Λατρεμένες εφτάψυχες χήρες

Λατρεμένες εφτάψυχες χήρες

Πω πω χήρες! Black το χιούμορ μου. Κατεβαίνοντας στην αίθουσα πρωινού του ξενοδοχείου. Γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες, μιας κάποιας ηλικίας….εκδρομείς. Τις χαζεύω. Τις κατασκοπεύω. Τις κρυφακούω να δίνει η μια στην άλλη λεπτομέρειες για τον ύπνο τους. «Ξύπνησα στις 5 και είπα…Δεν τραβάς έναν υπνάκο ακόμα», «Εγώ δεν έκλεισα μάτι!», «Καλέ δεν έριχνες μια βουτιά στην πισίνα» σιγοντάρει η πλακατζού. Κάθε παρέα έχει μια πλακατζού, μια γρουσούζα, μια αλλού γι΄αλλού, μια οικονόμα. Η οικονόμα….ειδική κατηγορία. Τυλίγει τρόφιμα από τον μπουφέ για αργότερα, για το «μη μου΄ρθει καμία λιγούρα» και προσπαθεί να απενοχοποιήσει και τις άλλες «Γιατί; Δεν τα πληρώσαμε;» κι έχει μόνιμα και μια ανησυχία αν το κόστος της εκδρομής ανταποκρίνεται σ΄αυτά που πλήρωσαν. Μετά όλες μαζί αρχίζουν αναλύσεις διατροφής και υγείας. Άλλη προσέχει μην ανέβει το ζάχαρο, άλλη μη κατεβεί η πίεση, άλλη έχει «μια ζαλάδα!», άλλη περνάει με πιάτο μες στο δαμάσκηνο- ακτινίδιο- μέλι. «Έχω θέμα» λέει στο αφτί της κολλητής. Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Επίσης αρέσκονται να μελετάνε τον καιρό αν και μονίμως καταλήγουν σ΄ένα «Ζέστα σήμερα, ζέστα» ενώ κουνάνε τα χέρια ως βεντάλιες. Τα άτιμα ορμονικά τραμπαλίζονται. Τις χαζεύω.
Νέα γενιά γιαγιάδων. Περιποιημένες, καλοντυμένες, με τα παντελόνια τους, ορεξάτες, με μαλλιά τίγκα στην λακ….«για να κρατήσουν». Και κοσμήματα…τις λες και Παναγιές με τάματα….«Μωρέ πόσα χρόνια ακόμα έχω να τα χαρώ;»

Μικρή η αναλογία ανδρών στην παρέα τους. Δυο τρεις μόνο συνοδεύονται από συζύγους. Άντρες με έντονα φυτοειδή στοιχεία. Είναι να τους κλαις μέσα σε τόσο γυναικομάνι. Εκτός κι αν είναι άρρενες με τσαγανό οπότε απολαμβάνουν τα κανακέματα όλων των θηλυκών «Τι κάνει ο κύριος Τάκης μας σήμερα;». Χαρές ο κύριος Τάκης «μας»! Τις χαζεύω. Λατρεμένες μου εφτάψυχες.

Μπορώ στο στόμα της κάθε μιας να βάλω κοινές εκφράσεις… «Την μάνα σου ν΄ακούς και δεν θα πας χαμένος-χαμένη», «Φόρα το πουλόβερ σου. Έχει ψυχρούλα κι ας μην το καταλαβαίνεις», «Φάε! Τώρα θυμήθηκες να κάνεις δίαιτα;», «Στάλεγα εγώ! Αλλά δεν ακούς!», «Και να πεις ότι δεν στόπα αλλά….». Μπορώ να ζωγραφίσω γκριμάτσες και εκφράσεις στο πρόσωπό τους, μπορώ να φανταστώ πώς και πότε κουνάνε το κεφάλι. Όλες τις ίδιες εκφράσεις παίρνουν στις ίδιες κουβέντες. Μπορώ με κάθε μια ξεχωριστά να οικοδομήσω χιλιάδες σπίτια «για νάχεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου». Μπορώ να στηρίξω ή να καταρρεύσω οικονομίες. Μπορώ να φιλήσω τα χέρια τους για «πουγκιά» που βγαίνουν την κατάλληλη ώρα για παιδιά, κεράσματα για εγγόνια, καταχωνιασμένα για την κακιά την ώρα. Τις χαζεύω να μιλάνε, να γελάνε, να κακαρίζουν σαν κότες. Ατμομηχανές στην μηχανή της Ελλάδας. Πνιγμοί και ανάσες σε οικογενειακά σχήματα. Πρώτα βοηθειών που διανυκτερεύουν μόνιμα. Προστατευτικές, πολυμήχανες, υποψιασμένες, καχύποπτες…ότι πάνε να τις κοροιδέψουν, σβέλτες. Τις χαζεύω. Και πάνω στην κατασκόπευση πετάγεται η μια, η περίεργη «Από πού είσαι εσύ τζιέρι μου;» με ρωτάει. Και κείνο το «τζιέρι» μου…Τρυφερό και λαίμαργα περίεργο (είναι και περίεργες) μου έφτιαξε τη μέρα.
Λατρεμένες μου εφτάψυχες….Αγωνίστριες ζωής. Επιτέλους εκδρομείς. Μακάρι ο Θεός να τους δίνει μόνο μια έγνοια…. «Να δω τι θα βρω άμα γυρίσω! Μα δεν μπορούν παιδί μου να πάνε αυτό, από δω- εδώ!»….Γυναίκες μιας κάποιας ηλικίας. Μη τις ρωτήσετε τι είδαν εκεί που πήγαν. Το κυριότερο τους είναι ότι έφυγαν. Να ξεσκάσουν.      

*Το βιβλίο της Ρέας Βιτάλη "Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός