Γιατί δεν ψάχνουμε την ουσία; Ποιος ξέρει; Οι φίλοι μας δεν ζουν πια. Οι εχθροί μας έχουν στόχο το εφήμερο της ζωής. Για ποιο λόγο; Για την ασφάλεια της κοινωνίας; Για την ασφάλεια του συστήματος ή της αδράνειας; Γιατί τα άτομα είναι τόσο πολλά αλλά και ταυτόχρονα τόσο λίγα; Γιατί οι άνθρωποι
είναι τόσο σπάνιοι; Υπάρχει λόγος; Ή τουλάχιστον αιτία; Γιατί έχει τόσο
κόστος κάθε δημιουργία; Πώς το αντέχει η μικρή μάγισσα; Και πότε θα
πεθάνει ο μοναδικός αλήτης; Γιατί η λέξη εμπάθεια έγινε
αρνητική με την πάροδο του χρόνου; Επειδή η ανθρωπιά δεν είναι της
μόδας; Έως πότε θα κυριαρχεί στον κόσμο η κοινωνία του τίποτα; Θα
υπάρχουν πάντα άνθρωποι να της αντιστέκονται; Ή θα γίνουμε μία άμορφη
και ανώνυμη μάζα; Τι περιμένουν τα άτομα από μία ζωή χωρίς αθώους και
ηλίθιους; Δεν ξέρουν ακόμα τι σημαίνει σκλαβιά; Δεν καταλαβαίνουν το
νόημα της γενοκτονίας; Πρέπει να γίνουν κι άλλες για ν’ αλλάξουν τα πράγματα; Πόσα εγκλήματα μπορεί ν’ αντέξει η ανθρωπότητα δίχως ν’ αυτοκτονήσει; Γιατί πιστεύουμε σ’ ένα θεό που δεν ακούμε; Γιατί να μην υπάρχει ο αλτρουισμός;
Γιατί τόσες χειραψίες ενώ δεν ξέρουμε ν’ ανοίγουμε την αγκαλιά μας;
Γιατί να είναι τόσο μεγάλη η ζωή αν είναι να κάνουμε τόσο λίγα πράγματα;
Ζούμε ή πεθαίνουμε με τις λεπτομέρειες; Γιατί τα άτομα υπάρχουν δίχως
να ζουν; Ποιος είναι ο ρόλος των δασκάλων σε μία κοινωνία
που δεν έχει μαθητές; Ποιος είναι ο ρόλος της ιστορίας μας αν είναι να
την ξεχάσουμε; Πειράζει που θυμόμαστε τα βάσανα; Γιατί να μην έχουμε κι
εμείς άσπρες μέρες; Πότε θα πάψει η κοινωνική κατοχή; Γιατί σε περίοδο
ειρήνης, ο άγνωστος στρατιώτης να είναι άνθρωπος; Γιατί να καταδικάζουμε
τα εγκλήματα πολέμου και όχι τα εγκλήματα ειρήνης; Γιατί να κυριαρχούν
οι απόψεις ενώ δεν υπάρχουν γνώμες; Γιατί ο γαλάζιος γίγαντας να είναι
μόνο και μόνο μια πληγή; Για τους νεκρούς ή για τους αγέννητους; Γιατί
οι ελεύθεροι να είναι πάντα δεύτεροι; Γιατί οι αγνοί να είναι
καταδικασμένοι; Γιατί τα σπίτια να είναι τόσο μεγάλα; Για να κυριαρχεί
το κενό; Γιατί τα παγκάκια να είναι μόνο για τη μοναξιά; Πρέπει ή δεν
πρέπει να μιλάμε στους άλλους όταν γνωρίζουμε ότι είναι μάταιο; Γιατί
δεν νιώθουμε την ανάγκη και επιβιώνουμε μέσα στη ματαιότητα; Πώς
αντέχουν τα λουλούδια το βάρος του ουρανού; Όπως αντέχουμε την
ελαφρότητα των ατόμων; Πόσους νεκρούς πρέπει να διαβάσουμε για να
ζήσουμε; Για πόσους αγέννητους πρέπει να γράψουμε για να πεθάνουμε;
Γιατί η νοημοσύνη φοβίζει ενώ είναι κοντά μας για την ανθρωπότητα;
Γιατί η κοινωνία θεωρεί τις ιδιοφυίες επικίνδυνες; Ενώ ο κίνδυνος
παρέχει ασφάλεια γιατί προτιμούμε την ασφάλεια που προκαλεί κινδύνους;
Γιατί φοβόμαστε το τέλος όταν έχουμε αρχές και τη γέννηση όταν έχουμε
αξίες; Αφού δεν αλλάζει το σύστημα γιατί να μην πεθάνει για να ζήσουμε
την αλλαγή; Και γιατί η ανθρωπιά δεν είναι μία αξία για τα άτομα;
Πηγή - Νίκος Λυγερός
Αναρτήθηκε από:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου