Η Μονή του Αγίου Σισώη

 (Γουάντι Νατρούν)

Εάν το Άγιο Όρος είναι το θρησκευτικό κέντρο για τους Έλληνες ορθοδόξους χριστιανούς, η κοιλάδα της Νιτρίας (Γουάντι Νατρούν) είναι το ισοδύναμο για τους Κόπτες. Η κοιλάδα της Νιτρίας όχι μόνο είναι η καρδιά του Χριστιανισμού στην Αίγυπτο, είναι επίσης ο τόπος γέννησης του μοναχισμού, διότι εδώ είναι που η πρώτη μοναστική παράδοση στον κόσμο αναπτύχθηκε πίσω στο 300 μ.χ.
 
Ο Άγιος Σισώης ίδρυσε δύο μοναστήρια στην κοιλάδα της Νιτρίας. Αυτό που φαίνεται πάνω και το οποίο φέρει το όνομά του, και το μοναστήρι Ασ Σουριάνι ( των Σύρων). Η Μονή του Αγίου Σισώη ιδρύθηκε από τον Άγιο Σισώη στα τέλη του 300 μ.χ. Υπάρχουν πέντε εκκλησίες σε αυτό το μεγάλο μοναστήρι: οι εκκλησίες του Αγίου Σισώη, της Παναγίας, του Αγίου Ισχυρού , του Αγίου Γεωργίου και του Αρχάγγελου Μιχαήλ ( μέσα στο κάστρο).Υπάρχει επίσης ένα κτίριο,που ονομάζεται το παλιό κάστρο, το οποίο χρησίμευσε ως αμυντικός πύργος για την προστασία του μοναστηριού και μοναχών από τους Βερβέρους. Ένα άλλο ενδιαφέρον αξιοθέατο είναι το φρεάτιο των 49 Μαρτύρων.Λέγεται ότι οι Βέρβεροι έπλυναν το αίμα από τα ξίφη τους εδώ αφού σκότωσαν τους 49 Μάρτυρες.Οι Μοναχοί του μοναστηριού, επίσης έχουν να πουν ότι οι Βέρβεροι είχαν ρίξει τα πτώματα των 49 Μαρτύρων μέσα στο πηγάδι πριν να αναχωρήσουν προς στο γειτονικό Μοναστήρι του Αγίου Μακαρίου. Θα είναι δώδεκα μέτρα βάθος και συνεχίζει να παράγει πόσιμο νερό,το οποίο θεωρείται θαυματουργό. Το μοναστήρι περιέχει το σκήνωμα του Αγίου Σισώη το οποίο λέγεται ότι είναι τέλεια διατηρημένο σε ένα κόκκινο πανί.Οι μοναχοί ισχυρίζονται ότι δεν είναι ασυνήθιστο για τον Άγιο Σισώη να κάνει θαύματα για τους αληθινά πιστούς.Από τα τέσσερα μοναστήρια στο Γουάντι Νατρούν, το μοναστήρι του Αγίου Σισώη είναι το πιο όμορφο και είναι πραγματικά συναρπαστικό.Σήμερα κατοικείται από πάνω από 160 μοναχούς.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Πιπεριές διατηρημένες σε λάδι

Πιπεριές διατηρημένες σε λάδι

Bαθμολογία:

7 ψήφοι

Προστέθηκε από ggr, 12.11.07

Περιγραφή

Ακόμη ένα ωραίο ορεκτικό που θα φέρει χρωματιστές πιπεριές στο πιάτο σας στη μέση του χειμώνα.

photo: Ναυσικά

Τι χρειαζόμαστε:

• 1 kg πιπεριές σε διάφορα χρώματα
• 1 λίτρο νερό
• 1 λίτρο ξύδι από λευκό κρασί
• 3 κ.σ. αλάτι
• 2 κ.σ. μαύρο πιπέρι, σε κόκκους
• φύλλα βασιλικού, πολύ καλά πλυμένα και στεγνωμένα
• 2 σκελίδες σκόρδο
• αγνό παρθένο ελαιόλαδο, όσο απαιτηθεί για τα βάζα

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Με λαχανικά

Διατροφή

Vegan

Πλούσια σε ενέργεια

Χορτοφαγική

Πλούσια σε φυτικές ίνες

Περιέχει

Πιπεριές

Σκόρδο

Νηστίσιμα

Νηστίσιμα με λάδι/αλκοόλ

 
Φτιάχνει

4-5 βάζα των 250 ml

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Πιπεριές διατηρημένες σε λάδι http://www.sintagespareas.gr/sintages/piperies-diatirimenes-se-ladi.html#ixzz24OrLKQRA 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Επιβεβαιώσεις

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=396520283745098&set=a.287788684618259.67274.287775761286218&type=1&theater

 

Επιβεβαιώσεις για την ύπαρξή μας στο τώρα

Εμπιστεύομαι πως όλα αυτά που συμβαίνουν είναι καλά. Το Σύμπαν θέλει να είμαι ευτυχισμένος.

Το μέλλον μου είναι φωτεινό, ασφαλές, υγιές, γεμάτο ευημερία και αγάπη.

Έχω αποτινάξει το παρελθόν και είμαι ελεύθερος.

Έχω αφήσει όλες τις περιοριστικές ή αρνητικές ιδέες που δημιουργούν αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή μου.

Έχω αφήσει όλες τις απορρίψεις, τον πόνο και τις ενοχές.

Συγχωρώ όλους όσους πίστευα ότι προσπάθησαν να με βλάψουν.

Νιώθω ευγνωμοσύνη για τα θαύματα που συμβαίνουν κάθε μέρα.

Η ζωή γίνεται όλο και καλύτερη κάθε μέρα.

Έχω θεία προστασία.

Δεν είμαι η μητέρα μου. Δεν έχω τη σκέψη και τα αισθήματά της. Δεν είμαι ο πατέρας μου. Δεν έχω τις σκέψεις και τα αισθήματά του. Δεν είμαι οι δάσκαλοι μου ή οι ιδέες τους. Συγχωρώ τους γονείς μου από το βάθος της καρδιάς μου. Όλα είναι τέλεια όταν μένω στο τώρα.

Το Σύμπαν είναι ασφαλής τόπος να ζω.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω  

ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΤΑ ΝΕΦΡΑ ΣΟΥ

πηγή: http://anoixti-matia.blogspot.gr/2012/09/12_3.html?spref=fb

ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΤΑ ΝΕΦΡΑ ΣΟΥ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ 1/2 ΕΥΡΩ..

Περνούν τα χρόνια και τα νεφρά μας φιλτράρουνε το αίμα αφαιρώντας άλατα,δηλητήρια και κάθε τι ανεπιθύμητο , που μπαίνει στο σώμα μας.

Με την πάροδο του χρόνου τα άλατα συσσωρεύονται και αυτό απαιτεί
θεραπευτική αγωγή καθαρισμού.

                                                     Πως γίνεται αυτό ;

Είναι πολύ εύκολο. Πρώτα πάρε ένα μάτσο μαϊντανό και πλύνε το  για να καθαρίσει.

 Ύστερα ψιλόκοψέ το και βάλτο σε μια κατσαρόλα, ρίξε καθαρό νερό, βράσε το για ένα δεκάλεπτο, άφησέ το να κρυώσει κατόπιν φιλτράρισέτο ,  άδειασέ το σε ένα καθαρό μπουκάλι και βάλε το μέσα στο ψυγείο να κρυώσει.

Πίνε ένα ποτήρι την ημέρα και θα διαπιστώσεις πως όλα τα άλατα και
άλλα δηλητήρια να φεύγουν από τα νεφρά σου.

Επίσης θα νοιώσεις την διαφορά που ποτέ πριν δεν είχες νοιώσει.

Ο μαϊντανός είναι γνωστός σαν το καλύτερο καθαρτικό για τα νεφρά και
είναι φυσικό.

AΠO ΚΥΡΙΑ ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ ΜΠΑΛΤΑΡΕΤΣΟΥ  ΙΑΤΡΟ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟ, Δ/ΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΓΕΙΑΣ Ν. ΤΗΝΟΥ - ΚΥΚΛΑΔΩΝ.

 http://asimpiestos.blogspot.com/

http://afipnisoy.blogspot.com/ 
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Φτηνή οικολογική θέρμανση

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=300285686745475&set=a.295340943906616.68130.264580240316020&type=1&theater

 

Φτηνή οικολογική θέρμανση με ενεργειακά τζάκια 

Ένας εναλλακτικός τρόπος θέρμανσης, πέρα από την δαπανηρή και αντιοικολογική καύση πετρελαίου, είναι η χρήση τζακιού. Το τζάκι καταρχήν θεωρείτε οικολογικό μέσω, διότι καίει ανανεώσιμα καύσιμα (τα ξύλα).

Τα περισσότερα τζάκια που υπάρχουν σήμερα στα σπίτια εξυπηρετούν διακοσμητικούς κυρίως λόγους, όμως αυτό μπορεί εύκολα να αλλάξει, σε βαθμό που το τζάκι να θεωρείτε η βασική πηγή θέρμανσης του σπιτιού!

Η εξωτερική κύρια διαφορά ενός παραδοσιακού τζακιού και ενός ενεργειακού είναι πως η εστία κλείνει με γυάλινο πορτάκι. Εκεί βρίσκεται και η μεγάλη διαφορά στην απόδοση. Κλείνοντας την εστία, πλέον, γίνεται έλεγχος του ποσοστού οξυγόνου που διοχετεύεται στην φλόγα με αποτέλεσμα την ποιοτικότερη καύση και τις μικρότερες απώλειες θέρμανσης από την καμινάδα. Με ένα ενεργειακό τζάκι επιτυγχάνεται καλύτερη απόδοση του καυσίμου (ξύλα) πάνω από 70%.

Θα ήθελα από προσωπική πείρα να σας μεταφέρω ένα παράδειγμα στην οικονομία στα ξύλα που επιτυγχάνεται: με 6-7 κούτσουρα (του ¼ ενός κορμού) πετυχαίνεται 24ώρη καύση και απόδοση θέρμανσης μέσα σε 30 λεπτά, που δεν περιορίζεται μόνο τριγύρω από το τζάκι. Και αυτό το παράδειγμα, στηρίζεται σε ένα από τα φτηνότερα ενεργειακά τζάκια της αγοράς.

Τα ενεργειακά τζάκια πέρα από την υψηλή απόδοση έχουν και ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Είναι απόλυτα ασφαλή. Με την γυάλινη πόρτα που διαθέτουν (ακριβότερα μοντέλα διαθέτουν και επιπλέον μαντεμένια πόρτα) μπορούν να λειτουργούν χωρίς την επίβλεψη σας, ενώ με τον μεγάλο χρόνο που κρατά η καύση ενός κούτσουρου δεν ανησυχείτε για σύντομη ανατροφοδοσία (όποτε μπορείτε να το ανάβεται και να πηγαίνετε ήσυχοι για ψώνια στο supermarket).

Φυσικά, τα ενεργειακά τζάκια μπορούν να λειτουργήσουν και χωρίς το γυάλινο πορτάκι όπως τα παραδοσιακά, αλλά σε αυτή την περίπτωση ακόμα καλύτερη απόλαυση της φλόγας αλλά έχουν και την ίδια απόδοση με τα παραδοσιακά. Επίσης, υπάρχουν μοντέλα ενεργειακών τζακιών που προσαρμόζονται στα παραδοσιακά ώστε να κάνετε χρήση της υπάρχουσας υποδομής του σπιτιού. Ένα ακόμα θετικό, είναι πως λόγο της ποιοτικότερης καύσης, η κάπνα από την καμινάδα είναι λιγότερο έντονη (και λιγότερο ενοχλητική για τους γείτονες).

Υπάρχουν διάφορες τεχνολογίες ενεργειακών τζακιών, η πιο απλή είναι η εστία που διαθέτει έναν αεροθάλαμο τριγύρω της (ώστε να ζεσταίνει καθαρό αέρα) και τον οποίο διοχετεύει με ανεμιστήρες πίσω στον χώρο (οι τιμές της εστίας ξεκινούν από 1000 ευρώ περίπου) και φτάνουν σε μοντέλα που λειτουργούν σαν λέβητες, κλείνουν αεροστεγώς, κάνουν μετάκαυση των καυσαερίων και διαθέτουν μέχρι και τηλεκοντρόλ!

Φωτογραφία από: Κάλφας Τζάκι - Πέτρα

safeworld.wordpress.com
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Γεωτρόπιο 11 - Πολύχαιτοι

     

τεύχος 77

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Σουφλέ Kαταϊφι

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=301875333253177&set=a.289322007841843.65962.264580240316020&type=1&theater

Σουφλέ Kαταϊφι Βορειοελλαδίτικο

Μια χορταστική και μερακλίδικη πίτα - καταίφι, από τη Β. Ελλάδα

1 κουτί (500 γρ) "φύλλο καταίφι"

170 γρ εμένταλ

170 γρ κασέρι

170 γρ κεφαλογραβιέρα

170 γρ ζαμπόν

150 γρ μανιτάρια σε φέτες

1 φλιτζάνι βούτυρο λιωμένο

2 φλιτζάνια φρέσκο γάλα

2 φλιτζάνια κρέμα γάλακτος

7 αυγά

πιπέρι

Απλώστε το καταϊφι στο τραπέζι της κουζίνας και κόψτε σε λωρίδες μήκους 10 εκ και πλάτους 20 εκ, έτσι ώστε να έχουμε λωρίδες μεγέθους 10 εκ x 20 εκ.

Ρίξτε τα μανιτάρια σε ένα μπολ με 3 αυγά, τυριά τριμμένα, ψιλοκομμένο ζαμπόν και 1 φλιτζάνι κρέμα γάλακτος και ανακατέψτε.

Βουτυρώστε καλά μια λωρίδα καταϊφι. Βάλτε 2 κουταλιές γέμισης κατά μήκος της λωρίδας της στενής πλευράς και τυλίξτε σε ρολό το καταϊφι. Επαναλάβετε το ίδιο και με τις υπόλοιπες λωρίδες καταϊφιού. Βουτυρώστε καλά την επιφάνεια.

Βάλτε τα ρολάκια το ένα δίπλα στο άλλο σε βουτυρωμένο πυρέξ. Χτυπήστε 4 αυγά, το γάλα και 1 φλιτζάνι κρεμά γάλακτος και περιχύστε το καταϊφι. Αφήστε το 1 ώρα να φουσκώσει.

Ψήστε το σε προθερμασμένο φούρνο στους 180°C για 1 ώρα.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

ΠΦΠΟ-ΠΣΕΖΣ

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=302071723233538&set=a.295339900573387.68128.264580240316020&type=1&theater 

ΠΦΠΟ-ΠΣΕΖΣ

Να απαγορευτεί η πώληση ζώων από pet shops στην χώρα μας

Κύριοι, εδώ και αρκετά χρόνια πάγιο αίτημα φιλοζωικών οργανώσεων, τόσο σε διεθνές όσο και σε εθνικό επίπεδο, αποτελεί η απαγόρευση του εμπορίου ζώων που διεξάγεται κυρίως από τα καταστήματα πώλησης και εμπορίας ζώων, τα λεγόμενα pet shops.

Δυστυχώς, ο «ώδινεν όρος, έτεκεν μυν» πρόσφατος νόμος περί κατοικιδίων, παρά τις επίπονες και συστηματικές μας προσπάθειες, αδιαφόρησε παντελώς για το θέμα αυτό και έτσι βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στη δυσάρεστη θέση να διεκδικούμε τα αυτονόητα.

Πρόσφατα πληροφορηθήκαμε από την οργάνωση P.E.T.A. (People for the Ethical Treatment of Animals), μία από τις μεγαλύτερες φιλοζωικές οργανώσεις της Αμερικής, ότι στην πολιτεία του Λος Άντζελες, απαγορεύτηκε από τις 21 Αυγούστου 2012 η πώληση ζώων όχι μόνο από τα καταστήματα αλλά και από τους επίσημους εκτροφείς.

Οι ιθύνοντες, αποδεχόμενοι το τεράστιο πρόβλημα εγκατάλειψης ζώων στα καταφύγια που οδηγεί στις μαζικές «ευθανασίες», έγειραν ζητήματα ηθικής, ήτοι θεώρησαν το εμπόριο ζώων ανήθικο και η οριστική απαγόρευσή του έγινε νόμος της πολιτείας. Αυτό είναι ένα λαμπρό παράδειγμα συσχέτισης του δικαίου με την ηθική, κάτι που δυστυχώς δεν υφίσταται στο βαθμό που θα όφειλε στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες οι οποίες ανακήρυξαν ως υπέρτατη αξία τους το χρήμα εις βάρος ανθρωπιστικών και κοινωνικών αξιών.

Επίσης, υπενθυμίζουμε ότι η Αυστρία πρώτη στην Ε.Ε. απαγόρευσε την πώληση ζώων, από την 1η Ιανουαρίου 2005, εγείροντας πάλι ζητήματα ηθικής και εκτιμώντας ορθά ότι η απαγόρευση αποτρέπει την αυθόρμητη αγορά ζώου που θα έχει ως συνέπεια αργότερα την εγκατάλειψή του.

Στη χώρα μας η κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ από αυτήν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η μόνη διαφορά πιθανόν είναι ότι οι ιδιοκτήτες ζώων συντροφιάς δεν τα εγκαταλείπουν στα υπερπλήρη καταφύγια αλλά στο δρόμο. Τις συνέπειες τις γνωρίζουμε όλοι μας: κακοποιήσεις, δολοφονίες, ατυχήματα. Μία από τις βασικότερες αιτίες αυτής της ζοφερής εικόνας είναι: αυτή καθ’ εαυτή η φύση του εμπορίου που αντιμετωπίζει νοήμονα και συναισθανόμενα όντα ως αντικείμενα, η ασυδοσία των εμπόρων, η αναλγησία της πολιτείας που τους παρέχει όλα τα εχέγγυα να ενεργούν ανεξέλεγκτα, και τέλος η άγνοια του καταναλωτικού κοινού που αγοράζει ζώα σαν να αγοράζει αναλώσιμα πολλές φορές «μιας χρήσης».

Το εμπόριο των ζώων - ευθύνη της πολιτείας όσον αφορά τη νομιμότητά του - είναι ο κύριος υπαίτιος για τα εξής απεχθή φαινόμενα:

► της ανείπωτης και ατέρμονης δυστυχίας που βιώνουν τα ζώα στα κλουβιά και του πρόωρου θανάτου τους λόγω αυτού (αυτό ισχύει ακόμα και για τα ψάρια στα ενυδρεία),

► των υπερπλήρων καταφυγίων και κυνοκομίων όπου ορδές αδέσποτων λαχταρούν επί ματαίω την ελευθερία τους,

► των συχνών κακοποιήσεων στις οποίες πέφτουν θύματα,

► της εγκατάλειψής τους στη φύση όπου δεν υπάρχει δυνατότητα επιβίωσης, ιδίως όταν πρόκειται για μη ενδημικά είδη.

Η ανάγκη της ελευθερίας είναι πρόδηλη σε όλα τα είδη. Ένα ζώο θα έκανε ό,τι μπορούσε για να υπερασπιστεί την ελευθερία του και το ότι υποφέρει από την έλλειψη ελευθερίας μπορούμε να το συμπεράνουμε από την αφύσικη συμπεριφορά που αυτό εκδηλώνει μέσα στο κλουβί ή τη γυάλα (διαρκές γαύγισμα, υπερκινητικότητα, στερεοτυπική συμπεριφορά κ.λπ).

Το βασικότερο ίσως μαρτύριο στο οποίο τα υποβάλλουμε είναι εκείνο της αποστέρησης των κατάλληλων ερεθισμάτων για την ανάπτυξή τους. Πειράματα με αρουραίους κατέδειξαν ότι σε ένα φυσικό περιβάλλον πλούσιο σε ερεθίσματα τα ζώα ζούσαν έως τα γηρατειά τους και ότι ο εγκέφαλός τους αυξανόταν σε μέγεθος, λόγω της δημιουργίας ολόκληρων δασών από νέες συνδέσεις ανάμεσα στα νευρικά κύτταρα. Αντίθετα, οι αρουραίοι που ζούσαν στα γυμνά κλουβιά αδρανούσαν και πέθαιναν σε νεαρότερη ηλικία, ο δε εγκέφαλός τους είχε λιγότερες κυτταρικές συνδέσεις. Όσο πιο πολύ οι αρουραίοι αλληλεπιδρούσαν σωματικά με το περιβάλλον τους, τόσο πιο πολύ αυτό τους τροφοδοτούσε με περισσότερα ερεθίσματα που είχαν ως αποτέλεσμα την εγκεφαλική τους ανάπτυξη. Εν ολίγοις, το κλουβί και η γυάλα είναι το πλέον ακατάλληλο περιβάλλον για την ανατροφοδότηση που προέρχεται από την αυθόρμητη και εκφραστική ικανότητα του οργανισμού όταν αυτός βρίσκεται σε διαρκή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του.

Στη φύση η ελευθερία είναι προφανής και δεδομένη. Στέρηση της ελευθερίας συμβαίνει για σύντομο χρονικό διάστημα και μόνο για λόγους επιβίωσης. Στην ανθρώπινη κοινωνία στα κλουβιά κλείνουμε μόνο τους εγκληματίες και τους παραβάτες και η στέρηση της ελευθερίας αποτελεί μια μορφή αντιμετώπισης του εγκλήματος.

Μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της φυλακής το άτομο εκδηλώνει σωματική αυτό -εγκατάλειψη, πρώιμο γήρας, συναισθηματική αδιαφορία, έντονη ευερεθιστότητα, απάθεια, πλήξη, και απελπισία, κατάθλιψη, ψύχωση, αγχώδεις διαταραχές, κ.λπ. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για ένα οποιοδήποτε άλλο πλάσμα που γεννιέται για να ζήσει ελεύθερο;

Θεωρούμε ότι οι μικροί χώροι διατήρησης των ζώων, απότοκα της άγνοιας για τις βιολογικές ανάγκες των ειδών, σε καμία περίπτωση δεν εξασφαλίζουν την ευζωία τους, εφόσον σε αυτούς τα ζώα:

► ΔΕΝ βιώνουν σε κατάλληλο φυσικό περιβάλλον ή στο φυσικό τους χώρο,

► ΔΕΝ αναπαράγονται σύμφωνα με τους φυσικούς τους νόμους,

► ΔΕΝ έχουν τη στοιχειώδη ελευθερία κίνησης και έκφρασης υγιούς συμπεριφοράς,

► ΔΕΝ ζουν σύμφωνα με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος τους.

Αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:

Τα πουλιά – σύμβολα της ελευθερίας - από μια εναέρια έκταση 100.000 κυβικών αέρα όπου μπορούν να πετάξουν, καταλήγουν να περιορίζονται σε ένα κλουβί 100.000 φορές μικρότερο από αυτή. Στη φυσική τους κατάσταση δεν είναι ποτέ μόνα τους και, όταν αποχωρίζονται από το σμήνος τους, καλούν σπαραχτικά τους συντρόφους τους. Εμείς τα αιχμαλωτίζουμε γι’ αυτό ακριβώς το σπαραχτικό «τραγούδι». Τα περισσότερα είδη πουλιών ζευγαρώνουν με το ταίρι τους δια βίου.

Τα κουνέλια στη φυσική τους κατάσταση είναι πολύ κοινωνικά ζώα και τους αρέσει να σκάβουν λαγούμια για να αισθάνονται ασφαλή. Το φυσικό τους ενδιαίτημα είναι όλη η γη παντού όπου υπάρχει πράσινο. Εκεί χτίζουν τις φωλιές τους και ψάχνουν οτιδήποτε είναι νόστιμο και απαραίτητο για να ζήσουν. Μέσα στο κλουβί όμως περνούν μια εξαθλιωμένη ζωή που δεν τους επιτρέπει να εκδηλώσουν καμία απολύτως φυσική συμπεριφορά.

Τα ψάρια συχνά διατηρούνται σε ακατάλληλες συνθήκες. Ως εκ τούτου ζουν σύντομες ζωές και δεν αναπαράγονται. Άπειροι χομπίστες συχνά παραμελούν τη φροντίδα τους, ή διατηρούν πάρα πολλά ψάρια σε ένα ενυδρείο, ή προσθέτουν καινούργια ψάρια πολύ γρήγορα σε ένα «ανώριμο» ενυδρείο με αποτέλεσμα πολλά ψάρια να πεθαίνουν πρόωρα. Αντί να κολυμπούν ελεύθερα στις ανοιχτές θάλασσες, τις λίμνες ή τα ποτάμια, περιορίζονται να διαγράφουν μονότονα κύκλους σε λίγα κυβικά εκατοστά νερού που συχνά είναι και βρώμικο.

Τα μικρά ζώα, όπως ποντίκια, χάμστερ, γερβίλοι, αρουραίοι συνωστίζονται συχνά μαζικά σε μικρά και βρώμικα κλουβιά.

Τα ζώα που πωλούνται στα καταστήματα εκτρέφονται σε εγκαταστάσεις μαζικής αναπαραγωγής, όπου στερούνται κοινωνικοποίησης, άσκησης και στοιχειώδους κτηνιατρικής περίθαλψης. Ήδη, τον τελευταίο καιρό οι εικόνες που μας έρχονται διαρκώς από παράνομα εκτροφεία με ζώα σκελετωμένα, νευρωτικά, δυστυχισμένα, είναι τουλάχιστον σοκαριστικές. Για τα εκτροφεία όμως θα αναφερθούμε σε ξεχωριστή επιστολή.

Οι συνθήκες σε πολλά καταστήματα κατοικίδιων ζώων είναι ανεπαρκείς στην καλύτερη περίπτωση και κακοποιητικές στη χειρότερη. Τα κουτάβια που πρέπει να ασκούνται για τη δόμηση των οστών και των μυών τους και να κοινωνικοποιούνται για την ψυχική τους υγεία, περνούν μήνες σε γυάλες με μεγάλο κόστος στην ψυχοσωματική τους υγεία. Όσα δε δεν καταφέρνουν να υιοθετηθούν, καταλήγουν στο δρόμο, σε καταφύγιο, ή οδηγούνται στην «ευθανασία».

Στις περισσότερες από τις εγκαταστάσεις αναπαραγωγής και πώλησης, η άγνοια των πραγματικών αναγκών των ζώων, η ανεπάρκεια και ακαταλληλότητα των χώρων, οι λανθασμένοι τρόποι διαχείρισης, η έλλειψη κτηνιατρικής περίθαλψης, αλλά και η ανεύθυνη συμπεριφορά των ιδιοκτητών προκαλούν προβλήματα που σχετίζονται με την κακή υγεία των ζώων, την εκδήλωση μη φυσιολογικής συμπεριφοράς τους, τη σωματική και ψυχική κακοποίησή τους, και τέλος την εγκατάλειψή τους.

Ως επίλογο σας επισημαίνουμε τα εξής:

Η σχέση του ανθρώπου με τα ζώα σε κοινωνικό επίπεδο είναι δείκτης του πολιτισμού μιας χώρας, ενώ σε ατομικό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το εμπόριο των ζώων και η αποστέρηση της ελευθερίας τους με όλες τις αναφερθείσες επιπτώσεις συνιστά ηθικό υποβιβασμό του δικού μας είδους.

Το αίτημα της κατάργησης του εμπορίου των ζώων είναι καθόλα εφικτό και υλοποιήσημο, καθώς υπάρχει τετελεσμένο γεγονός σε χώρα πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Αυστρία. Επομένως, δεν υπάρχουν πρακτικά εμπόδια στην εφαρμογή μιας τέτοιας απαγόρευσης αλλά είναι καθαρά θέμα δικής σας βούλησης.

Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει «κεντρικό» κανονισμό για τα ζώα και οι νόμοι για την προστασία τους παραμένουν στην αποκλειστική ευθύνη των κρατών μελών.

Εν κατακλείδι, θεωρούμε ότι το εμπόριο ζώων εγείρει πράγματι ζητήματα Ηθικής και το Δίκαιο δεν μπορεί να είναι αδιάφορο απέναντι στις συλλογικές αξίες μιας κοινωνίας, τη λεγόμενη «κοινωνική ηθική».

Πώς δικαιολογείτε το γεγονός ότι καταδικάζετε συναισθανόμενα και νοήμονα όντα να ζουν απομονωμένα από το φυσικό τους περιβάλλον σε ένα κλουβί ή μια γυάλα με αποκλειστικό γνώμονα την παραγωγή κέρδους για κάποιους, ενώ για κάποιους άλλους την «ψυχαγωγία»; Και πώς εξηγείτε ότι ενώ πρέπει να δικαιολογήσουμε ηθικά την πράξη περιορισμού της ελευθερίας για κάποιον συνάνθρωπό μας, δεν κάνουμε το ίδιο όταν πρόκειται για τον περιορισμό της ελευθερίας ενός άλλου είδους;

Έπειτα από όλα τα ανωτέρω, παρακαλούμε για την άμεση και οριστική απαγόρευση της πώλησης ζώων τόσο από καταστήματα πώλησης όσο και από ιδιώτες καθώς και την επιβολή αυστηρών ποινών και προστίμων σε περιπτώσεις καταστρατήγησης του νόμου, όπως έγινε και στην προαναφερομένη πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών όπου το ύψος του προστίμου καθορίστηκε στα χίλια δολάρια για κάθε ζώο!

Ο κύκλος της ασυδοσίας, δηλαδή «βιτρίνα – αγορά – εγκατάλειψη – θάνατος» πρέπει να σπάσει.

Την επιστολή αυτή έστειλαν οι Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία και Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Ζωοφιλικών Σωματείων στο αρμόδιο Υπουργείο!

adespoto.gr
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΧΑΝΣ της Μαρίας Πάλλα *

πηγή http://www.onestory.gr/post/31107798105

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΧΑΝΣ

της Μαρίας Πάλλα *

Σ’ ἕνα ἐμπορικὸ κέντρο πολυώροφο καὶ πολυτελέστατο, ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἐμεῖς βλέπουμε στὸν κινηματογράφο· ὅσους ὀρόφους εἶχε πάνω ἀπὸ τὴ γῆ ἄλλους τόσους εἶχε ὑπογείως, μὲ ἀνελκυστῆρες ποὺ σ’ ἀνέβαζαν ἢ σὲ κατέβαζαν ἑκατό μέτρα σὲ τριάντα δευτερόλεπτα, ἀλλὰ καὶ ἠλεκτρικὲς κλίμακες σὲ λειτουργία ὑπῆρχαν-δὲν-ὑπῆρχαν ἀνερχόμενοι ἢ κατερχόμενοι. Σαράντα εἴσοδοι / εξοδοι στὴν περιφέρεια τοῦ ἰσογείου νὰ μπεῖς νὰ βγεῖς. Ἐκεῖ κλείνονταν τὰ ραντεβοὺ μπροστὰ στὸ τεραστίων διαστάσεων ἅγαλμα κάποιου ποὺ ἔμοιαζε μὲ λουθηρανὸ μοναχό, βαστοῦσε στὸ χέρι ἕνα ἀνοιχτὸ βιβλίο, κάτι σὰν Ἁγία Γραφή, μπορεῖ νὰ ἦταν κι ὁ Μαρτίνος Λούθηρος αὐτοπροσώπως, δηλαδὴ ὁ ἀνδριάς του, ἐννοεῖται. 

Αὐτό τὸ ἰσόγειο ἦταν μεγάλο ἴσαμε τέσσερις πλατεῖες, πνιγμένο στὸ πράσινο καὶ στοὺς καθρέπτες ποὺ τὸ πολλαπλασίαζαν, ἂν ἐρχόταν κάποιος ἀπὸ κανένα χωριὸ τῆς Λήμνου θὰ ἔλεγε Πώ, πώ, ὡσεὶ ἐπαρχιώτης στὴν Ὁμόνοια /μές στὸ ψιλόβροχο /ἀρχὲς τοῦ Μάη [1], ἴσως ὅμως καὶ νὰ μὴ τὸ καταλάβαινε ὅλο αὐτό καὶ νὰ παραξενευόταν, “Ποῦ πῆγε τὸ μέτρο καὶ ποῦ ἡ ἁρμονία”, καὶ δίκιο θὰ εἶχε ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ αὐτά τὰ δημιουργήματα εἶναι τὸ σημερινὸ μπαρόκ, σημεῖα τῶν καιρῶν, πᾶς κοντὰ ἢ μπαίνεις μέσα κι αἰσθάνεσαι τὸ ἀπόλυτο τίποτα, σκουλήκι, μυρμήγκι, κάμπια, ζουζούνι, κατσαρίδα, ποντικοουρά, ὁτιδήποτε τσαλαπατᾶμε καὶ τὸ λιώνουμε, λιγότερο ἀπὸ σιχασιά, μᾶλλον ἐπειδὴ δὲν τὸ ἀντιλαμβανόμαστε.

Μπῆκα λοιπὸν καὶ πῆρα μιά ἀπὸ τὶς ἠλεκτρικὲς ποὺ θὰ μὲ ἀνέβαζαν στὸν τέταρτο ὄροφο, στὴν πτέρυγα μὲ τὰ διαμερίσματα, κοιτάζοντας συγκεκριμένα τὶς κάτασπρες μαρμάρινες σκάλες ποὺ ἄστραφταν παράλληλα πρὸς τὶς ἐξ ἀλουμινίου τῆς κύριας χρήσης, ἀναγκαῖες μόνο γιὰ τὶς περιπτώσεις προσωρινῆς βλάβης, μὲ τὴ σκέψη ὅτι θὰ μποροῦσαν νὰ εἶχαν δαπανηθεῖ λιγότερα λεφτά· καὶ τί τὸ θέλανε τὸ πανάκριβο μάρμαρο, ἀφοῦ ἡ πραγματική χρήση τους ἀκυροῦτο ἐκ τῶν πραγμάτων, ποτέ δὲν ἔχει διακοπὴ ρεύματος ἐδῶ πέρα, διαποροῦσα. Σὲ κάθε ὄροφο ποὺ ἄλλαζα ἐσκαλατόρ, ἄλλο ντεκόρ, μὲ τὸ φυσικὸ περιβάλλον ἀπὸ φυτὰ καὶ δέντρα πάντοτε κυρίαρχο, πρὸ παντὸς τὸ πράσινο, πληθωρισμὸς πρασίνου, εἶναι βέβαιο ὅτι οἱ φροντιστὲς κήπων βρίσκουν τὸν παράδεισό τους ἐδῶ, μόνιμη δουλειά, αὐτούς δὲν θὰ τοὺς χτυπήσει ἀνεργία ποτέ.

Βγῆκα ἀπὸ τοὺς ἠλεκτρικοὺς ἀναβατῆρες στὸν προορισμό μου, ξανακοίταξα ὁδὸ καὶ ἀριθμὸ στὴν κάρτα ποὺ κρατοῦσα, περπάτησα σὲ διαδρόμους οἰονεὶ ὁδοὺς κι ἔστριψα ἀρκετὲς φορὲς χωρὶς φόβο ὅτι μπορεῖ νὰ χαθῶ, Ὅλες οἱ σκάλες κατεβάζουν στὸ ἰσόγειο, σκέφτηκα. Ἔφτασα μπροστὰ στὴν πόρτα μὲ τὸν ἀριθμὸ τοῦ διαμερίσματος ὅπου μὲ περίμεναν καί, πρὶν χτυπήσω τὸ κουδούνι, ἐπιβεβαίωσα τὸ ὄνομα καὶ κοίταξα τὸ ρολόι μου. Οἱ Γερμανοὶ νευριάζουν ἂν δὲν εἶσαι στὴν ὥρα σου, μοῦ πέρασε ἡ σκέψη, τὸ ἴδιο κι οἱ Ἐγγλέζοι, οἱ Γάλλοι, οἱ Ὁλλανδοὶ καὶ πάει λέγοντας. Ἐμεῖς μονάχα ἄλλη ὥρα συμφωνοῦμε κι ἄλλη ὥρα συναντιόμαστε. Εἶναι ἔτσι, ἢ μήπως εἶν’ ἕνας ἀπὸ τοὺς μύθους κι αὐτός; Ἐγώ, πάντως, στὰ φιλικὰ ραντεβού μου δὲν ἀργῶ. Ὄχι μόνο δὲν ἀργῶ, ἀλλὰ εἶμαι ἐκεῖ πάντα ἕνα δεκάλεπτο νωρίτερα, γιὰ πᾶν ἐνδεχόμενο. Ἀναφέρομαι στὰ κοινωνικὰ καὶ τὰ φιλικά, ἐφόσον στὰ ἐπαγγελματικὰ δὲν διανοεῖται βέβαια κανείς ν’ ἀργήσει. Ἀλλὰ καὶ δὲν μοῦ ἔτυχε νὰ δῶ κανέναν νὰ ἀργεῖ σὲ κηδεία, ὥστε νὰ τὴ χάσει.

Ἀφοῦ ἄναψε τὸ προβολάκι προκειμένου νὰ με φωτογραφίσουν καὶ νὰ ἀποτυπωθῶ, πέρασαν καὶ τὰ δευτερόλεπτα ποὺ χρειάστηκαν γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν ἀπὸ τὴν ὀθόνη τους ὅτι ἤμουν αὐτός ποὺ περίμεναν, ἄλλωστε τοὺς εἶχε εἰδοποιήσει ὁ φρουρὸς ἀπὸ τὸν τομέα τῶν κατοικιῶν τοῦ ἐμπορικοῦ κέντρου – πέρασα ἀπὸ ἔλεγχο πρὶν διαβῶ τὴν εἴσοδό του –, ἄνοιξε ἡ πόρτα καὶ μὲ ὑποδέχτηκε ὁ ἰδιοκτήτης, ὁ κύριος Χάνς. Πολὺ ἡλικιωμένος, παραπίσω στεκόταν ἡ σύντροφός του, μιὰ γλυκύτατη γυναικούλα μὲ λευκόφαια χαίτη μαζεμένη σὲ κότσο, μπορεῖ καὶ νὰ πῆγε νὰ χαμογελάσει καθὼς μοῦ ἔδινε τὸ χέρι, ἤ ἔτσι μοῦ φάνηκε. Δὲν ξέρω γιατί, ἀκόμα καὶ τώρα, μοῦ θυμίζει ἔντονα τὴ Ρόζα Λούξεμπουργκ ὅταν τὴ σκέφτομαι. Ἀντίθεση κι αὐτή!…Ἐκείνη τὴ στιγμὴ εἶδα ὅτι τῆς ἔμοιαζε, μοῦ θύμισε τὰ φοιτητικὰ χρόνια μου, πῆγα νὰ ξεβολευτῶ ἐξαιτίας τῆς ἀμηχανίας ποὺ μοῦ προκάλεσε τὸ ἐρευνητικὸ ἕως ἀνακριτικὸ βλέμμα τοῦ κυρίου Χὰνς καὶ προτίμησα νὰ σκέφτομαι τὴν ὁμοιότητα τῆς κυριούλας ποὺ εἶχα μπροστά μου μὲ τὴ νέα, ἀκμαία κι ἀδικοχαμένη Ρόζα. Ἂν προλάβαινε νὰ γεράσει, αὐτήν τὴν ὄψη θὰ εἶχε, ἐξάπαντος αὐτήν. Ἀργότερα μοῦ ἐξήγησε – κι ἐγώ σκεφτόμουν ὅτι ναί, αὐτήν τὴν χροιὰ θὰ εἶχε ἡ φωνὴ τῆς Ρόζας, ἀναμφίβολα, μὰ τί μ’ ἔπιασε,… 
Καὶ προσπαθοῦσα νὰ συγκεντρωθῶ στὰ λεγόμενα – ὅτι στάθηκε δύσκολο νὰ βρεῖ δικηγόρο ποὺ νὰ μιλάει γερμανικά, τὸ βρῆκα παράξενο, ὅλοι ἐδῶ πέρα μιλᾶνε ξένες γλῶσσες, ἐκτὸς ἀπὸ μένα τὸν ἴδιο ἤξερα τουλάχιστον ἄλλους τρεῖς συναδέλφους ποὺ μιλοῦσαν τὰ γερμανικὰ καλύτερα ἀπὸ τὴν ἀφεντιά μου, αὐτό ἦταν σίγουρο, κι ἄμα ἤθελαν, δὲν ὑπῆρχε πρόβλημα νὰ ἀποχωρήσω καὶ νὰ τοὺς ἐξυπηρετήσω στέλλοντάς τους ἕναν φίλο, ἐπίσης δικηγόρο, ἐκεῖνος μιλοῦσε ἄπταιστα γερμανικά. Ὄχι, εἶπαν ταυτόχρονα, μιά καὶ πῆγα, θὰ ἀναλάμβανα τὴν ὑπόθεσή τους, τελείωσε, καὶ τὰ γερμανικά μου τὰ ἐνέκριναν.

Παραμέρισαν καὶ μπῆκα στὸ ἄδειο διαμέρισμα, ζήτησαν συγγνώμη ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ μοῦ προσφέρουν κάθισμα, ἀπάντησα δὲν πειράζει, ἂν ἦταν δυνατὸν νὰ χρησιμοποιήσουμε τὸν πάγκο τῆς κουζίνας ἴσως, γιὰ ν’ ἀκουμπήσω τὸν χαρτοφύλακά μου καὶ νὰ τὸν ἀνοίξω, νὰ σημειώσω τ’ ἀπαραίτητα, νὰ βγάλω φωτογραφίες.

Στὸ διαμέρισμα δὲν κρυβόταν ἡ προσεγμένη κατασκευὴ παρά τὶς φθορές, ποὺ μὲ τὴν πρώτη ματιὰ ἀξιολογοῦνταν ἄνευ ἰδιαίτερης σοβαρότητας, τουλάχιστον γιὰ τὰ δικά μου μέτρα, ἂν ἐξαιροῦσες τὴ μοκέτα, ποὺ ἦταν κατεστραμμένη κι ἔπρεπε ὁπωσδήποτε ν’ ἀλλαχθεῖ, ἂν ἤθελαν νὰ τὸ ξανανοικιάσουν. Τοὺς τὸ εἶπα, ὅσο γιὰ τὶς ἄλλες ζημιὲς δὲν ἄξιζε νὰ τὸ συζητᾶμε· δὲ συμφώνησαν, ἔπρεπε νὰ περαστεῖ καινούρια ταπετσαρία στοὺς τοίχους, τὰ παιδιὰ τῶν τελευταίων ἐνοικιαστῶν γέμισαν τοὺς τοίχους τῶν δωματίων μολυβιὲς καὶ ζωγραφιές, μουτζοῦρες δηλαδή, κάτι πόμολα εἶχαν χαλαρώσει, θὰ χρειαζόταν ν’ ἀλλαχθοῦν ὅλα, τὰ μπάνια ἦταν βρώμικα, ἔπρεπε νὰ πληρώσουν εἰδικὸ συνεργεῖο καθαρισμοῦ, βρύσες ἔσταζαν, ἕνας ραγισμένος ὑαλοπίνακας, κι αὐτοὶ ἦσαν διπλοὶ καὶ τὰ λοιπά, καὶ γιατί νὰ ἐμπιστευθοῦν αὐτούς τοὺς νοικάρηδες, τώρα θὰ ἐμπλακοῦν μὲ τὴ δικαιοσύνη, ὄχι, δὲν ἐπιστρέφουν τὴν ἐγγύηση, ἡ δαπάνη ποὺ θὰ ὑποστοῦν τὴν ὑπερβαίνει, βάλθηκαν νὰ ρωτᾶνε πόσος καιρὸς θὰ ἀπαιτηθεῖ μέχρι νὰ λήξει ἡ ὑπόθεση αὐτή. Εἶπα πὼς θὰ ἔπρεπε νὰ λάβουν ὑπ’ ὄψη τους τὰ δεδομένα· ἔχοντας κατὰ νοῦ τοὺς ἑλληνικοὺς νόμους, ἕνα ποσοστὸ φθορᾶς ἀπὸ τὴ χρήση θεωρεῖται προβλεπόμενο, τὰ ἔξοδα τῆς μοκέτας θὰ τὰ κατακρατοῦσαν ἀπὸ τὰ χρήματα τῆς ἐγγύησης, ἂν βέβαια ἦταν καινούρια καὶ ἄθικτη τὸν καιρὸ ποὺ νοίκιασαν τὸ σπίτι οἱ στερνοὶ μισθωτές, ἂν δὲν τὴν εἶχαν κιόλας φθείρει οἱ πρὶν ἀπὸ αὐτούς, κι ἐν πάσῃ περιπτώσει ὅταν νοικιάζεις ἕνα σπίτι ὀφείλεις νὰ γνωρίζεις ὅτι θὰ καταβάλεις καὶ κάποια ἔξτρα χρήματα ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς φόρους, κι ὅτι δὲν θὰ συσσωρεύεις μόνο τὰ ἐνοίκια. Ἀλλὰ κι ὁ μισθωτὴς ἀπὸ τὴν πλευρά του νὰ ξέρει ὅτι ὑποχρεοῦται ν’ ἀποκαταστήσει τὴν ὁποιαδήποτε ζημιὰ προκληθεῖ ἀπὸ ἀμέλεια ἢ ἀδιαφορία δική του – ἀναμφίβολα τὸ κατανοεῖ.

Δὲν ξέρω ἂν τοὺς ἔπεισα. Μοῦ ζήτησαν μερικὲς μέρες γιὰ νὰ σκεφθοῦν καὶ νὰ ἀποφασίσουν. Στὸ μεταξὺ μπῆκα σὲ ὅλους τοὺς χώρους ἀκολουθούμενος ἀπὸ τὸ γηραιὸ ζευγάρι. Τὸ λιμπίστηκα τὸ διαμέρισμα. Κάθε δωμάτιο ἔβγαζε σὲ βεράντα μὲ εἰδικὸ φαρδὺ χῶρο γιὰ βλάστηση, ὅλα τους ἀναπτύσσονταν γύρω ἀπὸ ἕνα κεντρικὸ θερμοκήπιο, μιὰ εὐρύχωρη σέρρα ποὺ στὶς μεγάλες δόξες τοῦ διαμερίσματος θὰ ἦταν καταπράσινη, ἐπιτελοῦσε χρέη καθιστικοῦ. Μέτρησα τέσσερα μεγάλα δωμάτια, ἄνετο μαγειρεῖο, δυό τουαλέτες, δυό μπάνια καὶ ἀποθηκευτικοὺς χώρους. Ἀπὸ τὰ σπίτια ποὺ σὲ κάνουν κι ὀνειρεύεσαι. Στὸ ἕνα μπάνιο μοῦ ἔδειξε ὁ κύριος Χὰνς τὴν λεκάνη τῆς τουαλέτας, Ὁρίστε, κοιτάξτε καὶ μόνος σας, εἶπε. Ἐγώ, ἀντὶ νὰ κοιτάξω τὴν ὁμολογουμένως ἐπιπόλαια βρωμιά, ἔψαξα μὲ τὸ βλέμμα κι ἀνακάλυψα τὸ καθαριστηράκι, τὸ ἔβρεξα στὴ βρύση καὶ ἔτριψα μὲ αὐτό τὸ σημεῖο τῆς λεκάνης, Δέστε, εἶπα εὐγενικά, ὄχι χωρὶς μιὰν αἴσθηση θριάμβου ποὺ ἐπιβεβαιωνόμουν, ἁπλὸ εἶναι, μὲ μιὰ κίνηση ὅλα καθαρίζουν, ἕνα καλὸ ἀπορρυπαντικὸ χρειάζεται, ἕνα-δυό σφουγγάρια καὶ μιὰ σβέλτη καθαρίστρια. Σὲ λίγες ὧρες τὸ σπίτι θὰ λάμψει.

Κράτησα σημειώσεις, τράβηξα τὶς φωτογραφίες μου, έριξα μιὰ ματιὰ στὸ μισθωτήριο συμβόλαιο ποὺ μοῦ ἔδωσαν – ζαλίστηκα ἀπὸ τὸ μίσθωμα ποὺ διάβασα – καὶ τὸ ἔβαλα στὸν χαρτοφύλακα. Δὲν τοὺς ἔβλεπα καὶ πολὺ καθησυχασμένους πάντως. Ἴσως θὰ περίμεναν ἀπὸ μένα νὰ τοὺς βεβαιώσω πὼς θὰ κερδίζαμε τὴ δίκη παίρνοντας ἐπιπλέον μιὰ δεκαριὰ ἐνοίκια ἀκόμα. Ἀντὶ γι’ αὐτό, διευκρίνισα μερικὲς λεπτομέρειες σὲ περίπτωση ποὺ θὰ ἐπέμεναν νὰ προχωρήσουν σὲ ἀγωγή, καὶ τί πιθανότητες εἶχαν νὰ κερδίσουν· κατέληξα ἐπισημαίνοντας πὼς δική τους ἦταν ἡ ἀπόφαση, ἤμουν στὴ διάθεσή τους, κι ἑτοιμάστηκα νὰ τοὺς χαιρετήσω.

Περιμένετε, θὰ κατεβοῦμε μαζί, εἶπε ὁ κύριος Χὰνς κι ἔβγαλε ἀπὸ τὴν τσέπη τὴν μαγνητικὴ κάρτα νὰ κλειδώσει τὸ διαμέρισμα. Ἡ κυρία ποὺ μοῦ θύμισε τὴ Ρόζα φόρεσε τὸ μανίκι ἀπὸ τὸ πανωφόρι της τὸ ὁποῖο ὅλην αὐτήν τὴν ὥρα κρατοῦσε στὸ χέρι. Τὴ βοήθησα νὰ φορέσει καὶ τὸ ἄλλο, μ’ εὐχαρίστησε, ἔπειτα ἐξῆλθε πρώτη, τὴν ἀκολούθησα. Πίσω μου βγῆκε ὁ κύριος Χάνς, κλείδωσε καὶ δοκίμασε τὴν πόρτα. Πᾶμε ἀπὸ τὶς σκάλες, εἶπε δείχνοντας τὴν κατεύθυνση πρὸς τὶς μαρμάρινες, Ἐγώ θὰ πάρω τὶς ἠλεκτρικές, εἶπε ἡ κυρία καὶ προπορεύτηκε, ὁ κύριος Χὰνς ἐννοοῦσε νὰ κατέβουμε τὶς κλίμακες ἀπὸ τέσσερις ὀρόφους, δὲν κατάλαβα γιατί, περίμενα ὅτι θὰ χρησιμοποιοῦσαν τὸ ἀσανσέρ. Βάδιζε στ’ ἀριστερά μου, παραμέρισα λίγο γιὰ ν’ ἀρχίσει πρῶτος τὴν κατάβαση, κι ὅπως εἶδα ὅτι δὲν χρειαζόταν νὰ στηρίζεται, ἔμεινα στὴν ἴδια θέση, ἔχοντας δεξιά μου τὴν κουπαστὴ καὶ τὸν κύριο Χὰνς νὰ προηγείται ἕνα δυό σκαλοπάτια. Λίγο μακρύτερα, ἡ κυρία εἶχε ἤδη κατεβεῖ στὸν τρίτο ὄροφο καὶ συνέχιζε παρακάτω. 

Κατεβαίναμε τώρα πλάι πλάι κι ἔξαφνα καθυστέρησε καὶ βρέθηκε ἕνα σκαλοπάτι πιὸ πάνω, στὴ θέση ποὺ ἤμουν προηγουμένως ἐγώ καί, πρὶν προλάβω καλὰ καλὰ νὰ στραφῶ γιὰ νὰ διαπιστώσω τί συνέβαινε, νιώθω τὸ χέρι του νὰ μὲ τραβᾶ ἀπὸ τὸ ἀριστερὸ μανίκι ἐνῷ ταυτόχρονα τὸ ἄλλο χέρι του μοῦ ἔδινε μιὰ σπρωξιά. Κι ἀφοῦ ἔκανα ἕνα πλάγιο βῆμα γιὰ νὰ βρεθῶ στὴ θέση ποὺ ἤθελε ἐκεῖνος, κατάλαβα καὶ τί ἐπιδίωκε, μιᾶς καὶ κατέβηκε παίρνοντας τὴ θέση ποὺ εἶχα, προφανῶς ἤθελε νὰ βρεθεῖ δίπλα στὴν κουπαστὴ στὴν ὁποία καὶ ἀκούμπησε τὸ δεξιὸ χέρι του καὶ συνέχισε νὰ κατεβαίνει. Θυμὸς μὲ κατέλαβε, τὸν ἔπνιξα, Οἱ γέροι εἶναι παράξενοι, μὴν τοὺς ξεσυνερίζεσαι, εἶπα στὸν ἑαυτό μου, προτίμησα νὰ κοιτάζω τὴ σκάλα ποὺ ἁπλωνόταν στὰ πόδια μου κι ἀποφάσισα νὰ μὴ ξαναμιλήσω. Μόλις κατεβαίναμε στὸν τρίτο, θὰ τοῦ ἔλεγα νὰ με συγχωρεῖ, θὰ προηγηθῶ, καλὸ μεσημέρι καὶ θὰ συνέχιζα μὲ τὶς ἠλεκτρικές, ὅπως εἶχα κάνει κατὰ τὴν ἀνάβαση. Αὐτός, σὰν νὰ εἶχε κάνει τὴν πιὸ εὐγενικὴ χειρονομία τοῦ κόσμου, κοίταζε τὰ σκαλοπάτια καὶ κατέβαινε χωρὶς νὰ μιλᾶ καὶ χωρὶς νὰ μὲ κοιτάζει. Μάλιστα σήκωσε τὸ ἀριστερὸ χέρι καὶ μὲ χαιρέτησε, ὅταν τοῦ εἶπα ψυχρά, Λοιπὸν, ἐντάξει, τηλεφωνῆστε μου μιὰ τῶν ἡμερῶν, καλημέρα σας, καὶ τὸν ἄφησα.

Κατέβηκα τοὺς ὑπόλοιπους ὀρόφους μὲ τὶς ἠλεκτρικὲς καί, φθάνοντας στὸ ἰσόγειο, εἶδα τὴν κυρία νὰ στέκεται κάτω ἀπὸ τὸ ἅγαλμα τοῦ μοναχοῦ μὲ τὴν ἀνοιγμένη βίβλο. Πῆγα νὰ τὴν πληροφορήσω πὼς ὁ ἄντρας της, ὁ ἀνάγωγος ἄντρας της, θὰ ἤθελα πολὺ νὰ προσθέσω, ἐρχόταν πίσω μου, ἀλλὰ ἐκείνη, μόλις μὲ εἶδε, ἔσπευσε νὰ πεῖ:

-Ὅλα ἐντάξει. Ὁ ἄνδρας μου, ξέρετε, πάντα ὑπερβάλλει, ἀλλὰ δὲν εἶπα τίποτε παρουσίᾳ του. Τὸ διαμέρισμα χρειάζεται μικροεπισκευὲς μόνον. Φροντίστε νὰ νοικιαστεῖ.

-Ἄραγε, σᾶς φέρεται κι ἐσᾶς ἔτσι βάναυσα, ὅπως στοὺς τρίτους; Θὰ τὴ ρωτοῦσα, ἂν εἶχα τὸ θάρρος.

Συνέχισε, σὰν νὰ μάντεψε τὴ σκέψη μου:

-Συγγνώμη ποὺ δὲν κατέβηκα μαζί σας, θὰ μὲ γκρεμοτσακίσει καμιὰ μέρα, ἔτσι ποὺ κάνει. Τὶς ἠλεκτρικὲς δὲν τὶς ἐμπιστεύεται. Καταλαβαίνετε ὅτι δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ σᾶς προειδοποιήσω γιὰ τὶς ἰδιοτροπίες του, ἄλλωστε ἀνάλογες ἔχω κι ἐγώ, ὅπως ὅλοι μας, φαντάζομαι… Μετὰ τόσα χρόνια κοινοῦ βίου, μαθαίνει κανεὶς καὶ βρίσκει τρόπους ν’ ἀντιμετωπίζει τὶς μικρὲς καὶ τὶς μεγάλες ἀδυναμίες, δὲν νομίζετε; Δὲ δίνει πιὰ τόση σημασία…Ἀλλὰ ἐσεῖς κι ὅλοι οἱ ἄλλοι δὲν εἴστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὶς ἀνέχεσθε…Εἰλικρινά, σᾶς ζητῶ συγγνώμη γιὰ ὅλ’ αὐτά…

-Μὴν ἀνησυχεῖτε, δὲν ὑπάρχει λόγος γιὰ συγγνώμη, τίποτε δὲν συνέβη, τὴν καθησύχασα. Βέβαια! Εἶναι τόσο σωστὰ ὅσα λέτε! Πιστέψτε, κυρία, ὅτι χαίρομαι ἀληθινὰ ποὺ σᾶς συνάντησα… Θὰ ἦταν ἀδιακρισία ἂν σᾶς ρωτοῦσα…Τὸ μικρό σας ὄνομα ποιό εἶναι;

-Χελένε… Ὄνομα πρωτίστως ἑλληνικὸ καὶ μετὰ γερμανικό, ἀπάντησε χαμογελώντας.

Πιὸ πολὺ θὰ περίμενα τὸ Σοφία, ἀντὶ τῶν Ἑλένη ἢ Ρόζα.

Ναί, αὐτή θὰ ἦταν ἡ φωνὴ τῆς Ρόζας Λούξεμπουργκ, ἂν ἔφθανε στὰ χρόνια αὐτήν τὴ συμπαθέστατη ὕπαρξη. Τὴ χαιρέτησα καὶ βγῆκα ἀπὸ τὸ ἐμπορικὸ κέντρο, ἀφήνοντάς την νὰ περιμένει τὸν κύριο Χὰνς κάτω ἀπὸ τὸ ἅγαλμα τοῦ Λουθηρανοῦ μοναχοῦ.

[1]  Διονύσης Σαββόπουλος, Τραπεζάκια ἔξω.  

Ἡ Μαρία Πάλλα γεννήθηκε τὸ 1952 στὴ Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ἱστορία στὸ ΑΠΘ καὶ στὴ Γαλλία, στὸ Université Paris VII (Jussieu) καὶ στὴν Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS). Tὸ 2003 κυκλοφόρησαν ἐκτός ἐμπορίου ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις “Νέα Πορεία” οἱ Ἀπώλειες, ἐννέα πεζογραφήματα. Ἡ νουβέλα Πυροτεχνήματα στὴ νύχτα δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ Πάροδος, 9, περίοδος δεύτερη, Ἰούν. 2006. Τὸ μυθιστόρημά της Μικρὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα κυκλοφόρησε τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2010 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις “Νησίδες”.

[ linkedin ] [ e-mail ]

 σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

«Τα Πάθη»

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=378577965548595&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater 

  

Ο.ΕΛΥΤΗΣ «Τα Πάθη», Μέρος Γ᾽

Τον πλούτο δεν έδωκες ποτέ σ' εμένα
τον ολοένα ερημούμενο από τις φυλές των Ηπείρων
και απ' αυτές πάλι αλαζονικά, ολοένα, δοξαζόμενο!

Έλαβε τον Βότρυ ο Βορράς

και τον Στάχυ ο Νότος

τη φορά του ανέμου εξαγοράζοντας

και των δέντρων τον κάματο δύο και τρεις φορές

ανόσια εξαργυρώνοντας.

Άλλο εγώ

πάρεξ το θυμάρι στην καρφίδα του ήλιου δεν εγνώρισα

και πάρεξ

τη σταγόνα του νερού στ' άκοπα γένια μου δεν ένιωσα

μα τραχύ το μάγουλο έθεσα στο τραχύτερο της πέτρας

αιώνες κι αιώνες.

Εκοιμήθηκα πάνω στην έγνοια της αυριανής ημέρας

όπως ο στρατιώτης επάνω στο τουφέκι του.

Και τα ελέη της νύχτας ερεύνησα

όπως ο ασκητής το Θεό του.

Από τον ιδρώτα μου έδεσαν διαμάντι

και στα κρυφά μού αντικαταστήσανε

την παρθένα του βλέμματος.

Εζυγίσανε τη χαρά μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή

και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.

Τη χαρά μου χάμου πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε

και στερνά την πέτρα μου αφήσανε

τρομερή ζωγραφιά μου.

Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν, με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν

με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου.

Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός τόσο βγαίνει πιο καθαρός

ο χρησμός απ' την όψη μου:

ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ! 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα,αντιγραφή, επικόλληση πάνω