«Γιατί άραγε», αναρωτήθηκε γεμάτος απορία ὁ
Ιωνάθαν, «το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να πείσεις ένα πουλί
πώς είναι λεύτερο, και πώς μπορεί να τ’ αποδείξει μόνο του αν ασκηθεί
για λίγο; Γιατί πρέπει να’ ναι τόσο δύσκολο;».
Ὁ Φλέτσερ έπαιζε ακόμα τα μάτια απ’ την ξαφνική αλλαγή του τοπίου.
«Τί έκανες τώρα μόλις; Πως φτάσαμε εδώ;».
«Είπες πώς ήθελες να ξεφύγεις απ’ τὸν όχλο, όχι;».
«Ναι! όμως πώς κατάφερες...».
«Τί έκανες τώρα μόλις; Πως φτάσαμε εδώ;».
«Είπες πώς ήθελες να ξεφύγεις απ’ τὸν όχλο, όχι;».
«Ναι! όμως πώς κατάφερες...».
«Όπως καθετί άλλο, Φλέτσερ. Με την άσκηση».
Ως το ξημέρωμα το Σμήνος είχε ξεχάσει την παραφροσύνη του, όχι όμως κι ὁ Φλέτσερ. «Ιωνάθαν, θυμάσαι τί είπες πριν από καιρό, ν’ αγαπάμε το Σμήνος τόσο ώστε να γυρνάμε πίσω για να το βοηθήσουμε να μάθει;»
«Βέβαια».
«Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κατορθώνεις ν’ αγαπάς έναν όχλο από πουλιά που προσπάθησαν πριν από λίγο να σε σκοτώσουν».
«Ὤ! Φλέτς, δεν τ’ αγαπάς αυτό! Δεν αγαπάς, φυσικά, το μίσος και την κακία. Πρέπει ν’ ασκηθείς και να βλέπεις τὸν πραγματικά γλάρο, την καλοσύνη μέσα στον καθένα τους, και να τούς βοηθήσεις να την δουν κι οι ίδιοι. Αυτό εννοώ όταν λέω Αγάπη. Είναι μεγάλο κέφι, όταν βρεις το κόλπο για να το πετύχεις.
»Θυμάμαι, λόγου χάρη, ένα άγριο νέο πουλί, το ‘λέγαν Φλέτσερ Λύντ Γλάρο. Είχε μόλις γίνει απόβλητος, έτοιμος να πολεμήσει το Σμήνος ως το θάνατο, ξεκινώντας να χτίσει τη δικιά του πικρή κόλαση μακριά στους Πέρα Βράχους. Και να, σήμερα χτίζει, αντίθετα, το δικό του παράδεισο και καθοδηγεί ολόκληρο το Σμήνος σ’ αυτή την κατεύθυνση».
Ὁ Φλέτσερ στράφηκε στον εκπαιδευτή του και για μια στιγμή φάνηκε τρόμος στο μάτι του. «Εγώ να καθοδηγώ; Τί θες να πεις εγώ να καθοδηγώ; Εκπαιδευτής είσαι εσύ. Δεν θα μπορούσες να φύγεις!».
«Δὲ θα μπορούσα; Δὲ νομίζεις πώς ίσως υπάρχουν άλλα σμήνη, άλλοι Φλέτσερ, που χρειάζονται έναν εκπαιδευτή περισσότερο απ’ όσο τούτο το Σμήνος που βρίσκεται κιόλας στο δρόμο του προς το Φώς;».
«Εγώ; Μα Ίων, εγώ είμαι ένας κοινός γλάρος και συ είσαι...».
«... ὁ μόνος Γιός του Μεγάλου Γλάρου, υποθέτω;». Ὁ Ιωνάθαν αναστέναξε και κοίταξε πέρα στη θάλασσα. «Δὲ με χρειάζεσαι άλλο πια. Χρειάζεται να εξακολουθείς ν’ αποκαλύπτεις τὸν εαυτό σου, λίγο παραπάνω κάθε μέρα, εκείνον τὸν αληθινό, τὸν απεριόριστο Φλέτσερ Γλάρο. Εκείνος είναι ὁ εκπαιδευτής σου. Πρέπει να τὸν καταλαβαίνεις και ν’ ασκείσαι μ’ αυτόν».
Μια στιγμή αργότερα το σώμα του Ιωνάθαν κυμάτιζε στον αέρα, ασπρογυάλιζε κι άρχισε να γίνεται διάφανο. «Μην τους αφήσεις να διαδίδουν κουτές φήμες για μένα, ή να με κάνουν θεό, Σύμφωνοι Φλέτς; Είμαι γλάρος. Μ᾿ αρέσει να πετάω, Ίσως...».
«ΙΩΝΑΘΑΝ!»,
«Καημένε Φλέτς. Μη πιστεύεις ότι λένε τα μάτια σου. Δείχνουν μόνο τους περιορισμούς. Να κοιτάζεις την κατανόησή σου, ν’ ανακαλύπτεις ότι γνωρίζεις ήδη, και θα δεις πώς πρέπει να πετάς».
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω
Ως το ξημέρωμα το Σμήνος είχε ξεχάσει την παραφροσύνη του, όχι όμως κι ὁ Φλέτσερ. «Ιωνάθαν, θυμάσαι τί είπες πριν από καιρό, ν’ αγαπάμε το Σμήνος τόσο ώστε να γυρνάμε πίσω για να το βοηθήσουμε να μάθει;»
«Βέβαια».
«Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κατορθώνεις ν’ αγαπάς έναν όχλο από πουλιά που προσπάθησαν πριν από λίγο να σε σκοτώσουν».
«Ὤ! Φλέτς, δεν τ’ αγαπάς αυτό! Δεν αγαπάς, φυσικά, το μίσος και την κακία. Πρέπει ν’ ασκηθείς και να βλέπεις τὸν πραγματικά γλάρο, την καλοσύνη μέσα στον καθένα τους, και να τούς βοηθήσεις να την δουν κι οι ίδιοι. Αυτό εννοώ όταν λέω Αγάπη. Είναι μεγάλο κέφι, όταν βρεις το κόλπο για να το πετύχεις.
»Θυμάμαι, λόγου χάρη, ένα άγριο νέο πουλί, το ‘λέγαν Φλέτσερ Λύντ Γλάρο. Είχε μόλις γίνει απόβλητος, έτοιμος να πολεμήσει το Σμήνος ως το θάνατο, ξεκινώντας να χτίσει τη δικιά του πικρή κόλαση μακριά στους Πέρα Βράχους. Και να, σήμερα χτίζει, αντίθετα, το δικό του παράδεισο και καθοδηγεί ολόκληρο το Σμήνος σ’ αυτή την κατεύθυνση».
Ὁ Φλέτσερ στράφηκε στον εκπαιδευτή του και για μια στιγμή φάνηκε τρόμος στο μάτι του. «Εγώ να καθοδηγώ; Τί θες να πεις εγώ να καθοδηγώ; Εκπαιδευτής είσαι εσύ. Δεν θα μπορούσες να φύγεις!».
«Δὲ θα μπορούσα; Δὲ νομίζεις πώς ίσως υπάρχουν άλλα σμήνη, άλλοι Φλέτσερ, που χρειάζονται έναν εκπαιδευτή περισσότερο απ’ όσο τούτο το Σμήνος που βρίσκεται κιόλας στο δρόμο του προς το Φώς;».
«Εγώ; Μα Ίων, εγώ είμαι ένας κοινός γλάρος και συ είσαι...».
«... ὁ μόνος Γιός του Μεγάλου Γλάρου, υποθέτω;». Ὁ Ιωνάθαν αναστέναξε και κοίταξε πέρα στη θάλασσα. «Δὲ με χρειάζεσαι άλλο πια. Χρειάζεται να εξακολουθείς ν’ αποκαλύπτεις τὸν εαυτό σου, λίγο παραπάνω κάθε μέρα, εκείνον τὸν αληθινό, τὸν απεριόριστο Φλέτσερ Γλάρο. Εκείνος είναι ὁ εκπαιδευτής σου. Πρέπει να τὸν καταλαβαίνεις και ν’ ασκείσαι μ’ αυτόν».
Μια στιγμή αργότερα το σώμα του Ιωνάθαν κυμάτιζε στον αέρα, ασπρογυάλιζε κι άρχισε να γίνεται διάφανο. «Μην τους αφήσεις να διαδίδουν κουτές φήμες για μένα, ή να με κάνουν θεό, Σύμφωνοι Φλέτς; Είμαι γλάρος. Μ᾿ αρέσει να πετάω, Ίσως...».
«ΙΩΝΑΘΑΝ!»,
«Καημένε Φλέτς. Μη πιστεύεις ότι λένε τα μάτια σου. Δείχνουν μόνο τους περιορισμούς. Να κοιτάζεις την κατανόησή σου, ν’ ανακαλύπτεις ότι γνωρίζεις ήδη, και θα δεις πώς πρέπει να πετάς».
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου