ΤΑ ΧΤΑΠΟΔΑΚΙΑ (Απόσπασμα)

  Μ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ (23 Ιουνίου 1908- 14 Σεπτεμβρίου 1960)
                                          
ΤΑ ΧΤΑΠΟΔΑΚΙΑ (Απόσπασμα)
 

"Οι νοτιάδες φέρναν σύγνεφα εκείνο το χειμώνα, μα όχι τό'να πίσω από τ'άλλο. `Αφηναν και ώρες, την κάθε μέρα, που ξαστέρωνε λιγάκι ο ουρανός. Αυτό γινόταν περί το δειλινό. Κι όταν ο ήλιος, όσο δεν παίρνει χρυσαφής, κάτι σα μέλι φωτεινό, ξεχυνόταν στο μικρό λιμάνι, στ'αργοσάλευτα καΐκια του, στις μπαταρισμένες βάρκες, σ

τα δίχτυα των ψαράδων που στέγνωναν απλωμένα, στη θάλασσα που σιγανάσαινε, στους ανθρώπους που τριγυρνούσαν πέρα δώθε, άγνωστο γιατί. Περί τη νύχτα θα χάλαγε πάλι ο καιρός. Αυτό το καταλάβαινες από τους γλάρους που πετούσαν χαμηλά, έξυναν τη θάλασσα με τις φτερoύγες τους, κλαγγάζοντας κάποιαν ακατάληπτη ανησυχία. Και το όντις, σε λίγο έφταναν ξανά τα σύγνεφα, αβγατίζοντας πολύ το βραδινό σκοτάδι, έτσι που 'σφιγγε η ψυχή του ανθρώπου.

Έτσι λοιπόν, την ώρα που ο Αστέρας πάλευε με τα σύγνεφα, μπήκε ο λεγάμενος στο μαγαζάκι, μποτζάροντας δώθε κείθε, σαν τραμπάκουλο σε σοροκάδα. Κοντός ήταν και κακοσούσουμος, αρκούντως γηραλέος, όχι καλοντυμένος ούτε καθαρός, μ' ένα μαντίλι ματωμένο γύρω στο κεφάλι - σίγουρα φρεσκοσπασμένο ήταν. Η μύτη του μάλιστα είχε μεγάλα χάλια, γδαρμένη, πρησμένη, σκεπασμένη κομμάτια αίμα πηχτό. Ή κουτρουβάλα είχε πάρει ο ερίφης, ή ξύλο γερό είχε πέσει, μπερντάχι, με σύστημα, πάνω χέρι - κάτω χέρι, του αλατιού τον είχαν κανωμένο. Τώρα γινωμένος ήταν όταν τις έφαγε, ή τα κοπάνισε κατόπι, να πνίξει στο κρασί το μεράκι του καβγά; Αυτό δεν το ξέρουμε. Το βέβαιο είναι, λίαν σουρωμένος ήταν όταν μπήκε στο μαγαζί, κρατούσε μάλιστα στο χέρι κατιτίς τυλιγμένο σε χαρτί, φαγώσιμο πρέπει να ήταν. Προχώρησε, το λοιπόν, κατά τον μπεζαχτά, χαιρετώντας πολύ εγκάρδια τις δύο παρέες που βρίσκονταν την ώρα εκείνη στο μαγαζί. Μα δεν πήρε αντιχαιρέτισμα, ένεκα που οι μεν -δυο μαντράχαλοι- ήσαν πολύ απασχολημένοι με τις κοπέλες τους και δεν είχαν καιρό για κουβέντες άχρηστες. Όσο για τους δε, αυτοί πίναν το κρασί τους λίαν βαρύθυμοι και σέρτικοι, είχαν φαίνεται τις στεναχώριες τους. Τι να κάνει λοιπόν, κι αυτός; Παράγγειλε ούζο καραφάκι, κι έπιασε κουβέντα με το μαγαζάτορα, ένεκα που ο Θεός τον έκανε άνθρωπο κοινωνικό, πολύ συσχετικό, η μουγκαμάρα κι η περισυλλογή ποσώς δεν του επήγαιναν. Είπε μάλιστα τη γνώμη του δυνατά, να την ακούσει όλος ο κόσμος:

- Όποιος δε μιλάει, πεθαμένος είναι και θάβουν τον!

Ακούμπησε το στράτσο στον μπεζαχτά κι άρχισε ν'αδειάζει το καραφάκι σε δυο νεροπότηρα, προσέχοντας φοβερά στη μοιρασιά, μήπως τυχόν και στάξει κόμπος στο 'να πιότερο από τ' άλλο. Αφού τέλειωσε τη δίκαιη αυτή κατανομή, πήρε το πρώτο ποτήρι και το ήπιε, ήπιε και το δεύτερο, θαραπάηκαν τα σωθικά του κι άρχισε μεγάλο λακριντί με το μαγαζάτορα. Ένεκα όμως που η παρέα μας βρισκόταν κάμποσο μακριά, δεν έδωσε κανείς μας προσοχή, εξάλλου είχαμε δικές μας κουβέντες να πούμε, πολύ σοβαρές και διόλου ευτράπελες. Πες πως τον αλησμονήσαμε κι αυτόν, και τα σπασμένα μούτρα του, και το στράτσο και το μεθύσι του και το λακριντί του. Όταν, έξαφνα, κουβέντες σε ύφος έντονο τράβηξαν την προσοχή μας:

- Όχι, κύριος, δε θέλουμε το κέρασμά σου!

- Και γιατί, δηλαδής; Εγώ εκινήθην από την ευγενής πρόθεσις...

- Κόβε λόγια και στρι! Πολύ ψείρα μάς γίνηκες!

Η παρεξήγηση συνέβαινε με την άλλη παρέα που ο ερίφης θέλησε να την κεράσει, άγνωστο γιατί. Ίσως που το κρασί τον έκανε πολύ κοινωνικό, πρόθυμο να πιάσει σχέσεις εύκολες και γκαρδιακές με τον πάσα τυχών. Ίσως πάλι και να του γυάλισαν τα κορίτσια, ήθελε να κάνει το κομμάτι του. Οι μαντράχαλοι όμως πήραν αλλιώς το πράμα, εξ' ου κι ο καβγάς «περικαλώ, κύριος!» και «με το μπαρδόν, δεν είσαστε εν τάξει εν πάση περιπτώσει!».

Ο ένας μάλιστα από τους δυο -άνθρωπος ευερέθιστος- σηκώθηκε μια στιγμή, κι είπε λόγια βαριά που προδίκαζαν χειροδικία. Τσίριξαν τα κορίτσια: «Mανώλη! Για τ' όνομα της Παναγιάς!», μπήκε στη μέση κι ο άλλος, ο πλέον ψύχραιμος, και το επεισόδιο θεωρείται λήξαν. Ο ερίφης υποχώρησε κανονικά κατά τον μπεζαχτά, όπου τον τραβούσε από το μανίκι ο ταβερνιάρης αυταρχικότατα:

- Ήπιες το ούζο σου, Παναγιωτάκη; Πλέρωνε και στρίβε! Όχι ιστορίες στο μαγαζί μου!

Σαν ν' αποφάσισε να ησυχάσει ο Παναγιωτάκης, αλλά για να φύγει, ούτε λόγος! Ήθελε, σώνει και καλά, ν' ανοίξει την καρδιά του, να πει τον πόνο του, να μιλήσει με άνθρωπο. Κανείς να μην τον θέλει, κανείς να μην καταλαβαίνει, όλοι να τον διώχνουν - τι κακό πάλι αυτό! Σαν τους Χίτες, στον `Αη-Λευτέρη, που παρεξήγησαν τα λεγόμενά του και τον κάναν σώσπαστο στο ξύλο. Μα το ξύλο δεν τον ένοιαζε τόσο, όσο η παρεξήγηση.

- Δεν είμαι κουκουές, εγώ! Είμαι καθώς πρέπει! Πολύ πολύ καθώς πρέπει...

Οι μαντράχαλοι της άλλης παρέας, που το επεισόδιο λήξαν δεν ασχολούνταν πια μαζί του, τού'ριξαν σκοτεινές ματιές. Έκλιναν προς τ'αριστερά, ως φαίνεται, κι ο λόγος του λεγάμενου τους ξυνοφάνηκε. Γίνηκε πρόχειρο διαβούλιο -να τον δείρουν, να μην τον δείρουν- μα δεν πήραν απόφαση, ένεκα που μόλις ξυλοδαρμένος από τους Χίτες ήτανε, έστω και λόγω παρεξήγησης, δε στέκεται να τις φάει κι από τους κουκουέδες. Εξάλλου, ο άνθρωπος είχε πια τα πιο φιλειρηνικά αισθήματα. Ξεδίπλωσε το στράτσο, τράβηξε δυο χταποδάκια που ήταν μέσα, τα καμάρωσε κι εδήλωσε πως έχει κάθε δικαίωμα να τα μαγειρέψει και να τα φάει ποτίζοντάς τα με μπόλικον κράσο, ένεκα που το χταπόδι χωρίς ένα πρώτο κρασί δε μαγειρεύεται, και δίχως ένα δεύτερο δε χωνεύεται. `Αρχισε, λοιπόν, μεγάλες συνεννοήσεις με το μαγαζάτορα, να του ψήσει τα χταπόδια, να τα φάει εδώ που βρίσκεται, δηλαδή να τα φάνε παρέα, ένεκα που η μοναξιά κι αυτός δεν συνταιριάζουν, ανέκαθεν ντερμπεντέρης άνθρωπος ήταν. Ο μαγαζάτορας όμως είχε μεγάλες αντιρρήσεις. Των αδυνάτων αδύνατο! Η φουφoύ ήταν πιασμένη με τις γόπες, κατόπι θα τηγάνιζε πατάτες, ύστερα θα έρχονταν η πελατεία και θα παράγγελνε της ώρας πράματα, συκωτάκια, μπαρμπουνάκια, σαγανάκια.

- Ό,τι άλλο, Παναγιωτάκη μου, αυτό όμως μη μου το ζητάς!

- Δεν έχω, δηλαδής, το δικαίωμα να φάω κι εγώ ένα μεζέ σαν άνθρωπος -να, τα χταποδάκια μου- και να πιω το κρασί μου, σα φιλήσυχος πολίτης; Εμένα που με βλέπεις, άδικα μ'έδειραν οι Χίτες στον `Αη-Λευτέρη. Δεν είμαι κουκουές!

Είχε αρπάξει το μαγαζάτορα από το γιακά και του ξηγούσε το πως γίνηκε η παρεξήγηση με τους Χίτες. Κι επέμενε -ψείρα σωστή- πως δεν ήταν εντάξει, ο μαγαζάτορας, να μην του μαγειρεύει τα χταποδάκια, να φάει ένα μεζέ, να πιει ένα κρασί, και δως του επιχειρηματολογία, φλυαρία και λογοδιάρροια -για ψείρα, ναι, ήταν ψείρα και περίφημη!

- Δε γίνεται, Παναγιωτάκη μου! του είπε ο άλλος κoφτά. Να πας στην Ευταλία να στα μαγειρέψει. Κι άντε τσαμπούκ τσαμπούκ, άδειαζέ μου το μαγαζί κι έχω δουλειά! Πλακώνει πελατεία.

Ο ερίφης σώπασε, σα να είδε πως τίποτα δε γίνεται, πως έπρεπε να το πάρει απόφαση. Τύλιξε τα χταποδάκια στο στράτσο, τα έβαλε υπομάλης και τράβηξε κατά την πόρτα. Μα η αγανάχτηση τον έπνιξε. Γύρισε, το λοιπόν, κι άρχισε καινούρια δημηγορία:

- Στην Ευταλία... `Αιντε συ να πεις στην Ευταλία να στα μαγειρέψει! Συ, που δεν είσαι άντρας της... Εγώ, δηλαδή, δεν έχω δικαίωμα να φάω ένα μεζέ, να πιω ένα κρασί;

Αργά κατάλαβε πως μιλούσε στα κούφια, ένεκα που ο μαγαζάτορας είχε αποτραβηχτεί στην κουζίνα. Σήκωσε, το λοιπόν, τους ώμους και τράβηξε πάλι κατά την πόρτα. Φαίνεται όμως πως δε βολούσε η ψυχή του να ξεκολλήσει εύκολ' απ' το μαγαζί. Περνώντας μπροστά στην παρέα μας κοντοστάθηκε. Ήθελε κουβέντα.

- Έχει τσιγάρο;

Απόκριση καμιά. Είδαμε τι κολλιτσίδα ήταν, αν του μιλούσαμε ξεκολλημό δε θα 'χε. Αυτός όμως εκεί!

- Θέλω τσιγάρο.

- Δεν έχει! του λέει ο Αγλέουρας.

- Πώς δεν έχει, αφού καπνίζετε!

Ήταν κι αναιδής.

- `Αιντε στο καλό! του λέει ο υποπλοίαρχος, κι άσε μας ήσυχους. Ακούς;

Αυτό δεν του άρεσε του φίλου. Πήρε αμέσως ύφος κουτσαβάκικο, προκλητικό, μπεχλιβάνικο. Κι αμόλησε την πρόστυχη κουβέντα:

- Επειδή, δηλαδής, έχεις δυόμισι γαλόνια στο μανίκι, μας κάνεις και τον κάργα;

Φως φανάρι πως οι Χίτες του `Αη Λευτέρη δεν είχαν και τόσο άδικο. Μαρτυρήθηκε μοναχός του. Ο υποπλοίαρχος χαμογέλασε κάτω από τα μουστάκια του. Μα ο Αγλέουρας σηκώθηκε, άρπαξε τον Παναγιωτάκη από τις πλάτες και απλά, αυστηρά, θετικά τον έβγαλ' έξω από το μαγαζί. Τον έβγαλε, δεν τον πέταξε. Όλα γίνηκαν μ' ευγένεια και κατανόηση, ως αρμόζει να φέρεται κανείς σ' έναν μεθυσμένο, έναν ακαταλόγιστο. Κι αυτός δεν έφερε καμιάν αντίσταση, ψοφοδεής ήταν, μόνο λόγια και τίποτες άλλο. Ανθρωπάκος, που το κρασί τον εχτυπούσε παράξενα, τον έκανε να λέει μπούρδες δίχως να συλλογιστεί.

Ο Αγλέουρας εγύρισε και ξανακάθισε στη θέση του. Κέφι δεν είχαμ' εξαρχής, τώρα το λίγο που είχε απομείνει ξανεμίστηκε κι αυτό. Δεν ήταν να 'ρθει κι αυτό τ' αυτοκίνητο, να πάμε στις δουλειές μας! Η νύχτα είχε πέσει πια, ήρθαν πάλι τα σύγνεφα, μαύρισε ο ουρανός διπλό σκοτάδι, το ίδιο κι η θάλασσα. Μόλις έβλεπες τα κατάρτια των καϊκιών ν' αργοσαλεύουν πέρα δώθε πάνω στο μουντό στερέωμα, σα μετρονόμια που κράταγαν στον άνεμο το ρυθμό των νερών. Πρέπει και να ψιλόβρεχε, εμείς δεν το βλέπαμε, έτσι στο βάθος που καθόμαστε. Μα έρχονταν από το πέλαγο οσμή υγρού νοτιά, μύριζε και το χώμα, μουλιασμένο ως ήταν.

Και να, δεν πέρασαν ούτε τρία λεφτά, και ξαναπαρουσιάστηκε στην πόρτα. Έκανε να μπει πάλι στο μαγαζί, ένεκα που είχε μεθύσι πεισματάρικο, επίμονο, τίποτα δεν τον έκανε ν' αλλάξει το κέφι του. Μεμιάς όμως όλοι σηκωθήκαμε, η παρέα μας, η άλλη παρέα, ο μαγαζάτορας:

- Πάλι εδώ είσαι; Έξω! Έξω! Φεύγ' από δω! Πήγαινε στο σπίτι σου! Μπεκρούλιακα! Προστυχόμουτρο! Κολλιτσίδα! Ψείρα! Ψείρα!

Αυτό γίνηκε τίμια κι αυθόρμητα, μας είχε φέρει ως εδώ, ο αλιτήριος! Όσο εμείς ξαφνιαστήκαμε από το φέρσιμό μας, άλλο τόσο κι αυτός. Η κατακραυγή χίμηξε απάνω του, τόνε βάρεσε στο στήθος, τον σταμάτησε, τον πισωπλάτισε. Απόμεινε ασάλευτος, κρατώντας τα τυλιγμένα χταπόδια στο χέρι το ζερβί, κι έριξε ματιά γεμάτη δέος ολοτρόγυρα. Πρέπει τα μούτρα μας να ήσαν τόσο άγρια, που φοβήθηκε.

- Καλά... μουρμούρισε... Καλά! Θα φύγω... Αφού δε με θέλετε... Μα πού να πάω; Πού; Στην Ευταλία; Ένας λόγος είναι αυτός. Ούτε κι αυτή με θέλει, όπως κι εσείς. Κανείς! Κανείς...

Τον έπιασε κάτι σαν παράπονο, κι άπλωσε το χέρι όπου κρατούσε τα χταπόδια:

- Να! Αυτά τα χταπόδια. Στη χόβολη... Όλοι μαζί θα τα τρώγαμε. Ένα μεζέ κι ένα κρασί. Σαν άνθρωπος κι εγώ. Σαν άνθρωπος...

Μας κοίταγε και πρόσμενε κατανόηση, σαν άνθρωπος από τους ανθρώπους. Μα μόνο φάτσες παγωμένες αντίκρισε, μάτια γεμάτα σκληράδα και κακία. Κακία ανθρώπινη.

Τότε, κατάλαβε. Κάτι σαν αποκαρδίωση τον έπιασε, όλα έσπασαν εντός του. Έπεσε αδύναμο το χέρι που κρατούσε τα δυο χταπόδια στο στράτσο το χαρτί, μάταιη προσφορά στην κατανόηση των ανθρώπων. Πήρε αργή στροφή, βγήκε πάλι από το μαγαζί, έπεσε βαρύς στο σκαλοπάτι κι απόμεινε ασάλευτος, με το τσακισμένο του κεφάλι μες στις δυο παλάμες. Δεν εμίλησε πια, τίποτα δεν είπε, μα έσμιξε την ψυχή του με τη νύχτα του νοτιά, τη σκέπασε με σύγνεφα, την τύλιξε με πνοές όστριας χειμωνιάτικης. Όσο για μας, ξανασκύψαμε στα ποτήρια, στις εφημερίδες, στις κουβέντες μας, μην καταλαβαίνοντας, μη θέλοντας να καταλάβουμε. Πέρασε έτσι ώρα αρκετή, ίσως και δέκα λεφτά, ίσως και τέταρτο ολόκληρο. Κι όταν ανασήκωσα τα μάτια και κοίταξα την πόρτα, εκεί που είχε καθίσει δεν τον είδα πια. Είχε φύγει, τράβηξε μέσα στη νύχτα, ποιος ξέρει για πού, να μαγειρέψει τα χταπόδια του, να πιει ένα κρασί, σαν άνθρωπος. Σαν άνθρωπος, ακριβώς...

[...]

- Ρε παιδιά! είπα, ο ερίφης παράτησε τα χταποδάκια του...

Όλοι απομείναμε σιωπηλοί, κάποιος στοχασμός ανάδευε εντός μας, ήταν φανερό αυτό.

-Μήπως και τον προφτάξουμε... μουρμούρισε ο υποπλοίαρχος.

Κοιτάξαμε πέρα δώθε, ψάξαμε τη νύχτα, με τους προβολείς της φορντ. Τίποτα. Η ακρογιαλιά ξαπλωνόταν ως πέρα σκοτεινή κι ερημική, μόνο κάποιος γάτος τριγυρνούσε κάτω από τη βροχή, ένεκα που κόντευε Γενάρης. Και πάλι απομείναμε δίβουλοι, συλλογισμένοι.

- Τί θα γίνει με τα χταπόδια; ρώτησα

Ο Αγλέουρας σήκωσε τους ώμους.

-Θα τα πάρω να τα φάω εγώ! είπε. Κρίμα να παν χαμένα...

Χαμένα... Με τι προσοχή τα κουβαλούσε ο κακόμοιρος, με τι λαχτάρα πρόσμενε να τα μαγερέψει να τα φάει, να τα ποτίσει με καναδυό ποτήρια! Ναι, να τα γλεντήσει "σαν άνθρωπος", παρέα με τους συνανθρώπους, που θα νιώθαν τον καημό της ψυχής του... Μα οι άνθρωποι -τα θεριά- δεν ένιωσαν, ούτε ήταν βολετό να νιώσουν. `Αχρηστα τα χταποδάκια πια, άχθος και βάρος για την απελπισία του. Τα παράτησε στο κατώφλι κι έφυγε και τράβηξε, και πήγε...

[...] "

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ

πηγή: http://www.imakb.gr/Mitropoli_Agios_Nikitas.htm

ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ» ΑΧΕΝΤΡΙΑ

(Συνοπτικά ιστορικά)

Το ιερό προσκύνημα του αγίου Νικήτα στον Αχεντριά αποτελούσε παλαιό ερημητήριο στην περιφέρεια του εν λόγω χωριού, κοντά σε φοινικόδασος. Πρόκειται για σπηλαιώδη ναό, ο οποίος, κατά τον Paul Faure, χρονολογείται από το 17^ο αιώνα (≈ 1640 μ.ΧΑπό τον εικονογραφικό διάκοσμο του ναού σώζονται μονάχα μερικές τοιχογραφίες ενώ αριστερά του ιερού Βήματος, σε μικρότερο σπήλαιο που λειτουργεί ως Διακονικό, εκχέεται αγίασμα από σταλακτίτες.

Ο ιερός αυτός τόπος ήταν ερημητήριο και σκήτη πνευματικής άσκησης κυρίως από τους μοναχούς της Μονής Κουδουμά, οι οποίοι διέμειναν στο ερημητήριο του Αγίου Νικήτα μόνιμα ή κατά περιόδους.

Το χρονικό διάστημα μεταξύ 1948 και 1959 ο άγιος Νικήτας λειτούργησε ως Μονή της επισκοπής Αρκαδίας, όπου υπαγόταν εκκλησιαστικά, με ηγούμενο τον Ιερόθεο Κωστομανωλάκη και μικρή αδελφότητα, κατόπιν αποφάσεως του αειμνήστου Επισκόπου Αρκαδίας, -μετέπειτα Μητροπολίτη Κρήτης-, κυρού Ευγενίου Ψαλιδάκη. Στη συνέχεια λειτουργεί ως μονύδριο με ιερομονάχους που διορίζει ο εκάστοτε αρχιερεύς.

Με την από 27-3-97 απόφαση της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης (ΦΕΚ, τ. Β΄, 977/5- 11- 1997) –κατόπιν προτάσεως του αειμνήστου Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας κυρού Κυρίλλου Κυπριωτάκη-, το μονύδριο του αγίου Νικήτα χαρακτηρίστηκε ως Προσκύνημα, λαμβάνοντας νομική υπόσταση και διοικούμενο από Επιτροπή.

Από το 2001, οπότε συστάθηκε η Ιερά Μητρόπολη Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου, το Προσκύνημα του αγίου Νικήτα διατήρησε τη νομική υπόστασή του και υπάγεται διοικητικά στη νεοσυσταθείσα Μητρόπολη, υπό τον μητροπολίτη κ. Ανδρέα Νανάκη. Η λειτουργία του καθορίζεται σήμερα βάσει Καταστατικού που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ, τ. Β΄, 938/ 23- 6- 2004).

            

 ------------------------------------------

πηγή:  Frangokástello, Khania, Greece (Άλμπουμ)

15/9: Άγιος Νικήτας - Saint Nikitas

Η παλαιοχριστιανική βασιλική του Αγίου Νικήτα στο Φραγκοκάστελλο.

Ο Άγιος-Νικήτας ήταν ο προστάτης των Κρητών από τις πειρατικές επιδρομές, οι οποίες αποτελούσαν αληθινή μάστιγα των παράκτιων πληθυσμών της Κρήτης. Η παλαιοχριστιανική βασιλική του Αγίου Νικήτα βρίσκεται 400 μέτρα Βορειο - Ανατολικά από το φρούριο Φραγκοκάστελλο και χτίστηκε στις αρχές του 14ου αιώνα.

Ήταν μία εκκλησία επιβλητική σε μέγεθος, με μήκος 26 μέτρα και ψηφιδωτό δάπεδο, το οποίο σώζεται στο μεγαλύτερό του μέρος, με σχέδια γεωμετρικά και παραστάσεις ζώων. Οταν ξεκίνησαν οι επιδρομές των Αράβων στην Κρήτη, η βασιλική εγκαταλείφθηκε.

Εκείνο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι η περιοχή ήδη από το 1340 μΧ ονομαζόταν από τους Ενετούς "San Nicheta", (Άγιος Νικήτας) πράγμα που σημαίνει ότι η εκκλησία αυτή προϋπήρχε στο χώρο. Υλικά από τα ερείπια του ναού χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του κάστρου, που οι ίδιοι αργότερα (το 1374 μΧ) το ονόμασαν "Κάστρο του Αγίου-Νικήτα".

Πάνω στα ερείπια του ιερού βήματος της βασιλικής χτίστηκε και τοιχογραφήθηκε ναός αφιερωμένος στο μάρτυρα Νικήτα. Πρόκειται για απλό μικρό κτίσμα, που για να κτιστεί χρησιμοποιήθηκε μέρος από το ψηφιδωτό δάπεδο και τα υλικά της ερειπωμένης βασιλικής.

Το όνομά του γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 του Σεπτέμβρη. Μετά τη θρησκευτική λειτουργία, ακολουθεί πανηγύρι κι ύστερα ξεκινούν τα "Νικήτεια", αγωνίσματα προς τιμήν του Αγίου. Το πανηγύρι του Αγίου-Νικήτα στο Φραγκοκάστελλο είναι από τα πιο γνωστά της επαρχίας Σφακίων.

Ο μύθος του Αγίου Νικήτα

Σύμφωνα με το θρύλο, είχε γίνει ένας γάμος στο Φραγκοκάστελλο και η νύφη, μόλις τέλειωσε ο γάμος, πήρε τα τραπεζομάντηλα και πήγε να τα πλύνει κοντά στη θάλασσα. Εκεί που η νύφη έπλενε, φάνηκε ένα καράβι. Ήταν Φράγκοι και σκέφτηκαν να πάρουν την όμορφη κοπέλα και να την κάνουν δώρο στο βασιλιά τους. Η απαγωγή έγινε νύχτα και δεν τους είδε κανείς. Την πήγαν στο παλάτι του βασιλιά, όπου μια μέρα ο βασιλιάς την είδε να κλαίει και τη ρώτησε τι είχε.
Εκείνη αναστέναξε και είπε:
- Αύριο είναι η γιορτή του Αγιού Νικήτα και γίνεται στον τόπο μου, το Φραγκοκάστελλο μεγάλο πανηγύρι.
Ο βασιλιάς γέλασε ειρωνικά και της είπε:
-Αν έχει χάρη ο Σταυρός, και δόξα ο Αι Νικήτας, να πας και εσύ στον τόπο σου και να 'ναι ακόμα νύχτα.
Το επόμενο πρωί στο Φραγγοκάστελλο, μόλις ο παπάς ξεκλείδωσε την πόρτα της εκκλησιάς είδε μια κοπέλα μέσα και φοβήθηκε. Άναψε ένα κερί, πλησίασε και είδε την κοπέλα που είχε παντρέψει πριν περίπου ένα χρόνο.
Ο θρύλος λέει ότι την έφερε καβάλα στο άλογό του ο Άγιος Νικήτας. Και από τότε γίνεται μεγάλη γιορτή μέχρι σήμερα στην εκκλησία του στο Φραγκοκάστελλο.

 ---------------------------------

πηγή:  http://www.imga.gr/loukia.htm

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΡΤΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

ΕΝΟΡΙΑ ΛΟΥΚΙΑΣ

Ο Ι. ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΗΤΑ

 

Πρόκειται για τρίκλιτο Ναό του οποίου το δεξιό κλίτος είναι αφιερωμένο στην Ύψωση του Τιμίου Σταυρού και το αριστερό στην Αγία Αικατερίνη. Σύμφωνα με στοιχεία της Αρχαιολογίας πιθανή χρονολογία ανεγέρσεως του Ναού, είναι ο 13^ος με 14^ος αιώνας. Παρά το ότι, όπως αναφέραμε ο Ναός είναι τρίκλιτος διαφέρει με άλλους τρίκλιτους Ναούς ως προς το ότι μορφολογικά δεν παραπέμπει σε τρίκλιτο Ναό αλλά σε μονόκλιτο. Υπάρχουν και άλλα πολλά στοιχεία που κάνουν ενδιαφέρον τον συγκεκριμένο Ναό, όπως η κεντρική πύλη με τα οικόσημα και τον πλούσιο διάκοσμο ο οποίος είναι ανάγλυφος, η κορνίζα στην πρόσοψη που φανερώνει την ιδιαίτερη σημασία και φροντίδα του κτήτορα καθώς τα συγκεκριμένα στοιχεία θεωρούνται από τα πιο ενδιαφέροντα και χρησιμοποιήθηκαν ήδη το 1900 από τον Gerola ως παράδειγμα στο είδος τους. Το εντυπωσιακότερο όλων αυτών είναι το Εικονοστάσιο του Ναού το οποίο είναι ένα από τα παλαιότερα της Κρήτης. Ανεξάρτητα από το αν ο Ναός ήταν μοναστηριακός η φεουδαρχικός αυτό που έχει σημασία είναι ότι διακοσμήθηκε με ότι καλύτερο και ακολουθώντας την αρχιτεκτονική της εποχής που κτίσθηκε.

Ιερός Ναός Αγίου Βησσαρίωνα

πηγή:  http://7gym-laris.lar.sch.gr/topos/in%20visarion.htm

Ο Ιερός Ναός του Αγίου Βησσαρίωνα βρίσκεται στο κέντρο της Λάρισας, στην πλατεία Αγ. Βησσαρίωνα που περικλείεται από τις οδούς Βενιζέλου και Ολύμπου.  Πρόκειται για ναό σταυροειδή εγγεγραμμένο με τρούλο, που ανηγέρθη το 1955 με δαπάνες του παλιού Οργανισμού Υδρεύσεως και Ηλεκτροφωτισμού Λαρίσης (Ο.Υ.Η.Λ) και αγιογραφήθηκε από τον σπουδαίο Λαρισαίο ζωγράφο Αγήνορα Αστεριάδη και τη συνοδεία του  στο διάστημα 1959-1961. Πρόσφατα έγινε η αναπαλαίωση των εικόνων του Ναού, με χρηματοδότηση της Δ.Ε.Υ.Α.Λ. Η εκκλησία χαρακτηρίστηκε ως κτήριο που χρήζει ειδικής κρατικής προστασίας και ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο.

     Ο Ιερός Ναός γιορτάζει στις 15 Σεπτεμβρίου. Στον Ιερό ναό δεν υπάρχει μόνιμος ιερέας. Οι λειτουργικές ανάγκες εξυπηρετούνται από τους ιερείς του Αγίου Αχιλλείου.

Ο ναός στο πέρασμα των αιώνων...

    
 Μια παλιά εικόνα του Αγίου Βησσαρίωνα υπήρχε σε ένα απόμερο δωμάτιο της οικίας του τούρκου ευπατρίδη Χουσνή Μπέη, η οποία βρισκόταν στη θέση του Δημοτικού Ωδείου. Μετά την απελευθέρωση , και με εντολή του βασιλιά Γεωργίου Α΄, αγοραστή της οικίας, το δωμάτιο αυτό μετατράπηκε σε ναΐσκο, τιμώμενο στο όνομα του αγίου Βησσαρίωνα.

    Ο ναΐσκος αυτός, ο οποίος το 1918 συμπληρώθηκε και διακοσμήθηκε με τις απαιτούμενες εικόνες με δαπάνες του Γεωργίου Νατάκια, καταστράφηκε από το σεισμό του 1941.Ο ναΐσκος του Αγίου Βησσαρίωνα ήταν σταυροειδής με τρούλο. Ο τελευταίος εδραζόταν επάνω σε ψηλό οκταγωνικό τύμπανο και καλυπτόταν με μολύβδινη επένδυση. Οι κεραίες του σταυρού καλύπτονταν με δίρριχτες στέγες, με επικάλυψη από κεραμίδια βυζαντινού τύπου. Στη θέση του βρίσκεται ο ομώνυμος σημερινός ναός, στη βορειοανατολική γωνία της πλατείας Λαού.

Αγιογραφίες από τον Αγήνορα Αστεριάδη

 

 πηγή: http://romiazirou.blogspot.gr/2012/09/blog-post_5928.html

Ιερός Ναός Αγίου Βησσαρίωνα Φιλιππιάδας. 

Δημιούργημα του 19ου αι. ο ενοριακός ναός του Αγίου Βησσαρίωνα στη Φιλιππιάδα εντυπωσιάζει με το περίτεχνο κωδωνοστάσιό του, δείγμα εξαιρετικό δείγμα επτανησιακής αρχιτεκτονικής, καμωμένο το 1912 από το συνεργείο του αρχιμάστορα Βασίλη Γεωργάκη (1886-1936) από την Πράμαντα Ιωαννίνων.

Φραγκιός Μαράκης 1922-1977

Φραγκιός Μαράκης 1922-1977

 

 

 

Προς τιμή του υπάρχει στην Ιεράπετρα η Οδός "Μαράκη Φραγκιού"

Γεννήθηκε στις Μάλες ( 1922). Ήταν απόφοιτος της Εμπορικής σχολής .Του άρεσε ο αθλητισμός και τα μαθητικά του χρόνια υπήρξε πρωταθλητής σε πολλά αθλήματα. Οργάνωσε τον Α.Ο. " Διαγόρας" Ιεράπετρας και διετέλεσε πρόεδρος του για πολλά χρόνια . Την περίοδο της Κατοχής πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Μετά από επιμονή του η γυναίκα του , Ελευθερία Βλατάκη από το Ηράκλειο ,έπιασε δουλειά στο Φρουραρχείο των Γερμανών και έπαιρνε πληροφορίες , που αξιοποιούσε το στρατηγείο της Μ.Ανατολής. Ο ίδιος από τον Φεβρουάριο του 1942 εντάχθηκε στην ομάδα Εμμ. Μπαντουβά ως αγγελιοφόρος και ένοπλος στην συνέχεια . Συνεργάστηκε με τους Άγγλους : Ταγματάρχη Λη Φέρμορ που έπεσε στο Καθαρό Κριτσάς , λοχαγό Άλεξ και ανθυπολοχαγό Πέτρο. Τα λημέρια του ήταν στο Σπήλιο του Ραγδίου των Μαλών και στις Τάπες. Πήρε μέρος σε πολλές αποστολές περισυλλογής τραυματιών , όπως του διμελούς πληρώματος αγγλικού αεροσκάφους , που κατέπεσε στις Διονυσάδες Σητείας και σε σαμποτάζ , όπως την ανατίναξη αποθήκης βενζίνης στο Δράση Μεραμπέλλου ή την ανατίναξη του αεροδρομίου Καστελλίου. Η μεταφορά μηνυμάτων ή συλλογή πληροφοριών τον έριχναν συχνά σε πεζοπορίες από το λημέρι του μέχρι την Σητεία ή την Πεδιάδα , ακόμη και μέχρι το Ρέθυμνο. Πολλές φορές απέφυγε τη σύλληψη , αλλά τρεις φορές πιάστηκε, κατάφερε πάντως να δραπετεύσει. Μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων (1948- 1951) εργάστηκε για δύο χρόνια στο πολιτικό γραφείο του Σοφ. Βενιζέλου και το 1952 αγόρασε ένα λεωφορείο και έγινε αυτοκινητιστής. Η συμμετοχή στα κοινά τον έθελγε και έτσι το 1965 εκλέχτηκε πρόεδρος της κοινότητας των Μαλών . Η προεδρία του συνδέεται με την για πρώτη φορά κατ' οίκων ύδρευση και την αποχέτευση. Δεν ολοκλήρωσε το έργο του, γιατί ή εγκατάσταση του τυραννικού καθεστώτος τον οδήγησε στην παραίτηση. Πέθανε το 1977.

Περιγραφή από βιβλίο κ.Νικολάου Τζώρτζη "Τα Οδωνυμικά Ιεράπετρας" . Φωτογραφία από στενό συγγενικό του πρόσωπο.

— στην τοποθεσία Ierapetra - Crète.

Ασάφεια

πηγή: http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/04/asafhs-logikh-fuzzy-logic.html#.UFCeH6720yk

Ασάφεια

Γεράσιμος Πολίτης 2012-04-06T23:00:00+03:00

Ας υποθέσουμε πως κάποιος μας ζητάει να του δώσουμε έναν σωρό από σιτάρι ως πληρωμή για το έργο που έχει κάνει. Προφανώς ένας κόκκος σιταριού δεν είναι σωρός αλλά ούτε και δύο κόκκοι σιταριού κάνουν έναν σωρό. Μήπως όμως αν ρίξουμε τρεις κόκκους σιταριού στο έδαφος, αυτοί κάνουν έναν σωρό; Η απάντηση είναι και πάλι όχι. Όμως αν συνεχίσουμε να ρίχνουμε κόκκους, τότε θα έρθει κάποια στιγμή που θα σχηματιστεί ένας σωρός από κόκκους σιταριού. Το πρόβλημα είναι πως δεν προκαθορισμένο τι καθιστά έναν σωρό από κόκκους σιταριού! Αυτό το παράδοξο είναι γνωστό ως σόφισμα τοῦ σωρείτη και εισήχθη από τον Εὐβουλίδη τὸν Μιλήσιο. Ένα παρόμοιο παράδοξο είναι το λεγόμενο πρόβλημα των φαλακρών. Αν κάποιος δεν έχει καμία τρίχα στο κεφάλι του, προφανώς είναι φαλακρός. Αν όμως έχει μία, δύο ή περισσότερες τρίχες, τι συμβαίνει; Ένα διαφορετικό είδος «παραδόξου» είναι το εξής: η Λίλα έχει ύψος 1,75m, την καθιστά αυτό ψηλή ή όχι; Η απάντηση εξαρτάται από το περιβάλλον. Αν για παράδειγμα η Λίλα είναι ανάμεσα σε καλαθοσφαιριστές, προφανώς είναι κοντή. Από την άλλη αν είναι ανάμεσα σε πυγμαίους, είναι ψηλή. Κοινός παρανομαστής όλων των προηγούμενων παραδειγμάτων είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι ασαφή. Τούτο σημαίνει πως η ασάφεια αναφέρεται σε περιπτώσεις όπου δεν είναι εύκολο ή απλό να καθορίσουμε τι έχει ή δεν έχει μια ιδιότητα ή ένα χαρακτηριστικό. Όμως αυτό δεν αποτελεί ορισμό της ασάφειας.

Ο Βρετανός φιλόσοφος Bertrand Russell ήταν ο πρώτος που επιχείρησε να ορίσει την έννοια της ασάφειας. Πιο συγκεκριμένα ο Russell [1] την όρισε ως εξής:

Μια αναπαράσταση είναι ασαφής αν η σχέση ενός συστήματος αναπαράστασης προς ένα αναπαριστώμενο σύστημα δεν είναι απλά ένα προς ένα αλλά ένα προς πολλά.

Με άλλα λόγια, όταν η αναπαράσταση ενός αντικειμένου μπορεί να γίνει με πολλά και διαφορετικά αντικείμενα και όχι με ένα μοναδικό, τότε μιλάμε για ασάφεια. Ο Russel παρουσιάζει ως τυπικό παράδειγμα ασάφειας μια φωτογραφία ενός προσώπου τόσο τσαλακωμένη που μπορεί κάλλιστα να αναπαριστά την Λίλα, την Άννα ή την Στέλλα (εννοείται βέβαια πως τα πρόσωπα αυτά μοιάζουν κάπως).

Στο σημείο αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό να τονισθεί πως η ασάφεια είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τη γενικότητα αλλά και την έννοια του διφορούμενου. Όπως αναφέρει ο Russel μία πρόταση είναι γενική αν αναφέρεται σε μία γενική έννοια π.χ. «αυτός είναι ένας άντρας» η οποία μπορεί να επαληθευτεί από ένα αριθμό γεγονότων όπως για παράδειγμα το «αυτός» να είναι ο Σάκης, ο Νίκος ή ο Γιώργος. Από την άλλη μια πρόταση είναι διφορούμενη αν μπορεί να έχει τουλάχιστον δύο διαφορετικές σημασίες την ίδια στιγμή. Για παράδειγμα, η πρόταση «Έφαγε τα μπισκότα στον καναπέ» μπορεί να σημαίνει πως κάποιος έφαγε τα μπισκότα που ήταν στον καναπέ ή πως κάποιος πήρε και έφαγε τα μπισκότα του πάνω στον καναπέ.

Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις διαφορετικοί τρόποι περιγραφής της ασάφειας:

τα ασαφή υποσύνολα ή οι λογικές πολλαπλών τιμών αληθείας

η θεωρία του supervaluationism και

η θεωρία του contextualism.

Επειδή οι περισσότεροι ταυτίζουν την ασάφεια με τα ασαφή υποσύνολα αλλά και τις λογικές πολλαπλών τιμών αληθείας, δεν θα παρουσιάσω ούτε τον supervaluationism αλλά ούτε και τον contextualism.

Στα μαθηματικά ένα σύνολο αποτελεί μία συλλογή από καλώς ορισμένες και ξεχωριστές οντότητες. Κάθε σύνολο είναι το ίδιο μια ξεχωριστή οντότητα. Αντικείμενα που απαρτίζουν ένα σύνολο ονομάζονται στοιχεία. Ένα σύνολο που αποτελείται από μερικά στοιχεία ενός συνόλου ονομάζεται υποσύνολο του. Γενικά ένα στοιχείο είτε ανήκει είτε δεν ανήκει σ' ένα σύνολο. Για παράδειγμα, το 2 ανήκει στο σύνολο των άρτιων ακεραίων αριθμών ενώ το 7 δεν ανήκει στο ίδιο σύνολο. Υπάρχουν όμως πάμπολλες περιπτώσεις όπου δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι για το αν ένα στοιχείο ανήκει ή δεν είναι ανήκει σ' ένα σύνολο. Έτσι η Λίλα δεν είναι ούτε ψηλή αλλά ούτε κοντή αλλά είναι ψηλή ή κοντή σε κάποιο βαθμό, ο οποίος συνήθως είναι ένας αριθμός μεταξύ του 0 και του 1. Αυτή είναι η βασική ιδέα στην οποία στηρίζονται τα ασαφή υποσύνολα. Όταν έχουμε ένα κανονικό σύνολο, το οποίο ονομάζουμε σύνολο αναφοράς, μπορούμε να ορίσουμε διάφορα ασαφή υποσύνολά του. Για παράδειγμα, έστω ότι έχουμε το σύνολο των μαθητών ενός σχολείου. Τότε μπορούμε να σχηματίσουμε τα ασαφή υποσύνολα των ψηλών μαθητών, των χοντρών μαθητών, των καλών μαθητών κ.ο.κ. Αυτή είναι η βασική ιδέα πίσω από την ασαφή θεωρία υποσυνόλων.

Η θεωρία των ασαφών υποσυνόλων εισήχθη από τον μηχανικό Lotfi Asker Zadeh [2] το 1965. Πιο συγκεκριμένα ο Zadeh όρισε τόσο την έννοια του ανήκει σε βαθμό όσο και τις διάφορες πράξεις μεταξύ ασαφών υποσυνόλων. Ο Zadeh πήγε ένα βήμα παρακάτω και πρότεινε μια γενίκευση της λογικής όπου οι διάφορες προτάσεις μπορούν να λάβουν ως τιμές αλήθειας αριθμούς που είναι το 0 (απολύτως ψεύδες), το 1 (απολύτως αληθές) και όλοι οι αριθμούς μεταξύ του 0 και του 1. Αντίθετα, στη συνήθη μαθηματική λογική μια πρόταση είναι είτε αληθής είτε ψευδής. Για παράδειγμα η πρόταση «3>2» είναι αληθής ενώ η πρόταση «4=5» είναι ψευδής. Όπως είδαμε στην προηγούμενη παράγραφο υπάρχουν προτάσεις που δεν είναι δυνατόν να χαρακτηριστούν ως αληθείς ή ως ψευδείς. Μάλιστα πρώτος ο Αριστοτέλης ήταν αυτός πως αναγνώρισε πως υπάρχουν προτάσεις που δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν ως αληθείς ή ως ψευδείς. Πιο συγκεκριμένα στο 11ο κεφάλαιο της πραγματείας του με τίτλο «Περὶ Ερμηνείας», η οποία αποτελεί μέρος του Οργάνου, αναφέρει πως δεν μπορούμε να πούμε αν μια πρόταση που αναφέρεται στο μέλλον είναι αληθής ή όχι. Ουσιαστικά με τον τρόπο εισήγαγε μια τρίτη τιμή αλήθειας. Αυτή η τιμή αλήθειας είναι πλέον γνωστή ως απροσδιόριστη τιμή αληθείας.  Πολύ αργότερα, στις αρχές του 20ου αιώνα ο Πολωνός μαθηματικός Jan Łukasiewicz [3] επανέφερε στη μαθηματική λογική την έννοια των πολλαπλών τιμών αληθείας προτείνοντας λογικές με 3, 4 ή και περισσότερες τιμές αλήθειας. Αργότερα ο Emil Post αναφέρθηκε και αυτός σε λογικές πολλαπλών τιμών αληθείας. Το ενδιαφέρον στην περίπτωση της λεγομένης ασαφούς λογικής είναι πως οι τιμές αληθείας είναι άπειρες μιας και το σύνολο των αριθμών μεταξύ του 0 και του 1 είναι ένα απειροσύνολο. Επειδή το σύνολο αυτό περιέχει αριθμούς που είναι άρρητοι, δηλαδή αριθμοί με άπειρα δεκαδικά μη-περιοδικά ψηφία, πολλοί υποστηρίζουν πως δεν έχει νόημα να λέμε πως μία πρόταση έχει τιμή αληθείας ας πούμε π/4, όπου 2π το μήκος περιφέρειας ενός κύκλου με ακτίνα 1. Ο λόγος για τον οποίο αντιτίθονται στην χρήση των αρρήτων αριθμών είναι ότι οι αριθμοί αυτοί δεν είναι υπολογίσιμοι επειδή απλά δεν μπορούμε να γράψουμε όλα τα δεκαδικά ψηφία της τετραγωνικής ρίζας του 2. Για τον λόγο αυτό πολλοί υποστηρίζουν πως οι τιμές αλήθειας θα πρέπει να είναι οι ρητοί αριθμοί μεταξύ του 0 και του 1.

Ασφαλώς ένας νηφάλιος αναγνώστης θα αναρωτηθεί τι το νέο προσφέρει η ασαφής θεωρία συνόλων τη στιγμή μάλιστα που αυτή μοιάζει τόσο πολύ με τη θεωρία πιθανοτήτων; Η θεωρία πιθανοτήτων ασχολείται με την πιθανότητα, την ανάλυση των τυχαίων γεγονότων. Τώρα, η παραπάνω παρατήρηση είναι πως σε πρώτη λογική καθώς μπορούμε να ισχυριστούμε πως τα ασαφή σύνολα είναι απλά πιθανότητες να συμβεί κάτι. Αυτός είναι και ο λόγος που αυτή παρατήρηση αποτελεί τη βάση μιας πολύ έντονης αντιπαράθεσης μεταξύ των υποστηρικτών και των πολέμιων της ασαφούς θεωρίας συνόλων. Αλλά ας δούμε αν το αρχικό επιχείρημα ευσταθεί ή όχι.

Καταρχήν θα πρέπει να αναφερθεί πως αρκετοί μελετητές και ερευνητές θεωρούν πως η ασάφεια οφείλεται στην έλλειψη πληροφοριών. Όμως από την άλλη «η εμπειρία δείχνει πως καμία μέτρηση, όσο προσεκτικά και αν γίνει, δεν μπορεί να είναι πλήρως απαλλαγμένη από αβεβαιότητες» [4. σελ. 3]. Με άλλα λόγια η ασάφεια είναι βασική ιδιότητα του κόσμου που ζούμε και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την έλλειψη πληροφοριών. Αλλά ας δούμε τώρα μια άλλη πτυχή της διαφοράς μεταξύ ασαφών συνόλων και της θεωρίας πιθανοτήτων.

Έστω ότι κάποιος ισχυρίζεται πως η Λίλα είναι 75% ψιλή. Η πρόταση αυτή μπορεί να είναι αληθής ή ψευδής. Από την άλλη η «πρόταση» η Λίλα είναι ψιλή σε βαθμό 0,75 είναι μια σύνθετη πρόταση η οποία αποτελείται από την πρόταση η Λίλα είναι ψιλή καθώς και την τιμή αληθείας της. Βέβαια κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως στην πραγματικότητα και η πρώτη πρόταση είναι μια σύνθετη πρόταση αλλά θα πρέπει να τονιστεί πως «…το αναφερόμενο των πιθανοθεωρητικών προτάσεων, ειδικά των κατανομών πιθανότητας, είναι ένα αφηρημένο αντικείμενο το οποίο πραγματεύεται η θεωρία πιθανοτήτων. Οι πιθανοθεωρητικές προτάσεις δεν αναφέρονται σε συγκεκριμένα αντικείμενα τα οποία έχουν τις ιδιότητες (μεταξύ άλλων) αυτού του αφηρημένου αντικειμένου.» [5]

Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει πως όταν λέμε ότι η πιθανότητα να φέρουμε 1/6 αν ρίξουμε ένα ζάρι, αυτός ο αριθμός αναφέρεται σ' ένα σχεδόν ιδανικό ζάρι ενώ απ´ο την άλλη όταν λέμε πως η Λίλα είναι ψηλή σε βαθμό 0,7, τότε αναφερόμαστε στα χαρακτηριστικά ενός συγκεκριμένου προσώπου. Άρα η διαφορά των δύο προσεγγίσεων είναι πολύ πιο βαθιά από ότι εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Για τον λόγο αυτό δεν θα επεκταθώ παραπέρα. Αντίθετα, θα παρουσιάσω μερικές περιπτώσεις που μπορούν ν' αντιμετωπιστούν με τη ασαφή θεωρία συνόλων αλλά όχι με τη θεωρία πιθανοτήτων.

O Zadeh [6] αναγνώρισε τις παρακάτω περιπτώσεις οι οποίες δεν μπορούν να περιγραφούν στην γλώσσα της θεωρίας πιθανοτήτων:

Εκφράσεις όπως «αύριο θα έχει ζέστη» ή «θα γίνει ένας ισχυρός σεισμός στο άμεσο μέλλον».

Λέξεις ειδικής σημασίας όπως πολλοί, περισσότεροι, λίγοι κ.ο.κ.

Δεν είναι δυνατό να κάνουμε εκτιμήσεις που αναφέρονται σε ασαφείς πιθανότητες που εκφράζονται με λέξεις όπως πιθανώς, απιθάνως, όχι τόσο πιθανό κ.ο.κ..

Είναι δύσκολο (;) ν' αναλύσουμε προβλήματα στα οποία τα δεδομένα περιγράφονται με ασαφείς (fuzzy) όρους.

Από τα παραπάνω γίνεται σαφές πως υπάρχουν δύο τουλάχιστον απόψεις όσον αφορά την αξία των ασαφών συνόλων:

Τα ασαφή σύνολα δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα και

Τα ασαφή σύνολα είναι ένας ξεχωριστός και διαφορετικός τρόπος προσέγγισης της ασάφειας και της αβεβαιότητας.

Η αλήθεια είναι πως υπάρχει και μία τρίτη την οποία ευαγγελίζεται ο Bart Kosko [7]. Σύμφωνα με την άποψη αυτή η ασάφεια είναι μια βασική ιδιότητα του κόσμου μας και ως εκ τούτου η ασαφής θεωρία συνόλων είναι βασικότατη. Η προσωπική μου άποψη είναι πως η ασάφεια είναι βασική ιδιότητα του κόσμου μας όπως άλλωστε τονίστηκε παραπάνω. Μάλιστα θεωρώ πως η ασαφής θεωρία συνόλων θα πρέπει να αντικαταστήσει την θεωρία πιθανοτήτων σε πολλούς τομείς της έρευνας. Για παράδειγμα, θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον να δούμε τι μορφή που θα έπαιρνε η κβαντική μηχανική αν η θεωρία πιθανοτήτων αντικαθίσταντο από την ασαφή θεωρία συνόλων; Βέβαια έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες αλλά το αντικείμενο είναι εξαιρετικά εξειδικευμένο και ξεφεύγει από τα όρια μιας γενικής εισαγωγής όπως το παρόν κείμενο.

Μολονότι υπάρχουν πολλές εφαρμογές της ασαφούς θεωρίας υποσυνόλων, θεωρώ πως η σημαντικότερη «εφαρμογή» της είναι στη θεωρία υπολογισιμότητας. Από τη στιγμή που ασάφεια είναι μια βασική ιδιότητα του κόσμου που μας περιβάλλει, θα πρέπει αυτός να την λαμβάνει υπόψη του με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Φυσικά είναι γεγονός πως οι σημερινοί υπολογιστές λειτουργούν χωρίς να έχει ληφθεί υπόψη στον σχεδιασμό τους οποιαδήποτε μορφή ασάφειας. Από την άλλη θεωρητικές μελέτες όπως αυτή του Jiří Wiedermann [8]. Ο Wiedermann έδειξε πως μια ασαφής μηχανή Turing μπορεί να υπολογίζει και να αποφασίζει σύνολα και προτάσεις μη-υπολογίσιμες. Το θέμα της ασαφούς θεωρίας υπολογισιμότητας παρουσιάζεται σε ένα βιβλίο του συγγραφέα το οποίο θα εκδοθεί από τη Springer.

Βιβλιογραφία

[1] Ruseel, B. Vagueness. Australasian Journal of Philosophy 1, 2 (1923), 84–92.

[2] Zadeh, L. A. Fuzzy Sets. Information and Control 8 (1965), 338–353.

[3] Łukasiewicz, J. O logice trojwartosciowej, Ruch Filozoficny, 5:(1920), 170–171.

[4] Taylor, J. R. An Introduction to Error Analysis: The Study of Uncertainties in Physical Measure ments, 2nd ed. University Science Books, Sausalito, CA, USA, 1997.

[5] Cook, D.B. Probability and Schrödinger’s Mechanics. World Scientific, Singapore, 2002.

[6] Zadeh, L. A. Discussion: Probability Theory and Fuzzy Logic Are Complementary Rather an Competitive. Technometrics 37, 3 (1995), 271–276.

[7] Kosko, B. Fuzziness vs. Probability. International Journal of General Systems 17, 2 (1990), 211–240.

[8] Wiedermann, J. Characterizing the super-Turing computing power and efficiency of classical fuzzy Turing machines. eoretical Computer Science 317 (2004), 61–69.

Ευχαριστώ την κ. Αρετή Οξύζογλου για τα σχόλια και τις παρατηρήσεις της.

Πηγή: Απόστολος Συρόπουλος, Αντίφωνο

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

Διεθνής Ημέρα Δημοκρατίας 15 Σεπτεμβρίου

http://www.zougla.gr/kosmos/article/die8nis-imera-dimokratias-600250

Διεθνής Ημέρα Δημοκρατίας

Πρώτη καταχώρηση: Σάββατο, 15 Σεπτεμβρίου 2012, 04:02

Η Διεθνής Ημέρα Δημοκρατίας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Σεπτεμβρίου με πρωτοβουλία της Διακοινοβουλευτικής Ενωσης (IPU) από το 1997, ενώ από το 2007 υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Η Δημοκρατία σε όλες τις εκφάνσεις της, από την Αρχαία Αθήνα έως τη σύγχρονη εποχή, όπου συνεχώς διευρύνεται γεωγραφικά, είναι το πιο συμμετοχικό πολίτευμα που γνώρισε η ανθρωπότητα. Ο εορτασμός στοχεύει στην ανάδειξη των αξιών που αντιπροσωπεύει η Δημοκρατία, μέσα από σειρά εκδηλώσεων και πρωτοβουλιών από κράτη και πολίτες.

Στη χώρα μας, η Παγκόσμια Ημέρα Δημοκρατίας γιορτάζεται από το 2008 σε όλα σχολεία, με απόφαση του Υπουργείου Παιδείας. Ο εορτασμός περιλαμβάνει διαγωνισμούς έκθεσης και ζωγραφικής, με βραβεία, που αθλοθέτησε η Βουλή των Ελλήνων.

Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Σάββατο, 15 Σεπτεμβρίου 2012, 04:05

15/9: Ευρωπαϊκή Ημέρα κατά του Καρκίνου του Προστάτη

πηγή http://www.farmakeutikoskosmos.gr/article-k/15-9-eyropaikh-hmera-kata-toy-karkinoy-/7618

15/9: Ευρωπαϊκή Ημέρα κατά του Καρκίνου του Προστάτη

• Η νόσος σήμερα

Ο καρκίνος του προστάτη αποτελεί σήμερα το συχνότερο καρκίνο που διαγιγνώσκεται στους άνδρες, ενώ αποτελεί τη δεύτερη αιτία θανάτου από κακοήθεια μετά τον καρκίνο του πνεύμονα. Ο καρκίνος του προστάτη αφορά κυρίως άνδρες 50-80 ετών και παραμένει κλινικά ασυμπτωματικός μέχρι να φτάσει σε προχωρημένο στάδιο.

Ο προστάτης είναι ένας αδένας που μοιάζει με κάστανο και βρίσκεται στο εσωτερικό του σώματος, κάτω από την ουροδόχο κύστη του άνδρα και περιβάλλει την ουρήθρα. Με την λειτουργία του συμβάλει:

» στον έλεγχο της ούρησης, το οποίο το πετυχαίνει λόγω της ανατομικής του θέσης,

» στον εμπλουτισμό του σπέρματος με χρήσιμα και απαραίτητα συστατικά,

» στη λειτουργία της εκσπερμάτισης.

Ο καρκίνος του προστάτη είναι η ανάπτυξη καρκινικών κυττάρων στον αδένα αυτό. Ο καρκίνος του προστάτη συνήθως αναπτύσσεται αργά και δεν εξαπλώνεται σε άλλα σημεία (μετάσταση), δημιουργώντας έτσι μια σε γενικές γραμμές καλή πρόγνωση της νόσου, όταν όμως αυτή εντοπιστεί έγκαιρα. Αντίθετα, σε περίπτωση που ο καρκίνος εξαπλωθεί σε σημεία πέραν του προστάτη γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνος, η επιτυχής θεραπευτική αντιμετώπιση είναι πλέον δύσκολη και μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο.

Οι έρευνες δείχνουν ότι το 60-70% όλων των ανδρών που φτάνουν στην ηλικία των 80 ετών παρουσιάζουν μικροσκοπικά στοιχεία καρκίνου του προστάτη. Επειδή τα συμπτώματα εμφανίζονται όταν πλέον ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί πέραν του προστάτη, είναι απαραίτητοι οι τακτικοί έλεγχοι.

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Προστάτη έχει σαν στόχο την ευαισθητοποίηση και ενημέρωση του κοινού για μια νόσο που αφορά εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο επηρεάζοντας την ποιότητα της καθημερινότητάς τους και θέτοντας σε κίνδυνο, μερικές φορές, ακόμα και τη ζωή τους.

• Αίτια, συμπτώματα και διάγνωση

Η αιτία του καρκίνου του προστάτη είναι άγνωστη, αλλά η ηλικία, το οικογενειακό ιστορικό, η διατροφή και η φυλή είναι οι ισχυρότεροι παράγοντες επικινδυνότητας.

Ηλικία: Το ποσοστό των νέων διαγνώσεων του καρκίνου του προστάτη αυξάνεται με την αύξηση της ηλικίας, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μορφή καρκίνου.

Οικογενειακό ιστορικό: Η ύπαρξη ιστορικού καρκίνου του προστάτη στην οικογένεια καθώς και η έναρξή του σε ηλικία κάτω των 55 ετών σε άτομα της οικογένειας, αυξάνει τις πιθανότητες στον άνδρα να εμφανίσει το νόσημα αυτό.

Φυλή: Αυξημένη πιθανότητα εμφανίζει η μαύρη φυλή

Ο ρόλος άλλων παραγόντων όπως είναι οι ανδρικές ορμόνες, το διατροφικό ζωικό λίπος και οι περιβαλλοντικές τοξίνες, δεν είναι ξεκάθαρος.

Η πλειοψηφία των προστατικών καρκίνων σε πρώιμα στάδια (ενδοπροστατική βλάβη) δεν προκαλεί καθόλου συμπτώματα. Όταν υπάρχουν συμπτώματα, μπορεί να περιλαμβάνουν τα παρακάτω:

» Συχνή ή επιτακτική ανάγκη ούρησης, διακοπτόμενη ή καθυστερημένη ροή των ούρων.

» Πόνος κατά την ούρηση.

» Αίμα στα ούρα.

» Πόνος κατά την εκσπερμάτιση ή αίμα στο σπέρμα.

» Στυτική δυσλειτουργία.

» Πόνος στην περιοχή της πυέλου (λεκάνη) ή στο κάτω μέρος της πλάτης.

Δεδομένου του ότι η νόσος είναι συνήθως ασυμπτωματική, μπορεί να εντοπιστεί, στα πρώτα στάδιά της, μόνο μέσα από τακτικό κλινικό έλεγχο, ο οποίος περιλαμβάνει:

» Την δακτυλική εξέταση του προστάτη, κατά την οποία ο αδένας ψηλαφείται για να διαπιστωθεί εάν υπάρχουν ανωμαλίες στο μέγεθος, στο σχήμα και στην υφή του. Η δακτυλική εξέταση πρέπει να περιλαμβάνεται στον ετήσιο γενικό έλεγχο όλων των ανδρών ηλικίας 50 ετών και άνω.

» Την ειδική εξέταση αίματος PSA ανιχνεύει το προστατικό αντιγόνο στο αίμα και είναι η πιο χρήσιμη εξέταση αίματος για την έγκαιρη ανίχνευση.

Ο συνδυασμός των δύο αυτών μεθόδων μπορεί να δώσει τις ακριβέστερες πληροφορίες για την ύπαρξη ή μη της νόσου.

Η διάγνωση του καρκίνου του προστάτη επιβεβαιώνεται μόνο με βιοψία του προστάτη, ενώ εξετάσεις όπως η ανάλυση ούρων, μπορούν να συμβάλλουν στον αποκλεισμό ή την επιβεβαίωση άλλων παθήσεων με παρόμοια συμπτώματα.

• Πρόληψη και θεραπεία

Οι άνδρες άνω των 50 ετών θα πρέπει να υποβάλλονται τακτικά σε κλινικές διαγνωστικές εξετάσεις, για να μπορεί να γίνει έγκαιρα η ανίχνευση και θεραπεία της νόσου. Οι άνδρες που πληρούν παράγοντες επικινδυνότητας θα πρέπει να κάνουν εξετάσεις ήδη από την ηλικία 40 με 45 ετών.

Ενώ ο καρκίνος του προστάτη δεν δύναται να προληφθεί, εντούτοις, υπάρχουν μέτρα περιορισμού του κινδύνου για την ανάπτυξη της νόσου:

» Σωστή διατροφή. Η διατροφή που περιλαμβάνει υψηλή πρόσληψη λιπαρών ενοχοποιείται για την ανάπτυξη της νόσου. Η υγιεινή διατροφή, πλούσια σε φρούτα, λαχανικά και φυτικές ίνες έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τις πιθανότητες ανάπτυξης οποιασδήποτε μορφής καρκίνου.

» Φυσική δραστηριότητα.

Η ολική αφαίρεση του προστάτη (ριζική προστατεκτομή) αποτελεί την πιο συχνή θεραπεία του εντοπισμένου καρκίνου του προστάτη. Συνήθως συμπεριλαμβάνει την αφαίρεση και των κοντινών λεμφαδένων. Η εγχείριση συνήθως συνιστάται σε άνδρες που είναι 50 με 70 ετών.

Για πιο ηλικιωμένους άνδρες ή για αυτούς που δεν μπορούν να αντέξουν την εγχείριση συνιστάται η θεραπεία με ακτινοβολία για να καταστραφούν τα καρκινικά κύτταρα.

Σε ειδικές περιπτώσεις που ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί, η αφαίρεση των όρχεων ή η ορμονοθεραπεία μπορεί να καθυστερήσει την ανάπτυξη του καρκίνου του προστάτη και επομένως να μειώσει ή να αναστείλει την περαιτέρω εξάπλωση της νόσου.

Σχετικοί Δικτυακοί Τόποι

European Association of Urology

Ελληνική Ουρολογική Εταιρεία