Στοχασμοί ψυχής

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=373147066091685&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

«Δεν είναι κακό να ζει κανείς μόνος, αντιθέτως, όποιος ασκηθεί να αντέχει τη μοναξιά έχει τη δύναμη να αντέχει πάρα πολλά και όχι μόνο να αντέχει

αλλά και να απολαμβάνει πάρα πολλά που αλλιώς δε θα μπορούσε να διακρίνει.

Η μοναξιά είναι το ορυχείο της δύναμης και της αυτογνωσίας.

Δεν ζει καλά κανείς παρά μόνος, έφτασε να λέει ο Διονύσιος Σολωμός.

Μια μοναξιά όμως που δεν αποτελεί καταφύγιο δειλίας

. Μόνο τότε.

Η επιλεγμένη μοναχικότητα όχι η εξαναγκαστική».

Μάρω Βαμβουνάκη

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=373144182758640&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&permPage=1

Συναντάμε κόσμο όπως πορευόμαστε. Ανταλλάσσουμε βλέμματα, χαμόγελα ευγενικά, δυο υποχρεωτικές κουβέντες, για να προσπεράσουμε και να τα πετάξουμε αυτά αμέσως στον κάδο της λησμονιάς. Υπάρχουν μάτια όμως που από το πουθενά εμφανίζονται μια στιγμή μπρος μας, βυθίζονται στα δικά μας μάτια και αξιώνουν:
«Εδώ θα μείνεις», ή «Σε περίμενα»....

Μάρω Βαμβουνάκη

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=373146089425116&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

όταν το βλέμμα παίρνει την μορφή παγερού ανέμου..

τα πάντα γύρω σιωπούν..

και οι λέξεις έχουν γραπωθεί καλά μεσα στην ψυχή σου

αφήνοντας στην επιφάνεια μονάχα ένα κενό..

και τι να πουν άλλωστε..;;;

ποια λέξη μπορεί να στολίσει τώρα τον παγερό αέρα..;;

Μαρκέλλα Μαρμαρινού

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Πολιτικά - Κοινωνικά ...

Πολιτικά - Κοινωνικά ...

Γεράσιμος Πολίτης 2012-02-14T21:23:00+02:00

• Όταν οι ηγέτες ενεργούν, οι λαοί παθαίνουν. Όταν οι λαοί ενεργούν, οι ηγέτες δημιουργούν. (συμμετοχική δημοκρατία) (Περικλής 11-1-2010).
• Ενεργός λαός, δημιουργικός ηγέτης. Παθητικός λαός, καταστροφικός ηγέτης. (Διδάσκαλος Σωκράτης 25-1-2010).
• Οι ηγέτες χάνουν το φως τους και την φώτιση τους, διότι τους τυφλώνει η δόξα. Δεν υπάρχει πιο τυφλός απ’ αυτόν που έχει μάτια και δε βλέπει. (Διδάσκαλος Σωκράτης 25-1-2010)

Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι οι πόλεμοι, οι οποίοι έγιναν κατά τη διάρκεια της ύπαρξης του ανθρώπου στη Γη, οφείλονταν είτε στη φιλοδοξία της ηγεσίας των λαών, είτε στην καταπίεση των λαών από την ηγεσία τους ή από κατακτητές. Όποτε ο ηγέτης ενήργησε εγωιστικά, χωρίς την ενέργεια και τη βούληση του λαού, παραπλάνησε το λαό και τον ανάγκασε να πολεμήσει χωρίς να γνωρίζει την πραγματική αιτία. Το αποτέλεσμα όλων των πολέμων ήταν πάντοτε καταστροφικό για όλους. Η καταστροφή αυτή ήταν η αφορμή για να αποκαλυφθεί το πραγματικό πρόσωπο του ηγέτη, να εγερθεί ο λαός και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Έτσι ο λαός, όντας ενεργός και έχοντας τα σωστά κριτήρια, αναδείκνυε έναν νέο ηγέτη. Ο νέος ηγέτης με την ενέργεια του λαού έπραττε δημιουργικά ως προς το συνολικό όφελος, έως ότου ο λαός να ξαναγυρίσει στην ικανοποίηση του ατομικού συμφέροντος και να απομακρυνθεί από τη συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Η ενεργοποίηση του συλλογικού ευσυνειδήτου του λαού οδηγεί τους ηγέτες στη δημιουργία, ενώ το ατομικό συμφέρον είτε του ηγέτη είτε του λαού οδηγεί στην καταστροφή. Ενεργός λαός, δημιουργικός ηγέτης. Παθητικός λαός, καταστροφικός ηγέτης και ούτω καθ’ εξής, έως ότου γίνει ευσυνείδητος ο λαός για να έχει ευσυνείδητο ηγέτη. Σήμερα ως συλλογικό ευσυνείδητο θεωρείται το σύνολο των υποκειμενικών «ευσυνειδήτων» των μερών, τα οποία διαμορφώνονται από τα διάφορα κέντρα εξουσίας. Για να υπάρξει σύνολον πρέπει να πάψει η διαίρεση. Η διαίρεση της κοινωνίας είναι η διαίρεση του ευσυνειδήτου της. Ας αναρωτηθούμε ποιός είναι τόσο πονηρός που να διαιρεί για να βασιλεύει. Η επανένωση του κοινωνικού συνόλου μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τα ίδια τα μέρη του και το συλλογικό ευσυνείδητο πρέπει να αποτελείται από την αλήθεια που είναι αποδεκτή από όλους και από τους αντιθέτους. Έτσι η ιδανική πολιτεία είναι η κοινωνία που έχει ως γνώμονα το ένα και μόνον ευσυνείδητο του λαού.

Και για όσους δεν εννόησαν ότι δεν μπορούμε σε λίγες μόνο γραμμές να αναλύσουμε τα πριν, τα νυν και τα αεί, ας μας συγχωρέσουν γι’ αυτό που είναι.

• Κάθε κολακεία κι ένα χρυσαφένιο κάγκελο του κλουβιού που σου φτιάχνει το περιβάλλον. Όσο πιο πολλές οι κολακείες, τόσο πιο στενά τα κάγκελα του κλουβιού και τόσο πιο δύσκολο να πετάξεις και να ξεφύγεις. Γι’ αυτό αναγκάζεσαι να κελαηδάς, ίνα ευχαριστείς το περιβάλλον σου. (Διδάσκαλος Σωκράτης 27-1-2008)

Σε κάθε άρχοντα, το περιβάλλον τού συμπεριφέρεται σαν να είναι το ωραιότερο εξωτικό πτηνό. Με την πρόφαση να τον προστατεύσει, λέγοντας ότι γνωρίζει το καλό του, χτίζει σιγά - σιγά γύρω του ένα αόρατο χρυσαφένιο πλέγμα για να μη φύγει. 

Για να υπακούει και για να μένει μέσα στο χρυσαφένιο κλουβί, το περιβάλλον τροφοδοτεί τον άρχοντα με κολακείες. Αυτές τον ευχαριστούν και τον κάνουν όλο και πιο εγωιστή, χωρίς ποτέ να καταλαβαίνει ότι το πλέγμα πυκνώνει όλο και περισσότερο. Μέχρι να έρθει η στιγμή που το πλέγμα να έχει κλείσει όλες τις διόδους του οξυγόνου και ο άρχοντας να ασφυκτιά. Τότε το περιβάλλον απλά του ανοίγει λίγο την πόρτα για να μπει οξυγόνο. Ο δε άρχοντας το μόνο που κάνει, σε αντάλλαγμα αυτού του οξυγόνου, είναι να κελαηδά. Διότι έχει πειστεί ότι δεν μπορεί να πετάξει. Δεν μπορεί να ξεφύγει. Αφού το περιβάλλον τον καταστήσει ανίσχυρο, αρχίζει να αφαιρεί ακόμα και τα φύλλα χρυσού απ’ τα κάγκελα. 

Στο τέλος ο άρχοντας καταλήγει να μένει σ’ ένα κλουβί από σίδερα που σκουριάζουν με το πέρασμα του χρόνου, και συνειδητοποιεί πόσο ακριβά πλήρωσε τις κολακείες. 

Αυτός που δεν δέχεται κολακείες, δεν δημιουργεί περιβάλλον, ενεργεί ελεύθερα για το κοινό όφελος, αποκαλείται ευσυνείδητος ηγέτης.

• Μία πολιτεία θα πρέπει να στηρίζεται σε νόμους που αναδεικνύουν τις αξίες των εννοιών και που γίνονται κατανοητοί και αποδεκτοί από το ευσυνείδητο των πολιτών αυτής. (Διδάσκαλος Σωκράτης 25-1-2010)

Ο νόμος θα πρέπει να διδάσκεται στους πολίτες, ώστε να αφυπνίζεται το ευσυνείδητο τους. Θα πρέπει να είναι μια ευθεία φωτεινή οδός χωρίς σκοτεινούς παράδρομους. Θα πρέπει να είναι δίκαιος, ώστε να γίνεται αποδεκτή η δικαιοσύνη που θα αποδίδεται μέσω αυτού. Θα πρέπει η απόδοση της δικαιοσύνης να αποσκοπεί στην έμπρακτη απόδειξη της γνώσης του νόμου από τον παραβάτη, με παράλληλη κοινωνική προσφορά αυτού. 

Ο νομοθέτης, λοιπόν, θα πρέπει να νομοθετεί έχοντας ως γνώμονα το ευσυνείδητο των πολιτών. Τότε θα έχει και την αποδοχή των δικαστών που αποδίδουν τη δικαιοσύνη. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε την αποδοχή του νόμου από τους πολίτες, τον νομοθέτη και τον δικαστή. Τότε και μόνον τότε αποδίδεται η δικαιοσύνη. 

Σήμερα όμως ο νομοθέτης νομοθετεί ανεξάρτητα από τους δικαστές, αλλά και τους πολίτες. Νομοθετεί μάλιστα πάνω στους ισχύοντες νόμους τροποποιώντας τους, ανοίγοντας έτσι, πολλές φορές, ‘παραθυράκια’, τα οποία γνωρίζουν μόνον αυτοί για τους οποίους έγινε η τροποποίηση. Άλλες φορές, επηρεαζόμενος από το περιβάλλον του και όχι από το ευσυνείδητο του, νομοθετεί διαστρέφοντας το νόμο προς εξυπηρέτηση συμφερόντων των ολίγων, αναγκάζοντας και τον δικαστή να αποδώσει τη δικαιοσύνη όχι ευσυνείδητα. Η πολυνομία που προκύπτει κάτω από αυτές τις συνθήκες, δημιουργεί αδικίες, κάνοντας τους πολίτες παράνομους, διότι έχουν ως επί το πλείστον άγνοια των νόμων. Αυτό έχει ως κατάληξη την έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς τη δικαιοσύνη. Όποτε συμβαίνει αυτό, έρχεται και η κατάλυση των κοινωνιών.

• Ο δικαστής δικάζει με βάση τους ισχύοντες νόμους και δεν μπορεί να παρανομήσει εις το όνομα του δικαίου. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 13-1-2010)

Κάποτε ένας Άγγελος παρατηρούσε έναν κολυμβητή που με πολύ κόπο προσπαθούσε να ξεκολλήσει από ένα βράχο αχινούς και κάθε φορά που ανέβαινε για να πάρει ανάσα, χαμογελούσε γεμάτος χαρά και ικανοποίηση. Αφού γέμισε ένα συρμάτινο δοχείο, βγήκε στην παραλία και καθήμενος δίπλα στην οικογένειά του, τους προσέφερε το ξεχωριστό αυτό φαγητό που τόσο πολύ τους άρεσε. Ξαφνικά, ένας άνδρας του Λιμενικού τον πλησίασε και του είπε ότι αυτό που έκανε ήταν παράνομο και ότι έπρεπε να τον οδηγήσει στον δικαστή. Η αλήθεια είναι ότι προ ολίγων ημερών είχε νομοθετηθεί η απαγόρευση της αλιείας αχινών στις ακτές. Όμως ποιός ενημέρωσε τον άνδρα και πώς ήταν υποχρεωμένος ο άνδρας να γνωρίζει τον νόμο; Ο Άγγελος ακολούθησε τον άνδρα στο δικαστήριο για να δει πως απονέμεται η δικαιοσύνη στη Γη. Ο δικαστής ρώτησε τον κατηγορούμενο: «Δε γνωρίζεις ότι αυτό που έκανες ήταν παράνομο;» Ο άνδρας απάντησε: «Όχι. Κάθε χρόνο μαζεύω αχινούς για την οικογένεια μου».

Εδώ, λοιπόν, ο δικαστής, εάν έπρεπε να δικάσει βάσει του νόμου, θα έπρεπε να επιβάλλει ποινή στον άνδρα, αλλά τότε το ερώτημα θα ήταν: «Είναι δίκαιη η ποινή;» Η απάντηση φυσικά είναι «Όχι». Εάν πάλι δεν του επέβαλλε ποινή, ο δικαστής δίκαζε βάσει του νόμου; Πάλι η απάντηση είναι «Όχι». Το ένα ήταν άδικο και το άλλο παράνομο. Ποιό απ’ τα δύο έπρεπε να γίνει; Ο Άγγελος τότε είπε: « Ω άνθρωποι! Ποτέ με την σκέψη σας δε θα γνωρίσετε. Γι’ αυτό μπείτε στην διαδικασία της νοήσεως ίνα νοήσετε. Δεν υπάρχει νομοθεσία χωρίς νουθεσία. Διότι η νομοθεσία χωρίς νουθεσία οδηγεί τον άνθρωπο στην παράβαση.». Η δικαιοσύνη είναι τυφλή, αλλά οι δικαστές βλέπουν. Η δικαιοσύνη είναι τυφλή για να μη βλέπει τους δικαστές ή οι δικαστές τύφλωσαν τη δικαιοσύνη για να μην τους βλέπει; (Αριστοτέλης 18-1-10)

• Οι γραπτοί νόμοι είναι για να τους τηρεί ο εγκέφαλος. Οι άγραφοι για να τους τηρεί η ψυχή. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 18-1-2010)(συνειδητότητα- ευσυνείδητο)

Ο Άγγελος κάθισε λίγο ακόμη στο δικαστήριο. Η επόμενη υπόθεση αφορούσε την κρίση της πράξης ενός άνδρα να παραβιάσει την πόρτα ενός διαμερίσματος, με τη δικαιολογία ότι ήθελε να βοηθήσει την ηλικιωμένη που βρισκόταν μέσα. Ο δικαστής ρώτησε τον κατηγορούμενο: «Γιατί παραβιάσατε την πόρτα του διαμερίσματος;» και ο άνδρας απάντησε: «Άκουσα την ηλικιωμένη κυρία να καλεί σε βοήθεια, μέσα από το διαμέρισμα της πολυκατοικίας, της οποίας είμαι συντηρητής εδώ και δέκα χρόνια. Από ανησυχία πλησίασα την πόρτα και τη ρώτησα τι συνέβαινε. Τότε εκείνη απεγνωσμένα φώναξε “Βοήθεια! Φωτιά!” Χωρίς να σκεφτώ, όρμησα στην πόρτα και την έσπασα. Προς έκπληξή μου, η ηλικιωμένη συνέχισε να καλεί σε βοήθεια, αλλά φωτιά δεν υπήρχε πουθενά. Εκείνη τη στιγμή μπήκε ο κατήγορός μου. Έσπευσα να του εξηγήσω την κατάσταση, να απολογηθώ για την παράδοξη διάρρηξη και να προτείνω από ενδιαφέρον την εξέταση της γιαγιάς από ένα γιατρό. Εκείνος δε με πίστεψε και, παρότι γνωριζόμαστε τόσα χρόνια και ο ίδιος γνωρίζει το έντιμο του βίου μου, με κατήγγειλε στην αστυνομία για παράνομη είσοδο στην ιδιοκτησία του. Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ. Έσπευσα να βοηθήσω έναν συνάνθρωπό μου και κατηγορούμαι γι’ αυτό. Αυτή είναι η αλήθεια, κύριε Πρόεδρε.» 

Αλήθεια, μπορούμε να τηρούμε τους άγραφους νόμους της ψυχής μας στη σημερινή κοινωνία, χωρίς να έχουμε τη συνέπεια του νόμου; Ο γραπτός νόμος έχει σαν προστασία του την τιμωρία. Ο άγραφος την αγάπη και τη νόηση. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 18-1-2010) Οι σημερινοί άνθρωποι φοβούμενοι την τιμωρία έφτασαν στο σημείο να οδηγούνται από τη σκέψη, να πράττουν ασυνείδητα και να φιμώνουν το ευσυνείδητο της ψυχής τους. 

Ο Άγγελος έβγαλε το συμπέρασμα: «Τελικώς στη Γη, η αγάπη και η νόηση έχουν σαν αντίβαρό τους την τιμωρία.».

• Ηθικόν είναι ό,τι εκπορεύεται εκ της ψυχής, πηγαίνει εις τον νου και εκφέρεται χωρίς σκέψη. Σήμερον, το ηθικόν και το δίκαιον διαπραγματεύεται μέσω των νόμων και νομοθετείται. (ο Ων 18-1-2010)
• Οι θρησκείες ανά τους αιώνες δημιουργούσαν την ηθική των κοινωνιών. Ο Λόγος του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού δημιουργεί την συνείδηση των χριστιανών. (Αριστοτέλης 18-1-2010)

Η ηθική που δεν πηγάζει από την συνείδηση, είναι κοινωνικά διαμορφωμένη ηθική. Οι θρησκείες πλάθουν την ηθική των πιστών με απαγορεύσεις και υποχρεώσεις, ώστε να μη πράττουν το κακό και να πρέπει να πράττουν το καλό. Με τον Λόγο Του ο Κύριος έδωσε τις κατευθύνσεις προς το ηθικόν, χωρίς να επιβάλλει τον δρόμο. Έδωσε τη Γνώση και απέβαλε το φόβο του μη και του πρέπει. Αφυπνίζοντας τη συνείδηση των ανθρώπων, τους έδειξε την πυξίδα που βρίσκεται μέσα τους, ώστε να πράττουν οι ίδιοι το ηθικόν χωρίς να το σκέφτονται. «Αγαπάτε Αλλήλους». Λόγος μη προκαλών φόβο, αλλά Γνώση, διδάσκων τον δρόμο προς το Αιώνιο Ζην. «Όστις θέλει πίσω μου ελθεί.» Λόγος μη εμπεριέχων επιβολή, αλλά σεβασμό στην ελεύθερη βούληση του καθενός. Λόγος δίδων ενέργεια προς πράξη. Όποιος ντύνει το Λόγο του Κυρίου με μη και πρέπει, αποσκοπεί στο ίδιον όφελος και προέρχεται εκ του Πονηρού. Ιερέας διδάσκων εγκεφαλικά το Λόγο του Κυρίου, δεν διδάσκει το Λόγο Του. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 13-1-2010)

• Ιατρός που δίδει συνταγές κατασκευασμένες από άλλον, δεν είναι ιατρός. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 13-1-2010)

Ένας ιατρός είναι αδύνατον σήμερα να θεραπεύσει κάποιον ασθενή, εάν βρεθεί σε χώρο όπου δεν μπορούν να του παρέχονται έτοιμα φάρμακα. Η αιτία είναι ότι σήμερα η απομονωμένη και τεμαχισμένη ιατρική δεν διδάσκει στους μέλλοντες ιατρούς την παρασκευή και προετοιμασία ιατρικών ουσιών για θεραπεία. Κατά τον Ιπποκράτη, η θεραπεία είναι αποκλειστική για τον κάθε ασθενή, έστω κι αν οι ασθενείς πάσχουν από την ίδια ασθένεια. Ο κάθε ασθενής αντιμετωπίζεται ξεχωριστά, διότι ο κάθε ανθρώπινος οργανισμός αποτελεί μοναδικότητα στη φύση. Παίρνοντας μέρος ουσιών από τη φύση, διασπάται η αλυσίδα των κωδικών που περιέχονται σε κάθε φυτό. Αν παραδείγματος χάριν, πάρουμε μόνο το ασβέστιο, το οποίο εμπεριέχεται εν αφθονία στο χαμομήλι, αλλοιώνουμε τους κωδικούς ενώνοντας άλλες χημικές ουσίες μαζί. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι παρενέργειες οι οποίες με τη σειρά τους προκαλούν άλλες ασθένειες. Έτσι αντί να θεραπεύουμε, ή αν είναι δυνατόν να προλαμβάνουμε την ασθένεια βάσει του «Η πρόληψις είναι καλυτέρα της θεραπείας» του Ιπποκράτη, δημιουργούμε αλυσιδωτές ασθένειες που δεν έχουν τέλος. Ακόμα κι εδώ παραβιάζουμε την αρχή του Πατέρα της Ιατρικής ότι «δεν υπάρχουν ασθένειες, αλλά ασθενείς», οι οποίοι μέσω της σκέψης τους προκάλεσαν την ασθένεια. Ο λαός ασθενεί, όταν και η ιατρική ασθενεί. Διότι η ιατρική κατά τον Ιπποκράτη είναι πνευματική και αν εξασκείται εκ του εγκεφάλου εισάγεται σ’ αυτήν το μικρόβιο της σκέψης. Έτσι η ασθένεια ξεκινά από το πνεύμα του ανθρώπου και θεραπεύεται πάλι μέσω αυτού.

• Αν ο γιατρός είναι ο ίδιος ο ασθενής, τότε ο δάσκαλος για το δάσκαλο είναι ο μαθητής. (Διδάσκαλος Σωκράτης 27-1-2008)
• Ο φτωχός που μοιράζει πλούτη είναι ο Διδάσκαλος. (Διδάσκαλος Σωκράτης 17-1-2010)
• Η σοφία ενός διδάσκαλου γεννά σοφούς μαθητές. (Διδάσκαλος Σωκράτης 25-1-2010)

Διδάσκαλος είναι ο δίδων τη σκάλα προς την πνευματική άνοδο. Από εκεί και πέρα εξαρτάται από τον μαθητή αν θα τη χρησιμοποιήσει για ν’ ανέβει κι άλλο, ή να κατέβει. Διότι ο διδάσκαλος δεν καθοδηγεί, οδηγεί.

• Διδάσκαλος που διδάσκει διδακτέα ύλη ορισμένη από άλλον, δεν είναι διδάσκαλος. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 13-1-2010)

Κάποτε ένας δάσκαλος του Δημοτικού είχε πει ότι: «Δάσκαλος είναι κερί που λιώνει δίνοντας φως.» Η γνώση που μεταλαμπαδεύει ένας δάσκαλος στους μαθητές του, βγάζοντάς τη από μέσα του, δημιουργεί ένα πεδίο σοφίας, μέσα στο οποίο ο κάθε μαθητής μπορεί να βρει το σωστό δρόμο που θα ακολουθήσει στη ζωή του. Του δίνει τα άυλα πλούτη της ψυχής που είναι απαραίτητα για το Ευ Ζην. Ένας δάσκαλος που δεν ασχολείται με τα υλικά πλούτη, είναι φτωχός. Όμως η σοφία που βγαίνει από την ψυχή του, χαρίζει τέτοια πλούτη στους μαθητές του που μπορούν να τους καταστήσουν κι αυτούς σοφούς.

Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει το μάθημά του για να το πει. Αυτό το κάνει ένας μαθητής. Αλλά κι αυτό είναι λάθος. Γιατί ο μαθητής αυτός μιμείται τους παπαγάλους που ό,τι τους μάθεις λένε. Καθαρά εγκεφαλική γνώση. Η Γνώση της ψυχής είναι αθάνατη και φωτίζει σαν το κερί που λιώνει και δίνει φως. Το κερί παίρνει δικά του στοιχεία να χρησιμοποιήσει για να μεταδώσει το φως. Έτσι κι ο σωστός δάσκαλος δεν βασίζει τις γνώσεις του μόνο σε λόγια των άλλων. Τα συμπληρώνει με τον εσωτερικό του λόγο. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί και η δημιουργία του είναι σοφός Λόγος. Αυτόν χαρίζει απλόχερα στους μαθητές του και εάν είναι άξιοι γίνονται κληρονόμοι στα πλούτη του. Γιατί δάσκαλος είναι εκείνος που βγάζει δασκάλους κι όχι μαθητές.

• Τα όρια που βάζει ο άνθρωπος στην αγάπη είναι όπως τα όρια των κρατών. Οι όροι είναι όπως οι κυβερνήτες. Γι’ αυτό δεν υπάρχει αγάπη χωρίς όρους και όρια στη γη. (Μαχάτμα Γκάντι 15-1-2010)

«Πόσο μ’ αγαπάς;» , «Σ’ αγαπώ πολύ» , «Δε σ’ αγαπάω απλά…Σε λατρεύω!» , «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ.» , «Αν μ’ αγαπάς, κάνε μου αυτή τη χάρη» , «Σ’ αγαπώ όσο δε σ’ αγάπησε κανείς.» , «Η μεγαλύτερη αγάπη είναι της μάνας προς το παιδί.» , «Τι καλό παιδί που είσαι! Γι’ αυτό σ’ αγαπάω.» , «Δε σ’ αγαπώ καθόλου! Είσαι κακό παιδί!» , «Ποιον αγαπάς πιο πολύ;» , «Αγαπώ την οικογένειά μου όσο τίποτα στον κόσμο.» , «Τους φίλους μου τους αγαπάω γιατί τους διαλέγω.» , «Ποιος είναι ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης – ομάδα – φαγητό – άθλημα – πόλη…;» 

Αυτά είναι μερικά από τα είδη της υποκειμενικής αγάπης με γνώμονα τον εγωισμό. Δηλαδή αγάπη κατόπιν σκέψης. Κοινωνίες και κράτη δημιουργήθηκαν θέτοντας όρους και όρια. Έτσι διαμελίστηκε η κοινωνία των ανθρώπων και κάθε μέλος φυλάκισε την αγάπη εντός των συνόρων της. Όταν κάνεις την αγάπη δική σου, γίνεται εγωιστική.

• «Σ’ αγαπώ πολύ!»
• «Εγώ σ’ αγαπώ πιο πολύ!»
• «Όχι εγώ σ’ αγαπώ πιο πολύ!!»
• «Όχι εγώ πιο πολύ!!»
• «Όχι εγώ!!»
• «Εγώ!!!»
• «ΕΓΩ!!!»

Τελικά οι όροι και τα όρια είναι αυτά που προκαλούν πόλεμο και μπορούν να μετατρέψουν την υποκειμενική αγάπη σε μίσος. Η έννοια της Αγάπης είναι μία και όταν διαμελίζεται χάνει την ενέργεια της. Άλλο λοιπόν το «Σ’ αγαπώ» κι άλλο το «Αγάπη μου».

• Όταν η ιστορία γράφεται επειδή το θέλει ο Θεός είναι αναίμακτη και μένει αιώνια. Όταν η ιστορία γράφεται από τον άνθρωπο, γράφεται με μαύρα γράμματα και αίμα. (Ιεράρχης Χρυσόστομος 13-1-2010)

Η ιστορία του Θεού γράφεται βάσει του ευσυνειδήτου του ανθρώπου. Η ιστορία από τους ανθρώπους γράφεται βάσει του ασυνειδήτου τους. Η Ιλιάδα δείχνει πώς η ιστορία γράφεται από τον άνθρωπο, ενώ η Οδύσσεια πώς γράφεται από το Θεό. 

Η ιστορία του Χρυσού Αιώνα της Αθήνας γράφτηκε μέσω του Διδασκάλου Σωκράτη όπως το ήθελε ο Θεός. Μη αντέχοντας την Αλήθεια του, οι σοφιστές, με την επέμβαση τους, αφαίρεσαν την πένα από τα χέρια του Θεού και αντικατέστησαν το μελάνι με δηλητήριο (κώνειο). 

Από Αγάπη προς το δημιούργημά Του, ο Θεός έστειλε την Αγάπη ενσαρκωμένη, τον Υιό Του, για να διδάξει τους ανθρώπους πώς να γράφουν την ιστορία με το θέλημα του Θεού και όχι με αίμα. Παρόλα αυτά, οι Ζηλωτές, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι πρόδωσαν και σταύρωσαν τον Κύριο, μη πιστεύοντας στο μεγαλείο της Αγάπης του Θεού. Ο ερχομός του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού ήταν η Αρχή του Τέλους. 

Στις Ινδίες του 20ου αιώνα, οι άνθρωποι είχαν γράψει την ιστορία με αίμα με την κατάκτηση της Ινδίας. Ο θεόσταλτος Γκάντι έδιωξε τους κατακτητές κάνοντας επίθεση Ειρήνης. Οι φανατικοί της θρησκείας πήραν γι’ ακόμη μια φορά την πένα του ειρηνοποιού Λόγου του Θεού, σκοτώνοντας τον απεσταλμένο Του. 

Οι αξίες του Θεού ήρθαν πολλές φορές στη Γη μέσω των απεσταλμένων Του, τους οποίους οι άνθρωποι θανάτωσαν. Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, όντας η Ζωή, θα πατήσει το Θάνατο με τον ερχομό Του, αλλά δε θα σταυρωθεί ξανά.

• Ό,τι πεθαίνει αδίκως στη Γη, ζει αιώνια. (Διδάσκαλος Σωκράτης 29-6-2010)
• Η κοινωνία που καταδικάζει εις θάνατον το καλό υπογράφει την θανατικήν της καταδίκη. (Διδάσκαλος Σωκράτης 22-1-2010)
• Ο στόχος της ζωής του ανθρώπου γίνεται και τρόπος ζωής του. (Μαχάτμα Γκάντι 15-1-2010)

Ο στόχος της ζωής του ανθρώπου είναι όπως οι ανάγκες του σώματός του. Ανάλογα με την ανάγκη που ενεργοποιείται στο σώμα, ο άνθρωπος βρίσκει τον κατάλληλο τρόπο να την ικανοποιήσει. Αν πεινά, θα ικανοποιήσει την πείνα του με κάτι βρώσιμο. Αν διψά, θα βρει κάτι πόσιμο να πιεί. Αν του αρέσει αυτό που θα πιεί ή θα φάει, εξαρτάται από την επιλογή του. Έτσι και στη ζωή, ο άνθρωπος βάζει ως στόχο τις επιθυμίες του και προσπαθεί να βρει τρόπο να τις πραγματοποιήσει. Δε συνειδητοποιεί όμως ότι ο τρόπος ικανοποίησης της εκάστοτε επιθυμίας θα γίνει τρόπος ζωής του, ώστε να διατηρηθεί η επίτευξη της επιθυμίας. Τα αγαθά κόποις κτώνται, αλλά τα υλικά τρόποις κτώνται. (Αριστοτέλης 21-6-2009)Αν παραδείγματος χάριν κάποιος επιθυμεί τη δόξα, για να τη διατηρήσει ,αφού την επιτύχει, θα πρέπει να ζει έτσι ώστε να την προκαλεί. Όσο γλυκιά είναι όμως η επίτευξη, τόσο επίπονη είναι η διατήρηση της ικανοποίησης της επιθυμίας. Έτσι οι άνθρωποι αλλάζουν στόχο στη ζωή τους, μόλις ικανοποιηθεί η προηγούμενη επιθυμία που είχαν ως στόχο. 

Ό,τι υλικό βάλει στόχο ο άνθρωπος «θα συνηγορήσει το ‘σύμπαν’ για να το πετύχει», γιατί το ‘σύμπαν’ αυτό που σκεφτόμαστε δεν γνωρίζει τι είναι η ευτυχία για τον άνθρωπο. Ακόμη κι αν πραγματοποιεί τις επιθυμίες του, βρίσκεται σε έναν συνεχή αγώνα εύρεσης του επόμενου στόχου, κι αυτό γιατί ο κάθε στόχος από αυτούς είναι εφήμερος. Έναν στόχο όταν τον πετύχεις φτάνεις στο τέλος και κανείς δεν μπορεί να ζήσει με τρόπο το τέλος. Ο υλικός στόχος εκπληρώνεται μέσα στην ύλη και ικανοποιεί το σώμα, και δει τον εγκέφαλο. Φτάνοντας στον επιδιωκόμενο στόχο της ζωής, ως προς το ζην, ως προς την ύλη, ο άνθρωπος νοιώθει ότι το αποτέλεσμα δεν τον ολοκληρώνει και αισθάνεται κάποιο κενό μέσα του. 

Ο μοναδικός στόχος που μπορεί να γαληνέψει την ψυχή του ανθρώπου, έχει ως τρόπο την Αρχή της Ζωής και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί σε αυτή τη ζωή. Τότε το ταξίδι της ζωής έχει ως σκοπό την Ιθάκη της ψυχής και ο θάνατος του σώματος γίνεται η μετάβαση προς την επίτευξη του σκοπού. Έτσι όταν ο στόχος του ανθρώπου είναι η αιώνια ζωή, θα βρει τον τρόπο να νικήσει το θάνατο.

• Ο άνθρωπος ευτυχεί πρώτα μόνος του και μετά με τους άλλους. (ο Ων 15-1-2010)

Ο άνθρωπος συνήθως ψάχνει να βρει την ευτυχία χωρίς να την γνωρίζει. Για να την μάθει πρέπει να ψάξει να την βρει μέσα του. Τι είναι αυτό που θα τον κάνει ευτυχισμένο; Μήπως η απόκτηση ύλης ή δόξας; Όλα τα υλικά έρχονται και παρέρχονται και διαμορφώνουν το φαίνεσθαι. Όταν ένας άνθρωπος είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του, όχι με το φαίνεσθαι που του χτίσανε, αλλά με το είναι του, τότε ανακαλύπτει τι είναι ευτυχία. Η ευτυχία γίνεται κτήμα του ως σταθερή αξία και επειδή δεν περιορίζεται με όρους και όρια, διαχέεται προς όλους όσους τον περιβάλλουν. Διότι η ευτυχία είναι ένα ενεργειακό περιβάλλον του ανθρώπου.

• Μην αφήνετε και μην κάνετε τη σκέψη σας οχιά γιατί μπορεί να πονάτε άλλους, αλλά μην ξεχνάτε ότι το δηλητήριο είναι μέσα σας. (ο Ων 15-1-2010)

Κάποιος άνθρωπος είχε τη συνήθεια να κρίνει με τον αυστηρότερο τρόπο τους πάντες και τα πάντα. Όσοι τον γνώριζαν, δοκίμαζαν το δηλητήριο του και έφευγαν μη αντέχοντας την πικρόχολη κριτική του. Σκόρπισε τόσο δηλητήριο που δεν έμεινε κανένας κοντά του. Τότε από την κακή αυτή συνήθεια, που δεν μπορούσε να κόψει, σκέφτηκε να κρίνει τον εαυτό του και πέθανε. 

«Μην κρίνετε, ίνα μην κριθείτε» διότι ποτέ δεν γνωρίζετε πόσο δηλητήριο κρύβει η κριτική σας.

• Ζω για να «σκοτώνω» τους άλλους, επειδή ξέρω πως μια μέρα θα πεθάνω. (Διδάσκαλος Σωκράτης 5-2-2010)
• Η σκληρότερη κριτική που μπορείς να κάνεις σε κάποιον άλλον είναι η συγχώρεση. (Α.Φ., το Πνεύμα της Αληθείας 8-6-2009)

«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω». Ο Αναμάρτητος έκρινε την αμαρτωλή και την τιμώρησε με την πιο αυστηρή τιμωρία, τη συγχώρεση, και την οδήγησε στη μετάνοια. Έτσι η κριτική του συγχωρείν είναι το βάλσαμο έναντι του δηλητηρίου της κριτικής των ανθρώπων. «Το σφάλλειν ανθρώπινον, το συγχωρείν Θείον». Όταν σφάλλει ένας συνάνθρωπος μας έχουμε την ευκαιρία με την συγχώρεση να πράξουμε Θεία και δίκαια. Διότι όταν σφάλλουμε εμείς το θεωρούμε δίκαιο να μας συγχωρέσει ο Θεός. Ας μη συγχωρούμε μόνο τους πεθαμένους, διότι «ο αποθανών δεδικαίωται». 

Πώς να μας συγχωρέσει ο Θεός, εάν εμείς δικαιολογούμε τον εαυτό μας και δεν τον συγχωρούμε; Ποιος είναι δίκαιος για να δικαιο-λογεί; (Α.Φ., το Πνεύμα της Αληθείας 5-2-2010) Μόνον ο Κύριος, ως Αναμάρτητος, έδωσε δίκαιη λύση.

• Αυτός που θέλει Φως να του το δώσετε, χωρίς καμία σκέψη, χωρίς κανένα φόβο. Αυτός που θέλει να πάρει το Φως σας, γυρίστε του την πλάτη γιατί θέλει το κακό σας, και του Λόγου σας και του Φωτός. (ο Ων 15-1-2010)

«Για να αποκτήσει Φώτιση ένας άνθρωπος χρειάζεται πρώτα να υπερνικήσει τη σκέψη του και να φτάσει στη νόηση. Όντας νοήμων, αποκτά σύνδεση μετά της Φωτίσεως που λαμβάνει τότε το πνεύμα από τον Ουρανό. Εάν κάποιος βάλει τη σκέψη σας να διαταράξει τη λειτουργία του νοός σας, μέσω συναισθημάτων ή/και λογικής, πονηρός εστί. Με αυτόν τον τρόπο νοθεύει τη νόηση με σκέψη, πάει εις το πνεύμα και χάνει το Φως ο Λόγος σας. Διότι όταν η σκέψη μπει εις τον νου και μεταβεί εις το πνεύμα, έλκει ένα πονηρό δαιμόνιο, το οποίο δεν αφήνει τον άνθρωπο ποτέ και κολλάει επάνω του. Το πονηρό δαιμόνιο έχει σχέση με τον εγωισμό και το περιβάλλον αυτού, το ψεύδος, κλέβει από το Εγώ και διαχειρίζεται τα απόβλητα στο ασυνείδητο. Ενώ ο Φύλακας Άγγελος έχει σχέση με το Εγώ και διαχειρίζεται το πεδίο της αλήθειας της οντότητας, που είναι το ευσυνείδητό της. Έτσι, αυτός που επιτρέπει στον άλλον να του πάρει το Φως, στρέφει την ενέργεια του δαίμονος έναντι της ενέργειας του Φύλακος Αγγέλου.»

• Πληρώνετε πολλά για να φυλάξουν την περιουσία σας και το σώμα σας. Πόσα ‘πληρώνει’ ο Φύλακας Άγγελος σας για να διαφυλάξει την ψυχή σας; (Ιεράρχης Χρυσόστομος 18-1-2010)

Πληρώνουμε με τη ζωή μας για να διαφυλάξουμε αυτά που πεθαίνουν και δεν αφιερώνουμε τη ζωή μας στο να νικήσουμε το θάνατο. Είναι καλύτερα να κρατάς το ψυχικό σου σθένος για να ‘πληρώσεις τα διόδια’ προς τη λεωφόρο του Παραδείσου, παρά να το σπαταλάς εδώ, για να πληρώνεις τα διόδια για τη λεωφόρο της ζωής προς το θάνατο. Αυτό που πληρώνει ο Φύλακας Άγγελος, όντας Φως, είναι το ότι τον υποχρεώνει η οντότητα να ζει στο σκοτάδι της. Κανείς δεν πήρε μαζί του τίποτα το υλικό, αλλά είχε ως οδηγό τον Φύλακα Άγγελο του. 

Η Σιωπή είναι το Φως που φέρει η οντότητα και δεν το σπαταλά με σκέψεις, βοηθώντας τον Φύλακα Άγγελο να βρίσκεται όσο το δυνατόν πιο κοντά της, ώστε το Φως της οντότητος και το Φως του Φύλακος Αγγέλου να δημιουργήσουν αιθερικό πεδίο νοητικής και πνευματικής σύνδεσης με το Φως του Ουρανού.

• Το δένδρο με τις ρίζες του ψάχνει να βρει τροφή και νερό για να ζει αιώνια, και μοιράζεται και το ύδωρ και την τροφή δημιουργώντας μια κοινωνία (δάσος). Ο άνθρωπος τι κάνει με τις ρίζες του, την τροφή, το ύδωρ; Τα μοιράζεται για να δημιουργήσει κοινωνία; (Αριστοτέλης 18-1-2010)

Σκεπτόμενοι οι άνθρωποι διαχωρίζουν και τις ρίζες τους και την τροφή και το ύδωρ. Θέλουν να συγκεντρώνουν τροφή και ύδωρ, γι’ αυτό και διαχωρίζουν ακόμη και τις ρίζες τους. Ο άνθρωπος σκεπτόμενος νοθεύει τη νόηση της φύσης του και θεωρεί ότι μπορεί να ριζώσει σωματικά στη Γη, αδιαφορώντας για τις ψυχοπνευματικές ρίζες του. Οι ρίζες της ψυχής και του πνεύματος του ανθρώπου δεν ανήκουν στη Γη. Οι ρίζες του σώματος του, όμως, είναι στη Γη. Γι’ αυτό ριζώνει ανάλογα με τα πάθη και τις επιθυμίες αυτού. Ακόμη και μέσα στην κοινωνία στην οποία αρέσκεται να ριζώσει, δημιουργεί κι άλλες κοινωνίες, όπως του σπιτιού του, της πόλης του κλπ. Η ανασφάλεια του ανθρώπου, ως προς τον βέβαιο θάνατο του σώματος, αλλοιώνει, καθηλώνει και καταναλώνει την ψυχική του ενέργεια στην ύλη. Έτσι ο άνθρωπος αδιαφορεί για την ενέργεια που θα του χρειαστεί για την μετάβασή του στις πραγματικές του ρίζες, μετά τον θάνατο της ύλης του.

• Η κοινωνία που αφαιρεί τις αξίες, κάνει τις τιμές ανεξέλεγκτες . (Διδάσκαλος Σωκράτης 22-1-2010)

Οι ψυχοπνευματικές ρίζες του ανθρώπου έχουν ως τροφή τις αξίες, οι οποίες μπαίνοντας στο χρηματιστήριο των κοινωνιών αποκτούν τιμές. Γι’ αυτό τα άτομα τα οποία διαχειρίζονται τις τιμές στα χρηματιστήρια της Γης λέγονται golden boys (χρυσαφένια αγόρια), ενώ οι άνθρωποι που δεν βάζουν τιμή στις αξίες είναι από ατόφιο χρυσό. Η κοινωνία που επιτρέπει την επιχρύσωση των τιμών, δυσκολεύει τον διαχωρισμό τους από τις αξίες, με αποτέλεσμα οι τιμές, ούσες πιο εύκολες στη δημιουργία, να γίνουν ανεξέλεγκτες. Η ομοιότητα τιμών και αξιών είναι στο φαίνεσθαι και η διαφορά τους στο είναι. Εξάλλου το χρυσαφένιο δημιουργείται και έχει τιμή, η οποία ανεβαίνει και κατεβαίνει, ενώ ο χρυσός βρίσκεται στη φύση, έχει σταθερή αξία και πρέπει να ψάξεις για να τον βρεις.

• Όστις θέλησε να κάνει το έργο όλων των ανθρώπων στη Γη, έγινε αρχηγός στο βασίλειο του Πονηρού. (ο Ων 15-1-2010)

Κάθε άνθρωπος θέλει να φτιάξει τον κόσμο. Όταν όμως πάρει την εξουσία στα χέρια του, χειραγωγεί τον κόσμο και συνήθως τον οδηγεί στην καταστροφή μέσω πολέμου, είτε εμφυλίου, είτε παγκοσμίου. Το μόνο που κατάφερε να φτιάξει, είναι το ανάκτορό του. Διότι ο κόσμος του έφτανε μέχρι εκεί που έβλεπε και πολλές φορές πιο κοντά από εκεί που έβλεπε. Ο Κύριος έδειξε τον τρόπο για το πώς ο κάθε άνθρωπος, αλλάζοντας τον εαυτό του, θα οδηγηθεί στην Αιώνια Ζωή και στο Βασίλειο Του στους Ουρανούς. Οι επιρροές ενάντια στον τρόπο και τον δρόμο που έδειξε ο Κύριος είναι εκ του Πονηρού. Ως εκ τούτου, τον κόσμο στον οποίο ζούμε τον μεταλλάσσει ο Πονηρός. Άρα ο άνθρωπος, με το να προσπαθεί ν’ αλλάξει τον κόσμο και όχι τον εαυτό του, επιθυμεί να γίνει πονηρός στη θέση του Πονηρού.

• Κανένα εργαλείο δεν είναι υπεύθυνο για το κακό. Υπεύθυνη είναι η λειτουργία του εργαλείου και ο χειριστής αυτού. (Ιπποκράτης 12-1-2010)
• Κλέφτης δεν είναι αυτός που σου παίρνει κάτι που δεν έχει αυτός, αλλά αυτός που σου παίρνει κάτι για να μην το έχεις εσύ. (Αριστοτέλης 1-8-2008)
• Το γέλιο στη Γη είναι τόσο σπάνιο όσο τα διαμάντια. Το κλάμα είναι τόσο άφθονο όσο και το κάρβουνο. (Απόστολος Πέτρος 11-2-2010)

Πηγή

Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Εικονοθεραπεία 4

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

                                                                
                                         

Τιραμισού με ροδάκινα

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=295733053867405&set=a.267802963327081.59781.264580240316020&type=1&theater

Τιραμισού με ροδάκινα

4 ροδάκινα,γιαρμάδες ή λευκόσαρκα

1 πακέτο (των 200 γρ. ) τυρί κρέμα, τύπου Philadelphia light

250γρ. γιαούρτι στραγγιστό, 2% λιπαρά

2 κουταλιές ζάχαρη άχνη (προαιρετικά)

8 μπισκότα σαβαγιάρ «δάχτυλα κυριών»

3 κουταλιές σναπ Ροδάκινου

½ ποτήρι χυμό πορτοκαλιού

Εκτέλεση  στο σύνδεσμο πηγή
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

«Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί...»

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=373161662756892&set=a.136809996392061.29371.135792846493776&type=1&theater

                                                                     

Και τότε είπε ο Μικρός Πρίγκιπας: Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει παρά μόνο ένα δείγμα του μέσα σε εκατομμύρια και εκατομμύρια αστέρια, αυτό είναι αρκετό για να νιώθει ευτυχισμένος όταν το κοιτάζει. 

Σκέπτεται «Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί...»

«Δεν πρέπει ποτέ ν' ακούμε τα λουλούδια. Πρέπει να χαιρόμαστε την ομορφιά τους και το άρωμά τους. Το δικό μου γέμιζε με αρώματα τον πλανήτη μου, μα δεν ήξερα να τ' απολαύσω. Δεν κατάφερα τίποτε να καταλάβω, τότε! Θα 'πρεπε να το κρίνω από τις πράξεις και όχι από τα λόγια του. Με πλημμύριζε αρώματα και λάμψη. Ποτέ δεν θα είχα μπορέσει να φύγω. Θα έπρεπε να είχα μαντέψει την τρυφερότητα, πίσω από τα άγαρμπα καμώματά του. Τα λουλούδια είναι τόσο αντιφατικά! Αλλά ήμουν πολύ νέος για να ξέρω να τ' αγαπώ. »

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Η Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων (24)

Από παλιό περιοδικό "Ραδιοτηλεόραση"

Στα τρυπημένα σημεία λέει "τον" "Καραπάνος" "Κυριακούλης"

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Οι Δημοκρατικοί θεσμοί της αρχαίας Αθήνας 1

πηγή : http://www.afipnisi.org/2012/03/blog-post_3008.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+afipnisi+%28%CE%91%CF%86%CF%8D%CF%80%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7+%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD%29&utm_content=FaceBook

Οι Δημοκρατικοί θεσμοί της αρχαίας Αθήνας (πρώτο μέρος)

Συγγραφέας: Μάχλης Κώστας

Μια σοβαρή περιληπτική έστω ανάλυση των δημοκρατικών θεσμών της αρχαίας Αθήνας, καθώς και του προηγούμενου πολιτικού περιβάλλοντος από το οποίο αυτοί προήλθαν πράγμα που κρίνεται ως απαραίτητο επίσης στοιχείο για την ορθή κατανόηση αυτών των θεσμών, δεν μπορεί να γίνει φυσικά σε ένα μόνο άρθρο. Απαιτείται μια σειρά τέτοιων, θα προσπαθήσω να είναι όσο το δυνατόν μικρότερη. Επί του παρόντος θα ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στα πολιτικά συστήματα που προηγήθηκαν της Δημοκρατίας και ειδικότερα σε αυτά της Αττικής καθόσον η Αθηναϊκή Δημοκρατία είναι το ζητούμενο. Γύρω στον 12ο πχ αιώνος έχουμε την βίαιη κατάρρευση των μυκηναϊκών κέντρων.

Η Αθήνα υπήρξε ένα απ αυτά, αν και δευτερεύουσας σημασίας αυτό το ίδιο. Το πολιτικό καθεστώς μέχρι τότε στην Αθήνα ήταν μοναρχικό. Ανώτατος άρχων ήταν ο Άναξ, ο οποίος περιβάλλονταν από μια σειρά αξιωματούχων όπως ο Βασιλιάς, που ήταν προφανώς αρχηγός του στρατού και όχι αυτό που θεωρούμε ως Βασιλιά σήμερα, ο οποίος συνοδεύονταν και από μια κουστωδία άλλων αξιωματούχων και γραφέων. Ο Άναξ και οι αυλικοί του ζουν στα ανάκτορα, πάνω σε κάποιο οχυρωμένο λόφο συνήθως, στα πόδια του οποίου απλώνεται η πόλη. Ο λόγος της κατάρρευσης δεν είναι απόλυτα γνωστός, κάποιοι μιλάνε για την κάθοδο των Δωριέων, η ελληνική γραμματεία πάντως αναφέρεται στην επιστροφή των Ηρακλειδών, που υπήρξαν διεκδικητές του μυκηναϊκού θρόνου αλλά εξεδιώχθησαν στο παρελθόν από κάποιους άλλους εξ ίσου διεκδικητές οι οποίοι τελικά επικράτησαν φαίνεται των πρώτων. Όπως και νάχει πάντως, η κατάρρευση αυτή των μυκηναϊκών κέντρων, είχεως συνέπεια την έλευση των σκοτεινών αιώνων όπως τους περιγράφει η ιστορία, που ήταν αιώνες οπισθοδρόμησης κατά πως φαίνεται, γιατί δεν έχουμε για τους επόμενους 4 αιώνες ούτε ένα δείγμα γραφής. Θα πρέπει να ήταν αιώνες βίαιων ταραχών και πολιτικών ανακατατάξεων επίσης, διότι κατά τον όγδοο πχ αιώνα αναδύεται ξαφνικά η ελληνική πόλη κράτος, η οποία έχει ένα πολιτικό σύστημα τελείως διαφορετικό απ αυτό που γνωρίζαμε μέχρι τώρα.

Η εξουσία τώρα εμφανίζεται σε ένα βαθμό διασπασμένη, και εξασκείται από μία σειρά εκλεγμένων αρχόντων με περιορισμένο χρόνο θητείας. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό όλων αυτών των αρχόντων, είναι πως ανήκουν στην αριστοκρατία. Οι λαικές τάξεις είναι ακόμα τελείως αποκλεισμένες από οποιασδήποτε μορφής άσκησης της εξουσίας. Η άμυνα της πόλης ανήκει σχεδόν εξ ολοκλήρου στους "ευγενείς" αυτούς αριστοκράτες και απόγονους των παλιών μυκηναίων βασιλιάδων, ενώ οι άλλοι οι λαικοί, δεν είναι καθόλου ευγενικοί, θεός τους είναι ένας αγροίκος, ο Διόνυσος, και όταν δεν δουλεύουν στα χωράφια των ευγενών, κατά την διάρκεια κάποιων γιορτών κυρίως, ξοδεύουν τον χρόνο τους κυνηγώντας τα βράδια στα βουνά φρεσκοαρωματισμένες αριστοκράτισσες με ανόσιες ορέξεις, που περίμεναν πως και πως να έλθει αυτή η ευλογημένη μέρα! Η εξουσία λοιπόν στην Αθήνα κατά τους χρόνους αυτούς ασκείται από 3 άρχοντες, τον Βασιλιά, που τώρα όμως έχει μόνο αρχιερατικά καθήκοντα, τον πολέμαρχο, που είναι ο αρχηγός του στρατού, και τον επώνυμο άρχοντα, που ασκεί το δικαστικό μέρος. Αυτοί οι τρεις πλαισιώνονται από 6 νομοθέτες συν ένα γραμματέα. Δίπλα σε αυτούς τους 10 υπάρχει το συμβουλευτικό και δικαστικό όργανο του Αρείου Πάγου, το οποίο αποτελείται από μια ομάδα πρώην αρχόντων που έχουν ήδη εκτελέσει την θητεία τους, και στους οποίους προεδρεύει ο ανώτατος άρχων. Όλοι αυτοί μέχρι τον τελευταίο αριστοκράτες. Ο δε λαός, εκτός του ότι δεν συμμετείχε στην εξουσία, κατέληγε στο τέλος λόγω υπερχρέωσης στους δανειστές του γαιοκτήμονες αριστοκράτες, να τους πουλάει και το σώμα του,να καταλήγει δηλαδή δούλος.

Ως συνέπεια των τελευταίων λοιπόν, έχουμε μια αγροτική εξέγερση κατά τις αρχές του έκτου πχ αιώνος, και συνεπακόλουθο πρόβλημα ύπαρξης νέων νόμων, που έρχεται να επιλύσει ο Σόλων. Ο Σόλωνας αναφέρεται από την αρχαία γραμματεία ως ο πρώτος δημοκράτης μεταρρυθμιστής, αν και το μόνο που στην πραγματικότητα έκανε, ήταν να καταργήσει τα αγροτικά χρέη και να απαγορεύσει την πώληση του σώματος στον δανειστή γαιοκτήμονα. Χώρισε επίσης τους Αθηναίους σε τέσσερις τάξεις ανάλογα με το εισόδημα, που όμως λίγο ως πολύ αυτή η διαίρεση προϋπήρχε, και έδωσε κάποια μικροαξιώματα και στην δεύτερη μετά τους γαιοκτήμονες αριστοκράτες τάξη, δηλαδή τους λεγόμενους ιππείς. Δεν προχώρησε σε αναδιανομή γαιών, ούτε σε περαιτέρω κατακερματισμό της εξουσίας, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα λίγο αργότερα μια δεύτερη αγροτική εξέγερση, η οποία και έφερε στην εξουσία με την απόλυτη υποστήριξη των αγροτών, τον τύραννο Πεισίστρατο. Αν και όλη η αρχαία γραμματεία θεωρεί ως απεχθές φαινόμενο την τυραννία, εν τούτοις ο ίδιος ο Πεισίστρατος διατήρησε την φήμη ως ακόμα και πολύ αργότερα, του καλού και δίκαιου ανθρώπου.

Φαίνεται πως την περίοδο της κυριαρχίας του, ωφέλησε πολύ τους αγρότες, προχώρησε σε αναδιανομή γαιών προς όφελος των τελευταίων, επέκτεινε το εμπόριο, και η Αθήνα άρχισε να γίνεται το μεγάλο πολιτιστικό κέντρο της εποχής. Με εντολή δική του κατεγράφησαν τότε τα ομηρικά έπη, καθώς και τα Ορφικά κείμενα. Ήλθε σε ανοιχτή σύγκρουση με την πανίσχυρη ως τα τότε αριστοκρατική οικογένεια των Αλκμαιωνιδών και τους εξόρισε. Οι γιοι του όμως φαίνεται πως δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος του πρώτου, και γρήγορα η τυραννία καταλύθηκε και οι Αλκμαιωνίδες επέστρεψαν, κι έτσι φτάνουμε στην δεύτερη μεγάλη πολιτική μεταρρύθμιση που έγινε από τον Κλεισθένη. Η σημαντικότατη αυτή μεταρρύθμιση, συνέπεια της οποίας ήταν η λαμπρή περίοδος της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, θα αποτελέσει και το θέμα του δεύτερου κατά σειρά άρθρου, που γρήγορα θα ακολουθήσει. 
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Εἶδα ...

πηγή : Στα Μονοπάτια των Μονών και των Μεγάλων Ζωγράφων.

Εἶδα - Λάμπρος Πορφύρας

Εἶδα μία χώρα ξωτικιὰ στ᾿ ἀνήσυχο ὄνειρό μου:

πόσ᾿ ὄμορφη δὲ θὰ τὸ πεῖ ποτὲ καμιὰ ψυχή.

Τὸ νοῦ μου πῆρε κι ἄφησα τὸ φτωχικὸ χωριό μου

κι ἔκανα τάμα μόνο ἐκεῖ ν᾿ ἀράξω· μόνο ἐκεῖ.

Τρελλὸ παιδὶ ξεκίνησα δεμένο μὲ τὰ μάγια
τοῦ ὀνείρου μου, κι ἐγνώρισα τὶς χῶρες τοῦ γιαλοῦ,
εἶδα τὶς χῶρες π᾿ ἄστραφταν σὲ κάμπους καὶ σὲ πλάγια,
μὰ ἡ χώρα μου, ὅλο πήγαινα- κι ἤτανε πάντ᾿ ἀλλοῦ.

Διαβάτες μ᾿ ἀνταμώσανε καλοὶ καὶ μοῦ ῾παν: Μεῖνε
εἶν᾿ ὄμορφη κι ἡ χώρα μας· καιρὸς ν᾿ ἀράξεις πιά.
εἶν᾿ ὄμορφη κι ἡ χώρα σας, διαβάτες, μὰ δὲν εἶναι
ἐκείνη ποὺ ὀνειρεύτηκα καὶ μὲ τραβάει μακριά.

Ἔτσ᾿ εἶναι. Σῦρτε, κι ἄστε μὲ νὰ σιγοταξιδεύω
καὶ νὰ περνάω μονάχος μου καὶ κάμπους καὶ βουνά,
ἴσως τὴ βρῶ· μ᾿ ἂν δὲν τὴ βρῶ τὴ χώρα ποὺ γυρεύω
μὴ μοῦ ζητᾶτε, ἀδέρφια μου, ν᾿ ἀράξω πουθενά...

Great Skellig

πηγή : http://anoixti-matia.blogspot.gr/2012/08/blog-post_7363.html?spref=fb

Μυστηριώδες μοναστήρι στον Ατλαντικό

Το Skellig Michael (από το Sceilig Mhichíl που στην ιρλανδική γλώσσα, που σημαίνει βράχος του Μιχαήλ), επίσης γνωστό ως Μεγάλος Βράχος (Great Skellig), είναι ένα απότομο βραχώδες νησί, στον Ατλαντικό Ωκεανό περίπου 14 χλμ από τις ακτές της Ιρλανδίας.

Το νησί έγινε κέντρο μοναστικής ζωής για 600 χρόνια από τον 7ο αιώνα και μετά, όταν Ιρλανδοί μοναχοί ίδρυσαν μοναστήρι.

Το μοναστήρι που είναι χτισσμένο στην κορυφή ενός βράχου 230 μέτρων χαρακτηρίστηκε παγκόσμια κληρονομιά της UNESCO το 1996. Είναι ένα από τα λιγότερο γνωστά αλλά και το λιγότερο προσιτά μοναστήρια της Ευρώπης...

photo by: link

Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για τη δραστηριότητα του μοναστηριού. Εικάζεται ότ δεν διαμένανε περισσότεροι από 12 μοναχοί συν τον ηγούμενο. Υπό το βάρος των επιδρομών των Βίκινκγς το μοναστήρι εγκαταλείφθηκε. Ωστόσο η απομονωμένη περιοχή απέτρεψε την ανθρώπινη φθορά και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση.

Η πρόσβαση είναι μερικώς απαγορευμένη στους τουρίστες για να προστατευθει το μνημείο. Κάθε χρόνο δίνονται μόλις 12 άδειες για τουριστικές ξεναγήσεις.

 

photo by: link

photo by: link

photo by: link
 

photo by: link

photo by: link

photo by: link
                                                                                                                                                     

photo by: link

 

 photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link
 

http://perierga.gr/

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

πηγή : http://www.afipnisi.org/2012/03/blog-post_24.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+afipnisi+%28%CE%91%CF%86%CF%8D%CF%80%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7+%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD%29&utm_content=FaceBook

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ | Το πολιτικό πρόσωπο ενός φιλόσοφου επαναστάτη

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αξία από το να κάνεις επανάσταση μέσα στους επαναστάτες, θα έλεγε αν ζούσε ο λύκος της Εφέσου, ο φιλόσοφος Ηράκλειτος. Νομίζω πως είναι επίκαιρος για να δούμε τη ζωή του. Μια ζωή όχι στρωμένη με λουλούδια και λόγια ξύλινα αλλά με φωτιά και σίδερο, όπως εξελισσόταν στα χρόνια του χάους και της αναρχίας την εποχή της δημοκρατίας της Εφέσου. 

Να δούμε όμως τι είπε, τι εννόησε και από τι αυτοφλεγόταν, τον οποίο κάποιοι δεν κατάλαβαν και τον είπαν σκοτεινό και αντιδημοκράτη, και σαφώς τον αδίκησαν και τον υποβάθμισαν. Ας δούμε λοιπόν τον μεγάλο αυτόν επαναστάτη.

Ο Ηράκλειτος γεννήθηκε στην Έφεσο κατά το 544, που ήταν αποικία Αθηναίων, πρώην Δωριαίων εκ του πρώτου βασιλιά τους Λέλεγα που αναμίχτηκαν με ντόπιους Κάρες, αν και επιδράσεις Κρητών στα παλαιότερα χρόνια δεν πρέπει να αποκλείονται. Ο πατέρας του ήταν ιεροφάντης των Ελευσινίων και κρατούσε από τη γενιά του τελευταίου βασιλιά των Αθηνών, του Κόδρου, επομένως ο Ηράκλειτος προκύπτει συγγενής του Σόλωνα (και εμμέσως του Πεισίστρατου). Ξέρουμε ότι είχε έναν μικρό αδελφό που του μετέγραψε την περιουσία του όταν αεισοικτίρισε (εκ του αεί σε οικτίρω – σε απαξιώ δια παντός και σε λυπάμαι) τους «τιποτένιους» όπως χαρακτήρισε τους συμπατριώτες του, καίγοντας τα γραφτά του και φεύγοντας προς το βουνό για να ζει σαν ερημίτης, την εποχή της δημιουργίας της δημοκρατίας της Έφεσου. Δυνατός στο πνεύμα, αιρετικός κι εγωιστής, υπήρξε ένας φιλόσοφος αυτοδημιούργητος, αυτοπροσδιοριζόμενος, αναρχοαυτόνομος, θιασώτης της έρευνας της απροσδιοριστίας και υπέρμαχος της έννοιας του ανώτερου ανθρώπου, και όχι του υπερανθρώπου όπως τον φαντάστηκε ο Νίτσε. Ένας Νίτσε που όταν άκουγε για Ηράκλειτο ξέχναγε τις αμαρτωλές σκέψεις του για γυναίκα του Βάγκνερ.

Την εποχή που η Ιωνία πιεζόταν από την εξουσία των Περσών και την καταπίεση των ντόπιων τυράννων της, δωσίλογων κι εγκάθετων του κοσμοκράτορα Δαρείου, κάποιοι στις Ιωνικές πόλεις είχαν φλογιστεί για την αρχή της φύσης των πραγμάτων. Ο Αναξίμανδρος μιλούσε για μια δημιουργική ουσία «άπειρη», με την έννοια του απείρου ως «απροσδιόριστο» και όχι ως απεριόριστο όπως συχνά μεταφράζεται απο κάποιους που ξεχνούν ότι οι Ίωνες το σύμπαν το θεωρούσαν κλειστό, ένα και περιχαρακωμένο (έν το παν). Το ά-πειρον του Αναξίμανδρου είναι ουσία αείζωος που δεν έχει αποκτήσει πείρα εκ της πυράς, η οποία ανακυκλώνεται αποκτώντας εξ αυτής την εμπειρία. Κρατήστε το αυτό ως υποσημείωση και θα το συναντήσουμε πιο κάτω στον Ηράκλειτο. Χωρίς τον Αναξίμανδρο, τον οποίο ο Ηράκλειτος δείχνει ότι είναι ένας από τους λίγους που σέβεται, δεν γίνεται κατανοητή η θεωρία του Εφέσιου, την οποία κάποιοι την εξέτρεψαν λέγοντας πως είπε ότι «τα πάντα ρει», πράγμα που το είπε μεν αλλά είναι επουσιώδες. Οι Ίωνες ως τον Ελεάτη Παρμενίδη πίστευαν όλοι στη μεταβλητότητα. 

Ο Ηράκλειτος, συνεχίζοντας τη θεωρία του Αναξίμανδρου ή μάλλον πατώντας και άθελά του ακόμα πάνω σε αυτήν, μετά την εκλαΐκευσή της από τον Αναξιμένη ο οποίος όρισε το άπειρο - απροσδιόριστο ως αιθερικό στοιχείο, την πήγε προς τη θερμική ενέργεια. Αρχή του γίγνεσθαι της φύσης κατά τον Εφέσιο είναι ένα «αείζωον ευγενές πυρ» που μεταστοιχειώνεται από το απροσδιόριστο αιθέριο λεπτό στοιχείο σε υδαρές απτό και προσδιοριζόμενο που φτιάχνει τις μορφές. Ο Ηράκλειτος εδώ παρουσιάζεται σαν μια συνέχεια του Θαλή, του Αναξίμανδρου και του Αναξιμένη.

Η ελληνική φιλοσοφία αποτελεί μια συνέχεια, μην ακούτε αυτά που λέγονται ότι ο κάθε φιλόσοφος είπε διαφορετικά τη βασική ουσία. Όλοι αναφέρονται σε εξελικτικά της στάδια, από το Υπάρχειν (Αναξίμανδρος), στο Γίγνεσθαι (Ηράκλειτος), στο Φαίνεσθαι (Πυθαγόρας), στο Είναι (Παρμενίδης). Άντε, βάλαμε και τον Πυθαγόρα μέσα ως τέταρτο στο καρέ του σκληρού πόκερ της φιλοσοφίας, όπου ακούγονται και οι σχετικές βωμολοχίες. Ειδικά του Ηράκλειτου προς τον Πυθαγόρα που τον θεωρεί ότι εξέτρεψε τη σκέψη και κομίζει αλλότριες ιδέες. Η αρμονία σου είναι επιφανειακή, φαινομενική, πίσω είναι ένα χάος και πίσω από χάος υπάρχει κρυμμένη η αρμονία, του λέει. Πυθαγόρας και Ηράκλειτος βρίσκονται απέναντι, και παρέα με τον Ηράκλειτο τιθέμενος όρθιος παρά το πλευρό του βρίσκεται ένας άλλος γίγαντας της σκέψης, ο Ξενοφάνης, περιπαίζοντας τον Πυθαγόρα και αυτός για τη μετεμψύχωση. Αλλά δίπλα στον Πυθαγόρα θα κάτσει αργότερα ο Πλάτων, κοιτώντας όμως και με θαυμασμό τον Εφέσιο, ενώ ο Αριστοτέλης θα αυτονομηθεί διότι φίλος ο Πλάτων φιλτάτη η αλήθεια, γενόμενο των καρέ των φιλοσόφων 6, με το Σωκράτη να είναι στη γκανιότα προσπαθώντας να κάνει επαγωγή στη γλωσσική σημειολογία. Όταν η ψυχή του ανθρώπου αποπυρωθεί, λέει ο Ηράκλειτος, είναι σα να εξαχνώνεται μια σταγόνα νερού χρωματισμένη όπου όταν πάει στα σύννεφα και ξαναπέσει σαν βροχή, αποκλείεται τα στοιχεία που αποτελούν τα χρώματα να επιστρέψουν ενωμένα.

Και φτάσαμε στα χρόνια των προεόρτιων της Ιωνικής επανάστασης όπου οι τύραννοι της Ιωνίας εγκαταλείπουν με μιας την εξουσία τους, αφήνοντας την ηγεσία στο λαό ώστε να έχει το κίνημα της Ιωνικής εξέγερσης, λαϊκή βάση. Μη γελιόμαστε όμως για τον πατριωτισμό των τυράννων, πίσω από την πράξη τους αυτή κρύβονται ιδιοτελή συμφέροντα δυο ανθρώπων, όπως γράφει ο Ηρόδοτος, του πρώην τυράννου της Μιλήτου, Ιστιαίου, και του νυν και γαμπρού του, Αρισταγόρα. Εδώ αρχίζει η εποχή της κόλασης των Ιωνικών πόλεων όταν τα τυραννικά πολιτεύματα μεταπίπτουν απότομα σε δημοκρατικά. Μέσα σε αυτά είναι και της Εφέσου, όπου στο χάος που δημιουργείται εμφανίζεται για λίγο καιρό η μορφή του φιλόσοφου Ηράκλειτου, στην αρχή αποδεχόμενος και μετά αντιτιθέμενος στο λαϊκό κίνημα όπως εξελίσσεται.

Η κορύφωση της ρήξης προκαλείται όταν οι συμπολίτες του εξορίζουν ένα φίλο του, «για να είναι όλοι κατά κάτω ίσιοι», όπως λέει. Τους τα ψάλει οργίλος, καίει τα γραφτά του στο ναό της Άρτεμης και αναχωρεί προς το βουνό για να ζει σαν ερημίτης, απογοητευμένος από τους συνανθρώπους του, πιστεύοντας σε έναν άνθρωπο διαφορετικό, σε κόσμο αλλιώτικο κι ένα θεό πραγματικά δικό του. Μουρμουρίζουν πως είναι άθεος, αλλά: «περάστε, περάστε, μη φοβάστε, υπάρχει και θεός εδώ μέσα» λέει σε κάποιους που χτυπούν την πόρτα της καλύβας του και διστάζουν να περάσουν. Γλυκέ Ηράκλειτε, πόσο σε έχουν παρεξηγήσει…

«Όλα τα ορίζουν οι νόμοι της φωτιάς, ο λόγος και η απροσδιοριστία», είναι η βάση της φιλοσοφίας του, όπου «και να μπεις στο ίδιο ποτάμι δυο φορές δεν γίνεται γιατί τα νερά δεν θα είναι ίδια (όπως εξάλλου κι εσύ)». Τον θεωρούν χαοτικό αλλά πιο νομοκράτης από αυτόν δεν γίνεται. Η αρμονία και η μετεμψύχωση προέρχονται από ιδεοληψία για το φόβο του θανάτου, υποστηρίζει. Ο θεός δεν ασχολείται με ανθρώπους καθώς είναι «αΙο-ον (αιών, κρόνος - χρόνος) που ρίχνει ζάρια σαν μικρό παιδί και βασιλεύει με αυτά (χωρίς να ξέρει να τα ρίχνει)». «Δικαιοσύνη στη φύση δεν υφίσταται» υποστηρίζει, «καλό και κακό είναι το ίδιο πράγμα» και «πατήρ πάντων και βασιλιάς, ο πόλεμος». Τη φύση τη θεωρεί αντικειμενική, την κρίση υποκειμενική, και πιστεύει ότι ο άνθρωπος ακολουθεί μια κατά περίπτωση «συμφέρουσα» ιδεοληψία. Ο Ηράκλειτος είναι αιρετικός, χρειάζεται να είσαι δήλιος (φωτεινός και the best) κολυμβητής για να κολυμπήσεις στη χαώδη θάλασσα του νου του, κάνοντας βουτιά στα τρίσβαθα της σκέψης του για να τον εννοήσεις. Πρέπει να γίνεις σύγχρονα Δαρβινικός και πάνω σε μιαν άλλη ανθρώπινη πλευρά αξιοκράτης, δομώντας αντιτιθέμενες στον Κρόνο - χρόνο που τρώει τα παιδιά του, πάγιες ανθρώπινες αξίες, για να αναστείλεις το χαμό, τότε μόνο προκύπτει φως. «Η ζωή είναι θάνατος και ο ύπνος ζωή», λέει, που σημαίνει ότι όταν ζεις δεν ζεις και ζεις μόνο όταν δεν δουλεύει το μυαλό και είσαι κοιμισμένος. Ο ίδιος νοιώθει νεκροζώντανος, κλεισμένος σαν λύκος στο κουτί της γάτας του Σρέντινγκερ.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για αυτό τον συντηρητικό ανάρχα που έχει βαλθεί να εξηγήσει τους νόμους της απροσδιοριστίας μιας φύσης που ενώ φαίνεται αρμονική, πίσω από αυτήν δεν είναι, μη διστάζοντας να τα βάζει με ανθρώπους και θεούς, όχι χαϊδεύοντας αλλά τσακίζοντας τα σύμβολά τους, με τα λόγια της φωτιάς και τα αιρετικά γραφτά του. Τους ανθρώπους τους θέλει σε άλλη βάση, με συγκεκριμένες ηθικές και πνευματικές αξίες, ικανές να αντιμετωπίσουν την απροσδιοριστία και να δομήσουν μια κοινωνία συμπαγή, καθαρά Ελληνική και απομυθοποιημένη, απεγκλωβισμένη από καταστάσεις χάους, προσωποπαγούς ωφελιμότητας και ιδεοκρατίας. Εάν ο Ηράκλειτος λέγεται χαοτικός στη βαθύτερη διδασκαλία του προκύπτει ο ισχυρότερος πολέμιος του χάους. Ο Ηράκλειτος μιλώντας για το χάος είναι πλήρως αντι-χαοτικός.

Βρίζει ως και τους γιατρούς που τους θεωρεί αφιλοσόφητους κι αλμπάνηδες, προσπαθώντας να θεραπεύσει μόνος του την «υδροπυκία», κοινώς «ασκίτης» που εκδηλώνεται με οίδημα στην κοιλιά, κοινώς «τουμπανιασμα. Τώρα γνωρίζουμε πως ήταν ηπατοπάθεια, η οποία στην περίπτωση του οφειλόταν προφανώς σε υποπρωτεϊναιμία από ασιτία καθώς ζούσε σαν λύκος στην ερημιά στην οποία αποσύρθηκε καταθλιμμένος και υποσιτιζόμενος, τρώγοντας μόνο λίγα χόρτα. Το πρόβλημα αυτό της υγείας του προσπαθούσε να το αντιμετωπίσει βάσει της φιλοσοφικής του θερμοδυναμικής θέσης, βάζοντας στην πρησμένη κοιλιά του ξηρή θερμότητα για να μη χαθεί η εσωτερική φωτιά του. Ο Ηράκλειτος ήξερε πως πέθαινε…

Όταν τον ανακάλυψαν νεκρό πλέον στο βουνό, είπαν πως σκεπασμένο με κοπριά που την είχε βάλει επάνω του για να ζεσταθεί τον βρήκαν και τον ξέσκισαν οι σκύλοι και είχε το τέλος που του άξιζε. Αλλά και κάποιοι άλλοι λέγανε πως σκεπασμένος με άμμο ξεψύχησε κοιτώντας τον ήλιο του Αιγαίου, ενός Αιγαίου που του το είχαν στερήσει οι συμπολίτες του. Δεν μπορούμε να μη σταθούμε σε ένα επίγραμμα που κάποιος τους αφιέρωσε και λέει: «Τι με τραβολογάτε άθλιοι, δεν νοιάστηκα για εσάς αλλά για κάποιον άλλον, ο άνθρωπος αυτός για μένα αξίζει μυριάδες τρεις ενώ οι αμέτρητοι εσείς δεν φτουράτε ούτε έναν».

Αυτός με λίγα λόγια ως περίγραμμα ήταν ο Ηράκλειτος που κάποιοι τον είπαν σκοτεινό, αταξικό και άθεο, εκπρόσωπο του χάους και της αναρχίας και αντιδημοκράτη, βάζοντάς του ως έμβλημα της φιλοσοφίας του το ταπεινό «τα πάντα ρει» που σαφώς τον υποβαθμίζει. Όμως, πιο ταξικός, συνεπής, νομοκράτης και αξιοκράτης αλλά και πλέρια δημοκράτης από τον Ηράκλειτο ίσως άλλος δεν προκύπτει. Το γιατί πλέρια δημοκράτης, διότι η πληρότητα της δημοκρατίας πρέπει να στοχεύει στην αναγωγή του ανθρώπου σε ευγενέστερη μονάδα, κύρια πνευματική και όχι υλική, πιστεύω. Το λάθος του όμως ήταν ότι υπήρξε καταιγιστικός κι εγωκεντρικός, θεωρώντας «παιδιαρίσματα» τις γνώμες των άλλων, αλλά παρόλα αυτά, πιο ντόμπρος και καθάριος και σωστός στο συγκεκριμένο πεδίο του «γίγνεσθαι», άλλος δεν υπάρχει. Σήκωσε τη βέργα του και ούρλιαξε σαν λύκος για τον άνθρωπο και αυτοί που δεν κατάλαβαν τον σκότωσαν, χωρίς να έχει πειράξει ούτε έναν.

Ο Ηράκλειτος ως πολιτικό πρόσωπο

Η πολιτική δράση του Ηράκλειτου αρχίζει κατά τα φαινόμενα μεταξύ 510 και ως το 500 περίπου. Εξελίσσεται κατά τα χρόνια της προεργασίας της Ιωνικής επανάστασης, εποχή που οι εγκάθετοι τύραννοι παραιτούνται και συμβαίνουν οι σαρωτικές αλλαγές του πολιτεύματος στις Ιωνικές πόλεις. Ο σκληρός και φιλοπερσικός βραχνάς των τυράννων της Εφέσου, του Αρισταγόρα και του Κώμα, τελειώνει, και δρα ένας επαναστατικός λαϊκός πυρήνας.

Η επανάσταση της Εφέσου μπορεί να παρομοιαστεί με μια υποβαθμισμένη Γαλλική, όπου στη Γαλλική επανάσταση πετάχτηκε επάνω το καπάκι μιας χύτρας που έβραζε, ενώ στην Ιωνική το έβγαλαν οι ίδιοι οι τύραννοι. Σε πόλεις της Ιωνίας στις οποίες οι τύραννοι ήταν πολύ σκληροί, θανατώθηκαν από τον ατμό της οργής που πετάχτηκε απασφαλίζοντας τη χύτρα. Σε άλλες πόλεις οι ήπιοι αντιμετωπίστηκαν ανάλογα, σαν η χύτρα της λαϊκής οργής να μην είχε κάτωθεν του καπακιού κοχλάσει. Στην Έφεσο η αντίδραση υπήρξε μέτρια προς ισχυρή. Ο Ηράκλειτος προσπαθεί να μη συμβούν φαινόμενα ακραία. Είναι πατριώτης αλλά και δημοκράτης με προδιαγραφές, κρατώντας μέχρι τότε στάση αναμονής. Δεν απαντάται να έχει μετάσχει ως τότε στα κοινά, αν και θα μπορούσε ως αριστοκράτης και απόγονος του μεγάλου οικιστή, του Κοδρίδη Άνδροκλου, που προκύπτει ότι ήταν. Ο πατριωτισμός του βγαίνει μέσα από τα γραφτά του και η πολιτική του συμπεριφορά στα κρίσιμα χρόνια της αλλαγής του πολιτεύματος.

Όταν η αλλαγή του πολιτεύματος γίνεται απότομα, ας πούμε από την τυραννία στη δημοκρατία, στα χαοτικά χρόνια της γέννησης της αιμάτινης μικρής που ονομάζεται Δημοκρατία, το ρόλο της μαμής τον παίζει ένα διευθυντήριο, όπως συνέβη στη Γαλλική επανάσταση. Σε αυτό δεν γνωρίζουμε αν μετείχε ο Ηράκλειτος, μετείχε όμως όπως φαίνεται ένας φίλος του, ο Ερμόδωρος, τον οποίο ο Ηράκλειτος τον θεωρούσε αξιότερο όλων να ηγηθεί μια θέσης ανάλογης του επώνυμου άρχοντα της Αθήνας. Τηρουμένων των αναλογιών με τη Γαλλική επανάσταση, σε υποδεέστερη κλίμακα βεβαίως, ο Ερμόδωρος πρέπει να ήταν ένας ήπιος Δαντόν ή Μαρά ή και Ροβεσπιέρος ακόμη, ηγούμενος της μερίδας των συντηρητικών. Μασσαλιώτιδα ως θούριος δεν υπήρξε, γιατί όπως είπαμε η αλλαγή του πολιτεύματος δεν ήταν δυναμική (άσχετα αν υπέβοσκε) αλλά προσδιοριστική σε βάση λαϊκή. Υπήρχε όμως ένας Ευγένιος Ποτιέ, μέσω της μορφής ενός φτωχού ποιητή που ξεσήκωνε το λαό με τους στίχους του κατά της αδικίας (λέγοντας περίπου -εμπρός της γης οι κολασμένοι, η πείνα και το δίκαιο από το στομάχι βγαίνει), ο οποίος λεγόταν Ιππώναξ. Είναι εκπληκτικό πως η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται σε άλλη κλίμακα με αλλαγμένα ρούχα. 

Ο Ηράκλειτος πίστευε πως ήταν ευκαιρία για να δημιουργηθεί μια κοινωνία αξιών μέσα στη δημοκρατία και όχι μια κοινωνία δημοκρατίας μέσα από την οποία θα προερχόντουσαν οι αξίες. Ήταν σίγουρα ερειστικός με θέσεις συχνά ακραίες και αντίθετες στη λαϊκή βάση, σα να πούμε θέσεις ελιτίστικες ενός μπουρζουά επαναστάτη, ωρυόμενος ότι τις πράξεις του ανθρώπου πρέπει να τις καθοδηγούν τα ανώτερα όργανα που είναι το κεφάλι και όχι τα κατώτερα που είναι το στομάχι. Ο λαός, το διευθυντήριο, η «λαϊκή σέκτα» ίσως κατά τον Ηράκλειτο, απαντούσε πως με άδειο το στομάχι σκέψη δεν γίνεται, ο Ηράκλειτος ανταπαντούσε πως το στομάχι κάνει την εξέγερση αλλά τον πρώτο ρόλο πρέπει να τον έχει το κεφάλι. Μεταξύ του Ηράκλειτου και του λαϊκού πυρήνα δημιουργήθηκε μια άπωση που οδήγησε στον χαρακτηρισμό του μέχρι σήμερα ως «αντιδημοκράτη».

Ο Ηράκλειτος δεν ήταν ένας γλυκά ομιλών Σωκράτης αλλά ένας ωρυόμενος αποκαλυπτικός Σωκράτης που δεν τσίμπαγε σαν αλογόμυγα τα καπούλια μιας κοιμισμένης αλόγου πολιτείας αλλά μαστίγωνε με λόγια σκληρά ένα άλογο πεινασμένο και ασθενικό που ξεχύθηκε μόλις ένοιωσε ελεύθερο προς το φαΐ. Το ότι το άλογο ήταν ασθενικό, αυτό ίσως έσωσε τον Ηράκλειτο, διότι αν ήταν δυνατό, θα τον σκότωνε, όπως σκότωσε μετά από χρόνια το Σωκράτη. Ο Ηράκλειτος το μαστίγωνε με τα λόγια του για να κατευθυνθεί όχι προς το υλιστκό αλλά προς το πνευματικό κομμάτι από το οποίο πίστευε πως ήταν κατά βάση στερημένο. 

Ότι ήταν πατριώτης κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει καθώς επιτίθεται στον Πυθαγόρα βρίζοντάς τον ότι κομίζει στον Ελληνισμό ξενόφερτες ιδέες, κυρίως Βαβυλώνιες και Αιγυπτιακές μέσω της αριθμοσοφίας και της μετεμψύχωσης, εκτρέποντας τη σκέψη προς τους αριθμούς και τη ζωή στην επαναφορά της, ενώ η σκέψη είναι αναντικατάστατη και η ζωή μοναδική. Ποια ζωή όμως; Όλοι μας είμαστε νεκροζώντανοι, εσώψυχα πιστεύει. Η πατριωτική του θέση φαίνεται επιπλέον από τη φημολογούμενη άρνησή του να συναντήσει το Δαρείο ο οποίος τον είχε προσκαλέσει στα Σούσα, διότι η φιλοσοφία του αείζωου πυρός του Ηράκλειτου συνέπιπτε με τη Ζωροαστρική πίστη του Πέρση ηγεμόνα. Αν ήταν άλλος στη θέση του Ηράκλειτου, σαφώς θα είχε πάει.

Ότι ήταν δημοκράτης, προκύπτει διότι μέχρι της έναρξης της δημοκρατίας δεν απαντάται να μετέχει στον ηγεμονικό πυρήνα. Δραστηριοποιήθηκε πολιτικά κατά τα φαινόμενα στην έναρξη της δημοκρατίας και κανείς στην εποχή του δεν τον κατηγόρησε για αντιδημοκράτη αλλά μάλλον με τα σημερινά δεδομένα θα του ταίριαζε ο τίτλος του αξιοκράτη δημοκράτη αντεπαναστάτη. Άλλο αντιδημοκράτης και άλλο αντεπαναστάτης και δη αξιοκρατικά δημοκρατικός. Ο αντιδημοκράτης δεν θέλει δημοκρατία, ο αντεπαναστάτης καταπολεμά την επανάσταση, ο δε αξιοκράτης αντεπαναστάτης δημοκράτης δεν θέλει μια τέτοια δημοκρατική επανάσταση με τους επαναστάτες να καταλαμβάνουν θώκους εξουσίας, και κάνει επανάσταση μέσα στην επανάσταση, όπως ο Μπακούνιν. Να μη μετέχουν οι επαναστάτες στην εξουσία της δημοκρατίας, πρέπει να υπήρξε μια αρχή του. Προωθείστε την αξιοκρατία, αποδεχτείτε τον καλύτερο ως τον πρώτο όπως συμβαίνει στη φύση και όχι να ψηφίζετε αυτούς που σας χαϊδεύουν τα αυτιά και είναι το κατακάθι, φαίνεται πως υποστήριζε. Άκομψα βέβαια και έξω από τα δόντια, μη σηκώνοντας μύγα στο σπαθί του, προσπαθώντας να αποτρέψει μια τραγωδία, όχι ως ον της πολιτικής αλλά σαν πολιτικό ον της πόλης, έντιμο. Ο Ηράκλειτος εμφανίζεται ως ένας Νίτσε και Μπακούνιν μαζί. Τελικά, είχε δίκιο. Μια τραγωδία πραγματώθηκε όταν οι Ίωνες επιτέθηκαν σαν ορδή πλιατσικολόγων στις Σάρδεις όπου μη μπορώντας να την καταλάβουνε την έκαψαν μαζί με το ναό της και σύντομα ηττήθηκαν οικτρά σε στεριά και θάλασσα. Το αποτέλεσμα ήταν να καταστραφεί πλήρως η Μίλητος. Η Έφεσος δεν πειράχτηκε, διότι ο Δαρείος ήταν κάπου δίκαιος και τιμώρησε σκληρά τον πρωτεργάτη, τη Μίλητο, Αντιθέτως, η Έφεσος φαίνεται πως ωφελήθηκε γιατί έμεινε το μεγαλύτερο λιμάνι στα μικρασιατικά παράλια.

Ο απρόβλεπτος χαοτικός παράγων

«Η έρις των ανόμοιων δημιουργεί, η ειρήνη των ομοίων θανατώνει, όπου βασιλιάς πάντων είναι ο πόλεμος και ρυθμιστής των πάντων» πρέσβευε ο Ηράκλειτος, ο οποίος λέει κουβέντες που σφίγγουν το στομάχι αλλά στις πράξεις του παρουσιάζεται με αντίποδα πλάνο. Προκύπτει ερειστικός μεν αλλά όχι άνθρωπος της έριδας την οποία προσπαθεί να αποτρέψει, καθόσον μέσα από το χάος προκύπτει ο άρρητος αριθμός, ο απρόβλεπτος παράγων ο οποίος εκτρέπει τελικά το σύστημα. Αυτός ήταν όταν μερικές αθηναϊκές κι ευβοϊκές τριήρεις που μετείχαν στην Ιωνική επανάσταση, μετέφεραν το χαοτικό γίγνεσθαι προς την Ελλάδα, κάνοντας εν τέλει το σκάκι του Δαρείου, τάβλι. Απετέλεσαν τη σπίθα που άναψε τη φωτιά των Ελληνο-Περσικών πολέμων και έδρασαν σαν καταλύτης της δημιουργίας της ακμής των Αθηνών. Όμως, την Ιωνική, αναξιοκρατική στους ηγέτες της επανάσταση, την πλήρωσε η Ιωνία.

Μέχρι τότε και ως να φτάσουμε στην ακμή των Αθηνών, η τραγωδία βασικά εξελίσσεται στην Ιωνία. Την τραγωδία προσπαθούσε να προλάβει ο ευαίσθητος Εφέσιος, διότι αυτή τη ζει ένας λαός αλλά την εκ της τραγωδίας ανάδυση του καλύτερου τη γεύεται ένας άλλος, και συχνά λόγω εκτροπής της κυκλικής επαναφοράς του συστήματος, όχι ο ίδιος τόπος. Η ακμή των Αθηνών προέκυψε μέσα από την Ιωνική καμπή, όπου το ανθρώπινο ποιοτικό δυναμικό των Ιώνων βρήκε διέξοδο βλέποντας σπίθες αξιών προς την ελεύθερη δημοκρατική Αθήνα.

Αφήνουμε δυο λουλούδια στον τάφο της μνήμης του προγόνου μας Ηράκλειτου, εμείς τα θεωρούμενα παιδιά του, αποδεχόμενοι τη μέγιστη αλήθεια του, ότι: μέτρο του ανθρώπου πρέπει να είναι η φύση η οποία έχει χαοτική δυναμική, μη γραμμική εξέλιξη και παρεκτραμένη κυκλική πορεία, προερχόμενη εξ ενός απρόβλεπτου παράγοντα ενός του συστήματος που προκύπτει ανώτερο του ανθρώπου. Στο οποίο ο άνθρωπος οφείλει να το προσεγγίζει, επιστημονικά, φιλοσοφικά και πολιτικά, μέσω του λόγου που είναι και αιτία, όπου για τον προσδιορισμό αυτό δεν πρέπει να μετρά τα πράγματα με το υποκειμενικό ανθρώπινο αλλά με το αντικειμενικό φυσικό και το μοναδικό για το κάθε πράγμα, μέτρο.

Μια μικρή επαφή

- Δύστυχοι άνθρωποι, σα να ακούω να βροντοφωνάζει από πάνω ο ουράνιος Ηράκλειτος, από τότε που σας παράτησα σε τίποτα δεν προχωρήσατε, τίποτα δεν καταλάβατε, είναι λάθος, δύσμοιροι, τα μέτρα σας και οι τιθέμενες ανθρώπινες αναλογίες. 

- Μα, ο Πρωταγόρας είπε «χρημάτων πάντων μέτρον άνθρωπος».

- Ούτε αυτό δεν καταλάβατε ηλίθιοι, είπε. Χρήματα εμείς οι πρώτοι Έλληνες είχαμε τη γνώση. Χρη μαθών τι σημαίνει άθλιε; Αυτά τα πράγματα που πρέπει να ξέρεις δεν σημαίνει; Εσείς χρήματα τι λέτε;

- Δεν απάντησα.

Αθήνα 14 Οκτ. 2011

sotglyk@otenet.gr
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω