ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ… του Χάρη Γαντζούδη

πηγή: http://www.onestory.gr/post/31386559732

ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ…

του Χάρη Γαντζούδη *

.

Καθόταν στην πολυθρόνα ακίνητος. Το βλέμμα του είχε παραδοθεί στο κενό. Η ανάσα του έβγαινε με δυσκολία. Τους τελευταίους έξι μήνες είχε τυλιχτεί με τη σιωπή. Το σώμα του μουδιασμένο. Είχε μείνει μισό, λες και η πολυθρόνα τον ρουφούσε μέρα με τη μέρα. Η παραμικρή κίνηση του δημιουργούσε πόνο. Οι μόνες κινήσεις που επέτρεπε στον εαυτό του ήταν το άπλωμα του χεριού στο τραπεζάκι για να πιάσει τον αναπτήρα. Άναβε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Η Ελπίδα, η γυναίκα του, πηγαινοερχόταν αδειάζοντας το τασάκι. Κατάθλιψη είχε πει ο γιατρός. 

Απρίλιος του 2011. Το αφεντικό του τον κάλεσε στο γραφείο του για να του ανακοινώσει την απόλυση του. Τον τελευταίο χρόνο ο τζίρος του εργοστασίου είχε πέσει κάτω από το μισό. Στο όνομα λοιπόν της οικονομικής κρίσης και των περικοπών ο Χριστόφορος θυσιαστικέ. Όχι ότι του είχε έρθει ξαφνικό. Από καιρό οι εργάτες του εργοστασίου έβλεπαν, ο ένας μετά τον άλλο, την έξοδο. Αυτός δεν θα έπρεπε να είχε και παράπονο. Το αφεντικό του τον άφησε στο τέλος. Και όχι άδικα. Σχεδόν είκοσι χρόνια δούλευε και ήταν από τους καλύτερους και πιο εργατικούς υπαλλήλους, αλλά είπαμε οικονομική κρίση, περικοπές…

Ο Χριστόφορος δεν παρέδωσε όμως τα όπλα αμαχητί. Τον παρακάλεσε, στα πόδια του έπεσε, δεν δίστασε μάλιστα να κλάψει μπροστά του, αλλά το μόνο που κατάφερε είναι να κερδίσει τη συμπόνια του αφεντικού του αλλά όχι να κρατήσει τη θέση. Όταν γύρισε στο σπίτι δεν μιλιόταν. Άδικα προσπαθούσε η Ελπίδα να του πάρει μια λέξη ώστε να καταλάβει τι συνέβη. Από εκείνη τη μέρα δεν μιλούσε σε κανένα. Κλείστηκε στο δωμάτιο του και το μόνο που ζητούσε από τη γυναίκα του ήταν τα τσιγάρα του. Ούτε ο γιός του κατάφερε να τον τραβήξει από το βάλτο που είχε πέσει. Ο Χριστόφορος απέφευγε και να τον κοιτάξει. Ντρεπόταν. Δεν μπορούσε πλέον να του προσφέρει τίποτα. Τόσα χρόνια δούλευε δεκαπέντε ώρες την ημέρα για να μη λείψει τίποτα στην οικογένειά του. Λίγο όμως πριν κλείσει τα σαράντα οκτώ όλα άλλαξαν. Δεν μπορούσε να καλύψει τα έξοδα του σπιτιού ούτε να πληρώνει τις εξωσχολικές δραστηριότητες του δωδεκάχρονου γιού του. Οι ειδοποιήσεις από την τράπεζα για καθυστέρηση πληρωμής των δόσεων του στεγαστικού δανείου ερχόταν η μια μετά την άλλη και η Ελπίδα φρόντιζε να τις καταχωνιάζει στα ντουλάπια της κουζίνας μην τυχόν και πέσουν στα χέρια του. Όχι βέβαια πως δεν το είχε πάρει είδηση. Μια μέρα που άκουσε το κουδούνι ρώτησε τη γυναίκα του ποιος ήταν και όταν εκείνη του απάντησε πως ο ταχυδρόμος της έδωσε κάτι διαφημιστικά καλλυντικών εκείνος την κοίταξε στα μάτια δηλώνοντας της πως αν το σπίτι έβγαινε σε πλειστηριασμό θα αυτοκτονούσε. 

Μάταια προσπαθούσε η Ελπίδα να του φτιάξει τη διάθεση με το να καλεί φίλους στο σπίτι, προφασιζόμενη διάφορες αφορμές όπως γενέθλια ή επετείους – που έτσι κι αλλιώς δεν τα θυμόταν και πριν. Ο Χριστόφορος είχε κλειστεί στον κόσμο του. Το μυαλό του είχε παραδοθεί σε σκέψεις απελπισίας. 

«Τι θα κάνω τώρα;» «Είμαι χαμένος» «Δεν υπάρχει περίπτωση να βρω δουλειά σε αυτή την ηλικία» «Κατέστρεψα τη ζωή της γυναίκας και του γιού μου». 

Αυτή η τελευταία σκέψη τον τυραννούσε περισσότερο από κάθε άλλη. Το γεγονός ότι δεν μπορούσε να προσφέρει στους πολυτιμότερους ανθρώπους του, αυτά που είχε υποχρέωση τον τσάκιζε. Καμιά φορά ένα μικρό γέλιο, ειρωνικό, διαγράφονταν στα χείλη του, όταν θυμόταν τα λόγια που είχε πει στη γυναίκα του την ώρα που ο πατέρας της, του την παρέδιδε νυφούλα στα σκαλιά της εκκλησίας: «Από σήμερα θα είσαι η πριγκίπισσα μου». Δε μπορούσε να συγχωρέσει στον εαυτό του που η «πριγκίπισσά» του μεταμορφώθηκε σε σταχτοπούτα και καθάριζε σπίτια πλούσιων κυριών για να μην τους λείψουν τουλάχιστον τα απαραίτητα. 

Μια μέρα η Ελπίδα μπήκε στο δωμάτιο του. Του είπε πως θα πήγαινε το παιδί στο γιατρό γιατί ένιωθε κάποιες ενοχλήσεις στην κοιλιά. Τον ρώτησε αν θέλει να έρθει μαζί της. Ήλπιζε να τον συγκινήσει και τον κάνει να βγει λίγο από το σπίτι. Άλλωστε ήταν μια καλή ευκαιρία να βγουν οι τρείς του μια βόλτα. Ο καιρός ήταν τόσο καλός που προσφερόταν για ένα περίπατο μετά την επίσκεψη στο γιατρό. Θα έκανε καλό σε όλους μα κυρίως στο παιδί που με όλα αυτά είχε χάσει τελείως την επαφή του με τον πατέρα. Πολλά βράδια ρωτούσε τη μητέρα του γιατί ο Χριστόφορος φερόταν έτσι και εκείνη τον καθησύχαζε λέγοντάς του πως είναι μια παροδική φάση και πως ο μπαμπάς χρειαζόταν λίγο χρόνο ακόμη για να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Ο Χριστόφορος όμως δεν έδειχνε διατεθειμένος να επιστρέψει σύντομα κοντά στο παιδί και τη γυναίκα του. Ναι, να επιστρέψει γιατί αν και δεν είχε φύγει το σώμα του, η ψυχή του είχε κλειστεί στο μαύρο κουτί της απελπισίας που το σφράγισε καλά η γνωμάτευση του ψυχολόγου «Κατάθλιψη». Για ακόμη μια φορά οι προσπάθειές της έπεσαν στο κενό. Εκείνος δεν γύρισε καν να την κοιτάξει. Το βλέμμα του δεν σάλεψε καθόλου από το παράθυρο που κοιτούσε επί ώρες λες και ήθελε να το υπνωτίσει.

Λίγες ώρες μετά η Ελπίδα έμπαινε ξανά στο δωμάτιο του. Στα χέρια της κρατούσε ένα χαρτομάντιλο. Τα μάτια της ήταν πρησμένα από το κλάμα. Για λίγα λεπτά επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Μόνο οι ανάσες τους απλωνόταν στο ταβάνι. Τη σιωπή έσπασε ο ήχος της γυναίκας, στην προσπάθειά της να καθαρίσει το λαιμό της, δίνοντας το σήμα ότι θα έπαιρνε το λόγο. 

«Το παιδί έχει πρόβλημα με τα νεφρά. Θα χρειαστεί μεταμόσχευση» είπε με – όσο μπορούσε- σταθερή φωνή και αμέσως σηκώθηκε από το κρεβάτι και γρήγορα βήματα βγήκε από το δωμάτιο. Πήγε στην κουζίνα και ξέσπασε σε κλάματα. Εκείνος την ακολούθησε. 

«Τι είναι αυτά που λες;»

«Αυτά που μου είπε ο γιατρός» του απάντησε κείνη σκουπίζοντας τα μάτια της. 

«Μα πως; Τι έγινε;» απόρησε και συνέχισε «Και τι θα κάνουμε τώρα;» 

«Εγώ θα κάνω τα πάντα για να σώσω το παιδί μου, εσύ μπορείς να γυρίσεις στην πολυθρόνα σου» του αντιγύρισε σε έντονο ύφος εκείνη και έκανε να φύγει από την κουζίνα. Εκείνος τη σταμάτησε. Την κοίταξε βαθιά στα μάτια και εκείνη κατάλαβε πως της ζητούσε συγνώμη για την συμπεριφορά του. Αγκαλιάστηκαν σφιχτά και ξέσπασαν και οι δυο σε κλάματα. 

«Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη» έλεγε στο γιό του καθισμένος στον πάτο του κρεβατιού του «Έχασα τόσες στιγμές μαζί σου όλον αυτόν τον καιρό. Αλλά από εδώ και πέρα σου υπόσχομαι ότι θα αναπληρώσουμε όλο το χαμένο χρόνο». 

«Κάτι σοβαρό έχω ε μπαμπά;» τον ξάφνιασε εκείνος και συνέχισε «Το κατάλαβα από το βλέμμα της μαμάς όταν βγήκε από το γραφείο του γιατρού». 

«Ότι και να είναι θα το ξεπεράσεις. Και τώρα θα μας έχεις και τους δύο στο πλευρό σου». Πατέρας και γιός αγκαλιάστηκαν σφιχτά και δεν ξεκολλούσε ο ένας από τον άλλο. Είχε λείψει τόσο πολύ και στους δυο αυτή η επαφή. Η Ελπίδα παρόλο τον πόνο της για την κατάσταση του μικρού στεκόταν στην πόρτα και τους καμάρωνε. Είχε καιρό να αντικρίσει αυτή την εικόνα. 

Ένα χρόνο αργότερα οι τρείς τους έκαναν χαρούμενοι βόλτα στο πάρκο της περιοχής. Ο γιός του Χριστόφορου και της Ελπίδας μετά την επιτυχημένη μεταμόσχευση ήταν άκρως υγιείς. Η Ελπίδα μέρα και νύχτα ευχαριστούσε το Θεό που μέσα από αυτή την περιπέτεια η οικογένειά της βγήκε πιο δυνατή και πλέον είχε στο πλευρό της υγιείς και δυνατούς, τους δύο άντρες της ζωής της. Το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε ο γιός του Χριστόφορου και ο φόβος μην τον χάσει, τον ξύπνησαν από το λήθαργο που είχε πέσει και τον έκανε να καταλάβει τα σημαντικά της ζωής αλλά και η δύναμη που έδειξε ο μικρός τον δίδαξε να μην το βάζει ποτέ κάτω. 

.

Ο Χάρης Γαντζούδης γεννήθηκε το Μάιο του 1985 στο Αγρίνιο. Σπούδασε στο τμήμα Εφαρμογών Πληροφορικής στη Διοίκηση και στην Οικονομία (Λευκάδα). Παρακολούθησε σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής στο εργαστήρι του συγγραφέα Αλέξανδρου Ντερπούλη. Από το Μάιο του 2012 συνεργάζεται με το Deity.gr. Συμμετείχε στη συλλογή «Tweet Stories - Λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες», OPENBOOK. 

[ e-mail ]
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΛΑΤΕΡΝΑ

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=380401812032877&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

ΛΑΤΕΡΝΑ : Η ιστορία της χάνεται στον χρόνο…

H ιστορία της λατέρνας (la torno = αυτό που γυρίζει) χάνεται στο χρόνο. Λέγεται ότι η πρώτη λατέρνα κατασκευάστηκε το 1808 από έναν κατασκευαστή πιάνων στο Bristol της Αγγλίας, ο οποίος έβγαλε τα πλήκτρα και τα αντικατέστησε με έναν κύλινδρο με καρφιά.... Κυκλοφόρησε στο Βέλγιο, στη Γαλλία, Βόρεια Ιταλία και στις…..Ανατολικές Πολιτείες της Αμερικής.
Είχε μια εκρηκτική εξάπλωση, ειδικά στις Ελληνικές παροικίες της Ευρώπης και της Ανατολής. Κυρίως στη Κωνσταντινούπολη, Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Κάιρο, Αλεξάνδρεια, Σμύρνη, Βουκουρέστι κλπ, με τεχνίτες Έλληνες και αρκετούς Αρμένιους, που έγραψαν Ελληνική και Ευρωπαϊκή μουσική.

Η πρώτη ελληνική λατέρνα δημιουργήθηκε γύρω στα 1880. Τότε η συνεργασία του Έλληνα Ιωσήφ Αρμάου και του Ιταλού Jugepe Turconi απέφερε την λατέρνα.
Οι δυο τους πολύ καλοί φίλοι με έντονες μουσικές και κατασκευαστικές δεξιότητες έφτιαξαν στην Κωνσταντινούπολη την πρώτη λατέρνα. Είχαν δημιουργήσει ένα συνεταιρισμό όπου είχαν διαχωρίσει τη δουλειά σε δύο κομμάτια. Ο Turconi ασχολιόταν με το κατασκευαστικό κομμάτι ενώ ο Αρμάος με την καταγραφή, δηλαδή το «σταμάτημα» των τραγουδιών. Είχε το σχήμα μεγάλου κιβωτίου που μπορούσε να κουβαληθεί στις πλάτες του και συνήθως ήταν αρκετά μεγάλος ώστε να χωράει εννέα τραγούδια.

Στην Κωνσταντινούπολη ήταν «αρχόντισσα και κυρά» σύμφωνα με τη Ζάννα Αρμάου. Βασίλευε στα πολυτελή εστιατόρια του Βοσπόρου, τότε που ο ελληνισμός της Πόλης ζούσε τη «χρυσή του εποχή». Όλα τα μεγάλα κέντρα και τα πλουσιόσπιτα της Πόλης και της Μικράς Ασίας, είχαν τις δικές τους λατέρνες. Δεν γινόταν γάμος ή χορός ή άλλη γιορτή χωρίς λατέρνα που να παίζει μέχρι το πρωί. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχές του 20ου αιώνα υπήρχαν γύρω στις 5.000 λατέρνες στην Κωνσταντινούπολη, Αθήνα και Πειραιά, ένας αριθμός εντυπωσιακός, γατί σε σχέση με τον τότε πληθυσμό είχε την ίδια πυκνότητα ανά κάτοικο που έχουν σήμερα τα πιάνα.

Η λατέρνα μεσουράνησε σε μια εποχή που δεν υπήρχε γραμμόφωνο, ραδιόφωνο, στερεοφωνικό, τηλεόραση….κυριολεκτικά τίποτα. Ο κόσμος με τη λατέρνα ψυχαγωγήθηκε, χόρεψε, τραγούδησε…. Γράφτηκαν σ αυτήν τραγούδια Σμυρναίικα, δημοτικά, ρεμπέτικα, κανταδόρικα. Εθνικά εμβατήρια , ακόμη και πόλκες, μαζούρκες, βαλσάκια και ταγκό. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι ένα σοβαρό κομμάτι από τη μουσική μας κληρονομιά είναι επηρεασμένο από τα ακούσματα και τις τεχνικές δυνατότητες αυτού του οργάνου.

Υπήρχαν δύο ομάδες ειδικοτήτων: οι πρώτοι οι «Οργανοποιοί» – κατασκεύαζαν το όργανο και οι δεύτεροι – οι «Σταμπαδόροι» – ή «καρφωτές» έκαναν τα τραγούδια. Κάθε νέο τραγούδι γινόταν επιτυχία μετά το «σταμπάρισμά» του στον κύλινδρο. Γνωστά ονόματα: Τουρκόνι, Αρμάο, Γεωργίου, Καρμέλλο, Μπρίντιζι, Τριπολιτσιώτης, Πολύκαρπος, Παπανδρέου, Ντικράν, Αλή Μπέη, Ευθυμίου, Φωτίου,….άνθρωποι που γνώρισαν τεράστια δόξα στο χώρο αυτό. Διασημότερος καρφωτής υπήρξε ο Νίκος Αρμάος.

Ενα ξεχωριστό χαρακτηριστικό της λατέρνας ήταν και το στόλισμά της. Υπήρχαν καταστήματα που πουλούσαν αποκλειστικά στολίδια και άλλα είδη γι αυτήν. Είχαν σκεπάσματα από δέρμα σε διάφορα χρώματα, με κεντίδια σκαλισμένα διάτρητα. Αυτές ήταν οι φορεσιές. Υπήρχαν βελούδινα σκεπάσματα με ρέλι, χρυσοκεντήματα με παραστάσεις (πχ 2 κοπέλες να κρατούν την ελληνική σημαία, ή παραστάσεις από μάχες του 1821. Κύριο βάρος στο στολισμό της λατέρνας είχαν οι χάντρες, τα κομπολόγια και οι εικόνες. Η εικόνα που είχαν στη μέση, ήταν σχεδόν πάντοτε της Μαρίας της Πενταγιώτισσας ή της Ρόζας Εσκενάζυ.

Τέλος, τα πόδια που στηριζόταν η λατέρνα ήταν ξυλόγλυπτα. Το τέλος αυτής της ιστορίας άρχισε να έρχεται με την εμφάνιση του γραμμόφωνου και του ραδιοφώνου. Αρχίζει τότε να παραγκωνίζεται σαν μέσο διασκέδασης του κοινού. Η εμφάνιση του ομιλούντος κινηματογράφου της αφαιρεί έναν ακόμη ρόλο.

Τέλος η στενή επαφή της με το ρεμπέτικο τραγούδι και η είσοδος της σε καταγώγια τη φέρνουν σε σύγκρουση με το κατεστημένο και την περιθωριοποιούν.

Η δικτατορία του Μεταξά απαγορεύει το ρεμπέτικο και μαζί μ αυτό θέτει «εκτός νόμου» και τη λατέρνα. Τα όργανα μαζεύονται από το δρόμο, και αποσύρονται στις αποθήκες. Το φιλί της ζωής για τη Λατέρνα που ξεψυχάει θα το δώσει ο κινηματογράφος, που την είχε υποστηρίξει και στο παρελθόν, δια χειρός Φιλοποίμενος Φίνου αυτή τη φορά. Γυρίζει δύο ταινίες όπου πρωταγωνιστεί η Λατέρνα: το «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» το 1955 και το «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο» το 1957, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελάριου με τους Αυλωνίτη, Φωτόπουλο, Καρέζη, Αλεξανδράκη.

Η υπέροχη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι τυπωμένη στον κύλινδρο από τον Νίκο Αρμάο ενθουσιάζει τον κόσμο. Η λατέρνα γίνεται μόδα. Όσοι μπορούν να πληρώσουν παίρνουν ένα όργανο στο σπίτι. Όλοι σχεδόν οι μεγάλοι συνθέτες όπως ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος, ο Πλέσσας χρησιμοποιούν τον ήχο της για να ντύσουν τα τραγούδια τους.

Η λατέρνα μπαίνει στο soundrack κι άλλων ταινιών, όπως το «Ποτέ την Κυριακή», «Τα κόκκινα φανάρια». ακόμα και ξένων παραγωγών όπως το «Απόδραση στην Αθήνα». Όμως οι μέρες της μεγάλης δόξας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Με τη χούντα μάλιστα έρχονται και νέες περιπέτειες για τους περιπλανώμενους οργανοπαίκτες που οδηγούνται στα κρατητήρια με την κατηγορία της επαιτείας. Σήμερα στην περιοχή της Αττικής υπάρχουν λιγότερα από 10 περιπλανώμενα όργανα και ίσως να υπάρχουν και άλλα τόσα στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Οι λατέρνες πλέον αποτελούν συλλεκτικά κομμάτια. Κάποιες κοσμούν ιδιωτικές συλλογές στην Ευρώπη και την Αμερική. Μαζί με τα όργανα χάθηκαν σιγά – σιγά και οι τεχνίτες της λατέρνας. Το 1978 ο Νίκος Αρμάος έλεγε: «Εγώ την αγαπάω σαν παιδί μου, σα να τη γέννησα εγώ, αλλά δεν τη βλέπω να έχει πιότερη ζωή από τη δική μου». Στις 14 Μαΐου 1979 ο Νίκος Αρμάος πεθαίνει. Τη σκυτάλη παίρνει ο 65χρονος τότε, γιος του Τζούλιος και συνεχίζει μέχρι το δικό του θάνατο το Φεβρουάριο του 1995.

Μετά το θάνατο του Αρμάου, συνεχιστής του έργου του έγινε ο Αντώνης Νασιόπουλος, που πολύ βοήθησε και επηρεάστηκε από τον προηγούμενο. Άλλος επίσης άξιος συνεχιστής είναι ο Πάνος Ιωαννίδης από τη Θεσσαλονίκη, που έκανε μεγάλη προσπάθεια για την αναβίωση και την κατασκευή της λατέρνας. Το βιβλίο του μάλιστα «Λατέρνα η αρχόντισσα του δρόμου» είναι το μοναδικό που κυκλοφορεί για τη λατρεία αυτή τη στιγμή.

Y.Γ. To κείμενο υπογράφει ο κ. Λιναρδάτος

ΑΠΟ http://1.bp.blogspot.com/-TwYApeijmtk/TZ5jJCMIYgI/AAAAAAAABoY/MIWeU6YD9Uc/s1600/logo-athinapoli.gif

Η συναισθηματική νοημοσύνη

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=468085039892875&set=a.138848252816557.18132.108511895850193&type=1&theater

 συναισθηματική νοημοσύνη

Το πρωτοποριακό βιβλίο που ανατρέπει κάθε προηγούμενο στο χώρο της νοημοσύνης Τι είναι το IQ; Η μοίρα μας; Δεν είναι πάντως αυτό που συνήθως φανταζόμαστε. Αντίθετα, οι αντιλήψεις μας για την ανθρώπινη νοημοσύνη είναι αρκετά περιορισμένες, επειδή αγνοούν ένα καίριο πεδίο ικανοτήτων που παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή. 

Σε αυτό το συναρπαστικό βιβλίο ο Daniel Goleman, με αφετηρία τις πρωτοποριακές έρευνες για τη λειτουργία του εγκεφάλου και τη συμπεριφορά, καταλήγει σε μια υπέροχη σύνθεση των πρόσφατων νευροεπιστημονικών ανακαλύψεων γύρω από τα συναισθήματα και αναδεικνύει τους παράγοντες που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την ευημερία των ατόμων. Οι παράγοντες αυτοί -η αυτοεπίγνωση, ο έλεγχος των παρορμήσεων, η επιμονή, ο ζήλος και η αυτοενεργοποίηση, η ενσυναίσθηση και η κοινωνική προσαρμοστικότητα, ο αλτρουισμός και η συμπόνια- συγκροτούν ένα εντελώς διαφορετικό είδος ευφυΐας: τη συναισθηματική νοημοσύνη. H συναισθηματική νοημοσύνη ή νοημοσύνη της καρδιάς αντιπροσωπεύει μια νέα αντίληψη επιτυχίας και ένα σπουδαίο σχέδιο ζωής. Είναι το κύριο χαρακτηριστικό των ανθρώπων που διαπρέπουν στην κοινωνική σφαίρα, οικοδομούν υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις, πετυχαίνουν στο χώρο της εργασίας. Είναι η ξεχωριστή σφραγίδα ποιότητας που σηματοδοτεί την πρόοδο του ανθρώπινου είδους. Το πιο σημαντικό, σύμφωνα με τον συγγραφέα, είναι ότι η συναισθηματική νοημοσύνη μπορεί να διδαχθεί και μάλιστα από πολύ μικρή ηλικία. Η συναισθηματική εκπαίδευση τρέφει και ενδυναμώνει τον άνθρωπο, εξοπλίζοντάς τον με τις δεξιότητες που του είναι απαραίτητες για να αντιμετωπίσει κάθε πρόβλημα στη ζωή του. Ο Goleman καθοδηγεί γονείς και δασκάλους ως προς τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να διδάξουν αυτές τις δεξιότητες και να εκμεταλλευθούν όσο το δυνατόν καλύτερα αυτό το μοναδικό κανάλι επικοινωνίας στην παιδική ηλικία.

http://bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=198754

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Πόνος, η πύλη της σοφίας

πηγή: http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/04/ponos-h-pylh-ths-sofias.html#.UFMno6720yk

Πόνος, η πύλη της σοφίας

Γεράσιμος Πολίτης 2012-04-08T23:40:00+03:00

Κάθε πόνος είναι σπόρος φώτισης, επειδή ο πόνος σε σπρώχνει να αναζητήσεις τη σοφία. Μπορείς να πεις ότι ο πόνος σε οδηγεί στη φώτιση, μα δεν μπορείς να πεις ότι ο πόνος είναι η ίδια η φώτιση. Το σώμα και ο νους σου είναι το χωράφι. Ο πόνος είναι ο σπόρος, η σοφία είναι το κλαδί και η φώτιση ο καρπός. Ο Πόνος είναι Σπόρος Φώτισης, ο άνθρωπος που βλέπει τη ζωή σαν μια οργανική ενότητα αποδέχεται τον πόνο. Ο πόνος οού δημιουργεί την ανάγκη να αναζητήσεις την αλήθεια. Αλλιώς, θα βαριόσουν, θα κοιμόσουν, θα ήσουν σαν φυτό. Μην ανταγωνίζεσαι τον πόνο. Να νιώθεις ευγνωμοσύνη προς τον πόνο. Σε κρατάει σε εγρήγορση, σε κρατάει ξύπνιο και σε προκαλεί να βρεις τρόπο να τον ξεπεράσεις. «Bodhidharma, The Greatest Zen Master».

Σταμάτα πια με τις Αυταπάτες.

Ο πόνος, τα βάσανα, η δυσαρέσκεια, η ελλειψη ικανοποίησης είναι τόσο οδυνηρά, που ο νους δημιουργεί αυταπάτες ευχαρίστησης. Αυτές οι αυταπάτες βοηθούν τους ανθρώπους να συνεχίζουν να ζουν. Αν αφαιρέσεις όλες τις αυταπάτες από έναν άνθρωπο, τότε δεν θα έχει λόγο να ζήσει ούτε για μια στιγμή ακόμη. Όταν δεν είσαι συνειδητός, οι αυταπάτες χρειάζονται, επειδή δημιουργούν έστω και ψεύτικο νόημα στη ζωή. Kaι μέχρι να συμβεί το αληθινό, συνεχίζουμε να δημιουργούμε ψεύτικα νοήματα. Για να αποφευχθεί η δυσαρέσκεια, ο πόνος, η ζωή χωρίς νόημα, τη γεμίζουμε με μεγάλες αυταπάτες, που γίνονται πεποιθήσεις, αυτές όμως δεν κρατούν για πολύ. Όταν ένας άνθρωπος έχει μπουχτίσει από ένα ψεύτικο νόημα, δημιουργεί ένα άλλο. Μπουχτίζει με τα χρήματα, μετακινείται προς την πολιτική. Μπουχτίζει με την πολιτική, μετακινείται σε κάτι άλλο. Μπουχτίζεις με μια γυναίκα καιψάχνεις για άλλη κι ύστερα για άλλη και άλλη. Απλώς αντικαθιστούμε τις παλιές αυταπάτες με καινούριες κι αυτό το ονομάζουμε ζωή.Έτσι, δημιουργούμε έναν φαύλο κύκλο που δεν οδηγεί πουθενά.

Η αλήθεια όμως θρυμματίζει όλες τις αυταπάτες. Αλήθεια είναι το να ζήσείς τον βαθύ πόνο, τον υπέρτατο πόνο και να αναζητάς το πραγματικό. Η αναζήτηση είναι εφικτή μόνο όταν αναγνωρίσεις τον αληθινό πόνο τής ζωής και σταματήσεις να παίρνεις ηρεμιστικά.

Την ημέρα που θα δεις τι έχεις κάνει στη ζωή σου - την ημέρα που θα δεις πραγματικά τον πόνο και την αγωνία και δεν θα προσπαθήσεις να πάρεις κανένα παυσίπονο, την ημέρα που θα περάσεις μέσα από την αγωνία και τον πόνο - τότε και μόνο τότε θα μπορέσεις να κινηθείς προς το αληθινό. Μόνο ο πόνος μπορεί να σε οδηγήσει προς το αληθινό. Θα σε σπρώξει να ανακαλύψεις τι είναι εκείνο που μπορεί να διαλύσει τον πόνο και να σε οδηγήσει στην έκσταση.

Σταμάτα πια με τις αυταπάτες! Το μονοπάτι είναι γεμάτο από μεγάλο πόνο και μόνο ελάχιστοι φτάνουν. Και φτάνουν μόνο ελάχιστοι, επειδή οι άνθρωποι αρ-νούνται να δεχτούν τον πόνο τής ζωής. Αυτός ακριβώς ο πόνος όμως είναι η πηγή όλης τής ανάπτυξης.

Να βλέπεις την αλήθεια γυμνή, να μην την αποφεύγεις, μη δραπετεύεις, κοίταζε όλο και βαθύτερα μέσα της. Αυτό είναι το ξεκίνημα τής ευφυΐας, το ξεκίνημα τής επίγνωσης, το ξεκίνημα τής συνειδητότητας.

Αυτό είναι το πρώτο βήμα — και το τελευταίο βήμα γίνεται η φώτιση. Όταν αρχίσεις να ζεις με αυτό που υπάρχει και ούτε για μια στιγμή δεν δημιουργείς όνειρα για να το αποφύγεις, τότε μια μέρα, συμβαίνει το άνοιγμα. Ο ίδιος ο πόνος τής ζωής γίνεται η αιτία για το άνοιγμα τής ζωής. Η επίγνωση είναι το μονοπάτι τού μεγάλου πόνου. Όσο μεγαλύτερος είναι όμως ο πόνος, τόσο μεγαλύτερη είναι και η δυνατότητα για έκσταση.

Η Μέθοδος τού Ατίσα

Ενας από τους μαθητές του βούδα· ο Ατίσα, βρήκε μια μέθοδο για να μετασχηματίζει τον πόνο. Όταν εισπνέεις, φαντάσου ότι εισπνέεις όλα τα βάσανα, όλο τον πόνο, όλων των ανθρώπων στον κόσμο. Εισπνέεις όλο το σκοτάδι, όλη την αρνητικότητα, όλη την κόλαση που υπάρχει παντού. Άφησε την καρδιά σου να τα απορροφήσει. Όταν εισπνέεις, να εισπέεις όλο τον πόνο και όλα τα βάσανα ολόκληρης τής ύπαρξης —τού παρελθόντος, τού παρόντος και τού μέλλοντος.

Όταν εκπνέεις, βγάλε προς τα έξω όλη τη χαρά που έχεις, όλη την ευτυχία, όλη την ευλογία. Να εκπνέεις αφήνοντας τον εαυτό σου να λιώσει μέσα στην ύπαρξη. Αυτή είναι η μέθοδος τής συμπόνιας. Πάρε μέσα οου όλο τον πόνο και δώσε προς τα έξω όλες τις ευλογίες.

Όταν το κάνεις, θα εκπλαγείς. Από τη στιγμή που θα πάρεις μέσα σου όλον τον πόνο του κόσμου, δεν θα είναι πια πόνος.

Η καρδιά αυτόματα μεταμορφώνει την ενέργεια. Η καρδιά έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει το κάθε τι. Πιες τον πόνο και θα τον δεις να μεταμορφώνεται σε ευτυχία. Ύστερα, άφησε την ευτυχία να απλωθεί προς τα έξω.

ο Ατίσα λέει ότι ο πόνος προέρχεται από ψία δηλητήρια: Από την προσκόλληση, από

την αποστροφή ή από την αδιαφορία.

Πώς λοιπόν μπορείς να μην έχεις προσκολλήσεις, να μην αποστρέφεσαι τίποτα και να μην είσαι αδιάφορος; Με το να μάθεις να απορροφάς τον πόνο. Τότε χο δηλητήριο τού πόνου μεταμορφώνεται σε συμπόνια.

Και να θυμάσαι, μην απορροφάς μόνο τον ανθρώπινο πόνο, αλλά ολόκληρης τής ύπαρξης — των βράχων, των δέντρων, των ζώων και των ανθρώπων. Και όχι μόνο τον πόνο που υπάρχει οτο παρόν, αλλά ολόκληρο τον πόνο τού παρελθόντος, τού παρόντος και τού μέλλοντος.

Όταν εισπνέεις όλον αυτόν τον πόνο, δεν μπορείς να αποστρέφεσαι τίποτα πια και δεν μπορείς να είσαι αδιάφορος. Κι όταν βγάζεις προς τα έξω όλη τη χαρά, την ευτυχία και τη μακαριότητα, δεν μπορείς να είσαι άλλο πια προσκολλημένος.

Όταν απορροφάς τον πόνο κάποιου άλλου, ο πόνος μεταμορφώνεται. Η φυσική τάση είναι να αποφύγεις τον πόνο. Η φυσική τάση είναι να προστατέψεις τον εαυτό σου από τον πόνο, να απομακρυνθείς, να μη συμπονέσεις τον άλλο. Ol άνθρωποι δεν συμπονούν αληθινά, αλλά μόνο τυπικά, μόνο με τα χείλη. Αν συμπονούσαν αληθινά, θα έπαιρναν τον πόνο, θα βοηθούσαν τον άλλο άνθρωπο.

Συμβαίνει μερικές φορές και το γνωρίζεις. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, που όταν τους συναντάς, νιώθεις ξαλαφρωμένος. Όταν φεύγουν, νιώθεις φωτείνός, νιώθεις να ρέεις, νιώθεις πιο ζωντανός, με εντονότερο παλμό — σαν να σου έχουν πάρει ένα μεγάλο βάρος από το κεφάλι σου, από το στήθος σου, σαν να έχυσαν κάποιο νέκταρ μέσα σου. Όταν φεύγουν, νιώθεις την καρδιά σου να χορεύει. Τους περιμένεις να ξανάρθουν, αναζητάς την παρέα τους, την απολαμβάνεις, επειδή τρέφεσαι από την παρουσία τους.

Επίσης υπάρχει και το αντίθετο είδος ανθρώπων. Όταν σε συναντούν, σε αφήνουν βαρύτερο από ό,τι ήσουν προηγουμένως. Σε αφήνουν σε ένα είδος απόγνωσης, αηδίας. Νιώθεις ότι σε έχουν ρουφήξει. Η ενέργειά σου είναι πεσμένη.Έχουν πάρει κάτι από την ενέργειά σου και δεν σου έχουν δώσει τίποτα. Αυτό είναι καθημερινή εμπειρία.

Αν οι άνθρωποι σε αποφεύγουν, να θυμάσαι ότι δεν φταίνε εκείνοι. Κάτι σ’εσένα τούς κάνει να σ’ αποφεύγουν. Αν oι άνθρωποι δεν θέλουν να οε συναντούν, αν βρίσκουν δικαιολογίες για να ξεφύγουν από σένα, να θυμάσαι ότι δεν είναι εκείνοι υπεύθυνοι. Εσύ κάνεις κάτι. κακό στην ενέργεια τους.

Αν oι άνθρωποι αναζητούν τη συντροφιά σου, αν γίνονται αμέσως φιλικοί, αν νιώθουν ένα είδος συμπάθειας καί ακόμη και οι ξένοι έρχονται και κάθονται δίπλα σου και σου κρατούν το χέρι, αυτό σημαίνει ότι με κάποιο τρόπο τους βοηθάς — είτε το ξέρεις είτε όχι.

Οι πάντες βρίσκονται κάτω από το βάρος μεγάλης δυστυχίας, οι πάντες βρίσκονται κάτω από μεγάλο πόνο, όλων των ανθρώπων η καρδιά πονάει. Υπάρχει πολύς πόνος. Ο Ατίσα όμως λέει και κάτι άλλο, που είναι το κλειδί για να βιώσεις τη μέθοδο και να μη μείνει θεωρητική, στα λόγια.

Λέει:

Άρχισε την ανάπτυξη από τον εαυτό σου.

Πριν μπορέσεις να μεταμορφώσεις τον πόνο ολόκληρης τής ύπαρξης, πρέπει να αρχίσεις πρώτα από τον εαυτό σου. Αυτό είναι ένα από τα θεμελιώδη μυστικά τής εσωτερικής ανάπτυξης. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα στους άλλους, που να μην το έχεις κάνει προηγουμένως στον εαυτό σου. Αν πονάς τον εαυτό σου, θα πονάς και τους άλλους. Αν είσαι πονοκέφαλος για τον εαυτό σου, θα είσαι πονοκέφαλος και για τους άλλους. Αν είσαι ευτυχία για τον εαυτό σου, θα είσαι ευτυχία και για τους άλλους.

Ό,τι μπορείς να κάνεις στους άλλους, πρέπει να το έχεις κάνει προηγουμένως στον εαυτό σου, επειδή αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που μπορείς να μοιραστείς.

Άρχισε την ανάπτυξη από τον εαυτό σου.

Συνεχίζεις να αποφεύγεις τον ίδιο σου τον πόνο. Αν νιώθεις ότι πονάς, ανοίγεις το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση και ξεχνιέσαι. Αρχίζεις να διαβάζεις εφημερίδα, ώστε να μπορέσεις να ξεχάσεις τα βάσανά σου ή πηγαίνεις στον κινηματογράφο ή στο φίλο σου ή στη φίλη σου. Πηγαίνεις γιαψώνια, πηγαίνεις στο κλαμπ, ώστε με κάποιο τρόπο να κρατάς τον εαυτό σου μακριά από τον εαυτό σου, ώστε να μην βλέπεις την πληγή, ώστε να μην χρειάζεται να παραδεχθείς πόσο πολύ πονάς μέσα σου.

Οι άνθρωποι κάνουν το κάθε τι για να αποφύγουν τον εαυτό τους. Δεν γνωρίζουν ούτε καν τον δικό τους πόνο. Πώς μπορούν να νιώσ ουν τον πόνο ολόκληρη ς τής ύπαρξης;

Πρώτα πρέπει να αρχίσεις με τον εαυτό σου. Αν νιώθεις πόνο, άφησε τον να γίνει διαλογισμός. Κλείσε τις πόρτες και κάθισε σιωπηλά. Πρώτα νιώσε τον πόνο, με τη μεγαλύτερη δυνατή ένταοη που είναι εφικτό. Κάποιος σε πρόσβαλλε. Τώρα, ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις τον πόνο είναι να πας και να τον προσβάλλεις κι εσύ. Αυτό όμως δεν είναι διαλογισμός.

Αν κάποιος σε πρόσβαλλε, νιώσε ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν, γιατί σού έδωσε την ευκαιρία να αισθανθείς μια βαθιά πληγή μέσα σου. Σού την άνοιξε εκείνη την πληγή. Η πληγή μπορείνα δημιουργήθηκε από πάμπολλες προσβολές, που έχεις υποφέρει σε όλη σου τη ζωή. Μπορεί αυτός που σε πρόσβαλλε να μην είναι η αιτία για όλο σου τον πόνο, οού τον έβγαλε όμως στην επιφάνεια.

Κλείσου λοιπόν στο δωμάτω σου και κάθισε σιωπηλά, χωρίς θυμό για τον άνθρωπο. Παρατήρησε το συναίσθημα που υπάρχει μέσα σου. Νιώσε τον πόνο που έχεις απωθήσει, νιώσε την προσβολή.

Και τότε θα εκπλαγείς: Θα δεις ότι δεν βρίσκεται εκεί μόνο ο άνθρωπος που σε πρόσβαλλε, αλλά θα αρχίσουν να έρχονται στη μνλημη σου όλοι οι άνθρωποι που σε έχουν κατα καιρούς προσβάλλει.

Δεν θα αρχίσεις απλώς να τους θυμάσαι, αλλά θα αρχίσεις να ξαναζείς τις προσβολές. Θα μπεις σε ένα είδος πρωτογενούς θεραπείας - θα είναι σαν να κάνεις πράιμαλ.

Νιώσε τον πόνο, μην τον αποφεύγεις. Γι'αυτό, σε πολλές θεραπείες λένε στον ασθενή να μην παίρνει ναρκωτικά πριν αρχίσει η θεραπεία, για τον απλό λόγο ότι τα ναρκωτικά είναι ένας τρόπος για να αποφύγεις τον εσωτερικό σου πόνο. Δεν σου επιτρέπουν να δεις τις πληγές σου, τις καταπιέζουν, δεν σε αφήνουν να μπεις μέσα στον πόνο σου. Κι αν δεν μπεις μέσα στον πόνο σου, δεν μπορείς να τον ελευθερώσεις από τη φυλακή του.

Είναι απολύτως επιστημονικό το να αφήοείς όλα τα ναρκωτικά πριν μπεις οε ένα θεραπευτικό γκρουπ, ακόμη και ναρκωτικά όπως ο καφές, το τσάι, το κάπνισμα, επειδή και αυτά είναι τρόποι για να ξεφεύγεις.

Έχεις παρατηρήσει;Όποτε νιώθεις νευρικά, αμέσως αρχίζεις να καπνίζεις. Είναι ένας τρόπος για να απσφύγεις τη νευρικότητα, επειδή το κάπνισμα σε κρατάει απασχολημένο.

Στην πραγματικότητα, συμβαίνει μια παλινδρόμηση. Το κάπνισμα σε ξανακάνει να νιώθεις σαν παιδί, ανέμελος, χωρίς ευθύνες, επειδή το κάπνισμα είναι συμβολικό βύζαγμα. Ο ζεστός καπνός που μπαίνει μέσα σου, σε πηγαίνει πίσω στις μέρες που σε τάΐζε το στήθος τής μητέρας σου και έμπαινε μέσα σου το ζεστό γάλα. Η θηλή έχει γίνει τώρα τσιγάρο. Το τσιγάρο είναι μια συμβολική θηλή.

Μέσα από την παλινδρόμηση αποφεύγεις τις ευθύνες και τους πόνους τής ενήλικης ζωής σου. Καί αυτό συμβαίνει μέσα από πολλά και διάφορα ναρκωτικά. Ο σύγχρονος άνθρωπος παίρνει ναρκωτικά, όσο ποτέ άλλοτε, επειδή ο σύγχρονος άνθρωπος ζει μέσα σε τεράστιο πόνο. Χωρίς ναρκωτικά τού είναι ανέφικτο να ζήσει. Αυτά τα ναρκωτικά δημιουργούν ένα φράχτη. Σε κρατούν ναρκωμένο, δεν οε αφήνουν να είσαι αρκετά ευαίσθητος στον πόνο.

Το πρώτο πράγμα είναι να κλείσεις τις πόρτες και να σταματήσεις κάθε είδους ασχολία — να βλέπεις τηλεόραση, να ακούς ραδιόφωνο, να διαβάζεις εφημερίδα. Σταμάτα όλες τις ασχολίες, επειδή και αυτές είναι ναρκωτικά με μια έννοια. Απλώς μείνε μόνος και εντελώς στάσιμος.

Ο Aτίσα λέει: Απλώς να είσαι ο εαυτός που. Όποιος κι αν είναι ο πόνος και όσο μεγάλος κι αν είναι, άφησέ τον να βρίσκεται εκεί. Πρώτα βίωσέ τον σε όλη του την ένταση. Θα είναι δύσκολο, θα σου ξεριζώσει ι:ην καρδιά. Μπορεί να αρχίσεις να κλαις σαν παιδί, μπορεί να κυλιέσαι οτο πάτωμα ατιό τον βαθύ πόνο, μπορεί να παραμορφωθεί το σώμα σου, μπορεί ξαφνικά να συνειδητοποιήσεις ότι ο πόνος δεν είναι μόνο στην καρδιά, αλλά σ’ ολόκληρο το σώμα, ότι ολόκληρο το σώμα σου δεν είναι τίποτε άλλο παρά πόνος και μόνο πόνος.

Αν τον βιώσεις - και αυτό έχει τρομακτική σημασία - τότε άρχισε να τον απορροφάς. Μην τον πετάξεις μακριά. Είναι ιόοο πολύτιμη ενέργεια, μην τον πετάς.

Απορρόφησε τον, πιες τον, δεξου τον, καλωσόρισε τον, νιώσε ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν. Και πες στον εαυτό σου: «Αυτή τη φορά, θα τον πιω και θα τον δεχτώ σαν επισκέπτη. Αυτή τη φορά θα τον καταπιώ.»

Μπορεί να σου πάρει μερικές μέρες, μέχρι να είσαι έτοιμος να τον καταπιείς, αλλά την ημέρα που θα συμβεί, θα έχεις περάσει από εκείνη την πόρτα που μπορεί να σε πάει πάρα πολύ μακριά.Έχει αρχίσει ένα καινούριο ταξίδι στη ζωή σου, κινείοαι προς ένα καινούριο είδος ύπαρξης, επειδή τη στιγμή που αποδέχεσαι τον πόνο, χωρίς να τον απορρίπτεις, αμέσως αλλάξει ολόκληρη η ποιότητά του. Δεν είναι άλλο πια πόνος — είναι καθαρή ενέργεια.

Στην πραγματικότητα, θα εκπλαγείς, δεν θα μπορείς να το πιστέψεις. Δεν μπο-ρείς να πιστέψεις ότι ο πόνος μπορεί να γίνει χαρά, ότι μπορεί να μεταμορφωθεί σε έκσταση. Στην καθημερινή ζωή όμως έχεις αντιληφθεί ότι τα αντίθετα πάντοτε ενώνονται, ότι δεν είναι αντίθετα, αλλά συμπληρωματικά. 

Γνωρίζεις πολύ καλά ότι η αγάπη σου μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να γίνει μίσος κι ότι το μίοος σου μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να γίνει αγάπη. Στην πραγματικότητα, αν μισείς υπερβολικά, έντονα και ολοκληρωτικά, το μίσος γίνεται αγάπη. Όποτε κάτι συμβαίνει ολοκληρωτικά, γυρίζει στο αντίθετό του; Αυτό είναι ένα σπουδαίο μυστικό — να το θυμάσαι. Όποτε κάτι είναι ολοκληρωτικό, αλλάζει στο αντίθετό του, επειδή δεν μπορεί να πάει μακρύτερα.Έχει φτάσει σε αδιέξοδο.

Παρατήρησε ένα παλιό ρολόι με εκκρεμές. Το εκκρεμές πηγαίνει αριστερά, στο αριστερό άκρο κι όταν φτάσει στο σημείο πέρα από το οποίο δεν μπορεί να πάει, τότε αρχίζει να κινείται προς τα δεξιά.

Τα αντίθετα είναι συμπληρωματικά. Αν μπορέσεις να υποφέρεις τον πόνο ολοκληρωτικά, με μεγάλη ένταση, θα εκπλαγείς. Την πρώτη φορά δεν θα το πιστεύεις — ότι ο πόνος σου απορροφάται με τη θέλησή σου, ότι τον καλωσορίζεις και μεταμορφώνεται στην υπέρτατη ευτυχία. Η ίδια ενέργεια που γινόταν πόνος, τώρα γίνεται ευτυχία. Η ίδια ενέργεια που γινόταν πόνος, τώρα μεταμορφώνεται στην υπέρτατη ευτυχία.

Άρχισε όμως με τον εαυτό οου. Κάνε ένα μικρό πείραμα με τους πόνους σου, με τα βάσανα και τις δυστυχίες σου. Και από τη στιγμή που θα βρεις το κλειδί, τότε μηορείς να το μοιραστείς και με ολόκληρη την ύπαρξη. Τότε μπορείς να πάρεις όλο τον πόνο, όλου τού κόσμου ή όλων των κόσμων.

Ακολούθησε την εισπνοή σου και θα έρθει η στιγμή που θα δεις ότι η μικρή σου καρδιά είναι μεγαλύτερη από ολόκληρο το σύμπαν — αν γνωρίζεις τι θαύματα μπορεί να κάνει. Και ανάβλυσε την ευτυχία σου. Είναι η ίδια ενέργεια που, περνώντας μέσα από την καρδιά σου, γίνεται ευτυχία. Τότε άφησε τη μακαριότητα να ακολουθήσει την εκπνοή και να φτάσει σε όλες τις απόμερες γωνιές τής ύπαρξης.

Ο Ατίσα λέει: Αυτό είναι συμπόνια. Συμπόνια είναι το να γίνεις δύναμη μεταμόρφωσης στην ύπαρξη, να μεταμορφώνεις το άσχημο σε όμορφο, να φιλάς το βάτραχο και να τον μεταμορφώνεις σε πρίγκιπα, να μεταμορφώνεις το σκοτάδι σε φως. Συμπόνια είναι το να γίνεις ένα τέτοιο μέσο μεταμόρφωσης.

Μεταμόρφωσε τον Πόνο σε Φώτιση

Η βουδιστική αλχημεία είναι η μεταμόρφωση του ού πόνου. Ο πόνος δεν είναι εναντίον σου, απλώς εσύ δεν ξέρεις πώς να τον χρησιμοποιήσεις.

Το δηλητήριο δεν είναι εχθρός σου, απλώς εσύ δεν ξέρεις πώς να φτιάξεις φάρμακο από αυτό. Σε σοφά χέρια, το δηλητήριο γίνεται γιατρικό. Σε ανόητα χέρια, το γιατρικό μπορεί να γίνει δηλητήριο. Όλα εξαρτώνται από σένα, από την επιδεξιότητά σου.

Αυτή είναι η βουδιστική οπτική και πυτή είναι η συνεισφορά τού βουδισμού οτον κόσμο, επειδή αυτή είναι μια εσωτερική αλχημεία: Αποδέξου τον πόνο. Μην αντιστέκεσαι, μην τον πολεμάς, μη θυμώνεις μαζί του. Απορρόφησέ τον — επειδή μόνο έτσι μπορεί να μεταμορφωθεί σε φώτιση.

Ή τέχνη τού να μεταμορφώνεις τον πόνο και τα βάσανα σε κάτι καλό είναι η τέχνη τού να βλέπεις την αναγκαιότητα τού αντίθετου. Το φως μπορεί να υπάρξει μόνο αν υπάρχει το σκοτάδι. Τότε γιατί μιοείς το σκοτάδι; Χωρίς το σκοτάδι δεν θα υπήρχε φως, οπότε εκείνοι που αγαπούν το φως και μισούν το σκοτάδι, βρίσκονται σε δίλημμα. Δεν ξέρουν τι κάνουν.

Η ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το θάνατο. Τότε, γιατί μισείς το θάνατο; Ο θάνατος δημιουργεί το πλαίσιο για να υπάρξει η ζωή. Ο θάνατος είναι ο μαυροπίνακας, πάνω στον οποίο γράφεται η ζωή με άσπρη κιμωλία. Ο άγιος μπορεί να υπάρξει μόνο επειδή υπάρχει ο αμαρτωλός. Γι’ αυτό, ο Βούδας λέει να μη μισείς τον αμαρτωλό. Είναι ol δύο πλευρές τού ίδιου νομίσματος.

Πρέπει κανείς να δεχτεί και τις δύο όψεις σαν μέρος τού πακέτου τής ζωής. Με αυτή τη δεκτικότητα, μπορείς να μεταμορφώσεις τα πράγματα. Μόνο μέσα από αυτή τη δεκτικότητα είναι εφικτή η μεταμόρφωση.

Πριν μπορέσεις να μεταμορφώσεις τον πόνο, θα χρειαστεί να γίνει παρατηρητής. Αυτό όμως είναι το τρίτο σημείο. Το πρώτο είναι το να μην αντιστέκεσαι στον πόνο. Το δεύτερο είναι το να ξέρεις ότι τα αντίθετα δεν είναι αντίθετα, αλλά συμπληρωματικά και το τρίτο είναι το να είσαι παρατηρητής, επειδή αν είσαι παρατηρητής τού πόνου σου, θα μπορέσεις να τον απορροφήσεις.

Αν ταυτιστείς με τον πόνο, δεν θα μπορέσεις να τον απορροφήσεις. Τη στιγμή που ταυτίζεσαι με τον πόνο, θέλεις να τον ξεσκαρτάρεις, να τον πε-τάξείς, να τον ξεφορτωθείς, επειδή είναι οδυνηρός. Αν όμως είσαι παρατηρητής, τότε ο πόνος χάνει όλα του τα αγκάθια. Τότε ο πόνος υπάρχει και εσύ τον παρατηρείς. Εσύ είσαι απλώς ο καθρέφτης. Δεν έχεις καμία σχέση μαζί του.

Η ευτυχία έρχεται και φεύγει, η δυστυχία έρχεται και φεύγει, όμως εσύ βρίσκε-σαι πάντοτε εκεί — ένας καθρέφτης που καθρεφτίζει. Η ζωή έρχεται και φεύγει, ο θάνατος έρχεται και φεύγει, όμως ο καθρέφτης δεν επηρεάζεται από τίποτα.

Όταν είσαι παρατηρητής, δημιουργείται απόσταση. Και μόνο όταν υπάρχει απόσταση, μπορείς να παρατηρήσεις αυτό που συμβαίνει. Είναι μέσα από αυτή την παρατήρηση, μπορείς να μεταμορφώσεις τα κατώτερα μέταλλα σε χρυσό. Μόνο μέσα απ’ αυτή την παρατήρηση γίνεσαι επιστήμονας του εσώτερου, ενας ανεπηρέαστος παρατηρητής. Τώρα ξέρεις ότι τα αντίθετα δεν είναι αντίθετα και μπορούν να μετατρέπονται το ένα στο άλλο. Τότε δεν ασχολείσαι καθόλου με το πώς να απαλλαγείς από τον πόνο, αλλά με το πώς να τον μεταμορφώσεις σε κάτι ευεργετικό. Τότε μεταμορφώνεις το δηλητήριο σε νέκταρ.

Πηγή: Πόνος, η πύλη της σοφίας - Osho

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

"Αργοναύτες" Γ ΣΕΦΕΡΗΣ

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=380355318704193&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

Γ ΣΕΦΕΡΗΣ "Αργοναύτες"

Και ψυχή
ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν
εις ψυχήν

αυτή βλεπτέον:
τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη.

Ήτανε καλά παιδιά οι συντρόφοι, δε φωνάζαν
ούτε από τον κάματο ούτε από τη δίψα ούτε από παγωνιά,
είχανε το φέρσιμο των δέντρων και των κυμάτων
που δέχουνται τον άνεμο και τη βροχή
δέχουνται τη νύχτα και τον ήλιο
χωρίς ν' αλλάζουν μέσα στην αλλαγή.
Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες
ίδρωναν στο κουπί με χαμηλωμένα μάτια
ανασαίνοντας με ρυθμό
καιτο αίμα τους κοκκίνιζε ένα δέρμα υποταγμένο.
Κάποτε τραγούδησαν, με χαμηλωμένα μάτια
όταν περάσαμε το ερημόνησο με τις αραποσυκιές
κατά τη δύση, πέρα από τον κάβο των σκύλων
που γαβγίζουν.
Ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν, έλεγαν
εις ψυχήν βλεπτέον, έλεγαν
και τα κουπιά χτυπούσαν το χρυσάφι του πελάγου
μέσα στο ηλιόγερμα.
Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα
που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες.
Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς
κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά
κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο
και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας.
Αράξαμε σ' ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά
με κελαηδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια
τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.
Οι ψυχές τους έγιναν ένα με τα κουπιά και τους σκαρμούς
με το σοβαρό πρόσωπο της πλώρης
με τ' αυλάκι του τιμονιού
με το νερό που έσπαζε τη μορφή τους.
Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά,
με χαμηλωμένα μάτια. Τα κουπιά τους
δείχνουν το μέρος που κοιμούνται στ' ακρογιάλι.

Κανείς δεν τους θυμάται. Δικαιοσύνη.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

πηγή: http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/234445/i-giorti-tis-ypsosis-toy-timioy-stayroy

Η γιορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού

Η σημαντικότερη γιορτή του Σεπτέμβρη είναι η σημερινή, του Σταυρού, γι' αυτό και ο μήνας λέγεται σε πολλούς τόπους Σταυριάτης, Σταυριώτης ή Σταυρός και η 1η του μέρα Πρωτοσταυριά.

 

Στις εκκλησίες μοιράζεται την ημέρα αυτή βασιλικός, που πηγάζει από την παράδοση ότι στο μέρος όπου βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός είχε φυτρώσει το αρωματικό αυτό φυτό, γι' αυτό και ο βασιλικός λέγεται και «σταυρολούλουδο».

Τη γιορτή του Σταυρού αρχίζουν οι γεωργικές και τις ναυτικές εργασίες. Γι' αυτό «Του Σταυρού, σταύρωνε και δένε», λένε οι ναυτικοί - «Του Σταυρού, σταύρωνε και σπέρνε», λένε οι γεωργοί.

Με τη γιορτή του Σταυρού συνδέεται η προετοιμασία του σπόρου που θα φυτέψουν στη γη, που είναι τώρα έτοιμη, μαλακή, μετά τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια. Τότε κατεβάζουν το σταυρό των σταχυών, που τον είχαν πλέξει με τα τελευταία στάχυα του θερισμού, τρίβουνε τα στάχυα και πηγαίνουν τους σπόρους εκείνους μαζί με άλλους στην εκκλησιά.

Στη γιορτή του Σταυρού κάθε γεωργός βάζει σε μια πετσέτα το σπόρο και τον αφήνει στα δεξιά της Ωραίας Πύλης για να ευλογηθεί, και μετά τον σπέρνει. Επίσης με το βασιλικό από την εκκλησία και με τον αγιασμό της ημέρας ετοιμαζόταν το νέο προζύμι για όλη τη χρονιά.

 ------------------------------------------

 

πηγή: http://www.panoramio.com/photo/36014558

 

------------------------------------------------------

πηγή: http://www.hellenica.de/Griechenland/Zypern/GR/Pelendri10.html 

 

 

Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού , Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού , Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού

Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού , Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού

 --------------------------------------------------------

πηγή: http://www.panoramio.com/photo/28923354

Η Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στους Ολύμπους 14/9.

• Δείτε στο Google Earth

από Giannis Misetzis

 -------------------------------------------------------

πηγή: http://www.stavrianakis.gr/index.php?option=com_content&id=57&Itemid=54

ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

«Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ»

ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΠΛΑΤΑΝΕ

  

 

 

   Όταν το έτος 326 μ.Χ. πήγε στα Ιεροσόλυμα η Αγία Ελένη για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ευχαριστήσει το Θεό για τις επιτυχίες του γιού της Κωνσταντίνου, τότε βρήκε την ευκαιρία να αρχίσει τις έρευνες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Γρήγορα έφθασε στο Γολγοθά, όπου διαπίστωσε προς μεγάλη της έκπληξη, ειδωλολατρικό ναό αφιερωμένο στο πρόσωπο της θεάς Αφροδίτης. Έδωσε  εντολή να τον γκρεμίσουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν και να αρχίσουν αμέσως οι ανασκαφές, όπου σε κάποιο σημείο βρέθηκαν τρεις Σταυροί. Η χαρά και η συγκίνηση ήταν μεγάλη, αλλά και η λύπη μεγαλύτερη γιατί δε μπορούσαν να βρουν, ποιος από τους τρεις ήταν ο Σταυρός του Κυρίου. Αμέσως ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος με τους ευσεβείς ιερείς του, άρχισε τις προσευχές και τις δεήσεις. Η Εντολή που δόθηκε στον επίσκοπο ήταν να αγγίξουν στους σταυρούς το σώμα μιας ευσεβέστατης γυναίκας, που μόλις είχε πεθάνει. Μόλις άγγιξαν το σώμα της στον τρίτο Σταυρό, που ήταν ο Σταυρός του Κυρίου, η γυναίκα αναστήθηκε. Το γεγονός διαδόθηκε σαν αστραπή, σε όλες τις περιοχές των Ιεροσολύμων, όπου πλήθος πιστών άρχισαν να συρρέουν από όλα τα μέρη, για να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό. Για να αποφύγουν το μεγάλο συνωστισμό αλλά και τα δυστυχήματα που συνέβησαν, ύψωσαν τον Τίμιο Σταυρό σε μέρος υψηλό, για να μπορέσουν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι. 

Αυτή την Ύψωση του Τίμιου Σταυρού καθιέρωσαν οι Πατέρες τις Εκκλησίας μας να γιορτάζουμε στις 14 Σεπτεμβρίου.  Επίσης στις 14 Σεπτεμβρίου του έτους 628 μ.Χ. μετά δηλαδή από  χρονικό διάστημα 300 περίπου χρόνων από την Ύψωση του Τίμιου Σταυρού, έχουμε την επανάληψη της Ύψωσής Του από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο. Όταν οι Πέρσες το 614 μ.Χ. κυρίευσαν την Παλαιστίνη, είχαν αρπάξει από το Ναό ένα μέρος από τον Τίμιο Σταυρό. Μετά τη συντριβή που γνώρισαν από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο, τους αφαιρέθηκε και το τμήμα του Τιμίου Σταυρού, όπου με μεγάλη κατάνυξη επανατοποθετήθηκε στο Ναό της Αναστάσεως, παραδίδοντάς Τον στον Πατριάρχη Ζαχαρία που τον ύψωσε με πανηγυρικό τρόπο.

   Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας τιμά πολλές φορές το χρόνο τον Τίμιο Σταυρό, όπου γρήγορα προσέλαβε το χαρακτήρα της ακίνητης Δεσποτικής γιορτής. Όλες οι λειτουργικές πράξεις ξεκινούν και τελειώνουν με το σημείο του Σταυρού. Η Τριαδική έναρξη  « Εις το όνομα του Πατρός…κ.λ.π.» προφέρεται σε τέσσερις χρόνους. 1) Εις το όνομα του Πατρός, 2) και του Υιού, 3) και του Αγίου Πνεύματος, 4) Αμήν. Την ίδια ακριβώς στιγμή γίνεται και η κίνηση του δεξιού χεριού προς τα τέσσερα σημεία του σώματος ( μέτωπο, κάτω, δεξιά, αριστερά) σχηματίζοντας έτσι το σημείο του Σταυρού. Η κάθε μέρα για τον κάθε χριστιανό ξεκινά και τελειώνει με το σημείο του Σταυρού, γιατί είναι το Ιερότερο Σύμβολό του. Κατέχει ξεχωριστή θέση μέσα σε κάθε Ναό και βρίσκεται πάντα πίσω από την Αγία Τράπεζα, όπως και στη μια όψη όλων των λειτουργικών βιβλίων. Αλλά και έξω από κάθε Ναό έχει πάντα την ίδια ξεχωριστή θέση γιατί δεσπόζει στην κορυφή του Τρούλου και του Κωδωνοστασίου του. Πολλές δε φορές παρακαλούμε τον Ιερέα να μας « Σταυρώσει», δηλαδή να μας ευλογήσει με το Σταυρό ή με άλλο Ιερό Σκεύος, ή Ιερό Άμφιο, προκειμένου να μας ενισχύσει εναντίον του κακού ή να μας θεραπεύσει από κάποια ασθένεια. ΄Ετσι για κάθε χριστιανό, ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο, εναντίον του μεγαλύτερου εχθρού μας, του Διαβόλου, « Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρόν Σου ημίν δέδωκας». Οι ακολουθίες τη μέρα της γιορτής έχουν πανηγυρικό χαρακτήρα και η Εκκλησία μας έχει καθιερώσει αυστηρή νηστεία.

   Επίσης, ξεχωριστής και ιδιαίτερης σημασίας είναι η μέρα της γιορτής και για τον αγροτικό  χριστιανικό πληθυσμό, γιατί αρχίζει η προετοιμασία της σποράς. Για το σκοπό αυτό πηγαίνουν στην εκκλησίαμείγμα των καρπών που θα σπείρουν (πολύσπορα) για να ευλογηθούν. Κάθε γεωργός θα βάλει σε μια πετσέτα μικρή ποσότητα καρπών που θα σπείρει και την τοποθετεί μπροστά και δεξιά της Ωραίας Πύλης, στην εκκλησία. Εκεί δημιουργείται ολόκληρος σωρός που ο Ιερέας τον ευλογεί μετά το τέλος της λειτουργίας. Καθένας μετά παίρνει την πετσέτα του με το λειτουργημένο σπόρο. Όταν θα έλθει η ώρα της σποράς, κάθε γεωργός θα βάλει στο δισάκκι του το σπόρο που θα σπείρει και λίγο λειτουργημένο, για να ευλογηθεί και ο υπόλοιπος και να έχει έτσι καλή σοδειά.

   Αλλά και για τους ναυτικούς είναι ξεχωριστής σημασίας η μέρα της γιορτής, γιατί σταματούν τα μακρινά ταξίδια και ακολουθούν τη συμβουλή της παροιμίας « του Σταυρού κοίτα και τ’ Άϊ Γιωργιού ξεκοίτα».

    Μεγάλης και ιδιαίτερης σημασίας είναι και για τις νοικοκυρές, η μέρα της γιορτής. Με το βασιλικό (το σταυρολούλουδο) που μοιράζει η εκκλησία και παίρνουν στα σπίτια τους, παρασκευάζουν το νέο προζύμι. Το προζύμι αυτό για σαράντα μέρες δεν το δανείζουν και με το πρώτο ψωμί που θα ζυμώσουν κάνουν « λειτουργιά» και το μοιράζουν.

   Τέλος από τη μέρα της γιορτής, σταματούν και οι καλοκαιρινές συνήθειες, όπως  ο ύπνος του καλοκαιριού που έκανε απαραίτητο η μεγάλη διάρκεια της μέρας.

 

   Στην Ενορία Πλατανέ το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού βρίσκεται στο κέντρο του χωριού και φθάνει κανείς εύκολα σ’ αυτό. Είναι ένα γραφικό εκκλησάκι ρυθμού Βασιλικής, με διαστάσεις 9,90 Χ 2,90 μέτρα. Στον παλαιό Ναό προστέθηκε ένα τμήμα προς τη δυτική πλευρά, περίπου 3,20 μέτρα και ολόκληρος ο Ναός έχει τις παραπάνω διαστάσεις. Το πότε κατασκευάστηκε και το πότε αγιογραφήθηκε μας είναι άγνωστα, πιθανολογούμε όμως ότι έγιναν τον ΙΕ΄ αιώνα. Όμως οι υγρασίες και τα άλατα έγιναν  αφορμή, ώστε να μη διαβάζεται σήμερα καμιά του τοιχογραφία.

   Η Εκκλησία μας γιορτάζει την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού στις 14 Σεπτεμβρίου.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω