Μωσαϊκό: Παγκόσμια ημέρα κατά της λογοκρισίας στο διαδίκτυο...

Μωσαϊκό: Παγκόσμια ημέρα κατά της λογοκρισίας στο διαδίκτυο...: http://www.parapolitika.gr Παγκόσμια ημέρα κατά της λογοκρισίας στο διαδίκτυο Παγκόσμια ημέρα κατά της λογοκ...

 

Σήμερα... 12/3

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΘΕΟΦΑΝΗΣ

μαστίχα Χίου

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

9 Μαρτίου στις 3:44 μ.μ. ·

politischios.gr

Η ιατρική κοινότητα χαρακτηρίζει τη μαστίχα Χίου ως «ελληνικό θησαυρό»

Η Μαστίχα Χίου ή αλλιώς Pistacia lentiscus var. Chia είναι ένας αειθαλής θάμνος της οικογένειας Anacardiaceae που καλλιεργείται στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο νότιο μέρος του νησιού της Χίου. Η ρητίνη του φυτού χρησιμοποιείται πάνω από 2.500 χρόνια στην παραδοσιακή ελληνική θεραπευτική για διάφορες παθήσεις όπως η δυσπεψία, οι στομαχικές διαταραχές και η επούλωση πληγών. Πιο συγκεκριμένα, οι δράσεις της αναφέρονται ήδη  από το 500 π.Χ. από τον Ηρόδοτο, τον 1ο αιώνα μ.Χ. από τον Διοσκουρίδη, και τον 2ο αιώνα μ.Χ. από το Γαληνό.
Τη σύγχρονη εποχή, ποικίλες επιστημονικές μελέτες έχουν διεξαχθεί σε σχέση με την in vivo και την in vitro δράση της έναντι του Helicobacter pylori (Hp) που θεωρείται ως ο κύριος υπεύθυνος για την εμφάνιση έλκους στομάχους. Ευρύτερα, αντικείμενα εκτενούς έρευνας έχουν υπάρξει οι αντιμικροβιακές, αντιφλεγμονώδεις, αντιμυκητιασικές, αντιοξειδωτικές, υπολιπιδαιμικές, αντί Crohn και κυτταροτοξικές δράσεις της. Παράλληλα, η Μαστίχα Χίου από το 1997, έχει χαρακτηρισθεί ως Προϊόν Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (Π.Ο.Π.) και έχει καταχωρηθεί στον σχετικό Κοινοτικό Κατάλογο των Προϊόντων Π.Ο.Π. ενώ το 2014, η μαστιχοκαλλιέργεια εγγράφτηκε στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας (UNESCO 2003). Επίσης, σημαντική διάκριση για τη Μαστίχα αποτελεί τον Ιούλιο του 2015 η μονογραφία της από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων EMA ως παραδοσιακό φάρμακο φυτικής προέλευσης με δύο θεραπευτικές ενδείξεις. Ειδικότερα, η πρώτη ένδειξη είναι για την αντιμετώπιση ήπιων δυσπεπτικών διαταραχών και η δεύτερη για τη συμπτωματική θεραπεία ήπιων φλεγμονών του δέρματος και επούλωση μικρών πληγών.
Αξίζει να τονιστεί πως η παραγωγή της Μαστίχας γίνεται μόνο στο νότιο τμήμα της Χίου, στα Μαστιχοχώρια, γεγονός που οφείλεται σε κάποια εδαφολογικά και κλιματολογικά στοιχεία εκτός από τη μακρόχρονη παράδοση. Μάλιστα, η υψηλή ζήτησή της αλλά και η χαμηλή παραγωγή της φέρονται ως τα πιθανότερα αίτια και της εκτεταμένης νοθείας της. Το γεγονός αυτό ενισχύεται και από την απουσία αξιόπιστων αναλυτικών μεθοδολογιών για τον προσδιορισμό των χαρακτηριστικών δευτερογενών μεταβολιτών της με αποτέλεσμα η αυθεντική Μαστίχα Χίου να μην μπορεί να διακριθεί από τα νοθευμένα προϊόντα της.
Όσον αφορά το γαστρεντερολογικό κλάδο, η Μαστίχα Χίου έχει μελετηθεί ως προς τη δράση της έναντι στο Hp σε κλινικές μελέτες. Πιο συγκεκριμένα, στην κλινική μελέτη (Dabos et al., 2010), 52 ασθενείς με Hp χωρίστηκαν σε 4 ομάδες. Ειδικότερα, η ομάδα Α έλαβε κεκαθαρμένη Μαστίχα 350 mg τρεις φορές/ημέρα (t.i.d.) για 14 ημέρες, η ομάδα Β έλαβε κεκαθαρμένη Μαστίχα 1,05 g τρεις φορές/ημέρα (t.i.d.) για 14 ημέρες, η ομάδα C παντοπραζόλη 20 mg δύο φορές/ημέρα (b.i.d.) και 350 mg Μαστίχας τρεις φορές/ημέρα (t.i.d.) για 14 ημέρες, ενώ η ομάδα D το κλασικό σχήμα εκρίζωσης (παντοπραζόλη, αμοξυκιλλίνη, κλαριθρομυκίνη) για 10 ημέρες. Τα αποτελέσματα έδειξαν επιτυχή εκρίζωση στην ομάδα Α στους 4/13 ασθενείς, στην ομάδα Β στους 5/13 ασθενείς, ενώ στην ομάδα C δεν παρουσιάσθηκε εκρίζωση. Το κλασσικό τριπλό σχήμα υπερείχε με την ομάδα D να έχει πετύχει εκρίζωση στους 10/13 ασθενείς. Οι βακτηριοκτόνες ιδιότητες της Μαστίχας έναντι του Hp που έχουν αποδειχτεί in vivo έχουν ως αποτέλεσμα να συνιστάται χορήγηση Μαστίχας σε υψηλή δόση για εκρίζωση του Hp σε ασθενείς που αρνούνται να λάβουν ή αντιμετωπίζουν ανεπιθύμητες ενέργειες από την αγωγή εκρίζωσης με τα αντιβιοτικά.
Επιπροσθέτως, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης που παρουσιάσθηκαν στο 22ο Ελληνικό Συνέδριο ΕΕΜΕΛΟΠ στην Αθήνα το 2017 από το Σουγιουλτζή Σ., μελετήθηκε το Mastihatherapy caps 350 mg στη μείωση βακτηριακού φορτίου Hp και στην εκρίζωση σε κλινική μελέτη 62 ασθενών που χωρίστηκαν σε 2 ομάδες. Η ομάδα Α με 30 ασθενείς με Hp έλαβε τριπλό 10ήμερο σχήμα εκρίζωσης, ενώ η ομάδα Β με 32 ασθενείς με Hp έλαβαν τριπλό 10ήμερο σχήμα εκρίζωσης και Mastihatherapy caps. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως στην ομάδα Α υπήρξε εκρίζωση στους 21/30 ασθενείς (70%) ενώ στην ομάδα Β υπήρξε εκρίζωση στους 28/32 ασθενείς (87,5%). Η συγχορήγηση Μαστίχας με το κλασσικό τριπλό σχήμα εκρίζωσης αύξησε τα ποσοστά εκρίζωσης από το 70% στο 87,5% και μείωσε σημαντικά το βακτηριακό φορτίο Hp όπως εκτιμήθηκε με δοκιμασία αναπνοής ουρίας (UBT). Αξίζει να τονιστεί πως ο στόχος εκρίζωσης από μη αποδεκτός που είναι ≤80% στην ομάδα Α, έγινε αποδεκτός που είναι ≥ 85% στην ομάδα Β με τη συγχορήγηση Μαστίχας.
Συνεπώς, η ανεύρεση αξιόπιστων αναλυτικών μεθοδολογιών για την ταυτοποίησή της αυθεντικότητάς της ως μέρος του πρωτοκόλλου κυκλοφορίας ενός φαρμάκου, θα οδηγήσει σε προϊόντα της με βελτιωμένες ιδιότητες συμπεριλαμβανομένου και του γαστρεντερολογικού κλάδου. Για όλα τα παραπάνω, η Μαστίχα αποτελεί ένα μοναδικό θησαυρό της ελληνικής φύσης, καθώς εμπλέκεται στις θεραπευτικές και διατροφικές πτυχές των ανθρώπων διαφορετικών εποχών από το μακρινό παρελθόν στο σήμερα, όντας διαχρονική.
Βασιλική Κ. Παχή, Χημικός, MSc, Υπ. Διδάκτωρ Φαρμακευτικής ΕΚΠΑ

Εσπερινός της Συγνώμης

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

9 Μαρτίου στις 3:45 μ.μ. ·

Πληροφορίες για αυτόν τον ιστότοπο

ekklisiaonline.gr

Εσπερινός της Συγνώμης-Κυριακή της Τυρινής: Τι συμβολίζει και τι πρέπει να κάνουμε - ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE

πάει βόλτα στο πάρκο

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

9 Μαρτίου στις 3:54 μ.μ. ·

 

funonline.gr

Σκύλος παίρνει μόνος του κάθε μέρα το λεωφορείο για να πάει βόλτα στο πάρκο

απειλή για την ηθική τάξη της Αθήνας

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.

9 Μαρτίου στις 3:53 μ.μ. ·

pontos-news.gr

Όταν η γυναίκα της Μικράς Ασίας θεωρήθηκε απειλή για την ηθική τάξη της Αθήνας

Η εγκατάσταση των προσφύγων στον ελλαδικό χώρο πυροδότησε τα ξενοφοβικά σύνδρομα των γηγενών για τους «πρόσφιγγες», τους «τουρκόσπορους», τους «γιαουρτοβαφτισμένους», «σκατοογλούδες», για τις «σμυρνιές» και «παστρικές». Δεν ήταν μόνο τα οικονομικά και τα πολιτικά αίτια, αλλά και το πολιτιστικό χάσμα που χώριζε τις δύο πλευρές και εμπόδιζε τη μεταξύ τους επικοινωνία. Για τους γηγενείς ήταν ο διαφορετικός τρόπος ζωής και οι συνήθειες των προσφύγων, τα ήθη και έθιμά τους, η χρήση της τουρκικής γλώσσας και τα «κακόηχα» επίθετά τους, τα περίεργα ντυσίματά τους, η «εξωτική» κουζίνα τους, η ανατολίτικη μουσική, τα τραγούδια και οι χοροί τους, η έντονη κοινωνικότητά τους, η θορυβώδης διασκέδαση, η ροπή στα γλέντια και την «καλοπέραση»...

Η γυναίκα πρόσφυγας θεωρήθηκε απειλή για την ηθική τάξη της κοινωνίας.

Η στερεότυπη εικόνα εμφάνιζε την προσφυγοπούλα ως κοπέλα με χαλαρές ηθικές αρχές, που επιστράτευε την ανατολίτικη θηλυκότητά της για να συνάψει σχέσεις με γηγενείς νέους, να τους παρασύρει και να τους «τυλίξει», ώστε να εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή, έξω από την αθλιότητα των προσφυγικών συνοικισμών. Το έγραψε αργότερα κι ο Μυτιληνιός συγγραφέας Ασημάκης Πανσέληνος: «Όταν στα 1922 η κουτάλα της Ιστορίας ξανάδειασε, σ’ ολάκερη την Ελλάδα, όλους πια τους Μικρασιάτες (και τις Σμυρνιές), διάτορη ακούστηκε η φωνή “μας παίρνουν τους άντρες μας”, σα να είταν η χώρα καντίνα που είχε υποχρέωση να φουρνίρει άντρες, μονάχα στις ντόπιες γυναίκες».

(Πηγή: levantineheritage.com)

Δεν ήταν αβάσιμοι οι φόβοι των γηγενών: Οι πρόσφυγες, σαν συνήλθαν κάπως από τον εφιάλτη, προσπάθησαν να συμφιλιωθούν με την τραγική μοίρα τους και να υπερβούν τα αδιέξοδά τους. Η ζωή αρχίζει να ανθίζει στους προσφυγικούς οικισμούς και διεκδικεί πάλι το μερίδιό της στη χαρά, στον έρωτα, στο τραγούδι και στο γλέντι, μέσα από τους γνώριμους κώδικες επικοινωνίας που θύμιζαν τις χαμένες πατρίδες. «Οι άνθρωποι αυτοί», θυμάται αργότερα ο Μάρκος Βαμβακάρης, «ήτανε μαθημένοι να δουλεύουνε και να γλεντάνε. Όλοι οι πρόσφυγες μηδενός εξαιρουμένου. Μπορεί να δούλευε όλη τη βδομάδα σα σκύλος, αλλά το σαββατοκύριακο πήγαινε να γλεντήσει. Να βγει, να πάει, να δείξει, να κάνει...».

Έφεραν επίσης έναν νέο τρόπο γλεντιού: Οι γηγενείς διασκέδαζαν με ευρωπαϊκά και δημοτικά, «ενώ αυτοί εδώ όταν ήρθαν, αρχίσανε τσιφτετέλια, συρτά, πολλά, πολλά πράγματα. Μανέδες, τζιβαέρια, αϊβαλιώτικα, πολλά».

Αναπτύσσεται έτσι στις προσφυγικές γειτονιές ένας τρόπος ζωής και διασκέδασης πρωτόγνωρος και ελκυστικός για τους νέους που ζητούσαν να αποδράσουν από τη στεγνή καθημερινότητά τους. Η Αρμένισσα Ανζέλ Κουρτιάν επισκέπτεται τον προσφυγικό συνοικισμό της Κοκκινιάς και μας δίνει μια περιγραφή που σφύζει από ζωή: «Όταν φτάσαμε, μείναμε έκπληκτοι. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Δεν έμοιαζε ούτε στην Αθήνα ούτε στον Πειραιά. Λες και ήταν πανηγύρι. Πολύς κόσμος κυκλοφορούσε χαρούμενος. Ταβέρνες, καφενεία γεμάτα κόσμο. Ορχήστρες ανατολίτικες. Κορίτσια τραγουδούσαν στη σειρά καθισμένες με τους οργανοπαίκτες. Τα πεζοδρόμια μέχρι και το δρόμο γεμάτα τραπεζάκια. Τα ούζα, τα τας κεμπάπ, τα τζατζίκια, οι παστουρμάδες και τα σαγανάκια μοσκοβολούσαν.
»Σωστό νυφοπάζαρο. Ήταν διάχυτη παντού η ατμόσφαιρα της Σμύρνης. [...] Κοιτάζω γύρω μου. Πραγματικά, πολύ όμορφα κορίτσια κάνουν βόλτες. Παρέες-παρέες, πιασμένες αγκαζέ ή χέρι-χέρι. Πειράζουν και πειράζονται, γελαστές και καμωματούδες. [...] Από κάθε σπίτι ακούγονται χαρούμενες φωνές και γέλια. Άντρες και γυναίκες κάθονται στις πόρτες τρώγοντας πασατέμπο, φωνογράφοι τραγουδούν διάφορα μικρασιάτικα τραγούδια...».

Μικρασιάτες πρόσφυγες στον Πειραιά (φωτ.: Αρχείο ΕΡΤ)

Όλο αυτό το «εξωτικό» σκηνικό λειτουργεί σαν μαγνήτης: «Όλοι οι νέοι της Αθήνας και του Πειραιά έρχονται για να διασκεδάσουν. Έχουν ξετρελαθεί με τα κορίτσια, τις προσφυγοπούλες. Τις βρίσκουν πιο όμορφες και πιο εξελιγμένες. Στην αρχή ήρθαν για διασκέδαση και να βρουν καμιά καμωματού. Όμως γρήγορα τους τυλίγει κάποια και παντρεύονται. Οι ντόπιοι έχουν κατατρομάξει για τα παιδιά τους. Τα χάνουν από το δικό τους περιβάλλον. Κάθε γονιός φοβάται μην τυχόν πάρει ο γιος του καμία προσφυγοπούλα χωρίς προίκα».
Οι ανάγκες της επιβίωσης και ο «αποδεκατισμός» του ανδρικού πληθυσμού (στους μεγάλους προσφυγικούς συνοικισμούς της Αθήνας στις ηλικίες άνω των 16 ετών το 62% ήταν γυναίκες και μόνο το 38% ήταν άνδρες) ανάγκασαν τις γυναίκες να βγουν μαζικά στο χώρο της εργασίας (στα εργοστάσια, στα εργαστήρια, στα σπίτια, στους δρόμους) και να επιβάλουν την παρουσία τους στις κοινωνικές δραστηριότητες. Αυτή η πρωτοφανής δημόσια έκθεση της γυναίκας θεωρήθηκε επίσης απειλή για την κρατούσα ηθική τάξη.
Τα στερεότυπα δεν περιορίζονται στις φτωχές κοπελίτσες των προσφυγικών συνοικισμών. Δημοσιεύματα της εποχής εμφανίζουν και τις εύπορες γυναίκες προσφυγικής καταγωγής να προκαλούν με την παρουσία τους, τον «ηδονισμό», την «ανηθικότητα», τη «χυδαιότητά» τους. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές καταγραφές αυτής της ρατσιστικής οπτικής είναι το προκλητικό άρθρο «Οι γυναίκες της Αθήνας» του Κώστα Ουράνη (εφ. Ελεύθερος Λόγος, 10 Ιουλίου 1923).

Το φύλλο της εφημερίδας που φιλοξένησε το άρθρο του Κώστα Ουράνη

Ο γνωστός ποιητής αντιπαραβάλλει τις «Ατθίδες» με τις γυναίκες της Ανατολής που κατέκλυσαν και μόλεψαν την πρωτεύουσα: Στην αρχή κάνει λόγο για τον τύπο της νεαρής Αθηναίας «ο οποίος είχε την ευγένεια, λιγυρότητα και γραμμές αναγλύφων του Κεραμεικού ή μικρών αγαλμάτων της Τανάγρας. Ήταν ο ίδιος τύπος της δέσποινας που είχε διατηρηθεί και κατά τους αιώνες της δουλείας ακόμη μέσα σε λίγα αρχοντικά ελληνικά σπίτια και που έδωσε μερικά εξαίσια άνθη στην αυλή του Όθωνος. [...] Είχαν στην εμφάνισή τους κάτι το πολύ αρμονικό και αρχοντικό. Θύμιζαν τις αρχαίες παρθένες που σμίλεψε ο Φειδίας ν’ ανεβαίνουν με άνθη και καρπούς στον Παρθενώνα κατά την πομπή των Παναθηναίων». Οι γυναίκες αυτές, συνεχίζει, είναι είδος προς εξαφάνιση, αφού η πόλη της Αθήνας κατακλύζεται πλέον από τις «άλλες»: «Οι άλλες έχουν τον καθαρό τύπο της Ανατολής από την οποία προέρχονται. Είναι γυναίκες που αρέσκονται πολύ να προκαλούν. Έχουν λευκή και απαλή επιδερμίδα, είναι όλες με υποβλητικές καμπυλότητες, με πρόσωπα στρογγυλά και μάτια στρογγυλά επίσης και κατάμαυρα, βυθισμένα σε ίσκιους, γεμάτα ηδονισμό. [...] Είναι οι τύποι των ωραίων γυναικών - για τα κοινά τα γούστα.
»Οι γυναίκες αυτές ή είναι ανούσια αισθηματικές ή τρομερά φιλήδονες, [...] έχουν κάτι το κοινό και το χυδαίο. [...] Δεν έχουν απάνω τους καμιά αρχοντιά, καμιά ένστικτη λεπτότητα. Δεν είναι “κυρίες”. Είναι θηλυκά. Το κλίμα της Ανατολής τις έκανε μαλθακές, σαρκώδεις και φιλήδονες. Από δε την Ευρώπη έχουν πάρει την ελευθερία των ηθών – και ίσως τίποτα άλλο. [...] Δεν έχουν την ένστικτη αποστροφή των ευγενικών γυναικών προς το χυδαίο και το ταπεινό [...] αγαπούν την κουρκουσαριά, τις φράσεις με τις διπλές έννοιες, τ’ αλατισμένα αστεία.
»Ντύνονται με κίτρινα, με μαβιά, με ρόδινα χρώματα. Πολλές, υπό το πρόσχημα της ζέστης, έχουν καταργήσει τα μεσοφόρια, όταν δε περπατούν μέσα στον ήλιο οι γραμμές του σώματός των διαγράφονται καθαρά μέσα από τα φουστάνια. Με γυμνούς λαιμούς, με γυμνά μπράτσα, έχοντας κάτι το άφθονο όπως οι γυναίκες του Ρούμπενς, με μεγάλα μαύρα ματόκλαδα, κάτω από τα οποία γλαρώνει ο ηδονισμός, προκαλούν την προσοχή που ανοίγει το στόμα και ξυπνούν αιφνίδιους πόθους. [...]
»Αυτές είναι οι γυναίκες που φαίνονται παντού στη σημερινή Αθήνα [...] αυτή που δίνει τον τόνο, που εμφανίζεται ως τύπος, είναι η γυναίκα της Ανατολής. Ο άλλος, ο τύπος της νέας Αθηναίας, ο οποίος είχε αρχίσει να διαπλάσσεται από το κλίμα της Αττικής, χάθηκε μέσα σ’ αυτή την πλημμύρα των γυναικών της Ιωνίας και του Βοσπόρου. Κάπου-κάπου βλέπει κανείς μερικές νεαρές γυναίκες ντυμένες με διακριτική κομψότητα, με βλέμμα που κοιτάζει από ψηλά, με βάδισμα αργό και περήφανο, ωραίες σιλουέτες που κινούν το θαυμασμό: είναι αυτές, οι Αθηναίες. Αλλά εκτοπισμένες. Οι γυναίκες της Ανατολής κατέχουν σήμερα το πεζοδρόμιο και επιβάλλονται στο γούστο των κοινών με τα ζωηρά τους χρώματα, το αφρώδες δέρμα τους, τις προκλητικές καμπύλες, τα ηδυπαθή μάτια και το κάτι εκείνο το πολύ μελωμένο που αποστάζουν και που φέρνει ένα πλατάγισμα γλώσσης σ’ εκείνους που τις κοιτάζουν – όπως φέρνει το γλύκισμα που ορέγεται κανείς να φάει ή που μόλις το έφαγε...»!
Ο Ουράνης δεν αποτελούσε εξαίρεση· επένδυσε απλώς με συγγραφική μαεστρία την αντιπροσφυγική αντίληψη μιας σεβαστής μερίδας της γηγενούς κοινωνίας, αντίληψη που εξέφρασε στα 1928, με ακόμη πιο προκλητικό τρόπο, ο εκδότης της Καθημερινής Γεώργιος Βλάχος, στο γνωστό αντιπροσφυγικό άρθρο του: «Το σύμβολον της Παλαιάς Ελλάδος εκπορθείται και βεβηλώνεται από την “προσφυγικήν αγέλην”. Η Αθήνα δεν είναι πια η πόλη μόνο των “καθαρών” Ελλήνων, αλλά και πόλη των προσφύγων».

Σίγουρα θα υπήρξαν πολλές οργισμένες αντιδράσεις, κυρίως από την πλευρά των προσφύγων.

Τέσσερις μέρες μετά, στις 14 Ιουλίου 1923, η εφημερίδα φιλοξένησε απάντηση του αναγνώστη Κ.Αθ., που από την επιστολή του φαίνεται πως ήταν γηγενής Αθηναίος, άνθρωπος με μόρφωση και ευαισθησία και πήρε μέρος ως στρατιώτης στη μικρασιατική εκστρατεία. Τις εντυπώσεις του Ουράνη για τις γυναίκες της Ανατολής τις θεωρεί αποτέλεσμα της δυτικολαγνείας, της προκατάληψης και της άγνοιάς του για εκείνο το κομμάτι του ελληνισμού.
Νωπές είναι οι δικές του μνήμες από την Ελλάδα της Ανατολής: «Διπλός καημός να θυμάται κανείς τώρα εκείνην την αντικρινή, την πεθαμένη πια, Ελλάδα της Ανατολής», μιαν Ελλάδα «ζωντανεμένη, ολόστητη, ορθόστητη, λάγνα, γλυκιά, με φλογισμένη την ψυχή από τον πόθο της χαράς, με λιγωμένα μάτια από τη λαχτάρα του λυτρωμού, με ανοιχτή αγκαλιά...». Η θύμησή του τρέχει και στην Ελληνίδα της Ανατολής, που «επρόβαλε στο παραθύρι, έκοψε τα λουλούδια από τη γλάστρα της να μας ράνει, έστρωσε τα στολίδια της στο δρόμο να περάσουμε, άφησε τα δάκρυά της να κυλήσουνε πονετικά και άπλωσε τα μπράτσα της τα γραμμένα να μας χαϊδέψει τα κουρασμένα κεφάλια... Εμείς τις είδαμε τις γυναίκες της Ανατολής, εκείνες τις αλησμόνητες ημέρες της σβησμένης μας χαράς.
»Έτσι θα τις εγνώριζε ο Ουράνης τις γυναίκες της Ανατολής, αν δεν εταξίδευε διαρκώς προς Δυσμάς. [...] Και όταν, ξένος, αντίκρισε τις γυναίκες της Ανατολής πλαισιωμένες στο αττικόν περιβάλλον, τις έκρινε με την ψυχρή, την εύκολη, την άδικη παρατήρηση του ξένου, του περαστικού, με την απροσεξία του ανθρώπου που δεν αγαπά εκείνο που δεν το γνωρίζει, απλούστατα διότι δεν το εγνώρισε. Όλα τα μάτια δεν βλέπουν πάντα τα ίδια πράγματα. Χρειάζεται η προοπτική του χρόνου και των γεγονότων. Τις γυναίκες της Ανατολής εμείς, καθώς τις συναντούμε τώρα στο δρόμο μας, τις βλέπουμε στο βάθος μιας σκηνής γεμάτης από καπνούς μαύρους και αίματα ζεστά, χυμένα, με λυμένα τα μαλλιά να μοιρολογούν και να οδύρονται κι ανάμεσα στους λυγμούς τους να ψιθυρίζουν χορικά της πιο φρικτής τραγωδίας.
»Είναι οι γυναίκες που επόνεσαν πολύ. Κι όσο για την ταγιά τους, για τη σιλουέτα τους, για τη γραμμή τους, κοιτάζουμε λιγάκι πιο βαθιά, μες στην ψυχή, και το ’χουμε κρυφό καμάρι πως θα γενούν μανάδες μια φορά και πως το αίμα τους θα είναι και δικό μας αίμα [...]».
Κυριάκος Λυκουρίνος

• Πηγή: lykourinos-kavala.blogspot.com.

10 πράγματα που δεν ήξερες για το Μοναστηράκι

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.

9 Μαρτίου στις 3:53 μ.μ. ·

 

in2life.gr

10 πράγματα που δεν ήξερες για το Μοναστηράκι

Τι μυστικά μάς κρύβει το Μοναστηράκι στην ιστορία του;

Δεν γίνεται να μην έχεις περπατήσει στο Μοναστηράκι. Ακόμα κι αν δεν μένεις στην Αθήνα, σε κάποια σου επίσκεψη, το έχεις περπατήσει. Από ανάγκη, αν μη τι άλλο. Ήθελες να πας στην Πλάκα, να περπατήσεις ανάμεσα στα παλιά σπίτια, κάτω από την σκιά της Ακρόπολης. Ήθελες να δεις την Ερμού, ή ήθελες, πιο αργά το βράδυ, να ξεχυθείς στου Ψυρρή για “ψαγμένα” ποτά.

Μια πλατεία που καθημερινά την περπατούν εκατομμύρια ζευγάρια ποδιών δεν θα μπορούσε να μην έχει πλούσια ιστορία. Κι εμείς κάνουμε μια βουτιά και ανακαλύπτουμε πληροφορίες που δεν γνωρίζαμε…

1. Υπάρχει λόγος που στον σταθμό του ηλεκτρικού, η ταμπέλα γράφει ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΝ, και όχι Μοναστηράκι. Παλιότερα, η συνοικία είχε πάρει το όνομά της από το μοναστήρι της Παντάνασσας, το οποίο κατά τον 19ο αιώνα έχασε τα περιουσιακά του στοιχεία, υποβαθμίστηκε σε κύρος και μέγεθος, και μαζί του υποβαθμίστηκε… και το όνομα της γειτονιάς.

2. Πράγμα που σημαίνει ότι ο σταθμός του ηλεκτρικού είναι (πολύ) παλιός. Συγκεκριμένα, χτίστηκε το 1895.

3. Άλλα ονόματα της πλατείας τα παλιά τα χρόνια, ήταν “Πλατεία Αδριανού”, καθώς βρισκόταν κοντά στην Βιβλιοθήκη του Αδριανού, “της Παλιάς Στρατώνας” και “των Αμαξών”, επειδή στα τέλη του 19ου αιώνα, σε εκείνο το σημείο στάθμευαν οι άμαξες.

4. Στο μοναστήρι, επίσης, λειτουργούσε υφαντουργείο που προμήθευε το παζάρι. Μια άλλη άποψη έλεγε πως οι μοναχές που ζούσαν και εργάζονταν εκεί, είχαν καταλήξει σε αυτή την θέση ως τιμωρία για… κακή συμπεριφορά. Άποψη που φυσικά δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ.

5. Αυτό, όμως, που είναι σίγουρο, είναι πως το Μοναστήρι πρόσφερε άσυλο σε απροστάτευτες γυναίκες, όπως και δουλειά στο υφαντουργείο.

6. Πριν την δεκαετία του ’60, όταν η αγορά παλαιών αντικειμένων απέκτησε αισθητική αξία, τα παλιατζίδικα του Μοναστηρακίου απευθύνονταν σε κόσμο φτωχό. Τώρα θα κάνουμε ένα λεπτό διάλειμμα για να σκεφτούμε τι σημαίνει αυτό για την κοινωνία μας.

7. Στην περιοχή του ηλεκτρικού, υπήρχε μια κρήνη, δωρεά του βοεβόδα Τζισταράκη. Είχε τέσσερις κρουνούς από τους οποίους έτρεχε αδιάκοπα νερό, και αναπαυτικά καθίσματα για τους Τούρκους αγάδες—τους οποίους, σύμφωνα με περιγραφή του Δ. Καμπούρογλου, “τους περιεργάζεται με τρόπον ο Βύρων και βλέποντας την σοβαρότητά των προσπαθή να κρατήση τα γέλια”.

8. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης λάτρευε την συνοικία, με την φασαρία και την πολυκοσμία και τα φτωχικά μαγαζιά της, αποκαλούσε την όλη εικόνα “ο ευάρεστος εκείνος θόρυβος της ζωής και της εργασίας”.
9. Στο βιβλίο “Η Ελλάδα του Όθωνος”, ο Εντμόντ Αμπού γράφει πως “…τόσο πολύ σε τραβολογούνε και σε πολιορκούν οι αμαξάδες. Πας στον Πειραιά με μιάμιση δραχμή, ή με εξήντα δραχμές ανάλογα με την περίσταση”. Ίσως το μόνο πράγμα που έχει μείνει σταθερό (εκτός απ’ την Ακρόπολη) είναι το εργασιακό ήθος του Έλληνα ταξιτζή.

10. Το Τζαμί του Τζισταράκη – που πλέον είναι το μοναδικό επισκέψιμο τζαμί της Αθήνας – χτίστηκε από τον βοεβόδα Μουσταφά Αγά, ο οποίος γκρέμισε έναν κίονα από τον ναό του Ολυμπίου Διός για να προμηθευτεί… ασβέστη. Οι Τούρκοι αμέσως τον καθαίρεσαν από το αξίωμά του, μιας και θεωρούσαν ακόμα και την μετακίνηση αρχαίων μνημείων μεγάλη ιεροσυλία.

Με πηγές από το βιβλίο των Θ. Γιοχάλα και Τ. Καφετζάκη, “Αθήνα: Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και την λογοτεχνία.”

Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση.

10 Μαρτίου στις 12:06 μ.μ. ·

 

 

Ευτυχία Ψαλιδακη

10 Μαρτίου στις 12:01 μ.μ.

ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΑΠΑΡΧΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ - 
Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ
Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΑΠΑΡΧΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ - 
Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ
Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
«Έφθασε νυν, εισήκται ο των αγώνων καιρός, το της Νηστείας στάδιον, προθύμως άπαντες, απαρξώμεθα ταύτης, τας αρετάς Κυρίω, ως δώρα φέροντες» (Κανών β΄ Ωδή α΄ Τριωδίου). «Το θείον υπερχόμενοι στάδιον, της αμώμου Νηστείας», ας προσθέσομε και το κάλλος της συγχώρεσης.
Στην Κύπρο ένα Ορθόδοξο έθιμο που δυστυχώς πάει να εκλείψει, είναι αυτό της αλληλοσυγχώρεσης στο Εσπερινό κατά την Κυριακή της Τυρινής. Οι Χριστιανοί ασπάζονται το χέρι του ιερέα και ακολούθως ζητούν συγχώρεση μεταξύ τους. Το ευλογημένο στάδιο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής αρχίζει. Το Ορθόδοξο αυτό έθιμο το συναντάς κυρίως στα ορεινά χωριά της Κύπρου. Ας προσθέσομε στης νηστείας την θείαν απαρχή, το κάλλος της συγχώρεσης.
Από τούτη την ευλογημένη πράξη να πορευθούμε το ευλογημένο στάδιο της μετάνοιας. Πως ουν‘’κτησόμεθα κατάνυξιν ψυχής’’; Χωρίς τη συγχώρεση, πως θα ζητήσομε από τον Κύριο να μας συγχωρέσει; Αυτός που ζητά συγχώρεση από τον Κύριο, πρώτα συγχωρεί τον αδελφό του που του έπταισε. «Ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», λέμε στη θεοδίδακτη προσευχή του «Πάτερ ημών». «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος∙ εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών»(Ματθ. στ΄ 14-15). Αυτή πρέπει να είναι η απαρχή του ευλογημένου σταδίου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Για να διαπλεύσομε ‘’το της Νηστείας μέγα πέλαγος’’, πρέπει πρώτα να συγχωρέσομε, αλλά και να ζητήσομε συγχώρεση από τους αδελφούς μας σε όσα τους πταίσαμε.«Αρχή κατανύξεως και μετανοίας», το ευλογημένο αυτό στάδιο πρέπει να είναι, αλλά και αρχή αλληλοσυγχώρεσης. «Του Θεού εξόριστοι γεγόναμεν, αλλ’ επανάγωμεν προς μετάνοιαν», ψάλλομε την Κυριακή της Τυρινής στον εσπερινό. Η απαρχή του ευλογημένου σταδίου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ας είναι η αλληλοσυγχώρεση.
Να ζητήσομε ειλικρινή συχώρεση από τους αδελφούς μας, και να συγχωρέσομε όσους μας έπταισαν. Αυτή πρέπει να είναι η απαρχή της μετανοίας. Θα πρέπει όμως επιλογικά να σημειώσομε ότι σε θέματα ομολογίας Πίστεως, δεν ζητούμε συγχώρεση, γιατί σε τέτοια περίπτωση σημαίνει υπαναχώρηση σε θέματα Πίστεως. Ζητάμε συγχώρεση για τα πταίματα μας και όχι για την ομολογίας Πίστεως μας.

Πώς ήταν ο ηλεκτρικός

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

10 Μαρτίου στις 3:18 μ.μ. ·

fumara.gr

Ταξίδι στον χρόνο: Πώς ήταν ο ηλεκτρικός Αθήνα – Πειραιά πριν 148 χρόνια

Ταξίδι στον χρόνο: Πώς ήταν ο ηλεκτρικός Αθήνα – Πειραιά πριν 148 χρόνια

Στις 27 Φεβρουαρίου 1869, όταν η ατμομηχανή με τα έξι βαγόνια και με επιβάτες τη Βασίλισσα Όλγα, τον πρωθυπουργό Ζαΐμη, υπουργούς, διπλωμάτες, στρατιωτικούς και άλλους επισήμους ξεκινούσε το πρώτο της δρομολόγιο από το Θησείο για τον Πειραιά.

Η σύνδεση με σιδηροδρομικές γραμμές της Αθήνας με τον Πειραιά ήταν πλέον πραγματικότητα και θεωρείτο κοσμοϊστορικό γεγονός.

Ολη η ιστορία της σύνδεσης του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας με το κέντρο της πρωτεύουσας περιλαμβάνεται στο Μουσείο Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων που άνοιξε τις πύλες του το 2005.

Για την ιστορία, η δημιουργία του μουσείου ήταν όραμα Μανώλη Φωτόπουλου , υπάλληλου των Η.Σ.Α.Π., από το 1990. Ο ίδιος ξεκίνησε να συλλέγει υλικό και να αναζητεί τρόπους υλοποίησης του οράματός του το 1995.

συνέχεια https://www.fumara.gr/taxidi-ston-chrono-pos-itan-o-ilektrikos-athina-peiraia-prin-148-chronia/