Εύκολη σοκολατένια τούρτα μπισκότου

Εύκολη σοκολατένια τούρτα μπισκότου

Bαθμολογία:

4 ψήφοι

Προστέθηκε από nati, 03.06.11

Περιγραφή

Τούρτα με βάση μπισκότου, σοκολάτα με κομμάτια γεμιστού μπισκότου και τελείωμα σαντιγύ. Εύκολο και πολύ γρήγορο!!!

photo: CHRISA1628

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 πακέτο μπισκότα πτι-μπερ
• 150 γρ. μαργαρίνη σε θερμοκρασία δωματίου
• 1 κρέμα ζαχαροπλαστικής σοκολάτα
• 400 ml κρύο γάλα
• 1 μεγάλο πακέτο γεμιστά μπισκότα σοκολάτα
• 1 γάλα ζαχαρούχο
• 1 κουτί morfat
• 1 βανίλια
• λίγη κρέμα γάλακτος

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Γλυκά ψυγείου

Μέθοδος

Χωρίς μαγείρεμα

Διατροφή

Χορτοφαγική

Περιέχει

Κρέμα γάλακτος

Γάλα

Σοκολάτα

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Εύκολη σοκολατένια τούρτα μπισκότου http://www.sintagespareas.gr/sintages/eykoli-sokolatenia-tourta-mpiskotou.html#ixzz24JZoiymI 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

"Η Κυρά μου η τρέλα..." ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ (28 Σεπτεμβρίου 1893 – 21 Ιανουαρίου 1984)

"Η Κυρά μου η τρέλα..."
Πώς ήταν έτσι, πώς μου εφάνη ως είχεν έμβει
κειο το βαπόρι μες στο λιμάνι με όκια τεφρά,
όπως το τύλιξε στ' αχνά μετάξια της σιγά η ρέμβη
ως το ρυμούλκησε μειλίχιο η νύστα μου εκεί αλαφρά.

Ήρθε και στάθηκε μπερδικλωμένο σ' αχνή τολύπη
κ' ήταν σαν κάτι, κάτι ανείπωτο νάχε να πει,
κι ύστερα, παίρνοντας, σκυφτή επιβάτισσά του τη λύπη
ως ήρθε θάφευγε, με κυβερνήτη του τη σιωπή.

Κι η νύχτα έφτασε. Αχ, το βαπόρι μες στην ασβόλη,
τι τρέλα θάκανε ανεπανόρθωτη και μαγική;
Μη θα κεραύνωνε με μια του λέξη την έρμη πόλη
μη θα ξεμπάρκαρε τη φρίκη αμίλητη οτο μώλο εκεί;

Ή μη—βαρκάκια του—μ' άσπρες κορδέλες σταυροδεμένα
φέρετρα θάστελνε όξω—σαν κύματα και σαν αφροί—
όπου θα κείτονταν της γης τα νήπια μαχαιρωμένα
ή όπου όλοι όσοι αγαπήθηκαν, θάσαν vεκροί;
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Τίποτα, τίποτα... Μα πώς έτσ' ήταν, πώς μου εφάνη
αυτό το πλοίο; Στάθηκε αμίλητο μ' όψη φριχτή,
κι έφυγε, ως τόφερε η Κυρά μου η τρέλα μες στο λιμάνι,
αυτή που παίρνοντας με από το χέρι με περπατεί...

Η Ηθική στην Αρχαία Αίγυπτο

  Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/arxaiwn-politismwn/h-hthikh-sthn-arxaia-aigupto.html

Η Ηθική στην Αρχαία Αίγυπτο

Η Ηθική στην Αρχαία Αίγυπτο

Η ιστορία της αρχαίας Αιγύπτου εκτυλίσσεται για πολλές χιλιετίες και η Ηθική αυτού του Μεγάλου Παραδοσιακού Πολιτισμού αποτέλεσε τον σκελετό και το αίμα της δομής του Πυραμυδικού Συστήματός της. Παρατηρείται μία ενότητα και μία συνοχή, που απογείωσε σε μεγάλα ύψη το Πολιτισμικό επίπεδο αυτού του λαού, που πηγάζουν από μία Ηθική η οποία εκφράζεται και στον πιό απλό άνθρωπο αυτής της χώρας.Αυτή η Ηθική πήγασε από μία Θρησκεία, με πολύ φυσικό τρόπο, που δεν διαχώριζε τις ανθρώπινες δρασεις από τη Θεία Δικαιοσύνη. Διατηρούνται φράσεις με συμβουλές, διδασκαλίες και προτροπές που οι Σοφοί άφησαν στους απογόνους τους για να εφαρμοστούν και να αποτελέσουν παράδειγμα Αιώνιας Ηθικής. Σαν αποτέλεσμα συναντάμε έναν ανθρωπισμό, τόσο πνευματικό ,που εύκολα φαίνεται η ιερή του ρίζα.

Εργα Ηθικής αξίας αποδίδονται στον Ιμχοτέπ, τον Βεζίρη του Φαραώ Ζοσέρ, στον Μερικαρά , τον Αμενεμοπ, στον πρίγκιπα Χορντζεφέντ και άλλους. Ας δούμε μία σύνθεση αντιλήψεων σύμφωνα με μία ηθική που προσαρμοζότανε σε κάθε κύταρο του Αιγυπτιακού Πολιτισμού.

Ο Γάμος πρέπει να βασίζεται στην αγάπη, στην αλληλοκατανόηση και την πίστη. Το παιδί , σαν αποτέλεσμα μιάς σωστής οικογένειας, είναι ευγενικό σε λόγια και έργα, αποφεύγοντας την ζήλια και την απληστία. Ο πατέρας εκφράζει μία ηθική που πηγάζει από τον ίδιο τον Φαραώ και βασίζεται στη Σοφία, τη Θεία Τάξη και την Παγκόσμια Δικαιοσύνη.

Η Φιλία, μεταξύ των ανθρώπων, είχε πολύ μεγάλη αξία. Αποτελούσε ένα συμπληρωματικό στοιχείο και ολοκλήρωνε την οικογενειακή ευτυχία.

Η Αλληλεγγύη πηγάζει άπό ένα Φυσικό Νόμο (ΜΑΑΤ) και χωρίς υποχρεώσεις και καταναγκασμούς οδηγεί σε μιά ενεργητική φιλανθρωπία και μιά κοινωνική αλληλεγγύη.

« Αν είσαι μεγάλος, ενώ πριν ήσουν μικρός, αν είσαι πλούσιος, ενώ πριν ήσουν φτωχός
μήν είσαι φιλάργυρος με τα πλούτη σου
γιατί σου δόθηκαν σαν ένα Θείο δώρο»

¨Μή βλάπτεις κανέναν, για να μή βλάπτουν εσένα. Μήν είσαι σκληρόκαρδος με έναν άνθρωπο και,
αν μπορείς μεσολάβησε γι αυτόν (Ονζεσόνκυ)

Η ηθική διαπότιζε όλο το Δημόσιο Βίο, από τον Φαραώ μέχρι και στον πιό απλό άνθρωπο, υπήρχε μιά ανταπόκριση σε ένα πνεύμα δικαιοσύνης, σε μιά ηθική που πήγαζε από την ΜΑΑΤ.  Η Δικαιοσύνη, η Αλήθεια και η Εμπιστοσύνη πήγαζαν από τον Μοναδικό Θεό και εκφράζοταν μέσα στους ανθρώπους σαν Νόμος.

«Η Δικαιοσύνη είναι μεγάλη, αμετάβλητη, σταθερή
και δεν έχει ταραχθεί από την εποχή του Οσιρι»
(Πταχοτέπ)

Ο Πταχοτέπ συμβουλεύει του δημόσιους υπαλλήλους να δίνουν συνεχώς το καλό παράδειγμα, να εργάζονται ευχάριστα και να καλιεργούν την αγάπη προς όλους τους ανθρώπους

Η Ευγένεια βασίζεται στον αυτοέλεγχο της προσωπικότητας, στην μετριοπάθεια και στον σεβασμό για την τάξη.

« Αν θέλεις να είσαι ευγενικός, μη βομβαρδίζεις
με ερωτήσεις αυτόν που συναντας.
Μην κοροϊδέψεις τον τυφλό, μή ντροπιάσεις τον νάνο,
ούτε να περιπαίξεις την κατάσταση του αναπήρου.»

Η Εργασία, σαν μιά έκφραση δημιουργικότητας του ανθρώπου, βοηθά στην αποχή από την απληστία και την ζήλια, και αποτρέπει την συσώρευση αγαθών με άτιμο τρόπο.

« Μη σπρώξεις την καρδιά σου στην
αναζήτηση του πλούτου.
Μήν φιλοδοξείς να έχεις περισσότερα, αν έχει ήδη
τα αναγκαία.
Μην φιλοδοξείς τα πλούτη του πλουσίου,
αν ελεύθερα μπορείς να τρώς το ψωμί σου.»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η Μυστηριακή Αίγυπτος
Fernad Schwarz
Εκδόσεις Ε.Ν.Α

Η Αρχαια Αιγυπτος
Jean Vercoutter
Εκδόσεις Μ.Καρδαμίτσα

Τα Αιγυπτιακά Μυστήρια
Γ.Σίεττος
Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος

Η καθημερινή ζωή στην Αρχαία Αίγυπτο
Πιέρ Μοντέ
Εκδόσεις Ωκεανίς

Στο παιδί μου...Από τη συλλογή Ο στόχος (1970) του Μανόλη Αναγνωστάκη

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Στο παιδί μου...
Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Από τη συλλογή Ο στόχος (1970) του Μανόλη Αναγνωστάκη

Γαϊδουράγκαθο

http://proionta-tis-fisis.blogspot.com/2012/12/milk-thistle.html

Γαϊδουράγκαθο Milk Thistle

Προστασία και ηπατική ανανέωση

Το γαϊδουράγκαθο χρησιμοποιήθηκε ήδη από τα ελληνορωμαϊκά χρόνια, ιδιαίτερα για την υποστήριξη του ήπατος και την αποτοξίνωση του αίματος.

Από το 1890 περίπου, τα φαρμακεία στις ΗΠΑ χορηγούσαν το εκχύλισμα για τη θεραπεία της συμφόρησης των πεπτικών οργάνων με λιπώδη διήθηση.
Η γερμανική φαρμακοποιία αναγνωρίζει τους σπόρους και τα τιτλοδοτημένα εκχυλίσματα του γαϊδουράγκαθου ως θεραπευτικά των πεπτικών διαταραχών και των οργανικών βλαβών από δηλητήρια και τοξίνες.
Καθώς και ως υποστηρικτική θεραπεία σε χρόνιες φλεγμονώδεις παθήσεις και σε κίρρωση του ήπατος.
Στη σύγχρονη βοτανοθεραπευτική, το γαϊδουράγκαθο είναι το κύριο γιατρικό που χρησιμοποιείται στη προστασία του συκωτιού από λοιμώξεις, κατανάλωση αλκοόλ ή χημειοθεραπείες.

Μπορεί να βοηθήσει στο να περιοριστούν οι βλάβες στο συκώτι αλλά και στην ανανέωση των κυττάρων του.
Χρησιμοποιείται ακόμα στη θεραπεία της ηπατίτιδας, του ίκτερου και της κίρρρωσης του ήπατος.
Χορηγείται σε όλα τα προβλήματα της χοληδόχου κύστης, καθώς αυξάνει την έκκριση και την ροή της χολής από το ήπαρ και της χοληδόχου κύστης.
Επιπροσθέτως μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη ή την αντιμετώπιση των χολόλιθων, καθώς έχει την ιδιότητα να αυξάνει τη διαλυτότητα της χολής.
Είναι αντίδοτο σε δηλητηριάσεις από μύκητες του γένους Amanita καθώς και από άλλες τοξίνες του περιβάλλοντος.

Χρησιμοποιείται ακόμα σαν δυναμωτικό του εγκεφάλου και της μνήμης, σαν καταπραϋντικό στην καταρροή, στην πλευρίτιδα, αλλά και στην ψωρίαση.
Πρόσφατα ανακαλύφθηκε η αντικαρκινική, η νευροπροστατευτική αλλά και η καρδιοπροστατευτική του δράση, λόγω της μείωσης της χοληστερόλης που προκαλεί.

Πηγή: www.vitamelia.gr

Δείτε: Γαϊδουράγκαθο, ο άγγελος της υγείας σου

Η μπριζόλα με τα κίτρινα

Η μπριζόλα με τα κίτρινα

Προστέθηκε από MariaKot, 20.08.12

Περιγραφή

Εύκολη χοιρινή μπριζόλα με μουστάρδα και καρυκεύματα.

Τι χρειαζόμαστε:

• 4 μπριζόλες χοιρινές (ελιά)
• 1 κ.σ. μουστάρδα απαλή
• 1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
• λίγο κύμινο
• λίγο κόλιανδρο τριμμένο
• αλάτι
• πιπέρι
• ρίγανη
• ξύσμα λεμονιού
• ελαιόλαδο

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Χοιρινό

Μέθοδος

Φούρνου

Δυσκολία

Εύκολο

Περιέχει

Σκόρδο

Φτιάχνει

4 μερίδες

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Η μπριζόλα με τα κίτρινα http://www.sintagespareas.gr/sintages/i-mprizola-me-ta-kitrina.html#ixzz24ORjHopm 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Ο Θεσμός των Μυστηρίων στην Αρχαιότητα

  Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/arxaiwn-politismwn/o-thesmos-twn-musthriwn-sthn-arxaiothta.html

Ο Θεσμός των Μυστηρίων στην Αρχαιότητα

Ο Θεσμός των Μυστηρίων στην Αρχαιότητα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τα Μυστήρια είναι ένας θεσμός που τον συναντάμε σε κάθε παραδοσιακή κοινωνία της αρχαιότητας. Με τα Μυστήρια ο άνθρωπος εισέρχεται στη σφαίρα των Θεών. Εκείνη η πανάρχαια εποχή, που ο άνθρωπος ζούσε σε συμφωνία με τη φύση, γυρίζει πάλι πίσω και ο μύθος γίνεται παρών και πραγματικός.

Σε όλα τα Μυστήρια βρίσκουμε γνώσεις σχετικά με τη ζωή, το θάνατο, τη μετενσάρκωση, την αθάνατη φύση του ανθρώπου, καθώς και διδασκαλίες σχετικές με την ανθρωπογένεση.

Η Μύηση παρουσιάζεται στην αρχαιότητα ως η αποκάλυψη ενός Μυστηρίου. Γι’αυτό τα αρχαία Μυστήρια και οι Μυήσεις είναι δύο έννοιες πολύ στενά συνδεδεμένες .

Σε όλες τις παραδοσιακές κοινωνίες ανακαλύπτουμε τελετές Μύησης:

από τους αρχαίους πολιτισμούς της Ανατολής , μέχρι τους Προ-κολομβιανούς της Αμερικής, περνώντας από την Αφρική, την Αίγυπτο και την Ευρώπη. Η τελετουργική πράξη και η ύπαρξη τελετών είναι ένα στοιχείο  κατεξοχήν ανθρώπινο, έμφυτο στην ανθρώπινη φύση.

Όμως ο σημερινός άνθρωπος συνδέει, (ή τα μέσα ενημέρωσης και η παιδεία τον αναγκάζουν να συνδέει) τη λέξη τελετή με κάτι το κακό, άσχημο, επικίνδυνο ή σκοτεινό. Και αυτό συμβαίνει υποσυνείδητα, λόγω ίσως κοινωνικής παρερμηνείας, παρόλο που συχνά χρησιμοποιείται ο όρος αυτός για ουδέτερα φορτισμένες καταστάσεις, όπως π.χ λέμε εναρκτήρια τελετή για αθλητικούς αγώνες, τελετή του γάμου, κλπ.

Επικρατεί όμως περισσότερο η αρνητικά φορτισμένη έννοια της λέξης. Τελετή όμως είναι κάθε πράξη που γίνεται με συνείδηση και σκοπιμότητα ( από το ρήμα τελώ, διεξάγω). Αν αυτή η σκοπιμότητα είναι κακή , η τελετή θα είναι κακή, αλλά αν στοχεύει στην επικοινωνία με το ανώτερο, με το πνευματικό , τότε θα είναι καλή. Η ίδια η φύση λειτουργεί με αυτό τον τρόπο, και πολλά ζώα κάνουν τελετές για να επικοινωνήσουν, για να δείξουν αποτελεσματικά κάποια δικά τους μηνύματα.

Ακόμα και σήμερα, κατά κάποιον τρόπο, επιβιώνουν οι παραμορφωμένες σκιές των αρχαίων παραδοσιακών κοινωνιών μέσα από τους παραδοσιακούς λαούς των πρωτόγονων κοινωνιών.

Το χαρακτηριστικό μιας παραδοσιακής κοινωνίας είναι ότι προσπαθεί, και καταφέρνει, να συνδυάσει τον άνθρωπο με τα δύο του άπειρα, τις δύο ρίζες του: την ουράνια του «Επάνω» και τη γήινη του «Κάτω». Μυθολογίες, θρησκείες, μεταφυσικά και φιλοσοφικά συστήματα εκφράζουν, με το δικό τους τρόπο, αυτά τα δύο αινίγματα. Δύο αινίγματα τα οποία ο άνθρωπος, στην αρχή, αγνοεί και, με την εξέλιξη, επιχειρεί να συνειδητοποιήσει.

Τα Μυστήρια επέδρασαν στη διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα και του πνευματικού πολιτισμού των αρχαίων κοινωνιών. Τα Μυστήρια  έχουν άμεση σχέση με τη Μύηση, αφού και οι δύο λέξεις κατάγονται  από το αρχαίο ελληνικό ρήμα «μυώ», που σημαίνει «κλείνω το στόμα». Δηλαδή κρατώ, φυλάσσω το μυστικό (μύστης). Εδώ ας θυμηθούμε πως το σύμβολο της μύησης στην Αρχαία Αίγυπτο, ήταν η εικόνα του χαμογελαστού θείου παιδιού Ωρου, ο οποίος με το ένα δάκτυλο κλείνει το στόμα του, το οποίο οι Έλληνες το ονόμασαν «Αρποκράτη».

Η Μύηση γίνεται δεκτή από τους ανθρωπολόγους ως ένας παγκόσμιος παραδοσιακός, αρχαϊκός θεσμός. Επιτρέπει, ψυχολογικά, το πέρασμα από μια κατάσταση, η οποία θεωρείται κατώτερη, σε μια άλλη, ανώτερη, μέσα από την πραγματοποίηση και τη βίωση μιας ειδικής ιεροτελετουργίας. Είναι το σύνολο τελετών και προφορικών διδασκαλιών, που με τη βοήθειά τους επιτυγχάνεται μια ριζική μεταλλαγή της θρησκευτικής και κοινωνικής κατάστασης αυτού που πρόκειται να μυηθεί.

Μιλώντας φιλοσοφικά, η Μύηση αντιστοιχεί σε μια οντολογική μεταβολή της υπαρξιακής διαγωγής. Στο τέλος των δοκιμασιών του ο δόκιμος απολαμβάνει μια εντελώς διαφορετική ύπαρξη από αυτή που είχε πριν τη μύηση. Είναι μια τελετή περάσματος, που μιμείται τις δοκιμασίες που σημαδεύουν την πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης εκτελώντας τες εκ των προτέρων. Η Μύηση δεν είναι μια διανοητική εκπαίδευση, αλλά μια πορεία εσωτερικής ανανέωσης που παρέχει, ανάμεσα στα άλλα, μια σφαιρική άποψη του κόσμου. Κάθε Μύηση σημαίνει «θάνατο» της παλιάς προσωπικότητας και υιοθέτηση μιας καινούριας πιο αρμονικής προσωπικότητας. Γι’αυτό ο Πλάτων έλεγε : «Ο θάνατος είναι Μύηση». Κάθε μύηση συμπεριλαμβάνει το σχέδιο «Ζωή, Θάνατος και Ανάσταση».

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΥΗΣΕΙΣ

Οι εθνολόγοι διακρίνουν τρεις διαφορετικούς τύπους μύησης:

1) Η Φυλετική Μύηση επιβεβαιώνει το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Συνδέεται με μια βιολογική αλλαγή που κάθε άνθρωπος γνωρίζει. Το παιδί αποχωρίζεται από το μητρικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ανατράφηκε και υπόκεινται σε δοκιμασίες πριν να επανενταχθεί στην κοινωνία, στην κατάσταση του εφήβου. Έτσι ο νέος ή η νέα κατά τη διάρκεια των μυητικών αυτών ιεροτελεστιών πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες του και να δείξει το θάρρος και την αντοχή του. Ο μυούμενος πεθαίνει για να ξαναγεννηθεί, αποποιείται την άγνοια και ασκείται στη γνώση, στην οποία εκπαιδεύεται . με τη Μύηση οι νέοι καθαίρονται, διδάσκονται και εντάσσονται στη νέα τους κατάσταση.

2) Η Θρησκευτική Μύηση βεβαιώνει το πέρασμα από το βέβηλο στο Ιερό και επιτρέπει να εισχωρήσει το άτομο στο ιερό. Βέβηλο και Ιερό είναι δύο όψεις της ζωής: το πρώτο οδηγεί στο διασκορπισμό, την πολυπλοκότητα, τη φθορά. Το δεύτερο οδηγεί στο κέντρο, στην ενότητα , στην αναγέννηση.

Η Μύηση που παραδόθηκε από τους θεσμούς των Μυστηρίων , όπως αυτών της Ίσιδος και του Όσιρη στην Αίγυπτο, της Ελευσίνας ή της Σαμοθράκης στην Ελλάδα, εμφανίζεται σε αυτόν το δεύτερο τύπο. Αυτή η θρησκευτική μύηση δεν εκτυλίσσεται μέσα στους ίδιους τόπους όταν αφορά άντρες και γυναίκες. Οι άντρες την πραγματοποιούν στο εξωτερικό, έτοιμοι να υπερασπιστούν το σύνολο των ανθρώπων, γεννιούνται έτσι στην αστική ζωή. Οι γυναίκες στο πατρικό χωριό τους , μακριά από το φως της μέρας, συγγενεύουν με τις εργασίες της σελήνης, γεννιούνται στην οικιακή ζωή και γίνονται οι πραγματικοί φρουροί της εστίας και της κοινωνικής ζωής.

3) Η Μαγική ή Σαμανική Μύηση είναι  η πιο εσωτερική από τις μυήσεις και εκείνη που απαιτεί την μεγαλύτερη αποστέρηση. Είναι αυτή που κάνει κάποιον να εγκαταλείψει την φυσική ανθρώπινη κατάσταση για να φτάσει στην κατοχή «υπερφυσικών» δυνάμεων. Η πλήρης καταστροφή της παλιάς προσωπικότητας επιτρέπει στις δυνάμεις του αόρατου να εκφραστούν μέσω του μυημένου. Τίποτα δεν πρέπει να επιβιώσει από τον παλιό άνθρωπο. Αυτή η μαγική μύηση σημαδεύεται γενικά από ένα εκστατικό ταξίδι (όνειρο, όραμα, καταληψία) σε ένα κόσμο από τον οποίο ο υποψήφιος επιστρέφει με κάποιο αριθμό δυνατοτήτων: θεραπεία, μαντική κλπ.

Η Μαγική Μύηση επιτρέπει τη δημιουργία ενός κάθετου άξονα ανάμεσα στους 3 κόσμους : τον αρχετυπικό κόσμο, τον ψυχολογικό κόσμο και τον υλικό κόσμο. Ο σαμάνος μπορεί να διαπεράσει τα υλικά επίπεδα και να επικοινωνήσει με τα πιο λεπτά επίπεδα της ύπαρξής του και του Σύμπαντος.

ΟΙ ΦΑΣΕΙΣ

Τρεις τελετουργικές φάσεις βρίσκονται σε κάθε τύπο μύησης. Αυτές είναι:

- Η φάση του χωρισμού, όπου ο υποψήφιος αποκόβεται από το περιβάλλον του.

- Η φάση της περιθωριοποίησης, κατά τη διάρκεια της οποίας ο υποψήφιος υπόκειται στις δοκιμασίες της μοναξιάς.

- Η τελική φάση της επανένωσης όπου ο υποψήφιος επανέρχεται στο καινούριο του περιβάλλον.

Οι τελετές της μύησης φαίνονται πάντα να ακολουθούν μέσα στην αρχαιότητα μια προκαθορισμένη τάξη:

- Οι προκαταρκτικές τελετές εξαγνισμού.

- Οι δημόσιες προπαρασκευαστικές θυσίες που ακολουθούνται από τραγούδια , χορούς και λιτανείες.

- Η μύηση καθαυτή που χωρίζεται η ίδια σε

α) διαφορετικές δοκιμασίες μέσα στο μυστικό του άδυτου, ή του μαγικού δάσους ( μάχη ενάντια σε τέρατα, τιμωρίες, πέρασμα από πόρτες…)

β) η εποπτεία που είναι η θεατρική αναπαράσταση ενός μύθου και διδαχή ενός μυστικού με την έναρξη σκηνικών παιχνιδιών.

γ) τελικά η τελετή του κλεισίματος που γιορτάζει την επιστροφή του μύστη στη ζωή με χορούς και παιχνίδια.

ΣΥΝΟΨΗ

Η Μύηση , όπως λέει ο Μιρσέα Ελιάντ , αποτελεί το πιο σημαντικό πνευματικό φαινόμενο της ιστορίας της Ανθρωπότητας, αφού μεταμορφώνει όλη τη ζωή του ατόμου, κάνοντάς το «ανοιχτό στο πνεύμα», ανοιχτό και ελεύθερο μπροστά σε μια συνειδητή εξέλιξη.

Μέσα από τις Ιεροτελετουργίες , τις Τελετές και τα τυπικά «γέννησης και θανάτου», ο υποψήφιος βιώνει, συνειδητά, μια κατάσταση της φύσης, η οποία ανήκει στο μέλλον. Έτσι του ανοίγονται οι πόρτες της Σοφίας και του «ΓΝΩΘΙ  ΣΑΥΤΟΝ» που είχαμε στους Δελφούς.

Ο Κικέρωνας, ο μεγάλος Ρωμαίος ιστορικός, ο Πλάτωνας, καθώς και πολλοί άλλοι σοφοί της αρχαιότητας έλεγαν ότι τα Μυστήρια είχαν θρησκευτικό, ηθικό και ευεργετικό χαρακτήρα: ήταν μια Σχολή Ηθικής. Η μεγαλύτερη αυθεντία στον Αποκρυφισμό, στους τελευταίους αιώνες, η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, λέει ότι με τις Μυήσεις, στα Αρχαία Μυστήρια, διδασκόταν η Αρχή των πραγμάτων, η φύση της Ψυχής, η ανάβαση της Συνείδησης, η εξέλιξη του Σύμπαντος. Οι επιστήμες  – η ιατρική, η αστρολογία, τα μαθηματικά - και η μουσική διδάσκονταν, βαθιά, στα Μυστήρια, αποτελώντας μια αρμονική σχέση,  μια ενότητα.

Η καταγωγή των Μυστηρίων είναι σκοτεινή, από ιστορική πλευρά. Σχετικά με αυτά δεν ξέρει κανείς τίποτα, εκτός από λίγες εσωτερικές παραδόσεις οι οποίες παρουσιάζουν να κατάγονται από τους ίδιους τους θεούς. Οι θεοί παρέδωσαν το θεσμό των Μυστηρίων στους πιο προχωρημένους πνευματικά ανθρώπους, διδάσκοντάς τους, μέσα από τη Μύηση, το μυστικό της Αθανασίας και της Αιωνιότητας. Σύμφωνα με ορισμένες παραδόσεις ιμαλαϊκής προέλευσης, η καταγωγή του θεσμού των Μυστηρίων τοποθετείται αρκετά εκατομμύρια χρόνια πίσω.

Στην Αρχαία Ινδία και στην Αίγυπτο, κυρίως, συναντάμε τα πιο αρχαία, και πιο γνωστά, ίχνη Μυστηρίων και Μυήσεων. Η ιερή Τριάδα «Μύθος, Τελετή, Μύηση» εκφράζεται εκεί με όλη της την ένταση. Τόσο που επηρεάζει ακόμα, μέχρι και σήμερα, περνώντας από τις δυτικές επιδράσεις της Ελλάδας και της Ρώμης, μέχρι την εμφάνιση του Χριστιανισμού.

Ας μην  ξεχνάμε όμως το αρχαίο μυητικό ρητό του Δωδωναίου Δία: «Ότι υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Πραγματεία πάνω στην ιστορία των Θρησκειών( Mircea Eliade, Εκδόσεις Χατζηνικολή)

• Ο Χρυσός Κλώνος Α,Β,Γ,Δ τόμος (James George Frazer, εκδόσεις Εκάτη)

• Ο Μαύρος Κυνηγός  ( Πιερ Βιντάλ Νακέ, Εκδόσεις Νέα Σύνορα)

• Αρχαία Μυστήρια ( H.P. Blavatsky, Εκδόσεις Ιάμβλιχος)

• Τα Ελληνικά Μυστήρια ( W.F.Otto, W.Willi, C.Kerenyi, P.Schmitt, Εκδόσεις Ιάμβλιχος)

• Τα Εσωτερικά Μυστήρια ( Τζ. Γκάντζι, Εκδόσεις Μακρίδη)

• Η Νέα Ανθρωπολογία  ( Fernand Schwarz, Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη)

• Τα Αρχαία Μυστήρια ( Διδώ Καλλέργη)

Παγωτό Στρατσιατέλα

Bαθμολογία:

21 ψήφοι

Προστέθηκε από ΝΤΙΝΑΘΗΒΑ, 17.06.09

Περιγραφή

Ωραίο σπιτικό παγωτό.

Τι χρειαζόμαστε:

• 2 σακουλάκια MORFAT ή GARNIE με γεύση βανίλια
• 400γρ. φρέσκο γάλα
• 1 ζαχαρούχο γάλα
• 1 κρέμα γάλακτος των 200ml
• 1 κουβερτούρα τριμμένη ή 1 σακουλάκι σταγόνες
• Πουράκια για την διακόσμηση (προαιρετικά)

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Παγωτά, Γρανίτες, Σορμπέ

Εποχιακά

Καλοκαιρινή

Μέθοδος

Χωρίς μαγείρεμα

Περιέχει

Γάλα

Σοκολάτα

Κρέμα γάλακτος

Φτιάχνει

2 λίτρα

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Παγωτό Στρατσιατέλα http://www.sintagespareas.gr/sintages/pagoto-stratsiatela.html#ixzz24JaGwbE5 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Τα Διονυσιακά Μυστήρια του Χειμώνα στους Δελφούς

Αναδημοσίευση άρθρου απο Νέα Ακρόπολη

http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/arxaiwn-politismwn/ta-dionusiaka-musthria-tou-xeimwna-stous-delfous.html

Τα Διονυσιακά Μυστήρια του Χειμώνα στους Δελφούς

Τα Διονυσιακά Μυστήρια του Χειμώνα στους Δελφούς

Οι Δελφοί, το κέντρο και ο ομφαλός, υπήρξαν η εστία διαμόρφωσης της θρησκευτικής ψυχής του αρχαίου κόσμου, σκορπίζοντας τις ευεργετικές ακτίνες του Φοίβου σε όλους τους θνητούς, ενώ στους λίγους και μυημένους, σ’ εκείνους που το ποθούσαν και μπορούσαν να τ’ αντέξουν, το «μαύρο» Φως του Απόλλωνα, του Διόνυσου το Φως.

Η κατανόηση και η γεφύρωση των δύο όψεων, του Λογικού και του Παραλόγου, ήταν ο δρόμος που ανοιγόταν γι’ αυτόν που θα τολμούσε ν’ ανοίξει τη θύρα, πάνω στην οποία δεσπόζει η επιγραφή: «ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ».

Αρχέτυπα: Η ρευστή διαπερατότητα της φύσης τους δεν επιτρέπει ξεκάθαρους διαχωρισμούς και ακριβείς σχηματισμούς, παρά μόνο μια προσεγγιστική περιγραφή. Δεν είναι η μορφοποίηση που δίνει το ζωντανό νόημά τους, αλλά η συνολική τους παρουσίαση. Το ν’ αποπειραθεί κανείς να τα εντοπίσει με ακρίβεια, του στερεί τη διαύγεια του νοηματικού περιεχομένου του πυρήνα τους. Έτσι, όταν το αρχέτυπο σχηματοποιείται στην ύλη, παύει να είναι αυτό που ήταν. Διατηρείται στους αιώνες και χρειάζεται πάντα νέες ερμηνείες. Τα αρχέτυπα είναι τα αιώνια συστατικά του υπερσυνείδητου, αλλά διαρκώς μεταμορφώνονται στον κόσμο των φαινομένων.

Το πόσο κοντά στην αλήθεια βρίσκεται η ανωτέρω άποψη του C. Jung, γίνεται προφανές μέσα από μια προσπάθεια του αναζητητή, να καταδυθεί στον λαβύρινθο της βιβλιογραφίας, της πληθωρικής, σχετικά με μια απ’ τις μορφές του παιδιού-αρχέτυπου, του Διονύσου. Δεν είναι κάτι που μπορεί ν’ αγγίξει κανείς με την τετράγωνη λογική. Κάθε τέτοια απόπειρα θα έχει την φυγόκεντρη τάση να τον εξωθήσει στην περιφέρεια, χάνοντας έτσι την ουσία.

Ο ίδιος ο Διόνυσος, το «αρχέτυπο είδωλο άφθαρτης ζωής», είναι από τη φύση του εχθρός της λογικής σκέψης. Κηρύττει την περιφρόνηση στο λογικό, την υπακοή στους παλμούς της καρδιάς, το παραλήρημα του εγκεφάλου. Μόνο η ψυχολογική διαίσθηση και η δημιουργική φαντασία είναι ικανές να μας φέρουν σ’ επαφή με τις ίδιες τις πηγές της ζωής και του θανάτου, με τη διονυσιακή λατρεία και τα φαινόμενα της μετάλλαξης και της αναγέννησης που τη συνοδεύουν. Είναι η καρδιά του Διόνυσου του Ζαγρέα που πρέπει ν’ αναζητήσει ο νεόφυτος και να δονηθεί στον παλμό της, αυτή θα τον αναγεννήσει κι όχι τα κομμάτια του διαμελισμένου απ’ τους Τιτάνες σώματός του, τα θαμμένα απ’ τον Απόλλωνα παρά τον τρίποδά του, εκεί, στα άδυτα του ναού του μαντείου των Δελφών.

Εδώ συναντήθηκαν οι δύο αδελφοί, οι δύο θεοί, που στην ουσία ήταν ένας, κι έδωσαν τα χέρια υπό έναν φοίνικα και ξαναενώθηκαν, ο ξανθόμαλλος Δωριεύς Απόλλων και ο εξ Ανατολής Διόνυσος των Θρακών, της Λυδίας, της Φρυγίας ή ακόμη ο ίδιος ο Όσιρις των Αιγυπτίων. Καταλύτης αυτής της αντίδρασης ο μύστης Ορφέας, ο Θράκας, που καταδύθηκε στα άδυτα των αιγυπτιακών μυστηρίων, αναζητώντας τη χαμένη Ευρυδίκη-ψυχή του που πλανιόταν στα τάρταρα. Μια τάξη ιερέων-πολεμιστών, η θρακική φρουρά, θα είναι εφεξής οι φύλακες της υψηλής διδασκαλίας. Έτσι οι Δελφοί, μέσα από το μαντείο τους και το αμφικτιονικό συνέδριο, που θα ενοποιήσει τους Έλληνες, θα γίνουν ο ομφαλός του κόσμου, ο ήλιος που θα σκορπίζει το φως του με τα Μυστήρια, τις γιορτές, τους ολυμπιακούς αγώνες.

Εδώ, Απόλλων και Διόνυσος, συγχωνεύοντας μέσα τους τις προγενέστερες χθόνιες-σεληνιακές-θηλυκές θεότητες και λατρείες και απορροφώντας τις, συγκρούονται για την κυριαρχία και κατοχή του μαγικού τρίποδα και τελικά συμφιλιώνονται, μοιραζόμενοι μεταξύ τους τα βασίλεια του κόσμου. Ο Απόλλων κρατεί το ανατολικό αέτωμα του ναού, με τις Μούσες του, ο δε Διόνυσος με τις Θυιάδες το δυτικό.

Έτσι ο Διόνυσος, ο ήλιος των μυστών, ο εσωτερικός αόρατος ήλιος, γίνεται η εσωτερική ουσία των πραγμάτων, η εσωτερική αλήθεια, ο κάτοχος και φύλακας των μυστηρίων της ζωής και του θανάτου, το θείο πνεύμα σ’ εξέλιξη μέσα στο σύμπαν και βασιλεύει στο μυστηριώδες υπερπέραν. Είναι η κοσμική ψυχή, μέρος της οποίας αποτελεί η ανθρώπινη, που τείνει να ενωθεί μαζί της και να επιστρέψει σ’ αυτήν μετά την ένωση του ανθρώπου με τον εαυτό του. Ο Απόλλων είναι η εκδήλωσή του στον γήινο άνθρωπο, αυτός που βασιλεύει στους ζωντανούς, η εφαρμογή της αλήθειας και της τάξης σ’ αυτούς, η επιστήμη δια της θεότητας, η ομορφιά δια της τέχνης, η αρμονία ψυχής και σώματος διαμέσου του εξαγνισμού.

Ο Απόλλων χάνει την ιδιότητά του ως κυνηγού μετά τον φόνο του Πύθωνα και τον οκταετή εξαγνισμό που τον ακολούθησε, καθαρίζεται, ημερώνει, γίνεται ο εκπολιτιστής, αφήνοντας έτσι χώρο στον Διόνυσο τον Ζαγρέα (=κυνηγός ζωντανών) να έρθει και να γεμίσει τη σκοτεινή και άγρια αυτή όψη του.

Ο Μουσαγέτης, με τον ερχομό του χειμώνα (φυσικού, ηθικού, πνευματικού) στη φύση, είτε στον άνθρωπο, είτε σε κάποια μορφή πολιτισμού, κουρασμένος, μη μπορώντας να δώσει σφρίγος από μόνος του, εγκαταλείπει το ιερό του και επιστρέφει στη χώρα των Υπερβορείων απ’ όπου κατάγεται, εκεί όπου ο ήλιος δεν δύει και εκεί παραμένει και αναπαύεται.

Είναι ο καιρός του Διόνυσου να ξυπνήσει. Το μαντείο παύει να χρησμοδοτεί για τρεις μήνες και παραμένει κλειστό για τους επισκέπτες, που δύσκολα ούτως ή άλλως θα μπορούσαν να έρθουν, λόγω καιρικών συνθηκών. Όπως ο Παυσανίας γράφει: «Εν Δελφοίς, τον μεν άλλον ενιαυτόν παιάνι χρώνται περί τας θυσίας, αρχομένου δε χειμώνος, επεγείραντες του διθυράμβου, τον δε παιάνα καταπαύσαντες, τρεις μήνας αντ’εκείνου τούτον κατακαλούνται τον θεόν».

Ο παιάνας του Φοίβου αντικαθίσταται απ’ τον διθύραμβο τού δύο φορές γεννημένου Διόνυσου, απ’ την Περσεφόνη, τη Σεμέλη και τον μηρό του Δία εν τέλει. Είναι ο δελφικός μήνας Δαδοφόριος (Νοέμβριος-Δεκέμβριος). Οι Θυιάδες (βάκχες ή μαινάδες) θ’ ανέβουν στον Παρνασσό να ξυπνήσουν τον Διόνυσο-Λικνίτη, αυτόν που κοιμάται μέσα στο λίκνο, το ίδιο αυτό σκεύος που βλέπουμε σε παραστάσεις γεμισμένο με φρούτα και στη μέση τον φαλλό, σύμβολο του Διονύσου, σύμβολο γονιμότητας. Την ίδια ώρα το ίδιο θα κάνουν μέσα στο άδυτο του ναού και εκεί όπου πιστεύεται ότι βρίσκονται θαμμένα τα κομμάτια του Διόνυσου, οι πέντε όσιοι ιερείς του μαντείου, τελώντας μυστική θυσία.

Μαζί με τις δελφικές Θυιάδες –που οφείλουν τ’ όνομά τους στη Θυία, κόρη του Κασταλίου, αυτόχθονα από τους Δελφούς και πρώτη ιέρεια εκεί του Διόνυσου, είτε στο ρήμα θύω: μανίζω- έρχεται να ενωθεί κι ένας θίασος ακόμη γυναικών από την Αθήνα, σε πομπή μέσα στη νύχτα κρατώντας λαμπάδες -νυκτοπολία (Διόνυσος Νυκτέλιος), απ’όπου και το όνομα του μήνα Δαδοφόριου- και θύρσους, ξύλινες ράβδους με κώνο στην κορυφή στεμμένες με κισσούς ή φύλλα αμπέλου, όλα διονυσιακά σύμβολα, που μας παραπέμπουν στη ράβδο Djed του Όσιρι και στο κηρύκειο του Ερμή, τη σπονδυλική στήλη με τα δύο φίδια (Ίδα και Πιγκάλα – Δίας και Περσεφόνη) γύρω της τυλιγμένα, να καταλήγει στο κωνάριο ή επίφυση.

Ξυπνά ο Διόνυσος ως Kουνταλίνι, διαρρέοντας τη σπονδυλική στήλη ως το κωνάριο, ξυπνά μέσα στην κούνια, στο λίκνο που φέρουν οι Θυιάδες, αν καταφέρουν και φτάσουν ορειβατώντας και δεν αποκλειστούν στα χιόνια και εκεί τους μεταδίδει τον ενθουσιασμό, την ένθεη μανία (Μαινάδες, Μαντική, Μάνας) και προφητεύουν όπως η πυθία του Απόλλωνα σε κατάσταση έκστασης, με το κεφάλι ριγμένο προς τα πίσω, χορεύουν το μαιναδικό χορό και τραγουδούν τον διθύραμβο γύρω από το λίκνο, όπως οι Kουρήτες έκαναν γύρω από τον Ζαγρέα για να τον προφυλάξουν.

Τα παρνασσικά όργια συμπεριλάμβαναν τις τριετηρίδες και τις εννεαετηρίδες. Οι τριετηρίδες αφορούν τον Διόνυσο-Λικνίτη και σχετίζονται ίσως με τη διετή κάθοδο και παραμονή του Διόνυσου στο βασίλειο της Περσεφόνης και μάλλον αποτελούσαν προπαρασκευή των συμμετεχόντων στο εποχικό δράμα του θεού, στη βλαστική του όψη (αποτελούσε πιθανά ένα είδος φυλετικής μύησης για τις νεαρές Θυιάδες), το οποίο ετελείτο ετησίως, με τη συμβολική ρίψη στα νερά ενός ξύλινου ανθρώπινου ομοιώματος που παρίστανε τον χειμώνα, την περασμένη χρονιά, τον θάνατο και την ταυτόχρονη μεταφορά στην κοινότητα απ’ την εξοχή ενός άλλου, που παρίστανε την νέα χρονιά, την άνοιξη, τη ζωή. Ταυτόχρονα δύο θίασοι, ένας αρσενικός και ένας θηλυκός συναντιόνταν και τελούσαν τον «γάμο» των πρώτων τους, του «βασιλιά» ή πρώτου κούρου και της «βασίλισσας», οι οποίοι και θα αποτελούσαν το γονιμικό ζευγάρι της χρονιάς.

Οι εννεατηρίδες, έχοντας σαν υπόστρωμα τις προγενέστερες, ανά οκτώ έτη τελούμενες, της Χάριλας και της Ηρωίδας (θηλυκές τοπικές οντότητες), αφορούσαν την κάθοδο στον Άδη του Διονύσου, ο οποίος απελευθερώνει τη γήινη μητέρα του Σεμέλη, η οποία με την ανάστασή της ανεβαίνει με τον Διόνυσο στον Όλυμπο κι εκεί μετονομάζεται σε Θυώνη (εκ του ρήματος θύω). Έτσι η Σεμέλη (που σχετίζεται ίσως με την Σελήνη ή τη Γη: Θεμέλη-Θεμέλιο), ξαναγεννιέται σ’ έναν ανώτερο κόσμο και αποκτά καινούργιο όνομα.

Ο Διόνυσος ξαναγεννιέται και επαναφέρει τον κόσμο στην αρχή του, στην κατάσταση του χάους, όπου οι δυνάμεις της μετατροπής, ανανέωσης και βελτίωσης των πραγμάτων θα ελευθερωθούν και θ’ αντλήσουν νέα στοιχεία απ’ τις αόρατες δεξαμενές, η καθεστηκυία τάξη θα κλονιστεί, κάτι νέο θ’ αναδυθεί. Είναι αυτή η περίοδος της μαγνητικής παύσης του Απόλλωνα, η ευκαιρία για μια άλλη δράση, υπόγεια και αόρατη, όπως η ζύμωση του οίνου, που τόσο στενά συνδέεται με τον Διόνυσο, αυτή που θα φέρει τη νέα Άνοιξη στη φύση, στον άνθρωπο και στον κόσμο.

Τότε ο Απόλλων, καλεσμένος από τη δημιουργική δύναμη του αδελφού του, θα επιστρέψει πάνω στο χρυσό του άρμα, που το σέρνουν οι κύκνοι, από την χώρα των Υπερβορείων και, παίζοντας την επτάχορδη λύρα του, θα δώσει μορφή και θα εναρμονίσει αυτό που ο Ήρωας-Διόνυσος έφερε στο φως μετά την κατάδυσή του, εκπολιτίζοντας την προσφορά του κι ένας νέος κύκλος θ’ αρχίσει, με μια στροφή της σπείρας σε μια ανώτερη οκτάβα της κλίμακας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1.     Fernand Schwartz: «Η Νέα Ανθρωπολογία», εκδ. Ε.Ν.Α.

2.     H. Jeanmaire: «ΔΙΟΝΥΣΟΣ – Ιστορία της λατρείας του Βάκχου», εκδ. Κλειώ, Πάτραι

3.     Νικόλα Μαργιωρή: «Αποσυμβολισμός της ελληνικής μυθολογίας», εκδ. Ομακοείο

Αθηνών

4.      Γ. Σιέττος: «Τα Ορφικά Μυστήρια», εκδ. Πύρινος κόσμος

5.     C.G. Jung – C. Kerenyi: «Η επιστήμη της Μυθολογίας», εκδ. Ιάμβλιχος

6.     Χρ. Μαυρουδή: «Δελφικά Μυστήρια», εκδ. Πύρινος κόσμος

7.     Patri Aime: «Το Μαύρο Φως του Απόλλωνα», εκδ. Βιβλιοθήκη του Ρόδου

8.     Μάνλυ Χωλ – Ιππόλυτος ντα Κόστα: «Τα Διονυσιακά Μυστήρια», εκδ. Πύρινος κόσμος

9.     M. Detienne: «Ο Διόνυσος κάτω από τ’αστέρια», εκδ. Αλεξάνδρεια

10.     Άγγελου Σ. Βλάχου: «Πυθίας παραληρήματα», εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας Ι.Δ. Κολλάρου & Σ/ία

11.     Walter F. Otto: «Διόνυσος – Μύθος και λατρεία», εκδ. Του εικοστού πρώτου

12.     C. Kerenyi: «Η μυθολογία των Ελλήνων», εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας

13.     Παναγή Λεκατσά: «Διόνυσος», εκδ. Εταιρία σπουδών νεοελληνικού πολιτισμού και γενικής παιδείας (ιδρυτής σχολή Μωραϊτη)

14.     Joscelyn Godwin: «Μυστηριακές θρησκείες του αρχαίου κόσμου», εκδ. Καρδαμίτσα

15.     «Μυθολογία της Γεωργίας»

Τούρτα Σοκολατίνα

Τούρτα Σοκολατίνα

Bαθμολογία:

47 ψήφοι

Προστέθηκε από Sitronella, 31.12.05

Περιγραφή

Αν πραγματικά αγαπάτε τη σοκολάτα, αυτή είναι μια τούρτα που θα σας ικανοποιήσει απόλυτα. Δεν έχω ξαναφάει κάτι τόσο σοκολατένιο και τόσο νόστιμο.

• 
  

Τι χρειαζόμαστε:

Για το παντεσπάνι:

• 1 1/2 κ.γ. κονιάκ ή ρούμι
• 3/4 κ.γ. στιγμιαίος καφές
• 2/3 φλ. φαρίνα
• 3 κ.σ. κακάο σκόνη
• 1/2 κ.γ. σόδα
• 3 μεγάλα αβγά χωρισμένα
• 3/4 φλ. ζάχαρη
• 1/4 κ.γ. κρεμόριο ή 1 κ.γ. χυμό λεμονιού
• 1/4 κ.γ. αλάτι

Για την κρέμα και την επικάλυψη:

• 4 φλ. κρέμα γάλακτος (όχι με λίγα λιπαρά) περίπου 950 γρ.
• 1/4 φλ. φρέσκο βούτυρο
• 1/4 φλ. ζάχαρη
• 600 γρ. κουβερτούρα (όσο γίνεται καλύτερη)
• 1/3 φλ. κονιάκ ή ρούμι
• 2 κ.γ. άρωμα βανίλιας

Για το σιρόπι:

• 1/2 φλ. νερό
• 4 κ.σ. ζάχαρη
• 4 κ.σ. κονιάκ ή ρούμι

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Διάφορες τούρτες

Περιέχει

Κρέμα γάλακτος

Σοκολάτα

Καφές

Αβγά

 

 

 

 Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Τούρτα Σοκολατίνα http://www.sintagespareas.gr/sintages/tourta-sokolatina.html#ixzz24Ja4MeI0 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω