Νηστίσιμη σταφιδόπιτα

Η σταφιδόπιτα της Πόπης

Bαθμολογία:

13 ψήφοι

Προστέθηκε από MARA!, 02.03.07

Περιγραφή

Νηστίσιμη σταφιδόπιτα

 

Τι χρειαζόμαστε:

• 1,5 ποτηρι λαδι
• 1,5 ποτηρι σταφιδες (κομμενες αλευρωμενες)
• 2 ποτηρια ζαχαρη
• 2 ποτηρια νερο
• 1 ποτηρι φρεσκο χυμο πορτοκαλι
• 1 φλυτζανακι κονιακ
• 1 κουταλακι σοδα
• λιγη κανελλα
• γαρυφαλλο
• μοσχοκαρυδο
• 1 μπεικιν παουντερ
• αλευρι οσο σηκωσει
• σισαμι.

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Διάφορα κέικ

Μέθοδος

Φούρνου

Διατροφή

Vegan

Χορτοφαγική

Περιέχει

Ξηρούς καρπούς

Νηστίσιμα

Νηστίσιμα με λάδι/αλκοόλ

 

 

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Η σταφιδόπιτα της Πόπης http://www.sintagespareas.gr/sintages/i-stafidopita-tis-popis.html#ixzz22nhmfeGz

”Στην οδό Ευμολπιδών”

πηγή : http://arxigramma.wordpress.com/2012/07/23/%CE%B4%CE%B9%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%85%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BF%CE%B4%CF%8C/

Διήγημα του Ευάγγελου Τζάνου-”Στην οδό Ευμολπιδών” (ebook)

Posted by arxigramma on Ιουλίου 23, 2012

Posted in: Διήγημα. Tagged: Ευάγγελος Τζάνος.  
Γράψτε ένα σχόλιο

Ευάγγελος Τζάνος – 
“Στην οδό Ευμολπιδών” 
(εκδ. Αρχίγραμμα)

Με χαρά σας παρουσιάζουμε το πρώτο καθαρόαιμο ebook των ανοικτών εκδόσεων “Αρχίγραμμα”, ένα διήγημα που σε ταξιδεύει στην παλιά Αθήνα, του συγγραφέα Ευάγγελου Τζάνου.

               --------------------------------

Από τον σύνδεσμο πηγή μπορείτε να διαβάσετε ή να κατεβάσετε το εν λόγω διήγημα 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω   

Ανδρέας Γεωργιάδης ο Κρης

Ανδρέας Γεωργιάδης ο Κρης 
( 1892- 11 Αυγούστου 1981), Ζωγράφος

1892 : Γεννιέται στα Χανιά. Ο πατέρας του μόλις έχει επιστρέψει στην Κρήτη, μετά από την αμνήστευσή του από καταδικαστική απόφαση της Πύλης και έχει καταφύγει στην Αθήνα στέλνοντας τους δικούς του στη Μήλο.

1896 : Ο Ανδρέας φτάνει στην Αίγυπτο μετά την πυρπόληση της πόλης των Χανίων. Στην Ισμαηλία και το Κάιρο ζει τα παιδικά του χρόνια. Δουλεύει στην αρχή στα συνεργεία του εργολάβου Β.Βερνάρδου που αναλαμβάνει διακοσμήσεις οικοδομών. Με την εμπειρία που αποκτά εργάζεται αργότερα κοντά στον ζωγράφο – διακοσμητή Orlando και στην συνέχεια στο αρχιτεκτονικό γραφείο των αδελφών Nistri, μέχρι που συμπλήρωσε τα 18 του χρόνια.

1910 : Έρχεται στη Αθήνα.

1912 : Δίνει εξετάσεις στην Σχολή Καλών Τεχνών («Σχολή Γραφικών Τεχνών» τότε) και κατατάσσεται στην τρίτη τάξη με δάσκαλο τον Γερανιώτη.

1912-13 : Πολεμά ως εθελοντής με το σώμα των Γαριβαλδίνων («Ερυθροχιτώνων»), στους Βαλκανικούς Πολέμους. Στη μάχη του Δρίσκου τραυματίζεται και χάνει το ένα του μάτι.

1914 : Ξαναρχίζει τις σπουδές του στη Σχολή για μια επταετία με δασκάλους του τους Ιακωβίδη, Ροϊλό και Βικάτο.

1922 : Παίρνει το πρώτο βραβείο του Υπουργείου Τ.Τ.Τ. στον Πανελλήνιο Καλλιτεχνικό Διαγωνισμό για τη δημιουργία έργου με θέμα την Έξοδο του Μεσολογγίου.

1924 : Αποσπά το πρώτο βραβείο στον Αβερώφειο διαγωνισμό του Πολυτεχνείου και εξασφαλίζει τετραετή υποτροφία για το Παρίσι (1925 – 1929). Εκεί φοιτά στην Ecole des Beaux Arts και στις ελεύθερες Ακαδημίες Julian, Colarossi και Grande Chaumiere. Μελετά παράλληλα τα έργα των μεγάλων δασκάλων της Αναγέννησης στα μουσεία του Παρισιού, της Μαδρίτης, του Τολέδο και του Εσκοριάλ. Ταξιδεύει επίσης στις Βρυξέλες, στην Αμβέρσα και στην Γάνδη. Εκπονεί μια σειρά από εικοσιπέντε μελέτες με ελεύθερες αφομοιώσεις από τα έργα των Ριμπέρα, Καρένιο, Τισιανού, Βελάσκεθ, Ρούμπενς, Βαν Ντάικ και Ρενουάρ.

1929 : Επιστρέφει στην Ελλάδα και παρουσιάζει την πρώτη ατομική του έκθεση με σαράντα έργα στην αίθουσα «Παρνασσός». Του χορηγείται υποτροφία Ηρακλέους Βόλτου του Πανεπιστήμιου Αθηνών και συνεχίζει για τρία χρόνια τις σπουδές του πάνω στις τεχνοτροπικές και τεχνικές εξελίξεις της δυτικοευρωπαϊκής ζωγραφικής. Μελετά τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο στο Λούβρο και στην Γκαλερία Κορσίνι.

1930 : Το έργο του «Μάνα» γίνεται δεκτό από κριτική επιτροπή ζωγράφων και παρουσιάζεται στην έκθεση του Grand Palais στο Σαλόν της χρονιάς, όπου εκθέτουν κατ’εξαίρεση και μη γάλλοι ζωγράφοι.

Φοιτά για ένα χρόνο στην Βασιλική Ακαδημία Regia Scuola per Industria Arte στην Μπολόνια και ειδικεύεται στην τεχνική της νωπογραφίας με καθηγητή τον Μάριο Ροβέρσι.

1931 : Του απονέμεται «τιμής ένεκεν» μετάλλιο και δίπλωμα για τα εκατό χρόνια της απελευθέρωσης του ελληνικού έθνους.

1933 : Ανακηρύσσεται επίτιμο μέλος της Ενώσεως Παλαιών Πολεμιστών και του δίνεται δίπλωμα για τις υπηρεσίες του προς το έθνος και την τέχνη.

1934 : Παίρνει μέρος στην Διεθνή Έκθεση της Βενετίας και μαζί με τον Δημήτριο Δήμα αποσπούν το ενδιαφέρον του κριτικού τέχνης Ούγκο Οτζέτι.

1935 : Διορίζεται, μαζί με τον Φώτη Κόντογλου, από το Υπουργείο Παιδείας, μέλος της Επιτροπής για την επισκευή και αποκατάσταση των τοιχογραφιών στην Αίθουσα Τροπαίων στα Παλιά Ανάκτορα.

1936 : Εκλέγεται από την Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών να αποστείλει έργο του στη Διεθνή Έκθεση του Σίδνεϋ της Αυστραλίας.

1938 : Διορίζεται από την ολομέλεια των καλλιτεχνικών σωματείων μέλος της Κριτικής Επιτροπής της Πανελληνίου Εκθέσεως.

1947 : Εκλέγεται καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών όπου διδάσκει χρώμα και σύνθεση στην έδρα της ζωγραφικής μέχρι το 1961.

1957 : Συμμετέχει στην Β’ Μεσογειακή έκθεση της Αλεξάνδρειας.

1965 : Επιλέγεται πρόεδρος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου και μένει στη θέση αυτή μέχρι το 1970.

1981 : Πεθαίνει στην Αθήνα.

-----------------------------------------------------------

http://zhtunteanagnostes.blogspot.gr/2015/08/1892-11-1981.html

Ανδρέας Γεωργιάδης ο Κρης …1892 - 11 Αυγούστου 1981

O Χανιώτης  ζωγράφος που τον χαρακτήρισε ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου : «…Ένας παρ’ ολίγο μοντέρνος».

Σαν σήμερα, πριν από 34 χρόνια, έφυγε από τη ζωή ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους ζωγράφους που ανέδειξε η Κρήτη. O Ανδρέας Γεωργιάδης που υπέγραφε τα έργα του ως "Κρης".

Μαθητής,του Γεωργίου Ροϊλού,του Δημήτρη Γερανιώτη,του Γεωργίου Ιακωβίδη και του Σπυρίδωνος Βικάτου στη Σχολή Καλών Τεχνών, συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι (Académie Julian και Académie de la Grande Chaumière) και στη Μπολόνια (Regia Scuola per Industria d’ Arte, 1930-1931). Δίδαξε στη Σχολή από το 1947 ώς το 1961. Υπήρξε ο κατεξοχήν θιασώτης της μεγάλης δυτικής καλλιτεχνικής παράδοσης.

Ο πατέρας του μόλις έχει επιστρέψει στην Κρήτη το 1892, μετά από την αμνήστευσή του από καταδικαστική απόφαση της Πύλης και έχει καταφύγει στην Αθήνα στέλνοντας τους δικούς του στη Μήλο.

O Εργάτης

Το 1896 ο Ανδρέας φτάνει στην Αίγυπτο μετά την πυρπόληση της πόλης των Χανίων. Στην Ισμαηλία και το Κάιρο ζει τα παιδικά του χρόνια. Δουλεύει στην αρχή στα συνεργεία του εργολάβου Β.Βερνάρδου που αναλαμβάνει διακοσμήσεις οικοδομών. Με την εμπειρία που αποκτά εργάζεται αργότερα κοντά στον ζωγράφο – διακοσμητή Orlando και στην συνέχεια στο αρχιτεκτονικό γραφείο των αδελφών Nistri, μέχρι που συμπλήρωσε τα 18 του χρόνια.

Έρχεται στη Αθήνα το 1910 και δίνει εξετάσεις στην Σχολή Καλών Τεχνών («Σχολή Γραφικών Τεχνών» τότε) και κατατάσσεται στην τρίτη τάξη με δάσκαλο τον Γερανιώτη.

Πολεμά ως εθελοντής με το σώμα των Γαριβαλδίνων («Ερυθροχιτώνων»), στους Βαλκανικούς Πολέμους.  

Στη μάχη του Δρίσκου τραυματίζεται και χάνει το ένα του μάτι.

οι δύο φιλοι, 1950

Ξαναρχίζει τις σπουδές του στη Σχολή το 1914 για μια επταετία με δασκάλους του τους Ιακωβίδη, Ροϊλό και Βικάτο. Παίρνει το πρώτο βραβείο του Υπουργείου Τ.Τ.Τ. το 1922 στον Πανελλήνιο Καλλιτεχνικό Διαγωνισμό για τη δημιουργία έργου με θέμα την Έξοδο του Μεσολογγίου.

Αποσπά το πρώτο βραβείο στον Αβερώφειο διαγωνισμό του Πολυτεχνείου και εξασφαλίζει τετραετή υποτροφία για το Παρίσι (1925 – 1929). Εκεί φοιτά στην Ecole des Beaux Arts και στις ελεύθερες Ακαδημίες Julian, Colarossi και Grande Chaumiere. Μελετά παράλληλα τα έργα των μεγάλων δασκάλων της Αναγέννησης στα μουσεία του Παρισιού, της Μαδρίτης, του Τολέδο και του Εσκοριάλ. Ταξιδεύει επίσης στις Βρυξέλες, στην Αμβέρσα και στην Γάνδη. Εκπονεί μια σειρά από εικοσιπέντε μελέτες με ελεύθερες αφομοιώσεις από τα έργα των Ριμπέρα, Καρένιο, Τισιανού, Βελάσκεθ, Ρούμπενς, Βαν Ντάικ και Ρενουάρ.

Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1929 και παρουσιάζει την πρώτη ατομική του έκθεση με σαράντα έργα στην αίθουσα «Παρνασσός». Του χορηγείται υποτροφία Ηρακλέους Βόλτου του Πανεπιστήμιου Αθηνών και συνεχίζει για τρία χρόνια τις σπουδές του πάνω στις τεχνοτροπικές και τεχνικές εξελίξεις της δυτικοευρωπαϊκής ζωγραφικής. Μελετά τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο στο Λούβρο και στην Γκαλερία Κορσίνι.

Μάνα

Το έργο του «Μάνα» γίνεται δεκτό από κριτική επιτροπή ζωγράφων και παρουσιάζεται στην έκθεση του Grand Palais στο Σαλόν της χρονιάς, όπου εκθέτουν κατ’εξαίρεση και μη γάλλοι ζωγράφοι. Φοιτά για ένα χρόνο στην Βασιλική Ακαδημία Regia Scuola per Industria Arte στην Μπολόνια και ειδικεύεται στην τεχνική της νωπογραφίας με καθηγητή τον Μάριο Ροβέρσι.

Του απονέμεται «τιμής ένεκεν» μετάλλιο και δίπλωμα για τα εκατό χρόνια της απελευθέρωσης του ελληνικού έθνους το 1931. Ανακηρύσσεται επίτιμο μέλος της Ενώσεως Παλαιών Πολεμιστών και του δίνεται δίπλωμα για τις υπηρεσίες του προς το έθνος και την τέχνη. Το 1934  παίρνει μέρος στην Διεθνή Έκθεση της Βενετίας και μαζί με τον Δημήτριο Δήμα αποσπούν το ενδιαφέρον του κριτικού τέχνης Ούγκο Οτζέτι.

Το 1935  διορίζεται, μαζί με τον Φώτη Κόντογλου, από το Υπουργείο Παιδείας, μέλος της Επιτροπής για την επισκευή και αποκατάσταση των τοιχογραφιών στην Αίθουσα Τροπαίων στα Παλιά Ανάκτορα. Εκλέγεται από την Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών να αποστείλει έργο του στη Διεθνή Έκθεση του Σίδνεϋ της Αυστραλίας.

Διορίζεται από την ολομέλεια των καλλιτεχνικών σωματείων μέλος της Κριτικής Επιτροπής της Πανελληνίου Εκθέσεως και το 1947 εκλέγεται καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών όπου διδάσκει χρώμα και σύνθεση στην έδρα της ζωγραφικής μέχρι το 1961.Το 1965 επιλέγεται πρόεδρος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου και μένει στη θέση αυτή μέχρι το 1970.

«…Ο Ανδρέας Γεωργιάδης ο Κρης, ή Ανδρέας ο Κρης όπως συνήθιζε να υπογράφει τα έργα του, γεννήθηκε στα Χανιά το 1892 και πέθανε στην Αθήνα το 1981. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών (1914-1923) και κατόπιν με υποτροφία του Πολυτεχνείου Αθηνών στο Παρίσι (1924-1929). Από τότε ταξίδεψε συστηματικά στην Ισπανία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία και στην Ιταλία,μελετώντας και αναπαράγοντας τα έργα των μεγάλων ζωγράφων της Ευρώπης. Εξελέγη καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών το 1947, εξέθεσε τα έργα του τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό αποσπώντας θετικές κριτικές και δραστηριοποιήθηκε επίσης στο Καλλιτεχνικό Επιμελητήριο ως πρόεδρός του ενώ έγραφε και θεωρητικά κείμενα για την τέχνη της εποχής του. Το γεγονός ότι ο Γεωργιάδης υπήρξε ιδρυτικό και δραστήριο μέλος της« Ομάδας Ακαδημαϊκών Ζωγράφων», που ιδρύθηκε το 1937 και υποστήριξε την αναπαραστατική τέχνη, μαζί με τους Σ. Βικάτο, Α. Γεραλή, Γ. Προκοπίου,Κ. Αρτέμη, Σ. Παπαναγιώτου, Π. Λύτρα, Δ. Πελεκάση και Α. Χριστοφή,88 συνέβαλε ενδεχομένως στην κατάταξή του από πολλούς σύγχρονους Έλληνες ιστορικούς τέχνης στις τάξεις των ακαδημαϊκών ζωγράφων συντηρητικών τάσεων με πίστη στην παράδοση και στις κλασικές αξίες της ζωγραφικής.

Πράγματι, ο Γεωργιάδης δουλεύει προσωπογραφίες, νεκρές φύσεις και ιστορικές σκηνές με μεγάλη εμβρίθεια, κάνοντας αναφορές σε μεγάλες μορφές της παραδοσιακής Ευρωπαϊκής ζωγραφικής. Παρά την αγάπη και τη φιλοπατρία με την οποία αποτυπώνει θέματα από την ελληνική ιστορία, η έννοια της παράδοσης που επαγγέλλεται δεν είναι γεωγραφικά περιορισμένη στα όρια της ελληνικής επικράτειας, όπως στην περίπτωση του Φώτη Κόντογλου, μια και φαίνεται πως διαπνεόταν από την πεποίθηση ότι ο Ευρωπαϊκός ανθρωπισμός είναι ουσιαστικά ελληνοκεντρικός από τη σκοπιά της καταγωγικής του προέλευσης.

Είναι επίσης αποκαλυπτικό το γεγονός, το οποίο δεν έχει προσεχθεί όσο του αξίζει, ότι ο Γεωργιάδης δεν εμπνέεται από τις κλασικές αξίες της Ιταλικής Αναγέννησης αλλά ούτε από το κληροδότημα της κλασικής ή νεοκλασικής ορθολογιστικής ζωγραφικής του τύπου του Πουσέν. Οι επίμονες αναφορές του είναι στους Τισιάνο, Γκρέκο, Ρέμπραντ, Χαλς, Βελάσκεθ,Ντελακρουά, Ανγκρ, Κουρμπέ, Μανέ, Πισαρό, Κορό και Ρενουάρ. Οι αναφορές αυτές, οι οποίες αναγνωρίζονται στην ίδια τη ζωγραφική του πρακτική,τόσο στη χειρονομιακή αλλά και απόλυτα ελεγχόμενη πινελιά, στην πληθωρική αλλά συγκροτημένη και ζυγισμένη σύνθεση, όσο και στην πλούσια χρωματική και τονική γκάμα, θεσπίζουν μιαν αμφίσημη σχέση με τις αξίες της κλασικής παράδοσης, ειδικά όταν αυτές εννοηθούν με αυστηρό τρόπο και αναφορικά με την Ιταλική Αναγέννηση και τα ρεύματα του κλασικισμού και νεοκλασικισμού του 18ου και 19ου αιώνα. Το παραπάνω σε συνδυασμό με τη συστηματική κριτική που διατυπώνει στα κείμενά του για την καταλυτική επέλαση του μοντερνισμού και τις δυσμενείς αναφορές του σε ζωγράφους όπως οφορών των ζωγράφων και των σχολών από τις οποίες εμπνέεται. Η απόπειρά του να επωμιστεί τη συνολική υπεράσπιση της ζωγραφικής σε μια εποχή που η πρωτοκαθεδρία της απειλείται, τον οδηγεί σε μια εκλεκτικιστική και συγκρητική αντιμετώπισή της από επάλξεις οι οποίες αργότερα, τη δεκαετία του 1980, θα καταληφθούν από τους μεταμοντέρνους υπερασπιστές της. Έτσι εξηγείται και ο επιτυχημένος χαρακτηρισμός που ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου προφητικά του απέδωσε το 1929 επισημαίνοντας στην κριτική του το παράδοξο των πηγών του: «ένας παρ’ ολίγο μοντέρνος». Επομένως το έργο του Γεωργιάδη δεν είναι συντηρητικό, διότι δεν υπακούει στα κελεύσματα της εποχής του αλλά έχει την τραγικότητα κάποιου που τολμά να ορθώσει το ανάστημά του ενάντια σε αυτά.

Ούτε ακαδημαϊκό είναι, με τις έννοιες του ψυχρού, τυποποιημένου, στείρου και ψεύτικου, διότι διέπεται από μια ζέση και ένα πάθος που τολμά ένα μεγαλεπήβολο συγκερασμό ρευμάτων και τεχνικών κι έχει γι’ αυτό μιαν αλήθεια, όπως αποδεικνύουν αφενός η τροπή που πήραν τα πράγματα προς το τέλος του εικοστού αιώνα, αφετέρου η μαρτυρία των πολυάριθμων μαθητών του…»*

ΠΗΓΕΣ:

*Το παραπάνω κείμενο είναι από το βιβλίο της Ντενιζ Χλόης Αλεβίζου : Η Κρήτη των Καλλιτεχνών 19ος - 20ος αιώνας, Αγιογραφία - Ζωγραφική - Γλυπτική, εκδ. Δοκιμάκης.

 desiris

nikias.gr

politeianet.gr

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 11 Αυγούστου 2015 :http://www.cretalive.gr/history

 

Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΝΤΖΑΣ

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=488918421120050&set=a.488918347786724.115541.409941222351104&type=1&theater 

 

 

Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΝΤΖΑΣ (9 φωτογραφίες)

Η μονή Αγ. Νικολάου Σίντζας έχει κτιστεί μέσα σε σπηλαιώδεις κοιλότητες σε απόσταση 6 χιλιομέτρων βορειοδυτικά του Λεωνιδίου.

Το Λεωνίδιο, πρωτεύουσα της Τσακωνιάς, στην εύφορη κοιλάδα που τη διασχίζει ο χείμαρρος Δαφνώνας, διαδέχτηκε την πόλη των αρχαίων Βρασιών ή Πρασιών. Αυτή υπήρξε μία από τις δεκαοκτώ πόλεις των Ελευθερολακώνων και είχε ιερά αφιερωμένα στον Ασκληπιό και τον Αχιλλέα. Το Λεωνίδιο αναφέρεται για πρώτη φορά σε χρυσόβουλλο του Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου το 1293, στο οποίο γίνεται μνεία του ναού του Αγίου Λεωνίδη, από τον οποίο η πόλη πήρε το όνομά της. Η νέα πόλη ιδρύθηκε από Πραστιώτες μετά την καταστροφή του Πραστού το 1826. Η μονή Αγίου Νικολάου κτίστηκε στο βάθος της κοιλάδας του Λεωνιδίου, σε ένα μονοκόμματο κοκκινόχρωμο βράχο, στον οποίο διακρίνονται κατά τόπους σκήτες που φιλοξένησαν ασκητές. Η διαμόρφωση του βράχου σε σκήτες υπολογίζεται ότι πραγματοποιήθηκε στα τέλη του 16ου ή στις αρχές του 17ου αιώνα. Η ευφυής χρησιμοποίηση των σπηλαιωδών ανοιγμάτων στο σημείο που επελέγη για να κτιστεί το μοναστήρι, επέτρεψε να τεθούν τα θεμέλια της μονής σε χώρο στερεό, στεγανό και ευρύχωρο και εκεί θεμελιώθηκε η αρχική μονή· ανατολικότερα είναι ευδιάκριτες οι αβαθείς σπηλιές των ασκηταριών. Καθ΄ ύψος σχηματίστηκαν δύο πτέρυγες κτισμάτων για κελιά και ξενώνες, ενώ το κεντρικό τμήμα της μονής κατέλαβε το καθολικό. Σπηλαιώδεις διαμορφώσεις χρησιμοποιήθηκαν ως αποθηκευτικοί και βοηθητικοί χώροι.

ΧΡΩΜΑΤΑ της Ευαγγελίας Μουτούση *

πηγή :   http://www.onestory.gr/post/29176856387

ΧΡΩΜΑΤΑ                       

της Ευαγγελίας Μουτούση *

.

Κυριακή! Μια ηλιόλουστη Κυριακή του Μάρτη! Η θάλασσα ήρεμη σαν λάδι κι ένα αεράκι που θύμιζε κάτι από την γλύκα του καλοκαιριού. Περπατώντας στην αμμουδιά η ματιά της έπεσε σ’ ένα μικρό πετραδάκι. Το σήκωσε αργά- αργά και το κοίταξε στον ήλιο σαν να ήταν διάφανο και να ήθελε να το δει μέσα του καλύτερα. Της θύμισε τα έντονα μαύρα μάτια του. Η ανάμνηση αυτών των δύο ματιών…. Έκλεισε το πετραδάκι σφιχτά στο χέρι της σαν κάτι πολύτιμο.

Της άρεσε να τον επισκέπτεται σ’ εκείνο το διαμέρισμα της πιο γραφικής συνοικίας της πόλης. Αν και μικρό ήταν πολύ λειτουργικό. Ένα καθιστικό, μία μικρή κουζίνα, ένα υπνοδωμάτιο και το μπάνιο. Μπαίνοντας και κοντά στην πόρτα δεξιά υπήρχε ένας παλαιός διθέσιος καναπές. Τον είχε φέρει από ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη. Τον είχε στην κατοχή του κάποιος Έλληνας από το Αϊβαλή. Από την ίδια χαμένη πατρίδα ήταν ο παππούς του, τον οποίο υπεραγαπούσε. Μπροστά από τον καναπέ υπήρχε ένα μικρό στρογγυλό χαλί. Το είχε αγοράσει από ένα σύντομο ταξίδι του στην Ινδία. Λίγο πιο πέρα δύο μεγάλα κίτρινα βάζα. Σε κάποιον άλλο χώρο μπορεί να έμοιαζαν παράταιρα, όμως εκεί ήταν ιδανικά. Έδεναν αρμονικά με το καφέ ανοιχτό του τοίχου. Ποτέ δεν τον ρώτησε πως τα απέκτησε αυτά. Πίσω ακριβώς από τα βάζα υπήρχε μία χρυσή κορνίζα. Άδεια χωρίς κάποια ζωγραφιά. Την είχε βρει κάποιο βράδυ ακουμπισμένη δίπλα σ΄ ένα κάδο σκουπιδιών. Ήταν εκεί θαρρείς και κάποιος να την περίμενε και να της δώσει σημασία. «Ήταν γραφτό μας να συναντηθούμε» της είχε πει χαρακτηριστικά χαμογελώντας γλυκά γι΄ αυτή την κορνίζα. Αριστερά της ένα παλαιό ντουλάπι μ΄ έναν στρογγυλό καθρέπτη. Λίγο πιο πέρα και προς το παράθυρο το στρογγυλό τραπέζι όπου συνήθιζε να γράφει. Επάνω σ’ αυτό η γραφομηχανή και ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα. Γύρω του τρεις μεγάλες ψάθινες καρέκλες. Λίγο πιο πέρα η μικρή κουζίνα με τα τελείως απαραίτητα και ακριβώς δίπλα το μπάνιο. Η τελευταία πόρτα οδηγούσε στην κρεβατοκάμαρα. Ένα λιτό και μικρό υπνοδωμάτιο, με ένα διπλό κρεβάτι και δύο κομοδίνα. Υπήρχε ένα ξυπνητήρι χωμένο ανάμεσα σε δύο στοίβες βιβλία στο ένα και στο άλλο ένα κασετόφωνο και αρκετές κασέτες του διάσημου μέτρ του Αργεντίνικου τάνγκο Αστόρ Πιατσόλα.

Πάνω από το κεφαλάρι του κρεβατιού μία τεράστια φωτογραφία ενός ηλικιωμένου γκριζομάλλη με έντονο βλέμμα. Το ίδιο ακριβώς με εκείνου. Τα χειμωνιάτικα απογεύματα ο ήλιος έλουζε το υπνοδωμάτιο με το φως του. Ποτέ δεν θέλησε να βάλει κουρτίνες.

Μισούσε τις κουρτίνες.

Αγαπημένη του συνήθεια να βλέπει από το παράθυρο του καθιστικού την ζωή στην πόλη. Υπήρχε μία μικρή τέντα σ’ αυτό το παράθυρο που ήταν πάντα μισοκατεβασμένη. Τοu άρεσε να καπνίζει νωχελικά και να παρατηρεί τους ανθρώπους. Το παράθυρο έβλεπε σ’ έναν πεζόδρομο όπου υπήρχαν παλαιά μαγαζιά που πουλούσαν βότανα, ξύδι και κοφίνια. Υπήρχαν και μερικά καφενεδάκια σε παραδοσιακό στυλ. Μια γειτονιά με τους δικούς της ρυθμούς, ήχους και χρώματα.

Της άρεσε να τον βλέπει να καπνίζει και να κοιτάζει από το ανοιχτό παράθυρο.

Κάποια μέρα και ενώ αυτός συνέχιζε να κοιτάζει έξω τον ρώτησε:

-«Τι χρώμα έχει η χαρά;»

Γύρισε και την κοίταξε λίγο λοξά. Χαμογέλασε και φάνηκαν τα δύο αραιά μπροστινά του δόντια.

Αυτή καθόταν σε μία από τις ψάθινες καρέκλες και έβγαλε από μία σακούλα μερικά μεγάλα τετράγωνα κανσόν σε πολλά χρώματα.

-«Κόκκινο;» τον παρότρυνε αυτή και σούφρωσε λίγο τα χείλη. Στη συνέχεια κράτησε το κόκκινο κανσόν μπροστά της.

Αυτός δεν απάντησε.

-«Μήπως κίτρινο;» συνέχισε αυτή.

Της έγνεψε καταφατικά.

Σαν μικρό παιδί που μάντεψε σωστά το αίνιγμα αυτή χειροκρότησε και συνέχισε:

-«Τι χρώμα έχει η λύπη;»

-«Mωβ», απάντησε αυτός διασκεδάζοντας.

-«Το ήξερα», είπε αυτή και κράτησε στο χέρι της το μωβ τετράγωνο.

Αυτός είχε αρχίσει να διασκεδάζει και ήταν η σειρά του να την ρωτήσει.

-«Τι χρώμα έχει η αγάπη;»

-«Πράσινο», του απάντησε αυτή και έπιασε με τα ακροδάχτυλά της το πράσινο χαρτόνι. Το ακούμπησε στην συνέχεια απαλά στο στήθος της και τον κοίταξε στα μάτια.

-«Ο θάνατος τι χρώμα έχει;» την ρώτησε.

-«Μαύρο, κατάμαυρο». Με μία κίνηση έδιωξε το πράσινο και πήρε στα χέρια της το μαύρο τετράγωνο.

Δεν είπε τίποτε. Γύρισε και συνέχισε να κοιτάζει έξω από το ανοιχτό παράθυρο, καπνίζοντας.

Της είχε πει πως ο χωρισμός θα ήταν προσωρινός. Εκείνη ήξερε πως ο χωρισμός δεν θα μπορούσε να είναι πιο μόνιμος.

Ξαφνικά έχασε με μιας όλο το ουράνιο τόξο που είχε στην καρδιά της. Δεν υπήρχε κανένα χρώμα και ούτε επιτυχημένη συνταγή για να συνθέσει ένα. Προσπάθησε να βάλει μπλε και κίτρινο για να συνθέσει το αγαπημένο της πράσινο αλλά τίποτε δεν έγινε. Δεν μπορούσε να καλύψει με τίποτε το κόκκινο που έσταζε από την αντλία της καρδιάς της. Είχε πια τρυπήσει και το κόκκινο χρώμα έπεφτε στο πάτωμα διαρκώς και ήταν τόσο έντονος ο λεκές που κανένα ακριβό καθαριστικό πατώματος δεν θα μπορούσε να το καθαρίσει.

Κάποτε της είχε πει ότι δεν υπάρχουν φτηνά ή ακριβά αντικείμενα, αλλά αντικείμενα στην σωστή τιμή για να αγοράσεις. Και ποια είναι άραγε η σωστή τιμή για την αγορά μίας αντλίας καρδιάς;

Aναφέρθηκε κάποτε και στην θεωρία του χρηστικού αντικειμένου, όπως την είχε ορίσει ένας Γερμανός φιλόσοφος. Η θεωρία αυτή υποστηρίζει, ότι η αγάπη ή το ενδιαφέρον που δείχνει ο ένας για τον άλλο έχει ως βάση την χρηστικότητα του ατόμου……. Κατά συνέπεια όταν τα αποθέματα του συμφέροντος που καλύπτουν μία σχέση εξαντλούνται, τότε ο άλλος ούτε λίγο ούτε πολύ τοποθετείται έτσι απλά στον ψυχικό κάδο των αχρήστων ή στην καλύτερη περίπτωση γεύεται την πλήρη αδιαφορία και ολοκληρωτική απόρριψη.

Τότε η θεωρία αυτή της είχε φανεί εγκληματικά κυνική.

Το έβλεπε ότι βιβλιο-ονειρεύονταν- αλλά ο καθένας το δικό του βιβλίο. Εκείνος το βιβλίο της λογικής και εκείνη το βιβλίο της αγάπης. Το κάθε βιβλίο με τους δικούς του ήρωες, το δικό του εξώφυλλο, το δικό του βιβλιοδέσιμο και την δική του χοντρή γραμματοσειρά σε κάθε σελίδα. ‘Ήθελαν και οι δύο να πιστεύουν στην κοινή δεξαμενή σκέψης.

Ποτέ δεν την ρωτούσε που ήταν και τι έκανε.

Είχε λείψει αρκετό καιρό. Άνοιξε την πόρτα με το αντικλείδι που της είχε δώσει. Προχώρησε με σταθερά βήματα μέχρι την μέση του δωματίου και εκεί κοντοστάθηκε. Τα μακριά σγουρά μαλλιά της ήταν νωπά. Η όψη της γαλήνια.

Αυτός ακουμπισμένος νωχελικά στο παράθυρο. Γύρισε. Την κοίταξε αλλά δεν της μίλησε. Ύστερα την πλησίασε και την αγκάλιασε. Τότε τα μάτια του άστραψαν. Την φίλησε.

-«Ω!! Θεέ μου!!!», αναφώνησε αυτός, ξεκολλώντας απαλά τα χείλη του από τα δικά της. Τον πλημμύρισε με την αλμύρα και την αύρα της θάλασσας. Ακούμπησε την μύτη του στα νωπά της μαλλιά και έμεινε εκεί κολλημένος για μερικά δευτερόλεπτα. Στην συνέχεια την πήρε στα στιβαρά του χέρια και την σήκωσε ψηλά. Αυτό έκανε την κοπέλα να χαμογελάσει πλατιά. Αμέσως μετά την άφησε κάτω με αργές κινήσεις σαν να τοποθετούσε ένα εύθραυστο αλλά πολύτιμο αντικείμενο πάλι στην θέση του.

Έκανε μερικά βήματα πίσω και την κοίταξε πάλι. Αυτή την φορά όμως μ’ ένα βλέμμα διαφορετικό, σαν να την αντίκριζε για πρώτη φορά.

Κάθισε αμέσως μπροστά από την γραφομηχανή. Δεν σήκωσε ούτε λεπτό το κεφάλι του από εκεί.

Της φάνηκε εκείνη την στιγμή πως τα πλήκτρα είχαν απομακρυνθεί από την γραφομηχανή και την χτυπούσαν αλύπητα και το χειρότερο γελούσαν και την κορόιδευαν μαζί καθώς εκτοξεύονταν αριστερά δεξιά. Ένιωθε πως το κεφάλι της θα σπάσει.

‘Αργησε πολύ να τον επισκεφτεί.

‘Ήξερε πως η μεγάλη του αγάπη ήταν η συγγραφή. Δεν είχε ιδέα όμως τι έγραφε. Απάντηση πήρε όταν αγόρασε το βιβλίο του. Διαβάζοντάς το την πρώτη φορά ένιωσε μεγάλο θυμό. ‘Ηθελε να το κάνει χίλια κομμάτια.

Την δεύτερη φορά που το διάβασε πλημμύρισε από ένα σωρό πελώρια ΓΙΑΤΙ μαζί με τεράστια ερωτηματικά δίπλα τους. Τα γιατί ήταν παρμένα θαρρεί κανείς από χέρι μαγικό και βαμμένα έντονο κίτρινο. Σκέφτηκε πως θα ήταν καλύτερα να βρει μία καφέ σακούλα για να βάλει μέσα και ίσως κάποια μέρα να άφηνε κάνα δύο ελεύθερα στο καλά ξεσκονισμένο δωμάτιο του μυαλού της.

Το βιβλίο του έγινε μπεστ-σέλερ σύντομα.

Υπήρχαν στιγμές που τον έφερνε στο μυαλό της και κυρίως τα λόγια του για την μεγάλη του αγάπη την συγγραφή.

Δεν μιλούσε συχνά γι’ αυτό. Τον είχε παρατηρήσει όμως, κάθε φορά που αναφερόταν σ’ αυτό το θέμα έλαμπε ολόκληρος.

«Μου αρέσει να κάνω την τρέλα μου με την συγγραφή. Δεν πάω για τα νούμερα και τους αριθμούς. Δεν ζητάω να γίνω κυνηγός των μπεστ-σέλερ φτιάχνοντας ένα βιβλίο για τον πολύ κόσμο. Δεν φτιάχνω ένα βιβλίο προς κατανάλωση» της έλεγε.

Συχνά η ίδια χαμογελούσε και ήταν σαν να άκουγε τα γρανάζια του μυαλού του να δουλεύουν, ψάχνοντας απεγνωσμένα την έμπνευση για το επόμενο μπεστ-σέλερ.

Αυτός την έψαξε παντού μα δεν την βρήκε.

Η ίδια του έκλεισε όλες τις πόρτες.

Στο χέρι της κρατούσε ακόμη το πετραδάκι. Το κοίταξε πάλι και χαμογέλασε. ‘Υστερα το παρατήρησε να χάνεται στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας.

.

Η Ευαγγελία Μουτούση ζει στην Πάτρα και εργάζεται ως καθηγήτρια Αγγλικών. Βιβλιο-ονειρεύεται έναν κόσμο γεμάτο καλοσύνη, αγάπη και έναν από μηχανής θεό ο οποίος θα είναι πάντα εκεί για να σώζει την κατάσταση.

[ facebook ] [ e-mail ]

   

Συνείδηση και Υποσυνείδητο

πηγή : http://anoixti-matia.blogspot.gr/2012/08/blog-post_7729.html?spref=fb

Συνείδηση και Υποσυνείδητο 

Η Συνείδηση και το Υποσυνείδητο είναι δύο όροι που χρησιμοποιούνται πολύ συχνά, κυρίως στις επιστήμες της ψυχολογίας και την ψυχανάλυση. Ωστόσο, η πραγματική τους έννοια είναι διαφορετική από αυτή που δέχονται οι επιστήμονες του σήμερα.

Στη σημερινή κοινή (λανθασμένη) αντίληψη του σήμερα, ο όρος «Συνείδηση», σημαίνει η ποιότητα του ανθρώπινου πνεύματος να κρίνει την ηθική αξία της προσωπικής πράξης, η επίγνωση του ανθρώπου της ίδιας του της ύπαρξής, η έκφραση των αισθήσεων, κλπ.

Όλες αυτές οι συγγενικές έννοιες της συνείδησης συνδέονται με τις αντίστοιχες λειτουργίες του πνεύματος. Εδώ βρίσκεται το λάθος της σημερινής επιστήμης, διότι συνείδηση δεν είναι μια ιδιότητα του πνεύματος, αλλά μια λειτουργία της ανθρώπινης ψυχής.

Συνείδηση είναι ο έλεγχος, από την ψυχή, της ορθότητας των ανθρώπινων μας πράξεων. 

Αυτός ο έλεγχος είναι σωστός, δίκαιος και ακριβής, επειδή η ψυχή δεν σφάλλει ποτέ στις ενέργειές της, ούτε στον παραμικρό βαθμό.

Όταν ορισμένες από τις πράξεις μας δεν είναι σωστές η ψυχή μας αντιδρά και προσπαθεί να ελέγξει το πνεύμα. Το αποτέλεσμα είναι ότι αισθανόμαστε τύψεις συνειδήσεως οι οποίες δεν σταματούν μέχρι το πνεύμα μας να απελευθερωθεί από το ηθικό βάρος. 

Συνήθως συμβαίνει το παρακάτω: εφόσον στην επίγεια ζωή το πνεύμα είναι αυτό που κυριαρχεί στην οντότητα, δεν υπακούει πάντοτε στις κατευθύνσεις που δίδει η ψυχή. Το πνεύμα θεωρεί ότι οι τύψεις πηγάζουν από μια λανθάνουσα αντίληψη, η οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί με τόλμη ικανοποιώντας τα υλικά της συμφέροντα. Κατά συνέπεια αυτό το πρόσωπο ενεργεί συνεχώς ενάντια στο όφελος άλλων ανθρώπων, διαπράττοντας πολλές αδικίες και χωρίς να νοιάζεται εάν οι ενέργειες αυτές είναι σύμφωνες με την αρετή, τις ηθικές και ανθρωπιστικές αξίες, εφόσον απολαμβάνει τα αγαθά της γήινης ζωής.

Η συνείδηση, λόγω της αδυναμίας της (αδύναμο ψυχικό σθένος) και την περιορισμένη ικανότητα να επιβληθεί στον εαυτό της, παραμένει υποταγμένη. Ωστόσο, δεν μένει αδρανής, διότι παρακολουθεί με κάθε λεπτομέρεια όλες τις ενέργειες του πνεύματος.

Μετά το θάνατο, όταν η ψυχο-πνευματική οντότητα επιστρέψει στον ουρανό, η κατάσταση αντιστρέφεται. Τώρα η ψυχή είναι αυτή που κυριαρχεί στην οντότητα και επιβάλλεται ολοκληρωτικά στο πνεύμα μέσω της συνειδήσεως. Το πνεύμα εκφράζει τις τύψεις του ελεύθερα και με όλη τη συσσωρευμένη ένταση από τη γήινη καταστολή της.

Αν η παρανομίες της οντότητας είναι μεγάλες , λόγω των τύψεων που νιώθει από την συνείδηση, τότε η πίεση που δέχεται το πνεύμα γίνεται ανυπόφορη και απελπιστική.

Ο έλεγχος της συνείδησης γίνεται σύμφωνα με τους Θείους Νόμους, που είναι οι νόμοι της Ηθικής, της Δικαιοσύνης, της Αρετής και του ανθρωπισμού.

Οι Ανθρώπινοι νόμοι, οι οποίοι ως επί το πλείστον είναι λογικοί, δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη στις αποφάσεις της συνειδήσεως.

Αντιθέτως, η Θεία Νόμοι οδηγούν σε τιμωρία, ακόμη και για την παραμικρή αδικία εις βάρος άλλων ανθρώπων. Η συνείδηση, είναι εντελώς αδιάφορη για τους ανθρώπινους νόμους, ασκεί σκληρότερο ελέγχο με βάση τους Θείους Νόμους και κατακρίνει τα άτομα που εμπλέκονται στις πράξεις αυτές. Έτσι η θέση της οντότητας επιβαρύνεται, αυξάνοντας το Κάρμα της και πρέπει να υπομείνει μεγάλες δυσκολίες στο μέλλον, προκειμένου να απαλλαγεί από αυτό το τεράστιο φορτίο.

Η συνείδηση, ως εκ τούτου, είναι ο αλάνθαστος κριτής και ο ακούραστος δικαστής της οντότητας μας και αντλεί τη δύναμή της από την ενέργεια της Θείας Πνοής, τη ψυχή μας.

Το υποσυνείδητο είναι ένα μέρος της ψυχής, μια πτυχή της ψυχής. Εφόσον η ψυχή είναι κάτι το Θείο και τέλειο σε όλες της εκφράσεις της, το υποσυνείδητο περιέχει τόσο της αυτές ιδιότητες: την Θεότητα και την τελειότητα.

Εντός του υποσυνείδητου είναι όλα γραμμένα, από την απαρχή της εμφάνισής μιας οντότητας μέχρι το τέλος της της μελλοντικής εξελίξεως της. Από αυτήν την άποψη, το υποσυνείδητο αποτελεί το αρχείο της οντότητας.

Το υποσυνείδητο είναι ο πιο τέλειος μηχανισμός. Κρατά σε απόλυτη μυστικότητα τα μυστικά της ψυχικής μας ταυτότητας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, για ειδικούς λόγους, το υποσυνείδητο έχει τη δυνατότητα να ενημερώνει μερικώς  το πνεύμα για ένα μελλοντικό γεγονός, το οποίο άμεσα

ή έμμεσα αφορά την οντότητα ή άλλους ανθρώπους.

Στη συνέχεια, το πνεύμα λαμβάνει ασαφείς και απροσδιόριστες εικόνες, μέσα από τα όνειρα ή μέσω προαισθημάτων, και εάν έχει ανεπτυγμένη οξυδέρκεια, μπορεί να γίνει αντιληπτό το πραγματικό νόημα των μηνυμάτων και θα λάβει τα τα κατάλληλα μέτρα για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο.

Ένα άλλο σημαντικό λάθος που κάνουν οι επιστήμονες είναι ότι τοποθετούν το υποσυνείδητο εντός του εγκεφάλου. Όπως έχουμε πει, μόνο το πνεύμα βρίσκεται στον εγκέφαλο. Αν το υποσυνείδητο βρισκόταν επίσης εντός του εγκεφάλου, τότε θα αποτελούσε μέρος του πνεύματος και δεν θα ήταν σε θέση να κρατήσει εχέμυθα τα μυστικά της οντότητας μας. Αντ' αυτού, θα διαβίβαζε ανεμπόδιστα αυτά τα μυστικά  στο πνεύμα. Το λάθος αυτό οφείλεται εν μέρει στην άγνοια των επιστημόνων στην διάκριση τους ανάμεσα στην ψυχή και το πνεύμα.

Τόσο η συνείδηση και το υποσυνείδητο βρίσκονται αποκλειστικά εντός της ψυχή και είναι περισσότερο τέλεια και ακριβή στις ενέργειές τους, εφόσον η Θεία Πνοή της οντότητας μας τα καθοδηγεί άμεσα.

http://souls-pathway.blogspot.gr/

http://afipnisoy.blogspot.com/

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω    

Μπακαλιάρος αλά πολίτα

Μπακαλιάρος αλά πολίτα

Bαθμολογία:

17 ψήφοι

Προστέθηκε από grandchef, 27.08.09

Περιγραφή

Εύκολη και γρήγορη, για μπακαλιάρο με άσπρη σάλτσα.

photo: Ναυσικά

Τι χρειαζόμαστε:

• 4 φιλέτα μπακαλιάρου (εγώ χρησιμοποιησα κατεψυγμένο)
• 1 ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
• χυμό από 1 μεγάλο λεμόνι
• 1 κούπα αρακά
• 2 πατάτες κομμένες κυδωνάτες
• 2 μεγάλα καρότα κομμένα ροδέλες χοντρές
• 1 αυγό
• 5 κουταλιές σούπας άνιθο
• αλάτι
• πιπέρι
• ελαιόλαδο

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Θαλασσινά

Μέθοδος

Κατσαρόλας

Διατροφή

Με χαμηλά λιπαρά

Δυσκολία

Εύκολο

Περιέχει

Αβγά

Φτιάχνει

2 μερίδες

 

 

 

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Μπακαλιάρος αλά πολίτα http://www.sintagespareas.gr/sintages/mpakaliaros-ala-polita.html#ixzz22nWvumFI

Ρυθμική γυμναστική Λονδίνο 2012

Λονδίνο 2012, Ρυθμική Γυμναστική στη Google και Ελληνικές συμμετοχές

11 Αυγούστου 2012, 08:29

 

Ρυθμική Γυμναστική στο doodle της Google σήμερα Σάββατο 11 Αυγούστου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
Τα δύο "ο" της Google σχηματίζονται από την κορδέλα της αθλήτριας.
Η ρυθμική γυμναστική αναγνωρίσθηκε από τη Διεθνή Ομοσπονδία το 1961 και εισήχθη στο Πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων μόλις το 1984 για το Ατομικό και το 1996 για το Ομαδικό.

Στο ταε κβο ντο και τον στίβο επικεντρώνεται σήμερα, προτελευταία ημέρα των Ολυμπιακών Αγώνων, το ελληνικό ενδιαφέρον: ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης αγωνίζεται για μετάλλιο στα +80 κιλά, ενώ οι Αλέξανδρος Παπαμιχαήλ, Δέσποινα Ζαπουνίδου και Σπύρος Λεμπέσης δίνουν «μάχη» στο στίβο.

«Ποδαρικό» θα μας κάνει στις 11:00 ο Αλέξανδρος Παπαμιχαήλ, που αγωνίζεται στον τελικό των 50χλμ. βάδην, με τον ατομικό του χρόνο στο 3:55:13. Μεταξύ των 64 αντιπάλων του, φιγουράρουν και μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του αγωνίσματος, όπως οι Ρώσοι Μπακούλιν, Ερόκιν και Κιρντιάπκιν, ο Γάλλος Ντενίζ και οι Αυστραλοί, Ντικς, Τάλεντ και Τρίτσκι.

Στο ταπί της «Excel Arena» θα μπει στις 11:45 ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης για τα προκριματικά της κατηγορίας των +80 κιλών με πρώτο αντίπαλο τον Τούρκο Μπαχρί Τανρικουλού. Στόχος του αθλητή μας; Να επαναλάβει τον θρίαμβο της Αθήνας και του Πεκίνου και να ανέβει στο βάθρο των νικητών.

Με ατομικό ρεκόρ 1:31:08 και έχοντας απέναντι 61 αθλήτριες, η Δέσποινα Ζαπουνίδου θα πάρει μέρος στον τελικό των 20χλμ. βάδην στις 19:00. Μαζί της αγωνίζονται, μεταξύ άλλων, οι Ιταλίδες Τζιόρτζι και Ριγκάουντο, οι Γιαπωνέζες Φουκίσε και Καβασάκι, η Γερμανίδα Κραντς και οι Ισπανίδες Βάσκο και Πόβες.

Η μέρα θα κλείσει στις 21:20, οπότε και ο Σπύρος Λεμπέσης θα ρίξει το ακόντιό του στον τελικό. Με ατομικό ρεκόρ το 83.02μ. και βολή στα 82.04μ. στα προκριματικά, ο αθλητής μας έχει αποδείξει πως είναι σε καλή κατάσταση και μπορεί να αξιώσει μετάλλιο.

Star.gr

                    ------------------------------------------------------------

πηγή:http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%85%CE%B8%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE

Ρυθμική γυμναστική

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

H ρυθμική γυμναστική είναι ένα άθλημα στο οποίο τα άτομα ή οι ομάδες των ανταγωνιστών (από 2 έως 6 άτομα) χειρίζονται ένα ή δύο κομμάτια από τα εξής αντικείμενα: σχοινί, ράβδο, στεφάνι, μπάλα, κορδέλα και ελεύθερα (χωρίς αντικείμενα, τα λεγόμενα "floor routine"). Ένας ατομικός αθλητής χειρίζεται μόνο 1 συσκευή κάθε φορά. Όταν πολλές αθλήτριες εκτελούν μια ρουτίνα μαζί σ’ ένα ανώτατο όριο δύο τύποι αντικειμένων μπορούν να χρησιμοποιούνται από την ομάδα. Ένας αθλητής μπορεί να ανταλλάξει αντικείμενο με ένα μέλος της ομάδας ανά πάσα στιγμή μέσω της ρουτίνας. Ως εκ τούτου, ένας αθλητής μπορεί να χειριστεί μέχρι και δύο διαφορετικά κομμάτια του αντικειμένου κατά την διάρκεια της παράστασης. Η ρυθμική γυμναστική είναι ένα άθλημα που συνδυάζει στοιχεία από μπαλέτο, γυμναστική, χορό, και πράξεις χειραγώγησης αντικειμένων. Νικητής είναι ο συμμετέχων που κερδίζει τους περισσότερους βαθμούς΄ καθορίζεται από μια επιτροπή κριτών για στα άλματα, στις πιρουέτες (άξονες), στις ευελιξίες, στο χειρισμό αντικειμένων, στην εκτέλεση και στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Το διοικητικό όργανο, η Fédération Internationale de Gymnastique (FIG), άλλαξε τον κώδικα των σημείων, το 2001, 2003, 2005, 2008 για να τονίσει τεχνικά στοιχεία και να μειώσει την υποκειμενικότητα των κριτών. Πριν από το 2001, κρίνονταν σε κλίμακα του 10, όπως αυτό της καλλιτεχνικής γυμναστικής. Δεν έχει αλλάξει σε 30-βάθμια κλίμακα το 2003, ένα 20-σημείο κλίμακα το 2005, και το 2008 άλλαξε πίσω στο 30. Υπάρχουν τρεις τιμές, προσθέτοντας ότι είναι τα τελευταία σημεία-τεχνικής, καλλιτεχνικής και εκτέλεσης. Η FIG επιλέγει επίσης ποια συσκευή θα χρησιμοποιηθεί σε αγώνες. Μόνο τέσσερις από τις πέντε πιθανές συσκευές κυρώνονται. Μέχρι το 2010, οι σύλλογοι δεν χρησιμοποιούνταν στο Ανώτερο επίπεδο. Για το 2011 το σχοινί θα πέσει στους ανώτερους εθνικούς, το 2012 θα πέσει στους ειδικευόμενους εθνικούς, και το 2013 θα πέσει σε αρχάριους, και θα εξακολουθεί να πέφτει με τα χρόνια σε φθίνουσα εθνική στην επαρχιακή Interclub μέχρι που τελικά θα είναι εντελώς έξω από τη ρυθμική γυμναστική. [1] Υπάρχει έντονη αντίθεση προς αυτή των οπαδών του αθλήματος σε όλο τον κόσμο.

Οι διεθνείς αγώνες χωρίζονται μεταξύ Τζούνιορς, κάτω από δεκαέξι χρόνια από τη γέννησή τους και ηλικιωμένους για τις γυναίκες δεκαέξι ετών και άνω, πάλι με βάση το έτος της γέννησής τους. Οι αθλήτριες στη Ρωσία και την Ευρώπη αρχίζουν τυπικά την κατάρτιση σε πολύ νεαρή ηλικία και στο αποκορύφωμά τους είναι συνήθως στο τέλος της εφηβείας τους (15-19), ή γύρω στα είκοσι. Τα μεγαλύτερα γεγονότα στον αθλητισμό είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα, και Grand-Prix Τουρνουά.

Πίνακας περιεχομένων                         

• 1 Ολυμπιακοί συμμετέχοντες
• 2 Ρυθμική γυμναστική Ανδρών
• 3 Στο δημοφιλή πολιτισμό
• 4 Δείτε επίσης:
• 5 Παραπομπές
• 6 Εξωτερικοί σύνδεσμοι 
• σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω