Ο Ηρακλής και οι Αθλοι του

 πηγή : http://www.facebook.com/photo.php?fbid=447523018615744&set=a.443963645638348.102981.108511895850193&type=1&theater

Ο Ηρακλής και οι Αθλοι του,

 της Κάρμεν Ρουγγέρη

Κηποθέατρο Νίκ. Καζαντζάκης 22-23-24-25 Ιουλίου 2012 ....Εισιτήρια προπωλούνται :

Κηποθέατρο Νίκος Καζαντζάκης - ΄Οαση Ηράκλειο

Βιβλιοπωλείο Δοκιμάκης ( Καντανολέων 4, 2810288544)

Μετά από μια πολύ επιτυχημένη χρονιά στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου ο "Ηρακλής" της Κάρμεν Ρουγγέρη συνεχίζει το συναρπαστικό ταξίδι στον μαγικό κόσμου του θεάτρου για παιδιά περιοδεύοντας σε διάφορα θέατρα της Ελλάδας.

Η αγαπημένη των παιδιών, Κάρμεν Ρουγγέρη, αναφέρει για την παράσταση: Παραμυθένια είναι η αντιμετώπισή μας αλλά συγχρόνως ακριβής. Βασισμένη πάνω σε ότι έχει γραφτεί για τον ήρωα και τη ζωή του έτσι ώστε τα παιδιά να σχηματίσουν μια σαφή εικόνα του Ηρακλή, του ήρωα των ηρώων, που με τους άθλους του έμεινε στην ιστορία ως ο πιο ονομαστός και αγαπητός ήρωας της ανθρωπότητας. Μέσα απ' αυτή την παράσταση τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν:

τη γέννηση του ήρωα, τη ζωή του, τους άθλους του, την καθιέρωση των Ολυμπιακών αγώνων, το θάνατό του και τέλος τη μετάβασή του στον Όλυμπο όπου θα απολαμβάνει όλες τις τιμές και θα ζήσει ανάμεσα στους δώδεκα θεούς ίσος με αυτούς.

Μια παράσταση με χαρισματικούς ηθοποιούς, με πλούσια σκηνικά και εκπληκτικά κοστούμια από την Χριστίνα Κουλουμπή, εξαιρετική μουσική από τον Γιάννη Μακρίδη, και εμπνευσμένη χορογραφία από τον Πέτρο Γάλλια.

Τους ρόλους του έργου ερμηνεύουν με αλφαβητική σειρά οι ηθοποιοί: Αλέξανδρος Αλεξανδράκης, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Πέτρος Κιοσσές, Στέφανος Κοσμίδης, Γιάννης Νικολάου, Τάσος Παπαδόπουλος, Σπύρος Περδίου, Δέσποινα Πολυκανδρίτου, Ελένη Ρουσσινού, Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, Θανάσης Τσιδίμης, Γιάννης Τσουρουνάκης

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Δυτικότερα της Λήθης

                               Δυτικότερα της Λήθης

Το μυθιστόρημα «Δυτικότερα της Λήθης» είναι ένα βιβλίο για τους ανθρώπους που έδρασαν στα ηρωικά χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου, αλλά εξοντώθηκαν μέσα από τους μηχανισμούς που επικράτησαν στην μετέπειτα μακρόχρονη ειρήνη. Για τη δοκιμασία της ψυχοθεραπείας και την γονιμοποιό δύναμη του έρωτα. 

Η αναγκαστική παρουσία του ανοϊκού Στέφανου στη ζωή του συγγραφέα Άρη Μονιάκη ανατρέπει ολοκληρωτικά τη ζωή του. Το οδυνηρό παρελθόν γίνεται παρόν, η πένα του «στεγνώνει», το αλκοόλ πρωτεύει κι η σκέψη του θανάτου γίνεται φιλική. 

Αυτό τον οδηγεί στο ιατρείο της ψυχοθεραπεύτριας Αμέλειας Μουρούζη όπου αρχίζει η ενδοσκόπηση, η επαφή του καλλιτέχνη με τον άνθρωπο, η συνάντηση του ανθρώπου με την ιστορία και η γείωση του μέσα της. Η συνάντηση του ανθρώπου με τον υπολοχαγό Στέφανο Μονιάκη, ένα Μινώταυρο παγιδευμένο στον Λαβύρινθο του... Η συνάντηση του άνθρωπου με τον λοχαγό του Δημοκρατικού Στρατού, Πέτρο Θάλλαρη, που δεν διαπραγματεύεται τις αρχές του, αλλά αντίθετα τις υπερασπίζεται με το κορμί του, αν χρειαστεί... Η συνάντηση του άνθρωπου με τη Δανάη Κούζη, κόρη πολιτικών προσφύγων του Εμφυλίου και μεγαλωμένη μέσα στη χείμερα του παρελθόντος, που αποφεύγει τις μεγάλες Ιδέες και Οράματα, ζει για το φευγαλέο, τον έρωτα κι έχει επιλέξει την Ιδιωτική της Οδό... Κατοπτρικοί ήρωες, κατοπτρικές ζωές, κατοπτρικά τοποθετημένο το παρόν με το παρελθόν, σε ένα βιβλίο που μιλά για την αυτογνωσία και την αφύπνιση του Νεοέλληνα απέναντι στο ιστορικό του παρελθόν. Ωστόσο, το ερώτημα, αν η ανθρώπινη επίγνωση μπορεί να ανατρέψει το μοιραίο, αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=210542#.UAfSCaAVfRQ

Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες Μπασοάλτο ή Πάμπλο Νερούδα

Πάμπλο Νερούδα

Ο Πάμπλο Νερούδα, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες Μπασοάλτο (12 Ιουλίου 1904-23 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα στη Λατινική Αμερική]. Του απονεμήθηκε το 1971 το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικό μανιφέστο.

Γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου του 1904, στην πόλη Παράλ της Χιλής. Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση ένα μήνα μετά τη γέννησή του κι έτσι ο πατέρας του, Χοσέ, σιδηροδρομικός υπάλληλος, μετακόμισε στην πόλη Τεμούκο, όπου ξαναπαντρεύτηκε.

Ξεκίνησε να γράφει ποίηση σε ηλικία 10 ετών, αλλά ο πατέρας του τον αποθάρρυνε κι έτσι άρχισε να υπογράφει τα έργα του το 1946 με το ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούντα, υιοθετώντας το επώνυμο του γνωστού Τσέχου συγγραφέα και ποιητή Γιαν Νερούντα. Το μικρό του όνομα εικάζεται ότι το πήρε από το Γάλλο ποιητή Πωλ Βερλαίν.

Το 1921 μετακόμισε στην πρωτεύουσα, Σαντιάγο, για να σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία. Κατά το διάστημα των σπουδών του, εξέδωσε δυο ποιητικές συλλογές: Crepusculario (1923) και Veinte poemas de amor y una cancion desesperada (Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο άσμα, 1924), συλλογή για την οποία έγινε περισσότερο γνωστός. Διαπιστώνοντας ότι τα έσοδά του από τα εκδιδόμενα έργα του δεν του αρκούσαν, αποφάσισε να μπει στο Διπλωματικό Σώμα, κάνοντας έτσι πολυάριθμα ταξίδια ανά τον κόσμο από το 1927 ως το 1935, ως πρόξενος στη Βιρμανία, στην Κεϋλάνη, στην Ιάβα, στη Σιγκαπούρη, στο Μπουένος Άιρες, στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη.

Στην Ιάβα γνώρισε και παντρεύτηκε την Ολλανδέζα Μαρύκα Αντονιέτα Χάγκενααρ Βόγκελζανγκ, με την οποία χώρισε μετά από έξι χρόνια, κατά τη θητεία του στην Ισπανία. Εκεί, ερωτική του σύντροφος και μετέπειτα δεύτερη σύζυγός του υπήρξε επί δεκαέξι χρόνια η Αργεντίνα Δέλια ντελ Καρρίλ, είκοσι χρόνια μεγαλύτερή του.

Η εμπειρία του από τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων στην Ασία, τα καταπιεστικά καθεστώτα και η φιλία του με το Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα τον οδήγησαν ακόμη πιο κοντά στον κομμουνισμό. Τα έργα του άρχισαν να γίνονται πιο πολιτικοποιημένα, με αποκορύφωμα το Κάντο Χενεράλ, το οποίο έχει μελοποιηθεί από το συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Όταν ο Πρόεδρος Γκονζάλες Βιντέλα απαγόρευσε τον κομουνισμό στη Χιλή, βγήκε ένταλμα σύλληψης εις βάρος του. Για τέσσερις μήνες κρυβόταν στο υπόγειο κατοικίας στην πόλη Βαλπαραΐσο, αλλά κατάφερε να διαφύγει στην Αργεντινή και από εκεί στην Ευρώπη, όπου έζησε εξόριστος από το 1948 ως το 1952. Ανάμεσα στα μέρη που έζησε ήταν και το νησί Κάπρι της νότιας Ιταλίας, γεγονός από το οποίο είναι εμπνευσμένη η ταινία «Ο ταχυδρόμος»[2].

Κατά την εξορία του, γνώρισε και ανέπτυξε ερωτική σχέση με τη Χιλιανή τραγουδίστρια Ματίλντε Ουρούτια, η οποία αποτέλεσε τη "μούσα" του για τα έργα του. Μετά το τέλος της δικτατορίας επέστρεψε στη Χιλή, αφού είχε γίνει πλέον διάσημος παγκοσμίως από τα ποιήματά του. Μετά το δεύτερο διαζύγιό του, παντρεύτηκε τελικά με την Ουρούτια το 1966.

Το 1971, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο παρέλαβε όντας άρρωστος από καρκίνο. Βοήθησε το Σαλβαντόρ Αλιέντε στην προεκλογική του εκστρατεία, αλλά πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγο μετά τη δολοφονία του Αλιέντε από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ. Ο Πινοσέτ απαγόρευσε να γίνει δημόσιο γεγονός η κηδεία του Νερούντα, ωστόσο το πλήθος αψήφησε τη φρουρά και κατέκλυσε τους δρόμους, μετατρέποντας την κηδεία στην πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Το στρατιωτικό καθεστώς μέχρι το 1990 είχε απαγορεύσει τα έργα του ποιητή.
Από το ποιητικό του έργο ξεχωρίζουν:

«Crepusculario»
«Veinte poemas de amor y una canciσn desesperada»
«Residencia en la tierra»
«Tercera residencia»
«Canto general»
«Los versos del capitαn»
«Odas elementales»
«Extravagario»
«Memorial de Isla Negra» και
«Confieso que he vivido»


Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Πάμπλο Νερούδα
Ο ποιητής Πάμπλο Νερούντα
Όνομα Πάμπλο Νερούδα
Γέννηση 12 Ιουλίου 1904 Παράλ, Χιλή
Θάνατος 23 Σεπτεμβρίου 1973 (69 ετών) Σαντιάγο, Χιλή
Επάγγελμα/
ιδιότητες ποιητής, διπλωμάτης, πολιτικός, συγγραφέας και αυτοβιογράφος
Εθνικότητα Χιλιανός
Υπηκοότητα Χιλή
Σχολές φοίτησης Πανεπιστήμιο της Χιλής

Ο Πάμπλο Νερούδα[1] (Pablo Neruda, φιλολογικό ψευδώνυμο του Ρικάρδο Νεφταλί Ρέγιες Μπασοάλτο, Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto, 12 Ιουλίου 1904 – 23 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Σύμφωνα με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα [2][3]. Το 1971 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας και των Κομμουνιστικών του πεποιθήσεων.[4]Εξέδωσε πληθώρα ποιητικών συλλογών ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικά μανιφέστα. Τον Απρίλιο του 2013, 40 χρόνια μετά το θάνατό του, έγινε εκταφή της σορού του, με σκοπό να διακριβωθεί αν είχε πέσει θύμα δολοφονικής επίθεσης με δηλητήριο από πράκτορες του δικτατορικού καθεστώτος που κυβερνούσε τη Χιλή κατά το θάνατό του.[5]

 
Βιογραφία
Παιδικά και νεανικά χρόνια Γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1904, στην πόλη Παράλ της Χιλής. Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση έναν μήνα μετά τη γέννησή του κι έτσι ο πατέρας του, Χοσέ, σιδηροδρομικός υπάλληλος, μετακόμισε στην πόλη Τεμούκο, όπου ξαναπαντρεύτηκε. Ο Νερούδα ξεκίνησε να γράφει ποίηση σε ηλικία 10 ετών, αλλά ο πατέρας του τον αποθάρρυνε κι έτσι άρχισε να υπογράφει τα έργα του με το ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούδα, υιοθετώντας το επώνυμο του γνωστού Τσέχου συγγραφέα και ποιητή Γιαν Νερούντα. Το μικρό του όνομα εικάζεται ότι το πήρε από τον Γάλλο ποιητή Πωλ Βερλαίν.
Από πολύ νεαρή ηλικία άρχισε να διαβάζει κλασικούς Λατινοαμερικάνους και Ευρωπαίους συγγραφείς. Στο Γυμνάσιο είχε καθηγήτρια την σπουδαία Χιλιανή πεζογράφο και μετέπειτα κάτοχο του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας Γκαμπριέλα Μιστράλ, η οποία τον μύησε στην κλασική Ρώσικη Λογοτεχνία. Εκείνη την εποχή αρχίζει να δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα, αρχικά με διάφορα ψευδώνυμα. Στη συνέχεια φοίτησε στο πανεπιστήμιο του Σαντιάγκο και από εκεί και πέρα άρχισε η πορεία του προς την ευρεία αναγνώριση.[6]

Πρώτες ποιητικές συλλογές και θητεία στο Διπλωματικό Σώμα Το 1921 μετακόμισε στην πρωτεύουσα, Σαντιάγο, για να σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία. Κατά το διάστημα των σπουδών του, εξέδωσε δυο ποιητικές συλλογές: Crepusculario- Ηλιοβασιλέματα ,1923 και Veinte poemas de amor y una cancion desesperada - Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο άσμα, 1924), συλλογή για την οποία έγινε περισσότερο γνωστός. Αυτές οι δύο ποιητικές συλλογές τον καταξίωσαν ως μεγάλο ποιητή. Διαπιστώνοντας ότι τα έσοδά του από τα εκδιδόμενα έργα του δεν του αρκούσαν, αποφάσισε να μπει στο Διπλωματικό Σώμα, κάνοντας έτσι πολυάριθμα ταξίδια ανά τον κόσμο από το 1927 ως το 1935, ως πρόξενος στη Βιρμανία, στην Κεϋλάνη, στην Ιάβα, στη Σιγκαπούρη, στο Μπουένος Άιρες, στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη. Το 1938, μετά από απόφαση του Λαϊκού Μετώπου της Χιλής, ο Νερούντα στέλνεται πρέσβης στο Παρίσι και αργότερα στο Μεξικό.
Στην Ιάβα γνώρισε και παντρεύτηκε την Ολλανδέζα Μαρύκα Αντονιέτα Χάγκενααρ Βόγκελζανγκ, με την οποία χώρισε μετά από έξι χρόνια, κατά τη θητεία του στην Ισπανία. Εκεί, ερωτική του σύντροφος και μετέπειτα δεύτερη σύζυγός του υπήρξε επί δεκαέξι χρόνια η Αργεντίνα Δέλια ντελ Καρρίλ, είκοσι χρόνια μεγαλύτερή του.

Η πολιτικοποίησή του Η εμπειρία του από τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων στην Ασία, τα καταπιεστικά καθεστώτα (υπήρξε ιδιαίτερα μαχητικός κατά του Ισπανικού Φρανκισμού και γενικά κάθε είδους Φασισμού) και η φιλία του με τους σχεδόν ομοϊδεάτες του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Λουί Αραγκόν και Φιντέλ Κάστρο, υπήρξαν ορισμένοι από τους παράγοντες που τον οδήγησαν να ενστερνιστεί τον κομμουνισμό. Στον Κάστρο είχε αφιερώσει και ένα ποίημα του, στο οποίο τον υμνούσε. Τα έργα του άρχισαν να γίνονται πιο πολιτικοποιημένα, με αποκορύφωμα το Κάντο Χενεράλ, το οποίο έχει μελοποιηθεί από το συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίο έχει μάλιστα συναντηθεί από κοντά. Όταν ο Πρόεδρος Γκονσάλες Βιδέλα απαγόρευσε τον κομμουνισμό στη Χιλή, εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης εις βάρος του Νερούδα. Για τέσσερις μήνες κρυβόταν στο υπόγειο ενός σπιτιού στην πόλη Βαλπαραΐσο. Κατόπιν κατάφερε να διαφύγει στην Αργεντινή και από εκεί στην Ευρώπη, όπου έζησε εξόριστος από το 1948 ως το 1952. Στο μεταξύ είχε εκλεγεί Γερουσιαστής με το Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής το 1948. Ανάμεσα στα μέρη που έζησε κατά την περίοδο της εξορίας του ήταν και το νησί Κάπρι της νότιας Ιταλίας, γεγονός από το οποίο είναι εμπνευσμένη η ταινία «Ο ταχυδρόμος»[7]. Στη διάρκεια της εξορίας του ταξίδεψε σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, σε πολλές από τις οποίες δεν έγινε δεκτός εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων.[8]
Το 1949 επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννηση του σπουδαίου λογοτέχνη και ποιητή Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν. Εκεί γνώρισε τον επίσης κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, στον οποίο διηγήθηκε τα δεινά του λαού του. Γι' αυτό το ταξίδι του στη Σοβιετική Ένωση γράφει στην αυτοβιογραφία του:
''Αγάπησα με την πρώτη ματιά τη σοβιετική γη και κατάλαβα ότι απ' αυτήν όχι μόνον προέκυπτε ένα ηθικό μάθημα για όλες τις γωνιές της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά θα προέκυπτε και το μεγάλο πέταγμα''.
Κατά την εξορία του, γνώρισε και ανέπτυξε ερωτική σχέση με τη Χιλιανή τραγουδίστρια Ματίλντε Ουρρούτια, η οποία αποτέλεσε τη "μούσα" του για τα έργα του. Μετά το τέλος της δικτατορίας επέστρεψε στη Χιλή, αφού είχε γίνει πλέον διάσημος παγκοσμίως. Μετά το δεύτερο διαζύγιό του, παντρεύτηκε τελικά με την Ουρρούτια το 1966. Κατά τη δεκαετία του '60 το Κομμουνιστικό Κόμμα του απονέμει το μετάλλιο ''Ρεκαμπάρεμ'' , την υψηλότερη κομματική διάκριση.[9]
Το 1971 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο παρέλαβε όντας άρρωστος από καρκίνο. Βοήθησε τον σοσιαλιστή ηγέτη Σαλβαδόρ Αλιέντε στην προεκλογική του εκστρατεία, αλλά πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγο μετά τη δολοφονία του Αλιέντε από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ. Υπάρχουν θεωρίες ότι δεν του παρήχθησαν οι απαραίτητες ιατρικές φροντίδες, όσο αυτός ήταν σε κατ'οίκον περιορισμό. Ο Πινοσέτ απαγόρευσε να γίνει δημόσιο γεγονός η κηδεία του Νερούντα, ωστόσο το πλήθος αψήφησε την απαγόρευση και κατέκλυσε τους δρόμους, μετατρέποντας την κηδεία στην πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Τα έργα του είχαν απαγορευθεί από το στρατιωτικό καθεστώς μέχρι και το 1990.
Ο αγωνιστικός και μαχητικός χαρακτήρας του Νερούντα, καθώς και η συμπόνοια που έδειχνε για το λαό και την εργατική τάξη, μπορεί επίσης να γίνει κατανοητή και από ένα αυτοβιογραφικό του κείμενο. Συγκεκριμένα γράφει:
'' Ητανε της τύχης μου να υποφέρω όσα υπόφερα και της τύχης μου να αγωνιστώ όπως αγωνίστηκα, να αγαπήσω και να τραγουδήσω όπως τραγούδησα. Γνώρισα σε διάφορα σημεία της Γης το θρίαμβο και την ήττα, έχω ζωντανή στη μνήμη μου τη γεύση του ψωμιού, αλλά και τη γεύση του αίματος. Τι περισσότερο μπορεί να θέλει ένας ποιητής; Η ζωή μου στάθηκε η ίδια η ποίησή μου και η ποίησή μου υπήρξε το στήριγμα όλων των αγώνων μου. Αν και πολλά βραβεία μού δόθηκαν (σ.σ. μεταξύ των οποίων το Βραβείο Λένιν το 1952 και το Νόμπελ το 1971), κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το τελευταίο βραβείο. Να είμαι ο ποιητής του λαού μου. Το μεγάλο, το μοναδικό μου βραβείο είναι αυτό κι όχι τα βιβλία μου που μεταφράστηκαν σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου, ούτε τα βιβλία που γράφτηκαν για να αναλύσουν τα λόγια μου''. [10]

Ο Νερούδα για το έργο του
Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές «Ποιητικές Πραμάτειες» που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα-βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης.


Ποιητικό έργο Από το ποιητικό του έργο ξεχωρίζουν:

1923 «Crepusculario»
1924 Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι απελπισμένο - («Veinte poemas de amor y una canciσn desesperada») (ελλ. μτφ. Βασίλης Λαλιώτης για τις εκδ. "Ιδεόγραμμα", 2003 - Γιώργος Κεντρωτής για τις εκδ. "Τυπωθήτω", 2005)
1935 «Residencia en la tierra»
1947 «Tercera residencia»
1950 Γενικό Άσμα -(«Canto general») (ελλ. μτφ. Δανάη Στρατηγοπούλου για τις εκδ. "Τυπωθήτω", 2004)
1952 Οι στίχοι του καπετάνιου - («Los versos del capitαn») (ελλ. μτφ. Νίκος Χρυσόπουλος για τις εκδ. "Παρασκήνιο", 2005)
1954 «Odas elementales»
1953 Όλη η αγάπη - («Todo el amor») (ελλ. μτφ. Κώστας Σουέρεφ για τις εκδ. "Ύψιλον", 1993)
1958 Εστραβαγάριο - («Extravagario») (ελλ. μτφ. Δανάη Στρατηγοπούλου για τις εκδ. "Καστανιώτη", 2004)
1964 «Memorial de Isla Negra»
1974 Το βιβλίο των ερωτήσεων - («Libro de las preguntas») έκδοση μετά θάνατον, (ελλ. μτφ. Βασίλης Λαλιώτης για τις εκδ. "Bibliotheque", 2016)
1974 αυτοβιογραφία «Confieso que he vivido» που εκδόθηκε μετά το θάνατό του

Τα όνειρα διώχνουν τις επώδυνες αναμνήσεις

πηγή : http://gerasimos-politis.blogspot.com/2012/07/oneira-kai-epwdynes-anamnhseis.html?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook#.UAwhQ5E7c7o
Τα όνειρα διώχνουν τις επώδυνες αναμνήσεις


Τα όνειρα διώχνουν τις επώδυνες αναμνήσεις: Μειώνουν τη δραστηριότητα στην αμυγδαλή του εγκεφάλου που συνδέεται με το συναίσθημα. Τα όνειρα δρουν ψυχοθεραπευτικά καθώς μπορούν να «απαλύνουν» τις επώδυνες αναμνήσεις, σύμφωνα με νέα μελέτη ειδικών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό «Current Biology».

Φως στα μυστικά του ύπνου
Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν τη μέθοδο της μαγνητικής τομογραφίας προκειμένου να ρίξουν περισσότερο φως στον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τις αναμνήσεις δυσάρεστων ή τραυματικών γεγονότων κατά τη διάρκεια του ύπνου.

Έδειξαν σε 35 εθελοντές 150 εικόνες που είχαν ως στόχο να προκαλέσουν έντονα και επώδυνα συναισθήματα. Στη συνέχεια επέτρεψαν στους μισούς από τους εθελοντές να κοιμηθούν τη νύχτα ενώ στους υπόλοιπους όχι. Μετά από κάποιες ώρες επανέλαβαν τη διαδικασία με τις εικόνες ενώ οι εθελοντές υποβάλλονταν σε μαγνητική τομογραφία προκειμένου να καταγραφεί η ροή του αίματος στον εγκέφαλό τους.

Λιγότερο συναίσθημα, περισσότερη λογική
Όπως προέκυψε, τα άτομα που αφέθηκαν στην αγκαλιά του Μορφέα εμφάνισαν, όταν ξύπνησαν, μικρότερη δραστηριότητα στην αμυγδαλή του εγκεφάλου η οποία συνδέεται με τα συναισθήματα και αυξημένη δραστηριότητα στον προμετωπιαίο φλοιό που εμπλέκεται στη λογική σκέψη. Αντιθέτως τα άτομα που είχαν στερηθεί τον ύπνο είχαν πολύ πιο έντονη συναισθηματική απόκριση στη θέα των εικόνων για δεύτερη φορά. Σύμφωνα με τους επιστήμονες που διεξήγαγαν τη μελέτη, αυτή δείχνει τη σύνδεση μεταξύ ονείρων και μνήμης. Συγκεκριμένα οι ερευνητές πιστεύουν ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου REM – πρόκειται για τη φάση του ύπνου κατά την οποία ονειρευόμαστε και η οποία αντιστοιχεί στο 20% του συνολικού νυχτερινού ύπνου – προκαλούνται χημικές αλλαγές στον εγκέφαλο οι οποίες θέτουν υπό έλεγχο τα συναισθήματα.

Μείωση νορεπινεφρίνης
Όπως ανέφερε ο επικεφαλής της μελέτης δρ Μάθιου Γουόκερ «γνωρίζουμε ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου REM παρουσιάζεται έντονη μείωση της νορεπινεφρίνης, ενός χημικού του εγκεφάλου που συνδέεται με το στρες. Τη νύχτα ενώ κοιμόμαστε γίνεται καινούργια επεξεργασία των συναισθηματικών εμπειριών σε αυτό το ασφαλές περιβάλλον από νευροχημική άποψη το οποίο παρέχει η χαμηλή νορεπινεφρίνη. Ετσι ξυπνάμε την επόμενη ημέρα και νιώθουμε καλύτερα σχετικά με τις έντονα συναισθηματικά εμπειρίες. Αισθανόμαστε ότι μπορούμε να αντεπεξέλθουμε». Οι ερευνητές σημειώνουν ότι τα νέα ευρήματά τους μπορούν να βοηθήσουν άτομα με διαταραχή μετατραυματικού στρες (post-traumatic stress disorder, PTSD), τα οποία βιώνουν πολύ έντονες και τραυματικές εμπειρίες κάποια στιγμή στη ζωή τους τις οποίες δεν μπορούν να ξεπεράσουν μακροπρόθεσμα. Ισως λοιπόν τα μυστικά του ύπνου REM μπορέσουν να «ξεκλειδώσουν» τα συναισθήματα των ατόμων με τη διαταραχή.

Σωματική άσκηση για καλό ύπνο
«Κλειδί» για καλό νυχτερινό ύπνο φαίνεται ότι αποτελεί η σωματική άσκηση, σύμφωνα με ειδικούς του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Ορεγκον. Οι ερευνητές μελέτησαν περισσότερους από 2.600 άνδρες και γυναίκες ηλικίας 18-85 ετών και ανακάλυψαν ότι όσοι εξ αυτών ασκούνταν μέσα στην εβδομάδα επί συνολικά δυόμισι ώρες κοιμούνταν πολύ καλύτερα τη νύχτα και αισθάνονταν πολύ πιο «φρέσκοι» το πρωί. Συγκεκριμένα οι επιστήμονες είδαν, όπως ανέφεραν στο επιστημονικό περιοδικό «Mental Health and Physical Activity», ότι 150 λεπτά μέτριας ως έντονης άσκησης εβδομαδιαίως αύξαναν κατά 65% την ποιότητα του ύπνου ενώ παράλληλα χάριζαν πολύ περισσότερη εγρήγορση και παραγωγικότητα κατά τις πρωινές ώρες.

Πηγή: http://www.tovima.gr/science/medicine-biology/article/?aid=431829&h1=true

Αναρτήθηκε από:
Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης

Festivalaki

Προλαβαίνετε  να έρθετε στο Ηράκλειο για να απολαύσετε διακοπές παρακολουθώντας τα πολιτιστικά δρώμενα που καλύπτουν όλες τις πτυχές του κρητικού πολιτισμού

πηγή :  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=449984198369626&set=a.438176709550375.101947.108511895850193&type=1&theater

Μετά από εφτά ολόκληρους μήνες προετοιμασίας και διάδρασης, το πρώτο φεστιβάλ που δημιουργείται από το ίδιο το κοινό είναι γεγονός! Με κρητική λοιπόν καταγωγή, το «ΦεστιβαλάΚι» είναι ένα σύγχρονο, ετήσιο, πολυσυλλεκτικό φεστιβάλ - θεσμός με επίκεντρο τις τέχνες και τον πολιτισμό της Κρήτης που έρχεται να δώσει βήμα έκφρασης σε κοινό και καλλιτέχνες με την φιλοδοξία να δημιουργήσει ένα δυναμικό πυρήνα προστασίας, ανάδειξης, έμπνευσης, αναπαραγωγής και μετάδοσης της κρητικής «κουλτούρας» σε εμάς και τους επισκέπτες μας.

Στο μεταξύ, ο πολιτιστικός πλούτος και η καλλιτεχνική δράση με σημείο αναφοράς το νησί είναι τόσο ανεξάντλητα πεδία που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να εξαντληθούν στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ... πόσο μάλλον σ’ ένα «φεστιβαλάκι». Ως εκ τούτου, επιλέχθηκε προς παρουσίαση ένα όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα από τα διάφορα πεδία καλλιτεχνικής δραστηριότητας και τις προτάσεις του κοινού: Για να μπούμε λοιπόν στο δια ταύτα ας δούμε «τι θα δούμε» και «τι θα ακούσουμε» στην πρώτη πειραματική έκδοση του «ΦεστιβαλάΚι» στις 26 & 27 Ιουλίου στην «Πύλη Βιττούρι»

Η Κρήτη λοιπόν καλλιτεχνικα, σύγχρονα και αφαιρετικά σχεδιασμένη με λιτές, πολύχρωμες γραμμές - κάθε μια από τις οποίες αντιπροσωπεύει ένα πεδίο / τέχνη και οι οποίες τέμνονται μεταξύ του όπως το δοξάρι τέμνει τις χορδές της λύρας. Παρουσιαζονται αγκαλιασμένες, όπως σε κρητικό χορό αφήνοντας ένα κενό που υποδηλώνει τόσο την είσοδο στην ψυχή - πνεύμα της Κρήτης όσο και την ανοιχτή είσοδο σε όποιον θέλει να συμμετέχει στο φεστιβάλ ή πιο λαικά να μπει στον χορό. Το λογότυπο που εμπνεύστηκε ο Νίκος Σηφάκης, μεταξύ άλλων, προσφέρει μια ευρύτερη επικοινωνιακή ταυτότητα χρησιμοποιώντας ανάλογα τις γραμμές για να αποδώσει την κάθε τέχνη ξεχωριστα ως σύμβολο.

 

Μουσική / 21:30- 1:30

Το συναυλιακό πρόγραμμα φιλοδοξεί να προσφέρει στο κοινό μια σφαιρική εικόνα της κρητικής μουσικής από τα Χανιά μέχρι το Λασίθι, το χθες μέχρι το σήμερα, και από την λύρα ή την ασκομαντούρα μέχρι το βιολί, το λαούτο, το φαμπιόλι κλπ ή παντρέματα με άλλες μουσικές επιρροές και όργανα.

Πιο συγκεκριμένα:

Συναυλίες - Πέμπτη 26/7

Ψαρογιώργης: Απόγονος μιας θρυλικής οικογένειας μουσικών και θρέμμα της αστείρευτης μουσικής δεξαμενής των Ανωγείων ο Γιώργης Ξυλούρης μας «ξανασυστήνει» το κρητικό λαούτο στην καλύτερη του εκδοχή... αυτή του πρωταγωνιστή.

Γεωργία Νταγάκη: Η καταξιωμένη ερμηνεύτρια και λυράρισσα απο το Ρέθυμνο θα μας ξεναγήσει στην δική της Κρήτη μέσα από ένα ειδικά διαμορφωμένο, «unplugged» πρόγραμμα με κρητικά τραγουδια αλλά και τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ο αξέχαστος Νίκος Ξυλούρης.

Μουσικό σχήμα «γέρανος»: Τέσσερις ταλαντούχοι μουσικοί από το Ηράκλειο – η Μαρία Φασουλάκη, ο Γιώργης Γιανναδάκης, ο Γιάννης Παξιμαδάκης και ο Γιώργης Ζαχαριουδάκης - συμπράττουν σε ένα πολυσυλλεκτικό μουσικά σχήμα που ξεγλυστράει από τους λαβυρινθώδεις ήχους της Κρήτης για να ενώσει τους κρητικούς ήχους με αυτούς του Αιγαίου και της Μικράς Ασίας.


Συναυλίες - Παρασκευή 27/7

Ross Daly Trio: Ο Ross Daly με την συντροφιά της Κέλυ Θωμά και του Γιώργη Μανωλάκη θα μας ταξιδέψουν με παλιές και νεότερες συνθέσεις τους, επηρεασμένες από την Κρητική μουσική και ήχους της Ανατολής.

Βαγγέλης Βαρδάκης: Από τους πλέον αξιόλογους πρεσβευτές της αυθεντικής μουσικής της ανατολικής Κρήτης, μελετητής της παραδοσιακής μουσικής με πλούσια αρθρογραφία και για πολλούς ο πιο αντιπροσωπευτικός βιολάτορας του νησιού θα μας μυήσει σε παλιούς σκοπούς και χορούς της Κρήτης.

Λαϊνάκης Λεωνίδας: Εξαιρετικός συνεχιστής του ταμπαχανιώτικού ρυθμού. Πάντρεμα της κρητικής μουσικής και του ρεμπέτικου.

Aλέξανδρος Παπαδάκης: Ένας ακούραστος εξερευνητής της κρητικής μουσικής παράδοσης που θαρρείς πως βγήκε από το παρελθόν για να αναβιώσει παλιά «ρεθεμνιώτικα» γλέντια και σκοπούς, τόσο με τη λύρα του όσο και με την χρήση παραδοσιακών οργάνων όπως η ασκομαντούρα και τα θιαμπόλια.

Πολιτιστικός σύλλογος Χανίων “Ετεοκρήτες”: Κανένα κρητικό φεστιβάλ δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ολοκληρωμένο μουσικα χωρίς ριζίτικα τραγούδια, τραγούδια βγαλμένα από τις «ρίζες» των Λευκών ορέων... τις Μαδάρες.



Χορός / 18:30 – 21:00

Οι λάτρεις των κρητικών χορών, θα έχουν την δυνατότητα να εντρυφήσουν στην τέχνη των παραδοσιακών χορών της Κρήτης και να προετοιμαστούν «για την συνέχεια» υπό την καθοδήγηση του Διδασκαλείου παραδοσιακού χορού και μουσικής «Χορωδείον»

 

Μαντινάδα / 21:30 - 1:30

Κρητικό φεστιβάλ χωρίς μαντινάδες δεν γίνεται!
Επιλέχθηκαν και θα παρουσιαστούν οι καλύτερες μαντινάδες του κοινού με θέμα τον «κρητικό σεβντά»... και όλα του τα συνακόλουθα.

 

Βιβλίο

Καθόλη την διάρκεια του φεστιβάλ θα λειτουργεί εκθετήριο – πωλητήριο βιβλίων και εκδόσεων σχετικών με την Κρήτη.

 

Εικαστικά

Στο πλαίσιο του φεστιβάλ θα εκτεθούν έργα εικαστικών που εμπνέονται απο την Κρήτη

 

Φωτογραφία

Οι εραστές της φωτογραφίας κλήθηκαν να εντοπίσουν και να αναδείξουν την ψυχή της Κρήτης μέσα από τον φωτογραφικό τους φακό. Τα αποτελέσματα της αναζήτησης τους θα παρουσιαστούν στην φωτογραφική έκθεση με τίτλο «Αναζητώντας την ψυχή της Κρήτης».



Προβολές ταινιών

Σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο το κοινό θα έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει ταινίες, ντοκιμαντέρ και παραγωγές μικρού μήκους με ποικίλη θεματολογία γύρω από την Κρήτη

· ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ (Στέλιος Αποστολόπουλος, 2009, 52’

· ΣΤΗΝ ΚΟΡΦΗ (Ελισάβετ Λαλουδάκη, 2009, 52’)

· ΤΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ (Μανώλης Ταξειδαράκης, 2007, 61’

· Η ΤΑΞΗ-L’ ORDRE (Ζαν-Ντανιέλ Πολέ, 1974, 44’)

· ΓΑΥΔΟΣ: ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΝΟΤΟ (Ανθή Νταουντάκη, 2012, 93

· Η ΒΕΝΤΕΤΑ (Ερασμία Κοιλιάρη, Μανώλης Πασπαράκης, 2008, 70΄)

Παραδοσιακές τέχνες

Νέοι και άξιοι συνεχιστές παραδοσιακών τεχνών θα μας παρουσιάσουν ζωντανά την τέχνη τους... για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι! Πιο συγκεκριμένα:

Kρητικό μαχαίρι: 

Το κρητικό μαχαίρι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κρητικής ενδυμασίας αλλά και της κρητικής ψυχής. Στην αξιοθαύμαστη αυτή τέχνη θα μας ξεναγήσει ο Στάυρος Πατεράκης από τα Χανιά.

Στιβάνι:

 Λίγοι είναι πια οι κατασκευαστές στιβανιών και ακόμα λιγότεροι οι νέοι «τσαγκάρηδες». Ένας από αυτούς, Ο Γιώργης Πατεράκης από τα Χανιά, θα μας μυήσει βήμα προς βήμα στον τρόπο κατασκευής του λεβέντικου, κρητικού στιβανιού.

Κρητικη φορεσιά: 

Άξιος συνεχιστής μίας σπανιότατης πια τέχνης, ο Νικόλας Τερεζάκης από τα Χανιά, θα μοιραστεί μαζί μας τα μυστικά της πολύπλοκης παραδοσιακής κρητικής ενδυμασίας

Τοπικά ποτά & μεζέδες

Οι παραδοσιακές κρητικές γεύσεις, η τσικουδιά ή το κρασί δεν θα μπορούσαν να εξαιρεθούν από ένα κρητικό φεστιβάλ! Άλλωστε «νηστικό αρκούδι... δεν χορεύει»... λέγαν οι παλιοί!

Την Πέμπτη 26 & την Παρασκευή 27 Ιουλίου «πάμε ΦεστιβαλάΚι»! Τιμάμε και γλεντάμε τον τόπο μας, στο κέντρο της πόλης του Ηρακλείου και στον άκρως ατμοσφαιρικό χώρο της πύλης Βιττούρι (ενετικά τείχη). Για περισσότερες πληροφορίες και αναλυτικό πρόγραμμα του φεστιβάλ συντονιστείτε με το fb: festivalaki: cretan festival of arts & culture και στο www.festivalaki.gr ή επικοινωνήστε μαζί μας στο info@festivalaki.gr με κοινοποίηση στο info@freevox.gr. Το φεστιβάλ διεξάγεται στο πλαίσιο του φεστιβάλ Ηρακλείου.




                                  Αντέστε να γιορτάσομε,

                           τση τέχνης το μεράκι,

                        την Κρήτη να γλεντήσομε,

                          ...πάμε ΦεστιβαλάΚι !

πηγή : http://www.flashnews.gr/page.ashx?pid=3&aid=84368&cid=312

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Η ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΤΡΑΙΝΑ του Ευθύμιου Καλλή *

πηγή :  http://www.onestory.gr/post/21938226136

Η ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΤΡΑΙΝΑ

του Ευθύμιου Καλλή *

Αν επρόκειτο να ταξιδέψω σήμερα με τραίνο, θα προτιμούσα να είναι ένα από αυτά της δεκαετίας του 30 με τα οποία πηγαινοερχόμουνα Σέρρες-Αθήνα. Το σημερινό μονόχωρο βαγόνι, με τα αεροπορικού τύπου καθίσματα, καθαρό και περιποιημένο, ψυχρό και απρόσωπο, έστω και αν ταξιδεύει γρήγορα, δεν με συγκινεί. Εξ άλλου εγώ δεν βιάζομαι. Μετά από 40 τόσα χρόνια τρεχαλητού στα νοσοκομεία και στη ζωή, ενδιαφέρομαι κυρίως για το ρελαντί.

Η ταχεία αμαξοστοιχία ήταν το καμάρι μας και η προτίμησή μας.

Είχαμε το προνόμιο και την εξαιρετική τύχη να ταξιδεύουμε στη Β! θέση, με μειωμένο εισιτήριο, λόγω της δημοσιοϋπαλληλικής ιδιότητας του πατέρα μας. Τα παιδιά κάτω των 4 ετών ταξίδευαν δωρεάν, ενώ τα μεγαλύτερα πλήρωναν μισό. Δηλαδή το μισό του μισού.

Νομίζω πως αυτή η Β! θέση ήταν η καλλίτερη του τραίνου. Η Α! ήταν πολυτελής αλλά φάνταζε ψυχρή και δυσπρόσιτη. Η Γ! ήταν κοσμοβριθής και χωρίς καθόλου ανέσεις, για ένα ταξίδι πολλών ωρών που μερικές φορές διαρκούσε περισσότερο από μια ολόκληρη νύχτα.

Σε αυτές τις περιπτώσεις το ξημέρωμα και το αντίκρισμα της αυγής σε αποζημίωνε για το σκοτάδι της νύχτας, που μόνη της όαση ήταν οι φωτισμένοι, και με τη δική τους ο καθένας ατμόσφαιρα σταθμοί.

Καθώς με σχετική δυσκολία ανέβαινα τα σκαλιά του βαγονιού, γιατί ήταν πολύ ψηλά για μένα, έμπαινα στο χώρο των ονείρων μου. Ένα μακρύς διάδρομος με τη δική του μυρωδιά και ατμόσφαιρα. Από τη μια μεριά τα παράθυρα του διαδρόμου, όπου ήξερα ότι θα πέρναγα πολλές ώρες όρθιος, και από την άλλη τα κουπέ. Η αναζήτηση του δικού μας κουπέ ήταν μια εύκολη υπόθεση. Κάθε κουπέ είχε πάνω από την πόρτα του τον αριθμό, που ήταν γραμμένος και στο εισιτήριό μας. Στους καναπέδες του κουπέ ήταν επίσης ψηλά γραμμένος ακόμα ένας αριθμός που καθόριζε τη θέση του κάθε επιβάτη. Τρεις από την κάθε μεριά. Η καλύτερη θέση ήταν κοντά στο παράθυρο και με πρόσωπο προς τη μηχανή. Να ταξιδεύεις τρέχοντας μαζί της προς τα εμπρός και όχι να τρέχεις με την πλάτη προς τα πίσω. Να είσαι ας πούμε ένα είδος φανταστικού συνοδηγού.

Να μπορείς να βλέπεις τα πράγματα πριν φθάσουν στο παράθυρό σου και φύγουν γρήγορα.

Να αναρωτιέσαι για αυτό που έρχεται καταπάνω σου, και να προσπαθείς να μαντέψεις τη φύση του. Να προλαβαίνεις να μετράς τα τηλεγραφόξυλα αλλά και να μαντεύεις τον επόμενο σταθμό έγκαιρα.

Και όταν πια το τραίνο έστριβε προς τη μεριά που καθόσουνα, τότε όλα ήταν δικά σου.

Η θέα απεριόριστη. Έβλεπες τον μηχανοδηγό στο πλάι να παρατηρεί τη διαδρομή και τους τεράστιους τροχούς να γυρίζουν ασταμάτητα. Τα έμβολα της μηχανής να παλινδρομούν δυνατά και να νοιώθεις πως είσαι μέρος αυτής της δύναμης.

Να βλέπεις το τραίνο να ξεχύνεται στον κάμπο ξέφρενα και να πάσχεις μαζί του στο αγκομαχητό του ανήφορου.

Με την συχνότητα του ρυθμικού θορύβου από τις ενώσεις των ραγών, ρύθμιζες και συ τους ρυθμούς σου. Μερικές φορές παίζαμε συγχρονίζοντας τον επαναλαμβανόμενο θόρυβο με την αναπνοή μας. Έτσι ήξερες πόσο γρήγορα τρέχει το τραίνο. Καταλάβαινες τον ανήφορο και τον κατήφορο. Πεταγόσουν στο παράθυρο του διαδρόμου μόλις έπιανες αργό ρυθμό.

Μάντευες πως επιβραδύνει. Κάποιο εμπόδιο? Πρόβλημα στις ράγες? Κάτι έκτακτο?

Γνώριμοι οι περισσότεροι από τους κύριους σταθμούς. Τα ονόματά τους φάνταζαν μυθικά.

Δεν χόρταινες τα πέτρινα κτίριά τους με τις κόκκινες γραμμές και τις πράσινες πόρτες.

Κρεμασμένος στα παράθυρα του διαδρόμου απολάμβανα την κίνηση του σταθμού. Αναγνώριζα στον σταθμάρχη υπερεξουσίες και μια μεγαλοπρέπεια. Περίμενα τις κινήσεις του για να επιβεβαιώσω όσα προέβλεπα ότι θα κάνει. Έψαχνα για κάποιον καθυστερημένο και θαύμαζα τον επιθεωρητή που πήδαγε τελευταίως στο τραίνο που είχε αρχίσει να κινείται.

Παρακολουθούσα το σταθμό να απομακρύνεται και ξαναγύριζα στο παράθυρό μου για τη συνέχιση των παρατηρήσεων.

Η εναλλαγή του τοπίου ήταν φανταστική. Πεδιάδες, ζώα, βουνά, ποτάμια, γέφυρες. Γνώριμα όλα τα ποτάμια και οι γέφυρες.

Με λαχτάρα η αναμονή για την γαλαρία

Θαύμαζα τη γέφυρα της Παπαδιάς και με δέος και σχετικό φόβο κάθε φορά την περνούσα. Το βάθος ήταν τεράστιο και τα αντικείμενα και οι άνθρωποι στο ποτάμι φαινόντουσαν μικροσκοπικά.

Η πολυτέλεια του κουπέ ασυναγώνιστη. Δυο καναπέδες με ύφασμα βελούδινο σε χρώμα βαθύ κόκκινο. Πάνω από τους καναπέδες σε ειδικά δίχτυα και ράφια οι θέσεις για τις αποσκευές. Δίπλα στο παράθυρο αναδιπλούμενο μικρό τραπεζάκι και κάτω από αυτό ένα περίεργο σταχτοδοχείο, που η θήκη του γύριζε ανάποδα για να αδειάσει, χωρίς να βγαίνει από τη θέση της. Φαίνεται πως πολλοί θα το είχαν ζηλέψει. Λίγο πάνω από το έδαφος περνούσε ένας ειδικός σωλήνας που εξασφάλιζε τη θέρμανση το χειμώνα.

Κουρτίνες στόλιζαν το παράθυρο και εξασφάλιζαν σκιά .

Κουρτίνες επίσης στην πόρτα και στα δύο μικρά πλαϊνά της παράθυρα εξασφάλιζαν την απομόνωση από τους περαστικούς του διαδρόμου, αλλά σκοτείνιαζαν και το χώρο τις νυκτερινές ώρες.

Η πόρτα του κουπέ ένα έργο τέχνης. Βαριά, συρρόμενη και με ένα μηχανισμό για να κλείνει, μπρούντζινο, μοναδικής ομορφιάς.

Το ταξίδι πολύωρο και μερικές φορές με ένα συνδυασμό νύχτας και μέρας αφού ξεπέρναγε το 12ωρο. Όνειρο ανεπανάληπτο.

Κράταγες στα χέρια σου αυτά τα μικρά και σκληρά εισιτήρια που σου άνοιγαν το δρόμο για την ανείπωτη ευτυχία.

Δίχρωμα ενίοτε, με γράμματα και αριθμούς ακαταλαβίστικους, αλλά μαγευτικούς για αυτό. Και περίμενες με καμάρι να το δώσεις στον ελεγκτή, έστω και μισό, για να του δείξεις πως μεγάλωσες και πληρώνεις πια εισιτήριο. Και τότε εκείνος με το μικρό του περίεργο και μαγικό εργαλείο του έκανε μια τρυπίτσα που άφηνε ένα μικρό και χαρακτηριστικό θόρυβο και επιβεβαίωνε πως ταξιδεύεις. Οι επιθεωρήσεις σε ένα τέτοιο ταξίδι ήταν αρκετές. Όταν φθάναμε στον προορισμό μας, το εισιτήριο ήταν κατατρυπημένο.

Ποτέ δεν κατάλαβα αν οι τρύπες αυτές ήταν τυχαίες ή ανάλογα με τη θέση τους πάνω στο εισιτήριο είχαν τη σημασία τους. Είχαν όμως διαφορετικό σχήμα από ελεγκτή σε έλεγκτή. Στρογγυλή, τρίγωνη, τετράγωνη, σαν αστεράκι κ. ά. Είχα βγάλει το αυθαίρετο συμπέρασμα πως είναι η ταυτότητα του ελεγκτή. Δεν ρώτησα και δεν έμαθα ποτέ. Ούτε και σήμερα. Και δεν ενδιαφέρομαι να μάθω. Μου φτάνει πως πέρασα μαζί τους κάποιες από τις ατέλειωτες ώρες του ταξιδιού, χαζεύοντας τα διάφορα και μυστηριώδη σχήματα, με τη φαντασία μου να τρέχει σε εξηγήσεις ποικίλες.

Κρεμασμένος ψηλά στο παράθυρο αγωνιούσες να προλάβεις το σουβλάκι πριν το τραίνο φύγει.

Τα σουβλάκια, ήταν σε καλαμάκι πελεκημένο και καψαλισμένο για να μην τραυματίζει. Τα σημερινά ξυλάκια δεν είχαν ακόμα ανακαλυφθεί. Στην μύτη τους ήταν καρφωμένο το ψωμάκι, που έπαιρνε και αυτό λίγο από το νόστιμο ζουμί που άφηναν τα σουβλάκια και δεν χόρταινες να το τρως. Πάντα μας φαινόταν λίγο και απορούσαμε γιατί δεν έδιναν περισσότερο. Τα σουβλάκια όλα ήταν όλα τακτοποιημένα σε ένα ταψί ολόγυρα που το σήκωνε ψηλά με το ένα χέρι ο σουβλατζής.

Τα καλύτερα και με πανελλαδική φήμη σουβλάκια ήταν αυτά στο σταθμό Λιανοκλάδι και στο Σχηματάρι.

Προϊόντα και τρόπος διατροφής της στερεάς Ελλάδας. Οι Μακεδόνες και οι άλλοι άργησαν να ανακαλύψουν την νοστιμάδα του ψητού.

Το σουλατσάρισμα στο διάδρομο εμπειρία μοναδική. Είχες τη δυνατότητα να επιλέγεις τη θέα. Να σκύβεις όσο έφθανε το μπόι σου για να σε κτυπάει ο αέρας, ανάμικτος με καρβουνάκια της μηχανής, στο πρόσωπο έστω και αν αυτό ήταν απαγορευμένο.

Το έγραφε μια πολύ όμορφη μικρή πινακίδα, με καλλιτεχνικά μαύρα γράμματα, στα Γαλλικά, στο κάτω μέρος του παραθύρου. Είχα αποστηθίσει αυτή τη μικρή φράση, με τη δική μου αυθαίρετη προφορά, αφού Γαλλικά δεν ήξερα.

Με την παραβίασή της δοκίμαζα τις δυνάμεις μου και τις αντοχές των δικών μου κατά την πρόσκαιρη ελευθερία του διαδρόμου .

Αυτός ο διάδρομος είναι που ακόμα και σήμερα με θέλγει σε ένα τραίνο. Απέριψα αργότερα τα διάφορα ωτομοτρίς και τα σύγχρονα παρόμοιά τους. Από τότε πολύ σπάνια ταξίδεψα με τραίνο.

.

Ο Ευθύμιος Καλλής είναι συνταξιούχος γιατρός. Έχει γράψει ένα βιβλίο με 18 ιστορίες που κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας με τίτλο: “Ιστορίες νοσταλγίας και παραφροσύνης”.

[ e-mail ]

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Και φυσικά ακολουθεί το τιμώμενο πρόσωπο για τους αγώνες του στο όνομα της δικαιοσύνης έναντι του  λαού της Ν. Αφρικής. Είναι ο Νέλσον Μαντέλα.

πηγή :  http://www.unric.org/el/index.php?option=com_content&view=article&id=26897:18-2012-&catid=4:latest-news&Itemid=18 

18 Ιουλίου 2012 - Διεθνής Ημέρα Νέλσον Μαντέλα

Μήνυμα Μπαν Κι-Μουν, Γενικού Γραμματέα ΟΗΕ

"Το δώρο μας στον Νέλσον Μαντέλα μπορεί - και πρέπει - να είναι να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο."

 

" Σήμερα, με μεγάλη χαρά εύχομαι Χρόνια Πολλά στον Νέλσον Μαντέλα. Ο Νέλσον Μαντέλα υπήρξε δικηγόρος και αγωνιστής της ελευθερίας. Πολιτικός κρατούμενος, ειρηνοποιός και πρόεδρος ...

Θεραπευτής των εθνών ... και μέντορας ηγετών και ανθρώπων από όλα τα μονοπάτια της ζωής σε όλο τον κόσμο. Ο Νέλσον Μαντέλα αφιέρωσε 67 χρόνια από τη ζωή του για να φέρει την αλλαγή στον λαό της Νότιας Αφρικής.

Το δώρο μας σε αυτόν μπορεί - και πρέπει - να είναι να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο.

Σήμερα, ενώνω τη φωνή μου με το Ίδρυμα Νέλσον Μαντέλα, και κάνω έκκληση σε κάθε έναν από εσάς να προσφέρει 67 λεπτά κοινωνικού έργου στην Διεθνή Ημέρα Νέλσον Μαντέλα - ένα λεπτό για κάθε έτος προσφοράς του  Μαντίμπα στην ανθρωπότητα. 

Διδάξτε ένα παιδί. Δώστε φαγητό σε κάποιον που πεινάει. Φροντίστε το περιβάλλον. Γίνετε εθελοντές σε ένα νοσοκομείο ή σε μία κοινότητα. Γίνετε μέρος του κινήματος Μαντέλα, ώστε να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος

Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να ευχηθούμε στον Νέλσον Μαντέλα, ευτυχισμένα ενενηκοστά τέταρτα γενέθλια ! 

Είναι ο καλύτερος τρόπος να τον ευχαριστήσουμε, για το ότι αποτελεί  έμπνευση για όλους μας.Αναλάβετε δράση. Εμπνεύστε την αλλαγή. Κάντε κάθε μέρα, μια Ημέρα Νέλσον Μαντέλα." 

                                               --------------------------------------------
πηγή :  http://www.my-family.gr/%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1/18-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CF%83%CE%BF%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB/

18 Ιουλίου – Διεθνής ημέρα Νέλσον Μαντέλα!

Σύμφωνα με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. καθιερώθηκε η 18^η Ιουλίου ως Διεθνής Ημέρα για τον Νέλσον Μαντέλα. Η ημέρα αυτή, συμπίπτει με την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στον πρώην πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής.

Με συναίνεση των 192 κρατών – μελών, η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. αποφάσισε να καθιερώσει τον εορτασμό της συγκεκριμένης ημέρας, ως ένδειξη τιμής στον Νέλσον Μαντέλα, για την αφοσίωση του και τους αγώνες του για την προώθηση της ειρήνης στην Νότιο Αφρική.

Ο Νέλσον Μαντέλα γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου το 1918 στην Τρανσκέϊ της Νότιας Αφρικής. Για διάστημα 20 ετών τέθηκε επικεφαλής στη μεγάλη εκστρατεία κατά της ρατσιστικής πολιτικής της κυβέρνησης της Νότιας Αφρικής. Ο Νέλσον Μαντέλα υπήρξε ο πρώτος «έγχρωμος» πρόεδρος, δημοκρατικά εκλεγμένος της Νότιας Αφρικής. Υπήρξε ενεργό μέλος του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου.

Φυλακίστηκε για 27 χρόνια από το καθεστώς των λευκών και αποφυλακίστηκε τον Φεβρουάριο του 1990, όταν ο πρόεδρος Φρεντερίκ ντε Κλερκ αναγνώρισε το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο και ανέστειλε τις εκτελέσεις. Η απελευθέρωσή του το 1990, ήταν και η απαρχή των θεμελιακών αλλαγών στο αφρικανικό κράτος.

Έχασε έναν γιο από τον ιό του AIDS και τον δεύτερο από τροχαίο ατύχημα. Ο Νέλσον Μαντέλα τότε, έγινε εξαιρετικά δραστήριος συμμετέχοντας σε αγώνες και εκστρατείες ενημέρωσης για το AIDS, βοηθώντας τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι και αυτό είναι μια φυσιολογική ασθένεια και δεν σημαίνει ότι όσοι προσβάλλονται απ’ αυτήν πηγαίνουν στην κόλαση.

Ο πρεσβευτής της Νότιας Αφρικής στον Ο.Η.Ε., Μπάσο Σάνγκου είχε αναφέρει:

“Ο Μαντέλα δεν γεννήθηκε Θεός, ούτε άγιος. Απλώς είναι ένας άνθρωπος λίγο πιο σοφός, λόγο πιο αποφασιστικός, λίγο καλύτερος από όλους εμάς”

Share on printεκτυπώστε το άρθρο

αν σας άρεσε το άρθρο μοιραστείτε με τους φίλους σας:

Like

One person likes this. Be the first of your friends.

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

17 Ioυλίου, Παγκόσμια Ημέρα Διεθνούς Δικαιοσύνης

Έστω καθυστερημένα θα κάνουμε μνεία αυτής της έρμης της δικαιοσύνης που πολύ φοβάμαι πως στις περισσότερες των περιπτώσεων παραμένει στα χαρτιά μόνο.

πηγή :  http://www.tsekouratoi.gr/2012/07/17-io.html

17 Ioυλίου, Παγκόσμια Ημέρα Διεθνούς Δικαιοσύνης 

 
Η Παγκόσμια Ημέρα Διεθνούς Δικαιοσύνης γιορτάζεται με πρωτοβουλία του «Συμμαχίας για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο» (ενός συνασπισμού MKO), κάθε χρόνο στις...

17 Ιουλίου για να κάνει γνωστό σε παγκόσμια κλίμακα το αναδυόμενο σύστημα της τακτικής διεθνούς ποινικής δικαιοσύνης, που επιλαμβάνεται υποθέσεων για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (γενοκτονία, εγκλήματα πολέμου κ.ά.).

Στις 17 Ιουλίου 1998 υιοθετήθηκε η Σύμβαση της Ρώμης, με την οποία συνεστήθη το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο με έδρα τη Χάγη και τέθηκε σε ισχύ από το 2002. Μέχρι τότε, των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας επιλαμβάνονταν τα λεγόμενα ad hoc δικαστήρια (δικαστήρια εκ των υστέρων, συνιστώμενα για να δικάσουν μία υπόθεση), όπως της Νυρεμβέργης και του Τόκιο για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, της Χάγης για τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας και της Τανζανίας για τη γενοκτονία στη Ρουάντα).

Από το 2002, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας υπάγονται στην αρμοδιότητα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, το οποίο έχει δικαιοδοσία μόνο στα κράτη που έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση της Ρώμης και αυτή την περίοδο είναι 106 από τα 192 που συγκροτούν τον ΟΗΕ. Χώρες με μεγάλη επιρροή στη διεθνή πολιτική σκηνή, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, το Ισραήλ και η Τουρκία, δεν είναι μέλη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, δυσχεραίνοντας την απονομή της διεθνούς δικαιοσύνης και αποτελώντας τροχοπέδη στην επιβολή της.

defencenet.gr

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Με κομμένη την ανάσα

Με κομμένη την ανάσα (ταινία 1960)

 

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Με κομμένη την ανάσα À bout de souffle
Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας.

Σκηνοθεσία	Ζαν-Λυκ Γκοντάρ
Παραγωγή	Ζορζ ντε Μπορεγκάρντ
Σενάριο	Ζαν-Λυκ Γκοντάρ
Πρωταγωνιστές	Τζιν Σίμπεργκ Ζαν Πολ Μπελμοντό
Μουσική	Μαρσιάλ Σολάλ
Φωτογραφία	Ραούλ Κοτάρ
Μοντάζ	Cécile Decugis Lila Herman
Διανομή	UGC (Γαλλία)
Πρώτη προβολή	17 Μαρτίου 1960 (Γαλλία)
Διάρκεια	87 λεπτά
Προέλευση	Γαλλία
Γλώσσα	Γαλλική Αγγλικά
Προϋπολογισμός	400.000 Γαλλικά φράγκα
Ακαθάριστα έσοδα	2,082,760[1]
δεδομένα ( π • σ • ε )

Το Με κομμένη την ανάσα (πρωτότυπος τίτλος: À bout de souffle, αγγλ. Breathless) είναι περιπέτεια παραγωγής 1960 σε σκηνοθεσία και σενάριο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Ζαν Πολ Μπελμοντό και Τζιν Σίμπεργκ. Πρόκειται για την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που σκηνοθέτησε ο Γκοντάρ στην οποία ο Μπελμοντό έκανε το ντεμπούτο του ως ηθοποιός.
Η ταινία αποτελεί πρώιμο δείγμα του γαλλικού νέου κύματος και μαζί με τα 400 χτυπήματα (Les Quatre Cents Coups) του Τρυφώ και το Χιροσίμα, αγάπη μου (Hiroshima, Mon Amour), που γυρίστηκαν ένα χρόνο νωρίτερα επέφερε παγκόσμια αναγνώριση αυτού του νέου είδους κινηματογράφησης.^[2]

Πλοκή

Ένας απατεώνας, Ο Μισέλ Πουακάρ (Ζαν Πολ Μπελμοντό) κλέβει ένα αμερικανικό αυτοκίνητο στη Μασσαλία και ξεκινά για το Παρίσι. Μέσα στο αμάξι ανακαλύπτει ένα πιστόλι και διασκεδάζει παίζοντας και σκοπεύοντας τα αυτοκίνητα με τα οποία διασταυρώνεται. Μέχρι τη στιγμή που πέφτει σε ένα μπλοκ αστυνομικών και για να το αποφύγει πατάει γκάζι, αλλά οι μοτοσικλετιστές τον ακολουθούν. Στρίβει σ' ένα παράπλευρο δρόμο, νομίζοντας ότι ξέφυγε, αλλά πέφτει πάνω σ' έναν αστυνομικό και χωρίς να σκεφτεί, τον πυροβολεί και τον σκοτώνει. Και φεύγει τρέχοντας, πεζός, φορώντας μονάχα το πουκάμισό του. Κάποτε φτάνει απελπισμένος και κυνηγημένος μέχρι το Παρίσι και συναντά μια πανέμορφη Αμερικανίδα την Πατρίτσια (Τζιν Σίμπεργκ), με την οποία είχε σχέση στο παρελθόν, που πουλά φύλλα της «Χεράλντ Τριμπιούν, στα Ηλύσια πεδία. Ενώ ο Μισέλ καταζητείται από την αστυνομία, προσπαθεί να κάνει την Πατρίτσια να τον αγαπήσει και να το σκάσει μαζί του για την Ιταλία.

----------------------------------------------------------

 
Το έργο

Στο Παρίσι, ένας νεαρός γκάνγκστερ προδίδεται στην αστυνομία από την Αμερικανίδα φίλη του. Μια συνηθισμένη γκανγκστερική ιστορία μετατρέπεται σε μια πρωτότυπη, επαναστατική ταινία, από τις πιο αντιπροσωπευτικές που μας έδωσε η γαλλική νουβέλ βαγκ.

Η ταινία που έσπασε τους περισσότερους κανόνες της μέχρι τότε κινηματογραφικής γλώσσας, ορόσημο στη δημιουργία ενός μετα-μοντέρνου κινηματογράφου, που επέβαλε με το ανατρεπτικό, άναρχο στιλ της η «νουβέλ βαγκ», μια ομάδα κριτικών γύρω από το γαλλικό περιοδικό «Κινηματογραφικά τετράδια», στην οποία συμμετείχαν οι Φρανσουά Τριφό, Κλοντ Σαμπρόλ, Ερίκ Ρομέρ, Ζακ Ριβέτ και Ζαν-Λικ Γκοντάρ.

Η ιστορία της ταινίας ήταν βασισμένη σε μια αληθινή είδηση των εφημερίδων, που έγραψε για τον Γκοντάρ ο Τριφό, όπου ένας ασήμαντος γκάνγκστερ πυροβολεί έναν αστυνομικό και κρύβεται στο σπίτι μιας φίλης του, η οποία τελικά τον προδίδει.

Πρόκειται για μια απλή συνηθισμένη ιστορία, που ο Γκοντάρ χρησιμοποιεί για να φτιάξει μια ταινία-φόρο τιμής στις αμερικανικές γκανγκστερικές, χαμηλού κόστους, ταινίες (η ταινία είναι αφιερωμένη στην ειδικευμένη στα B-movies εταιρεία Monogram), με ένα νεαρό Ζαν-Πολ Μπελμοντό να συνθέτει το ρόλο του με βάση εκείνο του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και τη με κοντά μαλλιά και αγορίστικη εμφάνιση βαμπ της Τζιν Σίμπεργκ, στο ρόλο της Αμερικανίδας φιλενάδας του που πουλά το New York Herald Tribune στο Σαν Ελιζέ, να συμβολίζει μια πλευρά της αμερικανικής κουλτούρας του 20ού αιώνα.

Με την πρώτη του αυτή κιόλας ταινία, ο Γκοντάρ κατάφερε να φτιάξει ένα εντελώς πρωτότυπο, δοσμένο με φαντασία έργο, χρησιμοποιώντας ένα προσωπικό, ελλειπτικό στιλ, που ανέτρεπε τη μέχρι τότε γνωστή κινηματογραφική γλώσσα.

Ένα στιλ με αυτοσχέδιες σκηνές, γυρισμένες με την κάμερα στο χέρι (με τη μαυρόασπρη φωτογραφία του Ραούλ Κουτάρ να συλλαμβάνει την υφή του σύγχρονου κόσμου μας), με γρήγορες, ανακόλουθες αλλαγές πλάνων, με πρωτότυπο μοντάζ και επικαλυπτόμενο διάλογο, που έδιναν στην ταινία έναν απότομο ρυθμό, συγγενικό μ' εκείνο της μουσικής τζαζ ή του κολάζ στη ζωγραφική.

Ταυτόχρονα μια ταινία που σχολιάζει τον κόσμο μας (σε μια σκηνή βλέπουμε την παρέλαση Ντε Γκολ - Αϊζενχάουερ στα Ηλύσια Πεδία), αλλά και τον ίδιο τον κινηματογράφο με τα μελό και τα θρίλερ του, και μας δείχνει πώς, τόσο από τη δεκαετία του '60 ως την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, τα πάντα περνούν και, συχνά διαμορφώνονται, μέσα από την εικόνα: η πολιτική, η λογοτεχνία, και η ίδια η ζωή.

http://www.cretalive.gr/new/101019/civilization/Me_kommeni_tin_anasa_apopse_stin_Puli_Bithleem