Calzone με Philadelphia και σάλτσα τομάτας με βασιλικό

► Calzone με Philadelphia και σάλτσα τομάτας με βασιλικό
• 400 γρ έτοιμη, αφράτη ζύμη για πίτσα
• 200 γρ σάλτσα τομάτας
• 30 φύλλα βασιλικό ψιλοκομμένο
• 30 γρ PHILADELPHIA
• λίγο ελαιόλαδο

Σε ένα ξύλο κοπής ψιλοκόβετε το βασιλικό και τον προσθέτετε στη σάλτσα τομάτας. Ανακατεύετε καλά.

Στον πάγκο της κουζίνα σας απλώνετε τη ζύμη και την κόβετε στα δύο.

Σε κάθε κομμάτι, απλώνετε από 150 γραμμάρια Philadelphia, με μια σπάτουλα ή ένα μικρό μαχαίρι, και από πάνω προσθέτετε από 100 γραμμάρια σάλτσα τομάτας.

Κλείνετε προσεκτικά τη ζύμη σχηματίζοντας το σχήμα του calzone με τα δάχτυλά σας και με τη βοήθεια ενός πιρουνιού κλείνετε καλά το ζυμάρι.

Με ένα πινέλο, προσθέτετε από πάνω λίγο ελαιόλαδο και ψήνετε τα δύο calzone σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 20-22 λεπτά.

myphiladelphia.gr

Ψωμοτύρι... σουφλέ

► Ψωμοτύρι... σουφλέ
Είναι τόσο απλό και γρήγορο που θα το φτιάχνεις όλες τις εποχές.
• 1 πακέτο ψωμί του τοστ της αρεσκείας μας (μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και λεπτές φέτες από λευκό χωριάτικο ψωμί χωρίς την κόρα)
• 1/2 λίτρο φρέσκο γάλα
• 3 αυγά, κατά προτίμηση βιολογικά, χτυπημένα
• 800 γρ. διάφορα κίτρινα τυριά της αρεσκείας μας, τριμμένα
• λίγο φρεσκοτριμμένο μοσχοκάρυδο
• πιπέρι φρεσκοτριμμένο
• βούτυρο για το άλειμμα

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

Μοιράζουμε τα τυριά σε δύο ίσα μέρη. Αλείφουμε ένα μέτριο πυρίμαχο σκεύος με λίγο βούτυρο.

Στρώνουμε τις φέτες ψωμιού και αλείφουμε ξανά με βούτυρο. Στρώνουμε τη μισή ποσότητα τυριών. Καλύπτουμε με φέτες του τοστ, τις οποίες βουτυρώνουμε ελαφρώς. Χτυπάμε τα αυγά με το γάλα, το μοσχοκάρυδο και πιπέρι και περιχύνουμε με το μείγμα το φαγητό.

Πασπαλίζουμε με τα υπόλοιπα τυριά και ψήνουμε στον φούρνο για περίπου 30 λεπτά ή μέχρι να λιώσει και να χρυσίσει το τυρί στην επιφάνεια. Το σουφλέ βγαίνει ελαφρώς ζουμερό.

gastronomos.gr

Παγκόσμια Ημέρα Ύπνου 15/3

http://www.notospress.gr/page.php?id=27

Παγκόσμια Ημέρα Ύπνου
O ύπνος αποτελεί ζωτική ανάγκη και απαραίτητη προϋπόθεση για καλή υγεία και ευεξία. Όμως, ένας στους τρεις ενηλίκους παραπονείται για κάποια διαταραχή του ύπνου. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, αναγνωρίζοντας τις διαστάσεις του προβλήματος, όρισε την την τρίτη Παρασκευή του Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ύπνου. Στόχος της ημέρας είναι η ευαισθητοποίηση του κοινού για τη σημασία του ύπνου για την υγεία μας και τις συνέπειες της αϋπνίας.

Παγκόσμια Ημέρα Επαφής 15/3

http://www.notospress.gr/page.php?id=27

Παγκόσμια Ημέρα Επαφής
Η Παγκόσμια Ημέρα Επαφής γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Μαρτίου από τους απανταχού λάτρεις της εξωγήινης ζωής.
Την ημέρα αυτή οι διάφοροι «ουφολόγοι» προσπαθούν να κάνουν γνωστές τις θέσεις τους και να έλθουν σε «φιλική και ειρηνική επαφή» με εξωγήινους.
Ο εορτασμός καθιερώθηκε το 1953 από το Διεθνές Γραφείο Ιπταμένων Δίσκων (IFSB).

Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αστυνομικής Βαρβαρότητας 15/3

http://www.skai.gr/news/world/article/197645/mia-imera-afieromeni-stin-katapolemisi-tis-astunomikis-vias/

Μια ημέρα αφιερωμένη στην καταπολέμηση της αστυνομικής βίας

Σαν σήμερα.. το 1997 η 15η Μαρτίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αστυνομικής Βαρβαρότητας, με πρωτοβουλία αναρχικών οργανώσεων της Ελβετίας.

 Επόμενο άρθρο Προηγούμενο άρθρο

Σαν σήμερα.. το 1997 η 15η Μαρτίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αστυνομικής Βαρβαρότητας, με πρωτοβουλία αναρχικών οργανώσεων της Ελβετίας.

Αφορμή; Ο ξυλοδαρμός δύο παιδιών ηλικίας 11 και 12 ετών από αστυνομικούς.

Η αφιέρωση της 15ης Μαρτίου στη διαμαρτυρία εναντίον της αστυνομικής βαρβαρότητας αποτέλεσε πρωτοβουλία κυρίως δύο αναρχικών οργανώσεων, της κολεκτίβας COBP κατά της αστυνομικής βίας στο Μοντρεάλ του Καναδά και της ελβετικής ομάδας «Μαύρη Σημαία».

Σε 14 χώρες περισσότερες από 50 οργανώσεις διοργανώνουν σχεδόν κάθε χρόνο εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Το 2006 οργανώσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου και από τις 14 αυτές χώρες, κατήγγειλαν μέσα από τις εκδηλώσεις τους, την αστυνομική βαρβαρότητα και κατ' επέκταση τη βαρβαρότητα του Κράτους, που κατευθύνεται κατά των «ανεπιθύμητων προσώπων», που περιλαμβάνουν φτωχούς, άστεγους, μετανάστες, εργάτες, ιερόδουλες και ακτιβιστές.

Φυσικά η επιλογή της συγκεκριμένης ημέρας δεν είναι παγκοσμίως αποδεκτή. Στις ΗΠΑ, ήδη από το 1995 είχε αφιερωθεί στον ίδιο σκοπό η 22α Οκτωβρίου.

Κατά κύριο λόγο, στόχος της ημέρας αυτής είναι η ενίσχυση των δεσμών μεταξύ ομάδων που εργάζονται άμεσα ή έμμεσα εναντίον της αστυνομικής βαρβαρότητας σε όλο τον κόσμο. Η αλληλεγγύη για τα θύματα αστυνομικής βίας λαμβάνει ιδιαίτερα οργανωμένη μορφή στον Καναδά, όπου κάθε χρόνο υπάρχει μεγάλη προσέλευση στις διαμαρτυρίες.

Οι τρόποι καταστολής που εφαρμόζονται πλέον από τις περισσότερες κυβερνήσεις, για τη διατήρηση της τάξης και της κοινωνικής ειρήνης, έχουν προκαλέσει τα τελευταία χρόνια έντονες αντιδράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα, όπως αποδεικνύουν αμέτρητα περιστατικά αστυνομικής βαρβαρότητας που έχουν έρθει στο φως μόνο τα τελευταία χρόνια, με δραματικό αποκορύφωμα τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε.

Πηγή: http://www.skai.gr/news/world/article/197645/mia-imera-afieromeni-stin-katapolemisi-tis-astunomikis-vias/#ixzz2NdyQdNIq

15 Μαρτίου | Παγκόσμια Ημέρα Καταναλωτή

http://www.neolaia.gr/2013/03/15/15-martiou-pagkosmia-hmera-katanalwth/#.UUOHujflkY4

15 Μαρτίου | Παγκόσμια Ημέρα Καταναλωτή

Αρθρογράφος: Irina_def Μαρτίου 15, 2013 0

 

Κάθε χρόνο στις 15 Μαρτίου γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Καταναλωτή, η οποία καθιερώθηκε το 1983 με απόφαση του ΟΗΕ, σε ανάμνηση μιας ομιλίας του αμερικανού προέδρου Τζον Κένεντι, που έθεσε τις βάσεις του καταναλωτικού κινήματος.

Πιο συγκεκριμένα, στις 15 Μαρτίου του 1962 ο Τζον Κένεντι, σε μία μνημειώδη ομιλία του στο Κογκρέσο, σκιαγράφησε τα τέσσερα βασικά καταναλωτικά δικαιώματα: Ικανοποίηση των βασικών αναγκών, ασφάλεια, πληροφόρηση και επιλογή.

Μάλιστα, είπε, μεταξύ άλλων: « Καταναλωτές είμαστε όλοι! Πρόκειται για τη μεγαλύτερη οικονομική μονάδα, η οποία επηρεάζει, αλλά και επηρεάζεται σχεδόν από κάθε δημόσια ή ιδιωτική οικονομική απόφαση. Ο καταναλωτής είναι η μόνη σημαίνουσα οικονομική μονάδα, η οποία δεν είναι αποτελεσματικά οργανωμένη και της οποίας οι απόψεις δεν ακούγονται.»

Read more: http://www.neolaia.gr/2013/03/15/15-martiou-pagkosmia-hmera-katanalwth/#ixzz2NdwgHkBJ

Σήμερα...15/3

 

Μάνος Ελευθερίου

Ο Μάνος Ελευθερίου (Ερμούπολη Σύρου, 12 Μαρτίου 1938) είναι Έλληνας ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος. Έχει συγγράψει μέχρι τώρα εννέα ποιητικές συλλογές, διηγήματα, μία νουβέλα, δύο μυθιστορήματα, πάνω από 400 τραγούδια και έχει επιμεληθεί διάφορα λευκώματα βασισμένα σε προσωπικές συλλογές του. Παράλληλα έχει εργαστεί ως αρθογράφος, επιμελητής εκδόσεων, εικονογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός.
Για το πρώτο του μυθιστόρημα, ο Καιρός των Χρυσανθέμων, έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας του 2005. Οι στίχοι του έχουν μελοποιηθεί από όλους σχεδόν τους διαπρεπείς Έλληνες συνθέτες. Έγινε γνωστός ως στιχουργός τη δεκαετία του '70, συνεργαζόμενος με το Μίκη Θεοδωράκη (Λαϊκά: Το παλληκάρι έχει καημό, Σ' αυτή τη γειτονιά, Πολιτεία Γ & Δ), τον Δήμο Μούτση (Ο Άγιος Φεβρουάριος: Η σούστα πήγαινε μπροστά, Άλλος για Χίο τράβηξε, Ο χάρος βγήκε παγανιά) και τον Γιάννη Μαρκόπουλο (Θητεία: Μαλαματένια λόγια, Τα λόγια και τα χρόνια, Παραπονεμένα λόγια). Αργότερα στίχοι του θα γίνουν τραγούδια από τον Γιάννη Σπανό (Η μαρκίζα), τον Σταύρο Κουγιουμτζή (Ελέυθεροι κι ωραίοι, Στα χρόνια της υπομονής), τον Θάνο Μικρούτσικο (Άμλετ της Σελήνης, Δεν είμαι άλλος, Δίκοπη ζωή), τον Ηλία Ανδριόπουλο (Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες) και τον Χρήστο Νικολόπουλο (Διαθήκη, Στων αγγέλων τα μπουζούκια). Θεωρείται μάλιστα ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκφραστές του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ερμούπολη της Σύρου. Το 1962, σε ηλικία μόλις 24 χρονών δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Συνοικισμός». Οι πρώτες του πεζογραφικές εμφανίσεις έγιναν με τα διηγήματα «Το διευθυντήριο» και «Η σφαγή» σε αυτοτελή βιβλία το 1964 και 1965. Ο ίδιος όμως σε συνέντευξή του έχει δηλώσει ότι τα έχει «αποκηρύξει σιωπηρά». Εκείνη την εποχή είχε την ευκαιρία να γνωρίσει και να συναναστραφεί με σημαντικές προσωπικότητες από διάφορους χώρους της τέχνης, όπως οι μεγάλοι ζωγράφοι Τσαρούχης και Χατζηκυριάκος-Γκίκας.

Το 1964 πρωτοπαρουσιάστηκε στην ελληνική δισκογραφία με τους στίχους των Ρημαγμένων Κήπων, που εμπιστεύθηκε στο Χρήστο Λεοντή. Ένα χρόνο αργότερα γνωρίστηκε με τον Θεοδωράκη στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής. Ο συγγραφέας Φώντας Λάδης ήταν αυτός που έδωσε στον μουσικοσυνθέτη τα δώδεκα τραγούδια που είχε γράψει ο Ελευθερίου κατά τη διάρκεια της θητείας του -το «Τρένο Φεύγει στις Οκτώ», τη «Νυχτερίδα» και τα υπόλοιπα. Λίγο καιρό πριν κυκλοφορήσει όμως ο δίσκος, τους πρόλαβε η Δικτατορία. Τελικά τα τραγούδια κυκλοφόρησαν το '70 στο εξωτερικό (Παρίσι). Κατόπιν ήρθε η συνεργασία με τον Δήμο Μούτση και τον Άγιο Φεβρουάριο (1971) κι έπειτα η «Θητεία» με τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Η ηχογράφηση του δίσκου μάλιστα άρχισε το Νοέμβριο του 1973, λίγες μέρες πριν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και ο δίσκος κυκλοφόρησε τελικά στη Μεταπολίτευση, το Μάρτιο του 1974. Αργότερα έρχεται η συνεργασία με τον Κουγιουμτζή και τον Νταλάρα. Στον δίσκο "Η Ατέλειωτη Εκδρομή" του 1975 ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας μελοποιεί τρία σπουδαία του ποιήματα του Ελευθερίου: Γνωριμία, Εκδρομή, Κιθάρες των νερών.


Παράλληλα γράφει και εικονογραφεί παραμύθια για παιδιά και φροντίζει για την έκδοση λευκωμάτων με θέμα τη Σύρο, την ιδιαίτερη πατρίδα του: («Ενθύμιον Σύρας», «Θέατρο στην Ερμούπολη.» κ.α). Η δεκαετία του ‘90 τον βρίσκει να αρθρογραφεί και να κάνει ραδιοφωνικές εκπομπές στον Αθήνα 9,84 και στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Το 1994 παρουσιάζει την πρώτη -και μέχρι σήμερα τελευταία - νουβέλα του, με τίτλο Το άγγιγμα του χρόνου και δέκα χρόνια αργότερα δημοσιεύει το μυθιστόρημα «Ο Καιρός των Χρυσανθέμων, που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας του 2005.

Κυρίαρχο θέμα του βιβλίου είναι το θέατρο, είτε διαμέσου της κεντρικής ηρωίδας και μεγάλης πρωταγωνίστριας Παρασκευοπούλου, είτε διαμέσου των υπολοίπων ηθοποιών αλλά και θεατρικών συγγραφέων που εμφανίζονται στις σελίδες του. Ο Ελευθερίου θα το χαρακτηρίσει θέατρο μέσα στο θέατρο, οι θεατές απλά θα το λατρέψουν και οι κριτικοί θα του πλέξουν εγκώμια. Ως φυσική συνέχεια εκδίδεται το 2006 το δεύτερο μυθιστόρημά του, Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές, με θέμα τη ζωή και τον θάνατο της μεγάλης Ελληνίδας ηθοποιού, Ελένης Παπαδάκη. Η εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία και πάλι δεν είναι τυχαία. Ο Ελευθερίου, κατά την προσφιλή τακτική του έχει δουλέψει εξονυχιστικά τα βιβλία του: «Τα μυθιστορήματα με απασχόλησαν τα τελευταία 13 14 χρόνια. Έγραφα μέρα, νύχτα, δεν είδα διακοπές, δεν είδα γιορτές τίποτα»[1]. Εξάλλου, όπως έχει παραδεχθεί: «Ποτέ δεν έγραψα κάτι, χωρίς να γίνουν μετά άπειρες αλλαγές. Ποτέ δεν έγραψα μια πρόταση, χωρίς να κάτσω από πάνω της 100 και 200 φορές να την ξαναδώ, με διαφορετική διάθεση, διαφορετική ώρα και μέρα. Το κοιτάζω, το βλέπω, με αγανακτεί, το ξανακοιτάζω, το δέρνω, μένω εκεί. Αν δεις κάτι που έχεις γράψει και σου αρέσει πολύ, τότε υπάρχει πρόβλημα. Φαίνονται ξέρετε τα εύκολα πράγματα. Δεν τσιμπάει ο αναγνώστης».[1]

Το 2007 εκδίδεται η συλλογή διηγημάτων «Η μελαγχολία της πατρίδας μετά τις ειδήσεις των οκτώ» «Το διήγημα, ως φόρμα είναι δυσκολότερο από ένα μικρό μυθιστόρημα. Πρέπει να εξαντλήσεις όλη σου την τεχνική και να γράψεις μια ολοκληρωμένη, συνοπτική ιστορία χωρίς να παραλείψεις στις περιγραφές σου τίποτα από την ψυχολογία των ηρώων σου και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Τα διηγήματα της «Μελαγχολίας...» γράφονται επί πολλά χρόνια. Με είχαν στοιχειώσει. …. Το «λάθος» στο διήγημα είναι θανατηφόρο. Το τινάζει στον αέρα». [2]

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε και το θεατρικό του έργο «Μπλε μελαγχολία» σε συλλογική έκδοση με άλλους γνωστούς συγγραφείς. Αναμένεται η έκδοση και άλλων μυθιστορημάτων που ο συγγραφέας δεν έχει αποφασίσει να εκδώσει ακόμα.

Τρέφει αντιπάθεια προς τις συνεντεύξεις και προς τον μη ελεγχόμενο προφορικό λόγο. Καθώς όμως μερικές φορές αναγκάζεται να υποκύψει στον πειρασμό της δημοσιεύσιμης συνομιλίας κάποιες από τις αγαπημένες του συνήθειες ή προτιμήσεις έχουν διαρρεύσει στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Όπως, λόγου χάρη, ότι απολαμβάνει τη μουσική του Νίνο Ρότα ή ότι θαυμάζει τη ζωγραφική του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου. Ότι του αρέσει το ουίσκι. Ότι είναι μανιώδης καπνιστής. Αγαπημένο του χρώμα είναι το μπλε και αγαπημένη του ταινία το φελινικό «Και το πλοίο φεύγει». Ότι φτιάχνει μόνος του σταφύλι γλυκό του κουταλιού...

O ίδιος παραδέχεται χαριτωμένα: «Εγώ θα έλεγα πάλι ότι ήμουν τυχερός. Μέσα από τα τραγούδια γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους, κέρδισα χρήματα, χρήματα τόσα ώστε να ζω αξιοπρεπώς για πάρα πολλά χρόνια και να αγοράζω πράγματα που με ενδιέφεραν. Αυτή ήταν η ανταμοιβή μου. Τώρα, αν όλα αυτά τα πράγματα είναι καταξίωση και όντως έκανα κάτι σημαντικό, τι να πω, φαίνεται ότι πρέπει να υπάρχει κάπου μια αλήθεια σε όλες αυτές τις υπερβολές». [3]
Έργο
Ποίηση

Συνοικισμός, 1962, (εξαντλημένο)
Μαθήματα μουσικής. 1972, (επανέκδοση από τις εκδόσεις Ύψιλον. 1980)
Τα ξόρκια, 1973, (επανέκδοση από τις εκδόσεις Ύψιλον. 1980)
Αγρυπνία για το σκοτεινό τρυγόνι στην εκκλησία του προφήτη Ελισσαίου, - 1η έκδ. - Αμοργός, 1975 επανέκδοση από τις εκδόσεις Καστανιώτης 1980 και 2002)
Τα όρια του μύθου - Αθήνα : εκδόσεις Γνώση , 1978
Το μυστικό πηγάδι - Αθήνα : εκδόσεις Γνώση , 1983
Αναμνήσεις από την Όπερα - Αθήνα : εκδόσεις Γνώση, 1987
Το νεκρό καφενείο - 1η έκδ. - Αθήνα : Καστανιώτη, 1997
Η πόρτα της Πηνελόπης - Αθήνα : Γαβριηλίδης, 2003
Ο Νοητός Λύκος - Αθήνα : Μεταίχμιο, 2010

Πεζογραφία:

Μυθιστορήματα

Ο καιρός των χρυσανθέμων - 1η έκδ. - Αθήνα : Μεταίχμιο, 2004, (Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2005)
Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές - 1η έκδ. - Αθήνα : Μεταίχμιο, 2006.
Άνθρωπος στο πηγάδι - 1η έκδ. - Αθήνα : Μεταίχμιο, 2008.
Πριν απ' το ηλιοβασίλεμα - 1η έκδ. - Αθήνα : Μεταίχμιο, 2011.


Διηγήματα

Το διευθυντήριο.Αθήνα: Φέξης, 1964
Η σφαγή. 1965
Συλλογικό έργο. Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο : 29 ιστορίες που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "Τα Νέα" το καλοκαίρι του '97, Αθήνα : Κέδρος, 1997
Συλλογικό έργο. Το Χαλάνδρι που γνώρισα : 19 Έλληνες συγγραφείς γράφουν για το Χαλάνδρι, Αθήνα : Ευριπίδης, 2005
Η μελαγχολία της πατρίδας μετά τις ειδήσεις των οκτώ - 1η έκδ. - Αθήνα : Μεταίχμιο, 2007

Νουβέλα

Το άγγιγμα του χρόνου. - Αθήνα : Καστανιώτη, 1994.

Μαρτυρίες-Ιστορικά

Είναι αρρώστια τα τραγούδια (επιμέλεια σειράς Θανάσης Θ. Νιάρχος) - 1η έκδ. - Αθήνα : Καστανιώτη, 2002. (ανθολόγηση κειμένων του συγγραφέα)
Η δεκαετία του '60 (μαζί με τον Θανάση Θ. Νιάρχος.) - 1η έκδ. - Αθήνα : Καστανιώτη, 2005.

Μελέτες-Λευκώματα

Το θέατρο στην Ερμούπολη τον εικοστό αιώνα, (τέσσερεις τόμοι), Δήμος Ερμούπολης
Ο ίσκιος της Αθήνας = Shadows of Athens / φωτογράφιση Εβίτα Μαχαίρα • μετάφραση Mary Kitroeff • κείμενα Μάνος Ελευθερίου. - 1η έκδ. - Αθήνα : Ποταμός, 2002.

Παιδικά

Παραμύθια για τον Αυτοκράτορα , Αθήνα Εκδόσεις Γνώση
Ένα καράβι μια φορά (εικονογράφηση Σοφία Φόρτωμα.) - Αθήνα : Ωκεανίδα, 1997.
Του Γενάρη το φεγγάρι : Παραμύθια για τους δώδεκα (εικονογράφηση Μάνος Ελευθερίου) - Αθήνα : Κέδρος, 1998.
Η γάτα που ήθελε να γίνει πουλί ( εικονογράφηση Σοφία Φόρτωμα) - Αθήνα : Ελληνικά Γράμματα, 2000.
Ένα καράβι, καραβάκι... •(εικονογράφηση Μαθητές Α΄ δημοτικού 2004-2005 σχολής Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου)- 1η έκδ. - Αθήνα : Εκδόσεις της Σχολής Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, 2005

Θέατρο

Μπλε μελαγχολία. Σας αρέσει ο Μπραμς; Άλτιν (Μάνος Ελευθερίου , Μάρω Δούκα , Μένης Κουμανταρέας). - 1η έκδ. - Αθήνα : Κέδρος, 2007.
Ο Γέρος Χορευτής - 1η έκδ. - Αθήνα : Μεταίχμιο, 2010.

Σε επιμέλεια του συγγραφέα

Φωτογραφίες και σήματα Ελλήνων και ξένων φωτογράφων της περιόδου 1859-1910, εκδόσεις Γνώση, 1981
Ενθύμιο Σύρας, φωτογραφίες και καρτ ποστάλ από το 1860-1950, εκδόσεις Γνώση,1993
Νεοκλασική Ερμούπολη φωτογράφιση Παναγιώτης Δενδρινός , Νίκος Δεσύπρης , Ιάκωβος Καρβώνης , κ.ά. - Αθήνα : Ελληνικά Γράμματα, 2000.
Ενθύμιον Σύρου : Σύρος ένα νησί - Μια ιστορία: Καρτ ποστάλ και φωτογραφίες του 19ου και του 20ού αιώνα, μετάφραση Sophia Phocas. - 1η έκδ. - Αθήνα : Ελληνικά Γράμματα, 2001.
Ερμούπολη, Μια πόλη στη λογοτεχνία, / επιμέλεια Μάνος Ελευθερίου • επιμέλεια σειράς Κώστας Ακρίβος • φωτογράφιση Καμίλο Νόλλας. - 1η έκδ. - Αθήνα : Μεταίχμιο, 2004.

http://el.wikipedia.org/wiki/Μάνος_Ελευθερίου

Σοφία Βέμπο - Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου - 1946

http://youtu.be/nAclrQKsNbk

ΚΑΝΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ [Μ. ΤΡΑΪΦΟΡΟΥ - Μ. ΣΟΥΓΙΟΥΛ] (Σ. Βέμπο) (1946, HMV AO 2731).

«Ποιος το περίμενε στ' αλήθεια,
να βγουν ψευτιές και παραμύθια
και να ξεχάσουν τώρα πια τα λόγια εκείνα τους,
που μας τα 'λέγαν κάθε βράδι απ' τα Λονδίνα τους.

Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει,
δεν θα το βάλουμε μαράζι
και δεν θα κλάψουμε που πάλι μας ξεχάσατε,
γιατί δεν είν' πρώτη φορά που μας τη σκάσατε
και στην υγειά σας μια οκαδούλα εμείς θα πιούμε
και στη μικρή την Ελλαδούλα μας θα πούμε:

Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν' οι εχθροί σου.

Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.

Σε κάθε χιονισμένη ράχη,
σαν πολεμούσαμε μονάχοι,
όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζατε
και μεσ' στα μάτια με λατρεία μας κοιτάζατε.

Μα ξεχαστήκαν όλα εκείνα,
η Πίνδος και η Τρεμπεσίνα,
ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα εχάσαμε,
να μας καθήσουν στο σκαμνί, γιατί νικήσαμε.

Μα φυσικό θα μας φανεί κι αυτό ακόμα
και στην Ελλάδα μας θα πούμε μ' ένα στόμα:

Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν' οι εχθροί σου.

Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις».

Σημειώσεις:
1. Το τραγούδι αποτυπώνει ανάγλυφα τη δόλια στάση των συμμάχων κατά της Ελλάδας. Για μια ακόμα φορά στην Ιστορία φάνηκε περίτρανα πως όλοι αυτοί οι ξένοι (κυρίως οι Αγγλοσάξωνες) είναι όλο υποσχέσεις και μάθανε μόνο να παίρνουν και όχι να δίνουν.
2. Ο Τσώρτσιλ, μετά τις απίστευτες νίκες του περήφανου Ελληνικού Στρατού στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, έλεγε από το Λονδίνο: «Κάποτε λέγαμε πως οι Έλληνες πολεμούν σαν Ήρωες, τώρα θα λέμε πως οι Ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!». Φαίνεται όμως πως τότε είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του!!
3. Τραγουδήθηκε μετά την απελευθέρωση στο θέατρο «ΚΕΝΤΡΙΚΟ», στην ομώνυμη επιθεώρηση.

Περισσότερες αποκαλύψεις - ειδήσεις - στοιχεία:

ΝΟΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΣ
http://www.NoitikiAntistasis.com
http://www.N-A.gr

4.000 χρόνια ελληνικά μουσικά όργανα

http://erroso.blogspot.gr/2013/03/4000_13.html

4.000 χρόνια ελληνικά μουσικά όργανα

Εταίρα με άρπα και συμποσιαστής.
Χρονολογείται στα 430-420 π.Χ.

Τα ελληνικά μουσικά όργανα έτσι όπως εξελίχθηκαν σε μια μακρά χρονική διαδρομή 4.000 χρόνων από το 2000 π.Χ. μέχρι το 2.000 μ.Χ περιλαμβάνει ο συλλογικός τόμος «Ελληνικά Μουσικά Όργανα», που εξέδωσε το Τελλόγλειο Ιδρυμα Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και παρουσιάστηκε χθες στο Μέγαρο Μουσικής.

Τα ελληνικά μουσικά όργανα έτσι όπως εξελίχθηκαν σε μια μακρά χρονική διαδρομή 4.000 χρόνων από το 2000 π.Χ. μέχρι το 2.000 μ.Χ περιλαμβάνει ο συλλογικός τόμος «Ελληνικά Μουσικά Όργανα», που εξέδωσε το Τελλόγλειο Ιδρυμα Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και παρουσιάστηκε χθες στο Μέγαρο Μουσικής. Στο έργο αυτό φιλοξενούνται πρωτότυπες μελέτες από διαφορετικές προσεγγίσεις, δηλ. το βλέμμα της αρχαιολογίας και αρχαιογνωσίας, της φιλολογίας, της κατασκευής, του ήχου που εκπέμπουν, της ακουστικής τους και των αλλαγών που έχουν υποστεί ανά τους αιώνες και τις εποχές.

«Τα Ελληνικά Μουσικά Όργανα» είναι το αποτέλεσμα πενταετούς έρευνας του Αρχείου Μουσικής Εικονογραφίας και Φιλολογικών Πηγών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, η οποία ολοκληρώθηκε με την επιστημονική επίβλεψη της καθηγήτριας του Τμήματος Μουσικών Σπουδών Αλεξάνδρας Γουλάκη-Βουτυρά, που είναι και γενική γραμματέας του ΔΣ στο Τελλόγλειο Ιδρυμα.

«Για πρώτη φορά εξετάζεται το ζήτημα της παρουσίας και της χρήσης των μουσικών οργάνων στον ελλαδικό χώρο -υπογραμμίζουμε το «ελληνικών» γι΄ αυτό απουσιάζουν το πιάνο, το βιολί και άλλα όργανα που έρχονται από τη Δύση- σε τέτοιο χρονικό εύρος, από τα προϊστορικά χρόνια έως τον 20ό αιώνα. Δεν πρόκειται για μια συνεχή περιγραφή της ιστορίας τους, αλλά σημαντικοί ειδικοί επιστήμονες συναφών κλάδων από τον διεθνή χώρο αντιμετωπίζουν το θέμα από διαφορετική σκοπιά κάθε φορά, τη μουσικολογική, την ιστορική του διάσταση, την εικονογραφική, τη φιλολογική, την κατασκευαστική», δήλωσε η κ. Βουτυρά, προσθέτοντας ότι για το λεύκωμα αυτό εργάστηκαν γνωστοί και καταξιωμένοι αρχαιολόγοι, μουσικολόγοι, ιστορικοί, φιλόλογοι κ.ά.

Το βιβλίο χωρίζεται σε 12 κεφάλαια, καθένα από τα οποία βλέπει τα ελληνικά μουσικά όργανα από την πλευρά του συγγραφέα. Έτσι καταγράφονται οι φάσεις της πορείας τους στον χρόνο, αλλά και οι μεταλλάξεις τους (σχήμα, ήχοι που εκπέμπουν, μουσικές ανάγκες και τάσεις της εποχής) ανά τους αιώνες.

Πηγή: Έθνος

Διαβάστε περισσότερα Ἔρρωσο: 4.000 χρόνια ελληνικά μουσικά όργανα http://erroso.blogspot.com/2013/03/4000_13.html#ixzz2NdKspHjd

Λάμπρος Κωνσταντάρας

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας

(13 Μαρτίου 1913 – 28 Ιουνίου 1985) υπήρξε Έλληνας κωμικός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Ήταν αδελφός της ηθοποιού Μίτσης Κωνσταντάρα και πατέρας του πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Δημήτρη Κωνσταντάρα ο οποίος του χάρισε δυο εγγόνια, την Παυλίνα το 1974 και τον Λάμπρο το 1979. Γεννήθηκε στην οδό Πλουτάρχου 13 στο Κολωνάκι και πέθανε στο «Ασκληπιείο» της Βούλας. Νωρίτερα (1978 και 1983) είχε υποστεί δύο εγκεφαλικά επεισόδια.

Το 1930 κατατάχθηκε μετά από επιμονή της οικογένειάς του και χωρίς την δική του θέληση στην Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα, από όπου τελικά δραπέτευσε κολυμπώντας. Γλύτωσε το Στρατοδικείο μετά από ενέργειες της οικογένειάς του. Το 1934 μετέβη στο Παρίσι προκειμένου να σπουδάσει χρυσοχόος, με σκοπό να αναλάβει στην συνέχεια το οικογενειακό χρυσοχοείο στο κέντρο της Αθήνας. Εγκατέλειψε τις σπουδές του κι έκανε διάφορες δουλειές, ώσπου τον ανακάλυψε ο Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Ζουβέ να παίζει ως κομπάρσος σε θεατρική παράσταση. Σπούδασε ηθοποιός στο θέατρο «Ατενέ» και το καλοκαίρι του 1938 επέστρεψε στην Ελλάδα, ξεκινώντας πλέον καριέρα ηθοποιού.

Διακρίθηκε στο ρόλο του ώριμου, πλούσιου και γυναικά (Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα, Η Βίλα των Οργίων, Τι 30, τι 40, τι 50 κλπ.) ή του «πατέρα» αρκετών γνωστών σταρ της εποχής (Η Αλίκη στο Ναυτικό, Χτυποκάρδια στο θρανίο, Υιέ μου, υιέ μου κλπ). Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο την ηθοποιό Γιούλη Γεωργοπούλου το 1945 και σε δεύτερο τη Φιλιώ Κεκάτου το 1971. Τα τελευταία χρόνια τα πέρασε στην Βάρκιζα. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο γνωστός κριτικός Κώστας Γεωργουσόπουλος αναφέρει στον πρόλογο του βίβλιου του γιου του ηθοποιού, Δημήτρη Κωνσταντάρα "Μέσα απ'τα δικά μου μάτια" για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα :

"Εδώ και 40 χρόνια με ακολουθεί μια συνταρακτική θεατρική σκηνή. Είναι μια από τις σπάνιες εκείνες στιγμές που ο χρόνος παγώνει, η ροή ανακόπτεται και το παν, ακινητεί. Μία χειρονομία, μια κραυγή, μια γυρισμένη πλάτη, ένα τικ, μια είσοδος, μια έξοδος, μας πιστοποιούν πόσο μεγάλη τέχνη είναι η υποκριτική και πως μπορεί να πυκνώσει σε μια στάση ή έναν ήχο, το συνταρακτικό γεγονός της υπάρξεως, μέσω της μίμησης πράξεων.

Ήταν το 1956 στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, όταν ο θίασος του Μάνου Κατράκη έπαιξε το έξοχο αντιπολεμικό έργο του Σέριφ "Το τέλος του ταξιδιού. Στο φινάλε του πρώτου μέρους μέσα στο αμπρί έχει μείνει ένας αξιωματικός μόνος, που έπρεπε να πάρει μιαν απόφαση θανάτου.Να αποφασίσει μιαν έξοδο χωρίς ελπίδα καμιά.

Τον ρόλο έπαιζε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Όταν έμεινε μόνος,άναψε το τσιμπούκι του και το κάπνισε, όπως το τελευταίο τσιγάρο ο κατάδικος πριν από την εκτέλεση. Πλάτη στο κοινό, ο μεγάλος εκείνος ηθοποιός, με λιτότητα, με εσωτερική συγκίνηση, βίωσε μιαν εκρηκτική σιωπή που θαρρείς πως κράτησε αιώνες.

Θεωρώ αυτήν την υποκριτική στιγμή, ανάλογη με την έξοδο του Μινωτή ως "Οιδίποδα στον Κολωνό", την πλάτη του Κατράκη στον "Ηλίθιο", τον κυνηγημένο "Ορέστη" του Κωτσόπουλου στις "Χοηφόρες", τον θρήνο της Εκάβης-Παξινού όταν αντικρύζει τον Πολύδωρο, το "τικ" της Λαμπέτη-Μπλανς όταν της περνάνε τον ζουρλομανδύα, του Χορν στην "Εξομολόγηση του Ριχάρδου του Β΄".

Ο Κωνσταντάρας ήταν ένας υπέροχος ηθοποιός ρυθμού. Είχε τη σπάνια αίσθηση του θεατρικού χρόνου. Εβίωνε τις παύσεις και γέμιζε συναίσθημα τις σιωπές. Γνώριζε την αξία του δραστικού λόγου, δηλαδή τον τρόπο να λειτουργούν οι λέξεις,ως ήχοι που κινητοποιούν το σώμα και ωθούν τη δράση. Για αυτό έπαιξε δράμα, κομεντί, κωμωδία και φάρσα χωρίς διάκριση με την αυθεντία που προκύπτει από την τέλεια κατοχή των εκφραστικών μέσων.

Το μεγάλο πιθανόν κοινό τον γνώρισε από τις κινηματογραφικές του επιτυχίες, όπου κυριαρχούσε συνήθως η εικόνα ενός πληθωρικού, ώριμου μπον βιβέρ. Ακόμα, μπορεί να τον αναγνώριζε στις έξοχες μπαλαφαρίες του και στους αυτοσχεδιαστικούς οίστρους του. Όμως, πίσω από την καθόλου εύκολη αυτή, από αποψέως τεχνικής, εικόνα, υπήρχε ο Κωνσταντάρας για την άρτια τεχνική, τη δραματική στόφα, τη γαλλική χάρη και την άτεγκτη επαγγελματικότητα.

Χαριτωμένος άνθρωπος, καλλιεργημένος, στοχαστικός στην πραγματικότητα, παρόλη τη γλεντζέδικη ζωή του, ένας μοναχικός και εσωστρεφής καλλιτέχνης, γέμισε τη ζωή μας με ρυθμούς, ανεπανάληπτους χαρακτήρες, ευφάνταστους τύπους και πλούτισε την παραστασιολογία με σημάνσεις που δημιούργησαν πρότυπα. Το γεγονός πως δεν μπόρεσε κανείς να τον μιμηθεί και κανείς δεν τον αντικατέστησε σημαίνει ότι προσκόμισε στο θέατρό μας μια σπάνια υποκριτική γνησιότητα και μια βαθιά χαρακτηρολογική ελληνικότητα. Ήταν ένας Ζαν Γκαμπέν, ένας Ζαν Μαραί, ένας Φερναντέλ και ένας Λουί ντε Φυνές ταυτοχρόνως!»

Το 2008 ένα θέατρο στο Αιγάλεω ονομάστηκε «Θέατρο Λάμπρος Κωνσταντάρας» σε αναγνώριση της συνεισφοράς του στο ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έπαιξε στο ελληνικό θέατρο για 40 χρόνια, μετέχοντας σε 191 παραστάσεις. Εμφανίστηκε σε πολλές ελληνικές πόλεις, καθώς επίσης και στην Κύπρο, την Κωνσταντινούπολη και την Αλεξάνδρεια. Η πρώτη του παράσταση στην Ελλάδα ήταν το καλοκαίρι του 1938 με τον θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη στο έργο «Τα παράσημα της γριούλας» του Φ. Μπάρυ και η τελευταία τον χειμώνα του 1978 με τον θίασο Λάμπρου Κωνσταντάρα - Νίκου Ρίζου - Μάρως Κοντού στο μιούζικαλ «Τρελές επαφές ρωμέικου τύπου» του Κώστα Πρετεντέρη.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έπαιξε σε 75 ελληνικές ταινίες, σε τέσσερις που γυρίστηκαν στη Γαλλία την δεκαετία του 1930 («Αν ξανανεβούμε προς τα Ηλύσια Πεδία», «Σχολείο γυναικών», «Κουρσάρος», ενώ είναι άγνωστος ο τίτλος της τελευταίας) και σε μία ελληνική που γυρίστηκε στην Αίγυπτο το 1950, αλλά δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία γι αυτήν την ταινία. Οι ελληνικές ταινίες:

1939 Το τραγούδι του χωρισμού (σκ: Φιλοποίμην Φίνος)
1943 Η φωνή της καρδιάς (σεν.-σκ: Δημήτρης Ιωαννόπουλος)
1946 Καταδρομή στο Αιγαίον (σεν.-σκ: Μιχάλης Καραγάτσης) ... Αλέξης Κομνηνός
1947 Άννα Ροδίτη (σκ: Μιχάλης Γαζιάδης, Γιάννης Φιλίππου)
1949 Διαγωγή μηδέν (σκ: Μιχάλης Γαζιάδης, Γιάννης Φιλίπου) ... Φώτης
1950 Οι απάχηδες των Αθηνών (σεν.-σκ: Ηλίας Παρασκευάς) ... Κώστας
1951 Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν (σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Γιώργος
1953 Οι ουρανοί είναι δικοί μας (σκ: Ντίνος Δημόπουλος)
1955 Ούτε γάτα, ούτε ζημιά (σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Νίκος Κουτρουμπάς
1956 Η άγνωστος (σκ: Ορέστης Λάσκος) ... Στέφανος Πετρίδης
1956 Ο ζηλιαρόγατος (σεν.-σκ: Γιώργος Τζαβέλλας) ... Σπύρος Αργυρίου
1957 Μαρία Πενταγιώτισσα (σκ: Κώστας Ανδρίτσος) ... Αρμάος
1957 Η μοίρα γράφει την ιστορία (σεν.-σκ: Δημήτρης Ιωαννόπουλος) ... Άρης Δερμέζης
1958 Διακοπές στην Αίγινα (σεν.-σκ: Ανδρέας Λαμπρινός) ... Τζώνης
1958 Δύο αγάπες, δύο κόσμοι (σκ: Ηλίας Παρασκευάς) ... Κώστας Κοσμίδης
1959 Το παραστράτημα μιας αθώας (σκ: Κώστας Ανδρίτσος)
1958 Το τρελοκόριτσο (σκ: Δημήτρης Δαδήρας) ... Παπαδόπουλος
1959 Ταξίδι με τον έρωτα (σκ: Ανδρέας Λαμπρινός)
1959 Αντίο ζωή (σκ: Ορέστης Λάσκος) ... γιατρός Στέφανος Βρανάς
1959 Το αγοροκόριτσο (σκ: Ντίμης Δαδήρας) ... πατέρας
1960 Ερωτικά παιχνίδια (σκ: Γιώργος Θεοδοσιάδης) ... Μάνος
1960 Τυφλός άγγελος (σκ: Ερρίκος Θαλασσινός)
1960 Είμαι αθώος (σκ: Ντίνος Κατσουρίδης) ... Συντ/ρχης Πικάρ
1960 Δον Ζουάν για κλάματα (Το μωρό μου) (σκ: Ντίμης Δαδήρας) ... Αλέξης Δεπάστας
1960 Κρουαζιερα στη Ροδο (σεν.-σκ.: Γιάννης Δαλιανίδης) ... Πέτρος Ράμπος
1961 Η Αλίκη στο ναυτικό (Αλέκος Σακελλάριος) ... πλοίαρχος, πολ. ναυτικού
1961 Λάθος στον έρωτα (σκ: Χρήστος Κυριακόπουλος) ... Αντώνης Μίχαλος
1961 Η Λίζα και η άλλη (σκ: Ντίνος Δημόπουλος) ... Μικές Γαβρήλογλου
1962 Κατηγορούμενος ο έρως (σκ: Γκρεγκ Τάλλας) ... Αχιλλέας
1963 Χτυποκάρδια στο θρανίο (σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Λάμπρος Πετροβασίλης
1963 Αυτό το κάτι άλλο (σκ: Γιώργος Λαζαρίδης) ... Λάζαρος Πεναρής
1963 Ο μπαμπάς μου κι εγώ (σκ: Ερρίκος Θαλασσινός) ... Λέων Μαυρογιάννης
1963 Ο κύριος πτέραρχος (σκ: Ντίνος Κατσουρίδης) ... πτέραρχος Παπαοικονόμου
1963 Μικροί και μεγάλοι εν δράσει (σκ. Ορέστης Λάσκος) ... Αντώνης Ζορμπάς
1964 Ο εαυτούλης μου (σκ: Ορέστης Λάσκος) ... Γιάγκος Αγγελής
1964 Η βίλα των οργίων (σκ: Ντίνος Δημόπουλος & Φίνος Φιλμ) ... Χάρης Ζάβαλος
1964 Η χαρτοπαίχτρα (σκ: Γιάννης Δαλιανίδης) ... Ανδρέας Οικονομίδης
1964 Θα σε κάνω βασίλισσα σεν.-σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Πιτ Παπαθεοφιλόπουλος
1965 Υιέ μου υιέ μου (σκ: Γρηγόρης Γρηγορίου)... Αντώνης Χατζηλουκάς
1965 Υπάρχει και φιλότιμο (σεν.-σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Ανδρέας Μαυρογυαλούρος
1965 Επιστροφή (σκ: Ερρίκος Ανδρέου) ... θείος Πέτρος
1966 Να ζη κανείς ή να μη ζη; (σκ: Ορέστης Λάσκος) ... Γιώργος Αλεξίου
1966 Η γυναίκα μου τρελάθηκε (σκ: Δημήτρης Νικολαΐδης) ... Μάνος
1966 Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (σκ: Αλέκος Σακελλάριος) Αντώνης Δέλβης
1966 Τζένη-Τζένη (σκ: Ντίνος Δημόπουλος) ... Μίλτος Κασσανδρής
1967 Ο γεροντοκόρος (σκ: Ορέστης Λάσκος) ... Θανάσης Μπαρούτσος
1967 Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι (σεν.-σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Λεωνίδας Πετρόχειλος
1967 Βίβα Ρένα (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Λάμπρος Φωκάς
1967 Ο σπαγγοραμμένος (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Λάμπρος Σκουντρής
1967 Πατέρα κάτσε φρόνιμα (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Αντώνης Παπασταφίδας
1967 Κάτι κουρασμένα παλικάρια (σκ: Ντίνος Δημόπυλος) ... Ντίνος Διαμαντίδης
1967 Αν όλες οι γυναίκες του κόσμου (σκ: Νέστορας Μάτσας) ... Αγγελής
1968 Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο (σεν.-σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... Τηλέμαχος Καραντάρης
1968 Ο τρελός τα 'χει 400 (σκ: Κωστας Καραγιαννης) ... Λάμπρος Λαμπρέτας
1968 Καπετάν φάντης μπαστούνι (σεν.-σκ: Αλέκος Σακελλάριος) ... καπετάν Ανδρέας
1969 Ο μπλοφατζής (σκ: Βασίλης Γεωργιάδης) ... Παρασκευάς Καρατζόβαγλου / Τζον Χάλαρης
1969 Ο τζαναμπέτης (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Νεόφυτος Φωτεινός
1969 Ησαΐα, μη χορεύεις (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Ησαΐας Στεφανάκης
1970 Κρίμα το μπόι σου (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Μάριος Δεληπέτρου
1970 Ένας τρελλός γλεντζές (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Πάνος Πάμπανος / Τίκος
1971 Της ζήλειας τα καμώματα (σκ: Ορέστης Λάσκος) ... Παύλος Κουντουράτος
1971 Πίσω μου σ' έχω σατανά (σκ: Ντίνος Δημόπουλος) ... Παύλος Κουντουράς
1971 Ο τρελοπενηντάρης (σεν. Κώστας Πρετεντέρης-σκ.: Κώστας Καραγιάννης) ... Ανδρέας Τεπενδρής
1972 Τι 30, τι 40, τι 50 (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Ζάχος Φωκιανός
1972 Ο φαφλατάς (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Δημοσθένης Λαμπρούκος / λόρδος Κάλαχαν
1972 Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Λουκάς Μπόμπολας
1972 Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Λάζαρος Χατζηφλόκας
1973 Ο φαντασμένος ... (σκ: Ντίνος Δημόπουλος) ... Μάκης Καρασίνης
1980 Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ (σκ: Κώστας Καραγιάννης) ... Λάμπρος Κομνηνός
http://el.wikipedia.org/wiki/Λάμπρος_Κωνσταντάρας

Λικέρ καρύδι

► Λικέρ καρύδι
• 14 καρυδάκια μικρά (μαζεμένα περίπου το τρίτο δεκαήμερο Μαΐου ή το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου)
• 1 1/2 κιλό κονιάκ
• 5 μικρά ξυλάκια κανέλας 3 πόντων περίπου
• 1 σακουλάκι γαρίφαλα
• 1 1/4 ζάχαρη
• 1 ή 1 1/2 κιλό κονιάκ επιπλέον (εξαρτάται πόσο δυνατό και πόσο γλυκό είναι)
• 1 κιλό ζάχαρη επιπλέον

Σε ένα βάζο με πλατύ στόμιο βάζετε τα 14 καρυδάκια αφού τα έχετε πλύνει πολύ καλά.

Στη συνέχεια προσθέτετε το 1 1/2 κιλό κονιάκ, τα 5 μικρά ξυλάκια κανέλας, τα γαρίφαλα και τη ζάχαρη.

Τα αφήνετε στον ήλιο, να ψηθούν σιγά σιγά και αργά για 40 περίπου ημέρες.

Μόλις περάσει αυτό το διάστημα, αραιώνετε το σιρόπι συμπληρώνοντας με το 1 ή 1 1/2 κιλό κονιάκ και το 1 κιλό ζάχαρη.

Με αυτά τα υλικά θα παρασκευάσετε συνολικά περίπου 3 κιλά. Το αφήνετε στο μπαλκόνι σας να δέσει και να ψηθεί μέχρι το Δεκέμβριο.

Στις γιορτές των Χριστουγέννων το σουρώνετε, το βάζετε σε μπουκάλια και είναι έτοιμο.

womenonly.gr

Γιώργος Σεφέρης

Ο Γιώργος Σεφέρης (Σμύρνη 29 Φεβρουαρίου  / 13 Μαρτίου 1900 – Αθήνα 20 Σεπτεμβρίου 1971) είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και εκ των δύο μοναδικών βραβευμένων με το Νόμπελ Λογοτεχνίας Ελλήνων, μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Σεφεριάδης. Γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 29 Φεβρουαρίου/ 13 Μαρτίου[1] του 1900 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Στέλιου και της Δέσπως (το γένος Γ. Τενεκίδη) Σεφεριάδη. Το 1906 αρχίζει η μαθητική του εκπαίδευση στο Λύκειο Χ. Αρώνη. Το 1914, εποχή κατά την οποία άρχισε να γράφει τους πρώτους στίχους του, με το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου κατά τη θερινή περίοδο του έτους, η οικογένεια μετανάστευσε στην Ελλάδα. Ο Γιώργος Σεφέρης ενεγράφη στο Πρότυπο Κλασσικό Γυμνάσιο Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1917. Στις 14 Ιουλίου του ίδιου έτους, η μητέρα του μαζί με τους δύο γιους και την κόρη της Ιωάννα (μετέπειτα σύζυγο Κ. Τσάτσου) μετέβη στο Παρίσι, όπου ο πατέρας τους Στέλιος εργαζόταν ως δικηγόρος. Ο Γιώργος Σεφέρης έμεινε εκεί μέχρι το καλοκαίρι του 1924, ακολουθώντας σπουδές λογοτεχνίας και αποκτώντας το πτυχίο της Νομικής, οπότε μετέβη στο Λονδίνο για την τελειοποίηση των αγγλικών του εν όψει των εξετάσεων στο Υπoυργείο Εξωτερικών.
Ο Γιώργος Σεφέρης το 1963

Το 1925 επιστρέφει στην Αθήνα και το 1927 διορίζεται στη διπλωματική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών ως ακόλουθος πρεσβείας. Κατά το ίδιο έτος πεθαίνει η μητέρα του, Δέσπω. Τον Ιούλιο του 1928 δημοσιεύει στη Νέα Εστία, επώνυμα ως Γ. Σεφεριάδης, το "Μια βραδιά με τον Κύριο Τεστ", μετάφραση έργου του Βαλερί. Το 1929 συνοδεύει τον Εδουάρδο Εριό σε ταξίδι του στην Ελλάδα. Τον Μάιο του 1931 εκδίδεται με το ψευδώνυμο Γ. Σεφέρης η "Στροφή" και τον ίδιο χρόνο διορίζεται υποπρόξενος και έπειτα διευθύνων του ελληνικού Γενικού Προξενείου του Λονδίνου, όπου θα παραμείνει μέχρι και το 1934. Τον Μάιο του 1932 δημοσιεύεται το έργο του Μια νύχτα στην ακρογιαλιά και τον Οκτώβριο η Στέρνα, αφιερωμένη στον Γιώργο Αποστολίδη. Το 1933 ο πατέρας του, Στέλιος, εκλέγεται Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών και εγγράφεται ως μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1934 ο Γ. Σεφέρης επιστρέφει στην Αθήνα και τον Ιανουάριο του 1935 αρχίζει η συνεργασία του με τις εκδόσεις Νέα Γράμματα, αναδημοσιεύοντας τη Στέρνα. Το 1936 διορίζεται πρόξενος στη Κορυτσά, όπου θα παραμείνει μέχρι το 1938. Στις 13 Φεβρουαρίου του 1937 δημοσιεύει στα Νέα Γράμματα επιστολή του περί της δημοτικής γλώσσας. Το 1938 μετατίθεται στην Αθήνα ως προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του Υφυπουργείου Τύπου και Πληροφοριών.

Το 1941 ο Γιώργος Σεφέρης νυμφεύεται τη Μαρία Ζάννου και στις 22 Απριλίου το ζεύγος ακολουθεί την ελληνική κυβέρνηση, που μέσω Κρήτης στις 16 Μαΐου καταφθάνει στην Αίγυπτο και παραμένει στην Αλεξάνδρεια. Τον Αύγουστο ο Γιώργος Σεφέρης συνοδεύει την Πριγκίπισσα Διαδόχου Φρειδερίκη και τα δύο της παιδιά, Σοφία και Κωνσταντίνο, στο Γιοχάνεσμπουργκ και από εκεί στην Πραιτόρια υπηρετώντας στην εκεί Ελληνική Πρεσβεία μέχρι το 1942. Λόγω της διπλωματικής ιδιότητάς του, η ζωή του Γιώργου Σεφέρη χαρακτηριζόταν από συνεχείς μετακινήσεις. Έτσι, ως ακόλουθος κι αργότερα ως πρέσβης, υπηρέτησε σε πολλές ελληνικές πρεσβείες του εξωτερικού, γεγονός το οποίο καθόρισε σημαντικά το έργο του.

Αν και η παιδεία και εκπαίδευσή του του ήταν περισσότερο ευρωπαϊκή παρά ελληνική, εκείνος όχι μόνο δεν απαρνήθηκε την ελληνική λογοτεχνία, αλλά την καλλιέργησε σε βάθος με σκοπό να την ανανεώσει. Η ποίησή του επηρεάστηκε από τον Έλιοτ (T.S Elliot), τον Κλωντέλ, το Βαλερί και τον Πάουντ (Ezra Pound). Το γεγονός όμως που χάραξε ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στη συνείδηση του ποιητή ήταν η εθνική καταστροφή του 1922 κι ο ξεριζωμός του μικρασιατικού ελληνισμού.

Το 1963 η φήμη του Σεφέρη ξεφεύγει από τα εθνικά όρια και εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Καρπός της η βράβευσή του με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Ακαδημία Επιστημών. Είναι ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με το παγκοσμίως ανώτερο βραβείο πνευματικής προσφοράς. Έως σήμερα ακολούθησε μόνο ο Οδυσσέας Ελύτης, το 1979. Το 1967 η δικτατορία των Συνταγματαρχών κατέλυσε το Σύνταγμα στην Ελλάδα αναστέλλοντας τις ατομικές ελευθερίες. Ο Σεφέρης εκδηλώθηκε έντονα εναντίον της τόσο γραπτά όσο και με δημόσιες ρητές δηλώσεις του. Στις 28 Μαρτίου 1969 ο Σεφέρης μίλησε για πρώτη φορά δημόσια εναντίον της Χούντας και γι' αυτό το λόγο του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρέσβη επί τιμή, καθώς και το δικαίωμα χρήσης διπλωματικού διαβατηρίου.

Δύο χρόνια αργότερα, στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971, ο Γιώργος Σεφέρης πέθανε και η κηδεία του εξελίχθηκε σε σιωπηρή πορεία κατά της δικτατορίας.[2] Μετά τον θάνατό του εκδόθηκε το προσωπικό του ημερολόγιο με τίτλο «Μέρες…» καθώς και το «Πολιτικό» του ημερολόγιο.
Χαρακτηριστικά τnς ποίησης του Γ. Σεφέρη
Προτομή του Γιώργου Σεφέρη.

Περιεχόμενο

α) Είναι μια ποίηση που εμφανίζεται ως απαισιόδοξη, βαρύθυμη και μελαγχολική, απ' την οποία όμως δεν απουσιάζουν εκλάμψεις αισιοδοξίας
β) Ο λόγος του είναι συμβολικός και υπαινικτικός
γ) Βασικά θέματα του η αρχαία και νεότερη ελληνική παράδοση και η συνάντησή της με τον σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό, η μελαγχολία για τη μοίρα του ελληνισμού, η νοσταλγία του απόδημου και οι χαμένες πατρίδες.

Εργογραφία
Ποιητικές συλλογές

Στροφή, Εστία, Αθήνα 1931
Πάνω σ' έναν ξένο στίχο, Εστία, Αθήνα 1931
Η Στέρνα, Εστία, Αθήνα 1932
Σχέδια στο περιθώριο, ανάτυπο από Τα Νέα Γράμματα, Αθήνα 1935
Μυθιστόρημα, Κασταλία, Αθήνα 1935
Γυμνοπαιδία, ανάτυπο από Τα Νέα Γράμματα, Αθήνα 1936
Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928-1937), τυπ. Ταρουσοπούλου, Αθήνα 1940
Ημερολόγιο καταστρώματος Α΄, τυπ. Ταρουσοπούλου, Αθήνα 1940
Ημερολόγιο καταστρώματος Β΄, ιδιωτική έκδοση, Αλεξάνδρεια 1944
Ημερολόγιο καταστρώματος Β΄, Ίκαρος, Αθήνα 1945
Τελευταίος σταθμός, ανάτυπο από Το Τετράδιο, 1947
Κίχλη, Ίκαρος, Αθήνα 1947
Ημερολόγιο καταστρώματος Γ΄ (με τον τίτλο Κύπρον, οὗ μ'ἐθέσπισεν), Ίκαρος, Αθήνα 1955
Τρία κρυφά ποιήματα, τυπ. Γαλλικού Ινστιτούτου, Αθήνα 1966
Τετράδιο Γυμνασμάτων Β΄, Ίκαρος, 1976 (μεταθανάτια έκδοση)

Μυθιστορήματα

Έξι νύχτες στην Ακρόπολη, Ερμής, Αθήνα 1974 (μεταθανάτια έκδοση)
Βαρνάβας Καλοστέφανος, Μ. Ι. Ε. Τ., Αθήνα 2007 (μεταθανάτια έκδοση, ημιτελές)

Δοκίμια

Δοκιμές, τυπ. Γιούλη, Κάιρο 1944
Δοκιμές, Φέξης, Αθήνα 1962
Εκλογή από τις Δοκιμές, Γαλαξίας, Αθήνα 1966
Δοκιμές, Ίκαρος, Αθήνα 1992 (μεταθανάτια έκδοση)

Μεταφράσεις

Θ. Σ. Έλιοτ, Η έρημη χώρα και άλλα ποιήματα, Ίκαρος, Αθήνα 1949
Θ. Σ. Έλιοτ, Φονικό στην Εκκλησιά, Ίκαρος, Αθήνα 1963
Αντιγραφές, Ίκαρος, Αθήνα 1965
Άσμα Ασμάτων, χ.ε., Αθήνα 1965
Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, Ίκαρος, Αθήνα 1966
http://el.wikipedia.org/wiki/Γιώργος_Σεφέρης