Μωσαϊκό: "Το τέρας" Μία αληθινή ιστορία

Μωσαϊκό: "Το τέρας" Μία αληθινή ιστορία: "Το τέρας" Μία αληθινή ιστορία Μάϊος του 1962 ‘Εποχή που τα παιδιά πίστευαν σε ιστορίες με δράκους και νεράιδες Και τ...

Τα 10 βότανα που δίνουν λύσεις στην Γυναικολογία σύμφωνα με τον Ιπποκράτη

Maria Dimitriou

23 Ιουνίου στις 10:45 μ.μ. ·

Η Μαρια Γκινα κοινοποίησε ένα σύνδεσμο στην ομάδα ΑΡΩΜΑΤΑ ΒΟΤΑΝΑ ΥΓΕΙΑ.

18 Ιουνίου στις 12:22 π.μ.

 

odigos-pierias.gr

Τα 10 βότανα που δίνουν λύσεις στην Γυναικολογία σύμφωνα με τον Ιπποκράτη. | Οδηγός Πιερίας

 

Τα 10 βότανα που δίνουν λύσεις στην Γυναικολογία σύμφωνα με τον Ιπποκράτη.

• Ιούνιος 17, 2019
• , 11:20 πμ
• , Βότανα - Θεραπείες

Aριστοι γνώστες της Γυναικολογίας ήταν οι αρχαίοι Ελληνες γιατροί. Εκαναν διάγνωση ακόμη και γυναικολογικών καρκίνων, ενώ χρησιμοποιούσαν δεκάδες βότανα για κάθε νόσημα. Ο Ιπποκράτης περιγράφει μια σειρά νόσων -όπως ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας- με τρόπο, ο οποίος μοιάζει πολύ με τη σημερινή νοσολογία. Στο «Περί Γυναικείων, το πρώτον» αναφέρει χαρακτηριστικά ότι μία χρόνια εξέλκωση του τραχήλου της μήτρας μπορεί να εξελιχθεί σε καρκίνο.
Παρατηρεί, δε, ότι η χρόνια παρέκκλιση της μήτρας προκαλεί επίσχεση των έμμηνων, διόγκωση των μαστών και μικρούς όγκους. Ο Γαληνός εφάρμοσε τις αρχές του Ιπποκράτη, προχωρώντας και σε αφαίρεση του όγκου.
Οι γνώσεις σε σχέση με τη διάγνωση, συμπληρώνονται από μια σειρά θεραπευτικών παρεμβάσεων, με βότανα, τα οποία αποτελούσαν τα φάρμακα της αρχαιότητας. Μεγάλος είναι ο αριθμός των θεραπευτικών φυτών που χρησιμοποιήθηκαν διαχρονικά από θεραπευτές άλλων πολιτισμών:
Ο άκορος αφορά γυναίκες που είχαν αιμορραγία από αποβολή, ενώ το βάλσαμο και το θυμάρι όσες έχουν αμηνόρροια. Για τη διακοπή της παραγωγής γάλακτος χορηγούνται ο κισσός, η μέντα, η φασκομηλιά και το φλισκούνι, ενώ το αντίθετο αποτέλεσμα έχουν το αγιάγκαθο, η αγκινάρα, ο άνηθος, ο βασιλικός, η βατομουριά, η βρυωνία, η γκαλέγκα, το γλυκάνισο, το κάρβι, το καρότο, το κύμινο, ο μαϊντανός, ο μάραθος, η μηδική, η τριγωνέλλα και η τσουκνίδα. Για τις πλύσεις, δράση έχουν η αμαρέλιδα, η γλυκόριζα, ο ήλιος, το θυμάρι, η καρυδιά, η μπέλλα και η μολόχα και στις φλεγμονές των ωοθηκών ο απήγανος, η βελανιδιά, το βιβούρνο, η γλυκόριζα, ο ήλιος, το θυμάρι και η καρυδιά. Από τους πόνους της περιόδου ανακουφίζουν τα βότανα αγγελική, αδίαντο, άζα, άζαρο, αλχεμίλη, απήγανος, αχιλλαία, αψιθιά, βαλεριάνα, βάλσαμο, βερβερίδα, βιβούρνο, γλυκάνισο, δενδρολίβανο, δίκταμος, ερυθραία, θυμάρι, ίνουλα, καλέντουλα, κανέλα, κάππαρη, καρότο, καψέλλα, κισσός, κρεμμύδι, κρόκος, κύμινο, λάμιο, μαϊντανός, μάραθο, μελισσόχορτο, μέντα, μηκύανθος, ρίγανη και τσουκνίδα.
Τονωτικό της κύησης είναι η τριγωνέλλα, ενώ για άμβλωση χρησιμοποιούνταν το άζαρο, ο απήγανος, η άρνικα, η αψιθιά, το δενδρολίβανο, ο κρόκος και ο μαϊντανός. Τα βότανα έχουν δράση και σε μία σειρά από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως τα κονδυλώματα (βατομουριά), η λευκόρροια (αγριμόνια, αχιλλαία, βάλσαμο, βελανιδιά, ερυθραία, θυμάρι, ιτιά, καρυδιά, λάμιο και μπέλλα).
Κατά των παθήσεων των μαστών χορηγούνται ο μαϊντανός και η πουλμονάρια, για την απόφραξη των μαστών το γλυκάνισο και το γενάρι και για το πρήξιμο ο δυόσμος.
Για τα προβλήματα της μήτρας, δράση έχουν το βιβούρνο (καταπραϋντικό), η ασπερού, το λάχανο και η τριγωνέλλα (μητρίτιδα) και για τη μητρορραγία η αμαρέλιδα, η βελανιδιά, το γεράνι, το ερίγκερο, η καψέλλα, η κουμαριά, το λάμιο, το λάχανο και η τσουκνίδα.

Ποια είναι
Δέκα βότανα χρησιμοποιούσε ο Ιπποκράτης κατά των σημαντικών γυναικολογικών προβλημάτων:
Η αγριοτριανταφυλλιά δρούσε κατά των οιδημάτων, των φλεγμονών και ως εμμηναγωγό.
Η δάφνη είχε δράση σε καταστάσεις υστερίας και θεωρείτο ότι διευκολύνει τον τοκετό. Στην αρχαία Ελλάδα, ήταν ιερό φυτό αφιερωμένο στο θεό Απόλλωνα.
Ο δυόσμος χορηγούνταν από την αρχαιότητα ως καθαρτικό της μήτρας, ενώ μειώνει το πρήξιμο του στήθους από τον θηλασμό. Ως αιθέριο έλαιο, ανακουφίζει από τους πόνους της περιόδου.
Το ιεροβότανο ανήκει στο ίδιο γένος με το φασκόμηλο και χορηγούνταν κατά της στείρωσης. Το αιθέριο έλαιο μειώνει το στρες, είναι αφροδισιακό και περιέχει ορμόνες παρόμοιες των οιστρογόνων, οι οποίες είναι χρήσιμες λίγο πριν και λίγο μετά την εμμηνόπαυση.
Ο κέδρος δινόταν στις γυναίκες μετά τον τοκετό, για να περιοριστούν οι πόνοι και η αιμορραγία. Εχει δράση κατά της δυσμηνόρροιας και των προβλημάτων της ουροδόχου κύστης.
Ο μανδραγόρας είναι αναισθητικό και ισχυρό εμμηναγωγό.
Η μυρτιά χρησιμοποιούνταν για γυναικολογικές πλύσεις, ενώ ο χυμός από τα βρασμένα φύλλα της θεωρούνταν, επίσης, ότι διευκολύνει τον τοκετό. Η μύρτος ήταν αφιερωμένη στη θεά Αφροδίτη και αποτελούσε σύμβολο παρθενίας.
Η ροδιά δινόταν ως αντιεμετικό και αιμοστατικό σε γυναικολογικά και άλλα προβλήματα υγείας.
Το φασκόμηλο είναι αναλγητικό της μήτρας, ενώ βοηθά σε περιπτώσεις αμηνόρροιας και πόνων περιόδου.
ΚΥΤΤΑΡΙΤΙΔΑ
Με φύκια λύνεται το πρόβλημα των γυναικών
Φύκια κατά της κυτταρίτιδας; Γιατί όχι; Η φύση έχει την απάντηση για το πιο διαδεδομένο αισθητικό πρόβλημα των γυναικών. Αγριάδα, αγριοκαστανιά, θυμάρι, κισσός και φύκια μπορούν, επίσης, να βοηθήσουν, πάντα κατόπιν συμβουλής ειδικού.
Η κυτταρίτιδα αποδίδεται στο κακό κυκλοφορικό και στη δυσκολία αποβολής των τοξινών, τα οποία οδηγούν σε κατακράτηση υγρών και λίπους σε συγκεκριμένες περιοχές. Ορισμένα φυτά έχουν ιδιότητες οι οποίες συμβάλλουν στον έλεγχο των συγκεκριμένων προβλημάτων.
Τα φύλλα της αγριάδας περιέχουν βιταμίνες και στοιχεία, τα οποία συμβάλλουν στη διούρηση και στην αποβολή των τοξινών.
Ο χυμός λεμονιού
Ανάλογη δράση έχει και η αγριοκαστανιά, η οποία βοηθά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του κυκλοφορικού. Τα συστατικά των καρπών της συμβάλλουν στον έλεγχο δερματολογικών προβλημάτων, αναγεννώντας τα κύτταρα της επιδερμίδας.
Το βάμμα θυμαριού έχει θερμαντική δράση και η επίθεσή του στα σημεία, όπου υπάρχει κυτταρίτιδα, συμβάλλει στην αντιμετώπιση του αισθητικού αυτού προβλήματος.
Τα φύλλα του κισσού στο ζεστό νερό μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση της κυτταρίτιδας, ενώ παρόμοιο αποτέλεσμα μπορεί να υπάρξει με κρέμα, η οποία παρασκευάζεται από αμυγδαλέλαιο, κερί μέλισσας, βόρακα και βάμμα κισσού. Χρήσιμος είναι και ο χυμός λεμονιού, ο οποίος εξωτερικά λευκαίνει, μαλακώνει και καθαρίζει το δέρμα. Το λεμόνι καθαρίζει το αίμα, τονώνει τον οργανισμό και αποτρέπει τη συσσώρευση αλάτων, η οποία οδηγεί σε κατακράτηση υγρών.
Κατά της κυτταρίτιδας μπορούν, επίσης, να χρησιμοποιηθούν το αιθέριο έλαιο από γρέιπφρουτ και μανταρίνι. Θετικά είναι τα αποτελέσματα από τη χρήση φυκιών, ως κατάπλασμα ή μέσα στο ζεστό μπάνιο.
Φυτικά σκευάσματα για τις κύστες των ωοθηκών

• Μία στις δέκα γυναίκες ταλαιπωρούνται από το σύνδρομο των πολυκυστικών ωοθηκών. Εκδηλώνεται με μικρές κύστεις στις ωοθήκες και προκαλεί διαταραχές περιόδου, προβλήματα γονιμότητας, αυξημένη τριχοφυΐα, πρόσληψη βάρους και εναλλαγές στη διάθεση. Μία σειρά από βότανα μπορούν να βοηθήσουν στον έλεγχο των συμπτωμάτων του συνδρόμου.
• Οι πάσχουσες αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία οδηγούν σε αίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης και κατάθλιψη. Το βάλσαμο είναι ένα από τα καλύτερα φυτικά αντικαταθλιπτικά και μπορεί να βοηθήσει στον έλεγχο των συγκεκριμένων συμπτωμάτων, συμβάλλοντας στη μείωση της ήπιας και μέτριας κατάθλιψης.
• Ο βασιλικός δρα κατά των ανδρογόνων, μειώνοντας παράλληλα το σάκχαρο πριν και μετά το φαγητό, καθώς και τα λιπίδια του αίματος. Παρόμοιος είναι και ο ρόλος της τριγωνέλλας, η οποία συμβάλλει στην αντιμετώπιση των φλεγμονών.
• Η γλυκόριζα μειώνει την τριχοφυΐα και την ακμή, δρώντας κατά των ανδρογόνων. Αποκαθιστά την καλή λειτουργία των επινεφριδίων, επαναφέροντας την ωχρινοτρόπο ορμόνη (LH) σε φυσιολογικά επίπεδα.
• Η λυγαριά βοηθά στην αποκατάσταση της ορμονικής ισορροπίας, ιδιαίτερα τις γυναίκες που έχουν υψηλή συγκέντρωση οιστρογόνων και λιγότερη προγεστερόνη. Το συγκεκριμένο βότανο μπορεί να εξομαλύνει την περίοδο και να βελτιώσει την οφειλόμενη σε ορμονικά αίτια υπογονιμότητα. Είναι, επίσης, αφροδισιακό και βοηθά στην ανεπάρκεια του ωχρού σωματίου.
• Το «asparagus racemosus» ή «shatavari» είναι ένα αναρριχώμενο φυτό, το οποίο φύεται στη ζούγκλα της Ινδίας. Θεωρείται αναζωογονητικό των γεννητικών οργάνων της γυναίκας και χρησιμοποιείται ευρέως στη θεραπεία της υπογονιμότητας, των αποβολών και της μειωμένης ερωτικής επιθυμίας.

πηγή: origin2.ethnos.gr – enallaktikidrasi.com
 

Πέντε_Αρωματικά_Φυτά

Maria Dimitriou

2 ώρες ·

Ο Άρωμα Τσάι κοινοποίησε μια δημοσίευση στην ομάδα ΑΡΩΜΑΤΑ ΒΟΤΑΝΑ ΥΓΕΙΑ.

11 ώρες

Aroma Tea-Herbs

11 ώρες ·

#ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ #Πέντε_Αρωματικά_Φυτά. 🌱🌿 . #Aromateaherbs #Arwmaherbs #ArwmaHerbs
#Δενδρολίβανο
Το δενδρολίβανο χρησιμοποιείται αποξηραμένο σε συνταγές με κρέατα, πουλερικά, ψάρια, θαλασσινά, ομελέτες, σούπες, λαχανικά, φρουτοσαλάτες, σάλτσες και ψωμιά.

#Δυόσμος
Ο δύοσμος χρησιμοποιείται για τα φύλλα του, φρέσκα ή αποξηραμένα, στη μαγειρική σε κεφτέδες, γεμιστά, σάλτσες, κρεατόπιτες, χορτόπιτες, μυζηθρόπιτες, ροφήματα, αρωματικά ξίδια.

#Θυμάρι
Το θυμάρι χρησιμοποιείται κυρίως σε σούπες, μαγειρευτά, ψητά, σάλτσες, σαλάτες, πίτες, ψωμιά.

#Λεμονοθύμαρο
Αντίστοιχα με το θυμάρι, το λεμονοθύμαρο χρησιμοποιείται σε σούπες, μαγειρευτά, σάλτσες, σαλάτες, πίτες, ψωμιά δίνοντας μια επίγευση λεμονιού.
#Ρίγανη
Η ρίγανη, βασικό συστατικό της χωριάτικης σαλάτας, χρησιμοποιείται εκτεταμένα σε λαχανικά, σάλτσες, σούπες, κρέας, ψάρι, πουλερικά, όσπρια και ζυμαρικά.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ( 10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005)

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης

σε νεαρή ηλικία.

Αρχείο - Συλλογή :

Δανδόλειος Βιβλιοθήκη

. http://vivi.pblogs.gr/

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ( 10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005)


Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οἱ λέξεις
Να μην τις παίρνει ὁ ἄνεμος.




«Κατά καιρούς μ’ έχουν χαρακτηρίσει καθαρά πολιτικό ποιητή. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαι πολιτικός ποιητής. Είμαι ερωτικός και πολιτικός μαζί. Συνδυάζονται αυτά τα δύο. Είναι η εποχή που τα συνδύαζε αυτά τα δύο. Δηλαδή δεν μπορούσε να είναι κανείς ερωτικός ποιητής, ξεχνώντας το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής που ήταν φουντωμένα τα πολιτικά πάθη. Υπήρχε το πολιτικό στοιχείο μέσα, η έκφραση της πολιτικής, μέσα από μια ερωτική κατάσταση όμως. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουμε αυτό το πράγμα εύκολα. Γι’ αυτό αρνούμαι όλα αυτά περί “ποίησης της ήττας' και τα σχετικά. Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή, ένα άγχος για την εποχή. Όταν τελείωσε η εποχή, τελειώνει κι η ποίηση. Δεν μπορείς να γράφεις συνεχώς ποίηση. Δεν είμαι επαγγελματίας ποιητής. Αισθάνομαι την ποίηση σαν τρόπο έκφρασης επειδή δεν μπορούσα να εκφραστώ διαφορετικά. Δηλαδή ήταν η εποχή τόσο πιεσμένη, τόσο δύσκολη, που μόνο εκφράζοντας τον πόνο του μπορούσε κανείς να την αντέξει». Μανόλης Αναγνωστάκης http://tvxs.gr/

Ο Μανώλης Αναγνωστάκης (10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και μετεκπαιδεύτηκε στην Ακτινολογία στη Βιέννη. Εργάστηκε ως γιατρός στη Θεσσαλονίκη και από τα τέλη του 1978 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Πολιτικά στρατευμένος από νεαρή ηλικία στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, υπήρξε αρχισυντάκτης του φοιτητικού περιοδικού Ξεκίνημα (1944), πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου καταδικάστηκε από το στρατοδικείο σε θάνατο για την παράνομη πολιτική του δράση (1949). Το 1945 πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη εμφάνισή του στο χώρο των γραμμάτων με την ποιητική συλλογή Εποχές.

Ακολούθησαν οι Εποχές2 (εκδόθηκαν το 1948, κατά τη διάρκεια προφυλάκισης του ποιητή), οι Εποχές3 (1951), η Συνέχεια, η συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα 1941-1956 (1956), η Συνέχεια2 και η Συνέχεια3 (1962 - συμπεριλαμβάνονται στην έκδοση του 1956). Στη συνέχεια ο Αναγνωστάκης σιώπησε ποιητικά ως το 1970, οπότε δημοσίευσε ποιήματά του με τον γενικό τίτλο Ο στόχος στο συλλογικό τόμο 18 Κέιμενα. Από το 1959 ως το 1961 υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Κριτική, μέσα από τις στήλες του οποίου πρόβαλε τα σύγχρονά του ευρωπαϊκά λογοτεχνικά ρεύματα. Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Αυγή και τα περιοδικά Ελεύθερα Γράμματα, Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Ελληνικά, Διάλογος, Επιθεώρηση Τέχνης, Εποχές, Ο Αιώνας μας, Θούριος, όπου έγραψε δοκίμια, μελέτες και κριτικές βιβλίων. Ο Μανώλης Αναγνωστάκης τοποθετείται στην πρώτη μεταπολεμική γενιά της νεοελληνικής ποίησης, γενιά που σημαδεύτηκε από τον χαρακτηρισμό ποίηση της ήττας, καθώς πολλοί δημιουργοί της διέγραψαν την πορεία από την αισιόδοξη πίστη στο κομμουνιστικό όραμα στην απαισιοδοξία που προέκυψε από τη διάψευση των προσδοκιών τους.

Από  http://biblionylis.blogspot.gr/

Ειδικότερα η γραφή του Αναγνωστάκη χαρακτηρίζεται από τη σταδιακή αναδίπλωση του ποιητή σ΄έναν προσωπικό του κόσμο - στα πλαίσια του οποίου επιχειρείται η διαφύλαξη των ανθρωπιστικών συναισθημάτων και αξιών που χάνονται στο σύγχρονο κόσμο - αναδίπλωση η οποία εκφράζεται κυρίως μέσω της κατ’ επίφασιν συναισθηματικής απόστασης του δημιουργού από τα θέματα που τον απασχολούν και της συχνά επιγραμματικής διατύπωσης. Συχνή είναι επίσης στο έργο του η παρουσία της μνήμης, των αναφορών στην παιδική ηλικία και τους φίλους, της ταύτισης ποίησης και ζωής, φίλοι. Έργα του Μανώλη Αναγνωστάκη μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη και άλλους έλληνες συνθέτες και μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες.

Πέθανε στις 23 Ιουνίου του 2005.

Απρίλιος 1986. Στο Τυπογραφείο των εκδόσεων Στιγμή ο Μ. Αναγνωστάκης. Δίπλα του ο Ε. Γονατάς, η Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου και όρθιος ο Σπύρος Τσακνιάς.[πηγή: περιοδ. Αντί, τ. 527-528, 1993 ] 

http://www.greek-language.gr/

Εργογραφία (πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις) Ι.Ποίηση • Εποχές· Με δύο σχέδια του Τάκη Αλεξανδρίδη. Θεσσαλονίκη, 1945. • Εποχές2. 1948. • Εποχές3. 1951. • Η συνέχεια. 1954. • Η συνέχεια2. • Η συνέχεια3. 1962. • Ο στόχος. 1970. • Το περιθώριο ‘68-’69. Αθήνα, Πλειάς,1979. • Υ.Γ. Αθήνα, 1983 (έκδοση εμπορίου, κανονική έκδοση 1992). ΙΙ.Δοκίμια - Μελέτες - Άρθρα - Πεζά • Υπέρ και κατά, τ.Α’-Β’. 1965. • Αντιδογματικά. Αθήνα, Πλειάς, 1978. • Τα συμπληρωματικά · Σημειώσεις κριτικής. Αθήνα, Στιγμή, 1985. • Ο ποιητής Μανούσος Φάσσης · Η ζωή και το έργο του · Μια πρώτη απόπειρα κριτικής προσέγγισης. Αθήνα, Στιγμή, 1987. • Η χαμηλή φωνή ·Τα λυρικά μιας περασμένης εποχής στους παλιούς ρυθμούς · Μια προσωπική ανθολογία του Μανώλη Αναγνωστάκη. Αθήνα, Νεφέλη, 1990. ΙΙΙ. Μεταφράσεις • F.G.Lorca, Δύο Ωδές · Ωδή στον Salvador Dali · Ωδή στον Walt Whitman · Απόδοση Κλείτος Κύρου - Μανώλης Αναγνωστάκης. Θεσσαλονίκη, 1948. ΙV. Συγκεντρωτικές εκδόσεις • Τα ποιήματα (1941-1956). Αθήνα, 1956. • Ποιήματα 1941-1971. Θεσσαλονίκη, 1971.

http://www.ekebi.gr/

1961, μπροστά στα γραφεία της εφημ. Μακεδονία, με τον γιο του.
https://sarantakos.files.wordpress.com/

Ποιητική
-Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μοῦ πεῖς,
Την ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τη χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς που προκαλεῖτε
Με το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

-Το τι δεν πρόδωσες ἐσύ να μοῦ πεῖς
Ἐσύ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ἕνα προς ἕνα τα ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνεῖς ἀγορές και τα λαϊκὰ παζάρια
Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς ἀφτιά
Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα και δε μιλᾶτε.
Για ποια ἀνθρώπινα ἱερά μᾶς ἐγκαλεῖτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορεῖες πάλι, θα πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορεῖες.

Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οἱ λέξεις
Να μην τις παίρνει ὁ ἄνεμος.

Φοβάμαι


Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.




Νέοι της Σιδώνος

Kανονικά δεν πρέπει νάχουμε παράπονο
Kαλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα,
Kορίτσια δροσερά- αρτιμελή αγόρια
Γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.
Kαλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας
Tόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,
Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην Ήπειρο
Για ήρωες που σκοτωθήκαν σ' άλλα χρόνια,
Για επαναστάτες Mαύρους, Πράσινους, Kιτρινωπούς,
Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Aνθρώπου.
Iδιαιτέρως σάς τιμά τούτη η συμμετοχή
Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας
Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό- κατόπιν τούτου
Nομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω
Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε,
Kαι να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση.
(Mας γέρασαν προώρως Γιώργο, το κατάλαβες;)



Στ' Αστεία Παίζαμε…


Στ' αστεία παίζαμε!
Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας

Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας

Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε

Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.

Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας

Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη

Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα

Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;



Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας

Kλέφτες!

Στα ψέματα παίζαμε!

Θεσσαλονίκη, Μέρες τοῦ 1969 μ.Χ. Στην οδό Αιγύπτου ―πρώτη πάροδος δεξιά―
Τώρα υψώνεται το μέγαρο της Τράπεζας Συναλλαγών
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως.
Και τα παιδάκια δεν μπορούνε πια να παίξουνε από τα τόσα τροχοφόρα που περνούνε.
Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε
Τώρα πια δε γελούν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν εμπιστεύονται,
Όσα επιζήσαν, εννοείται, γιατί ήρθανε βαριές αρρώστιες από τότε
Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιώτες·
Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα οι ίδιοι στα παιδιά τους
Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα
Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους.
Προς το παρόν, στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεται Η Τράπεζα Συναλλαγών
―εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι αυτός συναλλάσσεται―
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως
―εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν―
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε κι ο Ποιητής
Η Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία, τις ωραίες εκκλησιές
Η Ελλάς των Ελλήνων.


Κάθε πρωί

Κάθε πρωί
Καταργούμε τὰ όνειρα
Χτίζουμε μὲ περίσκεψη τὰ λόγια
Τὰ ρούχα μας είναι μιὰ φωλιά από σίδερο
Κάθε πρωί
Χαιρετάμε τοὺς χθεσινοὺς φίλους
Οἱ νύχτες μεγαλώνουν σὰν αρμόνικες
-Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
(Ασήμαντες απαριθμήσεις
-Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.
Μὰ πού τελειώνει η μοναξιά;)


συνέχεια

https://homouniversalisgr.blogspot.com/2015/03/10-1925-23-2005.html?

Ashwagandha, το θαυματουργό βόταν

Maria Dimitriou

23 Ιουνίου στις 10:45 μ.μ. ·

Η Μαρια Γκινα κοινοποίησε ένα σύνδεσμο στην ομάδα ΑΡΩΜΑΤΑ ΒΟΤΑΝΑ ΥΓΕΙΑ.

20 Ιουνίου στις 1:20 μ.μ.

 

odigos-pierias.gr

Ashwagandha, το θαυματουργό βότανο. | Οδηγός Πιερίας

To Ashwagandha Withani somnifera ή αλικάκαβο είναι ένα βότανο…

Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ (23 Ιουνίου 1908 − 14 Σεπτεμβρίου 1960)

Maria Dimitriou

2 ώρες ·

 

homouniversalisgr.blogspot.com

Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ (23 Ιουνίου 1908 − 14 Σεπτεμβρίου 1960)

“Πρέπει”. Ο πιο άδειος λόγος μέσ’ στην απέραντη κενολογία της…

“Πρέπει”. Ο πιο άδειος λόγος μέσ’ στην απέραντη κενολογία της ανθρώπινης γλώσσας.

Ο Μ[ΙΤΙΑ] ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Δημήτρη Ροδόπουλου) γεννήθηκε στην Αθήνα, ένα από τα πέντε παιδιά του Γεώργιου Ροδόπουλου και της Ανθής το γένος Μουλούλη. Ο πατέρας του καταγόταν από οικογένεια γαιοκτημόνων της Πάτρας, ήταν δικηγόρος και πολιτικός και διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας και διοικητής της Τράπεζας Κρήτης. Λόγω των συνεχών μεταθέσεών του, η οικογένεια έζησε σε διάφορες επαρχιακές πόλεις της Ελλάδας. Ο Καραγάτσης πέρασε μέρος των παιδικών του χρόνων στη Λάρισα ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές του το 1924 στη Θεσσαλονίκη και τον ίδιο χρόνο έφυγε για σπουδές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γκρενόμπλ. Το 1925 επέστρεψε στην Ελλάδα και συνέχισε τις σπουδές του στα τμήματα Νομικής (αποφοίτησε το 1930) και Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών (αποφοίτησε το 1931) του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1931 ως το 1939 (χρονιά θανάτου του πατέρα του) εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος ανώνυμης ασφαλιστικής εταιρείας. Παράλληλα εργάστηκε ως δημοσιογράφος στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο (Βραδυνή, Πρωία, Νέα Εστία κ.α.) και ταξίδεψε σε πολλές χώρες. Το 1946 πέθανε η μητέρα του, στη μνήμη της οποίας αφιέρωσε το μυθιστόρημα Ο μεγάλος ύπνος.

 Από το 1952 εργάστηκε στη διαφημιστική εταιρεία ΑΔΕΛ, της οποίας διετέλεσε και διευθυντής και συμμετείχε στις εκλογές του 1956 και 1958 με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 52 χρόνων · έπασχε από την καρδιά του από το 1958. Ο Μ.Καραγάτσης πρωτοεμφανίστηκε στο λογοτεχνικό χώρο του 1927 με τη συμμετοχή και βράβευσή του (με τον Α΄ Έπαινο) στον Α΄ Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Νέας Εστίας με το διήγημα Η κυρία Νίτσα. Η μετέπειτα πορεία του τον ανέδειξε ως έναν από τους πολυγραφότερους συγγραφείς της γενιάς του Τριάντα. Ασχολήθηκε με την πεζογραφία (μυθιστόρημα - διήγημα - νουβέλα), το θέατρο, τη λογοτεχνική μετάφραση, τη θεατρική κριτική, την ταξιδιωτική λογοτεχνία, την ιστορία. Από το πεζογραφικό του έργο σημειώνουμε ενδεικτικά τα Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν, Η μεγάλη χίμαιρα, Το μπουρίνι, Σέργιος και Βάκχος, Ο Κίτρινος φάκελλος. 

ΑΠΟ  http://www.ethnos.gr/

Το έργο του τοποθετείται συμβατικά στα πλαίσια του ρεαλισμού, με έντονη ωστόσο την παρουσία ιδεαλιστικών και λυρικών εξάρσεων. Κυρίαρχη είναι επίσης η ψυχολογική εμπλοκή του συγγραφέα στον κόσμο των ηρώων του και στις ακραίες καταστάσεις που βιώνουν, στα πλαίσια μιας προσπάθειας αναθεώρησης και σκόπιμης επανερμηνείας της ιστορίας με λογοτεχνικά μέσα με στόχο τον προσδιορισμό της νεοελληνικής ταυτότητας και την κριτική της σύγχρονής του κοινωνικής πραγματικότητας.

Το ψευδώνυμο Καραγάτσης προήλθε από το δέντρο πτελέα ή καραγάτσι στο εξοχικό της οικογένειάς του στη Ραψάνη της Θεσσαλίας, όπου περνούσε τα περισσότερα εφηβικά καλοκαίρια του. Εκεί συνήθιζε να διαβάζει καθισμένος κάτω από ένα καραγάτσι που βρισκόταν στον περίβολο της εκκλησίας του χωριού. Το «Μ.» του ψευδωνύμου του προήλθε πιθανότατα από το ρώσικο όνομα «Μίτια» (ρωσική εκδοχή του Δημήτρης), με το οποίο τον αποκαλούσαν φίλοι και συμφοιτητές του, λόγω της μεγάλης του αγάπης για τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ιδιαίτερα για το έργο Αδερφοί Καραμάζοφ. Το γεγονός ότι υπέγραφε τα έργα του ως «Μ. Καραγάτσης» προκάλεσε σύγχυση σε αρκετούς φιλολόγους, που συχνά ερμήνευαν το «Μ» ως Μιχάλης, λόγω των ηρώων του, Μιχάλη Καραμάνου (στον Γιούγκερμαν) και Μιχάλη Ρούση (στον Μεγάλο ύπνο), που θεωρούνται περσόνες του συγγραφέα

Ντυμένος συνταγματάρχης Λιάπκιν στο δικό του μπαλκόνι, στο σπίτι τους στην πλ. Αμερικής     ΑΠΟ  http://www.enet.gr/

Εργογραφία

(πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις)

Ι.Μυθιστορήματα

• Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν. Αθήνα, Δημητράκος, 1933.

• Χίμαιρα. Αθήνα, έκδοση του περ. Νέα Εστία, 1936 (και αναθεωρημένη έκδοση με τίτλο Η μεγάλη Χίμαιρα, Αθήνα, Μαυρίδης, 1953).

• Τα στερνά του Γιούγκερμαν. Αθήνα, Πυρσός, 1941.

• Λειτουργία σε λα ύφεσις· Ξυλογραφίες Λουκίας Μαγγιώρου. Αθήνα, Γλάρος, 1943.

• Νυχτερινή ιστορία. Αθήνα, Γλάρος, 1943.

• Ο κοτζάμπασης του Καστρόπυργου. Αθήνα, Αετός, 1944.

• Ο μεγάλος ύπνος. Αθήνα, Ίκαρος, 1946.

• Ο κόσμος που πεθαίνει· Αίμα χαμένο και κερδισμένο· Μυθιστόρημα. Αθήνα, Ίκαρος, 1947.

• Βασίλης Λάσκος. Αθήνα, Αετός, 1948.

• Τα στερνά του Μίχαλου. Αθήνα, Αετός, 1949.

• Άμρια Μούγκου (Στο χέρι του Θεού). Αθήνα, Ίκαρος, 1954.

• Ο θάνατος κι ο Θόδωρος· Τραγωδία μεν αλλά με πολλά κωμικά στοιχεία γραμμένη από τον Μ.Καραγάτση κατά τον τρόπο όχι του θεατρικού έργου αλλά του κινηματογραφικού σεναρίου. Αθήνα, Έχιδνα, 1954.

• Ο κίτρινος φάκελλος. Αθήνα, Εστία, 1956.

• Σέργιος και Βάκχος. Αθήνα, Δίφρος, 1959.

• Το 10. Αθήνα, Εστία, 1964.

• Ο μικρός Σέργιος και Βάκχος. Αθήνα, Εστία, 1973.

• Στρατής Μυριβήλης – Μ.Καραγάτσης – Άγγελος Τερζάκης – Ηλίας Βενέζης, Το μυθιστόρημα των τεσσάρων. Αθήνα, Εστία, 1979.

ΙΙ.Διηγήματα - Νουβέλες

• Το συναξάρι των αμαρτωλών. Αθήνα, Γκοβόστης, 1935.

• Η λιτανεία των ασεβών. Αθήνα, Γκοβόστης, 1940.

• Το χαμένο νησί· Φανταστική νουβέλα· Ξυλογραφίες Γ.Βελισσαρίδη. Αθήνα, Αετός, 1943.

• Το μπουρίνι· Ξυλόγραφίες Λουίζας Μοντεσάντου. Αθήνα, Γλάρος, 1943.

• Ο τρελός με τα κουδούνια. Αθήνα, Γλάρος, 1944.

• Πυρετός. Αθήνα, Δημητράκος, 1945.

• Το νερό της βροχής. Αθήνα, Αετός, 1950.

• Η μεγάλη λιτανεία. Αθήνα, Εστία, 1955.

ΙΙΙ. Ιστορία

• Η Ιστορία των Ελλήνων Α΄· Ο αρχαίος κόσμος. Αθήνα, Αετός, 1952.

ΙV. Ταξιδιωτική λογοτεχνία

• Από Ανατολή σε Δύση· (ταξιδιωτικά κείμενα). Αθήνα, Καστανιώτης, 1991

• Περιπλάνηση στον κόσμο. Ταξιδιωτικές εντυπώσεις (επιμ. Άντειας Φραντζή). Αθήνα, Εστία, 2003.

V. Διασκευές

• Ο πόλεμος της Τροίας και οι περιπέτειες του Οδυσσέα. Αθήνα, Εστία, 2004.

VI. Συγκεντρωτικές εκδόσεις

• Το μεγάλο συναξάρι. Αθήνα, Αετός, 1952.

• Νεανικά κείμενα · επιμέλεια Στρατή Πασχάλη. Αθήνα, Εστία, 1985.

• Νεανικά διηγήματα· Εισαγωγή και φιλολογική επιμέλεια Βαγγέλης Αθανασόπουλος. Αθήνα, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1993.

• Κριτική Θεάτρου 1946-1960. Αθήνα, Εστία, 1999.

ΒΙΒΛΙΑ 

Η μεγάλη χίμαιρα

"Η μεγάλη χίμαιρα" είναι ένα λεπτομερές ψυχογράφημα. Ο συγγραφέας καταπιάνεται με ένα γυναικείο χαρακτήρα και τον αναλύει συστηματικά. Η ιστορία της Μαρίνας, μιας νεαρής Γαλλίδας που ερωτεύεται, παντρεύεται και ακολουθεί τον άνδρα της στη Σύρα, στο πατρικό του σπίτι της Επισκοπής. Εκεί ζει, κάτω από τον βαρύ, αποδοκιμαστικό ίσκιο της πεθεράς της. Καθώς η Μαρίνα συνδέει την τύχη της με τα βαπόρια του άνδρα της, κάθε ψυχική της αναταραχή έχει περίεργες συνέπειες πάνω στη ζωή τους. Όταν έρχεται η οικονομική καταστροφή που είναι συνδεδεμένη με την ψυχική φθορά της ηρωίδας, τότε όλα μπαίνουν στο φαύλο κύκλο του έρωτα και του θανάτου.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 

Τον κοιτάει. Είναι νέος - πολύ νέος για καπετάνιος - ως τριάντα χρόνων. Όμορφος άντρας, με κορμί αρμονικό και πρόσωπο αδρό μα γλυκό, όπου γυαλίζουν δυο μάτια χρυσαφιά, χαμογελαστά και εξυπνότατα. «Ένας Έλληνας. Έτσι πάντα φανταζόμουν τους Έλληνες. Πρέπει να του μιλήσω ελληνικά».
- Ναουκλερέ καλέ καγκατέ, Χαϊρέ! Ο καπετάνιος σαστίζει.
- Παρντόν, μαμζέλ. Δεν καταλαβαίνω τι λέτε. Μιλώ γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά...
- Πώς! Ελληνικά δεν ξέρετε;
- Διάβολε! Είμαι Έλληνας.
- Η φράση που σας είπα είναι ελληνική. Αρχαία ελληνική.

- Δεν αποκλείεται. Αλλά...
- Τι εννοείτε; Σας βεβαιώνω ότι γνωρίζω πολύ καλά τη γλώσσα των προγόνων σας.
- Εγώ ομολογώ πως δεν είμαι τόσο δυνατός στη γλώσσα των προγόνων μου. Έχετε την καλοσύνη να ξαναπείτε τη φράση;
- Ευχαρίστως. Ναουκλερέ καλέ καγκατέ, Χαϊρέ!
Ο καπετάνιος αναστενάζει, πολύ στενοχωρημένος. Βγάζει από την τσέπη του ένα 
σημειωματάριο και ένα μολύβι.
- Παρακαλώ, δεν την γράφετε εδώ; Άμα την δω γραμμένη, ίσως την καταλάβω...
Με χέρι νευρικό, γράφει τη φράση. Ο καπετάνιος τη διαβάζει, και ξεσπάει σε γέλιο ομηρικό.
- Ναύκληρε καλέ καγαθέ, χαίρε! Έτσι προφέρεται, κι όχι όπως το είπατε.
- Μιλώ με την ερασμιακή προφορά. Η δική σας, καθώς βλέπω, είναι εντελώς αλλιώτικη.
- Είναι η σωστή. Μου την εξήγησε ο μικρός αδερφός μου, ένας νέος με μεγάλη μόρφωση. Το αποδείχνει, λέει, η μετρική, η προσωδία... Απόμειναν σιωπηλοί. Κοιτάζονταν και χαμογελούσαν. Κι η Μαρίνα είπε:
- Με συγχωρείτε που σας ενοχλώ, μα δεν έτυχε ποτέ να γνωρίσω Έλληνες. Είδα, λοιπόν, το πλοίο σας, το «Ιμαϊρά»...
- Πώς είπατε; Ιμαϊρά;
- Βεβαίως. Έτσι δε λέγεται το πλοίο σας;
- Όχι, δεσποινίς. Λέγεται Χίμαιρα. Χίμαιρα.http://bikiropoulos.blogspot.gr/

Γιούγκερμαν

Η ζωή και οι περιπέτειες του Βασίλη Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν, γόνου μιας πλούσιας φιλανδικής οικογένειας, που έχει πάρει το δρόμο του γλεντιού, του ποτού, του χαρτοπαιγνίου, της απάτης και του εκβιασμού, και τον οποίο η ρωσική επανάσταση και άλλα γεγονότα τον οδηγούν ως τον τόπο μας. 

Στην Ελλάδα, ενώ σκοπεύει να εξακολουθήσει την ύποπτη δράση του, προσλαμβάνεται σε μια τράπεζα, γίνεται ανώτατος υπάλληλός της και καταλήγει οικονομική προσωπικότητα μεγάλης ολκής -πλουσιότατος, ισχυρός, πλην δυστυχισμένος.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 

[Οι συντροφιές και τα γλέντια του Γιούγκερμαν]

Ο Γιούγκερμαν, άψογος στο χώρο της εργασίας του, εξακολουθεί, τον πρώ­το τουλάχιστον καιρό, να είναι αχαλίνωτος στην ιδιωτική του ζωή. Μέθυσος και γυναικάς, αναζητούσε τους συντρόφους του για τα γλέντια στον Πειραιώτικο υπόκοσμο. Στο παρακάτω απόσπασμα βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο διασκέδαζε ο ήρωας με τη συντροφιά του καθώς και μια εικόνα από τη ζωή των νεόπλουτων κατοίκων της Αθήνας την πρώτη δεκαετία του μεσοπολέμου.

Σ' αυτά τα γλέντια είχε σύντροφο κάποιο Γιάννη Μόγια, έναν τύπο του λιμανιού, κάτι ανάμεσα σημειωτή εμπορευμάτων και πράχτορα φορτηγίδων. Μεγάλη λέρα, απ' το λιγδωμένο καπέλο και τα βρωμερά πόδια του ως τα βάθη του παρασυνειδήτου του. Είχ’ ένα μούτρο κρύο, κτηνώδες, στερημένο απ' την έκφραση των ματιών (φορούσε μέρα νύχτα μαύρα γυαλιά, γιατί έπασχε από τραχώματα). Η κουβέντα του ήταν γοργή, ξερή, ειπωμένη με φωνή βραχνιασμένου τενόρου. Δεν χαμογελούσε ποτέ· μα κι ούτε έδειχνε ποτέ θυμό η μορφή του, η τυποποιημένη σε μάσκα απάθειας. Κυκλοφορούσε πάντοτε με μια μεγάλη μοτοσικλέτα, που την έτρεχε δαιμονισμένα [...] Ήταν σκληρός κι απάνθρωπος με τις κοινές γυναίκες. Ήξερε να τις τυραννά με τη διεστραμμένη επιβολή του, με τις καταχθόνιες απειλές του και, αν το 'φερνε η ανάγκη, με το πιστόλι του. Σήκωνε το χέρι για το τίποτα, για το έτσι' και το κατέβαζε μ’ ορμή στα φτιασιδωμένα μούτρα, δέρνοντας για γούστο, για ένα ναι ή ένα όχι. Έπαιρνε ξωπίσω του, υπασπιστή και γελωτοποιό, το Νάσο τον καμπούρη, έν’ αποτρόπαιο έκτρωμα με κεφάλι καραγκιόζη και χέρια χιμπατζή, κρεμασμένα ως τη γη. Ο καμπούρης συμπλήρωνε το Μόγια σε κυνισμό και λαγνεία [...]

Αυτοί οι δυο ήσαν η ταχτική παρέα του Γιούγκερμαν. Τους γνώρισε κάποιο βράδυ, στο Ιντερνασιονάλ·* έσμιξαν αμέσως τα χνώτα τους και γίνηκαν αχώριστοι. Εκείνο τον καιρό (κατά το 1921) τα μέρη της Αθήνας και του Πειραιά όπου μπορούσες να διασκεδάσεις ήσαν λιγοστά. Ο πόλεμος της Μικρασίας συνεχιζόταν αβέβαιος, κρατώντας τον κόσμο σ’ εκνευρισμό. Στο αναμεταξύ οι νεόπλουτοι, μπουχτισμένοι από ευκολοκερδισμένο παρά και λιμασμένοι από μακροχρόνια νηστεία, το 'χαν ρίξει έξω. Γινόταν ένα γλέντι αλλιώτικο, ούτε πρωτόγονο ούτε συμβατικό, μα κάτι το άτοπο, το χυδαίο. Πρόβαλαν μέσα στην ξαφνιασμένη κοινωνία της Αθήνας άνθρωποι άγνωστοι, μυστήριοι, που κανείς δεν ήξερε πούθε βαστούσε η σκούφια τους, με τις τσέπες φίσκα στο χρήμα και δίχως συναίσθηση τι πάει να πει χρήμα. Σπαταλούσαν ποσά αφάνταστα σ’ ένα γλέντι κακόγουστο κι άνοστο, μη λογαριάζοντας τίποτα, μην ξέροντας πώς να διαθέσουν τα εκατομμύριά τους. Βασική προϋπόθεση του γλεντιού ήταν ν’ αποχτήσουν αμερικάνικο αυτοκίνητο και να τριγυρνάν στους ανύπαρχτους τότε δρόμους της Αττικής, αράζοντας σε ξωτικά λιμάνια ­Ραφήνα και Σκαραμαγκά - που ο μη εκατομμυριούχος μονάχα στ' όνειρό του μπορούσε να τα ιδεί. Ήσαν εκεί κάτι βρωμοταβέρνες, που παρίσταναν τα κέντρα πολυτελείας, που πουλούσαν τα τηγανητά μπαρμπούνια και τον μποτιλιαρισμένο σταφιδίτη σε τιμές αστρονομικές.

Είχαν και κάτι βρωμερές «αίθουσες δι’ οικογενείας» με μοναδική επίπλωση ένα ντιβάνι ξεχαρβαλωμένο από τα’ αμέτρητα αγκαλιάσματα της πελατείας.

Ivτερνασιoνάλ: κακόφημο κέντρο διασκέδασης στην Τρούμπα του Πειραιά.

http://users.sch.gr/

Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν

Η πρώτη κριτική για τον "Συνταγματάρχη Λιάπκιν"

"Οι "λευκοί Ρώσοι" που έχουν καταφύγει στην Ελλάδα αρχίζουν ν' απασχολούν και την φιλολογία μας με την περιπέτεια και το δράμα της ζωής των. Ο "συνταγματάρχης Λιάπκιν" είναι ο τίτλος νουβέλας ενός νέου λογοτέχνου που παρουσιάζεται με το ψευδώνυμο Μ. Καραγάτσης.

Η όλη σύνθεσις του έργου αυτού φανερώνει διηγηματογράφο με ζωηρή έμπνευση [...]. Αν και η διάθεση του είναι επαναστατική, εν τούτοις δεν κάνει φιλολογία πολιτική. Τον ενδιαφέρουν περισσότερο τα πράγματα, η μοίρα των προσώπων, η ζωή των, οι ανυψώσεις και οι καταπτώσεις των, το θλιβερό κατάντημα των.

Στην πνευματική δημιουργία του είναι φανερό ότι έχει επιδράσει η ρωσική φιλολογική τεχνοτροπία, η σχολή της. [...] Είναι ένας αξιοπρόσεκτος μαθητής της. [...] Έργον ζωντανής φαντασίας, μια γνήσια φιλολογική σύνθεσις".

Μιχ.Ροδάς "Νέα Βιβλία. Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν"

"Ελεύθερον Βήμα", Τρίτη 28 Μαρτίου 1933

Ο κίτρινος φάκελος

Αν ο φίλος σας δολοφονήθηκε με γεια και χαρά του δολοφόνου! Έκανε δουλειά αριστοτεχνική. Τόσο αριστοτεχνική που, παρ' όλες τις δικαιολογημένες αμφιβολίες μας, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε την άποψη της αυτοκτονίας. Να, ο λόγος που δεν τόλμησα να εκμυστηρευθώ στον εισαγγελέα τις υποψίες μου, για να διαταχθεί τακτική ανάκριση. Κίνδυνος ήταν να γελοιοποιηθώ, να χαντακώσω τη σταδιοδρομία μου, έτσι γυμνός που ήμουν από στοιχεία... Η αρμοδιότητά μου σαν αστυνομικού σταματάει εδώ, κι αρχίζει η δική σας, σαν μυθιστοριογράφου. Γιατί δεν γράφετε ένα μυθιστόρημα;

Το 10

"Το 10" αποτελεί κρίσιμη καμπή στο έργο του Μ. Καραγάτση και είναι ατυχές γεγονός ότι ο θάνατος του συγγραφέα ματαίωσε αμετάκλητα την ολοκλήρωσή του. Για πρώτη φορά ο Καραγάτσης αποστασιοποιείται πλήρως από τους ήρωές του και πλάθει τη μυθιστορηματική του ύλη με χέρι άφοβο έμπειρου τεχνίτη. Δεν υπάρχει εδώ προσωπική εμπλοκή του συγγραφέα, συμμετοχή του στα δρώμενα μέσ' από προσωπεία, αυτοβιογραφικές προβολές, ταυτίσεις, ευνοημένους χαρακτήρες. Υπάρχει συγγραφική διαύγεια, σιγουριά, ψυχρότητα ή και σκληρότητα. Το μέγα πλήθος των προσώπων που κατοικεί στο 10, τη λαϊκή πολυκατοικία του Πειραιά, κινείται με εξαιρετική ακρίβεια και άσφαλτους υπολογισμούς από συγγραφέα που διεκδικεί την ιδιότητα του παντεπόπτη. Έργο ωριμότητας, αυστηρό, βαθύτατα πικρό και απαισιόδοξο, χαρτογραφεί και ανατέμνει τη νεοελληνική κοινωνία της δεκαετίας του '50 με πρωτοφανή και προφητική (αν κρίνουμε τη σημερινή κοινωνική αποσύνθεση) οξυδέρκεια.
Άρης Μπερλής, "Μ. Καραγάτσης", στο "Η μεσοπολεμική πεζογραφία", τ. Δ΄, Εκδόσεις Σοκόλη 1992.

Με την κόρη του  Μαρίνα Καραγάτση σε μπιραρία στο Μόναχο.

http://www.lifo.gr/

ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://nikoskarageorgos.wordpress.com/

                                                     Συνέντευξη στον Καραγάτση

Από τον Παντελή Λίβρο.

Ήθελα πολλά χρόνια να πάρω αυτή τη συνέντευξη, ίσως από τις πρώτες στιγμές που έκανα το πρώτο μου ασήμαντο ρεπορτάζ κι έγραψα τις αρχικές μου αράδες σε κάποιες καταχωνιασμένες στήλες της εφημερίδας που πρωτοεργάστηκα. Μετά την εφηβεία που διήρκεσε λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο και ως τα εικοσιεπτά μου είχα διαβάσει όλα τα μυθιστορήματά του. Τον διάβασα μανιωδώς δύο και τρεις φορές εκστασιασμένος από την ανεξάντλητη φαντασία του, αισθάνθηκα να συντροφεύω τους ήρωες του, τους ένοιωσα οικείους. Δίσταζα όλο αυτόν τον καιρό ν’ αποταθώ σ’ αυτόν έχοντας δύο σκέψεις να φράζουν την επιθυμία μου. Τον άπειρο θαυμασμό μου, που γέμιζε με τρόμο την πιθανότητα μιας κατά πρόσωπο συνάντησης με τον λογοτεχνικό ογκόλιθό του και τις διάσπαρτες φήμες που κυκλοφορούσαν για τον αστάθμητο χαρακτήρα του. Προσπαθώντας να ζυγιάσω τους φόβους με τις επιθυμίες μου, ζήτησα εντέλει μια συνάντηση μαζί του η οποία έγινε αμέσως αποδεκτή και κανονίστηκε μέσα σε λίγες μέρες στο σπίτι του κι έδρα της εργασίας του.

Ήταν Σάββατο κατά τις εννιά.

Έφτασα συνεπής, χτύπησα το κουδούνι κι ανέβηκα τις σκάλες ώσπου αντίκρισα μια μισάνοιχτη πόρτα δίχως κανένα φιλόξενο πρόσωπο να ξεπροβάλει πίσω της. Χτύπησα πάνω της απαλά τα δάχτυλά μου κι άκουσα μια τραχιά νευρική φωνή:

- Περάστε κύριε.

- Καλησπέρα, άφησα να ξεφύγει απαλόηχα και λίγο ντροπαλά.

- Πώς είπαμε ότι σας λένε;

- Λίβρο, Παντελή Λίβρο, κύριε Καραγάτση.

- Ναι, μάλιστα ο κ. Λίβρος. Περάστε, καθίστε.

Εκείνος στριφογυρνούσε αδιάκοπα μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα σκορπώντας μια ένταση στο χώρο που δύσκολα σου επέτρεπε να κουκουλωθείς μέσα στην προετοιμασία που ’χες κάνει. Ξαφνικά σταμάτησε, έδειξε το γραφείο του και χωρίς άλλη κουβέντα βρεθήκαμε εκεί καθισμένοι αντίκρυ.

- Λοιπόν; μου λέει, ανάβοντας άλλο ένα τσιγάρο.

- Λοιπόν; του λέω.

- Λοιπόν, τι θα θέλατε; μου λέει. Αυτό το «λοιπόν» λες και δεν απευθυνόταν σε μένα έτσι όπως το ξεστόμισε, με το ανταριασμένο βλέμμα που είχε. Σαν να το απεύθυνε στον εαυτό του σε στιγμή οξείας έντασης όπου στο συγγραφικό μυαλό του εκτυλισσόταν ήδη ένας διάλογος από κάποιο μυθιστόρημα που ’χε στα σκαριά.

- Είναι μεγάλη χίμαιρα η ζωή κε Καραγάτση, μεγάλη κι άπιαστη;

- Εννοείτε η γεύση της ευτυχίας από την ζωή απ’ ότι καταλαβαίνω κι όχι η ζωή αυτή καθεαυτή.

- Ήθελα να πω…

- Δεν χρειάζεται. Ακούστε. Έχετε διαβάσει το ομώνυμο βιβλίο μου. Για να έρχεστε προφανώς θα το ’χετε κάνει. Η ζωή δεν είναι χίμαιρα, είναι κάτι χειροπιαστό απ’ όλους τους ανθρώπους. Δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να πεις ότι η ζωή είναι χιμαιρική. Μπορείς όμως με βεβαιότητα να πεις ότι είναι δραματική. Έχει όλες τις θεατρικές υφέσεις κι εξάρσεις, έχει τους από μηχανής θεούς της. Χίμαιρες είναι οι εικόνες που χτίζουν οι άνθρωποι, οι προσδοκίες τους που προβάλλονται σαν τα πεινασμένα κενά τους πάνω στους άλλους και διαρκώς ματαιώνονται. Αυτή είναι η χίμαιρα κε Λίβρο. Η χίμαιρα του ανθρώπου και όχι της ζωής. Γιατί αναμφίβολα ζωή υπάρχει, ο άνθρωπος όμως όπως τον καταλαβαίνουμε υπάρχει; Ή μήπως είναι δημιούργημα δικό μας;

Αποσώνει την τελευταία φράση του έχοντας στυλωμένο το βλέμμα του πάνω στο δικό μου. Τον κοιτάζω κι εγώ κατάματα ενώ ο απόηχος των λόγων του κουνάει τα σωθικά μου. Συνεχίζει επίμονα να βυθίζει το βλέμμα του μέσα στα κατάβαθά μου.

- Θα θέλατε να μου πείτε πως εμπνευστήκατε και πως τελικά σχεδιάσατε τον Κίτρινο Φάκελο;

- Θα θέλατε να μου πείτε εσείς πως στήσατε το πρώτο σας ρεπορτάζ;

- Δεν είναι το ίδιο.

- Κάνετε λάθος. Τι χρειαστήκατε για να το φτιάξετε;

- Τι χρειάστηκα;

- Ναι.

- Τίποτα ιδιαίτερο απ’ ότι θυμάμαι, μόνο την ανάγκη να αναπαραστήσω ακριβώς αυτό που συνέβαινε.

- Άρα έπρεπε να έχετε λεπτή παρατηρητικότητα, σωστά; Και μια σχετική ευχέρεια λόγου για να το αποδώσετε. Σωστά;

- Ε, σωστά.

- Το ίδιο λοιπόν έκανα κι εγώ. Μόνο που το έκανα με τον κάθε διπλανό μου άνθρωπο κι όχι μόνο μ’ αυτόν που θα μπορούσε ν’ αποτελέσει είδηση. Παρατήρησα κύριο Λίβρο τους ανθρώπους. Τους μελέτησα. Κάθε αντίδρασή τους, κάθε τους χαρά και λύπη. Θέλετε να με πείτε ωτακουστή ή αυτήκοο μάρτυρα, το ζητούμενο είναι ότι κάπου έβαλα μια παύση στη ζωή μου για να δω, ν’ ακούσω, να οσφρανθώ. Δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω. Απλά έβαλα σε παύση για λίγο τη ζωή μου δίνοντας προτεραιότητα στα κελεύσματα των διπλανών μου. Και πιστέψτε με. Άκουσα και είδα πολλά. Αυτά άλλωστε διαβάζετε στα μυθιστορήματά μου. Έτσι δημιουργήθηκε ο Κίτρινος Φάκελος, αλλά κυρίως ο «Γιούγκερμαν». Μια ζωή ζωγράφιζα με λέξεις, ανθρώπινους χαρακτήρες που περιδιάβαιναν γύρω μου και σκουντούσαν την πλάτη μου για λίγη προσοχή. Περισυνέλεγα όλα αυτά τα περιστατικά, τις καθημερινές συμπεριφορές, τα διαφορετικά πρόσωπα κι ύστερα τα στριφογύριζα όλα στο μυαλό μου γράφοντας και σκίζοντας. Έχτιζα τους ήρωες μου λίγο με πραγματικότητα και λίγο με φαντασία. Εκεί που τερμάτιζε η εμπειρία από την πραγματικότητα, άρχιζε να ξεδιπλώνεται το φανταστικό. Ήξερα π.χ. τον κακότροπο χαρακτήρα του περιπτερά προς τους πελάτες του, τον εθισμό του στο τσιγάρο, την ασυνέπειά του ως προς τις ώρες που άνοιγε κι έκλεινε το περίπτερο. Εκεί τελείωναν οι πληροφορίες μου γι’ αυτόν. Το πώς συμπεριφερόταν αυτός ο άνθρωπος στη γυναίκα του, τι έκανε, αν έκανε κάτι άλλο πριν αποκτήσει αυτό το περίπτερο, οι συμβουλές που έδινε στην κόρη του, οι ευαίσθητες στιγμές του, όλα αυτά ήταν πράγματα που έπρεπε ν’ αφήσω αχαλίνωτο το πνεύμα μου για να συλλάβει.

- Πιστεύετε, δηλαδή, ότι αρκεί η σχολαστική παρατηρητικότητα για να δημιουργηθεί ένας συγγραφέας;

- Όχι, πιστεύω ότι χωρίς αυτήν δεν μπορεί να δημιουργηθεί ο μύθος.

Λέγοντας την τελευταία του κουβέντα, κοίταξε ελαφρώς υποτιμητικά προς το μέρος μου σαν να επέπληττε μ’ αυτή την έκφραση αποδοκιμασίας το παιδαριώδες περιεχόμενο της ερώτησής μου. Άναψε άλλο ένα τσιγάρο, σηκώθηκε από την καρέκλα του κι άρχισε να οργώνει το δωμάτιο σαν να ’χε ξεχάσει ολωσδιόλου την παρουσία μου. Τα μανιασμένα κύματα που ρυτίδωναν το κούτελό του μαρτυρούσαν πυρετώδη σκέψη. Ίσως είχε βυθιστεί πάλι σε κάποια φανταστική διαπάλη μεταξύ χαρακτήρων που επεξεργάζονταν για το επόμενο βιβλίο του. Κούρνιασα στην καρέκλα μου και περίμενα.

- Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να δημιουργηθεί ο μύθος, είπε διακόπτοντας το νευρικό του περπάτημα. Έτσι δεν είναι;

- Νομίζω πως συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως ακόμη και η πιο οξυδερκής παρατήρηση, ακόμη κι η πιο αριστουργηματική διάπλαση του μύθου δεν αρκούν για να αναδείξουν έναν συγγραφέα διαχρονικό. Χρειάζεται και κάτι άλλο που δεν μπορώ να το προσδιορίσω, κάτι που πιθανώς δεν διδάσκεται, ούτε μαθαίνεται, αλλά ενυπάρχει σαν μια υποβόσκουσα δύναμη και θέλει τη θεία χείρα για να εξέλθει από τα βάθη.

- Είναι η μυστική δύναμη που κρύβεται στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Είναι το βάρος της συναισθηματικότητας και της στιγμιαίας αποτύπωσης των στιγμών που ο καθένας μας κουβαλάει μέσα του. Για να βρουν αυτά δίοδο διαφυγής από τα τούνελ της συστολής μας προς την ατμόσφαιρα της εξωτερικής έκφρασης χρειάζεται πάντα το χέρι του Θεού. Γιατί όλοι είμαστε στο χέρι του Θεού.

Η συνάντησή μας τελείωσε απότομα. Όσο απροσδόκητα είχε ξεκινήσει. Αισθάνθηκα σ’ αυτό το μικρό διάστημα εντελώς εκτός του δημοσιογραφικού μου ρόλου απέναντι στον συνεντευξιαζόμενό μου. Σαν να μετείχαμε κι οι δυο ως αυτοσχέδιοι ήρωες σ’ ένα μυθιστόρημα που στηνόταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Τα συναισθήματά μου, στη μικρή διάρκεια της συνεύρεσής μας, πέρασαν από πολλές διακυμάνσεις. Αποχαιρετίζοντάς τον, όμως, κατάλαβα πως κάθε στιγμή μαζί του ήταν μια στιγμή κερδισμένη.

Αίμα χαμένο και κερδισμένο! Μια μεγάλη λιτανεία κοντά σ’ έναν μεγάλο πεζογράφο που λίγο πριν πεθάνει άφησε ημιτελές αυτό που η διεθνής πεζογραφία πρέπει να του απονείμει σαν βαθμό προσφοράς, το Δέκα.

Μετά την πρεμιέρα του έργου «Πεγκ καρδούλα μου» τον Τ.Χ. Μάνερς, που παίχτηκε το 1950 στο θέατρο ΑΛΙΚΗ από το θίασο Κ. Μουσούρη. Στο μεγάλο τραπέζι, στο βάθος, ο Μ. Καραγάτσης. Κάτω από τον ανεμιστήρα ο περίφημος κριτικός Αχιλλέας Μαμάκης και δίπλα του προς τα δεξιά η Ελλη Λαμπέτη και ο Κώστας Μουσούρης. Απέναντι από τον Μουσούρη, με το βλέμμα στραμμένο στο φακό, ο Μάριος Πλωρίτης.
Φωτογραφία από http://anemourion.blogspot.gr/

 Θεατρική κριτική

 Ο Καραγάτσης γράφει θεατρική κριτική στην εφημερίδα «Βραδυνή» στα χρόνια του Εμφυλίου και σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '50 μέχρι το θάνατο του, το Σεπτέμβριο του 1960 και είναι μάρτυρας όλων των μετασχηματισμών που γίνονται σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο σε μια σπαραγμένη Ελλάδα που προσπαθεί να συνέλθει από τον πόλεμο και την αδελφοκτόνο διαμάχη. Στο θέατρο εκείνη την περίοδο οι παραστάσεις του Κουν (κυρίως μέσα από το Θέατρο Τέχνης) αλλά και ο θίασος του Κώστα Μουσούρη εξοικειώνουν τους Ελληνες με τα σύγχρονα δραματουργικά ρεύματα από την Ευρώπη και την Αμερική. Νέοι συγγραφείς δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στη μεταπολεμική μας σκηνή με κορυφαίο τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, τον οποίο ο Καραγάτσης υπερασπίζεται θερμά. Παράλληλα, οι δύσκολοι καιροί εδραιώνουν στο μεγάλο κοινό το λεγόμενο εμπορικό θέατρο με έργα ανάλαφρα κι εύπεπτα, κομμένα και ραμμένα για τους πρωταγωνιστές και θιασάρχες. Το αρχαίο δράμα με τις σκηνοθεσίες των Ροντήρη, Μινωτή, Σολομού, Κουν εισέρχεται δυναμικά στη νέα φάση της αναβίωσής του σε υπαίθρια αρχαία θέατρα. το Εθνικό Θέατρο με τον Αγγελο Τερζάκη στις δραματολογικές επιλογές στοχεύει να διαμορφώσει μια παιδευτική ταυτότητα αντάξια της αποστολής του. Στις συνθήκες αυτές της θεατρικής άνθισης του '50, ο υπεύθυνος για την παρουσίαση της θεατρικής κίνησης στον ημερήσιο ή περιοδικό Τύπο, εάν δεν ήταν κόσμικογράφος, έπρεπε να ενημερώσει και κυρίως να τοποθετήσει και να αποτιμήσει μια παράσταση. Τα πράγματα ίσως φαίνονται απλά όταν το έργο είναι κλασσικό ή γνωστό, όμως δυσκολεύουν αφάνταστα όταν πρωτοπαρουσιάζεται ένας συγγραφέας ή όταν δοκιμάζεται ένα θεατρικό σχήμα στην αγορά του θεάματος.

Διαβάστε περισσότερα http://anemourion.blogspot.gr/2013/03/blog-post_1663.html

ΠΗΓΕΣ

http://el.wikipedia.org/wiki/

http://www.ekebi.gr/

http://www.biblionet.gr/

 http://anemourion.blogspot.gr/

 http://nikoskarageorgos.wordpress.com/