Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Τζόπλιν


 
 
Σα σήμερα γεννήθηκε στο Πορτ Άρθουρ του Τέξας στις 19 Ιανουαρίου του 1943 η καλύτερη, ίσως ερμηνεύτρια του μπλουζ και μία από τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες της ροκ μουσικής. 
Στο αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας της ήταν γνωστή ως η βασίλισσα του Ροκ εν Ρολ και της ψυχεδελικής σόουλ.
Ο θάνατος της Τζόπλιν, σε ηλικία 27 ετών εξέπληξε τους θαυμαστές της και συγκλόνισε τον κόσμο της μουσικής, ο οποίος είχε μόλις πληγεί μετά την απώλεια του Τζίμι Χέντριξ δύο εβδομάδες νωρίτερα Η επίσημη αιτία θανάτου της, ήταν η υπερβολική δόση ηρωίνης, ενδεχομένως σε συνδυασμό με τις παρενέργειες του αλκοόλ. Οι στάχτες της σκορπίστηκαν από ένα αεροπλάνο στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Ομελέτα 4 seasons

Ομελέτα 4 seasons
Bαθμολογία:
       
4 ψήφοι
Προστέθηκε από , 26.04.09

Περιγραφή

Ομελέτα οικογενειακή, χορταστική και εύκολη, στο φούρνο.
κύρια φωτογραφία συνταγής Ομελέτα 4 seasons 

Τι χρειαζόμαστε:

  • 8-10 αύγα
  • 3-4 πατάτες μεγαλούτσικες
  • 1 μεγάλη ντομάτα
  • 1 πράσινη πιπεριά ή ο,τι προτιμάτε καλύτερα
  • τυρί σε ο,τι ποσότητα και ποιότητα σας αρέσει
  • 5 φέτες ζαμπόν ή γαλοπούλα
  • 100 γρ. μπέικον
  • 1 γεμάτη κουταλιά της σούπας αλέυρι
  • 1 φλυτζανάκι του καφέ γάλα
Στα γρήγορα
Κατηγορία
Μέθοδος
Διατροφή
Σερβίρει
πέντε-έξι μερίδες

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:

"σάλτσα χηλίωσης" (απομεταλλωση)

http://proionta-tis-fisis.blogspot.com/2013/01/blog-post_2595.html

Αποτοξίνωση βαρέων μετάλλων με σάλτσα κόλιανδρου

Μαζέψτε τα λαμπερά απαλά λεία φύλλα του φυτού πριν ανθίσει, για να χρησιμοποιήσετε το κόλιανδρο σαν μπαχαρικό στο μαγείρεμα και σε σάλτσες.

Συλλέξτε τους σπόρους, που είναι συστατικό του γνωστού μπαχαρικού κάρυ και ένα σεβαστό φαρμακευτικό φυτό.

Φαρμακευτικός, το φρέσκο ή αποξηραμένο βότανο και οι σπόροι σχηματίζουν χηλική ένωση με τα βαρέα μέταλλα και βοηθά να μετακινηθούν έξω από το σώμα-αυτό περιλαμβάνει τον υδράργυρο και το μόλυβδο.

Οι σπόροι είναι ιδιαίτερα διεγερτικοί, αρωματικοί και άφυσοι (ανακουφιστικοί κατά των εντερικών ζυμώσεων).

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ SALSA CHELATION

Εδώ είναι η συνταγή μας για τη "σάλτσα χηλίωσης" (απομεταλλωση)

2 φλιτζάνια ψιλοκομμένο φρέσκο ​​κόλιαντρο
2 φλιτζάνια ψιλοκομμένα φρέσκια ντομάτα
1 φλιτζάνι ψιλοκομμένο φρέσκο ​​βασιλικό
½ φλιτζάνι ψιλοκομμένοι σπόροι κολοκύθας
4 σκελίδες σκόρδο, ψιλοκομμένο και πιεσμένο
Καυτερές πιπεριές όσο θέλετε για γεύση
1 κουταλιά σούπας φρέσκο χυμό λεμονιού
2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
Αλάτι για γεύση

Πηγή: www.ftiaxno.gr
Προσοχή: Οι πληροφορίες που δίδονται έχουν καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα και δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την γνωμάτευση του ιατρού σας ή την επίσκεψη σε άλλον ειδικό της υγείας. Αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε κάποια διατροφή ρωτήστε τον προσωπικό ιατρό σας

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ εκδ. Έσοπτρον



ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ εκδ. Έσοπτρον

Όλοι μας βιώνουμε καθημερινά μια αληθινή επανάσταση στην θεώρηση που είχαμε για το σύμπαν αλλά και την ίδια την ανθρώπινη φύση. Το μηχανιστικό νευτώνιο μοντέλο του κόσμου έχει πλέον καταρρεύσει μέσα απ' τις θεωρίες της μοντέρνας φυσικής που θέλουν τον παρατηρητή να... επηρεάζει τα αποτελέσματα της ίδιας του της παρατήρησης, σ' ένα σύμπαν ευφυές, εύπλαστο και απρόβλεπτο, όπου η έννοια της ύλης έχει αντικατασταθεί πλέον από την ύπαρξη πεδίων δύναμης που γεννούν και εξαφανίζουν σωματίδια «από το τίποτα και στο τίποτα»!


Η ψυχολογική και ιατρική προσέγγιση της ανθρώπινης φύσης έχει ήδη ενσωματώσει μέσα της προαιώνιες αλήθειες των αρχαίων φιλοσοφικοθρησκευτικών σχολών και παραδόσεων, καθώς μέρα με τη μέρα επιβεβαιώνεται ο τεράστιος ρόλος που παίζουν οι πεποιθήσεις, η κοσμοαντίληψη και ο συναισθηματικός κόσμος τού ατόμου όχι μόνο στην ψυχική αλλά και στη σωματική του υγεία.


Και - ακόμα πιο εκπληκτική - αποδεικνύεται η δυνατότητα τού ανθρώπινου νου να οραματίζεται. Οι έρευνες έδειξαν ότι αυτή του η δραστηριότητα επηρεάζει όχι μόνο τις σωματικές ή τις ψυχικές μας λειτουργίες, αλλά και μπορεί να τροποποιεί εν είδει θαύματος την εξωτερική μας πραγματικότητα!


Μαγικό Θέατρο λοιπόν ο κόσμος μας, τώρα και με τη σφραγίδα της επιστήμης! Και ο άνθρωπος - λειτουργικά ενταγμένος μέσα του - μόλις που αρχίζει να μαθαίνει πώς να περάσει από το ρόλο τού ηθοποιού στο ρόλο τού σκηνοθέτη. Το βιβλίο αυτό προσφέρει γι' αυτό το σκοπό μια μοναδική επιστημονική μέθοδο που έχει εφαρμοστεί μ' επιτυχία σε χιλιάδες ανθρώπους, μετατρέποντας τους από παθητικούς δέκτες «πραγματικών» συμβάντων, σε σχεδιαστές και δημιουργούς της δικής τους πραγματικότητας και τού δικού τους τρόπου ζωής.

«Υπάρχουν πυραμίδες στην Ελλάδα;»

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη
Γ.Α.Πλάνας, ιδρυτής της Ν.Α. στην Ελλάδα

«Υπάρχουν πυραμίδες στην Ελλάδα;»

Μερικοί αναγνώστες, σοβαροί μελετητές της φιλοσοφίας και της ιστορίας του πολιτισμού μπορεί ίσως να εκπλαγούν ακούγοντας αυτήν την ερώτηση. Και όμως, η απάντηση είναι: «ναι». Η ύπαρξη πυραμίδων στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αργολίδα, αποτελεί ένα ακόμα αίνιγμα των άγνωστων μεγαλουργημάτων στον ελληνικό χώρο, όπως και η ύπαρξη δολμενικών μεγαλιθικών κατασκευών στο νησί της Σαμοθράκης.

Πυραμιδικές κατασκευές βρίσκονται όχι μόνο στον αρχαίο πολιτισμό της Αιγύπτου αλλά και στις περιοχές της Μικράς Ασίας και Μέσης Ανατολής, της Ινδίας και της Κίνας, της Αμερικής, στον πολιτισμό των Μάγια και των Ναουάτλ, των Ατζέκα και των Τολτέκα και ακόμα στην αρχαία Ελλάδα. Στα μάτια του κατάπληκτου ερευνητή εμφανίζεται ένα διεθνές ιερό στοιχείο που συνδέει και συσχετίζει τους αρχαίους πολιτισμούς εμφανίζοντας ένα κοινό δεσμό τους: την πυραμιδική δομή.

Η εσωτερική παράδοση του ανατολικού και δυτικού εσωτερισμού, που υποστηρίζει και ο Πλάτωνας, αναφέρει ότι τα πυραμιδικά κτίσματα προέρχονται από τον καταποντισμένο πολιτισμό της θρυλικής Ατλαντίδας, από την οποία κάποια μεταναστευτικά ρεύματα, πριν τον παγκόσμιο κατακλυσμό, πήγαν προς ανατολή και δύση για να διαδώσουν την αρχαία σοφία και να ιδρύσουν νέους πολιτισμούς. Πρόσφατα, ρώσικες υποβρύχιες έρευνες κατέγραψαν την ύπαρξη πυραμιδικών κατασκευών στο βυθό του ατλαντικού στην περιοχή του Μπιμίνι κοντά στις Βερμούδες.
Αλλά σ’ αυτό το ενδιαφέρον και πλατύ θέμα θα αναφερθούμε άλλη φορά. Ας έρθουμε λοιπόν στην πυραμίδα του Άργους.
Το πολιτιστικό κέντρο Νέα Ακρόπολη διοργάνωσε το Νοέμβριο του έτους 1984 μια εκδρομή στο Ηραίον, τις Μυκήνες και την πυραμίδα του Άργους. Καθώς πηγαίναμε προς την τοποθεσία της πυραμίδας το ενδιαφέρον και η αναμονή των πενήντα και πλέον ατόμων, που συμμετείχαν στην εκδρομή, ολοένα και μεγάλωνε.

Περιγραφή
Έξω από το Άργος, στο δρόμο προς την Επίδαυρο, υψώνονται σε μια στροφή του δρόμου τα ερείπια της πυραμίδας. Μόνη της, μισογκρεμισμένη στο άνω μέρος, όμως μονομαχεί ακόμα με το χρόνο, που η έναρξη του χάνεται στην ομίχλη ενός μυθικού παρελθόντος. Μαρτυρεί, όρθια ακόμη, την ύπαρξη ενός ξεχασμένου δεσμού, αινιγματικού και άγνωστου σχεδόν για όλους μας, με τους αρχέγονους απογόνους του «πολιτισμού των πυραμίδων».
Όταν φτάσαμε και κατεβήκαμε από το πούλμαν, τρέξαμε αμέσως να τη δούμε από κοντά, σκαρφαλώνοντας στο λόφο όπου υψώνεται. Πήγαμε προετοιμασμένοι, αφού μερικοί από εμάς είχαμε ξαναπάει, όταν ακούσαμε, σαν να επρόκειτο για έναν θρύλο, για την ύπαρξη της. Αρχίσαμε τις μετρήσεις και τις φωτογραφίες απ’ όλες τις δυνατές όψεις. Οι ογκόλιθοι δεν είναι υπερβολικά μεγάλοι ούτε τόσο καλά πελεκημένοι και γυαλισμένοι, όπως θα φανταζόταν κανείς έχοντας υπόψη του τις πυραμίδες της Αιγύπτου. Η πέτρινη δομή αυτής της ελληνικής πυραμίδας έμοιαζε πολύ μ’ εκείνες που συναντήσαμε στις Μυκήνες και περισσότερο στην Τίρυνθα. Η συναρμολόγηση των πετρών μεταξύ τους, είναι «αντισεισμικού τύπου», δηλαδή με πολλές και ακανόνιστες γωνίες επαφής.
Το ασυνήθιστο που παρουσιάζει η πυραμίδα αυτή είναι ότι έχει μια πόρτα εισόδου, μακρόστενη και κορυφωμένη με τριγωνικό τόξο «ανακούφισης», όπως στην Μυκηναϊκή αρχιτεκτονική, που οδηγεί σ’ ένα στενό διάδρομο, ο οποίος καταλήγει δεξιά στο εσωτερικό της πυραμίδας. Εκεί υπάρχει μια τετράγωνη αίθουσα με πλευρά περίπου 7 μέτρων, γεμάτη χώματα και φυτά όπου δεν φαίνεται πέτρινο δάπεδο.
Στα σχέδια που συνοδεύουν το άρθρο η δομή και τα μέτρα της φαίνονται καλύτερα, αν και βέβαια οι μετρήσεις έγιναν κατά προσέγγιση, δεδομένης της κατάστασης μερικών εδρών και γωνιών της πυραμίδας, που ήταν ερείπια. Γι’ αυτήν τη δουλειά, καθώς και για τους υπολογισμούς του ύψους και τα σχέδια αναπαράστασης της κατασκευής, ευχαριστώ τη συνεργασία μερικών επιστημόνων, μελών του σωματείου μας, που βοήθησαν με μεγάλο ενθουσιασμό.
Η όλη πυραμιδική δομή, στηρίζεται σ’ ένα τετράγωνο βάθρο, ίδιας πέτρινης κατασκευής. Μέσα στο τοίχωμα της εσωτερικής αίθουσας, σε ύψος που υπολογίζεται στα 3 με 3,5 μέτρα, υπάρχουν εγκοπές, πιθανόν για ξύλινα καδρόνια που θα στήριζαν μια οροφή. Από τα άλλα τοιχώματα λείπουν οι πέτρες στις οποίες θα υπήρχαν και άλλες συμπληρωματικές εγκοπές. Από αυτό το ύψος και πέρα λείπει το υπόλοιπο της κατασκευής, της οποίας οι πέτρες βρίσκονται πεσμένες και διασκορπισμένες γύρω από την πυραμίδα, και ίσως σε μερικά μοντέρνα σπίτια κοντά στην περιοχή!
Υπάρχει η εκδοχή ότι η πυραμιδική αυτή κατασκευή χρησίμευσε σαν οχυρό για τον έλεγχο της περιοχής, αλλά αυτή η άποψη δεν στέκει ούτε από τη μελέτη του οικοδομήματος ούτε από τις αναφορές που μας δίνουν οι αρχαίοι ιστορικοί, όπως ο Παυσανίας, που είναι σαφείς ως προς την κατασκευή πυραμίδων στην αρχαία Ελλάδα. Από το αρχιτεκτονικό στυλ και τον τρόπο οικοδόμησης και πελέκημα των ογκόλιθων, συμπεραίνεται ότι η πυραμίδα μπορεί να χρονολογηθεί στο πλαίσιο του Μυκηναϊκού πολιτισμού, ακόμα και πριν την ίδρυση των Μυκηνών. Έτσι η εποχή της κατασκευής της ανάγεται στον κόσμο των θρύλων της αρχαίας Ελλάδας.

Άλλες πυραμίδες παρόμοιας κατασκευής, αν και περισσότερο ερειπωμένες και γκρεμισμένες, υπάρχουν στην περιοχή της Αργολίδας, καθώς και άλλες δυο στην πόλη της Μεθώνης (και ένας θεός ξέρει που αλλού, αφού ακόμα δεν έχουν εντοπιστεί), που ίσως αποτελούσαν ένα λατρευτικό σύμπλεγμα, παρόμοιο με της Γκίζας της Αιγύπτου αλλά μικρότερης κλίμακας, που τα ίχνη τους σβήστηκαν πια από τη μνήμη των ανθρώπων, ακόμα και των αρχαίων ιστοριογράφων της ιστορικής περιόδου του Ελληνικού πολιτισμού.

Προέλευση και αναφορές

Ο Παυσανίας (2,16,2) αναφέρει μια ιστορία, σύμφωνα με την οποία η πυραμίδα που βρίσκεται στο δρόμο από το Άργος προς την Επίδαυρο ήταν το μνημείο του ξακουστού πολέμου μεταξύ των δυο δίδυμων αδελφών-εχθρών, του Προίτου και του Ακρίσιου, εγγονών του βασιλιά του Άργους Λυρκέως και της Δαναΐδος Υπερμνήστρας, που αναφέρεται και από τον μυθογράφο Απολλόδωρο (2,2,1). Έπρεπε και οι δυο από κοινού να κυβερνούν στο Άργος. Σύμφωνα με μια παράδοση, η μάχη που έγινε εκεί δεν είχε κάποια έκβαση. Το βασίλειο μοιράστηκε, μετά από αυτό, σε δυο μέρη. Ο μεν Ακρίσιος, μελλοντικός πατέρας της Δανάης, της μητέρας του Περσέα που ίδρυσε αργότερα τις Μυκήνες, θα κυβερνούσε στο Άργος, ο δε Προίτος στην Τίρυνθα, στην γειτονική ακρόπολη, την οχυρωμένη από τους κύκλωπες. Ως μάρτυρα αυτής της άκριτης μάχης ύψωσαν την πυραμίδα, σαν τύμβο ενός πελώριου τάφου για τους σκοτωμένους στη μάχη πολεμιστές. Την πυραμίδα κάλυψαν με ασπίδες, και εκεί, όπως λέει ο Παυσανίας (2,25,7) για πρώτη φορά εμφανίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν στρογγυλές ασπίδες. 

Σύμφωνα λοιπόν με την ιστορική αυτή αναφορά το χτίσιμο της πυραμίδας τοποθετείται σε μια θρυλική εποχή, πριν τον Περσέα και την ίδρυση των Μυκηνών αλλά μετά την ίδρυση της Τίρυνθας. Και το ερώτημα γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Για ποιο λόγο σε τόσο μακρινές εποχές, πολιτισμοί φαινομενικά ανεξάρτητοι μεταξύ τους και τόσο απομακρυσμένοι, όπως της Ελλάδος και των Μάγια, για παράδειγμα, διάλεξαν πυραμιδικές δομές για τις ιερές τους κατασκευές; Υπάρχει μια κοινή προέλευση, μια κοινή πηγή γνώσης, στην οποία οφείλεται η έντονη προτίμηση τους για τις πυραμίδες; Μήπως αυτή η κοινή πηγή ή αρχή ήταν η καταποντισμένη Ατλαντίδα; Ή μήπως υπήρξε επικοινωνία και σύνδεση μεταξύ αυτών των οικουμενικά διασπαρμένων πολιτισμών; Ίσως η έρευνα μπορέσει στο μέλλον να δώσει ικανοποιητικές και τεκμηριωμένες απαντήσεις.

Το «γιατί» των πυραμίδων

Μπροστά σε όλα αυτά, ο ερευνητής δε μπορεί παρά να αναρωτηθεί: γιατί υπάρχουν πυραμιδικές κατασκευές παντού και γιατί οι περισσότεροι αρχαίοι πολιτισμοί διάλεξαν την πυραμίδα και όχι κάποια άλλη γεωμετρική δομή, για να οικοδομήσουν τους ναούς τους και για να έλθουν σ’ επαφή με το μυστήριο του θανάτου και του θείου;
Από τη μελέτη της συγκριτικής συμβολολογίας των αρχαίων πολιτισμών συμπεραίνεται ότι η πυραμιδική δομή εκφράζει το σύμπαν και τον άνθρωπο σε αναλογία, και γεφυρώνει το μακρόκοσμο με τον μικρόκοσμο. Τα τέσσερα παραδοσιακά στοιχεία των αλχημιστών, αστρολόγων και καβαλιστών: γη, νερό, αέρας και φωτιά, βρίσκονται ως σύμβολα στην πυραμίδα. Αλλά γι’ αυτά δεν θα πούμε περισσότερα τώρα, εφόσον εξετάζονται σε άλλα άρθρα αυτού αλλά και προηγούμενων τευχών του περιοδικού «Νέα Ακρόπολη».
 
Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι, εκτός από τα παραπάνω συνοπτικά αναφερόμενα στοιχεία, η πυραμίδα παρουσιάζει παράξενα βιοενεργειακά χαρακτηριστικά, που από την δεκαετία του ’70 μελετούνται από τους έκπληκτους ερευνητές. Η πυραμίδα είναι ένας βιοπλασματικός ή βιοτρονικός συσσωρευτής. Διοχετεύει τη βιοενέργεια από το χώρο στο εσωτερικό της, και την εκτοξεύει από την κορυφή της. Τα πειράματα με φυτά, θεραπευτικό νερό, όπως και για τη θεραπεία πληγών και ασθενειών, αποδείχτηκαν εντυπωσιακά. Μέσα στην πυραμίδα ρέουν ενέργειες που διαστέλλουν το χρόνο. Επιταχύνονται οι βιολογικές διαδικασίες. Φυτά μέσα σε πυραμίδες αναπτύσσονται με διπλάσια ταχύτητα. Πληγές σε χέρια ή πόδια κλείνουν με αστραπιαία ταχύτητα, αν μείνουν λίγες ώρες κάτω από χάρτινες ή γυάλινες πυραμίδες. Επιστήμονες ερευνητές σε όλο τον κόσμο, όπως ο Φλάναγαν, ο Σε Κίνγκ, ο Σουλ και ο Πετί, ο Νόρμαν Σταρκ, ο Τοτ και ο Νίλσεν, ο Σάλας και ο Κάνο, πειραματίστηκαν επί χρόνια και σήμερα το αίνιγμα της πυραμίδας έχει σχεδόν αποκαλυφθεί. Ακόμα μελετήθηκε η φορά της ροής και των πεδίων της ενέργειας με το ραβδοσκοπικό εκκρεμές που παριστάνουμε στο σχέδιο. Η φορά αλλάζει σε κάθε ανάλογη προέκταση του ύψους της πυραμίδας. Η ενέργεια μπαίνει από τις έδρες κοντά στη βάση και εκτοξεύεται από την κορυφή. Στη μελέτη αυτή θα άξιζε να αφιερώσουμε ολόκληρο άρθρο, αλλά σ’ αυτό το μικρό χώρο δεν γίνεται να αναφέρουμε τα κύρια και πιο εντυπωσιακά πειράματα που έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται πάνω στην πυραμιδολογία.
Συμπέρασμα:
Μήπως οι αρχαίοι σοφοί μύστες ήταν γνώστες της τρομερής βιοενεργειακής ικανότητας των πυραμιδικών κατασκευών; Με μεγάλο βαθμό ασφάλειας μπορούμε να απαντήσουμε θετικά σ’ αυτό το ερώτημα κι έτσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί έδιναν τόση σημασία στις πυραμίδες και γιατί τις προτιμούσαν ιδιαίτερα αντί για κάποιο άλλο είδος γεωμετρικής κατασκευής.
Οι πυραμίδες ήταν συσσωρευτές-ναοί ή τάφοι-θάλαμοι μύησης. Η έννοια της μύησης ως «κάθοδος» στον κάτω κόσμο (θάνατος) και «επιστροφή» του μύστη νικητή από εκεί (ανάσταση) συσχετίζει το θάλαμο της μύησης με τον τάφο. Αλλά ποτέ οι πυραμίδες δεν υπήρξαν τάφοι με τη σημερινή έννοια.
 
Δεν ξέρουμε με βεβαιότητα ποια χρήση είχαν οι πυραμίδες στην Ελλάδα. Πάντως δεν έγιναν τυχαία, ούτε απλώς για κοινωνικούς σκοπούς. Η εμφάνιση της πυραμιδικής κατασκευής δείχνει πάντα κάποιο αίνιγμα, εφ’ όσον δεν έχει μεγάλη «χρησιμότητα» στην καθημερινή ζωή. Ο σκοπός τους ήταν ιερός και αυτό είναι σίγουρο, αλλά ποιος ήταν; Ήταν κέντρο μύησης; Συσσωρευτής ενεργειών για τις ψυχές των τιμημένων νεκρών πολεμιστών, που όμως δεν βρέθηκαν ίχνη τους ως τώρα; Ή ναός για τελετουργικούς σκοπούς; Μόνο από τη συγκριτική μελέτη με άλλους «πολιτισμούς πυραμίδων» κι από την εμβάθυνση στις γνώσεις για τις πυραμίδες, τη σχέση τους με τις αναλογίες του μακρόκοσμου-μικρόκοσμου και τη βιοενέργεια που δίνει ζωή σε κάθε μόριο του σύμπαντος, μπορεί να βγει κάποιο θετικό συμπέρασμα.

Ρίγανη: Η νόστιμη και θεραπευτική πινελιά

http://proionta-tis-fisis.blogspot.com/2012/12/blog-post_294.html

Ρίγανη: Η νόστιμη και θεραπευτική πινελιά στο πιάτο μας.

Αναφορές από την Αρχαία Ελλάδα το καθιστούν σύμβολο χαράς και ευτυχίας καθώς συνήθιζαν το στεφάνι στους γάμους να περιέχει και κλαδιά ρίγανης. Η ρίγανη περιέχει πλήθος αιθέριων ελαίων προεξαρχόντων των thymol και carvacrol, που έχει βρεθεί ότι εμποδίζουν τη δράση διαφόρων μικροοργανισμών προφυλάσσοντας τον οργανισμό από διάφορες ασθένειες.
Παράλληλα η ρίγανη εμφανίζει και ισχυρή αντιοξειδωτική δράση. Συγκεκριμένα δύο συστατικά της, τα thymol και carvacrol, εμποδίζουν τη δράση των ελευθέρων ριζών και μάλιστα πειραματικά δεδομένα δείχνουν εντονότερη αντιοξειδωτική ικανότητα ακόμα και από δύο συνθετικά παρασκευασμένα αντιοξειδωτικά (BHT και BHA) που χρησιμοποιούνται ευρέως σήμερα στα συσκευασμένα κρέατα.Είμαι σίγουρος ότι η γιαγιά μου δεν γνώριζε ότι το κρέας που έτρωγε περιείχε νιτρικά που συνδυαζόμενα με τις αμίνες του στομάχου δημιουργούσαν νιτροζαμίνες που είναι εν δυνάμει καρκινογόνες ουσίες, ενώ παράλληλα βάζοντας ρίγανη στο κρέας της, προστάτευε τον οργανισμό της από την παραπάνω συμπαιγνία. 'Ριγανίζοντας' λοιπόν το κρέας όχι μόνο του δίνουμε γεύση, αλλά τονώνουμε και τη θρεπτική του αξία. Μάλιστα, έχει βρεθεί ότι η ρίγανη έχει 12 φορές ισχυρότερη αντιοξειδωτική δράση από το πορτοκάλι, 30 από την πατάτα και 42 από το μήλο.
Παράλληλα, η ρίγανη αποτελεί πολύ καλή πηγή φυτικών ινών, σιδήρου και β-καροτίνης. Οι φυτικές ίνες μειώνουν τα επίπεδα χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων στο αίμα καθιστώντας ακόμα αρμονικότερη έως και ιδανική τη σχέση ρίγανης-κρέατος.
Η ποσότητα φυτικών ινών που παίρνουμε βάζοντας ρίγανη στη μερίδα της μπριζόλας που τρώμε είναι περίπου 1 γρ, ποσότητα σχετικά μεγάλη αν αναλογιστούμε ότι ο μέσος άνθρωπος δύσκολα ξεπερνά τα 8-12 γρ/μέρα όταν η συνιστώμενη πρόσληψη φτάνει τα 30 γρ. Η Ρίγανη είναι ένα δυνατό αρωματικό χόρτο, το οποίο ελευθερώνει από τους σπασμούς και τον λόξιγκα,- διευκολύνει την πέψη και ανοίγει την όρεξη, έχεί ελαφρώς αποχρεμπτικές, αντιδιαρροϊκές, αντιφλεγμονώδεις, βακτηριοκτόνες και αντιαιμορραγικές ικανότητες,- αυξάνει την ούρηση και το ίδρωμα και διεγείρει την μήτρα.

Η Ρίγανη χρησιμοποιείται ευρέως στην επίσημη Ιατρική. Υπό μορφή τσαγιών (αφεψημάτων) χρησιμοποιείται στην ατονία των εντέρων, σαν σκεύασμα που ανοίγει την όρεξη και διευκολύνει την πέψη, επίσης σαν ηρεμιστικό μέσο για το νευρικό σύστημα. Συμπτώματα για τη χρήση της Ρίγανης είναι η αϋπνία και έλκη του στομάχου, οφειλόμενα στη ανεπάρκεια πεπτικών οξέων, γαστρική ατονία, αεροφαγία (λόξιγκα), μετεωρισμό, χρόνια βρογχίτιδα και φυματίωση των πνευμόνων.Αυξάνει την έκκριση των πεπτικών, βρογχικών και εφιδρωτικών αδένων και έχει ευεργετική (σπασμολυτική, αντιδιαρροϊκή και αντιφυσώδες) δράση στις ασθένειες των εντέρων και σε περιπτώσεις που συνοδεύονται με δυσκοιλιότητα και τυμπανισμό. Εσωτερικά η Ρίγανη χρησιμοποιείται στην οξεία και χρόνια βρογχίτιδα, για τους σπαστικούς πόνους στο στομάχι και έντερα, στις ασθένειες των εντέρων και χολοφόρων οδών. Χρησιμοποιείται εσωτερικά σαν αποχρεμπτικό για το βήχα, την δύσπνοια, βρογχίτιδα και φυματίωση των πνευμόνων. Αφέψημα και έγχυμα του φυτού δρα σαν διουρητικό μέσο στις ασθένειες των νεφρών, ρευματικές παραμορφώσεις των αρθρώσεων και ποδάγρα, παράλληλα με κατάλληλη δίαιτα. Αφέψημα του φυτού χρησιμοποιείται από παλιά για τις γυναικολογικές ασθένειες, σαν εμμηναγωγό στα επώδυνα έμμηνα στην εμμηνόπαυση και για την αντιμετώπιση της υστερίας. Υπό μορφή τσαγιών βοηθάει στην υπέρταση και αρτηριοσκλήρυνση. Έχοντας θεραπευτικές και επουλωτικές ιδιότητες χρησιμοποιείται υπό μορφή γάργαρων για τις φλεγμονές και έλκη της κοιλότητας του στόματος και αμυγδαλιών. Στις έγκυες γυναίκες δεν πρέπει να χορηγείται η Ρίγανη.Εξωτερικά χρησιμοποιείται υπό μορφή εμπλάστρων και για πλυσίματα στην αρθρίτιδα, μυϊκούς πόνους, πλυσίματα των πληγών, έκζεμα, φαγούρα, καλόγερους και πυώδη σπυριά. Ένα βαμβακάκι μουσκεμένο με το αλκολάτ (1:3) ή (1:4) της Ρίγανης τοποθετείται στο πονομένο δόντι για το σταμάτημα του πονόδοντου.
Πηγή: www.iatronet.gr
Πηγή: petbirds.gr

ΠΡΟΣΟΧΉ: Εδώ να σημειώσω, ότι αν ποτέ βρεθείτε σε κάποιο βουνό της Ελλάδας και θελήσετε να μαζέψετε κάποια βότανα , να το κάνετε με πολύ σεβασμό.
Να μαζέψετε μόνο όσο σας χρειάζεται (ένα ή δυο ματσάκια) και ΠΡΟΣΟΧΉ ποτέ μα ποτέ μη ξεριζώνετε φυτά.
Είναι εγκληματικό, γιατί οι πληθυσμοί αυτοί είναι αυτοφυείς και δεν αντικαθίστανται εύκολα.
Άλλωστε, για να ξέρετε ΑΠΑΓΟΡΕΎΕΤΑΙ η συλλογή αυτοφυών φυτών σε βουνά χωρίς άδεια. (και αυτό κυρίως ισχύει-στα χαρτιά, βέβαια- για τους εμπόρους που έχουν καταρημάξει τα βότανα της Ελλάδας).

Μανώλης Μητσιάς - Επειδή σ αγαπώ


Γαύρος μαρινάτος

Γαύρος μαρινάτος
Bαθμολογία:
       
8 ψήφοι
Προστέθηκε από , 23.12.07

Περιγραφή

Μεζές για τσιπουράκι ή ούζο, εύκολος και γρήγορος.
photo: Ζουζουνελ

Γαύρος μαρινάτος

Τι χρειαζόμαστε:

  • 30 γαυράκια μικρά
  • 10 σκελίδες σκόρδο
  • ξύδι όσο πάρει
  • λίγο ελαιόλαδο
Στα γρήγορα
Δυσκολία
Περιέχει

 

 

 

Πως το κάνουμε:


Σήμερα... 20/1










 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
ΕΥΘΥΜΙΟΣ

Αρωματικές σκελίδες σκόρδου

Αρωματικές σκελίδες σκόρδου
Bαθμολογία:
       
20 ψήφοι
Προστέθηκε από , 23.01.10

Περιγραφή

Ένας ωραίος τρόπος για να γίνονται τα φαγητά σας μυρωδάτα και να δίνετε επιπλέον γεύση στις σαλάτες σας. Με αυτό τον τρόπο έχετε ανά πάσα στιγμή αρωματικό ελαιόλαδο.
photo: fly

Αρωματικές σκελίδες σκόρδου

Τι χρειαζόμαστε:

  • Σκελίδες σκόρδου (όσες θέλετε)
  • 2 φύλλα δάφνης
  • 1 κλωναράκι ρίγανη
  • 1 κλωναράκι θυμάρι
  • ελαιόλαδο
Στα γρήγορα
Κατηγορία
Μέθοδος
Διατροφή

 

 

 

 

Πως το κάνουμε:


Έντγκαρ Άλλαν Πόε

 
Αποτέλεσμα εικόνας για Έντγκαρ Άλλαν ΠόεΟ Έντγκαρ Άλλαν Πόε (Edgar Allan Poe[1], 19 Ιανουαρίου 1809 - 7 Οκτωβρίου 1849) ήταν Αμερικανός ποιητής και πανέξυπνος τρελός. Υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του αμερικανικού ρομαντισμού. To λογοτεχνικό του έργο είχε σημαντική επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας θεμέλιο λίθο για την εξέλιξη σύγχρονων λογοτεχνικών ειδών, όπως η αστυνομική λογοτεχνία ή οι ιστορίες τρόμου και φαντασίας.

Ο Πόε γεννήθηκε το 1809[2] στη Βοστώνη και οι γονείς του ήταν ηθοποιοί. Ο πατέρας του, Ντέηβιντ Πόε, εγκατέλειψε την οικογένεια του τον Ιούλιο του 1811 ενώ πέθανε πέντε μήνες αργότερα, στις 11 Δεκεμβρίου. Η μητέρα του, Ελίζαμπεθ Άρνολντ Χόπκινς, υπέφερε από φυματίωση και πέθανε στις 8 Δεκεμβρίου του 1811, ενώ ο Πόε ήταν μόλις δύο ετών. Μετά το θάνατο της μητέρας του, έζησε στο σπίτι του επιτυχημένου εμπόρου καπνού Τζον Άλλαν και μεγάλωσε στην πόλη Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια.

Το 1815, η οικογένεια Άλλαν μετακόμισε στη Σκωτία και την Αγγλία, όπου έζησαν συνολικά για πέντε χρόνια. Στο διάστημα αυτό, ο Πόε φοίτησε σε δύο αγγλικά σχολεία κοντά στην πόλη του Λονδίνου. Μετά την επιστροφή του στο Ρίτσμοντ, εγγράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, το 1826, όπου παρέμεινε μόνο για ένα χρόνο. Ήρθε σε σύγκρουση με τον πατριό του, εξαιτίας οικονομικών χρεών που ανέπτυξε μέσω της χαρτοπαιξίας, κατά την περίοδο φοίτησης του. Τελικά ο Πόε εγκατέλειψε το σπίτι των Άλλαν και κατατάχθηκε το 1827 στον αμερικανικό στρατό, πιθανότατα για λόγους οικονομικής επιβίωσης. Στην αίτηση κατάταξής του δήλωσε το όνομα Έντγκαρ Α. Πέρι, αναφέροντας επίσης ως ηλικία τα 22 χρόνια ενώ ήταν δεκαοχτώ ετών. Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, μία ποιητική συλλογή με τίτλο Ταμερλάνος και άλλα Ποιήματα.

Το 1829, εκδόθηκε το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του Al Aaraaf, ενώ παράλληλα έκανε αίτηση εγγραφής στην στρατιωτική ακαδημία του Ουέστ Πόιντ (West Point), με την υποστήριξη του πατριού του. Εκεί θεωρείται πως ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο άλλων ρομαντικών ποιητών, ενώ σύντομα ανέπτυξε εκ νέου οικονομικά χρέη. Υπήρξε σκόπιμα αμελής ως προς τα καθήκοντά του[3] γεγονός που οδήγησε τελικά στην απόλυσή του. Αμέσως μετά, ο Πόε μετακόμισε στη Βαλτιμόρη όπου έζησε με την θεία του Μαρία Κλεμ και την πρώτη του ξαδέλφη Βιρτζίνια Ελίζα Κλεμ. Προκειμένου να συντηρείται οικονομικά, ξεκίνησε να γράφει πεζά κείμενα υποβάλλοντας συμμετοχή σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το 1833, βραβεύτηκε για το διήγημά του Μήνυμα στο μπουκάλι, γεγονός που του εξασφάλισε μία πρώτη αναγνώριση σε ένα περιορισμένο τοπικό λογοτεχνικό κύκλο.

Το Δεκέμβριο του 1835, άρχισε να εργάζεται ως συντάκτης στην εφημερίδα Southern Literary Messenger (Λογοτεχνικός Αγγελιοφόρος του Νότου), στο Ρίτσμοντ. Την ίδια περίοδο παντρεύτηκε τη δεκατριάχρονη ξαδέρφη του, η οποία στο πιστοποιητικό του γάμου τους, αναφερόταν ψευδώς πως ήταν είκοσι ενός ετών.

Το 1838 εκδόθηκε η Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ (The Narrative of Arthur Gordon Pym) ενώ το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου, ο Πόε μετακόμισε στη Φιλαδέλφεια, όπου ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός συντάκτη στο περιοδικό Burton's Gentleman's Magazine. Δημοσίευσε αρκετά άρθρα, διηγήματα και κριτικές απολαμβάνοντας ολοένα και μεγαλύτερη φήμη. Το ίδιο διάστημα, εκδόθηκε η δίτομη συλλογή έργων του Tales of the Grotesque and Arabesque (Ιστορίες του Γκροτέσκου και του Αραβουργήματος), η οποία αν και δεν αποτέλεσε σημαντική εμπορική επιτυχία, επαινέθηκε από την κριτική και θεωρείται σήμερα ορόσημο στην ιστορία της αμερικανικής λογοτεχνίας. Ο Πόε εγκατέλειψε τη θέση του μετά από περίπου ένα χρόνο και ανέλαβε χρέη βοηθού συντάκτη στο περιοδικό Graham's Magazine.

Στις 20 Ιανουαρίου του 1842, η σύζυγός του έδειξε για πρώτη φορά δείγματα πως έπασχε από φυματίωση και υπό το βάρος της ασθένειάς της, ο Πόε κατέφυγε στο ποτό. Εγκατέλειψε εκ νέου την θέση του στο Graham's Magazine και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη όπου εργάστηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην εφημερίδα Evening Mirror και ως συντάκτης στην έκδοση του Broadway Journal. Στις 29 Ιανουαρίου του 1845 εκδόθηκε το ποίημα του Το Κοράκι, ένα από τα πιο γνωστά έργα του και το οποίο του πρόσφερε μεγάλη αναγνώριση, γεγονός που τον βοήθησε επίσης να αυξήσει το ισχνό του εισόδημα δίνοντας διαλέξεις. Ανατυπώθηκε σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά, ωστόσο ο ίδιος ο Πόε δεν αποκόμισε οικονομικά οφέλη από το ίδιο το έργο εξαιτίας της έλλειψης νόμων περί πνευματικών δικαιωμάτων.

Τον Ιανουάριο του 1847, η σύζυγός του Βιρτζίνια πέθανε και τον επόμενο χρόνο, ο Πόε αρραβωνιάστηκε την ποιήτρια Σάρα Έλεν Ουίτμαν. Ο προγραμματισμένος τους γάμος τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, πιθανότατα εξαιτίας των προβλημάτων του Πόε με το ποτό. Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, η μητέρα της Ουίτμαν είχε σημαντική συμβολή στη διάλυση της σχέσης τους. Με βάση την αλληλογραφία του Πόε, εκείνης της περιόδου, γνωρίζουμε ότι επιχείρησε να αυτοκτονήσει, από υπερβολική δόση λάβδανου. Αργότερα, ο Πόε επέστρεψε στο Ρίτσμοντ όπου αραβωνιάστηκε την Σάρα Ελμίρα Ρόυστερ και μαζί όρισαν ως ημερομηνία του γάμου τους την 17η Οκτωβρίου του 1849.
 
Ο θάνατός του
Ο τάφος του Πόε στη Βαλτιμόρη

Σύμφωνα με επιστολή του προς την Μαρία Κλεμ στις 18 Σεπτεμβρίου του 1849, ο Πόε θα πραγματοποιούσε ένα ταξίδι στη Φιλαδέλφεια, προκειμένου να συναντήσει την ποιήτρια Λέον Λάουντ, με αφορμή την επιμέλεια της έκδοσης ενός τόμου με έργα της. Ανακαλύφθηκε σε παραληρηματική κατάσταση στους δρόμους της Βαλτιμόρης από έναν περαστικό, ο οποίος μετά από σχετική υπόδειξη του Πόε, έστειλε επιστολή στον Δρ. J. E. Snodgrass, ενημερώνοντας τον σχετικά. Ο Snodgrass έλαβε την επιστολή στις 3 Οκτωβρίου και την ίδια ημέρα φρόντισε, μαζί με τον θείο του Πόε, Χένρυ Χέρινγκ, για την μεταφορά του Πόε στο νοσοκομείο, όπου τελικά πέθανε στις 7 Οκτωβρίου. Καθώς δεν κατάφερε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του να συνέλθει επαρκώς, ο ίδιος δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει πώς είχε οδηγηθεί στην κατάσταση του. Όταν βρέθηκε, φορούσε ρούχα που πιστεύεται ότι δεν του ανήκαν ενώ επανειλημμένα πρόφερε το όνομα Ρέυνολντς κατά την διάρκεια της τέταρτης νύχτας που έμεινε στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με επιστολή του ιατρού Δρ. John J. Moran που εξέτασε τον Πόε στο νοσοκομείο, προς την θεία του, οι τελευταίες του λέξεις ήταν "Lord help my poor soul" ("Κύριε βοήθησε την φτωχή ψυχή μου").

Η πραγματική αιτία θανάτου του Πόε παραμένει ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα και δεν υπάρχει μία οριστική θέση, καθώς ουδέποτε υπήρξε ή βρέθηκε ένα επίσημο πιστοποιητικό θανάτου. Ο Δρ. J. E. Snodgrass, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον Πόε και βρέθηκε μαζί του στις τελευταίες του ημέρες, βεβαίωνε πως ο θάνατός του ήταν απόρροια αλκοολισμού [4]. Αντίθετα, ο Δρ. John Moran, θεωρούσε πως ο θάνατός του δεν σχετιζόταν με χρήση κάποιου είδους τοξικής ουσίας [5]. Τόσο τα γραπτά του Snodgrass όσο και του Moran, με θέμα τις τελευταίες ημέρες ζωής του Πόε, περιέχουν σημαντικές αντιφάσεις με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται εν γένει με δυσπιστία από τους μελετητές και βιογράφους του συγγραφέα. Πληθώρα άλλων θεωριών έχουν προταθεί επίσης, μεταξύ αυτών πιθανή σύφιλη, επιληψία, δηλητηρίαση, δολοφονία ή λύσσα [6], θεωρίες όμως που δεν επιβεβαιώνονται μέχρι σήμερα από επίσημα ιατρικά έγγραφα ή αναφορές.

Η ταφή του έγινε στις 8 ή 9 Οκτωβρίου και ο τάφος του βρίσκεται στη Βαλτιμόρη, όπου αποτελεί ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο της περιοχής. Από το 1949, κάποιος ανώνυμος επισκέπτης επισκέπτεται τον τάφο του στις 19 Ιανουαρίου, αφήνοντας τρία κόκκινα τριαντάφυλλα και ένα μπουκάλι κονιάκ στη μνήμη του.

Την ημέρα της ταφής του Πόε, μία νεκρολογία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα New York Tribune, υπογεγραμμένη με το ψευδώνυμο Ludwig, το οποίο όπως αποκαλύφθηκε αργότερα ανήκε στον εκδότη και επιμελητή ανθολογιών, Ρούφους Ουίλμοτ Γκρίζγουολντ. Η νεκρολογία ανέφερε στην εισαγωγή της: "O Έντγκαρ Άλλαν Πόε είναι νεκρός. Πέθανε στη Βαλτιμόρη προχθές. Η ανακοίνωση αυτή θα τρομάξει αρκετούς, αλλά λίγοι θα νιώσουν θλίψη για το γεγονός." [7] και θεωρείται απόρροια της εχθρότητας που είχε καλλιεργηθεί μεταξύ του Πόε και του Γκρίσγουολντ.

160 χρόνια μετά το θάνατό του, στις 12 Οκτωβρίου του 2009 έγινε η κηδεία του ομοιώματος του ποιητή, με τιμές, στη Βαλτιμόρη[8].
 
Το πρόβλημα της βιογραφίας του

Για τη ζωή και την προσωπικότητα του Πόε υπάρχουν αρκετές πληροφορίες, συχνά αντιφατικές, ωστόσο ελάχιστα γεγονότα μπορούν να επιβεβαιωθούν ή να επαληθευτούν μέσα από επίσημες πρωτογενείς πηγές ή έγγραφα. Πολλά βιογραφικά στοιχεία για τον Πόε βρίσκονταν ή και παραμένουν υπό καθεστώς αμφισβήτησης, όπως η ημερομηνία γέννησής του, τα αίτια του θανάτου του, η ημέρα ταφής του, οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις καθώς και άλλες σκοτεινές πλευρές της ζωής του, όπως η σχέση του με το ποτό ή άλλες ναρκωτικές ουσίες.

Μέχρι το 1875, η κύρια βιογραφία του Πόε ήταν έργο του εκδότη Ρούφους Ουίλμοτ Γκρίζγουολντ. Επίκεντρο της γνωριμίας τους υπήρξε αρχικά η έκδοση μίας ανθολογίας του Γκρίσγολντ, The Poets and Poetry of America (1842) για την οποία ο Πόε έγραψε μία – μάλλον αρνητική – κριτική κατά παραγγελία του ίδιου του Γκρίζγουολντ, την οποία ο Πόε εξέλαβε ως μορφή δωροδοκίας. Η σχέση τους ψυχράνθηκε ακόμα περισσότερο λίγους μήνες αργότερα, όταν δημοσιεύτηκε μία νέα αρνητική κριτική, στις 28 Ιανουαρίου του 1843, σε τεύχος της Saturday Museum. Η κριτική αυτή περιείχε προσωπικές επιθέσεις κατά του Γκρίζγουολντ, ο οποίος θεώρησε πως αποτελούν έργο του Πόε, αν και στην πραγματικότητα είχαν γραφτεί από τον φίλο του Πόε, Χένρυ Χιρστ. Το 1845, ο Γκρίζγουολντ ξεκίνησε μία νέα ανθολογία πεζών κειμένων (The Poets and Poetry of America), στην οποία θα χρησιμοποιούσε και έργα του Πόε, γεγονός που συνδυάστηκε με μία προσωρινή βελτίωση στις σχέσεις τους. Ωστόσο, η αρνητική κριτική του Γκρίζγουολντ στην παρουσίαση του έργου του Πόε μέσα στην ανθολογία, προκάλεσε την αντίδραση του τελευταίου, ο οποίος δημοσίευσε μία ανάλογη αρνητική κριτική για το σύνολο της ανθολογίας.
Εικονογράφηση του Γκουστάβ Ντορέ για το Κοράκι

Μετά το θάνατό του Πόε, η εχθρική σχέση τους έγινε εμφανής μέσα από τη νεκρολογία που έγραψε ο Γκρίζγουολντ την ημέρα της ταφής του. Επιπλέον, ο Γκρίζγουολντ ανέλαβε το ρόλο του εκτελεστή της λογοτεχνικής κληρονομιάς του, αν και δεν υπάρχει απόδειξη πως κάτι τέτοιο ήταν επιθυμία του ίδιου του συγγραφέα. Ο Γκρίζγουολντ έπεισε την Μαρία Κλεμ να του παραδώσει τις επιστολές και τα χειρόγραφα του Πόε, προκειμένου να επιμεληθεί την έκδοση μίας συλλογής έργων του. Παράλληλα, έγραψε μία σύντομη βιογραφία του Πόε, την οποία περιέλαβε σε μεταγενέστερο τόμο της συλλογής αυτής, και μέσα από την οποία περιέγραφε τον Πόε ως αλκοολικό, διεφθαρμένο και συστηματικό χρήστη ναρκωτικών ουσιών. Η πρώτη αυτή βιογραφία περιείχε μία αισθητά διαφορετική εικόνα για τον Πόε, σε σύγκριση με ανάλογα βιογραφικά κείμενα της ίδιας περιόδου, καθώς και στοιχεία που σήμερα θεωρούνται ανακριβή. Ένας κύκλος φίλων του Πόε αντέδρασε στην δημοσίευση της βιογραφίας του Γκρίζγουολντ, ωστόσο αυτή διαδόθηκε και αναδημοσιεύτηκε ευρέως, αποτελώντας την βάση για μεταγενέστερες βιογραφίες. Θεωρείται πως μέχρι σήμερα, ορισμένες ανακριβείς ή υπερβολικές αναφορές του Γκρίσγουολντ γύρω από την προσωπικότητα του Πόε, έχουν επικρατήσει. Η βιογραφία του Τζον Χένρυ Ίνγκραμ το 1875, υπήρξε πιο ισορροπημένη και με μεγαλύτερη συμπάθεια απέναντι στον Πόε, επισημαίνοντας παράλληλα τις ανακρίβειες του Γκρίζγουολντ. Αργότερα, με τη βοήθεια της Σάρα Έλεν Ουίτμαν και άλλων φίλων του Πόε, ο Ίνγκραμ επέκτεινε τη βιογραφία του εκδίδοντας ένα δίτομο έργο.
Έργο και αποδοχή
Το έργο του Έντγκαρ Άλλαν Πόε είχε σημαντική επιρροή τόσο στην αμερικανική όσο και στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας το θεμέλιο λίθο για σύγχρονα είδη όπως η αστυνομική λογοτεχνία και οι ιστορίες τρόμου ή φαντασίας. Θεωρείται πρωτοπόρος στο είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος, το οποίο ανέπτυξε μέσα από τις τρεις ιστορίες του με ήρωα τον Ογκύστ Ντυπέν (Auguste Dupin), μεταξύ αυτών Οι Δολοφονίες της Οδού Νεκροτομίου. Τα έργα αυτά αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τις μεταγενέστερες ιστορίες του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, με κεντρικό ήρωα τον Σέρλοκ Χολμς. Η φήμη του Πόε υπήρξε αρκετά μεγάλη τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Αμερικανοί λογοτέχνες που εκτιμούσαν το έργο του και επηρεάστηκαν από αυτό, ήταν ο Ουώλτ Ουίτμαν, ο Χ. Φ. Λάβκραφτ, ο Γουίλιαμ Φώκνερ, καθώς και ο Χέρμαν Μέλβιλ. Αντιθέτως, ο Μαρκ Τουαίην υπήρξε αυστηρός κριτής του, όπως και ο ποιητής Τ. Σ. Έλιοτ, ο οποίος ωστόσο εκτιμούσε το κριτικό του έργο. Ιδιαίτερα σημαντική επίδραση είχε το έργο του Πόε στη γαλλική λογοτεχνία και ειδικότερα στον γαλλικό συμβολισμό. Ο Κάρολος Μπωντλαίρ μετέφρασε σχεδόν το σύνολο των πεζών του κειμένων, καθώς και αρκετά ποιήματα του. Σε επαφή με το έργο του ήρθε και ο ποιητής Στεφάν Μαλλαρμέ, ο οποίος επίσης μετέφρασε έργα του, ενώ αφιέρωσε δικά του ποιήματα στον Πόε. Επηρέασε σημαντικά και τον Ιούλιο Βερν, ο οποίος έγραψε ένα δοκίμιο για το έργο του, Poe et ses oeuvres (Ο Πόε και τα έργα του), ενώ το μυθιστόρημα του Η Σφίγγα των Πάγων (Le Sphinx des glaces), αποτελούσε συνέχεια της Αφήγησης του Άρθρουρ Γκόρντον Πυμ του Πόε. Ενδεικτικό της επίδρασης του Πόε στη Γαλλία, είναι επιπλέον το γεγονός πως οι ζωγράφοι Εντουάρ Μανέ και Γκουστάβ Ντορέ φιλοτέχνησαν αναπαραστάσεις έργων του. Σε μετεγενέστερη περίοδο, ο Πωλ Βαλερύ και ο Μαρσέλ Προυστ υπήρξαν επίσης θαυμαστές του. Με αφετηρία τη Γαλλία, έργα του μεταφέρθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Αγγλία, μεταξύ των λογοτεχνών που τα εκτίμησαν, υπήρξαν ο Άλγκερνον Σουίνμπουρν και ο Όσκαρ Ουάιλντ.

Επιλεγμένα έργα
Ποιήματα

(1827) Tamerlane (Ταμερλάνος) (1829) Al Aaraaf (Αλ Ααραάφ) (1845) The Raven (To Κοράκι) (1847) Ulalume (Ουλαλούμ) (1848) Eureka (Εύρηκα) - πεζό ποίημα (1849) Annabel Lee Διηγήματα, πεζά (1833) MS. Found in a Bottle (Χειρόγραφο σ' ένα μπουκάλι) (1838) Ligeia (Λιγεία) (1839) The Fall of the House of Usher (Η Πτώση του Οίκου των Άσερ) (1839) William Wilson (1839) The Conversation of Eiros and Charmion (Ο Διάλογος Ανάμεσα στην Ειράδα και τη Χάρμιον) (1842) The Masque of the Red Death (Η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου) (1842) The Pit and the Pendulum (Το Πηγάδι και το Εκκρεμές) (1843) The Gold Bug (Ο Χρυσός Σκαραβαίος) (1843) The Black Cat (Ο Μαύρος Γάτος) (1845) Some Words with a Mummy (Μερικές κουβέντες με μια μούμια ή Κουβεντιάζοντας με μια μούμια) (1845) The System of Doctor Tarr and Professor Fether (Το Σύστημα του Δόκτωρα Πίσσα και του Καθηγητή Φτερά) (1846) The Cask of Amontillado (Το Βαρέλι του Αμοντιλάδο) (1838) The Narrative of Arthur Gordon Pym of Nantucket (Η Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ) (1841) The Murders in the Rue Morgue (Οι Δολοφονίες της Οδού Νεκροτομίου) (1844) The Purloined Letter (Το Κλεμμένο Γράμμα) (1844) The Premature Burial (Η πρόωρη ταφή) (1850) A Descent into the Maelstrom (Η ρουφήχτρα του Μαελστρόμ ή Στη Δίνη του Μάελστρομ) Πραγματείες, δοκίμια (1846) The Philosophy of Composition (Η Φιλοσοφία της Σύνθεσης) (1848) Eureka (Εύρηκα) Θεατρικά (1835) Politian Ελληνικές μεταφράσεις Η Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ : Δ.Π.Βακατάτσης ("Πεχλιβανίδη") Στη Δίνη του Μάελστρομ - Η Πτώση του Οίκου των Άσερ - Ο Χρυσός Σκαραβαίος - Το Κλεμμένο Γράμμα : Στέλλα Βουρδουμπά ("Γαλαξίας-Ερμείας")

Δημοφιλείς αναρτήσεις