ΤΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΤΟΥ ΝΕΣΤΟΡΟΣ

ΤΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΤΟΥ ΝΕΣΤΟΡΟΣ

Οι αρχαιολογικές έρευνες για τον εντοπισμό μυκηναϊκών οικιστικών καταλοίπων στη Μεσσηνία ξεκίνησαν ήδη από το 1909 με τον αρχαιολόγο Α.Σκιά ενώ το 1912 ο Κων/νος Κουρουνιώτης αναζητούσε το μυκηναϊκό-ομηρικό ανάκτορο της Πύλου.

Κατά τα έτη 1912 και 1926 ο Κωνσταντίνος Κουρουνιώτης ανέσκαψε δύο θολωτούς τάφους, στις θέσεις Τραγάνα και Κορυφάσιο, στην ευρύτερη περιοχή του κόλπου του Ναυαρίνου. Παρόλο που και οι δύο τάφοι, είχαν συληθεί ήδη κατά την αρχαιότητα, έδωσαν σημαντικά ευρήματα: από τον πρώτο (στην Τραγάνα) προήλθαν τρεις αμφορείς ανακτορικού ρυθμού και από τον δεύτερο (στο Κορυφάσιο) μια συλλογή από αγγεία Μέσης Ελλαδικής και Υστεροελλαδικής Ι εποχής.

Η παρατήρηση από τον Κωνσταντίνο Κουρουνιώτη επιφανειακών ενδείξεων για την ύπαρξη και άλλων θολωτών τάφων στάθηκε αφορμή για τη σύσταση μιας ελληνοαμερικανικής αποστολής, με επικεφαλής τον ίδιο εκ μέρους της Ελληνικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και τον Carl Blegen από το Πανεπιστήμιο του Cincinnati, με στόχο τον εντοπισμό και την ανασκαφική έρευνα μυκηναϊκών θέσεων και νεκροταφείων της Δυτικής Μεσσηνίας. Τα ευρήματα των δύο ανεσκαμένων τάφων καθιστούσαν σαφές, ότι επρόκειτο για βασιλικούς τάφους και επομένως στην ευρύτερη περιοχή θα πρέπει να βρισκόταν και μυκηναϊκό ανάκτορο. Το 1938 διεξήχθη μια πρώτη σύντομη επιφανειακή έρευνα και το 1939 επισημάνθηκαν με τη βοήθεια των κατοίκων της περιοχής και ειδικά του κ. Χαράλαμπου Χριστοφιλόπουλου, επτά-οκτώ θέσεις μυκηναϊκής εποχής, στα ΒΑ του κόλπου του Ναυαρίνου.

Ο λόφος του Άνω Εγκλιανού, που δεσπόζει στην περιοχή, με θέα στον μεγαλοπρεπή κόλπο του Ναυαρίνου στα Νότια και το όρος Αιγάλεω στα Βόρεια, επιλέχθηκε από τους ερευνητές για την διενέργεια ανασκαφικής έρευνας. Την προσοχή τους είχαν προσελκύσει δύο συμπαγείς άμορφες μάζες στην κορυφή του λόφου, που προεξείχαν από το έδαφος.

Αντιλήφθηκαν ότι επρόκειτο για αρχιτεκτονικά λείψανα μεγάλου οικοδομήματος της Εποχής του Χαλκού, που είχε καταστραφεί από πυρκαγιά. Στις 4 Απριλίου του 1939 έγιναν οι πρώτες δοκιμαστικές τομές, οι οποίες αποκάλυψαν τμήματα τοίχων, δάπεδα, τμήματα τοιχογραφιών και μυκηναϊκά όστρακα. Το πιο εντυπωσιακό εύρημα, ωστόσο, ήταν η ανακάλυψη 600 και πλέον πήλινων πινακίδων Γραμμικής Β΄ Γραφής, οι οποίες ήταν ως τότε γνωστές μόνο από την Κνωσό. Ήταν πια φανερό πώς επρόκειτο για ανακτορικό συγκρότημα, όμοιο με αυτά των Μυκηνών, της Τίρυνθας, των Θηβών.

Οι ανασκαφές διεκόπησαν με την κήρυξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου έως το 1952, οπότε ξεκίνησαν εκ νέου. Στο διάστημα 1952-1966 οι συστηματικές ανασκαφικές εργασίες αποκάλυψαν σταδιακά το Ανάκτορο του Νέστορος καθώς και τον περιβάλλοντα χώρο του στα πρανή του λόφου.

Το έργο του Κωνσταντίνου Κουρουνιώτη στην περιοχή, συνέχισε ο Σπυρίδων Μαρινάτος, ο οποίος τον διαδέχτηκε μετά τον θάνατό του, το 1952. Ο Σπ. Μαρινάτος αποφάσισε να ερευνήσει παρακείμενους προϊστορικούς οικισμούς και νεκροταφεία, ενώ η αμερικανική αποστολή αφοσιώθηκε στην συστηματική ανασκαφή και αποκάλυψη του ανακτόρου και των κτιριακών συνόλων γύρω από αυτό.

Το χειμώνα 1960-1961 κατασκευάστηκε από την ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία μεταλλικό προστατευτικό στέγαστρο πάνω από το κεντρικό τμήμα του ανακτορικού συγκροτήματος. Έτσι ένα μεγάλο μέρος των δαπέδων, των εστιών και άλλων αρχιτεκτονικών στοιχείων παρέμειναν ορατά για τους επισκέπτες.

Το 1973 εκδόθηκε το θεμελιώδες τρίτομο έργο των C. Blegen και M. Rawson “The Palace of Nestor at Pylos in Western Messenia”, όπου παρουσιάστηκε συνολικά το ανασκαφικό τους έργο στην περιοχή του ανακτόρου.

Κατά τη δεκαετία του 1990, υπό το πρίσμα εξελιγμένων τεχνικών και νέας μεθοδολογίας επανεξετάστηκαν τα δεδομένα και το υλικό των πρώτων ανασκαφών, αποκαλύπτοντας νέα στοιχεία. Το 1990 εγκαινιάστηκε η νέα αυτή περίοδος ερευνητικής δράσης στο λόφο του Άνω Εγκλιανού, από ανασκαφική ομάδα του Πανεπιστημίου της Minnesota, με επικεφαλής τον καθηγητή κλασικής αρχαιολογίας Frederick Cooper και τους Michael Nelson, Charles Griebel. Η πολυετής συστηματική έρευνα στο Ανάκτορο με την ονομασία: MARWP (Minnesota Archaeological Researches in the Western Peloponnese, The Pylos Project), διήρκησε ως το 1998, υπό την εποπτεία της Ζ΄ ΕΠΚΑ. Στόχος του προγράμματος, του πρώτου που πραγματοποιήθηκε μετά την αρχική ανασκαφή του 1939, ήταν ο επιμελής καθαρισμός και η επανεξέταση όλων των ερευνηθέντων από τον πρώτο ανασκαφέα, Carl Blegen, τμημάτων του Ανακτόρου. Η διεξοδική έρευνα των αρχιτεκτονικών λειψάνων οδήγησε στην νέα κάτοψη του Ανακτόρου με ενσωματωμένες όλες τις αρχιτεκτονικές φάσεις και τις τεχνικές δόμησης. Νέα στοιχεία προστέθηκαν στο παρελθόν του λόφου από την επανεξέταση αντικειμένων που είχαν συσσωρευθεί σε αποθέτη, επί ανασκαφών Blegen και δεν είχαν καταλογογραφηθεί. Η χρήση νέων τεχνολογιών όπως της δορυφορικής τηλεπισκόπησης, το παγκόσμιο σύστημα εντοπισμού θέσης, αλλά και οι εκτεταμένες εφαρμογές των Γεωγραφικών συστημάτων πληροφόρησης συνέβαλαν τα μέγιστα στον επαναπροσδιορισμό της θέσης τάφων και ταφών που ο Blegen είχε ανασκάψει, όπως και στον εντοπισμό στην ευρύτερη περιοχή ορυχείων και πηγών οψιδιανού.

Κατά τα έτη 1991-1996 πραγματοποιήθηκε μια μεγάλης κλίμακας έρευνα πεδίου, το πρόγραμμα PRAP (Pylos Regional Archaeological Project / Περιφερειακό Αρχαιολογικό Πρόγραμμα Πύλου), με επικεφαλής τον καθηγητή αρχαιολογίας του πανεπιστημίου του Cincinnati, Jack Davis στην ευρύτερη περιοχή της ΝΔ Μεσσηνίας, έχοντας ως επίκεντρο το Ανάκτορο.

Στόχος της διεπιστημονικής ερευνητικής ομάδας ήταν να μελετήσει την ιστορία της ευρύτερης περιοχής διαχρονικά αλλά και να εντοπίσει και να προσδιορίσει την έκταση της πόλης που περιέβαλε το ανακτορικό συγκρότημα. Πραγματοποιήθηκε συστηματική επιφανειακή έρευνα σε συνολική έκταση 40 τετραγωνικών χιλιομέτρων, που περιλάμβανε το μυκηναϊκό ανάκτορο και το ευρύτερο περιβάλλον του, περισυλλέχθηκαν αντικείμενα, χρησιμοποιήθηκαν σύγχρονες μέθοδοι και συνεργάστηκαν ειδικοί πολλών επιστημονικών τομέων (γεωαρχαιολογία, γεωφυσική, γεωχημεία, εδαφολογία, παλυνολογία, γεωχρονολόγηση, μικροπαλαιοντολογία, και υδρομηχανική), σε μια προσπάθεια να διατυπώσουν μια ενιαία ιστορία για την εξέλιξη του τοπίου της ΝΔ Μεσσηνίας . Τα αποτελέσματα του PRAP δημοσιεύτηκαν, το 2005, στο έργο του Jack Davis “Πύλος η Αμμουδερή”.

Από το 1996 το Πανεπιστήμιο του Cincinnati σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Αιγαιακής Προϊστορίας, υποστηρίζουν την έρευνα για την έκδοση και την επανέκδοση των ευρημάτων του Μουσείου της Χώρας, που προέρχονται από το Ανάκτορο του Νέστορα ΑΠΟ http://www.lhepka.gr/index.htm

Τα Σαββατόβραδα (Ναπολέοντα Λαπαθιώτη)

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Τα Σαββατόβραδα (Ναπολέοντα Λαπαθιώτη)

Κάτι κλειστό ’ναι μες στο στήθος μου

που λαχταράει για μαντολίνο:

κάθε που πέφτουν τα μεσάνυχτα

το λύνω

και πάει και σμίγει, στα τρισκόταδα,

και στις ταβέρνες, και στις μάντρες,

μ’ όλο γλυκά παιδιά, καλόπαιδα,

και μ’ άντρες…

Και στα θαμπά βλαμάκια δίνεται,

τ’ αργά βλαμάκια, που απ’ το γέρμα

ως τα βαθιά-βαθιά χαράματα,

παν, έρμα

και τραγουδάν και ξεφαντώνουνε

μεθυσμενάκια, μες στις στράτες,

κι όλο μεράκια είναι οι καρδούλες τους

γιομάτες...

Και λεν γλυκά τραγούδια, ανέλπιδα,

σιγά κι απόκοσμα, όλο πάθος,

ώσπου τα σβήνει πράα κι αλλόκοτα

το βάθος…

Κι εκεί που στρίβουνε και χάνονται,

λες κι οι βαθιές καρδιές τους σπάνε,

και κλαιν και λένε τα μεράκια τους

– και πάνε…

… Και ως τ’ αγροικώ, μες στα μεσάνυχτα,

να σπάνε κέφι λαγγεμένα,

κυλάν οι πόθοι μου μες στ’ άφραστα,

και μένα!

Κι είναι η ψυχή μου όλο ψυχές παλιές,

χλωμές κι αρχαίες, πολύ θλιμμένες,

και γνώριμες, –κι από ταφόπετρες

λυμένες…

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

UBERTO ECO "Όνομα του ρόδου"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

 "...πότε βρισκόμασταν σ'ένα ορεινό πλάτωμα, κρεμασμένο πάνω από υπέροχους όρμους, και πότε μπαίναμε σε βαθιά περάσματα, όπου τα βουνά υψώνονταν μέσ'απ'τα βουνά και το ένα έκρυβε απ'τ'άλλο τη θέα της μακρινής θάλασσας, ενώ ο ήλιος έφτανε με κόπο ως το βάθος των κοιλάδων. Σε κανέναν άλλον τόπο, εκτός απ'τα μέρη αυτά της Ιταλίας, δεν είχα ξαναδεί τόσο στενά και αναπάντεχα αλληλοαγκαλιάσματα θάλασσας και βουνών, ακτών και ορεινών τοπίων, και μες στον άνεμο που σφύριζε στα περάσματα μπορούσα να νιώσω την εναλλασσόμενη πάλη των θαλασσινών βαλσάμων με τις παγωμένες πνοές των γκρεμών..." UBERTO ECO "Όνομα του ρόδου"
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Γλυκά παξιμαδάκια αμυγδάλου

Γλυκά παξιμαδάκια αμυγδάλου

Bαθμολογία:

11 ψήφοι

Προστέθηκε από Sitronella, 29.01.08

Περιγραφή

Τα ιταλικά biscotti, διπλοφουρνιστά παξιμαδάκια, τέλεια για τον καφέ ή το τσάι.

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 φλ. αμύγδαλα ασπρισμένα
• 1 κ.γ. μπέικιν πάουντερ
• μια πρέζα αλάτι
• 2 φλ. αλεύρι (και παραπάνω για τα χέρια)
• 3/4 φλ. ζάχαρη
• 3  αυγά
• 1 βανίλια
• 1/2 κ.γ. άρωμα αμυγδάλου

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Biscotti

Μέθοδος

Φούρνου

Διατροφή

Χορτοφαγική

Κουζίνα

Ιταλική

Περιέχει

Αβγά

Ξηρούς καρπούς

Φτιάχνει

περίπου 40

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Γλυκά παξιμαδάκια αμυγδάλουhttp://www.sintagespareas.gr/sintages/glika-paksimadakia-amigdalou.html#ixzz284FFqhaW

Κατασκεύασμα του μυαλού;

πηγή http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/06/mualo-kai-epithanaties-empeiries.html#.UGss26720yk

Κατασκεύασμα του μυαλού οι επιθανάτιες εμπειρίες;

Οι επιθανάτιες εμπειρίες δεν είναι πραγματικές, αλλά κατασκεύασμα του μυαλού, σύμφωνα με νέα έρευνα.

Οι παράξενες επιθανάτιες εμπειρίες που αναφέρουν πολλοί άνθρωποι, όπως ότι αισθάνονται να βγαίνουν από το σώμα τους και να το κοιτούν από ψηλά, ότι μιλούν με πεθαμένους συγγενείς τους ή ότι βλέπουν έντονο φως στο βάθος ενός σκοτεινού τούνελ, δεν προέρχονται παρά από διαταραχές στην φυσιολογική λειτουργία του νου, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα.

Οι ερευνητές του Τμήματος Ψυχολογίας του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου και του Συμβουλίου Ιατρικής Έρευνας του Κέμπριτζ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό γνωσιακής επιστήμης «Trends in Cognitive Science», σύμφωνα με το BBC, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όλες αυτές οι διηγήσεις δεν είναι παρά «τρικ» του μυαλού και όχι αυθεντικές περιηγήσεις στο υπερπέραν. «Ο εγκέφαλός μας είναι πολύ ικανός στο να μας εξαπατά», δήλωσε χαρακτηριστικά η ερευνήτρια δρ Καρολάιν Βατ.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πολλές από τις συνήθειες επιθανάτιες αναφορές μπορούν να εξηγηθούν με βάση την προσπάθεια του νου να βγάλει νόημα από τις ασυνήθιστες αισθήσεις και αντιλήψεις που λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια ενός τραυματικού συμβάντος. «Πολλοί άνθρωποι που βιώνουν μια επιθανάτια εμπειρία, δεν βρίσκονται σε πραγματικό κίνδυνο να πεθάνουν, αλλά οι περισσότεροι νομίζουν πως είναι. Οι επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι όλες οι όψεις μιας επιθανάτιας εμπειρίας έχουν βιολογική βάση», δήλωσε η Βατ.

Σε μία τυπική περίπτωση επιθανάτιας εμπειρίας, όσοι τη βιώνουν, έχουν την (εσφαλμένη) επίγνωση πως έχουν πεθάνει, κάτι όμως που συμβαίνει επίσης και σε μια σπάνια νευρολογική διαταραχή, το «σύνδρομο Κοτάρ», στην οποία ένας άνθρωπος νιώθει σαν πτώμα που περπατάει, καθώς πιστεύει ότι είναι ήδη νεκρός.

Συνηθισμένες είναι και οι αναφορές για εξωσωματικές εμπειρίες, στις οποίες συνήθως οι άνθρωποι νιώθουν να «πλέουν» στον αέρα πάνω από τον εαυτό τους και τους άλλους μέσα σε ένα χώρο. Όμως, σύμφωνα με τους επιστήμονες, τέτοιες εντυπώσεις μπορούν επίσης να δημιουργηθούν στο νου τεχνητά μέσω διέγερσης μιας συγκεκριμένης περιοχής του εγκεφάλου, η οποία ρυθμίζει την αντίληψη και την επίγνωση.

Όσο για το περίφημο «φως στην άκρη του σκοτεινού τούνελ»', το οποίο μερικοί έχουν συσχετίσει με την πρόγευση του επέκεινα και του παραδείσου, είναι κάτι που επίσης είναι δυνατό να προκληθεί τεχνητά στο εργαστήριο, ενώ κάτι ανάλογο βιώνουν καμία φορά και οι πιλότοι αεριωθουμένων, όταν υφίστανται μεγάλες επιταχύνσεις βαρύτητας (το φαινόμενο της «υπερτασικής συγκοπής»). Αμερικανοί ερευνητές πιστεύουν ότι το «τούνελ» προκαλείται από την ελλιπή τροφοδοσία αίματος και οξυγόνου στα μάτια.

Εξάλλου, τα δυνατά αισθήματα ευδαιμονίας και ευφορίας, επίσης κοινά στις επιθανάτιες εμπειρίες, είναι δυνατό να προκληθούν μέσω διαφόρων φαρμάκων. Μεταξύ άλλων, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι η ορμόνη νοραδρεναλίνη, που απελευθερώνεται από τον εγκέφαλο, μπορεί να δημιουργήσει έντονα θετικά συναισθήματα, ψευδαισθήσεις και άλλες ψυχικές εμπειρίες παρόμοιες με αυτές των επιθανάτιων.

Εν κατακλείδι, κατά τους επιστήμονες, «η επιστημονική εμπειρία δείχνει ότι όλες οι όψεις μιας επιθανάτιας εμπειρίας έχουν νευρο-φυσιολογική ή ψυχολογική βάση».

www.kathimerini.grμε πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ποιος Είσαι!

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

Το κάθε γεγονός
Που Εσύ επιλέγεις να συμβεί στην ζωή σου,
Άσχετα πόσο ολέθριο, πόσο χαοτικό και πόσο μίζερο
μπορεί να φαίνεται, Εμφανίζεται με την υποστήριξη της ολότητάς σου,

Η οποία έχει την έμφυτη γνώση αυτών που χρειάζεσαι,
Για να σε οδηγήσει εκεί όπου θα απολαύσεις
Το άφημα και το βύθισμα μέσα στην ηρεμία
Της συνειδητοποίησης του Ποιος Είσαι!


σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Σαν σήμερα το 1836

περιοδικό και εκδόσεις Κουκούτσι

Σαν σήμερα το 1836 Ο Δαρβίνος επέστρεψε στην Αγγλία, μετά από ένα πενταετές ταξίδι για την αναζήτηση στοιχείων, που τον βοήθησαν στη διατύπωση της θεωρίας της φυσικής επιλογής. Ο Δαρβίνος πέρασε τα δύο τρίτα του χρόνου του ερευνώντας στη στεριά. Μελέτησε μια μεγάλη ποικιλία γεωλογικών χαρακτηριστικών, απολιθώματα και ζώντες οργανισμούς και συνάντησε πολλούς διαφορετικούς λαούς, ιθαγενείς και αποίκους.

Συγκέντρωσε με μεθοδικότητα τεράστιο αριθμό δειγμάτων, πολλά από τα οποία ήταν καινούρια για την επιστήμη. Αυτό εδραίωσε τη φήμη του ως φυσιοδίφη και τον κατέστησε έναν από τους προδρόμους στον τομέα της οικολογίας, και κυρίως όσον αφορά την έννοια της βιοκοινότητας. Οι εκτεταμένες, λεπτομερείς σημειώσεις του φανέρωσαν το ταλέντο του στην ανάπτυξη θεωριών και αποτέλεσαν τη βάση για το μετέπειτα έργο του, ενώ παράλληλα διεύρυναν το κοινωνικό, πολιτικό και ανθρωπολογικό πεδίο αντίληψης των περιοχών που επισκέφθηκε.
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού ο Δαρβίνος διάβασε το βιβλίο του Κάρολου Λάιελ Αρχές της Γεωλογίας (Principles of Geology), το οποίο εξηγεί ότι τα γεωλογικά χαρακτηριστικά είναι το αποτέλεσμα σταδιακών διαδικασιών σε πολύ μεγάλες χρονικές διάρκειες. Στην αλληλογραφία του έγραφε ότι έβλεπε τους διάφορους γεωλογικούς σχηματισμούς «σαν να είχε τα μάτια του Λάιελ»: θεώρησε πως οι πεδιάδες με όστρακα και βότσαλα που είδε στην Παταγονία ήταν υψωμένες ακτές. Στη Χιλή, βίωσε την εμπειρία του σεισμού, και παρατήρησε στρώσεις από μύδια που είχαν ξεβραστεί στη στεριά ψηλότερα από το επίπεδο της πλημμυρίδας, κάτι που φανέρωνε ανύψωση του εδάφους. Ακόμα και σε μεγάλα ύψη στις Άνδεις, κατάφερε να συλλέξει όστρακα. Υπέθεσε ότι κοραλλιογενείς ύφαλοι σχηματίζονται σε βυθιζόμενα ηφαιστειογενή βουνά, μια ιδέα που επιβεβαιώθηκε όταν το Beagle εξερεύνησε τα νησιά Cocos (Keeling).

Στη Νότια Αμερική ανακάλυψε απολιθώματα γιγάντιων εξαφανισμένων θηλαστικών περιλαμβανομένων των μεγαθηρίων και γλυπτοδόντων σε γεωλογικά στρώματα που δεν έδειχναν σημάδια καταστροφής ή αλλαγής κλίματος. Εκείνη την εποχή, πίστευε ότι ήταν παρόμοια με είδη της Αφρικής, αλλά μετά το ταξίδι ο Ρίτσαρντ Όουεν απέδειξε ότι τα λείψανα ανήκαν σε ζώα που σχετίζονταν με ζωντανούς οργανισμούς της ίδιας περιοχής. Στην Αργεντινή δύο είδη ρέας (είδος πτηνού που μοιάζει με στρουθοκάμηλο) ζούσαν σε ξεχωριστές αλλά μερικώς συμπίπτουσες περιοχές. Στα Νησιά Γκαλαπάγκος ο Δαρβίνος ανακάλυψε ότι οι ατριχόρνιθες (mockingbirds) διέφεραν από νησί σε νησί, και επιστρέφοντας στη Βρετανία έμαθε ότι οι χελώνες και οι σπίνοι των νησιών Γκαλαπάγκος ανήκαν σε ξεχωριστά είδη, ανάλογα με το συγκεκριμένο νησί στο οποίο ζούσαν. Το μαρσιποφόρο καγκουρό της Αυστραλίας και ο πλατύπους ήταν τόσο εντυπωσιακά και ασυνήθιστα ζώα, που του προκάλεσαν τη σκέψη ότι «Ένας άπιστος...θα μπορούσε να αναφωνήσει: Σαφώς δύο διαφορετικοί δημιουργοί πρέπει να έχουν βάλει το χέρι τους». Όλα αυτά που είδε τον προβλημάτισαν και ενώ στην πρώτη έκδοση του The Voyage of the Beagle εξήγησε την κατανομή των ειδών υπό το φως των ιδεών περί "κέντρων της δημιουργίας" του Κάρολου Λάιελ, σε μεταγενέστερες εκδόσεις αυτού του ημερολογίου προμήνυσε τη χρήση της πανίδας των νησιών Γκαλαπάγκος ως ενδείξεις της εξέλιξης: "μπορεί κανείς να φανταστεί ότι από την αρχική περιορισμένη ποικιλότητα πουλιών σ΄αυτό το αρχιπέλαγος, κάθε ένα είδος μετεξελίχθηκε σε διαφορετικά είδη."
Τρεις ιθαγενείς ιεραπόστολοι επέστρεψαν με το Beagle στην Γη του Πυρός. Είχαν εκπολιτιστεί στην Αγγλία τα δύο προηγούμενα χρόνια, ωστόσο οι συγγενείς τους φαίνονταν στον Δαρβίνο «άγριοι», λίγο πιο πάνω από ζώα. Μέσα σε ένα χρόνο, οι ιεραπόστολοι υιοθέτησαν ξανά το σκληρό και πρωτόγονο τρόπο ζωής της φυλής τους, αλλά αυτό ήταν δική τους επιλογή και δεν ήθελαν να επιστρέψουν στον «πολιτισμό». Αυτή η εμπειρία και η απέχθειά του για τη δουλεία και για άλλες μορφές βίας που είδε σε άλλα μέρη, όπως η κακομεταχείριση των ιθαγενών από τους Άγγλους εποίκους στην Τανζανία, έπεισαν το Δαρβίνο ότι η κακομεταχείριση ανθρώπων βασισμένη στην έννοια της φυλής δεν δικαιολογείτο ηθικά. Τώρα πίστευε ότι η ανθρωπότητα δεν ήταν τόσο απομακρυσμένη από τα ζώα όσο πίστευαν οι κληρικοί φίλοι του.[2]
Ενώ βρισκόταν στο πλοίο, ο Δαρβίνος υπέφερε από ναυτία. Τον Οκτώβριο του 1833 αρρώστησε με πυρετό στην Αργεντινή, και τον Ιούλιο του 1834, ενώ επέστρεφε από τις Άνδεις στο Valparaíso, ένιωσε άρρωστος και πέρασε ένα μήνα στο κρεβάτι. Από το 1837 και μετά, ο Δαρβίνος ήταν επανειλημμένα κατάκοιτος με επεισόδια στομαχόπονου, εμετού, πυρετού, ταχυπαλμιών, ρίγους και άλλων συμπτωμάτων. Αυτά τα συμπτώματα τον επηρέαζαν κυρίως σε εποχές άγχους, όπως όταν συμμετείχε σε συναντήσεις ή σε διαμάχες σχετικά με τη θεωρία του. Η αιτία της ασθένειας του Δαρβίνου παρέμενε άγνωστη κατά τη διάρκεια της ζωής του, και οι προσπάθειες για θεραπεία δεν είχαν μεγάλη επιτυχία. Πρόσφατες εικασίες υποστήριξαν ότι στη Νότια Αμερική κόλλησε την ασθένεια Chagas από τσιμπήματα εντόμων, κάτι που οδήγησε σε περαιτέρω προβλήματα. Άλλες πιθανολογούμενες αιτίες ήταν τα ψυχοσωματικά προβλήματα και η ασθένεια του Ménière.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΤΟ ΑΣΜΑ ΤΗΣ ΦΑΛΑΙΝΑΣ ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ

περιοδικό και εκδόσεις Κουκούτσι

TO ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ 

ΤΟ ΑΣΜΑ ΤΗΣ ΦΑΛΑΙΝΑΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ.

Σε μια πόλη ίσως του μέλλοντος, ίσως κάποιου ξεχασμένου από την επίσημη ιστορία παρελθόντος -ο συγγραφέας δεν διασαφηνίζει τον ακριβή χώρο και χρόνο των συμβάντων της ιστορίας του- ξεκινάει μια καταιγίδα παράλλαξης του κακού σε καλό, του καλού σε ευλογημένο και το αντίστροφο. Οι ζωές αρχετυπικών ηρώων φωτίζονται επαρκώς για να συσκοτιστούν στη συνέχεια με το πέρας του ρόλου τους. Κάθε πρόσωπο στο βιβλίο συμβολίζει τον αγώνα μεταξύ αντίρροπων δυνάμεων, την επικράτηση της μίας και την εξάλειψη κάποιας άλλης ή την συνύπαρξή τους σ' ένα μηχανισμό υποδαύλισης των ανθρώπινων παθών. Οι χαρακτήρες παρελαύνουν στις σκέψεις του αναγνώστη σαν οι φορείς μιας ζείδωρης και αλλού θνησιγενούς ενέργειας. Ο ένας δίνει ζωή στον άλλο και ο άλλος αφαιρεί την ζωή κάποιου επόμενου. Όλοι μαζί συναπαρτίζουν τον αέναα περιστρεφόμενο κύκλο της ζωής. Το μεγάλο ερωτηματικό της εξιστόρησης, μετά από πολλά εφιαλτικά και ονειρεμένα γεγονότα, είναι τι θα επικρατήσει τελικά. Το καλό ή το κακό. Με σπάνια εικονοπλαστική δύναμη, ο συγγραφέας, στα χνάρια του Λωτρεαμόν, εκθέτει τις αλήθειες του.

Μία νουβέλα ιδεών.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ της Κατερίνας Τσούτσα *

πηγή http://www.onestory.gr/post/32728175976

Ο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ

της Κατερίνας Τσούτσα *

.

Η ζωή μου άρχισε με τη σύλληψη. Τρέφομαι και αναπτύσσομαι στο σώμα της μητέρας μου, της Κλέλιας . Όπως δηλαδή τα φυτικά σπέρματα που χώνονται στη γη σε κατάλληλη υγρασία και θερμοκρασία αναπτύσσονται σε φυτά, έτσι κι εγώ, έχω εμβρυική ανάπτυξη μέσα στον αμνιακό μου σάκο. Και όπως είναι φυσικό είμαι άμεσα συνδεδεμένη με την μητέρα μου και επηρεάζομαι από την ψυχολογία της.

Μερικές φορές η μητέρα είναι χαρούμενη. Τραγουδά και χαϊδεύει την κοιλιά της, που μέσα κατοικοεδρεύω εγώ. Μου μιλά και εγώ απολαμβάνω και καταγράφω τα λεγόμενά της.

Μωρό μου, μου λέει με τη μελιστάλαχτη φωνή της.

Όταν μεγαλώσεις, θα θελα να μπορούσα να σου εγγυηθώ, να χεις καλή υγεία. Φιλίες γερές, αγάπη αληθινή. Δίκαιη αναγνώριση. Περιπέτειες που να κρατούν το νου και την καρδιά σου ζωντανή. Αναστέναζε η μητέρα και συνέχιζε το παραλήρημα. Εύχομαι να έχεις τόσες αλλαγές στη ζωή σου και στη σκέψη σου, όσες χρειάζονται για να διατηρηθεί η ζωή σου ολόφρεσκη και νέα. Εύχομαι να έχεις την σπάνια ικανότητα να συγχωρείς.

Αχ! Αν μπορούσα να σου δώσω ένα πράγμα, τότε νομίζω εκείνο που θα διάλεγα, θα ήταν το θάρρος. Γιατί μ’ αυτό μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις κάθε αλλαγή, κάθε απόρριψη, κάθε αποτυχία. Ακόμη και την μοναξιά.

Δεν ξέρω μωρό μου, που θα πας, τι θα κάνεις, ποιον θ’ αγαπήσεις. Εγώ θα στέκομαι έτοιμη να χειροκροτήσω τις επιλογές σου. Εύχομαι να μην χρειαστείς κάποιο ασφαλές καταφύγιο, αλλά αν κάτι τέτοιο συμβεί, το καταφύγιο θα είμαι εγώ.

Γουργουρίζω ευτυχισμένη μέσα στο ζεστό μου αμνιακό σάκο, κολυμπώ μέσα σε μια θάλασσα καθαρού υγρού, βρίσκω ησυχία σε μια γωνιά και παίρνω το μεσημεριανό μου ύπνο. Μετά από μία ώρα ξυπνώ από έναν δυνατό αέρα.

Τι συμβαίνει; Αναρωτιέμαι. Τι αναταραχή είναι αυτή; Ποιος ταράσσει το ρολόι της αταραξίας μου; Α! η μητέρα είναι. Ήπιε το γάλα της για να έχω εγώ γερά κόκκαλα. Σήμερα είναι πολύ ενεργή. Δεν μ’ αφήνει σε ησυχία. Μμμ τώρα τι κάνει; Παίρνει το αγαπημένο της βιβλίο, το ανοίγει στη σελίδα 20 και βγάζει ένα αποξηραμένο, κόκκινο τριαντάφυλλο. Το κοιτάζει μ’ ευλάβεια και το τοποθετεί με προσοχή σ’ ένα όμορφο κουτάκι. Τι όμορφο κουτί! Ζωγραφισμένο περίτεχνα στο επάνω μέρος του, μια παραλία γεμάτη με χρυσή άμμο και ένα χελιδόνι με

ανοιγμένα τα φτερά του. Γυρίζω πλευρό.

Πρόσεχε, Λεωνίδα, πρόσεχε! Γέμισες παντού χώματα. Κουράστηκα σήμερα, η μικρή ήταν ανήσυχη, με τάραξε στις κλωτσιές, άκουσα τη μητέρα να λέει.

Ωχ! Ήρθε ο πατέρας σκέφτηκα. Η κολόνα του σπιτιού. Τώρα τελευταία είναι σατράπης ο πατέρας. Αργεί πολύ τα βράδια και καυγαδίζει συνεχώς με τη μητέρα άνευ λόγω και αιτίας. Τον βρίσκω πολύ άδικο απέναντι στη γλυκιά, υπομονετική γυναίκα, που ξέρει να δίνει αγάπη, στοργή και που είναι η μητέρα μου. Η μητέρα δεν είναι όμορφη, είναι συμπαθητική. Έχει λεπτό παρουσιαστικό. Είναι δραστήρια. Έχει ευφράδεια και οξύτητα σκέψης. Είναι ήρεμη και έχει γαλήνια διάθεση.

Η μικρή, η μικρή… βαρέθηκα να σ’ ακούω, λεβέντης είναι, ασίκης…Και να σου πω και κάτι ακόμα. Βαρέθηκα την υποχόνδρια σου με την καθαριότητα.

Σε βαρέθηκα γενικώς. Βάλε να φάω και μην με ξαναενοχλήσεις.

Σέρνοντας τις παντόφλες της και μετακινώντας αργά το κορμί της, που έμοιαζε σαν σακί γεμάτο άμμο, η μητέρα βλέπεις είχε πάρει αρκετά κιλά, έφτασε στην κουζίνα.

Ετοίμασε το τραπέζι για τον αγά και μονολόγησε.

Τίποτα, τίποτα, μην ακούς χρυσό μου εσύ. Εγώ είμαι για σένα, εγώ θα σε προστατεύω πάντα. Να γεννηθείς με το καλό…

Ένοιωσα τη θέρμη της παλάμης της, και ταύτισα τον εαυτό μου με τη μητέρα και ένοιωσα πικρία για το φύλο μου, γιατί αισθάνθηκα ότι, όταν μεγαλώσω, θα υποστώ και εγώ παρόμοια καταπίεση. Θλίψη γιατί η μητέρα, είναι πλημυρισμένη με αγάπη, για μένα, για κείνον, για τους ανθρώπους. Ενώ ο πατέρας κατέχεται από αίσθημα ανωτερότητας. Η υπερτίμηση του εγώ του δημιουργεί πρόβλημα επικοινωνίας με την μητέρα μου και τους συνανθρώπους, γιατί διακατέχεται από αισθήματα ανωτερότητας, βλέπει τους άλλους «αφ’ υψηλού», δηλαδή τους υποτιμά.

Είμαι ακόμη ένα έμβρυο, μα έγινα θεατής βάναυσων συζυγικών καυγάδων. Γνώρισα τον σαδισμό του πατέρα σε μεγάλο βαθμό. Πάντα ήθελε να κάνει τους άλλους να υποφέρουν και χαιρόταν για το γεγονός αυτό. Προσπαθούσε να επιβάλλει τον πόνο στη μητέρα και μένα. Αρέσκονταν να μας τυραννά, γιατί έβρισκε προσοδοφόρο έδαφος. Όσο για την εμφάνισή του! Μελαχρινός, ωραίος, ευθυτενής, ζωηρός σε όλους τους τομείς και καλογυμνασμένος.

Μετά τη δουλειά το πρώτο του μέλημα, είναι το γυμναστήριο.

Δεν θέλω να βγω από τον μητρικό κόλπο, θέλω να μείνω εδώ, στην ασφάλειά μου. Δεν θέλω να αποκοπώ από τον ομφάλιο λώρο. Αρνούμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Αρνούμαι να ζήσω σ’ αυτόν τον βίαιο κόσμο. Θέλω να μείνω για πάντα ένα μικρό έμβρυο και να απολαμβάνω την θαλπωρή που μου παρέχει η μάνα, που όπως λέει ο πατέρας Δουμάς «επειδή ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, γι’ αυτό έφτιαξε τη μητέρα».

Το ξέρω, δεν έχω θάρρος, το ξέρω, κάνω όπως η στρουθοκάμηλος που χώνει το κεφάλι της στη γη. Προσποιείται ουσιαστικά την πεθαμένη, προσπαθώντας έτσι να ξεγελάσει τα αρπακτικά. Έτσι κι εγώ, αρνούμαι να ζήσω, να δω, να γευτώ. Αρνούμαι

να μάθω, ν’ αγαπήσω, ν’ αγαπηθώ. Θέλω να μείνω μια μικρή φελούκα που αρμενίζει στα διάφανα νερά του αμνιακού μου σάκου. Θέλω να μείνω εδώ και να απολαμβάνω τη γλυκόξινη γεύση μιας κουταλιάς βύσσινου, που καίει τον ουρανίσκο. Έτσι όπως είναι η ζωή, μια κουταλιά βύσσινου, με τους γλυκόξινους μεγάλους ή μικρούς καρπούς της…

Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει Θεός; Μπορεί να είναι αόρατος, αλλά είναι πανταχού παρών, είναι προγνώστης, και δίκαιος. Άκουσε τα παρακαλετά μου και φρόντισε Εκείνος την πορεία μου. Πριν γεννηθώ, πέθανα. Κάθε έμβρυο χαρακτηρίζεται από ένα διαρκές «δούναι και λαβείν» προς το περιβάλλον. Όταν σταματήσει αυτή η σχέση επέρχεται ο θάνατος. Ο δικός μου θάνατος επήλθε μετά από έντονο καβγά των γονιών μου. Η μητέρα επέδειξε, περιφρόνηση στον κίνδυνο, όταν ο Λεωνίδας την έσπρωξε στο τραπέζι βίαια. Η κοιλιά της χτύπησε στη γωνία του

τραπεζιού και έτσι επήλθε η τέλεια παύση των λειτουργιών μου.

Βρέθηκα, άψυχη πια σ’ ένα ξύλινο κουτί. Ένα κουτί απλό, όχι περίτεχνα ζωγραφισμένο, ένα κασόνι. Πέρασα σ’ έναν άλλο κόσμο, σ’ έναν κόσμο ήσυχο…

Η ζωή έχει περάσματα, συζεύξεις, αναπνοές, ροές, διαδοχές, μεταβάσεις… έχει όμως και πόνο, κόμπους, τεθλασμένες, σκαληνά σπαρακτικά ανισόπλευρα…

.

Η Κατερίνα Τσούτσα γεννήθηκε και ζει στο Βόλο. Εργάζεται σε Λύκειο ως διοικητική υπάλληλος. Δεν είναι συγγραφέας. Δειλά δειλά άρχισε να γράφει εμπνευσμένη κυρίως από καταστάσεις του παρελθόντος. Ονειρεύεται ακόμη…

[ facebook ] [ e-mail ]
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω