όλο και πιο ψηλά

Ο Ρόκυ βάζει πάντα ψηλούς στόχους

Τζιάκομο Πουτσίνι (22 Δεκεμβρίου 1858 - 29 Νοεμβρίου 1924)

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

23 ώρες ·

 

homouniversalisgr.blogspot.com

Τζιάκομο Πουτσίνι (22 Δεκεμβρίου 1858 - 29 Νοεμβρίου 1924)

Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο χαρακτήρισε τον Τζιάκομο Πουτσίνι «διάδοχο» του Τζιουζέπε Βέρντι. Ακόμη και αν με αυτόν τον τρόπο εκδήλωσε τον...

 

Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο χαρακτήρισε τον Τζιάκομο Πουτσίνι «διάδοχο» του Τζιουζέπε Βέρντι. Ακόμη και αν με αυτόν τον τρόπο εκδήλωσε τον θαυμασμό του για το έργο του, μάλλον τον αδικούσε. Γιατί ο Τζιάκομο Πουτσίνι δεν ήταν διάδοχος κανενός. Ηταν ο ένας και μοναδικός Πουτσίνι που συνέθεσε σε μια εντελώς προσωπική γλώσσα, που σφράγισε με τη μουσική δημιουργία του την πρώτη εικοσαετία και κατά συνέπεια ολόκληρο τον 20ό αιώνα, που δεν μιμήθηκε αλλά βρήκε δεκάδες μιμητές. Ηταν ο Πουτσίνι που απογείωσε το μουσικό κίνημα του βερισμού (=ρεαλισμός, μεγαλύτερη έμφαση στη δραματικότητα, στην ένταση των συναισθημάτων παρά στο ευγενές, αψεγάδιαστο τραγούδι) δημιουργώντας όπερες που ξεσηκώνουν ακόμη το κοινό στα θέατρα όλου του κόσμου.

Γόνος οικογένειας μουσικών, γεννήθηκε στη Λούκα της Ιταλίας το 1858. Εχασε τον πατέρα του σε ηλικία 5 ετών, ήταν όμως το περιβάλλον που είχε δημιουργήσει ο πατέρας του εκείνο που τον ανέθρεψε, αφού οι μαθητές τού πατέρα του ανέλαβαν τη (μουσική) μόρφωσή του. Ο Πουτσίνι σε ηλικία μόλις 14 ετών εργαζόταν ως οργανίστας σε εκκλησίες της ιδιαίτερης πατρίδας του, ενώ πολύ γρήγορα άρχισε να ασχολείται και με τη σύνθεση. Αφού τελειοποίησε την εκπαίδευσή του στο Μιλάνο (φοιτώντας δίπλα και στον συνθέτη της «Τζιοκόντα» Αμιλκάρε Πονκιέλι), έκανε την πρώτη εμφάνισή του ως συνθέτης όπερας.

Το μελόδραμα «Le Villi» (βασισμένο στον ίδιο θρύλο που βασίζεται και το φημισμένο μπαλέτο του Αντάμ «Ζιζέλ») προκάλεσε το ενδιαφέρον του μεγαλύτερου εκδότη μουσικών κειμένων της εποχής, του Τζούλιο Ρικόρντι. Στη συνέχεια η όπερά του με τον τίτλο «Εντγκαρ» που παρουσιάστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου το 1889 έγινε δεκτή μάλλον ψυχρά. Δεν είχε φθάσει ακόμη η μεγάλη στιγμή της επαγγελματικής καταξίωσης, είχε όμως φθάσει η στιγμή για τη δημιουργία οικογένειας, έστω και... παράνομης. Η σχέση του με την Ελβίρα Τζεμινιάνι του χάρισε ένα γιο το 1886, νομιμοποιήθηκε όμως μόνο το 1904 που ο σύζυγος της Ελβίρας πέθανε. Ο γάμος του Πουτσίνι με την αγαπημένη του επρόκειτο να είναι ο μοναδικός της ζωής του, αλλά και να εξελιχθεί σε πηγή δυστυχίας για τον συνθέτη λόγω των ψυχολογικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε η Ελβίρα και της παθολογικής ζήλιας της.

Τα πρώτα σύννεφα στην προσωπική του ζωή δεν είχαν φανεί ακόμη. Αντιθέτως, ο ήλιος της τέχνης του έλαμψε ξαφνικά με τόση δύναμη που τύφλωσε όλη την Ευρώπη. Η παρουσίαση της όπεράς του «Μανόν Λεσκό» (Τουρίνο, 1893) ήταν ένας από εκείνους τους θριάμβους που κάθε συνθέτης ονειρεύεται να ζήσει. Ηταν επίσης η όπερα για τη δημιουργία της οποίας πρωτοσυνεργάστηκε με τους περίφημους λιμπρετίστες Τζιουζέπε Τζιακόζα και Λουίτζι Ιλικα, οι οποίοι στη συνέχεια συνέγραψαν τα λιμπρέτα των δημοφιλέστερων μελοδραμάτων του, της «Μποέμ» (1896), της «Τόσκα» (1900) και της «Μαντάμα Μπάτερφλαϊ» (1904).

Ελάχιστες οι δυσκολίες, τεράστιες οι επιτυχίες... Και ξαφνικά η τραγωδία: τον Ιανουάριο του 1909 η υπηρέτριά του Ντόρια Μανφρέντι αυτοκτονεί, όταν η Ελβίρα Πουτσίνι την κατηγορεί για παράνομες σχέσεις με τον άντρα της. Η οικογένεια της άτυχης νέας καταφέρεται δικαστικώς κατά της Ελβίρας, θεωρώντας την παθολογική ζήλια της αποκλειστικό υπαίτιο της τραγωδίας. Η ζωή του Πουτσίνι γίνεται κίτρινο ανάγνωσμα στον Τύπο. Εκείνος φεύγει από το σπίτι του και σκέφτεται να ζητήσει διαζύγιο. Τελικά όμως συμπαρίσταται στη σύζυγό του και η όλη υπόθεση κλείνει με συμβιβασμό.

Στο μεταξύ η επαγγελματική πορεία του εξακολουθεί να είναι επιτυχής. Η πρεμιέρα της όπεράς του «Το κορίτσι της Δύσης» (Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης, 1910) είναι θρίαμβος. Το χαριτωμένο «Χελιδόνι» (Μόντε Κάρλο, 1917) που ακολούθησε μπορεί να μη γνώρισε παρόμοια υποδοχή, το «Τρίπτυχο» όμως (Νέα Υόρκη, 1918) εντυπωσίασε με την ένταση, τη δραματικότητα και τη μουσική ποικιλία του. Ο Πουτσίνι ήταν πλέον ένας ζωντανός μύθος της μουσικής.

Στα τέλη του 1923 εκδηλώθηκε στον συνθέτη καρκίνος του λάρυγγα. Εκείνη την περίοδο ολοκλήρωνε την όπερα που στη συνέχεια θεωρήθηκε ένα από τα αριστουργήματά του, την «Τουραντότ». Ο θάνατός του στις 29 Νοεμβρίου 1924 (επιπλοκές στην καρδιά κατά τη διάρκεια εγχείρησης) άφησε το έργο ημιτελές. Ετσι ημιτελής παρουσιάστηκε η «Τουραντότ» στη Σκάλα του Μιλάνου, στις 25 Απριλίου 1926, υπό τη διεύθυνση του Αρτούρο Τοσκανίνι. Αργότερα παρουσιάστηκε και με το φινάλε που συνέθεσε βασισμένος στις σημειώσεις του δασκάλου του ο μαθητής τού Πουτσίνι, Φράνκο Αλφάνο. (Λεπτομέρεια: Οι τελευταίες σελίδες της «Τουραντότ» που συνέθεσε ο Πουτσίνι ήταν εκείνες του σπαρακτικού θανάτου της Λιού, μιας σκλάβας που ήξερε να αγαπάει και που αυτοκτόνησε από αγάπη. Πολλοί μελετητές του έργου του κορυφαίου συνθέτη έχουν συνδέσει τη δημιουργία από τον συνθέτη της Λιού με την τραγική υπηρέτριά του, την Ντόρια Μανφρέντι.) http://www.tovima.gr/

Aleardo Βίλα (1865 - 1906), Πορτραίτο του Giacomo Puccini, λάδι σε μουσαμά, ιδιωτική συλλογή.

 

συνέχεια

https://homouniversalisgr.blogspot.com/2016/11/22-1858-29-1924.html?fbclid=IwAR3-NiMZs3P35VPPpsUpjcyz4-GAQEDzbp61QkU9LHqsWe6SsY6QuMe07No

 

Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό 29η Νοεμβρίου

 

Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό

http://www.aeginalight.gr/article.php?id=5627#.ULfoxWf20yk

Το 1977, μετά από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η 29η Νοεμβρίου ανακηρύσσεται σε Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό, με σκοπό να αναδείξει διεθνώς το παλαιστινιακό ζήτημα. Στις 29 Νοεμβρίου του 2012, 65 χρόνια μετά, μόνο ένα κράτος υφίσταται. Αυτό του Ισραήλ.

 Η Λωρίδα της Γάζας, μαζί με την Ανατολική Ιερουσαλήμ και το υπόλοιπο της Δυτικής Όχθης, κατελήφθη από το Ισραήλ το 1967. Το Ισραήλ επιβάλει ολοένα και αυστηρότερους περιορισμούς στην κυκλοφορία Παλαιστινίων εντός και εκτός της Γάζας από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, συμπεριλαμβανομένης της κυκλοφορίας τους σε άλλα μέρη των Κατεχόμενων Παλαιστινιακών Εδαφών. Το γεγονός αυτό αντιτίθεται στην αρχή, η οποία είναι αποδεκτή από τη διεθνή κοινότητα, ότι η Δυτική Όχθη, περιλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και η Λωρίδα της Γάζας αποτελούν εδαφική μονάδα.

Μετά την «επίσημη αποχώρησή» του από τη Λωρίδα της Γάζας, το 2005, το Ισραήλ ποτέ δεν παραιτήθηκε από τον συνολικό έλεγχο επί του εδάφους, που συχνά περιγράφεται ως «η μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου», εξαιτίας του αποκλεισμού που έχει επιβάλλει το Ισραήλ. Ο αποκλεισμός αυτός κλιμακώθηκε μετά τον Ιούνιο του 2007 αφού η Χαμάς ανέλαβε τον έλεγχο στη Γάζα. Πλέον άρχισε να περιορίζεται η είσοδος τροφίμων, καυσίμων και βασικών αγαθών, ενώ άρχισε να δυσχεραίνει η κυκλοφορία ασθενών εντός και εκτός της περιοχής και απαγορεύτηκε στους κατοίκους της Γάζας να επισκέπτονται συγγενείς σε ισραηλινές φυλακές.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε από το σφράγισμα του μοναδικό σημείου διέλευσης της Γάζας με την Αίγυπτο, του περάσματος της Ράφα. Μετά το 2007, η Ράφα άνοιγε μόνο περιοδικά.

Στις 27 Δεκεμβρίου του 2008 το Ισραήλ προχώρησε σε μια σειρά χτυπημάτων – με κωδικό όνομα «Συμπαγές Μολύβι» - από αέρος εναντίον της Λωρίδας της Γάζας. Οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν έως τις 3 Ιανουαρίου και ακολούθησαν Χερσαίες επιχειρήσεις. Η εκεχειρία μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ που είχε λήξει στις 19 Δεκεμβρίου του 2008 δεν ανανεώθηκε με τη Χαμάς να κατηγορεί το Ισραήλ για τον συνεχιζόμενο αποκλεισμό. Από την πλευρά του το Ισραήλ δήλωνε πως στόχος της επιχείρησης είναι να καταστείλει τη δυνατότητα της Χαμάς να εκτοξεύει ρουκέτες στο Ισραήλ. Παράλληλα απέφυγε κάθε αναφορά στην άρση του αποκλεισμού.

Παρά τις διεθνείς παραινέσεις και σε κάποιες περιπτώσεις πιέσεις να αρθεί ο αποκλεισμός στη Γάζα, αυτός παραμένει και μάλιστα ενισχύεται. Η επίθεση του 2008-2009 άφησε πίσω της χιλιάδες τραυματίες ενώ χιλιάδες σπίτια, σχολεία και νοσοκομεία καταστράφηκαν ολοσχερώς. Το Ισραήλ, ωστόσο, «πιστό» στον αποκλεισμό απαγόρευσε την είσοδο, υπό μορφή ανθρωπιστικής βοήθειας, οικοδομικών υλικών στη Λωρίδα της Γάζας, δημιουργώντας μια απαράδεκτη φυλακή για 1,4 εκ. Παλαιστίνιους και παραβιάζοντας κατάφωρα το διεθνές δίκαιο.

Οι ισραηλινές αρχές έχουν διατηρήσει τον έλεγχο του εναέριου χώρου της Γάζας, του χερσαίου συνόρου της με το Ισραήλ και των χωρικών υδάτων της, υπό στρατιωτικό καθεστώς, όπως φάνηκε και από την αιματηρή επίθεση, στις 31 Μαΐου, εναντίον του Στόλου της Ελευθερίας που μετάφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα και κατά την οποία σκοτώθηκαν εννέα ακτιβιστές. 

Τις προηγούμενες εβδομάδες, η ένταση στην περιοχή αναζωπυρώθηκε και πάλι, μετά τη δολοφονία διοικητή της Χαμάς από ισραηλινή αεροπορική επιδρομή. Στις οκτώ ημέρες που διήρκεσε η επιχείρηση στη Λωρίδα της Γάζας κατά των ενόπλων παλαιστινιακών οργανώσεων, συνολικά 163 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν και 1.235 τραυματίστηκαν. Οι 34 και 274 αντίστοιχα ήταν παιδιά. Στην ισραηλινή πλευρά, 6 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, μεταξύ των οποίων 2 στρατιώτες, και 280 τραυματίστηκαν.

Σήμερα , η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καλείται να αποφασίσει για την αναβάθμιση ή μη της Παλαιστίνης σε κράτος παρατηρητή – μη μέλος του ΟΗΕ. Η ψηφοφορία αποτελεί μια ακόμα προσπάθεια των Παλαιστινίων να αναβαθμίσουν τη θέση τους στα Ηνωμένα Έθνη, ενισχύοντας παράλληλα τη θέση τους στις συνομιλίες με τους Ισραηλινούς για αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους.

Πηγή:tvxs.gr

Σήμερα...

Σήμερα...

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !

ΦΑΙΔΡΑ 

http://www.pigizois.net/sinaxaristis/11/29_11.htm

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, επίσκοπος Κορίνθου
Μάλλον πρόκειται για τον Διονύσιο επίσκοπο Κορίνθου, που έζησε τον 2ο αιώνα μ. Χ. (160), όταν αυτοκράτορας ήταν ο Μάρκος Αυρήλιος. Κατά τον Μελέτιο ο Διονύσιος αυτός ήταν άνδρας λόγιος, πολυμαθής και ένθεος. Μεριμνούσε όχι μόνο για το ποίμνιό του, αλλά και για το ποίμνιο των άλλων Εκκλησιών, με τις όποιες επικοινωνούσε με επιστολές. Τις επιστολές αυτές, ο Ιστορικός Ευσέβειας τις χαρακτηρίζει σαν θείες διδασκαλίες και άξιες μεγάλης προσοχής. (Αναφέρεται ότι μαρτύρησε δια ξίφους).

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΙΔΡΟΣ
Θανατώθηκε μαρτυρικά, αφού έχυσαν επάνω του καυτή ρητίνη.

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ
Ήταν έμπορος σιτηρών και καταγόταν από τη Λυκαονία. Καταγγέλθηκε ότι ήταν χριστιανός στον ηγεμόνα της Άγκυρας Φήλικα, το έτος 270. Όταν τον συνέλαβαν, ούτε τη ζωή του θέλησε να προφυλάξει, ούτε το εμπόριό του να προστατέψει και να διατηρήσει. Καταφρονώντας τα πάντα για την πίστη και τη ψυχική του σωτηρία, ομολόγησε ότι είναι χριστιανός και αρνήθηκε να προσφέρει θυσία στα είδωλα. Τον υπέβαλαν τότε σε σκληρά βασανιστήρια. Τρύπησαν με καρφιά τα χέρια, τα πόδια και το κεφάλι του, με αποτέλεσμα να του προκληθεί ακατάσχετη αιμορραγία και έτσι παρέδωσε στο Θεό την άγια ψυχή του.

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΑΜΟΝΟΣ & ΟΙ 370 ΜΑΡΤΥΡΕΣ που μαρτύρησαν μαζί μ' αυτόν
Μαρτύρησε μαζί με άλλους 370 χριστιανούς στα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος, που είχε κάνει πολλούς φόνους χριστιανών. Τότε λοιπόν, κοντά στον ποταμό Τίγρη υπήρχαν ιαματικά λουτρά. Στα λουτρά αυτά είχε πάει και ένας φανατικός λάτρης των ειδώλων, ο άρχων Άκυλίνος. Όταν έκανε θυσίες στο ναό της Ίσιδος, έδωσε διαταγή να συμμετέχουν σ' αυτές ο Παράμονος και άλλοι 370 χριστιανοί, που είχαν συλληφθεί και τους κρατούσαν φυλακισμένους. Όλοι όμως αρνήθηκαν. Και ενώ γίνονταν οι ειδωλολατρικές θυσίες, οι πιστοί του Χριστού έψαλλαν "ψαλμοίς και ϋμνοιςκαιώδαϊςπνευματικαΐς"1 στο Σωτήρα τους. ο Ακυλίνος, εξαγριωμένος από τη στάση τους, διέταξε να τους σκοτώσουν. Όρμησαν εναντίον τους οϊ στρατιώτες, και κτυπώντας τους με τις λόγχες, καταξέσχισαν τα σώματα τους. Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσαν όλοι τη γενναία ψυχή τους στο στεφανοδότη Χριστό.
1. Προς Εφεσίους, ε' 19.

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ ο Νεο-ιερομάρτυρας
Ήταν αγιοταφίτης Ιερομόναχος στην Ιερουσαλήμ και τον έσφαξαν - μάλλον φανατικοί μουσουλμάνοι - στο φρέαρ του Ιακώβ το 1979.

Περισσότερα στο αφιέρωμα για τους Κυπρίους Αγίους