ΧΝΟΥΔΙΑ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ της Παναγιώτας Δημοπούλου *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/29320756500

ΧΝΟΥΔΙΑ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ

της Παναγιώτας Δημοπούλου *

Εκείνη στέκεται με την πλάτη γυρισμένη. Κοιτάει έξω από το κλειστό παράθυρο. Εκείνος στο διπλανό δωμάτιο μαζεύει τα ρούχα του όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα. Τα πετάει άγαρμπα σε μια βαλίτσα. Καθώς σέρνει τη βαλίτσα του, μανίκια από πουκάμισα σα χέρια μαζεύουν τα χνούδια από το πάτωμα. Εκείνη μένει με την πλάτη γυρισμένη να κοιτάει έξω από το κλειστό παράθυρο. Εκείνος κοιτάει μια εκείνη και μια το πάτωμα. 

Εκείνος για εκείνη: Είναι τόσο όμορφη η πλάτη της. Ψηλή, στητή, περήφανη. Νομίζω ότι έτσι τη γνώρισα κι έτσι την ερωτεύτηκα, από την πλάτη της, πρώτα είδα την πλάτη της και μετά εκείνη, ίσως αυτό να αγάπησα σε εκείνη περισσότερο, την πλάτη της, τα βράδια έψαχνα με τα χέρια μου την πλάτη της σαν κάτι δικό μου, κάτι που μου ανήκε, την περίμενα να κοιμηθεί για να ψηλαφίσω το απαλό δέρμα, τα πεταχτά κόκκαλα, τη σπονδυλωτή γραμμή στο κέντρο, μου άρεσε τόσο να χαϊδεύω την πλάτη της και εκείνη ξαπλωμένη δίπλα μου να κοιτάει έξω από το ανοιχτό παράθυρο, κι ύστερα, τα παράθυρα έκλεισαν κι ύστερα το φως πίσω από τις χαραμάδες έπαιζε με τις σκιές μας κρυφτό, μια έκρυβε και μια φανέρωνε τη σκόνη που έπεφτε επάνω μας, αργά αλλά σταθερά, εκείνη πια ξαπλωμένη να κοιτά πίσω από το κλειστό παράθυρο, κι εγώ να κοιτώ την πλάτη της ώσπου σκέφτηκα ότι δε γίνεται, δε βγαίνει μια ζωή κοιτώντας μια πλάτη. 

Εκείνη για εκείνον: Θέλω να φύγεις και μόλις φύγεις να ανοίξω το παράθυρο θέλω τόσο πολύ να ανοίξω επιτέλους το παράθυρο θέλω να μπει ο αέρας και να σαρώσει τα πάντα στο δωμάτιο έπιπλα ρούχα εσένα μαζί με εσένα κι αυτή τη σκόνη κυρίως αυτή τη σκόνη που πέφτει και δε λέει να φύγει από επάνω μας όμως εσύ δε φεύγεις πάντα αργός αργός σε όλα σου αργός και αθόρυβος ακόμα και τώρα αθόρυβος όμως δεν αντέχω άλλο αυτή τη σιωπή θέλω να σπάσω το παράθυρο κι έτσι να μείνω κι έτσι να ζω από εδώ και στο εξής με σπασμένα παράθυρα. 

Εκείνος για τον εαυτό του: Πρέπει κάτι να της πεις, δε γίνεται να κάθεσαι απλά και να την κοιτάς, το βλέπεις υποφέρει, βλέπεις τον σπασμό πάνω στην πλάτη της, πώς στέκεται και δε μιλά, κάτι πρέπει εσύ να βρεις να της πεις, μη βιάζεσαι, πάρε το χρόνο σου, πάρε όσο χρόνο θέλεις όμως βρες κάτι να πεις, ύστερα από τόσα χρόνια, δε γίνεται, δε γίνεται να μην υπάρχει κάτι, δε γίνεται να μην ειπωθεί κάτι από εσένα προτού φύγεις. 

Εκείνη για τον εαυτό της: Θέλεις τόσα να του πεις ή μάλλον όχι να πεις να πετάξεις στα μούτρα του λέξεις βαριές βαριές σαν αντικείμενα σαν το σιδερένιο τασάκι που άδειαζες κάθε πρωί από τα τσιγάρα του σαν το μπρίκι που πέταγες στο νεροχύτη μόλις έφτιαχνες τον καφέ του μα αυτός αργεί κι εσύ βιάζεσαι μη βιάζεσαι περίμενε λίγο ακόμα λίγο ακόμα περίμενε και θα δεις δε γίνεται αθόρυβα έτσι αθόρυβα όπως ήρθε θα φύγει. 

Εκείνος για τον εαυτό του: Θέλω να γίνω σκόνη να μείνω επάνω της και να μην μπορώ να φύγω πια. 

Εκείνη για τον εαυτό της: Θέλω να ανοίξω το παράθυρο να μπει ο αέρας να διώξει κάθε σκόνη από πάνω μου. 

Εκείνος κοιτάει μια εκείνη και μια το πάτωμα. Καθώς σέρνει τη βαλίτσα του μανίκια από πουκάμισα σα χέρια μαζεύουν τα χνούδια από το πάτωμα. Εκείνη με την πλάτη γυρισμένη κοιτάει έξω από το κλειστό παράθυρο περιμένοντας το κλείσιμο της πόρτας. 

.

Η Παναγιώτα Δημοπούλου γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου 1980. Σπούδασε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γεννήθηκε, μεγάλωσε, ζει και εργάζεται στο κέντρο της Αθήνας. 

[ facebook ] [ e-mail ]

Η σφαγή της Χίου

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=457219207646125&set=a.154263264608389.31480.108511895850193&type=1&theater

Η σφαγή της Χίου

Η σφαγή της Χίου, εμπνευσμένο από τους αγώνες των Ελλήνων κατά των Τούρκων...του Ευγένοιου Ντελακρουά ( 26-4-1798 έως 13 - 8 1863)

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/almanac/1308#ixzz23P3u1i63 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

Φιντέλ Κάστρο

  Φιντέλ Κάστρο

Ο  (ισπ. Fidel, προφορά: Φιδέλ), πλήρες όνομα Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους (1926) υπήρξε πρωθυπουργός της Κούβας από το 1959 μέχρι το Δεκέμβριο του 1976 και αργότερα πρόεδρος της χώρας μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου του 2008, όταν τον διαδέχτηκε ο Ραούλ Κάστρο.

Ο Κάστρο γεννήθηκε στο Μπιράν της Κούβας στις 13 Αυγούστου 1926, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για κάποιο χρονικόδιάστημα άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Από φοιτητής ακόμα αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στην εξέγερση του Σαντιάγκο (26 Ιουλίου 1953) ήταν από τους αρχηγούς στην επίθεση κατά των στρατιωτικών καταυλισμών, συνελήφθη όμως και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών. Το 1955 αμνηστεύτηκε και κατέφυγε στις ΗΠΑ. Εκεί προσπάθησε να μυήσει στην επανάσταση τους εξόριστους Κουβανούς. Η αμερικάνικη κυβέρνηση όμως αντέδρασε κι έτσι ο Κάστρο διέφυγε στο Μεξικό. Από κει, με λίγους άντρες, αποβιβάστηκε στην Κούβα (2 Δεκεμβρίου 1956) και ανέβηκε στα βουνά.

Το επαναστατικό κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι αντάρτες, μετά από πολλές επιτυχίες, κατέλαβαν την 1η Ιανουαρίου 1959 την πρωτεύουσα Αβάνα. Ο Μπατίστα απέδρασε από την Κούβα και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φιδέλ Κάστρο (1959), αξίωμα το οποίο διατήρησε ως το 1976. Το 1965 έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και το 1976 συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τα αξιώματα του προέδρου του κράτους και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1991 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας του κόμματος και το 1993, 1998 και 2003 το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ανανέωσε για πέντε χρόνια την προεδρική του θητεία. Αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή του Τρίτου Κόσμου και ανέπτυξε τους δεσμούς της χώρας του τόσο με αφρικανικές όσο και με ασιατικές χώρες. Το 1975 έστειλε στρατεύματα στην Ανγκόλα στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας και το 1978 στην Αιθιοπία για την αντιμετώπιση της εισβολής της Σομαλίας. Το γεγονός αυτό, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους Σαντινίστας της Νικαράγουας το 1979, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1991 η ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σήμαναν την απαρχή μεγάλων οικονομικών δυσκολιών για την Κούβα και ο Κάστρο αναγκάστηκε να κάνει ορισμένα ανοίγματα προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής οικονομίας. Τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Λένιν (1961) και το χρυσό μετάλλιο Ζολιό-Κιουρί για την ειρήνη το 1972. Συνέγραψε πολιτικά έργα, τα νεότερα από τα οποία είναι Οκτωβριανή Επανάσταση και η Επανάσταση της Κούβας (1978), Φιδέλ (1987).

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CE%BB_%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF

Ο ηγέτης της Κούβας, Φιδέλ Κάστρο, υποβλήθηκε σε εγχείρηση στο έντερο στις 31 Ιουλίου 2006 και μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ Κάστρο.

Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ο Κάστρο ανακοίνωσε[1] την οριστική παραίτησή του.

6. Ο Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους (ισπανικά: Fidel Alejandro Castro Ruz, 13 Αυγούστου 1926 - 25 Νοεμβρίου 2016) ήταν Κουβανός επαναστάτης και πολιτικός, ο οποίος κυβέρνησε την Κούβα ως πρωθυπουργός από το 1959 έως το 1976 και στη συνέχεια ως πρόεδρος από το 1976 έως το 2008. Πολιτικά μαρξιστής-λενινιστής και Κουβανός εθνικιστής, υπηρέτησε επίσης ως ο πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας από το 1961 έως το 2011.
   

   Πίνακας περιεχομένων

   • 1 Βιογραφία
   • 2 Δείτε επίσης
   • 3 Σημαντικοί σταθμοί στη ζωή του
   • 4 Παραπομπές

   Βιογραφία

   Ο Κάστρο γεννήθηκε στο Μπιράν της επαρχίας Οριέντε στις 13 Αυγούστου 1926, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για κάποιο χρονικό διάστημα άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Από φοιτητής ακόμα αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στην εξέγερση του Σαντιάγκο (26 Ιουλίου 1953) ήταν από τους αρχηγούς στην επίθεση κατά των στρατιωτικών καταυλισμών, συνελήφθη όμως και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών. Το 1955 αμνηστεύτηκε και κατέφυγε στις ΗΠΑ. Εκεί προσπάθησε να μυήσει στην επανάσταση τους εξόριστους Κουβανούς. Η αμερικάνικη κυβέρνηση όμως αντέδρασε κι έτσι ο Κάστρο διέφυγε στο Μεξικό. Από κει, με λίγους άντρες, αποβιβάστηκε στην Κούβα (2 Δεκεμβρίου 1956) και ανέβηκε στα βουνά.
   Το επαναστατικό κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι αντάρτες, μετά από πολλές επιτυχίες, κατέλαβαν την 1η Ιανουαρίου 1959 την πρωτεύουσα Αβάνα. Ο Μπατίστα απέδρασε από την Κούβα και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φιδέλ Κάστρο (1959), αξίωμα το οποίο διατήρησε ως το 1976.
   Η υποχώρηση του Σοβιετικού ηγέτη Νικίτα Χρουστσόφ στη μεγάλη κρίση της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962 και η απομάκρυνση των σοβιετικών πυραύλων από το νησί προκάλεσε την οργή του Φιντέλ Κάστρο, με αποτέλεσμα να επέλθει ψυχρότητα στις σχέσεις Αβάνας-Μόσχας. Χρόνια αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, στην εισήγησή του στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας: "Οι Κουβανοί δυσκολεύτηκαν τότε να καταλάβουν σ' όλη της την έκταση την αξία αυτής της λύσης. Σήμερα όμως βλέπουμε αντικειμενικά ότι η κρίση του Οκτωβρίου του 1962 σήμαινε μια νίκη του επαναστατικού στρατοπέδου... Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέστησαν αργότερα πολεμικές βάσεις στην Κεντρική Αμερική και στη Φλόριδα για οργάνωση πειρατικών επιδρομών στις ακτές μας κι έγιναν πολλές τέτοιες επιδρομές, οι επιδρομές αυτές δεν αποτελούσαν παρά τα τελευταία χτυπήματα του τραυματισμένου αλλά ανίκανου αυτοκρατορικού γοήτρου". Στα τέλη του Απριλίου του 1963 η Μόσχα έπεισε τον Φιντέλ να επισκεφτεί την Ε.Σ.Σ.Δ. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 27ης Απριλίου του 1963 ένα σοβιετικό Τουπόλεφ-114, που μετέφερε τον Κουβανό ηγέτη, έφτασε στην πόλη Μούρμανσκ, στον πολικό κύκλο^[1]. Την επομένη, 28 Απριλίου, η υποδοχή στη Μόσχα ήταν θριαμβευτική. Ο Νικίτα Χρουστσόφ και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ, υποδέχθηκαν τον Κάστρο στο αεροδρόμιο Βνούκοβο. Στη συνέχεια επιβιβάστηκαν σε ανοικτό αυτοκίνητο, επευφημούμενοι από εκατοντάδες χιλιάδες Μοσχοβίτες στην πορεία προς την Κόκκινη Πλατεία, όπου έλαβε χώρα κολοσσιαία συγκέντρωση προς τιμήν του Κάστρο^[2]. Την Πρωτομαγιά ο Κάστρο και ο Χρουστσόφ παρακολούθησαν την παραδοσιακή συγκέντρωση από το μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας, χαιρετώντας τα πλήθη που επευφημούσαν τον Κουβανό ηγέτη. Περίπου 100.000 άνθρωποι κατέκλυσαν και το Στάδιο Λένιν, όπου ο Κάστρο παρακολούθησε ποδοσφαιρικό αγώνα, αν και το αθλητικό πάθος του ήταν το μπέιζμπολ, το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα του οποίου είχε εγκαινιάσει στην Αβάνα στις 13 Απριλίου, πριν ξεκινήσει για την Ε.Σ.Σ.Δ.^[3]
   Το 1965 έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και το 1976 συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τα αξιώματα του προέδρου του κράτους και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1991 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας του κόμματος και το 1993, 1998 και 2003 το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ανανέωσε για πέντε χρόνια την προεδρική του θητεία. Αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή του Τρίτου Κόσμου και ανέπτυξε τους δεσμούς της χώρας του τόσο με αφρικανικές όσο και με ασιατικές χώρες. Το 1975 έστειλε στρατεύματα στην Ανγκόλα στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας και το 1978 στην Αιθιοπία για την αντιμετώπιση της εισβολής της Σομαλίας. Το γεγονός αυτό, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους Σαντινίστας της Νικαράγουας το 1979, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1991 η ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σήμαναν την απαρχή μεγάλων οικονομικών δυσκολιών για την Κούβα και ο Κάστρο αναγκάστηκε να κάνει ορισμένα ανοίγματα προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής οικονομίας. Τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Λένιν (1961) και το χρυσό μετάλλιο Ζολιό-Κιουρί για την ειρήνη το 1972. Συνέγραψε πολιτικά έργα, τα νεότερα από τα οποία είναι Οκτωβριανή Επανάσταση και η Επανάσταση της Κούβας (1978), Φιδέλ (1987).
   Ο ηγέτης της Κούβας, Φιδέλ Κάστρο, υποβλήθηκε σε εγχείρηση στο έντερο, καθώς έπασχε από καρκίνο, στο συγκεκριμένο σημείο, στις 31 Ιουλίου 2006 και μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ Κάστρο.
   Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ο Κάστρο ανακοίνωσε^[4] την οριστική παραίτησή του.
   Ο Φιδέλ Κάστρο πέθανε στην Αβάνα, σε ηλικία 90 ετών, στις 25 Νοεμβρίου 2016.^[5] Από το 2006, ταλαιπωρείτο από πολλά προβλήματα υγείας.
   

   Δείτε επίσης

   • Κηδεία του Φιντέλ Κάστρο

   Σημαντικοί σταθμοί στη ζωή του

   • 1926: Στις 13 Αυγούστου γεννήθηκε στο Μπιράν (νοτιοανατολικό της Κούβας)
   • 1931-1945: Μαθήτευσε σε Σχολείο Ιησουϊτών
   • 1945: Εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αβάνας
   • 1946: Εκφωνεί τον πρώτο του λόγο ως πολιτικός ηγέτης για να διαμαρτυρηθεί για την αύξηση των εισιτηρίων στα λεωφορεία.
   • 1948: Στις 12 Οκτωβρίου παντρεύτηκε τη Μίρτα Ντίαζ-Μπαλάρτ
   • 1950: Παίρνει το διδακτορικό του δίπλωμα στο Αστικό δίκαιο και το πτυχίο του στο Διπλωματικό και προξενικό δίκαιο από τη Νομική σχολή της Αβάνας
   • 1952: Στις 10 Μαρτίου, λίγο μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Φουλχένσιο Μπατίστα, οργάνωσε ένα παράνομο ένοπλο κίνημα
   • 1953: Στις 26 Ιουλίου ο Κάστρο μαζί με τους αντάρτες του επιτίθενται σε στρατώνα της Μονκάδα. Την 1η Αυγούστου ο Κάστρο συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών στο νησί των Πεύκων στον Ειρηνικό, μαζί με τον αδελφό του Ραούλ
   • 1955: Ο Μπατίστα απένειμε αμνηστία στον Φιδέλ, ο οποίος στις 12 Ιουνίου ίδρυσε το Κίνημα της 26ης Ιουλίου. Εξόριστος στο Μεξικό, γνώρισε τον Αργεντινό Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα
   • 1956: Στις 2 Δεκεμβρίου ο Κάστρο με τους άνδρες του κατέφτασαν στην Κούβα με το γιοτ «Γκράνμα». Ύστερα από σφοδρές μάχες με τον στρατό, ο Κάστρο και άλλοι 16 επιζώντες κατέλαβαν τη Σιέρρα Μαέστρα
   • 1959: Την 1η Ιανουαρίου ο Μπατίστα διέφυγε στο εξωτερικό καθώς η επανάσταση πλησίαζε τη νίκη. Στις 8 του ίδιου μήνα ο Κάστρο έφτασε θριαμβευτικά στην Αβάνα
   • 1960: Εθνικοποιεί τις 166 αμερικάνικες επιχειρήσεις που παρέμειναν στην Κούβα.
   • 1961: Στις 3 Ιανουαρίου διακόπηκαν οι διπλωματικές σχέσεις με την Ουάσιγκτον. Στις 16 Απριλίου ο Κάστρο διακήρυξε τον «σοσιαλιστικό χαρακτήρα» της επανάστασης
   • 1961: Στις 17-19 Απριλίου έγινε ανεπιτυχής προσπάθεια απόβασης 1.500 αντικαθεστωτικών στον Κόλπο των χοίρων (Εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων).
   • 1962: Στις 22 ως τις 28 Οκτωβρίου η «κρίση των πυραύλων» έφερε αντιμέτωπες τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση
   • 1965: Στις 2 Οκτωβρίου ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας
   • 1980: Τον Μάιο, ο Κάστρο έδωσε τη δυνατότητα σε όσους Κουβανούς επιθυμούσαν να εγκαταλείψουν το νησί, με αποτέλεσμα να φύγουν περίπου 125.000 άνθρωποι
   • 1989: Στις 13 Ιουλίου ο ήρωας του πολέμου της Ανγκόλα, στρατηγός Αρνάλντο Οτσόα, κατηγορήθηκε για εμπόριο ναρκωτικών και εκτελέστηκε
   • 1990: Η οικονομία της Κούβας κατέρρευσε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης
   • 1994: Στις 5 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε στην Αβάνα η πρώτη εξέγερση μετά την επανάσταση. Υπολογίζεται ότι 40.000 Κουβανοί διέφυγαν στις ΗΠΑ
   • 1998: Στις 21 με 26 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε η ιστορική επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β'
   • 2003: 75 αντικαθεστωτικοί συνελήφθησαν τον Μάρτιο
   • 2006: Ο Φιδέλ Κάστρο μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στο νεότερο αδελφό του Ραούλ Κάστρο
   • 2008: Ανακοινώνει την επίσημη αποχώρησή του από την ηγεσία της Κούβας.
   • 2016: Στις 25 Νοεμβρίου, ο Φιδέλ Κάστρο πεθαίνει στην Αβάνα σε ηλικία 90 ετών.^[6]

   Παραπομπές

7. 
   
8. Όπως εξηγεί η Καθημερινή της επομένης, η οδός αυτή τηρείται διότι καμμία ενδιάμεσος χώρα δεν επιτρέπει όπως το ρωσικά αεροπλάνα διέλθουν υπεράνω του εδάφους της ή προσγειωθούν εις αυτήν δι' ανεφοδιασμόν και συνεπώς πρέπει να ακολουθήσουν την μόνην απομένουσαν οδόν υπεράνω του Ατλαντικού ωκεανού. Δεν απουσιάζει φυσικά και το απαραίτητο ψυχροπολεμικό σασπένς: Κατά πληροφορίας εξ Αβάνας προ της εκείθεν αναχωρήσεως του ρωσικού αεροπλάνου με τον Κουβανόν πρωθυπουργόν, διεκόπησαν όλαι αι τηλεπικοινωνίαι δια να μην διαρρεύση η πληροφορία δια την αναχώρησιν και αποφευχθή τυχόν απόπειρα εναντίον του αεροπλάνου.

Ο κ. Χρουστσόφ επεφύλαξε χθες εξαιρετικώς εγκάρδιον υποδοχήν εις τον κ. Φιντέλ Κάτρο. Δια να διαψεύσουν τα περί διαφωνιών οι δύο ηγέται ενηγκαλίσθησαν αλλήλους επί μακρόν, ανέφεραν οι τίτλοι του πρωτοσέλιδου ρεπορτάζ της Καθημερινής, ενώ ταυτόχρονα επισημάνθηκε η πολιτική σημασία των θέσεων που εξέφρασε ο Κάστρο στην ομιλία του: Ο κ. Κάστρο είπεν ότι άνευ της υπάρξεως της Σοβιετικής Ενώσεως, θα ήτο αδύνατος η επανάστασις της Κούβας, διότι οι ιμπεριαλισταί θα είχον συντρίψει όλας τας σοσιαλιστικάς επαναστάσεις εις την Λατινικήν Αμερικήν. Καταλήγων εξέφρασε την ευγνωμοσύνην της Κούβας προς την Ρωσίαν. Οι Δυτικοί παρατηρηταί θεωρούν τον λόγον του κ. Κάστρο ως μερικήν διάψευσιν των πληροφοριών της Δύσεως, ότι ούτος είχε δυσαρεστηθή με τον κ.Χρουστσόφ, αφ' ης η Ρωσία απέσυρε τους πυραύλους και τα βομβαρδικά της εκ Κούβας.

Ο Φιντέλ Κάστρο στη Μόσχα, Ιστορικό Λεύκωμα 1963, σελ. 122-125, Καθημερινή (1997)

Alpha, 19 Φεβρουαρίου 2008

«Cuban leader Fidel Castro's mixed legacy». www.aljazeera.com. Ανακτήθηκε στις 2016-11-26.

6. «Muere Fidel Castro a los 90 años». http://internacional.elpais.com/. Ανακτήθηκε στις 2016-11-26.

Στα Βικιφθέγματα υπάρχει υλικό σχετικό με το λήμμα:

Φιντέλ Κάστρο

6. 
   

Το Ολοκαύτωμα των Ανωγείων ...13 - 8 - 1944...

πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=457219977646048&set=a.450274321673947.104660.108511895850193&type=1&theater

Το Ολοκαύτωμα των Ανωγείων ...13 - 8 - 1944...

Κορυφαίο γεγονός της Αντίστασης του αγωνιζόμενου λαού των Ανωγείων, υπήρξε η καταστροφή και ισοπέδωση του χωριού του. Τον Αύγουστο του 1944 πραγματοποιήθηκε το 3ο ολοκαύτωμα των Ανωγείων (1822, 1867, 1944). Άρχισε τη 13η Αυγούστου και κράτησε μέχρι το τέλος του ίδιου μήνα. Στο Αρμί, την κεντρική πλατεία του χωριού βρίσκεται εγχάρακτη η διαταγή του Γε

ρμανού στρατηγού φρουράρχου Κρήτης.

"...Επειδή η πόλις των Ανωγείων είναι κέντρον της αγγλικής κατασκοπίας εν Κρήτη και επειδή οι Ανωγειανοί εξετέλεσαν το φόνο του λοχία φρουράρχου Γενί-Γκαβέ και της υπ' αυτόν φρουράς και επειδή οι Ανωγειανοί εξετέλεσαν το σαμποτάζ της Δαμάστας, επειδή εις Ανώγεια ευρίσκουν άσυλον και προστασίαν οι αντάρται των διαφόρων ομάδων αντιστάσεως και επειδή εκ των Ανωγείων διήλθον και οι απαγωγείς με τον στρατηγόν Φον Κράιπε χρησιμοποιήσαντες ως σταθμόν διακομιδής τα Ανώγεια, διατάσσομεν την ΙΣΟΠΕΔΩΣΙΝ τούτων και την εκτέλεσιν παντός άρρενος Ανωγειανού όστις ήθελεν ευρεθεί εντός του χωρίου και πέριξ αυτού εις απόστασιν ενός χιλιομέτρου."
Χανιά 13-8-44 0 Στρατηγός Διοικητής Φρουρίου Κρήτης X. ΜΙΛΛΕΡ

Η εξουδετέρωση και σύλληψη του αναφερόμενου στη διαταγή φρούραρχου Γενί-Καβέ και της φρουράς του (8 άτομα) πραγματοποιήθηκε την 7-8-1944 στην περιοχή Σφακάκι Ανωγείων, από ενδεκαμελή ομάδα του εφεδρικού Ε.Λ.Α.Σ. To σαμποτάζ της Δαμάστας πραγματοποιήθηκε το πρωί της 8-8-1944, στον κεντρικό τότε αμαξωτό δρόμο της Κρήτης και σε μικρή απόσταση δυτικά του χωριού Δαμάστα από ομάδα ανταρτών της Ε.Α.Ο. "O ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ" και είχε σαν αποτέλεσμα την ισοπέδωση και του χωριού Δαμάστα και την εκτέλεση των αντρών που πιάστηκαν σ' αυτό από τους Γερμανούς. Μετά την έκδοση της διαταγής που προαναφέραμε, Γερμανοί στρατιώτες, πραγματοποιούν την κύκλωση των Ανωγείων, την 13-8-1941 και αρχίζουν το μακάβριο έργο των εκτελέσεων, της λεηλασίας και της καταστροφής, αφού πρώτα απομάκρυναν τα γυναικόπαιδα που βρέθηκαν μέσα σ' αυτά, μαζί με ελάχιστους ανίκανους γέροντες. To σύνολο των αντρών και αγοριών είχαν καταφύγει στα λημέρια των ανταρτών και στις δυσπρόσιτες χαράδρες και σπηλιές του Ψηλορείτη.

http://www.anogialand.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=28&Itemid=47 

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω 

"Η Ελευθερία οδηγεί τον λαό"

 Liberty Leading the People (1830), Louvre

Liberty Leading the People (1830), Louvre

"Η Ελευθερία οδηγεί τον λαό" (1830), πίνακας του Eugene Delacroix. Πιστεύεται ότι η Théroigne ενέπνευσε στον Delacroixτη γυναικεία μορφή της Ελευθερίας.

Eugène Delacroix

From Wikipedia, the free encyclopedia

Ferdinand Victor Eugène Delacroix (26 April 1798 – 13 August 1863)

http://en.wikipedia.org/wiki/Eug%C3%A8ne_Delacroix 

Eugène Delacroix

From Wikipedia, the free encyclopedia

Eugène Delacroix
Eugène Delacroix (portrait by Nadar)
Born	Ferdinand Victor Eugène Delacroix 26 April 1798 Charenton-Saint-Maurice, Île-de-France, France
Died	13 August 1863 (aged 65) Paris, France
Nationality	French
Known for	Painting, Lithography
Notable work	Liberty Leading the People, 1830
Movement	Romanticism

Ferdinand Victor Eugène Delacroix (French: [ø.ʒɛn də.la.kʁwa]; 26 April 1798 – 13 August 1863) was a French Romantic artist regarded from the outset of his career as the leader of the French Romantic school.^[1]
As a painter and muralist, Delacroix's use of expressive brushstrokes and his study of the optical effects of colour profoundly shaped the work of the Impressionists, while his passion for the exotic inspired the artists of the Symbolist movement. A fine lithographer, Delacroix illustrated various works of William Shakespeare, the Scottish author Walter Scott and the German author Johann Wolfgang von Goethe.
In contrast to the Neoclassical perfectionism of his chief rival Ingres, Delacroix took for his inspiration the art of Rubens and painters of the Venetian Renaissance, with an attendant emphasis on colour and movement rather than clarity of outline and carefully modelled form. Dramatic and romantic content characterized the central themes of his maturity, and led him not to the classical models of Greek and Roman art, but to travel in North Africa, in search of the exotic.^[2] Friend and spiritual heir to Théodore Géricault, Delacroix was also inspired by Lord Byron, with whom he shared a strong identification with the "forces of the sublime", of nature in often violent action.^[3]
However, Delacroix was given to neither sentimentality nor bombast, and his Romanticism was that of an individualist. In the words of Baudelaire, "Delacroix was passionately in love with passion, but coldly determined to express passion as clearly as possible."^[4]

Contents

• 1 Early life
• 2 Career
  • 2.1 Chios and Missolonghi
  • 2.2 Romanticism
  • 2.3 Liberty Leading the People
• 3 Travel to North Africa
• 4 Murals and later life
• 5 Gallery
• 6 Legacy
• 7 See also
• 8 References
• 9 External links

Early life

Portrait of Delacroix early in his career

Eugène Delacroix was born on 26 April 1798 at Charenton-Saint-Maurice in Île-de-France, near Paris. His mother was named Victoire, daughter of the cabinet-maker Jean-François Oeben. He had three much older siblings. Charles-Henri Delacroix (1779–1845) rose to the rank of General in the Napoleonic army. Henriette (1780–1827) married the diplomat Raymond de Verninac Saint-Maur (1762–1822). Henri was born six years later. He was killed at the Battle of Friedland on 14 June 1807.^[5]
There is reason to believe that Eugène's father, Charles-François Delacroix, was infertile at the time of Eugène's conception and that his real father was Talleyrand, who was a friend of the family and successor of Charles Delacroix as Minister of Foreign Affairs, and whom the adult Eugène resembled in appearance and character.^[6] Throughout his career as a painter, he was protected by Talleyrand, who served successively the Restoration and king Louis-Philippe, and ultimately as ambassador of France in Great Britain, and later by Talleyrand's grandson, Charles Auguste Louis Joseph, duc de Morny, half-brother of Napoleon III and speaker of the French House of Commons. His presumed father, Charles Delacroix, died in 1805, and his mother in 1814, leaving 16-year-old Eugène an orphan.
His early education was at the Lycée Louis-le-Grand, and at the Lycée Pierre Corneille in Rouen^[7] where he steeped himself in the classics and won awards for drawing. In 1815 he began his training with Pierre-Narcisse Guérin in the neoclassical style of Jacques-Louis David. An early church commission, The Virgin of the Harvest (1819), displays a Raphael-esque influence, but another such commission, The Virgin of the Sacred Heart (1821), evidences a freer interpretation.^[8] It precedes the influence of the more colourful and rich style of the Flemish painter Peter Paul Rubens (1577–1640), and fellow French artist Théodore Géricault (1791–1824), whose works marked an introduction to Romanticism in art.
The impact of Géricault's The Raft of the Medusa was profound, and stimulated Delacroix to produce his first major painting, The Barque of Dante, which was accepted by the Paris Salon in 1822. The work caused a sensation, and was largely derided by the public and officialdom, yet was purchased by the State for the Luxembourg Galleries; the pattern of widespread opposition to his work, countered by a vigorous, enlightened support, would continue throughout his life.^[9] Two years later he again achieved popular success for his The Massacre at Chios.

Career

Chios and Missolonghi

Massacre at Chios (1824), Louvre

Delacroix's painting of the massacre at Chios shows sick, dying Greek civilians about to be slaughtered by the Turks. One of several paintings he made of this contemporary event, it expresses sympathy for the Greek cause in their war of independence against the Turks, a popular sentiment at the time for the French people. Delacroix was quickly recognized as a leading painter in the new Romantic style, and the picture was bought by the state. His depiction of suffering was controversial, however, as there was no glorious event taking place, no patriots raising their swords in valour as in David's Oath of the Horatii, only a disaster. Many critics deplored the painting's despairing tone; the artist Antoine-Jean Gros called it "a massacre of art".^[9] The pathos in the depiction of an infant clutching its dead mother's breast had an especially powerful effect, although this detail was condemned as unfit for art by Delacroix's critics. A viewing of the paintings of John Constable and the watercolour sketches and art of Richard Parkes Bonnington prompted Delacroix to make extensive, freely painted changes to the sky and distant landscape.^[10]

Greece on the Ruins of Missolonghi (1826), Musée des Beaux-Arts, Bordeaux

Delacroix produced a second painting in support of the Greeks in their war for independence, this time referring to the capture of Missolonghi by Turkish forces in 1825.^[11] With a restraint of palette appropriate to the allegory, Greece Expiring on the Ruins of Missolonghi displays a woman in Greek costume with her breast bared, arms half-raised in an imploring gesture before the horrible scene: the suicide of the Greeks, who chose to kill themselves and destroy their city rather than surrender to the Turks. A hand is seen at the bottom, the body having been crushed by rubble. The painting serves as a monument to the people of Missolonghi and to the idea of freedom against tyrannical rule. This event interested Delacroix not only for his sympathies with the Greeks, but also because the poet Byron, whom Delacroix greatly admired, had died there.^[1]

Romanticism

Death of Sardanapalus (1827), Philadelphia Museum of Art

Horse Frightened by a Storm, watercolour, 1824

A trip to England in 1825 included visits to Thomas Lawrence and Richard Parkes Bonington, and the colour and handling of English painting provided impetus for his only full-length portrait, the elegant Portrait of Louis-Auguste Schwiter (1826–30). At roughly the same time, Delacroix was creating romantic works of numerous themes, many of which would continue to interest him for over thirty years. By 1825, he was producing lithographs illustrating Shakespeare, and soon thereafter lithographs and paintings from Goethe's Faust. Paintings such as The Combat of the Giaour and Hassan (1826), and Woman with Parrot (1827), introduced subjects of violence and sensuality which would prove to be recurrent.^[12]
These various romantic strands came together in the Death of Sardanapalus (1827–28). Delacroix's painting of the death of the Assyrian king Sardanapalus shows an emotionally stirring scene alive with beautiful colours, exotic costumes and tragic events. The Death of Sardanapalus depicts the besieged king watching impassively as guards carry out his orders to kill his servants, concubines and animals. The literary source is a play by Byron, although the play does not specifically mention any massacre of concubines.^[13]
Sardanapalus' attitude of calm detachment is a familiar pose in Romantic imagery in this period in Europe. The painting, which was not exhibited again for many years afterward, has been regarded by some critics as a gruesome fantasy involving death and lust. Especially shocking is the struggle of a nude woman whose throat is about to be cut, a scene placed prominently in the foreground for maximum impact. However, the sensuous beauty and exotic colours of the composition make the picture appear pleasing and shocking at the same time.
A variety of Romantic interests were again synthesized in The Murder of the Bishop of Liège (1829). It also borrowed from a literary source, this time Scott, and depicts a scene from the Middle Ages, that of the murder of Louis de Bourbon, Bishop of Liège amidst an orgy sponsored by his captor, William de la Marck. Set in an immense vaulted interior which Delacroix based on sketches of the Palais de Justice in Rouen and Westminster Hall, the drama plays out in chiaroscuro, organized around a brilliantly lit stretch of tablecloth. In 1855, a critic described the painting's vibrant handling as "Less finished than a painting, more finished than a sketch, The Murder of the Bishop of Liège was left by the painter at that supreme moment when one more stroke of the brush would have ruined everything".^[14]

Liberty Leading the People

Main article: Liberty Leading the People

Liberty Leading the People (1830), Louvre, Paris

Delacroix's most influential work came in 1830 with the painting Liberty Leading the People, which for choice of subject and technique highlights the differences between the romantic approach and the neoclassical style. Less obviously, it also differs from the Romanticism of Géricault, as exemplified by The Raft of the Medusa.

Delacroix felt his composition more vividly as a whole, thought of his figures and crowds as types, and dominated them by the symbolic figure of Republican Liberty which is one of his finest plastic inventions...^[15]

Probably Delacroix's best-known painting, Liberty Leading the People is an unforgettable image of Parisians, having taken up arms, marching forward under the banner of the tricolour representing liberty, equality, and fraternity. Although Delacroix was inspired by contemporary events to invoke this romantic image of the spirit of liberty, he seems to be trying to convey the will and character of the people,^[15] rather than glorifying the actual event, the 1830 revolution against Charles X, which did little other than bring a different king, Louis-Philippe, to power. The warriors lying dead in the foreground offer poignant counterpoint to the symbolic female figure, who is illuminated triumphantly, as if in a spotlight.

Christ on the Sea of Galilee, 1854

Although the French government bought the painting, officials deemed its glorification of liberty too inflammatory and removed it from public view. Nonetheless, Delacroix still received many government commissions for murals and ceiling paintings.
Following the Revolution of 1848 that saw the end of the reign of King Louis Philippe, Delacroix' painting, Liberty Leading the People, was finally put on display by the newly elected President, Louis Napoleon (Napoleon III). It is exhibited in the Louvre museum in Paris; although from December, 2012 until 2014 it was on exhibit at Louvre-Lens in Lens, Pas-de-Calais.^[16]
The boy holding a gun up on the right is sometimes thought to be an inspiration of the Gavroche character in Victor Hugo's 1862 novel, Les Misérables.^[17]

Travel to North Africa

Fanatics of Tangier (1838), Minneapolis Institute of Art

In 1832, Delacroix traveled to Spain and North Africa, as part of a diplomatic mission to Morocco shortly after the French conquered Algeria. He went not primarily to study art, but to escape from the civilization of Paris, in hopes of seeing a more primitive culture.^[15] He eventually produced over 100 paintings and drawings of scenes from or based on the life of the people of North Africa, and added a new and personal chapter to the interest in Orientalism.^[18] Delacroix was entranced by the people and the costumes, and the trip would inform the subject matter of a great many of his future paintings. He believed that the North Africans, in their attire and their attitudes, provided a visual equivalent to the people of Classical Rome and Greece:

The Greeks and Romans are here at my door, in the Arabs who wrap themselves in a white blanket and look like Cato or Brutus…^[15]

Self-portrait, 1837. "Eugène Delacroix was a curious mixture of skepticism, politeness, dandyism, willpower, cleverness, despotism, and finally, a kind of special goodness and tenderness that always accompanies genius".^[19]

He managed to sketch some women secretly in Algiers, as in the painting Women of Algiers in their Apartment (1834), but generally he encountered difficulty in finding Muslim women to pose for him because of Muslim rules requiring that women be covered. Less problematic was the painting of Jewish women in North Africa, as subjects for the Jewish Wedding in Morocco (1837–41).
While in Tangier, Delacroix made many sketches of the people and the city, subjects to which he would return until the end of his life.^[20] Animals—the embodiment of romantic passion—were incorporated into paintings such as Arab Horses Fighting in a Stable (1860), The Lion Hunt (of which there exist many versions, painted between 1856 and 1861), and Arab Saddling his Horse (1855).

Murals and later life

In 1838 Delacroix exhibited Medea about to Kill Her Children, which created a sensation at the Salon. His first large-scale treatment of a scene from Greek mythology, the painting depicts Medea clutching her children, dagger drawn to slay them in vengeance for her abandonment by Jason. The three nude figures form an animated pyramid, bathed in a raking light which penetrates the grotto in which Medea has hidden. Though the painting was quickly purchased by the State, Delacroix was disappointed when it was sent to the Lille Musée des Beaux-Arts; he had intended for it to hang at the Luxembourg, where it would have joined The Barque of Dante and Scenes from the Massacres of Chios.^[21]
From 1833 Delacroix received numerous commissions to decorate public buildings in Paris. In that year he began work for the Salon du Roi in the Chambre des Députés, Palais Bourbon, which was not completed until 1837, and began a lifelong friendship with the female artist Marie-Élisabeth Blavot-Boulanger. For the next ten years he painted in both the Library at the Palais Bourbon and the Library at the Palais du Luxembourg. In 1843 he decorated the Church of St. Denis du Saint Sacrement with a large Pietà, and from 1848 to 1850 he painted the ceiling in the Galerie d'Apollon of the Louvre. From 1857 to 1861 he worked on frescoes for the Chapelle des Anges at the Church of St. Sulpice in Paris. They included "The Battle of Jacob with the Angel", "Saint Michael Slaying the Dragon", and "The Expulsion of Heliodorus from the Temple".^[22] These commissions offered him the opportunity to compose on a large scale in an architectural setting, much as had those masters he admired, Paolo Veronese, Tintoretto, and Rubens.

Lion Hunt (1855), Nationalmuseum, Stockholm

The work was fatiguing, and during these years he suffered from an increasingly fragile constitution. In addition to his home in Paris, from 1844 he also lived at a small cottage in Champrosay, where he found respite in the countryside. From 1834 until his death, he was faithfully cared for by his housekeeper, Jeanne-Marie le Guillou, who zealously guarded his privacy, and whose devotion prolonged his life and his ability to continue working in his later years.^[23]
In 1862 Delacroix participated in the creation of the Société Nationale des Beaux-Arts. His friend, the writer Théophile Gautier, became chairman, with the painter Aimé Millet acting as deputy chairman. In addition to Delacroix, the committee was composed of the painters Carrier-Belleuse and Puvis de Chavannes. Among the exhibitors were Léon Bonnat, Jean-Baptiste Carpeaux, Charles-François Daubigny, Gustave Doré, and Édouard Manet. Just after his death in 1863, the society organized a retrospective exhibition of 248 paintings and lithographs by Delacroix—and ceased to mount any further exhibitions.
Eugène Delacroix died in Paris and was buried there in Père Lachaise Cemetery.
His house, formerly situated along the canal of the Marne, is now near the exit of the motorway leading from Paris to central Germany.