Μανιτάρια με σκόρδο, κρεμμύδια και κρασί

Μανιτάρια με σκόρδο, κρεμμύδια και κρασί

3.8/5 κατάταξη (5 ψήφοι)

• Μερίδες: 4
• Δυσκολία: εύκολο

Υλικά

• 500 γρ. μανιτάρια άγρια, ανάμεικτα (τρομπέτες, πορτσίνι, πλευρώτους)
• 2 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
• 5 σκελίδες σκόρδο λιωμένες ή ψιλοκομμένες (χωρίς τα πράσινο φύτρο τους)
• 3 κουταλιές μαϊντανός ή θυμάρι ψιλοκομμένα
• 2 κουταλιές βούτυρο
• 3 κουταλιές ελαιόλαδο
• 250 ml λευκό κρασί
• 1 κύβος λαχανικών διαλυμένος σε 1 φλιτζάνι νερό ή 1 φλιτζάνι ζωμός λαχανικών
• αλάτι
• πιπέρι φρεσκοτριμμένο

Εκτέλεση

η συνέχεια εδώ
http://www.icookgreek.com/%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CF%82/%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B1/item/%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B4%CE%BF-%CE%BA%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%BC%CF%8D%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%AF?category_id=184

Γκουρτζίεφ, Ο μεγάλος Ελληνας Φιλόσοφος

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του Ηλίας Σταματιάδης.

31 Οκτωβρίου 2014 

·

Ηλίας Σταματιάδης

25 Ιανουαρίου 2011 · Τροποποιήθηκε ·

Γκουρτζίεφ, Ο μεγάλος Ελληνας Φιλόσοφος.
Ο Γκουρτζίεφ, γεννήθηκε το 1877 στο Καρς του Πόντου, από γονείς που ήταν και οι δύο Έλληνες (Ιωάννης Γεωργιάδης και Ευδοκία Ελευθεριάδου). Η ζωή του υπήρξε επεισοδιακή. Για είκοσι ολόκληρα χρόνια περιπλανήθηκε στην Μέση Ανατολή και την Ασία, φτάνοντας σε μέρη απρόσιτα για τους Δυτικούς. Εκεί γνώρισε πολλούς πνευματικούς δασκάλους από διάφορες θρησκείες. Όταν επέστρεψε, πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, γύρω του συγκεντρώθηκαν μαθητές στην Μόσχα και την Πετρούπολη. Με τη Ρωσική Επανάσταση έφυγε και συνέχισε την εργασία του ταξιδεύοντας στην Τιφλίδα, την Κωνσταντινούπολη, το Βερολίνο και το Λονδίνο. Το 1922 εγκαταστάθηκε στον Πύργο του Πριερέ, κοντά στο Παρίσι, όπου διακριτικά τον πλησίασε ένας μεγάλος αριθμός μαθητών από όλα τα μέρη του κόσμου. Πέθανε το 1949 στο Παρίσι.
Από τη στιγμή που εμφανίστηκε στην Μόσχα το 1912 έως τις τελευταίες μέρες του το 1949, ο Γεώργιος Γεωργιάδης που έμεινε γνωστός ως Γκουρτζίεφ μοιάζει να κινήθηκε κάτω από την επίμονη παρότρυνση που ένιωθε να εδραιώσει στη συνείδηση των μαθητών του ένα ευρύτατο και πρακτικό σύστημα γνώσης. Το έργο του είναι εκπληκτικό. Ο σκηνοθέτης Πήτερ Μπρουκ, που γύρισε την ταινία Συναντήσεις με Αξιοσημείωτους Ανθρώπους, καταγράφοντας τις νεανικές του περιπέτειες, τον χαρακτηρίζει ως τον «αξιότερο και αυθεντικότερο άνθρωπο του σύγχρονου κόσμου».
Ο Γκουρτζίεφ είναι φιλόσοφος με την παλιά έννοια του όρου, με τον τρόπο που ήταν φιλόσοφοι ο Πλάτωνας και ο Πυθαγόρας. Έδωσε ζωή σε πλήθος από μεγάλες ιδέες, δημιουργώντας ένα φιλοσοφικό σύστημα που καλύπτει την ανάγκη των σύγχρονων ανθρώπων για ουσιαστικό γεφύρωμα ανάμεσα στην ανατολική και τη δυτική προσέγγιση της πραγματικότητας, ανάμεσα στη σύγχρονη επιστήμη και την αρχαία παράδοση. Η σκέψη του, κυρίως, απευθύνεται στη δυνατότητα που υπάρχει να «εργαστεί κανείς στον εαυτό του» με στόχο την ανάπτυξη της συνείδησης μέσα του, δηλαδή του τρόπου που καταλαβαίνει τον εαυτό του και τον κόσμο.
Αυτά που λέει δεν είναι εύπεπτα. Το πρώτο σοκ είναι η διαβεβαίωσή του ότι οι άνθρωποι «κοιμούνται όρθιοι», ότι τα όσα λένε δεν έχουν σχέση με τα όσα κάνουν, ότι η ιστορία είναι μια ροή τυχαίων και ασυνάρτητων γεγονότων, αποτέλεσμα της ασυνείδητης και μηχανικής συμπεριφοράς των ανθρώπων. Αυτό που λέγεται «πρόοδος», πίστευε, είναι η αυτόματη προέλαση της τεχνολογίας όπου η μια νέα εφεύρεση φέρνει την άλλη. Έτσι, ο Γκουρτζίεφ ποτέ δεν είδε την αλλαγή σαν μαζική, κοινωνική δυνατότητα. Ο δρόμος γι’ αυτόν είναι «ιδιωτικός» και αφορά την αναγκαία προσπάθεια που πρέπει να καταβάλλει ο άνθρωπος ατομικά για να αναπτύξει τη συνείδηση μέσα του, στον εαυτό του. Η «εργασία στον εαυτό», όπως αποκαλούσε την προσπάθεια αυτή, αφορά τη συνειδητοποίηση του τρόπου που ο κάθε άνθρωπος, χωρίς να το καταλαβαίνει, συμμετέχει ο ίδιος στη μηχανική ροή της κοινωνίας. Η αλλαγή έρχεται μέσα από την ίδια τη συνειδητοποίηση της αλήθειας.
Για τον Γκουρτζίεφ οι πολλές λέξεις ήταν περιττές, ακόμα και ύποπτες. «Εγώ διδάσκω» έλεγε πειραχτικά «πως όταν βρέχει, οι δρόμοι είναι βρεγμένοι». Η πρακτική που προτείνει έχει σαν κέντρο το συνεχές βάπτισμα στην εμπειρία, με στόχο την κατανόηση της αλήθειας για τον εαυτό. Κι αυτό στην πράξη αποδεικνύεται ότι δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται.
Παρ’ όλα αυτά, ο Γκουρτζίεφ έδωσε μια πλήρη, αυστηρά επιστημονική εικόνα του τρόπου που δουλεύει ο ανθρώπινος εγκέφαλος και ο νους, η οποία έχει χαρακτηριστεί από τον Maurice Nicoll, μαθητή του Γιουνγκ, ως η «πιο ολοκληρωμένη εικόνα της ψυχολογίας του ανθρώπου που έχει παρουσιαστεί». Οι ιδέες αυτές συγκλόνισαν το Γάλλο φιλόσοφο Phillip Mairet σε τέτοιο βαθμό, που, χωρίς να είναι μαθητής του, δήλωσε ότι «κανένα σύστημα φιλοσοφίας απ’ όσα έχουν δημοσιευτεί στο σύγχρονο κόσμο δεν συγκρίνεται σε δύναμη και ολοκληρωμένη άρθρωση με τη σκέψη του Γκουρτζίεφ». Ίσως, εν τέλει, να ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος έχει κάποιο νόημα να γίνουν βαθμιαία κατανοητά και ευρύτερα αποδεκτά τα νέα στοιχεία που φέρνουν οι ιδέες του και, έτσι, να συνεισφέρουν στην ανάδυση ενός νέου τρόπου σκέψης, πράγμα που τόση μεγάλη ανάγκη μοιάζει να έχει ο κόσμος μας. Η δυσκολία γι’ αυτό έγκειται στο ότι η διδασκαλία του χάνει το νόημά της εάν δεν συνοδεύεται από την πρακτική της εξάσκησής της. Λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν, τελικά, να δουν πέρα από τις συλλογικές φαντασιώσεις της κοινωνίας που, αργά ή γρήγορα, διαβρώνουν εκ νέου κάθε νέα γενιά.
Στην πράξη, ο τρόπος που ο Γκουρτζίεφ μετέδωσε τις ιδέες του πέρασε από πολλές φάσεις. Την πρώτη περίοδο στη Ρωσία πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση, χρησιμοποίησε γλώσσα τόσο σαφή, που δεν άφηνε καμία αμφιβολία για το περιεχόμενο της σκέψης του. Εκείνη την εποχή ο Ουσπένσκι, ένας από τους κυριότερους μαθητές του, κατέγραψε τις ιδέες του Γκουρτζίεφ στο βιβλίο του Αναζητώντας τον Κόσμο του Θαυμαστού.
Αργότερα, στην Γαλλία και την Αμερική, χρησιμοποίησε μία γλώσσα περισσότερο αλληγορική και μία μεθοδολογία εξαιρετικά πιο πολύπλοκη. Ταυτόχρονα, εκείνη την περίοδο αναδείχτηκε το χάρισμα που είχε να διδάσκει ακόμα και χωρίς λόγια: Δίδασκε με διαγράμματα και με σύμβολα. Δίδασκε μέσα από τους ιερούς χορούς που έδειχνε στους μαθητές του, κάνοντας έτσι την «επιστήμη των κινήσεων» του σώματος μία από τις βάσεις της διδασκαλίας του. Δίδασκε με τον τρόπο που έστηνε επικερδείς επιχειρήσεις, με τον τρόπο που μαγείρευε και έστρωνε το τραπέζι του για δεκάδες κάθε φορά φίλους και γνωστούς.
Ο συναισθηματικός του κόσμος έλαμψε κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, όταν με τα καθημερινά, χωρίς φανφάρες, μυστικά συσσίτιά του έσωσε από την πείνα πάνω από τριάντα φτωχούς υπερήλικες της γειτονιάς του. Μετά την απελευθέρωση και μέχρι το θάνατό του πέντε χρόνια αργότερα, μαθητές, πολλοί από αυτούς επώνυμοι, συνέρευσαν εκεί από όλο τον κόσμο, στηρίζοντας αυτόν και τη διδασκαλία του.
Στο επικό του έργο «Όλα και τα Πάντα»,ο Γκουρτζίεφ δίνει υπέροχους μύθους για τη δημιουργία και τη συντήρηση του κόσμου, συχνά γεμάτους χιούμορ που θυμίζουν ιστορίες του Αριστοφάνη. Είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς πόσο ο ίδιος «πίστευε» σ’ αυτούς τους μύθους. Αρκεί, όμως, να παρατηρήσουμε ότι, στο συμβολικό τους επίπεδο, πρόβαλε τις βαθύτερες γνώσεις του που αφήνουν κάποιον έκπληκτο, όταν αντιλαμβάνεται πόσο είναι σύμφωνες με τρέχουσες επιστημονικές απόψεις και σύγχρονες θεωρίες οι οποίες ήταν άγνωστες στην εποχή του. Από την άποψη αυτή, ο Γκουρτζίεφ και ο τρόπος με τον οποίο άντλησε τις γνώσεις του αυτές παραμένουν ένα αίνιγμα.
Σύμφωνα με τον Γκουρτζίεφ αυτό που είναι «Ιερό» βρίσκεται εδώ, μέσα στον κόσμο μας, στο ίδιο το υλικό μας σύμπαν. Το έργο του προχωρά σε μεγάλο βάθος, συνδέοντας τους νόμους του σύμπαντος με παρατηρήσεις για την ανατομία του ανθρώπινου σώματος και με την ψυχολογία. Οι διατυπωμένες ιδέες του είναι ένα φιλοσοφικό μοντέλο απόλυτα συμβατό με τη σημερινή επιστήμη ενώ, ταυτόχρονα, πηγαίνει πολύ πιο πέρα από αυτήν σε ορισμένα σημεία. Συνιστά μία ολοκληρωμένη θεώρηση του κόσμου που όχι μόνο δεν αποκλείει αλλά, αντίθετα, προβάλει έντονα την ανάγκη να υπάρχει η διάσταση της «μεταφυσικής» πρακτικής στην καθημερινή μας ζωή.
Ίσως, εν τέλει, η μεγάλη του προσφορά να έγκειται στο ότι έδειξε πως η μεταφυσική και η επιστημονική θεώρηση του κόσμου όχι μόνο δεν πρέπει να ανταγωνίζονται η μία την άλλη, αλλά είναι και οι δύο αναγκαίες για να δοθεί ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα «ποιος είμαι;» και «τι έχω να κάνω;»
Η εξέλιξη του ανθρώπου είναι η εξέλιξη της συνειδητότητάς του. Και η συνειδητότητα δεν μπορεί να εξελιχθεί μη συνειδητά. Η εξέλιξη του ανθρώπου είναι η εξέλιξη της θέλησής του, και η θέληση δεν μπορεί να εξελιχθεί άθελα. Η εξέλιξη του ανθρώπου είναι η εξέλιξη της δύναμής του να πράττει και το πράττειν δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα πραγμάτων που συμβαίνουν.
Γεώργιος Γεωργιάδης.
της ΠΟΠΗΣ ΑΣΤΕΡΗ
-------------------------------------------------------------------------
Γεώργιος Γεωργιάδης, ο φιλόσοφος του Πόντου.
Η ποντιακή του καταγωγή του Γκουρτζίεφ είναι ένα σημείο από οποίο ξεκινώντας κανείς μπορεί να καταλάβει αρκετά βασικά πράγματα για το μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο και τη διδασκαλία του. Το ότι ο πατέρας του ήταν Έλληνας Πόντιος από το Καρς του Καυκάσου δεν ενεργοποιεί μόνο το φυλετικό ενθουσιασμό που τόσο πληθωρικά χαρακτηρίζει την ποντιακή μου ράτσα. Συνάμα, φέρνει στην επιφάνεια καταβολές που, με κάποιο τρόπο, αισθάνομαι ότι συνδέονται με κάτι από την παράδοση, μέσα στην οποία είναι ριζωμένη η ζωή, η σκέψη και η πνευματική αναζήτηση του Γεώργιου Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ.
«Θέλω να με θυμούνται ως χοροδιδάσκαλο», είπε κάποτε ο Γκουρτζιεφ, κι αυτό παραπέμπει με σαφήνεια σε μια από τις πιο έντονες πλευρές της καταγωγής του από τον Πόντο.
Ο χορός είναι συνυφασμένος με τη ζωή των Ποντίων μ” έναν τρόπο που καθρεφτίζει μια πολύ συγκεκριμένη στάση ζωής. Στους ποντιακούς χορούς δεν υπάρχει κάποιος αρχηγός που αυτοσχεδιάζει και κάνει τους υπόλοιπους να τον μιμούνται. Είναι όλοι ίσοι. Οι χορευτές βρίσκονται κοντά ο ένας στον άλλον, πλέκοντας με τα σώματά τους μια σφιχτοδεμένη κοινότητα που διαπερνάται από μια μορφή ενέργειας, μέσα στην οποία εξανεμίζονται τα όρια ανάμεσα στο άτομο και την ομάδα. Οι κινήσεις τελετουργικές, πότε αργές και πότε κλιμακωτά επιταχυνόμενες, μοιάζουν να προετοιμάζουν το έδαφος για μάχη. Για κάποιο λόγο, αυτή η ετοιμότητα για μια επερχόμενη ρήξη με την αδράνεια που χαρακτηρίζει την καθημερινή ζωή, μοιάζει ν” αποτελεί ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της ποντιακής ιδιοσυγκρασίας.
Κάτι απ” αυτήν την εκρηκτική συναισθηματική φόρτιση κι αμεσότητα που συνθέτει το υπόστρωμα του συλλογικού ασυνείδητου των Ποντίων αναγνωρίζω στον Γκουρτζίεφ, σε σχέση με την πνευματική αναζήτηση. «Ο Γκουρτζίεφ ήταν ένας άνθρωπος παθιασμένος. Ήταν σαν ένα ηφαίστειο», αναφέρει ένας από τους μεγαλύτερους μελετητές του θεάτρου, ο Γέρτζι Γκροτόφσκι, αντιπαραβάλλοντάς τον με τον ευφυή και περισσότερο διανοούμενο μαθητή του Πόντιου φιλοσόφου, Π. Ουσπένσκι.
Ο Γκουρτζίεφ έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να διαλύει κάθε εικόνα του ως δασκάλου που επικαλείται την πίστη των οπαδών του. Δεν έχανε ευκαιρία ν” απομυθοποιεί κάθε πνευματική αυθεντία και να τονίζει ότι μόνον η επιβεβαίωση της διδασκαλίας του μέσα από την προσωπική εμπειρία και γνώση μπορεί να οδηγήσει στην «αρμονική ανάπτυξη» του ανθρώπου και την κατανόηση των νόμων που διέπουν ολόκληρο το σύμπαν.
Το σύστημα των Ιερών Χορών που κληροδότησε στην ανθρωπότητα, αποτελεί το θεμέλιο του φιλοσοφικού του συστήματος, που για απώτερό του σκοπό έχει τη συνδυασμένη και παράλληλη ανάπτυξη μυαλού, συναισθήματος και σώματος. Μέσα από τις Κινήσεις, όπως ονομάζονται οι χοροί αυτοί, μπορεί κανείς να βιώσει μια τομή στο συνηθισμένο τρόπο με τον οποίο συνδέεται με τα πράγματα και τους άλλους ανθρώπους σε μια δεδομένη στιγμή. Μπορεί ν” ανακαλύψει μια νέα σχέση με το σώμα του, να δει ν” αφυπνίζονται καινούργιες αισθήσεις και να γευτεί συγκινήσεις που μοιάζουν να βρίσκονται κάπου αποθηκευμένες μέσα του. Ένα άλλο, άγνωστο τοπίο σχέσεων και σημείων αναφοράς ανοίγεται μέσα στο ίδιο του το σώμα, που υπολείπεται να εξερευνηθεί.
Αλλά και μέσα στις συγκεκριμένες κινήσεις των Ιερών Χορών αναγνωρίζει κανείς ίχνη της ποντιακής χορευτικής παράδοσης. Για παράδειγμα, το υψωμένο σε 45 μοίρες χέρι με τεταμένο το δείκτη προς τα πάνω, που συναντάμε τόσο σε ποντιακές φιγούρες όσο και στις γκουρτζιεφικές Κινήσεις.
Ο Γκουρτζίεφ είχε μεγάλη εμμονή στο θέμα της σωστής και υγιεινής διατροφής. Ήταν ο πρώτος που κατονόμασε και στιγμάτισε την κονσερβοποίηση και την ποιοτική υποβάθμιση της διατροφής η οποία, ήδη, στην εποχή του είχε αρχίσει να εφαρμόζεται ευρέως στην Αμερική. Ακόμη, αποδείχτηκε εξαιρετικά προφητικός ως προς τις καταστρεπτικές συνέπειες των μεταλλαγμένων τροφίμων, όταν μίλησε για τα «τερατουργήματα» που δημιουργούν οι «επεμβάσεις» του ανθρώπου πάνω στα οπωροφόρα δέντρα (βλ. Όλα και τα Πάντα, κεφ. 42).
Ολόκληρο το θεωρητικό υπόβαθρο της γκουρτζιεφικής διδασκαλίας στηρίζεται στο διάγραμμα της τροφής, που με τόση ενάργεια ο Π. Ουσπένσκι περιγράφει στο βιβλίο του Αναζητώντας τον Κόσμο του Θαυμαστού (κεφ. 9). Τα τρία είδη τροφής (συνηθισμένη τροφή, αέρας, εντυπώσεις) και η δυνατότητα μετασχηματισμού τους σε λεπτότερες ουσίες μέσα στο «χημικό εργοστάσιο» που ονομάζεται ανθρώπινος οργανισμός, αναδεικνύουν ένα καθαρά επιστημονικό σύστημα ιδεών, όπου ύλη και πνεύμα διαπλέκονται σαν έννοιες, με απώτερο σκοπό τη μελέτη του ανθρώπου από μια πολύ συγκεκριμένη οπτική γωνία: την ανάπτυξη της συνείδησής του.
Η έννοια της τροφής, η καθημερινή κι αδιάλειπτη φροντίδα για την εξασφάλιση μιας καλής διατροφής αποτελεί ένα άλλο θεμελιώδες στοιχείο της ποντιακής ιδιοσυγκρασίας. Τα μεγάλα οικογενειακά και μη γεύματα είναι το επίκεντρο της κοινωνικής ζωής, εκεί που, μέσα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα κοινών σημείων αναφοράς, τ” άτομα συναντιούνται για να μοιραστούν τροφή, συναισθήματα και ιδέες.
Το να «θρέφεις» τους άλλους ήταν για τον Γκουρτζίεφ κάτι υλικό και πνευματικό μαζί. Μαγείρευε ο ίδιος κάθε μέρα για όλους τους μαθητές του και, μάλιστα, τους σερβίριζε στο τραπέζι. Τα εδέσματα πλούσια, με τις έντονες ανατολίτικες γεύσεις που είχε γνωρίσει κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, με το Αρμανιάκ και τ” άλλα αλκοολούχα ποτά να ρέουν άφθονα σε κάθε γεύμα.
Τα γεύματα, στα οποία συχνά συμμετείχαν και πολλοί καλεσμένοι, ήταν μια μορφή τελετουργίας, με συγκεκριμένους «νόμους» που όλοι οι παριστάμενοι όφειλαν να σεβαστούν. Για παράδειγμα, όποιος ήθελε να πιει έπρεπε πρώτα να κάνει μια πρόποση που ήταν, συνάμα, και μια πρόκληση γι” αυτόν: μέσα σε λίγες φράσεις, καλούνταν να διατυπώσει και να μοιραστεί με τους υπόλοιπους, στην ουσία, ό,τι τον εμπόδιζε στην προσωπική του ανάπτυξη, έτσι όπως το αντιλαμβάνονταν τη στιγμή εκείνη. Προσωπικά, δεν γνωρίζω άλλη περίπτωση, όπου η διαδικασία του φαγητού να ξαναβρίσκει με τόση σαφήνεια την πρωταρχική της μεταμορφωτική λειτουργία: απαντώντας στην πρόκληση της πρόποσης, το άτομο αποδείκνυε την πρόθεσή του ν” αποδεσμευτεί από τις αναστολές του για έκθεση απέναντι στους άλλους και να συνδεθεί με την ενεργειακή ροή της δεδομένης στιγμής.
Στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, η σκληρή δουλειά και η επιμονή των προσφύγων -μεγάλο μέρος των οποίων αποτέλεσαν οι Πόντιοι του Καυκάσου- ήταν αυτή που έβαλε τα θεμέλια για την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανανέωση της κυρίως Ελλάδας. Όσοι καταγόμαστε από προσφυγικές οικογένειες ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει ρεαλιστική αντιμετώπιση των τεράστιων προβλημάτων, που έπρεπε να υπερπηδηθούν τα δύσκολα εκείνα χρόνια.
Αν υπάρχει κάτι ως προς το οποίο δεν υφίσταται καμία αμφιβολία σχετικά με το πρόσωπο του Γκουρτζίεφ, είναι η εμμονή του στην ακρίβεια και τη σημασία της σκληρής δουλειάς. «Κάντο ακριβώς», έλεγε πολύ συχνά στους μαθητές του, παροτρύνοντάς τους να επιμένουν και να επανέρχονται ξανά και ξανά σε μια συγκεκριμένη προσπάθεια. Ο Γκουρτζίεφ θεωρούσε δεδομένο ότι χρειαζόταν πολύς κόπος για να καταφέρει κανείς κάτι. Ήταν εργασιομανής. Ονόμασε, μάλιστα, την ίδια του τη φιλοσοφική πρακτική μέθοδο «Εργασία στον εαυτό», τονίζοντας, έτσι, ότι τίποτε δεν χαρίζεται κι ότι η διαδικασία της εσωτερικής ανάπτυξης απαιτεί πραγματικό κι αδιάλειπτο κόπο. Έχουν μείνει παροιμιώδεις οι σκληρές συνθήκες χειρωνακτικής δουλειάς στις οποίες ασκούνταν οι μαθητές του, καθώς και η σπάνια ικανότητα του ίδιου του Γκουρτζίεφ να καταπιάνεται με κάθε είδους δουλειά και να βρίσκει τρόπο να την ολοκληρώνει.
Ο Γκουρτζίεφ είχε το χάρισμα να μιλάει για πολύ σοβαρά θέματα μ” ευέλικτο και χιουμοριστικό τρόπο. Ένα απ” αυτά έχουν να κάνουν με τις σύγχρονες γλώσσες σαν όργανα επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Ο ίδιος είχε μεγαλώσει με ακούσματα πολλών ανατολίτικων γλωσσών τις οποίες και χειριζόταν με μεγάλη άνεση. Κι όταν, αργότερα, ήρθε στη Δύση, δεν άργησε να μάθει να χρησιμοποιεί εκεί και κάμποσες δυτικές γλώσσες. Έχοντας μια τόσο μεγάλη εποπτεία κι αναζητώντας τον, γλωσσικά, ακριβέστερο δυνατό τρόπο για ν” αποτυπώσει τις ιδέες του, διατύπωσε στα έργα του μερικές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες γλωσσολογικές παρατηρήσεις που, από μόνες τους, θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο επιστημονικής μελέτης.
Έτσι, μεταξύ άλλων, στο πρώτο κεφάλαιο του Όλα και τα Πάντα μιλά για την αλλοίωση της μητρικής του γλώσσας εξαιτίας της πολιτιστικής αφομοίωσης και της τάσης των Νεοελλήνων προς το μιμητισμό. Αναφέρει, λοιπόν, ότι οι συμπατριώτες του στην Ελλάδα έχουν παραποιήσει τόσο πολύ τη γλώσσα τους σε σχέση με τα Ελληνικά Ποντιακά του Καυκάσου, που είναι σχεδόν αδύνατον να καταλάβουν το δικό του γλωσσικό ιδίωμα. Δύσκολα μπορεί να παραβλέψει κανείς την επικαιρότητα της παρατήρησης αυτής, αν σκεφτεί τον όλο και μεγαλύτερο προβληματισμό για την ελληνική γλώσσα και τη μελλοντική της εξέλιξη.
της ΕΥΑΣ ΑΥΛΙΔΟΥ
ΠΗΓΗ: Ίδρυμα Γκουρτζίεφ της Ελλάδας

Αν έχεις φοβίες, μην πας σε αυτά τα 10 μέρη

http://news247.gr/eidiseis/afieromata/an-exeis-fovies-mhn-pas-se-ayta-ta-10-merh.3111971.html

Αν έχεις φοβίες, μην πας σε αυτά τα 10 μέρη

  0 σχόλια

Τρέμετε τους κλόουν, τα καβούρια, τους κεραυνούς, το νερό, τα ύψη και πολλά άλλα; Δείτε τις 10 περιοχές που πρέπει να αποφεύγετε αν υποφέρετε από φοβίες (Pics)

news247

Οκτώβριος 30 2014 08:55

Πολλές περιοχές του κόσμου, που για κάποιους θα αποτελούσαν αξιοθέατα, για αρκετούς άλλους, είναι απλώς τόπος μαρτυρίου.
Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για τις ίδιες περιοχές, ωστόσο αυτό που μεσολαβεί, είναι οι φοβίες, που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος.
Αν λοιπόν φοβάστε το σκοτάδι, τους κεραυνούς ή ακόμα και τους... κλόουν, σίγουρα δεν θα πρέπει να πατήσετε το πόδι σας στα παρακάτω αξιοθέατα!

Όσοι φοβούνται τους κεραυνούς: Μακριά από το Δέλτα του Catatumbo στη Βενεζουέλα

  Ο χειρότερος προορισμός, όσων ανθρώπων φοβούνται το εκτυφλωτικό φως του κεραυνού, είναι το Δέλτα του ποταμού Catatumbo στη Βενεζουέλα, όπου οι καταιγίδες και οι κεραυνοί, είναι καθημερινό φαινόμενο. Στη συγκεκριμένη περιοχή, επί δέκα ώρες κάθε νύχτα, πέφτουν κεραυνοί και υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο, χτυπούν στο σημείο περίπου 1.000.000 (!)
Αξίζει να σημειωθεί ότι αρκετές τουριστικές εταιείες, προσφέρουν περιηγήσεις στην περιοχή, μόνο και μόνο για να παρακολουθήσει κάποιος τις φωτεινές και θορυβώδεις νύχτες στα νερά του Catatumbo.
Όσοι φοβούνται τους κλόουν: Μακριά από το Baraboo, στο Wisconsin

  Σε πολλούς αρέσουν οι κλόουν, αλλά ας σοβαρευτούμε και ας το παραδεχτούμε. Είναι μεγάλη πηγή τρόμου. Η μικρή πόλη Baraboo, του Wisconsin, είναι η κόλαση όσων φοβούνται τα βαμμένα πρόσωπα, τις αποτυχημένες περούκες και τα χαμόγελα του τζόκερ. Τον 19ο αιώνα το Baraboo, ονομαζόταν και "πόλη των τσίρκων", καθώς στην περιοχή υπήρχαν πολλά Show, αυτού του είδους. Σήμερα στην πόλη λειτουργεί το μουσείο "Circus World", στο οποίο μεταξύ άλλων υπάρχει και η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη, με πληροφορίες για την ιστορία των τσίρκο, στις ΗΠΑ.
Όσοι φοβούνται τα ύψη: Μακριά από το Εθνικό Πάρκο του Grand Canyon

  Αυτονόητα πράγματα. Όταν φοβάσια τα ύψη, η καλύτερη θέα, βρίσκεται στο έδαφος. Το Grand Canyon, είναι απαγορευμένη περιοχή για υψοφοβικούς και ακροφοβικούς, καθώς πέρα από τις από τομες κοριφές, υπάρχει και το Grand Canyon Skywalk. Πρόκειται για έναν γυάλινο διάδρομο, που επιτρέπει σε όποιον τον περπατά, να κοιτάζει από θέα ύψους 4.000 ποδιών. Σίγουρη συνταγή για έμφραγμα.
Όσοι φοβούνται το σκοτάδι: Μακριά από το Tromsο

  Το Fear of the Dark, είναι αριστούργημα, αλλά το σκοτάδι της Νορβηγίας δεν αντέχεται. Η νυχτοφοβία, εμφανίζεται στα περισσότερα παιδιά, τα οποία ως ενήλικες, διατηρούν κάποιες δυσάρεστες αναμνήσεις. Ο τόπος, που θα μπορούσε να ξυπνήσει αυτές τις αναμνήσεις, είναι σίγουρα το Tromso. Κάθε Χειμώνα, ξεκινά ένας νυκτοφοβικός εφιάλτης, που κρατά από τις 21 Νοεμβρίου έως τις 21 Ιανουαρίου. Υπάρχουν φεστιβάλ και μπορείς να δεις και το βόρειο Σέλας, αλλά αν μισείς το σκοτάδι, σίγουρα το Tromso, δεν θα είναι ένας από τους αγαπημένους σου προορισμούς.
Όσοι φοβούνται το νερό: Μακριά από τη Βενετία

  Όταν έχεις νεροφοβία, δεν είναι εύκολο ούτε να ταξιδεύεις, ούτε να ζεις μ' αυτό. Ειδικά αν βρίσκεσαι στη Βενετία, όπου το νερό είναι παντού. Πρέπει να περάσεις από το νερό για να μπεις στην πόλη και όταν βρεθείς εκεί, είναι αδύνατον να κάνεις βόλτα χωρίς να χρησιμοποιήσεις τα μικρά και μεγάλα κανάλια. Ακόμα και αν δεν μετακινείσαι καθόλου το νερό σε περικυκλώνει!
Όσοι φοβούνται τις νυχτερίδες: Μακριά από το Austin

  Η γέφυρα Congress Avenue, στο Austin του Τέξας, είναι το απόλυτο τεστ για όσους φοβούνται τις νυχτερίδες. Λίγες πόλεις στον κόσμο, μπορούν να προσφέρουν μια τέτοια "δοκιμασία". Κάθε απόγευμα από τον Μάρτιο ως τον Οκτώβριο, αρκετοί άνθρωποι πηγαίνουν στο συγκεκριμένο σημείο, για να παρακολουθήσουν 1,5 εκατομμύριο νυχτερίδες να φεύγουν από τη γέφυρα και να πετούν στον ουρανό. Για τους τολμηρούς υπάρχει και τουρ με καγιάκ, κάτω από τη γέφυρα, για να παρατηρήσουν από κοντά το φαινόμενο.
Όσοι φοβούνται τους μικρούς χώρους: Μακριά από τη Βουδαπέστη

  Αν δεν είστε σίγουροι ότι υποφέρετε από κλειστοφοβία, ένα ταξίδι στη Βουδαπέστη θα ήταν ένας καλός τρόπος να μάθετε. Κάτω από τους δρόμους της πόλης υπάρχει ένα υπόγειο σύστημα σπηλαίων. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, αν το ψάξει κάποιος μπορεί να κάνει μια βόλτα στον υπόγειο λαβύρινθο, που οδηγεί συνεχώς σε όλο και πιο στενά μέρη. Οι κλειστοφοβικοί μπορούν να παραμείνουν στην επιφάνεια, απολαμβάνοντας, μια πραγματικά όμορφη πόλη
Όσοι φοβούνται τα Καβούρια: Μακριά από το νησί των Χριστουγέννων

  Κανένας δεν θα ήθελε ένα τσίμπημα από καβούρι, αλλά όσοι τρομάζουν ακόμα και στη θέα τους, σίγουρα δεν θα πρέπει να επισκεφθούν ποτέ τη Νήσο των Χριστουγέννων (ανήκει στην Αυστραλία) τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο. Είναι η εποχή που τα καβούρια πραγματοποιούν την ετήσια "μετανάστευσή" τους. Εκατομμύρια καβούρια μετακινούνται από το δάσος του νησιού, προς την ακτή για να βρουν την τροφή τους. Το θέαμα είναι μοναδικό, αν φυσικά δεν έχεις τη συγκεκριμένη φοβία.
Όσοι φοβούνται τα πλήθη: Όλες οι μεγαλουπόλεις του κόσμου

  Αγοραφοβία, οχλοφοβία και άλλα καλά. Υπάρχουν αρκετές φοβίες, που έχουν σχέση με τον τρόμο που νιώθει κάποιος όταν βρίσκεται μέσα σε ένα πλήθος. Όπως και αν αποκαλούνται το κοινό χαρακτηριστικό είναι ο πανικός που προκαλείται από τους ανθρώπους γύρω μας. Μέσα στο 2013, 28 πόλεις σε όλο τον κόσμο θα μπορούσαν να χαρακτηριστιούν "μεγαλουπόλεις", έχοντας πάνω από 10 εκατομμύρια κατοίκους, ωστόσο αν θα έπρεπε να βρούμε μία πόλη που οι αγοραφοβικοί πρέπει οπωσδήποτε να αποφεύγουν, αυτή είναι η Βομβάη.
Όσοι φοβούνται τους καρχαρίες: Νήσος Γουαδελούπη, Μεξικό

  Η συγκεκριμένη φοβία, είτε έχεις δει τα "Σαγόνια του Καρχαρία", είτε όχι σίγουρα θα μπορούσε να σου χαλάσει τις διακοπές σε ένα εξωτικό νησί. Ειδικά αν αυτό, πράγματι το περιτριγυρίζουν καρχαρίες! Αν έχετε λοιπόν τη συγκεκριμένη φοβία ή αν απλώς δεν θέλετε να χάσετε τη ζωή σας, η φημισμένη για τους λευκούς καρχαρίες της, ηφαιστειογενής νήσος Γουαδελούπη, δεν θα πρέπει να είναι ένας από τους επόμενους προορισμούς σας. Πάντως δεκάδες φωτογράφοι και δύτες, προτιμούν το συγκεκριμένο νησί. Η τρέλα δεν πάει στα βουνα.
(Πηγή: Huffington Post)

 

Διδαχές 29 Οκτωβρίου 2014 - No comments

 

2.7 (3 votes)

Η φιλαργυρία είναι αρρώστια

Κάποιος σοφός Άραβας πριν πεθάνει είχε συντάξει τη διαθήκη του κι ανάμεσα στ’ άλλα είχε γράψει: “Έκλεισα όλη μου την περιουσία στο μεγάλο χρηματοκιβώτιο του γραφείου μου. Όσα περιέχει, τα παραχωρώ στον πιο ευτυχισμένο της γης”. Μετά το θάνατό του δέκα χιλιάδες άνθρωποι τρέξανε στον δικαστή να το βεβαιώσουν πως ήταν οι πιο ευτυχισμένοι της γης και πως έχουν δικαίωμα στο θησαυρό. Δεν έλειψαν οι φιλονικίες και οι φωνές. Ο δικαστής για να προλάβει κάτι χειρότερο έσπευσε να δηλώσει πως αυτός ήταν ο πιο ευτυχισμένος απ’ όλους κι ο θησαυρός του ανήκε. Τρέχει με λαχτάρα, ανοίγει το χρηματοκιβώτιο και τι να δει; Αντί για θησαυρό μερικά χαλίκια τυλιγμένα σ’ ένα σημείωμα που έγραφε: “Αν ήσουν πραγματικά ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης, δε θα είχες ανάγκη από τα χρήματά μου”.
Αρρώστια η φιλαργυρία. Πάθος που αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και τον ρίχνει στα δεσμά των πιο φρικτών παθών. Για να διαπιστώσει ο καθένας μας το μέγεθος του κακού που μας οδηγεί η φιλαργυρία θα σας αναφέρουμε δυο μικρές ιστορίες.
Σ’ ένα πλοίο μεταξύ των ταξιδιωτών βρίσκονταν και δύο φιλάργυροι. Το πλοίο ναυάγησε. Ο κόσμος έτρεχε να σωθεί αφήνοντας όλα τα υπάρχοντά του στις καμπίνες του πλοίου. Οι δύο φιλάργυροι προσπαθούσαν και την τελευταία στιγμή να επωφεληθούν την κατάσταση και να ικανοποιήσουν την αρρώστια τους και αυτή τη στιγμή του ναυαγίου. Έτσι ο μεν ένας έτρεχε στις καμπίνες των επιβατών να κλέψει ό,τι πολύτιμο έβρισκε, ο δε άλλο κάθισε στην καμπίνα του, πήρε ένα χαρτί και άρχισε να καταγράφει την περιουσία του. Όταν συνειδητοποίησαν την κατάσταση, ήταν πλέον αργά. Βούλιαξαν στον πάτο της θάλασσας μαζί με το πάθος τους. Η δεύτερη ιστορία είναι μια τέχνη που χρησιμοποιούν οι Αφρικανοί. Για να πιάσουν ζωντανούς τους πιθήκους κρεμούν στέρεο ένα σακί με ρύζι επάνω σ’ ένα δέντρο. Το ρύζι είναι η πιο αγαπητή τροφή των πιθήκων. Το σακί έχει τόσο άνοιγμα, όσο χωράει για να περάσει το χέρι του ζώου, αλλά όταν γεμίσει την χούφτα του ρύζι είναι αδύνατο να βγει. Προχωρεί το ζώο προς το δέντρο, βάζει το χέρι μέσα στο σακί και παίρνει μια χούφτα από το αγαπημένο του ρύζι. Μόλις αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να το βγάλει, κάνει μορφασμούς, ταράζεται, σπαρταρά, κινείται με βία. Όμως χαμένος κόπος. Ο μαύρος προχωρεί και τον πιάνει τόσο εύκολα. Δεν είχε ο πίθηκος παρά να χαλαρώσει το χέρι του, να πέσει το ρύζι, για να ξαναβρεί την ελευθερία του. Αλλά προτιμά την αιχμαλωσία, προτιμά το θάνατο παρά ν’ αρνηθεί τη λεία του.
Τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ, που ψάλλεται στους ναούς ο όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής, ακούμε από τους ψάλτες μας: “Σήμερα ο Ιούδας εγκαταλείπει τον Διδάσκαλο και λαμβάνει ως φίλο και οδηγό του το διάβολο. Τυφλώνεται από το πάθος της φιλαργυρίας και χάνει ο σκοτεινός αυτός άνθρωπος τοΦως (το Χριστό)…”. Ο Ιούδας λοιπόν λάτρευε τα χρήματα. Δεν τα επιθυμούσε ή απλά τα αγαπούσε. Ένα πάθος που έγινε λύσσα ( απόστιχα Μεγάλης Πέμπτης). Οδηγείται σε σκοτείνιασμα του μυαλού του. Σε ώρα σκοταδιού γίνεται η σύλληψη του Χριστού και το φίλημα της προδοσίας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Αντί να ακολουθήσει την οδό της μετανοίας ακολουθεί το δρόμο της απελπισίας και της αυτοκτονίας. Προσκολλάται στον ένα από τους δύο κυρίους. Ό,τι μπορεί να συμβεί και με τον καθένα μας. Όμως δεν μπορείς να δουλεύεις σε δύο κυρίους. Ο καθένας μας ας τοποθετηθεί υπεύθυνα.
ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ :: από τα “Βήματα”, νεανική περιοδική έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων Νήσων

http://panagiamegalohari.gr/%CE%B7-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%81%CF%81%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1/

Ἡ πρὸς τὴν Πατρίδα Ἀγάπη μου.

https://www.youtube.com/watch?v=oMAOVQHW0wo
https://www.youtube.com/watch?v=rXnNW0csmYA#t=12
https://www.youtube.com/watch?v=N08cUql8YTo
...............................................................................
Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους.
Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους.
Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.
ΝΙΚ. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
........................................................................
Θνήσκε υπέρ πατρίδος .
(Να πεθάνεις για χάρη της πατρίδας σου)
Περίανδρος
..........................................................................
Ἡ πρὸς τὴν Πατρίδα Ἀγάπη μου.
Δὲν εἶναι διαβατάρικο πουλί, ποὺ γιὰ μία μέρα
σχίζει τὰ νέφη καὶ περνᾷ γοργὸ σὰν τὸν ἀγέρα,
οὔτε κισσός, π᾿ ἀναίσθητος τὴν πέτρα περιπλέκει
οὔτ᾿ ἀστραπή, ποὺ σβύνεται χωρὶς ἀστροπελέκι,
δὲν εἶναι νεκροθάλασσα, βοὴ χωρὶς σεισμό,
νοιώθω γιὰ σέ, πατρίδα μου, στὰ σπλάγχνα χαλασμό.
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Το ταχίνι σύμμαχος στην υγεία της καρδιάς και των αγγείων - iCookGreek

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

31 Οκτωβρίου 2014 

 

 

Το ταχίνι σύμμαχος στην υγεία της καρδιάς και των αγγείων - iCookGreek

 

Το ταχίνι είναι μια τροφή απόλυτα ενταγμένη στη Μεσογειακή διατροφή και τα τελευταία χρόνια έχει συμπεριληφθεί στα σούπερ τρόφιμα, καθώς η κατανάλωσή του…

icookgreek.com|Από Klio Kabouri

 

Το ταχίνι είναι μια τροφή απόλυτα ενταγμένη στη Μεσογειακή διατροφή και τα τελευταία χρόνια έχει συμπεριληφθεί στα σούπερ τρόφιμα, καθώς η κατανάλωσή του αποδεδειγμένα μπορεί να συμβάλλει στην προαγωγή της υγείας και την αντιμετώπιση χρόνιων νόσων.

ΠΗΓΗ: www.diettv.gr • του Γιάννη Χρυσού (Κλινικός Διαιτολόγος - Διατροφολόγος) Γεν. Γραμματέας Ελληνικού Ινστιτούτου Διατροφής
Σε ορισμένες περιπτώσεις, η δράση του σουσαμιού, από το οποίο προέρχεται και το ταχίνι, συγκρίνεται με εκείνη των φαρμάκων στην αντιμετώπιση συμπτωμάτων συγκεκριμένων παθολογικών καταστάσεων.
Το ταχίνι είναι 100% αλεσμένο σουσάμι και για τις ιδιαίτερες γεύσεις του προστίθεται  κακάο, πορτοκάλι ή μέλι. Περιέχει σημαντικές ποσότητες μικροστοιχείων απαραίτητων στην καθημερινή διατροφή του ανθρώπου.
Αρκετές έρευνες συσχετίζουν την τακτική κατανάλωση ταχινιού με δείκτες και βιοχημικές διεργασίες που μειώνουν τον κίνδυνο για καρδιαγγειακές νόσους. Πιο συγκεκριμένα, η καθημερινή κατανάλωσή του αυξάνει την πρόσληψη φυτοστερολών. Οι φυτοστερόλες είναι στοιχεία με δομή παρόμοια της χοληστερόλης, που μειώνουν όμως την απορρόφηση της στο πεπτικό σύστημα. Μάλιστα χρησιμοποιούνται για τον εμπλουτισμό άλλων τροφίμων, με σκοπό την μείωση της χοληστερόλης. Το σουσάμι, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε σε επιστημονικό περιοδικό, είναι ο ξηρός καρπός με την μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε φυτοστερόλες.
Επιπλέον, το σουσάμι είναι πηγή δύο αντιοξειδωτικών συστατικών, της σησαμίνης και της σεσαμολίνης. Η πρόσληψή τους φαίνεται να μειώνει τον ρυθμό οξείδωσης της LDL στο εσωτερικό των αγγείων, μειώνοντας έτσι και τον κίνδυνο δημιουργίας αθηρωματικής πλάκας.
Τέλος, έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Hypertension πριν από 2 χρόνια, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα λιπαρά οξέα του σουσαμιού συμβάλλουν σημαντικά στη μείωση της αρτηριακής πίεσης σε υπερτασικά άτομα.
Συνοψίζοντας, η κατανάλωση ταχινιού μπορεί να μειώσει την ολική και την κακή χοληστερίνη αίματος, να μειώσει τον κίνδυνο δημιουργίας αθηρωματικής πλάκας και να συμβάλλει στην αντιμετώπιση της υπέρτασης. Συμβάλλει, δηλαδή, σε πολλαπλά επίπεδα στην θωράκιση της υγείας όσων το καταναλώνουν, προσθέτοντάς το στις σαλάτες τους, στις συνταγές τους ή απλά αλείφοντας μερικές φρυγανιές ή φέτες ψωμί καθημερινά.

 

Τα 8 δημοφιλέστερα Μουσεία του κόσμου

http://www.thessalonikiartsandculture.gr/kosmos/art-salad/ta-8-dimofilestera-mouseia-tou-kosmou 

Τα 8 δημοφιλέστερα Μουσεία του κόσμου

Η ιστορία δεν έχει θέση μόνο στα βιβλία, ζωντανεύει στα μάτια μας χάρης στα μουσεία.

Ετυμολογικά ο όρος μουσείο έχει ελληνική προέλευση (μουσείον) καθώς στην αρχαιότητα χαρακτήριζε το χώρο που ήταν αφιερωμένος στις Μούσες(θεές των τεχνών) . Το πρώτο μουσείο χτίστηκε το 280 π.Χ. στην Αλεξάνδρεια από τον Πτολεμαίο. Πρόκειται για ένα κτήριο στο οποίο λάμβαναν χώρα οι πνευματικές και φιλοσοφικές έρευνες.

Τα πρώτα μουσεία με την έννοια του χώρου έκθεσης αντικειμένων εμφανίζονται τον 18ο αιώνα με το κίνημα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Αρχικά ξεκινώντας ως ιδιωτικές συλλογές πλούσιων οικογενειών ή ατόμων και στη συνέχεια ως συλλογές σπάνιων έργων τέχνης. Κατά την Αναγέννηση , κυρίως στην Ιταλία δημιουργήθηκε η ανάγκη να συγκεντρώνονται τα έργα και τα αντικείμενα ιστορικής αξίας σε χώρου όπου θα διαφυλάσσονται. Οι καλλιτέχνες, οι λόγιοι καθώς και οι πρίγκιπες ταξιδεύουν και αρχίζουν να συλλέγουν πίνακες και γλυπτά.  Τα μουσεία σαν εκθεσιακοί χώροι αποκτούν μια κεντρική θέση στη ζωή των μεγάλων αστικών κέντρων.  Πρόκειται για το χώρο όπου δίνει την ευκαιρία σε όλους να έχουν πρόσβαση στην παγκόσμια και εθνική κληρονομιά, στην γνώση και το ωραίο αισθητικά. Τα μουσεία προβάλλουν και διαφυλάσσουν τόσο την τέχνη όσο και την επιστήμη, την τεχνολογία, την ιστορία ανάλογα με το είδος του.

Πολλές φορές ένα μουσείο μπορεί να αποτελέσει από μόνο του το κίνητρο για ένα ταξιδιωτικό προορισμό. Ο κόσμος ταξιδεύει με σκοπό την αναψυχή, την ανάπαυση αλλά και την γνώση.

1. Hermitage - Αγία Πετρούπολη Ρωσία

Πρόκειται για ένα από τα παλιότερα  και μεγαλύτερα μουσεία στον κόσμο. Περιλαμβάνει σημαντικές συλλογές έργων από Πικάσο, Βαν Γκογκ και άλλους. Διαθέτει ίσως τη μεγαλύτερη συλλογή πινάκων ζωγραφικής παγκοσμίως καθώς η συλλογή του αποτελείται από 3.000 εκατομμύρια έργα τέχνης.


2. Μουσείο του Βατικανού

Οι πρώτες συλλογές έργων τέχνης και αντικειμένων αξίας έγιναν από τους πάπες το 15ο  και 16οαιώνα δηλαδή κατά τον Μεσαίωνα. Το Βατικανό φιλοξενεί αρκετούς ιστορικούς χώρους, πινακοθήκες, χώρους θρησκευτικής τέχνης, εκκλησιαστικών αντικειμένων και περίτεχνων χαλιών που λειτουργούν σαν μουσεία παρουσιάζοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον και συγκεντρώνοντας ένα μεγάλο αριθμό επισκεπτών.

3. Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνο

Ιδρύθηκε το 1824 και σήμερα αποτελεί το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης στην Αγγλία και έναν από τους πιο αξιόλογους εκθεσιακούς χώρους στον κόσμο. Ειδικά αφιερώματα, και περιοδικές εκθέσεις κάνουν την επίσκεψη στην Πινακοθήκη ακόμη πιο συναρπαστική για τους επισκέπτες.

4. Μουσείο Van Gogh Άμστερνταμ

Το μουσείο Van Gogh φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή έργων του σπουδαίου ζωγράφου καθώς και μια βιβλιοθήκη στην οποία μπορεί κανείς να μελετήσει για τη ζωή και το έργο του . Εκατοντάδες επισκέπτες περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους να δουν από κοντά τα εκθέματα.

5. Λούβρο Γαλλία

Ένα από τα παλαιότερα μουσεία ιστορίας της τέχνης παγκοσμίως καθώς και ένα από τα πιο επισκεπτόμενα . Το όνειρο κάθε ταξιδιώτη με προορισμό το Παρίσι είναι να επισκεφτεί το Λούβρο και να δει από κοντά τα πολυσυζητημένα εκθέματά του. Σύμφωνα με τους ειδικούς , χρειάζεται περίπου μια βδομάδα για να μπορέσει κανείς να δει όλες τις συλλογές του μουσείου.

6. The metropolitan Museum of Art New York

Ιδρύθηκε το 1870 με την ιδέα της δημιουργίας ενός μουσείου που θα είναι αντάξιο των μεγάλων και σπουδαίων Ευρωπαϊκών μουσείων. Η συλλογή του αποτελεί μια από τις σημαντικότερες του δυτικού πολιτισμού καθώς περιλαμβάνει εκθέματα από διάφορες περιοχές του κόσμου όπως από την Ωκεανία, την Αφρική και αντικείμενα των Ιθαγενών της Λατινικής Αμερικής.

7. Μουσείο της Ακρόπολης Ελλάδα

Σε όλα τα παραπάνω μουσεία η παρουσία της Ελλάδας είναι ζωντανή μέσα από τα αντικείμενα και τα έργα ελλήνων δημιουργών που φιλοξενούν. Πρόσφατα ανακαινισμένο, το Μουσείο της Ακρόπολης αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά μουσεία στον κόσμο και ένα πλήθος τουριστών έρχεται κάθε χρόνο στη χώρα μας με σκοπό να το επισκεφτεί και να δει από κοντά τη μαγεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

8. Musee d'Orsay Γαλλία

Από τα γνωστότερα μουσεία τέχνης το μουσείο Ορσέ λειτουργεί από τον 17ο αιώνα. Η μόνιμη συλλογή του μουσείου ξεπερνά τα 4.000 έργα και περιλαμβάνει συλλογές από σπουδαίους εικαστικούς όπως ο Βαν Γκογκ, ο Κλωντ Μονέ , ο Ρενουάρ, ο Ογκίστ Ροντέν , ο Ντεγκά και έργα των φοβιστών.

Η ύπαρξη των μουσείων διαφυλάσσει τον πολιτισμό, την τέχνη και το δικαίωμα της πρόσβασης σε αυτά. Ο καθένας έχει δικαίωμα και υποχρέωση να γνωρίζει το παρελθόν του όχι μόνο μέσα από την στείρα απομνημόνευση γνώσεων αλλά και από την επαφή που σου δίνει την ευκαιρία να έχεις ένα μουσείο.

Πηγή antikleidi.com

Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΩΡΑΣ - Απόψε θυμήσου

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

31 Οκτωβρίου 2014 

 

 

ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΩΡΑΣ - Απόψε θυμήσου

 

Αφιερωμένο αυτό το τραγούδι αποκλειστικά σε αυτούs που ξέρουν να αγαπούν, που η αγάπη - ο σεβασμόs - και η ειλικρίνεια έχει φωλιάσει βαθιά μέσ' την καρδιά κα...

youtube.com