O "EΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ" ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ..

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

O "EΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ" ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ..

Αγγελος χωρίς φτερά αλλά με τα αέρινα πέπλα που έχουν φουσκώσει κατά την προσγείωσή του επί γης. Ανάμεσα σε αυτή τη φιγούρα και στην απέν...

visaltis.net 
http://www.visaltis.net/2013/03/o-e.html
Αγγελος χωρίς φτερά αλλά με τα αέρινα πέπλα που έχουν φουσκώσει κατά την προσγείωσή του επί γης. Ανάμεσα σε αυτή τη φιγούρα και στην απέναντι καθιστή μορφή διακρίνεται κάτι σαν κρίνος.
Η 32η μετόπη του Παρθενώνα είναι η μόνη που δεν καταστράφηκε από τους χριστιανούς. Πότε και γιατί αυτό συνέβη, θα είναι το αντικείμενο ερευνητικού προγράμματος Ετσι, έχουμε τη γνωστή μας από τις θρησκευτικές απεικονίσεις εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Μόνο που εδώ έχουμε ένα ανάγλυφο του Φειδία απαράμιλλης τελειότητας, μια μετόπη από τη βορειοδυτική γωνία του Παρθενώνα η οποία αναμένεται να ξαναμπεί σε ένα πρόγραμμα, αλλά αυτή τη φορά για να διασπιστωθεί με τρόπο επιστημονικό και τεκμηριωμένο γιατί η ανάγλυφη αυτή πλάκα του κλασικού ναού ήταν η μόνη που εξαιρέθηκε από το πελέκημα που επιφύλαξαν οι χριστιανοί στις μετόπες του Παρθενώνα.
Αγνωστο επίσης παραμένει πότε ακριβώς συνέβη αυτό. Τον 4ο αιώνα μ.Χ., τον 5ο, ή τον 6ο αιώνα, όταν ο Παρθενώνας μετετράπη σε χριστιανική εκκλησία; Το μόνο που γνωρίζουν οι αρχαιολόγοι είναι ότι στη δεκατετία του ’30 πρωτοδιατυπώθηκε από έναν ξένο μελετητή των γλυπτών του Παρθενώνα η θεωρία ότι το αρχαίο ανάγλυφο εξαιρέθηκε της καταστροφής γιατί πιθανότατα θύμιζε στους χριστιανούς τον «Ευαγγελισμό». «Πάντα υπήρχε η απορία γιατί μόνο αυτή η μετόπη από τις 92 του ναού δεν απολαξεύτηκε. Γιατί να έχουν χαλάσει τα 3/4 των μετοπών και εμπρός σε αυτή τη μετόπη σταματάνε; Ποιος ο λόγος;» μας είπε ο πρόεδρος του Μουσείου της Ακρόπολης Δημήτρης Παντερμαλής, που επιθυμεί να δοθεί μια απάντηση σε όλα αυτά τα επιστημονικά ερωτήματα.
Στόχος σκοποβολής
Ο λεγόμενος «Ευαγγελισμός», που εκτίθεται στον τρίτο όροφο του Μουσείου της Ακρόπολης μετά τον καθαρισμό του από τη μαύρη κρούστα, απεικονίζει την Ηβη που φέρνει στην καθιστή θεά Ηρα το άγγελμα της απόφασης των θεών να νικήσουν οι Ελληνες στον Τρωικό Πόλεμο. Η Ηρα απεικονίζεται καθισμένη σε βράχο την ώρα που φθάνει η Ηβη, όπως υποδηλώνει η στάση του σώματός της αλλά και το αραχνοΰφαντο, σχεδόν μεταξωτό, ιμάτιό της, που κυματίζει. Το έργο αυτό είναι μοναδικής τέχνης, λέει ο κ. Παντερμαλής, ο οποίος υποστηρίζει ότι η στάση των δύο μορφών ήταν αυτή που έδωσε την εντύπωση στους χριστιανούς ότι απεικονίζονται ο Αγγελος (όρθιος) και δίπλα (καθιστή) η Παρθένος, θυμίζοντάς τους την τυπική αναπαράσταση του Ευαγγελισμού. Από τη μετόπη λείπουν τα κεφάλια των μορφών, τα οποία μπορεί να έπεσαν θύματα «πυροβολισμών», καθώς συνηθιζόταν πριν από δύο αιώνες να γίνονται στόχος σκοποβολής.
Ο Φειδίας είχε επιλέξει να «αφηγηθεί» στις μετόπες που κοσμούσαν γύρω γύρω τον Παρθενώνα (32 σε καθεμιά από τις μακριές πλευρές και 14 στις στενές) τέσσερα σπουδαία μυθολογικά θέματα. Στην ανατολική πλευρά έχουμε σκηνές Γιγαντομαχίας, στη δυτική Αμαζονομαχίας, στη νότια Κενταυρομαχίας και στη βόρεια την Αλωση της Τροίας. Εδώ ανήκει ο «Ευαγγελισμός».
Από το σύνολο των μετοπών στην Αθήνα βρίσκονται μόνο 39, στο Βρετανικό Μουσείο, στο Λονδίνο, 5 και στο Λούβρο, στο Παρίσι, μία. Επάνω στο μνημείο έχουν μείνει μόνο οι γωνιακές. Εκείνες που γλίτωσαν το πελέκημα ήταν οι νότιες μετόπες, θραύσματα των οποίων εντοπίστηκαν εντοιχισμένα στα τείχη της Ακρόπολης. Οι αρχαιολόγοι θεωρούσαν πως οι μετόπες της νότιας πλευράς είχαν καταστραφεί από την έκρηξη του Μοροζίνι (1687). Γι’ αυτό δεν τις αναζητούσαν. Εντοπίστηκαν όμως στη λεπτομερή φωτογραμμική αποτύπωση των τειχών. Πιστεύεται ότι ενσωματώθηκαν στην οχύρωση της Ακρόπολης κατά το 18ο αιώνα, όταν έγιναν έργα αποκατάστασης των τειχών. Οι μετόπες ξεχωρίζουν από τους απλούς λίθους της οχύρωσης γιατί είναι από λευκό μάρμαρο Πεντέλης και μάλιστα καλοδουλεμένο, όπως ήταν ο Παρθενώνας…
ΤΗΣ ΝΙΝΕΤΤΑΣ ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Τι συμβολίζει η παραδοσιακή μας φορεσιά;

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Τι λες τώρα;.

Όλοι μας πρέπει να το γνωρίζουμε.

Τι συμβολίζει η παραδοσιακή μας φορεσιά;

Κάθε 25η Μαρτίου βλέπουμε τους εύζωνες να παρελαύνουν ή ντύνουμε τα παιδιά μας τσολιαδάκια για την παρέλαση του σχολείου. Τι συμβολίζει όμως η ευζωνική ή αλλιώς τσολιαδίστικη στολή που κάθε χρόνο την 25η Μαρτίου έχει…

www.tilestwra.com

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Μέρα περηφάνιας - Κάποιοι αγρυπνούν...

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση της Μαρία Τσουκαλά.

Δίκοπο καυτό μαχαίρι η αυριανή επέτειος!Μέρα περηφάνιας -μέρα ντροπής για εμάς τους νεοέλληνες που επιτρέψαμε το ξεπούλημα της πατρίδας!
Μα ο Γέρος εγραψε κάποτε ''Μόνο ενας Ελληνας να μείνει ,πάντα θα πολεμούμε...''.Και λέω ,δεν μπορεί,υπάρχει ακόμα ζωντανό αιμα ,υπάρχει μαγιά ..Και αν μας τα παρουν ολα εχουμε χερια και δόντια και η μνήμη δε σβήνεται ..

Έλληνες ψηλά το Κεφάλι...Γιατί εμείς φυλάμε ακόμη εδώ! (Video Αφιέρωμα στις Ε.Δ) |veteranos...

Έλληνες ψηλά το Κεφάλι…Γιατί εμείς φυλάμε ακόμη εδώ! (Video Αφιέρωμα στις Ε.Δ) Χρόνια Πολλά Πατριώτες …Εμείς φυλάμε ακόμη εδώ για κοιμούνται ήσυχα…

veteranos.gr

Έλληνες ψηλά το Κεφάλι…Γιατί εμείς φυλάμε ακόμη εδώ! (Video Αφιέρωμα στις Ε.Δ)

 

Χρόνια Πολλά Πατριώτες… Εμείς φυλάμε ακόμη εδώ για κοιμούνται ήσυχα και ειρηνικά οι Έλληνες στα σπίτια τους περιμένοντας  την Ανάσταση και της  δικής μας Πατρίδας! 

Παντού απόψε το βράδυ σαν κάθε βράδυ υπάρχουν τα παιδιά μας, τα παιδιά της Ελλάδος, Άνδρες και Γυναίκες , Αξιωματικοί,Υπαξιωματικοί,Οπλίτες και Εθνοφύλακες που αγρυπνούν με το αυτί στητό και το χέρι στο ντουφέκι !

Κάποιοι αγρυπνούν στα RADAR  και στις κονσόλες ,στα περάσματα και τις ενέδρες κάπου στο Ποτάμι ,στο λασπόχωμα  ,στα βούρλα περιμένοντας τον  Τούρκο  που θα χτυπήσει μπαμπέσικα ανήμερα μιας μεγάλης γιορτής των Ελλήνων και της Χριστιανοσύνης, όπως έκανε στον Αττίλα ΙΙ στην  βασανισμένη Κύπρο μας ανήμερα της Παναγιάς !

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Ο γέροντας και τ’ άλογο

Ο γέροντας και τ’ άλογο
Κάποτε ζούσε σ’ ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή. Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.

-“Μα καλά είσαι ανόητος;” ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.“Πούλα το άλογο για το καλό σου, θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!”

-“Ααα, εμένα το άλογο με βοηθά στην εργασία μου.. Καιποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό;” απαντούσε ο γέροντας, “Μόνο Ο Θεός το ξέρει!”

Οι μέρες περνούσαν και το άλογο παρέμενε αχώριστη συντροφιά του γέροντα. Ένα πρωί ξύπνησε και είδε ότι το άλογό του είχε φύγει.

Οι συγχωριανοί του μαζεύτηκαν για να του εκφράσουν τη λύπη τους:
-“Τι μεγάλο κακό που σε βρήκε, τώρα ποιος θα σε βοηθά στις δουλειές σου; Ήσουν ανόητος που δεν πούλησες το άλογο.
Τώρα δεν έχεις ούτε τα χρήματα, ούτε το άλογο”.

Ο γέροντας με τη χαρακτηριστική ηρεμία του απαντούσε:

-“Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό; Μόνο Ο Θεός το ξέρει!”

Οι χωριανοί απομακρύνονταν νομίζοντας ότι του γέρου του έχει σαλέψει..

Ύστερα από λίγες μέρες το άλογο επέστρεψε στη μάντρα του γέροντα, μαζί µε μερικά άλλα πανέμορφα άγρια άλογα που είχε συναντήσει στο δάσος.



Μαζεύτηκαν ξανά οι συγχωριανοί και του έλεγαν:
-“Τι τυχερός που είσαι! Σου έτυχε μεγάλο καλό, αφού τώρα έχεις περισσότερα άλογα να σε βοηθούν.”

Ο γέροντας τους απάντησε:
-“Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό.. Μόνο Ο Κύριος γνωρίζει! Πάντως, είμαι ευχαριστημένος που το άλογό μου γύρισε.”

Οι συγχωριανοί του τον κοιτάζανε πάλι περιφρονητικά.

Μετά από λίγες μέρες, ο γιος του, καβαλικεύοντας ένα από τα άλογα, έπεσε κι έσπασε τα πόδια του, μένοντας ανήμπορος.

Μαζεύτηκαν πάλι οι χωριανοί λέγοντας:
-“Τι κακό που σε βρήκε! Με τα άλογα που ήρθαν, έχασες τελικά το δεξί σου χέρι στις δουλειές – τον γιο σου – που υποφέρει τώρα από τους πόνους και ίσως υποφέρει για όλη του τη ζωή.”

Ο γέρος απαντούσε πάλι:

-“Ποιος ξέρει … μόνο Ο Θεός γνωρίζει τι είναι καλό και τι κακό!”

Δεν πέρασε μια βδομάδα από αυτό το ατύχημα και μια γειτονική χώρα κήρυξε τον πόλεμο στη χώρα του. Πέρασε, λοιπόν, και από την πόλη του ο στρατός και επιστράτευσε όλους τους νέους άντρες της πόλης. Δεν πήραν, φυσικά, τον γιο του, που είχε σπασμένα πόδια, κι έτσι δεν έλαβε μέρος στις άγριες μάχες που ακολούθησαν.

Ήρθαν πάλι οι συγχωριανοί και έλεγαν:
-“Είσαι πολύ τυχερός, αφού οι γιοι όλων μας πάνε να σκοτωθούν στον πόλεμο, ενώ εσύ θα έχεις τον γιο σου πάντα κοντά σου.”

Και ο γέροντας τούς απάντησε με τρυφερότητα:
-“Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποτέ αρκετά, για να κρίνουμε αν κάτι είναι ευλογία ή συμφορά. Ακόμη αδελφοί μου δεν το καταλάβατε: Μόνο Ο Θεός γνωρίζει το καλό και το κακό μας!!”


Πρέπει λοιπόν να δείχνουμε απόλυτη εμπιστοσύνη Στον Θεό μας, όχι στα λόγια αλλά έμπρακτα! Υπάρχει άραγε περίπτωση αν αφεθούμε όπως ένα μικρό παιδί στο Θέλημά του, να νιώσουμε ποτέ θλίψη, άγχος , στενοχώρια;

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Η ανολοκλήρωτη επανάσταση του έθνους

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

24 Μαρτίου 2016 ·

25η Μαρτίου 1821 – Η ανολοκλήρωτη επανάσταση του έθνους

Χρήστος Αλεξάνδρου* Συμπληρώνονται φέτος 195 χρόνια από την μεγάλη επανάσταση της 25ης Μαρτίου του 1821, σε πέντε μόλις χρόνια από τώρα θα κλείσει η…

hellinon.net

Χρήστος Αλεξάνδρου*
Συμπληρώνονται φέτος 195 χρόνια από την μεγάλη επανάσταση της 25ης Μαρτίου του 1821, σε πέντε μόλις χρόνια από τώρα θα κλείσει η δεύτερη εκατονταετηρίδα. Όπως και η πρώτη εκατονταετηρίδα, το 1921, έτσι και η δεύτερη θα κλείσει με το έθνος να βρίσκεται στο γκρεμό, με νέες εθνικές καταστροφές επί θύραις, αν δεν θα έχουν κιόλας επέλθει. Διακόσια χρόνια ελεύθερου ελληνικού κράτους συνοδευμένων με ταραχές, εξεγέρσεις, πολέμους, μικρές και μεγάλες καταστροφές, πρόσφυγες επί προσφύγων, πτωχεύσεις, μόνιμη απόκλιση ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και αυτή των ελίτ, αστάθεια, δικτατορίες. Αναμφίβολα η νεοελληνική ιστορία ήταν και παραμένει πολυτάραχη.
Από γενέσεως του το ελληνικό κράτος υπήρξε υποθηκευμένο ή μάλλον δημιουργήθηκε ακριβώς προκειμένου να είναι εξαρτημένο. Η οικονομική (δάνεια ανεξαρτησίας) και διπλωματική επέμβαση των Άγγλων για την ίδρυση του έγινε προκειμένου να προλάβουν τους Ρώσους και να αποτρέψουν την δική τους συνεπακόλουθη επιρροή. Από την πρώτη στιγμή το κράτος ήταν εξαρτημένο από τις μεγάλες δυνάμεις, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, οι οποίες «εγγυήθηκαν» την ανεξαρτησία του. Η πολιτική του ζωή ξεκινά διχασμένη ανάμεσα σε αγγλόφιλους, γαλλόφιλους, και ρωσόφιλους όπου σχηματίζουν και τα αντίστοιχα «ξενικά» κόμματα. Το κάθε κόμμα-φατρία καταφεύγει στις αντίστοιχες πρεσβείες προκειμένου να «εκπαιδευτεί» στο πως πλήξει τους αντιπάλους του.
Ο διχασμός γρήγορα βαθαίνει και θα δώσει τα πρώτα τραγικά του αποτελέσματα: o «ρωσόφιλος» Ιωάννης Καποδίστριας δολοφονήθηκε, αν όχι με άμεση αγγλική υποκίνηση, σίγουρα με ηθική και πάντως προς μεγάλη ικανοποίηση του Λονδίνου. Ο άνθρωπος που επιτελούσε ένα άθλο, αφού από το χάος έφτιαχνε θεσμούς και κράτος δολοφονήθηκε. Ο θάνατος του θα σηματοδοτήσει νέο εμφύλιο. Λίγοι γνωρίζουν ότι οι διαβουλεύσεις ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις προς το τέλος της επανάστασης αφορούσαν μια αυτόνομη και όχι ανεξάρτητη Ελλάδα, όπως ήταν ήδη η Σερβία. Η ανεξαρτησία επιτεύχθηκε χάριν στις διπλωματικές ικανότητες του Ιωάννη Καποδίστρια. Έκτοτε η εξάρτηση συνεχίζεται με διάφορες διακυμάνσεις αλλά επί της ουσίας η ίδια. Η γεωγραφία, η γεωπολιτική όσο και η ελληνική αδυναμία παραμένουν τα ίδια. Το ζητούμενο είναι το ίδιο: η αποφυγή της σύζευξης του Ελληνισμού με τη Ρωσία. To τελευταίο επεισόδιο το είδαμε μόλις πρόσφατα όταν οι Αμερικανοί επενέβησαν ωμά ώστε να μην δοθεί το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας στους Ρώσους. Τα ίδια και στην Κύπρο με πιο πρόσφατο επεισόδιο τον πολιτικά ολίγιστο Κασουλίδη σχεδόν να υπερασπίζεται τον Ερτογάν έναντι των Ρώσων για το θέμα της τουρκικής κατοχής!!!
Δύο ήταν τα μεγάλα ζητούμενα για το νεοσύστατο κράτος. Από τη μια να προστατέψει των εκτός συνόρων Ελληνισμό, και όταν το επέτρεπαν οι συγκυρίες να τον απελευθερώσει, και από την άλλη να βρει την πολιτισμική του φυσιογνωμία στον σύγχρονο κόσμο. Ως προς την εθνική ολοκλήρωση, την Μεγάλη Ιδέα, την οποία ενστερνίσθηκε όλο το έθνος και αποτέλεσε τον καθοδηγητικό του στόχο μέχρι το 1922 τα δεδομένα είναι λίγο πολύ γνωστά.
Για πρώτη φορά μετά το ’22 το έθνος συνέπεσε με τα όρια του κράτους, όχι διότι το κράτος διευρύνθηκε τόσο ώστε να περιλάβει όλα τα τμήματα του στους κόλπους του, αλλά διότι μεγάλα τμήματα του καταστράφηκαν. Έκτοτε τα δεινά που βρήκαν τον Ελληνισμό πιστεύω δεν είναι άσχετα με την μεγαλύτερη ίσως καταστροφή που συντελέστηκε στην ιστορία του, την μικρασιατική. Ο αφελληνισμός της Βόρειας Ηπείρου, ο εξαφανισμός σχεδόν των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολής, Ίμβρου και Τενέδου, της Αιγύπτου, ακμαίων ελληνικών κοινοτήτων στη Βαλκανική και τέλος η ήττα και η κατοχή της Κύπρου. Η σημερινή θέση του Ελληνισμού είναι και πάλι δεινή και απειλείται με νέες καταστροφές, και αναφέρομαι πρώτιστα στους κινδύνους στο Αιγαίο, στην Κύπρο και την Θράκη από την τουρκική επιθετικότητα.
Σε πολιτιστικό επίπεδο δεν καταφέραμε να πετύχουμε μια γόνιμη και παραγωγική σύζευξη της παράδοσης μας, βυζαντινής και αρχαιοελληνικής, με τα νεωτερικά πολιτικά και κοινωνικά πρότυπα της Δύσης των οποίων η υιοθέτηση ήταν αναπόφευκτη. Έτσι το δίπολο διαφωτιστές- αντιδιαφωτιστές, δυτικόφιλοι – παραδοσιοκεντρικοί, εκσυγχρονιστές – ελληνοκεντρικοί ταλαιπωρούσαν τους Έλληνες ήδη πριν από την επανάσταση, από την εμφάνιση του ελληνικού διαφωτισμού από τα μέσα του 18ου αιώνα. Η επανάσταση βρίσκει τους Έλληνες σε μια κατάσταση πόλωσης ανάμεσα στα δύο, γεγονός που δεν είναι άσχετο με τους εμφυλίους κατά την διάρκεια της και την μετέπειτα ταραχώδη πολιτική ζωή. Ο πολιτισμικός αυτός δυισμός θα πάρει διάφορες εντάσεις και αναζωπυρώσεις, κυρίως κατά τον 19ον αιώνα και αρχές του 20ού, ενώ τον συναντούμε και μέχρι σήμερα, είτε εκφραζόμενο από διανοούμενους είτε από ενέργειες και αντανακλαστικά μερίδων του πληθυσμού. Τα παραδείγματα είναι πολλά: αναφέρουμε ενδεικτικά και μόνο το περίφημο γλωσσικό ζήτημα, τα λεγόμενα ευαγγελικά όπου είχαμε νεκρούς κ.ά. Πιο πρόσφατα τον σημιτικό «εκσυχρονισμό» που επεδίωξε τον πλήρη αποχρωματισμό του κράτους και όχι μόνο, οδηγούμενος σε σύγκρουση με την Εκκλησία της Ελλάδος με αφορμή το θέμα των ταυτοτήτων. Το τελευταίο επεισόδιο της «μεγάλης ημών επαναστάσεως» δεν είναι άλλο από την ΕΟΚΑ και την 1η Απριλίου 1955. Και η τραγωδία συνεχίζεται.
*Πολιτικός Επιστήμονας – Ιστορικός
Υποψήφιος βουλευτής με την ΕΔΕΚ στη Λεμεσό


\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Ήτανε μια Φορά κι ένας Καιρός

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

Ήτανε μια Φορά κι ένας Καιρός που ψάχνανε απελπισμένα να βρουν παραμύθια.

Τα παραμύθια είχαν πολύ καιρό χαθεί, πικραμένα γιατί κανείς δεν τα πίστευε πια. Έβλεπαν τις καρδιές των παιδιών να σκληραίνουν αλλά και των μεγάλων … και έτσι αποφάσισαν να φτιάξουν το δικό τους παραμύθι, για γλυκάνουν ξανά τις καρδιές των παιδιών.
-Να πάρουμε το μπλε του ουρανού, είπε η Φορά ενθουσιασμένη, που είχε σκεφτεί κάτι σπουδαίο.. Έτσι πάντα λειτουργούσε παρορμητικά και συχνά έσπαγε τα μούτρα της.
Ο Καιρός, που -αν μη τι άλλο- γνώριζε πολύ καλά πως είχε γυρίσματα, δεν συμμερίστηκε την ξαφνική της απόφαση.
-Για ποιόν ουρανό μιλάς, δεν βλέπεις που πλέον η γη γέμισε ψηλά τεράστια κτήρια που φτάνουν μέχρι κει πάνω;.. Όταν οι άνθρωποι σηκώνουν το κεφάλι δεν βλέπουν παρά μόνο τοίχους, επιγραφές και διαφημίσεις για προιόντα και νομίζουν πως αν τα αποκτήσουν θα είναι ευτυχισμένοι.
Η Φορά όμως παρά-ήταν ενθουσιώδης… Όταν της καρφωνόταν κάτι στο μυαλό, θα το έκανε. Το κουβέντιαζε βέβαια με τον Καιρό, πού ήταν έμπειρος και άρα σοφός, αλλά ποτέ δεν τον άκουγε ούτε έδινε σημασία στα σημάδια του.
-Θα πάρουμε και χρυσό από τα αστέρια, συνέχισε χωρίς να παίρνει ανάσα και τα μάγουλα της κοκκίνιζαν και τα μάτια λαμπύριζαν.
-Ξεχνάς είπε ο Καιρός ατάραχος.. ξεχνάς τ’ αστέρια είναι στον ουρανό και για να τα δεις θα πρέπει να σβήσουν όλα τα φώτα της γης. Και οι άνθρωποι έχουν καλύψει με τα κτήρια τους τον ουρανό και ανάβουν τόσα πολλά φώτα τις νύχτες που τα αστέρια δεν φαίνονται.
Πεισματωμένη η Φορά ζάρωσε τα χείλη της και χτύπησε το πόδι κάτω …
-Να πάρουμε μαγεία από τις νεράιδες και τα ξωτικά του δάσους και τα φύλλα των δέντρων και…
Βλέποντας πως ο Καιρός ετοιμάσθηκε πάλι να την αντικρούσει, η Φορά πρόλαβε..
-..και ξέρω τι θες να πεις, ότι τα δάση τα κάψανε οι άνθρωποι , ότι δεν υπάρχουν νεράιδες και ξωτικά, όμως δεν μπορούμε να αφήσουμε τα παιδιά πικραμένα, πρέπει να τα βοηθήσουμε να ξαναβρούν ….
-Ξεχνάς, την διέκοψε ο Καιρός, ξεχνάς πως όλα αυτά που λες τα παραμύθια των παιδιών τα είχαν και δεν τους είναι πλέον αρκετά για να τα κάνουν χαρούμενα.
Ίσως για πρώτη φορά αυτή σώπασε… Άκουσε τα σημάδια του Καιρού και αναγνώρισε πώς είχε δίκιο. Σώπασε μα δεν ήταν για πολύ.
-Και θα αφήσουμε τα παιδιά έτσι λοιπόν; Δεν θα παλέψουμε;
Ο Καιρός στάθηκε να την ακούσει και αυτός. Συμφωνούσε…
Βρίσκοντας λοιπόν ένα πρώτο σημείο συμφωνίας αποφάσισαν να δράσουν. Και σαν πρώτη κίνηση πλησίασαν τα παιδιά και άρχισαν να ρωτούν, με τι υλικό έπρεπε να φτιαχτεί ένα παραμύθι για να τα κάνουν χαρούμενα…
Μα τότε τα παιδιά απάντησαν πως δεν πιστεύουν στα παραμύθια και πως θα προτιμούσαν μια χαρούμενη αλήθεια…
«Η αλήθεια δεν είναι χαρούμενη πια…είναι σκληρή και είσαστε παιδιά… πρέπει να είσαστε χαρούμενα και να έχετε όνειρα» επέμειναν σχεδόν βλακωδώς η Φορά και ο Καιρός… και τα παιδιά απάντησαν «Μας τα έκλεψαν τα όνειρα…»
…………………………………………………….
Τότε η Φορά ξέσπασε σε λυγμούς απελπισμένη. Και ο Καιρός παρά τα τόσα του γυρίσματα και την τόση εμπειρία του, δεν άντεξε μια τέτοια αλήθεια.
Και δάκρυσε….
Συνεχίζεται….

Υ.Γ.
Η συνέχεια θα εξαρτηθεί από την ψυχική διάθεση και το μέτρο ή άμετρο της απαισιοδοξίας της γράφουσας.
Αθηνά Κοτσόβολου

Την φωτογραφία δανειστήκαμε από http://anastasia.pblogs.gr/

Όταν σε σκέφτομαι, απελπίζομαι!

Δεν χρησιμοποιείς παρά 400 λέξεις τηλεοπτικής φύσεως, δεν έχεις αίσθημα δικαίου και δεν έμαθες ποτέ να ακούς. Παρεξηγείσαι εύκολα, καταλαβαίνεις δύσκολα, ποτέ δεν ορθώνεις ανάστημα.
Βρίζεις, φωνάζεις, μουντζώνεις κι έπειτα βλέπεις τηλεόραση. Κοιμάσαι, ξυπνάς, περιμένεις στην ουρά, χάνεις τη δουλειά σου, πληρώνεις φόρους, χάνεις το επίδομά σου, ξαναπληρώνεις φόρους.
Δέχεσαι να σε διαφεντεύουν τιποτένιοι γιατί τόσο καταλαβαίνεις. Τόσο υπομένεις. Τόσο ξέρεις να μετράς. Με τα ρούχα, με το αυτοκίνητο, με το “όνομα”. Ποτέ δεν έμαθες να μετράς με το μυαλό, γιατί σου λείπει. Ποτέ δεν έμαθες να μετράς με την ψυχή, γιατί σου λείπει. Ποτέ δεν έμαθες να μετράς με τη λογική, γιατί σου λείπει.
Όταν σου μιλάω, απελπίζομαι! Έχεις τη φύση του όχλου μέσα σου, της αδύναμης γυναικούλας, του κατατρεγμένου από τη μοίρα Ξανθόπουλου. Σε παραμυθιάζουν τα Μέσα. Σε καθησυχάζει το μέσο. Σε κατατρύχουν τα ιστορικά σύνδρομα. Σε εμπαίζουν οι δημαγωγοί. Δεν ήθελες ποτέ να γράφεις, ήθελες μόνο να αντιγράφεις. Δεν ήθελες ποτέ να διαβάσεις, ήθελες να κάνεις σκονάκι. Δεν ήθελες ποτέ να μάθεις, ήθελες μόνο να σε μάθουν.
Όταν σε σκέφτομαι, εξοργίζομαι! Δεν είσαι παρά ένα κατάλοιπο του παρελθόντος. Ποτέ ένα τόσο ένδοξο παρελθόν, δεν κατάντησε τόσο όνειδος. Ποτέ τέτοια πολιτισμική υπεροχή, δεν κατάντησε τόση λύπηση. Ποτέ τέτοια φιλντισένια κληρονομιά δεν κατάντησε τόσο κάλπικη!
Κάθε φορά που σε κοροϊδεύουν και χειροκροτάς, σε λυπάμαι!
Κάθε φορά που περιμένεις σε μία ουρά και κρατάς το κεφάλι σου κατεβασμένο, σε λυπάμαι!
Κάθε φορά που φιλάς κατουρημένες ποδιές για τα αυτονόητα, σε λυπάμαι!
Ήσουν ξακουστός στα πέρατα της γης και κατάντησες περίγελος. Σε γυροφέρνουν ψεύτες, οργανωμένοι καιροσκόποι και κοινοί λιμοκοντόροι! Αλλά, δεν βλέπεις τίποτα, παρά μόνο μάγισσες και φαντάσματα.

Δεν βλέπεις, δεν ακούς, δεν καταλαβαίνεις! Μόνο επαναλαμβάνεις και μιμείσαι ό,τι σου δείχνουν. Σου δείχνουν ένα αποκομμένο χωρίο από το κομμουνιστικό μανιφέστο και ηδονίζεσαι.
Σου δείχνουν ένα αποκομμένο χωρίο από το αναρχικό μανιφέστο και εκρήγνυσαι.
Σου δείχνουν ένα απομονωμένο χωρίο από εκκλησιαστικό μανιφέστο και προσκυνάς.

Σήκω που να σε πάρει ο διάολος. Σήκω και δες μόνος σου. Ψάξε, αναζήτησε, αμφισβήτησε.
Κλείσε τα μάτια και τέντωσε τα αυτιά σου. Άκου την ξύλινη γλώσσα πως αντηχεί κούφια στο μυαλό σου.

Άκου πρώτα και μετά δες...δες την αλήθεια σου στο δικό μου ψέμα.

http://pinelopi--pinelopi.blogspot.gr/2013/03/blog-post_15.html

Κ ΧΡΗΣΤΟΜΑΝΟΣ "Η ΚΕΡΕΝΙΑ ΚΟΥΚΛΑ" ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ

Κ ΧΡΗΣΤΟΜΑΝΟΣ "Η ΚΕΡΕΝΙΑ ΚΟΥΚΛΑ" ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ

Τι κακό γινόταν κάτω στο δρόμο! Τι οχλοβοή! τι συρφετός!

Τα τραμ είχανε σταματήσει. Μέσα σε σύννεφα από σκόνη περνούσαν τα λοντώ αργά, τόνα πίσω από τάλλο, γεμάτα ντόμινα μαύρα και τριανταφυλλιά και γαλάζια και κόκκινα και κίτρινα και πράσινα με νταντέλλες μαύρες, μ’ άσπρα γάντια και κάτι μακριές χρωματιστές κορδέλλες κρεμαστές πίσωθε. Φωνές μασκαράδικες. Στραγάλια. Μπουκετάκια. Ρουκέτες από σερπαντέν και βροχή το κομφετί. «Εδώ ο χαρτοπόλεμος! Χαρτί και πόλεμος!» Τρόμπες: «ούγου — ού — ου — ου!!»

Τα πεζοδρόμια παστά απ’ τον κοσμάκη που έσερνε πατείς με πατώ σε τα πόδια του μες τον άμμο μια πιθαμή· κι απάνω στα μαύρα ανθρώπινα κύματα: τα τουρλωτά καπέλλα των γυναικώνε σα μαούνες φορτωμένες! — όλα αυτά βουτηγμένα σταλεύρι, τυλιγμένα σ’ ένα σταχτοκίτρινο πέπλο βαρύ και πνιγερό . . .

Να κι ο Θεοδοσίου! Ου, σαχλαμάρα! — Μπράβο! μπράβο! του φωνάζουν άλλοι — και δος του τα παλαμάκια από πέρα, όλο το δρόμο πουρχόταν. . : απάνω σ’ ένα γάιδαρο τανάποδα, με του γαϊδάρου την ουρά ανασηκωτή στα χέρια αντίς για γκέμια . . κ’ έκοβε μ’ ένα ψαλλίδι τρίχες απ’ την ουρά και τις μοίραζε στον κόσμο! . . . Απ’ την ουρά κρεμότανε μια επιγραφή: ΕΘΝΙΚΩΝ ΤΑΜΥΟΝ. Πλάι στο γαϊδουροκαβαλλάρη έτρεχ' ένας μουντζουρωμένος παλιάτσος και τούδινε χαρτάκια από ένα πανέρι πούγραφε απέξω: ΜΠΗΛΙΕΤΑΚΕΙΑ. Ο γάιδαρος είχε στο κεφάλι μια σημαία γαλανόλευκη με κόκκινα γράμματα: ΔΟΛΙΑ ΠΑΤΡΥΣ. Και στου ίδιου του Θεοδοσίου το φέσι ήτον κολλημένο ένα χαρτί που έλεγε: ΣΙΝΝΑΛΑΓΟΙ. . . Και σφυρίγματα, τρόμπες, χάχανα, τροκάνια, χαρτοπόλεμος, στραγαλιές κατάμουτρα και μαγκαρία και μαρίδα από πίσω ατέλειωτη . . .

. . Και νά πάλι αμάξια με τα αιώνια ντόμινα που έξαφνα σηκώνοντ’ ορθά και ρίχνουνε με λύσσα κατά κάποιο παράθυρο στραγάλια, μπουκέτα, ό,τι τους τύχη στο χέρι . . . Σταναμεταξύ «Μακεδόνες» πεζοί, μισόγυμνοι μες τα χρυσόχαρτα, και «γαμπροί» και «νύφες» που φορούν το σεντόνι του νυφικού τους κρεββατιού για πέπλο και μπουλούκια-μπουλούκια παλιάτσοι με κουδουνάκια . . και ιππότες από όπερες με ισπανικά και περμαντόννες με πορτοκαλλιά κοντοφούστανα και μάγουλα βαμμένα σαν αυγά του Πάσχα και με κατσαρά από ροκανίδια. . . και κάτι διάβολοι κοκκινοφορεμένοι με τις ουρές τους αλλαμπρατσέττα . . .

. . Και πάλι φωνές: «Χα! — χα! — χα! χα!» και τρόμπες και ροκάνες και σφυρίγματα και «Χαρτί και πόλεμος! εδώ ο χαρτοπόλεμος!» και παλαμάκια . . . Κ’ έξαφνα: «Να! να το Κομιτάτο! Έρχονται, έρχονται! Το Κομιτάτο! — . . .»

Τι χαρά! Πώς διασκέδαζε η Λιόλια! Και στριμωγνόταν κοντά-κοντά στο Νίκο, γιατί κάτι άλλοι νέοι, πλάι της και πίσω της, σπρώχνονταν απάνω της όλοι μαζί — για να βγουν πιο μπροστά στο παράθυρο να δουν οι καημένοι κι αυτοί καλύτερα το Κομιτάτο!

. . Σ’ ατέλειωτη σειρά περνούσαν ταμάξια στολισμένα με λουλούδια ψεύτικα κι άλλα μ’ αληθινά, με κορδέλλες πολύχρωμες που κυματίζανε στα κεφάλια των αλόγων, στις ουρές τους, στις ρόδες. . άρματα ντυμένα με χασέδες και κόκκινο λαδόπαννο, φορτωμένα θεούς του Ολύμπου: Ήρες, Αθηνές με δόρατα και Αφροδίτες με χοντρά μπράτσα τριχωτά και με κάτι μόρτηδες Ερμήδες και Ήφαιστους και Γανυμήδηδες, σα να πηγαίνανε με τη σούστα στις Τζιτζιφιές για μπάνιο . . .

. . Νά και μια παρέα ποδήλατα με χρωματιστά χαρτένια τρίγωνα στις ρόδες. . . Και πάλι άμαξες: ωχ, μια ντιστεγκέδικη γεμάτη μαρκησίες και καβαλλιέρους με μπερούκες άσπρες που πετούσαν ματσάκια μενεξέδες . . . Και σταναμεταξύ πάλι κάτι μουντζουρωμένοι με λουλάκι και όχρα, ντυμένοι με προβιές και με κέρατα από σφαχτά στο κεφάλι (Μπρρ! τι αηδία!) — —

Κ’ εξακολουθούσε η σειρά των μασκαράτων πούχαν πάρει βραβείο και βαστούσαν το χαρτονάκι με τον αριθμό ψηλά σ’ ένα κοντάρι. «Νά κι ο πρώτος! Νά κι ο πρώτος αριθμός! Νάτο το πρώτο βραβείο! Μπράβο, μπράβο! Εύγε! Και του χρόνου!»

. . Κι απάνω σε δυο ρόδες πέρασε αργά-αργά μια βαρκούλα όλο από άσπρα τριαντάφυλλα, με το παννάκι της τανοιχτό, στολισμένο κι αυτό με γιρλάντες από γαλανά λουλούδια. . και την τραβούσανε δυο όμορφα ναυτάκια, ζεμένα στο τιμόνι του δίτροχου, και το καθένα κρατούσε στα χέρια του ψηλά από 'να περιστέρι άσπρο που φτεροκοπούσε. . μέσα στη βαρκούλα καθόταν ένα παιδάκι σαν ολόγυμνο, με τρικό ροζ, με φτερούγες στις πλάτες και με μια φαρέτρα γεμάτη βέλη — ο Έρωτας! — και κρατούσε στα χέρια του σα χαλινάρια τις ουράνιες κορδέλλες πούτονε δεμένα τα περιστέρια. «Α — ά — ά — α!!!» έκανε όλος ο κόσμος καθώς περνούσε και δος του χειροκροτήματα. . .

Η Λιόλια χτυπούσε τα χέρια της σαν τρελλή και δάκρυζε απ’ την τόση ομορφιά, την τόση ευχαρίστηση. Ο Νίκος κοντά της! — τόσο κοντά που δεν ανάπνεε άλλον αέρα παρά τη ζεστήν ανάσα του κορμιού της, που σκόρπιζε ολοένα γύρω του ένα μύρο, σαν κάποιο αέρινο και φεγγερό ρευστό, και τα μάτια του — τα παράξενα εκείνα μάτια, τα γαλαζοπράσινα, με τις κόρες τις διπλές και τρίδιπλες σαν άνθη και τον ήσκιο ολόγυρα που τραβούσε σα μαγνήτης, — έπιναν κ’ εκείνα τη λάμψη πούτον απάνω στα μαλλιά και στο πρόσωπο της Λιόλιας σαν ήλιος που μεσημεριάζει απάνω σ’ ανθόφυλλα γλυκά.

Μα όχι μοναχά της Λιόλιας και τον Νίκου, παρά ολωνών τα πρόσωπα, γύρω τους και στο δρόμο κάτω, δείχνανε σα σουρωμένα από την ηδονή πούχαν αισθανθή, σα νάχαν κρυσταλλώσει απάνω στα χαραχτηριστικά τους ταυλάκια απ’ τα γέλοια κι απ’ τη χαρά που πέρασαν κι έφυγαν, έτοιμα και γι’ άλλη χαρά, μα και για πόνο ακόμα — γιατί ταχνάρια τους δεν παραλλάζουν ολότελα —

. . Πω — πω — πω! τι μεγάλα κεφάλια είναι τούτα! γατίσια, και σκυλλίσια και γουρουνίσια και μούρες πουλιών και καβούκια από σαλιγκάρια με κάτι σωλήνες για κέρατα που ξεπετιούνται, μια πήχη έξω και πιτσιλίζουν τον κόσμο με κολώνια. . . Νά κι Αραπάδες και Βλάχισσες με μικρά Ελληνάκια! Νά και κάτι λεροφορεμένοι απ’ τη Σιγδίτσα με μεγάλους κουβάδες γεμάτους, νερό φωνάζοντας: «Γάλα καλό — ο — ο!»

. . Κυττάτε την εκείνη εκεί! — μια Κυρία της μόδας με σκούπα για βεντάγια, που σηκώνει τις φούστες της ως τα γόνατα και δείχνει, με χίλια τσαλιμάκια, γάμπες ευζωνικές κι αντρίκια χοντροπάπουτσα λαστιχένια με ταυτιά απόξω. . .

. . Και πάλι αμάξια με ντόμινα και σούστες φορτωμένες με μισόγυμνους ανθρώπους τυλιγμένους σε σεντόνια που πήγαιναν τάχατις στο Φάληρο! — κι ο κόσμος τους φώναζε: «Κρύο! κρύο! μπούζι!» — και πάλι μάσκες και κουρελομάνι και χρώματα και χρυσόχαρτα και λουλούδια και γέλοια και φωνές και χαχαρίσματα και σερπαντέν και σκουντιές και τσιμπιές και πατήματα κάλων και κερατιλίκια και στανιά και «Χαρτί και πόλεμος!» και παλαμάκια που δεν παίρνουν τέλος απ’ την μιαν άκρη του δρόμου ίσαμε την άλλη. . .

Αχ, τι ζωή! τι χαρά! Τι όμορφα που είναι! Τι όμορφα!

Κύτταζε η Λιόλια ολοένα, κύτταζε και δε χόρταινε. Γυάλιζαν τα μάτια της απ' την προσδοκία την άσωστη και στο βάθος τους έκαιγε μία φλόγα πηδοχαρούμενη:

— Δε θα περάση κ’ η γκαμήλα; είπε δειλά-δειλά στο Νίκο σάμπως αυτή μονάχα να της έλειπε από την ευτυχία της —

Την άκουσαν από πίσω κάτι νέοι, που όλη την ώρα μασσουλούσαν πασσατέμπο, και χαχανίζανε με τους σπόρους ακατάπιωτους ακόμα μες το στόμα τους.

Κι ο Νίκος καθόταν εκεί ασάλευτος, στριμωγμένος απάνω της, και δεν ήξερε κι αυτός πούθε τουρχόταν τόση χαρά, τέτοιο γούστο για τους μασκαράδες σαν ποτέ του . . . Φρρ! έκαμε μια κορδέλλα από σερπαντέν και πέρασε μια θηλειά γύρω στα κεφάλια του Νίκου και της Λιόλιας που είδαν κ’ έπαθαν ως να ξεμπλεχτούν . . .

Πήρε φωτιά τότες η Λιόλια κι άρχισε να ρίχνη το χαρτοπόλεμο με τις χούφτες απ’ τη σακκούλα του Νίκου σ’ όποιον περνούσε . . κι ο Νίκος πετούσε σερπαντέν. Τους πήραν κάβο μερικοί κάτω απ’ το δρόμο και τους ρίχτηκαν κι αυτοί με λύσσα. . . Κοντοστάθηκε το ρέμα του κόσμου στο πεζοδρόμιο . . . Δυο φίλοι του Νίκου που περνούσανε μέσα σε μια παρέα τονέ γνώρισαν απάνω στο παράθυρο και σταθήκανε:

— Νίκο! Νίκο! Ψτ! Νίκο! — του φώναξε ο ένας τους, ένα παιδί χοντρομπαλάδικο, άσπρο και κόκκινο με ξανθό μουστάκι σα χρυσαφένιο· και σαν είδε πως ο Νίκος τους ένοιωσε, τούκλεισε το μάτι κατά τη Λιόλια, σα να τούλεγε: «Πού την πέτυχες τη μικρούλα; Καλά τα περνάς εσύ αυτού απάνω!»

— Ελάτ’ απάνω· τους φώναξε κι ο Νίκος, καταχαρούμενος.

Έπιασαν τόπο κι αυτοί στο παράθυρο, πίσω απ’ το Νίκο και τη Λιόλια, και βοηθάγανε γερά στον πόλεμο. Πήραν κ’ έδωσαν τώρα τα γέλοια, γιατ’ ήτανε χωρατατζήδες και με κέφια οι φίλοι του Νίκου και δεν άφησαν ούτε μασκαρά, ούτε αμασκάρευτο να μην τον κοροϊδέψουν. ΑΠΟ http://www.gutenberg.org/files/27073/27073-h/27073-h.htm

ΠΙΝΑΚΑΣ Jean Jansem Les florentines

— με Evdokia Milidaki

Μην κρατάς κακία

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Αφύπνιση Συνείδησης ( Consciousness Awakening ).·

Μην κρατάς κακία. Ευχήσου μόνο να είναι καλά.

Μην κρατάς κακία. Ευχήσου μόνο να είναι καλά. - Αφύπνιση Συνείδησης

Άνθρωποι έρχονται και άνθρωποι φεύγουν. Καινούρια πράγματα μας γεμίζουν και άλλα τα βάζουμε στην άκρη, κάποια τα κρατάμε, είτε ηθελημένα τα…

awakengr.com

http://www.trikalaola.gr/%CE%94%CE%B9%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B1/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9

 

02/04/2017 | 09:31Της Μαρίνας Αβραάμ.

Άνθρωποι έρχονται και άνθρωποι φεύγουν.
Καινούρια πράγματα μας γεμίζουν και άλλα τα βάζουμε στην άκρη, κάποια τα κρατάμε, είτε ηθελημένα τα βγάζουμε από τη ζωή μας.
Γιατί δεν μπορούμε να τα νιώθουμε άλλο. Γιατί δεν έχουν κάτι να μας προσφέρουν. Γιατί μας βαραίνουν. Γιατί τα χορτάσαμε ή γιατί πολύ απλά μας έχουν κουράσει.
Γιατί είμαστε άνθρωποι και αλλάζουμε. Τα ενδιαφέροντα, τα θέλω, τα αισθήματα μας. Δεν είναι κακό… Αυτά συμβαίνουν σε όλους μας και αντί να κρίνουμε καλύτερα να προχωράμε κοιτάζοντας το τώρα και προσπαθώντας να γινόμαστε καλύτεροι.
Είπαμε μεγάλα λόγια, είπαμε πράγματα που τα ξεχάσαμε. Προχωρήσαμε σε καταστάσεις που δεν μας γέμιζαν. Κλάψαμε, γελάσαμε.
Γνωρίσαμε καινούριους ανθρώπους. Κάποιοι μας σημάδεψαν για πάντα. Κάποιοι μας έμαθαν σημαντικά μαθήματα ζωής. Κάποιοι μας ξύπνησαν αισθήματα που ξεχάσαμε ότι μπορούσαμε να νιώσουμε. Κάποιοι μας ανέβασαν τον πήχη. Κάποιοι μας απογοήτευσαν, άλλοι μας θύμωσαν κι άλλοι μας έκαναν να ζήσουμε ανεπανάληπτες στιγμές. Άνθρωποι που υπήρχε λόγος που τους συναντήσαμε κι αν δεν μας αποκαλύφτηκε ακόμη, θα τον μάθουμε στην πορεία.
Να είσαι ευγνώμων για όλα όσα σου συμβαίνουν. Είναι τόσο σημαντικό να εκτιμάς τις καταστάσεις. Να εκτιμάς αυτούς τους ανθρώπους που σου αφιέρωσαν το χρόνο τους. Που σου έδωσαν ευκαιρίες, χαμόγελα, στιγμές. Που σου είπαν σ΄αγαπώ κι ας υπάρχουν κι αυτοί που απότομα, στα πήραν πίσω…
Φίλοι που τους κρατάς για μια ζωή. Άλλοι που φεύγουν λόγω συγκυριών. Αγαπημένοι που δεν έμελλε να συνεχίσετε μαζί. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος που αποφάσισε να τραβήξει άλλο δρόμο από αυτόν που ονειρευτήκατε μαζί.
Μην κρατάς κακία για κανένα. Κράτησε τους απλά ζεστά στην καρδιά σου και να εύχεσαι να είναι πάντα καλά!
πηγη:http://www.awakengr.com

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

πίσω από τις αλληγορίες και τους συμβολισμούς του «Μικρού Πρίγκιπα»

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Αφύπνιση Συνείδησης ( Consciousness Awakening ).

Τι κρύβεται πίσω από τις αλληγορίες και τους συμβολισμούς του «Μικρού Πρίγκιπα»

Τι κρύβεται πίσω από τις αλληγορίες και τους συμβολισμούς του «Μικρού Πρίγκιπα» - Αφύπνιση Συνείδησης

awakengr.com
http://www.loutrakiblog.gr/2014/05/blog-post_4735.html


Από όλα τα βιβλία που γράφτηκαν στα γαλλικά τον περασμένο αιώνα, ο «Μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ είναι σίγουρα το πιο αγαπημένο και πιο μεταφρασμένο στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου...


Αυτό είναι πολύ περίεργο, γράφει ο Adam Gopnik στην ιστοσελίδα του The New Yorker, «καθώς τα νοήματα του βιβλίου -ο σκοπός, η πρόθεση και ηθική του- παραμένουν ακόμη και σήμερα 75 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του κάθε άλλο παρά διαφανή».

Πράγματι, οι πρώτες κριτικές για το «Μικρό Πρίγκιπα» δεν κατάφεραν να «δουν» κάτι άλλο μέσα από τις παραβολές του, αντίθετα υποστήριζαν ότι προκάλεσε αμηχανία στους αναγνώστες του, προσθέτει ο αρθρογράφος.

Από τις πρώτες κριτικές του βιβλίου μόνο αυτή του P. L. Travers κατάφερε να πραγματικά να κατανοήσει τις διαστάσεις του περιεχομένου του και να καταλάβει τη σημασία του.

Πλέον ο «Μικρός Πρίγκιπας» συγκαταλέγεται στην κατηγορία των «κλασικών βιβλίων».

Πιο είναι όμως το κεντρικό νόημα αυτού του βιβλίου;

Η ιστορία του «Μικρού Πρίγκιπα» έχει ως εξής: Ο αφηγητής πέφτει με το αεροπλάνο του -που έχει πάθει βλάβη- στην έρημο. Εκεί συναντά ένα ασυνήθιστο παιδί (το Μικρό Πρίγκιπα), γνωρίζονται και γίνονται φίλοι. Ο αφηγητής μαθαίνει πολλά από τον καινούργιο του φίλο. Ο καινούργιος του φίλος σιγά-σιγά τού διηγείται την επίσκεψή του σε άλλους πλανήτες, όπου υπάρχουν άνθρωποι ματαιόδοξοι αλλά και κάποιοι (ελάχιστοι) περισσότερο «ανθρώπινοι». Δεν ξεχνάει ποτέ και με τίποτα τις ερωτήσεις που έχει υποβάλει, ενώ ο ίδιος, αντίθετα, δεν συνηθίζει ν’ απαντάει στις ερωτήσεις των άλλων.

Μολονότι υποτίθεται ότι είναι παιδικό βιβλίο, γράφει η Wikipedia, ο Μικρός Πρίγκιπας κάνει μερικές βαθυστόχαστες και ιδεαλιστικές παρατηρήσεις σχετικά με τη ζωή και την ανθρώπινη φύση. Η ουσία του βιβλίου περιέχεται στις ατάκες που βγαίνουν από το στόμα της αλεπούς προς τον μικρό Πρίγκιπα: «Δεν βλέπεις καθαρά παρά μόνον με την καρδιά. Η ουσία είναι αόρατη στα μάτια». Η αλεπού στέλνει και άλλα μηνύματα-κλειδιά, όπως: «Είσαι υπεύθυνος για πάντα, γι’ αυτό που έχεις εξημερώσει» και «Ο χρόνος που πέρασες με το τριαντάφυλλο σου είναι αυτό που το κάνει ξεχωριστό για σένα».

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια –και πολλές αναγνώσεις- προκειμένου οι αναγνώστες να αρχίσουν να καταλαβαίνουν ότι το βιβλίο ήταν στην ουσία μια ιστορία για τον πόλεμο.

Όχι μια αλληγορία για τον πόλεμο, αλλά ένας μύθος γι’ αυτόν, στον οποίο τα κεντρικά συναισθήματα σύγκρουσης –η απομόνωση, ο φόβος και η αβεβαιότητα- ανακουφίζονται μόνο με την οικεία ομιλία και την αγάπη.

Ο «Μικρός Πρίγκιπας» δεν είναι, βέβαια, μια ιστορία πολέμου με την κυριολεκτική έννοια του όρου -τα πάντα γύρω από αυτήν έχουν να κάνουν όχι μόνο με την έναρξη του πολέμου, αλλά με την «παράξενη ήττα» της Γαλλίας και την εμπειρία της Vichy και της Κατοχής.

Το αίσθημα ντροπής, αγωνίας και σύγχυσης που προκάλεσε η καταστροφή στον Σαιντ-Εξυπερύ τον οδήγησε στο να γράψει ένα μύθο με αφηρημένες ιδέες απέναντι σε συγκεκριμένες αγάπες.

Σήμερα, γνωρίζουμε καλά τις συνθήκες που οδήγησαν στη δημιουργία του «Μικρού Πρίγκιπα», χάρη στη βιογραφία της Stacy Schiff για τον Σαιντ-Εξυπερύ.

Έχοντας διαφύγει από την Ευρώπη στη Βόρεια Αμερική, ο συγγραφέας έγραψε το συγκεκριμένο βιβλίο στο Μανχάταν και το Λονγκ Άιλαντ.

Τα ερημικά τοπία που περιέχονται στο βιβλίο προέρχονται από την εμπειρία του αεροπόρου Σαιντ-Εξυπερύ το 1935, όταν είχε χαθεί για σχεδόν μια εβδομάδα στην αραβική έρημο.

Η κεντρική ιστορία αγάπης ανάμεσα στον Μικρό Πρίγκιπα και το τριαντάφυλλο, αποτελεί μια προέκταση της θυελλώδους ιστορίας αγάπης που είχε με τη σύζυγό του, Consuelo, από την οποία το τριαντάφυλλο πήρε το βήχα, την εκκεντρικότητα και την αυταρχικότητά της.

Η έρημος και το τριαντάφυλλο – η ζωή του ως ένας ατρόμητος αεροπόρος και ως ένας μπερδεμένος εραστής- ήταν η έμπνευσή του. Όμως ανάμεσα σε αυτές τις δύο εμπειρίες ζωής… υπήρχε ο πόλεμος.

Στα βαθύτερα μέρη της ψυχής του είχε νιώσει την ήττα της Γαλλίας, όχι μόνο ως ήττα στη μάχη αλλά και ως απώλεια νοήματος. Ψάχνοντας για τα αίτια της κατάρρευσης, τα πιο ειλικρινή και αξιότιμα μυαλά της εποχής, όπως οι Marc Bloch και Camus, πίστευαν ότι το πραγματικό σφάλμα έγκειτο στη γαλλική συνήθεια του… αφηρημένου.

Κι από μια εμπειρία που ήταν τόσο απάνθρωπη και συγκλονιστική, μια εμπειρία που μετατρέπει έναν άνθρωπο με μια περίπλοκη ιστορία της ζωής και πεπρωμένο πρώτα σε ένα αλγόριθμο κρυπτογράφησης και στη συνέχεια σε ένα ατύχημα- ο Σαιντ-Εξυπερύ ήθελε να σώσει το πρόσωπο, όχι τις στατιστικές, αναφέρει ο αρθρογράφος.

Ο ιδανικότερος τρόπος για να «δει» κανείς μέσα από τις γραμμές του Μικρού Πρίγκιπα, είναι να το εκλάβει ως μια εκτεταμένη παραβολή και παράθεση αφαιρετικών και αφηρημένων εννοιών, μέσα από τις οποίες ο συγγραφέας δραματοποιεί την πάλη ενάντια αφαίρεση όχι ως ένα φιλοσοφικό θέμα, αλλά ως μια ιστορία ζωής και θανάτου.

Ο «Μικρός Πρίγκιπας» είναι ένας μύθος και όχι ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα που θέλει να μας πει, καταλήγει ο αρθρογράφος, πως ο κόσμος συνωμοτεί για να μας κάνει τυφλούς και είναι δική μας δουλειά να καταφέρουμε να τον δούμε και πάλι.

Print PDF
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

το φόβο πώς να τον νικήσω;

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Αφύπνιση Συνείδησης ( Consciousness Awakening ).

Δάσκαλε, το φόβο πώς να τον νικήσω;
-Καταρχάς παιδί μου, δεν τον πολεμάς! Ότι πολεμάς, σε αυτό συγκεντρώνεσαι και τότε αυτό θεριεύει. Ο φόβος, είναι αποτέλεσμα

Δάσκαλε, το φόβο πώς να τον νικήσω; - Αφύπνιση Συνείδησης

Δάσκαλε, το φόβο πώς να τον νικήσω; Δάσκαλε, το φόβο πώς να τον νικήσω; -Καταρχάς παιδί μου, δεν τον πολεμάς! Ότι πολεμάς, σε αυτό συγκεντρώνεσαι…

awakengr.com
http://www.awakengr.com/daskale-fovo-pos-na-ton-nikiso/

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\