«Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν»

ΒΙΒΛΙΟ-ΜΠΕΤΤΥ ΣΜΙΘ«Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν»

Η ιστορία

Το μυθιστόρημα ΄Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν (A tree grows in Brooklyn) αν και θεωρείται ένα βιβλίο ενηλικίωσης πηγαίνει ακόμη παραπέρα. Έχει πλούσια πλοκή γιατί δείχνει τις τύχες τριών γενεών μιας φτωχής αλλά περήφανης αμερικανικής οικογένειας και προσφέρει ένα πορτρέτο μιας έντονης ζωής σε μια από τις σημαντικότερες συνοικίες της Νέας Υόρκης, το Μπρούκλιν. Η ιστορία ξεκινάει το 1912 όταν η Φράνση Νόλαν και ο μικρός της αδελφός, Νήλυ, μαζεύουν πράγματα του πεταμού για να βγάλουν λίγα χρήματα. Τα μισά από αυτά τα λεφτά τα αποταμιεύουν σε τενεκεδάκια, που τα κρύβουν με προσοχή. Είναι η μικρή τους τράπεζα που αποδεικνύει την επιμονή και τις προσδοκίες της οικογένειας Νόλαν για μια καλύτερη ζωή. Όλοι στην οικογένεια ονειρεύονται ένα διαφορετικό αύριο, όχι μόνον τα παιδιά. Η μάνα καθαρίζει πατώματα και παλεύει πιο πολύ από τον άντρα της, τον Τζόνι, που βρίσκεται συνεχώς άνεργος και μεθυσμένος.

Μπορεί η ίδια να έπεσε έξω στους σχεδιασμούς της όμως είναι πολύ αισιόδοξη για τα παιδιά της για τα οποία και μοχθεί. Θέλει να τα σπουδάσει και θέλει ο Νέλη να γίνει γιατρός. Η Φράνση φαίνεται πιο σταθερή και θα υλοποιήσει κάποια στιγμή τα όνειρά της. Η Φράνση πάντως δείχνει να είναι πιο κοντά στον διαλυμένο πατέρα της παρά στη μάνα της που θυσιάζεται για όλους. Τελικά ο Τζόνι της εξασφαλίζει μια θέση σε ένα καλύτερο σχολείο, έξω από την γειτονιά. Όταν ο πατέρας θα πεθάνει από το αλκοόλ η Φράνση θα δώσει μάχη επιβίωσης μέσα στις δύσκολες συνθήκες. Με την αποφασιστικότητα της μητέρας τους τα δύο παιδιά θα τελειώσουν την έκτη τάξη αλλά θα δυσκολευτούν να προχωρήσουν στο λύκειο. Σχολείο αληθινό θα γίνει η ίδια η ζωή γιατί θα αναγκαστούν να δουλέψουν πέρα από την γέφυρα του Μανχάταν και έτσι θα γνωρίσουν έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από την μικρή παρωχημένη συνοικία τους. Η Φράνση θα αγαπήσει για πρώτη φορά και πεισματάρα, σαν τη μητέρα της, θα ολοκληρώσει τις σπουδές της. Μπορεί να αφήσει πίσω της μια μικρή γειτονιά, ανοίγοντας τα φτερά της για το μέλλον, αλλά θα κρατήσει το Μπρούκλν μέσα στην καρδιά της για πάντα, σαν τον αγαπημένο τόπο της παιδικής ηλικίας της.

Απόσπασμα
«Για τη Φράνση, το Σάββατο άρχιζε με τη βόλτα στον παλιατζή. Όπως και τ? άλλα παιδιά του Μπρούκλιν, έτσι κι εκείνη κι ο αδελφός της ο Νήλυ μάζευαν ένα πλήθος κουρέλια, χαρτιά, σιδερικά, λάστιχα κι άλλα τέτοια πράματα, και τα φύλαγαν πως και τι, σε κασέλες κλειδωμένες ή σε κουτιά που τα ?κρυβαν κάτω από τα κρεβάτια τους. Όλη τη βδομάδα η Φράνση γύριζε από το σχολείο στο σπίτι σιγά-σιγά, με τα μάτια στο αυλάκι του δρόμου, κι έψαχνε για ασημένια χαρτιά από πακέτα τσιγάρα ή από τσίκλες?»

Ο συγγραφέας
Η συγγραφέας Μπέττη Σμίθ έζησε κάπως σαν την ηρωίδα της. Γεννήθηκε το 1896 σε μια φτωχική σπίτι στη Νέα Υόρκη και από μικρή ονειρευόταν να αποκτήσει λεφτά. Οι γονείς της ήταν μετανάστες από την Γερμανία. Εγκατέλειψε το σχολείο στα δεκατέσσερα, όταν πέθανε ο πατέρας της. Δούλεψε σκληρά να βοηθήσει την οικογένειά της και κατόρθωσε να σπουδάσει στα καλύτερα κολλέγια και να γίνει καθηγήτρια. Στα 47 της έγραψε το μυθιστόρημα «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν» και πούλησε αμέσως 4 εκατομμύρια αντίτυπα. Έτσι είδε τους κόπους της να ανταμοίβονται. Πέθανε το 1972 αφού έγραψε ακόμη τρία μυθιστορήματα.

Γύρω από το βιβλίο

Το μυθιστόρημα παραμένει ένα από τα πιο αγαπητά βιβλία κάθε ηλικίας. Ειδικά όμως οι νέοι συγκινούνται από τον αγώνα της Φράνση και ταυτίζονται με τους στόχους της. Μπορεί η βασική ηρωίδα του βιβλίου να είναι η Φράνση όμως είναι εμφανές ότι και το Μπρούκλιν πρωταγωνιστεί στο μυθιστόρημα. Το δέντρο είναι επίσης ένα σύμβολο ελπίδας, αφού υπάρχει στη γειτονιά της Φράνσης, ανάμεσα στα τσιμέντα, ζεί χωρίς ήλιο και νερό μόνον που οι άνθρωποι δύσκολα μπορούν να το ξεχωρίσουν ανάμεσα στα άλλα δέντρα. Το μυθιστόρημα γυρίστηκε σε ταινία το 1945 με σκηνοθέτη τον Ηλία Καζάν, Έλληνα μετανάστη της Μικρασίας, που διέπρεψε και έγινε ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της Αμερικής.

Θεόδωρος Γρηγοριάδης ΑΠΟ http://www.serrelib.gr/bookneous.php?id=70

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε πατήστε το  

play start mining πάνω δεξιά

σας ευχαριστώ! 

Ποιος είναι ο Σίμος Σιμεών;

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications.

Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications

Εκδότης

Μάθετε περισσότερα

Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications

8 Ιανουαρίου στις 2:35 μ.μ. ·

Ποιος είναι ο Σίμος Σιμεών;
Βρείτε το νέο απολαυστικό μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη σε όλα τα βιβλιοπωλεία! https://www.dioptra.gr/Vivlio/878/712/Ego-o-Simos-Simeon/
📙 Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Ο Σίμος Σιμεών –έτσι, με το Σι με γιώτα–, αν και θα μπορούσε, δεν ήρθε ουρανοκατέβατος στη Χαλκόπολη, μια ασήμαντη κωμόπολη στην Ανατολική Μακεδονία, με όλα τα στερεότυπα της ελληνικής επαρχίας στη δεκαετία του ’60. Είχε όμως τα δικά του φτερά και ήταν έτοιμος να τα δοκιμάσει σε επικίνδυνα πετάγματα.
Όλα ξεκινούν το 1964, μια σημαντική στιγμή για την Ελλάδα. Τότε, που κάτι έδειχνε να χαράζει ελπιδοφόρα στον βαλτωμένο μεταπολεμικό μας ορίζοντα, αλλά δεν θα κρατούσε για πολύ.
📙 Μετά το βραβευμένο «Την Κυριακή έχουμε γάμο», ο Γιάννης Ξανθούλης επιστρέφει με ένα ακόμα μυθιστόρημα που θα γίνει κλασικό: https://www.dioptra.gr/Vivlio/878/712/Ego-o-Simos-Simeon/

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε 

πατήστε το play start mining πάνω δεξιά

σας ευχαριστώ!

Η ΑΛΕΠΟΥ ΤΗΣ ΣΚΑΛΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, Κίχλη

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Εκδόσεις Κίχλη Kichli Publishing.

Εκδόσεις Κίχλη Kichli Publishing

15 Ιανουαρίου στις 4:30 μ.μ. ·

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ Η ΤΡΙΤΗ ΕΚΔΟΣΗ
Ηλίας Λ. Παπαμόσχος, Η ΑΛΕΠΟΥ ΤΗΣ ΣΚΑΛΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, Κίχλη

http://www.biblionet.gr/…/%CE%97_%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%80%C…

ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΠΑΠΑΜΟΣΧΟΥ δεσπόζουν τα θέματα της μνήμης, του χρόνου, της απώλειας, του πόνου ως θεμελιώδους στοιχείου του ανθρώπινου βίου, της σχέσης μας με τα ζώα και τη φύση, από την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω τους έως την ενοχή.
Τα πεζά του ανά χείρας βιβλίου δεν στηρίζονται στην καθαρόαιμη μυθοπλασία· αξιοποιούν τρόπους και τεχνικές της νεωτερικής πεζογραφίας, της ποίησης αλλά και του νεωτερικού αυτοβιογραφικού λόγου. Κάποια διηγήματα αρθρώνονται γύρω από ένα δίχτυ υπαινιγμών, δεξιοτεχνικά απλωμένο, ενώ άλλα οργανώνονται γύρω από πυκνούς συνειρμούς της μνήμης και της σκέψης που δημιουργούν επάλληλους κύκλους παρεκβάσεων – και οι δύο τρόποι λειτουργούν παρελκυστικά ως προς τον κρυμμένο πυρήνα των διηγημάτων. Ορισμένα από τα κείμενα του βιβλίου διαποτίζονται από την υπόγεια (αλλά δραστική) λειτουργία λέξεων-εννοιών που έχουν ενδυθεί ένα συμβολικό νόημα, ενώ άλλα νοηματοδοτούνται από τη διαφαινόμενη αλληγορική τους σκηνοθεσία. Σε κάποια άλλα πάλι οι μέθοδοι ανοικείωσης και αιφνιδιασμού –που επιτυγχάνονται με παραλληλισμούς θεμάτων σε ειρωνική αντίστιξη και ενίοτε με την πλήρη αντιστροφή της έκβασης των αφηγουμένων– δημιουργούν μιαν υπόκωφη ένταση. Εκείνα, τέλος, στα οποία τα προσωπικά βιώματα του συγγραφέα έχουν τον πρώτο λόγο καταφέρνουν, χάρη στους συνεχείς μετατονισμούς, να αποκτήσουν καθολικότερο χαρακτήρα.
Με μια γλώσσα απείθαρχη που αρδεύεται από ποικίλες πηγές, με τον ρυθμό του λόγου να παίζει βαρύνοντα ρόλο, διερευνώντας και δοκιμάζοντας τα όρια μεταξύ πεζού και ποιητικού λόγου, ο συγγραφέας δημιουργεί έναν δικό του κόσμο και ένα εντελώς ιδιαίτερο, προσωπικό ύφος. Συγχρόνως, ακροβατώντας στοχαστικά στη μεθόριο μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, ο Ηλίας Παπαμόσχος επιχειρεί να ψηλαφίσει το αίνιγμα της ζωής, καθώς, παραφράζοντας τα λόγια του, «πιασμένοι είμαστε στον ιστό των αινιγμάτων, στο κέντρο του παραμονεύει ο καθρέφτης, συμπυκνωμένη άμμος ερήμου». Γ.Κ.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ο Ηλίας Λ. Παπαμόσχος γεννήθηκε το 1967 στην Καστοριά. Η Αλεπού της σκάλας και άλλες ιστορίες είναι το πέμπτο βιβλίο του. Προηγήθηκαν τα εξής: Καλό ταξίδι, κούκλα μου..., Κέδρος 2004, Του χρόνου κυνήγια, Κέδρος 2005, Λειψή αριθμητική, Κέδρος 2009, Ο μυς της καρδιάς, Μεταίχμιο 2011.

 Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε πατήστε  

το play start mining πάνω δεξιά

σας ευχαριστώ!

Βασιλιάς σε χώρο άπειρο

για μεγέθυνση πατήστε ροδάκι 

να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό

άρθρο απο ένθετο παλλιάς εφημερίδας

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε

πατήστε το play start mining πάνω δεξιά

σας ευχαριστώ! 

 

Το Βιβλίο της Ζούγκλας

Το Βιβλίο της Ζούγκλας
Ανάγλυφο εξώφυλλο της αρχικής έκδοσης του Βιβλίου της Ζούγκλας βασισμένο στην τέχνη του Τζον Λόκγουντ Κίπλινγκ

Συγγραφέας Ράντγιαρντ Κίπλινγκ
Εικονογράφηση Τζον Λόκγουντ Κίπλινγκ (πατέρας του Ράντγιαρντ)
Χώρα Ηνωμένο Βασίλειο
Γλώσσα Αγγλικά
Είδος Παιδική λογοτεχνία
Εκδότης Macmillan Publishers
Ημερομηνία έκδοσης 1894
Έπεται του In the Rukh
Προηγείται του Το Δεύτερο Βιβλίο της Ζούγκλας


Το Βιβλίο της Ζούγκλας (αγγλικά: The Jungle Book, 1894) είναι μία συλλογή ιστοριών του βραβευμένου με Νόμπελ Άγγλου συγγραφέα Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Οι ιστορίες δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά σε περιοδικά το 1893-1894. Οι αρχικές εκδόσεις περιέχουν εικόνες, μερικές εκ των οποίων από τον πατέρα του Ράντγιαρντ, Τζον Λόκγουντ Κίπλινγκ. Ο Κίπλινγκ γεννήθηκε στην Ινδία και πέρασε εκεί τα πρώτα έξι χρόνια της παιδικής του ηλικίας. Μετά από περίπου 10 χρόνια στην Αγγλία, επέστρεψε στην Ινδία και εργάστηκε εκεί για περίπου εξίμισι χρόνια. Αυτές οι ιστορίες γράφτηκαν όταν ο Κίπλινγκ ζούσε στο Βερμόντ[1].
Οι ιστορίες του βιβλίου (καθώς επίσης και εκείνες στο Δεύτερο Βιβλίο της Ζούγκλας που ακολούθησε το 1895 και το οποίο περιλαμβάνει πέντε επιπλέον ιστορίες του Μόγλη) είναι μύθοι, που χρησιμοποιούν ζώα με έναν ανθρωπόμορφο τρόπο για να παραδώσουν μαθήματα ηθικής. Για παράδειγμα, οι στίχοι του Νόμου της Ζούγκλας θέτουν κανόνες για την ασφάλεια των ατόμων, των οικογενειών και των κοινοτήτων. Ο Κίπλινγκ θέτει σ' αυτούς σχεδόν όλα όσα ήξερε ή "άκουσε ή φαντάστηκε για την ινδική ζούγκλα"[2]. Άλλοι αναγνώστες ερμήνευσαν το έργο ως αλληγορίες της πολιτικής και της κοινωνίας εκείνης της εποχής[3]. Οι πιο γνωστές από τις ιστορίες είναι αυτές που περιστρέφονται γύρω από τις περιπέτειες ενός εγκαταλελειμμένου ανθρώπου, του Μόγλη, που μεγάλωσε με τους λύκους στην ινδική ζούγκλα. Οι πιο διάσημες από τις άλλες ιστορίες είναι κατά πάσα πιθανότητα ο "Ρίκκι-Tίκκι-Tάβι", η ιστορία μίας ηρωικής μαγκούστας, και ο "Τουμάι των Ελεφάντων", η ιστορία ενός νεαρού εκπαιδευτή ελεφάντων. Όπως συμβαίνει σε μεγάλο μέρος του έργου του Κίπλινγκ, πριν και μετά από κάθε ιστορία υπάρχει ένα ποίημα.

Λόγω του ηθικού του τόνου, Το Βιβλίο της Ζούγκλας χρησιμοποιήθηκε από τα Σώματα Προσκόπων. Αυτή η χρήση του βιβλίου εγκρίθηκε από τον Κίπλινγκ μετά από απ' ευθείας αίτημα του Ρόμπερτ Μπέηντεν-Πάουελ, ο οποίος αρχικά είχε ζητήσει την άδεια του συγγραφέα για τη χρήση του παιχνιδιού της μνήμης από τον Κιμ προκειμένου να αναπτύξει την ηθική και τη φυσική κατάσταση των νέων της εργατικής τάξης στις πόλεις. Ο Ακέλας, ο αρχηγός των λύκων στο Βιβλίο της Ζούγκλας, έχει γίνει σημαντική φιγούρα στο προσκοπικό κίνημα καθώς το όνομα αυτό υιοθετείται παραδοσιακά από τον αρχηγό κάθε ομάδας προσκόπων

Ολόκληρο το βιβλίο, έχοντας γίνει πλέον κοινό κτήμα, είναι διαθέσιμο στην επίσημη ιστοσελίδα του Project Gutenberg και αλλού. Κάθε ζυγός αριθμός από τα παρακάτω κεφάλαια αντιστοιχεί σ' ένα επιγραμματικό ποίημα που σχετίζεται με την προηγούμενη ιστορία.
"Τίγρη! Τίγρη!", Φεβρουάριος 1894.

"Τ' Αδέρφια του Μόγλη": Ένα αγόρι μεγαλώνει με τους λύκους στην ινδική ζούγκλα με τη βοήθεια της αρκούδας Μπαλού και του μαύρου πάνθηρα Μπαγκίρα, και στη συνέχεια θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον τίγρη Σιρ Χαν. Αυτή η ιστορία έχει επίσης δημοσιευθεί μόνη της σ' ένα μικρό βιβλίο με τίτλο Νυχτερινό Τραγούδι στη Ζούγκλα.
"Το Τραγούδι του Κυνηγιού της Αγέλης Σιόνι"
"Το Κυνήγι του Κάα": Αυτή η ιστορία λαμβάνει χώρα πριν ο Μόγλης αντιμετωπίσει τον Σιρ Χαν. Όταν ο Μόγλης απαγάγεται από μαϊμούδες, η Μπαλού και ο Μπαγκίρα σπεύδουν να τον σώσουν με τη βοήθεια του πύθωνα Κάα.
"Το Τραγούδι του Δρόµου των Μπαντάρ-Λογκ"
"Τίγρη! Τίγρη!": Ο Μόγλης επιστρέφει στο ανθρώπινο χωριό και υιοθετείται από ένα ζευγάρι που πιστεύει ότι ο Μόγλης είναι ο χαμένος τους γιος. Όμως ο Μόγλης έχει πρόβλημα προσαρμογής στην ανθρώπινη ζωή, ενώ από την άλλη ο Σιρ Χαν θέλει ακόμα να τον σκοτώσει. Ο τίτλος της ιστορίας είναι εμπνευσμένος από το ποίημα "Ο Τίγρης" του Ουίλλιαμ Μπλέηκ.
"Το Τραγούδι του Μόγλη"
"Η Άσπρη Φώκια": Ο Κότικ, μία σπάνια φώκια με λευκή γούνα, ψάχνει ένα νέο μέρος για το λαό του, όπου δεν θα κυνηγιούνται από τους ανθρώπους.
"Λουκάνον"
"Ρίκκι-Tίκκι-Tάβι": Η μαγκούστα Ρίκκι-Τίκκι υπερασπίζεται μία ανθρώπινη οικογένεια που ζει στην Ινδία ενάντια σ' ένα ζευγάρι κόμπρες. Αυτή η ιστορία έχει δημοσιευθεί επίσης ως μικρό βιβλίο.
"Το Τραγούδι του Ντάρζι"
"Ο Τουµάι των Ελεφάντων": Ο Τουμάι είναι ένα δεκάχρονο αγόρι που φροντίζει τους ελέφαντες που δουλεύουν, και του έχουν πει ότι δεν θα γίνει ποτέ ένας ολοκληρωμένος εκπαιδευτής ελεφάντων μέχρι να δει τους ελέφαντες να χορεύουν. Αυτή η ιστορία έχει επίσης δημοσιευθεί ως μικρό βιβλίο.
"Ο Σίβα και η Ακρίδα"
"Οι Υπηρέτες της Βασίλισσας": Τη νύχτα πριν από μία στρατιωτική παρέλαση, ένας Βρετανός στρατιώτης κρυφακούει μία συζήτηση μεταξύ των ζώων του στρατοπέδου.
"Το Εµβατήριο των Ζώων του Στρατοπέδου" παρωδεί γνωστά τραγούδια και ποιήματα

Με αλφαβητική σειρά:

Ακέλας – ινδικός λύκος
Γκρι αδελφός – ένα από τα κουτάβια της μητέρας και του πατέρα λύκου
Κάα - ινδικός πύθωνας
Κότικ - άσπρη φώκια
Μανγκ - νυχτερίδα
Μόγλης - κύριος χαρακτήρας, το νεαρό αγόρι της ζούγκλας
Μορ - ινδικό παγώνι
Μπαγκίρα - μαύρος πάνθηρας
Μπαλού — αρκούδα
Μπαντάρ-λογκ – μία φυλή μαϊμούδων
Ναγκ - αρσενική μαύρη κόμπρα
Νάγκαινα - θηλυκή βασιλική κόμπρα, σύντροφος του Ναγκ
Ντάρζι - μικρό ωδικό πτηνό
Πατέρας Λύκος - ο πατέρας λύκος που μεγάλωσε τον Μόγλη σαν δικό του κουτάβι

Η Ράκσα υπερασπίζεται τον μικρό Μόγλη από τον τίγρη Σιρ Χαν

Ράκσα – η μητέρα λύκαινα που μεγάλωσε τον Μόγλη σαν δικό της κουτάβι
Ρίκκι-Tίκκι-Tάβι - ινδική μαγκούστα
Σιρ Χαν - βασιλική τίγρη της Βεγγάλης
Ταμπακί - ινδικό τσακάλι
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%96%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CF%82

Σώπασαν οι τρελές οι συντροφιές

για μεγέθυνση πατήστε ροδάκι να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό

από ένθετο παλιάς εφημερίδας

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε 

πατήστε το play στο μαύρο πλαίσιο πάνω δεξιά

Σας ευχαριστώ! 

Σιωπή, εξορία, πονηρία

για μεγέθυνση πατήστε ροδάκι 

να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό

 

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε

πατήστε το play στο μαύρο πλαίσιο πάνω δεξιά

Σας ευχαριστώ!

Χούλιο Ραμόν Ριμπέυρο

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη ο αναγνώστης o anagnostis.

"Η ύπαρξη ενός μεγάλου συγγραφέα συνιστά ένα θαύμα, προϊόν καθώς είναι της τυχαίας σύγκλισης τόσων παραγόντων όσοι κι εκείνοι που συμβάλλουν στην εμφάνιση κάποιας καλλονής παγκόσμιου βεληνεκούς, από κείνες που στοιχειώνουν τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς. Για κάθε μεγάλο συγγραφέα, πόσες ανεπαρκείς εκδοχές χρειάζεται να δοκιμάσει η φύση! Πόσοι ατελείς Τζόυς, Κάφκα και Σελίν...." Ανακαλύψτε τον Ριμπέυρο.

Χούλιο Ραμόν Ριμπέυρο: Απάτριδες πρόζες (Prosas apátridas) - ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

Μάθετε περισσότερα

oanagnostis.gr

http://www.oanagnostis.gr/%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF-%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CE%BD-%CF%81%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%85%CF%81%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B6/

Της Δήμητρας Παπαβασιλείου (Μετάφραση για τον «Α»).

Πόσα βιβλία, Θεέ μου, και πόσο λίγος χρόνος –και, συχνά, πόσο λίγη διάθεση– για να τα διαβάσει κανείς! Η ίδια μου η βιβλιοθήκη, στην οποία άλλοτε ενσωματώνονταν μόνο έργα που είχαν προηγουμένως διαβαστεί και χωνευτεί, γεμίζει ολοένα με παρασιτικά βιβλία, τα οποία φτάνουν ως εκεί ένας Θεός ξέρει πώς και, μέσω ενός φαινομένου έλξης και σύμφυρσης, συμβάλλουν στο να μεγαλώνει επ’ άπειρον η σωρεία των γραπτών των μη προορισμένων να διαβαστούν· κάπου χαμένα μέσα σ’ αυτό το συνονθύλευμα βρίσκονται και τα δικά μου πονήματα… Ας μην πούμε σ’ εκατό χρόνια, μα σε δέκα, ή σε είκοσι, τι θα έχει μείνει απ’ όλα αυτά; Ενδεχομένως μόνο οι συγγραφείς που έρχονται από πολύ παλιά, η ντουζίνα των κλασικών που διασχίζουν τους αιώνες, συχνά δίχως να πολυδιαβάζονται, αλλά πάντα αγέρωχοι και ρωμαλέοι, μέσω ενός είδους φυσικής ώθησης ή κεκτημένου δικαιώματος. Τα βιβλία του Καμύ ή του Ζιντ, που μόλις πριν από δύο δεκαετίες διαβάζονταν μετά πάθους, πόσο ενδιαφέρον παρουσιάζουν σήμερα, έστω κι αν γράφτηκαν με μεράκι και μ’ αίμα; Γιατί σ’ εκατό χρόνια ο κόσμος θα συνεχίζει να διαβάζει Κεβέδο και όχι Ζαν-Πωλ Σαρτρ; Γιατί θα διαβάζεται ακόμη ο Φρανσουά Βιγιόν και όχι ο Κάρλος Φουέντες; Ποιο «συστατικό» πρέπει να βάλει κανείς σ’ ένα έργο για να το κάνει να διαρκέσει; Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως η λογοτεχνική δόξα είναι μια λοταρία και η διάρκεια ενός έργου τέχνης ένα αίνιγμα. Και, παρ’ όλα αυτά, ο κόσμος συνεχίζει να γράφει, να εκδίδει, να διαβάζει, να σχολιάζει τα γραφόμενα. Η είσοδος σ’ ένα βιβλιοπωλείο είναι πράξη που φοβίζει σε σημείο παράλυσης κάθε συγγραφέα, αφού πρόκειται για τον προθάλαμο της λήθης: στις ξύλινες κόγχες του, τα βιβλία ετοιμάζονται κιόλας να κοιμηθούν τον αιώνιο ύπνο τους, πολλές φορές χωρίς καν να έχουν ζήσει. Ποιος Κινέζος αυτοκράτορας ήταν εκείνος που αφάνισε το αλφάβητο και κάθε ίχνος γραφής; Και ποιος Ηρόστρατος έκαψε τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας; Ίσως αυτό που θα μπορούσε να μας χαρίσει εκ νέου την απόλαυση της ανάγνωσης να είναι η καταστροφή όλων όσα έχουν γραφτεί και το γεμάτο αθωότητα κι ευφροσύνη ξεκίνημα από το μηδέν.
***
Η ύπαρξη ενός μεγάλου συγγραφέα συνιστά ένα θαύμα, προϊόν καθώς είναι της τυχαίας σύγκλισης τόσων παραγόντων όσοι κι εκείνοι που συμβάλλουν στην εμφάνιση κάποιας καλλονής παγκόσμιου βεληνεκούς, από κείνες που στοιχειώνουν τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς. Για κάθε μεγάλο συγγραφέα, πόσες ανεπαρκείς εκδοχές χρειάζεται να δοκιμάσει η φύση! Πόσοι ατελείς Τζόυς, Κάφκα και Σελίν, άλλοτε κρυμμένοι και άλλοτε υπερβολικά προβεβλημένοι, έχουν υπάρξει! Κάποιοι πέθαναν νέοι, κάποιοι άλλαξαν επάγγελμα, άλλοι το έριξαν στο ποτό, άλλοι πάλι τρελάθηκαν, ενώ μερικοί απλώς στερούνταν ενός ή δύο από τα γνωρίσματα εκείνα που διαφοροποιούν τους μεγάλους λογοτέχνες από τους μέτριους ή και τους «παραλογοτέχνες». Ανεπαρκής μόρφωση, ασθένειες, έλλειψη υπομονής, οκνηρία, απουσία ερεθισμάτων, οικονομικές δυσχέρειες, έλλειψη φιλοδοξίας ή αποφασιστικότητας ή απλώς τύχης: όλοι ετούτοι οι παράγοντες μοιάζουν με το τελευταίο ψηφίο του τυχερού λαχνού, κρίσιμο για κάποιον που του λείπει μονάχα το καταληκτικό νούμερο για να κερδίσει το λαχείο. Ορισμένοι πιθανότατα συγκέντρωναν όλες τις αναγκαίες ιδιότητες, τους έλλειπε όμως η τυχαία –και φαινομενικά ασήμαντη– εκείνη συγκυρία (η ανάγνωση ενός βιβλίου, η συναναστροφή με τον τάδε φίλο) που θα λειτουργούσε ως αντιδραστήριο στην τέλεια κατά τα άλλα χημική ένωση και που θα της προσέδιδε το αληθινό της χρώμα. Κατά ανάλογο τρόπο, βλέπω μερικές φορές στο μετρό μια γυναίκα και σκέφτομαι: «Θα μπορούσε να είναι η Μπριζίτ Μπαρντό, κρίμα που της λείπουν είκοσι πόντοι ύψος»· ή «Ετούτη η ξανθιά μοιάζει στη Μαίριλυν Μονρόε, τα πόδια της όμως είναι σαν στέκες». Οι γυναίκες αυτές αποτελούν, με τη σειρά τους, τις ατελείς εκδοχές του πρωτότυπου μοντέλου, το ελαττωματικό εμπόρευμα που πωλείται σωρηδόν.
***
Ένας Γάλλος εκδότης, διαπιστώνοντας πως οι πωλήσεις των κλασικών έχουν πέσει, αποφασίζει να βγάλει μια νέα σειρά, στην οποία όμως οι πρόλογοι δεν θα ανατεθούν σε λογίους άγνωστους στο ευρύ κοινό, αλλά σε αστέρια της εποχής. Έτσι, η Μπριζίτ Μπαρντό θα γράψει τα προλεγόμενα στον Μπωντλαίρ, ο ποδηλάτης Ραϋμόν Πουλιντόρ εκείνα του Προυστ και ο ηθοποιός Ζαν-Πωλ Μπελμοντό, ο οποίος στο παρελθόν ήταν μποξέρ, εκείνα του Ρεμπώ. Ο Μπελμοντό ξεκινά τον πρόλογό του μ’ αυτά τα λόγια: «Κάθε φορά που διαβάζω ένα ποίημα του Ρεμπώ νιώθω σαν να δέχομαι γροθιά στο σαγόνι». Εγγυημένες πωλήσεις.
***
Λογοτεχνία σημαίνει εκζήτηση. Όποιος επιλέγει, προκειμένου να εκφραστεί, ένα τεχνητό μέσο, όπως είναι η γραφή, και όχι κάποιο φυσικό, όπως ο προφορικός λόγος, οφείλει να υπακούει στους κανόνες του παιχνιδιού. Γι’ αυτό και κάθε προσπάθεια να δώσει κανείς την εντύπωση ότι δεν είναι εξεζητημένος –εσωτερικός μονόλογος, αυτόματη γραφή, καθημερινή γλώσσα– αποτελεί, με τη σειρά της, μια εκζήτηση εις το τετράγωνο. Όσο εξεζητημένος είναι ένας Προυστ άλλο τόσο είναι, στην ουσία, κι ένας Σελίν, ή όσο είναι ένας Μπόρχες άλλο τόσο μπορεί να θεωρηθεί κι ένας Ρούλφο. Αυτό που θα πρέπει να αποφεύγεται δεν είναι η σύμφυτη με τη γραφή εκζήτηση, αλλά ρητορική που συχνά προστίθεται σ’ αυτήν.
***
Η τέχνη του διηγήματος συνοψίζεται στην ευαισθησία που μας επιτρέπει να αντιληφθούμε την αληθινή διάσταση των πραγμάτων. Αν εγώ πω: «Ο άντρας στο μπαρ ήταν ένας φαλακρός τύπος», κάνω, φαινομενικά, μια απλοϊκή παρατήρηση. Θα μπορούσα επίσης να πω: «Όλες οι φαλάκρες είναι άχαρες, αλλά υπάρχουν φαλάκρες που εμπνέουν μια βαθιά λύπηση. Είναι οι άδοξες εκείνες φαλάκρες, που αποτελούν καρπό της ρουτίνας και όχι της ευχαρίστησης, όπως αυτή του άντρα που έπινε χθες μπίρα στο Τσιγγάνικο Βιολί. Αντικρίζοντάς τον, συλλογίστηκα: “Σε ποια δημόσια υπηρεσία να έχασε άραγε αυτός ο χριστιανός τα μαλλιά του!”. Ωστόσο, η τέχνη της αφήγησης βρίσκεται, ενδεχομένως, στην πρώτη διατύπωση.
***
Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως η δική μου, η δημιουργική πράξη εδράζεται στην αυτοκαταστροφή. Όλες οι υπόλοιπες αξίες –υγεία, οικογένεια, μέλλον, κ.ο.κ.– υποτάσσονται στην πράξη της δημιουργίας και χάνουν την ισχύ τους. Το πρωταρχικό, αυτό που βρίσκεται πάνω απ’ όλα, είναι η αράδα, η φράση, η παράγραφος που συγγράφει κανείς, και που μετατρέπεται σε παρακαταθήκη της ίδιας της ύπαρξής μας, στο βαθμό που προϋποθέτει τη θυσία της ύπαρξής μας. Για το λόγο αυτό θαυμάζω τους καλλιτέχνες που δημιουργούν σε αρμονία με τη ζωή τους και όχι ενάντια στη ζωή τους, τους μακρόβιους, μακάριους όσο και γνήσιους εκείνους καλλιτέχνες που τρέφονται από την ίδια τους τη δημιουργία αντί να τη μετατρέπουν, όπως εγώ, στο απομεινάρι μιας ζωής λειψής.
***
Η προσωπική βιβλιοθήκη είναι ένας αναχρονισμός. Καταλαμβάνει υπερβολικό χώρο σε σπίτια ολοένα και πιο μικρά, η συγκρότησή της είναι μια επίμοχθη διαδικασία, ενώ ποτέ δεν την αξιοποιεί κανείς πραγματικά κατ’ αναλογίαν προς το κόστος ή τον όγκο της. Άλλωστε, ένα διαβασμένο βιβλίο δεν έχει βρει ήδη τη θέση του στο πνεύμα μας, δίχως να καταλαμβάνει χώρο; Για ποιο λόγο να το διατηρούμε, λοιπόν; Στην εποχή μας δεν είναι εξάλλου αρκετές οι δημόσιες βιβλιοθήκες, στις οποίες μπορούμε να βρούμε όχι μόνο αυτά που θέλουμε, αλλά κι εκείνα που ούτε καν είχαμε φανταστεί; Η προσωπική βιβλιοθήκη ανταποκρίνεται σε συνθήκες περασμένων καιρών: όταν κατοικούσε κανείς στον πύργο ή στο προγονικό σπίτι, κι όντας απομονωμένος από τον κόσμο ήταν απαραίτητο να έχει τον κόσμο στα χέρια του, τυπωμένο· όταν τα βιβλία ήταν σπάνια και, συχνά, μοναδικά, κι ένιωθε κανείς την ακατανίκητη ανάγκη να κατέχει το ζηλευτό αρχέτυπο· όταν οι επιστήμες και οι τέχνες εξελίσσονταν με λιγότερη ταχύτητα και το περιεχόμενο των βιβλίων συχνά παρέμενε σε ισχύ για πολλές γενιές· όταν η οικογένεια ήταν πιο σταθερή και με εδραία εστία, και κατά συνέπεια μια βιβλιοθήκη μπορούσε ν’ αλλάζει χέρια παραμένοντας στο ίδιο οίκημα και στο ίδιο δωμάτιο και στα ίδια ράφια, χωρίς τον κίνδυνο του διασκορπισμού των βιβλίων της. Οι πιο πάνω συνθήκες δεν ισχύουν πλέον. Κι όμως, υπάρχουν τρελοί που θα ήθελαν να έχουν στην κατοχή τους όλα τα βιβλία του κόσμου. Γιατί είναι υπερβολικά οκνηροί για να πάνε στις δημόσιες βιβλιοθήκες· γιατί υπάρχει η πεποίθηση ότι το να κοιτάξει κανείς τη ράχη ενός τόμου ισοδυναμεί με την ανάγνωσή του· γιατί έχει κανείς ιδιοσυγκρασία νεκροθάφτη και του αρέσει να περιστοιχίζεται από νεκρούς· γιατί μας έλκει το αντικείμενο αυτό καθαυτό –ανεξάρτητα από το περιεχόμενό του–, μας ευχαριστεί να το μυρίζουμε, να το ψαύουμε. Γιατί πιστεύει κανείς, ενάντια σε όλες τις ενδείξεις, ότι το βιβλίο είναι μια εγγύηση αθανασίας και ότι η συγκρότηση μιας βιβλιοθήκης ομοιάζει στην οικοδόμηση ενός πανθέου, όπου θα του άρεσε να έχει εξασφαλισμένη τη δική του θέση.
***
Κατηγορούν τους συγγραφείς για την τάση τους να καταπιάνονται με θέματα ζοφερά, θλιβερά, δραματικά, συχνά απωθητικά, και ποτέ –ή σχεδόν ποτέ– με ευχάριστα θέματα. Πιστεύω ότι το πιο πάνω γεγονός δεν αντικατοπτρίζει την προτίμησή τους, αλλά μάλλον την ανικανότητά τους να αποφύγουν το σκόπελο. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορείς να μιλήσεις με πολλά λόγια για την ευτυχία, δεν γίνεται να την περιγράψεις. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο τα λαϊκά παραμύθια και οι ιστορίες για παιδιά –καθώς και οι βορειοαμερικάνικες ταινίες με happy end– τελειώνουν πάντα κάπως έτσι: «Παντρεύτηκαν κι έζησαν στο εξής πολύ ευτυχισμένοι». Στο σημείο αυτό ο αφηγητής σταματά, γιατί δεν έχει πλέον τίποτα να πει. Εκεί όπου ξεκινά η ευτυχία, ξεκινά και η σιωπή.
***
Δεν πιστεύω ότι για να γράψει κανείς είναι αναγκαίο να αναζητά περιπέτειες. Η ζωή μας είναι η μοναδική, η μεγαλύτερη περιπέτεια. Η ταπετσαρία κάποιου τοίχου που είδαμε όταν ήμασταν παιδιά, ένα δέντρο το σούρουπο, το πέταγμα ενός πουλιού, εκείνο το πρόσωπο που μας έκανε εντύπωση στο τραμ, μπορεί να είναι σημαντικότερα για μας από τα μεγάλα γεγονότα της οικουμένης. Ίσως όταν θα έχουμε λησμονήσει κάποια επανάσταση, κάποια επιδημία ή ακόμη και τα χειρότερα σκαμπανεβάσματα του δικού μας βίου, θα μείνει μονάχα η ανάμνηση του τοίχου, του δέντρου, του πουλιού, του προσώπου εκείνου. Και αν μείνουν αυτά, είναι γιατί κάτι τα έκανε αξιομνημόνευτα, γιατί είχαν μιαν άφθαρτη ποιότητα, και η τέχνη τρέφεται αποκλειστικά από κείνα τα πράγματα που συνεχίζουν να πάλλονται στη μνήμη μας.
Μικρό βιογραφικό
Ο Julio Ramón Ribeyro (1929-1994) συγκαταλέγεται στις κορυφαίες μορφές των γραμμάτων του Περού, θεωρείται δε ένας από τους σημαντικότερους διηγηματογράφους της ισπανόφωνης Αμερικής. Πρόκειται για τον μεγάλο άγνωστο του λεγόμενου «Μπουμ», της εκρηκτικής άνθησης του λατινοαμερικάνικου αφηγήματος κατά τη δεκαετία του 1960. Γεννημένος στη Λίμα, πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στην Ευρώπη, και προπάντων στο Παρίσι, όπου έκανε διάφορες δουλειές προτού διοριστεί πολιτιστικός ακόλουθος και πρεσβευτής του Περού στην Unesco. Το 1994, λίγο πριν το θάνατό του, του απονεμήθηκε το Βραβείο Χουάν Ρούλφο. Εκτός από τα (αστικά στην πλειονότητά τους) διηγήματά του, έγραψε επίσης μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια και αφορισμούς.

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε, 

πατήστε το play στο μαύρο πλαίσιο πάνω δεξιά

Σας ευχαριστώ !

''Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ'' Ν. Καζαντζάκης (απόσπ)

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια παλιότερη δημοσίευση.

''Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ''

''Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους.
Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε.
Μα πότε δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: «Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέλφια, για να σώσουμε τη γης!».

Πολλοί κλαίγαν, άλλοι βλαστημούσαν και φοβέριζαν.
Οι καλοθρεμμένοι αστοί περνούσαν και σφύριζαν. Ήρθαν οι αστυφύλακες και την κατέβασαν από το τραπέζι και την πήραν στη φυλακή.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τη ματιά της προς τους αψηλούς, βάρβαρους στρατιώτες. Έλεος, αγανάχτηση και θλίψη.
Σα να μετρούσε πόσο σκοτάδι υπάρχει ακόμα, πόση σκλαβιά και τι αγώνας χρειάζεται..''
''Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ''
Ν. Καζαντζάκης (απόσπ)
---------

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε, 

πατήστε το play στο μαύρο πλαίσιο πάνω δεξιά

Σας ευχαριστώ !

Delete στον ηλεκτρονικό εκφοβισμό

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια παλιότερη δημοσίευση.

·Delete στον ηλεκτρονικό εκφοβισμό

Bigbook.gr

15 Ιανουαρίου 2013 ·

Ο Κωνσταντής όλοι νομίζουν ότι είναι αυτός που έστειλε τα απειλητικά μηνύματα στην ηλεκτρονική τους διεύθυνση. Ο Φάνης, ο Μάρκος κι ο Παντελής για αστείο βιντεοσκόπησαν τη Μαρία να αλλάζει στα αποδυτήρια και έστειλαν το βιντεάκι τους σε όλους. Η e-Μάγισσα εκφοβίζει τη Μαρία καλυμμένη πίσω από την ανωνυμία του διαδικτύου. Όλοι αυτοί, οι ήρωες του βιβλίου, θα μπορούσαν να είναι φίλοι σου. Στη θέση κάποιου από αυτούς ίσως να είσαι εσύ. Θύτες και θύματα σε μια αλυσίδα φόβου μέσα από τις οθόνες των κινητών, των υπολογιστών, των τάμπλετς. Τρεις και μία ιστορίες για τον ηλεκτρονικό εκφοβισμό και πώς μπορείς να τον αντιμετωπίσεις. Ένα βιβλίο από το οποίο θα πάρεις δύναμη για να κάνεις delete στον ηλεκτρονικό εκφοβισμό!

http://www.bigbook.gr/index.php…

Αν θέλετε να μας υποστηρίξετε, 

πατήστε το play στο μαύρο πλαίσιο πάνω δεξιά

Σας ευχαριστώ !

όλο το έργο του Παπαδιαμάντη

Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

Κατέβασε εδώ όλο το έργο του Παπαδιαμάντη | filologika.gr

filologika.gr
https://filologika.gr/ergo-tou-papadiamanti/

Το έργο του Παπαδιαμάντη σε ψηφιακή μορφή

Το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη επηρέασε καθοριστικά την εμφάνιση και εξέλιξη του ηθογραφικού διηγήματος στην ελληνική πεζογραφική σκηνή. Ο «κοσμοκαλόγερος» από τη Σκιάθο θα αφήσει στο πέρασμά του μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα της νεοελληνικής πεζογραφίας, όπως είναι η Φόνισσα, Το μοιρολόι της Φώκιας, Το όνειρο στο κύμα κλπ.
Ξεκίνησε συγγράφοντας μυθιστορήματα («Ἡ μετανάστις»,1879) αλλά τελικά στράφηκε στο διήγημα στο οποίο άφησε την ανεξίτηλη σφραγίδα του συγγράφοντας πάνω από εκατό διηγήματα στα οποία αφηγείται τη ζωή απλών ανθρώπων οι οποίοι υποφέρουν με τα βάσανα και τους καημούς της φτωχολογιάς.
Οι ήρωές του είναι ψαράδες, αγρότες, ιερωμένοι, μετανάστες, εργένηδες, αναξιοπαθούσες χήρες, όμορφες ορφανές, αλλά και κακάσχημες μάγισσες και διάφορες αγύρτισσες. Εμβαθύνοντας στον ψυχισμό των ηρώων του μας παρέχει μια οξύτατη ψυχολογική θεώρηση των πιστεύω, των επιθυμιών και των απογοητεύσεων αυτών των ανθρώπων που δικαιολογούν το χαρακτηρισμό του ως ηθογράφου.

Δες ακόμη: Βίντεο: Όλη H Ελληνική Ιστορία Ανά Τις Χιλιετίες Μπροστά Στα Μάτια Σας!

Πού θα βρείτε το έργο του ψηφιακά

Ο Αλ. Παπαδιαμάντης πέρα από τρία μυθιστορήματα και τρία εκτεταμένα διηγήματα (νουβέλες), έγραψε 180 διηγήματα και 40 μελέτες και άρθρα, στα οποία οι φίλοι των γραμμάτων και του έργου του Παπαδιαμάντη μπορούν να μελετήσουν πλέον σε ψηφιακή μορφή χάρις στην σύγχρονη τεχνολογία.
Για όλους όσοι ενδιαφέρονται για το έργο του Παπαδιαμάντη και επιθυμούν να έχουν πρόσβαση σε αυτό μπορούν τώρα να βρουν 188 έργα του συγκεντρωμένα στην ιστοσελίδα http://www.papadiamantis.org/ του Νεκτάριου Γ. Μαμαλούγκου.
Ο δημιουργός της ιστοσελίδας έχει συγκεντρώσει το σύνολο του έργου του Παπαδιαμάντη και το έχει ταξινομήσει σε τέσσερις (4) κατηγορίες:

• Μυθιστορήματα (Άρθρα 4)
• Διηγήματα (Άρθρα 172)
• Επίλοιπα (Άρθρα 10)
• Αλληλογραφία (Άρθρα 3)

Όπως διαπιστώνει εύκολα ο αναγνώστης, ο καταμερισμός του έργου του Παπαδιαμάντη διευκολύνει τη μελέτη καθώς επισκέπτης της σελίδας μπορεί να επιλέξει την κατηγορία που τον ενδιαφέρει.

Δες Επίσης: «Σε Σένα Που Μου Δίνεις 3 Ευρώ Την Ώρα…»: Η Επιστολή Μιας Φιλολόγου!

Πέρα από το http://www.papadiamantis.org/ οι ενδιαφερόμενοι για το έργο του Σκιαθίτη δημιουργού μπορούν να ανατρέξουν στη διεύθυνσης της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών στην οποία πέρα από βιογραφικά και άλλα στοιχεία προσφέρεται το σύνολο του έργου του Παπαδιαμάντη, όπως αυτό κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Δόμος στα «Άπαντα» του συγγραφέως σε μορφή pdf για αποθήκευση δωρεάν στον υπολογιστή σας.

---

Αν βρήκατε χρήσιμη την παραπάνω δημοσίευση και θέλετε να ενημερώνεστε άμεσα για παρόμοιες αναρτήσεις επισκεφθείτε στην επίσημη σελίδα μας στο Facebook!

αν θέλετε να μας υποστηρίξετε 

πατείστε play στο μαύρο πλαίσιο πάνω δεξιά 

ευχαριστώ !