Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη
Γ.Α.Πλάνας, ιδρυτής της Ν.Α. στην Ελλάδα
«Υπάρχουν πυραμίδες στην Ελλάδα;»
Μερικοί
αναγνώστες, σοβαροί μελετητές της φιλοσοφίας και της ιστορίας του
πολιτισμού μπορεί ίσως να εκπλαγούν ακούγοντας αυτήν την ερώτηση. Και
όμως, η απάντηση είναι: «ναι». Η ύπαρξη πυραμίδων στην Ελλάδα και
συγκεκριμένα στην Αργολίδα, αποτελεί ένα ακόμα αίνιγμα των άγνωστων
μεγαλουργημάτων στον ελληνικό χώρο, όπως και η ύπαρξη δολμενικών
μεγαλιθικών κατασκευών στο νησί της Σαμοθράκης.
Πυραμιδικές
κατασκευές βρίσκονται όχι μόνο στον αρχαίο πολιτισμό της Αιγύπτου αλλά
και στις περιοχές της Μικράς Ασίας και Μέσης Ανατολής, της Ινδίας και
της Κίνας, της Αμερικής, στον πολιτισμό των Μάγια και των Ναουάτλ, των
Ατζέκα και των Τολτέκα και ακόμα στην αρχαία Ελλάδα. Στα μάτια του
κατάπληκτου ερευνητή εμφανίζεται ένα διεθνές ιερό στοιχείο που συνδέει
και συσχετίζει τους αρχαίους πολιτισμούς εμφανίζοντας ένα κοινό δεσμό
τους: την πυραμιδική δομή.
Η
εσωτερική παράδοση του ανατολικού και δυτικού εσωτερισμού, που
υποστηρίζει και ο Πλάτωνας, αναφέρει ότι τα πυραμιδικά κτίσματα
προέρχονται από τον καταποντισμένο πολιτισμό της θρυλικής Ατλαντίδας,
από την οποία κάποια μεταναστευτικά ρεύματα, πριν τον παγκόσμιο
κατακλυσμό, πήγαν προς ανατολή και δύση για να διαδώσουν την αρχαία
σοφία και να ιδρύσουν νέους πολιτισμούς. Πρόσφατα, ρώσικες
υποβρύχιες έρευνες κατέγραψαν την ύπαρξη πυραμιδικών κατασκευών στο βυθό
του ατλαντικού στην περιοχή του Μπιμίνι κοντά στις Βερμούδες.
Αλλά σ’ αυτό το ενδιαφέρον και πλατύ θέμα θα αναφερθούμε άλλη φορά. Ας έρθουμε λοιπόν στην πυραμίδα του Άργους.
Το
πολιτιστικό κέντρο Νέα Ακρόπολη διοργάνωσε το Νοέμβριο του έτους 1984
μια εκδρομή στο Ηραίον, τις Μυκήνες και την πυραμίδα του Άργους. Καθώς
πηγαίναμε προς την τοποθεσία της πυραμίδας το ενδιαφέρον και η αναμονή
των πενήντα και πλέον ατόμων, που συμμετείχαν στην εκδρομή, ολοένα και
μεγάλωνε.
Περιγραφή
Έξω από το Άργος, στο δρόμο προς την Επίδαυρο, υψώνονται σε μια στροφή του δρόμου τα ερείπια της πυραμίδας. Μόνη
της, μισογκρεμισμένη στο άνω μέρος, όμως μονομαχεί ακόμα με το χρόνο,
που η έναρξη του χάνεται στην ομίχλη ενός μυθικού παρελθόντος. Μαρτυρεί,
όρθια ακόμη, την ύπαρξη ενός ξεχασμένου δεσμού, αινιγματικού και
άγνωστου σχεδόν για όλους μας, με τους αρχέγονους απογόνους του
«πολιτισμού των πυραμίδων».
Όταν φτάσαμε και κατεβήκαμε από το πούλμαν, τρέξαμε αμέσως να τη δούμε από κοντά, σκαρφαλώνοντας στο λόφο όπου υψώνεται. Πήγαμε
προετοιμασμένοι, αφού μερικοί από εμάς είχαμε ξαναπάει, όταν ακούσαμε,
σαν να επρόκειτο για έναν θρύλο, για την ύπαρξη της. Αρχίσαμε τις
μετρήσεις και τις φωτογραφίες απ’ όλες τις δυνατές όψεις. Οι ογκόλιθοι
δεν είναι υπερβολικά μεγάλοι ούτε τόσο καλά πελεκημένοι και γυαλισμένοι,
όπως θα φανταζόταν κανείς έχοντας υπόψη του τις πυραμίδες της Αιγύπτου.
Η πέτρινη δομή αυτής της ελληνικής πυραμίδας έμοιαζε πολύ μ’ εκείνες
που συναντήσαμε στις Μυκήνες και περισσότερο στην Τίρυνθα. Η
συναρμολόγηση των πετρών μεταξύ τους, είναι «αντισεισμικού τύπου»,
δηλαδή με πολλές και ακανόνιστες γωνίες επαφής.
Το
ασυνήθιστο που παρουσιάζει η πυραμίδα αυτή είναι ότι έχει μια πόρτα
εισόδου, μακρόστενη και κορυφωμένη με τριγωνικό τόξο «ανακούφισης», όπως
στην Μυκηναϊκή αρχιτεκτονική, που οδηγεί σ’ ένα στενό διάδρομο, ο
οποίος καταλήγει δεξιά στο εσωτερικό της πυραμίδας. Εκεί υπάρχει μια τετράγωνη αίθουσα με πλευρά περίπου 7 μέτρων, γεμάτη χώματα και φυτά όπου δεν φαίνεται πέτρινο δάπεδο.
Στα
σχέδια που συνοδεύουν το άρθρο η δομή και τα μέτρα της φαίνονται
καλύτερα, αν και βέβαια οι μετρήσεις έγιναν κατά προσέγγιση, δεδομένης
της κατάστασης μερικών εδρών και γωνιών της πυραμίδας, που ήταν ερείπια.
Γι’ αυτήν τη δουλειά, καθώς και για τους υπολογισμούς του ύψους
και τα σχέδια αναπαράστασης της κατασκευής, ευχαριστώ τη συνεργασία
μερικών επιστημόνων, μελών του σωματείου μας, που βοήθησαν με μεγάλο
ενθουσιασμό.
Η όλη πυραμιδική δομή, στηρίζεται σ’ ένα τετράγωνο βάθρο, ίδιας πέτρινης κατασκευής. Μέσα
στο τοίχωμα της εσωτερικής αίθουσας, σε ύψος που υπολογίζεται στα 3 με
3,5 μέτρα, υπάρχουν εγκοπές, πιθανόν για ξύλινα καδρόνια που θα στήριζαν
μια οροφή. Από τα άλλα τοιχώματα λείπουν οι πέτρες στις οποίες θα
υπήρχαν και άλλες συμπληρωματικές εγκοπές. Από αυτό το ύψος και πέρα
λείπει το υπόλοιπο της κατασκευής, της οποίας οι πέτρες βρίσκονται
πεσμένες και διασκορπισμένες γύρω από την πυραμίδα, και ίσως σε μερικά
μοντέρνα σπίτια κοντά στην περιοχή!
Υπάρχει
η εκδοχή ότι η πυραμιδική αυτή κατασκευή χρησίμευσε σαν οχυρό για τον
έλεγχο της περιοχής, αλλά αυτή η άποψη δεν στέκει ούτε από τη μελέτη του
οικοδομήματος ούτε από τις αναφορές που μας δίνουν οι αρχαίοι
ιστορικοί, όπως ο Παυσανίας, που είναι σαφείς ως προς την κατασκευή
πυραμίδων στην αρχαία Ελλάδα. Από το αρχιτεκτονικό στυλ και τον
τρόπο οικοδόμησης και πελέκημα των ογκόλιθων, συμπεραίνεται ότι η
πυραμίδα μπορεί να χρονολογηθεί στο πλαίσιο του Μυκηναϊκού πολιτισμού,
ακόμα και πριν την ίδρυση των Μυκηνών. Έτσι η εποχή της κατασκευής της
ανάγεται στον κόσμο των θρύλων της αρχαίας Ελλάδας.
Άλλες πυραμίδες
παρόμοιας κατασκευής, αν και περισσότερο ερειπωμένες και γκρεμισμένες,
υπάρχουν στην περιοχή της Αργολίδας, καθώς και άλλες δυο στην πόλη της
Μεθώνης (και ένας θεός ξέρει που αλλού, αφού ακόμα δεν έχουν
εντοπιστεί), που ίσως αποτελούσαν ένα λατρευτικό σύμπλεγμα, παρόμοιο με
της Γκίζας της Αιγύπτου αλλά μικρότερης κλίμακας, που τα ίχνη τους
σβήστηκαν πια από τη μνήμη των ανθρώπων, ακόμα και των αρχαίων
ιστοριογράφων της ιστορικής περιόδου του Ελληνικού πολιτισμού.
Προέλευση και αναφορές
Ο
Παυσανίας (2,16,2) αναφέρει μια ιστορία, σύμφωνα με την οποία η
πυραμίδα που βρίσκεται στο δρόμο από το Άργος προς την Επίδαυρο ήταν το
μνημείο του ξακουστού πολέμου μεταξύ των δυο δίδυμων αδελφών-εχθρών, του
Προίτου και του Ακρίσιου, εγγονών του βασιλιά του Άργους Λυρκέως και
της Δαναΐδος Υπερμνήστρας, που αναφέρεται και από τον μυθογράφο
Απολλόδωρο (2,2,1). Έπρεπε και οι δυο από κοινού να κυβερνούν στο
Άργος. Σύμφωνα με μια παράδοση, η μάχη που έγινε εκεί δεν είχε κάποια
έκβαση. Το βασίλειο μοιράστηκε, μετά από αυτό, σε δυο μέρη. Ο μεν
Ακρίσιος, μελλοντικός πατέρας της Δανάης, της μητέρας του Περσέα που
ίδρυσε αργότερα τις Μυκήνες, θα κυβερνούσε στο Άργος, ο δε Προίτος στην
Τίρυνθα, στην γειτονική ακρόπολη, την οχυρωμένη από τους κύκλωπες. Ως
μάρτυρα αυτής της άκριτης μάχης ύψωσαν την πυραμίδα, σαν τύμβο ενός
πελώριου τάφου για τους σκοτωμένους στη μάχη πολεμιστές. Την πυραμίδα
κάλυψαν με ασπίδες, και εκεί, όπως λέει ο Παυσανίας (2,25,7) για πρώτη
φορά εμφανίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν στρογγυλές ασπίδες.
Σύμφωνα
λοιπόν με την ιστορική αυτή αναφορά το χτίσιμο της πυραμίδας
τοποθετείται σε μια θρυλική εποχή, πριν τον Περσέα και την ίδρυση των
Μυκηνών αλλά μετά την ίδρυση της Τίρυνθας. Και το ερώτημα γίνεται όλο
και μεγαλύτερο. Για ποιο λόγο σε τόσο μακρινές εποχές, πολιτισμοί
φαινομενικά ανεξάρτητοι μεταξύ τους και τόσο απομακρυσμένοι, όπως της
Ελλάδος και των Μάγια, για παράδειγμα, διάλεξαν πυραμιδικές δομές για
τις ιερές τους κατασκευές; Υπάρχει μια κοινή προέλευση, μια κοινή πηγή
γνώσης, στην οποία οφείλεται η έντονη προτίμηση τους για τις πυραμίδες;
Μήπως αυτή η κοινή πηγή ή αρχή ήταν η καταποντισμένη Ατλαντίδα; Ή μήπως
υπήρξε επικοινωνία και σύνδεση μεταξύ αυτών των οικουμενικά διασπαρμένων
πολιτισμών; Ίσως η έρευνα μπορέσει στο μέλλον να δώσει ικανοποιητικές
και τεκμηριωμένες απαντήσεις.
Το «γιατί» των πυραμίδων
Μπροστά
σε όλα αυτά, ο ερευνητής δε μπορεί παρά να αναρωτηθεί: γιατί υπάρχουν
πυραμιδικές κατασκευές παντού και γιατί οι περισσότεροι αρχαίοι
πολιτισμοί διάλεξαν την πυραμίδα και όχι κάποια άλλη γεωμετρική δομή,
για να οικοδομήσουν τους ναούς τους και για να έλθουν σ’ επαφή με το
μυστήριο του θανάτου και του θείου;
Από
τη μελέτη της συγκριτικής συμβολολογίας των αρχαίων πολιτισμών
συμπεραίνεται ότι η πυραμιδική δομή εκφράζει το σύμπαν και τον άνθρωπο
σε αναλογία, και γεφυρώνει το μακρόκοσμο με τον μικρόκοσμο. Τα
τέσσερα παραδοσιακά στοιχεία των αλχημιστών, αστρολόγων και καβαλιστών:
γη, νερό, αέρας και φωτιά, βρίσκονται ως σύμβολα στην πυραμίδα. Αλλά γι’
αυτά δεν θα πούμε περισσότερα τώρα, εφόσον εξετάζονται σε άλλα άρθρα
αυτού αλλά και προηγούμενων τευχών του περιοδικού «Νέα Ακρόπολη».
Εκείνο
που μας ενδιαφέρει είναι ότι, εκτός από τα παραπάνω συνοπτικά
αναφερόμενα στοιχεία, η πυραμίδα παρουσιάζει παράξενα βιοενεργειακά
χαρακτηριστικά, που από την δεκαετία του ’70 μελετούνται από τους
έκπληκτους ερευνητές. Η πυραμίδα είναι ένας βιοπλασματικός ή βιοτρονικός
συσσωρευτής. Διοχετεύει τη βιοενέργεια από το χώρο στο εσωτερικό της,
και την εκτοξεύει από την κορυφή της. Τα πειράματα με φυτά, θεραπευτικό
νερό, όπως και για τη θεραπεία πληγών και ασθενειών, αποδείχτηκαν
εντυπωσιακά. Μέσα στην πυραμίδα ρέουν ενέργειες που διαστέλλουν το
χρόνο. Επιταχύνονται οι βιολογικές διαδικασίες. Φυτά μέσα σε πυραμίδες
αναπτύσσονται με διπλάσια ταχύτητα. Πληγές σε χέρια ή πόδια κλείνουν με
αστραπιαία ταχύτητα, αν μείνουν λίγες ώρες κάτω από χάρτινες ή γυάλινες
πυραμίδες. Επιστήμονες ερευνητές σε όλο τον κόσμο, όπως ο Φλάναγαν, ο Σε
Κίνγκ, ο Σουλ και ο Πετί, ο Νόρμαν Σταρκ, ο Τοτ και ο Νίλσεν, ο Σάλας
και ο Κάνο, πειραματίστηκαν επί χρόνια και σήμερα το αίνιγμα της
πυραμίδας έχει σχεδόν αποκαλυφθεί. Ακόμα μελετήθηκε η φορά της ροής και
των πεδίων της ενέργειας με το ραβδοσκοπικό εκκρεμές που παριστάνουμε
στο σχέδιο. Η φορά αλλάζει σε κάθε ανάλογη προέκταση του ύψους της
πυραμίδας. Η ενέργεια μπαίνει από τις έδρες κοντά στη βάση και
εκτοξεύεται από την κορυφή. Στη μελέτη αυτή θα άξιζε να αφιερώσουμε
ολόκληρο άρθρο, αλλά σ’ αυτό το μικρό χώρο δεν γίνεται να αναφέρουμε τα
κύρια και πιο εντυπωσιακά πειράματα που έγιναν και εξακολουθούν να
γίνονται πάνω στην πυραμιδολογία.
Συμπέρασμα:
Μήπως οι αρχαίοι σοφοί μύστες ήταν γνώστες της τρομερής βιοενεργειακής ικανότητας των πυραμιδικών κατασκευών; Με
μεγάλο βαθμό ασφάλειας μπορούμε να απαντήσουμε θετικά σ’ αυτό το
ερώτημα κι έτσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί έδιναν τόση σημασία στις
πυραμίδες και γιατί τις προτιμούσαν ιδιαίτερα αντί για κάποιο άλλο είδος
γεωμετρικής κατασκευής.
Οι πυραμίδες ήταν συσσωρευτές-ναοί ή τάφοι-θάλαμοι μύησης. Η
έννοια της μύησης ως «κάθοδος» στον κάτω κόσμο (θάνατος) και
«επιστροφή» του μύστη νικητή από εκεί (ανάσταση) συσχετίζει το θάλαμο
της μύησης με τον τάφο. Αλλά ποτέ οι πυραμίδες δεν υπήρξαν τάφοι με τη
σημερινή έννοια.
Δεν
ξέρουμε με βεβαιότητα ποια χρήση είχαν οι πυραμίδες στην Ελλάδα. Πάντως
δεν έγιναν τυχαία, ούτε απλώς για κοινωνικούς σκοπούς. Η εμφάνιση της
πυραμιδικής κατασκευής δείχνει πάντα κάποιο αίνιγμα, εφ’ όσον δεν έχει
μεγάλη «χρησιμότητα» στην καθημερινή ζωή. Ο σκοπός τους ήταν ιερός
και αυτό είναι σίγουρο, αλλά ποιος ήταν; Ήταν κέντρο μύησης;
Συσσωρευτής ενεργειών για τις ψυχές των τιμημένων νεκρών πολεμιστών, που
όμως δεν βρέθηκαν ίχνη τους ως τώρα; Ή ναός για τελετουργικούς σκοπούς;
Μόνο από τη συγκριτική μελέτη με άλλους «πολιτισμούς πυραμίδων» κι από
την εμβάθυνση στις γνώσεις για τις πυραμίδες, τη σχέση τους με τις
αναλογίες του μακρόκοσμου-μικρόκοσμου και τη βιοενέργεια που δίνει ζωή
σε κάθε μόριο του σύμπαντος, μπορεί να βγει κάποιο θετικό συμπέρασμα.
