ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΑΤΑ της Κατερίνας Χανδρινού *

πηγή :  http://www.onestory.gr/post/24564706161

ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΑΤΑ

της Κατερίνας Χανδρινού *

.

Τελικά πήγα.

Πήρα το πλοίο της γραμμής και πήγα.

Το νησί ήταν υποβαθμισμένο και το Πανεπιστήμιο είχε μέτρια φήμη. Οτιδήποτε ωστόσο μετρίου φήμης με έκανε ανέκαθεν να νιώθω πιο άνετα και συχνά αποδεικνυόταν πάνω από τις προσδοκίες μου. Ίσως ήταν σημαντικό για μένα να έχω μια αίσθηση υπεροχής. Κυρίως όμως, ήθελα οπωσδήποτε να παρευρεθώ, έστω μια φορά στη ζωή μου, σε σεμινάριο του Καθηγητή, ο οποίος, άγνωστο για ποιους λόγους, είχε επιλέξει να το πραγματοποιήσει στο συγκεκριμένο και όχι σε κάποιο άλλο, πιο αποδεκτό ή έστω πιο προσβάσιμο, Πανεπιστήμιο.

Τα δρομολόγια από την πόλη προς το νησί ήταν εξαιρετικά αραιά: μόλις δύο φορές το μήνα μπορούσε κανείς να ταξιδέψει από και προς τον τόπο αυτόν.

Με το που κατέβηκα στην προβλήτα, έπειτα από ολιγόωρο ταξίδι, σμήνη λευκών πουλιών που έμοιαζαν με μικρούς ιπτάμενους κύκνους, με κύκλωσαν και θόλωσαν το τοπίο. Δεν μπορούσα να δω απέναντι και έπρεπε οπωσδήποτε να το κάνω για να προσανατολιστώ. Απ’ ό, τι είχα ενημερωθεί από το πρόγραμμα του σεμιναρίου που μου είχε σταλεί ηλεκτρονικά, η επιγραφή του Πανεπιστημίου διακρινόταν υπό κανονικές συνθήκες από το λιμάνι, όχι όμως όταν τύχαινε να κάνει την εμφάνισή του το λεφούσι των πουλιών, πληροφορία την οποία είχα αντιπαρέλθει και πάντως σίγουρα υποτιμήσει.

Στην αρχή χαμογέλασα με το θέαμα, σκέφτηκα μάλιστα να τραβήξω φωτογραφίες, αλλά το φαινόμενο άρχισε να γίνεται ενοχλητικό, καθώς η ώρα περνούσε, η ορατότητα παρέμενε εμποδιζόμενη και τα πράγματά μου (λάπτοπ, βιβλία, σημειωματάρια κλπ), άρχιζαν να μου βαραίνουν τις κλειδώσεις. Στο μεταξύ, πλησίαζε και η ώρα του σεμιναρίου και δεν είχα περιθώρια.

Προσπάθησα να συνεννοηθώ με ορισμένους ντόπιους, ψαράδες ως επί το πλείστον, αλλά τα κρωξίματα των πουλιών και τα απότομα φτερουγίσματά τους, δυσχέραιναν την επικοινωνία, οι δε ψαράδες που πίστευαν πως έπιαναν μιλώντας μου λαβράκι στεριανό, έχαναν τα λόγια τους μετά την απεύθυνσή μου σε αυτούς κι ακόμη κι αν υποθέσουμε πως ήξεραν κατά πού έπεφτε το Πανεπιστήμιο, για το οποίο πολύ αμφιβάλλω, από τη σαστιμάρα τους κι απ’ όσο μπορούσα ν’ ακούσω, μου έδιναν αντιφατικές μεταξύ τους οδηγίες για το πώς να φτάσω εκεί.

Άφησα να με οδηγήσει εν τέλει η διαίσθησή μου, στην οποία μεγαλώνοντας είχα βαθμιαία αρχίσει να δίνω περισσότερη σημασία. Έπεσα έξω: το Πανεπιστήμιο βρισκόταν στα δεξιά σε σχέση με το λιμάνι, ενώ εγώ είχα πάρει την αντίθετη κατεύθυνση, της καρδιάς.

Τα πουλιά εξακολουθούσαν να πετούν, σε αφύσικα χαμηλό ύψος, φτερουγίζοντας ανάμεσα στις μύτες και μέσα στα μαλλιά των λιγοστών κατοίκων του νησιού, μόνο που πλέον, τα είχα πίσω μου.

Το σεμινάριο έγινε σε ένα κατ’ ευφημισμό αμφιθέατρο, αφού, επιγραφόταν μεν ως τέτοιο, χωρίς ωστόσο να παρουσιάζει την παραμικρή κλίση, με αποτέλεσμα να θυμίζει σχολική τάξη, και βασίστηκε στο βιβλίο του Καθηγητή, ‘La Chatte’, το οποίο υπέγραφε με γυναικείο ψευδώνυμο.

Τα κρίσιμα σε σχέση με τις ανάγκες και τους σκοπούς του σεμιναρίου χωρία διαβάστηκαν από τον ίδιο, ο οποίος, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν έπαιρνε καθόλου ανάσα για σελίδες ολόκληρες, εάν το νόημα και η ροή του κειμένου δεν το επέτρεπαν.

Στο τέλος της παρουσίασης, λίγο πριν τα καθιερωμένα ‘συμπεράσματα’ της ημερίδας, κοίταξα για πρώτη φορά γύρω μου, και διαπίστωσα ότι το ακροατήριο αποτελούνταν αποκλειστικά από άντρες, μέσης ηλικίας.

Το πρόγραμμα τελικά, δεν τηρήθηκε κατά γράμμα και, αντί για συμπεράσματα, ο Καθηγητής, μάς ενθάρρυνε να συντάξουμε μια σύντομη μονογραφία σχετική με την παρουσίαση που είχε προηγηθεί, εκθέτοντας άλλες πιθανές εκδοχές αρχής ή τέλους του βιβλίου του και τις σκέψεις μας εν γένει σχετικά με το έργο του.

Σαν κεραυνοβολημένη, άρχισα να γράφω επί τόπου, χωρίς ν’ αφήσω τα δάχτυλά μου ούτε στιγμή να ανασάνουν. Όπως πρωτύτερα είχε ο ίδιος κάνει διαβάζοντας τα κείμενά του: όπως είχε διαβάσει εκείνος, εγώ έγραφα.

Οι μεσήλικες, ένιωθα να με κοιτούν σαρκαστικά, καθώς αποχωρούσαν από την αίθουσα κάνοντας τα ξύλινα έδρανα να κλείνουν με πάταγο. Αδημονούσαν να δοκιμάσουν παστό ψάρι, τη συνοδεία του τοπικού ποτού. Ενός ποτού λευκού, που μύριζε γλυκάνισο, όπως είχα ακούσει να λένε πριν την έναρξη του σεμιναρίου, και που σε έκανε στο δεύτερο ποτήρι να φλασάρεις επί τόπου.

Μέσα σε λίγα λεπτά, είχα ολοκληρώσει την εργασία μου, η οποία ήταν κάθετα χτισμένη στα θεμέλια του βιβλίου του Καθηγητή. Βιδωμένη και τεκμηριωμένη, ακόμη και ως προς την στίξη και την παραγραφοποίησή της. Μπετόν αρμέ. Δεν την διάβασα καν.

Βγήκα τρέχοντας από την αίθουσα κραδαίνοντάς την, κάνοντας κι εγώ το έδρανό μου να κλείσει με πάταγο, κι άρχισα να ψάχνω για την θυρίδα που είχε ορισθεί ως θυρίδα του Καθηγητή. Διασχίζοντας τους διαδρόμους του Πανεπιστημίου, έβλεπα απ’ τα παράθυρα παράλληλα με μένα, μερικά απ’ τα πουλιά, γιατί τα παράθυρα ήταν ψηλά, ενώ τα περισσότερα πουλιά πετούσαν χαμηλά.

Οι διοικητικές υπηρεσίες του Ιδρύματος, όπως πληροφορήθηκα από μια ταμπέλα στο τέλος του διαδρόμου όπου βρισκόμουν, στεγάζονταν στο απέναντι κτήριο. Υπήρχε και μια μακέτα με κατόψεις και βέλη για πληρέστερη καθοδήγηση. Με το που βγήκα στο προαύλιο, που ουσιαστικά ήταν ένας τυφλός χώρος ανάμεσα στα κτήρια του Πανεπιστημίου, τα πουλιά όρμησαν πάνω μου, λες και δεν κρατούσα χαρτιά αλλά σουσαμένια κουλούρια. Φτεροκοπούσαν τόσο έντονα που άρχισαν να μαδάνε κι έμοιαζε να χιονίζει τεχνητά σε παράσταση κλασικού μπαλέτου ή σαν κάποιος από ψηλά να τίναζε μαχαιρωμένα μαξιλάρια.

Κάποια στιγμή, λίγο πριν φτάσω κοντανασαίνοντας στο κτήριο όπου θα παρέδιδα την εργασία και στη συνέχεια θα αναχωρούσα με το πλοίο το οποίο είχε αγκυροβολήσει και περίμενε κατ’ εξαίρεση τους σεμιναριακούς για να μας γυρίσει στην πόλη, ένα από τα πουλιά κουτσούλισε πάνω στα έγγραφά μου. Μια στάμπα φαιοπράσινη κάλυψε την κεντρικότερη παράγραφο της πρώτης σελίδας, στο σημείο ακριβώς όπου βρισκόταν η ραχοκοκαλιά αλλά και η κορύφωση της ιδέας μου. Δεν είχα χρόνο, δεν είχα χαρτομάντιλα, δεν είχα καμία τύχη: θα υπέβαλλα την εργασία μου χεσμένη. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, οι γραμματείς του Πανεπιστημίου την παρέλαβαν εμφανώς αηδιασμένοι και με διαβεβαίωσαν με χείλη γκρεμούς ότι θα την προωθούσαν στον Καθηγητή. Θυρίδα δεν υπήρχε.

Ήμουν η τελευταία που μπήκε στο πλοίο της επιστροφής. Μέσ’ από τις σταγόνες του παραθύρου της θέσης μου είδα τα στρογγυλά θραύσματα του νησιού αλλά και μερικά πούπουλα ακόμη να αιωρούνται και να καταλήγουν στην επιφάνεια της θάλασσας, σαν κάτι μόλις να τελείωνε.

Λίγες μέρες μετά, δέχτηκα στο διαμέρισμά μου μια συστημένη επιστολή. Αποστολέας ήταν ο Καθηγητής. Έσκισα το φάκελο με μανία και προσοχή κι άρχισα να διαβάζω.

«Το κείμενό σου θα μπορούσε να είναι αραιογραμμένο πάνω στο σινικό τείχος. Αλλιώς, θα έπρεπε να διανέμεται υπό μορφή φέιγ βολάν σε όλα τα χωριά του κόσμου. Υπερβαίνει σε λειτουργικότητα κάθε φαντασία και ταυτόχρονα είναι τόσο απέριττο όσο μια ευθεία γραμμή και αρραγές σαν ένα κομμάτι τζάμι. Λυπάμαι μόνον που δεν μπορώ να το λάβω υπ’ όψη μου, διότι η εμφάνισή του είναι επιεικώς αηδιαστική και άκρως προσβλητική. Με εκτίμηση, Κ..»

Έδωσα όλα τα χρήματα που είχα για να περάσω το μήνα, για να πάρω θαλάσσιο ταξί για το νησί. Μοιράστηκα ευτυχώς το ποσόν με κάποιους που είχαν ταξιδέψει στην πόλη για να νοσηλευτούν και τώρα επέστρεφαν σε αυτό.

Με το που έφτασα, έδιωξα τα πουλιά με την παλάμη μου σα να’ ταν μύγες, βρέθηκα μ’ ένα σάλτο στο Πανεπιστήμιο και απαίτησα από τις γραμματείς με τα στόματα χαράδρες να συναντήσω το Διευθυντή για να του εξηγήσω τι ακριβώς είχε συμβεί.

Εκείνος με υποδέχτηκε σαν να με περίμενε. Αλλά δεν ήταν μόνος: στο κάθισμα απέναντι ακριβώς απ’ το γραφείο του, καθόταν ένας άντρας με την πλάτη γυρισμένη σε μένα. Μπήκα απευθείας στο θέμα. Άρχισα να διαμαρτύρομαι για τις συνθήκες στο νησί και για το ζήτημα με τα πουλιά εξ αιτίας των οποίων είχε απορριφθεί η εργασία μου και ζήτησα να δώσει ο ίδιος εξηγήσεις στον Καθηγητή για την ιδιορρυθμία του τόπου και την ανεξέλεγκτη κατάσταση με τα πουλιά.

Αφού είπα και είπα και είπα, κάποια στιγμή, ο άντρας που τόση ώρα είχε την πλάτη γυρισμένη, έστρεψε το πρόσωπό του προς εμένα: ήταν ο Καθηγητής. Ήταν ο Καθηγητής, σκασμένος στα γέλια. Έκανε διαρκώς επικύψεις και χτυπούσε τα γόνατά του με τις καμπούρες των χεριών του, τόσο γελούσε.

«Μα, δεσποινίς μου», κατάφερε στο τέλος να αρθρώσει, «δεν καταλάβατε ότι αστειευόμουν; Μα, καθόλου χιούμορ τελοσπάντων; Τι τρέχει με σας τους νέους;»

«Δηλαδή…»…, μόλις που ακούστηκα.

«Δηλαδή, ακριβώς αυτό: δεν θα απέρριπτα ποτέ ένα τέτοιο κείμενο για μια κουτσουλιά!»

«Το λέτε αλήθεια;»

«Μα φυσικά! Το έχω ήδη δώσει για δημοσίευση!»

«Δεν σοβαρολογείτε…»…

«Άντε πάλι…μα και βέβαια σοβαρολογώ! Το έχω ήδη δώσει για δημοσίευση στην τοπική εφημερίδα του νησιού!».

«Ήσσονος σημασίας θα μου πείτε», πρόσθεσε ο Διευθυντής, «αλλά επειδή η εφημερίδα είναι ακόμη υπό διαμόρφωση και η κατανομή της ύλης δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί, η εργασία σας θα μπει κάτω από τη στήλη με τα δρομολόγια των πλοίων»..

.

Η Κατερίνα Χανδρινού γεννήθηκε κάποια στιγμή στο Χολαργό. Έκλαψε αμέσως. Ίκτερο δεν εμφάνισε. Διασχίζει καθημερινά την πόλη μ’ ένα τρελό ταξί στο χρώμα του λεμονιού. Είναι δικηγόρος και τανγκέρα. Κάτω απ’ τα δικόγραφά της θα δεις να ξεπροβάλλει ο Κορτάσαρ, ο Κάφκα, ο Πύντσον και ο Τζόυς. Αργεί πάντα και για πάντα στα ραντεβού της. Μετράει όλη κι όλη μία ηλεκτρονική δημοσίευση. Υπογράφει το blog catherine-chandrinou.blogspot.com. Για επείγοντα περιστατικά, επικοινωνήστε: cchandrinou1@gmail.com

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Σύγχρονοι Ερυσίχθονες

πηγή :   http://www.facebook.com/photo.php?fbid=145461722256682&set=a.107681166034738.7910.100003785651779&type=1&theater

                                           Σύγχρονοι Ερυσίχθονες

Ο μύθος του Θεσσαλού Ερυσίχθονα που διασώζει ο ποιητής Καλλίμαχος στον ύμνο του προς τη θεά Δήμητρα, μοιάζει να είναι το πρώτο οικολογικό μήνυμα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

 Ένα μήνυμα που φανερώνει τις ολέθριες συνέπειες για τον άνθρωπο από την αλόγιστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. 

Σύμφωνα λοιπόν με το μύθο, ο ιερόσυλος βασιλιάς Ερυσίχθονας σπρωγμένος από ακόρεστη αδηφαγία, έκοψε τα ιερά δέντρα της θεάς και ιδίως εκείνο που αγαπούσε περισσότερο.Μια πελώρια βαλανιδιά στην καρδιά του δάσους. 

Η τιμωρία για τη βέβηλη αυτή πράξη , ήταν φοβερή αφού καταδικάστηκε από τη θεά σε αιώνια πείνα.Ετσι άρχισε το μαρτύριο του Ερυσίχθονα που αφού καταβρόχθισε ολόκληρο το βιός του, θα κατασπαράξει και τις ίδιες του τις σάρκες μέχρι να τον λυτρώσει ο θάνατος.
Η σημερινή πραγματικότητα έτσι όπως διαμορφώνεται στη χώρα μας με την ανήθικη , παρωχημένη αναπτυξιακή πολιτική των μνημονίων επιβάλλει μια νέα ανάγνωση αυτού του διδακτικού μύθου προκειμένου να μην επιτρέψουμε τον εκβαρβαρισμό του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος ώστε να διασώσουμε την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου και πάνω απ΄όλα να επιτρέψουμε στις μελλοντικές γεννιές να οικοδομήσουν με μέτρο και δικαιοσύνη την αρχή της βιωσιμότητας,της αλληλεγγύης,της ποιοτικής ανάπτυξης στηριζόμενοι στους εθνικούς μας πόρους.
Αντ'αυτού, με ένα ακόμα ψευτοδίλημμα ανάπτυξη ή περιβάλλον καθώς επίσης και το εκβιαστικό ανεργία ή περιβάλλον, ένας κύκλος διεθνούς κερδοσκοπίας ασελγεί εις βάρος της φύσης, της ιστορίας, της μνήμης του πολιτισμού καταστρέφοντας δίχως έλεος όλα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της χώρας μας για μια αληθινά ενδογενή και βιώσιμη ανάπτυξη.
Με το πρόσχημα της πράσινης ανάπτυξης και με διαδικασίες fαst track (εφαρμοστικός νόμος 3986/2011) καθ'υπέρβαση της περιβαλλοντικής, χωροταξικής και αρχαιολογικής νομοθεσίας εκποιείται όλος ο πλούτος της χώρας : αιγιαλός , δάση, αρχαιολογικοί χώροι , σπήλαια , περιοχές οικοανάπτυξης που σημειωτέον είναι αναπαλλοτρίωτες βάσει του ελληνικού συντάγματος
Η Κρήτη,φαίνεται να αποτελεί προσφιλές φιλέτο για τις ορέξεις των πολυεθνικών κεφαλαίων που εκμεταλλευόμενες τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις,προωθούν με τη στήριξη των εγχώριων υποστηρικτών τους και ερήμην των τοπικών κοινωνιών,αυτή την παρά φύσιν αναπτυξιακή λαίλαπα. Σύμφωνα λοιπόν με το περίφημο πρόγραμμα" Ήλιος" ,όλες οι κορυφογραμμές της Κρήτης πρόκειται να καλυφθούν από αιολικούς,υβριδικούς, φωτοβολταϊκούς σταθμούς.Χιλιάδες στρέμματα μοναδικής βλάστησης, πολλά από αυτά ενταγμένα στο δίκτυο Natura oπως το μοναδικής ομορφιάς δάσος των Αζιλάκων στην ανατολική Κρήτη, αποψιλώνονται για να καλυφθούν από εκατομμύρια κυβικά μπετόν και σίδερο για την κατασκευή ταμιευτήρων χωρητικότητας εκατομμυρίων κυβικών με στόχο τη δέσμευση και τον πλήρη έλεγχο του πολυτιμότερου φυσικού κοινού αγαθού, του νερού ακόμα και αν αυτό ειναι της βροχής(Κ.Υ.Α. 150559/10/6/2011 που αφορά χρήση νερού).
Είναι προφανές ότι στόχος αυτής της νέας μορφής φεουδαρχίας δεν είναι η πράσινη ανάπτυξη στη Κρήτη αλλά η μετατροπή της σε ένα εργοστάσιο ενέργειας όπου με την ασυλία των μνημονιακών συμβάσεων,οι σύγχρονοι Ερυσίχθονες θα ικανοποιούν τα νοσηρά τους σχέδια που όχι μόνο δεν προωθούν την ανάπτυξη αλλά αντίθετα αποτελούν ύβρι για το οικοσύστημα.

Στον αντίποδα αυτής της τερατογένεσης που επιχειρείται στο τόπο μας, οι εναλλακτικές μορφές τουρισμού, των δρόμων του λαδιού, του κρασιού, των αρχαιολογικών και μοναστηριακών διαδρομών, της προώθησης επώνυμων τοπικών προιόντων, η παραγωγή τοπίου και εδάφους,η αποκατάσταση της αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας των οικισμών μας πόσες θέσεις εργασίας και πόση ομορφιά θα δημιουργούσε γύρω μας ;
Όσοι βέβαια ταυτίζουν την ανάπτυξη με το ''ολοκαύτωμα'' του φυσικού χώρου και την εκποίηση της γής μας στους δανειστές θα πούν οτι πρόκειται περί ουτοπίας,οτι είναι ζήτημα πόρων και προύπολογισμών. Η δική μας απάντηση είναι ο,τι όλα είναι ζήτημα ιδεών και παιδείας. Η πρόταση μας είναι πρόταση ζωής και αγάπης για τον τόπο μας.Αλλωστε στις σημερινές συνθήκες άγριας παγκοσμιοποίησης, μονάχα κινήματα με ώριμη και ισχυρή συνείδηση της έννοιας του γενικού δημόσιου αγαθού μπορούν να διαμορφώσουν μια αξιοπρεπή σχέση με το περιβάλλον.Οχι λαοί ιδιωτικοποιημένοι όπως μας καθιστούν οι μνημονιακές συμβάσεις. 


Γιούλη Ιεραπετριτάκη υποψήφια βουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Α'Θεσ\νικης


το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε την Παρασκευή

15/6 στον ''δρομο της άριστεράς''

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το αρχαίο θέατρο της Ιεράπυτνας

ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΑΣΚΑΦΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
Έρχεται στο φως το αρχαίο θέατρο 

ΓΡΑΦΕΙ: ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ. ΚΟΥΔΟΥΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

Όλα είναι έτοιμα για να αρχίσει η μεγαλύτερη ανασκαφή που έγινε ποτέ στην πόλη της Ιεράπετρας. Μέσα στον μήνα Αύγουστο σύμφωνα με δήλωση της Προϊστάμενης της ΚΔ’ Εφορίας Αρχαιοτήτων κυρίας Χρύσας Σοφιανού θα αρχίσει το έργο της ανασκαφής στο αρχαίο θέατρο της Ιεράπετρας στον αρχαιολογικό χώρο των Βιγλιών όπου εκεί βρίσκεται θαμμένο το ένα από τα Ρωμαϊκά θέατρα της πόλης.
 

Μετά από πολύχρονες προσπάθειες όλα είναι έτοιμα για να έρθει στο φως το ένα εκ των δύο θεάτρων της αρχαίας Ιεράπυτνας. Σύμφωνα με την κα Σοφιανού, υπό την διεύθυνση της οποίας θα γίνουν οι ανασκαφικές εργασίες του αρχαίου θεάτρου, η ανασκαφή θεωρείται πολύ σημαντική. «Μας ξεσήκωσε όλους τότε ο Αντιδήμαρχος κ. Μάνος Μαρκόπουλος. Μέσα στον μήνα Αύγουστο θα ξεκινήσουμε με καθαρισμό της επιφάνειας και στη συνέχεια θα κάνουμε δοκιμαστικές τομές στο χώρο του θεάτρου. Οι ανατινάξεις που είχαν προκαλέσει τα στρατεύματα κατοχής μας δημιουργεί ένα διάχυτο φόβο για το αποτέλεσμα. Πιθανόν να μην έχει μείνει τίποτα. Θα υπογραφεί προγραμματική σύμβαση με τον Δήμο Ιεράπετρας που αναλαμβάνει τα έξοδα της ανασκαφής».
 

Όλα ξεκίνησαν με την γεωφυσική μελέτη για την χαρτογράφηση και ανάδειξη των αρχαίων θεάτρων Ιεράπετρας και του Κουφονησίου που εκπόνησε το Εργαστήριο Γεωφυσικής – Δορυφορικής Τηλεπισκόπησης και Αρχαιοπεριβάλλοντος του Ινστιτούτου Μεσογειακών Σπουδών του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας, για λογαριασμό της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λασιθίου. Η μελέτη παρουσιάστηκε το 2010 στο Νομαρχιακό Συμβούλιο Λασιθίου από τον Δρ. Απόστολο Σαρρή και το Δρ. Νίκο Παπαδόπουλο. 

Ήταν μια προσπάθεια που ξεκίνησε ο τότε νομάρχης Λασιθίου και σημερινός Δήμαρχος Ιεράπετρας κ. Σήφης Αναστασάκης σε συνεργασία με το Σωματείο «ΔΙΑΖΩΜΑ» στο οποίο ηγείται ο κ. Σταύρος Μπένος, πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, με στόχο την ανάδειξη των αρχαίων θεάτρων της χώρας.

Η τεχνική έκθεση παραδόθηκε τότε στην κα Βίλλυ Αποστολάκου, Προϊστάμενη της ΚΔ’ Εφορίας Αρχαιοτήτων, με απώτερο στόχο την υλοποίηση των ανασκαφικών και αναστηλωτικών εργασιών των δύο αρχαίων θεάτρων.
 

Η έρευνα των ειδικών επιστημόνων στον αρχαιολογικό χώρο των Βιγλιών όπου, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρχαιολόγων, βρίσκεται θαμμένο το μεγάλο ρωμαϊκό θέατρο της Ιεράπετρας, είναι πιθανόν να ανατρέψει όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα, καθώς σύμφωνα με πληροφορίες, η γεωφυσική χαρτογράφηση (γεωσκόπηση) που έγινε στο χώρο, με υπερσύγχρονα ηλεκτρονικά και δορυφορικά συστήματα, δείχνει ότι μάλλον στο σημείο αυτό βρίσκεται θαμμένο το μικρότερο εκ των δύο αρχαίων θεάτρων της Ιεράπετρας. Την θέση αυτή έχει στηρίξει και σε πόνημα του ο φυσιοδίφης συνταξιούχος εκπαιδευτικός κ. Γιάννης Ροβυθάκης που δημοσιεύτηκε το 2010 με τίτλο «ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΑΤΡΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΠΕΤΡΑΣ»
Το αρχαίο θέατρο της Ιεράπετρας εντάχθηκε σε ένα συνολικό σχεδιασμό για αναστήλωση 140 αρχαίων θεάτρων σε ολόκληρη την Ελλάδα, που υποστηρίζεται από το «ΔΙΑΖΩΜΑ», από τα οποία τα πέντε βρίσκονται στην Κρήτη.
Ο Δήμος Ιεράπετρας στα πλαίσια της πολιτικής του για την διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς έχει ψηφίσει για το τεχνικό πρόγραμμα 2012 το ποσό των 50.000 ευρώ για σύναψη Προγραμματικής Σύμβασης με το Υπουργείο Πολιτισμού για την ανασκαφική έρευνα στο αρχαίο θέατρο Ιεράπετρας.

Εθελοντές
Ο πρώην Αντιδήμαρχος κ. Μάνος Μαρκόπουλος αμέσως τον δεύτερο χρόνο της θητείας του επί Δημαρχίας κ. Μανώλη Μαστοράκη ασχολήθηκε ενεργά με το θέμα της ανάδειξης και προβολής των αρχαιοτήτων της πόλης και ιδιαίτερα του αρχαίου θεάτρου των Βιγλιών. «Υπάρχει λίστα εθελοντών επιστημόνων της πόλης μας που δήλωσαν από τότε έτοιμοι να συμβάλουν στις ανασκαφικές εργασίες. Με την συμβολή των εθελοντών θα μειωθεί σημαντικά το εργατικό κόστος και θα δώσει την χαρά σε συμπολίτες μας να συμβάλλουν στην μεγάλη προσπάθεια για να αναδειχθούν οι ρίζες του πολιτισμού μας».


Τα αρχαία θέατρα και το αμφιθέατρο της Ιεράπετρας
Η Ιεράπετρα υπήρξε μια από τις σπουδαίες πόλεις στην αρχαιότητα, με το όνομα Κύρβα. Η στρατηγική της θέση την ανέδειξε σε μεγάλη δύναμη κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους. Άλλοτε με διπλωματική οδό (Συνθήκες με Κρητικές, αλλά και εκτός Κρήτης πόλεις), και άλλοτε με επιθέσεις εναντίον εχθρών της κατόρθωσε να κυριαρχήσει σε όλη την ανατολική Κρήτη. Με την υποταγή της στους Ρωμαίους το 67 π.Χ. η άνθιση της ήταν ακόμη μεγαλύτερη και αναδείχθηκε σε τεράστιο εμπορικό κέντρο.
Οι περιηγητές που επισκέφτηκαν την πόλη από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα ανέφεραν την ύπαρξη δύο θεάτρων, ενός μικρότερου – αμφιθεάτρου, «ναυμαχίας» και θερμών, αλλά και εντυπωσιακών αρχιτεκτονικών μελλών.
Τον 1ο π.Χ. αιώνα η Ιεράπετρα είχε γίνει ένα από τα πολύ σημαντικά λιμάνια της Κρήτης, εκμεταλλευόμενη φυσικά τη στρατηγική της θέση για εμπορικές συναλλαγές με τα κράτη της Ανατολικής και Νότιας Μεσογείου.

 

Το μικρό και μεγάλο Θέατρο και το Αμφιθέατρο

Το Ρωμαϊκό αμφιθέατρο της Ιεράπετρας ήταν στη θέση του οικοπέδου «Μίνως» το ποίο έχει αγοράσει ο Δήμος. Υπάρχουν σημεία ακόμα και σήμερα τα οποία μαρτυρούν την ύπαρξη του αμφιθεάτρου. Το αρχαίο αμφιθέατρο της Ιεράπυτνας δεν έπρεπε να διαφέρει από τα ρωμαϊκά αμφιθέατρα εκείνης της εποχής.
Το μεγάλο θέατρο της Ιεράπετρας χωροθετείται βόρεια της πλατείας Πλαστήρα. Στη συμβολή των οδών Ιωάν. Κονδυλάκη και Γρ. Αυξεντίου στην νοτιοανατολική άκρη του οικοπέδου του Παν. Ι. Ματθαίου που οικοδομήθηκε το 1993-1994 (ζαχαροπλαστείο Ιωάννη Περυσινάκη) αποκαλύφτηκαν και ερευνήθηκαν ισχυροί τοίχοι από μεγάλους πελεκητούς ογκόλιθους από πώρο. Η αρχαιολογική υπηρεσία επέβλεπε για πολλούς μήνες την δόμηση στο σημείο αυτό και υποχρέωσε τους κατασκευαστές να αφήσουν χώρο κάτω από τα θεμέλια της οικοδομής για να φαίνεται μέρος των αρχαίων ευρημάτων.
Το μικρό θέατρο τοποθετείται στη θέση «Βιγλιά» σε ακίνητο που βρίσκεται επί της δημοτικής οδού Ιεράπετρας-Βιάννου, όπου έχουν εντοπιστεί αρχιτεκτονικά μέλη και αγάλματα. Σε προπολεμικές φωτογραφίες του ακινήτου είναι ορατά ερείπια ύψους 6-7μ. Η έκταση που υπολογίζεται ότι καταλαμβάνει το θέατρο σήμερα είναι αστικό οικόπεδο, περιφραγμένο από την ΚΔ΄ ΕΠΚΑ.

 

Περιγραφή του μνημείου

Η πληρέστερη μέχρι σήμερα περιγραφή του θεάτρου οφείλεται στον περιηγητή Onorio Belli ο οποίος το 1586 αναφέρει ότι το θέατρο ήταν σκαμμένο σε ύψωμα, πως η σκηνή του ήταν πλούσια διακοσμημένη με κίονες, θριγκούς και άλλα διακοσμητικά στοιχεία, ενώ εκθειάζει τα θαυμάσιας κατασκευής κιονόκρανα. Ο Άγγλος ναύαρχος Spratt στα μέσα του 19ου αι. εντόπισε το θέατρο, που ήταν πια ελάχιστα ορατό και μέτρησε τη διάμετρό του 154 πόδια (47μ. περίπου). Σε προπολεμικές φωτογραφίες του ακινήτου είναι ορατά ερείπια ύψους 6-7μ.
Μικρής κλίμακας σωστική έρευνα έγινε το 1980 από την ΚΔ΄ ΕΠΚΑ και εντοπίστηκαν ίχνη ρωμαϊκών κτισμάτων, τρία αγάλματα και μια επιγραφή. Η γεωφυσική διασκόπηση που έγινε το 2010 έδωσε ενδείξεις για την ύπαρξη θεάτρου ελλειπτικού σχήματος, αρχιτεκτονικών δομών και δρόμων.

Οι παραχαράκτες

                                                      Οι παραχαράκτες 

Αλήθεια πιστεύετε ότι οι Ρώσοι έστειλαν στο διάστημα μια σκυλίτσα που την έλεγαν Λάικα; Ποιος βρίσκεται πίσω από τον χάρτη της Βίνλαντ, ένα διάσημο πλαστό έγγραφο που αποδεικνύει ότι οι Βίκινγκς ανακάλυψαν την Αμερική; Ποιος πλαστογράφησε τα αρχεία της Στάζι; Πίσω από όλες αυτές τις καλοστημένες απάτες βρίσκεται μια διεθνής μυστική οργάνωση, ο ΟΠΠ (Όμιλος Παραχάραξης της Πραγματικότητας), ειδικευμένη στη χειραγώγηση και την εξαπάτηση σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι η ιστορία ενός νεαρού άνδρα ο οποίος έχει προσληφθεί στον ΟΠΠ και πασχίζει να καταλάβει γιατί και για ποιον εργάζεται. Είναι η ιστορία μιας παρέας φίλων που θέλουν να τα καταφέρουν στη ζωή τους, χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό. Είναι, κατά κάποιον τρόπο,η ιστορία του αιώνα μας. Οι περιπέτειες των ηρώων των "Παραχαρακτών" συνεχίζονται στο μυθιστόρημα του Αντουάν Μπελό "Les Eclaireurs", που τιμήθηκε με το βραβείο France Culture/Telerama.

 

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=168044#.UA63AqCv_p0

πηγή:  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=450268625007850&set=a.108588595842523.8617.108511895850193&type=1&theater

Από Google....

115η επέτειος από την γέννηση της Αμέλια Έρχαρτ...

Η Αμέλια Μαίρη Έρχαρτ (Amelia Mary Earhart) (24 Ιουλίου 1897 – αγνοούμενη από τις 2 Ιουλίου 1937, κηρυχθείσα θανούσα στις 5 Ιανουαρίου 1939) ήταν Αμερικανίδα πρωτοπόρος της αεροπορίας, συγγραφέας και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών. Η Έρχαρτ ήταν η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με τον Σταυρό Διακεκριμένης Πτήσης, ως η πρώτη γυν αίκα που διέσχισε μόνη της τον Ατλαντικό Ωκεανό. Έκανε πολλά ρεκόρ, έγραψε βιβλία για τις εμπειρίες της στους αιθέρες, τα οποία γνώρισαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, και συνέβαλε στη δημιουργία της οργάνωσης The Ninety-Nines, μίας οργάνωσης για τις γυναίκες πιλότους.

 

Η Αμέλια Έρχαρτ εξαφανίστηκε πάνω από τον κεντρικό Ειρηνικό ωκεανό, κοντά στη νήσο Χάουλαντ, κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς της να κάνει τον γύρο της Γης, το 1937. Η ζωή της, η σταδιοδρομία και η εξαφάνισή της συνεχίζουν όμως μέχρι σήμερα να προσελκύουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

                  --------------------------------------------------------- 

 πηγή : http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%B1_%CE%88%CF%81%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84

                  Αμέλια Έρχαρτ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

 

Η Αμέλια Μαίρη Έρχαρτ (Amelia Mary Earhart) (24 Ιουλίου 1897 – αγνοούμενη από τις 2 Ιουλίου 1937, κηρυχθείσα θανούσα στις 5 Ιανουαρίου 1939) ήταν Αμερικανίδα πρωτοπόρος της αεροπορίας, συγγραφέας και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών.^[1][2] Η Έρχαρτ ήταν η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με τον Σταυρό Διακεκριμένης Πτήσης^[3], ως η πρώτη γυναίκα που διέσχισε μόνη της τον Ατλαντικό Ωκεανό^[4]. Έκανε πολλά ρεκόρ^[2], έγραψε βιβλία για τις εμπειρίες της στους αιθέρες, τα οποία γνώρισαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, και συνέβαλε στη δημιουργία της οργάνωσης The Ninety-Nines, μίας οργάνωσης για τις γυναίκες πιλότους^[5].

Η Αμέλια Έρχαρτ εξαφανίστηκε πάνω από τον κεντρικό Ειρηνικό ωκεανό, κοντά στη νήσο Χάουλαντ, κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς της να κάνει τον γύρο της Γης, το 1937. Η ζωή της, η σταδιοδρομία και η εξαφάνισή της συνεχίζουν όμως μέχρι σήμερα να προσελκύουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.^[6]

Αμέλια Έρχαρτ

Αμέλια Μέρι Έρχαρτ (1935)
Γέννηση	24 Ιουλίου 1897 Άτκισον, Κάνσας
Θάνατος	Ακριβής ημερομηνία θανάτου άγνωστη Αγνοούμενη από τις 2 Ιουλίου 1937 πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό, κηρυχθείσα θανούσα στις 5 Ιανουαρίου 1939
Ιδιότητα	Αεροπόρος, Συγγραφέας, Υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο Μεγαλύτερος Θησαυρός του Κόσμου

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=448247551876624&set=a.443963645638348.102981.108511895850193&type=1&theater 

                       Ο Μεγαλύτερος Θησαυρός του Κόσμου    

«Αυτά που έχουν πραγματική αξία στη ζωή δεν αγοράζονται, προσφέρονται από καρδιά σε καρδιά» Τρεις φίλοι βρήκαν έναν σπάνιο χάρτη για το μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου. Ο Σπίθας ετοιμάζεται για την περιπέτεια. Η Χρύσα φοβάται. Η Δροσιά, αμφιβάλλει για το αν τελικά υπάρχει θησαυρός. “Ο θησαυρός είναι αλλού!” λέει το αλλόκοτο πλάσμα, που παρουσιάζεται, για να τους καθοδηγήσει. “Ο καθένας σας πρέπει να φτάσει εκεί μέσα από το δρόμο που του ταιριάζει!” Τους δίνει κι από ένα ρητό που αν το ακολουθήσουν θα φτάσουν στον στόχο τους. «Πάντα να βοηθάς, ποτέ να μη βλάπτεις» «Όλους πάντα ν’ αγαπάς και το φόβο να πετάς» «Η αγάπη δίνει και συγχωρεί, ο εγωισμός παίρνει και λησμονεί». Έτσι η περιπέτεια ξεκινά! Το κυνήγι του θησαυρού είναι γεμάτο διασκέδαση, δράση κι ανατροπές. Συναντάνε απίθανα πλάσματα μέσα σε ένα δάσος γεμάτο ζωή. Δέντρα, ζώα, πουλιά, γίγαντες και ξωτικά γίνονται αφορμή να αναμετρηθούν… με τον εαυτό τους! Μόνος τους αντίπαλος ο ύπουλος Ίγκο, ο φύλακας του θησαυρού, που προσπαθεί να τους αποπροσανατολίσει με ένα μόνο τρόπο: «την αρνητική έκφραση του εαυτού τους». Θα καταφέρουν να τον νικήσουν και με ποιον τρόπο; Θα εκδηλώσουν τις ποιότητες που χρειάζονται, όπως το θάρρος, η ανιδιοτελής προσφορά, η συνεργασία, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η ευγνωμοσύνη, η συγχώρεση, ή τελικά θα χαθούν στο δάσος; Θα καταφέρουν να φτάσουν στη σπηλιά και να ανακαλύψουν το θησαυρό, ξεπερνώντας τις νέες εκπλήξεις που κρύβονται εκεί;Ελάτε κι εσείς! Ελάτε να βρούμε μαζί το «Μεγαλύτερο Θησαυρό του κόσμου» … γιατί αυτός ο Θησαυρός ανήκει σε όλους μας!

Έργο Ο Μεγαλύτερος Θησαυρός του Κόσμου
Θίασος Λώτινος Ήλιος
Αριθμ. έγκρισης Υπ. Παιδείας 102956/Γ7
Κείμενα-Στίχοι Άννα Παπαμάρκου – Λεωνίδας Ψέλτουρας
Σκηνοθεσία Άννα Παπαμάρκου
Μουσική Σύνθεση Βασίλης Μούστος
Μουσική Επιμέλεια Ευδαίμων Άμροτος
Κοστούμια Ντομινίκ Ντελκός
Animation Λεωνίδας Ψέλτουρας
Σκηνικά -Μάσκες-Κούκλες Άννα Παπαμάρκου
Σκηνικά Απολλωνία Θεοχάρις
Παίζουν Ειρήνη Ανδρέου, Μαρία Λογοθέτη, Χριστίνα Παπαβασιλείου, Άννα Παπαμάρκου

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Ο Ηρακλής και οι Αθλοι του

 πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=447523018615744&set=a.443963645638348.102981.108511895850193&type=1&theater

Ο Ηρακλής και οι Αθλοι του,

 της Κάρμεν Ρουγγέρη

Κηποθέατρο Νίκ. Καζαντζάκης 22-23-24-25 Ιουλίου 2012 ....Εισιτήρια προπωλούνται :

Κηποθέατρο Νίκος Καζαντζάκης - ΄Οαση Ηράκλειο

Βιβλιοπωλείο Δοκιμάκης ( Καντανολέων 4, 2810288544)

Μετά από μια πολύ επιτυχημένη χρονιά στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου ο "Ηρακλής" της Κάρμεν Ρουγγέρη συνεχίζει το συναρπαστικό ταξίδι στον μαγικό κόσμου του θεάτρου για παιδιά περιοδεύοντας σε διάφορα θέατρα της Ελλάδας.

Η αγαπημένη των παιδιών, Κάρμεν Ρουγγέρη, αναφέρει για την παράσταση: Παραμυθένια είναι η αντιμετώπισή μας αλλά συγχρόνως ακριβής. Βασισμένη πάνω σε ότι έχει γραφτεί για τον ήρωα και τη ζωή του έτσι ώστε τα παιδιά να σχηματίσουν μια σαφή εικόνα του Ηρακλή, του ήρωα των ηρώων, που με τους άθλους του έμεινε στην ιστορία ως ο πιο ονομαστός και αγαπητός ήρωας της ανθρωπότητας. Μέσα απ' αυτή την παράσταση τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν:

τη γέννηση του ήρωα, τη ζωή του, τους άθλους του, την καθιέρωση των Ολυμπιακών αγώνων, το θάνατό του και τέλος τη μετάβασή του στον Όλυμπο όπου θα απολαμβάνει όλες τις τιμές και θα ζήσει ανάμεσα στους δώδεκα θεούς ίσος με αυτούς.

Μια παράσταση με χαρισματικούς ηθοποιούς, με πλούσια σκηνικά και εκπληκτικά κοστούμια από την Χριστίνα Κουλουμπή, εξαιρετική μουσική από τον Γιάννη Μακρίδη, και εμπνευσμένη χορογραφία από τον Πέτρο Γάλλια.

Τους ρόλους του έργου ερμηνεύουν με αλφαβητική σειρά οι ηθοποιοί: Αλέξανδρος Αλεξανδράκης, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Πέτρος Κιοσσές, Στέφανος Κοσμίδης, Γιάννης Νικολάου, Τάσος Παπαδόπουλος, Σπύρος Περδίου, Δέσποινα Πολυκανδρίτου, Ελένη Ρουσσινού, Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, Θανάσης Τσιδίμης, Γιάννης Τσουρουνάκης

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Δυτικότερα της Λήθης

                               Δυτικότερα της Λήθης

Το μυθιστόρημα «Δυτικότερα της Λήθης» είναι ένα βιβλίο για τους ανθρώπους που έδρασαν στα ηρωικά χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου, αλλά εξοντώθηκαν μέσα από τους μηχανισμούς που επικράτησαν στην μετέπειτα μακρόχρονη ειρήνη. Για τη δοκιμασία της ψυχοθεραπείας και την γονιμοποιό δύναμη του έρωτα. 

Η αναγκαστική παρουσία του ανοϊκού Στέφανου στη ζωή του συγγραφέα Άρη Μονιάκη ανατρέπει ολοκληρωτικά τη ζωή του. Το οδυνηρό παρελθόν γίνεται παρόν, η πένα του «στεγνώνει», το αλκοόλ πρωτεύει κι η σκέψη του θανάτου γίνεται φιλική. 

Αυτό τον οδηγεί στο ιατρείο της ψυχοθεραπεύτριας Αμέλειας Μουρούζη όπου αρχίζει η ενδοσκόπηση, η επαφή του καλλιτέχνη με τον άνθρωπο, η συνάντηση του ανθρώπου με την ιστορία και η γείωση του μέσα της. Η συνάντηση του ανθρώπου με τον υπολοχαγό Στέφανο Μονιάκη, ένα Μινώταυρο παγιδευμένο στον Λαβύρινθο του... Η συνάντηση του άνθρωπου με τον λοχαγό του Δημοκρατικού Στρατού, Πέτρο Θάλλαρη, που δεν διαπραγματεύεται τις αρχές του, αλλά αντίθετα τις υπερασπίζεται με το κορμί του, αν χρειαστεί... Η συνάντηση του άνθρωπου με τη Δανάη Κούζη, κόρη πολιτικών προσφύγων του Εμφυλίου και μεγαλωμένη μέσα στη χείμερα του παρελθόντος, που αποφεύγει τις μεγάλες Ιδέες και Οράματα, ζει για το φευγαλέο, τον έρωτα κι έχει επιλέξει την Ιδιωτική της Οδό... Κατοπτρικοί ήρωες, κατοπτρικές ζωές, κατοπτρικά τοποθετημένο το παρόν με το παρελθόν, σε ένα βιβλίο που μιλά για την αυτογνωσία και την αφύπνιση του Νεοέλληνα απέναντι στο ιστορικό του παρελθόν. Ωστόσο, το ερώτημα, αν η ανθρώπινη επίγνωση μπορεί να ανατρέψει το μοιραίο, αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=210542#.UAfSCaAVfRQ

Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες Μπασοάλτο ή Πάμπλο Νερούδα

Πάμπλο Νερούδα

Ο Πάμπλο Νερούδα, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες Μπασοάλτο (12 Ιουλίου 1904-23 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα στη Λατινική Αμερική]. Του απονεμήθηκε το 1971 το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικό μανιφέστο.

Γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου του 1904, στην πόλη Παράλ της Χιλής. Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση ένα μήνα μετά τη γέννησή του κι έτσι ο πατέρας του, Χοσέ, σιδηροδρομικός υπάλληλος, μετακόμισε στην πόλη Τεμούκο, όπου ξαναπαντρεύτηκε.

Ξεκίνησε να γράφει ποίηση σε ηλικία 10 ετών, αλλά ο πατέρας του τον αποθάρρυνε κι έτσι άρχισε να υπογράφει τα έργα του το 1946 με το ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούντα, υιοθετώντας το επώνυμο του γνωστού Τσέχου συγγραφέα και ποιητή Γιαν Νερούντα. Το μικρό του όνομα εικάζεται ότι το πήρε από το Γάλλο ποιητή Πωλ Βερλαίν.

Το 1921 μετακόμισε στην πρωτεύουσα, Σαντιάγο, για να σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία. Κατά το διάστημα των σπουδών του, εξέδωσε δυο ποιητικές συλλογές: Crepusculario (1923) και Veinte poemas de amor y una cancion desesperada (Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο άσμα, 1924), συλλογή για την οποία έγινε περισσότερο γνωστός. Διαπιστώνοντας ότι τα έσοδά του από τα εκδιδόμενα έργα του δεν του αρκούσαν, αποφάσισε να μπει στο Διπλωματικό Σώμα, κάνοντας έτσι πολυάριθμα ταξίδια ανά τον κόσμο από το 1927 ως το 1935, ως πρόξενος στη Βιρμανία, στην Κεϋλάνη, στην Ιάβα, στη Σιγκαπούρη, στο Μπουένος Άιρες, στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη.

Στην Ιάβα γνώρισε και παντρεύτηκε την Ολλανδέζα Μαρύκα Αντονιέτα Χάγκενααρ Βόγκελζανγκ, με την οποία χώρισε μετά από έξι χρόνια, κατά τη θητεία του στην Ισπανία. Εκεί, ερωτική του σύντροφος και μετέπειτα δεύτερη σύζυγός του υπήρξε επί δεκαέξι χρόνια η Αργεντίνα Δέλια ντελ Καρρίλ, είκοσι χρόνια μεγαλύτερή του.

Η εμπειρία του από τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων στην Ασία, τα καταπιεστικά καθεστώτα και η φιλία του με το Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα τον οδήγησαν ακόμη πιο κοντά στον κομμουνισμό. Τα έργα του άρχισαν να γίνονται πιο πολιτικοποιημένα, με αποκορύφωμα το Κάντο Χενεράλ, το οποίο έχει μελοποιηθεί από το συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Όταν ο Πρόεδρος Γκονζάλες Βιντέλα απαγόρευσε τον κομουνισμό στη Χιλή, βγήκε ένταλμα σύλληψης εις βάρος του. Για τέσσερις μήνες κρυβόταν στο υπόγειο κατοικίας στην πόλη Βαλπαραΐσο, αλλά κατάφερε να διαφύγει στην Αργεντινή και από εκεί στην Ευρώπη, όπου έζησε εξόριστος από το 1948 ως το 1952. Ανάμεσα στα μέρη που έζησε ήταν και το νησί Κάπρι της νότιας Ιταλίας, γεγονός από το οποίο είναι εμπνευσμένη η ταινία «Ο ταχυδρόμος»[2].

Κατά την εξορία του, γνώρισε και ανέπτυξε ερωτική σχέση με τη Χιλιανή τραγουδίστρια Ματίλντε Ουρούτια, η οποία αποτέλεσε τη "μούσα" του για τα έργα του. Μετά το τέλος της δικτατορίας επέστρεψε στη Χιλή, αφού είχε γίνει πλέον διάσημος παγκοσμίως από τα ποιήματά του. Μετά το δεύτερο διαζύγιό του, παντρεύτηκε τελικά με την Ουρούτια το 1966.

Το 1971, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο παρέλαβε όντας άρρωστος από καρκίνο. Βοήθησε το Σαλβαντόρ Αλιέντε στην προεκλογική του εκστρατεία, αλλά πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγο μετά τη δολοφονία του Αλιέντε από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ. Ο Πινοσέτ απαγόρευσε να γίνει δημόσιο γεγονός η κηδεία του Νερούντα, ωστόσο το πλήθος αψήφησε τη φρουρά και κατέκλυσε τους δρόμους, μετατρέποντας την κηδεία στην πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Το στρατιωτικό καθεστώς μέχρι το 1990 είχε απαγορεύσει τα έργα του ποιητή.
Από το ποιητικό του έργο ξεχωρίζουν:

«Crepusculario»
«Veinte poemas de amor y una canciσn desesperada»
«Residencia en la tierra»
«Tercera residencia»
«Canto general»
«Los versos del capitαn»
«Odas elementales»
«Extravagario»
«Memorial de Isla Negra» και
«Confieso que he vivido»


Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Πάμπλο Νερούδα
Ο ποιητής Πάμπλο Νερούντα
Όνομα Πάμπλο Νερούδα
Γέννηση 12 Ιουλίου 1904 Παράλ, Χιλή
Θάνατος 23 Σεπτεμβρίου 1973 (69 ετών) Σαντιάγο, Χιλή
Επάγγελμα/
ιδιότητες ποιητής, διπλωμάτης, πολιτικός, συγγραφέας και αυτοβιογράφος
Εθνικότητα Χιλιανός
Υπηκοότητα Χιλή
Σχολές φοίτησης Πανεπιστήμιο της Χιλής

Ο Πάμπλο Νερούδα[1] (Pablo Neruda, φιλολογικό ψευδώνυμο του Ρικάρδο Νεφταλί Ρέγιες Μπασοάλτο, Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto, 12 Ιουλίου 1904 – 23 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Σύμφωνα με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα [2][3]. Το 1971 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας και των Κομμουνιστικών του πεποιθήσεων.[4]Εξέδωσε πληθώρα ποιητικών συλλογών ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικά μανιφέστα. Τον Απρίλιο του 2013, 40 χρόνια μετά το θάνατό του, έγινε εκταφή της σορού του, με σκοπό να διακριβωθεί αν είχε πέσει θύμα δολοφονικής επίθεσης με δηλητήριο από πράκτορες του δικτατορικού καθεστώτος που κυβερνούσε τη Χιλή κατά το θάνατό του.[5]

 
Βιογραφία
Παιδικά και νεανικά χρόνια Γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1904, στην πόλη Παράλ της Χιλής. Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση έναν μήνα μετά τη γέννησή του κι έτσι ο πατέρας του, Χοσέ, σιδηροδρομικός υπάλληλος, μετακόμισε στην πόλη Τεμούκο, όπου ξαναπαντρεύτηκε. Ο Νερούδα ξεκίνησε να γράφει ποίηση σε ηλικία 10 ετών, αλλά ο πατέρας του τον αποθάρρυνε κι έτσι άρχισε να υπογράφει τα έργα του με το ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούδα, υιοθετώντας το επώνυμο του γνωστού Τσέχου συγγραφέα και ποιητή Γιαν Νερούντα. Το μικρό του όνομα εικάζεται ότι το πήρε από τον Γάλλο ποιητή Πωλ Βερλαίν.
Από πολύ νεαρή ηλικία άρχισε να διαβάζει κλασικούς Λατινοαμερικάνους και Ευρωπαίους συγγραφείς. Στο Γυμνάσιο είχε καθηγήτρια την σπουδαία Χιλιανή πεζογράφο και μετέπειτα κάτοχο του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας Γκαμπριέλα Μιστράλ, η οποία τον μύησε στην κλασική Ρώσικη Λογοτεχνία. Εκείνη την εποχή αρχίζει να δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα, αρχικά με διάφορα ψευδώνυμα. Στη συνέχεια φοίτησε στο πανεπιστήμιο του Σαντιάγκο και από εκεί και πέρα άρχισε η πορεία του προς την ευρεία αναγνώριση.[6]

Πρώτες ποιητικές συλλογές και θητεία στο Διπλωματικό Σώμα Το 1921 μετακόμισε στην πρωτεύουσα, Σαντιάγο, για να σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία. Κατά το διάστημα των σπουδών του, εξέδωσε δυο ποιητικές συλλογές: Crepusculario- Ηλιοβασιλέματα ,1923 και Veinte poemas de amor y una cancion desesperada - Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο άσμα, 1924), συλλογή για την οποία έγινε περισσότερο γνωστός. Αυτές οι δύο ποιητικές συλλογές τον καταξίωσαν ως μεγάλο ποιητή. Διαπιστώνοντας ότι τα έσοδά του από τα εκδιδόμενα έργα του δεν του αρκούσαν, αποφάσισε να μπει στο Διπλωματικό Σώμα, κάνοντας έτσι πολυάριθμα ταξίδια ανά τον κόσμο από το 1927 ως το 1935, ως πρόξενος στη Βιρμανία, στην Κεϋλάνη, στην Ιάβα, στη Σιγκαπούρη, στο Μπουένος Άιρες, στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη. Το 1938, μετά από απόφαση του Λαϊκού Μετώπου της Χιλής, ο Νερούντα στέλνεται πρέσβης στο Παρίσι και αργότερα στο Μεξικό.
Στην Ιάβα γνώρισε και παντρεύτηκε την Ολλανδέζα Μαρύκα Αντονιέτα Χάγκενααρ Βόγκελζανγκ, με την οποία χώρισε μετά από έξι χρόνια, κατά τη θητεία του στην Ισπανία. Εκεί, ερωτική του σύντροφος και μετέπειτα δεύτερη σύζυγός του υπήρξε επί δεκαέξι χρόνια η Αργεντίνα Δέλια ντελ Καρρίλ, είκοσι χρόνια μεγαλύτερή του.

Η πολιτικοποίησή του Η εμπειρία του από τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων στην Ασία, τα καταπιεστικά καθεστώτα (υπήρξε ιδιαίτερα μαχητικός κατά του Ισπανικού Φρανκισμού και γενικά κάθε είδους Φασισμού) και η φιλία του με τους σχεδόν ομοϊδεάτες του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Λουί Αραγκόν και Φιντέλ Κάστρο, υπήρξαν ορισμένοι από τους παράγοντες που τον οδήγησαν να ενστερνιστεί τον κομμουνισμό. Στον Κάστρο είχε αφιερώσει και ένα ποίημα του, στο οποίο τον υμνούσε. Τα έργα του άρχισαν να γίνονται πιο πολιτικοποιημένα, με αποκορύφωμα το Κάντο Χενεράλ, το οποίο έχει μελοποιηθεί από το συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίο έχει μάλιστα συναντηθεί από κοντά. Όταν ο Πρόεδρος Γκονσάλες Βιδέλα απαγόρευσε τον κομμουνισμό στη Χιλή, εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης εις βάρος του Νερούδα. Για τέσσερις μήνες κρυβόταν στο υπόγειο ενός σπιτιού στην πόλη Βαλπαραΐσο. Κατόπιν κατάφερε να διαφύγει στην Αργεντινή και από εκεί στην Ευρώπη, όπου έζησε εξόριστος από το 1948 ως το 1952. Στο μεταξύ είχε εκλεγεί Γερουσιαστής με το Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής το 1948. Ανάμεσα στα μέρη που έζησε κατά την περίοδο της εξορίας του ήταν και το νησί Κάπρι της νότιας Ιταλίας, γεγονός από το οποίο είναι εμπνευσμένη η ταινία «Ο ταχυδρόμος»[7]. Στη διάρκεια της εξορίας του ταξίδεψε σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, σε πολλές από τις οποίες δεν έγινε δεκτός εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων.[8]
Το 1949 επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννηση του σπουδαίου λογοτέχνη και ποιητή Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν. Εκεί γνώρισε τον επίσης κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, στον οποίο διηγήθηκε τα δεινά του λαού του. Γι' αυτό το ταξίδι του στη Σοβιετική Ένωση γράφει στην αυτοβιογραφία του:
''Αγάπησα με την πρώτη ματιά τη σοβιετική γη και κατάλαβα ότι απ' αυτήν όχι μόνον προέκυπτε ένα ηθικό μάθημα για όλες τις γωνιές της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά θα προέκυπτε και το μεγάλο πέταγμα''.
Κατά την εξορία του, γνώρισε και ανέπτυξε ερωτική σχέση με τη Χιλιανή τραγουδίστρια Ματίλντε Ουρρούτια, η οποία αποτέλεσε τη "μούσα" του για τα έργα του. Μετά το τέλος της δικτατορίας επέστρεψε στη Χιλή, αφού είχε γίνει πλέον διάσημος παγκοσμίως. Μετά το δεύτερο διαζύγιό του, παντρεύτηκε τελικά με την Ουρρούτια το 1966. Κατά τη δεκαετία του '60 το Κομμουνιστικό Κόμμα του απονέμει το μετάλλιο ''Ρεκαμπάρεμ'' , την υψηλότερη κομματική διάκριση.[9]
Το 1971 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο παρέλαβε όντας άρρωστος από καρκίνο. Βοήθησε τον σοσιαλιστή ηγέτη Σαλβαδόρ Αλιέντε στην προεκλογική του εκστρατεία, αλλά πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγο μετά τη δολοφονία του Αλιέντε από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ. Υπάρχουν θεωρίες ότι δεν του παρήχθησαν οι απαραίτητες ιατρικές φροντίδες, όσο αυτός ήταν σε κατ'οίκον περιορισμό. Ο Πινοσέτ απαγόρευσε να γίνει δημόσιο γεγονός η κηδεία του Νερούντα, ωστόσο το πλήθος αψήφησε την απαγόρευση και κατέκλυσε τους δρόμους, μετατρέποντας την κηδεία στην πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Τα έργα του είχαν απαγορευθεί από το στρατιωτικό καθεστώς μέχρι και το 1990.
Ο αγωνιστικός και μαχητικός χαρακτήρας του Νερούντα, καθώς και η συμπόνοια που έδειχνε για το λαό και την εργατική τάξη, μπορεί επίσης να γίνει κατανοητή και από ένα αυτοβιογραφικό του κείμενο. Συγκεκριμένα γράφει:
'' Ητανε της τύχης μου να υποφέρω όσα υπόφερα και της τύχης μου να αγωνιστώ όπως αγωνίστηκα, να αγαπήσω και να τραγουδήσω όπως τραγούδησα. Γνώρισα σε διάφορα σημεία της Γης το θρίαμβο και την ήττα, έχω ζωντανή στη μνήμη μου τη γεύση του ψωμιού, αλλά και τη γεύση του αίματος. Τι περισσότερο μπορεί να θέλει ένας ποιητής; Η ζωή μου στάθηκε η ίδια η ποίησή μου και η ποίησή μου υπήρξε το στήριγμα όλων των αγώνων μου. Αν και πολλά βραβεία μού δόθηκαν (σ.σ. μεταξύ των οποίων το Βραβείο Λένιν το 1952 και το Νόμπελ το 1971), κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το τελευταίο βραβείο. Να είμαι ο ποιητής του λαού μου. Το μεγάλο, το μοναδικό μου βραβείο είναι αυτό κι όχι τα βιβλία μου που μεταφράστηκαν σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου, ούτε τα βιβλία που γράφτηκαν για να αναλύσουν τα λόγια μου''. [10]

Ο Νερούδα για το έργο του
Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές «Ποιητικές Πραμάτειες» που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα-βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης.


Ποιητικό έργο Από το ποιητικό του έργο ξεχωρίζουν:

1923 «Crepusculario»
1924 Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι απελπισμένο - («Veinte poemas de amor y una canciσn desesperada») (ελλ. μτφ. Βασίλης Λαλιώτης για τις εκδ. "Ιδεόγραμμα", 2003 - Γιώργος Κεντρωτής για τις εκδ. "Τυπωθήτω", 2005)
1935 «Residencia en la tierra»
1947 «Tercera residencia»
1950 Γενικό Άσμα -(«Canto general») (ελλ. μτφ. Δανάη Στρατηγοπούλου για τις εκδ. "Τυπωθήτω", 2004)
1952 Οι στίχοι του καπετάνιου - («Los versos del capitαn») (ελλ. μτφ. Νίκος Χρυσόπουλος για τις εκδ. "Παρασκήνιο", 2005)
1954 «Odas elementales»
1953 Όλη η αγάπη - («Todo el amor») (ελλ. μτφ. Κώστας Σουέρεφ για τις εκδ. "Ύψιλον", 1993)
1958 Εστραβαγάριο - («Extravagario») (ελλ. μτφ. Δανάη Στρατηγοπούλου για τις εκδ. "Καστανιώτη", 2004)
1964 «Memorial de Isla Negra»
1974 Το βιβλίο των ερωτήσεων - («Libro de las preguntas») έκδοση μετά θάνατον, (ελλ. μτφ. Βασίλης Λαλιώτης για τις εκδ. "Bibliotheque", 2016)
1974 αυτοβιογραφία «Confieso que he vivido» που εκδόθηκε μετά το θάνατό του

Τα όνειρα διώχνουν τις επώδυνες αναμνήσεις

πηγή : http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/07/oneira-kai-epwdynes-anamnhseis.html?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook#.UAwhQ5E7c7o
Τα όνειρα διώχνουν τις επώδυνες αναμνήσεις


Τα όνειρα διώχνουν τις επώδυνες αναμνήσεις: Μειώνουν τη δραστηριότητα στην αμυγδαλή του εγκεφάλου που συνδέεται με το συναίσθημα. Τα όνειρα δρουν ψυχοθεραπευτικά καθώς μπορούν να «απαλύνουν» τις επώδυνες αναμνήσεις, σύμφωνα με νέα μελέτη ειδικών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό «Current Biology».

Φως στα μυστικά του ύπνου
Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν τη μέθοδο της μαγνητικής τομογραφίας προκειμένου να ρίξουν περισσότερο φως στον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τις αναμνήσεις δυσάρεστων ή τραυματικών γεγονότων κατά τη διάρκεια του ύπνου.

Έδειξαν σε 35 εθελοντές 150 εικόνες που είχαν ως στόχο να προκαλέσουν έντονα και επώδυνα συναισθήματα. Στη συνέχεια επέτρεψαν στους μισούς από τους εθελοντές να κοιμηθούν τη νύχτα ενώ στους υπόλοιπους όχι. Μετά από κάποιες ώρες επανέλαβαν τη διαδικασία με τις εικόνες ενώ οι εθελοντές υποβάλλονταν σε μαγνητική τομογραφία προκειμένου να καταγραφεί η ροή του αίματος στον εγκέφαλό τους.

Λιγότερο συναίσθημα, περισσότερη λογική
Όπως προέκυψε, τα άτομα που αφέθηκαν στην αγκαλιά του Μορφέα εμφάνισαν, όταν ξύπνησαν, μικρότερη δραστηριότητα στην αμυγδαλή του εγκεφάλου η οποία συνδέεται με τα συναισθήματα και αυξημένη δραστηριότητα στον προμετωπιαίο φλοιό που εμπλέκεται στη λογική σκέψη. Αντιθέτως τα άτομα που είχαν στερηθεί τον ύπνο είχαν πολύ πιο έντονη συναισθηματική απόκριση στη θέα των εικόνων για δεύτερη φορά. Σύμφωνα με τους επιστήμονες που διεξήγαγαν τη μελέτη, αυτή δείχνει τη σύνδεση μεταξύ ονείρων και μνήμης. Συγκεκριμένα οι ερευνητές πιστεύουν ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου REM – πρόκειται για τη φάση του ύπνου κατά την οποία ονειρευόμαστε και η οποία αντιστοιχεί στο 20% του συνολικού νυχτερινού ύπνου – προκαλούνται χημικές αλλαγές στον εγκέφαλο οι οποίες θέτουν υπό έλεγχο τα συναισθήματα.

Μείωση νορεπινεφρίνης
Όπως ανέφερε ο επικεφαλής της μελέτης δρ Μάθιου Γουόκερ «γνωρίζουμε ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου REM παρουσιάζεται έντονη μείωση της νορεπινεφρίνης, ενός χημικού του εγκεφάλου που συνδέεται με το στρες. Τη νύχτα ενώ κοιμόμαστε γίνεται καινούργια επεξεργασία των συναισθηματικών εμπειριών σε αυτό το ασφαλές περιβάλλον από νευροχημική άποψη το οποίο παρέχει η χαμηλή νορεπινεφρίνη. Ετσι ξυπνάμε την επόμενη ημέρα και νιώθουμε καλύτερα σχετικά με τις έντονα συναισθηματικά εμπειρίες. Αισθανόμαστε ότι μπορούμε να αντεπεξέλθουμε». Οι ερευνητές σημειώνουν ότι τα νέα ευρήματά τους μπορούν να βοηθήσουν άτομα με διαταραχή μετατραυματικού στρες (post-traumatic stress disorder, PTSD), τα οποία βιώνουν πολύ έντονες και τραυματικές εμπειρίες κάποια στιγμή στη ζωή τους τις οποίες δεν μπορούν να ξεπεράσουν μακροπρόθεσμα. Ισως λοιπόν τα μυστικά του ύπνου REM μπορέσουν να «ξεκλειδώσουν» τα συναισθήματα των ατόμων με τη διαταραχή.

Σωματική άσκηση για καλό ύπνο
«Κλειδί» για καλό νυχτερινό ύπνο φαίνεται ότι αποτελεί η σωματική άσκηση, σύμφωνα με ειδικούς του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Ορεγκον. Οι ερευνητές μελέτησαν περισσότερους από 2.600 άνδρες και γυναίκες ηλικίας 18-85 ετών και ανακάλυψαν ότι όσοι εξ αυτών ασκούνταν μέσα στην εβδομάδα επί συνολικά δυόμισι ώρες κοιμούνταν πολύ καλύτερα τη νύχτα και αισθάνονταν πολύ πιο «φρέσκοι» το πρωί. Συγκεκριμένα οι επιστήμονες είδαν, όπως ανέφεραν στο επιστημονικό περιοδικό «Mental Health and Physical Activity», ότι 150 λεπτά μέτριας ως έντονης άσκησης εβδομαδιαίως αύξαναν κατά 65% την ποιότητα του ύπνου ενώ παράλληλα χάριζαν πολύ περισσότερη εγρήγορση και παραγωγικότητα κατά τις πρωινές ώρες.

Πηγή: http://www.tovima.gr/science/medicine-biology/article/?aid=431829&h1=true

Αναρτήθηκε από:
Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης