Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Το Παλτό της Μαρίας-Ελένης Φραγκιαδάκη

http://www.onestory.gr/post/23123058481

_ΤΟ ΠΑΛΤΟ

της Μαρίας - Ελένης Φραγκιαδάκη *
.
Μετά από ένα μήνα αποφάσισε ότι ήρθε ο καιρός να μαζέψει τα ρούχα του από την ντουλάπα. Ήταν πλέον σε θέση να την αδειάσει. Το είχε σκεφτεί. Δεν ήθελε να κρατήσει κάτι αλλά δεν θα πετούσε τα ρούχα του παππού της.
Το καλύτερο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν να τα δωρίσει. Όλο και σε κάποιους θα χρησίμευαν.
Σε μια τσάντα τα πουκάμισα κι οι μπλούζες, σε άλλη τα παντελόνια και τα σακάκια. Και κάπου εκεί θαμμένο και το παλτό του. Είχε περάσει κι από κει ο χρόνος κι είχε αφήσει τα σημάδια του. Φθαρμένο, σχεδόν για πέταμα. Το έβγαλε προσεχτικά από την κρεμάστρα και το έφερε στη μύτη της. Θυμήθηκε πόσο πολύ το αγαπούσε ο παππούς της. 
Έφηβη ήταν όταν τον είχε προτρέψει να το πετάξει και να αγοράσει άλλο. Κι αυτός μόνο της χαμογέλασε και της εξήγησε γιατί ήταν τόσο σημαντικό απόκτημα.
«Ήταν καλοκαίρι», της είχε πει. «Το καλοκαίρι που σημάδεψε όχι μόνο την επαγγελματική μου σταδιοδρομία αλλά και ολόκληρη την ύπαρξή μου. Δεν μου έλειψε η θάλασσα, δεν επιθυμούσα τις παιδικές μου παρέες με τις σκανταλιές μας. 
Το μόνο που ήθελα ήταν να βρίσκομαι κοντά στον αρχαιολογικό χώρο των ανασκαφών. Κάθε μέρα που περνούσε έφερνε στην επιφάνεια του κόσμου που μέχρι πρότινος γνώριζα, ένα κόσμο άγνωστο ως προς εμένα όμως τόσο οικείο. Ένα κόσμο μυστηριακό, σπασμένο σε κομμάτια από πέτρα, από πηλό, από μέταλλο, από μια ζωή αλλοτινή που διψούσε να βγει στην επιφάνεια και να μοιραστεί τα μυστικά που κρατούσε τόσους αιώνες καλά φυλαγμένα. 
Ρουφούσα με όλες μου τις αισθήσεις το θαύμα που διαδραματιζόταν μπροστά μου. Την αποπνικτική ζέστη που ταλαιπωρούσε ευχάριστα τους ανασκαφείς. Τα επιφωνήματα χαράς και δικαίωσης του κάματου κάθε φορά που κάποιο εύρημα ερχόταν στην επιφάνεια. Την μυρωδιά που ανέδυε το ζωντανό χώμα σαν να ήθελε να ξεγλιστρήσει η άμμος από την κλεψύδρα του χρόνου και να σκορπίσει την αρχαία αλήθεια στα πέρατα του κόσμου.
Όταν βράδιαζε κι ήξερα ότι ήταν η ώρα που σταματούσαν οι ανασκαφές για να ξεκινήσουν με τον ίδιο κι ακόμα μεγαλύτερο ζήλο την επόμενη μέρα, ήταν η χειρότερη στιγμή για την παιδική μου ύπαρξη. Ήταν η στιγμή που έπρεπε να γυρίσω σπίτι. Και τότε πώς να με πάρει ο ύπνος το βράδυ; Έτσι είναι τα παιδιά πάντα κοριτσάκι μου, ανυπόμονα. Δεν γνωρίζουν από όρια, όρους και χρόνους. Όλα τώρα. Πώς να χωρέσει ύπνος σε ένα παιδί που ο λογισμός του έτρεχε πέρα από την εποχή του. Και μετά αν κάτι πήγαινε στραβά; Αν κάποιος ήθελε να καπηλευτεί τα ευρήματα; Το παιδικό μου μυαλό δεν μπορούσε να επιτρέψει κάτι τέτοιο. Έτσι ξεκίνησα τα βράδια να το σκάω από το σπίτι και κατέληξε αυτό το κομμάτι από ύφασμα να συντροφεύει έκτοτε όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων μου.
Το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του και όταν πια ήρθε ο καιρός να επιστρέψουμε στη Θεσσαλονίκη, τα σχολεία θα άνοιγαν, όλα πάλι θα γύριζαν στους μονότονους ρυθμούς, ήμουν συντετριμμένος. Παρακαλούσα την μητέρα μου να μη φύγουμε ακόμα από το χωριό, να κάτσουμε λίγο ακόμα. Ανένδοτη. Μέχρι και να πάω στο σχολείο του χωριού της πρότεινα. Μάταια. Δεν κατάφερα να την πείσω. Έπρεπε να επιστρέψουμε το συντομότερο πίσω. Αποχαιρέτησα με δάκρυα στα μάτια τα ευλογημένα χώματα και έβαλα τους φύλακες να μου ορκιστούν ότι θα φυλάνε τα ευρήματα με τη ζωή τους.
Πέρασε ο Σεπτέμβρης, πέρασε κι ο Οκτώβρης κι είχε πια έρθει ο Νοέμβρης. Δεν άργησα να πάρω τότε τη πιο σημαντική απόφαση της ζωής μου. Έπρεπε να σιγουρευτώ για την ασφάλειά των ευρημάτων. Με το σχόλασμα έτρεξα να προλάβω το λεωφορείο για το χωριό. Δεν το είπα σε κανένα. 
Όταν έφτασα στον αρχαιολογικό χώρο μου φάνηκαν περισσότεροι οι ανασκαφείς κι ήταν όλοι τους τόσο ευτυχισμένοι, τόσο υπερήφανοι. Είχαν ήδη μεταφέρει προσεχτικά μεγάλο όγκο ευρημάτων κι ήταν η ώρα που θα σταματούσαν για να ξεκινήσουν πάλι ξεκούραστοι την επομένη. Στάθηκα δίπλα στους γνώριμους φύλακες και περίμενα να αδειάσει ο χώρος. Ίσως μου επέτρεπαν να περιπλανηθώ λίγο. Να μείνω μόνος μου με το παρελθόν, να το αφουγκραστώ σιωπηλά. Το κρύο βράδυ με βρήκε να περιφέρομαι προσεχτικά αγκαλιά με το παλτό του φύλακα. Δεν κατάλαβα πότε αποκοιμήθηκα, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είχα ξαπλώσει απάνω στο παλτό και χάιδευα το ταλαιπωρημένο χώμα.
Τον γαλήνιο ύπνο μου διέκοψαν δυνατές φωνές που όμως δεν ήμουν ακόμα σε θέση να αναγνωρίσω. Προς το μέρος μου τρέξανε δύο φύλακες κι από πίσω ξεπρόβαλλε εμφανώς ανήσυχη η μητέρα μου. Έσκυψε πάνω στο χώμα, πάνω στην απέραντη μήτρα, η μάνα, και με φίλαγε με δύναμη κλαίγοντας από ανακούφιση. Πόσο πρέπει να της είχε στοιχίσει αυτή η φυγή μου. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια της: «τουλάχιστον έπρεπε να ‘χεις σκεπαστεί με το παλτό», μου είπε με αναφιλητά κι εγώ, παιδί, της απάντησα: «Έπρεπε να σκεπάσω το χώμα μαμά. Να μην κρυώνει».
Σε αυτό το άκουσμα με έσφιξε πιο δυνατά πάνω της κι έσκυψε πάνω μας ο φύλακας, τίναξε το παλτό και το τύλιξε προσεχτικά γύρω μου αφού πρώτα μου ψιθύρισε, «κράτησέ το μικρέ», στο αυτί». 
Έφερε στο μυαλό της τη φιγούρα του παππού. Χάιδεψε με στοργή πρώτα τα μανίκια και μετά την φόδρα λες και ήτανε κάτι εύθραυστο που στην παραμικρή απότομη κίνηση θα θρυμματιζόταν. Τώρα τα δάχτυλά της τελετουργικά άγγιζαν ένα ένα τα κουμπιά.
Έβαλε το παλτό σε μια τσάντα, πήρε και τα υπόλοιπα ρούχα κι έφυγε αθόρυβα από το σπίτι. Στο δρόμο για το αμάξι, άφησε τη τσάντα με το παλτό στον πιο κοντινό κάδο. 
. 
Η Μαρία - Ελένη Φραγκιαδάκη γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα. Σπούδασε Κοινωνιολογία στην Κρήτη κι είναι μεταπτυχιακός Δημιουργικής Γραφής στη Φλώρινα. Πιστεύει ότι οι παρακάτω στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη την εκφράζουν απόλυτα: 
«ο ουρανίσκος μου είναι ένα μικρό κοιμητήρι όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια..» 
[ e-mail ]

σημ. Αν οι σύνδεσμοι δεν ανοίγουν κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω.

Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

Έγκλημα στο δάσος της Bouconne του Δημήτρη Απέργη

http://www.onestory.gr/post/23184597692/bouconne_

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ BOUCONNE

του Δημήτρη Απέργη *
.
Η καθημερινή διαδρομή της άμαξας μέσα από το δάσος της Bouconne ήταν για την Λαίδη ντε Κρεσύ μία μυσταγωγική διαδικασία. Το δάσος της Bouconne ήταν γνωστό και ως «το δάσος των φαντασμάτων», και ήταν ως έτσι επειδή διαβαίνοντάς το μπορούσε κανείς να διακρίνει λευκά ανθρωπόμορφα ολογράμματα να περιφέρονται ανάμεσα στα πανύψηλα πεύκα και τις βελανιδιές. Οι χωρικοί της περιοχής είχαν την αστεία πεποίθηση ότι επρόκειτο για ψυχές νεκρών ανθρώπων οι οποίες δεν κατάφεραν να δραπετεύσουν τα εγκόσμια, όμως η Λαίδη ντε Κρεσύ –καθότι μορφωμένη και με τετράγωνη λογική- γνώριζε ότι τα φαντάσματα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο από οφθαλμαπάτες προκαλούμενες από την υγρασία και την ομίχλη του δάσους. 
Τον τελευταίο καιρό η Λαίδη ντε Κρεσύ είχε καταπιαστεί με ένα βιβλίο που είχε τον τίτλο «Ο ερωτύλος βαρώνος» και που ήταν γραμμένο από κάποιον νεαρό συγγραφέα ονόματι Ζαν-Λουί Τρεβέζ ο οποίος επεδίωκε περιστασιακά να συναγωνιστεί σε αναισχυντία ακόμα και εκείνον τον άλλον σαρδανάπαλο, τον διαβόητο Μαρκήσιο ντε Σαντ. Το βιβλίο εξιστορούσε τα βιώματα κάποιου (φανταστικού) Βαρώνου Γκούσταβ φον Βέσελμπαουμ, του ανθρώπου που έπασχε από μία σπάνια (φανταστική) ασθένεια ονομαζόμενη phallum gigantoerecticitis κατά την οποία το πέος του Βαρώνου πάθαινε ξαφνικές στύσεις πέρα από την βούληση του ιδίου, και οι οποίες στύσεις διόγκωναν το πέος του κατά δέκα φορές πάνω απ’ το κανονικό μέγεθος, βάζοντας έτσι τον άμοιρο Βαρώνο σε σπαρταριστές περιπέτειες. Το βιβλίο είχε έναν γουστόζικο τρόπο να περιγράφει τις πιο πονηρές καταστάσεις της ιστορίας και, διαβάζοντάς το, η Λαίδη ντε Κρεσύ χασκογελούσε σαν πουτανίτσα μέσα στο στενόχωρο κουβούκλιο της άμαξας. 
Απέναντί της καθόταν σιωπηλός ο Κλεό -ο καμαρότος της- κοιτάζοντας παθητικά στο παράθυρο, με το αγγελικό του πρόσωπο θαμμένο κάτω από την κατάλευκη μπογιά και με το ασπρουλιασμένο περουκίνι του υπηρετικού προσωπικού φορεμένο στο κεφάλι. 
Σαν από διαίσθηση, η Λαίδη άφησε κάποια στιγμή τις σελίδες του βιβλίου και έστρεψε το βλέμμα της στο παράθυρο. Το μάτι της άρπαξε τότε κάποια λεπτομέρεια μέσα στο δάσος, και ήταν τέτοια η περιέργεια που της κινήθηκε ώστε έδωσε ευθύς εντολή στον Πιέρ -τον ιπποκόμο και οδηγό- να σταματήσει την άμαξα. Σαν έπαυσε τα άλογα ο Πιέρ, εκείνη άνοιξε φουριόζα την πόρτα και, σηκώνοντας την δαντελένια τουαλέτα πάνω από τον αστράγαλο, άρχισε να γατοδρασκελά προς το σημείο που της προκάλεσε το ενδιαφέρον. Ξοπίσω της άρχισε να τρέχει με γυναικωτές κινήσεις ο Κλεό λαλίζοντας με τσιριχτή φωνή «Madame! Madame! Est dangereux!».
Φτάνοντας στο σημείο, η Λαίδη ντε Κρεσύ κατάλαβε πως έπραξε πολύ σωστά που έδωσε εντολή να σταματήσει η άμαξα. Κι αυτό διότι στο σημείο εκείνο κείτονταν νεκρή η Ελίζ, η πρώην καμαριέρα της, σωριασμένη στο έδαφος. Το κενό της βλέμμα ατένιζε τις ψηλές πευκοκορφές. Το φόρεμά της ήταν βουτηγμένο στο αίμα, στην περιοχή ανάμεσα στα σκέλια. Οι καλτσοδέτες της ήταν τραβηγμένες προς τα κάτω. Στον λεπτό λαιμό και στα χέρια της υπήρχαν μελανοπορφυροί μώλωπες. Επρόκειτο για βιασμό και φόνο. 
Εκείνη την στιγμή έφτασε στο σημείο και ο Κλεό. Βλέποντας το άψυχο κορμί της Ελίζ με το αιματοβαμμένο φόρεμα, ο Κλεό έγινε πιο ωχρός κι από την κατάλευκη μπογιά του προσώπου, γούρλωσε τα μάτια, ύστερα τα έστειλε γλαρωμένα στον ουρανό και ταβλιάστηκε ανάσκελα λιπόθυμος πάνω στα κιτρινισμένα φύλλα του φθινοπώρου. Η Λαίδη ντε Κρεσύ έτρεξε αμέσως κοντά του αλλά εκείνος είχε χάσει παντελώς τις αισθήσεις του. 
«Κακόμοιρε Κλεό!» αναστέναξε η Λαίδη. «Εκεί που η φύση σου χάρισε τρία ζηλευτά γλυκούδια, σου ταίριαζε περισσότερο ένα καλοσχηματισμένο μουνί.» 
Στο σημείο κατέφθασε και ο Πιέρ. Η Λαίδη ντε Κρεσύ ζήτησε από τον Πιέρ να μεταφέρει τον Κλεό στην άμαξα. Ο Πιέρ τον μετέφερε, και τότε η Λαίδη έβγαλε από την θήκη του κουβούκλιου μία μποτίλια αψέντι που είχε φυλαγμένη και, βγάζοντας το πώμα, έφερε το γυμνό στόμιο στα ρουθούνια του Κλεό για να τον συνεφέρει. Ο Κλεό συνήλθε βγάζοντας ξεφτισμένους λυγμούς. 
Η Λαίδη ντε Κρεσύ είπε στον Πιέρ πως έπρεπε να ειδοποιηθεί άμεσα η χωροφυλακή και του ζήτησε να πάρει εκείνος ένα από τα άλογα της άμαξας και να πάει στο L’Isle-Jourdain για να τους ειδοποιήσει. Ο Πιέρ δίσταζε να αφήσει την Λαίδη μονάχη της στο δάσος, αλλά εκείνη του ζήτησε να της δώσει την πιστόλα του για να μπορέσει να υπερασπίσει τον εαυτό της από τυχόν κινδύνους ενόσω θα τον περίμενε να φέρει τους χωροφύλακες. Ο Πιέρ έδωσε την πιστόλα του στην Λαίδη ντε Κρεσύ και ύστερα πήρε ένα από τα άλογα της άμαξας και έφυγε σαν άνεμος για την πόλη. 
Η Λαίδη άφησε τον Κλεό στην άμαξα και πήγε κοντά στο πτώμα της Ελίζ. Έκατσε στο έδαφος προσεκτικά ώστε να μην καταστρέψει την τουαλέτα της και έμεινε έτσι καθιστή με την πιστόλα ανά χείρας. Τα λευκά φαντάσματα περιφέρονταν νωχελικά μέσα στο δάσος. Ένας τρυποκάρυδος έκανε θόρυβο χτυπώντας το ράμφος του με μανία πάνω σ’ έναν κούφιο κορμό. Σαλιγκάρια είχαν συναχθεί γύρω από την Ελίζ και ερωτοτροπούσαν πάνω στην υγρή χλωροφύλλη. Τα πουλιά τιτίβιζαν από ψηλά. 
Ένας απαλός νοτιάς φύσηξε τότε και τάραξε τις μορφές των φαντασμάτων, και μετέτρεψε την νωχελική περιφορά τους σε φευγαλέα στιγμιότυπα λαϊκής αγοράς. Ένας μανάβης χάριζε ένα πορτοκάλι σε μια γριά ζητιάνα, ένα κοριτσάκι άφηνε το χέρι της μητέρας, ένας πανύψηλος αρλεκίνος χόρευε εξωτικούς χορούς στην μέση του δρόμου. Ο νους της Λαίδης πήγε στην Κοντέσα ντε Λαβιγιέ η οποία –κλεισμένη μέσα στην σάλα του Pallais du Laviyeur- θα αναρωτιόταν τώρα γιατί η Λαίδη αργοπορούσε τόσο πολύ. Η σημερινή δεν ήταν η ημέρα όπου θα έπαιζαν την συνηθισμένη τους παρτίδα γουίστ με την ναπολεωνική τράπουλα και όπου θα έκαναν τα συνηθισμένα κουτσομπολιά που αφορούσαν –τι άλλο- άντρες.  
Η Ελίζ Φρανσουάζ ήταν δεκαεφτά χρονών, ακόμα παρθένα όταν δούλευε ως καμαριέρα στην βίλλα ντε Κρεσύ, με δέρμα μεταξένιο και πρόσωπο άγουρης ομορφιάς. Πριν ένα μήνα έφυγε απρόσμενα από την βίλλα χωρίς προειδοποίηση. Άφησε μονάχα ένα σημείωμα για την Λαίδη ντε Κρεσύ και μέσα στο σημείωμα εξηγούσε στην Λαίδη τους λόγους για αυτήν την ξαφνική φυγή. Ήταν τρελά ερωτευμένη με έναν νεαρό, μαθητευόμενο συμβολαιογράφο, όπως ήταν και εκείνος ερωτευμένος μαζί της. Όμως οι οικογένειες και των δύο ήταν αντίθετες στην σχέση των δύο νέων, κι έτσι το ζευγάρι αποφάσισε να δραπετεύσει μαζί ώστε να αποφύγει την αντίδραση των γονιών τους. «Εσείς είστε καλός άνθρωπος, κυρία, και ξέρω πως θα με καταλάβετε.» έγραφε στο σημείωμα η Ελίζ. Φυσικά, η Λαίδη ντε Κρεσύ δεν κράτησε κακία στην Ελίζ. Μονάχα που την φθόνεψε κάπως για την νεότητα και την ανεμελιά της. 
Κάποια στιγμή κατέφθασαν μέσα σε μία μαύρη άμαξα ο Πιέρ μαζί με τρεις χωροφύλακες και τον ιατροδικαστή. Οι τρεις μυστακοφόροι χωροφύλακες υπέβαλαν τα σέβη τους στην Λαίδη και, με τα τουφέκια κρεμασμένα στις πλάτες, εξέτασαν το μέρος περιμετρικά του πτώματος ψάχνοντας για στοιχεία. Ο ιατροδικαστής, ένας κοντοπίθαρος γεράκος με τραγίσια πόδια και καμπούρα κωδωνοκρούστη, χαμογέλασε περιπαικτικά στην Λαίδη και πλησίασε το πτώμα της Ελίζ. Φόρεσε ένα ζευγάρι γυαλιά με φακούς που ‘χαν πάχος μισό δάχτυλο και βούλιαξε το κεφάλι του ανάμεσα στα ματωμένα σκέλια της Ελίζ. Ύστερα έβγαλε από το βαλιτσάκι του έναν μεγεθυντικό φακό και τον εστίασε στην κλειτορίδα της και μετά τον έστρεψε στον λαιμό και στα χέρια της για να εξετάσει τους μώλωπες. Δεν άργησε να βγάλει το πόρισμα. Επρόκειτο για βιασμό και φόνο. 
Ο ιατροδικαστής –σε συνεννόηση με τους τρεις χωροφύλακες- μπόρεσε να δώσει μια απλοϊκή περιγραφή του συμβάντος. Το θύμα περπατούσε στο δάσος κατά τις πρωινές ώρες της ημέρας. Ο θύτης παρακολουθούσε κρυμμένος το θύμα, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθεί. Ο θύτης ήταν άντρας τεραστίων διαστάσεων και κτηνώδους μυϊκής δύναμης, άνθρωπος της χειρωνακτικής εργασίας, ξυλοκόπος ή μεταλλοτεχνίτης. Επιτέθηκε στο θύμα με μοναδικό σκοπό να την βιάσει αλλά όταν εισχώρησε στον κόλπο του θύματος έθεσε ως επιπλέον σκοπό του –προφανώς πάνω στο πάθος της συνουσίας- να δολοφονήσει το θύμα στραγγαλίζοντάς το. Ο ιατροδικαστής τότε έριξε μια κλεφτή μάτια στο δακτυλίδι του αρραβώνα που φορούσε η Ελίζ στον παράμεσο του χεριού της, και κόμπιασε σαν είπε πως το θύμα αιμορραγούσε από τον κόλπο για αρκετή ώρα μετά τον θάνατο από στραγγαλισμό.   
Ο ιατροδικαστής –πάντοτε σε συνεννόηση με τους τρεις χωροφύλακες- προσφέρθηκε να δώσει μία πιο λεπτομερή περιγραφή του συμβάντος. Ζήτησε ευγενικά από την Λαίδη ντε Κρεσύ να αποχωρήσει από την συζήτηση, φοβούμενος ότι η Λαίδη θα σοκαριζόταν από την μακάβρια ωμότητα των περιγραφών. Όμως η Λαίδη αρνήθηκε ευγενικά να αποχωρήσει. Επεξεργαζόμενη το κενό βλέμμα της Ελίζ μπορούσε να φανταστεί τον θάνατό της ενόσω το σκληρό πέος του βιαστή σφυρηλατούσε τον παρθενικό της κόλπο. 
Ο ιατροδικαστής τότε άρχισε να περιγράφει το συμβάν με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, και κάθε λέξη που έβγαινε από το σταφιδιασμένο του στόμα ήταν πια και ένα αγγελικό καμπάνισμα που ξυπνούσε τις βαθιά κρυμμένες ορμόνες της Λαίδης ντε Κρεσύ, κι έπειτα εκείνες –πορφυρά νυχτολούλουδα- άνοιγαν τα πέταλά τους απογυμνώνοντας την χρυσωμένη γύρη. Η καρδιά της Λαίδης φτερούγισε μες στα σωθικά της σαν νεογνό κλωσόπουλο στο πρώτο συναπάντημα με την αυγή όταν ο ιατροδικαστής περίγραψε το πώς ο γιγαντόσωμος θύτης επιτέθηκε στο θύμα, για το πώς την άρπαξε σαν πούπουλο με τα στιβαρά του χέρια, για το πώς κατάφερε τον εαυτό του ανάμεσα στα σκέλια της ενόσω εκείνη λυσσομανούσε ουρλιάζοντας για βοήθεια, για το πώς ο θύτης έχωσε το σκληρό πέος του μέσα στον κόλπο του θύματος ξεσκίζοντας τον παρθενικό της υμένα και διαλύοντας με οργή τις σάλπιγγες και σακατεύοντας την μήτρα. Η Λαίδη τότε ένωσε τα χέρια της –σαν σε προσευχή- για να κρύψει το ερωτικό ρίγος που τώρα την διαπερνούσε σύγκορμη, και βλεφάρισε στα μουλωχτά τον Πιέρ και τους τρεις χωροφύλακες που έχαναν αργά-αργά το χρώμα τους από την αποστροφή. Τα χείλη της δίψασαν από τον πόθο και το λαρύγγι της λίγωσε όταν ο ιατροδικαστής περίγραψε το αίμα, την αγωνία, τον τρόμο, τις κραυγές, την ασφυξία, τον οργασμό, τον θάνατο. Ο απαλός νοτιάς φύσηξε πάλι, και με αόρατα ακροδάχτυλα θώπευε τώρα το χυμώδες στήθος της Λαίδης, και με παραπανίσια ακροδάχτυλα ψηλάφιζε τα μπούτια της ψάχνοντας το επίμαχο σημείο. Τα λόγια του ιατροδικαστή ενώθηκαν με τον νοτιά, και οι κατακόκκινες μπούκλες στο κεφάλι της Λαίδης δραπέτευαν τώρα το καλούπι τους και ταξίδευαν ναυαγημένες μέσα στις τρελές ασυμμετρίες του δάσους, και οι κόρες των ματιών της άνοιγαν τώρα διάπλατες και κατάπιναν το σκισμένο μουνί της Ελίζ. Μέχρι και τα φαντάσματα τώρα όλα έστρεφαν τα κεφάλια τους για να κοιτάξουν τα υγρά της Λαίδης που ξεχύνονταν από το κορμί της. Μέσα στο παραλήρημα, η Λαίδη τόλμησε κάποια στιγμή να αναρωτηθεί αν εκείνος ο νεαρός συγγραφέας, ο Ζαν-Λουί Τρεβέζ, θα μπορούσε ποτέ με τον περίτεχνο λόγο του να αποτυπώσει την έκστασή της. Όχι, κανένα βιβλίο, κανένα έργο τέχνης δεν θα μπορούσε να συναγωνισθεί τον ηδονικό ήχο αυτής της ιατροδικαστικής γνωμάτευσης. Ο νοτιάς τότε φύσηξε πάλι πιο δυνατά και χάιδεψε τις ψηλές πευκοκορφές, κι εκείνες με τη σειρά τους υποκλίνονταν τώρα πια σαν πιστοί ακόλουθοι μπροστά στον υπερφυσικό αυτόν οργασμό της Λαίδης ντε Κρεσύ. 
Και όταν το λογύδριο του ιατροδικαστή τελείωσε και έπαυσε και το ντελίριο της Λαίδης, ο μαύρος σκορπιός της μελαγχολίας σκαρφάλωσε τους γοφούς της Λαίδης μέχρι το μπούστο της, και τρύπησε με την σπονδυλωτή ουρά του την καρδιά της πλημμυρίζοντάς την με χολή. Το δάσος βυθίστηκε σε πένθιμη σιωπή, και η Λαίδη γι’ άλλη μια φορά –ειρωνεία!- φθόνεψε την Ελίζ που εγκατέλειψε τα μάταια αυτά εγκόσμια παραδομένη στο λυσσαλέο πάθος, ενώ εκείνη απόμεινε εγκλωβισμένη σ’ αυτή την δαντελένια τουαλέτα, συντροφιά με τέσσερα χλωμιασμένα ανδρείκελα, έναν γεροξεκούτη ιατροδικαστή και ένα πτώμα.   
Ο ιατροδικαστής και οι τρεις χωροφύλακες μετέφεραν το πτώμα της Ελίζ στο νεκροτομείο. Η χωροφυλακή τέθηκε σε συναγερμό και εξέδωσε ανακοίνωση στους κατοίκους της περιοχής με την οποία τους ειδοποιούσε για τον επικίνδυνο δολοφόνο που τριγυρνούσε ασύλληπτος. Η Λαίδη επέστρεψε με τον Πιέρ και τον Κλεό στην βίλλα ντε Κρεσύ. Ο Κλεό ανέβασε πυρετό και αποσύρθηκε στον κοιτώνα του μέχρι να αναρρώσει. 
Εκείνη την νύχτα, η Λαίδη είδε στον ύπνο της πως βρισκόταν με την Ελίζ ολοζώντανη στην σάλα της βίλας ντε Κρεσύ, και η Ελίζ της έραβε μία ξεχειλωμένη ραφή από την δαντελένια της τουαλέτα. Στο όνειρό της η Λαίδη δεν διέθετε συνείδηση του ότι η Ελίζ ήταν στην πραγματικότητα νεκρή, και ως εκ τούτου δεν είπαν τίποτε αναμεταξύ τους που να αφορούσε θάνατο.
Λουσμένα στο χλωμό σεληνόφως της νύχτας, τα φαντάσματα της Bouconne αποκτούσαν μία λεπτεπίλεπτη ασημένια αύρα, τέτοια που μονάχα τα περιγράμματά τους ήταν πλέον ορατά μέσα στο πυκνό σκοτάδι.  
●●●●
Ο Δημήτρης Απέργης γεννήθηκε στην Λάρισα. Σπούδασε ΜΜΕ και Κινηματογράφο στην Αγγλία. Ζει και εργάζεται στην Λάρισα.
[ facebook ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω.
 
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

Μηχανισμός Αντικυθήρων

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%82:%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%80%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82/Making_of_%CE%9D%CE%B1%CF%85%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%85%CE%B8%CE%AE%CF%81%CF%89%CE%BD

Χρήστης:Παναγιώτης Μπότσης/Making of Ναυάγιο των Αντικυθήρων

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Το άρθρο είναι υπό διαμόρφωση. Παρακαλώ να μην το επεξεργαστεί κανείς έως την ολοκλήρωσή του.
Ως Ναυάγιο των Αντικυθήρων είναι γνωστή η βυθισμένη ρωμαϊκή ορκάς (φορτηγό πλοίο της αρχαιότητας) που ανακαλύφθηκε το 1900 στη θαλάσσια περιοχή των Αντικυθήρων. Έως τώρα έχουν διεξαχθεί δύο μεγάλες επιχειρήσεις ανέλκυσης του φορτίου - η πρώτη το 1900-1 με τους Συμιακούς σφουγγαράδες που το εντόπισαν, η δεύτερη το 1976 με το Γάλλο εξερευνητή Ζακ-Υβ Κουστώ.
Οι θησαυροί που έχουν ανελκυστεί (πιθανολογούνται ακόμα περισσότεροι κρυμμένοι στο βυθό), καθιστούν το Ναυάγιο των Αντικυθήρων ως το πλουσιότερο που έχει βρεθεί στον ελλαδικό χώρο. Περιλαμβάνουν αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης και τεχνολογίας, όπως τα αγάλματα του Εφήβου και του Φιλοσόφου, καθώς και τον περίφημο Μηχανισμό, μια συσκευή αστρονομικής παρατήρησης, της οποίας η ακριβής λειτουργία δεν έχει ακόμα αποκρυπτογραφηθεί πλήρως. Αυτό έχει οδηγήσει τους ειδικούς στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για δρομολόγιο μεταφοράς λαφύρων από το Αιγαίο προς την ιταλική χερσόνησο, πιθανότατα τη Ρώμη. Ως αιτία του ναυαγίου πιθανολογείται η κακοκαιρία ή/και η κακή φόρτωση, ενώ ο ακριβής χρόνος υπολογίζεται μεταξύ 75-50 π.Χ.

Πίνακας περιεχομένων

Ανακάλυψη και επιχειρήσεις ανέλκυσης

Το ναυάγιο ανακαλύφθηκε με τυχαίο τρόπο. Τα καΐκια Ευτέρπη και Καλλιόπη υπό το Συμιακό εμποροπλοίαρχο Φώτη Λιδιακό και με πλήρωμα συντοπίτες του σφουγγαράδες, είχαν δέσει τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1900 στα Αντικύθηρα, περιμένοντας να περάσει η κακοκαιρία για να συνεχίσουν το ταξίδι προς τη Βόρεια Αφρική.
Οι άνδρες ξεκίνησαν να βουτούν στους όρμους του νησιού για μεζέδες, όταν ο Ηλίας «Λυκοπάντης» Σταδιάτος ανέφερε έντρομος ότι είδε γυναίκες και άλογα στο βυθό. Αρχικά οι σύντροφοί του νόμισαν ότι είχε παραισθήσεις, κάτι συνηθισμένο για τους δύτες της εποχής, αφού τα σκάφανδρα τους καθιστούσαν ευάλωτους στη δηλητηρίαση από διοξείδιο του άνθρακα. Παρ' όλα αυτά, ο καπετάνιος Δημήτρης «Τράμπας» Κοντός αποφάσισε να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την αλήθεια. Καταδύθηκε, λοιπόν, στο σημείο και επέστρεψε με ένα χάλκινο χέρι, για να τον ακολουθήσουν στη συνέχεια και οι υπόλοιποι άνδρες, ανασύροντας μικρά αντικείμενα ως αναμνηστικά.

Πρώτη επιχείρηση (1900-1)

Όταν - φθινόπωρο πια - τα καΐκια επέστρεψαν στη Σύμη, τα νέα κυκλοφόρησαν κι ο δήμαρχος ειδοποίησε την ελληνική κυβέρνηση, κάτι όχι τόσο αυτονόητο όσο ακούγεται σήμερα, αφού το νησί ήταν οθωμανικό έδαφος. Ο Υπουργός Παιδείας Σπυρίδων Στάης (κατά καλή τύχη εκλεγόταν στην περιφέρεια Κυθήρων-Αντικυθήρων) κίνησε αμέσως τις διαδικασίες για την ανέλκυση, η οποία υλοποιήθηκε από τους ίδιους άντρες που είχαν ανακαλύψει το ναυάγιο και κράτησε συνολικά έξι μήνες. Συμμετείχαν επίσης υποστηρικτικά τα πολεμικά πλοία Μυκάλη, Σύρος και Αιγιάλεια του Βασιλικού Ναυτικού.
Λόγω της απειρίας (στην ουσία ήταν η πρώτη συστηματική επιχείρηση ενάλιας αρχαιολογίας παγκοσμίως), των καιρικών συνθηκών και των περιορισμένων τεχνικών μέσων της εποχής, η επιχείρηση ήταν πολύ δύσκολη. Οι δύτες μπορούσαν να καταδύονται το πολύ δύο πεντάλεπτα κάθε μέρα - ακόμα κι έτσι, ένας άνδρας πέθανε και δύο παρέλυσαν. Τα ευρήματα μεταφέρονταν αμέσως στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας για μελέτη και συντήρηση.
Φαίνεται πως οι αρχές δεν υποψιάζονταν τον πλούτο του ναυαγίου - αυτό δείχνει η αρχική δέσμευσή τους προς το Λιδιακό ότι θα αμειβόταν με ποσοστό επί των πιθανών ευρημάτων. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της εγγονής του Λιδιακού Σεβαστής Καρδαλίνου, η οποία βασίζεται στην αλληλογραφία μελών της οικογένειας, έγινε ένα συμβόλαιο ότι θα του έδιναν τη μισή αξία του θησαυρού σε χρήματα, προκειμένου να μπορέσει να σταθεί οικονομικά (...) Κατά τη διάρκεια όμως της ανέλκυσης των ευρημάτων, έκλεισαν τον παππού μου για τρεις μέρες μέσα σε μια καμπίνα σε μια προσπάθεια να τον πείσουν να σκίσει τη γραπτή αυτή συμφωνία. Ο ίδιος αναγκάστηκε να υποκύψει στις πιέσεις και τελικά έλαβε μόνο 6.000 λίρες (...) Τα χρήματα δεν του έφτασαν γιατί τάιζε τόσες οικογένειες τους έξι αυτούς μήνες στα Αντικύθηρα και καταστράφηκε οικονομικά.

Δεύτερη επιχείρηση (1976)

Κατά τη Μεταπολίτευση, το ελληνικό κράτος κάλεσε το Ζακ-Υβ Κουστώ να γυρίσει μια σειρά ντοκιμαντέρ για την τουριστική προβολή της χώρας. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Κουστώ ζήτησε να ερευνήσει το Ναυάγιο των Αντικυθήρων.
Έτσι ξεκίνησε η δεύτερη επιχείρηση ανέλκυσης το 1976, η οποία υλοποιήθηκε από τους δύτες του Καλυψώ (το διάσημο σκάφος του Γάλλου ωκεανογράφου) σε συνεργασία με Έλληνες αυτοδύτες της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Σε αυτήν χρησιμοποιήθηκαν όλες οι νέες τεχνολογίες της εποχής - εξοπλισμός αυτόνομης κατάδυσης, θάλαμος αποσυμπίεσης, συσκευές υποθαλάσσιας έρευνας, καθώς και η πατέντα suceuse (σε ακριβή μετάφραση ρουφήχτρα), ένα σύστημα σωλήνων που μετέφερε τα ευρήματα στο κατάστρωμα του πλοίου με τη χρήση πεπιεσμένου αέρα. Επιπλέον, η έρευνα ήταν περισσότερο επικεντρωμένη σε στοιχεία που είχαν υποδείξει οι αρχαιολόγοι, ώστε να συμπληρωθούν τα κενά που είχαν προκύψει από την πρώτη επιχείρηση.

Ευρήματα

Το βυθισμένο πλοίο είναι μια ορκάς χωρητικότητας περίπου 300 τόνων, τυπικό δείγμα των βαρέων ιστιοφόρων που χρησιμοποιούνταν κατά το 2ο-1ο αι. π.Χ. στο εμπόριο μεταξύ της ιταλικής χερσονήσου, του κυρίως ελλαδικού χώρου και της Μικράς Ασίας. Τα δρομολόγια αυτών των πλοίων ξεκινούσαν συνήθως την άνοιξη και αφού περιέπλεαν τα κυριότερα λιμάνια της Ανατολικής Μεσογείου πουλώντας και αγοράζοντας εμπορεύματα, επέστρεφαν το φθινόπωρο στη βάση τους.
Το συγκεκριμένο πλοίο ήταν ναυπηγημένο με τη συνήθη μέθοδο «πρώτα το περίβλημα και μετά ο σκελετός». Η ξυλεία του κήτους προέρχεται από φτελιά, τα ξυλόκαρφα (γόμφοι-καβίλιες) από βελανιδιά και τα καρφιά κυρίως από χαλκό. Για λόγους στεγανότητας, το τμήμα του κύτους κάτω από την ίσαλο γραμμή περιβαλλόταν από λεπτές πλάκες μολύβδου. Πιθανότατα διέθετε και υποδομή για τη μεταφορά ιδιωτών (αμιγώς επιβατηγά πλοία δεν υπήρχαν), όπως δείχνει η ύπαρξη ενός χώρου στεγασμένου με κεραμίδια.
Ακολουθεί πίνακας με τα κυριότερα ευρήματα που έχουν ανελκυστεί:
Εύρημα Σύντομη περιγραφή
NAMA Machine d'Anticythère 1.jpg
 Μηχανισμός των Αντικυθήρων
πιθ. β΄ μισό 2ου αι. π.Χ.		 Μηχανισμός από χάλκινα γρανάζια, ανασύρθηκε με τη μορφή συγκολλημένων θραυσμάτων και αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους γρίφους στην ιστορία της τεχνολογίας. Αρχικά θεωρήθηκε ότι ήταν αστρολάβος, σύμφωνα όμως με τις νεότερες έρευνες, υπολόγιζε το έτος, τις φάσεις του φεγγαριού, τις εκλείψεις και τις χρονιές των Πανελληνίων Αγώνων στα περισσότερα συστήματα μέτρησης χρόνου της εποχής. Η πολυπλοκότητα παραπέμπει σε μαθητή του Αρχιμήδη ή του Ιππάρχου του Ροδίου, χωρίς πάντως επαρκείς αποδείξεις. Έχει χαρακτηριστεί ως ο πρώτος φορητός υπολογιστής.
Antikythera statue front.jpg
 Έφηβος των Αντικυθήρων
340-330 π.Χ.		 Χάλκινο άγαλμα, το οποίο παριστά γυμνό όρθιο άνδρα. Στο αριστερό χέρι εφερε σπαθί. Το δεξί χέρι είναι προτατεμένο και κρατά κάποιο αντικείμενο που δε διασώθηκε. Κατά τις δύο επικρατέστερες απόψεις, ταυτίζεται είτε με τον Περσέα που επιδεικνύει την κομμένη κεφαλή της Μέδουσας, είτε με τον Πάρη που κρατά το Μήλον της Έριδος. Πιθανά έργο γλύπτη της αργειο-σικυώνιας σχολής, ίσως του Κλέωνα από τη Σικυώνα.
Antikythera philosopher.JPG
 Φιλόσοφος των Αντικυθήρων
τέλη 3ου αιώνα π.Χ.		 Χάλκινο άγαλμα, από το οποίο έχουν βρεθεί η κεφαλή, τα χέρια, τα πόδια και τμήματα της ενδυμασίας. Αποδίδει με ρεαλισμό και ζωντάνια έναν ηλικιωμένο άνδρα, του οποίου η ατημέλητη εμφάνιση παραπέμπει σε κυνικό φιλόσοφο, ίσως τον Αντισθένη ή το Βίωνα το Βορυσθενίτη. Άλλα ευρήματα του ναυαγίου υποδεικνύουν ότι ανήκε σε σύμπλεγμα που απεικόνιζε τέσσερις φιλοσόφους.

Μαρμάρινα γλυπτά
ελληνιστική περίοδος		 Διάφορα γλυπτά από παριανό μάρμαρο - ως επί το πλείστον παραλλαγές παλαιότερων έργων, αλλά και πρωτότυπες δημιουργίες όπως οι Ομηρικοί Ήρωες. Τα τμήματα των αγαλμάτων που είχαν σφηνωθεί στο βυθό, παρέμειναν άθικτα. Αντίθετα, ό,τι προεξείχε, αλλοιώθηκε από τους μικροργανισμούς της θάλασσας.

Γυάλινα σκεύη
ελληνιστική περίοδος		 Διάφορα κομψοτεχνήματα από γυαλί, κυρίως μικρά αγγεία. Η περίτεχνη διακόσμηση μαρτυρά ότι δεν επρόκειτο για χρηστικά αντικείμενα του πληρώματος και των πιθανών επιβατών, αλλά για μικρά έργα τέχνης που ανήκαν στο κυρίως φορτίο. Οι τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή, παραπέμπουν στα εργαστήρια της Αλεξάνδρειας και της Παλαιστίνης, απ' όπου εξάγονταν σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο.

Νομίσματα
3ος-1ος αι. π.Χ.		 36 αργυρά κιστοφορικά τετράδραχμα μεγάλης αξίας (περ. 13 γραμμάρια καθαρό ασήμι έκαστο), κομμένα τέλη 2ου-αρχές 1ου αι. π.Χ. σε Πέργαμο και Έφεσο, καθώς και 40 χάλκινα κέρματα κοπής μεταξύ 3ου-1ου π.Χ. από πόλεις της Σικελίας και Μικράς Ασίας. Η ύπαρξη τύπου που πρωτοκόπηκε το 76 π.Χ., όπως και η απουσία νομισμάτων με ονόματα Ρωμαίων επάρχων της Μ. Ασίας (κόβονταν μαζικά μετά το 59 π.Χ.), υποδεικνύουν το χρόνο του ναυαγίου.

Οξυπύθμενοι αμφορείς
α΄ μισό 1ου αι. π.Χ.		 Αμφορείς με μυτερό κάτω μέρος (οξυπύθμενοι), ώστε κάθε σειρά να σφηνώνει στα κενά που άφηνε η από κάτω και να αποφεύγεται η μετατόπιση φορτίου. Έχουν ανελκυστεί 23 τεμάχια με προέλευση το Ανατολικό Αιγαίο (Ρόδος, Κως, Έφεσος) και την Αδριατική. Πιστεύεται ότι με τους πρώτους μεταφέρονταν προϊόντα προς εμπορία, όπως κρασί, λάδι και αλίπαστα τρόφιμα, ενώ οι δεύτεροι ανήκαν στο μόνιμο εξοπλισμό του πλοίου και κάλυπταν τις ανάγκες του πληρώματος.



Θεωρίες για το ναυάγιο

Προέλευση και πιθανοί παραλήπτες του φορτίου

Βάσει της αξίας των ευρημάτων και των διαφορετικών χρονικών περιόδων απ' τις οποίες προέρχονται, ο κύριος όγκος του φορτίου δεν μπορεί να είναι παρά λάφυρα που αποστέλλονταν στην Ιταλία, ίσως στην ίδια την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Η διακόσμηση των δημοσίων κτηρίων της Αιώνιας Πόλης με θησαυρούς της κλασικής και ελληνιστικής γλυπτικής, οι οποίοι αρπάζονταν από τις ελληνικές πόλεις-κράτη, δεν οφειλόταν απλά στις αισθητικές προτιμήσεις των Ρωμαίων - αποτελούσε επίδειξη ισχύος για τη νέα υπερδύναμη της Μεσογείου. Το δε γεγονός ότι τόσο μεγάλος πλούτος ήταν συγκεντρωμένος σε ένα μόνο πλοίο, δείχνει ότι οι Ρωμαίοι συγκέντρωναν επί μακρόν τα πολυτιμότερα λάφυρα σε ένα μεγάλο λιμάνι του Αιγαίου (αυτό απ' όπου ξεκίνησε ή πέρασε το πλοίο), ώστε κατόπιν να τα στείλουν μαζικά και με αυξημένα μέτρα ασφαλείας. Ως πιθανότερες αφετηρίες έχουν προταθεί μεταξύ άλλων η Πέργαμος, η Έφεσος, η Μίλητος, η Δήλος, ο Πειραιάς και η Κόρινθος, με τις πρώτες να συγκεντρώνουν περισσότερες πιθανότητες, αφού από εκεί προέρχονται τα χάλκινα νομίσματα που βρέθηκαν (τα «ψιλά» της εποχής, δεν είχαν αξία μακριά από την πόλη που τα έκοβε).
Από την άλλη, εντύπωση προκαλεί η απουσία κάποιας αναφοράς σχετικής με το ναυάγιο στη γραμματεία εκείνης της εποχής, αφού η απώλεια ενός πλοίου γεμάτου θησαυρούς δεν θα περνούσε απαρατήρητη. Αυτό έχει οδηγήσει μερίδα ιστορικών στην υπόθεση πως επρόκειτο για ιδιωτικό φορτίο: Εκτός από το επίσημο κράτος και τους επικεφαλής των εκστρατειών που νόμιμα παρακρατούσαν μέρος της λείας, τα ελληνικά έργα τέχνης ήταν επίσης περιζήτητα από τους πατρικίους για τη διακόσμηση των εξοχικών επαύλεών τους. Ίσως, λοιπόν, κάποιος έμπορος εντόπισε έργα που είχαν αφαιρεθεί (νόμιμα ή παράνομα) από την επίσημη διανομή και τα έστελνε υπό συνθήκες εχεμύθειας σε πολύ πλούσιους πελάτες ή μεταπωλητές. Σε αυτήν την περίπτωση, πιθανότερος τόπος φόρτωσης θα ήταν η Δήλος, το μεγαλύτερο «πλυντήριο χρήματος» της αρχαιότητας.

Χρόνος και αιτία του ναυαγίου

Η ραδιοχρονολόγηση της ξυλείας έδειξε ότι το πλοίο είχε ναυπηγηθεί κατά τα μέσα του 2ου αι. π.Χ., σίγουρα όμως το ναυάγιο έλαβε χώρα αρκετές δεκαετίες αργότερα, σε χρόνο που είναι δύσκολο να προσδιοριστεί με απόλυτη ακρίβεια.
Διάφοροι μελετητές πίστεψαν αρχικά ότι επρόκειτο για ένα πλοίο που, όπως αναφέρει ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς, είχε χάσει το 86 π.Χ. ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας, ενώ επέστρεφε θριαμβευτής από την Αθήνα στη Ρώμη. Η μεταγενέστερη ανακάλυψη του «πλοίου του Σύλλα» στα ανοιχτά της τυνησιακής πόλης Αλ Μαντίγια (κατά σύμπτωση και πάλι από Έλληνες σφουγγαράδες), η ανεύρεση από την ομάδα του Κουστώ νομισμάτων που πρωτοκόπηκαν μετά το θάνατο του Ρωμαίου στρατηγού, καθώς και η ραδιοχρονολόγηση των αμφορέων, υποδεικνύουν ότι τελικά το ναυάγιο έλαβε χώρα στο β' τέταρτο του 1ου αι. π.Χ. με πιθανότερο κάποιο έτος κοντά στο 60 π.Χ.
Πιθανότερες αιτίες της βύθισης είναι η κακοκαιρία και η εσφαλμένη φόρτωση. Η πειρατεία δεν είναι ισχυρό ενδεχόμενο - εάν συνέβη πριν το 67 π.Χ., οι πειρατές θα είχαν φροντίσει να διασώσουν το φορτίο, ενώ μετά το 67 π.Χ. και την εκστρατεία του Πομπήιου (βλ. Γαβίνειος Νόμος) δεν υπήρχαν πειρατές στην περιοχή.


-------------------------------------------


  http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2012/05/m_698.html
Mηχανισμός των Αντικυθήρων: Ο υπερ - υπολογιστής του αρχαίου κόσμου

Σαν σήμερα το 1902, ο αρχαιολόγος Σπυρίδων Στάης ανακαλύπτει τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων, που θεωρείται ως ο πρώτος υπερυπολογιστής του αρχαίου κόσμου.
Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, κατέγραφε και την κίνηση των ουρανίων σωμάτων σύμφωνα με νέα έρευνα βρετανών επιστημόνων. Φαίνεται λοιπό ότι οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν για την ελλειπτική τροχιά της γης γύρω από τον ήλιο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Το μυστηριώδες αρχαίο όργανο υπολογισμού της θέσης των ουράνιων σωμάτων, το οποίο χρονολογείται στον πρώτο π. Χ. αιώνα και όπως είναι γνωστό είχε ανασυρθεί από ναυάγιο που εντοπίσθηκε στα ανοιχτά των Αντικυθήρων το 1900 - 1901, έχει αποτελέσει συχνά αντικείμενο έρευνας, η τελευταία από τις οποίες έρχεται τώρα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και μας πληροφορεί ότι o μηχανισμός ήταν ειδικά κατασκευασμένος ώστε να είναι σε θέση να υπερπηδήσει την ανακρίβεια, που θα δημιουργούσε στους υπολογισμούς μια μικρή διαφορά στο χρόνο.

Πώς γινόταν αυτό; Οι δύο κύκλοι του μηχανισμού, που αντιστοιχούν σε δύο ημερολογιακά συστήματα - το ζωδιακό και το αιγυπτιακό - διέφεραν τόσο μεταξύ τους ώστε κάθε φορά να αντιπροσωπεύεται αυτό, που θα αντιλαμβάνονταν τότε ως μη - κανονική κίνηση σε διάφορες περιόδους του έτους. Ο εφευρέτης της κατασκευής είχε λάβει υπόψη του δηλαδή, την ελλειπτική φύση της τροχιάς της γης γύρω από τον ήλιο. Ετσι πέραν των άλλων αποδεικνύεται ότι οι γνώσεις των αρχαίων για την ελλειπτική τροχιά της γης ήταν πολύ μεγαλύτερες από ο, τι πιστεύαμε ως σήμερα.

Ο περίφημος μηχανισμός φαίνεται ότι χρησίμευε ως ημερολόγιο, υπολογίζοντας και τη χρονιά κατά την οποία θα γίνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Ο ιστορικός Τζέιμς Εβανς δηλώνει έκπληκτος και εντυπωσιασμένος: "Πρόκειται για ένα εξαιρετικά εξελιγμένο για την εποχή του μηχάνημα". "Κανείς δεν θα φανταζόταν καν πως κάτι τόσο πολύπλοκο θα μπορούσε να υπάρχει στον δεύτερο π. Χ. αιώνα" πρόσθεσε.
                                         
                                                   ------------------------------------------------

 

http://www.physics4u.gr/articles/2006/ypologistis_antikithiron.html 

 

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων


Άρθρο, Δεκέμβριος 2006
Ο Υπολογιστής των Αντικυθήρων όπως έχει ονομαστεί ένα αστρονομικό όργανο - υπολογιστής που μετρούσε τις εκλείψεις του Ηλίου και της Σελήνης και κατά πάσα πιθανότητα τις τροχιές των πλανητών. Μια διάταξη που είναι από τις πιο σημαντικές μηχανικές εφευρέσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι είχε κατασκευαστεί γύρω στο 90 π.Χ. αλλά μετά την λεπτομερή ανάλυση του, με ένα αξονικό τομογράφο βάρους 8 τόνων από την Αγγλία, βρήκαμε ότι φτιάχτηκε μερικές δεκαετίες νωρίτερα, δηλαδή κοντά στο 125 π.Χ. Εκείνη την εποχή μάλιστα δεν ζούσε άλλος μεγάλος αστρονόμος στον ελλαδικό χώρο εκτός από τον Ίππαρχο, ο οποίος εκτός από αστρονόμος ήταν και μαθηματικός, γεωγράφος και μετεωρολόγος. Έζησε μετά τον Αρχιμήδη, τον Αρίσταρχο, τον Απολλώνιο και τον Ερατοσθένη.

Ήταν η ίδια εποχή, από το 161 π.Χ. μέχρι και το 126 π.Χ., που ο Ίππαρχος έκανε πολλές παρατηρήσεις στη Βιθυνία, τη Ρόδο και την Αλεξάνδρεια. Στο έργο του αυτό βοηθήθηκε από μια σειρά οργάνων που φαίνεται ότι ο ίδιος είχε επιμεληθεί την κατασκευή τους και ήταν μεταξύ άλλων ο γνώμων, το ηλιωρολόγιον, το υδρολόγιον, η στερεά σφαίρα, η διόπτρα και ο αστρολάβος. Έτσι, ο Ίππαρχος παρουσιάζεται εξαιτίας της σπουδαιότητας του πλήθους των ανακαλύψεών του ως ο κατεξοχήν δημιουργός της επιστήμης της Αστρονομίας και ως ο μεγαλύτερος αστρονόμος παρατηρητής όλων των εποχών.  Ίσως λοιπόν και ο περίφημος Μηχανισμός των Αντικυθήρων φτιάχτηκε από τον Ίππαρχο.
Ο Ίππαρχος ειδικότερα ασχολήθηκε με τον προσδιορισμό της διάρκειας του τροπικού έτους και με τη μέτρηση των εκλειπτικών συντεταγμένων των απλανών αστέρων. Έτσι, οδηγήθηκε στη θεμελιώδους σημασίας ανακάλυψη του φαινομένου της μεταπτώσεως των ισημεριών, πάνω στο οποίο στηρίζεται ολόκληρο το σημερινό οικοδόμημα της αστρονομίας θέσεως.
Ο Κικέρων (106-43 π.Χ.). πολιτικός και φιλόσοφος, είχε επισκεφτεί τη Ρόδο στα έτη 79-78 π.Χ. και έχει αναφερθεί σε ένα μηχανισμό όμοιο με αυτόν των Αντικυθήρων του Ποσειδώνειου Απαμέα (135-50 π.Χ.), ενός αστρονόμου, γεωγράφου και γεωλόγου που ζούσε στη Ρόδο. Γράφει ο Κικέρων: «Πρόσφατα κατασκεύασε ο φίλος μας Ποσειδώνιος μια συσκευή, η οποία σε κάθε περιστροφή αναπαράγει τις ίδιες κινήσεις του Ήλιου, της Σελήνας και των πέντε πλανητών.»
Ο στρατηγός Μάρκελλος, ο κατακτητής των Συρακουσών, είχε μεταφέρει τους μηχανισμούς του Αρχιμήδη, μετά τη δολοφονία του τελευταίου, και τους τοποθέτησε στον ναό της Αρετής στη Ρώμη, όπου παρέμειναν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο Ποσειδώνιος, στον οποίο γίνεται αναφορά από τον Κικέρωνα, είχε ζήσει για ένα διάστημα στη Ρώμη ως πρέσβης της Ρόδου, και φαίνεται ότι είχε μελετήσει τους μηχανισμούς του Αρχιμήδη, οπότε κατασκεύασε κάτι παρόμοιο.
Η νέα έρευνα
Η εξέταση του Υπολογιστή έγινε στην οδό Τοσίτσα, δίπλα από το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, όπου και φυλάσσεται. Εκεί εγκαταστάθηκε τον Μάιο του 2006 ένας αξονικός τομογράφος της βρετανικής εταιρείας Χ-ΤΕΚ Systems και ο αμερικανικός μηχανισμός ψηφιακής απεικόνισης ΡΤΜ Dome Hewlett-Packard. Οι Έλληνες και ξένοι ειδικοί κατάφεραν να διακρίνουν τα γράμματα και τα στοιχεία του Μηχανισμού, που βρίσκονταν σχεδόν σβησμένα και κρυμμένα στη σκουριά εδώ και 2.000 χρόνια. Τα γράμματα είναι τόσο μικρά που δεν ξεπερνούν σε μέγεθος τα 2-3 χιλιοστά. Ήταν χαραγμένα σε φύλλα μπρούντζου τα οποία βρίσκονταν τοποθετημένα στο εσωτερικό του Μηχανισμού χωρίς ποτέ κανείς να καταφέρει να τα διακρίνει.
Είναι ένα αστρονομικό μηχάνημα ακριβείας, με εκπληκτική μηχανική τελειότητα, μέσα σε ένα ξύλινο κιβώτιο με διαβαθμισμένες πλάκες στο εξωτερικό του. Εσωτερικά αποτελείτο από 30 αλληλοεμπλεκόμενους οδοντωτούς τροχούς, έκκεντρα τοποθετημένους. Τους τροχούς, που ήταν οργανωμένοι επικυκλοειδώς, έθετε σε κίνηση, με διαφορετική ταχύτητα τον καθένα, ένας περιστρεφόμενος χειροκίνητος άξονας.
Δείκτες σύμφωνα με τις επιγραφές έδειχναν την πορεία του Ήλιου, την πορεία και τις φάσεις της Σελήνης και των πλανητών στον ζωδιακό κύκλο. Ο Άγγλος φυσικός και ιστορικός της επιστήμης Derek De Solla Price που μελέτησε επί 25 χρόνια τον υπολογιστή διαπιστώνει την ύπαρξη ενός πολύπλοκου συστήματος διαφορικού οδοντωτού τροχού, ο οποίος δεχόταν δύο διαφορετικές περιστροφές, και αναλόγως "έβγαζε" αποτέλεσμα. Δηλαδή εκτελούσε μαθηματικές πράξεις με μηχανικό τρόπο
Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων συνοδευόταν και από μπρούντζινα φύλλα στα οποία οι ειδικοί διέκριναν τη λέξη «Ισπανία» και τη φράση «Φάρος της Αλεξάνδρειας». Ήταν λοιπόν σαν ένα εγχειρίδιο χρήσης στον οποίο αποκαλύφθηκαν περίπου 2.000 χαρακτήρες που σχημάτιζαν φράσεις, πολλές από τις οποίες είναι κομμένες. Ανάμεσα στους χαρακτήρες αποκωδικοποιήθηκε η λέξη «στηριγμός», η οποία αποτελεί έναν αστρονομικό όρο που σημαίνει την αλλαγή της κατεύθυνσης του πλανήτη στον ουρανό.
Όλες πάντως οι ενδείξεις που έχουν συγκεντρωθεί μέχρι σήμερα, κάνουν τους ειδικούς να πιστεύουν ότι το εγχειρίδιο λειτουργίας του Μηχανισμού είναι το πρώτο γνωστό κείμενο της αρχαιότητας όπου αποδίδεται η Ισπανία με τη σημερινή της ονομασία. Οι επιστήμονες θεωρούν ότι ο Μηχανισμός έκρυβε και πληροφορίες για τη ναυσιπλοΐα τόσο προς τον Φάρο της Αλεξάνδρειας όσο και προς την Ισπανία.
Τι δείχνουν οι μηχανισμοί του Μηχανισμού;
Αριστερά: Η πίσω μεριά του Μηχανισμού των Αντικηθύρων με τα δύο καντράν
Το Μηχανισμό μπορούμε να το φανταστούμε σαν ένα ξύλινο κουτί με τρία καντράν, σαν ρολόγια, το ένα στην πρόσθια όψη και τα δύο στην πίσω πλευρά. Ο οδοντωτός μηχανισμός (που μοιάζει με ένα καντράν ρολογιού) της πρόσθιας πλευράς, που δείχνει τις θέσεις του Ήλιου και της Σελήνης, είναι ένα ημερολόγιο 365 ημερών το οποίο έχει τη δυνατότητα να ρυθμιστεί για τα δίσεκτα έτη. Ο μηχανισμός στο πάνω μέρος της πίσω πλευράς αποτελείται από μια σπείρα 235 υποδιαιρέσεων και δείχνει τους 235 μήνες του Μετωνικού κύκλου (βαβυλωνιακής έμπνευσης).
Ένας άλλος αρχαίος αστρονομικός κύκλος είναι ο Καλλιπικός κύκλος, που αντιπροσωπεύεται από ένα μικρότερο καντράν στο εσωτερικό του προηγουμένου. Οι υποδιαιρέσει στο κάτω καντράν της πίσω πλευράς (223 σε μια σπείρα τεσσάρων στροφών) αποδεικνύουν ότι πρόκειται για την αναπαράσταση του κύκλου του Σάρου, ενώ το μικρό καντράν στο εσωτερικό του προηγουμένου αντιπροσωπεύει τον κύκλο του Εξελιγμού. Όσο για τους δείκτες των καντράν, μπορεί κανείς να τους φανταστεί σαν τις βελόνες των πικάπ. Τέλος, οι επιγραφές και τα σύμβολα που έχουν διαβαστεί επιβεβαιώνουν τα συμπεράσματα των επιστημόνων για τις λειτουργίες των μηχανισμών.
Στοιχεία Βαβυλωνιακής Αστρονομίας
  • Ο σεληνιακός ή συνοδικός μήνας είναι το διάστημα μεταξύ δύο ομοίων φάσεων της Σελήνης, π.χ. από πανσέληνο σε πανσέληνο.
  • Ό Μετωνικός κύκλος προκύπτει από τη στενή ισοτιμία 19 ετών με 235 σεληνιακούς μήνες. Αντιπροσωπεύει την επιστροφή της Σελήνης στην ίδια φάση και στην ίδια ημερομηνία του έτους. Με το κλείσιμο του κύκλου ο Ήλιος, η Σελήνη και η Γη επιστρέφουν περίπου στους ίδιους σχετικούς προσανατολισμούς.
  • Ο Καλλιππικός κύκλος διαρκεί 76 χρόνια και είναι τέσσερις Μετωνικοί κύκλοι μείον μία ημέρα. Έτσι αυξάνεται η ακρίβεια με την οποία αντιστοιχίζεται ένα ηλιακό έτος με πλήρες σεληνια-κού8μήνες.
  • Ο κύκλος του Σάρου προβλέπει εκλείψεις: αν μια ηλιακή ή σεληνιακή έκλειψη συμβεί σήμερα, μια παρόμοια θα συμβεί έπειτα από 223 σεληνιακούς μήνες. Έτσι από τις προηγούμενες εκλείψεις μπορούν να προβλεφθούν οι επόμενες.
  • Επειδή ο αριθμός των ημερών στον κύκλο του Σάρου δεν είναι ακέραιος, οι σεληνιακές εκλείψεις είναι μετατοπισμένες κατά οκτώ ώρες και οι ηλιακές (οι οποίες γίνονται ορατές από συγκεκριμένα γεωγραφικά πλάτη) μετατοπίζονται κατά 120 μοίρες.
  • Ακριβείς επαναλήψεις σεληνιακών εκλείψεων λαμβάνουν χώρα ύστερα από τρεις κύκλους του Σάρου (όταν οι οκτάωρες μετατοπίσει συμπληρώσουν ένα 24ωρο), πράγμα το οποίο περιγράφεται από τον κύκλο του Εξελιγμού, διαρκείας 54 ετών.
Η ανακάλυψη
Ο μηχανισμός των Αντικηθύρων ανασύρθηκε από τον βυθό της θάλασσας το 1901 και γλίτωσε ως από θαύμα μαζί με άλλα εκθέματα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου από τους Γερμανούς στην Κατοχή, για να μπει στα τέλη του 2005 σε ειδικό ψηφιακό τομογράφο ώστε να αποκαλυφθεί το εσωτερικό του.
Η ανακάλυψη του έγινε από Συμιακούς σφουγγαράδες καθώς επέστρεφαν το Πάσχα του 1900 με το καΐκι τους στα Δωδεκάνησα από τα νερά της Λιβύης, όπου είχαν πάει να βουτήξουν για σφουγγάρια. Στο ταξίδι του γυρισμού έπεσαν σε μια φοβερή φουρτούνα, που τους ανάγκασε να παρακάμψουν και να δέσουν σε υπήνεμο όρμο των Αντικυθήρων μέχρι να περάσει η αντάρα. Τις ημέρες που παρέμειναν εκεί, κάποιοι από τους σφουγγαράδες αποφάσισαν να εξερευνήσουν τον βυθό της περιοχής σε βάθος 43 μέτρων. Ένας από αυτούς ανέβηκε τρομοκρατημένος στο καΐκι για να αναφέρει στον καπετάνιο πως είδε το πόδι μιας νεκρής γυναίκας. Βεβαίως, δεν επρόκειτο για μακάβριο εύρημα αλλά για τμήμα ενός αγάλματος. Οι δύτες είχαν βρει κατά σύμπτωση ένα ρωμαϊκό ναυάγιο σε βάθος 60 μέτρων με πλουσιότατο φορτίο: κοσμήματα, αγάλματα μαρμάρινα και μπρούτζινα ήταν διάσπαρτα στον πυθμένα. Ανάμεσά τους ήταν τα γνωστά σήμερα γλυπτά ο Έφηβος των Αντικυθήρων και ο Φιλόσοφος των Αντικυθήρων. Η ανέλκυσή τους με την έλλειψη των τεχνικών μέσων την εποχή εκείνη ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Ένας σφουγγαράς έχασε τη ζωή του και άλλοι δύο τραυματίστηκαν σοβαρά αλλά η επιχείρηση ολοκληρώθηκε το 1901 με αυτοθυσία, συνέπεια και πλήρη ενημέρωση των ελληνικών αρχών από την πρώτη στιγμή. Τα ανασυρθέντα αντικείμενα μεταφέρθηκαν αμέσως στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Ανάμεσά τους ήταν και το περίεργο εύρημα: ένα κουτί (20x30x8 εκ.) με μπρούτζινα και ξύλινα μέρη που είχαν παραμορφωθεί από τη διάβρωση. Το 1902, ο αρχαιολόγος Στάης το εξέτασε με μεγαλύτερη προσοχή για να ανακαλύψει με έκπληξη ότι τα μεταλλικά μέρη του έχουν περίγραμμα οδοντωτών τροχών. Οι κατοπινοί ερευνητές διαφώνησαν σε πολλές περιπτώσεις μεταξύ τους αλλά όλοι ήταν σίγουροι ότι επρόκειτο για τον πιο σύνθετο μηχανισμό της αρχαιότητας που χρονολογείτο περίπου έναν αιώνα π.Χ., και ότι δεν είχε ανακαλυφθεί σε κανένα μέρος του κόσμου τίποτα παρόμοιο για τα επόμενα 1.300 χρόνια. Κανείς όμως δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα τι ήταν. Άλλωστε, οι μελετητές δεν είχαν ιδιαίτερα εξελιγμένα μέσα έρευνας και δια του γυμνού οφθαλμού ήταν εξαιρετικό παρακινδυνευμένο να βγάλουν συμπεράσματα.
Αργότερα ερεύνησε το Μηχανισμό ο Derek de Solla Price με τη βοήθεια επιστημόνων από τον Δημόκριτο κατά τη δεκαετία του ‘50. Ο Βρετανός μάλιστα είχε προχωρήσει και σε μια ανακατασκευή του αντικειμένου, της οποίας η ορθότητα αμφισβητήθηκε αργότερα. Όσο δεν υπήρχε μια τεκμηριωμένη και συνολική απάντηση για το μυστηριώδες αντικείμενο, τόσο γίνονταν πιο ακραίες οι εκδοχές για τη φύση και την προέλευσή του. Άλλωστε ένας από τους ερευνητές που ενδιαφέρθηκε να μάθει περισσότερο για τον μηχανισμό ήταν και ο περίφημος Εριχ Φον Νταίνικεν που μιλούσε για εξωγήινους.
Οι τελευταίες έρευνες
Τα τελευταία χρόνια όμως οι έρευνες έγιναν, για πρώτη φορά, με τη βοήθεια πολλών ειδικών από διαφορετικά αλληλοσυμπληρούμενα πεδία και όχι από μεμονωμένους επιστήμονες, ενώ είχαν στη διάθεσή τους τα πιο εξελιγμένα μέσα. Με τη βοήθεια του μηχανισμού ψηφιακής απεικόνισης PTM Dome έγινε δυνατή η επανεμφάνιση σχεδόν σβησμένων κειμένων και στοιχείων της επιφάνειας του μηχανισμού που δεν είναι ευδιάκριτα ακόμα και με τα καλύτερα συστήματα συμβατικής και ψηφιακής φωτογράφησης.
Λίγο αργότερα η Βρετανική εταιρεία X-Tek έστειλε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο τον πρωτοποριακό τομογράφο Blade Runner, βάρους 8 τόνων. Είναι ένα μηχάνημα που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε μόνο και μόνο για τη συγκεκριμένη έρευνα, κόστους ενός εκατομμυρίου ευρώ. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας παθιάστηκε με το θέμα του μηχανισμού των Αντικυθήρων και προσέφερε δωρεάν τον τομογράφο.
Η εξέταση αποκάλυψε άγνωστες πτυχές του εσωτερικού του μηχανισμού. Διαβάστηκαν για πρώτη φορά έπειτα από δύο χιλιάδες χρόνια επιγραφές το πάχος των οποίων δεν ξεπερνά το ένα δέκατο του χιλιοστού.
Αργότερα πάνω σε αυτό το Μηχανισμό φτιάχτηκαν τα ηλιακά ρολόγια, αρχικά στατικά και αργότερα μεταφερόμενα. Στο Βυζάντιο βρέθηκε παρόμοιος μηχανισμός κατασκευασμένος τον 7ο αιώνα. Αντίστοιχος μηχανισμός περιγράφεται και από τον μεταγενέστερο Άραβα Αλ Μπιρουνί. Ένα μεγάλο ποσοστό των τεχνολογικών κατακτήσεων στον τομέα αυτό αφομοιώθηκε από τους Άραβες. Η τεχνολογία των οδοντωτών τροχών εξελίχθηκε στην ωρολογοποιεία που εμφανίστηκε και άνθησε τον 13ο και 14ο αιώνα. Ιδιαίτερα για το διαφορικό γρανάζι που αποτελεί και το πιο εντυπωσιακό εύρημα στο μηχανισμό, πρέπει να αναφερθεί ότι επανεμφανίστηκε δεκάδες αιώνες αργότερα.




 
Πηγές: ΝΕΑ, ΒΗΜΑ, Καθημερινή, ΤΕΙ Αθήνας
Πρόσθετες πληροφορίες
  • Ο ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ,  Χ. ΛΑΖΟΥ  εκδόσεις ΑΙΟΛΟΣ.
  • ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ τεύχος 209 Σεπτέμβριος 1997
Στις ιστοσελίδες
                                            -----------------------------------------------------
σχετικοί σύνδεσμοι
http://www.antikythera-mechanism.gr/el
http://technologein.pathfinder.gr/antikythira-mechanism/

σημ. Αν οι σύνδεσμοι δεν ανοίγουν κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω.
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:

Παγκόσμια Ημέρα Τηλεπικοινωνιών 17-5


Παγκόσμια Ημέρα Τηλεπικοινωνιών και Κοινωνίας της Πληροφορίας

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 17 Μαΐου 2012, 02:39
Στις 17 Μαΐου κάθε χρόνο εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Τηλεπικοινωνιών και Κοινωνίας της Πληροφορίας, σε ανάμνηση της ίδρυσης αυτή τη μέρα του 1865 της Παγκόσμιας Τηλεγραφικής Ένωσης που σήμερα ονομάζεται Παγκόσμια Τηλεπικοινωνιακή Ένωση.

Όλα ξεκίνησαν στις 24 Μαΐου του 1844, όταν ο Σάμιουελ Μορς έστειλε το πρώτο του μήνυμα μέσω τηλεγραφικής γραμμής από την Ουάσιγκτον στη Βαλτιμόρη, εγκαινιάζοντας την τηλεπικοινωνιακή πραγματικότητα. 10 χρόνια αργότερα, ο τηλέγραφος ήταν διαθέσιμος στο κοινό και στις 17 Μαΐου 1865 ιδρύθηκε στο Παρίσι ο Παγκόσμια Τηλεγραφική Ένωση από 20 κράτη, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.

Από τον τηλέγραφο, το τηλέφωνο, τις ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές στη συνέχεια, τις δορυφορικές επικοινωνίες και σήμερα το Ίντερνετ, η Π.Τ.Ε. βοήθησε σημαντικά να τιθασευτεί η δύναμη της επιστήμης και της τεχνολογίας με στόχο την ικανοποίηση της βασικής ανθρώπινης ανάγκης για επικοινωνία.

Σήμερα, η Παγκόσμια Τηλεπικοινωνιακή Ένωση είναι ένας διεθνής οργανισμός που κινείται εντός του ΟΗΕ, όπου οι κυβερνήσεις και ο ιδιωτικός τομέας συντονίζουν τα παγκόσμια τηλεπικοινωνιακά δίκτυα και υπηρεσίες. Από το 2006 ο ΟΗΕ δίνει περισσότερο έμφαση στις νέες τεχνολογίες και στο Ίντερνετ, σε μια προσπάθεια να καταπολεμήσει το «ψηφιακό χάσμα».

Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου
Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 17 Μαΐου 2012, 02:44

                                                  ----------------------------------------

 http://www.radioproto.com.cy/index.php?option=com_content&view=article&id=240:2012-05-11-11-10-22&catid=43:2011-09-06-08-41-36&Itemid=70


Φέτος, Η Cyta, γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Τηλεπικοινωνιών με πολλές εκδηλώσεις.
 Διοργανώνουμε, δύο διαγωνισμούς που απευθύνονται σε μαθητές Δημοτικής, Μέσης και Τεχνικής Εκπαίδευσης, δημόσιας και ιδιωτικής, καθώς και σε φοιτητές και εθνοφρουρούς.
Συμμετέχουμε σε ειδική εκδήλωση του Β' Δημοτικού Σχολείου Αγίου Μάμαντος με θέμα την ασφαλή χρήση του διαδικτύου από τους μαθητές.
Παρουσιάζουμε, ως κύριος χορηγός, το 3ο Συνέδριο και Έκθεση Πληροφορικής και Τεχνολογίας, που διοργανώνει η εταιρεία IMH με θέμα τη συμβολή των σύγχρονων τεχνολογιών στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης από τις κυπριακές επιχειρήσεις.
Οι δύο μας διαγωνισμοί απευθύνονται, ο μεν πρώτος, «Νέες Τεχνολογίες, Παραμύθι και Σύγχρονη Πραγματικότητα», σε μαθητές Ε' και Στ' τάξης δημοτικής Εκπαίδευσης, και ο δεύτερος, «Tech A Story», είναι διαδικτυακός και απευθύνεται σε μαθητές Μέσης και Τεχνικής Εκπαίδευσης, φοιτητές και εθνοφρουρούς.
Συγκεκριμένα, μέσω των δύο αυτών διαγωνισμών θα ζητηθεί από τους συμμετέχοντες να επιλέξουν θέματα από μύθους, μυθιστορήματα, παραμύθια κ.ά. και με βασικό εφόδιο τη δημιουργικότητα και το χιούμορ τους, να γράψουν τη δική τους διασκευή για την ιστορία θεωρώντας ως δεδομένο ότι οι ήρωες/ηρωίδες είχαν στη διάθεσή τους τα μέσα που μας δίνει σήμερα η τεχνολογία.
Για τους μαθητές της Μέσης και Τεχνικής Εκπαίδευσης, ο διαγωνισμός θα γίνει μέσω της ιστοσελίδας www.techastory.com! Η ιστοσελίδα έχει αναρτηθεί σήμερα στο διαδίκτυο και οι μαθητές μπορούν να υποβάλουν συμμετοχή, μέχρι τις 17 Ιουλίου. Οι μαθητές του Δημοτικού, μπορούν να δίνουν τις εκθέσεις τους στους δασκάλους τους.
Ειδική επιτροπή, με τη νέα σχολική χρονιά, θα βραβεύσει τις δώδεκα καλύτερες συμμετοχές με δωροκουπόνι αξίας €480 από τα Cytashop για τον κάθε νικητή.
Οι δύο διαγωνισμοί ξεκινούν στις 17 Μαΐου και ολοκληρώνονται, για τους μαθητές Δημοτικής Εκπαίδευσης στις 15 Ιουνίου, ενώ για τους μαθητές Μέσης και Τεχνικής Εκπαίδευσης, τους φοιτητές και τους εθνοφρουρούς, στις 17 Ιουλίου.
Πιστεύουμε ότι οι δύο διαγωνισμοί θα κεντρίσουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των παιδιών και των νέων, ενώ, παράλληλα, θα τους βοηθήσουν να γνωρίσουν τα οφέλη της σύγχρονης τεχνολογίας ακόμα καλύτερα.
Ποιο είναι το σκεπτικό που μας οδήγησε στην πραγματοποίηση των δύο διαγωνισμών.
Γιατί επιλέξαμε το διαγωνισμό για να γιορτάσουμε τη δική μας μέρα; 
Γιατί ο διαγωνισμός μπορεί να αποτελέσει ένα «μάθημα» για τα παιδιά για την καλύτερη γνώση και χρήση της τεχνολογίας.
Γιατί από μόνος του έχει τη διαδραστικότητα που προσφέρει η ίδια η τεχνολογία.
Γιατί επιλέξαμε αυτές τις ηλικίες για το διαγωνισμό;
Γιατί οι σημερινοί μαθητές γεννήθηκαν με την τεχνολογία, συμβαδίζουν με την ανάπτυξή της και θα ζήσουν περισσότερες νέες εφαρμογές της. Αποτελούν το αύριο και την ελπίδα μας.
Ποιος είναι ο στόχος του διαγωνισμού;
Να σπρώξει τους μαθητές να χρησιμοποιήσουν πολλή φαντασία και δημιουργικότητα για να «ξαναγράψουν» με το δικό τους, ξεχωριστό τρόπο, μια γνωστή ιστορία όπου οι ήρωες έχουν στη διάθεσή τους τα σημερινά μέσα τεχνολογίας και πληροφορικής.
Να τους βάλει σε μια δημιουργική διαδικασία που θα τους επιτρέψει να εφαρμόσουν οι ίδιοι την τεχνολογία, κατανοώντας ταυτόχρονα τη σπουδαιότητά της και την αξία της στην καθημερινότητά μας.
Να τους καθοδηγήσει (αυτούς της Μέσης Εκπαίδευσης), μέσα από την ιστοσελίδα www.techastory.com , να διερευνήσουν τις επιλογές τους για καριέρα στην Τεχνολογία και άλλους σχετικούς κλάδους και να διαβάσουν τις απόψεις επαγγελματιών του χώρου.
Οι μαθητές μπορούν να βασιστούν σε οποιονδήποτε γνωστό μύθο, παραμύθι ή άλλη ιστορία και να την εξελίξουν, προσθέτοντας στοιχεία από την τεχνολογία του σήμερα.
Στην ιστοσελίδα www.techastory.com μπορούν να δουν παραδείγματα συμμετοχών του διαγωνισμού, όπως την ιστορία της Οδύσσειας ή, την παραδοσιακή ιστορία της στάμνας στη βρύση του χωριού, σε μια... μοντέρνα εκδοχή, με internet, social media και smartphones!
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω.
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Labels:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

Δημοφιλείς αναρτήσεις