Δημήτρης Μητρόπουλος...

 Δημήτρης Μητρόπουλος...
Γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1896 στην Αθήνα. Αρχίζει μαθήματα πιάνου το 1906 και από το 1910 συνεχίζει τις μουσικές του σπουδές στο Ωδείο Αθηνών, στο πιάνο με τον Λούντβιχ Βασσενχόφεν (Ludwig Wassenhofen) και στα θεωρητικά με τον συνθέτη μαέστρο Αρμάν Μαρσίκ (Armand Marsick). Το 1913 παρουσιάζει, για πρώτη φορά δημόσια, σύνθεσή του και το 1915 διευθύνει για πρώτη φορά την ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών στο έργο του "Ταφή". Το 1920 εκτελείται η όπερά του Sœur Béatrice (με την Κατίνα Παξινού σοπράνο στον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο). Την ίδια χρονιά φεύγει, υπότροφος του Ωδείου Αθηνών, για τις Βρυξέλλες, όπου πήρε μαθήματα σύνθεσης από τον Πωλ Ζιλσόν (Paul Gilson) και εκκλησιαστικού οργάνου από τον Αλφόνς Ντεσμέ (Alphonse Desmet). Το 1921 εγκαθίσταται στο Βερολίνο, όπου γνωρίζεται με τον Φερούτσιο Μπουζόνι και τον επόμενο χρόνο προσλαμβάνεται ως μουσικός εκγυμναστής στην Όπερα Unter den Linden. Στην όπερα και τη μουσική ζωή του Βερολίνου παρακολουθεί πολλούς μεγάλους μαέστρους της εποχής και με ορισμένους συνεργάζεται (όπως με τον Έριχ Κλάϊμπερ).

Επιστρέφει το 1924 στην Αθήνα και αναλαμβάνει, μαζί με τον Μ. Καλομοίρη, συνδιευθυντής της Ορχήστρας του Ελληνικού Ωδείου. Το 1925 γίνεται αρχιμουσικός της Συμφωνικής Ορχήστρας του Συλλόγου Συναυλιών και τη χρονιά αυτή εμφανίζεται για πρώτη φορά ως σολίστ πιάνου και μαέστρος ταυτόχρονα. Παράλληλα συνεχίζει τη σύνθεση, αλλά πρωταρχική του δραστηριότητα αποτελεί πια η διεύθυνση ορχήστρας.

Το 1927 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Είναι ήδη εξέχουσα μορφή της ελληνικής μουσικής ζωής, γεγονός που αναγνωρίζεται ιδιαίτερα και από την κριτική της εποχής.

Το 1930 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο εξωτερικό επικεφαλής της Φιλαρμονικής του Βερολίνου, υπό την τριπλή ιδιότητα του μαέστρου, σολίστ (στο 3ο Κοντσέρτο του Προκόφιεφ) και συνθέτη. Τα επόμενα χρόνια, από το 1932, πληθαίνουν οι εμφανίσεις του με μεγάλες ορχήστρες σε πολλές χώρες της Ευρώπης (Παρίσι, Μόντε Κάρλο, Μασσαλία, Ρώμη, Μιλάνο, Λίβερπουλ, Βαρσοβία, Μόσχα, Πετρούπολη, Βερολίνο κ.ά.)

Παράλληλα στην Ελλάδα πρωτοστατεί και στη διοργάνωση συναυλιών για πρώτη φορά σε αρχαία θέατρα. Τόσο στο εξωτερικό, όσο και στην Ελλάδα, εμφανίζεται συχνά ως μαέστρος και σολίστ. Η φήμη του τον φέρνει το 1936 στην Αμερική για να διευθύνει τη Συμφωνική της Βοστόνης, προσκεκλημένος του Σέργιου Κουσεβίτσκι. Η επιτυχία του είναι τόσο μεγάλη, ώστε τον οδηγεί τελικά να αναλάβει τη θέση του μουσικού διευθυντή της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μιννεάπολης το 1938. Εγκαθίσταται στην Αμερική και παραμένει στη Μινvεάπολη ως το 1949. Αναδεικνύει την ορχήστρα της Μιννεάπολης σε μια από τις καλύτερες ορχήστρες της Αμερικής, Παράλληλα εμφανίζεται με πολλές άλλες μεγάλες αμερικανικές ορχήστρες.

Το 1949 γίνεται συνδιευθυντής, μαζί με τον Λεοπόλδο Στοκόφσκι, της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης και το 1951 εκλέγεται μόνος μουσικός διευθυντής της ορχήστρας. Τα χρόνια αυτά ζει μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του με τη Φιλαρμονική (όπως με τις όπερες "Βότσεκ" και "Ηλέκτρα", περιοδείες κ.ά.) Το 1954 γίνεται μόνιμος μαέστρος της Μετροπόλιταν Όπερα. Από το 1950, ως και το τέλος της ζωής του, ταξιδεύει κάθε χρόνο στην Ευρώπη, ως προσκεκλημένος μαέστρος ή επικεφαλής της ορχήστρας του, και εμφανίζεται σε πολλές πόλεις, μεγάλα φεστιβάλ (Σάλτσμπουργκ, Βενετία, Μουσικός Μάϊος Φλωρεντίας, Λουκέρνη, Βιέννη κ.ά.) όπερες (Σκάλα του Μιλάνου, Βιέννη κ.ά.) και μεγάλες ορχήστρες (Φιλαρμονική Βιέννης, Φιλαρμονική Βερολίνου, Κοντσερτγκεμπάου, Ορχήστρα Σκάλας κ.ά.). Ιδιαίτερη σχέση δημιουργεί με τη Φιλαρμονική της Βιέννης

Το 1955 επιστρέφει θριαμβευτικά, για πρώτη φορά, ύστερα από δεκαέξι χρόνια, στην Ελλάδα στα πλαίσια της πρώτης μεταπολεμικής περιοδείας της Φιλαρμονικής της Ν. Υόρκης. Το 1957 η ορχήστρα επανέρχεται στο σύστημα των συνδιευθυντών με το Μητρόπουλο και τον Μπερνστάϊν. Τον επόμενο χρόνο ο Μητρόπουλος παραιτείται από συνδιευθυντής της Φιλαρμονικής, την οποία διευθύνει έκτοτε ως προσκεκλημένος μαέστρος. Τη χρονιά αυτή η Φιλαρμονική με τον Μητρόπουλο και τον Μπερνστάϊν, περιοδεύει στη Λατινική Αμερική. Το 1959 παθαίνει σοβαρή καρδιακή προσβολή (μια πρώτη προσβολή είχε υποστεί το 1952) και ύστερα από την ανάρρωσή του, επανέρχεται, παρά τις αντίθετες συμβουλές των γιατρών, σε αμείωτη δραστηριότητα. Το 1960 παθαίνει νέα, μοιραία καρδιακή προσβολή, ενώ βρισκόταν στο πόντιουμ, διευθύνοντας δοκιμή της 3ης Συμφωνίας του Μάλερ. Σύμφωνα με τη διαθήκη του η λήκυθος της τέφρας του μεταφέρθηκε στην Ελλάδα και εναποτέθηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Περὶ τῆς γεννήσεως τῆς «γαλέρας» στὴν Μυκηναϊκὴν Ἐποχήν…

By Χλόη on Φεβρουαρίου 19, 2013

Στις 17 Φεβρουαρίου 2010 δόθηκε μια διάλεξη στο κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Harvard, στο Ναύπλιο, με θέμα «Περί της γέννησης της γαλέρας στη Μυκηναϊκή εποχή».  Τη διάλεξη έδωσε ο Michael Wedde καθηγητής Ελληνικής Αρχαιολογίας, Ιστορίας και Ιστορίας της Τέχνης στο Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού στην Αθήνα.
Παραβρέθηκα λοιπόν για να ακούσω τι είχε να μας πει ο καθηγητής κος Michael Wedde. Πραγματικά ο κος καθηγητής είχε κάνει μια πολύ καλή εργασία πάνω στο θέμα το οποίο αναφερόταν. Οι παρευρισκόμενοι  με πολύ προσοχή άκουγαν επί μιάμιση ώρα την ανάλυση που έκανε πάνω στο θέμα.

Αναφέρθηκε στο πως ξεκίνησε ο άνθρωπος και δει ο Μυκηναίος να κατασκευάζει «γαλέρες», ποια ήταν η εξέλιξή τους, τι στοιχεία έχομε πάνω στην εξέλιξη της «γαλεροποιϊας» και από πού και πολλά άλλα. Ήταν μια εμπεριστατωμένη μελέτη με πολλά ευρήματα από θραύσματα πίθων που έχουν βρεθεί διάσπαρτα στον Ελληνικό χώρο. Ο κύριος καθηγητής μιλούσε σχεδόν άπταιστα Ελληνικά και αυτό προσωπικά με εξέπληξε γιατίη ορολογία που χρησιμοποιούσε ήταν πράγματι δύσκολη.
Όμως αν και το θέμα είναι πολύ δύσκολο, γιατί αναφερόμαστε σε μια πολύ μακρινή εποχή, τα ευρήματα δύσκολα, οι γνώμες διίστανται τις περισσότερες φορές και ειδικά ως προς τη χρονική περίοδο, που πάντα, δεν ξέρω για ποιους λόγους, αλλά είναι μικρότερη των πραγματικών, εγώ είχα  μια απορία που μου τριγυρνούσε το μυαλό όση ώρα παρακολουθούσα την διάλεξη.
Βεβαίως ο κύριος καθηγητής δέχτηκε ερωτήσεις στο πέρας της διάλεξης, οπότε είχα την ευκαιρία, αλλά και την τιμή, όπως και όλοι οι παρευρισκόμενοι  να λύσουν κάποιες απορίες που τους είχαν δημιουργηθεί πάνω στο θέμα, γιατί παρευρίσκονταν εκπαιδευτικοί, αρχαιολόγοι, αλλά και απλοί πολίτες που ενδιαφέρονται για τέτοια θέματα.

Ρώτησα το κύριο καθηγητή γιατί χρησιμοποιεί τη λέξη «γαλέρα», και όχι την πραγματική που γνωρίζουμε εμείς οι Έλληνες, «πλοίο» και ποιο σωστά κατά την αρχαία μας γλώσσα «ναύς». Και δεύτερον γιατί μιλούσε για το 1200~1100 πχ. (απαρχή του μονόξυλου) και όχι πρωϊμότερα; Η ερώτησή μου είναι σε συνάρτηση με το γεγονός ότι ο κύριος καθηγητής μιλά για μονόξυλα που εξελίχθηκαν εκείνη την περίοδο και αργότερα.
Η απάντησή του βεβαίως με εξέπληξε. Μου απάντησε πως χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη γιατί αυτή αναφέρουν οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί Αρχαιολόγοι στα λεξικά τους.  Δηλαδή κύριε καθηγητά δεν ανατρέξατε στα Ελληνικά λεξικά καθόλου; Δεν ψάξατε να βρείτε τη λέξη πλοίο (το) ουσ.(αρχ. πλοίον < πλέω) κατά το Ελληνικό λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη, εξού και  πλοήγηση, πλοηγία, πλοηγός, πλοιάριο κ.α.; Και γιατί δεν αναφέρετε τη λέξη «ναύς» [αρχαίων πλοίο] και κατ΄επ’ έκταση τις λέξεις που απορρέουν απ΄αυτή, δηλ. το πρώτο συνθετικό σ΄αυτή τη περίπτωση το «ναυ-» όπως ναυάγιο, ναυαγοσώστης, ναυαγώ, ναυαρχείο, ναυαρχία, ναύαρχος, ναυβάτης (ο) ουσ. θηλ. -τις, -ιδος αρχ. [ναυβάτης <ναυς + βαίνω] ο επιβάτης πλοίου, ναύδετο (το) ουσ. [αρχ. ναύδετον <ναύς + δέω] (ναυτ.) σημαδούρα στην οποία δένεται ένα πλοίο χωρίς να χρειάζεται να ρίξει άγκυρα, ναύκληρος (ο) ουσ. [<αρχ. ναύκληρος <ναύς + κλήρος] ο πρώτος του πληρώματος δηλ. ο λοστρόμος, ναύλος, ναύλοχος (ο) ους. [αρχ. επίθ. ναύλοχος <ναύς + λόχος (παραμονή)] αραξοβόλι ή καραβοστάσι, ναυμαχία (η) ους. [αρχ. ναυμαχία <ναυς + μάχη] μάχη μεταξύ πλοίων,…………………………και πολλές άλλες λέξεις με αυτό το συνθετικό;

Και τέλος γαλέρα (η) ους. [ιταλικό galera, λατινικό galea] παλιό κωπήλατο πολεμικό πλοίο. Απ΄όσο γνωρίζουμε οι γαλέρες είναι πλοία που χρησιμοποιήθηκαν στη ρωμαϊκή και τη μεσαιωνική εποχή, με την ακμής της το (13ο – 17ομ.χ.) αιώνα στη Μεσόγειο.
Δεν το γνωρίζατε αυτό;

Δόξα το θεό η Ελληνική γλώσσα είναι από τις μοναδικές στον κόσμο, αν όχι η μοναδική  που έχει 6 εκατομμύρια λήμματα (κατά άλλους 90 εκ.).  Η Αγγλική μετά βίας φτάνει τις 450 χιλιάδες λέξεις. Πως λοιπόν με τέτοιο πλούτο λέξεων διαλέξατε την Αμερικανογερμανική μετάφραση κύριε καθηγητά;
Δυο τινά υπάρχουν. Ή να σας ήταν πιο εύκολο λόγω της γλώσσας που γνωρίζετε να κάνετε αυτή την μετάφραση ή το δεύτερο  να είναι κακόβουλο και να ενέχει δόλο (που δεν θα ήθελα να το δεχτώ).
Και για να συνεχίσουμε στο δεύτερο σκέλος ως προς τις χρονολογίες, παραθέτω την εξής απορία. Πως μιλάτε για μονόξυλα και απαρχή της γαλέρας το 1100πχ. με όποια εξέλιξη και να έχει αργότερα;

Στην περιοχή μας υπάρχει το ναυάγιο του ακρωτηρίου των Ιρίων που το ΙΕΝΑΕ (Ινστιτούτο Εναλίων  Αρχαιολογικών Ερευνών) το χρονολογεί το 1200πχ. Βρέθηκε το 1962, στο βυθό κοντά στο Ακρωτήριο των Ιρίων, στη νότια ακτή της Αργολίδας. Ο Νίκος Τσούχλος εντόπισε ένα ναυαγισμένο φορτίο πήλινων αγγείων, σε απόσταση περίπου 15 μέτρων από τη βραχώδη ακτή και σε βάθος από 12 έως 27 μέτρα.
Με βάση τα δεδομένα της ανασκαφής το φορτίο ανήκε σε πλοίο που το μήκος του δεν ξεπερνούσε τα 10 μέτρα. Η ναυπήγησή του θα είχε γίνει με την «κελυφική» τεχνική, σύμφωνα με την οποία πρώτα τοποθετούνταν οι σανίδες του κελύφους και μετά συμπληρωνόταν ο σκελετός του σκάφους. Το φορτίο του αποτελούσαν πήλινα αγγεία μικτής προέλευσης, όπως συμβαίνει στα περισσότερα αρχαία ναυάγια. Διατηρήθηκαν 25 από αυτά, που θα αποτελούσαν τον κύριο όγκο του φορτίου προερχόμενα από τρεις περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου, πίθοι από την Κύπρο, αμφορείς από την Πελοπόννησο, καθώς και ψευδόστομοι αμφορείς από την Κρήτη, για την αποθήκευση και τη μεταφορά λαδιού και κρασιού. Ένα μονόξυλο δεν θα μπορούσε να μεταφέρει εμπορεύματα και ανθρώπινο δυναμικό.

Το κεραμικό σύνολο των Ιρίων αποτελεί πολύτιμη απτή μαρτυρία για το θαλάσσιο διαμετακομιστικό εμπόριο στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου στο τέλος ακριβώς του 13 ου αιώνα π.Χ. Το εμπορικό πλοίο των Ιρίων ακολουθούσε, ίσως, με ενδιάμεσο σταθμό την Κρήτη ή άλλα νησιά του Αιγαίου, ένα δρομολόγιο από την Κύπρο προς την Αργολίδα. Η ιδιαίτερη σημασία του ναυαγίου για την μελέτη των εμπορικών σχέσεων μεταξύ Κύπρου και Αιγαίου οδήγησε τους ανασκαφείς στην ολοκλήρωση της μελέτης και της συντήρησης του αρχαιολογικού υλικού σε τέσσερα μόλις χρόνια μετά το πέρας της ενάλιας έρευνας. Η παρουσίασή του αποτέλεσε αντικείμενο διεθνούς επιστημονικής συνάντησης που οργάνωσε το ΙΕΝΑΕ στις Σπέτσες τον Σεπτέμβριο του 1998, ενώ το φορτίο του πλοίου εκτίθεται μόνιμα στο Μουσείο Σπετσών. (Πηγή: ΙΕΝΑΕ Ινστιτούτο Εναλίων  Αρχαιολογικών Ερευνών).

Σημ: Τη σχέση και το ρόλο που η παραγωγή και εμπορία του χαλκού διαδραμάτισε στην ανάπτυξη της κυπριακής ναυτιλίας κατά την αρχαιότητα φανερώνει το «αρχαίο ναυάγιο» (14ος-13ος αι. π.Χ.) που ανακαλύφθηκε το 1982 κοντά στις νότιες ακτές της Μ. Ασίας, κάπου ανάμεσα στην Κύπρο και στη Ρόδο. Το πλοίο φαίνεται πως είχε ξεκινήσει από την Κύπρο μεταφέροντας ένα μεγάλο φορτίο, το οποίο αποτελείτο από 200 πλάκες χαλκού, που είναι πιθανό να είχαν εξορυχτεί από τα μεταλλεία της Κύπρου, κυπριακά αγγεία, εργαλεία, όπλα, ασημένια και χρυσά αντικείμενα. Το χρυσό μετάλιον, η χρυσή καρφίτσα και κυρίως το ολόχρυσο κύπελλο, που βρέθηκαν στο ναυάγιο, οδήγησαν στην υπόθεση ότι το βασιλικό αυτό φορτίο είχε σταλεί από κάποιο Κύπριο βασιλιά. Ο χαλκός που μετέφερε το πλοίο ζύγιζε συνολικά έξι τόνους. Περισσότερα:

http://anihneftes.wordpress.com/2013/02/19/%CF%80%CE%B5%CF%81%E1%BD%B6-%CF%84%E1%BF%86%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%89%CF%82-%CF%84%E1%BF%86%CF%82-%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84/

Πώς να αντιμετωπίσετε τη γκρίνια του

 Πώς να αντιμετωπίσετε τη γκρίνια του
Γκρινιάζει για τα πάντα, ακατάπαυστα και όλες τις ώρες της ημέρας. Πού οφείλεται, όμως, η συνεχής του γκρίνια και πώς μπορείτε να τη διαχειριστείτε;
Τα παιδιά γκρινιάζουν για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Κι αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε ένα γκρινιάρικο παιδί, θα πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τους λόγους για τους οποίους γκρινιάζει, καθώς και τις διαβαθμίσεις στη συμπεριφορά του. Υπάρχουν παιδιά που κάποια περίοδο γίνονται αφόρητα γκρινιάρικα, και άλλα που απλά γεννήθηκαν έτσι. Το πρώτο, λοιπόν, που πρέπει να κάνετε είναι να παρατηρήσετε καλά τη συμπεριφορά του. Γκρινιάζει όταν θέλει να πάρει κάτι από εσάς, όταν νευριάζει, όταν δεν μπορεί να καταφέρει κάτι, όταν είναι κουρασμένο, όταν φεύγετε από το οπτικό του πεδίο ή καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας; Επίσης, σκεφτείτε πότε άρχισε να γκρινιάζει. Το τελευταίο διάστημα ή από το τότε που το θυμάστε μωρό; Όλα αυτά θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε για ποιο λόγο μπορεί το παιδί σας να συμπεριφέρεται και να αντιδρά έτσι. Πολλές φορές, ένα παιδί που ήταν χαρούμενο και ήρεμο, ξαφνικά γεμίζει ιδιοτροπίες και παράπονα. Αυτή η αλλαγή, όμως, κάπου οφείλεται. Ίσως σε μια δύσκολη περίοδο, σε μια αναπτυξιακή κρίση, σε μια μεταβατική φάση ή σε μια σημαντική αλλαγή στη ζωή του παιδιού που το έχει αναστατώσει. Επειδή, λοιπόν, αυτή η φάση είναι έντονη αλλά και πολύ καθοριστική γι' αυτό, προσπαθεί να τραβήξει όσο πιο πολύ μπορεί την προσοχή σας, αλλά και να κερδίσει τη συμπόνια σας.

Είναι θέμα χαρακτήρα;
Σίγουρα θα σας έχει τύχει να γνωρίσετε ανθρώπους γκρινιάρηδες, οι οποίοι όταν μιλάνε για τον εαυτό τους λένε «έτσι είμαι εγώ, γκρινιάρης και ιδιότροπος!». Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει και στη δική σας περίπτωση. Μπορεί δηλαδή το παιδί σας απλά να γεννήθηκε έτσι. Κάποια παιδιά αγχώνονται περισσότερο από άλλα ή, ακόμη χειρότερα, αγχώνονται με το παραμικρό. Υπάρχουν, για παράδειγμα, μωρά που διαμαρτύρονται γκρινιάζοντας για την παραμικρή αλλαγή που μπορεί να προκύψει στο πρόγραμμα ή στο περιβάλλον τους, όπως είναι μια μικρή καθυστέρηση στην ώρα του φαγητού, μια καινούργια τροφή ή μια επίσκεψη σε άλλο σπίτι! Ακόμα και μικρές αλλαγές στο χώρο του σπιτιού μπορεί να το αναστατώσουν τρομερά! Αυτό που έχει ανάγκη ένα τέτοιο παιδί είναι να υπάρχει στο περιβάλλον και στην καθημερινότητά του σταθερότητα για να μπορεί να νιώθει ασφάλεια.

Η γκρίνια ως μίμηση
Η αγαπημένη συνήθεια των παιδιών είναι να μιμούνται τους άλλους. Προτού λοιπόν αρχίσετε να σκέφτεστε γιατί το παιδί έχει γίνει γκρινιάρικο, προσπαθήστε να σκεφτείτε καθαρά και αντικειμενικά αν υπάρχει στο σπίτι σας κάποιος με παρόμοια συμπεριφορά. Αφού τα παιδιά κάνουν ό,τι βλέπουν, είναι πολύ πιθανό η γκρινιάρικη συμπεριφορά τους να είναι μίμηση μιας ενήλικης γκρινιάρικης συμπεριφοράς. Κυρίως επειδή τα πιο ισχυρά πρότυπα για ένα παιδί είναι αυτά των γονιών του και της υπόλοιπης οικογένειάς του.

«Πρόσεξέ με!»
Το πιο αποτελεσματικό μέσο για να τραβήξει ένα παιδί την προσοχή των άλλων, πέρα από το κλάμα, είναι η γκρίνια. Ποιος ενήλικος μπορεί να αντισταθεί σ' ένα παιδί που γκρινιάζει; Και ακόμα κι αν στην αρχή δείχνει δυνατός, αργά ή γρήγορα έρχεται η στιγμή που υποκύπτει! Κάθε φορά, λοιπόν, που το παιδί δεν έχει την προσοχή που θα ήθελε, βάζει τα μεγάλα μέσα. Οπότε είτε του λείπετε και θέλει να κερδίσει την προσοχή σας είτε είναι υπερβολικά προσκολλημένο πάνω σας και δεν μπορεί χωρίς την προσοχή σας ούτε στιγμή.

Πώς αντιμετωπίζουμε το μικρό γκρινιάρη;
Πολλοί γονείς αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουν όταν το παιδί τους δεν σταματάει να κλαίει και να γκρινιάζει. Σκέφτονται πως αν το μαλώσουν μπορεί να ενισχύσουν την αρνητική του συμπεριφορά, αν το αγνοήσουν μπορεί να το κάνουν να νιώσει πάρα πολύ άσχημα πληγώνοντάς το, ενώ αν του κάνουν το χατίρι μπορεί να το ωθήσουν να επαναλάβει τη συμπεριφορά αυτή την επόμενη φορά που θα θέλει να πετύχει κάτι. Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν;

Μήπως του λείπει η σταθερότητα; Ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνει ένα παιδί, καθώς και το περιβάλλον στο οποίο ζει παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη και στην εξέλιξη της προσωπικότητάς του. Ένα παιδί που από τη φύση του αναστατώνεται με τις αλλαγές πρέπει να ξέρει τι πρόκειται να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Δημιουργήστε απλούς και βασικούς κανόνες για όλα, τους οποίους όμως θα τηρείτε.

Φτιάξτε ένα σταθερό πρόγραμμα, έτσι ώστε να μη βγαίνει από τα νερά του. Προσπαθήστε να το προετοιμάζετε για τυχόν απρόσμενες καταστάσεις, όπως, για παράδειγμα, κάποια αλλαγή στο χώρο ή κάποια επίσκεψη. Έτσι θα μπορεί να νιώθει όσο γίνεται πιο ασφαλές.

Αποφύγετε τους χαρακτηρισμούς. Εκφράσεις και χαρακτηρισμοί, όπως «είσαι πολύ γκρινιάρης» ή «είσαι ανυπόφορος» δεν θα βοηθήσουν καθόλου την κατάσταση. Αν θέλετε να του μιλήσετε για το πόσο σας ενοχλεί αυτό που συμβαίνει, αναφερθείτε στην πράξη του και όχι στο ίδιο. Μπορείτε να του πείτε, π.χ., «με το να γκρινιάζεις δεν θα σε αφήσω να παίξεις άλλο», αντί να του πείτε «σταμάτα πια να είσαι γκρινιάρης». Με τον τρόπο αυτό δείχνετε στο παιδί πως δεν χαρακτηρίζετε το ίδιο, αλλά τον τρόπο και τη συμπεριφορά που χρησιμοποιεί για να πετύχει το στόχο του.

Μη διακωμωδείτε τη συμπεριφορά του. Ένα παιδί γκρινιάρικο δεν είναι σε καμιά περίπτωση αστεία υπόθεση. Γελώντας με αυτή τη συμπεριφορά του, αυτόματα του δημιουργείτε την τάση να την επαναλάβει, γιατί νιώθει πως σας διασκεδάζει και σας ευχαριστεί. Υπάρχει όμως περίπτωση να έχετε και πιο άσχημα αποτελέσματα. Μπορεί να νιώσει πως γελάτε μαζί του για να το κοροϊδέψετε, πως το υποτιμάτε, πως δεν υπολογίζετε καθόλου αυτό που σας λέει εκείνη τη στιγμή. Έτσι η γκρίνια θα συνοδευτεί από συναισθήματα απόρριψης και απογοήτευσης.

Μην το κοροϊδεύετε μπροστά στους άλλους. Πώς θα νιώθατε εσείς αν κάποιος σας κορόιδευε; Έτσι και πολύ χειρότερα θα νιώσει ένα παιδί, αφού ακόμα δεν έχει τη δική σας ωριμότητα για να σκεφτεί ποιος μπορεί να είναι ο απώτερος στόχος σας. Σε καμιά περίπτωση λοιπόν μην το κοροϊδέψετε μπροστά σε άλλους κάνοντάς το να νιώσει πως δεν το σέβεστε και δεν το αγαπάτε.

Ακούστε τι σας λέει. Δώστε του χρόνο για να σας μιλήσει, να σας πει τι θέλει. Μιλήστε διεξοδικά μαζί του γι' αυτά που το απασχολούν, το ανησυχούν, το δυσαρεστούν και το κάνουν να γκρινιάζει. Συζητώντας μαζί του και γνωρίζοντάς το καλύτερα, θα βρείτε τον τρόπο να μειώσετε τα καθημερινά του παράπονα.

Αγνοήστε την γκρίνια. Δεν είναι ανάγκη να τρέχετε κάθε φορά που σας ζητάει επίμονα κάτι. Σταματήστε να ασχολείστε τόσο πολύ με όλες του τις απαιτήσεις. Μην υποκύπτετε κάθε φορά που γκρινιάζει δίνοντάς του αυτό που θέλει. Βοηθήστε το να καταλάβει πως με το να γκρινιάζει δεν θα καταφέρει όλα όσα φαντάζεται. Αν πάλι κουράζεστε από την ασταμάτητη γκρίνια και τα τσιριχτά κλάματα, πάρτε το χρόνο σας και προσπαθήστε να ηρεμήσετε, χωρίς να νιώθετε ενοχές. Εξηγήστε του πως αυτό δεν είναι τιμωρία. Όπως όμως το παιδί σας έχει το δικαίωμα να γκρινιάζει, έτσι κι εσείς δικαιούστε να έχετε λίγο χρόνο για να ηρεμήσετε.

Με τη συνεργασία της Μαρίας Ποθητού (σύμβουλος γονέων, παιδαγωγός, συντονίστρια σχολών γονέων, μέλος του Πανελληνίου Συνδέσμου Σχολών Γονέων).

imommy

Σήμερα...20/2

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΑΓΑΘΩΝ

ο «De revolutionibus»

ο «De revolutionibus»
Κύριο λήμμα: De Revolutionibus Orbium Coelestium
Nicolai Copernici Torinensis De Revolutionibus Orbium Coelestium, Libri VI (εξώφυλλο της 2ης έκδοσης, Βασιλεία, 1566). Το έργο ζωής του Κοπέρνικου, «De Revolutionibus Orbium Coelestium Libri VI» («Έξι Βιβλία για τις Περιστροφές των Ουράνιων Σφαιρών») (Πρώτη έκδοση: Νυρεμβέργη 1543. Δεύτερη έκδοση: Βασιλεία 1566), υπήρξε το αποτέλεσμα δεκαετιών εργασίας. Ενσωματώνει περισσότερα από 1.000 χρόνια αστρονομικών παρατηρήσεων με διάφορους βαθμούς ακρίβειας. Περιέχει 100 σελίδες πινάκων με πάνω από 20.000 αριθμούς. Το έργο ξεκινούσε με πρόλογο, αρχικώς ανώνυμο[?], του Ανδρέα Οσιάνδρου, θεολόγου και φίλου του Κοπέρνικου, ο οποίος προειδοποιούσε ότι η θεωρία, εννοούμενη ως ένα απλό εργαλείο που επέτρεπε απλούστερους και ακριβέστερους υπολογισμούς, δεν είχε οπωσδήποτε και συνέπειες εκτός του περιορισμένου χώρου της Αστρονομίας. Το κυρίως έργο του Κοπέρνικου άρχιζε με το γράμμα του (νεκρού πλέον) αρχιεπισκόπου Καπύης, Καρδινάλιου Νικόλαου φον Σένμπεργκ που προαναφέρθηκε (βλ. προηγούμενη ενότητα). Στη συνέχεια, σε μία μακρά εισαγωγή, ο Κοπέρνικος αφιέρωνε το έργο στον Πάπα Παύλο Γ', εξηγώντας το κίνητρό του για τη συγγραφή του έργου ως σχετιζόμενο με την αδυναμία των παλαιότερων αστρονόμων να συμφωνήσουν πάνω σε μία επαρκή θεωρία των πλανητικών κινήσεων. Σημείωνε ότι εάν το δικό του σύστημα αύξανε την ακρίβεια των αστρονομικών προβλέψεων, τότε θα επέτρεπε στην Εκκλησία να αναπτύξει ένα ακριβέστερο ημερολόγιο. Την εποχή εκείνη, είχε θεωρηθεί αναγκαία μία τροποποίηση του Ιουλιανού Ημερολογίου, κάτι που αποτελούσε έναν από τους κύριους λόγους που η Εκκλησία χρηματοδοτούσε την αστρονομική έρευνα. Τα 6 «βιβλία» του έργου ήταν τα εξής:

Γενική εποπτεία της Ηλιοκεντρικής Θεωρίας και περίληψη της ιδέας του για το Σύμπαν.

Κυρίως θεωρητικό, παρουσιάζει τις αρχές της Σφαιρικής Αστρονομίας και ένα κατάλογο αστέρων (ως βάση για τα επιχειρήματα που αναπτύσσονται στα επόμενα βιβλία). Αναφέρεται κυρίως στις φαινομενικές κινήσεις του Ηλίου και σε σχετικά φαινόμενα. Περιγραφή της Σελήνης και των τροχιακών της κινήσεων. Η κυρίως έκθεση του νέου συστήματος. Η κυρίως έκθεση του νέου συστήματος (συνέχεια). Ουσιαστικά παρουσιάζει την τροποποίηση της θεωρίας του Πτολεμαίου για μια κινούμενη Γη. Στο μοντέλο που παρουσιάζεται, το Σύμπαν αποτελείται από 8 ομόκεντρες σφαίρες. Η εξώτατη, όγδοη σφαίρα, ήταν πάλι η σφαίρα των απλανών αστέρων, αλλά τώρα ο Ήλιος είναι ακίνητος στο κέντρο. Οι 6 γνωστοί την εποχή του Κοπέρνικου πλανήτες περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο με τη σειρά που γνωρίζουμε και σήμερα, ενώ η Σελήνη περιφέρεται γύρω από τη Γη. Επιπλέον, η φαινομενική κίνηση του Ήλιου και των απλανών γύρω από τη Γη εξηγείται από την ημερήσια περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονά της. Ο Κοπέρνικος, ωστόσο, ακολουθώντας όπως φαίνεται τον Αρίσταρχο, δεν τόλμησε να εγκαταλείψει τις κυκλικές τροχιές (οι αληθινές τροχιές των πλανητών είναι ελλειπτικές), με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να διατηρήσει τους επίκυκλους του Πτολεμαίου. Παρά το γεγονός αυτό, η μεταπήδηση από ένα γεωκεντρικό στο ηλιοκεντρικό σύστημα ήταν από μόνη της πολύ σημαντική, καθώς δημιουργούσε σοβαρό ζήτημα σχετικώς με την αξιοπιστία του Αριστοτέλη, τον οποίο η δυτική Εκκλησία είχε αναγάγει σε αλάθητο. Μάλιστα ο Κοπέρνικος έφτιαξε έναν πίνακα για το πόσο χρονικό διάστημα απαιτούνταν για κάθε πλανήτη, να κάνει έναν τέλειο κύκλο γύρω από τον ήλιο. Υπολόγισε ότι ο Ερμής χρειάζεται 87 ημέρες, η Αφροδίτη 224, η Γη 365, ο Άρης 1 έτος και 321 ημέρες, ο Δίας 11 έτη και ο Κρόνος 29 έτη. Αυτοί οι αριθμοί υπολογίστηκαν από τον Κοπέρνικο με τελείως πρωτόγονα όργανα, περίπου 100 χρόνια πριν από την ανακάλυψη του τηλεσκόπιου.

Είναι αξιοσημείωτο το ότι διασώζεται το χειρόγραφο του έργου, γραμμένο με το χέρι του ίδιου του Κοπέρνικου, πράγμα σπάνιο για επιστημονικό έργο εκείνης της εποχής. Στο χειρόγραφο, ο Κοπέρνικος γράφει καθαρά (ως άριστος γνώστης της αρχαίας ελληνικής γλώσσας) ότι είχε διαβάσει τις απόψεις του Αρίσταρχου του Σάμιου, που έθετε τη Γη να περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο, αλλά και των Πυθαγόρειων φιλοσόφων, Φιλόλαου και Ικέτα. Τον τελευταίο μάλιστα τον γράφει λανθασμένα ως «Νικέτα-Νικήτα», από προσθήκη του «ν» του άρθρου (το-ν-Ικέτα). Το απόσπασμα όμως που αναφέρει και τα ονόματα των αρχαίων σοφών αφαιρέθηκε (διαγράφηκε) από τον πιστό φίλο του Κοπέρνικου, τον Τίντεμαν Γκίζε, πριν αυτός το παραδώσει στον εκδοτικό οίκο, με αποτέλεσμα οι πρώτες εκδόσεις του «De Revolutionibus» να τυπωθούν χωρίς αυτό. Το απόσπασμα εμφανίσθηκε στις μεταγενέστερες εκδόσεις του έργου, όταν πλέον το ηλιοκεντρικό σύστημα είχε αποδοθεί στον Κοπέρνικο.

Ο τίτλος του έργου είχε από μόνος του ιστορική επίδραση, αφού έδωσε το λατινικό όνομα revolutio (περιστροφή, περιφορά) σε κάθε αιφνίδια και θεμελιώδη μεταβολή στη σκέψη ή και στην κοινωνία (από όπου και το αγγλικό και γαλλικό revolution = επανάσταση). http://el.wikipedia.org/wiki/Νικόλαος_Κοπέρνικος