70η Επέτειος της μάχης των οχυρών

70η Επέτειος της μάχης των οχυρών

Με κάθε επισημότητα τιμάται και φέτος η 70η επέτειος της μάχης στο οχυρό του Ρούπελ. Τη φρουρά του οχυρού αποτελούσαν 27 αξιωματικοί και 950 οπλίτες.
Σύμφωνα με τα ιστορικά γεγονότα: «στις 6 Α­πρι­λί­ου 1941, απένα­ντι α­πό το Ρούπελ εί­χε α­να­πτυ­χθεί το Γερμανικό 125ο γερ­μα­νι­κό Σύ­νταγ­μα Ε­πί­λε­κτων, το ο­ποί­ο εί­χε λάβει μέ­ρος με ε­πι­τυ­χί­α, στις μά­χες της γραμ­μής Μαζινό στη Γαλ­λί­α. Σε δεύ­τε­ρη γραμ­μή η 2η Τ/Θ Γερ­μα­νι­κή και δύ­ο Βουλ­γα­ρι­κές Με­ραρ­χί­ες Πε­ζι­κού. Την Κυ­ρια­κή 6 Α­πρι­λί­ου 1941 οι Γερ­μα­νοί με το πρώ­το φως της ημέρας, αρ­χί­ζουν σφο­δρό βομ­βαρ­δι­σμό του ο­χυ­ρού με πυ­ρά πυ­ρο­βο­λι­κού.
Μι­σή ώ­ρα αρ­γό­τε­ρα, υ­πό την προ­στα­σί­α σμή­νους α­ε­ρο­σκα­φών ‘’στουκας’’, αυ­το­κι­νού­με­νο Πυ­ρο­βο­λι­κό και Πε­ζι­κό διέρ­χο­νται τον πο­τα­μό Μπιστρίτσα σε διά­φο­ρα ση­μεί­α και κα­τευ­θύ­νο­νται προς το ο­χυ­ρό. Ταυ­τό­χρο­να λέμ­βοι ε­φό­δου προ­σπα­θούν να δια­σχί­σουν τον ποταμό Στρυ­μό­να για να βρε­θούν πί­σω α­πό τα τμή­μα­τά του ελληνικού στρατού.
Οι τρεις πρώ­τες ό­μως θα α­κι­νη­το­ποι­η­θούν πά­νω σε συρ­μά­τι­νο πλέγ­μα που εί­χε το­πο­θε­τη­θεί για τον σκο­πό αυ­το, και τα πλη­ρώ­μα­τά τους α­πο­δε­κα­τί­ζο­νται, ε­νώ οι υ­πό­λοι­ποι γυ­ρί­ζουν πί­σω.
Δευ­τέ­ρα 7 Α­πρι­λί­ου, στις έ­ξι πα­ρά τέ­ταρ­το αρ­χί­ζει και πά­λι σφο­δρός βομ­βαρ­δι­σμός Πυ­ρο­βο­λι­κού και α­ε­ρο­σκα­φών. Τα ‘’ στούκας’’ ό­μως τώ­ρα πε­τούν τό­σο χα­μη­λά, ώ­στε α­κό­μη και σή­με­ρα οι λί­γοι ε­να­πο­μεί­να­ντες στη ζω­ή πο­λε­μι­στές να θυ­μού­νται, ό­τι έ­βλε­παν τα πρό­σω­πα των πι­λό­των.
Τα γερ­μα­νι­κά τμή­μα­τα ξε­κι­νούν αλ­λά κα­θη­λώ­νο­νται ξα­νά, χω­ρίς κα­νέ­να α­πο­τέ­λε­σμα. Α­πό τις δώ­δε­κα μέ­χρι τις δύ­ο το με­ση­μέ­ρι πε­νή­ντα ε­χθρι­κά α­ε­ρο­σκά­φη βομ­βαρ­δί­ζουν τις θέ­σεις της Πυ­ρο­βο­λαρ­χί­ας του Λο­χα­γού Κυ­ρια­κί­δη, ο ο­ποί­ος ευ­ρι­σκό­με­νος ε­ντός του Κέ­ντρου Διευ­θύν­σε­ως Πυ­ρός με τον Αν­θλγό Βλά­χο, κα­τα­πλα­κώ­θη­καν α­πό τις βόμ­βες και έ­χα­σαν τη ζω­ή τους. Η γερ­μα­νι­κή διοί­κη­ση α­πό τις α­πο­γευ­μα­τι­νές ώ­ρες της ι­δί­ας η­μέ­ρας θέ­τει σε ε­φαρ­μο­γή, σχέ­διο πα­ρα­κάμ­ψε­ως των ο­χυ­ρών, α­πό την κοι­λά­δα του Στρού­μνι­τσα πο­τα­μού, προς τη λί­μνη Δοϊ­ρά­νη.
Το βρά­δυ η 2η τε­θω­ρα­κι­σμέ­νη γερ­μα­νι­κή Με­ραρ­χί­α φθά­νει στα Ελ­λη­νο-Γιου­γκο­σλα­βι­κά σύ­νο­ρα. Τρί­τη 8 Α­πρι­λί­ου, οι Γερ­μα­νοί, πα­ρά τους α­πό ε­δά­φους και α­έ­ρος σφο­δρούς βομ­βαρ­δι­σμούς, αποτυγχάνουν για ακόμη μία φορά.
Τε­τάρ­τη 9 Α­πρι­λί­ου, στις πέ­ντε το α­πό­γευ­μα, εμ­φα­νί­ζο­νται Γερ­μα­νοί αγγελιόφοροι προ του υ­ψώ­μα­τος Ούσιτα και γνω­ρί­ζο­ντας ό­τι εί­χε υ­πο­γρα­φεί η συν­θη­κο­λό­γη­ση με την Ελ­λη­νι­κή Κυ­βέρ­νη­ση στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, α­παι­τούν την πα­ρά­δο­ση του ο­χυ­ρού.

Ο Διοι­κη­τής του «Συ­γκρο­τή­μα­τος Ρούπελ» Ταγ­μα­τάρ­χης Δου­ρά­τσος α­πο­στέλλει τον Αν­θ/λγό Δα­μια­νό α­πό το ύ­ψω­μα Οούσιτα με ε­ντο­λή, ό­πως ε­πα­κρι­βώς α­να­γρά­φε­ται στην έκ­θε­ση πο­λε­μι­κής δρά­σης του, της 12 Αυ­γού­στου 1941 να δια­μη­νύ­σει στον Γερ­μα­νό Α­ξιω­μα­τι­κό τα ε­ξής:

Πρώ­το «Τα ο­χυ­ρά πα­ρα­δί­δο­νται μό­νον ό­ταν κυ­ριευ­θώ­σιν πα­ρά του α­ντι­πά­λου».

Δεύ­τε­ρο «Τοιού­των δια­τα­γών πε­ρί α­να­κω­χής στε­ρού­με­θα πα­ρά των ιε­ραρ­χι­κώς προ­ϊ­στα­μέ­νων μας αρ­χών».

Τρί­το «Δια­τα­γάς λαμ­βά­νο­μεν και ε­κτε­λού­μεν μό­νον τας προ­ερ­χο­μέ­νας εκ των προ­ϊ­στα­μέ­νων μας αρ­χών».

Τέ­ταρ­το «Ο α­γών θα συ­νε­χι­σθεί. Πά­σα δε α­πό­πει­ρα προ­σεγ­γί­σε­ως του ο­χυ­ρού θα συ­ντρι­βεί ».
   ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/04/epeteios-ths-maxhs-twn-oxyrwn.html

Χαράλαμπος Μπούρας - Ο συντηρητής που χαρίζει χρόνια στην Ακρόπολη...

Ο συντηρητής που χαρίζει χρόνια στην Ακρόπολη...

Ο καθηγητής του Πολυτεχνείου, Χαράλαμπος Μπούρας, στο πρόσωπο του οποίου τιμήθηκε το έργο της αναστήλωσης του Παρθενώνα.

Αν η Ακρόπολη μπορούσε να έχει επίθετο, το πιθανότερο θα ήταν να πάρει το δικό του καθώς την έχει «παντρευτεί» εδώ και 38 χρόνια. Τόσα όσα και τα χρόνια που κρατά το τιμόνι – με ακεραιότητα και με την προσοχή που αρμόζει στο κορυφαίο σύνολο μνημείων της Κλασικής Αρχαιότητας – της Επιτροπής Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως, η οποία τιμήθηκε πρόσφατα με το έγκριτο βραβείο της Europa Nostra.
Οι διακρίσεις δεν είναι κάτι που κυνήγησε ποτέ έως τώρα ο Μπάμπης Μπούρας, όπως τον αποκαλούν οι δικοί του άνθρωποι. Για εκείνον η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι μια σωστά ολοκληρωμένη μελέτη, τα λεπτομερή και ακριβή σχέδια, τα μνημεία που θα κερδίσουν χρόνια ζωής χάρη στις καίριες αναστηλωτικές επεμβάσεις. Είναι οι στιγμές που μπορείς να δεις τα μάτια του 80χρονου μικροκαμωμένου ομότιμου καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου να λάμπουν μέσα από τα γυαλάκια του, κάτω από το ύφος τού παλαιάς κοπής επιστήμονα.

Χαμηλού προφίλ, διόλου διπλωματικός και των δημοσίων σχέσεων, ποτέ δεν θα παραδεχθεί πως η όποια επιτυχία είναι δική του. Πάντοτε αποδίδει το θετικό αποτέλεσμα στους συνεργάτες του. Κι ας είναι πάντα εκείνος που θα δώσει τις κατευθύνσεις, θα βρει τις λύσεις, θα παρακολουθήσει τα πάντα έως την τελευταία λεπτομέρεια.

 

ΣΚΑΛΩΣΙΕΣ. Είναι ο άνθρωπος που σχεδόν επί τέσσερις δεκαετίες έχει ντύσει με σκαλωσιές τα μνημεία της Ακρόπολης. Δεν υπέκυψε σε όσους δυσανασχετούσαν για τον σιδερόφρακτο Παρθενώνα. Γνώριζε καλά πως χρειαζόταν χρόνος για να απαλλάξει τα μνημεία της Ακρόπολης από τα σκουριασμένα σίδερα και το τσιμέντο που τα είχαν πληγώσει βαριά - λάθη παλαιότερων αναστηλώσεων. Και ως  άμισθο μέλος της Επιτροπής Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως από τη σύστασή της, το 1975, και γρήγορα αδιαμφισβήτητος πρόεδρός της πάλεψε με τις αστείρευτες γνώσεις του και τη μνημειώδη υπομονή του να τα γιατρέψει από πολλές πληγές που είχαν προκαλέσει το ανθρώπινο χέρι και ο χρόνος.

ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΕΔΩ  http://tothermometro.blogspot.gr/2013/04/blog-post_1139.html

Δημόκριτος ὁ Ἀβδηρίτης

Δημόκριτος ο Αβδηρίτης (460 - 370 π.κ.χ.)

Ο Δημόκριτος γεννήθηκε στα Άβδηρα γύρω στο 460 π.κ.χ. Φέρεται ως συγγραφέας πολλών έργων που κάλυπταν ποικίλες θεματικές περιοχές: μαθηματικά, φυσική, αστρονομία, ψυχολογία, ηθική, μουσική, ιατρική. Παρ' όλο που οι αρχαίες μαρτυρίες αναφέρουν ως εισηγητή της ατομικής θεωρίας τον Λεύκιππο, καμία ειδική αναφορά στο περιεχόμενο της διδασκαλίας του δεν σώζεται. Το αντίθετο συμβαίνει με τον φερόμενο ως μαθητή του Δημόκριτο στον οποίο παραπέμπουν όλες οι πηγές που έχουν σημασία για την ανασυγκρότηση της ατομικής φιλοσοφίας.

Ο Δημόκριτος, βρίσκεται όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και πνευματικά στο αντίθετο άκρο από το Σικελό Εμπεδοκλή. Όσο η σκέψη του τελευταίου χαρακτηρίζονταν από μιαν ισχυρή θρησκευτική τάση και ήταν ριζωμένη στην πυρετώδη κοινωνικοπολιτική ατμόσφαιρα της Σικελίας, τόσο η φυσιογνωμία του Δημόκριτου έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ψυχρού και εγκρατούς επιστήμονα, του ουσιαστικά, αδιάφορου τόσο για τα θρησκευτικά προβλήματα όσο και για τις κοινωνικές συγκρούσεις και τα πολιτικά οράματα.

Άτομα και κενό

Η ατομική θεωρία συμμερίζεται την ελεατική απόρριψη της γένεσης και φθοράς των όντων και αποπειράται να εξηγήσει τις αλλαγές που παρατηρούμε στον κόσμο ως αναδιατάξεων των συστατικών και αναλλοίωτων στοιχείων των πραγμάτων. Οι Ατομικοί αποδέχονται μεν την ταύτιση του μηδενός και κενού, πειθαρχούν ωστόσο στα δεδομένα της αίσθησης και θεωρούν την πραγματικότητα της κίνησης και της μεταβολής βέβαιη και αδιαμφισβήτητη. Έτσι, πρώτοι αυτοί θα απορρίψουν την έννοια της απόλυτα συμπαγούς πραγματικότητας και θα αποδεχθούν την ύπαρξη του κενού ως προϋπόθεση για την κίνηση των θεμελιωδών δομικών στοιχείων: των ατόμων.

Ενώ λοιπόν οι Ατομικοί υιοθετούν για τα όντα τις ιδιότητες που τους απέδιδαν οι Ελεάτες, δεν διστάζουν να αποδεχτούν την ύπαρξη του μηδενός, ταυτίζοντάς το με το κενό. Δημιουργούν ουσιαστικά ένα δυϊστικό σύστημα, επιμένοντας ότι «στην πραγματικότητα υπάρχουν μόνο άτομα και κενό» και ερμηνεύοντας τον κόσμο και τις μεταβολές του ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης αυτών των δύο αρχών. Η ύλη για τους Ατομικούς δεν είναι συνεχής και επ' άπειρον διαιρετή, αλλά αποτελείται από σταθερά και αναλλοίωτα στοιχειώδη σωματίδια «τόσο μικρά που διαφεύγουν από τις αισθήσεις μας» τα οποία είναι προσιτά μόνο στη νόηση. Γι' αυτά τα μικρά σωματίδια υιοθετήθηκε η ονομασία άτομα προκειμένου να δηλωθεί η αδυναμία της επ' άπειρον τομής τους και η σύσταση της ύλης από έσχατα σταθερά και αδιαίρετα στοιχεία.

Ιδιότητες των ατόμων

Τα άτομα είναι συμπαγείς, πλήρεις και αδιαπέραστες μονάδες ύλης που δεν περιέχουν μέσα τους μέρη του κενού ή μη όντος, ούτε διακρίνονται σε μέρη. Στο συμπαγή χαρακτήρα τους φαίνεται να στηρίζεται και το αδιαίρετό τους, αφού η διαιρετότητα προϋποθέτει την ύπαρξη κενού στο εσωτερικό τους. Είναι αγέννητα, άφθαρτα, άπειρα στον αριθμό και απαθή αφού δεν επηρεάζονται από το περιβάλλον και δεν μεταλλάσσονται. Είναι «χωρίς ποιότητα» (άποια) και δεν διαφέρουν όσον αφορά την υλική τους υπόσταση, αλλά μόνο ως προς το σχήμα (Α__Ν), την τάξιν (κατεύθυνση Ζ___Ν) και την θέσιν (κατάσταση ΑΝ___ΝΑ). Σημαντικότερες είναι οι διαφορές που αναφέρονται στο σχήμα με δύο λόγια θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι τα άπειρα σε ποσότητα άτομα εμφανίζουν μια άπειρη ποικιλία σχημάτων και μορφών. Κάποιες μαρτυρίες αναφέρουν και διαφορές μεγέθους μεταξύ των ατόμων. Ο Δημόκριτος μάλιστα φέρεται να υποστήριξε την ύπαρξη «πολύ μεγάλων» ατόμων, ωστόσο δεν είναι βέβαιο αν αποδέχονταν και διαφορές στο βάρος τους.

Η κίνηση των ατόμων

Σε αντίθεση με τους προγενέστερους Προσωκρατικούς, η ατομική θεωρία προσεγγίζει την κίνηση ως ιδιότητα σύμφυτη στην ύλη, που δεν χρειάζεται να δικαιολογηθεί ειδικά, ούτε να εξηγηθεί η προέλευσή της. Τα άτομα κινούνται διαρκώς στο κενό, όπου δεν συναντούν καμιά αντίσταση. Καθώς συγκρούονται μεταξύ τους, τα όμοια συνδέονται και παραμένουν μαζί, ενώ τα ανόμοια παίρνουν διαφορετικές κατευθύνσεις.

Τα σώματα που μας περιβάλλουν είναι σύνολα ατόμων που έχουν ενωθεί σε ένα σύμπλεγμα περισσότερο ή λιγότερο σταθερό. Στα συμπλέγματα αυτά, τα άτομα διατηρούν την ιδιαιτερότητα τους και μια σχετική αυτονομία. Η ένωσή τους είναι βέβαιο ότι κάποτε θα λυθεί και το σώμα θα πάψει να υπάρχει ως ενότητα. Δεν είναι σαφές ποιοι ακριβώς «κανόνες» διέπουν τις ενώσεις των ατόμων και τη δημιουργία σωμάτων. Οι διαφορές στο βάρος των σωμάτων, μοιάζει να οφείλονται στις «ποσότητες» κενού που υπάρχει μέσα τους, ανάμεσα στα άτομάτους.

Η διαρκής κίνηση των ατόμων, οι συγκρούσεις και οι ενώσεις τους, δεν δημιουργούν μόνο επιμέρους σώματα, αλλά, σε μακροσκοπικό επίπεδο, και ολόκληρους κόσμους. Καθώς το πλήθος των ατόμων κινείται μέσα στο άπειρο κενό, τυχαίνει σε κάποια περιοχή να συγκεντρώνεται ένας μεγάλος αριθμός ατόμων και δημιουργείται μια δίνη, η οποία οδηγεί σε διαχωρισμό των ατόμων, σε επιμέρους συσσωματώσεις και στη δημιουργία ενός κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται όχι ένας αλλά άπειροι κόσμοι. Πράγματι, καθώς το κενό όσο και τα άτομα είναι άπειρα, ασταμάτητα δημιουργούνται (και διαλύονται) νέοι κόσμοι, οι οποίοι διαφέρουν κατά το μέγεθος, το σχήμα, την ύπαρξη και κίνηση των άστρων τους και τις έμβιες μορφές τους.

Γνωσιοθεωρία

Όπως νωρίτερα ο Παρμενίδης και ο Ηράκλειτος, έτσι και ο Δημόκριτος εκφράζει επιφυλάξεις έναντι της αίσθησης και της αξιοπιστίας της. Συγκεκριμένα για τον Δημόκριτο «υπάρχουν δύο μορφές γνώσης, μια γνήσια και μια σκοτεινή. Στη σκοτεινή ανήκουν όλα τούτα: όραση, ακοή, όσφρηση, γεύση, αφή. Η άλλη η γνήσια είναι διαφορετική ...».

Με αφορμή την παρατήρηση ότι ένα και το αυτό αντικείμενο δημιουργεί διαφορετικές αισθητηριακές εντυπώσεις σε διαφορετικούς ανθρώπους, ο Δημόκριτος θεωρεί την αίσθηση αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης αντικειμένου και αισθητηριακού μηχανισμού του κάθε ανθρώπου και άρα συμβατική, επιφανειακή και ανίκανη να εισχωρήσει στο βάθος και στην ουσία των πραγμάτων. Το με ποιο τρόπο λειτουργεί αυτή η αλληλεπίδραση στις επιμέρους αισθήσεις δεν είναι σαφές. Σύμφωνα ωστόσο με κάποιες ενδείξεις, η αίσθηση παράγεται μέσω της συνάντησης ατόμων που απορρέουν από τα υλικά σώματα και από τα αισθητήρια όργανα.

Η γνήσια γνώση αντίθετα, κατά τον Δημόκριτο, δεν εξαρτάται από την αίσθηση, αλλά βασίζεται στη νόηση. Ακόμη και η νόηση, ωστόσο, περιγράφεται ως κάτι ανάλογο της αίσθησης και ανάγεται σε κινήσεις των ατόμων της ψυχής (η οποία επίσης αποτελείται από άτομα). Η νόηση έχει πάντως την ικανότητα να διεισδύει στις πιο «λεπτές» και δυσδιάκριτες περιοχές της πραγματικότητας, για τις οποίες δεν μπορούμε να έχουμε κανένα αισθητηριακό δεδομένο: τα άτομα και το κενό.

Ηθική

Σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στα νεότερα χρόνια, όπου η ηθική εκλαμβάνεται συνήθως ως ένα σύνολο κανόνων που μας επιβάλλονται καθορίζοντας δεσμευτικά τις πράξεις μας και τη στάση μας έναντι των άλλων ανθρώπων, στη δημοκρίτεια σκέψη η ηθική αποβλέπει κυρίως στην ευτυχία (ευδαιμονία) του κάθε ανθρώπου. Ο σκοπός αυτός ενυπάρχει στη ζωή κάθε ανθρώπου και εκφράζεται από τον Δημόκριτο με την έννοια της ευθυμίας.

«Οι άνθρωποι αποκτούν την ευθυμία με τη μετρημένη ευχαρίστηση και ζώντας με μέτρο. Η έλλειψη και η υπερβολή αντίθετα τείνουν να μεταστρέφονται και να προκαλούν στην ψυχή μεγάλες ταραχές. Οι ψυχές που κινούνται από μεγάλες αντιθέσεις δεν είναι ούτε ευσταθείς ούτε εύθυμες.»(DK 68B191)

Σύμφωνα λοιπόν με το Δημόκριτο η ευτυχία αποκτιέται μέσα σε μια διαβίωση που βασίζεται στο μέτρο. Πρόκειται στην ουσία για μια ισορροπημένη κατάσταση μετρημένης διαβίωσης, που παίρνει υπόψη τις ικανότητες του καθενός. Στην ουσία ο Δημόκριτος εκφράζει φιλοσοφικά το περίφημο αίτημα διαβίωσης σύμφωνα με το «μέτρον άριστον», προετοιμάζοντας συγχρόνως την αριστοτελική ηθική της «μεσότητας». συνέχεια  http://art-hellas.blogspot.gr/2012/02/460-370.html

ΧΑΝΤΡΑ ΣΤΟ ΚΟΜΠΟΛΟΙ ΣΟΥ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ

ΧΑΝΤΡΑ ΣΤΟ ΚΟΜΠΟΛΟΙ ΣΟΥ : Τραγουδι του Σταυρου Κουγιουμτζη από το LP ΟΤΑΝ ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ ==Εδω απο τις εμφανισεις του Γ.Νταλαρα στο θεατρο ΑΤΤΙΚΟΝ με τους ΑΓΑΜΟΥΣ ΘΥΤΕΣ το 1993.

Ραφαήλ ή Ραφαέλο Σάντσιο

O Ραφαήλ ή Ραφαέλο Σάντσιο (ιταλ. Raffaello Sanzio* 28 Μαρτίου/6 Απριλίου 1483 - 6 Απριλίου 1520) ήταν Ιταλός ζωγράφος και αρχιτέκτονας της ύστερης Αναγέννησης. Υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους καλλιτέχνες της εποχής του, του οποίου η φήμη και η αξία υπήρξαν ανάλογες με εκείνες του Μιχαήλ Άγγελου και του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Γεννήθηκε στο Ουρμπίνο και μαθήτευσε αρχικά στο πλευρό του πατέρα του, Τζιοβάνι Σάντι, και αργότερα εκπαιδεύτηκε στο εργαστήριο του Περουτζίνο. Παράλληλα, ήρθε νωρίς σε επαφή με κύκλους μορφωμένων ουμανιστών.

Τα πρώιμα έργα του χρονολογούνται στις αρχές του 16ου αιώνα και φιλοτεχνήθηκαν κατά κύριο λόγο στην Περούτζια, πριν εγκατασταθεί στη Φλωρεντία και αργότερα στη Ρώμη. Εκεί ολοκλήρωσε ορισμένα από τα σπουδαιότερα έργα του, μεταξύ των οποίων οι τοιχογραφίες στο Βατικανό. Αυτά τα έργα ακολούθησαν τη λεγόμενη Σχολή των Αθηνών, ως έκφραση κλασικής τέχνης. Ως αρχιτέκτων προσανατολίστηκε στις επιλογές του Μπραμάντε, μετά το θάνατο του οποίου ανέλαβε τη διεύθυνση των έργων στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου. Πέθανε απρόσμενα σε ηλικία 37 ετών στη Ρώμη. Χαρακτηρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της Ευρώπης, του οποίο το έργο θαυμάζεται για την καθαρότητα της φόρμας του και τη δεξιοτεχνία του.

Ο Ραφαήλ γεννήθηκε το 1483 στο δουκάτο του Ουρμπίνο, το οποίο αποτελούσε την εποχή εκείνη σημαντικό πνευματικό κέντρο, κατά την περίοδο της ηγεμονίας του Φεντερίκο ντα Μοντεφέλτρο. Ο πατέρας του, Τζοβάνι Σάντι, ήταν διακεκριμένος ζωγράφος που συχνά πρόσφερε τις υπηρεσίες του στην Αυλή του δούκα και έχαιρε επίσης ιδιαίτερης εκτίμησης ως ποιητής και χρονικογράφος. Πέθανε όταν ο Ραφαήλ ήταν μόλις στην ηλικία των έντεκα ετών και ενώ τρία χρόνια νωρίτερα είχε ήδη σημειωθεί ο θάνατος της μητέρας του ονόματι Μάγια ντι Μπατίστα Κιάρλα. Υπήρξε ο πρώτος δάσκαλος του γιου του στη ζωγραφική, ο οποίος σύμφωνα με τον Τζόρτζιο Βαζάρι μαθήτευσε αργότερα στο πλευρό του Περουτζίνο, στην Περούτζια. Ο τελευταίος αποτελούσε έναν από τους πλέον διακεκριμένους και επιτυχημένους ζωγράφους της εποχής, αναλαμβάνοντας την εκπαίδευση του Ραφαήλ ενώ βρισκόταν στην κορυφή της δόξας του. Η άφιξή του στην Περούτζια και η έναρξη της συνεργασίας του με τον Περουτζίνο δεν έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια, ωστόσο τοποθετείται περίπου το 1495.

Η πρώτη επίσημη καταγραφή της δραστηριότητας του χρονολογείται στις 10 Δεκεμβρίου του 1500, σύμφωνα με έγγραφο που πιστοποιεί πως ανέλαβε να φιλοτεχνήσει ένα ιερό, με προθεσμία έως το Σεπτέμβριο του 1502. Ανέλαβε τις πρώτες παραγγελίες έργων του για εκκλησίες στη Τσιτά ντι Καστέλο και στην Περούτζια, πόλεις που βρίσκονταν σε μικρή απόσταση από το Ουρμπίνο, ενώ φιλοτέχνησε επίσης τα σχέδια για μία σειρά νωπογραφιών για τη Biblioteca Piccolomini της Σιένα, έργο που ανέλαβε να ολοκληρώσει ο Μπερνάρντινο Πιντουρίκιο. Η πιθανώς παλαιότερη και άθικτη μέχρι σήμερα εικόνα που φιλοτέχνησε για την εκκλησία του Αγίου Δομήνικου στη Τσιτά ντι Καστέλο, μία σύνθεση με θέμα τη σταύρωση του Χριστού (π.1502-3, Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου), παρουσιάζει αρκετά κοινά στοιχεία με έργα του Περουτζίνο, γεγονός που μαρτυρά την επίδραση του τελευταίου στην τεχνοτροπία του Ραφαήλ.


Έργα

Madonna di Casa Santi, c. 1498, Urbino, Casa Santi
San Sebastiano, 1501-2, Bergamo, Accademia Carrara
Pala degli Oddi, 1502-1503, Roma, Pinacoteca Vaticana
Το όνειρο του ιππότη, 1503-4, Λονδίνο, National Gallery
Οι γάμοι της Παρθένου, Μιλάνο, Πινακοθήκη Μπρέρα
Madonna del Granduca, 1504, Firenze, Galleria Palatina
San Giorgio e il drago, 1505, Παρίσι, Λούβρο
Η έρις της Θείας Ευχαριστίας, 1508-11, Βατικανό, Stanza della Segnatura
Η σχολή των Αθηνών, 1508-11, Βατικανό, Stanza della Segnatura
Ο Παρνασσός, 1508-11, Βατικανό, Stanza della Segnatura
Madonna Sistina, 1513-1514, Δρέσδη, Gemäldegalerie
H πυρκαγιά του Μπόργκο, 1514, Musei Vaticani
La Fornarina, 1518-1519, Roma, Galleria nazionale d'arte antica di Palazzo Barberini

http://el.wikipedia.org/wiki/Ραφαήλ

6 Απριλίου 1896

6 Απριλίου 1896 .. Έναρξη των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι αθλητική διοργάνωση πολλών αγωνισμάτων που γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια. Η καταγωγή των αγώνων είναι η Αρχαία Ελλάδα, και έχουν αναβιωθεί από τον Γάλλο βαρώνο Πιέρ ντε Κουμπερτέν στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι Αγώνες της Ολυμπιάδας, γνωστοί και ως Θερινοί Ολυμπιακοί, τελούνται κάθε τέσσερα χρόνια από το 1896 και μετά, με εξαίρεση τις χρονιές κατά τη διάρκεια των Παγκόσμιων πολέμων. Το 1924 άρχισαν ειδικοί Ολυμπιακοί Αγώνες, οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί, για χειμερινά αθλήματα. Από το 1994 οι χειμερινοί αγώνες δεν γίνονται πια την ίδια χρονιά με τους Θερινούς Ολυμπιακούς.

Ο πρώτος καταγεγραμμένος εορτασμός των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαιότητα ήταν στην Ολυμπία, το 776 π.Χ. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτή δεν ήταν και η πρώτη φορά που γίνονταν οι Αγώνες. Τότε οι Αγώνες ήταν μόνο τοπικοί και διεξαγόταν μόνο ένα αγώνισμα, η κούρσα του [[Στάδιο (άθλημα)|σταδίου].

Από το 776 π.Χ. και μετά οι Αγώνες, σιγά-σιγά, έγιναν πιο σημαντικοί σε ολόκληρη την αρχαία Ελλάδα φτάνοντας στο απόγειο τους κατά τον πέμπτο και έκτο αιώνα π.Χ. Οι Ολυμπιακοί είχαν επίσης θρησκευτική σημασία αφού γίνονταν προς τιμή του θεού Δία, του οποίου το τεράστιο άγαλμα στεκόταν στην Ολυμπία. Ο αριθμός των αγωνισμάτων έγινε είκοσι και ο εορτασμός γινόταν στην διάρκεια μερικών ημερών. Οι νικητές των αγώνων θαυμάζονταν και γίνονταν αθάνατοι μέσα από ποιήματα και αγάλματα. Το έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνι από κλαδιά ελιάς.

Οι Αγώνες σιγά σιγά έχασαν την σημασία τους όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Ελλάδα και όταν ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι Ολυμπιακοί θεωρούνταν πια σαν μία παγανιστική γιορτή, και το 393 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος απαγόρευσε την διεξαγωγή τους. Με αυτό τον τρόπο τελείωσε μια περίοδος χιλίων χρόνων κατά την οποία οι Ολυμπιακοί διεξάγονταν συνέχεια κάθε τέσσερα χρόνια

Είναι γνωστό ότι κατά τον 17ο αιώνα γινόταν κάποια γιορτή η οποία έφερε το όνομα "Ολυμπιακοί αγώνες" στην Αγγλία. Παρόμοιες εκδηλώσεις ακολούθησαν στους επόμενους αιώνες στην Γαλλία και Ελλάδα οι οποίες όμως ήταν μικρής έκτασης και σίγουρα όχι διεθνείς. Το ενδιαφέρον για τους Ολυμπιακούς μεγάλωσε όταν ανακαλύφθηκαν τα ερείπια της αρχαίας Ολυμπίας από Γερμανούς αρχαιολόγους στα μέσα του 19ου αιώνα.

Ο Εδεσσαίος λόγιος Μηνάς Μηνωίδης, που τότε δίδασκε την αρχαία ελληνική γλώσσα σε πανεπιστήμιο του Παρισίου, μετέφρασε και δημοσίευσε στη γαλλική το "Γυμναστικό" του Φιλόστρατου (1858), και τη συνόδευσε με κείμενό του, περί της ανάγκης αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων

Λίγο αργότερα, ο βαρώνος Πιέρ ντε Κουμπερτέν, ο οποίος ήταν Γενικός Γραμματέας των γαλλικών αθλητικών σωματείων, προσπαθούσε να δικαιολογήσει την ήττα των Γάλλων στον Γαλλοπρωσικό πόλεμο (1870-1871). Πίστευε ότι ο λόγος της ήττας ήταν επειδή οι Γάλλοι δεν είχαν αρκετή φυσική διαπαιδαγώγηση και ήθελε να την βελτιώσει. Ο Κουμπερτέν ήθελε επίσης να ενώσει της εθνότητες και να φέρει μαζί την νεολαία με τον αθλητισμό παρά να γίνονται πόλεμοι. Πίστευε ότι η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων θα πετύχαινε και τους δύο πιο πάνω σκοπούς του.

Σε ένα συνέδριο στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι που έγινε από τις 16 μέχρι τις 23 Ιουνίου, το 1894 παρουσίασε τις ιδεές του σε ένα διεθνές ακροατήριο. Την τελευταία μέρα του συνεδρίου αποφασίστηκε να διεξαχθούν οι πρώτοι μοντέρνοι Ολυμπιακοί αγώνες το 1896 στην Αθήνα, την πόλη και την χώρα που τους γέννησε. Έτσι γεννήθηκε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) για να διοργανώσει τους Αγώνες με πρώτο πρόεδρο τον Έλληνα Δημήτριο Βικέλα, γενικό γραμματέα τον βαρώνο Πιέρ ντε Κουμπερντέν και μέλη προσωπικότητες από διάφορα κράτη.

Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Αν και οι αθλητές που πήραν μέρος δεν ξεπερνούσαν τους 250, ήταν η μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση που έγινε ποτέ. Οι Έλληνες αξιωματούχοι και το κοινό ήταν ενθουσιασμένοι και ζήτησαν να έχουν το μονοπώλιο των αγώνων. Η ΔΟΕ όμως αποφάσισε διαφορετικά και οι δεύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το 1900 στο Παρίσι (Γαλλία)
Μετά, όμως από την αρχική επιτυχία, οι Ολυμπιακοί είχαν σοβαρά προβλήματα. Στους εορτασμούς στο Παρίσι (1900) και στο Σεντ Λούις (1904) οι αγώνες επισκιάστηκαν από τις διεθνείς εκθέσεις στις οποίες είχαν περιληφθεί. Οι επόμενοι Μεσολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το 1906 για να γιορτάσουν τα δέκατα γενέθλια των αγώνων. Αν και είχαν διοργανωθεί από την ΔΟΕ, μια μετέπειτα απόφαση της κήρυξε ότι δεν ήταν επίσημοι Ολυμπιακοί αγώνες. Οι αγώνες του 1906 όμως ξανά προσέλκυσαν ένα μεγάλο αριθμό από παγκόσμιες συμμετοχές. Το 1904 το 80% των συμμετοχών ήταν Αμερικάνοι αθλητές και σηματοδοτούν την αρχή της ανάπτυξης των αγώνων σε δημοσιότητα και μέγεθος.

Όταν εγκαθιδρύθηκε η ΔΟΕ, ένα από τα αγωνίσματα που προτάθηκαν για το πρόγραμμα αγώνων ήταν η πατινάζ ταχύτητας. Όμως το αγώνισμα αυτό δεν διεξήχθη μέχρι τους Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1908 στο Λονδίνο, στους οποίους διεξήχθησαν τέσσερα αγωνίσματα καλλιτεχνικού πατινάζ. Η ιδέα για την οργάνωση ξεχωριστών Ολυμπιακών αγώνων για χειμερινά αγωνίσματα προτάθηκε αλλά απορρίφθηκε από Σκανδιναβικές χώρες που προτιμούσαν την δική τους διοργάνωση Νορβηγικοί Αγώνες. Όμως, χειμερινά αγωνίσματα ήταν στο πρόγραμμα των αγώνων του 1916 που ακυρώθηκαν, και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920.

Για το 1924 αποφασίσθηκε να οργανωθεί μια "Διεθνής εβδομάδα χειμερινών αγώνων" (Semaine des Sports d'Hiver) στο Σαμονί της Γαλλίας υπό την προστασία της ΔΟΕ, και σε συνδυασμό με τους Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1924 στο Παρίσι. Αυτή η "Εβδομάδα" είχε μεγάλη επιτυχία και το 1925 η ΔΟΕ αποφάσισε να δημιουργήσει ξεχωριστή διοργάνωση για Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες η οποία δεν θα συνδέεται με τους Θερινούς Αγώνες. Η διοργάνωση του 1924 χαρακτηρίστηκε, αργότερα στην συνάντηση της ΔΟΕ το 1926, ως οι πρώτοι Χειμερινοί Ολυμπιακοί.

Όλα τα αθλήματα στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς διεξάγονται πάνω σε πάγο ή χιόνι όπως επιβάλλει το καταστατικό των Ολυμπιακών, το σύνταγμα της ΔΟΕ. Ο αριθμός των αθλητών σε χειμερινούς Ολυμπιακούς είναι κατά πολύ μικρότερος από αυτό των θερινών. Στο Σολτ Λέικ Σίτι 2,400 αθλητές αγωνίστηκαν στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 2002 σε 78 αγωνίσματα.

Μέχρι το 1992, οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες διεξάγονταν την ίδια χρονιά με τους Θερινούς αγώνες. ΤΟ 1986 η ΔΟΕ αποφάσισε οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια αλλά δύο χρόνια μετά τους Θερινούς. Έτσι οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1994 έγιναν δύο χρόνια μόνο μετά τους προηγούμενους.
http://el.wikipedia.org/wiki/Ολυμπιακοί_Αγώνες

ΚΟΡΜΟΣ ΠΑΓΩΤΟ

ΚΟΡΜΟΣ ΠΑΓΩΤΟ

ΥΛΙΚΑ
2 πακέτα μπισκότα τύπου πτι-μπερ
1 πακέτο τυρί μασκαρπόνε
1 κουτί ζαχαρούχο γάλα
1 κουταλιά του γλυκού εσπρεσσο
2 κουταλιές της σούπας σκόνη κακάο
1 σφηνάκι λικέρ baileys
1 πακέτο σταγόνες σοκολάτας γάλακτος

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
1.Διαλύουμε τον εσπρεσσο μέσα στο λικέρ, ανακατεύουμε
όλα μαζί τα υλικά σε μιξερ, εκτός από τα μπισκότα, τα οποία
σπαμε με τα χέρια μας σε μεγάλα κομμάτια και τα προσθέτουμε
στο τέλος. Ανακατεύουμε τα υλικά καλά με τα χέρια μας
για να ενωθούν αλλά δεν τα πιέζουμε πολύ για να μη λιώσουν.
Σε μία μακρόστενη φόρμα τοποθετούμε αντικολητικο χαρτι και
γεμίζουμε με το μείγμα πατώντας το καλά με το χέρι για να
μην μείνουν κενά. Τοποθετουμε τα μπισκοτα.
Βάζουμε το γλυκό στην κατάψυξη για να παγώσει.Κατόπιν
το ξεφορμάρουμε, το τοποθετούμε σε μία πιατέλα και το
κόβουμε σε κομμάτια για να το σερβίρουμε περιχυνοντας
υγρη κουβερτουρα. ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!!

Ισαάκ Ασίμωφ

Ο Ισαάκ Ασίμωφ (Isaac Asimov) γεννήθηκε με το όνομα Isaak Yudovich Ozimov (Ρωσικά: Исаак Юдович Озимов) στο Πετροβίτσι της Ρωσίας στις 2 Ιανουαρίου 1920 και πέθανε στις ΗΠΑ στις 6 Απριλίου του 1992 και είναι ιδιαίτερα γνωστός για το συγγραφικό του έργο και συγκεκριμένα για τα έργα επιστημονικής φαντασίας. Ο Ασίμωφ είχε τέλεια γνώση πάνω στις φυσικές επιστήμες, που τη συνδύαζε με έντονη διορατικότητα και αντίληψη της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχολογίας. Έγραψε 465 περίπου δημοσιευμένα βιβλία, από τα οποία τα 25 είναι καθαρά επιστημονικής φαντασίας και τα υπόλοιπα μελέτες και επιστημονικά συγγράμματα. Τα γνωστότερα έργα του είναι η σειρά μυθιστορημάτων με τα Ρομπότ ("Εγώ, το Ρομπότ", "Έρχονται τα Ρομπότ", "Σπηλιές από Ατσάλι", "Ο Γυμνός Ήλιος", "Τα Ρομπότ της Αυγής", "Ρομπότ και Αυτοκρατορία") και η σειρά της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας ("Γαλαξιακή Αυτοκρατορία", 1-6) που διαδραματίζονται στο ίδιο μυθιστορηματικό περιβάλλον, και με αυτήν τη χρονική σειρά.

Στα έργα του που σχετίζονται με ρομπότ χρησιμοποιούνται οι τρεις νόμοι της ρομποτικής, τους οποίους επινόησε ο Ασίμωφ.

http://el.wikipedia.org/wiki/Ισαάκ_Ασίμοφ

Γιώργος Νταλάρας - ένας κόμπος η χαρά μου

11 Μάρ 2010

Ένα μικρό αφιέρωμα στον μεγάλο Σταύρο Κουγιουμτζή που έφυγε από κοντά μας πριν 5 χρόνια σαν αύριο....

Στίχοι& μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής.

Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας, «ΟΤΑΝ ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ», 1971.

Εδώ http://youtu.be/BOHD4dxBJmY   από ζωντανή ηχογράφηση του προγράμματος του Γιώργου Νταλάρα στο Μουσικό Κέντρο Αθηνών ΣΕΙΡΙΟΣ το 1988.

Διασκευή για δύο όργανα: Νίκος Κυπουργός.

Άσε με πάλι να σου πω

για χρόνια περασμένα

για τα τραγούδια που αγαπώ

τα παραπονεμένα

Ένας κόμπος η χαρά μου

κι όμως αν θα ρθεις

στάλα στάλα θα στη δώσω

για να δροσιστείς

Άσε με πάλι να ρωτώ

ο χρόνος τι θα φέρει

ο ήλιος και ο κεραυνός

μου στήσανε καρτέρι

Ένας κόμπος η χαρά μου

κι όμως αν θα ρθεις

στάλα στάλα θα στη δώσω

για να δροσιστείς

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗΣ
Γεννήθηκε το 1932 στη Θεσσαλονίκη, σ' έναν προσφυγικό καταυλισμό. Τα πρώτα τραγούδια που άκουσε και αγάπησε ήταν αυτά που έφεραν οι πρόσφυγες μαζί τους. τά σμυρνέικα και τά λαϊκά.
Το 1967 ο Σταύρος Κουγιουμτζής αποφασίζει να κατεβεί στην Αθήνα. Ετσι αρχίζει η μεγάλη του συνεργασία με τη «MINOS» και κυρίως με τον νεαρό κι ανερχόμενο τότε τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα. Εκείνος ερμηνεύει το τραγούδι που θα γίνει η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Κουγιουμτζή: το περίφημο «Να 'τανε το '21», σε στίχους της Σώτιας Τσώτου. Αυτή είναι η πρώτη μιας αλυσίδας μεγάλων επιτυχιών, οι περισσότερες με τον Γιώργο Νταλάρα, αλλά και με τη Χαρούλα Αλεξίου, την Αννα Βίσση, τη Βίκυ Μοσχολιού, τον Αντώνη Καλογιάννη, τον Γιάννη Πάριο, τον Γιάννη Καλατζή, την Ελευθερία Αρβανιτάκη αλλά και τη σύντροφό του Αιμιλία Κουγιουμτζή. Αν και εξαιρετικός στιχουργός και ο ίδιος, συνεργάζεται και με άλλους κορυφαίους στιχουργούς όπως τους Μάνο Ελευθερίου, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Ακο Δασκαλόπουλο, Μιχάλη Μπουρμπούλη, Κώστα Βίρβο κ.ά.
Η τελευταία του δισκογραφική παρουσία ήταν το 2001 με το «Εβρεχε ο κόσμος» και 11 τραγούδια που έγραψε για να τα πει η κόρη του, Μαρία καί ως συμμετέχοντες ο Γιώργος Χριστοδούλου και ο Γιώργος Νταλάρας.
Ο συνθέτης έφυγε το Σάββατο 12 Μάρτη 2005, στα 73 του χρόνια, από ανακοπή καρδιάς.

Διακόσμηση με κουβαδάκια

Απλές λύσεις

► Διακόσμηση με κουβαδάκια

Οργανώστε και διακοσμήστε τον χώρο σας με κουβαδάκια.

Επειδή μια όμορφη διακόσμηση δεν υπακούει απαραίτητα σε αυστηρούς κανόνες, με αφετηρία τη δημιουργικότητα, μπορείτε να διακοσμήσετε το σπίτι ή τον κήπο σας χρησιμοποιώντας εναλλακτικά διάφορα αντικείμενα.

Ένα απλό χρηστικό αντικείμενο όπως ο κουβάς, μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί ως organizer ή ως απλό διακοσμητικό, όπως είναι ή με κάποιες μικρές μετατροπές.

jenny.gr

Αδαμάντιος Κοραής

Ο Αδαμάντιος Κοραής (27 Απριλίου 1748, Σμύρνη – 6 Απριλίου 1833 Παρίσι, Γαλλία), ήταν Έλληνας φιλόλογος με βαθιά γνώση του ελληνικού πολιτισμού. Ο Κοραής είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του νεοελληνικού διαφωτισμού και μνημονεύεται κυρίως για τις γλωσσικές του απόψεις και την υποστήριξη της καθαρεύουσας.Ο Αδαμάντιος Κοραής καταγόταν από εμπορική οικογένεια της Χίου στην οποία όμως υπήρχε παράδοση ενασχόλησης με τα γράμματα. Από νεαρή ηλικία έδειξε το ενδιαφέρον του για την παιδεία και η πρώτη του επαφή με τις ξένες γλώσσες έγινε στη Σμύρνη, χάρη στη διδασκαλία του Bernhard Keun, Ολλανδού ιερέα που ζούσε εκεί, στον οποίον ο Κοραής δίδασκε ελληνικά ως αντάλλαγμα για την εκμάθηση ξένων γλωσσών. Αρχικά φοίτησε στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης. Επιθυμία της οικογένειάς του όμως ήταν να ασχοληθεί με το εμπόριο, γι' αυτό και το 1771 κατέληξαν στην συμβιβαστική λύση να μεταβεί στο Άμστερνταμ, όπου, παράλληλα με τις οικογενειακές επιχειρήσεις, θα μπορούσε να διευρύνει τους ορίζοντές του και να αποκτήσει την καλλιέργεια που επιθυμούσε. Η απόπειρά του να ασχοληθεί με το εμπόριο απέτυχε και έτσι το 1777 εγκατέλειψε το Άμστερνταμ και επέστρεψε στην Σμύρνη, απ' όπου έφυγε ξανά το 1782, για ιατρικές σπουδές στο Μονπελιέ της Γαλλίας.
Απόψεις για τη γλώσσα και την παιδεία

Στα «Προλεγόμενα» των εκδόσεων αρχαίων συγγραφέων κατέθετε τις προτάσεις του για την παιδεία, το περιεχόμενο των μαθημάτων, τα εγχειρίδια και τις μεθόδους της διδασκαλίας και κυρίως την γλώσσα, που ήταν το βασικό μέλημα των λογίων κατά την περίοδο του Διαφωτισμού. Βασικές του ιδέες ήταν η ανάγκη «μετακένωσης» της δυτικής παιδείας στην Ελλάδα και ο εκσυγχρονισμός της διδασκαλίας (μεταξύ άλλων υποστήριζε την αλληλοδιδακτική μέθοδο, την αποφυγή της χρήσης της αρχαίας γλώσσας στην διδασκαλία και την συγγραφή νέων εγχειριδίων γραμματικής καθώς και λεξικών, για τα οποία κατέθετε συγκεκριμένες προτάσεις). Για την εφαρμογή των ιδεών του συμμετείχε στην ομάδα των λογίων που ίδρυσαν το 1811 το περιοδικό Ερμής ο Λόγιος, στο οποίο αρθρογραφούσε συχνά.

Ως κύριο στόχο είχε την διαμόρφωση ενός γλωσσικού οργάνου κατάλληλου για την πνευματική ανάπτυξη. Ανάμεσα στις δύο αντίρροπες τάσεις της εποχής, την αποκλειστική χρήση της ομιλουμένης γλώσσας και την επαναφορά της αρχαίας, ο Κοραής κράτησε μία ενδιάμεση στάση: βάση του ήταν η ομιλουμένη γλώσσα, για την οποία πρότεινε τον «καθαρισμό» από ξένες και ιδιωματικές λέξεις και την γενικότερη «διόρθωση» από τους λογίους. Οι υποδείξεις του Κοραή οδήγησαν στην διαμόρφωση της γλωσσικής μορφής που ονομάστηκε καθαρεύουσα και γι'αυτές τις θέσεις δέχτηκε επικρίσεις τόσο από τους υποστηρικτές της αρχαΐζουσας όσο και από τους υποστηρικτές της ομιλουμένης γλώσσας.
 
Τελευταία χρόνια

Όταν ξέσπασε η επανάσταση, τήρησε αρνητική στάση καθώς πίστευε ότι δεν είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για να επιτευχθεί αυτονομία. Προσπάθησε όμως να βοηθήσει με διάφορα μέσα: αλληλογραφούσε με φιλέλληνες πολιτικούς και έγραφε άρθρα σε ξένα έντυπα για να προβάλει την Επανάσταση. Μετά την απελευθέρωση εναντιώθηκε στην πολιτική του Καποδίστρια, τον οποίο βέβαια είχε συναντήσει στο παρελθόν, επειδή θεωρούσε αυταρχική την συγκέντρωση όλων των εξουσιών στο πρόσωπο του κυβερνήτη. Τις αντιπολιτευτικές του θέσεις διατύπωνε σε διαλογικά κείμενα που δημοσίευε με ψευδώνυμο. Για την στάση του αυτή έφθασε να θεωρείται και ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του. Ο Κοραής πέθανε τελικά στο Παρίσι σε ηλικία 84 χρονών.

Μετά τον θάνατό του, το 1833, εκδηλώθηκαν εναντίον του αντιδράσεις, με αρνητικές κριτικές για τις πολιτικές και γλωσσικές του ιδέες. Τα οστά του στάλθηκαν στην Ελλάδα το 1877 και ετάφη στην Ελληνική πρωτεύουσα.

Η μαρμάρινη προτομή του κοσμεί το Λύκειο της Χίου, το οποίο κληρονόμησε την βιβλιοθήκη του, ενώ άγαλμά του υπάρχει και έξω από την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου στην Αθήνα.

http://el.wikipedia.org/wiki/Αδαμάντιος_Κοραής

«Το ημερολόγιο ενός αθέατου Απρίλη», του Ο. Ελύτη….

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

«Το ημερολόγιο ενός αθέατου Απρίλη», του Ο. Ελύτη….

(απόσπασμα)

Ολοένα σφύριζε ο αέρας κι ολοένα σκοτείνιαζε

Κι ολοένα έφτανε η μακρινή φωνή στ’ αυτιά μου:

«μια ζωή ολόκληρη»… «μια ζωή ολόκληρη…»….

Άραγες να ‘ναι η μοναξιά σ’ όλους του κόσμους ίδια;

Ολοένα σφύριζε ο αέρας κι ολοένα σκοτείνιαζε

Κι ολοένα έφτανε η μακρινή φωνή στ’ αυτιά μου:

«μια ζωή ολόκληρη»… «μια ζωή ολόκληρη…»….

Στον αντικρινό τοίχο οι σκιές των δέντρων παίζουν κινηματογράφο.

Κάπου, φαίνεται, θα διασκεδάζουν

Μόλο που δεν υπάρχουν διόλου σπίτια ή άνθρωποι

Ακούω κιθάρες κι άλλα γέλια που δεν είναι σιμά

Μπορεί και μακριά πολύ μέσα στων ουρανών τα αποκαϊδια

Την Ανδρομέδα, την Άρκτο ή την Παρθένο…

Άραγες να ‘ναι η μοναξιά σ’ όλους του κόσμους ίδια;»

φωτο από http://cathrinblogger.pblogs.gr/

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ -ΑΧ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΜΟΥ

 

http://youtu.be/8eeW5MatRWQ

Αυτό το τραγούδι γράφτηκε κατά τη διάρκεια των 7 χρόνων δικτατορίας στην Ελλάδα.Ο στιχουργος προκειμένου να εκφράσει τον πόνο του λαού απο τη σκληρη καταπίεση και για να αποφυγει την λογοκρισια που ειχαν επιβαλλει οι δικτατορες έγραψε το τραγούδι σαν να ήταν ένα τραγούδι αγάπης  

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος 
Μουσική: Μάνος Λοΐζος 
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας 
Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου 


Αχ χελιδόνι μου πώς να πετάξεις 
σ' αυτόν το μαύρο τον ουρανό 
αίμα σταλάζει το δειλινό 
και πώς να κλάψεις 
και πώς να κλάψεις 
αχ χελιδόνι μου 

Αχ παλικάρι μου τα τρένα φύγαν 
δεν έχει δρόμο για μισεμό 
κι όσοι μιλούσαν για λυτρωμό 
πες μου πού πήγαν 
πες μου που πήγαν 
αχ παλικάρι μου 

 Άχου καρδούλα μου φυλακισμένη 
δε βγαίνει ο ήλιος που καρτεράς 
μόνο ο ντελάλης της αγοράς 
σε ξεκουφαίνει 
σε ξεκουφαίνει 
άχου καρδούλα μου

Μπριζόλες λεμονάτες στην κατσαρόλα

Μπριζόλες λεμονάτες στην κατσαρόλα

Bαθμολογία:

56 ψήφοι

Προστέθηκε από ΒΑΡΒΙ, 16.01.09

Περιγραφή

Εύκολο, γρήγορο και καταπληκτικό φαγητό.

photo: Aleksandra

Τι χρειαζόμαστε:

• 4 μπριζόλες χοιρινές λαιμού
• 1-2 σκελίδες σκόρδο
• ρίγανη
• αλάτι - πιπέρι
• λάδι
• χυμό 2 λεμονιών

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Χοιρινό

Μέθοδος

Κατσαρόλας

Διατροφή

Πλούσια σε ενέργεια

Πλούσια σε σίδηρο

Δυσκολία

Εύκολο

Και για αρχάριους

Περιέχει

Σκόρδο

Σερβίρει

4 άτομα

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Μπριζόλες λεμονάτες στην κατσαρόλα http://www.sintagespareas.gr/sintages/mprizoles-lemonates-stin-katsarola.html#ixzz24srxjoM7 

 σημ.  Αν  δεν  ανοίγουν  οι σύνδεσμοι  κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση  πάνω

Μαρία Σιμπίλα Μέριαν

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/04/Maria-Sibylla-Merian.html

Μαρία Σιμπίλα Μέριαν

Maria Sibylla Merian (2, Απριλίου 1647 - 13 Ιανουαρίου 1717) ήταν μία φυσιοδίφης και εικονογράφος η οποία μελέτησε τα φυτά και τα έντομα και έκανε λεπτομερείς πίνακες γι 'αυτα. Λεπτομερείς παρατηρήσεις και τεκμηρίωση για την μεταμόρφωση της πεταλούδας την κάνει μια σημαντική αν και όχι γνωστή, για την συμβολή της στην εντομολογία.
Η Μαρία Σιμπίλα Μέριαν μεγάλωσε και γεννήθηκε στην στη Γερμανία στις 2 Απριλίου του 1647, από Ελβετούς γονείς. Από μικρή έμαθε να ζωγραφίζει, να σχεδιάζει, να αναμιγνύει χρώματα κτλ. Αυτό το καλλιτεχνικό της ταλέντο το αξιοποίησε αρχίζοντας μια δική της επιχείρηση με υφάσματα, αντί να ακολουθήσει, όπως συνηθιζόταν, το επάγγελμα του συζύγου της. Η συμβολή της στην επιστήμη και μάλιστα στην εντομολογία σχετίζεται με την παρατηρητικότητά της και την ικανότητα να απεικονίζει.
Παρακολουθώντας ένα θέμα μη δημοφιλές για την εποχή της, τα έντομα, εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο σχετικά με τη μεταμόρφωση των καμπιών σε πεταλούδες και έλαβε θετικές κριτικές, μιας και οικονομικά προσέφερε χρήσιμες πληροφορίες για την καλλιέργεια εντόμων όπως οι μεταξοσκώληκες. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν ήταν πρωτοποριακή μόνο ως προς αυτήν της την ενασχόληση.
Στα σαράντα της εγκατέλειψε τον άντρα της και έφυγε μαζί με τη μητέρα και τις κόρες της για το Σουρινάμ, ολλανδική αποικία στη Νότιο Αμερική. Εκεί παρατήρησε, απεικόνισε και εξέδωσε βιβλίο σχετικά με τα ζώα και τα φυτά της περιοχής. Ταυτόχρονα, άσκησε κριτική για τη σκλαβιά των ιθαγενών πληθυσμών και την απάνθρωπη συμπεριφορά των ευρωπαίων. Το έργο της ξεχάστηκε μέχρι τον 20ο αιώνα οπότε την τίμησαν στη Γερμανία.
Το πρώτο της βιβλίο, Neues Blumenbuch (Νέο βιβλίο των λουλουδιών), εμφανίστηκε σε τρία μέρη το 1675-80. Τα σχέδια των ενιαίων λουλούδιων ή στεφάνια λουλουδιών χρησιμεύαν ως πρότυπα για ερασιτέχνες ζωγράφους ή κεντήματα για κυρίες. Το βιβλίο συνέχισε μια παράδοση παρόμοιων έργων του εκδοτικού οίκου του πατέρα της.

Αποκάλυψη

Γιάννης Καλατζής ~ Το παλιό ρολόι

http://youtu.be/-EemTah5v7w

Το παλιό ρολόι

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Το παλιό ρολόι του μικρού σταθμού

στάθηκε στην ώρα του αποχωρισμού.

Είχε βασιλέψει και με φίλαγες

κοίταζες τα τρένα και δεν μίλαγες.

Χάθηκες μέσα στ' απόβραδο

μέσα στη μπόρα, τον καπνό

και τη νυχτιά.

Κι έγινε το Σαββατόβραδο

ένα λουλούδι πεταμένο στη φωτιά.

Στο παλιό μας σπίτι κάθε δειλινό

βγαίνω στο κατώφλι και σε καρτερώ

Και περνούν τα τρένα και σφυρίζουνε

μα τα χελιδόνια δεν γυρίζουνε.

Χάθηκες μέσα στ' απόβραδο

μέσα στη μπόρα, τον καπνό

και τη νυχτιά.

Κι έγινε το Σαββατόβραδο

ένα λουλούδι πεταμένο στη φωτιά.

Σήμερα... 6/4