάντοτε από κοκκοειδή, συγκεκριμένα του κοκκοειδούς της φτέρης. Οι προσβολές προκαλούν κιτρίνισμα των ιστών και μπορεί να οδηγήσουν στο θάνατο βλαστών ή ολόκληρου του φυτού. Τα σαλιγκάρια και οι γυμνοσάλιαγκες συχνά τρώνε τις άκρες των νέων βλαστών.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ποικιλία πολλαπλασιαστικών μεθόδων περιλαμβανομένης της καλλιέργειας ιστού, της διαίρεσεις, της εναέριας ανάπτυξης, των καταβολάδων και του πολλαπλασιασμού με βλαστό που θα συζητηθεί παρακάτω.
Πολλαπλασιασμός με βλαστό
Κάποιες επιφυτικές χουπέρζιες και λίγα χερσαία είδη μπορούν να πολλαπλασιαστούν με μια τεχνική που λέγεται πολλαπλασιασμός με βλαστό. Είναι μια τροποποιημένη τεχνική καταβολάδας μοσχεύματος τεράστιας χρησιμότητας για τον πολλαπλασιασμό ενός αριθμού ειδών. Από το αρχικό φυτό αφαιρούνται κορυφαία τμήματα μήκους 5-15 εκατοστών και πλαγιάζονται οριζόντια πάνω σε τυπικά μέσα πολλαπλασιασμού. Και οι δύο άκρες του μοσχεύματος καλύπτονται με μέσο, αφήνοντας εκτεθημένη τη μέση του βλαστού. Αυτά διατηρούνται νοτισμένα, υγρά και ζεστά (και κάποιοι καλλιεργητές χρησιμοποιούν ενυδρεία ή τερράρια). Μετά από μια περίοδο 6-15 μηνών η ανάπτυξη της κορυφής βγαίνει από το μέσο πολλαπλασιασμού.
Τα νεαρά φυτά θα πρέπει να αφεθούν ανενόχλητα μέχρρι να μεγαλώσουν περίπου 5 εκατοστά ψηλά ή περισσότερο, πριν μεταφυτευθούν προσεκτικά σ’ένα κατάλληλο επιφυτικό μείγμα. Σύντομα μπορεί ν’ακολουθήσουν πολυάριθμοί βασικοί βλαστοί. Πρόσφατα φυτεμένα φυτά θα πρέπει ν’αφεθούν να εγκλιματιστούν πριν επιπλέον ενόχληση ή μετακίνηση από τις άριστες συνθήκες καλλιέργειας.
Ο χρόνος παραγωγής ποικίλει ανάλογα με το είδος, αλλά μικρά πωλήσιμα φυτά αποκτώνται 1-2 χρόνια μετά τον πολλαπλασιασμό. Η απόκτηση μεγαλύτερων ατόμων θα απαιτήσει αρκετά χρόνια φροντίδας, αλλ’αξίζει τον κόπο.
Η πηγή του
προτότυπου άρθρου
_{Jones, D L, Encyclopaedia of ferns : an introduction to ferns, their structure, biology, economic importance, cultivation and propagation, Port Melbourne : Lothian, 1987.
Flora of Australia. Volume 48, Ferns, gymnosperms and allied groups.
Canberra : Australian Biological Resources Study, CSIRO Australia, 1998.
Αυστραλιανοί Εθνικοί Βοτανικοί Κήποι καλλλιεργώντας, μελετώντας και προωθώντας τη χλωρίδα της Αυστραλίας.}

Φαρμακευτικές ιδιότητες
Το βότανο έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και πολλά χρόνια από διάφορους λαούς οι οποίοι αξιοποίησαν τις στυπτικές, καλλυντικές, ναρκωτικές και ψυκτικές ιδιότητες του φυτού.
Ο Λυκόπους λόγω ιδιότητας του, να μειώνει την δραστικότητα του ιωδίου, σε περίπτωση υπερθυρεοειδισμού, τράβηξε την προσοχή των γιατρών για ένα περίπου αιώνα. Στην φαρμακοποιία των ΗΠΑ του 19ου αιώνα αναφέρεται ως αποτελεσματικό αντιαιμορραγικό.
Στην κινέζικη ιατρική χρησιμοποιείται εδώ και 2000 χρόνια για τα επώδυνα έμμηνα, πρόωρη εκσπερμάτωση και επώδυνα κτυπήματα. Τα φύλλα του φυτού σε κατάπλασμα τα χρησιμοποιούσαν πάνω σε άσχημες πληγές που δεν έκλειναν εύκολα. Επίσης χρησιμοποιήθηκε στη λαϊκή ιατρική διαφόρων λαών για θεραπεία του βήχα, αιμορραγία πνευμόνων, φυματίωση και υπερβολική εμμηνόρροια.
Στα αγγλικά η ονομασία του βοτάνου σημαίνει «το βότανο των τσιγγάνων». Αυτό γιατί οι τσιγγάνοι χρησιμοποιούσαν τον χυμό του φυτού για να φτιάχνουν διάφορα σχέδια πάνω στο δέρμα τους, ή κατά μία άλλη άποψη, γιατί με το φυτό αυτό έβαφαν τα λινά τους υφάσματα.
Συστατικά-χαρακτήρας:
Είναι πικρό, ελαφρώς αρωματικό φυτό. Το βότανο περιέχει ένα πικρό ετεροσίδιο, τη λυκοπίνη, στυπτικά, γλυκοσιδικές φλαβόνες, πτητικό έλαιο, ρετσίνι, τανίνες, καφεϊνικό και ουρσουλικό οξύ.
Άνθιση – χρησιμοποιούμενα μέρη - συλλογή:
Το φυτό ανθίζει από Ιούλιο μέχρι Σεπτέμβριο. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται τα αέρια μέρη του φυτού. Η συλλογή τους γίνεται λίγο πριν το άνοιγμα των μπουμπουκιών.
Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις:
Το βότανο δρα ως καρδιενεργό διουρητικό, περιφερειακό αγγειοδιασταλτικό, στυπτικό, ηρεμιστικό, ανταγωνιστικό της θυροξίνης και αντιβηχικό.
Οι νευρικοί άνθρωποι φαίνεται ότι καίνε την τροφή τους γρηγορότερα από άλλους λόγω του άγχους τους. Μπορούν συχνά να τρώνε αρκετά τακτικά και να παραμένουν λεπτοί. Αιτία και αποτέλεσμα σε αυτή την περίπτωση μπορεί να μπερδευτούν. Ο υπερδραστήριος θυρεοειδής αδένας αυξάνει τον μεταβολισμό και η τροφή μετατρέπεται γρήγορα σε ενέργεια. Ο υπερδραστήριος θυρεοειδής είναι η αιτία της νευρικότητας που επηρεάζει επίσης τους παλμούς της καρδιάς.
Ο Λυκόπους είναι ειδικό ίαμα για την υπερδραστηριότητα του θυρεοειδούς αδένα, ιδιαίτερα όταν τα συμπτώματα περιλαμβάνουν δύσπνοια, ταχυπαλμία και τρέμουλο. Όταν η ταχυπαλμία έχει νευρική προέλευση μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ασφάλεια. Βοηθά στην αδύναμη καρδιά όταν συνδέεται με συσσώρευση ύδατος στο σώμα.
Σαν ηρεμιστικό και αντιβηχικό καταπραΰνει τον ερεθιστικό βήχα ιδιαίτερα όταν έχει νευρική προέλευση.
Η δράση του βοτάνου γίνεται αντιληπτή αφού χρησιμοποιηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Επιπλέον ο Λυκόπους ελέγχει τις αιμορραγίες και μειώνει τα επίπεδα του σακχάρου του αίματος.
Συνδυάζεται άριστα με νευροτονωτικά όπως η Σκουτελλάρια και η Βαλεριάνα. Στην ομοιοπαθητική το βάμμα του βοτάνου χρησιμοποιείται για την καταπολέμηση της βρογχοκήλης, των προκάρδιων παλμών και της γενικής νευρικότητας.
Παρασκευή και δοσολογία:
Παρασκευάζεται ως έγχυμα. Ρίχνουμε ένα φλιτζάνι βραστό νερό σε ένα κουταλάκι του τσαγιού ξηρό βότανο, το σκεπάζουμε για 10-15 λεπτά, σουρώνουμε και πίνουμε τρεις φορές την ημέρα. Η δοσολογία του βάμματος είναι 1-2 ml τρεις φορές την ημέρα.
Προφυλάξεις:
Δεν πρέπει να το χρησιμοποιούν έγκυες γυναίκες και όσοι πάσχουν από υποθυρεοειδισμό.
Η μαγική ιδιότητα που αποδόθηκε αρχικά στην ευφλεκτότητα του σπόρου συνδέθηκε σύντομα με την εξαιρετική ιαματική ιδιότητά του ως θεραπευτικό φυτό (medicinal plant). Το βότανο αυτό περιέχει αλκαλοειδή, φλαβονοειδή, πολυφαινόλες, τριτερπένια αλλά και το ραδιενεργό στοιχείο ράδιο και με εξειδικευμένη χρήση του έχουν επιτευχθεί ευνοϊκές επιδράσεις σε καρκινοπαθείς ομάδες. Στο παρελθόν το φυτό αυτό χρησιμοποιήθηκε πολλάκις για τη θεραπεία ψυχολογικών αλλά και σωματικών παθήσεων. Σήμερα θεωρείται αντισπασμωδικό, καταπραϋντικό – αναλγητικό και διουρητικό βότανο με πολλαπλές χρήσεις και ενδείξεις ως ακολούθως:
Παθήσεις γαστρεντερικού συστήματος (καούρα, προβλήματα στο συκώτι, χολολιθιάσεις, δυσκοι-λιότητα και τυμπανισμός), ουροποιητικό (ουρολοιμώξεις, νεφρολιθιάσεις) και αναπαραγωγικό σύστημα (προβλήματα ανικανότητας και διογκωμένου προστάτη). Στην Ομοιοπαθητική χρησιμο-ποιείται επίσης για την αντιμετώπιση ανευρυσμάτων, χρόνιων αναπνευστικών προβλημάτων (σε πνεύμονες και βρόγχους), σε υπερλειτουργία του θυρεοειδούς αδένα, σε μυϊκές κράμπες. Επίσης χορηγείται ως αναλγητικό σε περιπτώσεις πονόλαιμου και ωτίτιδας, ρευματισμών και αρθρίτιδας. Τέλος, πιστεύεται ότι τονώνει τη λειτουργία της καρδιάς και καθαρίζει το αίμα.
Οι ψυχολογικές ενδείξεις του βοτάνου είναι επίσης πολλαπλές. Συχνότερη είναι η χρήση σε περιπτώσεις άγχους και φοβιών, σε διαγνώσεις όπως χαμηλή αυτοπεποίθηση και αισθήματα ανασφάλειας. Χρησιμοποιείται και σε προβλήματα εθισμού όπως ο αλκοολισμός, καθώς και σε διαταραχές του ύπνου αλλά και της διατροφής αφού το βότανο αυτό προάγει την όρεξη.
Εξωτερικά χρησιμοποιείται ως καταπραϋντικό για την αντιμετώπιση αλλεργικών αντιδράσεων όπως ψαμμίαση, έκζεμα ενώ εφαρμόζεται και σε δερματικά εξανθήματα γενικού τύπου. Επίσης απαλύνει τον πόνο του έρπητα όταν εφαρμόζεται εξωτερικά και σε συνδυασμό με άλλα βότανα και τις αιμορροΐδες. Λόγω της ραδιενεργούς σύστασης για τη σωστή χρήση του φυτού συστήνεται η συμβουλή ειδικού.
Συνήθως συστήνεται έγχυμα του βοτάνου που παρασκευάζεται σε αναλογία 1 κ γλυκού βότανο /250 ml νερό. Για τη δυσκοιλιότητα το διάλυμα αυτό καταναλώνεται μισή ώρα πριν από το γεύμα με άδειο στομάχι. Οι κινέζοι χρησιμοποιούν το λυκοπόδιο συνδυαστικά με χαμομήλι για την ανακούφιση των μυϊκών συσπάσεων.

Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι

Bigbook.gr.

Ο Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι (γκουτζαράτι:મોહનદાસ કરમચંદ ગાંધી, ντεβαναγκάρι: मोहनदास करमचन्‍द गान्‍धी) ήταν Ινδός πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης ακτιβιστής. Υπήρξε η κεντρική μορφή του εθνικού κινήματος για την ινδική ανεξαρτησία και εμπνευστής της μεθόδου παθητικής αντίστασης χωρίς τη χρήση βίας έναντι των καταπιεστών.

Η διδασκαλία του επηρέασε το διεθνές κίνημα για την ειρήνη και μαζί με τον ασκητικό βίο του συνέτειναν στο να καταστεί παγκόσμιο σύμβολο και ορόσημο της φιλοσοφικής και κοινωνικοπολιτικής διανόησης του 20ού αιώνα. Έγινε ευρύτερα γνωστός με την προσωνυμία Μαχάτμα, που φέρεται να του απέδωσε στα 1915 ο Ινδός νομπελίστας ποιητής και φιλόσοφος Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ και στα σανσκριτικά σημαίνει Μεγάλη Ψυχή.

Γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1869, στο Πορμπαντάρ, μια μικρή πόλη στη δυτική ακτή της Ινδίας στην επαρχία Γκουτζάρατ. Η οικογένειά του ανήκε στην κάστα Βανισίγια, σύμφωνα με την ινδουιστική παράδοση του κοινωνικού διαχωρισμού σε κάστες. Ο παππούς του ήταν τοπικός κυβερνήτης του Πορμπαντάρ θέση στην οποία τον διαδέχτηκε ο γιος του και πατέρας του Μαχάτμα, Καραμτσάντ. Η μητέρα του, Πουτλιμπάι, που ήταν η τέταρτη σύζυγος του Καραμτσάντ (οι τρεις προηγούμενες είχαν πεθάνει κατά τη διάρκεια της γέννας) επηρέασε καταλυτικά το χαρακτήρα του με την αγνότητα του βίου της, την ευγένειά και τη θρησκευτική πίστη.

Μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο ασπαζόταν τις απόψεις του τοπικού θρησκευτικού κινήματος της Γκουτζαράτ, Τζαΐν, που πρέσβευε τις αρχές του μη-τραυματισμού οποιουδήποτε ζωντανού πλάσματος, τη χορτοφαγία, τη νηστεία ως μέθοδο αυτοκάθαρσης και την αμοιβαία ανοχή μεταξύ των μελών των διάφορων καστών και θρησκευτικών κινημάτων.

Το 1876 η οικογένειά του μετακόμισε στην πόλη Rajkot και ο Μαχάτμα εγγράφηκε στο σχολείο. Την ίδια χρονιά αρραβωνιάστηκε την συνομήλική του Καστουρμπάι, κόρη του εμπόρου Gokuldas Makanji. Το 1881 εισήλθε στο Γυμνάσιο Alfred High School και δύο χρόνια αργότερα παντρεύτηκε την Καστουρμπάι. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά το Χαριλάλ (1888), το Μανιλάλ (1892), το Ραμντάς (1897) και τον Ντεμντάς (1900).
Η μετάβαση στο Λονδίνο

Στις 16 Νοεμβρίου 1885 πέθανε ο πατέρας του σε ηλικία 63 ετών. Το 1887 επέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις και εισήλθε στο Κολλέγιο Samaldas, αλλά οι σπουδές εκεί του φάνηκαν δύσκολες και η ατμόσφαιρα δυσάρεστη ώστε παρακολούθησε μόνο ένα ακαδημαϊκό έτος. Μετά από αυτό ένας οικογενειακός φίλος πρότεινε πως εάν ο Μαχάτμα επιθυμούσε να αναλάβει τη θέση του πατέρα του θα ήταν καλό να σπουδάσει νομικά, σπουδές που θα διαρκούσαν τρία χρόνια στο Λονδίνο. Έτσι ο νεαρός Γκάντι εκμεταλλευόμενος αυτήν την πρόταση μετέβη στην πρωτεύουσα της τότε Βρετανικής Αυτοκρατορίας στις 4 Σεπτεμβρίου 1888 και εγγράφηκε στο University College London. Ο Γκάντι φανταζόταν την Αγγλία σαν το κέντρο του πολιτισμού, χώρα φιλοσόφων και ποιητών. Η φανταστική του εικόνα όμως υπεχώρησε όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον χλευασμό συμφοιτητών για τις ιδιαίτερες πολιτισμικές του συνήθειες ενώ συνάμα δυσκολευόταν να προσαρμοστεί προς τον δυτικό τρόπο ένδυσης και συμπεριφοράς.
Η παραμονή του στο Λονδίνο επηρεάστηκε από την υπόσχεση, την οποία είχε δώσει στη μητέρα του, ενώπιον του μοναχού Becharji της ομάδας Τζαΐν, να απέχει από την κρεοφαγία, την οινοπνευματοποσία και την ερωτική ελευθεριότητα. Αν και πειραματίστηκε στην υιοθέτηση ορισμένων αγγλικών συνηθειών, εν τούτοις παρέμεινε χορτοφάγος συμμετέχοντας στην Ένωση Χορτοφάγων του Λονδίνου, όπου ανήκε και ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, εκλεγόμενος μάλιστα και μέλος της εκτελεστικής της επιτροπής.

Μερικά από τα μέλη της Ένωσης ήταν επίσης μέλη της Θεοσοφικής Εταιρείας, η οποία είχε ιδρυθεί το 1875 με σκοπό την προώθηση της παγκόσμιας συναδέλφωσης και επικέντρωνε στη μελέτη της βουδιστικής και ινδικής βραχμανικής λογοτεχνίας. Αυτοί παρότρυναν τον Γκάντι να διαβάσει τη Bhagavad-Gita. Το ίδιο διάστημα ένας Χριστιανός φίλος του του πρότεινε να διαβάσει τη Βίβλο. Αν και βρήκε δύσκολη και ανιαρή την ανάγνωση της Παλαιάς Διαθήκης ενθουσιάστηκε με την Καινή Διαθήκη και ιδιαίτερα με την «Επί του Όρους ομιλία». Μη έχοντας επιδείξει προηγουμένως ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη θρησκεία μελέτησε θρησκευτικά έργα και πραγματείες, γεγονός που του ενεφύσησε την αρχή για τον σεβασμό κάθε θρησκείας και την υπεράσπιση της θρησκευτικής ιδιαιτερότητας.
Επιστροφή στην Ινδία

Αφού πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις του τελευταίου έτους και έλαβε το πτυχίο του απέπλευσε για την Ινδία στις 10 Ιουνίου του 1891. Φθάνοντας στη Βομβάη πληροφορήθηκε ότι η μητέρα του είχε πεθάνει. Οι συγγενείς του σκόπιμα είχαν αποκρύψει την είδηση προκειμένου να αποφύγει τον συναισθηματικό κλονισμό, ως τόσο μακριά από την πατρίδα. Αρχικά έμεινε για λίγο στο Rajkot αναλαμβάνοντας την εκπαίδευση του μικρού γιου του και των παιδιών του αδελφού του, ενώ λίγο αργότερα αποφάσισε να ανοίξει δικηγορικό γραφείο στη Βομβάη. Εκεί παρέμεινε μερικούς μήνες αναλαμβάνοντας μόνο μια μικρή υπόθεση. Όταν όμως προσήλθε στο δικαστήριο για να αγορεύσει έχασε το θάρρος του και δεν κατάφερε να αρθρώσει ούτε μία λέξη.

Η αποτυχία στη Βομβάη τον έφερε πίσω στο Rajkot όπου προσπάθησε να σταδιοδρομήσει επαγγελματικά. Και εκεί όμως δεν κατάφερε να προοδεύσει και επί πλέον ένιωθε άβολα μέσα σ' ένα περιβάλλον γεμάτο ασήμαντες δολοπλοκίες και μικροπρέπειες. Τότε του προτάθηκε από την εταιρεία Dada Abdulla & Co. να την αντιπροσωπεύσει σε μία δικαστική υπόθεση στη Νότια Αφρική. Ο Γκάντι ενθουσιάστηκε από την προσφορά και ξεκίνησε για την Αφρική τον Απρίλιο του 1893.
Κατά του απαρτχάιντ

Φτάνοντας στη Νότια Αφρική βρέθηκε αντιμέτωπος με τον φυλετικό διαχωρισμό του απαρτχάιντ, ο οποίος εκδηλωνόταν από τους λευκούς εποίκους εις βάρος των ντόπιων έγχρωμων και των Ινδών μεταναστών. Ο ίδιος ο Γκάντι εκδιώχθηκε από την αίθουσα του δικαστηρίου επειδή αρνούνταν να βγάλει το παραδοσιακό ινδικό τουρμπάνι ενώ ακόμη μία φορά δέχθηκε βία από τον οδηγό ταχυδρομικής άμαξας λόγω του ότι αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση του σε κάποιον Ευρωπαίο επιβάτη. Αυτή η κατάσταση τον οδήγησε να δραστηριοποιηθεί πολιτικά, υπερασπιζόμενος τα ανθρώπινα δικαιώματα των συμπατριωτών του.
Κατά την εικοσάχρονη παραμονή στη Ν. Αφρική φυλακίστηκε πολλές φορές για τους αγώνες του. Εκεί πρώτη φορά ξεκίνησε να διδάσκει την τακτική της παθητικής αντίστασης, μιας μεθόδου με σαφείς αναφορές στη σκέψη του κορυφαίου Ρώσου συγγραφέα Λέοντα Τολστόι. Στην άρνησή για τη χρήση βίας έναντι των καταπιεστών επηρεάστηκε, όπως ο ίδιος έλεγε, από τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού και τον Αμερικανό συγγραφέα Χένρι Θορό, ο οποίος είχε γράψει ένα δοκίμιο για την πολιτική ανυπακοή.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος των Μπόερς ο Γκάντι οργάνωσε σώμα τραυματιοφορέων για το βρετανικό στρατό και διηύθυνε μία μονάδα του Ερυθρού Σταυρού. Μετά τη λήξη του πολέμου επέστρεψε στον αγώνα για τα δικαιώματα των Ινδών μεταναστών και στα 1910 ίδρυσε το αγρόκτημα Τολστόι, κοντά στο Ντάρμπαν, μια συνεταιριστική παροικία για Ινδούς.

Το 1914 η κυβέρνηση της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης έκανε σημαντικές παραχωρήσεις στις απαιτήσεις του Γκάντι, συμπεριλαμβανομένης της αναγνώρισης των ινδικών γάμων και της κατάργησης του κεφαλικού φόρου. Έτσι αφού κατάφερε την απόδοση ουσιωδών δικαιωμάτων στους συμπατριώτες του αποφάσισε να επιστρέψει τον ίδιο χρόνο στην Ινδία.
Πορεία προς την ινδική ανεξαρτησία

Επί δύο περίπου χρόνια ταξίδεψε σε πολλές περιοχές της Ινδίας προκειμένου να έρθει σε επαφή με τις απόψεις της σύγχρονης ινδικής κοινωνίας. Το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στο πρόβλημα της επαγγελματικής μαθητείας, σύστημα στα πλαίσια του οποίου φτωχοί και αγράμματοι εργάτες δελεάζονταν ώστε να εγκαταλείψουν την Ινδία εργαζόμενοι σε άλλες βρετανικές αποικίες.

Ο Γκάντι χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της παθητικής αντίστασης κατάφερε να προκαλέσει μεγάλη κινητοποίηση για αυτό το θέμα. Στη Βομβάη πραγματοποιήθηκε συνέλευση όλων των Ινδών ηγετών και καθορίστηκε η 31η Μαΐου 1917 ως η τελευταία ημερομηνία για την κατάργηση της επαγγελματικής μαθητείας. Εν συνεχεία ταξίδεψε σε όλη τη χώρα για να λάβει υποστήριξη του αγώνα του. Οι συγκεντρώσεις σε κάθε σταθμό της περιοδείας του ήταν τέτοιες, ώστε ανάγκασαν την κυβέρνηση να αναγγείλει ότι το συγκεκριμένο σύστημα εργασίας θα έπαυε πριν την 31η Μαΐου.

Την περίοδο του Μεσοπολέμου αναδείχθηκε σε κεντρική μορφή του εθνικού αγώνα των Ινδών για ανεξαρτησία. Το κίνημα της ανεξαρτησίας άρχισε σύντομα να εξαπλώνεται και όταν στα 1919 το Βρετανικό Κοινοβούλιο μέσω της πράξης του Rowlatt παρεχώρησε στις αποικιακές δυνάμεις έκτακτες εξουσίες για την αντιμετώπισή του, η τακτική της παθητικής αντίστασης απέκτησε εκατομμύρια θιασώτες σε όλη τη χώρα. Μία διαδήλωση εναντίον της πράξης του Rowlatt στην πόλη Αμριτσάρ κατέληξε σε λουτρό αίματος από τις βρετανικές δυνάμεις (Σφαγή του Αμριτσάρ). Ως αντίδραση στην απάνθρωπη αποικιοκρατική αυτή πράξη ο Μαχάτμα όρισε την 16η Απριλίου ημέρα νηστείας και προσευχής για τα θύματα της σφαγής. Το 1920 μετά την αποτυχία των Βρετανών να επανορθώσουν ο Γκάντι προώθησε μίαν οργανωμένη εκστρατεία μη συνεργασίας. Παραιτήθηκαν οι Ινδοί κρατικοί αξιωματούχοι, οι πολίτες αρνούνταν τη συμμετοχή σε κρατικούς οργανισμούς και τα παιδιά αποχώρησαν από τα κρατικά σχολεία.
Το τέλος

Ο Μαχάτμα Γκάντι δολοφονήθηκε στο Νέο Δελχί στις 30 Ιανουαρίου 1948 από έναν εθνικιστή Ινδό ονόματι Γκόντσε.

http://el.wikipedia.org/wiki/Μαχάτμα_Γκάντι

ανάγλυφη μαρμάρινη στήλη

Μυθικη Αναζητηση.

Ανάγλυφη μαρμάρινη στήλη (4ου αι. πχ) "μαρτυρεί" το ιερό των Διοσκούρων.
"Σημαντική μαρτυρία για το περίφημο ιερό των Διοσκούρων, το οποίο αναζητείται από τους αρχαιολόγους, αποτελεί ένα σπανιότατο εύρημα, το οποίο ήρθε στο φως τα τελευταία χρόνια. Στην συγκεκριμένη ανάγλυφη μαρμάρινη στήλη που χρονολογείται τον 4ο π.Χ. αιώνα, απεικονίζονται πάνω σε άρμα οι Διόσκουροι, οι δίδυμοι Κάστωρ και Πολυδεύκης... 
http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/10/4.html

ΤΟΥΡΚΟΚΡΗΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ

http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8828.html?spref=fb

ΤΟΥΡΚΟΚΡΗΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ

Οι Τουρκοκρητικοί μιλούσαν την ελληνική, τοπική κρητική διάλεκτο. Ακόμη  και οι μουσουλμάνοι πληρεξούσιοι του Ρεθύμνου ζήτησαν να απαιτείται η γνώση της ελληνικής από τους μουτεσαρίφες του Ηρακλείου και του Ρεθύμνου και μετά τη Σύμβαση της Χαλέπας (1878) η ελληνική γλώσσα διδάσκεται και στα μουσουλμανικά σχολεία.

«Ο Τούρκος κύριος, γράφει ο  V. Bernard, το 1897, από την πρώτη γενιά αποκτούσε κρητικόπουλα που ήταν από ράτσα και γλώσσα Έλληνες. Οι γενίτσαροι της δεύτερης γενιάς δεν ήξεραν πια ούτε λέξη τούρκικη και εδώ και ενάμιση αιώνα το νησί ολόκληρο δε μιλάει παρά ελληνικά»

Ο Τουρκοκρητικός, σύμφωνα με τον Κ.Γ. Φουρναράκη, «ελάλει την κρητικήν διάλεκτο, εδιδάσκετο όμως την οθωμανικήν ως γλώσσαν φιλολογικήν»  Έτσι, τα κείμενά τους, όταν ήταν ελληνικά, πολλές φορές, γράφονταν  με τούρκικους  χαρακτήρες.

Μιλούσαν και τραγουδούσαν στα ελληνικά. Ο Ερωτόκριτος ήταν από τα αγαπημένα τους ποιήματα και πολλοί το απήγγειλαν από στήθους. Ο Ι. Κονδυλάκης, στους Τουρκοκρητικούς, γράφει: «Τα μόνα τούρκικα τα οποία γνωρίζουν, πλην, εννοείται, των ολίγων γραμματισμένων, οίτινες παραχώνουν εις τα ελληνικά των τούρκικα, ως οι κομψευόμενοι των Αθηνών γαλλικά, τα μόνα τουρκικά των είνε οι χαιρετισμοί «μερχαμπά» και «σελαμναλέκιμ», τους οποίους διαμοίβουν μόνο μεταξύ των, μικραί τινές προσευχαί από τας οποίας δεν εννούν  τίποτε  και τινες όρκοι και επιφωνήματα, «Για Ραμπή!  Ραμπήμ Αλλά! Μαχιαλά!»

  Κάποιος Τουρκοκρητικός εξέδωσε μια μετάφραση ενός περσικού ποιήματος  με τίτλο «Συμβουλαί πατρός προς υιόν»:

«Τα πράγματά ‘νε δύσκολα, παιδί μου Αμπντουραχμάνη

γιατί τα ρούχα τα καλά ο μάστορας τα κάνει»

και όταν το ρώτησαν γιατί τα μετέφρασε στην κρητική διάλεκτο απάντησε: «διότι η γλώσσα αυτή, η κρητική, είναι η μητρική μου γλώσσα» Στην ελληνική, επίσης, γλώσσα, υμνούσαν τα κατορθώματα των ηρώων τους. Το τραγούδι ενός μουσουλμάνου ήρωα του 1866, από το Ηράκλειο, άρχιζε ως εξής:

Ντελή Ξεϊνη Αξεδιανέ, ειντά τονε γραφτό σου

Στς Αράδαινας το φάραγγα να βρης το θάνατό σου

Στα τέλη του 19^ου αι. χριστιανοί και μουσουλμάνοι φοιτούσαν σε χωριστά σχολεία. Για το χριστιανικό πληθυσμό ίσχυε η μερική υποχρεωτική φοίτηση, κάθε οικογένεια έπρεπε να στέλνει ένα τουλάχιστον παιδί στο σχολείο, ενώ για τους μουσουλμάνους ίσχυε η υποχρεωτική φοίτηση και για τα δυο φύλα. Δάσκαλος, στα μουσουλμανικά σχολεία, ήταν ο Χότζας, ο ιεροκήρυκας που εξηγούσε το Κοράνι στα τζαμιά (β. Παράρτημα, εικ.15), μαζί  με κάποιον βοηθό. Το πρόγραμμα αποτελούνταν κυρίως από «ιερά μαθήματα». «Όλοι οι μαθηταί, ανεξαιρέτως, γράφει ο Κ. Φουρναράκης, ήσαν συγκεντρωμένοι εις εν και το αυτό δωμάτιον, όπου καθήμενοι οκλαδόν επί του δαπέδου και τοποθετούντες επί ενό σκίμποδος το βιβλίον εμελέτων και ανεγίνωσκον γεγωνυία τη φωνή εν διαρκεί κινήσει της κεφαλής. Εν τω δωματίω τούτω παρήγετο τοιουτοτρόπως τόσος θόρυβος όσος και κατά την ώραν της δοκιμής των μουσικών οργάνων» και συνεχίζει περιγράφοντας την  πρώτη μέρα του παιδιού στο σχολείο κατά την οποία γινόταν μια μικρή τελετή στο σπίτι του μαθητή. Έντυναν το μαθητής ή τη μαθήτρια με καινούρια ρούχα και κάλυπταν το κεφάλι τους και τους ώμους με ένα διάφανο πέπλο, γύρω από το οποίο κρέμονταν  «χρυσοειδή σύρματα και άλλα κοσμήματα». Ο μαθητής καθόταν σε μια γωνιά του δωματίου, όπου μια ηλικιωμένη δασκάλα του διάβαζε μια ευχή. Στη συνέχεια προσφέρονταν στους καλεσμένους σερμπέτια και γλυκά «ιδίως Ακιντέδες» και εύχονταν όλοι «Καλή πρόοδο». Μετά την αποχώρηση των ανδρών, οι γυναίκες συνόδευαν, σε πομπή με βραδύ βήμα, το μαθητή ή τη μαθήτρια, οι οποίοι «έφεραν επί της κεφαλής σκίμποδα πεποικιλμένων με σεντέφια και επ’ αυτού το Κοράνιον», στο σχολείο, όπου τελούνταν μια δοξολογία. 

ΠΗΓΗ - http://users.sch.gr

Γαρίφαλο

http://www.agrotikabook.gr/%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF

Γαρίφαλο

Σχεδόν όλα τα είδη του γαρίφαλου έχουν καταγωγή από Ευρώπη και Ασία. Το D.caryofyllus είναι πολυετές ποώδες φυτό, ενδημικό της περιοχής της Μεσογείου και καλλιεργείται στην Ελλάδα από την αρχαία εποχή. Στην Ελληνική φύση υπάρχουν πολλά είδη γαριφάλου όπως τα D.diflorus, D. Viscidus και D. Fruticosus. Η ονομασία Dianthus προέρχεται από την ελληνική λέξη δίανθος, που σημαίνει το άνθος του Δία. Ο Θεόφραστος το αναφέρει και ως διόσανθος. Για τους κινέζους το άνθος του γαρίφαλου συμβολίζει την σοφία και την εκπαίδευση. Για τους Ισπανούς και τους Σλοβένους είναι το εθνικό τους λουλούδι.

Ταυτότητα –μορφολογικά χαρακτηριστικά Γαρίφαλο-θάμνος

Τα γαρίφαλλα είναι αειθαλή, ποώδη καλλωπιστικά, άλλα ετήσια και άλλα πολυετή. Ανήκει στο γένος Dianthus που ταξινομούνται περισσότερα από 300 είδη φυτών. Στην οικογένεια Caryophyllaceae που ανήκει ταξινομούνται περισσότερα από 2000 είδη φυτών. Στην χώρα μας καλλιεργούνται πολλά είδη σαν καλλωπιστικά φυτά. Όπως είναι τα εξής : Dianthus caryophyllus (γαριφαλιά), Dianthus barbatus (γαρίφαλο των ποιητών), Dianthus sinensis (κινέζικο γαρίφαλο). Δημιουργεί πυκνή βλάστηση και το ύψος του κυμαίνεται από 40-50 cm ανάλογα την ποικιλία. Βεβαίως υπάρχουν και κάποιες ποικιλές νάνες που δεν ξεπερνούν τα 25 cm. Πληθώρα χρωμάτων στα άνθη. Τα φύλλα και ο βλαστός έχουν πράσινο χρώμα. Τα φύλλα αναπτύσσονται το ένα απέναντι στο άλλο, είναι απλά και μακρόστενα. Τα άνθη του γαρίφαλου είναι μεγάλα, αρωματικά, με διάμετρο 4-8 cm. Ανθίζει από τις αρχές Μαϊου μέχρι το τέλος καλοκαιριού. Για καλύτερη στήριξη του φυτού τοποθετούμε ξυλαράκια για υποστήλωση κυρίως στις ψηλές ποικιλίες. Αγαπημένα λουλούδια για πολλούς που φυτεύονται σε κήπους και βεράντες. Ένα φυτό που είναι γνωστό ως καλλωπιστικό είναι η γυψοφίλη ( Gypsofila elegans). Επίσης το γαρίφαλο καλλιεργείται και για εμπορική χρήση κομμένου λουλουδιού.

Απαιτήσεις- φροντίδες Γαρίφαλο

Θέση: Προτιμάται να φυτεύεται σε ηλιόλουστες θέσεις. Αντέχει αρκετά στις υψηλές θερμοκρασίες και στην ξηρασία του καλοκαιριού αφού έχει βαθύ ριζικό σύστημα αντιθέτως με τις χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα που παγώνει σοτυς -10ºC. Χώμα : Αποφεύγουμε τα βαριά αργιλώδη εδάφη που προκαλούν σάπισμα του ριζικού συστήματος. Προτιμάται να φυτεύεται σε ελαφρά εδάφη, με καλή αποστράγγιση. Πότισμα: Το γαρίφαλο χρειάζεται συχνά ποτίσματα αλλά όχι με μεγάλη ποσότητα. Αποφεύγουμε τα πολλά ποτίσματα γιατί προκαλούν σάπισμα στο ριζικό σύστημα. Μπορούμε να κάνουμε σκαλίσματα στο έδαφος που βοηθούν στη μείωση των ζιζανίων και της εδαφικής υγρασίας. Λίπανση : Την άνοιξη προσθέτουμε στα φυτά μας οργανική ουσία όπυ ενισχύει την ανάπτυξή του. Κλάδεμα : Καλό είναι να αφαιρούνται τα ξερά άνθη και κλαδιά ενώ στην αρχή της άνοιξης μπορεί να γίνεται κορυφολόγημα με σκοπό να έχουμε παρατεταμένη ανθοφορία. Δεν εφαρμόζουμε αυστηρό κλάδεμα. Πολλαπλασιασμός: Το γαρίφαλο πολλαπλασιάζεται εύκολα με σπόρο, με καταβολάδες και με μοσχεύματα. Κατά τον πολλαπλασιασμό με καταβολάδες προτιμούνται βλαστοί μονοετείς με ξυλοποιημένο τμήμα. Τους βυθίζουμε στο έδαφος περίπου 5 cm, τους σκεπάζουμε με χώμα, ενώ η άκρη τους βρίσκεται εκτός του εδάφους. Σε 5 βδομάδες θα έχουν ριζοβολίσει. Τα κόβουμε από το μητρικό φυτό και τα φυτεύουμε στην νέα τους θέση. Στον πολλαπλασιασμό με σπόρο τοποθετούμε τους σπόρους σε παλέτες και βλαστάνουν μετά από 2 βδομάδες σε προστατευμένο χώρο.

Με λίγα λόγια το Γαρίφαλο:

Ηλιόλουστες θέσεις 

Τακτικά ποτίσματα

Ανθεκτικό στις υψηλές θερμοκρασίες. Μέτρια ανθεκτικό στις χαμηλές θερμοκρασίες 

Άνθιση: Μαϊος-τέλος καλοκαιριού.

Ασθένειες Γαρυφαλλιάς : Σκωρίαση Αδρομυκώσεις, Αλτερναρίωση,Κλαδοσπορίωση ,Περονόσπορος , Ωίδιο , Σεπτορίωση , Προσβολή λαιμού και ριζών , Βοτρύτης , Μυκητολογικές προσβολές ,Αδροβακτηριώσεις ,Βακτηριώσεις,Ιώσεις .

Επιμέλεια κειμένων: Κούφαλη Λουίζα, Αρχιτέκτων Τοπίου

Η ΤΕΧΝΙΤΗ ΛΙΜΝΗ ΜΠΡΑΜΙΑΝΩΝ - ΝΟΜΟΣ ΛΑΣΙΘΙΟΥ

http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2013/10/blog-post_6987.html?spref=fb

Η ΤΕΧΝΙΤΗ ΛΙΜΝΗ ΜΠΡΑΜΙΑΝΩΝ - ΝΟΜΟΣ ΛΑΣΙΘΙΟΥ

Το φράγμα των Μπραμιανών στην Ιεράπετρα λίγα πράγματα θυμίζουν ότι βρισκόμαστε σε μια τεχνητή λίμνη. Ο κυματισμός, το βαθύ γαλάζιο και τα καθαρά νερά μόνο σε ένα θαλασσινό περιβάλλον μπορούν να ανήκουν. Το βλέμμα απλώνεται στο γαλάζιο. Παντού γήινα χρώματα και στον ορίζοντα οι κορυφές των Λασιθιώτικων βουνών που τροφοδοτούν με νερό την λίμνη. Ο υγροβιότοπος των Μπραμιανών δημιουργήθηκε με το πέρασμα του χρόνου στα όρια της τεχνητής λίμνης των Μπραμιανών.

Το ομώνυμο φράγμα βρίσκεται κοντά στην πόλη της Ιεράπετρας και έχει συνολική επιφάνεια 1.350.000 μ2. Η χωρητικότητα της λίμνης είναι 15.000.000 μ3 νερό. Από τη λίμνη αυτή αρδεύονται περίπου30.000 στρέμματα θερμοκηπιακών καλλιεργειών. Η λίμνη τροφοδοτείται με νερό από διάφορους υδροφόρους αγωγούς. Ιδιοκτησιακά ανήκει στο Δημόσιο ενώ η εκμετάλλευση και η διαχείριση του γίνεται από τον ΤΟΕΒ Ιεράπετρας.

Πρόκειται για τον μεγαλύτερο σε έκταση υγρότοπο της Νότιας Ελλάδας.Δημιουργήθηκε πριν από περίπου 15 χρόνια αλλά γρήγορα απέκτησε μεγάλη σημασία γιατί βρίσκεται σε περιοχή που αποτελεί μεταναστευτική οδό για πολλά πουλιά. Στη λίμνη ξεχειμωνιάζουν αρκετές χιλιάδες πουλιών.

http://fragma.wikidot.com

Το Δαχτυλίδι

Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications.

Έξι γενιές Ελλήνων διασχίζουν ενάμιση αιώνα ιστορίας. Ενάντια στη μοίρα και συχνά ενάντια στη λογική, Το Δαχτυλίδι ξετυλίγει μέσα στις γεμάτες αλήθεια σελίδες του μια συγκινητική ιστορία για την αγάπη, την αξιοπρέπεια και την πατρίδα. Σε μία εβδομάδα στα βιβλιοπωλεία.
ΞΕΦΥΛΛΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ: http://www.dioptra.gr/FlippingBook/314/el/To-daxtulidi/ #βιβλίο

Γκράχαμ Γκρην

 Bigbook.gr.

O Γκράχαμ Γκρην (Henry Graham Greene, 1904-1991) ήταν Άγγλος μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός.
Οι εγκύκλιες σπουδές του ήταν στο σχολείο που διηύθυνε ο πατέρας του. Λόγω ψυχολογικών προβλημάτων υποβλήθηκε σε ψυχαναλυτική θεραπεία πριν φοιτήσει στην Οξφόρδη. Το 1926 προσχώρησε στον Ρωμαιοκαθολικισμό, η επήρεια του οποίου είναι εμφανής σε πολλά από τα έργα του. Την ίδια χρονιά προσλήφθηκε στους the Times αλλά ύστερα από δύο χρόνια, αμέσως μετά την δημοσίευση του πρώτου του βιβλίου, παραιτήθηκε και αφοσιώθηκε στη συγγραφή και στην κριτική.

Τα πρώτα του έργα ήταν κατασκοπικά και αστυνομικά. Αργότερα κυριάρχησε ο Καθολικισμός και περισσότερη εμβάθυνση στον ψυχικό κόσμο των ηρώων του. Το αξιοσημείωτο με τον Γκρην ήταν ότι κατόρθωσε να γίνει δημοφιλής γράφοντας σοβαρή λογοτεχνία.
Επιλογή έργων

England Made Me (Η Αγγλία με έκανε, 1935)
A Gun for Sale (Ένα όπλο για πούλημα, 1936)
Brighton Rock (Μπράιτον Ροκ, 1938)
The Confidential Agent (Ο έμπιστος πράκτωρ, 1939)
The Power and the Glory (Η δύναμις και η δόξα, 1940)
The Ministry of Fear (Το υπουργείο του φόβου, 1943)
The Heart of the Matter (Η ουσία της υπόθεσης, 1948)
The Third Man (Ο τρίτος άνθρωπος, 1949)
The End of the Affair (Το τέλος της υπόθεσης, 1951)
The Quiet American (Ο ήσυχος Αμερικανός, 1955)
Loser Takes All (Ο χαμένος τα παίρνει όλα, 1955)
Our Man in Havana (Ο άνθρωπός μας στην Αβάνα, 1958)
A Burnt-Out Case (Μια χαμένη υπόθεση, 1960)
The Comedians (Οι κωμικοί, 1966)
Travels with My Aunt (Ταξίδια με την θεία μου, 1969)
The Honorary Consul (Ο επίτιμος πρόξενος, 1973)
Doctor Fischer of Geneva or The Bomb Party (Ο Δρ. Φίσερ της Γενεύης ή Το πάρτυ της βόμβας, 1980)
Monsignor Quixote (Μονσινιόρ Κιχώτης, 1982)
The Tenth Man (Ο δέκατος άνθρωπος, 1985)
The Living Room (δράμα, 1953)

Ελληνικές μεταφράσεις

Μπράιτον Ροκ : Ελένη Μαύρου ("Σμίλη", 1990)
Η δύναμις και η δόξα : Λένα Σακελλαρίου ("ΒΙΠΕΡ", 1972)
Η ουσία της υπόθεσης : Βαγγ.Κατσάνης ως Ουσία και βάθος ("Ψυχογιός", 1983)
Ο τρίτος άνθρωπος : Δήμητρα Τσουκαλά ("Άγκυρα", 1998)
Το τέλος της υπόθεσης : Μαρλένα Γεωργιάδη ("Οι Εκδόσεις των Φίλων", 1980)
Ο άνθρωπός μας στην Αβάνα : Γ.Βιτιβίλιας ("Φέξης", 1959)
Μια χαμένη υπόθεση : Γιώργος Παπουτσάκης ("Φέξης", 1962 και "Καρανάσης", 1979)
Οι κωμικοί : Βαγγ.Κατσάνης ως Οι θεατρίνοι ("Ψυχογιός", 1984)
Ταξίδια με την θεία μου : Βόδας Κοραής ("ΦΛΙΠΠΕΡ", 1973)
Μονσινιόρ Κιχώτης : Γιάννης Κωστόπουλος ("Ψυχογιός", 1983)
Ο δέκατος άνθρωπος : Γιάννης Κωστόπουλος ("Ψυχογιός", 1985)

Το δράμα του The Living Room (1953) έχει μεταφραστεί στα ελληνικά από τον Νίκο Γκάτσο. Η συλλογή διηγημάτων του May We Borrow Your Husband ? (Μπορείς να μας δανείσεις τον άντρα σου ; 1967) μεταφράστηκε από την Τερέζα Βεκιαρέλλη ("Μεταίχμιο", 2003)

Πολλά από τα έργα του μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο, κάποια μάλιστα περισσότερες από μία φορές. Ο Τρίτος άνθρωπος είναι η πιο γνωστή από τις ταινίες που βασίστηκαν σε έργα του.

http://el.wikipedia.org/wiki/Γκράχαμ_Γκρην

Τα Eλληνικά φαρμακευτικά κρασιά

http://www.agrotikabook.gr/%CF%84%CE%B1-e%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%86%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%AC

Τα Eλληνικά φαρμακευτικά κρασιά

Γενικά όλα τα φτιαχτά κρασιά παίρνουν τις ιδιότητες αυτών που τους προσθέτουμε και για αυτό είναι εύκολο σε όσους γνωρίζουν τη φύση των φυτών να διαπιστώσουν και τις ιδιότητες των κρασιών. Η χρήση των κρασιών όμως ενδείκνυται σε όσους δεν έχουν πυρετό, ενώ φτιάχνεται από αυτό ξίδι, το οποίο χρησιμεύει σε παρόμοιες παθήσεις.

-Το κρασί από τη σκιλλοκρεμμύδα φτιάχνεται έτσι:
Αφού κόψεις όπως έχω πει, τη σκιλοκρέμμυδα ξέρανε στον ήλιο, έπειτα κόψε από αυτή μία μνα και κοσκίνισέ τη σε λεπτό κόσκινο περί ένδυσε το με αραιό ύφασμα και βούτηξε το σε 20 ξέστες καλού και πρόσφατου μούστου, άφησέ το να μουσκέψει για 3 μήνες, μετά από αυτά αφού μεταφέρεις το κρασί σε άλλο αγγείο, φύλαξέ το αφού το βουλώσεις επιμελώς.
Είναι κατάλληλο δε για τις δυσπεψίες και τις αλλοιώσεις της τροφής και για όσους την κάνουν εμετό, για αυτούς που μαζεύουν παχύρευστα υγρά στο στομάχι ή στην κοιλιά τους, για όσους πάσχουν από την σπλήνα τους, από ίκτερο, από, καχεξία, υδρωπικία, δυσουρία, κολικούς, φουσκώσεις, παραλύσεις, σκοτοδίνες, χρόνια ρίγη, ρίξεις των ιστών, ενώ προκαλεί και την έμμηνο ρύση, ενοχλεί ελάχιστα τα νεύρα.Καλύτερο είναι το παλιό.
Πρέπει να αποφεύγετε η χρήση του στους πυρετούς και σε αυτούς που έχουν εσωτερικά έλκος.
-Το κυδωνίσιο κρασί, το οποίο μερικοί αποκαλούν μηλίσιο, παρασκευάζεται ως εξής:
Αφού βγάλεις από τα κυδώνια το σπέρμα και τα κόψεις όπως τη ράπα, ρίξε 12 μνες σε ένα αμφορέα μούστου για 30 ημέρες και αφού το σουρώσεις φύλαξέ το.
Παρασκευάζεται δε και αλλιώς
Πρέπει να στύψουμε μετά το κόψιμο τα κυδώνια, να ανακατέψουμε σε δώδεκα ξέστες από το χυμό, ένα ξέστη από μέλι και να το φυλάξουμε
Είναι στυπτικό, καλό για το στομάχι, αρμόζει στις δυσεντερίες και για όσους πάσχουν από το συκώτι, από νεφρίτιδες και από δυσουρία
-Το κρασί από αχλάδια παρασκευάζεται όμοια όπως από κυδώνια, ας μην είναι όμως τα αχλάδια πολύ ώριμα. Με τον ίδιο τρόπο παρασκευάζονται τα κρασιά από χαρούπια, από μέσπιλα και από σούρβα.
Όλα είναι στυπτικά, στυφά και καλά για το στομάχι, ενώ σταματούν τις εσωτερικές καταρροές.
-Το κρασί από ρόδια παρασκευάζεται δε έτσι:
Αφού πάρεις ώριμα ρόδια χωρίς κουκούτσια και αποθλίψεις τον χυμό των σπυριών τους, φύλαξέ τον, ή αφού τον βράσεις έως ότου να μείνει το ένα τρίτο, έτσι φύλαξέ το.
Κάνει καλό στις εσωτερικές καταρροές και στους πυρετούς με διάρροια. Είναι δε ευστόμαχος και στεγνωτικός της κοιλιάς και διουρητικός.
-Το κρασί από τριαντάφυλλα παρασκευάζεται ως εξής:
Τριαντάφυλλα φετινά ξερά κοπανισμένα μία μνα αφού δέσεις με ύφασμα, ρίξε το σε 20 ξέστες μούστου και βούλωσέ τον σφιχτά. Μετά από 3 μήνες σούρωσέ το, μετάγγισέ και φύλαξέ το.
Είναι χρήσιμο δε για τον απύρετο πόνο και τη πέψη του στομαχιού, αν πίνεται μετά το φαγητό, για τις ευκοιλιότητες και τις δυσεντερίες.
-Ροδόμελι:
Παρασκευάζεται δε και από χυμό τριαντάφυλλων και μελιού ανακατεμένο, οποίος καλείται ροδόμελι
Αρμόζει για τις τραχύτητες του λάρυγγα.
-Για να παρασκευάσουμε κρασί από μύρτα:
Παίρνουμε μαύρα μύρτα που έχουν παραωριμάσει. Τα κόβουμε και εκθλίβουμε το χυμό τους με πιεστήριο και το βάζουμε σε αγγεία.
Άλλοι το βράζουν έως να μείνει το ένα τρίτο.
Μερικοί αφού αφήσουν στον ήλιο και ξεράνουν τα μύρτα, προσθέτουν σε μια χοίνικα κοπανισμένων μύρτων τρεις κοτύλες νερό και την ίδια ποσότητα παλιού στυφού κρασιού και έτσι το στύβουν και το φυλάνε.
Είναι ικανώς στυπτικός και ευστόμαχος, χρήσιμος για το στομάχι και την κοιλιά που έχουν καταρροή, για τα εσωτερικά έλκη και τη διάρροια. Μαυρίζει μάλιστα τις τρίχες στη κεφαλή.
-Το κρασί μυρτιάς(myrtus communis) παρασκευάζεται ως εξής:
Πρέπει αφού πάρουμε από τις μαύρες μυρτιές τα βλαστάρια και τα φύλλα μαζί με τα μύρτα, να τα κοπανίσουμε και να προσθέσουμε δέκα μνες κοπανισμένης μυρτιάς σε τρεις χόες μούστου και να τους βράσουμε έως να μείνουν δύο και αφού τους σουρώσουμε να τους φυλάξουμε.
Αυτό κάνει για τα έλκη που φθείρουν τις τρίχες της κεφαλής και τη πιτυρίαση, για τα εξανθήματα, για τα ούλα, για τις αμυγδαλές και για τα αυτιά που τρέχουν πύο, αναστέλει και την εφίδρωση.
-Το κρασί από σχίνο παρασκευάζεται με παρόμοιο τρόπο με αυτόν της μυρτιάς και με τον ίδιο τρόπο και το κρασί τερέβινθου, γιατί παίρνονται και από αυτά τα φυτά τα βλαστάρια μαζί με τους καρπούς τους.
-Η ρετσίνα στα διάφορα έθνη παρασκευάζεται με ποικίλους τρόπους. Περισσότερο δε στη Γαλατία επειδή ξινίζει το κρασί, καθώς μένει το σταφύλι άγουρο λόγο του κρύου, αν δε προστεθεί ρετσίνι πεύκου.
Κοπανίζεται δε μαζί με το φλοιό το ρετσίνι και προστίθεται μισή κοτύλι σε ένα κεράμιο.
Και οι μεν το σουρώνουν αφού ζυμωθεί, χωρίζοντας το ρετσίνι και οι δε όπως είναι. Όταν παλιώσουν δε γίνονται ευχάριστα.
Όλα όμως αυτά τα κρασιά προκαλούν πονοκέφαλο και σκοτοδίνες, είναι όμως πεπτικά και διουρητικά, κατάλληλα για όσους έχουν καταρροές και βήχα, κοιλιακά, δυσεντερία και υδρωπικία, καθώς και για γυναίκες που έχουν αιμορραγία, αλλά και ως κλύσμα όσων έχουν βαθιά έλκος. Η μαύρη ρετσίνα είναι πιο στυπτική από τη λευκή.
-Το κρασί από κουκουνάρια παρασκευάζεται:
Μουσκεμένα σε μούστο προσφάτων κομμένων και θρυμματισμένων κουκουναριών
Κάνει δε τα ίδια που κάνει και η ρητίνη(ρετσίνα).
Αν κανείς μουσκέψει τα κουκουνάρια σε γλυκό κρασί και τα βράσει, αρμόζει και σε αυτούς που έχουν φθίση αν πίνεται αρκετό.
-Το κρασί από κέδρο, άρκευθο, κυπαρίσσι, δάφνη, πεύκο ή έλατο παρασκευάζεται ομοίως.
Πρέπει σχίζοντας τα πρόσφατα κομμένα ξύλα, όταν βγάζουν τον καρπό να τα τοποθετούμε στον ήλιο ή σε ζεστό λουτρό ή κοντά στη φωτιά, ώστε να ιδρώσουν και να προσθέσουμε μία μνα από αυτά σε ένα χόα του κρασιού, άφησε το κάτω για δύο μήνες, έπειτα το μεταγγίζεις και αφού το ηλιάσεις το φυλάς.
Τα φαρμακευτικά κρασιά είναι ακατάλληλα για όσους είναι υγιείς. Όλα αυτά είναι θερμαντικά, διουρητικά και ελαφρώς στυπτικά. Το δάφνινο κρασί είναι πιο θερμαντικό.
-Γίνεται δε κρασί και από το καρπό των μεγαλύτερων κέδρων.
Πρέπει σε ένα χοά του μούστου να προσθέσουμε μισή μνα κοπανισμένων κεδρόμηλων και να τον αφήσουμε στον ήλιο για σαράντα ημέρες και μετά από αυτά να σουρώσουμε το κρασί και να το μεταγγίσουμε. Γίνεται και το κρασί από τον καρπό της άρκευθου ομοίως με τα κεδρόμηλα και κάνει τα ίδια.
-Το κέδρινο κρασί γίνεται έτσι:
Αφού πλύνουν το κέδρινο ρετσίνι με γλυκό νερό, αλείφουν με ένα κεράμιο με ένα κύανθο και έτσι το γεμίζουν με μούστο.
Και αυτό γίνεται θερμαντικό και λεπτυντικό, κατάλληλο για το χρόνιο βήχα που δε συνοδεύεται από πυρετό και για τους πόνους του θώρακα, τους κολικούς, τα έλκη στη κοιλιά και στα έντερα, όσους έχουν εμπυήματα και υδρωπικία και όσες έχουν υστερικούς πνιγμούς. Κάνει και για τις λεβίθες και για τα ρίγη, βοηθά και όσους έχουν δαγκωθεί από φίδι και σκοτώνει τα ερπετά και θεραπεύει τους πόνους στα αυτιά όταν ενσταλάζεται.
-Το κρασί αψιθιάς παρασκευάζεται με ποικίλους τρόπους:
Γιατί οι μεν σε 48 ξέστες μούστου προσθέτουν μία λίτρα Ποντιακής αψιθιάς και τον βράζουν μέχρι να μείνει το ένα τρίτο, έπειτα αφού προσθέσουν ενενήντα ξέστες μούστου και μισή λίτρα αψιθιάς και αφού τα ανακατέψουν καλά, το αδειάζουν σε αγγεία και αφού καταλαγιάσει, το σουρώνουν και το φυλάνε.
Οι δε μουσκεύουν μία μνα αψιθιάς σε ένα αμφορέα μούστου για τρεις μήνες.
Άλλοι βάζουν μια μνα αψιθιάς σε ένα κεράμιο για δυο μήνες, αφού την κοπανίσουν και τη δέσουν σε αραιό ύφασμα.
Άλλοι ρίχνουν σε είκοσι ξέστες του μούστου μία λίτρα αψιθιάς και δύο ουγκιές ξερό ρετσίνι πεύκου. Μετά από δέκα ημέρες το σουρώνουν και το φυλάνε.
Είναι ευστόμαχο, διουρητικό, χρήσιμο για όσους πάσχουν από το συκώτι, από τα νεφρά και από ίκτερο και για όσους έχουν δυσπεψία, ανορεξία και βλάβη στο στομάχι, για το χρόνιο τέντωμα του υποχονδρίου και φουσκώσεις, για τις στρογγυλές λεβίθες, για την αναστολή της έμμηνου ρύσης, αρμόζει στη δηλητηρίαση από ιξία να πίνεται σε μεγάλη ποσότητα και να αποβάλλεται με εμετό.
-Το καλύτερο κρασί υσσώπου είναι αυτό που φτιάχνεται από ύσσωπο της Κιλικίας και παρασκευάζεται ομοίως με το κρασί της αψιθιάς. Πρέπει σε ένα κεράμιο του μούστου να προσθέτουμε μία λίτρα κοπανισμένων φύλλων υσσώπου, δένοντας τα σε αραιό ύφασμα.
Βυθίζονται μαζί και πετρούλες, για να καθίσει στο πάτο το δέμα. Μετάγγισε το μετά από σαράντα ημέρες αφού το σουρώσεις.
Ενδείκνυται στις παθήσεις του θώρακα, των πλευρών και του πνεύμονα, στους παλαιούς βήχες και άσματα. Είναι δε και διουρητικό και αρμόζει σε όσους έχουν κολικούς, στα ρίγη των περιοδικά εμφανιζόμενων πυρετών. Προκαλεί και την έμμηνο ρύση.
-Κρασί τραγορίγανης:
Ρίξε σε τέσσερις ξέστες μούστου τέσσερις δραχμές τραγορίγανης μέσα σε πανί για τρεις μήνες και μετάγγισε το σε αγγεία.
Αρμόζει στους κολικούς, στις ρίξεις των μυϊκών και νευρικών ιστών, στους πόνους των πλευρών, στα γουργουρητά των αερίων και στις δυσπεψίες.
-Κρασί από βούνιο:
Κοπάνισε δύο δραχμές από βούνιο, ρίχτες σε τέσσερις κοτύλες μούστου και κάνε τα υπόλοιπα με τον ίδιο τρόπο.
Αρμόζει στους στομαχικούς, και στους κεκοπωμένους από τη πολλή οπλομαχία ή ιππασία.
-Κρασί δίκταμου:
Μούσκεψε με τον ίδιο τρόπο τέσσερις δραχμές δίκταμου σε οκτώ κοτύλες μούστου.
Κάνει καλό σε όσους έχουν ναυτία στο στομάχι, προκαλεί την έμμηνο ρύση και τον καθαρισμό μετά τον τοκετό.
-Κρασί από πράσιο:
Από ακμαίο πράσιο κοπάνισε τα φύλλα, πρόσθεσε δύο χοίνικες σε ένα αμφορέα μούστου και κάνε τα υπόλοιπα με τον ίδιο τρόπο.
Αρμόζει στις παθήσεις του θώρακα και σε όσα αρμόζει το πράσιο.
-Θυμαρίσιο κρασί:
Θυμάρι κοπανισμένο και κοσκινισμένο εκατό δραχμές δέσε το σε πανί και ρίξτο μέσα σε ένα αμφορέα μούστου.
Αρμόζει στις δυσπεψίες, στις ανορεξίες, στη κακή λειτουργία των νεύρων, στους πόνους του υποχόνδριου, στις χειμωνιάτικες ανατριχίλες και στα τσιμπήματα από δηλητηριώδη ζώα που παγώνουν και προκαλούν δυσκαμψία.
-Το κρασί από θρούμπι παρασκευάζεται με τον ίδιο τρόπο και κάνει καλό στα ίδια.
-Το ριγανίσιο κρασί παρασκευάζεται από την Ηρακλεώτικη ρίγανη με τον ίδιο τρόπο με το θυμαρίσιο, κάνει καλό στα ίδια.
-Τα κρασιά από καλαμίνθη, φλισκούνι και αβρότονο παρασκευάζονται όμοια με το θυμαρίσιο
Κάνουν καλό στους στομαχικούς, ανορεκτικούς και στον ίκτερο γιατί είναι διουρητικά.
-Το κρασί από κόνυζα ομοίως παρασκευάζεται
Είναι από όλα πιο κατάλληλο για τα δαγκώματα των φιδιών
-Κρασί δαύκου:
Χοντροκομμένη ρίζα του δαύκου εξήντα δραχμές βούτηξε ομοίως σε ένα κεράμιο μούστου και μετά μετάγγισε το κρασί σε δοχεία.
Κάνει καλό στους πόνους του θώρακα, του υποχόντριου και της μήτρας, προκαλεί την έμμηνο ρύση, το ρέψιμο και τα ούρα, αρμόζει και στο βήχα και στις ρίξεις των μυϊκών και νευρικών ιστών.
-Το κρασί φασκόμηλου παρασκευάζεται με τον ίδιο τρόπο:
Ρίξε εβδομήντα δραχμές φασκόμηλου σε ένα αμφορέα δηλαδή κεράμιο μούστου.
Κάνει καλό στους πόνους των νεφρών , της ουροδόχου κύστης και των πλευρών, στις αιμοπτύσεις, στον βήχα, στις ρήξεις των μυϊκών και νευρικών ιστών, στις συνθλίψεις και στο στέγνωμα της έμμηνου ρύσης.

Οι μονάδες βάρους και όγκου των αρχαίων Ελλήνων, όπως διαμορφώθηκαν τελικά και αναφέρονται από τον Διοσκουρίδη ήταν οι εξής:

Μονάδες βάρους/ Γραμμάρια
Κεράτιον = 0.189 γραμμάρια
Θέρμος = 2 κεράτια = 0,78
Όβολος= 3 κεράτια = 0,598
Κύαμος αιγύπτιος= 1 ½ όβολοι = 0,852
Γράμμα= 2 όβολοι = 1.137
Τριόβολον= 3 όβολοι = 1.794
Δραχμή, ολκή= 3 γράμματα = 3.411
Κάρυον βασιλικόν = 13.644
Ουγγία= 8 δραχμές = 27.88
Ξέστης = 1/6 λίτρας = 54.58
Τέταρτον = 81.86
Λίτρα= 12 ουγγίες = 324.45
Μνά = 436.6
Μονάδες όγκου/ Λίτρα
Κοχλιάριον, κόχλος = 0.0046
Χήμη, κόγχη = 0.0114
Κύαθος = 0.0476
Μύστρον μέγα = 0.068
Οξύβαφον = 0.684
Τέταρτον = 0.137
Κοτύλη, τρυβλίον = 0.274
Ξέστης = 0.547
Χοίνιξ = 1.094
Χους = 3.282
Ούρνα = 13.130
Αμφορεύς, κεράμιον = 26.260
Μετρητής = 39.360
Οι δοσολογίες των φαρμάκων συνήθως αναγραφόταν σε δραχμές.
Το μύστρον και το κοχλιάριον ήταν κυμαινόμενες μονάδες.
Πηγή: Διοσκουρίδης-Περί ύλης ιατρικής βιβλίον Ε'