Μπακλαβας

Μπακλαβας

Bαθμολογία:

12 ψήφοι

Προστέθηκε από nada, 26.11.06

Περιγραφή

photo: chocochristos

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 κιλο φυλλα κρουστας για γλυκα, οσο ποιο λεπτα βρειτε
• 1/2 κιλο χοντροκοπανισμενα καρυδια
• 1/2 κιλο χοντροκοπανισμενα αμυγδαλα
• 3 κουταλιες σουπας κανελλα σε σκονη
• 1 κουταλια σουπας κοφτη γαρυφαλλο σκονη
• 600 γραμ περιπου φρεσκο βουτυρο λυωμενο

Για το σιροπι

• 6 κουπες ζαχαρη
• 1/2 κιλο γλυκοζη η αν θελετε την ιδια ποσοτητα μελιου
• 4 κουπες νερο
• τις φλουδες απο 2 λεμονια και 2 ξυλα κανελλας

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Σιροπιαστά γλυκά

Μέθοδος

Φούρνου

Περιέχει

Ξηρούς καρπούς

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Μπακλαβας http://www.sintagespareas.gr/sintages/mpaklabas.html#ixzz2460zXqOv

Ρεβανί το εύκολο ( Χιονισμένο δέντρο )

Ρεβανί το εύκολο ( Χιονισμένο δέντρο )

Bαθμολογία:

13 ψήφοι

Προστέθηκε από Elefteria, 29.03.08

Περιγραφή

Κάτι ανάμεσα σε ρεβανί και κέικ. Ελαφρύ και εύκολο.

photo: kitro

Τι χρειαζόμαστε:

• 5 αυγά
• 1 μπεκιν
• 2 φλιτζάνια αλεύρι
• 1 φλιτζάνι ζάχαρη
• 150-200 γρ ινδοκάρυδο (το μισό μέσα στη ζύμη και το άλλο για στόλισμα από πάνω)
• ½ βιταμ
• ½ γιαούρτι

Για το σιρόπι

• 3 ½ ποτήρια νερό
• 3 ποτήρια ζάχαρη

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Σιροπιαστά γλυκά

Εποχιακά

Χριστουγέννων

Διατροφή

Χορτοφαγική

Περιέχει

Καρύδα

Αβγά

Γιαούρτι

 

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Ρεβανί το εύκολο ( Χιονισμένο δέντρο )  

http://www.sintagespareas.gr/sintages/rebani-to-eikolo-xionismeno-dentro-.html#ixzz26ZYXoqOR

Γ. ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗΣ "Τὸ χάραμα"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Γ. ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗΣ "Τὸ χάραμα"

Ἡ Νύχτα, ἡ Γύφτισσα, σιγὰ
βουβὰ διαβαίνει
λυώνουν στὰ χέρια της ἀργὰ

τὰ μάγια, ποὺ ὅλο ὑφαίνει, ὑφαίνει

Κι' ἡ Ροδομάγουλη ξυπνάει
καὶ κυνηγήτρα
κόρη, τὴ λάμια κυνηγάει
μὲ ρόδα, ποὺ κρατεῖ, καὶ κίτρα

Πέρα στὸν ξάστερο οὐρανὸ
χρυσοὺς ἁπλώνει
πέπλους ἡ κόρη − ὡς τὸ βουνὸ
φτάνουν τὰ κρόσσια της κι' ἡ ζώνη

Φιλεῖ μ' ἀνάβλεμμα γλαρὸ
τὸν Παρθενῶνα
φλόγινο στέφανο κι' ἱερὸ
πλέκει στὴν κάθε του κολόνα

Καὶ στοῦ πελάου τὴ θαμπερὴ
πλάκα ἔχει στρώσει
τὰ ὁλόδροσα ποὺ λαχταρεῖ
μαγνάδια ἡ νύφη νὰ στεγνώση

Ξυπνάει τ' ἀγέρι, ποὺ βαθιὰ
στοῦ κάμπου κάτου
νειρεύονταν τὴν ἀγκαλιὰ
ροδόκρινο τὸ ξύπνημά του

Τώρα στὰ φύλλα τραγουδεῖ
νὰ τὰ ξυπνήση
κάθε ἀνθοστόλιστο κλαδὶ
τὸ φίλημά του νὰ φιλήση

Καὶ τὰ πουλιὰ στὴ σκοτεινὴ
καὶ τρομασμένη
κλίνη θ' ἀφήσουν τὴ στερνὴ
λαχτάρα, ποὺ τ' ἁλυσοδένει

Κρυφομιλήματα γλυκὰ
ταιριάζουν πάλι
παράπονα, ὄνειρα κακὰ
θέλει καθένα τους νὰ ψάλη

Μὰ φεύγουν τὰ ὄνειρα μαζὶ
μὲ τὸ σκοτάδι,
κ' ἡ ἀγάπη ν' ἀγαπάη, νὰ ζῆ
μόνο θυμᾶται ὡς τ' ἄλλο βράδυ

Διώχνει κάθε ἦχος χαρωπὸς
ἦχο θλιμμένον
κάθε γοργόφτερος σκοπὸς
δειλὸν σκοπὸ κι' ἀρρωστημένον

Κ' εἶναι ἡ χαρὰ γιὰ τὶς χαρές,
ποῦ φέρνει ἡ μέρα
κ' ἡ θλίψη γιὰ τὶς ἰσκιερὲς
Ὧρες ποὺ σβύνουν στὸν αἰθέρα

Κι' εἶναι ἡ χαρὰ γιὰ τὴν Αὐγή,
ξανθὴ παρθένα,
ποῦ διαλαλεῖ σ' ὅλη τὴ γῆ
μ' ἄνθη τριγύρω σκορπισμένα

Τὸν Ἥλιο τὸν τριποθητὸ
καὶ βασιλιά της
ποὺ ἀκολουθεῖ ὡς τὸν Ὑμηττὸ
πάντα τὴν ἄφταστη ἀγκαλιά της.
(1895)

Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΥΞΩΣ…

http://www.hellinon.net/NeesSelides/Yxos.htm

 

Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΥΞΩΣ…

Υκσώς ή Ύξυες

Οι Υκσώς ήταν ένας μυστηριώδης λαός (ή ένα συνοθύλευμα λαών) που, το δεύτερο ήμισυ του 17ου αιώνα π.Χ., πέτυχαν να ανατρέψουν την 13η (XIII) Αιγυπτιακή δυναστεία (1773 - 1625 π.Χ.) και να εγκαταστήσουν την δική τους 15η (XV) δυναστεία (1625 - 1540 π.Χ.) μέ έδρα την Αβάριδα (Avaris) στο Δέλτα. Θεωρείται πιθανόν οι Ύξυες (Hyksοs) να ήταν έμποροι προερχόμενοι από την Παλαιστίνη, Μ.Ασία, ακόμη και από τον Αιγαιωτικό χώρο. Αυτοί έθεσαν ουσιαστικά την Αίγυπτο υπό ξενική κατοχή όπως, σε μεταγενέστερες εποχές, οι Αιθίοπες και οι Έλληνες Πτολεμαίοι, ενώ ταυτόχρονα ασπάστηκαν πολλά Αιγυπτιακά έθιμα και παραδόσεις. Τελικά μετά από σκληρό αγώνα η 17η (XVΙΙ) Αιγυπτιακή δυναστεία (1620 - 1540) της Άνω Αιγύπτου, που είχε τυπικά και μόνον αναγνωρίσει την εξουσία τους, τους απώθησε και τους εξέβαλε από την Αίγυπτο ενώ αργότερα η καταδίωξή τους συνεχίστηκε και στην ίδια την Παλαιστίνη όπου πολλοί από αυτούς κατέφυγαν.

 

Μετά την ολοκλήρωση της γενικής επιστράτευσης, η ελληνική δύναμη χωρίσθηκε σε τρεις στρατιές που η κάθε μία από αυτές ακολούθησε διαφορετική κατεύθυνση. Έτσι η πρώτη οδηγήθηκε με αρχηγό τον Διόνυσο τον Β΄ προς την Μέση Ανατολή και το Ιράν , η δεύτερη με αρχηγό τον Μίνωα τον Α΄ μέσω της ερήμου Σινά προς την Μέμφιδα της Αιγύπτου και η τρίτη με τον Περσέα να ηγείται αυτής προς τις περιοχές της Σομαλίας.
Τόσο ο Μίνως όσο και ο Περσέας απέκρουσαν με επιτυχία τις εχθρικές δυνάμεις των εισβολέων και εκκαθάρισαν κάθε κίνδυνο από τις περιοχές της Βορείου Αφρικής, Αιγύπτου, Σομαλίας και Αιθιοπίας. Να δούμε και τις σχετικές αναφορές από τα αρχαία κείμενα για τα παραπάνω γεγονότα που πραγματικά αποτελούν για την ιστορία των Ελλήνων χρυσές σελίδες, αφού προστατεύουν όχι απλά τις κτίσεις τους αλλά τον ίδιο τον πολιτισμό, τον ίδιο τον άνθρωπο και το μέλλον του.
«…Καυκασίων ήλαυνε κατά πρηώνα εναύλων , Ασσηρίων δε Κάρηνα και ούρεα δύσβατα Βάκτρων…», εδώ ο Νόνος μας δείχνει την πορεία που ακολούθησε ο Διόνυσος ο Β΄ προς αντιμετώπιση των Υξώς.
«…Από χθόνος ήλασε Μίνως, Αραβίης επί πέδον…»
«…Παραγενόμενος δε εις Αιθιοπίαν ης εβασίλευε Κηφεύς, εύρε την θυγατέρα τούτου Ανδρομέδα, παρακειμένην βορά θαλασσείω κήτει… αναγκασθείς ο Κηφεύς υπό Αιθιόπων…», λέει ο Απολλόδωρος για τον Περσέα ο οποίος βρήκε στην Αιθιοπία τον βασιλιά της Κηφέα να είναι αναγκασμένος να θυσιάσει την κόρη του για να σωθεί η χώρα από τον κίνδυνο του κήτους που τους απειλούσε. Επειδή στην μυθολογία όπως γνωρίζουμε όλα είναι συμβολικά δοσμένα, αντιλαμβανόμαστε ότι το κήτος συμβόλιζε τον εχθρό, τους Υξώς και η κόρη του Κηφέα, η Ανδρομέδα την εξουσία του Βασιλιά. Αυτήν παρέδωσε ο Κηφεύς για να σωθεί η χώρα από τις ορδές των βαρβάρων και τις καταστροφές που επέφεραν στις επελάσεις τους.  

 

ΡΩΜΑΪΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ Ο ΠΕΡΣΕΑΣ ΣΩΖΕΙ ΤΗΝ ΑΔΡΟΜΕΔΑ

 Μία θεώρηση του πράγματος όπως μέσα από τα λεγόμενα του Απολλοδώρου διαβάζουμε και βέβαια δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι επρόκειτο για κήτος, παρά για ένα φαινόμενο που τους απειλούσε, και στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά οι ορδές των βαρβάρων Υξώς. Έτσι ο Περσέας σώζει την κόρη Ανδρομέδα- Εξουσία του Κηφέα, απελευθερώνει με άλλα λόγια την χώρα και τους κατοίκους της.
Αφού λοιπόν τόσο ο Περσέας όσο και ο Μίνωας επιτυγχάνουν νίκες μεγάλες οδεύουν προς την κατεύθυνση της κοιλάδας του Ινδού όπου εκεί βρίσκεται η άλλη ελληνική στρατιά υπό τον Διόνυσο τον Β΄ αντιμέτωπη με τον κύριο όγκο των βαρβάρων ερυθρομέλανων Υξώς. Μάλιστα τα αρχαία κείμενα μας λένε πως το σύνολο του ελληνικού στρατού ενισχύεται και από Ινδούς ελληνικής καταγωγής. Συγκεκριμένα διαβάζουμε: «…Συνεστρατεύοντο δε λαοί όσοι Κύραν νέμονται και Ινδώο ποταμοίο, Αρειμανέων πέδων Ινδών… τοις δ’ έπι θαρσήσαντες επιστρατώοντο μαχηταί, Δάρδαι, και Πραισίων στρατιαί…», λέει ο Νόνος στα «Διονυσιακά» του, σημειώνοντας ότι μόλις έφθασε στις Ινδίες ο ελληνικός στρατός, έσπευσαν να πυκνώσουν τις τάξεις τους οι ελληνικής- άρειας καταγωγής άνδρες της κοιλάδας του Ινδού ποταμού, της ονομαζόμενης σήμερα Πενζαπ, Πενταποταμία.
Η μάχη του Ινδού ποταμού ήταν αποφασιστική και πάρα πολύ σκληρή. Οι εισβολείς Ραξάς και Υξώς κατασφαγιάσθηκαν. Ο αρχηγός τους Νταριοντάνα (Δηριάδης) και ο γαμπρός του Ορόντης σκοτώνονται και ο θρήνος στους εναπομείναντες Υξώς είναι μεγάλος και γοερός. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική και η τύχη των Αρείων της περιοχής του Ινδού κρίθηκε σ’ αυτή ακριβώς την μάχη, και κρίθηκε θετικά τόσο για αυτούς όσο και για τους απογόνους τους που θα έμελλε να συνεχίσουν την επιρροή τους σ’ αυτό το κομμάτι της γης που θα κρατούσε το δικό του μυστικό έως και σήμερα…. Αλλά αυτό είναι μία άλλη, πολύ μεγάλη ιστορία….

                     

ΜΑΧΗ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΥΞΥΕΣ

 Γοερά αντηχεί στο Ινδικό έπος Μαχαμπαράτα, ο θρήνος των επιδρομέων για τον θάνατο του αρχηγού τους που σκοτώθηκε στο πεδίο της μάχης. Ο ίδιος θρήνος των ερυθρομέλανων Υξώς ακούγεται και στα αρχαία ελληνικά κείμενα για τον Δηριάδη και τον γαμπρό του.
«… Ω! Νταριοντάνα, είσαι ακόμη ζωντανός; Άκουσε λοιπόν τα νέα για να χαρείς.
Οι Παντάβα( =Άρειοι των Ινδιών) εσφάγησαν. Ο στρατός των κατεστράφη. Πέσαμε καταπάνω των την νύκτα στον ύπνο των, και τους εξολοθρεύσαμε…», γράφει η Μαχαμπαράτα εξιστορώντας τον θρήνο των Αιθιόπων για τον θάνατο του Δηριάδη και του γαμπρού του Ορόντη, καθώς και για την καταστροφή των φρουρίων των Αιθιόπων- Ερυθραίων από τον Ελληνικό Στρατό.
Από την άλλη πλευρά, αυτή των νικητών Ελλήνων, εξαιρετικές τιμές απονεμήθηκαν στους μαχητές Έλληνες που τόσο αποφασιστικά πολέμησαν και έπεσαν στο πεδίο της μάχης στις πεδιάδες του Ινδού ποταμού. Και ήταν μεγάλα, ονομαστά πρόσωπα εκείνοι που πέρασαν πια τώρα στις σελίδες της ιστορίας και της μνήμης… Ανάμεσα τους και ο Κρήτας γόνος της Κνωσσού, στρατηγός Οφέλτης. Λέγεται πως ο νεκρός στρατηγός ήταν ντυμένος την στρατιωτική πολεμική του στολή και γύρω του ήταν παρατεταγμένες μονάδες του ελληνικού στρατού. Του απομένουν διακριτικές τιμές και στο πλευρό του ορθώνουν το μεγαλοπρεπές τους ανάστημα Κρήτες πολεμιστές.
Επικεφαλής είναι ο γέρος βασιλιάς της Κρήτης Αστερίων, ο πατέρας του στρατηγού και νέου βασιλιά της Κρήτης Μίνωα Α΄ . Ο νεκρός τοποθετείται στο νεκρικό κρεβάτι και εναποτίθεται μπροστά στον Ινδό ποταμό με ορίζοντα το πεδίο της μάχης.
Ομηρικές σκηνές έλαβαν χώρα κατά την ταφή των νεκρών εκείνης της μάχης. Αναγέρθηκε τύμβος προς τιμή του Οφέλτη, όπως συνηθίζανε να κάνουν την τότε εποχή και ο αρχιστράτηγος Διόνυσος ο Β΄ προκήρυξε αγώνες στο όνομα του νεκρού Κρήτα Στρατηγού, όπου και όρισε διάφορα έπαθλα. Σ’ εκείνο τον αγώνα νικητές ήσαν οι βασιλείς της Τροιζήνας Αιακός και της Δυτικής Μακεδονίας Ακταίων, αλλά και άλλοι.
Και τέλος χάραξε επί του τύμβου επίγραμμα αντάξιο του ηρωϊσμού του νεκρού στρατηγού Οφέλτη.
«…Αμφί δε νεκρό Αστέριος Δικταίος…», γράφει ο Νόνος δείχνοντας την θέση στο πλευρό του νεκρού από τον Αστέριο τον πρεσβύτη βασιλιά της Δίκτης της Κνωσσού.
«…Και τότε Βάκχος έθηκε ποδών ταχύτητος αγώνα, πρώτο αθλητήρι τίθει κειμήλια νίκης αργύριον κρατήρα…Δευτέρω … εθήσατω θεσσαλικόν ίππον και πημάτων ξίφος…», διαβάζουμε στα «Διονυσιακά» για τον αγώνα που προκήρυξε ο Διόνυσος ο Β΄ και τα βραβεία που θα λάμβαναν τόσο ο πρώτος όσο και ο δεύτερος νικητής.
«…Νεκρός ενθάδε κείται Κνώσιος Ινδοφόνος, βρομίου ούναθλος Οφέλτης…», λέει ο Νόνος δείχνοντας το επίγραμμα που χάραξε ο αρχιστράτηγος Διόνυσος ο Β΄ προς τιμή του ήρωα Οφέλτη.
Και έτσι τελείωσε ο κίνδυνος εκείνος που τάραξε την εποχή γεμίζοντάς την με τον φόβο μιας μεγάλης καταστροφής. Τα επινίκια όμως θα έχουν και συνέχεια και αυτή θα είναι η μεγάλη δόξα του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα του Α΄ στην Αίγυπτο όπου έμελλε να αφήσει την δική του πλέον σφραγίδα!!!

(Νόνος «Διονυσιακά», τόμος Β΄ βιβλίο 47ο στιχ. 373-375,
-«- -«- -«- βιβλίο 21ο στιχ. 307-308
Απολλόδωρος βιβλίο Β΄ εδαφ. 45
Νόνος «Διονυσιακά» τόμος Β΄ βιβλίο 26ο στιχ. 60-61, τόμος Α΄ βιβλίο 13 στιχ. 425-426,
Μαχαμπαράτα, κεφ. 44, 62, 95,
Νόνος «Διονυσιακά» τόμος Β΄ βιβλίο 40ο στιχ. 196-201,
-«- -«- -«- βιβλίο 37 στιχ. 49-56, 765, 101-103).

 

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΥΞΩΣ…

ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΩΝ ΥΞΩΣ ΩΣ ΦΑΡΑΩ ΑΦΟΥ ΚΑΤΕΛΑΒΑΝ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

 Ο Μίνως λοιπόν κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Υξώς φαίνεται πως κυνήγησε αυτούς έως την περιοχή της Σαχάρας. Στις παραδόσεις των ιθαγενών της Σαχάρας, Τουαρέγκ, υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν την ανάμνηση της νίκης των Ελλήνων κατά των εισβολέων Υξώς αλλά και βραχογραφίες ανάλογες έχουν ανακαλυφθεί στα βουνά της Τασιλή που βρίσκεται στα πρόθυρα της Σαχάρας, όπου αναπαριστάνουν μάχες Ελλήνων εναντίον των Ερυθρομέλανων εισβολέων. Χαρακτηριστική είναι η βραχογραφία όπου αναπαρίσταται ένας αρματηλάτης, προφανές είναι ότι ανήκει στον στρατό του Μίνωα, ο οποίος καταδιώκει έναν εκ των στρατιωτών των εισβολέων.

 Οι ιθαγενείς Τουαρέγκ λάτρεψαν τον απελευθερωτή Μίνωα ως Θεό με την προσωνυμία Αμανάϊ.
Αλλά και ο Περσέας έδρασε στην περιοχή της Βόρειας Αφρικής και μάλιστα στην Αιθιοπία η οποία ήταν ελληνική αποικία και αυτή. Μέχρι τις ακτές της Σομαλίας όπου ήταν και το σημείο αποβίβασης των ερυθρομέλανων, έφτασε ο Περσέας κυνηγώντας τους Υξώς.

 Νικητής και τροπαιούχος επανέφερε στον θρόνο του τον βασιλιά της Αιθιοπίας Έλληνα Κηφέα και απελευθέρωσε την κόρη του Ανδρομέδα. Επειδή οι Υξώς όπως είπαμε ήρθαν από την θάλασσα με αρχηγό τον Βλέμυ εξ’ ου και ονομάστηκαν οι άνδρες του Βλεμυάνες, οι κάτοικοι της περιοχής πέρασαν μέσα από την παράδοση τον παραλληλισμό του με το κήτος που επέφερε τις καταστροφές στην χώρα τους. Το γνωστό θαλάσσιο κήτος στο οποίο είχε δοθεί ως θυσία η Ανδρομέδα, όπως πληροφορούμαστε και από τον Απολλόδωρο. Συγκεκριμένα λέει ο συγγραφέας:

 « …Παραγενόμενος δε ο Περσεύς εις Αιθιοπίαν ης εβασίλευε Κηφεύς , εύρε την θυγατέρα Ανδρομέδαν παρακειμένην βοράν θαλασσίω κήτει… αναγκασθείς ο Κηφεύς υπό των Αιθιόπων έπραξε…Ταύτην θεασάμενος ο Περσεύς και ερασθείς… το κήτος έκτεινε και την Ανδρομέδαν έλυσε…» (Απολλόδωρος βιβλίο Β’ εδάφιο 43-45).
Από εκείνη την σχέση και τον γάμο του με την Ανδρομέδα ο Περσέας απέκτησε ένα γιο, τον Πέρση. Είναι ο προπάτορας των Περσών που όπως λέει η παράδοση η πρώτη δυναστεία δημιουργήθηκε μετά τον κατακλυσμό και προς χάριν του ονομάστηκε η χώρα Περσία. Διαβάζουμε την αντίστοιχη αναφορά στον Απολλόδωρο, στο β’ βιβλίο του στο εδάφιο 49:

«…Εγένετο δε εξ Ανδρομέδας παις αυτώ πριν με ελθείν εις την Ελλάδα, Πέρσης… Από τούτου δε τους Πέρσες βασιλείς λέγεται γενέσθαι…».
Ο Αχαιμένης ήταν γόνος της δυναστείας του βασιλιά Πέρση, γιου του Περσέα και ιδρυτής της μεγάλης δυναστείας των Αχαιμενιδών απ’ όπου κατάγονταν ο Μέγας Κύρος, ο Δαρείος κ.λ.π..

Όλοι ήταν επίγονοι της δυναστείας του Αχαιμένη και φυσικά ελληνικής καταγωγής: « …Ο Όρχαμος του Αχαιμένους γόνος, ο των Περσίδων πόλεων επιφανών ανάσσων, από του Βήλου έβδομος το μέγα γένος ήλκεν…», γράφει και ο Οβίδιος δείχνοντάς μας την ελληνική καταγωγή στους Αχαιμενίδες. Πηγαίνει πίσω στους προγόνους βασιλείς του Περσέα, τον Βήλο ο οποίος ήταν από την γενιά της επίσης Αργείας Ιούς.
Ο Μίνως απέδωσε μεγάλες τιμές στον Περσέα για την συμμετοχή του στην τεράστιας σημασίας νίκη επί των Υξώς. Έφτιαξε ναό τον οποίο αφιέρωσε στον Περσέα και μάλιστα μέσα σ’ αυτόν τοποθετήθηκε το άγαλμα του.

 Τόσο ο ναός όσο και το άγαλμα ήταν έργα του Δαίδαλου, του μεγάλου αρχιτέκτονα και συμβούλου του Μίνωα του Α’.

 Ο Ηρόδοτος αναφέρει σχετικά: «… Εν ταύτη τη πόλει(= Μέμφις), έστι Περσέως ιερόν. Τα προπύλαια του ναού λίθινα εστι κάρτα μεγάλα, επί δε αυτοίσοι ανδριάντες εστάσι λίθινοι, και άγαλμα εν αυτώ ανέστικε του Περσέως…» ( Ηρόδοτος Βιβλ. Β΄ εδάφ. 91).

 Η αναφορά αυτή του Ηροδότου μας αποδεικνύει ότι ακόμη και στην εποχή του υπήρχε ο ναός εκεί στην Μέμφιδα της Αιγύπτου αλλά και το άγαλμα το οποίο μπόρεσε και ο ίδιος ο μεγάλος ιστορικός να θαυμάσει….
Αλλά όμως ανάλογες τιμές δόθηκαν και προς άλλους ήρωες της εκστρατείας κατά των Υξώς. Ήρωες που είχαν συμβάλει τα μέγιστα σε εκείνη την θριαμβευτική, από κάθε άποψη εκστρατεία.

 Προς τιμή του Βασιλιά της Μακεδονίας Δαρδάνου ονομάστηκε μία περιοχή του Ινδού ποταμού ως Δαρδανία και σήμερα αυτή την περιοχή την αναφέρουν ως Δαρδανιστάν.

 Προς τιμή του Ελύμου βασιλιά των Ελλήνων της Νοτίου Ιταλίας ονομάστηκε η νότιος περιοχή της Περσίας, Ελυμεία. Τιμές που απέδωσαν οι μεγάλοι αρχιστράτηγοι των Ελλήνων Διόνυσος ο Β’ και Μίνως ο Α’.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης κάνει αναφορά εκτενή στον Μίνωα τον Α’ τον μεγάλο βασιλιά της Κρήτης αλλά και στον σύμβουλο και αρχιτέκτονά του Δαίδαλο, για την παρουσία τους στην Αίγυπτο κατά την εποχή της εκστρατείας των Ελλήνων κατά των Υξώς. Των επιδρομέων από τα βουνά της Ινδίας…
«…Μετά τους θεούς τοίνον φασί πρώτον βασιλέα της Αιγύπτου Μήναν… Το δε κάλιστον προπύλον εν Μέμφει του Ηφαίστου, Δαιδάλω αρχιτεκτονήσω, έτι και νυν Ιερόν είναι Δαιδάλου, τιμώμενον υπό των εγχωρίων…»( βιβλ. 1 XLIV, XLV, σελ. 67. βιβλ. Ι, XVII, σελ. 140.).
Το σύμβολο του Δαιδάλου ως αεροπόρου σώζεται ως σήμερα σε ναούς της Αιγύπτου. Σ’ ΄ ένα ναό που είναι στολισμένος με φτερά αετού, βλέπουμε τον συμβολισμό του αεροπόρου Δαίδαλου. Οι πολύπλοκοι δαιδαλώδεις διάδρομοι στα ιερά κτήρια της Αιγύπτου είναι πανομοιότυπα του λαβύρινθου της Κνωσσού και αναμφίβολα πλέον έργα του ίδιου αρχιτέκτονα, αφού όλα τα στοιχεία από την αρχαιότητα έως τις σημερινές ανακαλύψεις αυτό μαρτυρούν.

Φυσικά η τεχνική και οι γνώσεις του Δαίδαλου δεν έμειναν κρυφές. Κάποιοι λογικά τις έλαβαν και κατέστησαν εαυτούς άξιους συνεχιστές, διάδοχους εκείνου του υπέροχα μεγαλειώδους αρχιτεκτονικού νου!!!

Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει η απόδοση τιμής προς εκείνον τον τεράστιο άνδρα που τόσα προσέφερε στον πολιτισμό της περιοχής της Αιγύπτου κατά την διάρκεια της παρουσίας του ως σύμβουλος του Μίνωα του Α’.

Στην Μέμφι κατασκευάστηκε ναός προς τιμή του και για να μείνει στην μνήμη τους ο Μεγάλος αυτός αρχιτέκτονας!!!
Ως επίλογο στο κεφάλαιο Υξώς-Ραξάς-Ερυθρομέλανες- Αιθίοπες- Βλεμυάνες, αφήσαμε λίγα λόγια για το ποιοι ήσαν.

Η παράδοση τους παρουσιάζει ως άρπαγες, σκληρούς, καταστροφείς και πολύ άσχημους στην όψη. Η θεότητα την οποία πίστευαν ήταν η θεά Κάλι, η γνωστή ινδική θεότητα του Κακού, η οποία παρουσιάζεται με μαύρη μορφή. Η μεσογειακή παράδοση τους έχει κρατήσει στην μνήμη της ως Καλικάντζαρους αλλά και ως άνδρες της θεάς Κάλι. Η παράδοση θέλει τους καλικαντζάρους να βγαίνουν μία συγκεκριμένη εποχή στον χρόνο και να κάνουν καταστροφές κάθε είδους.
Λέγεται πως κατάλοιπα εκείνων έμειναν μετά την ήττα τους από τους Έλληνες στην περιοχή του Α΄ καταρράκτη του Νείλου και είναι οι περιβόητοι Τσιγγάνοι ή Τσιγκάλοι, οι οποίοι εξακολουθούν την «πλάνητα πρωτόγονη ζωή τους», όπως ακριβώς ζούσαν στα χρόνια της εισβολής τους. Ο τίτλος Τσιγκάλοι, φέρεται ότι δηλώνει την ιδιότητά τους ως υιών της θεάς Κάλι. Η λέξη Τσιν- δηλώνει τον γιο και η λέξη Κάλι την θεά των Μαύρων Κάλι. Υποστηρίζεται ότι το Τσιν είναι παραφθορά της ελληνικής λέξης Ιν(=υιός).

 ΛΙΑ ΒΛΑΧΟΥ –ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ

 ΠΗΓΗ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ "ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ"

Τα Χριστούγεννα των αγγέλων

Τα Χριστούγεννα των αγγέλων

Και να, πλησιάζουν χαρούμενες μέρες. Γιορτές και τα αγγελάκια εκεί στον ουρανό είναι χαρούμενα. Τρέχουν από δω κι εκεί για να κάνουν τις προετοιμασίες τους για τη βραδιά των Χριστουγέννων.

Φτιάχνουν γλυκά και λίστες φαγητών, άλλα ετοιμάζουν τα πιο λαμπερά τους φορέματα, άλλα έχουν αναλάβει το στολισμό τις μεγάλης αίθουσας στο μεγαλύτερο σύννεφο επάνω, για να γιορτ

άσουν και να ψάλουν το ¨ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία¨. Η χορωδία δοκιμάζει κι αυτή τις τραγουδιστικές της δυνάμεις ώστε το βράδυ των Χριστουγέννων οι ύμνοι από τα Θεία στόματα των αγγέλων που την αποτελούν να φτάνει τέλεια ως κάτω στο βασίλειο των ανθρώπων.

Φέτος έχουν νέα μέλη στη συντροφιά τους. Κάθε χρόνο η παρέα των αγγέλων μεγαλώνει και τα παλιότερα αγγελουδάκια αναλαμβάνουν να μάθουν στα νέα, τις υποχρεώσεις τους αλλά και να τα κάνουν να αισθανθούν την αγάπη της νέας οικογένειας.

Πριν λίγες μέρες μάλιστα υποδέχτηκαν ένα καινούριο μέλος. Ο μικρός σαστισμένος αλλά και χαρούμενος αγγελάκος προσπαθεί να μπει στην παρέα, είναι χαρούμενος που βλέπει να τον περιβάλουν τα υπόλοιπα αγγελάκια με τόση αγάπη σαν να τον περίμεναν από χρόνια, σαν εκεί να άνηκε από όταν γεννήθηκε. Αλλά ανησυχεί λίγο για τη μαμά που άφησε πίσω, ώσπου εκείνη να συνηθίσει στην απουσία του.

Ο καινούριος άγγελος δεν έχει πολλά να διηγηθεί στην νέα του οικογένεια αλλά τα αδερφάκια του άγγελοι πια, έχουν να του μάθουν πολλά. Θα τον ξεναγήσουν στα ονειρεμένα δικά τους μέρη, θα του μάθουν πώς να περπατά πάνω στα σύννεφα, θα παίξουν τα δικά τους παιχνίδια μαζί του. Αλλά και θα τον διδάξουν οι μεγαλύτεροι άγγελοι και θα τον προετοιμάσουν να παρουσιαστεί μπροστά στον παππούλη τους αγαπημένο Θεούλη.

Τότε εκείνος θα γελάσει μαζί του και θα απλώσει το χέρι του πάνω στο κεφαλάκι του και ίσως να του μαρτυρήσει γιατί τον διάλεξε να τον κάνει άγγελο και να τον έχει κοντά του. Ένα μυστικό που κανείς στον κόσμο των ανθρώπων δεν μπόρεσε να μάθει όσο κι αν αυτοί αναρωτιούνται κάθε φορά που ένα παιδί επιλέγεται να γίνει ένα αγγελάκι.

Και τώρα ο μικρός κάνει τις πρώτες του γνωριμίες περισσότερο με αυτούς που έκαναν το ίδιο ταξίδι με κείνον τον ίδιο καιρό, τους νέους σαν κι αυτόν σαν όταν τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο πρώτη φορά και με φόβο αλλά και χαρά κοιτούν και διερευνούν τα πάντα. Και αφηγούνται ο καθένας την δική του ιστορία αλλά ...

-Ε εσείς οι καινούριοι για ελάτε εδώ. Φωνάζει ένας άγγελος ο οποίος έχει ανέβει σε μια συννεφένια σκάλα και προσπαθεί να πιάσει ένα κουτί από ένα ράφι από τι άλλο; Σύννεφα!

Για προσέξτε τη σκάλα μην πέσει γιατί τα σύννεφα που είναι φτιαγμένη σαν να διαλύονται ...κι εσύ νεαρέ ...

-Εγώ; Λέει ο καινούριος.

-Για πιάσε εδώ το κουτί με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και θα με βοηθήσεις να στολίσουμε;

-Ναι αλλά εγώ δεν ξέρω, λέει ο μικρός

-Τι δεν ξέρεις; Δεν έχεις στολίσει εσύ εκεί κάτω στους ανθρώπους που ήσουν;

-Εγώ ...όχι ...είπε ο μικρός στενοχωρημένα.

-Κατάλαβα, του απάντησε ο μεγάλος. Μην στενοχωριέσαι μικρέ, θα μάθεις και θα δεις και θα χαρείς εδώ με μας όλα όσα δεν μπόρεσες εκεί κάτω.

Μετά τα δυο αγγελούδια άρχισαν να στολίζουν τα σύννεφα με κάθε είδους και χρώμα φως αστεράκια και γιρλάντες σε χρυσό και ασημί και ο μικρός που δεν είχε νοιώσει ως τότε αυτή τη χαρά είχε ένα πλατύ χαμόγελο στο ωραίο στοματάκι του.

Την άλλη μέρα τον φώναξαν να γίνει μέλος στη χορωδία.

-Μα εγώ δεν ξέρω ...δεν έχω μιλήσει ...

-Μη στενοχωριέσαι μικρέ, τώρα έχεις όλα όσα δεν μπόρεσες να έχεις ως τώρα.

Κι εκείνος δειλά στην αρχή, άρχισε να τραγουδά ύμνους που δεν είχε μάθει ποτέ ως τότε αλλά τους γνώριζε τόσο καλά ...

Εσύ έχεις Θεία φωνή του είπε ο άγγελος που διηύθυνε τη χορωδία. Θα σε κάνουμε πρώτο τραγουδιστή. Ξέρεις πόση δουλειά θα έχεις όλο το χρόνο;

Ο μικρός χαμογέλασε. Ήταν ευχαριστημένος.

Αργότερα και όταν οι ετοιμασίες ήταν στο τέλος τους και τις λεπτομέρειες ανέλαβαν οι μεγαλύτεροι των αγγέλων, ένας από αυτούς τράβηξε το νεαρό άγγελο κοντά του και του είπε:

Ξέρεις μικρέ ότι εκτός από όλα τα ωραία που συμβαίνουν εδώ ανάμεσά μας, γιατί έχουμε αγάπη για τον καθένα μας, για το Θεό μας και για τους ...; να εκεί για τους ανθρώπους που ότι κι αν κάνουν εμείς δεν τους κρατάμε κακία και είμαστε κοντά τους στο προσκεφάλι τους να τους προστατεύουμε. Έτσι κι εσύ θα αναλάβεις έναν άνθρωπο ας είναι δικό σου για να τον έχεις υπό την σκέπη σου να τον προστατεύεις και καμιά φορά μπορεί να τον συναντάς όταν εκείνος θα ονειρεύεται.

Του μικρού αγγέλου αυτό του άρεσε πολύ, χαμογέλασε πλατιά και η αγγελική του ψυχή γέμισε χαρά, ευφροσύνη, αγαλλίαση, γαλήνη, ευχαρίστηση και ευτυχία που τόσο πολύ τη δικαιούταν όταν ζούσε στους ανθρώπους αλλά ήταν να τη βρει κοντά στους αγγέλους ...

-Ε εσείς που αναλάβατε το στολισμό, κάτι ξεχάσατε, φώναξε ένας όμορφος ξανθός μικρός άγγελος. Αυτός είχε κάμποσο διάστημα εκεί και καθώς σκάλιζε την κούτα των στολιδιών βρήκε ένα τεράστιο αστέρι.

Το σήκωσε στα χεράκια του ήταν πανέμορφο!

Ωωωωω είπαν οι άλλοι το πιο ανεκτίμητο απ' τα στολίδια. Πρόσεξε μικρέ μην σου πέσει. Έχει μεγάλη συναισθηματική αξία. Αυτό είναι το ίδιο που στόλισε φέγγοντας τον ουρανό όταν ο υιός του Θεού κατέβηκε στη γη ως ένα μικρό μωράκι.

Ας το τοποθετήσουμε στο πιο ψηλό σημείο, κι όταν το βράδυ της Θείας γέννησης φτάσει, το φωτεινότερο άστρο του κόσμου θα λάμψει μέχρι τις καρδιές των ανθρώπων.

Εκεί, στο ίδιο σημείο όπου πριν λίγες μέρες ένα άλλο αστεράκι έπεφτε για να οδηγήσει μια ψυχούλα άνωθεν ...!

Καλά Χριστούγεννα απ' τη χώρα των αγγέλων

cathrinblogger.pblogs.gr

Σήμερα...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

http://hristospanagia3.blogspot.gr/2012/12/11_11.html

Ὁ Ὅσιος Δανιὴλ ὁ Στυλίτης

Γεννήθηκε τὸ 410 μ.Χ., στὸ χωριὸ Μαρουθὰ τῆς περιφερείας Σαμοσάτων.

Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του ὀνομάζονταν Ἠλίας καὶ Μάρθα. Ὁ Δανιὴλ γεννήθηκε ἐνῶ ἡ μητέρα του ἦταν στείρα.

Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ γονεῖς του ὑποσχέθηκαν νὰ τὸν ἀφιερώσουν στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ. Τὸν ἀνέθρεψαν μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια, καὶ οἱ κόποι τους δὲν πῆγαν χαμένοι. Ὁ Δανιὴλ ἀπέδωσε καρπούς.

Νεαρὸς ἀκόμα, πήγαινε στὶς γειτονικὲς πόλεις καὶ ἐξηγοῦσε τὸ Εὐαγγέλιο. Ἔπειτα πῆγε σὲ κοινόβια Μονή, ὅπου ἐπιδόθηκε σὲ εὐσεβεῖς ἀσκήσεις, θεολογικὲς μελέτες καὶ καλλιέργεια τῆς ταπεινοφροσύνης.

Κάποτε, σ’ ἕνα ταξίδι μὲ τὸν ἡγούμενο τῆς Μονῆς, συνάντησε τὸ Συμεὼν τὸν Στυλίτη καὶ πῆρε τὴν εὐλογία του. Ὅταν πέθανε ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς, ὁ Δανιὴλ ξαναπῆγε στὸν Συμεὼν καὶ ζήτησε τὴν συμβουλή του ποῦ νὰ πάει. Ὁ Συμεὼν τὸν συμβούλευσε νὰ πάει στὴν Κωνσταντινούπολη, πράγμα ποὺ ὁ Δανιὴλ ἔπραξε. Ἐκεῖ ἐγκαταστάθηκε στὸν περίβολο τοῦ ναοῦ τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ στὴν Προποντίδα.

Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό, εἶδε ὅραμα τὸν Συμεὼν νὰ τὸν καλεῖ. Ὁ Δανιήλ, ἐρμηνεύοντας αὐτὸ τὸ ὅραμα, ἔκτισε ὑψηλὸ στύλο καὶ ἐγκαταστάθηκε πάνω σ’ αὐτόν. Σκοπὸς τῆς ἐγκατάστασής του πάνω στὸν στύλο, ἦταν ὁ ἀγῶνας γιὰ τὴν ἐξάλειψη τῶν παθῶν καὶ ἡ ἀπόκτηση περισσότερων ἀρετῶν.

Ἔλαβε τὸ προορατικὸ χάρισμα, ἔκανε πολλὰ θαύματα καὶ ἦταν σημαντικὴ ἡ συμμετοχή του στὴν Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνας. Πέθανε 80 χρονῶν, πλήρης «καρπῶν δικαιοσύνης τῶν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Δηλαδὴ γεμάτος ἀπὸ καρπούς, ποὺ παράγει ἡ ἀρετὴ καὶ ποὺ κατορθώνονται διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὑψώσας τὸ σῶμά σου, ἐπὶ τοῦ στύλου σοφέ, τὸν νοῦν σου ἐπτέρωσας, πρὸς τὸν Θεὸν ἀκλινῶς, βιώσας ὡς ἄγγελος· ὅθεν σε στήλην ζῶσαν, εὐσεβείας εἰδότες, κράζοντές σοι βοῶμεν, Δανιὴλ θεοφόρε· παντοίων ἡμᾶς κινδύνων, πρέσβευε ῥύεσθαι.

Κοντάκιον  Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως.

Ὥσπερ ἀστὴρ πολύφωτoς, σὺ ἀναβὰς μακάριε, ἐπὶ τοῦ στύλου τὸν κόσμον ἐφώτισας, ἐν τοῖς ὁσίοις ἔργοις σου, καὶ τὸ σκότος τῆς πλάνης, ἀπεδιώξας Πάτερ· διὸ δεόμεθα, καὶ νῦν, ἐπίλαμψον, ἐν ταῖς καρδίαις τῶν δούλων σου, τὸ ἄδυτον φῶς τῆς γνώσεως.

Μεγαλυνάριον.

Ἔλαμψας ἐν στύλῳ οἷα πυρσός, ταῖς φωτοβολίαις, τῶν ὁσίων σου ἀρετῶν, καὶ καταπυρσεύεις, μαρμαρυγαῖς ἀΰλοις, ὦ Δανιὴλ θεόφρον, τοὺς σὲ γεραίροντες.

    

Ὁ Ὅσιος Λουκᾶς ὁ Νέος Στυλίτης

Ἔζησε στὰ μέσα του 10ου αἰώνα μ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴ Μ. Ἀσία. Οἱ γονεῖς του, Χριστόφορος καὶ Καλή, τὸν ἀνέθρεψαν σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου.

Ὑπηρέτησε σὰν στρατιώτης καὶ ὄχι μόνο διατήρησε τὴν ἁγνότητά του, ἀλλὰ καὶ ἐπηρέαζε πρὸς τὸ καλὸ νεαροὺς συστρατιῶτες του, ποὺ εἶχαν ροπὴ στὴ διαφθορά.

Ἀργότερα ὁ Λουκᾶς ἔγινε ἱερέας καὶ ἀφιερώθηκε στὸν φωτισμὸ τῶν ψυχῶν τῆς ἐνορίας του. Κατόπιν ἀνέβηκε ἀσκούμενος στὸν Ὄλυμπο, ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἔπειτα στὴν Χαλκηδόνα, ὅπου ἔστησε τὴν καλύβα του πάνω σ’ ἕναν στύλο.

Ἀπὸ τὸ νέο του ἀσκητικὸ ὁρμητήριο, πήγαινε σὲ διάφορα μέρη καὶ κήρυττε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ἔκανε πολλὰ θαύματα. Πάνω στὸν στύλο αὐτὸ ὁ Λουκᾶς, πέρασε 45 ὁλόκληρα χρόνια καὶ ἀπεβίωσε μὲ θαυμαστὴ πνευματικὴ λαμπρότητα.

Οἱ Ἅγιοι Ἀειθαλᾶς καὶ Ἀκεψέης οἱ Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι Ἀειθαλᾶς καὶ Ἀκεψέης ἦταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἀρβήλ. Πιστεύοντας καὶ οἱ δυὸ στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἔγιναν ὁ μὲν Ἀειθαλᾶς ἐπίσκοπος, ὁ δὲ Ἀκεψέης Ἡ θερμή τους πίστη, τοὺς ὠθοῦσε νὰ κηρύττουν καθημερινὰ σὲ μία προσπάθεια νὰ ἑλκύσουν ψυχὲς στὸ Σωτήριο δίκτυο τοῦ Εὐαγγελίου.

Τοὺς κατάγγειλαν στὸν Πέρση βασιλιά. Παρ’ ὅλες τὶς ἀπειλὲς ἔμμειναν πιστοὶ στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Γι’ αὐτὸ καὶ στέφθηκαν μὲ τὸ μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ.

Ὁ Ἅγιος Μείραξ

Ἡ ζωή του ὅμοια μὲ αὐτὴ τοῦ Ἀσώτου τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ ἅγιος Μείραξ γεννήθηκε στὸ Τενεσὴ τῆς Αἰγύπτου καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του μὲ χριστιανικὴ εὐσέβεια. Ἀλλὰ τὰ θέλγητρα τῆς νεότητας τὸν παρέσυραν στὴν ἀσωτία καὶ ἀκόμα πιὸ χειρότερα οἱ γνωριμίες του μὲ Ἀγαρηνούς, τὸν ἔκαναν νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Οἱ γονεῖς του τὸ ἔμαθαν καὶ ἔκλαψαν πικρά.  Ἀλλὰ δὲν ἀπελπίστηκαν καὶ στήριξαν τὴν ἐλπίδα τους στὸν Θεὸ προσευχόμενοι. Καὶ ὁ Θεὸς ἔκανε τὸ ἔλεός του, χάριν τῶν εὐσεβῶν γονέων.

Ὁ ἀρνησίθρησκος γιός, μπούχτισε τὴν ζωὴ τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ὅπως ὁ φοίνικας προβάλλει μέσα ἀπὸ τὶς φλόγες, ἔτσι καὶ ἡ προηγούμενη πίστη τοῦ Μείρακα, πρόβαλλε μέσα ἀπὸ τὰ ἐρείπια τῆς ψυχῆς του. Ἦλθε μετάνοια στὴν καρδιά του, καὶ κάποια μέρα ἐμφανίστηκε στοὺς γονεῖς του, ἔπεσε στὰ πόδια τους, ζήτησε συγνώμη καὶ ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμία νὰ ἐπανέλθει στὴ χριστιανικὴ πίστη. Ἐκεῖνοι τὸν δέχτηκαν μὲ χαρά, τὸν φίλησαν καὶ δόξασαν τὸν Θεό.

Ἀλλὰ ἡ ψυχὴ τοῦ Μείρακα δὲν ἀρκέστηκε σ’ αὐτὴν τὴν ἀποκατάσταση. Πῆγε λοιπὸν στὸν Ἀμηρᾶ, ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ φώναζε ὅτι ἐπανῆλθε στὴν ἀληθινὴ πίστη. Ὁ Ἀμηρᾶς ἔδωσε διαταγὴ καὶ τὸν μαστίγωσαν σκληρὰ μὲ βούνευρα, μέχρι ποὺ σχίστηκαν οἱ σάρκες του. Κατόπιν τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ τὸ μὲν κεφάλι του τὸ ἀγόρασαν οἱ χριστιανοὶ καὶ τὸν ἔθαψαν μὲ τιμή, τὸ δὲ σῶμά του, οἱ Ἀγαρηνοὶ τὸ ἔβαλαν μέσα σὲ μιὰ βάρκα καὶ τὸ ἔριξαν στὴ θάλασσα.

ΆΝΤΑ ΛΑΒΛΕΪΣ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΆΝΤΑ ΛΑΒΛΕΪΣ: ΑΓΓΛΙΔΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ, ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ.


Η Αυγούστα Άντα Κινγκ, κόμισα του Λάβλεϊς (Augusta Ada King, Countess of Lovelace) γεννήθηκε ως Αυγούστα Άντα Μπάιρον (Augusta Ada Byron) στο Λονδίνο στις 10 Δεκεμβρίου 1815. Ήταν καρπός του εφήμερου γάμου του άγγλου ποιητή και σημαντικού φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα (1788-1824) με την βαρώνη Άννα Μίλμπανκ (1792-1860). Μετά τον χωρισμό των γονέων της στις αρχές του 1816 την κηδεμονία της μικρής Άντας ανέλαβε η μητέρα της, αλλά τον περισσότερο χρόνο τον περνούσε με την γιαγιά της Τζούντιθ Μίλμπανκ.

Το νεαρό κορίτσι παρότι ήταν φιλάσθενο και παρέμενε για μεγάλο χρόνο κλινήρες, έλαβε αξιοζήλευτη μόρφωση κατ’ ιδίαν με έμφαση στα μαθηματικά και τις επιστήμες με καθηγητές τον ριζοσπάστη ιερωμένο Γουίλιαμ Φρεντ, τον μετέπειτα σύζυγό της Γουίλιαμ Κινγκ, τον μαθηματικό και φιλόσοφο Ογκάστους Ντε Μόργκαν και την μαθηματικό Μαίρη Σόμερβιλ. Σε ένα δείπνο στο σπίτι της Σόμερβιλ το 1833 η Άντα άκουσε για πρώτη φορά τις ιδέες του Τσαρλς Μπάμπατζ (1791-1871) για την Αναλυτική Μηχανή (Analytical Engine), ένα σχέδιο μηχανικού υπολογιστή, που αποτέλεσε σημαντικό βήμα στην ιστορία των υπολογιστών. Γι’ αυτό και σήμερα ο Τσαρλς Μπάμπατζ αποκαλείται «πατέρας των υπολογιστών».

Στην συνέχεια η Άντα Μπάιρον έδειξε ενδιαφέρον για τις ψευδοεπιστήμες της φρενολογίας και του μεσμερισμού. Στις 8 Ιουλίου1835 η Άντα παντρεύεται τον παλαιό της καθηγητή Γουίλιαμ Κινγκ, Κόμητα του Λάβλεϊς (1805-1893) , με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά: τον Βύρωνα (1836), την Αναμπέλα (1837) και τον Ραλφ Γκόρντον (1839).

Το 1841 ο Τσαρλς Μπάμπατζ δίνει μια διάλεξη στο Τορίνο και ο Ιταλός μαθηματικός Λουϊτζι Μενάμπρεα, έχοντας κρατήσει σημειώσεις από τη ομιλία, δημοσιεύει σχετικό άρθρο στα γαλλικά. Η Άντα το μεταφράζει και το στέλνει στον Μπάμπατζ, με τον οποίο είχε πυκνή αλληλογραφία. Αυτός την ενθαρρύνει να γράψει παράλληλα με τη μετάφραση του άρθρου και τα δικά της σχόλια, πράγμα που η Άντα κάνει, τριπλασιάζοντας την έκταση του.

Εκτός από τις προβλέψεις της ότι μια παρόμοια μηχανή στο εγγύς μέλλον θα μπορεί όχι μόνο να επιλύει μαθηματικά προβλήματα, αλλά και να συνθέτει πολύπλοκη μουσική και να παράγει γραφικά, στο άρθρο περιλαμβάνει ένα σχέδιο για το πώς η Αναλυτική Μηχανή θα μπορούσε να υπολογίζει τους αριθμούς Μπερνούλι. Αυτό ακριβώς το σχέδιο θεωρείται από τους ιστορικούς το πρώτο πρόγραμμα υπολογιστή και η Άντα Λάβλεϊς η πρώτη προγραμματίστρια υπολογιστών.

Εκτός από τον Μπάμπατζ, η Άντα Λάβλεϊς διατηρούσε επαφές με σημαντικές προσωπικότητες της εποχής της, όπως τον φυσικό Μάικλ Φαραντέϊ, τον λογοτέχνη Κάρολο Ντίκενς, τον μηχανικό Τσαρλς Γουίτστον και το μαθηματικό Ντέιβιντ Μπρούστερ.

Η Άντα Λάβλεϊς συνέχισε να έχει προβλήματα υγείας και στις 27 Νοεμβρίου 1852 θα αφήσει την τελευταία της πνοή σε ηλικία μόλις 36 ετών. Έπασχε από καρκίνο και η κατάσταση της υγείας της είχε επιδεινωθεί σημαντικά, όταν οι θεράποντες ιατροί της την υπέβαλλαν σε αφαίμαξη. Με δική της επιθυμία τάφηκε δίπλα στον διάσημο πατέρα της, που δεν γνώρισε ποτέ, στο Ναό τη Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής στο Χάκναλ του Νότιγχαμ,

Η συνεισφορά της Άντα Λάβλεϊς αναγνωρίστηκε το 1980, όταν το Υπουργείο ΄Αμυνας των ΗΠΑ παρουσίασε μιά γλώσσα προγραμματισμού, την οποία ονόμασε Ada προς τιμήν της. Επίσης, η Βρετανική Εταιρεία Πληροφορικής απονέμει κάθε χρόνο βραβείο με το όνομά της.

[Πηγή sansimera.gr]