Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (Gabriel José García Márquez, 6 Μαρτίου 1927 – 17 Απριλίου 2014)
Κολομβιανός συγγραφέας, βραβευμένος με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του λογοτεχνικού ρεύματος του
«μαγικού ρεαλισμού» και ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της
Ισπανόφωνης λογοτεχνίας.
"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι
είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι
ζωή, ίσως δε θα έλεγα όλα αυτά που σκέπτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν
όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί κάθε λεπτό που
κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φωτός. Θα συνέχιζα
όταν οι άλλοι σταματούσαν. Θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα
άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν, και πόσο θα απολάμβανα ένα παγωτό
σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά,
θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα,
αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου
πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα
όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι, και ένα
τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στην Σελήνη. Θα
πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο στα
αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους.
Θεέ μου, αν
είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να
πω στους ανθρώπους ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να
πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να
ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν
να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να
μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον
φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους
ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν την κορυφή του βουνού,
χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που
κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο
σφίγγει στη μικρή παλάμη του- για πρώτη φορά- το δάχτυλο του πατέρα του,
το αιχμαλωτίζει για πάντα!
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά
τον άλλο από ψηλά, μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι
τόσα πολλά τα πράγματα που δεν μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα
χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ'
αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς, θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις
και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα ήταν η
τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά, και
θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω φύλακας της ψυχής
σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να
βγαίνεις από την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα, και θα σου 'δινα ένα φιλί και
θα σε φώναζα ξανά και ξανά, για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή
θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε
σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα
ήταν οι τελευταίες στιγμές που θα σ' έβλεπα, θα έλεγα σ' αγαπώ και δε θα
υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο, και η
ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει,
αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα
να σου πω πόσο σ' αγαπώ, και ότι ποτέ δεν θα ξεχάσω...
Το αύριο δεν
το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος, είτε γέρος. Μπορεί σήμερα να
είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό
μην περιμένεις άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα
μετανιώσεις σίγουρα για την μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά, ένα φιλί, και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη
μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους
ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά,
βρες χρόνο για να τους πεις "συγγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ",
"Ευχαριστώ", κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δε θα σε
θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο τη δύναμη και τη
σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για
σένα.
Στείλε αυτό το μήνυμα σε όποιους θέλεις.
Αν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειράζει.
Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρά σου. Τώρα είναι η ώρα."
.................................................................................................
ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ GABRIEL GARCIA MARQUEZ
Γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1927 στο χωριό Αρακατάκα (βρίσκεται στο
Διαμέρισμα Μαγδαλένα) της Κολομβίας. Το 1947 ξεκίνησε να σπουδάζει
Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Μπογοτά. Την ίδια
χρονιά δημοσίευσε σε εφημερίδα το πρώτο του διήγημα, «Η Τρίτη
Παραίτηση». Το 1948 μετακόμισε στην Καρθαγένη της Ινδίας των Δυτικών
Ινδιών και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά.
Πρωτοεμφανίστηκε το 1947 και το 1967 δημοσιεύτηκε το μυθιστόρημά του
«Εκατό Χρόνια Μοναξιάς», το οποίο τον καθιέρωσε ως έναν από τους
μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας, καθώς αποκόμισε αμέσως τις
θετικότερες κριτικές και του χάρισε μεγάλη φήμη.
Το 1982 του δόθηκε
το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Με βάση το σκεπτικό της απόφασης, ο
Μάρκες τιμήθηκε με το βραβείο «για τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά
του, στα οποία το φανταστικό και το πραγματικό συνδυάζονται σε έναν
πλούσιο κόσμο φαντασίας, αντανακλώντας τη ζωή και τις συγκρούσεις μιας
ηπείρου».
Τα τελευταία χρόνια αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή καθώς
αντιμετώπιζε προβλήματα με τον καρκίνο των λεμφαδένων. Πέθανε στις 17
Απριλίου 2014, σε ηλικία 87 ετών στο Μεξικό όπου και είχε εγκατασταθεί
το 1961. Κατά καιρούς διέμενε και στην Καρθαγένη της Κολομβίας, στην
Βαρκελώνη της Ισπανίας και στην Αβάνα.
Έργα:
La hojarasca (Τα νεκρά φύλλα, 1955)
El coronel no tiene quien le escriba (Ο Συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει, 1961)
La mala hora (Η κακιά ώρα, 1962)
Los funerales de la Mamá Grande (Η κηδεία της Μεγάλης Μάμα, 1962)
Cien años de soledad (Εκατό χρόνια μοναξιάς, 1967) ― ελλην.μετάφρ.Αγγ.Βερυκοκάκη-Αρτέμη ("Νέα Σύνορα")
El otoño del patriarca (Το φθινόπωρο του Πατριάρχη, 1975)
Crónica de una muerte anunciada (Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος
θανάτου, 1981) ― ελλην.μετάφρ.Σωτηριάδου-Μπαράχας ("Νέα Σύνορα")
El amor en los tiempos del cólera (Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, 1985) ― ελλην.μετάφρ.Σωτηριάδου-Μπαράχας ("Νέα Σύνορα")
La aventura de Miguel Littín clandestino en Chile (Η περιπέτεια του Μιγκέλ Λιττίν, λαθραίου στη Χιλή', 1986)
El general en su laberinto (Ο στρατηγός μες στο λαβύρινθό του, 1989)
Doce cuentos peregrinos (Δώδεκα διηγήματα περιπλανώμενα, 1992)
Del amor y otros demonios (Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων, 1994)
Noticia de un secuestro (Η είδηση μιας απαγωγής, 1996)
Ανεμοσκορπίσματα
Ζω για να τη διηγούμαι
Επίσης, είχε γράψει άρθρα σε περιοδικά, βιβλία με διηγήματα και κινηματογραφικά σενάρια.
