.
. . . Ἡ τετάρτη σταυροφορία καὶ ἡ πρώτη ἄλωσις… . Στὰ τέλη τοῦ 12ου
αἰῶνος ἡ πολιτικὴ άτμόσφαιρα στὴν Kωνσταντινούπολη ἦταν βαριὰ. Ἡ
παρουσία μεγάλου ἀριθμοῦ Λατίνων - κάπου 80.000 συνολικὰ - π...
eistorias.wordpress.com
Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014
15 βιβλία του Κορνήλιου Καστοριάδη ΕΔΩ!
Αποκτήστε
δωρεάν εδώ και διαβάστε τα σημαντικότερα έργα του μεγάλου Έλληνα
στοχαστή και φιλοσόφου, όπως: 'Η φαντασιακή θέσμισης της κοινωνίας',
'Τα...
enallaktikos.gr|Από http://www.enallaktikos.gr
«Το νούμερο 31328»
![ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 31328(ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ)
Την εποχή που γράφεται και δημοσιεύεται «Το νούμερο 31328» είναι ακόμη πολύ νωπά, πρόσφατα και ανεπούλωτα τα βαθύτατα τραύματα που προκάλεσε στον εθνικό κορμό η Μικρασιατική Καταστροφή… Ο Βενέζης τόλμησε να γράψει πολύ νωρίς για τα γεγονότα της Μικρασίας και είναι ο μόνος από τους συγγραφείς μας που ασχολήθηκαν με το ίδιο θέμα ο οποίος δεν επιχειρεί απλώς τη λογοτεχνική ανάπλασή τους, αλλά αποτυπώνει στο χαρτί την προσωπική του τραυματική εμπειρία. Γεννημένος στα χώματα της πάλαι ποτέ Ιωνίας, ο Βενέζης δοκίμασε (και δοκιμάστηκε από) τη συνολική περιπέτεια που γνώρισε ο ελληνισμός των παραλίων, και όχι μόνον, της Μικρασίας. Το σύνολο των βιωμάτων του από τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια αποτέλεσε τον πυρήνα και το σταθερό μοτίβο της δημιουργικής του γραφής.........
Πάνω στον κορμό του βιβλίου τού Βενέζη, στηρίχτηκε και η ταινία του Νίκου Κούνδουρου «1922». Η προβολή της ταινίας είναι μέχρι και σήμερα, ουσιαστικά απαγορευμένη στην Ελλάδα, ενώ δεν έχει προβληθεί ποτέ στην Θράκη. Η ταινία απαγορεύτηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, μετά από διαμαρτυρία του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, με το αιτιολογικό ότι δυναμιτίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο Νίκος Κούνδουρος κατάφερε να εξασφαλίσει ένα αντίγραφο της ταινίας και το πρόβαλλε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου σάρωσε τα βραβεία (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας, Α’ ανδρικού ρόλου [Βασίλης Λάγγος] και Α’ γυναικείου ρόλου [Ελεωνόρα Σταθοπούλου]). Το 1982, με παρέμβαση του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, απαγορεύθηκε η προβολή της ταινίας και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βουδαπέστης.
http://www.tovoion.com/products/%CF%84%CE%BF%20%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%2031328%28%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%83%20%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B6%CE%B7%CF%83%29/
http://youtu.be/NrzsxsSGIIw](https://scontent-a-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xfp1/v/t1.0-9/q89/p235x350/10384805_483958448402899_4807193869979473347_n.jpg?oh=919e3ebbf14299c5c951648c13a9b497&oe=54AFEBEF)
ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 31328(ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ)
Την εποχή που γράφεται και δημοσιεύεται «Το νούμερο 31328» είναι ακόμη πολύ νωπά, πρόσφατα και ανεπούλωτα τα βαθύτατα τραύματα που προκάλεσε στον εθνικό κορμό η Μικρασιατική Καταστροφή… Ο Βενέζης τόλμησε να γράψει πολύ νωρίς για τα γεγονότα της Μικρασίας και είναι ο μόνος από τους συγγραφείς μας που ασχολήθηκαν με το ίδιο θέμα ο οποίος δεν επιχειρεί απλώς τη λογοτεχνική ανάπλασή τους, αλλά αποτυπώνει στο χαρτί την προσωπική του τραυματική εμπειρία. Γεννημένος στα χώματα της πάλαι ποτέ Ιωνίας, ο Βενέζης δοκίμασε (και δοκιμάστηκε από) τη συνολική περιπέτεια που γνώρισε ο ελληνισμός των παραλίων, και όχι μόνον, της Μικρασίας. Το σύνολο των βιωμάτων του από τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια αποτέλεσε τον πυρήνα και το σταθερό μοτίβο της δημιουργικής του γραφής.........
Πάνω στον κορμό του βιβλίου τού Βενέζη, στηρίχτηκε και η ταινία του Νίκου Κούνδουρου «1922». Η προβολή της ταινίας είναι μέχρι και σήμερα, ουσιαστικά απαγορευμένη στην Ελλάδα, ενώ δεν έχει προβληθεί ποτέ στην Θράκη. Η ταινία απαγορεύτηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, μετά από διαμαρτυρία του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, με το αιτιολογικό ότι δυναμιτίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο Νίκος Κούνδουρος κατάφερε να εξασφαλίσει ένα αντίγραφο της ταινίας και το πρόβαλλε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου σάρωσε τα βραβεία (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας, Α’ ανδρικού ρόλου [Βασίλης Λάγγος] και Α’ γυναικείου ρόλου [Ελεωνόρα Σταθοπούλου]). Το 1982, με παρέμβαση του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, απαγορεύθηκε η προβολή της ταινίας και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βουδαπέστης. http://www.tovoion.com/products/%CF%84%CE%BF%20%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%2031328%28%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%83%20%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B6%CE%B7%CF%83%29/
http://youtu.be/NrzsxsSGIIw
Την εποχή που γράφεται και δημοσιεύεται «Το νούμερο 31328» είναι ακόμη πολύ νωπά, πρόσφατα και ανεπούλωτα τα βαθύτατα τραύματα που προκάλεσε στον εθνικό κορμό η Μικρασιατική Καταστροφή… Ο Βενέζης τόλμησε να γράψει πολύ νωρίς για τα γεγονότα της Μικρασίας και είναι ο μόνος από τους συγγραφείς μας που ασχολήθηκαν με το ίδιο θέμα ο οποίος δεν επιχειρεί απλώς τη λογοτεχνική ανάπλασή τους, αλλά αποτυπώνει στο χαρτί την προσωπική του τραυματική εμπειρία. Γεννημένος στα χώματα της πάλαι ποτέ Ιωνίας, ο Βενέζης δοκίμασε (και δοκιμάστηκε από) τη συνολική περιπέτεια που γνώρισε ο ελληνισμός των παραλίων, και όχι μόνον, της Μικρασίας. Το σύνολο των βιωμάτων του από τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια αποτέλεσε τον πυρήνα και το σταθερό μοτίβο της δημιουργικής του γραφής.........
Πάνω στον κορμό του βιβλίου τού Βενέζη, στηρίχτηκε και η ταινία του Νίκου Κούνδουρου «1922». Η προβολή της ταινίας είναι μέχρι και σήμερα, ουσιαστικά απαγορευμένη στην Ελλάδα, ενώ δεν έχει προβληθεί ποτέ στην Θράκη. Η ταινία απαγορεύτηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, μετά από διαμαρτυρία του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, με το αιτιολογικό ότι δυναμιτίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο Νίκος Κούνδουρος κατάφερε να εξασφαλίσει ένα αντίγραφο της ταινίας και το πρόβαλλε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου σάρωσε τα βραβεία (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας, Α’ ανδρικού ρόλου [Βασίλης Λάγγος] και Α’ γυναικείου ρόλου [Ελεωνόρα Σταθοπούλου]). Το 1982, με παρέμβαση του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, απαγορεύθηκε η προβολή της ταινίας και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βουδαπέστης. http://www.tovoion.com/products/%CF%84%CE%BF%20%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%2031328%28%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%83%20%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B6%CE%B7%CF%83%29/
http://youtu.be/NrzsxsSGIIw
Η Ζυθοποιία Φιξ
Η
Ζυθοποιία Φιξ ιδρύθηκε το 1864 από τον Βαυαρικής καταγωγής Γιοχαν Καρλ
Φουξ (Johann Karl Fuchs - Οικογένεια Φιξ) στην Αθήνα, του οποίου ο
πατέρας περίπου 30 χρόνια νωρίτερα είχε ξεκινήσει να ασχολείται στην
Ελλάδα με τη ζυθοποιία, και ήταν η πρώτη ζυθοποιία μεγάλης κλίμακας της
Ελλάδας. Ως προμηθευτής της βασιλικής αυλής στην Ελλάδα μπόρεσε η
επιχείρηση επί περίπου 100 χρόνια να διατηρήσει μια μονοπωλιακή θέση
στην αγορά.
Η εταιρεία απέκτησε ιδιόκτητο εργοστάσιο στη Λεωφόρο Συγγρού το 1893 και το 1900 η μπίρα της βραβεύτηκε στην έκθεση του Μιλάνου. Η ποιότητα τις μπίρας της ήταν τόσο καλή και σταθερή που επισκίασε τους ανταγωνιστές και στον εικοστό αιώνα ήταν πλέον η μοναδική μεγάλη στην Ελλάδα. Μετά από επενδύσεις ξένων ανταγωνιστών στην Ελλάδα και τον γάμο της χήρας Ιωάννου Φιξ με τον Γαρουφαλιά η εταιρία έπεσε σε κρίση και χρεοκόπησε το 1983. Το όνομα περιήλθε στην ιδιοκτησία της Εθνικής Τράπεζας, η οποία το πώλησε στην εταιρία Κουρτάκη.
Σήμερα είναι στην ιδιοκτησία της "Ολυμπιακής Ζυθοποιίας" που σε νέες εγκαταστάσεις στην Εύβοια παράγει και εμφιαλώνει την νέα Φιξ.
Πηγή: Βικιπαίδεια.
Η εταιρεία απέκτησε ιδιόκτητο εργοστάσιο στη Λεωφόρο Συγγρού το 1893 και το 1900 η μπίρα της βραβεύτηκε στην έκθεση του Μιλάνου. Η ποιότητα τις μπίρας της ήταν τόσο καλή και σταθερή που επισκίασε τους ανταγωνιστές και στον εικοστό αιώνα ήταν πλέον η μοναδική μεγάλη στην Ελλάδα. Μετά από επενδύσεις ξένων ανταγωνιστών στην Ελλάδα και τον γάμο της χήρας Ιωάννου Φιξ με τον Γαρουφαλιά η εταιρία έπεσε σε κρίση και χρεοκόπησε το 1983. Το όνομα περιήλθε στην ιδιοκτησία της Εθνικής Τράπεζας, η οποία το πώλησε στην εταιρία Κουρτάκη.
Σήμερα είναι στην ιδιοκτησία της "Ολυμπιακής Ζυθοποιίας" που σε νέες εγκαταστάσεις στην Εύβοια παράγει και εμφιαλώνει την νέα Φιξ.
Πηγή: Βικιπαίδεια.
Ιππαρχία: Η πρώτη κυνική φιλόσοφος
Ιππαρχία: Η πρώτη κυνική φιλόσοφος
<.. ο Θεόδωρος έκανε μια ιδιαίτερα αισχρή χειρονομία για να την ταπεινώσει. Τράβηξε το ρούχο της,η Ιππαρχία έμεινε ατάραχη, αλλά ο Θεόδωρος δεν σταμάτησε εκεί, και είπε:-"αυτή είναι πουπαράτησε τις σαΐτες και τον αργαλειό;"-"εγώ είμαι" είπε "Θεόδωρε, αλλά μήπως νομίζειςότι κακώς έπραξα, που δεν δαπάνησα τον χρόνο μου στον αργαλειό αλλά τον χρησιμοποίησα για την παιδεία;"..http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html..
<.. ο Θεόδωρος έκανε μια ιδιαίτερα αισχρή χειρονομία για να την ταπεινώσει. Τράβηξε το ρούχο της,η Ιππαρχία έμεινε ατάραχη, αλλά ο Θεόδωρος δεν σταμάτησε εκεί, και είπε:-"αυτή είναι πουπαράτησε τις σαΐτες και τον αργαλειό;"-"εγώ είμαι" είπε "Θεόδωρε, αλλά μήπως νομίζειςότι κακώς έπραξα, που δεν δαπάνησα τον χρόνο μου στον αργαλειό αλλά τον χρησιμοποίησα για την παιδεία;"..http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html..
"Το νόημα της ζωής"
"Το νόημα της ζωής"
Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει πήρε από τη χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
- Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας, τέτοια είναι η οικογένεια, ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι. Είναι τόσο σημαντικά που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.
Τα βότσαλα είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές, η δουλειά μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, τα στερεοφωνικά μας. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πολύ μικρά της ζωής. Αν βάλεις πρώτα άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες αλλά ούτε για τα βότσαλα.
Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας, τα στερεοφωνικά σας. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες.
Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
-Καλά, η μπύρα τί αντιπροσωπεύει;
Ο καθηγητής γελώντας του απαντά:
- Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω.
Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος για δυο μπυρίτσες!
~Μαμά να με λες να με γεμίζεις χαρές~
Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει πήρε από τη χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
- Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας, τέτοια είναι η οικογένεια, ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι. Είναι τόσο σημαντικά που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.
Τα βότσαλα είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές, η δουλειά μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, τα στερεοφωνικά μας. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πολύ μικρά της ζωής. Αν βάλεις πρώτα άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες αλλά ούτε για τα βότσαλα.
Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας, τα στερεοφωνικά σας. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες.
Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
-Καλά, η μπύρα τί αντιπροσωπεύει;
Ο καθηγητής γελώντας του απαντά:
- Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω.
Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος για δυο μπυρίτσες!
~Μαμά να με λες να με γεμίζεις χαρές~
Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε φωτογραφία από Φιλοσοφείν περιοδικό.
Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ
Ο ποιητής ταγμένος για να βιώνει την αλήθεια, διατίθεται στο άχρονο καθώς εκεί διατηρεί ζώσα την ύπαρξή του και κομίζει τον διαχρονικό λόγο. Μας προσφέρει μέσα από την ποίηση την ευκαιρία να στοχαστούμε και να ανησυχήσουμε για την πραγματικότητα που μας καταργεί ως υπάρξεις. Ο Σεφέρης, αδιαμφισβήτητα, ανήκει στους μεγάλους, του δόθηκε το χάρισμα της προόρησης, γι’ αυτό προλέγει σε μια μυστική του στιγμή: «αλλά πού θα είσαι τη στιγμή που θα ΄ρθει εδώ σ’ αυτό το θέατρο το φως;»!
Από το Θερινό Ηλιοστάσι, οι στίχοι που ακολουθούν:
Η λεύκα στο μικρό περιβόλι
Η ανάσα της μετρά τις ώρες σου
Μέρα και νύχτα
Κλεψύδρα που γεμίζει ο ουρανός.
Στη δύναμη του φεγγαριού τα φύλλα της
Σέρνουν μαύρα πατήματα στον άσπρο τοίχο.
Στο σύνορο είναι λιγοστά τα πεύκα
Έπειτα μάρμαρα και φωταψίες
Κι άνθρωποι καθώς είναι πλασμένοι οι άνθρωποι.
Ο κότσυφας όμως τιτιβίζει
Σαν έρχεται να πιει
Κι ακούς καμμιά φορά φωνή της δεκαοχτούρας.
Στο μικρό περιβόλι δέκα δρασκελιές
Μπορείς να ιδείς το φως του ήλιου
Να πέφτει σε δυο κόκκινα γαρούφαλα
Σε μιαν ελιά και λίγο αγιόκλημα.
Δέξου ποιος είσαι.
Το ποίημα
Μην το καταποντίζεις στα βαθιά πλατάνια
Θρέψε το με το χώμα και το βράχο που έχεις.
Τα περισσότερα
Σκάψε στον ίδιο τόπο να τα βρεις
Ο ποιητής μας παίρνει μαζί του σε μια μυσταγωγική περιδιάβαση του χώρου, στο μικρό περιβόλι, δέκα δρασκελιές, που γίνεται αφορμή να εισχωρήσουμε στην ιδέα, η οποία νοητικά μας αποσπά, πλέον, από το φαινόμενο και μας εισάγει στα ενδότερα, εκεί που ο λόγος αποκαλύπτει. Ως συνειδητό μέρος του όλου, ο ποιητής μας εισάγει στη σχέση με το φυσικό περιβάλλον και μέσω αυτού μας μυεί. Βλέπουμε με το δικό του τρόπο τη λεύκα, τη σκιά της στον άσπρο τοίχο, σαν μαύρα πατήματα, τα λιγοστά πεύκα κι έπειτα στο βάθος μάρμαρα και φωταψίες, κι ανθρώπους… Η περιγραφή δεν είναι μόνον εικαστική. Η αίσθηση του χώρου ζωντανεύει από τον κότσυφα που τιτιβίζει και τη φωνή της δεκαοχτούρας, ενώ το φως του ήλιου πέφτει πάνω σε δυό κόκκινα γαρούφαλα, σε μια ελιά και λίγο αγιόκλημα. Ωστόσο, παρά τη περιγραφή αυτή, ο στίχος «Δέξου ποιος είσαι» υποδηλώνει και μια απόσταση του ποιητή από το φαινόμενο και εισαγωγή στα ενδότερα στιγμή, όπου θα συνδεθεί με την άφατη πραγματικότητα. Την που ο ίδιος βρίσκεται μπροστά στο άσπρο χαρτί, αρχίζει η επιστροφή στο μηδέν. Το άσπρο χαρτί, το άγραφο χαρτί γίνεται ένα σύμβολο του μηδενός, μια πρόκληση για εσωτερίκευση, μια αφετηρία. Το άσπρο χαρτί ταυτίζεται με το κενό, είναι ταυτόχρονα κατάληξη μιας πορείας αλλά και αρχή μιας νέας. Η αγωνία του για το ποίημα « μην το καταποντίζεις στα βαθιά πλατάνια» είναι μια αγωνία για την αλήθεια που θα εκφραστεί με λόγο. Κι ο στίχος «σκάψε στον ίδιο τόπο να τα βρεις» γίνεται μια υπόδειξη που παραπέμπει στην αυτογνωσία.
Το άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης
Επιστρέφει μόνον εκείνο που ήσουν
Τ’ άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου,
Τη δική σου φωνή
Όχι εκείνη που σ’ αρέσει
Μουσική σου είναι η ζωή
Αυτή που σπατάλησες
Μπορεί να την ξανακερδίσεις αν το θέλεις
Αν καρφωθείς σε τούτο τ’ αδιάφορο πράγμα
Που σε ρίχνει πίσω
Εκεί που ξεκίνησες
Ταξίδεψες είδε πολλά φεγγάρια πολλούς ήλιους
Άγγιξες νεκρούς και ζωντανούς
Ένιωσες τον πόνο του παλικαριού
Και το βογκητό της γυναίκας
Την πίκρα του άγουρου παιδιού
Ό,τι ένιωσες σωριάζεται ανυπόστατο
Αν δεν εμπιστευτείς τούτο το κενό
Ίσως να βρεις εκεί ό,τι νόμισες χαμένο
Τη βλάστηση της νιότης, το δίκαιο καταποντισμό της ηλικίας.
Ζωή σου είναι ό,τι έδωσες
Τούτο το κενό είναι ό,τι έδωσες
Το άσπρο χαρτί.
Εδώ μεσολαβεί μια εξομολόγηση. Ο λόγος αυτός αποτελεί έναν μονόλογο στον οποίο μας παίρνει μαζί του. Μ’ αυτήν την εξομολόγηση κάνει μια αναδρομή, επιστρέφει από εκεί που ξεκίνησε. Αναζητά την αυθεντικότητα της υπάρξεώς του και το κύριο αίτημα της ψυχής του.
Το κενό είναι μια πραγματικότητα που τη βιώνει στο παρόν κι είναι μια πρόκληση. Εδώ εντρυφεί ο φιλόσοφος Σεφέρης, σε τούτο το κενό, το άσπρο χαρτί. Εντρυφεί στο μηδέν που συμβολίζεται από το άσπρο χαρτί. Σ’ αυτό το ποίημα υπάρχει μια στάση του ποιητή που μπορεί ν’ αποτελέσει και μια πρόταση ζωής, μια πρόταση με προοπτική. Η στάση του είναι αξιοθαύμαστη, καθώς ό,τι θα μπορούσε να τον αφανίσει υπαρξιακά, το αποδέχεται κι εμπιστεύεται σ’ αυτό ώστε να ξεκινήσει μια νέα πορεία με προοπτική. Αυτή τη στάση ζωής τη χρειαζόμαστε σήμερα! Η πρότασή του αφορά έναν νέο τρόπο αξιολόγησης της ζωής που από το μηδέν παραπέμπει στο άπειρο και από τη σχετικότητα στο απόλυτο.
Από το μηδέν επιχειρεί την κατάδυση στο εσώτερο είναι:
Μιλούσες για πράγματα που δεν τα ΄βλεπαν
Κι αυτοί γελούσαν.
Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό
Πάνω νερά
Να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο
Στα τυφλά, πεισματάρης
Και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα
Σαν το πολύριζο λιόδεντρο
Άφησε κι ας γελούν.
Και να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος
Στη σημερινή πνιγερή μοναξιά
Στ’ αφανισμένο τούτο παρόν
Άφησέ τους.
Ο θαλασσινός άνεμος και η δροσιά της αυγής
Υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.
Ο ποιητής κατέχεται από το πνεύμα του δικαίου και της αλήθειας. Αντιλαμβάνεται ότι η «πνιγερή μοναξιά» είναι προϋπόθεση μύησης στην εσωτερικότητα, από την οποία θ’ αντιληφθεί ο άνθρωπος το πραγματικό νόημα της υπάρξεώς του.
Ουσιαστικά, γνωρίζει πολύ καλά, ότι δεν είναι δυνατόν να εισέλθει στη μυστική αυτή σχέση ο άνθρωπος, εάν δεν αποκαθάρει την ύπαρξή του, γι’ αυτό εύχεται να υποστεί την πνιγερή μοναξιά. Ίσως, πιστεύει ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος διείσδυσης από τη δοκιμασία. Ήδη, η όρασή του λειτούργησε προδρομικά για να μας μιλήσει γι’ αυτήν την πνιγερή μοναξιά και το αφανισμένο τούτο παρόν!
«ό,τι ένιωσες σωριάζεται ανυπόστατο
Αν δεν εμπιστευτείς τούτο το κενό
Ίσως να βρεις εκεί ό,τι νόμισες χαμένο
Τη βλάστηση της νιότης, το δίκαιο καταποντισμό της ηλικίας»
Οι παραπάνω στίχοι συνιστούν μια πρόταση για τον καθένα. Ο ποιητικός λόγος προχωρεί στα ενδότερα και προσεγγίζει τα πάντα, το άπειρο, μέσα από το κενό (το μηδέν). Ουσιαστικά, ο Σεφέρης έχοντας εξαρθεί από τη γραμμική αντίληψη του χρόνου, βρίσκεται στο άχρονο. Προσανατολίζεται προς το απόλυτο που προϋποθέτει αυτογνωσία και η αυτογνωσία διέρχεται μέσα από τη «πνιγερή μοναξιά», «το αφανισμένο τούτο παρόν». Η αλήθεια (θεία-άλη) συνάπτεται με το δίκαιο (διαϊόν) κι είναι αδιαπραγμάτευτες αξίες που συνδέονται με τη ψυχή και τη συνείδηση. Στους μυστικούς εναποτίθεται αυτή η σιωπηλή πορεία, η οποία διατηρεί τη γνώση μέσα από τα μυστικά και τα μυστήρια.
Ο ποιητής έχοντας τη χάρη του Πνεύματος καθώς διατίθεται ολοκληρωτικά, λαμβάνει τη γνώση που αφορά την άχρονη πραγματικότητα που συνιστά τη σχέση του αισθητού με το υπεραισθητό.
Μπορούμε να πούμε ότι ο ποιητής κάνει μια Ευχή για τη διάσωση της υπάρξεως του ανθρώπου: «και να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος στη σημερινή πνιγερή μοναξιά, στ’ αφανισμένο τούτο παρόν»
Η απουσία της υπάρξεως προσφέρει το βίωμα της πνιγερής μοναξιάς, εννοούμε βεβαίως της υπάρξεως ως συνειδητή μονάδα ευθύνης. Συμβαίνει, γενικότερα, η απουσία αυτή που συνιστά ένα κενό, μέσα στο οποίο χάνεται η λειτουργικότητα του συνυπάρχειν. Το αφανισμένο τούτο παρόν είναι η κατάληξη της απουσίας αυτής και επιφέρει την κρίση του πολιτισμού και ως βίωμα προσωπικό συντελεί στην αίσθηση του αδιεξόδου. Ο ποιητής διαβλέπει έναν δρόμο όπου υπάρχει ελπίδα, εφόσον αντιδράσει ο άνθρωπος και αποσπάσει την ύπαρξή του από αυτή τη διαβρωτική εξομοίωση που επεμβαίνει αλλοτριωτικά. «Να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο, στα τυφλά, πεισματάρης…» Η σωτηρία που προτείνει είναι ν’ αποσπάσει τη μοναδικότητά του από τους πολλούς, από το κατεστημένο, από τις συνθήκες, τελικά από το λάθος τρόπο ζωής. Η δοκιμασία έρχεται να συμβάλλει στη γενικότερη κατανόηση του προβλήματος. Ο ποιητικός λόγος συνεργεί στην αφύπνιση, διδάσκοντας τον τρόπο μέσα από τον οποίον μπορεί να διασώσει ο εις, ο καθείς την ύπαρξή του. Ανακεφαλαιώνοντας θα λέγαμε ότι η ποίηση που έχει το λόγο, διατίθεται ως προσιτό μέσο αυτογνωσίας. Επικαλείται την ευαισθησία της ψυχής κι αποτείνεται στον καθένα. Προσφέρεται ως θεραπευτικό μέσον κι ανακαλεί τον ίδιο τον άνθρωπο για μία προσέγγιση στον εσώτερο Εαυτό, στην αλήθεια της υπάρξεως.
Αλκμήνη Κογγίδου
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος
Ο ποιητής ταγμένος για να βιώνει την αλήθεια, διατίθεται στο άχρονο καθώς εκεί διατηρεί ζώσα την ύπαρξή του και κομίζει τον διαχρονικό λόγο. Μας προσφέρει μέσα από την ποίηση την ευκαιρία να στοχαστούμε και να ανησυχήσουμε για την πραγματικότητα που μας καταργεί ως υπάρξεις. Ο Σεφέρης, αδιαμφισβήτητα, ανήκει στους μεγάλους, του δόθηκε το χάρισμα της προόρησης, γι’ αυτό προλέγει σε μια μυστική του στιγμή: «αλλά πού θα είσαι τη στιγμή που θα ΄ρθει εδώ σ’ αυτό το θέατρο το φως;»!
Από το Θερινό Ηλιοστάσι, οι στίχοι που ακολουθούν:
Η λεύκα στο μικρό περιβόλι
Η ανάσα της μετρά τις ώρες σου
Μέρα και νύχτα
Κλεψύδρα που γεμίζει ο ουρανός.
Στη δύναμη του φεγγαριού τα φύλλα της
Σέρνουν μαύρα πατήματα στον άσπρο τοίχο.
Στο σύνορο είναι λιγοστά τα πεύκα
Έπειτα μάρμαρα και φωταψίες
Κι άνθρωποι καθώς είναι πλασμένοι οι άνθρωποι.
Ο κότσυφας όμως τιτιβίζει
Σαν έρχεται να πιει
Κι ακούς καμμιά φορά φωνή της δεκαοχτούρας.
Στο μικρό περιβόλι δέκα δρασκελιές
Μπορείς να ιδείς το φως του ήλιου
Να πέφτει σε δυο κόκκινα γαρούφαλα
Σε μιαν ελιά και λίγο αγιόκλημα.
Δέξου ποιος είσαι.
Το ποίημα
Μην το καταποντίζεις στα βαθιά πλατάνια
Θρέψε το με το χώμα και το βράχο που έχεις.
Τα περισσότερα
Σκάψε στον ίδιο τόπο να τα βρεις
Ο ποιητής μας παίρνει μαζί του σε μια μυσταγωγική περιδιάβαση του χώρου, στο μικρό περιβόλι, δέκα δρασκελιές, που γίνεται αφορμή να εισχωρήσουμε στην ιδέα, η οποία νοητικά μας αποσπά, πλέον, από το φαινόμενο και μας εισάγει στα ενδότερα, εκεί που ο λόγος αποκαλύπτει. Ως συνειδητό μέρος του όλου, ο ποιητής μας εισάγει στη σχέση με το φυσικό περιβάλλον και μέσω αυτού μας μυεί. Βλέπουμε με το δικό του τρόπο τη λεύκα, τη σκιά της στον άσπρο τοίχο, σαν μαύρα πατήματα, τα λιγοστά πεύκα κι έπειτα στο βάθος μάρμαρα και φωταψίες, κι ανθρώπους… Η περιγραφή δεν είναι μόνον εικαστική. Η αίσθηση του χώρου ζωντανεύει από τον κότσυφα που τιτιβίζει και τη φωνή της δεκαοχτούρας, ενώ το φως του ήλιου πέφτει πάνω σε δυό κόκκινα γαρούφαλα, σε μια ελιά και λίγο αγιόκλημα. Ωστόσο, παρά τη περιγραφή αυτή, ο στίχος «Δέξου ποιος είσαι» υποδηλώνει και μια απόσταση του ποιητή από το φαινόμενο και εισαγωγή στα ενδότερα στιγμή, όπου θα συνδεθεί με την άφατη πραγματικότητα. Την που ο ίδιος βρίσκεται μπροστά στο άσπρο χαρτί, αρχίζει η επιστροφή στο μηδέν. Το άσπρο χαρτί, το άγραφο χαρτί γίνεται ένα σύμβολο του μηδενός, μια πρόκληση για εσωτερίκευση, μια αφετηρία. Το άσπρο χαρτί ταυτίζεται με το κενό, είναι ταυτόχρονα κατάληξη μιας πορείας αλλά και αρχή μιας νέας. Η αγωνία του για το ποίημα « μην το καταποντίζεις στα βαθιά πλατάνια» είναι μια αγωνία για την αλήθεια που θα εκφραστεί με λόγο. Κι ο στίχος «σκάψε στον ίδιο τόπο να τα βρεις» γίνεται μια υπόδειξη που παραπέμπει στην αυτογνωσία.
Το άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης
Επιστρέφει μόνον εκείνο που ήσουν
Τ’ άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου,
Τη δική σου φωνή
Όχι εκείνη που σ’ αρέσει
Μουσική σου είναι η ζωή
Αυτή που σπατάλησες
Μπορεί να την ξανακερδίσεις αν το θέλεις
Αν καρφωθείς σε τούτο τ’ αδιάφορο πράγμα
Που σε ρίχνει πίσω
Εκεί που ξεκίνησες
Ταξίδεψες είδε πολλά φεγγάρια πολλούς ήλιους
Άγγιξες νεκρούς και ζωντανούς
Ένιωσες τον πόνο του παλικαριού
Και το βογκητό της γυναίκας
Την πίκρα του άγουρου παιδιού
Ό,τι ένιωσες σωριάζεται ανυπόστατο
Αν δεν εμπιστευτείς τούτο το κενό
Ίσως να βρεις εκεί ό,τι νόμισες χαμένο
Τη βλάστηση της νιότης, το δίκαιο καταποντισμό της ηλικίας.
Ζωή σου είναι ό,τι έδωσες
Τούτο το κενό είναι ό,τι έδωσες
Το άσπρο χαρτί.
Εδώ μεσολαβεί μια εξομολόγηση. Ο λόγος αυτός αποτελεί έναν μονόλογο στον οποίο μας παίρνει μαζί του. Μ’ αυτήν την εξομολόγηση κάνει μια αναδρομή, επιστρέφει από εκεί που ξεκίνησε. Αναζητά την αυθεντικότητα της υπάρξεώς του και το κύριο αίτημα της ψυχής του.
Το κενό είναι μια πραγματικότητα που τη βιώνει στο παρόν κι είναι μια πρόκληση. Εδώ εντρυφεί ο φιλόσοφος Σεφέρης, σε τούτο το κενό, το άσπρο χαρτί. Εντρυφεί στο μηδέν που συμβολίζεται από το άσπρο χαρτί. Σ’ αυτό το ποίημα υπάρχει μια στάση του ποιητή που μπορεί ν’ αποτελέσει και μια πρόταση ζωής, μια πρόταση με προοπτική. Η στάση του είναι αξιοθαύμαστη, καθώς ό,τι θα μπορούσε να τον αφανίσει υπαρξιακά, το αποδέχεται κι εμπιστεύεται σ’ αυτό ώστε να ξεκινήσει μια νέα πορεία με προοπτική. Αυτή τη στάση ζωής τη χρειαζόμαστε σήμερα! Η πρότασή του αφορά έναν νέο τρόπο αξιολόγησης της ζωής που από το μηδέν παραπέμπει στο άπειρο και από τη σχετικότητα στο απόλυτο.
Από το μηδέν επιχειρεί την κατάδυση στο εσώτερο είναι:
Μιλούσες για πράγματα που δεν τα ΄βλεπαν
Κι αυτοί γελούσαν.
Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό
Πάνω νερά
Να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο
Στα τυφλά, πεισματάρης
Και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα
Σαν το πολύριζο λιόδεντρο
Άφησε κι ας γελούν.
Και να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος
Στη σημερινή πνιγερή μοναξιά
Στ’ αφανισμένο τούτο παρόν
Άφησέ τους.
Ο θαλασσινός άνεμος και η δροσιά της αυγής
Υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.
Ο ποιητής κατέχεται από το πνεύμα του δικαίου και της αλήθειας. Αντιλαμβάνεται ότι η «πνιγερή μοναξιά» είναι προϋπόθεση μύησης στην εσωτερικότητα, από την οποία θ’ αντιληφθεί ο άνθρωπος το πραγματικό νόημα της υπάρξεώς του.
Ουσιαστικά, γνωρίζει πολύ καλά, ότι δεν είναι δυνατόν να εισέλθει στη μυστική αυτή σχέση ο άνθρωπος, εάν δεν αποκαθάρει την ύπαρξή του, γι’ αυτό εύχεται να υποστεί την πνιγερή μοναξιά. Ίσως, πιστεύει ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος διείσδυσης από τη δοκιμασία. Ήδη, η όρασή του λειτούργησε προδρομικά για να μας μιλήσει γι’ αυτήν την πνιγερή μοναξιά και το αφανισμένο τούτο παρόν!
«ό,τι ένιωσες σωριάζεται ανυπόστατο
Αν δεν εμπιστευτείς τούτο το κενό
Ίσως να βρεις εκεί ό,τι νόμισες χαμένο
Τη βλάστηση της νιότης, το δίκαιο καταποντισμό της ηλικίας»
Οι παραπάνω στίχοι συνιστούν μια πρόταση για τον καθένα. Ο ποιητικός λόγος προχωρεί στα ενδότερα και προσεγγίζει τα πάντα, το άπειρο, μέσα από το κενό (το μηδέν). Ουσιαστικά, ο Σεφέρης έχοντας εξαρθεί από τη γραμμική αντίληψη του χρόνου, βρίσκεται στο άχρονο. Προσανατολίζεται προς το απόλυτο που προϋποθέτει αυτογνωσία και η αυτογνωσία διέρχεται μέσα από τη «πνιγερή μοναξιά», «το αφανισμένο τούτο παρόν». Η αλήθεια (θεία-άλη) συνάπτεται με το δίκαιο (διαϊόν) κι είναι αδιαπραγμάτευτες αξίες που συνδέονται με τη ψυχή και τη συνείδηση. Στους μυστικούς εναποτίθεται αυτή η σιωπηλή πορεία, η οποία διατηρεί τη γνώση μέσα από τα μυστικά και τα μυστήρια.
Ο ποιητής έχοντας τη χάρη του Πνεύματος καθώς διατίθεται ολοκληρωτικά, λαμβάνει τη γνώση που αφορά την άχρονη πραγματικότητα που συνιστά τη σχέση του αισθητού με το υπεραισθητό.
Μπορούμε να πούμε ότι ο ποιητής κάνει μια Ευχή για τη διάσωση της υπάρξεως του ανθρώπου: «και να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος στη σημερινή πνιγερή μοναξιά, στ’ αφανισμένο τούτο παρόν»
Η απουσία της υπάρξεως προσφέρει το βίωμα της πνιγερής μοναξιάς, εννοούμε βεβαίως της υπάρξεως ως συνειδητή μονάδα ευθύνης. Συμβαίνει, γενικότερα, η απουσία αυτή που συνιστά ένα κενό, μέσα στο οποίο χάνεται η λειτουργικότητα του συνυπάρχειν. Το αφανισμένο τούτο παρόν είναι η κατάληξη της απουσίας αυτής και επιφέρει την κρίση του πολιτισμού και ως βίωμα προσωπικό συντελεί στην αίσθηση του αδιεξόδου. Ο ποιητής διαβλέπει έναν δρόμο όπου υπάρχει ελπίδα, εφόσον αντιδράσει ο άνθρωπος και αποσπάσει την ύπαρξή του από αυτή τη διαβρωτική εξομοίωση που επεμβαίνει αλλοτριωτικά. «Να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο, στα τυφλά, πεισματάρης…» Η σωτηρία που προτείνει είναι ν’ αποσπάσει τη μοναδικότητά του από τους πολλούς, από το κατεστημένο, από τις συνθήκες, τελικά από το λάθος τρόπο ζωής. Η δοκιμασία έρχεται να συμβάλλει στη γενικότερη κατανόηση του προβλήματος. Ο ποιητικός λόγος συνεργεί στην αφύπνιση, διδάσκοντας τον τρόπο μέσα από τον οποίον μπορεί να διασώσει ο εις, ο καθείς την ύπαρξή του. Ανακεφαλαιώνοντας θα λέγαμε ότι η ποίηση που έχει το λόγο, διατίθεται ως προσιτό μέσο αυτογνωσίας. Επικαλείται την ευαισθησία της ψυχής κι αποτείνεται στον καθένα. Προσφέρεται ως θεραπευτικό μέσον κι ανακαλεί τον ίδιο τον άνθρωπο για μία προσέγγιση στον εσώτερο Εαυτό, στην αλήθεια της υπάρξεως.
Αλκμήνη Κογγίδου
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος
Τα μουσικά όργανα της βυζαντινής περιόδου
Τα μουσικά όργανα της βυζαντινής περιόδου
Η βυζαντινή περίοδος που σηματοδοτείται από την απουσία της πόλης κράτους οδήγησε την μουσική δραστηριότητα να αναπτυχθεί στα περιβάλλοντα της συγκεντρωτικής εξουσίας. Το κράτος ασκούσε απόλυτο υλικό και πνευματικό έλεγχο σε όλες τις εκδηλώσεις της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.
Η μουσική δημιουργία της εποχής εκφράστηκε μέσα από το δίπολο που ήθελε την λαϊκή μουσική να ακολουθεί ανεξάρτητη πορεία και την λόγια να ακολουθεί την θρησκευτική λατρεία.
Η έρευνα για την κοσμική λαϊκή μουσική που μεταδίδονταν με την παράδοση δυσκολεύεται από την θρησκευτική φύση του βυζαντινού πολιτισμού. Από τις λιγοστές πηγές αντιλαμβανόμαστε ότι πολλά από τα όργανα της αρχαίας εποχής πέρασαν στην βυζαντινή έως και την σύγχρονη εποχή αρκετά παραλλαγμένα….
Έγχορδα, αερόφωνα και κρουστά βυζαντινά μουσικά όργανα… κείμενο και εικόνες… http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/06/blog-post_6296.html
Η βυζαντινή περίοδος που σηματοδοτείται από την απουσία της πόλης κράτους οδήγησε την μουσική δραστηριότητα να αναπτυχθεί στα περιβάλλοντα της συγκεντρωτικής εξουσίας. Το κράτος ασκούσε απόλυτο υλικό και πνευματικό έλεγχο σε όλες τις εκδηλώσεις της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.
Η μουσική δημιουργία της εποχής εκφράστηκε μέσα από το δίπολο που ήθελε την λαϊκή μουσική να ακολουθεί ανεξάρτητη πορεία και την λόγια να ακολουθεί την θρησκευτική λατρεία.
Η έρευνα για την κοσμική λαϊκή μουσική που μεταδίδονταν με την παράδοση δυσκολεύεται από την θρησκευτική φύση του βυζαντινού πολιτισμού. Από τις λιγοστές πηγές αντιλαμβανόμαστε ότι πολλά από τα όργανα της αρχαίας εποχής πέρασαν στην βυζαντινή έως και την σύγχρονη εποχή αρκετά παραλλαγμένα….
Έγχορδα, αερόφωνα και κρουστά βυζαντινά μουσικά όργανα… κείμενο και εικόνες… http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/06/blog-post_6296.html
H ανάγνωση βιβλίων βελτιώνει τα δίκτυα του εγκεφάλου
Λέμε
συχνά ότι ένα καλό βιβλίο ανοίγει το μυαλό. Τώρα οι επιστήμονες
διαπιστώνουν ότι μπορεί και να το αλλάξει. Ερευνητές του Πανεπιστημίου
Εμορι ανακάλυψαν ότι η ανάγνωση ενός μυθιστορήματος...
physicsgg.me
“Χαβάη 5-0” … Το θυμάστε ;
“Χαβάη 5-0” … Το θυμάστε ;
Εκατομμύρια τηλεθεατές στην Ελλάδα, κάθε Πέμπτη καθόντουσαν αναπαυτικά στους καναπέδες τους και περίμεναν τη μεγάλη στιγμή...
Περίμεναν τη στιγμή εκείνη που θα δουν τη θρυλική σειρά «Χαβάη 5-0» να ζωντανεύει ξανά στον τηλεοπτικό τους δέκτη!
Η σειρά «Χαβάη 5-0» βγήκε για πρώτη φορά στον αέρα το 1968 και διήρκεσε δώδεκα χρόνια! Δώδεκα χρόνια ασταμάτητης προβολής, από τη στιγμή που η επιτυχία που σημείωνε ήταν τόσο μεγάλη που της έδινε συνεχώς ζωή μέχρι και το 1980 όπου κι έπεσε η τηλεοπτική αυλαία!
Και όταν μιλάμε για επιτυχία, μιλάμε για επιτυχία απίστευτου μεγέθους, αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως τα επεισόδια της σειράς τα είδαν συνολικά 400.000.000 τηλεθεατές παγκοσμίως!
Φυσικά ο Στιβ Μαγκάρετ και η... χαβανέζικη γκαρνταρόμπα του δεν θα μπορούσαν να έχουν αφήσει ασυγκίνητους ούτε τους Ελληνες τηλεθεατές.
Το «Χαβάη 5-0» να θυμίσουμε πως μεταδιδόταν και στη χώρα μας μέσα από το τότε ΕΙΡΤ και είχε αποκτήσει χιλιάδες φανατικούς τηλεθεατές.
Πρωταγωνιστής ήταν ο αξέχαστος ηθοποιός Jack Lord που υποδυόταν τον αστυνομικό Στιβ Μαγκάρετ !!
Τις Πέμπτες μαζευόμασταν στο σπίτι νωρίς για να καθίσουμε μπροστά στην τηλεόραση. Να δούμε Μαγκάρετ. Οι αυλές και τα μπαλκόνια γέμιζαν από οικογένειες σε απαρτία που παρακολουθούσαν, εκεί μετά τις 9, τη δράση και τις περιπέτειες του Τζακ Λορντ και της παρέας του. Η ασπρόμαυρη Grundig στο τραπεζάκι με τις ρόδες γύριζε τα μέσα έξω ώστε να την παρακολουθούμε από το μπαλκόνι. Τρώγαμε καρπούζι, γιαρμάδες ή καμιά φορά ο πατέρας έφερνε σουβλάκια γυρίζοντας από το καφενείο. Η πλάκα είναι ότι την αμερικάνικη αστυνομική σειρά την έβλεπε σύσσωμη η οικογένεια, ακόμα και η γιαγιά που δεν την πολυκαταλάβαινε.
Ούτε κι εμείς πολυκαταλαβαίναμε. Εκεί στην ηλικία των 8 ή 9 ετών, όλο και κάτι θα μας ξέφευγε. Αλλά δεν είχε σημασία. Εμείς βλέπαμε περιπολικά να τρέχουν με αναμμένες σειρήνες, καλούς κακούς, πιστολίδι. Τους καλούς να νικάνε στο τέλος. Και κολλούσαμε στα πρόσωπα των καλών. Αυτοί ήταν τα παλικάρια. Κι εμείς μαζί τους. Το μυαλό μας ήταν να ξεσηκώσουμε, κινήσεις, φράσεις, πόζες για να τις περιλάβουμε στα παιχνίδια μας το επόμενο πρωί.
Γιατί το επόμενο πρωί ήταν δεδομένο ότι θα παίζαμε «Χαβάη 5-0» στο δρόμο. Με τα πιστόλια του Πάσχα στο χέρι, κρυμμένοι σε γωνίες, κάνοντας παλικαριές κι ανδραγαθήματα. Κι επειδή εμείς ήμασταν πιο μικροί, δεν μας έπαιρνε να κάνουμε τον αρχηγό, το Στηβ Μαγκάρετ. Μας ήταν αρκετό να μπαίνουμε στο ρόλο του πρωτοπαλίκαρου, του Ντάνο. Κι όταν μετά από τρεχαλητά, κυνηγητά και ανταλλαγή πυροβολισμών έφτανε η ώρα των συλλήψεων ήταν έτοιμη η ατάκα «λοκδεμάπ Ντάνο!».
Έτσι, όλο μαζί εκφερόμενο σαν δυο λέξεις, τα αγγλικά μας ήταν από λιγοστά (επιπέδου “this is a garden”) έως ανύπαρκτα. Εννοείται ότι όλο το πανηγύρι γινόταν μπροστά στα μάτια των κοριτσιών. Που είχαν τα δικά τους παιχνίδια αλλά και το μάτι τους στα δικά μας.
Εκατομμύρια τηλεθεατές στην Ελλάδα, κάθε Πέμπτη καθόντουσαν αναπαυτικά στους καναπέδες τους και περίμεναν τη μεγάλη στιγμή...
Περίμεναν τη στιγμή εκείνη που θα δουν τη θρυλική σειρά «Χαβάη 5-0» να ζωντανεύει ξανά στον τηλεοπτικό τους δέκτη!
Η σειρά «Χαβάη 5-0» βγήκε για πρώτη φορά στον αέρα το 1968 και διήρκεσε δώδεκα χρόνια! Δώδεκα χρόνια ασταμάτητης προβολής, από τη στιγμή που η επιτυχία που σημείωνε ήταν τόσο μεγάλη που της έδινε συνεχώς ζωή μέχρι και το 1980 όπου κι έπεσε η τηλεοπτική αυλαία!
Και όταν μιλάμε για επιτυχία, μιλάμε για επιτυχία απίστευτου μεγέθους, αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως τα επεισόδια της σειράς τα είδαν συνολικά 400.000.000 τηλεθεατές παγκοσμίως!
Φυσικά ο Στιβ Μαγκάρετ και η... χαβανέζικη γκαρνταρόμπα του δεν θα μπορούσαν να έχουν αφήσει ασυγκίνητους ούτε τους Ελληνες τηλεθεατές.
Το «Χαβάη 5-0» να θυμίσουμε πως μεταδιδόταν και στη χώρα μας μέσα από το τότε ΕΙΡΤ και είχε αποκτήσει χιλιάδες φανατικούς τηλεθεατές.
Πρωταγωνιστής ήταν ο αξέχαστος ηθοποιός Jack Lord που υποδυόταν τον αστυνομικό Στιβ Μαγκάρετ !!
Τις Πέμπτες μαζευόμασταν στο σπίτι νωρίς για να καθίσουμε μπροστά στην τηλεόραση. Να δούμε Μαγκάρετ. Οι αυλές και τα μπαλκόνια γέμιζαν από οικογένειες σε απαρτία που παρακολουθούσαν, εκεί μετά τις 9, τη δράση και τις περιπέτειες του Τζακ Λορντ και της παρέας του. Η ασπρόμαυρη Grundig στο τραπεζάκι με τις ρόδες γύριζε τα μέσα έξω ώστε να την παρακολουθούμε από το μπαλκόνι. Τρώγαμε καρπούζι, γιαρμάδες ή καμιά φορά ο πατέρας έφερνε σουβλάκια γυρίζοντας από το καφενείο. Η πλάκα είναι ότι την αμερικάνικη αστυνομική σειρά την έβλεπε σύσσωμη η οικογένεια, ακόμα και η γιαγιά που δεν την πολυκαταλάβαινε.
Ούτε κι εμείς πολυκαταλαβαίναμε. Εκεί στην ηλικία των 8 ή 9 ετών, όλο και κάτι θα μας ξέφευγε. Αλλά δεν είχε σημασία. Εμείς βλέπαμε περιπολικά να τρέχουν με αναμμένες σειρήνες, καλούς κακούς, πιστολίδι. Τους καλούς να νικάνε στο τέλος. Και κολλούσαμε στα πρόσωπα των καλών. Αυτοί ήταν τα παλικάρια. Κι εμείς μαζί τους. Το μυαλό μας ήταν να ξεσηκώσουμε, κινήσεις, φράσεις, πόζες για να τις περιλάβουμε στα παιχνίδια μας το επόμενο πρωί.
Γιατί το επόμενο πρωί ήταν δεδομένο ότι θα παίζαμε «Χαβάη 5-0» στο δρόμο. Με τα πιστόλια του Πάσχα στο χέρι, κρυμμένοι σε γωνίες, κάνοντας παλικαριές κι ανδραγαθήματα. Κι επειδή εμείς ήμασταν πιο μικροί, δεν μας έπαιρνε να κάνουμε τον αρχηγό, το Στηβ Μαγκάρετ. Μας ήταν αρκετό να μπαίνουμε στο ρόλο του πρωτοπαλίκαρου, του Ντάνο. Κι όταν μετά από τρεχαλητά, κυνηγητά και ανταλλαγή πυροβολισμών έφτανε η ώρα των συλλήψεων ήταν έτοιμη η ατάκα «λοκδεμάπ Ντάνο!».
Έτσι, όλο μαζί εκφερόμενο σαν δυο λέξεις, τα αγγλικά μας ήταν από λιγοστά (επιπέδου “this is a garden”) έως ανύπαρκτα. Εννοείται ότι όλο το πανηγύρι γινόταν μπροστά στα μάτια των κοριτσιών. Που είχαν τα δικά τους παιχνίδια αλλά και το μάτι τους στα δικά μας.
"νομαδικον"
Το
"νομαδικον" υιοθετήθηκε από τις Εκδόσεις της Εστίας. Η νέα έκδοση που
θα κυκλοφορήσει σύντομα θα είναι πλέον κάτω από την ιστορική της σκέπη.
Κάποια από τα τελευταία αντίτυπα (εύχομαι κάποτε να είναι συλλεκτικά... ) της αρχικής αυτο-έκδοσης, μπορείτε να βρείτε στα βιβλιοπωλεία Πολιτεία & Πρωτοπορεία
Διαβάστε ένα απόσπασμα και περισσότερα για το "νομαδικον", εδώ: http://nomadikon.com/bookn.html
Buy on-line (έκπτωση 30%): http://www.politeianet.gr/index.php?page=shop.product_details&product_id=208380&option=com_virtuemart&Itemid=89&keyword=%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD&lang=el
Κάποια από τα τελευταία αντίτυπα (εύχομαι κάποτε να είναι συλλεκτικά... ) της αρχικής αυτο-έκδοσης, μπορείτε να βρείτε στα βιβλιοπωλεία Πολιτεία & Πρωτοπορεία
Διαβάστε ένα απόσπασμα και περισσότερα για το "νομαδικον", εδώ: http://nomadikon.com/bookn.html
Buy on-line (έκπτωση 30%): http://www.politeianet.gr/index.php?page=shop.product_details&product_id=208380&option=com_virtuemart&Itemid=89&keyword=%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD&lang=el
Σοφία Παλαιολογίνα: η Βυζαντινή πριγκίπισσα της Μόσχας
Σοφία Παλαιολογίνα: η Βυζαντινή πριγκίπισσα της Μόσχας -β΄μέρος-
Η Ζωή Παλαιολογίνα έχοντας πάρει μάλιστα ως προίκα 4.000 δουκάτα και αυστηρές εντολές να εργαστεί για την προσχώρηση των Ρώσων στον καθολικισμό, αναχώρησε στα τέλη του Ιούνη του 1472 μαζί με μια ολόκληρη αποστολή για το μεγάλο ταξίδι προς τη Μόσχα, που διαρκούσε την εποχή εκείνη περί τους έξι μήνες.
Η αποστολή, που την αποτελούσαν Ιταλοί, Έλληνες πρόσφυγες, και Ρώσοι εμιγκρέδες θα ακλουθούσε μια μεγάλη πορεία με διαδοχικές στάσεις σε επιλεγμένα μέρη…
Στις 12 Νοεμβρίου του 1472 η βυζαντινή πριγκίπισσα Ζωή έγινε η δεύτερη σύζυγος του ηγεμόνα της Μόσχας Ιωάννη,στα ρωσικά Ιβάν Γ΄.
O γάμος με τον Ιβάν Γ΄της Ρωσίας. Η προσήλωσή της στην Ορθοδοξία και στη βυζαντινή παράδοση, η ζωή της στη Μόσχα…συνεχίστε την ανάγνωση… http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/06/blog-post_13.html
Η Ζωή Παλαιολογίνα έχοντας πάρει μάλιστα ως προίκα 4.000 δουκάτα και αυστηρές εντολές να εργαστεί για την προσχώρηση των Ρώσων στον καθολικισμό, αναχώρησε στα τέλη του Ιούνη του 1472 μαζί με μια ολόκληρη αποστολή για το μεγάλο ταξίδι προς τη Μόσχα, που διαρκούσε την εποχή εκείνη περί τους έξι μήνες.
Η αποστολή, που την αποτελούσαν Ιταλοί, Έλληνες πρόσφυγες, και Ρώσοι εμιγκρέδες θα ακλουθούσε μια μεγάλη πορεία με διαδοχικές στάσεις σε επιλεγμένα μέρη…
Στις 12 Νοεμβρίου του 1472 η βυζαντινή πριγκίπισσα Ζωή έγινε η δεύτερη σύζυγος του ηγεμόνα της Μόσχας Ιωάννη,στα ρωσικά Ιβάν Γ΄.
O γάμος με τον Ιβάν Γ΄της Ρωσίας. Η προσήλωσή της στην Ορθοδοξία και στη βυζαντινή παράδοση, η ζωή της στη Μόσχα…συνεχίστε την ανάγνωση… http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/06/blog-post_13.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Δημοφιλείς αναρτήσεις
-
Maria Dimitriou 1 Απριλίου στις 3:51 μ.μ. · exypnes-idees.gr 7 Μοναδικά φυτά εσωτερικού χώρου που δεν χρε...
-
Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση . 17 Ιουλίου 2017 · Η Anna Nikolaidou κοινοποίησε ένα βίντεο σ...
-
Ο Σταφυλίνακας Kλικ στη φωτογραφία για περισσότερα http://toperivoli.com/content/%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%...
-
http://share24.gr/9-tropi-gia-na-antidrasis-otan-kapios-se-pligosi/ 9 Τρόποι για να Αντιδράσεις Όταν Κάποιος σε Πληγώσει - share24.gr...
-
Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση του George Styl Όταν ήμουν μικρός η γιαγιά μου τα έβαζε στο καντήλι για φυτίλι !!! Ξε...
-
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο . 4 σημάδια-καμπανάκια ότι ο μεταβολισμός σας είναι στα κόκκινα και κιν...
-
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Bossnews.gr . · Πως να απαλλαγείτε από το νύχι που μπαίνει μέσα στο δέρμ...
-
Maria Dimitriou 22 Αυγούστου στις 12:22 π.μ. · olympospress.blogspot.com Γιατί οι Δελφοί έστειλαν τους Σ...
-
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση της Dimitra Nikolaou . Η αρμπαρόριζα η θαυματουργή για τα νεύρα ...
-
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Διατροφη Υγεια . Αγιόκλημα: Ένα θαυματουργό φαρμακευτικό φυτό που πρέπει να...
