Λιλή Ζωγράφου

http://www.candiadoc.gr/2018/10/02/i-monachiki-lili-zografoy-toy-megaloy-kastroy-efyge-san-simera-kai-xechastike/

Η μοναχική Λιλή Ζωγράφου του Μεγάλου Κάστρου έφυγε σαν σήμερα και ξεχάστηκε...

CANDIADOC ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 2 Οκτωβρίου 2018 - 7:07 ΠΜ Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Η μοναχική Λιλή Ζωγράφου του Μεγάλου Κάστρου έφυγε σαν σήμερα και ξεχάστηκε...

Η Λιλή Ζωγράφου έφυγε μια μέρα σαν σήμερα, στις 2 Οκτωβρίου του 1998, εδώ στο Ηράκλειο, την πόλη της. Από τότε δεν την θυμήθηκε ξανά κανείς... Ούτε μια εκδήλωση, ούτε ένας δρόμος σε αυτή την πολιτεία - εκτός από μια οδό κοντά στο ΠΑΓΝΗ- που κάποτε γεννούσε μεγάλα "μυαλά". Όπως τη Λιλή και τον Καζαντζάκη. Κι ας μη "χώνευε" η Λιλή τον Καζαντζάκη. Και το επέδειξε στη μελέτη της το 1959, «Νίκος Καζαντζάκης. Ένας τραγικός».
Στην κηδεία της, που συνέπεσε με την προεκλογική περίοδο των δημοτικών εκλογών, εμφανίστηκαν  όλοι οι  τότε υποψήφιοι δήμαρχοι κρίνοντας ίσως ότι ήταν μια σημαντική προσωπικότητα  για τα ελληνικά γράμματα και πόσο αυτοί την τιμούσαν με την παρουσία τους.
Στο διάβα λοιπόν του  χρόνου την ξεχάσαμε όλοι. Οι λογοτέχνες‚ οι καλλιτέχνες, οι  φιλολογίζοντες,  οι αριστεροί, οι δεξιοί, οι υπεύθυνοι για τα πολιτιστικά  του δήμου, κανείς λοιπόν δεν σκέφθηκε να τιμήσει μια Ηρακλειώτισσα που τόσο σημαντική  παρουσία είχε στα ελληνικά γράμματα, που τόσες χιλιάδες κόσμος έχει διαβάσει τα βιβλία της και που πιστεύω συνεχίζει  να τα διαβάζει, όπως πολύ εύστοχα μας έγραψε πολίτης, ο Γιώργος Κανάκης, στο παρελθόν
Ένα φιλολογικό μνημόσυνο, μια αναφορά στο έργο της και στην προσωπικότητα της περίσσεψαν για αυτήν !Η μακαρίτισσα δεν τα πήγαινε καλά εν γένει με την εξουσία,της άρεσε όμως ο έπαινος του κόσμου και ο καλός λόγος.
Όλα αυτά τα χρόνια ανοίχτηκαν πάρα πολλοί δρόμοι  δόθηκαν τα πιο απίθανα ονόματα, αλλά κανένας  δεν περίσσεψε για να δώσουν το δικό της!!
Αυτή λοιπόν την πόλη έχουμε,  αυτήν που μας αξίζει!!"
Μεγάλη αλήθεια... Η οποία δεν ανατρέπεται ούτε με μια ονοματοδοσία.
Επάγγελμα πόρνη (Απόσπασμα από το βιβλίο Επάγγελμα πόρνη, Αλεξάνδρεια, 1998) Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.
Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό.
Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη.
Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης.
Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας.
Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει.
Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας.
Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί.
Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες.
Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πια κοινή: Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό. Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί.
Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε.
Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του.
Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”. Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή. Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.
Λιλή Ζωγράφου, Οκτώβρης 1978 μ.Χ.
Ποια ήταν
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο στις 17 Ιουνίου του 1922, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Καταγόταν από την Νεάπολη Λασιθίου. Ο πατέρας της ήταν εκδότης εφημερίδας «Ανόρθωση», με ιδιαίτερα φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή του και πάθος για τη δημοσιογραφία. Η Λιλή Ζωγράφου φοίτησε στο «Λύκειο Κοραής» και στο «Καθολικό Γυμνάσιο Ουρσουλινών» της Νάξου . Σπούδασε φιλολογία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής και ενώ ήταν έγκυος, φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση και γέννησε στην φυλακή την θυγατέρα της, μετέπειτα ποιήτρια Ρένα Χατζηδάκη(1943–2003). Μετά την απελευθέρωση, εργάσθηκε ως δημοσιογράφος σε γνωστά περιοδικά και εφημερίδες, ταξιδεύοντας παράλληλα πολύ στην Ευρώπη και στις Ανατολικές χώρες. Την περίοδο 1953–1954 έζησε στο Παρίσι.
Δημοσίευσε μικρά έργα της σε λογοτεχνικά περιοδικά και πρωτοεμφανίστηκε στην βιβλιογραφία το 1949 με την συλλογή από νουβέλες με τίτλο «Αγάπη». Έγινε ευρύτερα γνωστή 10 χρόνια αργότερα, με το βιβλίο της για τον Νίκο Καζαντζάκη, «Νίκος Καζαντζάκης, ένας τραγικός». Kατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967–1974) δημοσίευε στο δεκαπενθήμερο περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ – που απευθυνόταν σε καλλιεργημένες γυναίκες της μέσης τάξεως – άρθρα με ανατρεπτικό και πολιτικά τολμηρό περιεχόμενο που έκρυβαν τον κίνδυνο να εξοργίσουν την στρατιωτική εξουσία. Εξέφρασε έτσι τις δυνάμεις της νεολαίας που επρόκειτο αργότερα να κάνουν τη δική τους εξέγερση. Τα άρθρα εκείνα έμπασαν στον Τύπο της εποχής ένα καινούργιο ρεύμα ελευθερίας και ανανεώσεως και έγιναν σημεία αναφοράς και ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον – όχι μόνον για τις γυναίκες αναγνώστριες του περιοδικού, που είδε την κυκλοφορία του να απογειώνεται. Έδινε τότε διαλέξεις και οι αίθουσες ήταν κατάμεστες από νέο κυρίως κόσμο. Το 1971 έγραψε και το βιβλίο της για τον Ελύτη, «Ελύτης Ο Ηλιοπότης», το οποίο είχε δώσει στον ίδιο να το διαβάσει πριν δημοσιευτεί. Ο Ελύτης δεν το ενέκρινε, την απέτρεψε – σχεδόν της απαγόρευσε – να το δημοσιεύσει. Εκείνη όχι απλώς το δημοσίευσε αλλά και σε δημόσιες διαλέξεις της φανέρωσε, με πολλή στενοχώρια, την αποδοκιμασία του ποιητή για το βιβλίο της.
Ο Ελύτης, ο οποίος αργότερα βραβεύθηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας, ίσως ήταν ευαίσθητος να μην «παρερμηνεύεται» η ποίησή του, αλλά και η Λιλή Ζωγράφου υπερασπίστηκε το δικαίωμά της να γράφει αυτά που είδε στην ποίησή του. Αυτή η πνευματική ελευθερία, η εγρήγορση και η έντιμη μαχητικότητα είναι χαρακτηριστική της Ζωγράφου σε όλα όσα έκανε και έγραψε, ακόμη και στα «λάθη» της. Δημοσίευσε 24 βιβλία (μυθιστορήματα, νουβέλες και δοκίμια) που έχουν κάνει αλλεπάλληλες εκδόσεις. Έγραψε σημαντικά δοκίμια για Έλληνες και ξένους συγγραφείς. Επιπλέον, το μυθιστόρημά της «Η αγάπη άργησε μια μέρα» (1994) διασκευάστηκε για την ελληνική τηλεόραση. Ο λόγος της υπήρξε αντισυμβατικός και χαρακτηρίστηκε ως η σκοτεινή θεά Εκάτη της λογοτεχνίας μας.
Εργογραφία
Αγάπη (1949),
Νίκος Καζαντζάκης – Ένας τραγικός (1959),
Βιογραφία – Άπαντα Μ.Πολυδούρη (1961),
Και το χρυσάφι των κορμιών τους (1961),
Οι καταραμένες (1962),
Οι Εβραίοι κάποτε (Μίκαελ) (1966),
Ο ηλιοπότης Ελύτης (1971),
Παιδεία ώρα μηδέν, ή της εκμηδένησης (1972),
Τι απόγινε κείνος που ήρθε να βάλει φωτιά (Θέατρο, 1972),
Αντιγνώση, τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού (1974),
17 Νοέμβρη 1973 – Η νύχτα της μεγάλης σφαγής (1974),
Κ. Καρυωτάκης – Μ. Πολυδούρη, Η αρχή της αμφισβήτησης (1977),
Επάγγελμα: Πόρνη (1978),
Η γυναίκα που χάθηκε καβάλα στο άλογο (1981),
Μου σερβίρετε ένα βασιλόπουλο παρακαλώ; (1983),
Η γυναίκα σου η αλήτισσα (1984),
Η Συβαρίτισσα (1987),
Νύχτωσε αγάπη μου, είναι χτες (1990),
Που έδυ μου το κάλλος (1992),
Παραλήρημα σε ντο μείζονα (1992),
Σύγχρονός μας ο Κάφκα (1993),
Η αγάπη άργησε μια μέρα (1994),
Από τη μήδεια στη Σταχτοπούτα – η ιστορία του φαλλού (1998)
Παλαιοπώλης Αναμνήσεων (1998)

Γλυκά παξιμαδάκια αμυγδάλου

Γλυκά παξιμαδάκια αμυγδάλου

Bαθμολογία:

11 ψήφοι

Προστέθηκε από Sitronella, 29.01.08

Περιγραφή

Τα ιταλικά biscotti, διπλοφουρνιστά παξιμαδάκια, τέλεια για τον καφέ ή το τσάι.

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 φλ. αμύγδαλα ασπρισμένα
• 1 κ.γ. μπέικιν πάουντερ
• μια πρέζα αλάτι
• 2 φλ. αλεύρι (και παραπάνω για τα χέρια)
• 3/4 φλ. ζάχαρη
• 3  αυγά
• 1 βανίλια
• 1/2 κ.γ. άρωμα αμυγδάλου

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Biscotti

Μέθοδος

Φούρνου

Διατροφή

Χορτοφαγική

Κουζίνα

Ιταλική

Περιέχει

Αβγά

Ξηρούς καρπούς

Φτιάχνει

περίπου 40

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Γλυκά παξιμαδάκια αμυγδάλουhttp://www.sintagespareas.gr/sintages/glika-paksimadakia-amigdalou.html#ixzz284FFqhaW

Σαν σήμερα το 1836

περιοδικό και εκδόσεις Κουκούτσι

Σαν σήμερα το 1836 Ο Δαρβίνος επέστρεψε στην Αγγλία, μετά από ένα πενταετές ταξίδι για την αναζήτηση στοιχείων, που τον βοήθησαν στη διατύπωση της θεωρίας της φυσικής επιλογής. Ο Δαρβίνος πέρασε τα δύο τρίτα του χρόνου του ερευνώντας στη στεριά. Μελέτησε μια μεγάλη ποικιλία γεωλογικών χαρακτηριστικών, απολιθώματα και ζώντες οργανισμούς και συνάντησε πολλούς διαφορετικούς λαούς, ιθαγενείς και αποίκους.
Συγκέντρωσε με μεθοδικότητα τεράστιο αριθμό δειγμάτων, πολλά από τα οποία ήταν καινούρια για την επιστήμη. Αυτό εδραίωσε τη φήμη του ως φυσιοδίφη και τον κατέστησε έναν από τους προδρόμους στον τομέα της οικολογίας, και κυρίως όσον αφορά την έννοια της βιοκοινότητας. Οι εκτεταμένες, λεπτομερείς σημειώσεις του φανέρωσαν το ταλέντο του στην ανάπτυξη θεωριών και αποτέλεσαν τη βάση για το μετέπειτα έργο του, ενώ παράλληλα διεύρυναν το κοινωνικό, πολιτικό και ανθρωπολογικό πεδίο αντίληψης των περιοχών που επισκέφθηκε.
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού ο Δαρβίνος διάβασε το βιβλίο του Κάρολου Λάιελ Αρχές της Γεωλογίας (Principles of Geology), το οποίο εξηγεί ότι τα γεωλογικά χαρακτηριστικά είναι το αποτέλεσμα σταδιακών διαδικασιών σε πολύ μεγάλες χρονικές διάρκειες. Στην αλληλογραφία του έγραφε ότι έβλεπε τους διάφορους γεωλογικούς σχηματισμούς «σαν να είχε τα μάτια του Λάιελ»: θεώρησε πως οι πεδιάδες με όστρακα και βότσαλα που είδε στην Παταγονία ήταν υψωμένες ακτές. Στη Χιλή, βίωσε την εμπειρία του σεισμού, και παρατήρησε στρώσεις από μύδια που είχαν ξεβραστεί στη στεριά ψηλότερα από το επίπεδο της πλημμυρίδας, κάτι που φανέρωνε ανύψωση του εδάφους. Ακόμα και σε μεγάλα ύψη στις Άνδεις, κατάφερε να συλλέξει όστρακα. Υπέθεσε ότι κοραλλιογενείς ύφαλοι σχηματίζονται σε βυθιζόμενα ηφαιστειογενή βουνά, μια ιδέα που επιβεβαιώθηκε όταν το Beagle εξερεύνησε τα νησιά Cocos (Keeling).

Στη Νότια Αμερική ανακάλυψε απολιθώματα γιγάντιων εξαφανισμένων θηλαστικών περιλαμβανομένων των μεγαθηρίων και γλυπτοδόντων σε γεωλογικά στρώματα που δεν έδειχναν σημάδια καταστροφής ή αλλαγής κλίματος. Εκείνη την εποχή, πίστευε ότι ήταν παρόμοια με είδη της Αφρικής, αλλά μετά το ταξίδι ο Ρίτσαρντ Όουεν απέδειξε ότι τα λείψανα ανήκαν σε ζώα που σχετίζονταν με ζωντανούς οργανισμούς της ίδιας περιοχής. Στην Αργεντινή δύο είδη ρέας (είδος πτηνού που μοιάζει με στρουθοκάμηλο) ζούσαν σε ξεχωριστές αλλά μερικώς συμπίπτουσες περιοχές. Στα Νησιά Γκαλαπάγκος ο Δαρβίνος ανακάλυψε ότι οι ατριχόρνιθες (mockingbirds) διέφεραν από νησί σε νησί, και επιστρέφοντας στη Βρετανία έμαθε ότι οι χελώνες και οι σπίνοι των νησιών Γκαλαπάγκος ανήκαν σε ξεχωριστά είδη, ανάλογα με το συγκεκριμένο νησί στο οποίο ζούσαν. Το μαρσιποφόρο καγκουρό της Αυστραλίας και ο πλατύπους ήταν τόσο εντυπωσιακά και ασυνήθιστα ζώα, που του προκάλεσαν τη σκέψη ότι «Ένας άπιστος...θα μπορούσε να αναφωνήσει: Σαφώς δύο διαφορετικοί δημιουργοί πρέπει να έχουν βάλει το χέρι τους». Όλα αυτά που είδε τον προβλημάτισαν και ενώ στην πρώτη έκδοση του The Voyage of the Beagle εξήγησε την κατανομή των ειδών υπό το φως των ιδεών περί "κέντρων της δημιουργίας" του Κάρολου Λάιελ, σε μεταγενέστερες εκδόσεις αυτού του ημερολογίου προμήνυσε τη χρήση της πανίδας των νησιών Γκαλαπάγκος ως ενδείξεις της εξέλιξης: "μπορεί κανείς να φανταστεί ότι από την αρχική περιορισμένη ποικιλότητα πουλιών σ΄αυτό το αρχιπέλαγος, κάθε ένα είδος μετεξελίχθηκε σε διαφορετικά είδη."
Τρεις ιθαγενείς ιεραπόστολοι επέστρεψαν με το Beagle στην Γη του Πυρός. Είχαν εκπολιτιστεί στην Αγγλία τα δύο προηγούμενα χρόνια, ωστόσο οι συγγενείς τους φαίνονταν στον Δαρβίνο «άγριοι», λίγο πιο πάνω από ζώα. Μέσα σε ένα χρόνο, οι ιεραπόστολοι υιοθέτησαν ξανά το σκληρό και πρωτόγονο τρόπο ζωής της φυλής τους, αλλά αυτό ήταν δική τους επιλογή και δεν ήθελαν να επιστρέψουν στον «πολιτισμό». Αυτή η εμπειρία και η απέχθειά του για τη δουλεία και για άλλες μορφές βίας που είδε σε άλλα μέρη, όπως η κακομεταχείριση των ιθαγενών από τους Άγγλους εποίκους στην Τανζανία, έπεισαν το Δαρβίνο ότι η κακομεταχείριση ανθρώπων βασισμένη στην έννοια της φυλής δεν δικαιολογείτο ηθικά. Τώρα πίστευε ότι η ανθρωπότητα δεν ήταν τόσο απομακρυσμένη από τα ζώα όσο πίστευαν οι κληρικοί φίλοι του.[2]
Ενώ βρισκόταν στο πλοίο, ο Δαρβίνος υπέφερε από ναυτία. Τον Οκτώβριο του 1833 αρρώστησε με πυρετό στην Αργεντινή, και τον Ιούλιο του 1834, ενώ επέστρεφε από τις Άνδεις στο Valparaíso, ένιωσε άρρωστος και πέρασε ένα μήνα στο κρεβάτι. Από το 1837 και μετά, ο Δαρβίνος ήταν επανειλημμένα κατάκοιτος με επεισόδια στομαχόπονου, εμετού, πυρετού, ταχυπαλμιών, ρίγους και άλλων συμπτωμάτων. Αυτά τα συμπτώματα τον επηρέαζαν κυρίως σε εποχές άγχους, όπως όταν συμμετείχε σε συναντήσεις ή σε διαμάχες σχετικά με τη θεωρία του. Η αιτία της ασθένειας του Δαρβίνου παρέμενε άγνωστη κατά τη διάρκεια της ζωής του, και οι προσπάθειες για θεραπεία δεν είχαν μεγάλη επιτυχία. Πρόσφατες εικασίες υποστήριξαν ότι στη Νότια Αμερική κόλλησε την ασθένεια Chagas από τσιμπήματα εντόμων, κάτι που οδήγησε σε περαιτέρω προβλήματα. Άλλες πιθανολογούμενες αιτίες ήταν τα ψυχοσωματικά προβλήματα και η ασθένεια του Ménière.
 

Οι πρωτοπόροι της Φαρμακευτικής!

πηγή http://visaltis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_30.html?spref=fb

Αρχαίοι Έλληνες, οι πρωτοπόροι της Φαρμακευτικής!

11:33 μ.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο

Τoυ Δημήτρη Καραγιώργου

Τα φάρμακα των αρχαίων Ελλήνων αποκάλυψαν Αμερικανοί αρχαιολόγοι. Αναλύοντας αρχαία παρασκευάσματα, ερευνητική ομάδα στην Ουάσιγκτον εντόπισε ίχνη από καρότο, ραπανάκι, σέλινο, άγριο κρεμμύδι, βελανίδια, λάχανο, ήμερο τριφύλλι, αχίλλεια και ιβίσκο.
Θεωρούν ότι πρόκειται για υπολείμματα θεραπευτικών ουσιών, καθώς οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν φυτά για να αντιμετωπίσουν παθήσεις και τραύματα. Αχίλλεια για αιμορραγία, καρότο για ερπετά. Αλλά και ραπανάκι, σέλινο, άγριο κρεμμύδι, στα θεραπευτικά παρασκευάσματα που χρησιμοποιούσαν. «Θαυματουργό», στη σωστή δοσολογία, το κώνειο...

Τα παραπάνω ανακοίνωσε χθες ο πρόεδρος του Διεθνούς Ιπποκράτειου Ιδρύματος, καθηγητής κ. Στέφανος Γερουλάνος, με αφορμή την 3η Αμφικτιονία Εταιρειών και Συλλόγων Ιστορίας Ιατρικής και Ηθικής - Δεοντολογίας, η οποία πραγματοποιείται στην Κω. Σύμφωνα με τον καθηγητή, οι σύγχρονες
μελέτες επικεντρώνονται στο κατά πόσο τα φυτικά εκχυλίσματα που βρέθηκαν στα αρχαία παρασκευάσματα μπορούν να θεραπεύσουν ασθένειες. Οι επιστήμονες αναζητούν, επίσης, τις ακριβείς μετρήσεις που έκαναν οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί για να καθορίσουν τη δοσολογία. Σε πολλά αρχαία κείμενα αναφέρεται η θεραπευτική δράση των βοτάνων.

Η αχίλλεια σταματούσε την αιμορραγία κάποιου τραύματος, ενώ ο Πεδάνιος Διοσκουρίδης -που θεωρείται ο πρόδρομος των φαρμακοποιών- περιγράφει το καρότο ως πανάκεια. Θεωρούσε, για παράδειγμα, ότι -εάν κάποιος καταναλώσει καρότο προληπτικά- δεν θα κινδυνεύει από τα ερπετά. Οι Ελληνες πρώτοι απ' όλους τους λαούς κατέταξαν τα φάρμακα σε κατηγορίες ανάλογα με τη χρήση τους και έβγαλαν ή προσπάθησαν να βγάλουν το παγανιστικό - θεοκρατικό στοιχείο από τις συνταγές που χορηγούσαν. Σε αυτό πρωτοστάτησε ο Ιπποκράτης, που μετέτρεψε τις θεοκρατικές απόψεις σε φιλοσοφικές.

Η παρασκευή των φαρμάκων της αρχαιότητας δεν ήταν απλή υπόθεση. Πεπειραμένοι ριζοτόμοι, δηλαδή οι συλλέκτες βοτάνων και ορυκτών, μάζευαν τα βότανα. Τα επεξεργάζονταν, ξεραίνοντας και σταθεροποιώντας τα, και στη συνέχεια τα παρέδιδαν στους γιατρούς. Ο κ. Γερουλάνος διευκρινίζει ότι την εποχή εκείνη στα φάρμακα υπολογίζονταν και τα δηλητήρια και δεν είναι τυχαίο ότι το κώνειο που δόθηκε στον Σωκράτη αναφέρεται ως φάρμακο. Η διαφορά μεταξύ δηλητηρίου και φαρμάκου -εξηγεί- είναι μικρή και αφορά κυρίως τη δοσολογία. Η θεραπευτική προσέγγιση των αρχαίων Ελλήνων ήταν τόσο εξειδικευμένη και αποτελεσματική, που τα φάρμακα της εποχής κυριαρχούσαν μέχρι και τον 19ο αιώνα!

Ακόμη και σήμερα, σημαντικοί επιστήμονες ερευνούν σχολιαστικά τα ιπποκρατικά φάρμακα και ανακαλύπτουν συνεχώς νέες θεραπευτικές ιδιότητες.

πηγή http://www.zougla.gr/kosmos/article/die8nis-imera-mi-vias

Διεθνής Ημέρα Μη Βίας

Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 2 Οκτωβρίου 2012, 00:47

Η Διεθνής Ημέρα Μη Βίας καθιερώθηκε στις 15 Ιουνίου 2007 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Οκτωβρίου, ημερομηνία γέννησης του Μαχάτμα Γκάντι (1869). Στόχος της γιορτής είναι να περάσει το μήνυμα της μη χρήσης βίας σε όλες τις ανθρώπινες εκδηλώσεις μέσα από την εκπαίδευση και την ενημέρωση της κοινής γνώμης.

Ο Μαχάτμα Γκάντι (1869-1949) υπήρξε σημαίνουσα μορφή του εθνικού κινήματος για την ανεξαρτησία της Ινδίας από την Μεγάλη Βρετανία και εμπνευστής της παθητικής αντίστασης (πολιτικής ανυπακοής) και της μη χρήσης βίας έναντι των καταπιεστών.

Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου 

 

Σταφύλι γλυκό του κουταλιού

http://delicieuses.forumgreek.com/t737-topic Σταφύλι γλυκό του κουταλιού
 

•1 κιλό σταφύλια χωρίς κουκούτσια (σουλτανίνα συνήθως)
• 750 γρ. ζάχαρη
• 1/4 φλ. νερό

• 1 κλωνάρι αρμπαρόριζα ή 1 βανίλια
• χυμό μισού λεμονιού

Πλένουμε τα σταφύλια και κόβουμε τις ρώγες.

Τις βάζουμε σε μια κατσαρόλα μαζί με τη ζάχαρη και προσθέτουμε το νερό. Μη σας φανεί λίγο το νερό και βάλετε παραπάνω-με το βρασμό θα βγάλουν και τα σταφύλια το χυμό τους-

Βράζουμε για δέκα λεπτά, αποσύρουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά και αφήνουμε μία μέρα.

Την επόμενη μέρα ξαναβράζουμε πάλι για 10 λεπτά προσθέτοντας το χυμό λεμονιού για να μη μας ζαχαρώσει και την αρμπαρόριζα για το άρωμα.

Αν το σιρόπι σας φανεί άδετο αφαιρέστε τα σταφύλια και βράστε σε δυνατή φωτιά να πήξει. Αν σας φανεί σφιχτό προσθέστε λίγο νεράκι ακόμη.

delicieuses.forumotion.net

Feng shui στο καθιστικό

Feng shui στο καθιστικό
 

 
Αν αναζητάτε έναν εναλλακτικό τρόπο προσέγγισης της σύγχρονης ζωής και αντιμετώπισης των καθημερινών σας προβλημάτων τότε οι απαντήσεις που ζητάτε κρύβονται στην φιλοσοφία του Feng Shui. Με την εφαρμογή των αρχών αυτής της πανάρχαιας κινέζικης επιστήμης επιτυγχάνεται η σωστή διάταξη των αντικειμένων μέσα στο χώρο ώστε να υπάρχει ανεμπόδιστη ροή θετικής ενέργειας και κατά συνέπεια η απόκτηση εύνοιας σε τομείς που αφορούν την υγεία, την συντροφικότητα, την καλοτυχία, την ευημερία και τον πλούτο.

Σημαντικό δωμάτιο αποτελεί το καθιστικό μιας οικίας, το οποίο είναι ο κύριος χώρος οικογενειακών και φιλικών συνευρέσεων. Για την ενίσχυση των καλών κοινωνικών και οικογενειακών σχέσεων το σχήμα του καθιστικού είναι προτιμότερο να είναι άκρως συμμετρικό και η διαρρύθμιση των επίπλων ιδιαίτερα προσεκτική. Σχετικά με τα δομικά στοιχεία αποφύγετε την ευθυγράμμιση της πόρτας του καθιστικού ή της εισόδου με τυχόν μπαλκονόπορτες ώστε να επιτυγχάνεται κυκλικό chi (κυκλική ροή θετικής ενέργειας) μέσα στο χώρο. Σε καθιστικά όπου υπάρχουν πολλά ανοίγματα συνιστάται η ύπαρξη ενός σταθερού τοίχου καθώς και η ολική κάλυψη τους με κλειστές κουρτίνες.

Η τοποθέτηση των καθισμάτων είναι πάρα πολύ σημαντική και ιδιαίτερα μελετημένη διαδικασία. Στο Feng Shui βαρύτητα δίνεται κυρίως στη διαρρύθμιση και ελάχιστα στο υλικό και το είδος της επίπλωσης ενός χώρου. Το καθιστικό θα πρέπει να διαμορφωθεί έτσι ώστε καναπέδες και πολυθρόνες να είναι τοποθετημένοι σε σχήμα Π, τετραγώνου ή ορθογωνίου αγκαλιάζοντας το τραπέζι του καφέ, επιτυγχάνοντας απόλυτη ισορροπία στο χώρο. Ακουμπήστε τους καναπέδες σε τοίχους για ενισχυμένη αίσθηση ασφάλειας, αποφεύγοντας το γύρισμα των πλατών των επίπλων προς την είσοδο, τα παράθυρα ή τις μπαλκονόπορτες. Τα άτομα που κάθονται θα πρέπει να έχουν διαρκή οπτική επαφή με τις εισόδους και εξόδους καθώς και με τη θέα προς τον εξωτερικό χώρο.

Προέκταση του καθιστικού συχνά αποτελεί ο χώρος οικογενειακών και φιλικών συνεστιάσεων, η τραπεζαρία. Συνιστάται η έξυπνη νοητή απομόνωσή της από το υπόλοιπο καθιστικό ώστε να ευνοείται η δημιουργία ήσυχης και γαλήνιας ατμόσφαιρας που θα είναι πρόσφορη για την απόλαυση ενός ήρεμου γεύματος. Η ιεραρχία μεταξύ των μελών μιας οικογένειας δεν βοηθάει στην εξισορρόπηση θετικών συναισθημάτων που είναι και το ζητούμενο. Γι’ αυτό το λόγο προτείνεται η χρήση στρογγυλών τραπεζιών, αντί τετράγωνων ή ορθογώνιων, προσφέροντας με αυτό τον τρόπο ίσες αποστάσεις μεταξύ των συνεστιαζόμενων και εκείνων από τα φαγητά χωρίς να υπάρχει νοερή αρχηγία-κεφαλή. Οι καρέκλες προτείνεται να έχουν ψηλές πλάτες για να δημιουργείται έντονα η αίσθηση ασφάλειας και ξεκούρασης.

Για να υπάρξει ισορροπία στο καθιστικό φροντίστε να υπάρχουν έντονες χρωματικές αντιθέσεις εφαρμόζοντας ανοιχτά χρώματα σε τοίχους σε συνδυασμό με σκουρόχρωμες αποχρώσεις επίπλων. Τα χρώματα θα πρέπει να είναι απαλά και γήινα (μπεζ, ώχρα) καθώς οι τοίχοι αποτελούν την μεγαλύτερη ορατή επιφάνεια στο χώρο. Ο υπόλοιπος διάκοσμος μπορεί να κινείται, στα χρώματα της φωτιάς όπως πορτοκαλί, κόκκινο, μωβ, κίτρινο και ροζ στις πιο απαλές τους αποχρώσεις. Τα χαμηλά έπιπλα ανοίγουν χώρο κάνοντας το δωμάτιο να φανεί ακόμα πιο ψηλό ειδικά σε περιπτώσεις όπου το ταβάνι βρίσκεται αρκετά χαμηλά. Το έπιπλο τηλεόρασης συστήνεται να έχει τη μορφή ντουλαπιού, ώστε να κλείνει εύκολα τις ώρες που η συσκευή είναι απενεργοποιημένη και να εξαφανίζει «μαγικά» τις ηλεκτρονικές συσκευές που εκπέμπουν ένταση και αρνητική ενέργεια στο χώρο. Μέταλλο και ξύλο είναι τα ιδανικά υλικά για την επίπλωση και επένδυση του καθιστικού καθώς προσφέρουν ζεστασιά και επισημότητα με φυσικό τρόπο. Ο φωτισμός θα πρέπει να είναι φυσικός και να διαχέεται γλυκά και ομοιόμορφα στο χώρο. Σε περιπτώσεις όπου αυτό είναι πρακτικά αδύνατο προτείνονται οι λάμπες φθορισμού που δημιουργούν άριστα την ψευδαίσθηση φυσικού φωτισμού στον εκάστοτε χώρο και κυρίως στην τραπεζαρία.

Στη βορειοανατολική γωνία τοποθετήστε τη βιβλιοθήκη σας και ανατολικά βάλτε πάνω στα έπιπλα σας και αρκετά κοντά τους φυτά ώστε να ευνοείται η ανάπτυξη των μελών της οικογένειας. Τα φυτά φέρνουν ανανέωση στο χώρο και αυξάνουν τη θετική αύρα, προσφέροντας ηρεμία, αρκεί να έχουν πάντα ευχάριστη και υγιή όψη. Στη νοτιοανατολική πλευρά του τομέα πλούτου τοποθετήστε αντικείμενα αξίας (ασημικά, πορσελάνες, κρύσταλλα). Ένα ενυδρείο αποτελεί άριστη πηγή ενέργειας και η τοποθέτηση του στη συγκεκριμένη πλευρά της οικίας ευνοεί ιδιαίτερα τους τομείς της ευημερίας και της συγκέντρωσης υλικών αγαθών-πλούτου. Σχετικά με τα μικρότερα διακοσμητικά στοιχεία τα χαλιά είναι ιδανικός τρόπος για το δέσιμο των επίπλων σε μια ενιαία μονάδα μέσα στο χώρο του καθιστικού. Μαλακά μαξιλαράκια σε όλα τα μεγέθη τονίζουν την αίσθηση χαλάρωσης. Αρωματικά κεριά δημιουργούν ρομαντικά σκηνικά γεμάτα ζεστασιά.

Όποιο ύφος διακόσμησης κι αν επιλέξετε για το καθιστικό σας σύμφωνα με τη βασική φιλοσοφία του Feng Shui, οι νόμοι που θα πρέπει να διέπουν το νέο σας χώρο θα πρέπει να είναι συνώνυμοι της λιτότητας και της γραμμικής καθαρότητας. «Αφήστε χώρο» για την ελεύθερη ροή καλής ενέργειας απολαμβάνοντας τα οφέλη της θετικής αύρας σε κάθε τομέα της καθημερινότητας σας.

Μαρία Μπάτσαλα
διακοσμήτρια εσωτερικών και εξωτερικών χώρων

4myhouse.gr

Μουσταλευριά...το γλυκό του Σεπτεμβρίου

  Μουσταλευριά...το γλυκό του Σεπτεμβρίου

Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που πατάνε τα σταφύλια για το κρασί... ευκαιρία να πάρεις μούστο και να κάνεις νόστιμη μουσταλευριά. Γλυκιά γεύση σταφυλιού, άρωμα κανέλας και καρύδια σε μια "κρέμα" διαφορετική από τις άλλες!

6 φλιτζάνια μούστο

9 κ.σ. στάχτη από ξυλοκάρβουνα
2/3 του φλιτζανιού αλεύρι ή νισεστέ
2/3 του φλιτζανιού καρύδια σπασμένα σε χοντρά κομμάτια
Λίγη κανέλα

Μην μετρήσεις τον μούστο πριν τον βράσεις και τον καθαρίσεις. Για να το κάνεις αυτό βάλε όσο μούστο έχεις μέσα σε μεγάλη κατσαρόλα

Σε ένα διπλό/πυκνό διχτάκι ή τουλπάνι βάλε τη στάχτη. Δέσε το πουγκί καλά και βάλ'το μέσα στο μούστο που βράζει

Βράσε για 10 λεπτά το μούστο και άφησέ τον να σταθεί όλο το βράδυ. Σούρωσέ το σε λεπτή σίτα και τώρα μέτρησέ τον

Για κάθε φλιτζάνι μούστο χρειάζεσαι 2 κ.σ. αλεύρι. Η δοσολογία αυτή είναι για 6 μερίδες

Σε ένα φαρδύ και αρκετά βαθύ τηγάνι βάλε το αλεύρι να καβουρδιστεί ελαφριά ανακατεύοντας συνεχώς σε χαμηλή φωτιά

Κράτησε 1/4 του φλιτζανιού μούστο και διάλυσε μέσα σε αυτό το αλεύρι

Τον υπόλοιπο μούστο πρόσθεσέ τον στο σκεύος να πάρει βράση

Ρίξε το λιωμένο αλεύρι και ανακάτευε συνεχώς, προσέχοντας να μη σβολιάσει η μουσταλευριά. Συνέχισε το ανακάτεμα μέχρι να πήξει ο μούστος και να γίνει πιο διαυγής

Μοίρασε σε 6 μπολάκια και άφησε την μουσταλευριά να κρυώσει και να πήξει ακόμη περισσότερο

Σέρβιρε με τριμμένο καρύδι και αρκετή κανέλα

Tips: Αν δεν βρίσκεις μούστο πάρε σταφύλια και πάτησέ τα σε μια λεκάνη. Κράτησε το χυμό και ακολούθησε την ίδια διαδικασία όπως περιγράφεται παραπάνω

tlife.gr

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ "ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ"

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ "ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ"

 Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό,
αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα,
αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο, αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο. 

Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή, σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς.

Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια κ᾿ οἱ φωνὲς μὲς στὸν ἀσβέστη τοῦ ἥλιου.
Ἡ ρίζα σκοντάφτει στὸ μάρμαρο. Τὰ σκονισμένα σκοίνα.
Τὸ μουλάρι κι ὁ βράχος. Λαχανιάζουν. 

Δὲν ὑπάρχει νερό.
Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. 
Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους.
Τὰ μάτια τους εἶναι κόκκινα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια,
μία βαθειὰ χαρακιὰ σφηνωμένη ἀνάμεσα στὰ φρύδια τους
σὰν ἕνα κυπαρίσσι ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνὰ τὸ λιόγερμα.

Τὸ χέρι τους εἶναι κολλημένο στὸ ντουφέκι
τὸ ντουφέκι εἶναι συνέχεια τοῦ χεριοῦ τους
τὸ χέρι τους εἶναι συνέχεια τῆς ψυχῆς τους -
ἔχουν στὰ χείλια τους ἀπάνου τὸ θυμὸ
κ᾿ ἔχουνε τὸν καημὸ βαθιὰ-βαθιὰ στὰ μάτια τους
σὰν ἕνα ἀστέρι σὲ μία γοῦβα ἁλάτι.
 
Ὅταν σφίγγουν τὸ χέρι, ὁ ἥλιος εἶναι βέβαιος γιὰ τὸν κόσμο
ὅταν χαμογελᾶνε, ἕνα μικρὸ χελιδόνι φεύγει μὲς ἀπ᾿ τ᾿ ἄγρια γένειά τους
ὅταν κοιμοῦνται, δώδεκα ἄστρα πέφτουν ἀπ᾿ τὶς ἄδειες τσέπες τους
ὅταν σκοτώνονται, ἡ ζωὴ τραβάει τὴν ἀνηφόρα μὲ σημαῖες καὶ μὲ ταμποῦρλα.

Τόσα χρόνια ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι διψᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα,
ἔφαγε ἡ κάψα τὰ χωράφια τους κ᾿ ἡ ἁρμύρα πότισε τὰ σπίτια τους
ὁ ἀγέρας ἔριξε τὶς πόρτες τους καὶ τὶς λίγες πασχαλιὲς τῆς πλατείας
ἀπὸ τὶς τρῦπες τοῦ πανωφοριοῦ τους μπαινοβγαίνει ὁ θάνατος
ἡ γλῶσσα τους εἶναι στυφὴ σὰν τὸ κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τὰ σκυλιά τους τυλιγμένα στὸν ἴσκιο τους
ἡ βροχὴ χτυπάει στὰ κόκκαλά τους.

Πάνου στὰ καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τὴ σβουνιὰ καὶ τὴ νύχτα
βιγλίζοντας τὸ μανιασμένο πέλαγο ὅπου βούλιαξε
τὸ σπασμένο κατάρτι τοῦ φεγγαριοῦ.
 
Τo ψωμὶ σώθηκε, τὰ βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τὰ κανόνια τους μόνο μὲ τὴν καρδιά τους.

               Τόσα χρόνια πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα
             ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται καὶ κανένας δὲν πέθανε -
                    πάνου στὰ καραούλια λάμπουνε τὰ μάτια τους,
                 μία μεγάλη σημαία, μία μεγάλη φωτιὰ κατακόκκινη
          καὶ κάθε αὐγὴ χιλιάδες περιστέρια φεύγουν ἀπ᾿ τὰ χέρια τους
                            γιὰ τὶς τέσσερις πόρτες τοῦ ὁρίζοντα.



 

«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι»…

 
 https://www.youtube.com/watch?v=NHkrH3S6sbo

ΜΠ ΜΠΡΕΧΤ , «Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι»…



«”Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι”, ρώτησε τον κύριο Κ., η κόρη της σπιτονοικοκυράς του, “θα φερόντουσαν τότε καλύτερα στα μικρά ψαράκια;”.

“Βέβαια”, απάντησε αυτός, “αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκτιζαν στη θάλασσα γερά κουτιά για τα μικρά ψαράκια. Εκεί μέσα θα έβαζαν όλων των ειδών τις τροφές, φυτά και μικρά ζωάκια. Θα πρόσεχαν ώστε τα κουτιά να έχουν πάντα φρέσκο νερό, και θα έπαιρναν κάθε απαραίτητο μέτρο υγιεινής. Όταν, για παράδειγμα, κανένα ψαράκι θα πληγωνόταν στα πτερύγιά του, θα του τα έδεναν αμέσως, ώστε να μην πεθάνει μέσα στους καρχαρίες προτού να έρθει η ώρα του. Για να μην είναι τα ψαράκια ποτέ λυπημένα θα γίνονταν μεγάλα πάρτυ στο νερό. Γιατί τα ευτυχισμένα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα λυπημένα. Και, φυσικά, θα υπήρχαν και σχολεία στα μεγάλα κουτιά. Εκεί τα μικρά ψαράκια θα μάθαιναν πώς να μπαίνουν κολυμπώντας στο στόμα των καρχαριών. Θα χρειάζονταν, για παράδειγμα, γεωγραφία για για να μπορούν να βρουν τους καρχαρίες που θα τεμπέλιαζαν κάπου εκεί. Το κύριο μάθημα θα ήταν, φυσικά, η ηθική μόρφωση των μικρών ψαριών. Θα διδάσκονταν πως το σπουδαιότερο και το ωραιότερο πράγμα για ένα μικρό ψαράκι είναι να προσφέρει τον εαυτό του χαρούμενα, και πως όλα πρέπει να πιστεύουν στους καρχαρίες, και πάνω απ’ όλα όταν λένε πως θα φτιάξουν ένα ωραίο μέλλον. Θα τα μάθαιναν ότι το μέλλον τους είναι σίγουρο μόνο εφόσον μάθουν να υπακούουν. Και πως όλα πρέπει να αποφεύγουν όλες τις ταπεινές, υλιστικές και μαρξιστικές τάσεις και να πληροφορούν αμέσως τους καρχαρίες, αν κάποιο απ’ αυτά θα είχε τέτοιες τάσεις….

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα υπήρχε, βέβαια, και τέχνη. Θα υπήρχαν ωραίες εικόνες με δόντια καρχαριών, σε υπέροχα χρώματα, με τα στόματά τους και τους λαιμούς τους σα γνήσια γήπεδα όπου κανείς μπορεί να κυλιστεί και να παίξει. Τα θέατρα στο βυθό της θάλασσας θα έδειχναν έργα με ηρωικά μικρά ψαράκια να κολυμπούν ενθουσιασμένα μέσα στο λαιμό των καρχαριών, και η μουσική θα ήταν τόσο όμορφη που θα οδηγούσε τα ψαράκια σαν σε όνειρο, και αυτά κάνοντας τις πιο όμορφες σκέψεις θα κυλούσαν μέσα στο λαιμό των καρχαριών. Και θα υπήρχε, βέβαια, και θρησκεία…που θα δίδασκε ότι η αληθινή ζωή αρχίζει ουσιαστικά μέσα στα στομάχια των καρχαριών. Και αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, τότε τα μικρά ψάρια θα έπαυαν να είναι ίσα μεταξύ τους, όπως τώρα. Μερικά θα είχαν θέσεις και θα ήταν πιο πάνω από τα άλλα. Και τα μεγαλύτερα ψάρια θα είχαν δικαίωμα να τρώνε τα μικρότερα. Και αυτό θα ήταν υπέροχο για τους καρχαρίες, γιατί τότε θα μπορούσαν να καταβροχθίζουν ακόμα μεγαλύτερες μπουκιές. Και τα πιο σπουδαία από τα μικρά ψάρια, αυτά που θα είχαν θέσεις, θα διάταζαν τα άλλα. Και θα γινόντουσαν δάσκαλοι, αξιωματικοί και μηχανικοί που φτιάχνουν κουτιά. Με λίγα λόγια, θα μπορούσε να υπάρξει πολιτισμός στη θάλασσα μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι”.

(«Μπέρτολτ Μπρεχτ, Kalendergescichten”, παρμένο από το «Έβερετ Ρέιμερ, Το σχολείο είναι νεκρό, εκδ. Νεφέλη)

Το Παλλάδιο

πηγή  http://visaltis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_28.html?spref=fb

Το Παλλάδιο

12:31 π.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο

Στην «Θεογονία» του Ησίοδου και στον «Ομηρικό Ύμνο» η θεά Αθηνά ονομάζεται Τριτογένεια, επειδή γεννήθηκε κοντά σε μια πηγή που ονομαζόταν Τριτωνίς. Οι αρχαίοι συγγραφείς διαφωνούν όσον αφορά τη χώρα που βρισκόταν η πηγή. Άλλοι έλεγαν πως βρισκόταν στην Βοιωτία, άλλοι πως βρισκόταν στην Κρήτη, άλλοι στην Αφρική (τη Λιβύη) και μερικοί στα πέρατα της γης, συγχέοντας την Αθηνά με τον Ωκεανό.

 Πολλές πόλεις επέμεναν πως η θεά γεννήθηκε σ’ αυτές κι είχαν για επιχείρημα τους πως κατείχαν τα Παλλάδια, τα αγάλματα της Αθηνάς, που είχαν πέσει ως έλεγαν, απ΄ τον ουρανό.

Όμως το Παλλάδιο, το πιο ονομαστό είναι το Παλλάδιο της Τροίας. Γράφει ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος «ήταν ένα άγαλμα ύψους τριών πήχεων και παράσταινε τη θεά με τα πόδια ενωμένα και στο χέρι της το δεξιό κρατούσε ένα δόρυ όρθιο και στ’ αριστερό ρόκα και αδράχτι». Κατά το μύθο, το άγαλμα ετούτο το είχε η ίδια η θεά κατασκευάσει σύντροφος της Αθηνάς ήταν η Παλλάδα. Οι δυο νεαρές κοπέλες, η Παλλάδα και η Αθηνά,
γυμνάζονταν με ασκήσεις αρκετά βίαιες και μια μέρα τσακώθηκαν κι η Παλλάδα ετοιμαζόταν να χτυπήσει την θεά, μα ο Δίας που φοβήθηκε μήπως πάθει τίποτα η δική του κόρη, έβαλε μπροστά της ως ασπίδα την αιγίδα, τρόμαξε η Παλλάδα απ’ τη φοβερή ασπίδα και η Αθηνά τη χτύπησε και την άφησε νεκρή. Βαθιά απελπισμένη η θεά, έφτιαξε ένα ξύλινο ομοίωμα της νεκρής Παλλάδας κι έβαλε στο στήθος του την τρομερή αιγίδα και το τοποθέτησε προς τιμή της δίπλα στ’ άγαλμα του Δία. Και προσθέτει ο Απολλόδωρος : «Όταν η Ηλέκτρα (η θυγατέρα του Άτλαντα που απ’ αυτήν ο Δίας απόκτησε τον Ιασίωνα και τον Δάρδανο), μετά την ερωτική τους συνομιλία με το Δία, κατέφυγε κοντά στο άγαλμα αυτό, το «Παλλάδιο», ξάφνου ετούτο γκρεμίστηκε μαζί της στο Ίλιο, όπου ο Ίλος έφτιαξε ειδικό ναό γι’ αυτό και απέδωσε θεϊκές τιμές».

Κατά άλλο μύθο, το «Παλλάδιο» το έδωσε ο Δίας στον Δάρδανο, το βασιλιά των Τρώων και η σωτηρία της πόλης θα εξαρτιόνταν στο μέλλον από τη διατήρησή του. Ο Δάρδανος το τοποθέτησε στο άδυτο του ναού (στο μέρος που απαγορεύονταν η είσοδος). Και ένα δεύτερο Παλλάδιο τοποθετήθηκε στη σηκό του ιερού, όπου επιτρεπόταν η είσοδος και του λαού.

Στην «Ιλιάδα» ζητάει ο Έκτορας από τη μητέρα του να πάει μαζί με τις καλύτερες γυναίκες της πόλης στο ναό και να παρακαλέσει την Τρωάδα Αθηνά: «Πάτε στης Αθηνάς το ναό, πάρτε μαζί σας αρώματα και βάλτε στα γόνατα της θεάς τον πολυτιμότερο, το μεγαλύτερο απ’ όσους υπάρχουν στο παλάτι πέπλο, εκείνον που σου αρέσει περισσότερο και δώσ’ της την υπόσχεση πως θα θυσιάσεις στο ναό της δώδεκα δαμάλες, αν θελήσει να λυπηθεί το Ίλιο, τις γυναίκες της Τροίας και τα παιδιά τους, αν δεχτεί ν’ απομακρύνει από τα ιερά τείχη μας το γιο του Τυδέα». Γιος του Τυδέα ήταν ο Διομήδης, ένας από εκείνους που ήθελαν να αρπάξουν το τρωικό Παλλάδιο, για να επιταχύνουν την πτώση της Τροίας. Από τους σχετικούς μύθους με το Παλλάδιο προκύπτει πως η Αθηνά ήταν προστάτιδα του Ίλιου, όπως ήταν και πολλών άλλων ελληνικών πόλεων.(http://pantheon.20m.com)

Μελετώντας λοιπόν την θεογονία με τις Τιτανομαχίες, τις Γιγαντομαχίες, από εκείνη όμως την θέση που επιτρέπουν τα σύγχρονα τεχνολογικά και επιστημονικά κριτήρια, θα δούμε ότι είναι σχεδόν αδύνατον, να παραβλέψουμε ότι η πανάρχαια πληροφορία η οποία έφτασε σε εμάς ως μύθος, μας διηγείται ουσιαστικά γεγονότα και καταστάσεις όπως εκείνοι οι πόλεμοι, οι οποίοι δεν συνέβησαν μέσα στην φαντασία του συγγραφέα, αλλά συνέβησαν πραγματικά και αφορούν γιγαντιαίες συγκρούσεις δυνάμεων, τις οποίες σήμερα εμείς θα τολμούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως παγκόσμιες, πυρηνικές ή και διαστημικές!

Στην αρχαία ιστορία λοιπόν πολλών λαών, είναι καταγεγραμμένη με τον ανάλογο τρόπο πάντα, η ίδια πληροφορία η οποία δηλώνει την τότε ύπαρξη ενός τουλάχιστον πολιτισμού που περιγράφεται με υπερτεχνολογικές δυνατότητες, ίχνη του οποίου ίσως να μην υπάρχουν σήμερα μόνο μέσα στον γραπτό ή τον προφορικό λόγο, αλλά και σε εκείνον τον τόπο, όπου η πολιτισμική διάβρωση δεν μπόρεσε να εξαφανίσει. Δηλαδή στο διάστημα!
Παρακολουθώντας λοιπόν τις παρακάτω περιγραφές, ως σημαντική πληροφορία, μπορούμε να αντιληφθούμε την ύπαρξη εκείνου του πολιτισμού, με όλα τα τεχνολογικά του θαύματα, τα οποία μέχρι σήμερα διεκδικούσαν την ταυτότητα της φαντασίας και του παραμυθιού, επειδή οι καταγραφείς της ιστορίας τους στερούνταν το συγκριτικό μέγεθος το οποίο παρέχει η σημερινή εποχή.

ΗΣΙΟΔΟΥ ΘΕΟΓΟΝΙΑ
Σήμερα μεταξύ των αρχαίων αγαλμάτων της Αθηνάς συμπεριλαμβάνονται και εκείνα τα αγάλματα της τα οποία αποκαλούνται Παλλάδια...
Πίστευαν ότι τα Παλλάδια έπεφταν από τον ουρανό, και ότι το αληθινό ήταν ένα, το οποίο κατασκεύασαν και φιλοτέχνησαν η ίδια η Αθηνά μαζί με τον Δία, ενώ όλα τα άλλα ήταν αντίγραφα παρά το γεγονός ότι διατηρούσαν τις ιδιότητες του αυθεντικού. Πάντα γίνονταν πολύς αγώνας ώστε να αποκτηθεί κάποια πόλη Παλλάδιο, έτσι λοιπόν τα τιμούσαν ιδιαίτερα.

Ο Οδυσσέας και ο Διομήδης άρπαξαν κρυφά το Παλλάδιο το οποίο υπήρχε στην Τροία, δώρο που έριξε ο Ζευς σ’ αυτήν ώστε να έχει την προστασία του, κάνοντας τους Τρώες να ανησυχούν για την τύχη τους...
...Η πεποίθηση ότι το Παλλάδιο το έστελνε ο Δίας από τον ουρανό, δηλαδή ότι αυτό έπεφτε από τον ουρανό, κατ’ επέκταση ότι αυτό ερχόνταν από το πουθενά, δηλώνει σε εμάς ότι αυτό είχε την ιδιότητα να εμφανίζεται και να υλοποιείται εκ του μηδενός! Φαίνεται πάλι ότι δεν είναι τυχαίο ότι η θεά Παλλάδα Αθηνά είχε την ιδιότητα να παρουσιάζεται!
...η ιδιότητα αυτή της Παλλάδος Αθηνάς, να παρουσιάζεται, έχει άμεση σχέση με την ιδιότητα που είχε το Παλλάδιο να εμφανίζεται εκ του μηδενός, κάτι το οποίο καταγράφηκε στην ιστορία του μύθου, ως πτώση από τον ουρανό.

(Πηγή: Ελευθέριος Σαραγάς, περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 14,)