ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΙΑΚΩΒΟΣ
Ιάκωβος ο αδελφόθεος
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Ιάκωβος, ο επονομαζόμενος Ιάκωβος ο αδελφόθεος και Ιάκωβος ο Δίκαιος, ήταν αδελφός του Ιησού Χριστού, κατά μία άποψη από πιθανό προηγούμενο γάμο του Ιωσήφ (οπότε ήταν ετεροθαλής αδερφός του), ενώ κατ' άλλη από τον γάμο του Ιωσήφ με τη Μαρία (οπότε ήταν αδερφός του κατά σάρκα)[1]. (Μάρκος 6:3· Γαλάτες 1:19)
Ο Ιάκωβος δεν είχε ακολουθήσει τον Ιησού κατά τη διάρκεια της εν ζωή διδασκαλίας Του. Μετά την ανάστασή
του, όμως, ο Ιησούς παρουσιάσθηκε και σε αυτόν, κάνοντας τον να
πιστέψει και στην συνέχεια να αναλάβει σημαντικό ρόλο στην εδραίωση της
πρώτης αποστολικής εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. (1 Κορινθίους 15:7· Πράξεις 15:6-29· Γαλάτες 2:9). Και πράγματι υπήρξε ένας από τους στυλοβάτες της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με τον ιστορικό Ιώσηπο, θανατώθηκε από τους Ιουδαίους με λιθοβολισμό το 62 μ.Χ. (Ιουδαϊκές Αρχαιολογίες, XX, 200). Κατ΄ άλλη εκδοχή θανατώθηκε μετά από ρίψη του από Ναό όπου κήρυττε. Σε αυτό τον Ιάκωβο αποδίδεται η προς τις 12 διασπαρμένες φυλές «επιστολή Ιακώβου».
Η μνήμη του εορτάζεται από την Λουθηρανική, την Επισκοπελιανή και την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία στις 23 Οκτωβρίου, από την Αγγλικανική στις 1 Μαΐου, και από την Καθολική στις 3 Μαΐου.
------------------------------------------
πηγή http://aktines.blogspot.gr
Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος (23 Οκτωβρίου)
Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος (23 Οκτωβρίου)
του
Κων. Α. Οικονόμου δασκάλου
ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο αποκαλούμενος και δίκαιος, είναι άγιος της Ορθοδόξου
Εκκλησίας μας, έζησε κατά την αποστολική εποχή, ενώ υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος
της εκκλησίας των Ιεροσολύμων και ο συγγραφέας της ομώνυμης Καθολικής Επιστολής
καθώς και του κειμένου της πρώτης Θείας Λειτουργίας. Έγινε μαθητής του Ιησού
μετά την Ανάσταση και πέθανε μαρτυρικά, όταν καταδικάστηκε από το συνέδριο των
Σαδδουκαίων
Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ: Α΄ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Α.
ΓΡΑΦΗ: Στην Αγία Γραφή συναντάμε συχνά την ονομασία
Αδελφόθεος, είτε για τον Ιάκωβο, είτε για τον Ιούδα, τον Ιωσή, κ.α. Οι θεωρίες
που διατυπώθηκαν για αυτή την ονομασία είναι δύο:
Σύμφωνα
με τον Ιερώνυμο, ο όρος πρέπει να κατανοηθεί ως εξάδελφοι του Χριστού, ενώ κατά
το Επιφάνιο, οι Αδελφόθεοι ήταν παιδιά του Μνήστορος Ιωσήφ από προηγούμενο γάμο
του. Η πλέον σωστή είναι του Επιφανίου. Πέραν αυτού, είναι γνωστό πως η μητέρα
του Ιησού δεν είχε άλλα δικά της παιδιά, καθώς σε μία τέτοια περίπτωση ο Ιησούς
δε θα χρειαζόταν να αφήσει τον Ιωάννη να φροντίζει τη μητέρα του, σαν γιος της,
όπως ο ίδιος τον αποκάλεσε από το Σταυρό (Ιωαν. κ΄ 4).
Αλλά
εκτός αυτού ονομάζεται Αδελφόθεος για τους εξής λόγους: “Πρώτον, για την θαυμαστή πολιτεία του και τις
πολλές αρετές του, εξ αιτίας των οποίων ονομαζόταν από όλους δίκαιος. Δεύτερον,
επειδή δεν ήταν συγκαταριθμημένος στον χορό των δώδεκα Αποστόλων και δεν είχε
το προνόμιο να ονομάζεται Απόστολος, του δόθηκε το προνόμιο να ονομάζεται
Αδελφόθεος και τρίτον, επειδή έκανε τον Χριστό συγκληρονόμο στο μερίδιο της
πατρικής περιουσίας, ενώ οι άλλοι τρεις αδελφοί του αρνήθηκαν να πράξουν το ίδιο1”.
Ετιμάτο περισσότερο από όλα τα αδέλφια του και αυτό φαίνεται και από τα όσα
λέγει ο ιερός Χρυσόστομος για τους συγγενείς του Χριστού κατά σάρκα. Ότι,
δηλαδή, ονομάζονταν από όλους τους πιστούς Δεσπόσυνοι, αλλά ο άγιος Ιάκωβος “εθεωρείτο ο πρώτος των
Δεσποσύνων απάντων”.
Ο
Απ. Παύλος μας αναφέρει ότι ο Ιησούς εμφανίστηκε μετά την ανάσταση στον Ιάκωβο
και εν συνεχεία στους αποστόλους (Α΄ Κορ. ιε΄ 7), δείχνοντάς μας έτσι
πως κλήθηκε με ιδιαίτερο τρόπο στο αποστολικό αξίωμα, όπως και ο ίδιος. Η
σημαντική θέση μάλιστα που κατείχε στη συνείδηση των μελών της αρχαίας
εκκλησίας διαφαίνεται και από τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος
χαρακτηρίζει τον Ιάκωβο ως «στύλο»
(Γαλ. β΄ 9)
και “αποστόλο”
(Γαλ. α΄ 19).
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας αναφέρει στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων πως
όταν ο Πέτρος αποφυλακίστηκε με θαυμαστό τρόπο, κατευθύνθηκε στο σπίτι της
Μαρίας της μητέρας του Μάρκου του Ευαγγελιστού, όπου τελικά ζήτησε να
απαγγείλουν τα γενόμενα και στον Ιάκωβο (Πράξεις ιβ΄ 17), ενώ όταν υποχρεώθηκε
να φύγει από τα Ιεροσόλυμα, προ του κινδύνου να συλληφθεί ξανά από τον Ηρώδη
Αγρίππα, παρήγγειλε να διηγηθούν τα συμβάντα στον Ιάκωβο και τους αδελφούς του
(Πράξεις ιβ΄ 17).
Κορυφαίοι θεολόγοι εκτιμούν πως τέτοιες κινήσεις εκλαμβάνονται ως η απαρχή της
ανάληψης των ηνίων της εκκλησίας των Ιεροσολύμων από τον Ιάκωβο.
Στην
Αποστολική σύνοδο (Πράξεις
ιε΄ 4-29), όπου χαράχθηκε μια κοινή θέση για τους εξ εθνών
χριστιανούς, ο Ιάκωβος διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο. Ο ίδιος μάλιστα, μέσα
από την περιγραφή του σχετικού χωρίου της Α. Γραφής, διαφαίνεται ως ο
επικεφαλής της συνόδου. Έτσι λαμβάνει θέση ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα με τους
εξ εθνών χριστιανούς, τασσόμενος υπέρ της άποψης που έλεγε ότι οι εξ εθνών
πιστοί να μην επιβαρύνονται με την περιτομή, αλλά να δοθεί ιδιαίτερη μνεία για
την ηθική πορεία του βίου τους και την αποχή από τα έθιμα των ειδωλολατρών (Πρ. ιε΄ 19-20),
συμφωνώντας με τη θέση του Απ. Παύλου. Ο Ιάκωβος, αντίθετα με τους υπολοίπους
Αποστόλους, φαίνεται πως δεν εγκατέλειψε τα Ιεροσόλυμα, περιορίζοντας την
αποστολική του δράση στους Ιουδαίους (Γαλ. β΄9) και μάλιστα στους
κατοίκους των Ιεροσολύμων. Οι πληροφορίες από το σημείο αυτό και μετά μέσα στην
Καινή Διαθήκη για τον Ιάκωβο σταματούν.
Β΄ ΕΞΩΒΙΒΛΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ – ΤΟ
ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ: Αρκετές πηγές, υπάρχουν σχετικά με το βίο
του Ιακώβου. Σύμφωνα με το "Καθ Εβραίους Ευαγγέλιον",
ένα από τα πολλά Απόκρυφα βιβλία, ο Ιάκωβος προετοιμάστηκε περιμένοντας
τον Ιησού με αποχή από κάθε τροφή. Το ίδιο κείμενο αποδέχεται, προφανώς
λανθασμένα, ότι έλαβε μέρος και στο Μυστικό Δείπνο. Η περίπτωση φυσικά να
εμφανίστηκε στο Μυστικό Δείπνο θεωρείται απίθανη, όχι όμως και ο ασκητικός χαρακτήρας
του που επιβεβαιώνεται και από άλλους συγγραφείς. Ο Ηγήσιππος, μέσω των κειμένων
του ιστορικού της Εκκλησίας Ευσεβίου, μας παρουσιάζει τον Ιάκωβο ως
Ναζιραίο (ένα είδος ασκητού της παλαιοδιαθηκικής εποχής) ο οποίος προσευχόταν
τόσο πολύ για το λαό, ώστε τα γόνατά του είχαν βγάλει κάλους όμοιους με
κάλους καμήλας. Το όνομα "δίκαιος", του αποδόθηκε ένεκα της ασκητικότητάς του.
Σύμφωνα με τον Κλήμη Αλεξανδρείας ο Ιάκωβος ήταν ο πρώτος επίσκοπος των
Ιεροσολύμων. Ιστορικές μαρτυρίες περί του θανάτου του Ιακώβου λαμβάνουμε από
διάφορα απόκρυφα κείμενα, τον Ηγήσιππο, τον Κλήμη Αλεξανδρείας και τον Ιουδαίο
ιστορικό Φλάβιο Ιώσηπο. Οι σημαντικότερες από αυτές είναι του Ηγήσιππου, αν
και αυτή που σήμερα προκρίνεται ως η πλέον κοντά στην αλήθεια είναι του Ιώσηπου.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Ηγήσιππο κατά την εβραική εορτή του Πάσχα,
οι Γραμματείς και Φαρισαίοι ζήτησαν από τον Ιάκωβο να σταθεί ψηλά, στο πτερύγιο
του Ναού και να αποκηρύξει την πίστη του στο Χριστό.
Ο
Ιάκωβος έπραξε όμως το αντίθετο με αποτέλεσμα να τον γκρεμίσουν και να τον
λιθοβολήσουν. Ένας ιερέας προσπάθησε να τον σώσει, αλλά ένα γναφέας (λευκαντής
υφασμάτων ή ίσως βυρσοδέψης) τον σκότωσεμε το ξύλο της δουλειάς του. Σύμφωνα με
τον πιο αξιόπιστο Ιώσηπο, έπειτα από το θάνατο του διοικητή Φήστου, ο Καίσαρας
έστειλε ως έπαρχο τον Αλβίνο. Πριν όμως φτάσει στην θέση του, ο Σαδδουκαίος
αρχιερέας Άνανος συγκάλεσε συνέδριο, το οποίο καταδίκασε τον Ιάκωβο και άλλους
λεγόμενους “ασεβείς”, σε θάνατο δια λιθοβολισμού. Οι Φαρισαίοι που ήταν
επιεικέστεροι στο γράμμα του νόμου, ενημέρωσαν τον Αλβίνο για το συμβάν, όπως
και τον Αγρίππα. Ο Αλβίνος τελικά έστειλε απειλητική επιστολή στον Άνανο, ενώ ο
Αγρίππας τον απομάκρυνε από τη θέση του, αλλά ήταν πλέον αργά. Ο Ιάκωβος είχε
μαρτυρήσει διά λιθοβολισμού2. Η μνήμη του εορτάζεται από την Εκκλησία μας δύο
φορές το χρόνο: Στις 23 Οκτωβρίου και στις 26 Δεκεμβρίου.
Γ΄ Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ:
Την μοναδική Επιστολή που συνέγραψε, την πρώτη από τις επτά συνολικά Καθολικές
που περιλαμβάνονται στον κανόνα της Κ.αινής Διαθήκης, την απευθύνει όχι προς
τους πιστούς μίας συγκεκριμένης τοπικής Εκκλησίας, αλλά προς όλους καθολικώς
τους πιστούς, προς όλους τους Ιουδαίους, που πίστευσαν στον Χριστό και ήσαν
διεσπαρμένοι σε όλα τα μέρη του κόσμου, και γι’ αυτό ονομάζεται Καθολική Επιστολή.
Η επιστολή έχει εγκύκλιο3 χαρακτηρα και γράφτηκε απευθειας στα ελληνικά γιατί
και οι αποδέκτες της μιλούσαν την ελληνική και πολλοί απ'αυτούς δε γνωρίζαν τα
Εβραϊκά. Στην Επιστολή συμπεριλαμβάνονται μικρά ανεξαρτητα θέματα που ίσως τα
είχε κηρύξει ο ίδιος. Προφανώς υπενθυνίζει τα κηρύγματά του στους παλαιούς
ακροατές του. “Στην
επιστολή αυτή διδάσκει,
πρώτον, την διαφορά που έχουν οι πειρασμοί. Ποιος πειρασμός γίνεται στον
άνθρωπο κατά παραχώρηση του Θεού και ποιος προξενείται από την επιθυμία του ανθρώπου.
Δεύτερον, ότι οι Χριστιανοί πρέπει να δείχνουν την πίστη τους όχι μόνον με
λόγια αλλά κυρίως με έργα. Τρίτον, παραγγέλλει να μη προτιμώνται στην Εκκλησία
οι πλούσιοι περισσότερον από τους πτωχούς, αλλά μάλλον να επιπλήττονται οι
πλούσιοι ως υπερήφανοι. Τέταρτον δε και τελευταίο, αφού παρηγορεί ο Άγιος
εκείνους που αδικούνται και τους παρακινεί να μακροθυμούν και να υπομένουν
μέχρι την Δευτέρα παρουσία του Χριστού, δείχνοντάς τους με το παράδειγμα του
Ιώβ το πόσον χρήσιμη είναι η υπομονή, παραγγέλλει στους ασθενείς να προσκαλούν
τους ιερείς να τους χρίουν με έλαιο (ως προτύπωση του Ιερού Μυστηρίου
του Χρίσματος). Και
όλοι οι πιστοί να προσπαθούν να επαναφέρουν στο δρόμο της αλήθειας αυτούς που
έχουν πλανηθεί από αυτή, επειδή σε αυτούς δίδεται μισθός από τον Κύριο, η άφεση
των αμαρτιών τους4”. Στο δ΄κεφάλαιο σημαντική θέση
κατέχουν θέματα όπως: “Το
ἴδιον θέλημα, οι ηδονές και η φιλία του κόσμου που συνιστούν την υπερηφάνεια. Η
ανάγκη υποταγής εις τον Θεόν. Η έννοια το ≪εγγίσατε τω Θεώ≫. Η καθαρότητα των
χειρών και η αγνότητα των καρδιών. Η Διόρθωση του κακού και η επιστροφή εις τόν
Θεόν.Η καταλαλιά εναντίον των αδελφών. Η
αυτοπεποίθηση για τα μελλοντικά μας σχέδια. Η επερχομένη ταλαιπωρία των εχόντων
τον πλούτο και η εσχατολογική της διάστασις.5”
Δ΄
Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ: Ο άγιος Ιάκωβος συνέγραψε
την πρώτη θεία Λειτουργία, η οποία είναι κατανυκτική και διασώζει τον τρόπο
λατρείας των Χριστιανών των Αποστολικών χρόνων. Τελείται και σήμερα, την ημέρα
της εορτής του, δυστυχώς σε ελάχιστους Ιερούς Ναούς, μεταξύ των οποίων και στον
καθεδρικό Ναό της πόλης μας, τον Α. Αχίλλιο, αλλά και την δεύτερη ημέρα των
Χριστουγέννων. (H Θεία Λειτουργία του Ιακώβου του Αδελφοθέου βρίσκεται σε
ηλεκτρονική μορφή στο διαδίκτυο:www.scribd.om/oikonomouon.)
Απολυτίκιο.
Ήχος δ'.
Ως του Κυρίου Μαθητής,
ανεδέξω δίκαιε το Ευαγγέλιον ως Μάρτυς έχεις το απαράτρεπτον την παρρησίαν ως
Αδελφόθεος το πρεσβεύειν ως Ιεράρχης. Ικέτευε Χριστόν τον Θεόν, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
1.
Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Επτά Καθολικαί Επιστολαί,
σελ. 2
2.
Σύμφωνα με τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο, ο θάνατος του Ιακώβου συνέβη το 62μ.Χ.
(Ιουδαϊκές Αρχαιολογίες,
XX, 200).
3.
Απευθύνεται σε πολλούς αποδέκτες ταυτοχρόνως.
4.
Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, έ.α., σελ. 2,3.
