πηγή: εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 18-02-2007

ΦΙΛΙΠ ΒΙΝΤΕΛΙΕ

Εξαιρετικό μάθημα για τις επερχόμενες γενεές

Bulletin De I'ACAM

Τούρκικη νύχτα

Γενικές πληροφορίες

Eκδότης: Εκδόσεις Πατάκη

Σειρά: Ξένη Λογοτεχνία

Μορφή: Μαλακό εξώφυλλο

Έτος έκδοσης: 2006

Αριθμός σελίδων: 165

Κωδικός ISBN: 9601621415

Διαστάσεις: 21×14

Περιγραφή

Πίσω από τα τριπλά τείχη του ανακτόρου του Γιλντίζ, στην Κωνσταντινούπολη, την πύλη της Ευρώπης, ο Σουλτάνος εξυφαίνει σκοτεινές μηχανορραφίες. Το αίμα κυλά στον Κεράτιο. Το αίμα κυλά στην Ανατολία. Μυστικά κομιτάτα, οι πολιτικοί εξόριστοι στο Παρίσι, οι στρατιωτικοί στη Θεσσαλονίκη, οργανώνουν την επανάσταση. Αλλά η περιπέτεια παίρνει άσχημη τροπή: πόλεμος στα Βαλκάνια, στον Καύκασο, τρομοκρατία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
1915. Η διαταγή για την εξολόθρευση των Αρμενίων έχει δοθεί. Αυτό που έμοιαζε με παραμύθι, η ιστορία του Σουλτάνου και των τριών Πασάδων, θα εξελιχθεί σε τραγωδία.

                   --------------------------------------------------------

http://www.diavasame.gr/book.cfm?itemID=62

"Διπλωματία και πολιτική πριν τη σύγκρουση"
Ανθρώπινη αλαζονεία

Ο Φιλίπ Βιντελιέ είναι ιστορικός και ερευνητής στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (CNRS) στο Παρίσι. Το 2001 εκδόθηκε το βιβλίο του «ο κήπος του Μπακούνιν και άλλα διηγήματα της ιστορίας».
     
Χώρος : Τουρκία. Χρόνος : λίγο πριν το Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο σουλτάνος μηχανορραφεί. Συναντήσει με πρέσβεις ξένων χωρών, που πλέον μένουν αμέτοχοι στο γεγονός που επίκειται. Μυστικές οργανώσεις ενισχύουν πρακτικά και ηθικά την θέση του σουλτάνου και των τριών πασάδων του. Ο στρατός λαμβάνει διακριτικά σημαντικές θέσεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στον αέρα διαχέεται πλέον η οσμή του πολέμου. Αλλά τα γεγονότα δεν εξελίσσονται σύμφωνα με τις προσδοκίες. Πόλεμος στα Βαλκάνια και τον Καύκασο, τρομοκρατία στα ενδότερα της Τουρκίας. Όμως, η διαταγή για τη σφαγή των Αρμενίων εν έτει 1915 έχει ήδη δοθεί. Η ονειρική περιπέτεια του σουλτάνου και των τριών αξιωματούχων του θα μετατραπεί σε τραγωδία.
     
Ο Φιλίπ Βιντελιέ στέκει παρατηρητής των γεγονότων που οδήγησαν στη σφαγή των Αρμενίων. Με ώριμο και διακριτικά σαρκαστικό τρόπο παραθέτει τις κινητοποιήσεις του σουλτάνου και τη στάση που κράτησε η ευρωπαϊκή διπλωματία απέναντι στις προθέσεις του Τούρκου ηγεμόνα. Συνοπτικά, αλλά περιεκτικά παρουσιάζει την διάθεση για επέκταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και πώς, όπως κάθε κυρίαρχη δύναμη, στο τέλος βυθίζεται στο λάκκο των ίδιων της των επιθυμιών. Ο συγγραφέας εξιστορεί τα γεγονότα με εξαιρετικά απλοϊκό τρόπο, ώστε καθένας να βλέπει ενώπιόν του τους ήρωες, τις διαβουλεύσεις, την διπλωματική στάση, την κατάρρευση. Τέλος, δεν προσπαθεί να πάρει θέση επί του ζητήματος, αλλά μένει αφηγητής γεγονότων που τάραξαν τη σύγχρονη ιστορία.
  
Ένα μεστό και ουσιώδες ιστορικό αφήγημα με σαφή και περιεκτικό λόγο, ακόμα και για αναγνώστες χωρίς ιδιαίτερη ιστορική γνώση. Η μετάφραση της Έφης Κορομηλά διατηρεί ακέραια τα ιστορικά στοιχεία του κειμένου.

 Στέφανος Ξένος

ΟΙ “Μεν” και Οι “Δε” της Κλεοπάτρας Κομνηνού *

http://www.onestory.gr/post/27010096001

_ΟΙ “ΜΕΝ” ΚΑΙ Οι “ΔΕ”

της Κλεοπάτρας Κομνηνού *

.

Πέταξε σιωπηλά μέσα στην νύχτα. Μόνος θεατής τα αστέρια που φώτιζαν το δρόμο της με ασφάλεια. Προσγειώθηκε απαλά στο άλλοτε χωμάτινο δρόμο. Η άσφαλτος την απωθούσε ακόμα και τώρα, επειδή δεν μπορούσε να νιώσει την φύση στα πόδια της. 

Είχε διαλέξει ετούτη την ώρα, γιατί δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος στο δρόμο. Οι περισσότεροι ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους μπροστά σε αυτά τα κουτιά που τώρα ονόμαζαν τηλεόραση. Κάποιοι άλλοι ήταν μπροστά στο νέο λαμπερό παιχνίδι που τώρα ονόμαζαν ηλεκτρονικό υπολογιστή. 

Δεν την ενθουσίαζαν αυτά, μόνος της σύμμαχος ήταν πάντα το δόρυ της. Παρόλα αυτά ήξερε ότι ο κόσμος γύρω της είχε αλλάξει και εκείνη ήταν πλέον μια φιγούρα στο πάνθεον της ιστορίας. 

Φορώντας την μαύρη κάπα της περπατούσε αθόρυβα προστατεύοντας τον εαυτό της από τα αδιάκριτα μάτια. Όχι ότι αν την παρατηρούσε κάποιος θα έβλεπε κάτι. Ήταν αόρατη για τον περισσότερο κόσμο. Για αυτό είχε επιλέξει την σημερινή μέρα που το κρύο είχε κρύψει τους κατοίκους στα σπίτια τους. 

Περιπλανιόταν μόνη στα δρομάκια, ενώ έφερνε στο νου πως ήταν άλλοτε. Αναπολούσε τις εποχές εκείνες που μπορούσε να το κάνει καθημερινά χωρίς φόβο μην την ανακαλύψουν. Είχε ήδη παραβεί τις εντολές, αλλά αυτός ο τόπος την καλούσε μανιασμένα. 

Την προσοχή της τράβηξε μια παρέα που καθόταν σε ένα ταβερνάκι. Το μαγαζί αν και μικρό ήταν γεμάτο. Οι παρέες ήταν πολλές, μα όταν πλησίασε είδε ότι στην ουσία ήταν δυο. Κάθονταν ο ένας απέναντι στον άλλον σαν σε στρατιωτικό σχηματισμό. Στην μέση άδεια τραπέζια τους χώριζαν. Πλησίασε για να ακούσει τις φωνές καθαρότερα. 

«Εγώ ξέρω…!» έλεγε ένας από την μια ομάδα. 

«Όχι! Εγώ ξέρω…!» απαντούσε κάποιος άλλος από την άλλη ομάδα. 

Αυτή η εικόνα της μαύρισε την καρδιά. Προσπαθούσε να μπλοκάρει τις φωνές, αλλά παρέμειναν ψίθυροι που την ακολουθούσαν. 

«Τι κοιτάς;» την ρώτησε μια αντρική φωνή δίπλα της. Παρέμεινε σιωπηλή, συγκεντρωμένη χωρίς να δείξει σημάδι αδυναμίας. Μόνο οι σκέψεις της μαρτυρούσαν το ξάφνιασμα της. Μα πως με βρήκε; Της έπιασε το χέρι για να την καθησυχάσει. Ήξερε ότι αν δε το έκανε εκείνη θα ξεκινούσε μάχη, έτσι απλά. Ώστε ήταν μόνος του; Η ανακούφιση την κατέκλυσε. Αν πάλευαν τότε ο πατέρας της θα το μάθαινε σίγουρα. Είχε δώσει σε όλους σαφή εντολή να μην πλησιάζουν τους θνητούς. 

Θα μπορούσε να τον ρωτήσει πολλά πράγματα αλλά αρκέστηκε στο να παραμείνει σιωπηλή. Ήταν προφανές ότι δεν ήταν η μόνη που της έλειπε ο τόπος. Όσο περνούσαν τα χρόνια, έτσι όπως τα μετρούσαν οι άνθρωποι τουλάχιστον, τόσο ξεθωριασμένα τους θυμόντουσαν. Την δική τους σειρά είχε πάρει κάποιος Άλλος, όπως είχε γίνει πολλές φορές μέσα στα χιλιάδες χρόνια που υπήρχαν. Γύρισε το βλέμμα της, πάνω του και είδε ένα ίχνος λύπης στα καστανά του μάτια. 

«Τι κοιτάς;» ξαναρώτησε τόσο χαμηλά που αν ήταν άνθρωπος δίπλα της δε θα άκουγε τίποτε. Ξαναγύρισε προς το μαγαζάκι. «Τους μεν και τους δε…» αρκέστηκε να πει. «Κοίτα τους πως ρητορεύουν ο ένας ενάντια στον άλλον..» πρόσθεσε απογοητευμένη. 

Δεν έχει αλλάξει καθόλου. Έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμα τους συμπονά. Την έβλεπε να δαγκώνει το χείλος της ασυναίσθητα. Όταν έβαζε κάτι στο μυαλό της δεν την σταματούσε τίποτε, ήταν πεισματάρα αλλά μεθοδική. Ήξερε πότε έπρεπε να μιλήσει και πότε να πολεμήσει. «Τι σε κάνει τόσο λυπημένη;» του ξέφυγε. Είχε την προσοχή της και συνέχισε, «η μεταξύ τους έριδα; Νομίζω ότι ξέρεις αυτό τους το ιδίωμα. Είναι γνωστό ανά τους αιώνες, άλλωστε…»

Δίπλα τους η άσφαλτος ράγισε. Ο ήχος τον ξάφνιασε και δεν τελείωσε την φράση του. Εστίασε στο βαθούλωμα, κάπου στο βάθος ακουγόταν ένα ρυάκι να κυλάει. Την είχε θυμώσει άθελα του. Περίμενε το χτύπημα που ποτέ δεν ήρθε. 

«Ξέρεις ότι δεν ήταν πάντα έτσι!» Ήταν τόσο όμορφη όταν θύμωνε. Τα μάτια της γυάλιζαν και το λευκό της δέρμα δεν είχε τίποτε να ζηλέψει από την λαμπρότητα των άστρων. «Με θλίβει, που κανένας δεν κάνει πίσω. Πώς να δουν την λύση, όταν δεν συνειδητοποιούν ότι υπάρχει και η μέση οδός;»

Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, συνεχίζει να τους αγαπά. Όπως και εκείνος άλλωστε. Για αυτό κατέβαινε κάτω όταν μπορούσε. Για να τους βλέπει και να θυμάται το παρελθόν. Οι αναμνήσεις τους ήταν τόσο ζωντανές, όσο και την ημέρα που τις βίωναν για πρώτη φορά. Παρέμειναν όρθιοι ο ένας δίπλα στον άλλον. Εκείνη αμίλητη μετά το ξέσπασμα της. Το πρόσωπο της ήταν κρυμμένο από την κουκούλα που φορούσε, αλλά εκείνος είδε το ένα και μόνο δάκρυ που έχυσε για αυτούς. 

«Είδα αρκετά για σήμερα. Πάμε πριν μας ψάξουν οι άλλοι.» είπε μετά από ώρα ουδέτερα. 

Λίγο πριν χαθούν στον Αττικό ουρανό, πίσω τους ήταν ένας γέροντας που τους παρατηρούσε. Δεν τον είχαν καταλάβει. Στεκόταν πίσω τους, αόρατος σε θνητούς και αθάνατους. Κοίταξε το σημείο που είχε καταστρέψει από το θυμό της και χαμογέλασε. Μετά το βλέμμα τις έπεσε πάνω στους θαμώνες. «Κόρη μου, θα την βρουν την λύση. Θα το καταλάβουν λίγο πριν είναι αργά…» είπε και μετά εξαφανίστηκε. 

.

Η Κλεοπάτρα Κομνηνού κινείται καθημερινά μέσα στην πόλη. Κάθε πρωί ξεκινά την μέρα της με το να κοιτά τον ουρανό. Πιστεύει ότι η φύση μας “μιλάει”. Απλά επιλέξαμε ως κοινωνία να αγνοούμε τα σημάδια. Όταν η θάλασσα την καλεί, με την υπόκωφη μουσική της, εκείνη χάνεται στο υγρό στοιχείο ως μια άλλη νύμφη.

[ ιστολόγιο ] [ twitter ] [ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το αγκάθι των "νέων χωρών"

πηγή: εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 18-2-2007

του ΑΛΚΗ ΚΟΥΡΚΟΥΛΑ

Τι χωρίζει τον Βαρθολομαίο και τον Χριστόδουλο,  σε ένα βιβλίο γραμμένο από τον διευθυντή του ιδιαίτερου γραφείου του Πατριάρχη

Μητροπολίτης Σεβαστείας  Δημήτριος Κ. Κομματάς

Η Πατριαρχική και Συνοδική Πράξις του 1928 παρακωλυομένη τοις όροις

Θεσσαλονίκη 2006 σελ. 852

Η σύγκρουση του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία εκδηλώνεται τον τελευταίο καιρό γύρω από την εφαρμογή της Πράξεως του 1928 και την διοίκηση των μητροπόλεων της βορείου Ελλάδος ,   είναι ένα κεντρικό θέμα του δημόσιου βίου μας.  Παρά την απέχθεια και την αποστροφή που δείχνουν κάποιοι νεοέλληνες προς κάθε τι εκκλησιαστικό, η ιστορία των σχέσεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την Εκκλησία της Ελλάδος, φωτίζει με μοναδικό τρόπο την ταυτότητά μας. Ομαδικές αγκυλώσεις απέναντι στις εκδηλώσεις του θρησκευτικού  φαινομένου μας εμποδίζουν συχνά να αξιοποιήσουμε την εκκλησιαστική ιστορία για την κατανόηση βασικών ιδιοτήτων της πολιτικής παιδείας μας. ΄Ενα νέο βιβλίο του Μητροπολίτη Σεβαστείας Δημητρίου Κομματά, τοποθετεί και πάλι στο κέντρο του προβληματισμού μας τη θέση που εκ των πραγμάτων κατέχει η Εκκλησία στον δημόσιο βίο μας.Το βιβλίο που προσφέρει την οριστική συλλογή των στοιχείων , τα οποία συνιστούν το ζήτημα της εφαρμογής της Πράξεως του 1928 , ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο Μητροπολίτης Σεβαστείας, διευθυντής σήμερα του ιδιαίτερου γραφείου του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, έχει προσωπικά ζήσει από πολύ κοντά τις περιπέτειες του ζητήματος τα τελευταία 30 χρόνια.

Η κατάργηση της ισομορφίας

Τα δυο αυτά στοιχεία βοηθούν στο να αναδειχτεί αβίαστα μέσα από το βιβλίο ένα πολύ απλό συμπέρασμα:  οι κρίσεις στις σχέσεις των δύο Εκκλησιών έχουν "οργανικό" χαρακτήρα. Ως την οριστική κατάργηση της ισομορφίας που συνοδεύει την εκκλησιαστική διοίκηση των "νέων χωρών" θα έχουμε μια φυσική ροπή σε τριβές και συγκρούσεις. Οι προσωπικότητες των πρωταγωνιστών, των Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών, και η γενικότερη συγκυρία δίνουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε κρίσης. Έτσι η προηγούμενη μεγάλη κρίση (1972) για το θέμα των "νέων χωρών" οδήγησε σε παραίτηση του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου. Ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος, ενισχυμένος και από την εμπειρία της διααχείρησης εκείνης της κρίσης που έζησε ως συνεργάτης του Ιερώνυμου, επέλεξε διαφορετική στάση. Αντί να παραιτηθεί όταν αποδοκιμάστηκαν οι απόψεις του και οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο , έκανε απλώς στροφή 180 μοιρών και υποστήριξε τις ακριβώς αντίθετες θέσεις! Η τύχη των μητροπόλεων του Πατριαρχείου, οι οποίες βρίσκονται στις περιοχές που περιήλθαν στην πολιτική δικαιοδοσία της Ελληνικής Πολιτείας μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τη Συνθήκη της Λωζάνης, δεν είναι δευτερεύον ζήτημα για το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Το Πατριαρχείο, ως αιωνόβιος θεσμός και εκκλησιαστική αρχή, ήταν το μεγαλύτερο θύμα (μαζί με την Οθωμανική Αυτοκρατορία) των αλλαγών που επέφερε η νεωτερικότητα στην περιοχή μας. Με τη Συνθήκη της Λωζάνης το Πατριαρχείο στερήθηκε το πλήρωμά του, τους ορθόδοξους Χριστιανούς της Μικράς Ασίας, οι οποίοι αντηλλάγησαν υποχρεωτικά με τους Μουσουλμάνους κατοίκους των περιοχών που περιήλθαν στο Βασίλειο της Ελλάδας. Η τραγική αυτή συγκυρία εμπόδισε το  Πατριαρχείο να δείξει την παραμικρή κατανόηση στις απόπειρες της Εκκλησίας της Ελλάδος να "εξομαλύνει" την κατάσταση και να απαλείψει κάθε διαχωρισμό μεταξύ των μητροπόλεων που αποτελούν κανονικό εκκλησιαστικό έδαφος της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος-που φτάνει ως τη Λάρισα- και των μητροπόλεων βορείως της Λάρισας που διοικούνται "επιτροπικώς" και  "άχρι καιρού" από την Εκκλησία της Ελλάδος και βάσει των συμφωνιών που έχουν υπογράψει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Εκκλησία της Ελλάδος και η Ελληνική Πολιτεία. Αυτή είναι η Πατριαρχική Πράξη του 1928. Η τριμερής αυτή σύμβαση που έχει πλέον ενσωματωθεί στο Σύνταγμα του 1975 δεν αφορά μόνο τις σχέσεις των δύο Εκκλησιών. Αφορά και την οργάνωση των σχέσεων της Εκκλησίας - Κράτους στην νέα Ελληνική Πολιτεία.

Τα δικαιώματα    
Η Πράξη του 1928 η οποία έχει πολλές φορές χρησιμοποιηθεί από την Ελληνική Πολιτεία ως μοχλός για τον έλεγχο των εκκλησιαστικών πραγμάτων, μετά τη μεταπολίτευση (επί Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ) χρησιμοποιήθηκε αντίστροφα, ως ασπίδα προστασίας της Εκκλησίας της Ελλάδος από απόπειρες ελέγχου στις οποίες προέβαινε τότε η πολιτεία (νόμος Τρίτση). Έτσι έχουμε σειρά κειμένων του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος και σημερινού Αρχιεπισκόπου κ. Χριστόδουλου Παρασκευαϊδη (αναπαράγονται στα παραρτήματα του βιβλίου του Μητροπολίτου Σεβαστείας) που τεκμηριώνουν τη θεμελιώδη σημασία της Πράξεως του 1928. 

Το Νοέμβριο του 2003 ο Αρχιεπίσκοπος εισηγήθηκε στη σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (και κατάφερε να συμπαρατάξει με την άποψή του τη μισή Ιεραρχία) να αγνοήσει τα δικαιώματα του Πατριαρχείου και να προχωρήσει στην εκλογή Μητροπολιτών στις "νέες χώρες" , χωρίς τη συμβολική συμμετοχή του Πατριαρχείου, όπως αυτή προβλέπεται από την Πράξη του 1928. Εν όψει της αντίστασης που εκδηλώθηκε στην Εκκλησία τη Ελλάδος, στις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες της Ελλάδος (Αλεξάνδρεια, Ιεροσόλυμα) και της αποφασιστικότητας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τον Μάιο του 2004 ο Αρχιεπίσκοπος επανήλθε στις παλαιότερες αντιλήψεις του και πρωταγωνίστησε στην υιοθέτηση από τη Σύνοδο της Ιεραρχίας, διακήρυξης ότι η Πράξη του 1928 ισχύει απολύτως και πρέπει να εφαρμόζεται στο ακέραιο. Η θεαματική αυτή μεταστροφή της στάσης του Αρχιεπισκόπου οφείλεται βεβαίως στην αλλαγή της συγκυρίας. Ο κ. Χριστόδουλος δεν "φοβάται" πλέον το κράτος, όπως το φοβόταν την πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης. Αντίθετα ο Αρχιεπίσκοπος εμφανίζεται πλέον ως υπέρμαχος του κράτους, των συμφερόντων του και της υπεροχής του ακόμη και απέναντι στους νόμους της Εκκλησίας! Ο δυσεξήγητος αυτός ελιγμός αποκαλύπτει τα μεγάλα ελλείμματα στην οργάνωση των σχέσεων της Εκκλησίας με το Κράτος.

Η οροθέτηση των σχέσεων αυτών, που πραγματοποιήθηκε από τη γερμανική αντιβασιλεία το 19ο αιώνα και διατηρήθηκε ανέπαφη ως το 1977 αντιστοιχεί στις αντιλήψεις που κυριαρχούσαν την περίοδο της εθνογένεσης και της στερέωσης του αναδυόμενου από την οθωμανική επικράτεια νέου εθνικού ελληνικού κράτους. Η αποδέσμευση της Εκκλησίας της Ελλάδος από την άμεση κρατική χειραγώγηση έγινε για πρώτη φορά στο πλαίσιο του Συντάγματος του 1975 (και του καταστατικού χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος του 1977.  Ο συντηρητικός πυρήνας της Εκκλησίας φοβούμενος την εκσυγχρονιστική και δημοκρατική δυναμική του μεταπολιτευτικού κράτους συγκατατέθηκε τότε στις αλλαγές αυτές και κατέφευγε στην προστασία του Πατριαρχείου και της Πράξεως του 1928 όταν αντιμετώπιζε προβλήματα. Όταν ο συντηρητικός πυρήνας της Εκκλησίας έγινε ο ίδιος εξουσία και αντιπαρατέθηκε στην πολιτική ηγεσία (ταυτότητες), πρώτη φορά μετά την αντιπολίτευση, άρχισε και πάλι να λακτίζει το Πατριαρχείο.
Άρχισε να αφήνει υπαινιγμούς για την "εθνική" ανάγκη καταπάτησης των συμφωνιών του 1928 και κατάργησης των δικαιοδοσιών του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην επικράτεια του ελληνικού κράτους.


Προς την πορεία του εκδημοκρατισμού και της ένταξης στην ευρωπαική οικογένεια, το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπισαν και άλλες μεγάλες ευρωπαικές κοινωνίες. Η Ισπανία και η Πολωνία, με ισχυρή παράδοση εθναρχούσης Εκκλησίας, Εκκλησίας δηλαδή που συνδέεται αναπόσπαστα με τη νέα εθνική τους ταυτότητα, επωφελήθηκαν από τη θετική συμβολή της Καθολικής Εκκλησίας και της Β' Συνόδου του Βατικανού και οδηγήθηκαν σε ένα νέο σχήμα οργάνωσης των σχέσεων κράτους - έθνους, ένα σχήμα που κατοχυρώνει τους απόλυτα διακριτούς ρόλους Εκκλησίας και Κράτους.

Το παρόν του χθές και το παρελθόν του αύριο

Γειά σας φίλοι επισκέπτες

Όπως είχα γράψει στην αρχή, τότε που δημιούργησα αυτό το ιστολόγιο, ο κύριος λόγος της δημιουργίας του είναι να καταγράψω υλικό παλιών εφημερίδων και περιοδικών για να μπορέσω να απαλλαγώ από ένα τεράστιο χαρτομάνι. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα , συχνά να παρουσιάζω θέματα που τότε αποτελούσαν το "παρόν" και σήμερα είναι πλέον παρελθόν. Αυτό δεν συμβαίνει σε όλες τις αναρτήσεις, διότι είναι εξ ίσου πολλά και τα τρέχοντα επίκαιρα σημερινά θέματα. Έτσι παρατηρείται ένα πλέγμα πολλών εναλλαγών είδους , ύφους και χρόνου στα θέματά μου. Αν μή τι άλλο δεν θα πλήξετε. Σε κάθε περίπτωση είμαι ανοιχτή στα σχόλιά σας.

Γεώργιος Σουρής

http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/11/blog-post_08.html#.T_33EJE7dqE

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα; Γεώργιος Σουρής

Γεράσιμος Πολίτης 2011-11-08T09:50:00+02:00

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Γεώργιος Σουρής.

Διαβάστε παρακάτω το ποίημα του Σουρή, που γράφτηκε τον περασμένο αιώνα και μη μου πείτε ότι δεν είναι επίκαιρο, ή ότι η κακοδαιμονία της πολιτικής ζωής της Ελλάδας μας συνεχίζεται μέχρι σήμερα...

Ποιος είδε κράτος λιγοστό

σ' όλη τη γη μοναδικό,

εκατό να εξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,

νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα;

Νά 'χει κλητήρες για φρουρά

και να σε κλέβουν φανερά,

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν

ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν

δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,

κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

Κι από προσπάππου κι από παππού

συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-

να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει

στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,

ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.

Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,

λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ

το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς

σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

Γεννήθηκε το 1853 στην Ερμούπολη της Σύρου. Η οικογένειά του ήταν εύπορη και ο πατέρας του ήθελε να τον κάνει παπά. Όταν η οικογένειά του χρεοκόπησε, ο πατέρας του τον έστειλε υπάλληλο στο κατάστημα ενός θείου του σιτέμπορου στη Ρουμανία. Ο Σουρής βέβαια, που μόνο για έμπορος δεν έκανε, έγραφε κρυφά τους στίχους του στα κατάστιχα και μετά δύο μήνες αποχώρησε. Όταν ήλθε στην Αθήνα γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δεν κατόρθωσε ωστόσο να πάρει πτυχίο μετά την απόρριψή του από τον καθηγητή του Σιμτέλο στο μάθημα της μετρικής, κατ΄ άλλους στα λατινικά, γεγονός που του στοίχισε πολύ όπως διαπιστώνεται στους εκδικητικούς του στίχους. Για να βγάλει τον επιούσιο παρέδιδε μαθήματα και δημοσιογραφούσε.

Όπως σημείωνε τότε ο Σπύρος Μελάς, ο Γ. Σουρής είχε πλούσια πνευματικά προσόντα και πλούτο γνώσεων με συνέπεια να καταστεί εξαίρετος δημοσιογράφος της έμμετρης σάτιρας των γεγονότων της εποχής. Οι πρώτοι σατιρικοί του στίχοι δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά Ασμοδαίος", "Μή χάνεσαι" του Βλ. Γαβριηλίδη και Ραμπαγάς.

Στις 2 Απριλίου 1883, σε ηλικία 30 ετών έβγαλε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας του που ο Γεώργιος Δροσίνης τη βάφτισε «Ρωμηός», που ήταν μια έμμετρη εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα. Τον Αύγουστο έδωσε εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, αλλά κόπηκε «μετά πολλών επαίνων», όπως σατιρίζει, στη μετρική. Ο «Ρωμηός» κυκλοφόρησε ως τις 17 Νοεμβρίου 1918, (τελευταίο φύλλο), λίγο πριν το θάνατο του Σουρή, για 36 χρόνια και 8 μήνες, σε 1.444 συνολικά τεύχη και 2 παραρτήματα. Το 1900, στο Δημοτικό Θέατρο των Αθηνών, παρουσιάστηκαν με επιτυχία οι «Νεφέλες» του Αριστοφάνους, σε έμμετρη απόδοσή του. Έγραψε και αρκετές έμμετρες κωμωδίες οι οποίες καυτηρίαζαν τα κακώς κείμενα της εποχής.

Το έργο του χαρακτηριζόταν από την ποιητική του γονιμότητα και την πληθώρα των στίχων του. Έγραφε πάντα καλοπροαίρετα σχολιάζοντας το λαό, τους άρχοντες, τους Βασιλείς, χωρίς ωστόσο να βρίζει. Συχνά αυτοσαρκαζόταν και έξοχο δείγμα αυτοσαρκασμού είναι το ποίημα «Η Ζωγραφιά μου». Η γλώσσα του είναι μικτή. Χρησιμοποιεί πολύ τη δημοτική, αλλά συχνά στα ποιήματά του υπάρχουν αρκετές λόγιες λέξεις και φράσεις, για λόγους είτε μετρικούς είτε σατιρικούς. Είχε άλλωστε συγκρουστεί εντονότατα με τον Ψυχάρη και τους μαχητικούς δημοτικιστές των αρχών του 20ού αιώνα. Βεβαίως, κάποιοι τον είπαν στιχοπλόκο και κατηγόρησαν το έργο του υποστηρίζοντας πως στερείται ποιητικής αξίας ή ότι είναι εντελώς επιφανειακό.

Πηγές: logioshermes.blogspot.com, el.wikipedia.org

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης

58Share

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο Αριστοτέλης και η Αρχαία Ελληνική τεχνολογία

http://afipnisoy.blogspot.com/2012/06/blog-post_3680.html

Ο Αριστοτέλης και η Αρχαία Ελληνική τεχνολογία

Μια προσεκτική ματιά στα επιτεύγματα του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, θα μπορούσε να μας πείσει ότι ο πολιτισμός αυτός βασίστηκε σε μία πολύ καλά κρυμμένη, αλλά οπωσδήποτε υπαρκτή ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ την οποία σήμερα σπανίως πέφτει στην αντίληψή μας.
Σαφείς ενδείξεις για το θέμα αυτό, θα μπορούσαμε να βρούμε μέσα στο βιβλίο του Αριστοτέλη ΜΗΧΑΝΙΚΑ, η ύπαρξη του οποίου ακόμα και μέχρι τις μέρες μας παραμένει στους περισσότερους άγνωστη.
Ας εξετάσουμε όμως τον πρόλογο του βιβλίου ΜΗΧΑΝΙΚΑ, το οποίο ξεκινάει με μία εξαιρετικά σημαντική πληροφορία.

[847a.11] Θαυμάζεται τῶν μὲν κατὰ φύσιν συμβαινόντων,

Αφ’ ενός μεν προκαλούν τον θαυμασμό μας όσα συμβαίνουν ως αποτέλεσμα της λειτουργίας των Συμπαντικών νόμων,

ὅσων ἀγνοεῖται τὸ αἴτιον,

και πιο συγκεκριμένα όλων αυτών για τα οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει τον λόγο για τον οποίο συμβαίνουν.

(αυτά είναι τα κατά φύσιν)

τῶν δὲ παρὰ φύσιν, ὅσα γίνεται διὰ τέχνην,

Και αφ’ ετέρου προκαλούν επίσης τον θαυμασμό μας, όσα δεν συμβαίνουν αυτομάτως μέσα στην φύση, αλλά δημιουργούνται με τεχνητό τρόπο και είναι αποτελέσματα της ανθρώπινης νοημοσύνης,

(αυτά είναι τα παρά φύσιν)

πρὸς τὸ συμφέρον τοῖς ἀνθρώποις.

έχοντας σαν σκοπό το συμφέρον της ανθρωπότητας.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο Αριστοτέλης μάς προσδιορίζει από την πρώτη κιόλας γραμμή του αρχαίου κειμένου, ότι μέσα στο Σύμπαν υπάρχουν δύο θεμελιώδεις και ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ μεταξύ τους καταστάσεις:

Η «ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ» και η «ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ».

Προκύπτει επομένως το συμπέρασμα ότι η κατάσταση «ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ» αναφέρεται στον ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ο οποίος έχει σαν κύριο σκοπό και στόχο του να ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ!

Αυτή η προσέγγιση του Αριστοτέλη θα πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαιτέρως και να μας βάλει στην διαδικασία να ερευνήσουμε κάτω από ένα νέο πρίσμα, τις απόψεις και τις αντιλήψεις μας, για τα τεχνολογικά επιτεύγματα που συνοδεύουν τον σύγχρονο τρόπο ζωής μας.

Διότι, σύμφωνα με αυτόν τον διαχωρισμό του Αριστοτέλη είναι πολύ εύκολο να κατανοήσουμε ότι ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ μας, για τον οποίο είμαστε τόσο περήφανοι δεν έχει καμμία σχέση με τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ή με τον Πολιτισμό που παρήγαγε η Αρχαία Ελλάδα.

Διότι ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ αφορά μόνο στην ΗΘΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ του Ανθρώπου και το γεγονός αυτό αποτελεί και τον λόγο για τον οποίο ο πολιτισμός αυτός πρέπει να υφίσταται.

Όπως είναι γνωστό, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η εξελικτική πορεία του Ανθρώπου περνάει από 3 στάδια.

Κάθε Άνθρωπος, στο πρώτο στάδιο της Ψυχικής του εξέλιξης, ξεκινάει σαν ΔΙΠΟΔΟ ή ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΕΣ.

Στην συνέχεια, όταν περάσει στο δεύτερο εξελικτικό στάδιο και μόνο τότε, θεωρείται ΑΝΘΡΩΠΟΣ, με απώτερο σκοπό να καταλήξει,

στο τρίτο και τελικό στάδιο του ΑΥΤΟΑΝΘΡΩΠΟΥ, το οποίο ταυτίζεται μάλιστα με την Θέωση.

Ο Αριστοτέλης λοιπόν, αμφισβητεί την άποψη που εν πολλοίς επικρατεί σήμερα, ότι δηλαδή η ανάπτυξη της τεχνολογίας θα μπορούσε να επιφέρει και την Ψυχική εξέλιξη του Ανθρώπου!

Το γεγονός αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαιτέρως, διότι η άποψη που ισχύει σήμερα και την έχουμε υιοθετήσει όλοι, είναι ότι το καλύτερο μέλλον, θα επέλθει μέσα από την συνεχόμενη εξέλιξη της τεχνολογίας.

Είναι λοιπόν προφανές ότι το καλύτερο μέλλον δεν θα έρθει μέσα από την τεχνολογική εξέλιξη, αλλά από τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ μέσω της ΗΘΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΝΕΛΙΞΗΣ.

Ας συνεχίσουμε όμως την ανάγνωση του αρχαίου κειμένου των ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ.

ἐν πολλοῖς γὰρ ἡ φύσις ὑπεναντίον πρὸς τὸ χρήσιμον ἡμῖν ποιεῖ·

Αυτό οφείλεται στο ότι σε πολλές περιπτώσεις οι φυσικές διεργασίες λειτουργούν αντίθετα προς το συμφέρον των ανθρώπων.

(Ένα παράδειγμα φυσικών διεργασιών θα μπορούσαν να αποτελούν οι σεισμοί, οι λιμοί οι καταποντισμοί κτλ.)

ἡ μὲν γὰρ φύσις ἀεὶ τὸν αὐτὸν ἔχει τρόπον καὶ ἁπλῶς,

Διότι οι φυσικές διεργασίες ακολουθούν πάντοτε τους ίδιους κανόνες οι οποίοι είναι και πολύ απλοί στην κατανόησή τους.

τὸ δὲ χρήσιμον μεταβάλλει πολλαχῶς.

Ενώ το αποτέλεσμα αυτών των φυσικών διεργασιών άλλοτε είναι χρήσιμο για την ανθρώπινη κοινωνία, ενώ σε άλλες περιπτώσεις προκαλεί βλάβες.

ὅταν οὖν δέῃ τι παρὰ φύσιν πρᾶξαι,

Όταν λοιπόν πρέπει να επέμβει η ανθρώπινη νοημοσύνη για να δημιουργήσει κάτι που δεν απαντάται μέσα στη φύση,

διὰ τὸ χαλεπὸν ἀπορίαν παρέχει καὶ δεῖται τέχνης.

με σκοπό να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος αντίξοα φυσικά φαινόμενα, μας προβληματίζει το γεγονός ότι περισσότερες τεχνολογικές κατασκευές δεν συνάδουν με την εφαρμογή των καλών τεχνών.

Δηλαδή αυτό που υποστηρίζει ο Αριστοτέλης είναι ότι η εφαρμογή των τεχνολογιών αντιβαίνει στην εφαρμογή της λειτουργίας της αρμονίας των Μουσών!

Το συμπέρασμα αυτό συνάδει απολύτως με το γεγονός ότι όλες οι αρχαίες κατασκευές ακολουθούν τους ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ, όπως τις γνωρίζουμε σήμερα μέσω ων μαθηματικών αριθμών φ και φ2.

Οι ΑΡΧΑΙΟΙ ΝΑΟΙ μολονότι είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι αποτελούν «ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ» κατασκευές, διότι είναι χτισμένοι βάσει της αρμονίας φ και επομένως ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ, έτσι ώστε να βοηθούν στην βελτίωση του επιπέδου του πολιτιστικού επιπέδου του ανθρώπου!

Αυτό σημαίνει με άλλα λόγια, ότι ΕΝΑ ΜΗ ΑΡΜΟΝΙΚΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΑΣ ΒΛΑΨΕΙ καταρχήν και μόνο με την οπτική του εικόνα διότι μας εισάγει, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ σε μία ΜΟΝΙΜΗ ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΑ η οποία μας υποχρεώνει να χάνουμε σταδιακά την αίσθηση του κάλους, γεγονός που δεν μπορεί παρά να ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΜΑΣ.

Πολύ περισσότερο το γεγονός αυτό μπορεί να συμβεί, όταν ζούμε για μία ζωή ολόκληρη μέσα σε ένα τέτοιο δυσαρμονικό οικοδόμημα, όπως συμβαίνει με τα σύγχρονα κτήρια στα οποία κατοικούμε!

Σαν γενικό συμπέρασμα θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι αν η τεχνολογία λάμβανε υπόψη της και ακολουθούσε τους ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ, τότε θα μπορούσε σε αυτήν την περίπτωση να συμβαδίζει με την πραγματική εξελικτική πορεία του ανθρώπου!

Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει με κανέναν τρόπο με την σημερινή εφαρμογή της τεχνολογίας η οποία αντί να εκφράζεται μέσω αρμονικών κατασκευών που πρέπει να ακολουθούν τον χρυσό αριθμό φ, εκφράζεται με …εξαμβλώματα.

Ένας Άνθρωπος για να λειτουργεί «ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ» θα πρέπει υποχρεωτικά όχι μόνο όλες του οι δραστηριότητες να συνάδουν με τους κανόνες της αρμονίας,

αλλά και ο γενικότερος τρόπος ζωής του θα πρέπει να ορίζεται από αρμονικές προεκτάσεις!

Το γεγονός αυτό επιτυγχάνεται όταν «βιώνουμε τις Μούσες» σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να υποστηρίξουμε την θεωρία ότι οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν αναπτύξει μεν υψηλή τεχνολογία, όμως γνωρίζοντας τις αρνητικές της συνέπειες στην καθημερινή τους ζωή, προτιμούσαν να διαβιώνουν μέσα σε έναν απλό και απέριττο τρόπο ζωής!

Δηλαδή γνώριζαν πολύ καλά ότι ελλόχευε ανά πάσα στιγμή ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ να καταστρέψουν την ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΨΥΧΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥΣ αν δεν ακολουθούσαν πιστά τους αρμονικούς κανόνες των Μουσών με μοιραίο αποτέλεσμα τον ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟ.

Ένα τέτοιο αποτέλεσμα, θα μπορούσε ίσως να αποτελεί η περίφημη καταστροφή της Ατλαντίδος, αυτό όμως θα αποτελέσει το περιεχόμενο ενός επόμενου άρθρου. 

 astrology logioshermes

ΠΗΓΗ: http://afipnisoy.blogspot.com/2012/06/blog-post_3680.html#ixzz20LqrQCYK

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

''Μεταξωτοί'' άνθρωποι

http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/11/blog-post_05.html#.T_3rHJE7dqE

''Μεταξωτοί'' άνθρωποι

Γεράσιμος Πολίτης 2011-11-05T00:10:00+02:00

''Μεταξωτοί'' άνθρωποι.

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: ''Μεταξωτοί άνθρωποι''. Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι...

Μού ’μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας.

Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς». Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι’ αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων...

Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό... Φερ’ ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και – τό ’χω παρατηρήσει – έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία...

Κάποτε βρέθηκα σ’ ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ο,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα. Κι από τότε, ό,τι κι αν λένε για τον Γιώργο Νταλάρα – αυτός ήταν ο «επώνυμος» – εγώ τ’ ακούω βερεσέ...

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως – η κυρίως – στο σαβουάρ βίβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν – στη σειρά μιας καντίνας η στην ιεραρχία – χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι.

Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου – και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...

Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται... Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων…

Πηγή: Γιάννης Τριάντης στο περιοδικό «Επίκαιρα» 25/11/2010, antifono.gr

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω