Αρκάδες: Οι πρώτοι εποικιστές της Ιταλίας

Maria Dimitriou

3 Δεκεμβρίου στις 8:28 π.μ. ·

https://olympospress.blogspot.com/2013/12/blog-post_21.html

olympospress.blogspot.com

Αρκάδες: Οι πρώτοι εποικιστές της Ιταλίας

Όλυμπος Ομάς - Όλυμπος Εφημερίδα - Όλυμπος Τηλεόραση,…

Σύμφωνα με την αρχαίους Ελληνικούς μύθους, οι Αρκάδες ήταν οι πρώτοι εποικιστές της Ιταλίας.
Σύμφωνα πάντα με τους ίδιους μύθους, οι Αρκάδες αφού επικράτησαν στους αυτόχθονες, μπορούν να θεωρηθούν πρόγονοι των αρχαίων και των σύγχρονων Ιταλών.
Παράλληλα η ίδια μυθολογική ερμηνεία θέλει την Ιταλία και τους Ιταλούς να οφείλουν το όνομά τους στον Ιταλό, γόνο των αρχαίων Αρκάδων.
Αλλά ας δούμε όμως τα πράγματα αναλυτικότερα.
Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο νεότερος γιος του μυθικού βασιλέα Λυκάονα, γενάρχη των Αρκάδων βασιλέων, ήταν ο Οίνωτρος. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι ήταν από τους πρώτους εποικιστές της Ρώμης. Λέγεται ότι γεννήθηκε δεκαεπτά γενιές πριν τον Τρωικό πόλεμο. Επειδή ο Οίνωτρος δυσαρεστήθηκε από τη Γή που του άφησε ο πατέρας του, αποφάσισε να φύγει από την Αρκαδία.
Ζήτησε λοιπόν χρήματα και άνδρες από τον μεγαλύτερο αδελφό του Νύκτιμο, ο οποίος διαδέχθηκε τον Λυκάονα, και πέρασε με πλοία στην Ιταλία μαζί με τον αδελφό του Πευκέτιο. Εκεί βασίλεψε στη χώρα που την ονόμασε Οινωτρία και στο λαό του, τους Οινωτρούς Πελασγούς, που και αυτοί πήραν το όνομά του.
Ο Παυσανίας αναφέρει μάλιστα ότι η αποστολή του Οίνωτρου ήταν η πρώτη εποίκηση στην Ιταλία που έγινε από την αρχαία Ελλάδα:

"Ο Οίνωτρος πάλι, ο νεαρότερος γιός του Λυκάονος, ζήτησε από τον αδελφό του Νύκτιμο χρήματα και άνδρες και πέρασε με πλοία στην Ιταλία, έτσι η χώρα Οινωτρία ονομάστηκε από τον Οίνωτρο που ήταν βασιλιάς της. Αυτή η πρώτη αποστολή που έστειλαν από την Ελλάδα για την ίδρυση αποικίας και αν υπολογίσουμε με κάθε ακρίβεια θα φανή ότι ποτέ κανείς πριν από τον Οίνωτρο ούτε από τους βαρβάρους δεν έφυγε σε ξένη γή."

Ορισμένοι συγγραφείς θεωρούν ότι παιδιά του Λυκάονα ήταν επίσης και οι Δάφνιος και Ιάπυξ. Λέγεται μάλιστα, ότι και αυτοί μαζί με τον Πευκέτιο μετανάστευσαν στην Ιταλία λίγο πριν τον Οίνωτρο.
Μαζί τους ήλθε και ο στρατηγός Μεσσάπιος με ένα ισχυρό σώμα Ιλλυριών. Φθάνοντας στην Ιταλία απώθησαν τους αυτόχθονες, και μοίρασαν μεταξύ τους τη χώρα. Οι Δάφνιοι, πήραν το όνομα του αρχηγού τους Δάφνιου και εγκαταστάθηκαν στη νοτιοανατολική Ιταλία, κοντά στη χερόνησο του Gargano.
Στην κάτω άκρη της Ιταλίας ο Ιάπυξ ίδρυσε την Απυγγία (Iapygia). Ο Πευκέτιος εγκαταστάθηκε στην Απουλία (Apulia), στη νότια Ιταλία. Τέλος, με τον ίδιο τρόπο, η περιοχή γνωστή σήμερα σαν Καλαβρία (Calabria), κατοικήθηκε από τους Ιλλυριούς και ονομάσθηκε Μεσσαπία (Messapia). Βέβαια, αναφέρονται και άλλοι Έλληνες σαν μεταγενέστεροι εποικιστές της Ιταλίας, όπως ο Αρκάδας βασιλιάς Εύανδρος.
Μετά τον Οίνωτρο, ένας από τους κατοπινούς βασιλείς των Οινωτρών ήταν ο Ιταλός, ο οποίος βασίλεψε τον 17ο αι. π.Χ. Σύμφωνα με την καταγραφή του μύθου από τον Λατίνο συγγραφέα Gaius Julius Hyginus, (64 π.Χ.- 17μ.Χ.) στο έργο του "In his Fabularum Liber" (ή "Fabulae"), ο Οίνωτρος ήταν γιος της Πηνελόπης και του Τηλεγόνου, και συνεπώς εγγονός του Οδυσσέα. Κατά μια άλλη παράδοση ήταν γιος της κόρης του Μίνωα, Σατυρίας.
Ο Έλληνας αυτός …Ιταλός γύρω στο 1650 π.Χ. εξεστράτευσε με τον στρατό του εναντίον της Καλαβρίας, την κυρίευσε και έχρισε εκεί διαδοχό του το Μόργη. Μεταγενέστερες παραδόσεις αναφέρουν τον Ιταλό σαν βασιλιά των Σικελών ή Ιταλών, δηλαδή του λαού του και του αποδίδουν λυγουρική ή κερκυραϊκή καταγωγή.
Ο Ιταλός νυμφεύθηκε την Λευκαρία. Σαν τέκνα τους αναφέρονται ο Ρώμος και η Ρώμη, οι ιδρυτές της Ρώμης. Η χώρα του ονομάστηκε προς τιμή του Ιταλία, και από τα χρόνια του συνεχίστηκε να ονομάζεται έτσι. Την άποψη ότι η Ιταλία οφείλει το όνομά της στον βασιλέα Ιταλό, διατυπώνει και ο Θουκιδίδης στην "Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου":

"Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν Σικελοί στην Ιταλία, και η χώρα πήρε το όνομά της από τον Ιταλό, τον ούτως ονομαζόμενο βασιλέα των Σικελών (6.2.4)"

Στο έργο του αυτό, ο Θουκιδίδης αναφέρει λίγο πιο πρίν (6.2.1), ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Ιταλίας ήταν η αρχαία φυλή των Κυκλώπων. Μερικούς αιώνες αργότερα, ο ΄Ελληνας ιστορικός Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, στο έργο του "Ρωμαϊκές Αρχαιότητες" ("Antiquitates romanae"), επαναλαμβάνει την ίδια εξήγηση, ότι η Ιταλία πήρε το όνομά της από τον Ιταλό (1.35).
Παράλληλα όμως επαναδιατυπώνει και μία άλλη ερμηνεία που βασίζεται στην ετυμολογία της λέξης. Σύμφωνα μ' αυτήν, το όνομά της Ιταλίας προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη "ιταλός" που σημαίνει "ταύρος" (1.35). Έτσι, τα μέλη της αρχαίας αυτόχθονης φυλής ονομάστηκαν Ιταλοί και από αυτούς πήρε το όνομά της και η χώρα.
Την ίδια ερμηνεία δίνουν και άλλοι συγγραφείς και ιστορικοί της εποχής, όπως ο Timaeus, Varro (στο έργο "Rerum Rusticarum", 2.5) και Festus. Άλλωστε, η λέξη αυτή έχει δώσει σε πολλές γλώσσες πλήθος παραφθαρμένων λέξεων.
Την ερμηνεία αυτή μπορεί να συμπληρώσει και η παρατήρηση ότι η κατάληξη -ταλος (ή -ταλός) ήταν συνηθέστατη στα αρχαία Ελληνικά ονόματα, όπως λ.χ. Ψύτταλος, Άτταλος, Κρόταλος, Θέσταλος, κλπ. Σύμφωνα λοιπόν με την παραπάνω θεώρηση την ονομασία αυτή ("Itali") πήρε η παραπάνω φυλή.
Η σύγχρονη ιστορική ερμηνεία για την προέλευση του ονόματος της Ιταλίας δέχεται ότι αυτό προέρχεται από την αρχαία φυλή των Ιταλών

ellinonpaligenesia

Απίστευτος Κόσμος!

Maria Dimitriou

3 Δεκεμβρίου στις 3:13 μ.μ. ·

Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

27 Νοεμβρίου στις 1:58 μ.μ. ·

#ΝέαΚυκλοφορία: «Απίστευτος Κόσμος! Εκπληκτικές οπτικές συγκρίσεις» στην σειρά «Επιστήμη για παιδιά και εφήβους» : https://www.cup.gr/book/apisteytos-kosmos/
Η Σελήνη έχει το ίδιο μέγεθος με την Αυστραλία. Η καρδιά μιας γαλάζιας φάλαινας έχει το μέγεθος ενός αυτοκινήτου. Ο «Απίστευτος κόσμος!» εκπλήσσει τον αναγνώστη με εντυπωσιακά δεδομένα για τον κόσμο μας που φαίνονται απίστευτα, αλλά είναι αληθινά. Από το ζωικό βασίλειο και το ανθρώπινο σώμα μέχρι τα ανθρώπινα οικοδομήματα και το μακρινό Διάστημα, αυτό το μοναδικό βιβλίο συνδυάζει τις πιο πρόσφατες τεχνικές απεικόνισης μέσω υπολογιστή με εντυπωσιακό φωτογραφικό υλικό και εκπληκτικές, ακριβείς πληροφορίες για τα πάντα. Τα παιδιά θα απολαύσουν τα απίθανα δεδομένα και τις συναρπαστικές εικόνες, ενώ οι ενήλικες θα μείνουν άναυδοι από τα αναπάντεχα στοιχεία που παρουσιάζονται. Ο «Απίστευτος κόσμος!» θα γοητεύσει κάθε αναγνώστη με την εκθαμβωτική εικονογράφηση και τις πλούσιες πληροφορίες του.
Δείτε περισσότερα: https://www.cup.gr/book/apisteytos-kosmos/

Μωσαϊκό: κουραμπιέδες της γιαγιάς

Μωσαϊκό: κουραμπιέδες της γιαγιάς: Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα βίντεο . 21 ώρες ·  https://www.facebook.com...

Μωσαϊκό: ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΕΡΗΜΙΤΗ ή ΤΟΥ ΞΕΝΟ...

Μωσαϊκό: ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΕΡΗΜΙΤΗ ή ΤΟΥ ΞΕΝΟ...: http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2013/10/blog-post_1868.html?spref=fb ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΕΡΗΜΙΤΗ ή ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ ...

Μωσαϊκό: Η κακοποίηση του Μπαρμπαγιάννη Κανατά

Μωσαϊκό: Η κακοποίηση του Μπαρμπαγιάννη Κανατά: http://mikros-romios.gr/4121/barbagianni/ Η κακοποίηση του Μπαρμπαγιάννη Κανατά στην Καπνικαρέα Γράφ...

Μωσαϊκό: Η Τσικουδιά στην Κρήτη, είναι στην ουσία ένα εργαλ...

Μωσαϊκό: Η Τσικουδιά στην Κρήτη, είναι στην ουσία ένα εργαλ...: http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2012/01/blog-post_4718.html?spref=fb Η Τσικουδιά στην Κρήτη, είναι στην ουσία ένα εργαλείο επικοιν...

Παιδεία δεν είναι τα πτυχία

Maria Dimitriou

3 Δεκεμβρίου στις 3:22 μ.μ. ·

dinfo.gr

Παιδεία δεν είναι τα πτυχία. Είναι η αισθητική

Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της…

Η ανώτερη μορφή γλώσσας

Maria Dimitriou

3 Δεκεμβρίου στις 5:06 μ.μ. ·

planetnews.gr

Ελληνική γλώσσα: Η ανώτερη μορφή γλώσσας που έχει επινοήσει ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (βιβλίο Γκίνες)

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια.
(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)
Η Ελληνική και η Κινέζικη, είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και…..στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.
(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).
Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.
Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.
Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.
Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.
Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.
Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.
Η ΣΟΦΙΑ
Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.
Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».
Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.
Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).
Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.
Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει ως ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».
Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.
Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά .. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!
Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.
Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.
Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.
Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.
«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.
Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.
Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.
Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:
«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».
Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα:
«Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».
Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.
Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.
«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.
Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».
Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.
Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.
Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

Οκτώβριος 29, 2019 

O τόπος στον οποίο προσευχήθηκε

Maria Dimitriou

3 Δεκεμβρίου στις 8:29 π.μ. ·

Εδω λοιπον του ειπαν οι μαθητες οτι μπορουν να καθυστερησουν τους Ρωμαίους για να τον φυγαδευσουν ομως Εκεινος τους ειπε :
Μα εγω ηρθα για να ζησω αυτη την στιγμη....

koyzoylo.gr

O τόπος στον οποίο προσευχήθηκε για τελευταία φορά ο Χριστός πριν τον μαρτυρικό θάνατο - Koyzoylo.gr

Η Σίβυλλα και το Προφητικό Χάρισμα

Maria Dimitriou

3 Δεκεμβρίου στις 3:22 μ.μ. ·

Πληροφορίες για αυτόν τον ιστότοπο

olympospress.blogspot.com

Η Σίβυλλα και το Προφητικό Χάρισμα

Όλυμπος Ομάς - Όλυμπος Εφημερίδα - Όλυμπος Τηλεόραση, ΕΛΛΑΣ,…

Jonathan Coe «Μέση Αγγλία» (Μετάφραση: Άλκηστις Τριμπέρη)

Maria Dimitriou

22 ώρες ·

Εκδόσεις Πόλις

Εκδότης

Μάθετε περισσότερα

Εκδόσεις Πόλις

26 Νοεμβρίου στις 12:52 μ.μ. ·

Κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία η 4η έκδοση (10η χιλιάδα) του μυθιστορήματος του Jonathan Coe «Μέση Αγγλία» (Μετάφραση: Άλκηστις Τριμπέρη ).
Η Μέση Αγγλία ξεκινά το 2010 στο Μπέρμιγχαμ –όπου το οικονομικό και κοινωνικό τοπίο αλλάζει ραγδαία, καθώς τα άλλοτε ακμάζοντα εργοστάσια αυτοκινήτων έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σε μαζικά εμπορικά κέντρα–, περνάει από το Λονδίνο, όπου οι πολιτικές ταραχές παραδίδουν τη σκυτάλη στον πυρετό των Ολυμπιακών Αγώνων, και φτάνει έως το σήμερα.
Συναντάμε τους νιόπαντρους, τον Ίαν και τη Σόφι, οι οποίοι διαφωνούν για το μέλλον της χώρας και, ενδεχομένως, για το μέλλον της ίδιας τους της σχέσης· τον Νταγκ, τον πολιτικό σχολιαστή που γράφει παθιασμένα άρθρα για τη λιτότητα από την έπαυλή του στο Τσέλσι, και την επαναστάτρια έφηβη κόρη του που δεν είμαστε σίγουροι αν η στράτευσή της στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη οφείλεται στις πεποιθήσεις της ή σε μια αόριστη εξεγερσιακή διάθεση· τον Μπέντζαμιν Τρότερ που, μεσήλικας πια, προσπαθεί επιτέλους να γράψει το μεγάλο μυθιστόρημα που τον κατατρύχει από τη νιότη του, και τον πατέρα του τον Κόλιν, που η τελευταία του επιθυμία πριν πεθάνει είναι να ψηφίσει στο δημοψήφισμα υπέρ του Brexit. Ένα δημοψήφισμα που έφερε στην επιφάνεια τον πολιτικό αμοραλισμό, τη μισαλλοδοξία και τις οξυμμένες κοινωνικές και φυλετικές εντάσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Οι ήρωες βρίσκονται αντιμέτωποι με όνειρα που διαψεύστηκαν και ρομαντικές εμμονές που ξεθώριασαν, συμβιβασμένοι με πιο κοινότοπες επιλογές. Γάμοι διαλύονται, γονείς πεθαίνουν, παιδιά επαναστατούν, ενώ ο κόσμος, όπως δείχνει ο συγγραφέας, πάει κατά διαβόλου.
Ο Jonathan Coe, παθιασμένος παρατηρητής, πότε συναισθηματικός, πότε σατιρικός και κυνικός, αναδεικνύει τα αδιέξοδα των ηρώων του και της κοινωνίας στην οποία ζουν, αφηγείται αριστοτεχνικά τις παράλληλες ιστορίες τους και προβληματίζεται, για μία ακόμα φορά, πάνω στην έννοια της «βρετανικότητας». Παρακολουθούμε την ιστορία της σύγχρονης Αγγλίας, μια ιστορία νοσταλγίας και αυταπάτης, σύγχυσης και ασυγκράτητης οργής, σε ένα μυθιστόρημα για τους νέους, παράδοξους και δύσκολους καιρούς μας.
Στη Μέση Αγγλία βρίσκουμε ξανά τους ήρωες της Λέσχης των τιποτένιων και του Κλειστού κύκλου, αρκετά χρόνια μετά, παρακολουθώντας την εξέλιξή τους και τη συνάντησή τους με καινούργια πρόσωπα.
***
Δεν πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που ασκεί σκληρή κριτική στη μία ή στην άλλη πλευρά του Brexit. Ο Ίαν, ο σύζυγος της Σόφι –ο οποίος ψήφισε υπέρ της αποχώρησης, εξαπολύει μύδρους κατά της πολιτικής ορθότητας και αισθάνεται άνετα μόνο σ’ ένα γήπεδο του γκολφ– αποδεικνύεται ένας εξαιρετικά συμπαθητικός χαρακτήρας. Οι πραγματικοί κακοί αυτής της ιστορίας είναι η ρατσίστρια και αδιάλλακτη μητέρα του Ίαν, ο απεχθής Καλπέπερ, και η Κοριάντερ, ένα παραπλανημένο κορίτσι που φοράει παρωπίδες. Ενώ θέλουμε ό,τι διαβάζουμε αυτή την περίοδο να απηχεί τις δικές μας απόψεις, ο Κόου –ένας συγγραφέας εξαιρετικής ευπρέπειας– μας υπενθυμίζει ότι η μόνη διέξοδος από τούτο το χάος βρίσκεται στην αυτοσυγκράτηση και τον συμβιβασμό, σε εκείνη την πατροπαράδοτη αγγλική ικανότητα του αυτοσαρκασμού.
The Guardian
Παρακολουθούμε την περίεργη σχέση της Σόφι με τον σύζυγό της Ίαν, ο οποίος είναι δάσκαλος οδήγησης (γνωρίστηκαν σε ένα σεμινάριο οδικής συμπεριφοράς), και το πώς τριβελίζει το μυαλό της μια παραλίγο μοιχεία, στην αρχή του γάμου τους. Παρακολουθούμε τη σχέση του Μπέντζαμιν με την αδελφή του Λόις και τον χαμένο συμμαθητή και παλιό του φίλο, τον Τσάρλι, που τώρα εργάζεται ως ανιματέρ για παιδιά και είναι εγκλωβισμένος σε μια βεντέτα με έναν αντίπαλο κλόουν. Παρακολουθούμε επίσης το ταξίδι του Μπέντζαμιν προς την αυτογνωσία και την αποδοχή. Ο συγγραφέας τα αφηγείται όλα αυτά με πραγματικό στιλ και συναίσθημα.
Η γραφή του κορυφώνεται ομαλά, όπως πάντα. Τα κωμικά του σημεία –κηδείες, δείπνα, καβγάδες μεταξύ κλόουν– και οι σκηνές του στοργικού και γελοίου σεξ της μέσης ηλικίας, καθώς και η σχέση μεταξύ ενός δημοσιογράφου και ενός εκπροσώπου Τύπου της κυβέρνησης, είναι πολύ αστεία.
The Guardian
Η πιο ανατριχιαστική πλευρά της Μέσης Αγγλίας έγκειται στο πόσο πολλοί από τους χαρακτήρες του Κόου εκφράζουν τον κατάφωρο ρατσισμό τους κάθε φορά που νιώθουν αδικημένοι. Ένας δάσκαλος οδήγησης θεωρεί ότι είναι δικαίωμά του να πιστεύει πως η συνάδελφός του Ναχίντ τού πήρε μέσα από τα χέρια την προαγωγή που περίμενε, μόνο και μόνο εξαιτίας της πολιτικής ορθότητας. Η μητέρα του, που απεχθάνεται οποιονδήποτε δεν συμμορφώνεται με την κοντόφθαλμη αντίληψή της περί βρετανικότητας, αρνείται να βοηθήσει μια Λιθουανή που έπεσε θύμα ρατσιστικής επίθεσης δημοσίως. Όλοι οι χαρακτήρες είναι τόσο αληθοφανείς και τόσο αχρείοι που
πραγματικά αναρωτιέται κανείς, όχι γιατί η Αγγλία χρειάστηκε τόσο χρόνο για να αποχωρήσει από την Ε.Ε., αλλά γιατί η Ε.Ε. δεν την έδιωξε με τις κλοτσιές χρόνια πριν.
Μα δεν είναι όλα πολιτική. Ο Κόου είναι ένας επιδέξιος κωμικός συγγραφέας, πιθανότατα ο καλύτερος που διαθέτει σήμερα η Βρετανία, και υπάρχουν δεκάδες αστείες σκηνές σε όλο το μυθιστόρημα, πολλές από τις οποίες εκτυλίσσονται στις μυστικές συναντήσεις του Νταγκ Άντερτον με τον αφελή εκπρόσωπο Τύπου της Ντάουνινγκ Στριτ, ο οποίος χλευάζει την ιδέα του δημοψηφίσματος επισημαίνοντας, για τον Ντέιβιντ Κάμερον: «Είναι δυνατόν να διεξαγάγουμε ένα δημοψήφισμα πάνω σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα απλώς και μόνο για να σωπάσουν μερικοί ενοχλητικοί άνθρωποι του ίδιου μας του κόμματος; Θα ήταν μια άκρως ανεύθυνη κίνηση από μέρους μας». Η σάτιρά του δεν στρέφεται μόνο ενάντια στους παλαβούς της Δεξιάς. Η παράλληλη ιστορία μιας έφηβης που «είναι εξαρτημένη από το να θυμώνει για λογαριασμό των άλλων», είναι αιχμηρή σαν ξυράφι, που ξεσκίζει τα κηρύγματα περί αρετής στα οποία επιδίδονται οι τυχοδιώκτες που χτενίζουν αδιάκοπα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναζητώντας οποιαδήποτε ευκαιρία για να επιδείξουν την ανωτερότητά τους.
Irish Times
Η ιλαροτραγωδία είναι ενδεχομένως η μοναδική μορφή που μπορεί να πάρει ένα μυθιστόρημα για το Brexit, και ο Κόου θίγει με το γνωστό απαλό του άγγιγμα ένα θέμα που θα μπορούσε να κάνει οποιονδήποτε συγγραφέα πικρόχολο και στρυφνό. Η τρυφερή, πνευματώδης στάση του απέναντι στα ανθρώπινα ελαττώματα μας εμψυχώνει, ακόμη και τις στιγμές που το ζήτημα του πολιτικού διχασμού μάς προκαλεί μια νοσηρή θλίψη.
The Times
Η Μέση Αγγλία είναι εξαιρετικά αστεία – αστεία με τρόπο που οδηγεί στην κάθαρση. Αν και ο Κόου εμφανίζεται ως υπέρμαχος της παραμονής στην Ε.Ε. ο οποίος θρηνεί γλείφοντας τις πληγές του, κατορθώνει πάντα να καλύπτει τα νώτα του, υπονομεύοντας ένα ξέσπασμα οργής, ή μια στιγμιαία γκρίνια, με ένα κλείσιμο του ματιού στον αναγνώστη.
New Statesman
Μια εύστοχη, διασκεδαστική μελέτη ενός έθνους σε κρίση, από έναν αναμφίβολα ευρωπαίο συγγραφέα.
Financial Times
Εκατομμύρια λέξεις έχουν γραφτεί και πρόκειται να γραφτούν για το Brexit, ελάχιστες όμως θα φτάσουν στην ουσία του θέματος με τόσο διεισδυτικό τρόπο όσο η Μέση Αγγλία.
Irish Times
Ξεκαρδιστικό… Εξαιρετικό… Βαθιά απολαυστικό…
BBC Radio 4, Saturday Review
Αντιπαραβάλλοντας τις διαφορετικές απόψεις των χαρακτήρων του, ο συγγραφέας σκιαγραφεί ένα αναγνωρίσιμο πορτρέτο μιας Βρετανίας αποπροσανατολισμένης εξαιτίας της καθίζησης της βιομηχανίας και της απώλειας θέσεων εργασίας, ένα πορτρέτο των καθημερινών ανθρώπων που συγκλονίζονται από την ολοένα αυξανόμενη ανοχή απέναντι στον ρατσισμό και την ξενοφοβία… Παράλληλα είναι πολύ, μα πάρα πολύ αστείο.
Stylist
Ο σπουδαιότερος χρονικογράφος της αγγλικής νοοτροπίας.
Independent
Στη Μέση Αγγλία συναντούμε ξανά τους ήρωες της Λέσχης των τιποτένιων και του Κλειστού κύκλου.