Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Γρηγόριος Ναζιανζηνός

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
 
Γρηγόριος Ναζιανζηνός 25/01/2015
Το πρόσωπο της ημέραςistorikos
 Ένας από τους μεγαλύτερους πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, κοιμάται στις 25 Ιανουαρίου 390. Ο άγιος Γρηγόριος ονομάστηκε Θεολόγος για την δογματική ερμηνεία των ορθοδόξων ζητημάτων εναντίον του Αρειανισμού και τιμάται ως ένας από τους τρεις Ιεράρχες.
istorikoiperipatoi.gr

Ο σπηλαιώδης Ιερός Ναός του Αγίου Αντωνίου

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ.
 
ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ
www.monastiriaka.gr
Κρήτη - Ο σπηλαιώδης Ιερός Ναός του Αγίου Αντωνίου, στην Ιερά Μονή Σαββαθιανών στη Ροδιά Ηρακλείου.
Σε κοντινή απόσταση από την Ιερά Μονή, βρίσκεται ο σπηλαιώδης Ναός του Αγίου Αντωνίου, που ίσως λειτουργούσε σαν ξεχωριστό μοναστήρι. Στον Ιερό Ναό, υπάρχει και ένα δεύτερο κλίτος, αφιερωμένο στον Άγιο Σάββα.

Δερμιτζάκης Ιωάννης (Δερμιτζογιάννης)

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Τα μονοπατια του σεβντα.·
ΜΑΡΩΝΙΑ (Χωριό) ΣΗΤΕΙΑ
Δερμιτζάκης Ιωάννης (Δερμιτζογιάννης) , 1907
Ο Ιωάννης Δερμιτζάκης (Δερμιτζογιάννης) ήταν ένας από τους περισσότερο γνωστούς εκπροσώπους της μουσικής παράδοσης της ανατολικής Κρήτης και συγκεκριμένα της επαρχίας Σητείας και συγκαταλέγεται στους παραδοσιακούς μας μουσικούς που έκαναν γνωστή και αγαπητή την κρητική μουσική στην υπόλοιπη Ελλάδα, ιδιαίτερα μάλιστα στα Δωδεκάνησα, που συγγενεύουν μουσικά με την Κρήτη και κατεξοχήν με τη Σητεία.
Γεννήθηκε το 1907 στη Μαρωνιά Σητείας (ήταν δηλ. χωριανός του κορυφαίου Στειακού λυράρη Ιωάννη Σολιδάκη ή Κιρλίμπα, πράγμα που συνεπάγεται γόνιμη διαπροσωπική σχέση) και άφησε τον κόσμο τούτο το 1984. Κληρονόμος της εξαίρετης στειακής μουσικής παράδοσης, ο Δερμιτζογιάννης ήταν «πολυσύνθετος, δημιουργικός, παραγωγικός, ποιητάρης δόκιμος, βιολάτορας, λυράρης δεξιοτέχνης, γλυκόλαλος εκφραστικός τραγουδιστής... Η σάτιρα και τα ευτράπελα έμμετρα σχόλια των συνηθειών και των καταστάσεων του μεταπολεμικού κόσμου είναι ένα μεγάλο μέρος της ποιητικής του παραγωγής που τυπώθηκε και σε βιβλία αλλά πέρασε και στους δεκάδες δίσκους του Δερμιτζογιάννη (πρώτη ηχογράφηση δίσκου το 1953) που περιέχουν τις μουσικές διαδρομές του απ' άκρου σ' άκρο της Κρήτης, τις δικές του δημιουργίες, τις δοξαριές και τα τραγούδια του» (Μαν. Δουλγεράκης, βιογραφικό του Δερμιτζογιάννη στη σειρά δίσκων «Πρωτομάστορες της Κρητικής Μουσικής Ιστορίας», Κρητικό Μουσικό Εργαστήρι).
Ο Δερμιτζογιάννης εξέδωσε δύο βιβλία με τις μαντινάδες και τις ρίμες του, γνήσια λαϊκή ποιητική έκφραση της κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας της εποχής του, τη «Φιλοσοφία της ζωής» και τις «Κρητικές Μαντινάδες». Διατηρούσε κατάστημα δίσκων στη Σητεία, πράγμα που συνέβαλε ιδιαίτερα στη διάδοση της τοπικής δισκογραφίας, το οποίο λειτουργεί ακόμη από τους κληρονόμους του.
«Με τον Δερμιτζογιάννη, που χρησιμοποιεί πλατειά τα σύγχρονα μέσα -δίσκους, ραδιόφωνο, τυπογραφείο- το ιδιότυπο κρητικό τραγούδι γίνεται προσιτό στην σπουδή και στην εντρύφηση, στη μελέτη του ερευνητή, στη χαρά του γλεντοκόπου. Στον πρώτο δίνει τη γνώση, στον δεύτερο την ευκαιρία μιας πηγαίας και πληθωρικής ξεφάντωσης.» (Βαγγ. Σκουβαράς, καθηγ. Πανεπιστημίου Αθηνών).
Να προσθέσουμε ότι κάποτε ένας Βούλγαρος θαυμαστής του Δερμιτζογιάννη, που δεν ήξερε τον τόπο κατοικίας του, του έστειλε επιστολή γράφοντας πάνω στο φάκελλο μόνο «Προς Δερμιτζογιάννη, Ελλάδα» και το γράμμα έφτασε, αποδεικνύοντας πόσο γνωστός και αγαπητός ήταν ο Στειακός μουσικός ανά το πανελλήνιον.

O Άγιος Αντώνιος στα Αστερούσια

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
 
To ξωκκλήσι του Αγίου Αντωνίου βρίσκεται κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Νικήτα (δες εδώ) στα Αστερούσια, 300 μέτρα μετά. Ένα μιρό δάσος από χαρουπιές και πιο πέρα μια κατάφυτη ρεματιά από φοίνικες του Θεόφραστου, κάνουν την επίσκεψή…
iscreta.gr
To ξωκκλήσι του Αγίου Αντωνίου βρίσκεται κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Νικήτα (δες εδώ) στα Αστερούσια, 300 μέτρα μετά. Ένα μικρό δάσος από χαρουπιές και πιο πέρα μια κατάφυτη ρεματιά από φοίνικες του Θεόφραστου, κάνουν την επίσκεψή μας μοναδική!!
Επίσης, τρυγύρω υπάρχουν μικροί κόλποι με πεντακάθαρα νερά !!
Φωτογραφίες: foto.kik
12583705_922923097789407_2019084436_n
,
12584180_922923104456073_527896511_n
.
12583832_922923117789405_739218760_n

23 ρητά από τον Ντοστογιέφσκι

 
awakengr.com|Από Αφύπνιση συνείδησης
 
Ο Fyodor Dostoyevsky είναι ένας από τους πιο διάσημους συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τα αριστουργηματικά έργα του ερευνούν ερωτήματα γύρω από την ζωή και τον θάνατο.

Διαβάστε παρακάτω 25 από τα πιο διορατικά ρητά αυτού του μεγάλου συγγραφέα. Σίγουρα θα σας δώσουν πολλή τροφή για σκέψη.


1- Πρέπει να αγαπάς την ζωή περισσότερο από το ίδιο το νόημα της ζωής.

2- Ένα καινούργιο βήμα, μια καινούργια λέξη είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται.

3- Υπάρχουν όρια στο μυαλό του κάθε ενός, που πέρα από αυτά είναι επικίνδυνο να περάσεις. Μόλις περάσεις την γραμμή, είναι αδύνατο να γυρίσεις πίσω.

4- Η ευτυχία δεν βρίσκεται στην ευτυχία αλλά στην προσπάθεια για αυτήν.

5- ‘Όταν σταματάς να διαβάζεις βιβλία, παύεις να σκέφτεσαι.

6- Η ευτυχία δεν βρίσκεται στο να περιορισμό αλλά στον έλεγχο το εαυτού σου.

7- Η ευτυχία δεν αποκτάται με τα εύκολα πλούτη αλλά όταν μοχθήσεις για να τα αποκτήσεις.

8- Σε μια καρδιά που αγαπά πραγματικά ή η ζήλια θα σκοτώσει την αγάπη ή η αγάπη θα σκοτώσει την ζήλια.

9- Δεν χρειάζεται πολύ για να καταστρέψεις έναν άνθρωπο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τον πείσεις ότι η δουλειά που κάνει στερείται εντελώς και αναμφισβήτητα κάθε χρησιμότητα και νόημα.

10- Η σιωπή είναι πάντα όμορφη και το σιωπηλό πρόσωπο είναι πάντα όμορφο από αυτό που μιλάει.

11- ‘Ένα πρόσωπο μπορεί να είναι σοφό αλλά για να ενεργήσει σοφά, μόνο η εξυπνάδα δεν φτάνει.

12- Δεν θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου αν σταματάς και ρίχνεις πέτρες σε κάθε σκυλί που γαβγίζει.

13- Θέλω να μιλήσω για όλα με ένα τουλάχιστον πρόσωπο όπως μιλάω για τα πράγματα με τον εαυτό μου.

14- Είναι απίστευτο τι μπορεί να κάνει μια αχτίδα του ήλιου στην ψυχή σου.

15- Κανείς πρέπει να μιλά ανοιχτά με τους άλλους ώστε να αποκαλύπτει τις σκέψεις του μέσα από το πρόσωπό του, που δείχνει την ανησυχία που κρύβει η καρδιά του. Μια λέξη που λέγεται με πειθώ, με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς κανένα δισταγμό, ενώ κοιτάς τον άλλον μέσα στα μάτια σημαίνει πολλά περισσότερα από ότι πολλές σελίδες από ένα βιβλίο.

16- Κανείς αισθάνεται να πνίγεται χωρίς ένα σκοπό στην ζωή.

17- Η ψυχή γιατρεύεται όταν είσαι κοντά σε παιδιά.

18- Ακόμη και με τα χέρια δεμένα μπορεί κανείς να κάνει το καλό, αν το θέλει.

19- Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.

20- Οι άνθρωποι μερικές φορές μιλάνε για θηριώδη κακία αλλά αυτό είναι μεγάλη αδικία για τα θηρία. Ένα θηρίο δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο κακό όσο ο άνθρωπος, τόσο επιδέξια κακό.

21- Οι μεγάλοι δεν ξέρουν ότι ένα παιδί μπορεί να δώσει μια πολύ καλή συμβουλή ακόμη και για την πιο σοβαρή περίπτωση.

22- Μην γεμίζεις την μνήμη σου με όλες εκείνες τις φορές που αισθάνθηκες να σε προσβάλλουν. Ίσως καταλήξεις να μην έχεις χώρο για τις υπέροχες στιγμές που πέρασες.

23- ‘Ένας άνθρωπος που ξέρει πως να αγκαλιάσει έναν άλλον, είναι καλός άνθρωπος.

tilestwra.com  

Η πρώτη διπλωματική αναγνώριση της Ελλάδας

 
Η Αϊτή ήταν η πρώτη κρατική οντότητα που αναγνώρισε στις 15 Ιανουαρίου 1822 την Ελληνική Επανάσταση και το δικαίωμα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση...
sansimera.gr
 
Η Αϊτή -το Χαΐτιον, σύμφωνα με τα ελληνικά της εποχής- ήταν η πρώτη κρατική οντότητα που αναγνώρισε την Επανάσταση του '21 και το δικαίωμα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση, με την επιστολή του προέδρου της Ιωάννου Βόγιερ (Jean Pierre Boyer) προς τον Αδαμάντιο Κοραή, η οποία φέρει ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1822.
Είχε προηγηθεί επιστολή του Κοραή και άλλων επιφανών Ελλήνων των Παρισίων προς τον Βόγιερ, με την οποία του ζητούσαν βοήθεια για την Επανάσταση, κατόπιν συστάσεων του περίφημου Γάλλου στρατηγού Λαφαγιέτ και του Επισκόπου Βλαισών Γρηγορίου, που είχε επισκεφθεί την περιοχή.
Η Αϊτή, μια φτωχή χώρα της Καραϊβικής, δεν ήταν δυνατόν να στείλει βοήθεια προς την Ελλάδα, αλλά ο πρόεδρός της απάντησε με την ακόλουθο επιστολή, που χαρακτηρίζεται από θερμά αισθήματα για την ελληνική εξέγερση:
Ελευθερία… Ισότης

Ιωάννης Πέτρου Βόγερ, πρόεδρος του Χαϊτίου, προς τους Πολίτας της Ελλάδος Α. Κοραήν, Κ. Πολυχρονιάδην, Α. Βογορίδην και Κ. Κλωνάρην.

Εις τα Παρίσια

Πριν ή δεχθώμεν την επιστολή υμών, σημειουμένην εκ Παρισίων τη 20η παρελθόντος Αυγούστου, έφθασεν ενταύθα η είδησις της επαναστάσεως των συμπολιτών υμών κατά του δεσποτισμού, του επί τρεις περίπου διαρκέσαντος εκατονταετηρίδας. Μετά μεγάλου ενθουσιασμού εμάθομεν ότι η Ελλάς αναγκασθείσα τέλος πάντων εδράξατο των όπλων, ίνα κτήσηται της ελευθερίαν αυτής και την θέσιν, ήν μεταξύ των εθνών του κόσμου κατείχε.
Μία  τόσον ωραία και τόσον νόμιμος υπόθεσις, και προ πάντων αι συνοδεύσασαι ταύτην πρώται επιτυχίαι, ουκ εισίν αδιάφοροι τοις Χαϊτίοις, οίτινες, ως οι Ελληνες επί πολύν καιρόν έκλινον τον αυχένα υπό ζυγόν επονείδιστον και δια των αλύσεων αυτών συνέτριψαν την κεφαλήν της τυραννίας.
Ευχηθέντες προς τον ουρανόν, όπως υπερασπισθή τους απογόνους του Λεωνίδου , εσκέφθημεν ίνα συντρέξωμεν τας γενναίας δυνάμεις τούτων, ει μη διά στρατευμάτων και πολεμοφοδίων, τουλάχιστον διά χρημάτων, ως χρησίμων εσομένων διά προμήθειαν όπλων, ών έχετε ανάγκην. Συμβεβηκότα όμως, επιβαλόντα τη πατρίδι ημών μεγάλην ανάγκην. επησχόλησαν όλον το χρηματικόν, εξ ού η Διοίκησις ηδύνατο καταβάλει μέρος. Σήμερον έτι η επανάστασις, η κατά το ανατολικόν μέρος της νήσου επικρατούσα, υπάρχει νέον προς την εκτέλεσιν αυτού του σκοπού κώλυμα. Επειδή το μέρος όπερ ηνώθη μετά της Δημοκρατίας, ής προεδρεύω, υπάρχει εν μεγίστη ενδεία και προκαλεί δικαίως μεγάλην του ταμείου ημών την δαπάνην. Εάν δ’ επέλθωσι κατάλληλοι, ως επιθυμούμεν, αι περιστάσεις, τότε βοηθήσωμεν προς τιμήν ημών τοις τέκνοις της Ελλάδος, όσον δυνηθώμεν.
Πολίται, διερμηνεύσατε προς τους συμπατριώτας υμών τας θερμοτέρας ευχάς, άς λαός του Χαϊτίου αναπέμπει υπέρ της ελευθερώσεως αυτών. Οι μεταγενέστεροι Ελληνες ελπίζουσιν εν τη αναγεννωμένη ιστορία τούτων άξια της Σαλαμίνος τρόπαια. Είθε παρόμοιοι τοις προγόνοις αυτών αποδεκνυόμενοι και υπό των διαταγών του Μιλτιάδου διευθυνόμενοι, δυνηθώσιν εν τοις πεδίοις του νέου Μαραθώνος τον θρίαμβον της ιεράς υποθέσεως, ήν επεχείρησαν υπέρ των δικαιωμάτων αυτών, της θρησκείας και της πατρίδος. Είθε, τέλος, διά των φρονίμων διατάξεων αυτών μνημονευθώσιν εν τη ιστορία οι κληρονόμοι της καρτερίας και των αρετών των προγόνων.

Τη 15η Ιανουαρίου 1822 και 19η της Ανεξαρτησίας
ΒΟΓΕΡ
Η Αϊτή, προϊόν της Γαλλικής Επανάστασης, ήταν η πρώτη χώρα που κατάργησε τη δουλεία και κυβερνήθηκε από μαύρους. Ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία την Πρωτοχρονιά του 1804, αλλά ακόμη και σήμερα παραμένει μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου.
Στις 12 Ιανουαρίου 2010 η Αϊτή επλήγη από ισχυρό σεισμό, που προκάλεσε ανθρωπιστική καταστροφή. Οι νεκροί έφθασαν τις 316.000 και οι άστεγοι ξεπέρασαν το 1.600.000. Η Ελλάδα, αναγνωρίζοντας το χρέος της προς τη χώρα που πρώτη αναγνώρισε τα δίκαια του αγώνα της το 1821, ήταν από τις πρώτες που απέστειλε βοήθεια. Μάλιστα, στις 24 Ιανουαρίου Έλληνες και Γάλλοι διασώστες ανέσυραν ζωντανό έναν 24χρονο από τα ερείπια ξενοδοχείου, δώδεκα ημέρες μετά τον καταστροφικό σεισμό των 7 Ρίχτερ.
 

H "ενδιαφέρουσα" ιστορία της Softex

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Στην ομορφιά που χάνεται.

Θωμάς Σίδερης * με αφορμή την τελευταία πράξη του έργου, ήτοι την απόλυση των τελευταίων 200 εργαζομένων. Η ιστορία της Σόφτεξ ξεπηδάει μέσα από την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας και ουσιαστικά...
trenomag.wordpress.com

H «ενδιαφέρουσα» ιστορία της Softex

Θωμάς Σίδερης *
με αφορμή την τελευταία πράξη του έργου, ήτοι την απόλυση των τελευταίων 200 εργαζομένων.
Η ιστορία της Σόφτεξ ξεπηδάει μέσα από την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας και ουσιαστικά πρόκειται για μια ιστορία καρμπόν ^ έχει εκτυλιχτεί και αλλού με την ίδια αρχή, μέση και, κυρίως, με το ίδιο τέλος: εγχώριοι καπιταλιστές, κλειστές επιχειρηματικές οικογένειες,
διαπλοκή με πολιτικά πρόσωπα, συνδικαλιστές της ντουντούκας αλλά και της υπόγειας διαπραγμάτευσης και συνενοχής, ανορθολογική οργάνωση της παραγωγής, τεράστια επιχειρηματικά δάνεια που δεν κατέληξαν στη βελτίωση της παραγωγικής διαδικασίας και σε στοχευμένες επενδύσεις αλλά στις τσέπες κάποιων λίγων μετόχων, υπερπληθυσμός εργατικού δυναμικού και αδυναμία διαχείρισης των ανθρώπινων πόρων, μη παρακολούθηση των διεθνών εξελίξεων, νομοθετήματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των εγχώριων “μαικήνων”, όπως για παράδειγμα ο περίφημος νόμος για τις προβληματικές, σύσταση αποτυχημένων οργανισμών, όπως ο οργανισμός για την ανασυγκρότηση των επιχειρήσεων, παράδοση των επιχειρήσεων σε ξένους επενδυτές με τις ευλογίες των εγχώριων τραπεζιτών, διαφύλαξη του ατομικού πλούτου των επιχειρηματιών, απολύσεις, λουκέτο σε παραγωγικές δομές, εργοστάσια-κουφάρια, φαντάσματα πλέον στη ροή του ανίκητου χρόνου.
Από τις αρχές του περασμένου αιώνα παρατηρήθηκε μια προσπάθεια εκβιομηχάνισης της χώρας σε ένα οικονομικό περιβάλλον που μοιάζει αδόμητο, ασθενές και, κυρίως, αστάθμητο – η εκβιομηχάνιση αποδείχθηκε στην πορεία ατελής και επικεντρώθηκε σε πρόσωπα και μεμονωμένες προσπάθειες. Μετά το 1920, λαμβάνονται κάποια αποσπασματικά μέτρα για την ανάπτυξη των βιομηχανιών: υψηλοί δασμοί στα εισαγόμενα προϊόντα, παροχή οικοπέδων για εγκατάσταση παραγωγικών μονάδων, κίνητρα για την ανέγερση κτιριακών υποδομών και αγορά μηχανημάτων, εκπτώσεις στα τέλη μεταφορών. Εκείνο το γεγονός όμως που έμελλε να γίνει ο καταλύτης για μια βιομηχανική παραγωγή που βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα, δεν ήταν άλλο από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Την ώρα που το πολιτικό προσωπικό της χώρας λογοδοτούσε στους κατ΄ ευφημισμόν συμμάχους και το ελληνικό κράτος αναμετριόταν με τις αντοχές του μετά τον ερχομό δύο εκατομμυρίων προσφύγων, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και του Πόντου έβαζαν πλάτη και χέρια στη βιομηχανική παραγωγή. Σε αυτό το κλίμα ξεκίνησε να λειτουργεί η Χαρτοποιία Αιγίου (1924) και τέσσερα χρόνια αργότερα η Χαρτοποιία Λαδόπουλου, δύο από τις πιο σημαντικές χαρτοβιομηχανίες της χώρας. Σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα, και ενώ οι πληγές από το κραχ του 1929 είναι ακόμη νωπές, άναψαν οι μηχανές της Σόφτεξ στο Βοτανικό (1937). Η ιστορία της “Αθηναϊκής Χαρτοποιίας-Γ. Γιαννουλάτος, Κ. Κεφάλας και Σία Ο.Ε.” μόλις ξεκινούσε. Με συνεχή δάνεια, που δεν κατέληγαν πάντα σε επενδύσεις και στην ίδια τη βιομηχανική παραγωγή, η εταιρεία θα φτάσει λίγο πριν τη μεταπολίτευση να έχει εννέα κύριες μηχανές και να παράγει κάθε είδους χαρτί: κραφτ, εκτύπωσης-γραφής, χαρτιά υγείας Σόφτεξ. Οι 88 εργατοϋπάλληλοι του 1945, έφτασαν τους 1.030 το 1969, και οι 1.250 τόνοι χαρτιού του 1950 εκτινάχθηκαν στους 59.000 το 1968 και τους 94.000 το 1972. Το 1984 -και ενώ τα χρέη της έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα- εντάχθηκε στον διαβόητο Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων. Δέκα χρόνια αργότερα λειτούργησε μία παραγωγική μονάδα της στις εγκαταστάσεις μιας άλλης ιστορικής όσο και αμαρτωλής επιχείρησης, της Πειραϊκής–Πατραϊκής, στο Μεγάλο Πεύκο, και πέντε χρόνια μετά, το 1999, πουλήθηκε σε όμιλο εταιρειών. Το 2005 κατέληξε να λειτουργεί με προσωπικό 175 ατόμων. Αλλά το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας της δεν είχε ακόμα γραφτεί.
“Η γνωστή Σόφτεξ, η εταιρεία που πριν από μερικές δεκαετίες έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας χάρτου αλλά στηρίχθηκε στον δανεισμό και σε ανορθολογικές επενδύσεις, εκβιάζοντας συχνά το ελληνικό Δημόσιο, έφθασε να απασχολεί υπερδιπλάσιο προσωπικό από το αναγκαίο, πράγμα που «μεταφράζεται» σε ετήσια επιβάρυνση του ύψους που προαναφέρθηκε. Ενώ το απαραίτητο προσωπικό, σύμφωνα με όλες τις μελέτες, σε καμιά περίπτωση δεν ξεπερνούσε τα 1.200 άτομα, ως πρόσφατα ήταν ακριβώς διπλάσιο: 2.400 άτομα. Σαν να μην έφθανε αυτό, στα 12 χρόνια όπου βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του ΟΑΕ, η εταιρεία δεν κατόρθωσε να εξυγιάνει τη σταθερά ζημιογόνα μονάδα χαρτοπολτού που διαθέτει στη Δράμα, μονάδα που προκαλεί ζημιές επίσης της τάξεως των 3-4 δισ. δραχμών ετησίως. Οι διοικήσεις που “παρήλασαν” από τη Σόφτεξ τα τελευταία χρόνια δεν μπόρεσαν παρά να ακολουθήσουν, με μικρά διαλείμματα, τον δρόμο του ξέφρενου τραπεζικού δανεισμού, δηλαδή τον δρόμο που είχε ακολουθήσει από τη δεκαετία του 1970 η οικογένεια Κεφάλα οδηγώντας την επιχείρηση σε αδιέξοδο. Το 1984, όταν η Αθηναϊκή Χαρτοποιία εντάχθηκε στον ΟΑΕ, χρειάστηκε να επιδοτηθεί ουσιαστικά με περίπου 25 δισ. δραχμές για να μπορέσει να συνεχίσει να λειτουργεί, ως μέλος του ΟΑΕ πλέον. Σήμερα, 12 χρόνια μετά, (σ.σ. 1997) βρίσκεται σε ανάλογη θέση. Το ευτύχημα είναι ότι αυτή τη φορά είναι πιθανόν να γίνει κάτι καλύτερο από ό,τι έγινε το 1984”.1
Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 2014, οι ερευνητές των “Luxleaks” φέρνουν στο φως σημαντικές συμφωνίες φοροαποφυγής που επεξεργάστηκαν μεγάλες ελεγκτικές εταιρείες (PWC, KPMG και Deloitte). Ανάμεσα σε αυτές, και μια συμφωνία που αφορούσε στην πολύπαθη Αθηναϊκή Χαρτοποιία. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Τα Νέα2, από τα έγγραφα προκύπτει ότι η εταιρεία Greek Paper Manufacturing Sarl3, με έδρα το Λουξεμβούργο, χρησιμοποιήθηκε ως “κανάλι” από τη μητρική εταιρεία Bolton Group για να μεταβιβαστούν 33 εκατομμύρια ευρώ σε άλλες εταιρείες του ομίλου. Η μεταφορά των κεφαλαίων πραγματοποιήθηκε με αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και αγοραπωλησίες μετοχών με ενδιάμεσες εταιρείες του ομίλου Bolton. Τα χρήματα πέρασαν στην GPM με αύξηση κεφαλαίου από τη μητρική στην Ολλανδία και εν συνεχεία αγοράστηκαν μετοχές άλλης θυγατρικής στο Λουξεμβούργο, της BGI Brands. H συμφωνία εγκρίθηκε το καλοκαίρι του 2010 και προέβλεπε ότι θα περνούσαν κεφάλαια από την BGI Brands στη Manitoba France στη Γαλλία.
Η ιταλικών συμφερόντων Bolton Group, που σήμερα εδρεύει στο Άστερνταμ, είναι γνωστή στη χώρα μας όχι μόνο από την εξαγορά της Softex, αλλά και από το χαρτοφυλάκιο των προϊόντων που εμπορεύεται, όπως οι μάρκες UHU, Merito, Overlay, η Rio Mare, η Neutro Roberts κ.ά.
“Στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, και ειδικά την τριετία 1985-1988, θυμάμαι αρκετές κινητοποιήσεις των λεγόμενων “προβληματικών επιχειρήσεων”, που είχαν ενταχθεί στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων. Μάλιστα, είχα καλύψει μια συνάντηση αντιπροσωπείας εργαζομένων από “προβληματικές” με εκπροσώπους του ΟΑΕ (πρέπει να ήταν το 1985). Αν και νέος και άπειρος τότε στη δημοσιογραφία, είχα εντυπωσιαστεί από τις διαφορετικές “γλώσσες” και το διαφορετικό μήκος κύματος στον λόγο και τη σκέψη των δύο πλευρών. Από τη μια, άκουγα γλώσσα “γιάπικη” από ανθρώπους που η έννοια του μεροκάματου ήταν εμφανώς άγνωστη σε αυτούς, σε αντίθεση με το προφίλ και τη γλώσσα της εργατικής αντιπροσωπείας που τους επισκέφτηκε.
Σε κάθε περίπτωση, ήταν έντονη η πολιτικο-συνδικαλιστική αντιπαράθεση για τον ρόλο του ΟΑΕ, με τις κατηγορίες σε βάρος του να του αποδίδουν ότι επιμέριζε τα χρέη των “προβληματικών” στο κοινωνικό σύνολο, με τους πρώην ιδιοκτήτες τους να “βγαίνουν λάδι”, οι οποίοι σε μερικές περιπτώσεις διεκδικούσαν να πάρουν πάλι “καθαρή” την επιχείρηση που είχαν. Όλα αυτά εν μέσω απολύσεων, διαθεσιμοτήτων και άλλων αρνητικών καταστάσεων σε βάρος των εργαζομένων.
Στα πλαίσια πολιτικών & κοινωνικών δραστηριοτήτων συμπαράστασης προς τους εργαζόμενους στις “προβληματικές”, είχα πάρει μέρος εκείνα τα χρόνια (1986-1987) σε εξορμήσεις στη Σόφτεξ, στην ΠΥΡΚΑΛ, στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, στην Πειραϊκή Πατραϊκή, αλλά και σε μικρότερες επιχειρήσεις που οι εργαζόμενοί τους αντιμετώπιζαν προβλήματα, όπως για παράδειγμα η επιχείρηση ΕΤΟΥΑΛ στον Ταύρο, το 1986.
Η Σόφτεξ (εργοστάσιο Βοτανικού) μου έμεινε πάντως έντονα στη μνήμη. Όσες φορές βρέθηκα στην πύλη της, παρατήρησα ότι στο σχόλασμα της βάρδιας οι εργαζόμενες (υπήρχε σημαντικός αριθμός γυναικών στο δυναμικό της), πλησιάζοντας στην πύλη άνοιγαν αυτοβούλως τις τσάντες τους και έδειχναν στον φύλακα το περιεχόμενό τους. Προφανώς είχαν λάβει ανάλογη εντολή. Σκέφτηκα τότε ότι η επιχείρηση φοβάται μην πέσει έξω αν κάποιοι εκ των εργαζομένων κρύψουν ένα ρολό χαρτί υγείας στην τσάντα τους -από άποψης όγκου αυτό ήταν το μεγαλύτερο- ή κάποια πακέτα χαρτομάντιλα. Ενώ οι φύλακες της Σόφτεξ έλεγχαν τις τσάντες των εργαζομένων, την ίδια στιγμή χαρίζονταν χρέη ιδιοκτητών, επιμερίζονταν ζημιές στην πλάτη της κοινωνίας, δίνονταν επιχειρήσεις σε νέους και -όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια- αφερέγγυους εργοδότες. Ειδικά στη Σόφτεξ εκδηλώθηκαν πυρκαγιές σε διαφορετικά χρονικά σημεία της ιστορικής διαδρομής της, για τις οποίες ο καθένας δικαιούται να σκεφτεί ό,τι θέλει”.4
*Απόσπασμα από την ερευνητική εργασία «Αγίου Πολυκάρπου, παράλληλες σχέσεις και ροές», για λογαριασμό του ΠΜΣ «Ανθρωπογεωγραφίας» του Παν/νμίου Αιγαίου και η οποία σύντομα θα εκδοθεί και σε βιβλίο.
1Η κατάρρευση της Σόφτεξ”, άρθρο του Χρήστου Κορφιάτη στην εφημερίδα Το Βήμα, φύλλο της 5ης Ιανουαρίου 1997.
2Το δημοσίευμα υπογράφει ο δημοσιογράφος Χάρης Καρανίκας. Περισσότερα στο άρθρο “Luxleaks 2: Νέα διαρροή απόρρητων εγγράφων για τον φορο-παράδεισο του Λουξεμβούργου”, εφημερίδα Τα Νέα, φύλλος της 10ης Δεκεμβρίου 2014.
3Η συγκεκριμένη εταιρεία εξαγόρασε το 2002 την προβληματική Αθηναϊκή Χαρτοποιία από το ελληνικό δημόσιο.
4Προφορική μαρτυρία του δημοσιογράφου της ΕΡΤ Νάσου Μπράτσου.

Ειρήνη Κουμαριανού

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

Ἑλληνοϊστορεῖν
Σαν σήμερα το 2013, η δημοφιλής ηθοποιός Ειρήνη Κουμαριανού «έφυγε» από την ζωή σε ηλικία 82 ετών. Αντιμετώπιζε προβλήματα με την καρδιά της.
Με πολυετή παρουσία στο θέατρο και τον κινηματογράφο, κέρδισε το νεώτερο κοινό υποδυόμενη μια από τις εμβληματικές γιαγιάδες της τηλεοπτικής σειράς «Παρά πέντε» που υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας της.
(Φωτογραφία: Η Ειρήνη Κουμαριανού στην ταινία «Η κόρη του ήλιου» του Ντίνου Δημόπουλου.)
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]

το 1720

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.
 
Ἑλληνοϊστορεῖν
Σαν σήμερα το 1720, αποκεφαλίζεται στην Κωνσταντινούπολη από τους τούρκους ο νεομάρτυρας Αυξέντιος από την Ήπειρο.
Γεννήθηκε στὴν ἐπαρχία Βελλᾶς τῶν Ἰωαννίνων τὸ 1690, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Νεαρὸς ἀκόμα, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ δούλευε τὴν τέχνη τῶν γουναράδων στὸ χάνι, τὸ λεγόμενο Μαχμούτ-Πασᾶ. Ἀργότερα ὅμως, ἐπεθύμησε τέρψεις καὶ ἡδονές, ἐγκατέλειψε τὴν τέχνη του καὶ προσλήφθηκε στὰ βασιλικὰ καράβια, ὅπου ξεφάντωνε μὲ τοὺς Τούρκους φίλους του. Αὐτοὶ οἱ φίλοι του ὅμως, τὸν συκοφάντησαν ὅτι ἀρνήθηκε τὸν Χριστὸ καὶ ὁμολόγησε τὴ θρησκεία τους. Φοβισμένος ὁ Αὐξέντιος ἐγκατέλειψε τὰ καράβια καὶ ἀφοῦ ἀγόρασε μία βάρκα, ἔκανε τὸν βαρκάρη.
Μετανιωμένος ὅμως γιὰ τὰ προηγούμενα σφάλματά του, θέλησε νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὸν Χριστό. Τυχαία τότε, συνάντησε τὸν Σύγκελλο τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας Γρηγόριο Ξηροποταμηνὸ καὶ ἐξομολογήθηκε τὸν πόθο του. Ἀργότερα, τὸν συνάντησαν στὸν δρόμο ναυτικοί του στόλου, τὸν ἀναγνώρισαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή. Στὸ κριτήριο ὁ Αὐξέντιος, παρὰ τὰ σκληρὰ βασανιστήρια, ὁμολόγησε πὼς εἶναι χριστιανός. Ἔτσι τὸν φυλάκισαν στὸ Πασά - Καπισί.
Στὴ φυλακὴ αὐτή, ὁ Σύγκελλος Γρηγόριος τὸν ἐπισκέφθηκε καὶ τὸν ἐνθάῤῥυνε νὰ σταθεῖ ἀνδρεῖος μπροστὰ στοὺς ἀπίστους. Ἀνακρινόμενος καὶ πάλι ὁ Αὐξέντιος ἐπέμενε λέγοντας: «Ἐγὼ χριστιανὸς γεννήθηκα καὶ χριστιανὸς θέλω ν᾿ ἀποθάνω». Τότε τὸν καταδίκασαν σὲ θάνατο μὲ ἀποκεφαλισμό. Τὸν ἀποκεφάλισαν στὶς 25 Ἰανουαρίου 1720 στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ κάρα τοῦ Ἁγίου σῴζεται στὴ Μονὴ Ξηροποτάμου.
(ἀπὸ τὸ βιβλίον «Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδοξίας», ποὺ συνέγραψε ὁ Χρῆστος Τσολακίδης)
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]

Δημοφιλείς αναρτήσεις