Β.ΚΟΡΝΑΡΟΣ "ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ"απόσπασμα

 Β.ΚΟΡΝΑΡΟΣ "ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ"απόσπασμα
Ήρθεν η ώρα κι ο καιρός κι η μέρα ξημερώνει να φανερώσει ο Ρώκριτος το πρόσωπο που χώνει. Εφάνη ολόχαρη η αυγή και τη δροσούλα ρίχνει, σημάδια τση ξεφάντωσης κείνη την ώρα δείχνει.
Χορτάρια εβγήκαν εις τη γη, τα δεντρουλάκια ανθίσα
κι από τσ' αγκάλες τ' ουρανού γλυκύς βορράς εφύσα.
Τα περιγιάλια ελάμπασι κι η θάλασσα εκοιμάτο,
γλυκύς σκοπός εις τα δεντρά κι εις τα νερά εγρικάτο.
Ολόχαρη και λαμπυρή η μέρα ξημερώνει,
εγέλαν η ανατολή κι η δύση καμαρώνει.
Ο ήλιος τες ακτίνες του παρά ποτέ στολίζειμε λάμψη,
κι όλα τα βουνά και κάμπους ομορφίζει.
Χαμοπετώντας τα πουλιά εγλυκοκιλαδούσα,
στα κλωναράκια των δέντρων έσμιγαν κι εφιλούσα.
Δυο δυο εζευγαρώνασι, ζεστός καιρός εκίνα,
έσμιξες, γάμους και χαρές εδείχνασι κι εκείνα.
Εσκόρπισεν η συννεφιά, οι αντάρες εχαθήκα,
πολλά σημάδια τση χαράς στον ουρανό εφανήκα.
Παρά ποτέ τως λαμπυρά, τριγύρου στολισμένα,
στον ουρανό είν' τα νέφαλα σαν παραχρουσωμένα.
Τα πάθη πλιο δεν κιλαδείτο πρικαμένο αηδόνι,
αμέ πετά πασίχαρο, μ' άλλα πουλιά σιμώνει.
Γελούν τση χώρας τα στενά κι οι στράτες καμαρώνου,
όλα γρικούν κουρφές χαρές κι όλα τσι φανερώνου.

Η πρώτη καρτ-ποστάλ

 Με αφορμή την σημερινή μέρα 23 Μαίου1873 - Η πρώτη καρτ-ποστάλ αποστέλλεται από το Σαν Φρανσίσκο.... Η ιστορία της καρτ-ποστάλ στην Κρήτη... άρθρο του Παπαδάκη Μιχάλη (Δάνδολος).
Η ιστορία της καρτ-ποστάλ ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1869, από μια ιδέα του Αυστριακού Εμμανουήλ Χέρμαν, καθηγητή στην Στρατιωτική Ακαδημία της Βιέννης. Η ιδέα που είχε ο Εμ. Χέρμαν υλοποιήθηκε σχετικά σύντομα για την εποχή, από το Αυστριακό Ταχυδρομείο, την 1 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου. Μετά την υλοποίηση από την Αυστρία, ακολούθησαν η Μεγάλη Βρετανία και η Ελβετία το 1870, η Γαλλία το 1873, η Ιταλία το 1874, κ.α. Εκτός Ευρώπης πρώτος έθεσε σε κυκλοφορία καρτ-ποστάλ ο Καναδάς το 1871 και μετά οι Η.Π.Α. το 1873.
Στη Ελλάδα, έκαναν την εμφάνισή τους, πρώτα τα ξένα καρτ-ποστάλ, τον Μάιο του 1876. Είκοσι χρόνια αργότερα, γύρω στο 1896, άρχισαν να τυπώνονται και να κυκλοφορούν τα πρώτα καρτ-ποστάλ με θέματα παρμένα από τον Ελλαδικό χώρο, από ξένους εκδότες.
Η Κρήτη την εποχή αυτή βρίσκεται στο πόδι. Η μια επανάσταση, διαδέχεται την άλλη, ενάντια στον Τούρκο δυνάστη. Μετά από πολλές περιπέτειες, οι Κρητικοί αναγκάζονται να δεχθούν τις προτάσεις των Ευρωπαικών Δυνάμεων, για Προσωρινό πολίτευμα της Κρήτης, με τον όρο ότι τα Τουρκικά στρατεύματα θα φύγουν από την Κρήτη. Το νησί ελευθερώνεται τελικά από τον Τουρκικό ζυγό, το Νοέμβριο του 1898.
Την ίδια περίοδο, που οι Κρητικοί προσπαθούν να ελευθερωθούν, έρχεται στο νησί και η φωτογραφική τέχνη, μέσω Ευρώπης και Τουρκίας (Σμύρνης και Κωνσταντινούπολης κυρίως). Οι φωτογράφοι που βρίσκονται στην Κρήτη, στην αρχή είναι κυρίως ξένοι, λίγοι οι σπουδαγμένοι πάνω στα μυστικά της φωτογραφικής τέχνης. Οι περισσότεροι είναι ερασιτέχνες με αρκετό μεράκι και αγάπη για την νέα τέχνη που μπορεί και αποθανατίζει στιγμές του βίου τους.
Παρ’ όλα αυτά επαγγελματίες και ερασιτέχνες συναγωνίζονται, και η φωτογραφική τέχνη θα φτάσει σε ψηλά επίπεδα στο νησί.
Γύρω στα 1897, αρχίζουν να τυπώνονται και να κυκλοφορούν στην Κρήτη τα πρώτα Κρητικά καρτ-ποστάλ. Οι φωτογράφοι που βρίσκονται στο νησί, βγάζουν το ένα θέμα μετά το άλλο, τροφοδοτώντας έτσι τους εκδότες των καρτ-ποστάλ.
Πρωτοπόροι φωτογράφοι και παράλληλα εκδότες καρτ-ποστάλ είναι ο R. KRUGER (Γερμανός), ο J. BERINDA (Αυστριακός), ο R. Behaeddin Μπαριτάκης (Τουρκοκρητικός) και ο E.A.CAVALIERO (Ιταλός). Αυτοί είναι και οι πρώτοι που αποτυπώνουν πάνω στο φωτογραφικό χαρτί, τα Κρητικά θέματα, ο καθένας με την δική του ευαισθησία και βλέμμα…..

Πρώτοι Κρητικοί εκδότες εμφανίζονται οι ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΝΤΖΙΒΕΛΑΚΗ, ο Ε. ΣΠΑΝΔΑΓΑΚΗΣ και ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ (γεννήθηκε στο Βόλο και ήρθε στην Κρήτη το 1895, όπου έζησε και δημιούργησε, στα Χανια, όπου και πέθανε το 1914), που ήταν ένας από τους καλύτερους φωτογράφους του νησιού πουλούσε τα θέματά του στους εκδότες καρτ-ποστάλ.
Στις 19 Οκτωβρίου 1898, διορίζεται Ύπατος Αρμοστής της Κρήτης, ο Πρίγκιπας Γεώργιος. Αμέσως μετά αρχίζει η οργάνωση των υπηρεσιών του νησιού. Με αλλεπάλληλα διατάγματα που υπογράφει ο Πρίγκιπας Γεώργιος, από τις 29 Οκτωβρίου και μετά, αρχίζει να λειτουργεί η “ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΩΝ”. Στις 18 Δεκεμβρίου 1899 το “Διάταγμα περί των τύπων κ.λ.π.”, στο άρθρο 5 και 6 καθορίζει τον τύπο, το μέγεθος, κ.τ.λ. των επιστολικών δελταρίων (καρτ-ποστάλ), που ετοιμάζει αμέσως και εκδίσει η ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ.
Το άρθρο 6 έλεγε: “Το επιστολικόν δελτάριον σχήματος ορθογωνίου, μήκους 14 και πλάτους 9 εκατοστομέτρων φέρει εκτετυπωμένας διά του αυτού χρώματος του γραμματοσήμου τας λέξεις “ΚΡΗΤΗ CRETE” Επιστολικόν Δελτάριον “CARTE POSTALES” και πλαγίως ως επί της αριστεράς πλευράς τας λέξεις. Επί του προσθίου μέρους τίθεται μόνο η επιγραφή CE COTE EST KESERYE A APRESSE”.Τελικά η “ΚΡΗΤΙΚΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ” θα εκδώσει 2 τύπους επιστολικών δελταρίων (καρτ-ποστάλ), τα Απλά και τα Διπλά. Τα Απλά έχουν τυπωμένα επάνω τους το 10λεπτο της πρώτης σειράς του 1900 και τα Διπλά είναι δίφυλλα, έτσι που το ένα φύλλο χρησιμοποιείται σαν δελτάριο αποστολής και το άλλο σαν απαντητικό δελτάριο από τον παραλήπτη. Τέλος έχουν προπληρωμένη την απάντηση του παραλήπτη. Τα δελτάρια αυτά τυπώθηκαν στο τυπογραφείο του Λονδίνου “BRADBURG WILKINSON AND CO LTD”. το 1908, η “ΚΡΗΤΙΚΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ” θα εκδώσει άλλα επιστολικά δελτάρια με τυπωμένο πάνω τους το 10λεπτο του 1907. Οι τύποι είναι πάλι δύο. Τα Απλά που χρησιμοποιούνται για την εσωτερική αλληλογραφία και τα Απλά με πληρωμένη την απάντηση, που χρησιμοποιούνται για την διεθνή αλληλογραφία.
Η “ΚΡΗΤΙΚΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ” θα σταματήσει την έκδοση των επιστολικών δελταρίων, όταν πια γίνει η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ με την Ελλάδα και θα χρησιμοποιεί τα επιστολικά δελτάρια των Ελληνικών Ταχυδρομείων μετά το 1913.
Το 1905 επίσης τα ΚΡΗΤΙΚΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΑ κυκλοφόρησαν δελτάρια που πάνω τους είχαν αποτυπωμένες τις αξίες των 9 γραμματοσήμων της 2ης σειράς του 1905. Τα δελτάρια αυτά έστειλαν τα ΚΡΗΤΙΚΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΑ σε προσωπικότητες της εποχής και ήταν μεγαλύτερα σε μέγεθος των κανονικών καρτ-ποστάλ.
Οι λεζάντες των πρώτων Κρητικών καρτ-ποστάλ ήταν συνήθως δίγλωσσες, Ελληνικά-Γαλλικά ή Ελληνικά-Ιταλικά ή Ελληνικά-Γερμανικά. Οι περισσότερες από τις κάρτες αυτές είναι τυπωμένες στην Γαλλία και στην Γερμανία.
Μετά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, ο πρώτος που τύπωσε Κρητικές καρτ-ποστάλ, ήταν ο Ρεθυμνιώτης στην καταγωγή, εγκαταστημένος στα Χανιά, Αλέξανδρος Κ. Δουρδάκης, το 1944. Τα καρτ-ποστάλ που κυκλοφόρησε ήταν σκίτσα που ζωγράφιζε και τα επιχρωμάτιζε μετά το τύπωμα ο ίδιος. Μερικά απ’ αυτά έχουν σαν θέμα τους τον προηγηθέντα πόλεμο.

Πηγη : worldpress

Ο θάνατος του Τάλω

http://eleysis69.wordpress.com

Ο θάνατος του Τάλω – Κλασική Αγγειογραφία, Ύστερη Κλασική Ι, Ζωγράφος του Τάλω

Ελικωτός κρατήρας  400-395 π.Χ., ύψος 75 εκ. Naples, Museo Nazionale Archeologico

Στο αγγείο απεικονίζεται ο θάνατος του χάλκινου γίγαντα Τάλω, που φύλαγε την Κρήτη, από τους Αργοναύτες, κατά τη διάρκεια της Αργοναυτικής εκστρατείας. Σύμφωνα με το μύθο το χάλκινο αυτό “ρομπότ” περιπολούσε τρεις φορές την ημέρα την Κρήτη, αποτρέποντας οποιονδήποτε ανεπιθύμητο να αποβιβαστεί στο νησί. Το μόνο τρωτό του σημείο βρισκόταν στη φτέρνα, όπου μια μεμβράνη ή ένα καρφί έκλεινε τη φλέβα με το ιχώρ (αίμα των θεών) που διαπερνούσε όλο του το κορμί. Οι Αργοναύτες, αφού αποβιβάστηκαν στο νησί, κατάφεραν να αφαιρέσουν το σφράγισμα με τη βοήθεια της Μήδειας.

Στο μέσο της σύνθεσης ψυχορραγεί ο Τάλως, μπροστά από τον ιερό πλάτανο της Κρήτης, εκεί όπου είχε σμίξει ο Δίας με την Ευρώπη. Τον Τάλω συγκρατούν οι Διόσκουροι· στα δεξιά ο Κάστορας και στ’ αριστερά ο Πολυδεύκης. Και οι δύο είναι στεφανωμένοι και φορούν χλαμύδα. Αριστερότερα εικονίζονται η Μήδεια, κρατώντας πυξίδα με τα μαγικά της, και τρεις Αργοναύτες. Από αυτούς οι δύο είναι οι Βορεάδες Κάλαϊς και Ζήτης. Ο τρίτος, χωρίς επιγραφή, κατεβαίνει από το πλοίο, κρατώντας με το δεξί του χέρι την κουπαστή. Ανώνυμη είναι επίσης και η γυναικεία μορφή στο κάτω δεξιό μέρος της παράστασης, η οποία ερμηνεύεται είτε ως η προσωποποίηση της Κρήτης είτε ως η Ευρώπη. Τη σκηνή παρακολουθούν πάνω δεξιά ο Ποσειδώνας και η Αμφιτρήτη.

Στο λαιμό του αγγείο διακρίνουμε τον Διόνυσο με σατύρους και μαινάδες.

Η άλλη όψη του αγγείου, που δεν καλοσώζεται, ίσως να παριστάνει το γάμο της Ελένης με το Θησέα. Απεικονίζονται επίσης μια Νίκη, οι Διόσκουροι και η Αθηνά

Ο αγγειογράφος, με την ευρεία χρήση των σκιάσεων και του λευκού χρώματος, κατάφερε να αποδώσει πολύ πετυχημένα την αίσθηση του χάλκινου σώματος του Τάλω. Η μεγαλοσύνη του σχεδίου, τα πλούσια διακοσμημένα ενδύματα των μορφών, η υποδήλωση του τοπίου είναι κάποια από τα στοιχεία που μας βεβαιώνουν ότι ο Ζωγράφος του Τάλω είχε υπόψη του τις κατακτήσεις και συνθέσεις της μεγάλης ζωγραφικής.

Η συνύπαρξη της Αθηνάς και των Διόσκουρων, οι οποίοι ήταν μεγάλοι θεοί της Σπάρτης, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το αγγείο πρέπει να έγινε γύρω στο 404-403 π.Χ., τότε που είχαν την εξουσία στην Αθήνα οι Τριάκοντα τύραννοι.

Λατρεμένες εφτάψυχες χήρες

Λατρεμένες εφτάψυχες χήρες

Πω πω χήρες! Black το χιούμορ μου. Κατεβαίνοντας στην αίθουσα πρωινού του ξενοδοχείου. Γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες, μιας κάποιας ηλικίας….εκδρομείς. Τις χαζεύω. Τις κατασκοπεύω. Τις κρυφακούω να δίνει η μια στην άλλη λεπτομέρειες για τον ύπνο τους. «Ξύπνησα στις 5 και είπα…Δεν τραβάς έναν υπνάκο ακόμα», «Εγώ δεν έκλεισα μάτι!», «Καλέ δεν έριχνες μια βουτιά στην πισίνα» σιγοντάρει η πλακατζού. Κάθε παρέα έχει μια πλακατζού, μια γρουσούζα, μια αλλού γι΄αλλού, μια οικονόμα. Η οικονόμα….ειδική κατηγορία. Τυλίγει τρόφιμα από τον μπουφέ για αργότερα, για το «μη μου΄ρθει καμία λιγούρα» και προσπαθεί να απενοχοποιήσει και τις άλλες «Γιατί; Δεν τα πληρώσαμε;» κι έχει μόνιμα και μια ανησυχία αν το κόστος της εκδρομής ανταποκρίνεται σ΄αυτά που πλήρωσαν. Μετά όλες μαζί αρχίζουν αναλύσεις διατροφής και υγείας. Άλλη προσέχει μην ανέβει το ζάχαρο, άλλη μη κατεβεί η πίεση, άλλη έχει «μια ζαλάδα!», άλλη περνάει με πιάτο μες στο δαμάσκηνο- ακτινίδιο- μέλι. «Έχω θέμα» λέει στο αφτί της κολλητής. Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Επίσης αρέσκονται να μελετάνε τον καιρό αν και μονίμως καταλήγουν σ΄ένα «Ζέστα σήμερα, ζέστα» ενώ κουνάνε τα χέρια ως βεντάλιες. Τα άτιμα ορμονικά τραμπαλίζονται. Τις χαζεύω.
Νέα γενιά γιαγιάδων. Περιποιημένες, καλοντυμένες, με τα παντελόνια τους, ορεξάτες, με μαλλιά τίγκα στην λακ….«για να κρατήσουν». Και κοσμήματα…τις λες και Παναγιές με τάματα….«Μωρέ πόσα χρόνια ακόμα έχω να τα χαρώ;»

Μικρή η αναλογία ανδρών στην παρέα τους. Δυο τρεις μόνο συνοδεύονται από συζύγους. Άντρες με έντονα φυτοειδή στοιχεία. Είναι να τους κλαις μέσα σε τόσο γυναικομάνι. Εκτός κι αν είναι άρρενες με τσαγανό οπότε απολαμβάνουν τα κανακέματα όλων των θηλυκών «Τι κάνει ο κύριος Τάκης μας σήμερα;». Χαρές ο κύριος Τάκης «μας»! Τις χαζεύω. Λατρεμένες μου εφτάψυχες.

Μπορώ στο στόμα της κάθε μιας να βάλω κοινές εκφράσεις… «Την μάνα σου ν΄ακούς και δεν θα πας χαμένος-χαμένη», «Φόρα το πουλόβερ σου. Έχει ψυχρούλα κι ας μην το καταλαβαίνεις», «Φάε! Τώρα θυμήθηκες να κάνεις δίαιτα;», «Στάλεγα εγώ! Αλλά δεν ακούς!», «Και να πεις ότι δεν στόπα αλλά….». Μπορώ να ζωγραφίσω γκριμάτσες και εκφράσεις στο πρόσωπό τους, μπορώ να φανταστώ πώς και πότε κουνάνε το κεφάλι. Όλες τις ίδιες εκφράσεις παίρνουν στις ίδιες κουβέντες. Μπορώ με κάθε μια ξεχωριστά να οικοδομήσω χιλιάδες σπίτια «για νάχεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου». Μπορώ να στηρίξω ή να καταρρεύσω οικονομίες. Μπορώ να φιλήσω τα χέρια τους για «πουγκιά» που βγαίνουν την κατάλληλη ώρα για παιδιά, κεράσματα για εγγόνια, καταχωνιασμένα για την κακιά την ώρα. Τις χαζεύω να μιλάνε, να γελάνε, να κακαρίζουν σαν κότες. Ατμομηχανές στην μηχανή της Ελλάδας. Πνιγμοί και ανάσες σε οικογενειακά σχήματα. Πρώτα βοηθειών που διανυκτερεύουν μόνιμα. Προστατευτικές, πολυμήχανες, υποψιασμένες, καχύποπτες…ότι πάνε να τις κοροιδέψουν, σβέλτες. Τις χαζεύω. Και πάνω στην κατασκόπευση πετάγεται η μια, η περίεργη «Από πού είσαι εσύ τζιέρι μου;» με ρωτάει. Και κείνο το «τζιέρι» μου…Τρυφερό και λαίμαργα περίεργο (είναι και περίεργες) μου έφτιαξε τη μέρα.
Λατρεμένες μου εφτάψυχες….Αγωνίστριες ζωής. Επιτέλους εκδρομείς. Μακάρι ο Θεός να τους δίνει μόνο μια έγνοια…. «Να δω τι θα βρω άμα γυρίσω! Μα δεν μπορούν παιδί μου να πάνε αυτό, από δω- εδώ!»….Γυναίκες μιας κάποιας ηλικίας. Μη τις ρωτήσετε τι είδαν εκεί που πήγαν. Το κυριότερο τους είναι ότι έφυγαν. Να ξεσκάσουν.      

*Το βιβλίο της Ρέας Βιτάλη "Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός 

ΟΛΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

ΣΕΛΙΔΕΣ ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΚΑΦΕ

Κυριακή

Νέο βιβλίο-έκπληξη από τη Μάρω Βαμβουνάκη!
ΟΛΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ απ' τις εκδόσεις Αρμός

"Ένας νέος άντρας με το ψεύτικο αρχικό Δ. επισκέπτεται ένα απόγευμα γνωστό και επιτυχημένο ψυχολόγο της Αθήνας. Το πρόβλημα που τον ταλαιπωρεί μοιάζει κοινό, όμως για εκείνον εξελίσσεται σε αγχώδη εφιάλτη.

Δεν μπορεί να κάνει ερωτικό δεσμό σοβαρό και διαρκείας και αυτό του προκαλεί όλο και αυξάνουσα κατάθλιψη, αυτοπεριφρόνηση, αγωνία για τον ανδρισμό του. Όλες οι ερωτικές συναντήσεις του λήγουν γρήγορα και άδοξα, χωρίς να μπορεί να καταλάβει πόσο φταίει ο ίδιος, η τύχη του, ο αινιγματικός γι' αυτόν ψυχισμός των γυναικών.

Θα ακολουθήσουν συνεδρίες επί μήνες και στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης θα ξεδιπλωθεί το αληθινό παρελθόν της οικογένειας, οι προσωπικές ευθύνες, τα λάθη και τα ανεύθυνα τραύματα, μυστικά που παίζουν σα μαριονέτες τις ζωές ενόχων και αθώων.

Παρά τη θετική θεραπεία που αισιόδοξα εξελίσσεται, η ζωή θα πετάξει αιφνίδια το τελευταίο χαρτί της. Όπως σε φιλμ νουάρ, από ένα σημείο και μετά, οι δύο άντρες της ιστορίας, μεσήλικας αναλυτής και νεαρός αναλυόμενος, θα βρεθούν συνδεδεμένοι και μπερδεμένοι με τρόπο που καμία επιστήμη δεν μπορεί να βγάλει πέρα."

Από επίμηκες ... στρογγυλό

Papatya örgüler



 Τριανταφυλλάκι με άλλο τρόπο

Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΩΝ ΣΥΡΑΚΟΥΣΩΝ ΚΑΙ Ο ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ Ο ΚΥΘΗΡΙΟΣ

http://mythagogia.blogspot.gr/2013/04/blog-post_25.html

Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΩΝ ΣΥΡΑΚΟΥΣΩΝ ΚΑΙ Ο ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ Ο ΚΥΘΗΡΙΟΣ

Ο Διονύσιος ο γιος του Ερμοκράτη, που για να τον ξεχωρίζουμε από τον ομώνυμο γιο και διάδοχό του, η ιστορία τον αναφέρει ως Πρεσβύτερο, ύστερα από μεγάλες περιπέτειες κατόρθωσε να γίνει τύραννος των Συρακουσών και εν συνεχεία δημιούργησε ένα πολύ μεγάλο κράτος, που περιλάμβανε ολόκληρη σχεδόν τη Σικελία, εκτός από τη δυτικότατη γωνία της, που την κρατούσαν οι Καρχηδόνιοι, την χερσόνησο της Καλαβρίας και πολλές πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας και της Αδριατικής, ενώ η χερσόνησος της Απουλίας και εκτεταμένες περιοχές της Ιλλυρίας και της Ηπείρου, ήταν τρόπον τινά προτεκτοράτα του.

Μολονότι ξεκίνησε ως εκλεκτός του λαού, όταν πήρε την εξουσία την άσκησε απολυταρχικά και με μεγάλη σκληρότητα. Είχε γεμίσει τις Συρακούσες με χαφιέδες και πληροφοριοδότες, που καθώς του μετέφεραν ό,τι άκουγαν είχαν ονομαστεί «Διονύσου ώτα». Ταυτόχρονα όντας καχύποπτος και νοιώθοντας συνεχώς ανασφάλεια, όποιον υποπτευόταν ως μέλλοντα ή ενδεχόμενο αντίπαλο, είτε τον εξόριζε από την επικράτειά του, είτε τον έστελνε στα διαβόητα λατομεία των Συρακουσών, όπου τρεις δεκαετίες πιο μπροστά είχαν βασανιστεί πολλοί Αθηναίοι αιχμάλωτοι της άτυχης εκστρατείας του 415.

Από την άλλη πλευρά ο Διονύσιος είχε την πετριά πως ήταν μεγάλος καλλιτέχνης και σπουδαίος δραματικός ποιητής. Έγραψε μάλιστα και τέσσερις τραγωδίες, «λύτρα Έκτορος», «», «» και «», για την ποιότητα των οποίων δεν μπορούμε να σχηματίσουμε γνώμη, καθώς τα κείμενά τους έχουν χαθεί και τα όσα ξέρουμε γι΄ αυτές προέρχονται  από έναν ορκισμένο εχθρό του, τον Τίμαιο και από έναν γλοιώδη κόλακά του, τον Φίλιστο. Το γεγονός είναι πως η παρουσίαση μιας τραγωδίας του στην Ολυμπία, στα πλαίσια των Ολυμπιακών αγώνων του 384, γνώρισε παταγώδη αποτυχία, σε σημείο που οι αγανακτισμένοι θεατές έδειραν τους τραγωδούς και έκαψαν τις σκηνές της «θεωρίας» του Διονύσιου.

Καθώς ισχυριζόταν πως ήταν πνευματικός άνθρωπος, άκουσε τον συγγενή του τον Δίωνα και κάλεσε στις Συρακούσες τον Αθηναίο φιλόσοφο Πλάτωνα, αλλά πολύ σύντομα διαφώνησε μαζί του και τον ξαπόστειλε πίσω με σπαρτιατική τριήρη. Συνεννοήθηκε όμως με τον πλοίαρχο του πλοίου, τον Πόλλι και εκείνος αντί να μεταφέρει φιλόσοφο στην Αθήνα, τον παράδωσε σε Αιγινήτες δουλεμπόρους, που τον πούλησαν δούλο στην Αίγινα. Ευτυχώς το μάθανε οι μαθητές του και ο Κυρηναίος Αννίκερις, ήρθε στην Αίγινα και εξαγόρασε την ελευθερία του αγαπημένου του δασκάλου. 

Ανεξαρτήτως αυτού ο Διονύσιος συνήθιζε να καλεί στο παλάτι του τους γνωστότερους ποιητές, συγγραφείς και καλλιτέχνες της Σικελίας και να τους απαγγέλλει ποιήματά του. Φυσικά όλοι χειροκροτούσαν με θαυμασμό τα αριστουργήματα του αφεντικού τους και γι΄ αυτό ονομάστηκαν «διονυσιοκόλακες». Διασημότεροι τέτοιοι κόλακες ήταν ο μιμογράφος Ξέναρχος, ο ηδονιστής φιλόσοφος Αρίστιππος και ο Δαμοκλής, ο οποίος κάποτε είπε στον Διονύσιο πως μόνο κοντά του ένοιωθε ασφαλής και πως θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να χαθεί έστω και μία τρίχα του Διονύσιου. Εκείνος τότε έκοψε από τα μαλλιά του μερικές τρίχες και μ΄αυτές κρέμασε πάνω από το ανάκλιντρο του Δαμοκλή ένα σπαθί. Από το επεισόδιο αυτό βγήκε η έκφραση «Δαμόκλειος σπάθη». 

Μια φορά όμως, σε μια τέτοια σύναξη, ο Διονύσιος παρατήρησε πως ένας από τους προσκεκλημένους του ο ποιητής Φιλόξενος ο Κυθήριος, γνωστός «διθυραμβοποιός» δεν χειροκροτούσε. Του ζήτησε να πει τη γνώμη για την ποιότητα των ποιημάτων που άκουσε και εκείνος με παρρησία  είπε απερίφραστα πως δεν άξιζαν τίποτα. Ο Διονύσιος έξω φρενών τον έστειλε αμέσως στα λατομεία. Επενέβησαν όμως κάποιοι φίλοι του Φιλόξενου και ο Διονύσιος ανακάλεσε λίγες μέρες μετά την απόφασή του. Και όχι μόνο συγχώρησε τον ποιητή, αλλά τον κάλεσε στην επόμενη φιλολογική συγκέντρωσή, στο παλάτι του.

Όπως ήταν επόμενο άρχισε πάλι να απαγγέλλει στους καλεσμένους του ποιήματά του και τότε είδε πως ο Φιλόξενος σηκώθηκε και τράβηξε προς την έξοδο. «Πού πας Φιλόξενε» τον ρώτησε,

«Στα λατομεία»,  απάντησε αυτός και βγήκε από το παλάτι. !!!!

Έλλη Αλεξίου, του Στυλιανού

Η Έλλη Αλεξίου, του Στυλιανού, (1894-1988) ήταν λογοτέχνις, πεζογράφος και παιδαγωγός.Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1894 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Ηρακλείου και για έξι χρόνια υπηρέτησε ως δασκάλα στο Γ' Χριστιανικό Παρθεναγωγείο και στη "Στέγη Μικρών Αδελφών". Το 1920 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μετά το γάμο της με το Βασίλη Δασκαλάκη. Ακολούθησε σπουδές Παιδαγωγικών και Φιλολογίας, όπου και διορίστηκε καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης διδάσκοντας 19 χρόνια. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση (ΕΑΜ Λογοτεχνών). Το 1945 μετέβη για σπουδές στη Σορβόνη, απ΄ όπου έλαβε δίπλωμα φωνητικής και γαλλικής, ενώ παράλληλα δίδασκε σε σχολεία της ελληνικής παροικίας[1] αλλά της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Από το 1949 μέχρι το 1962 διορίστηκε εκπαιδευτικός σύμβουλος για τα ελληνικά σχολεία των σοσιαλιστικών χωρών. Μετά από αναγκαστική προσφυγιά, λόγω των επανειλημμένων διώξεων που υπέστη από την ανάμιξή της σε προοδευτικά κινήματα, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1962. Αργότερα όμως συνελήφθη και το 1965 βρέθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Στη συνέχεια ελευθερώθηκε και μετέβη στη Ρουμανία ως το 1966, οπότε και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Με την επιστροφή της συνελήφθη με βάση βούλευμα εναντίον της που είχε εκδοθεί το 1952, δικάστηκε και απαλλάχθηκε. Έκτοτε και μέχρι το θάνατό της, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1988, αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Τα έργα της διακρίνονται για τον ποιητικό ρεαλισμό του ύφους[2] καθώς και για τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό τους.
Ανηψιός της ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ενώ η ίδια ήταν αδελφή της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Για πολλά χρόνια συζούσε με τον ποιητή Μάρκο Αυγέρη.
Η Έλλη Αλεξίου είχε λάβει μέρος στο Α' και Β' Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και Βαρσοβία (1950) αντίστοιχα, καθώς και στα Συνέδρια: των Διανοουμένων, στο Βρότσλαβ Πολωνίας (1948), για το Παιδί στη Βιέννη (1952), για τη Γυναίκα, στη Κοπεγχάγη (1953) κ.ά. όπως και της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Βερολίνο 1957). Υπήρξε μέλος του Συλλόγου Γυναικών Επιστημόνων, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Κίνησης για την Ύφεση και την Ειρήνη κ.ά. Μιλούσε επίσης γαλλικά, γερμανικά και ρωσικά. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (Λ. Αλεξάνδρας).
http://el.wikipedia.org/wiki/Έλλη_Αλεξίου

Γ ΡΙΤΣΟΣ "Ρωμιοσύνη"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Γ ΡΙΤΣΟΣ "Ρωμιοσύνη"

Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή,
σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,
σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς.
Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια κ᾿ οἱ φωνὲς μὲς στὸν ἀσβέστη τοῦ ἥλιου.
Ἡ ρίζα σκοντάφτει στὸ μάρμαρο. Τὰ σκονισμένα σκοίνα.
Τὸ μουλάρι κι ὁ βράχος. Λαχανιάζουν. Δὲν ὑπάρχει νερό.
Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους.

Περί “Γιγάντων” (Γίγαντες – Κύκλωπες – Εκατόγχειρες)

http://chilonas.wordpress.com

Περί “Γιγάντων” (Γίγαντες – Κύκλωπες – Εκατόγχειρες)

γιγαντομαχία_γλυπτό από τον βωμό της Περγάμου_ 100 πΧ_ fotopedia

Οι Γίγαντες αποτελούν κατηγορία πλασμάτων της Ελληνικής Μυθολογίας, τα οποία ήσαν τεραστίων διαστάσεων και διέθεταν υπερφυσικές δυνάμεις – ικανότητες. Για λόγους ιστορικής ακρίβειας και ομαδοποίησης πρέπει να αναφέρουμε ότι ως Γίγαντες είναι γνωστοί οι Θράκες Γίγαντες (Γιγάντιοι) οι οποίοι κήρυξαν πόλεμο κατά των θεών και προκάλεσαν την Γιγαντομαχία, αλλά βάσει των προαναφερόμενων χαρακτηριστικών στους Γίγαντες ανήκουν οι παρακάτω «φυλές»:

Αλωάδες

Εκατόγχειρες

Θράκες Γίγαντες (Γιγάντιοι)

Κύκλωπες (Γηραιοί και Νέοι)

Αλωάδες

αλοάδες και άρτεμις_αθηναϊκός κρατήρας 500 πΧ_ μουσείο βασιλείας_ theoi.com

Ονομάζονταν οι δίδυμοι Γίγαντες Εφιάλτης και Ώτος οι οποίοι ήσαν γιοί του Αλοέως και της Ιφιμήδειας, ή του Ποσειδώνα και της Ιφιμήδειας. Οι Αλοάδες σε ηλικία 9 ετών (λέγεται ότι σε αυτήν την ηλικία είχαν ύψος περίπου 15 μέτρα) αποφάσισαν να πολεμήσουν εναντίον των θεών και έτσι τοποθέτησαν διαδοχικά την Όσσα επάνω στον Όλυμπο και το Πήλιο επάνω στην Όσσα, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να ανέβουν στον ουρανό και να επιτεθούν στους θεούς. Αυτήν την προσπάθεια προσπάθησε να την σταματήσει ο θεός Άρης, αλλά ηττήθηκε από τους Αλοάδες και φυλακίστηκε για δεκατρείς μήνες σε ένα χάλκινο δοχείο από το οποίο τον ελευθέρωσε ο Ερμής. Η εξόντωσή τους προήλθε από την θεά Αρτέμιδα όταν επιτέθηκε εναντίον τους μεταμφιεσμένη σε ελάφι στεκόμενη ανάμεσά τους……….οι δύο Γίγαντες σημάδεψαν το ελάφι με τα ακόντιά τους αλλά αστόχησαν και σκότωσαν ο ένας τον άλλο. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή τους σκότωσε ο θεός Απόλλων με τα βέλη του.

Εκατόγχειρες – Τριτοπάτορες

Οι Εκατόγχειρες ήσαν οι τρεις γιοί του Ουρανού και της Γαίας με θεϊκές δυνάμεις και οι οποίοι ήλεγχαν τις θύελλες και ανεμοστρόβιλους. Είχαν πενήντα κεφάλια και εκατό χέρια για να ελέγχουν τα φυσικά φαινόμενα που εξουσίαζαν. Υπήρχε και τέταρτος Εκατόγχειρας ο Τυφοεύς ο οποίος όμως ήταν γιος του Τάρταρου. Οι Εκατόγχειρες ήσαν αδελφοί με τους Κύκλωπες και τους  Τιτάνες.

ζευς και τυφοεύς_αναπαράσταση υδρίας της χαλκίδας_540 πΧ_μουσείο μονάχου

Αναλυτικά ήσαν οι: Βριαρεύς (ο οποίος παντρεύτηκε την Κυμοπόλεια – θηλυκό γίγαντα – κόρη του Ποσειδώνα) Κόττος, Γύης, Τυφοεύς (ο οποίος είχε τερατώδη διάπλαση και όπως θρυλείται το κεφάλι του άγγιζε τα άστρα. Ήλεγχε τους θυελλώδεις ανέμους και νικήθηκε από τον Δία).

Οι Τριτοπάτορες γεννήθηκαν από την Γαία και τον Ουρανό ή τον Ήλιο, προϋπήρχαν όλων, ήταν δαίμονες που φυλούσαν τους ανέμους και ήσαν ο Αμαλκείδης, ο Πρωτοκλής και ο Πρωτοκλέων. Ελατρεύοντο από τους Αθηναίους και ο ναός τους ονομαζόταν Ανάκειο.

Θράκες Γίγαντες (Γιγάντιοι)

Γίγαντες με πόδια ερπετού που προήλθαν από την Γαία και το αίμα που έσταξε στην Γη μετά τον ευνουχισμό του Ουρανού από τον Κρόνο και γεννήθηκαν στην Παλλήνη, την δυτικότερη από τις τρείς χερσονήσους της Χαλκιδικής. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή……..εξοργισμένη η Γαία επειδή οι Ολύμπιοι νίκησαν τους Τιτάνες, γέννησε τους Γίγαντες με σκοπό να επιτεθούν στον ουρανό παίρνοντας εκδίκηση. Επειδή όμως σύμφωνα με έναν χρησμό ουδείς μπορούσε να τους νικήσει χωρίς την συνδρομή θνητού, κλήθηκε ο Ηρακλής προκειμένου να βοηθήσει τους θεούς στην μάχη κατά των Γιγάντων. Τα ονόματά τους αναφέρονται παρακάτω:

Αγασθένης.

Άγριος: Ήταν μισός άνθρωπος και μισός αρκούδα. Ήταν αδελφός του Όρειου και γιός του Πολυφόντη και μιας αρκούδας.

Αιγαίος: Σκοτώθηκε από την Αρτέμιδα.

αλκυονεύς και ύπνος_αθηναϊκός κρατήρας 500 πΧ_ μουσείο paul getty_ theoi.com

Αλκυονεύς: Ο γηραιότερος των Θρακών Γιγάντων ο οποίος ήταν αθάνατος όσο πολεμούσε στον τόπο που γεννήθηκε. Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή ο οποίος τον παρέσυρε εκτός της Παλλήνης (τόπο γέννησης) αφού τον έπληξε με βέλος. Οι επτά πενθούσες κόρες του μεταμορφώθηκαν σε αλκυόνες.

Αρισταίος: Ο μοναδικός που επέζησε από την Γιγαντομαχία, αφού η μητέρα του Γαία τον μεταμόρφωσε σε σκαθάρι και τον έκρυψε στην Σικελία.

Δάμυσος: Ο ταχύτερος από τους Γίγαντες που πολέμησαν εναντίον των θεών. Σκοτώθηκε από τον κένταυρο Χείρωνα ο οποίος πήρε την ταχύτητά του και την τοποθέτησε στην φτέρνα του Αχιλλέα.

Έμφυτος 

αθηνά και εγκέλαδος_αθηναϊκός δίσκος 525 πΧ_μουσείο λούβρου_wikimedia

Εγκέλαδος: Σκοτώθηκε από την Αθηνά η οποία τον έθαψε κάτω από το ηφαίστειο της Αίτνας.

Εύβοιος

Ευρύαλος

Ευρυμέδων: Βασιλιάς των Θρακών Γιγάντων ο οποίος ευθύνεται για την ήττα από τους θεούς.

Εύρυτος: Τον σκότωσε ο Διόνυσος με τον θύρσο (διονυσιακή ράβδος η οποία στην άκρη έχει κουκουνάρι).

Εύφορβος

Θεοδάμας

Θεόμισης

Θόων: Σκοτώθηκε από τις Μοίρες ο οποίες τον έδειραν μέχρι θανάτου με χάλκινες ράβδους.

Ιαπετός 

Ιππόλυτος: Τον σκότωσε ο Ερμής φορώντας το κράνος του Άδη (ήταν αόρατος).

Κλύτιος: Σκοτώθηκε από την Εκάτη με πυρσό.

Κοίος

Κρατίων: Σκοτώθηκε από την Αρτέμιδα.

Μίμας: Σκοτώθηκε από τον Ήφαιστο με καυτό μέταλλο.

Μόλιος: Αντίπαλος του θεού Ήλιου. Σκοτώθηκε στο νησί Αία και από το αίμα του λέγεται ότι φύτρωσε το φυτό μώλυ (Όμηρος)

Μύλινος: Από την Κρήτη, τον οποίο σκότωσε ο Δίας.

Λέων: Είχε μορφή λέοντα και σκοτώθηκε από τον Ηρακλή, ο οποίος αφού του αφαίρεσε την λεοντή κατασκεύασε μανδύα, τον οποίο έκτοτε φορούσε.

Όλυμπος: Γίγαντας από την Κρήτη (γιος της Γαίας) ο οποίος μεγάλωσε τον Δία, αλλά αργότερα παρότρυνε τους Γίγαντες να στραφούν εναντίον του.

Όρειος: Ήταν μισός άνθρωπος και μισός αρκούδα. Αδελφός του Άγριου και γιος του Πολυφόντη και μιας αρκούδας.

Ουρανίων

Παγκράτης

Πάλλας: Σκοτώθηκε από την Αθηνά η οποία τον έγδαρε και με το δέρμα του έφτιαξε φόρεμα (εξ’ ου και Παλλάδα).

Πελορεύς: Πολέμησε εναντίον των θεών χρησιμοποιώντας το βουνό Πήλιο. Σκοτώθηκε από τον Διόνυσο.

Περιβοία: Κόρη του βασιλέα των Γιγάντων Ευρυμέδοντα, γιγαντίων διαστάσεων.

ποσειδών και πολυβότης_αττικός κρατήρας 410-400 πΧ__αρχαιολογικό μουσείο βερολίνου_theoi.com

Πολυβότης: Σκοτώθηκε από τον Ποσειδώνα, ο οποίος τον σκότωσε όταν του πέταξε ένα κομμάτι από την νήσο Κω, δημιουργώντας έτσι την Νίσυρο.

ηρακλής πορφυρίων και ήρα_αθηναϊκός αμφορέας 400 πΧ_μουσείο λούβρου

Πορφυρίων: Ο δυνατότερος από τους Θράκες Γίγαντες, ο οποίος κατά τον πόλεμο προσπάθησε να βιάσει την Ήρα, αλλά σκοτώθηκε από τον Δία και τον Ηρακλή.

Συκεύς: Κατά την Γιγαντομαχία έφυγε από την μάχη και η μητέρα του Γαία τον μεταμόρφωσε σε δένδρο (συκιά).

Τυφών: Σκοτώθηκε από τον Διόνυσο

Υπέρβιος

Φοίτιος

Κύκλωπες Γηραιοί (Ακμωνίδες)

κύκλωπες στο εργαστήριο του ηφαίστου_ρωμαϊκό ψηφιδωτό της Πομπηάς 100 μΧ_ αρχαιολογικό μουσείο νάπολι_ theoi.com

Ήταν τρεις μονόφθαλμοι – αθάνατοι γίγαντες που σφυρηλάτησαν τους κεραυνούς του Δία. Μόλις γεννήθηκαν ο πατέρας τους Ουρανός τους φυλάκισε στα έγκατα της Γης, μαζί με τους αδελφούς τους Εκατόγχειρες και οι Τιτάνες όταν ανέτρεψαν τον Ουρανό τους μετέφεραν στα Τάρταρα. Τελικά ο Δίας και οι άλλοι θεοί τους απελευθέρωσαν και αυτοί σε αντάλλαγμα χάρισαν στον Δία τον κεραυνό, στον Ποσειδώνα την τρίαινα και στον Πλούτωνα (Άδη) το κράνος, που όποιος το φορούσε γινόταν αόρατος. Λέγεται ότι οι Γηραιοί Κύκλωπες ήταν συνολικά επτά. Οι τέσσερεις επιπλέον ήσαν οι γιοι του Βρόντη, οι οποίοι σκοτώθηκαν από τον Απόλλωνα προκειμένου να εκδικηθεί το θάνατο του γιου του Ασκληπιού, ο οποίος χτυπήθηκε από κεραυνό.

Αναλυτικά ήσαν οι: Βρόντης, Στερόπης, Άργης, Ευρύαλος, Ελατρεύς, Τράχιος, Αλιμήδης.

Κύκλωπες Νέοι

Η φυλή των νεότερων Κυκλώπων που αντιμετώπισε ο Οδυσσέας στο ταξίδι του ήταν μια εντελώς διαφορετική φυλή, πιθανότατα δημιουργημένη από το αίμα του ευνουχισμένου Ουρανού που έσταξε στην γη. Γνωστότερος όλων είναι ο Πολύφημος, υιός του Ποσειδώνα και της νύμφης Θοώσης τον οποίο σκότωσε ο Οδυσσέας. Ίσως η πληροφορία ότι ο Πολύφημος είχε έναν οφθαλμό να είναι εσφαλμένη, καθότι ο Όμηρος στην Οδύσσεια αφενός δεν αναφέρει ότι ήταν μονόφθαλμος και αφετέρου μετά από προσεκτική ανάγνωση, συμπεραίνεται ότι διέθετε δύο οφθαλμούς.

Άλλοι Γίγαντες ήσαν οι παρακάτω:

Άγρειος: Ήταν γιός της Γαίας και σκοτώθηκε από τις Μοίρες με ορειχάλκινες ράβδους.

Άλπος: Σικελός Γίγαντας, γιός της Γαίας ο οποίος σκοτώθηκε από τον Διόνυσο.

Άναξ: Γιός της Γαίας και του Ουρανού από την Μίλητο της Λυδίας και πατέρας του γίγαντα Αστέριου.

ηρακλής εναντίον ανταίου_αθηναϊκό δοχείο 480 πΧ_ μουσείο nationale gerite italy_ theoi.com

Ανταίος: Υιός του Ποσειδώνα και της Γαίας και βασιλιάς της Λιβύης, ο οποίος πάλευε μέχρι θανάτου με όσους επισκέπτονταν το βασίλειό του και με τα κρανία τους έχτιζε την οροφή του ναού που ήταν αφιερωμένος στον πατέρα του. Ο Ανταίος αντλούσε την δύναμή του από την μητέρα του Γαία όσο πατούσε στο έδαφος. Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή ο οποίος ακολουθώντας την συμβουλή της θεάς Αθηνάς, αφού τον σήκωσε ψηλά τον έσφιξε συντρίβοντας τα πλευρά.

Αντιφάτης: Γιός του Ποσειδώνα και της Γαίας, βασιλιάς των Λαιστρυγόνων (ανθρωποφάγοι Γίγαντες) τους οποίους αντιμετώπισε ο Οδυσσέας.

Αντιφάτιδες (σύζυγος και κόρη): Ήσαν θηλυκοί Γίγαντες, γεγονός σπάνιο στην Ελληνική μυθολογία. Η κόρη περιγράφεται ως «πανύψηλη και παντοδύναμη» και η σύζυγος καθήμενη στον θρόνο «ψηλή σαν βουνό».

ερμής εναντίον άργους πανόπτου_αθηναϊκό βάζο 500 πΧ_ιστορικό μουσείο βιέννης_ theoi.com

Άργος Πανόπτης: Γίγαντας με εκατό μάτια ο οποίος ζούσε στην Αργολίδα και είχε ορισθεί από την Ήρα να φυλάει την νύμφη Ιώ, την οποία είχε μεταμορφώσει σε λευκή αγελάδα όταν συνέλαβε τον Δία να ερωτοτροπεί μαζί της. Ο Δίας προκειμένου να σώσει την ερωμένη του έστειλε τον Ερμή ο οποίος σκότωσε με το ξίφος του τον Άργο και ελευθέρωσε την Ιώ.

Αστέριος: Γίγαντας από την Λυδία γιός του Άνακτα (βλ. Άναξ).

Άζειος: Γίγαντας από την Αρκαδία ο οποίος πολέμησε στον πόλεμο με τους Τιτάνες. Ήταν πρόγονος των Αρκάδων βασιλέων.

Βορεάδες Γίγαντες: Τρείς γιοί του Βορέα (βόρειου ανέμου) και της Χιόνης, οι οποίοι ήσαν αρχιερείς της Υπερβόρειας φυλής.

Γηγενείς: Ήταν φυλή Γιγάντων (γιοί της Γαίας) οι οποίοι είχαν έξι χέρια έκαστος και σκοτώθηκαν από τους Αργοναύτες στην Μυσία.

Ηρακλής και Γυριόνης_αττικός αμφορέας 550-540 πΧ__μουσείο λούβρου theoi.com

Γηρυόνης: Γίγαντας με τρία σώματα, γιός του Χρυσάορα και της Καλλιρόης, τον οποίο σκότωσε ο Ηρακλής σε έναν από τους 12 άθλους του.

Δάμασην: Γίγαντας από την Λυδία ο οποίος νίκησε έναν δράκοντα που τρομοκρατούσε την περιοχή.

Εχιδνάδης: Γίγαντας με πόδια ερπετού, γιός της Έχιδνας ο οποίος σκοτώθηκε από τον Άρη.

Θούριος: Ο συγκεκριμένος Γίγαντας λέγεται ότι πολέμησε με τον Ηρακλή.

Κακός: Λατίνος γίγαντας με φλογισμένη αναπνοή τον οποίο σκότωσε ο Ηρακλής.

Κυμοπόλεια: Ανήκε στις Αλιάδες (θαλάσσιες νύμφες) ήταν κόρη του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης και σύζυγος του Εκατόγχειρα Βριάρεως.

Λαιστρυγόνες: Φυλή ανθρωποφάγων Γιγάντων γιών του Ποσειδώνα και της Γαίας τους οποίους αντιμετώπισε ο Οδυσσέας στο ταξίδι του. Ζούσαν στην γη όπου ο «ήλιος δεν δύει ποτέ».

Οπλόδαμος: Αδελφός των Θρακών Γιγάντων ο οποίος τους ώθησε σε πόλεμο προς βοήθεια της Ρέας όταν της επιτέθηκε ο Τιτάνας Κρόνος αφού έμαθε ότι έκρυβε τον νεογέννητο Δία.

Οιόλυκα: Ήταν Αλιάδα (θαλάσσια Νύμφη) κόρη του Εκατόγχειρα Βριάρεως.

Ρόδιοι Γίγαντες: Φυλή Γιγάντων της Ρόδου.

ταλώς και αργοναύτες_αθηναϊκός κρατήρας_μουσείο ruvo ιταλία

Ταλώς: Ορειχάλκινος μηχανικός Γίγαντας που είχε κατασκευάσει ο Ήφαιστος και ο οποίος περιπολούσε στο νησί Κρήτη. Σκοτώθηκε από την Μήδεια, όταν προσπάθησε να εμποδίσει τους Αργοναύτες να αποβιβασθούν στο νησί. Είχε δοθεί σαν δώρο από τον Δία στην ερωμένη του Ευρώπη για να την προστατεύει όταν της χάρισε την Κρήτη.

απόλλων τίτυος και λητώ_αθηναϊκή πελίκη 440 πΧ_μουσείο λούβρου

Τίτυος: Παράνομος Γίγαντας, υιός της Γαίας, ο οποίος σκοτώθηκε από τον Απόλλωνα και την Αρτέμιδα, όταν αποπειράθηκε να βιάσει την μητέρα τους Λητώ, ενώ αυτή πήγαινε στους Δελφούς.

Ύλλος: Γίγαντας από την Λυδία της Ανατολίας.

Χάρυβδις: Κόρη του Ποσειδώνα η οποία ήταν από τους θεούς αλυσοδεμένη στα στενά της Μεσσήνης (Σικελία) απέναντι της Σκύλλας και με την αναπνοή της δημιουργούσε θαλάσσιες δίνες. Αναφέρεται από τον Όμηρο ως θεά της παλίρροιας.

Χθόνιος: Γιός της Γαίας τον οποίο η Γαία ώθησε να πολεμήσει κατά του Διόνυσου, υποσχόμενη να του δώσει την Αφροδίτη.

Χρυσάωρ: Γιός της γοργόνας Μέδουσας και του Ποσειδώνα, ο οποίος στην μυθολογία εμφανίζεται συνήθως ως Γίγαντας αλλά συναντάται και ως φτερωτός αγριόχοιρος, όπως ο αδελφός του Πήγασος ως φτερωτό άλογο.

o ωρίων αναζητώντας το φως του_πίνακας νικολά πουσέν στο μητροπολιτικό μουσείο τέχνης 1658_wikipedia

Ωρίων: Ήταν ένας εμφανίσιμος Γίγαντας (γιός του Ποσειδώνα και της Ευρυάλης) ο οποίος είχε την ικανότητα να περπατά επάνω στο νερό. Αρχικά υπηρετούσε τον βασιλιά της Χίου Οινοπίωνα ως κυνηγός, αλλά όταν βίασε την κόρη του Μερόπη τυφλώθηκε και εξορίσθηκε από το νησί. Τότε ταξίδεψε μέχρι την Λήμνο για να ζητήσει βοήθεια από τον πατέρα του Ποσειδώνα προκειμένου να βρει το φως του. Ο Ποσειδών του έδωσε για συνοδεία τον βοηθό του Κεδαλίωνα για να τον συνοδέψει στο μέρος που ανατέλλει ο θεός Ήλιος προκειμένου να ξαναβρεί την όρασή του, γεγονός που συνέβη. Στην επιστροφή ο Ωρίων κατέληξε στην Δήλο, ή την Κρήτη όπου κυνηγούσε μαζί με την θεά Αρτέμιδα, η οποία μετά τον θάνατό του, τον μετέτρεψε σε αστερισμό.

Πηγές – Βιβλιογραφία

theoi.com
Όμηρος: «Ιλιάδα», «Οδύσσεια» 8^ος αι. π.Χ
Ησίοδος: «Θεογονία» «Κατάλογοι Γυναικών» 8^ος – 7^ος αι. π.Χ
Πίνδαρος: «Ωδές» 5^ος αι. π.Χ
Απολλόδωρος: Βιβλιοθήκη – ελληνική μυθογραφία 2^ος αι. μ.Χ
Καλλίμαχος: Ύμνοι 3^ος αι. π.Χ
Κουίντος Σμυρναίος: Πτώση της Τροίας – ελληνικά έπη 4^ος αι. μ.Χ
Παυσανίας: Περιγραφή της Ελλάδας 2^ος αι. μ.Χ
Διόδωρος Σικελιώτης: Βιβλιοθήκη Ιστορίας – ελληνική ιστορία 1^ος αι. π.Χ
Γάιος Ιούλιος Υγίνος: Ιστορίες – εστρονομικά 2^ος αι. μ.Χ
Οβίδιος: Μεταμορφώσεις – λατινικό έπος 1^ος αι. π.Χ – 1^ος αι. μ.Χ
Βιργίλιος: Αινειάδα – λατινικό έπος 1^ος αι. π.Χ
Βιργίλιος: Γεωργικά – λατινικό ειδυλλιακό 1^ος αι. π.Χ
Προπέρτιος: Ελεγείες 1^ος αι. π.Χ
Πλίνειος ο πρεσβύτερος: Φυσική Ιστορία – λατινική εγκυκλοπαίδεια 1^ος αι. μ.Χ
Σενέκας ο νεώτερος: Ηρακλής – λατινική τραγωδία 1^ος αι. μ.Χ
Πούμπλιος Παπίνιος Στάτιος: «Θηβαΐς» «Δάση» – λατινικά έπη 1^ος αι. μ.Χ
Νόννος ο Πανοπολίτης: Διονυσιακά – ελληνικό έπος 5^ος αι. μ.Χ