Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Πόσες φορές ξημέρωσε στην Ελλάδα
πριν απ' τη γέννησή μου
μετά το θάνατό μου
πόσες φορές τα ροζ
κι η γριά με τα χόρτα
το Φάληρο με το τραμ ως τα νερά.
Πόσες φορές ο Μπράλος
να συγκρατείται λευκός
μες σε πρωί χειμώνα,
πέτρα αλλιώτικη απ΄τις πέτρες
ξάφνιασμα πρώτο
σαν ερχόμουν ξενιτεμένη, διψασμένη
χωρίς να' χω βρει τη γλώσσα
των δικών μου πραγμάτων!
Πόσες φορές ήταν η Ελλάδα
που ξημέρωνε
με τα λίγα, με τα μικρά
με τα ελάχιστα
την πικρή αμυγδαλιά και τ' αμάραντο
μ' ό,τι στραβά είχα μάθει
μ' ό,τι απερίσκεπτα αγαπούσα,
ανατολή
εδώ ζω και νοσταλγώ
τούτο το ίδιο τοπίο
σα να το χάνω
με κάθε βλέμμα.
