Εδώ θα βρείτε ένα μωσαϊκό θεμάτων . Κλείσαμε 10ετία και γι αυτό κάποιες αναρτήσεις έχουν αλλοιωθεί.
Οι σελίδες που αναφέρω είναι τα νέα μου ιστολόγια που αλληλοστηρίζονται με αυτό εδώ το παλιό ... Σας ευχαριστώ!
Το μυστήριο της Ατλαντίδας αποτελεί τον πιο
πολυσυζητημένο ίσως μύθο. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να αποδείξει ότι
υπήρξε και πού ακριβώς βρισκόταν.
Οι πρώτες γραπτές αναφορές για την Ατλαντίδα πηγάζουν από τον Αθηναίο φιλόσοφο
Πλάτωνα (427-347 π.Χ.) ο οποίος μας αφηγείται ότι οι Άτλαντες ήταν ένας
λαός με υπερφυσικές ικανότητες και θεϊκή καταγωγή, που ζούσαν ειρηνικά
σε ένα εύφορο νησί πέρα από τις Πύλες των Ηρακλειδών.
Όλα αυτά
τα διδάχθηκε από τον Αιγύπτιο ιερέα Σάις, σε ένα ταξίδι στη μακρινή
Αίγυπτο και τα αφηγήθηκε στους μαθητές του Κριτία και Τιμαίο, στο έργο
«Ατλαντικός Λόγος». Ανάμεσα στα σπουδαία και θαυμαστά που άκουσε, ήταν
ότι οι Άτλαντες σταδιακά άρχισαν να χάνουν τηΝ θεϊκή τους δύναμη. Όταν
κυριεύτηκαν από ανθρώπινες αδυναμίες αποφάσισαν να στραφούν ενάντια σε
άλλους εύπορους λαούς με σκοπό την υποταγή. Γι' αυτό ταξίδεψαν προς τηΝ
Μεσόγειο, ώσπου συναντήθηκαν με τους παντοδύναμους και γενναίους
Αθηναίους, από τους οποίους ηττήθηκαν για πρώτη φορά. Μετά από
εξαντλητικές όμως μάχες, οι Αθηναίοι τελικά λύγισαν. Οι θεοί τότε
εξοργίστηκαν με τους Άτλαντες, κι αποφάσισαν να τους τιμωρήσουν με
παντοτινό αφανισμό. Τόσο μεγάλη ήταν η οργή, που τους κατάστρεψαν μέσα
σε μία μόνο νύχτα, αφήνοντας πίσω μόνο μάζες από λάσπη και πυκνούς
καπνούς.
Κατά τον Πλάτωνα οι καπνοί εκτοξεύονταν στον ουρανό,
40 χιλιόμετρα ψηλά. Αν ήταν πράγματι έτσι, τότε σίγουρα φαινόταν από τις
ακτές της Ανατολικής και Κεντρικής Μεσογείου. Οι άνθρωποι
παρακολουθούσαν σαστισμένοι τα καμώματα της φύσης, θαρρώντας ότι έβλεπαν
τον ίδιο τον Άτλαντα να κρατά τον ουρανό στους ώμους του...
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω
Η Συνθήκη των Σεβρών υπεγράφη στις 28
Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στην πόλη Σέβρ (Sèvres) της Γαλλίας, φέρνοντας
την ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές και
σχετιζόμενες Δυνάμεις1 μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκ μέρους της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε αποδεκτή από τον σουλτάνο Μεχμέτ ΣΤ' ο
οποίος προσπαθούσε να σώσει τον θρόνο του, αλλά απορρίφθηκε από το
ανεξάρτητο κίνημα των Νεότουρκων. Το
κίνημα υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ χρησιμοποίησε αυτή τη διένεξη
για να αυτοανακηρυχθεί κυβέρνηση και να καταργήσει την μοναρχία.
Τα εδάφη που έχασε η Οθωμανική Αυτοκρατορία στην Συνθήκη των Σεβρών. Οι βασικοί όροι της συνθήκης ήταν: η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδιδε
την κυριαρχία της Μεσοποταμίας (Ιράκ), της Παλαιστίνης και της
Υπεριορδανίας στην Βρετανία ως προτεκτοράτα της Κοινωνίας των Εθνών, την
Συρία και τον Λίβανο στην Γαλλία επίσης ως προτεκτοράτα. Η Χετζάζ
(μέρος της σημερινής Σαουδικής Αραβίας) το Κουρδιστάν και η Αρμενία θα
γίνονταν ανεξάρτητα κράτη. Η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στο
ιδρυόμενο Αλβανικό κράτος, ουσιαστικά προτεκτοράτο της Ιταλίας. Τα
Δωδεκάνησα παραδόθηκαν στην Ιταλία η οποία συμφώνησε να τα δώσει εκτός
από την Ρόδο και το Καστελλόριζο στην Ελλάδα, και αν η Βρετανία έδινε
την Κύπρο στην Ελλάδα, τότε (μετά από δημοψήφισμα) θα έδιναν κι αυτά τα
νησιά (η συμφωνία ακυρώθηκε από την Ιταλία το 1922). Στην
Ελλάδα παραχωρούνταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, και η Θράκη από την
οποία η Βουλγαρία παραιτούνταν οριστικά από κάθε δικαίωμά της σε αυτή. Η
περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου
αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και
θα μπορούσε να προσαρτήθει στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με
δημοψήφισμα. Ο χάρτης της Ελλάδας σύμφωνα με τη συνθήκη των Σεβρών Τα στενά των Δαρδανελίων και η θάλασσα του Μαρμαρά αποστρατικοποιήθηκαν
και έγιναν διεθνής περιοχή, οι Σύμμαχοι απέκτησαν τον οικονομικό έλεγχο
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τέλος, καθορίζονταν η ισότητα και τα
δικαιώματα των μειονοτήτων. Η Σοβιετική Ένωση δεν συμμετείχε
και έκανε ξεχωριστή συνθήκη με τους Οθωμανούς. Μετά την επικράτηση των
Νεότουρκων, που μετέφεραν την πρωτεύουσα στην Άγκυρα, και την
Μικρασιατική Καταστροφή, οι σύμμαχοι αναγκάστηκαν να υπογράψουν νέα
συνθήκη (Συνθήκη της Λωζάνης) το 1922, με ευνοϊκότερους όρους για την
(πλέον) Τουρκία
Ο Βασίλης Σκουλάς γεννήθηκε στα Ανώγεια
Μυλοποτάμου Ρεθύμνου Κρήτης στις 3 Φεβρουαρίου του 1946. Η οικογένεια
του έχει μεγάλη παράδοση στη μουσική και γενικότερα στις τέχνες. Ο
παππούς του, ο Μιχάλης Σκουλάς, ήταν σπουδαίος λυράρης της εποχής του
και ο πατέρας του Αλκιβιάδης Σκουλάς ή Γρυλιός γνωστός λαϊκός ζωγράφος
των Ανωγείων.
Άρχισε να μαθαίνει λύρα σε ηλικία 7 ετών και στα 16 του χρόνια, κατάφερε να καθιερωθεί, ανάμεσα στους πρώτους λυράρηδες και
τραγουδιστές της Κρήτης. Έχει παίξει και τραγουδήσει σε μια μεγάλη
σειρά, από επιτυχημένες καλλιτεχνικές, κοινωνικές και πολιτιστικές
εμφανίσεις, στην Αμερική, στον Καναδά, στην Αυστραλία και στην Γερμανία,
όπου υπάρχουν Έλληνες και ιδίως Κρητικοί.
Ο Βασίλης Σκουλάς (3 Φεβρουαρίου1946) είναι Έλληνας τραγουδιστής και λυράρης. Γεννήθηκε στα Ανώγεια Μυλοποτάμου ΡεθύμνουΚρήτης στις 3 Φεβρουαρίου του 1946.[1]
Η οικογένεια του έχει μεγάλη παράδοση στη μουσική και γενικότερα στις
τέχνες. Ο παππούς του, ο Μιχάλης Σκουλάς, ήταν σπουδαίος λυράρης της
εποχής του και ο πατέρας του Αλκιβιάδης Σκουλάς ή Γρυλιός γνωστός λαϊκός
ζωγράφος των Ανωγείων. Άρχισε να μαθαίνει λύρα σε ηλικία 7 ετών και στα 16 του χρόνια,
κατάφερε να καθιερωθεί, ανάμεσα στους πρώτους λυράρηδες και τραγουδιστές
της Κρήτης. Έχει παίξει και τραγουδήσει σε μια μεγάλη σειρά, από
επιτυχημένες καλλιτεχνικές, κοινωνικές και πολιτιστικές εμφανίσεις, στην
Αμερική, στον Καναδά, στην Αυστραλία και στην Γερμανία, όπου υπάρχουν Έλληνες και ιδίως Κρητικοί.
Καλλιτεχνικό Έργο
Τον πρώτο του δίσκο ηχογράφησε το 1965,ο οποίος περιείχε κοντυλιές με τον Θανάση Σταυρακάκη και τον Νίκο Ξυλούρη, ακολούθησε ο πρώτος προσωπικός δίσκος 33 στροφών το 1969. Ο Βασίλης Σκουλάς όμως έκανε τη σημαντικότερη δισκογραφική του
δουλειά και άρχισε να συνεργάζεται με έντεχνους Έλληνες συνθέτες από το 1980, με το δίσκο "Σεργιάνισμα στην Κρήτη". Ακολούθησαν η "Κρητική ανθολογία", "Τα τραγούδια του σίδερου και του νερού" σε μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου, και πολλοί άλλοι. Την περίοδο 1981-85 είχε πραγματοποιήσει μια σειρά, από εμφανίσεις στην Αθήνα στο θέατρο Παρκ, στο έργο "Καφενείον η Ελλάς" και στο θίασο του Γιάννη Βόγλη, στη θεατρική παράσταση του έργου του Νίκου Καζαντζάκη "Καπετάν Μιχάλης", στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η πορεία του Βασίλη Σκουλά θα αλλάξει όταν το 1995 συμμετείχε σε δύο τραγούδια στο μουσικό έργο "Αιολία" του Μιχάλη Νικολούδη, ερμηνείες οι οποίες τον έκαναν να στραφεί και στο έντεχνο Ελληνικό τραγούδι. Το 2002
κυκλοφόρησε διπλός δίσκος με μερικές από τις πιο γνωστές επιτυχίες του
και διασκευές σε διάφορα κλασσικά Κρητικά τραγούδια και χορούς. Στις 23 Σεπτεμβρίου 2012 ο Βασίλης Σκουλάς έκανε μια επιτυχημένη
εμφάνιση στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού που λόγω της μεγάλης απήχησης του
κόσμου επαναλήφθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2012. Ο Βασίλης Σκουλάς διατηρεί μέχρι σήμερα, το ίδιο πάθος και μεράκι, να
δημιουργεί και να διατηρεί το δικό του στέκι εμφανσεων, την πασίγνωστη
ταβέρνα "Ντελίνα", στο χωριό του, τα Ανώγεια.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα από τα δημοφιλέστερα ομαδικά αθλήματα.
Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα, στο οποίο παίρνουν μέρος
δύο ομάδες από έντεκα παίχτες η καθεμία. Παίζεται σε ορθογώνιο γήπεδο
που καλύπτεται από χορτάρι με δύο τέρματα στην κάθε μία από τις μικρές
πλευρές του γηπέδου. Σκοπός του παιχνιδιού είναι οι παίχτες να φέρουν
την μπάλα στο αντίπαλο τέρμα, χωρίς να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους. Οι
παίκτες κάθε ομάδας ενεργούν έτσι ώστε να πετύχουν αυτό το στόχο, ενώ
υπάρχει ένας τερματοφύλακας
σε κάθε ομάδα στον οποίο επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει τα χέρια του
μέσα σε μια καθορισμένη περιοχή. Η ομάδα που θα πετύχει τα περισσότερα
τέρματα κερδίζει, ενώ αν έχουν επιτύχει τον ίδιο αριθμό τερμάτων το
παιχνίδι λήγει ως ισόπαλο ή παρατείνεται η διάρκεια του σύμφωνα με
κανονισμούς.
Στους επίσημους αγώνες κάθε παίκτης φοράει στολή που απαρτίζεται από
φανέλα και σορτς με μοναδικό νούμερο για τους παίκτες της ίδιας ομάδας,
ενώ οι δύο διαφορετικές ομάδες επιβάλλεται να φορούν διαφορετικά χρώματα
που διακρίνονται εύκολα μεταξύ τους, ενώ οι τερματοφύλακες φορούν
τέτοια χρώματα ώστε να διακρίνονται από τους συμπαίκτες τους και τους
διαιτητές. Απαραίτητα τμήματα του εξοπλισμού είναι οι κάλτσες, τα
παπούτσια και τα προστατευτικά για την κνήμη, ή αλλιώς επικαλαμίδες.
Αθλήματα ή παιχνίδια που θυμίζουν το ποδόσφαιρο συναντώνται και παλιότερα. Ίχνη του ποδοσφαίρου βρίσκουμε στο "επίσκυρος" των Ελλήνων και το "harpostum" των Ρωμαίων[εκκρεμεί παραπομπή].
Το ποδόσφαιρο πήρε τη σύγχρονη μορφή του στην Αγγλία, όπου το 1863 κωδικοποιήθηκαν από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (Football Association), που ιδρύθηκε στο Λονδίνο,
οι πρώτοι κανονισμοί του και τέθηκαν οι βάσεις για αυτό που είναι το
άθλημα σήμερα. Σήμερα το ποδόσφαιρο είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στον
κόσμο, διοικείται από τη FIFA (Fédération Internationale de Football Association) και κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση θεωρείται το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου που διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ Αρχιδιάκονος, ΞΥΣΤΟΣ Πάπας Ρώμης και ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ Οι Άγιοι αυτοί μαρτύρησαν το 253 μ. Χ.
Ο αρχιδιάκονος Λαυρέντιος ήταν από τους πιο γνωστούς κληρικούς της
ρωμαϊκής Εκκλησίας και του είχαν εμπιστευθεί τη διαχείριση της περιουσίας της.
Όταν έγινε ο διωγμός κατά των Χριστιανών, ο πάπας Ρώμης Ξυστός ή Σίξτος
ο Β', πρώτος πρόσφερε θυσία τον εαυτό του ομολογώντας τον Χριστό και
αποκεφαλίστηκε.
Κατόπιν συνέλαβαν και το Λαυρέντιο. Επειδή ήταν διαχειριστής της Εκκλησίας, τον διέταξαν να παραδώσει τους θησαυρούς της.
Ο Λαυρέντιος δέχθηκε και μετά από λίγο επέστρεψε με μια μεγάλη φάλαγγα
αμαξών, γεμάτες φτωχούς, ορφανά και αναπήρους. Και απάντησε στον ηγεμόνα
ότι σε όλους αυτούς τους πάσχοντες είναι αποταμιευμένοι οι θησαυροί της
Εκκλησίας, "όπου ούτε σης ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται ου
διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσιν" 1. Δηλαδή, όπου ούτε σκόρος, ούτε
σαπίλα και σκουριά αφανίζουν αυτούς τους θησαυρούς και όπου ούτε κλέφτες
μπορούν να τρυπήσουν τους τοίχους αυτών των θησαυροφυλακίων, για να
κλέψουν το πολύτιμο περιεχόμενό τους Εξαγριωμένοι τότε οι ειδωλολάτρες, έψησαν το Λαυρέντιο ζωντανό, πάνω σε σιδερένια σχάρα.
Το λείψανό του παρέλαβε κάποιος ευσεβής χριστιανός, ο Ιππόλυτος. Όταν,
όμως, το έμαθε αυτό ο ηγεμόνας, διέταξε και τον έσυραν άγρια άλογα μέσα
σε αγκάθια, και έτσι μαρτυρικά τελείωσε τη ζωή του και ο Ιππόλυτος. 1. Ευαγγέλιο Ματθαίου, στ' 20.
Κρητικές λύρες, κιθάρες και κρουστά στη συναυλία του Ρος Ντέιλυ στη Νάξο
Ένας διεθνής καλλιτέχνης που έχει συνδέσει την πορεία του με τη μουσική
παράδοση της χώρας μας, ο Ρος Ντέιλυ θα εμφανιστεί για πρώτη φορά στη
Νάξο σε μία την Παρασκευή 17 Αυγούστου, ώρα 21:30, στον Πύργο
Μπαζαίου, στο πλαίσιο του 12ου Φεστιβάλ του νησιού. Σε μια περίοδο όπου
όλη η Νάξος ξεφαντώνει στα παραδοσιακά πανηγύρια,
ο Ρος Ντέιλυ με τη λύρα του συμπληρώνει τη μουσική πανδαισία, με
Μεσογειακούς ήχους, συνοδεία από εκλεκτούς μουσικούς: Κέλλυ Θωμά,
κρητική λύρα – Άγγελο Πολυχρονίου και Παναγιώτη Βαθρακούρη, κρουστά –
Βασίλη Ρακόπουλο, κιθάρα.
Πριν από κάποια χρόνια η σύμπραξή τους
απέφερε ένα CD διεθνούς απήχησης και καταπληκτικές συναυλίες στην Ελλάδα
και το εξωτερικό. Η παρουσία τους εφέτος στη Νάξο, είναι μια ευκαιρία
για να μυηθούν όλοι σε νέα μουσικά ακούσματα.
Εισιτήρια (15€)
προπωλούνται στο Κιτρο Cafe στην παραλία της Χώρας, στο Αποστακτήριο
Βαλληνδρά στο Χαλκί και στον Πύργο Μπαζαίου.
Το κανό είναι στενόμακρο πλοιάριο από κορμό δέντρου, με την πλώρη
και την πρύμνη του ίδιου σχήματος. Κινείται με ένα κουπί ή και με
πανιά. Από τα πιο παλαιά πλοία, χρησιμοποιείται και σημερα από τους
ιθαγενείς της Αμερικής, της Αφρικής και της Ωκεανίας. Κανό λέγονται και τα πλοιάρια με πανιά με σκεπασμένη την πλώρη και την πρύμνη, που χρησιμοποιούνται για αναψυχή.
Η ονομασία έχει δοθεί και σε θαλάσσια σπορ με μικρά κωπήλατα
πλοιάρια, σε ήρεμα νερά. Τα κουπιά τους δεν είναι στερεωμένα σε
σκαρμούς.
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω
Στη θέση αυτή θα σας προτείνω κάποια βιβλία τα οποία έχουν δημιουργούς ανθρώπους που τις περισσότερες ώρες της ζωής τους τις πέρασαν πίσω από ένα γραφείο ή κισσέ σε κάποιο υποκ/μα Τράπεζας, εργαζόμενοι σε ένα τομέα πεζό και σκληρό αφού αφορά το χρήμα και που καμιά σχέση δεν έχει με πνευματικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες.
πηγή: εφημερίδα ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ φύλλο 106
ενότητα " βιβλιοθεραπεία "
Με τον καλό σας φίλο στην παραλία ή όπου αλλού - ένα καλό βιβλίο!
Σας προτείνουμε βιβλία συναδέλφων γιατί πρέπει να στηρίξουμε και το ... σπίτι μας. Άς διαβάσουμε , μή την πάθουμε κι εμείς όπως γνωστός πρώην υπουργός που βρέθηκε αδιάβαστος. Ευχές για ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ και καλό διάβασμα.
1) Με τίτλο "Πεταλούδα στον ώμο" κυκλοφόρησε , επανακυκλοφόρησε (3η έκδοση) το μυθιστόρημα της συντ/χου Ε.Τ.Ε. Αλίκης Μελισσείδου - Σιαβελή
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΦΗΒΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Ένα μυθιστόρημα σύγχρονου προβληματισμού που κρατά το ενδιαφέρον ως την τελευταία σελίδα.
Μέσα απ’ την αφήγηση του Μίλτου παρουσιάζονται νέοι της εποχής μας, σε
μια προσπάθεια επιβεβαίωσης, σ’ επιλογές ζωής, σε αδιέξοδα.
Οι σχέσεις μεταξύ τους, οι σχέσεις με τους μεγάλους, η θέση τους στην
κοινωνία. Έντονα συναισθήματα, σκληρές αντιδράσεις, σκοτεινοί δρόμοι,
άγονοι αγώνες…
… Ποιοι θα είναι οι νικημένοι και ποιοι οι νικητές; Ένα μυθιστόρημα
σύγχρονου προβληματισμού που κρατά το ενδιαφέρον ως την τελευταία
σελίδα.
Εκδότης : ΑΓΚΥΡΑ ISBN : 960-234-882-8
******
ΜΕΛΙΣΣΕΙΔΟΥ – ΣΙΑΒΕΛΗ AΛIKH
Γεννήθηκε στην Αθήνα, με μια ρίζα κρητικιά και μια πελοποννήσια.
Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι
πτυχιούχος του Τμήματος Γαλλικών Σπουδών και του Τμήματος Βυζαντινών και
Νεοελληνικών Σπουδών. Γνωρίζει γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά. Στα πρώτα
μεταλυκειακά της χρόνια εργάστηκε ως υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα και
κατόπιν διορίστηκε στην Ιδιωτική Μέση Εκπαίδευση ως καθηγητής φιλόλογος.
Ασχολείται με επιμέλεια εκδόσεων, με συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων για
παιδιά και μεγάλους, με το παιδικό θέατρο. Είναι παντρεμένη και έχει
ένα γιο. (2002) Πεταλούδα στον ώμο , ’Αγκυρα.
2) Ο Νότης Κύτταρης, συντ/χος συνάδελφος από την Ε.Τ.Ε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του "ΟΙ ΑΞΕΧΑΣΤΟΙ ΚΩΜΙΚΟΙ ΜΑΣ" Εκδόσεις Δρόμων ξεδιπλώνει το συγγραφικό του ταλέντο ακονίζοντας τη μαγική του γραφίδα.
Παρουσίαση
Οι Μεγάλοι μας
κωμικοί, οι χαρισματικοί αυτοί τύποι, που κάθε μέρα, ελέω TV, έρχονται
στα σπίτια μας, σαν δικοί μας άνθρωποι, της οικογένειας, για να μας
χαρίσουν το γέλιο, τη χαρά, την αισιοδοξία, είχαν και την αθέατη πλευρά
τους, την άγνωστη στο μεγάλο κοινό όψη τους. Στο βιβλίο αυτό θα
γνωρίσουμε τη λαμπρή καλλιτεχνική τροχιά τους αλλά θ' ανοίξουμε και
κάποιες μυστικές μέχρι τώρα πόρτες της πολυτάραχης ζωής τους, κάποιες
άγνωστες σελίδες της προσωπικής ιστορίας τους. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
δέκα μικρές καθημερινές ιστορίες με πρωταγωνιστές τους δικούς μας ανθρώπους και από κοντά το γέλιο σύμβουλος και κριτής, αλλά και αιτία να αποκαλυφθούν κρυφές σκέψεις ή πονηρές επιδιώξεις.
Μια τοιχογραφία χαρακτήρων και γεγονότων που δεν επιδιώκει, βέβαια να αλλάξει τους κανόνες της καθημερινότητας, αλλά να υπογραμμίσει, όσο γίνεται,πόσο σοβαρή είναι η άλλη όψη, το αστείο, στη ζωή μας, αφού μπορεί να γίνει αφετηρία ακόμη και αλλαγής τοτ ταμπεραμέντου της κοινωνίας μας ! εκδόσεις Περίπλους
O
Ν.Κ. Μουλίνος γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σπούδασε οικονομικά. Εργάστηκε
στην Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως, καθώς και ως οικονομικός
Σύμβουλος ιδιωτικών επιχειρήσεων. Ασχολείται χρόνια με τη δημοσίευση
άρθρων, διηγημάτων και χρονογραφημάτων σε εφημερίδες και περιοδικά.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Πολιτικός με το ζόρι!
Πολυχρόνης από τον παππού του! Τραμπούκας το επίθετο!
Πολυχρόνης Τραμπούκας του Μενέλαου!
Μενέλαος «βγήκε» και το πρώτο παιδί του, που γεννήθηκε αγόρι.
– Έτσι είναι το σωστό, τον διαβεβαίωσαν οι «γνωρίζοντες» περί της τάξεως των οικογενεια-κών και κοινωνικών θεμάτων!
Κάποιες αντιρρήσεις της γυναίκας του, της Βούλας, πως το όνομα καλό μεν
ήταν αλλά, βρε παιδί μου, μήπως να «έδιναν» ένα πιο μοντέρνο όνομα στο
παιδί, έμειναν… αιωρούμενες και ξε-χασμένες, σαν τα τελευταία
ψιλοκρεμασμένα φρούτα δέντρου στο λιβάδι της αδιαφορίας!
– Δε γίνεται, καλή μου! της είπε τρυφερά και ήρεμα και συμπλήρωσε πως αν
το δεύτερο ήταν κι εκείνο αγόρι, θα της έκανε το χατίρι.
– Και να μη βγάλω τον πατέρα μου; διαμαρτυ-ρήθηκε –και μάλιστα έντονα– η Βούλα.
– Πεισίστρατο να λέμε το παιδί; τσαντίστηκε ο Πολυχρόνης.
– Γιατί, το Μενέλαος είναι καλύτερο; τον κάρ-φωσε για να συμπληρώσει με
φανερή εκδικητική διάθεση. Μου θυμίζει τον μεγαλύτερο κερατά του κόσμου!
Για το επίθετo του, που μάλλον θα έπρεπε να είχε αλλάξει από χρόνια, δεν
έγινε ποτέ –ούτε, βέβαια, επρόκειτο να γίνει– καμία συζήτηση! Αν δεν το
πρόσεχες ή αν ήθελες να πουλήσεις εξυπ-νάδα, μπορούσες ν’ αλλάξεις το
τελευταίo φωνή-εν και να προκαλέσεις ευχάριστη ατμόσφαιρα στον περίγυρο!
– Τραμπούκος είπατε; ρώταγε ο επιτηδευμένος αφελής.
Τον διόρθωνε ο Πολυχρόνης, κάνοντας πως συμ¬μεριζότανε το λάθος, ενώ μέσα του σηκωνό-ταν θυμός 7-8 μποφόρ!
Είχε, όμως, μεγαλώσει αλλιώς και είχε μάθει να ελέγχει τις αντιδράσεις του.
– Θα πρέπει να συγκρατείς το θυμό σου! Θα πρέπει να είσαι ευγενικός!
Χρειάζεται να είσαι συνεπής και προσεκτικός, να είσαι τίμιος και σωστός!
Άλλωστε, σωστός είσαι άμα τούτο, άμα κείνο, άμα το άλλο, κι έτσι τούτο
κι έτσι το άλλο και τα λοιπά και τα λοιπά, που ξεπερνούσαν σε ύλη έναν
παλιό τηλεφωνικό κατάλογο!
Αυτά γενικώς, γιατί ειδικώς είχε ακόμα μερι-κά κεφάλαια αυτός ο κατάλογος!
– Η ζωή, Πολυχρόνη παιδί μου, είναι άνοστη• δεν ωριμάζει και δεν τρώγεται! Πρέπει να ωριμά-σεις εσύ, για να μπορείς να τη φας!
Κι ο Πολυχρόνης ζητούσε εξηγήσεις για τις «ωριμότητες», γιατί ήταν ακόμα ανώριμος και άγουρος.
– Εφόδια! Χρειάζεσαι εφόδια! Δε γίνεται αλλι-ώς! τον διαβεβαίωναν.
Αμ, έλα που γίνεται και αλλιώς! Ποιός είπε πως δεν γίνεται αλλιώς!
Γίνεται και παραγίνεται, αρκεί να έχεις τύχη! Όπως ο Γρηγόρης απέναντι,
πού ’χει καναρινί αυτοκίνητο και γκόμενες γιατί ο πατέρας του είναι
μεγαλομανάβης, κι από εφό-δια… τρεις φορές στην ίδια τάξη, στη Δευτέρα
Γυμνασίου! Αλλά είπαμε, έχει τύχη!
Ο Πολυχρόνης σπούδασε λογιστική σε ιδιωτι-κή σχολή, γιατί δεν τα
κατάφερε να μπει στο Πα-νεπιστήμιο. Από κοντά αγγλικά και γαλλικά, με
ολίγη που λέμε, και βγήκε ένα πρωί στη ζωή (τώ-ρα γιατί βγαίνουμε στη
ζωή πρωί κι όχι μεσημέρι ή βράδυ, δεν το εξήγησε κανένας μέχρι σήμερα)
κεφάτος, αλλά ανήξερος! Γιατί αν ήξερε, όπως λέει τώρα που περάσανε τα
χρό¬νια, θα πήγαινε κατά το Άγιο Όρος να βρει στόχο και σκοπό και να
’χει μία πισινή, καλού-κακού, για την ημέρα της κρίσης!
Μετά τα εφόδια, ο Πολυχρόνης ξαναρώτησε:
– Τώρα τι κάνω;
– Δουλειά!
Βρήκε σε μία μεγάλη πολυεθνική εταιρεία. Βο-ηθός! Όχι πρώτος βοηθός. Δεύτερος βοηθός. Στε-νοχωρέθηκε κομματάκι!
– Δεν πειράζει! Κάνε υπομονή και δούλευε! Σι-γά–σιγά θ’ ανέβεις και στην ιεραρχία!
– Θα προλάβω; ρώταγε αμήχανος.
Πέρασε καιρός κι ο Πολυχρόνης ξαναρώτησε.
– Τώρα τι κάνω;
– Βρίσκεις μία καλή κοπέλα και παντρεύεσαι.
Έτσι ήρθε στη ζωή του η Βούλα!
Πήγαινε στην Κέρκυρα για να δει το νησί κι είδε τη Βούλα! Στη διαδρομή
Ηγουμενίτσα-Κέρ-κυρα, καλοκαιράκι, βγήκε στο κατάστρωμα και κοίταζε το
κύμα που άνοιγε για να περάσει το καράβι. Εκεί, λοιπόν, ήρθε η Βούλα, το
τυχερό του που λένε! Κι όλα έγιναν σύμφωνα με τη συν-ταγή του
κεραυνοβόλου έρωτα – στην αρχή συ-ναντήθηκαν τα βλέμματά τους, μετά το
«σπρώ-ξανε» με χαμόγελα, το ξαναγυρίσανε στο αμίλητο με υπονοούμενα και
συνέχισαν με «ματιές» παρατεταμένης διάρκειας, ώσπου ο Πολυχρόνης
ρώτησε:
– Στην Κέρκυρα πάτε;
Αμ, στη Κέρκυρα πήγαινε! Αφού το πλοίο πήγαινε στη Κέρκυρα, πού αλλού να πήγαινε δη-λαδή;
Κι έτσι ο Πολυχρόνης πήρε τη Βούλα κι ένα διαμέρισμα 80 τετραγωνικών
προίκα• στο Βύρω-να μεν, κοντά στο Νέο Παγκράτι δε, στα όρια. Και
επιδόθηκαν στα γνωστά και μη εξαιρετέα, μιμούμενοι τον περίγυρο και
νομίζοντας ότι πρωτοπορούν.
Ο Πολυχρόνης βρήκε και δεύτερη δουλειά. «Κράταγε» βιβλία, γράφοντας και
καταχωρώντας οικονομικές πράξεις. Η Βούλα σπίτι, δίκην ESKI¬MO• να
πλένει, να καθαρίζει, να μαγειρεύει και, πα¬ράλληλα, να μεγαλώνει τα δυο
τους παιδιά! Ένα αγόρι, ένα κορίτσι.
Κάποια στιγμή, η Βούλα διαμαρτυρήθηκε.
– Δεν αντέχω άλλο!
– Δηλαδή; απόρεσε ο Πολυχρόνης.
– Θέλω να βγω έξω από το σπίτι!
– Να βγεις!
– Πού να πάω; ρώτησε αναψοκοκκινισμένη.
– Εσύ θες να βγεις, εσύ να διαλέξεις… Πήγαινε στη λαϊκή!
– Χτες πήγα!
– Ε! τότε πήγαινε στον Εθνικό Κήπο! της πρότε-ινε εναλλακτικά.
– Τι να κάνω; απόρησε.
– Ξέρω ’γω. Να φυτέψεις πατάτες!
Κι η ζωή τράβηξε, όπως ορίζει το καταστατι-κό του καθενός μας, την
ανηφόρα, την κατηφό-ρα, το ίσιωμα… Διαδρομή να γίνεται, σκέφτεται ο
«μετρητής» του χρόνου κι όλα καλά κι όλα μέλι-γάλα! Τα παιδιά τα
μεγαλώνανε με όλα τα απα-ραίτητα – καλούτσικο σχολείο, ιδιωτικό,
αγγλικά, γαλλικά, πιάνο, μπαλέτο για τη μικρή και τένις για το νεαρό.
Πήρανε και σκύλο! Τον ονόμασαν Κόσπυ• έτσι τους άρεσε!
– Δε χωράμε πια στο διαμέρισμα! διαμαρτυρή-θηκε μία μέρα η Βούλα.
– Να διώξουμε το σκύλο! βρήκε λύση ο Πολυχ-ρόνης.
– Μεγαλώσανε και τα παιδιά! Θέλουμε κι άλλο χώρο. Να μπορεί να έρθει και
κανένας άνθρωπος της προκοπής σπίτι μας, να ανέβουμε κοινωνικά
κομ¬ματάκι, επανήλθε η Βούλα.
Το πήρανε με… χο¬ντρό δάνειο το μεγάλο το σπίτι, μετακομίσανε όλο χαρά
και περηφάνια και κάθε Κυριακή στην Εκκλησιά προσεύχονταν να είναι όλοι
καλά, αλλά κάτι περισσότερο ο Πο-λυχρόνης για να δου¬λεύει και να
πληρώνουν το δάνειο… κι όλα στο καλύτερο!
Στο μεταξύ, ο Πολυχρόνης είχε ανέβει τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας. Ήταν πλέον Αναπ-ληρωτής Υποδιευθυντής!
Ένα απόγευμα ήρθε από τη δουλειά σπίτι βα-ρύς! Αμίλητος! Κάτι από συννεφιασμένη Κυριακή του Τσιτσάνη.
– Τι έχεις; Τι σου συμβαίνει; απόρησε η Βούλα
– Άκουσα στο γραφείο κάτι για απολύσεις!
– Κι εσένα τι σε νοιάζει; Εσένα δε σε απολύουν! Εσύ είσαι ο στυλοβάτης
της εταιρείας! Γιατί να σε διώξουν, παιδί μου! Έχουν πολλούς σαν κι
εσέ-να; σχολίασε γεμάτη τρυφερότητα.
Ο Πολυχρόνης δε μίλησε. Τι να της έλεγε; Ότι τα πράγματα τον τελευταίο
καιρό είχαν αλλάξει; Ότι ο καινούργιος που ανάλαβε ήθελε να αλλάξει το…
οργανόγραμμα της εταιρείας, να το κάνει πιο λιτό, πιο ευέλικτο, για να
γίνει περισσότερο αποτελεσματικό και ότι έπρεπε να κόψει μερικούς και
ανάμεσα στους κομμένους συμπεριλαμβανότανε κι ο Πολυχρόνης; Κι ότι του
το είπε, εμπιστευτικά, η ιδιαιτέρα του γενικού, μέσες-άκρες, δηλαδή,
γιατί κάτι άκουσε, αλλά δεν ήταν και σίγουρη… Κι ότι ήθελε ο Γενικός να
προωθήσει νέους και να διώξει τους μεγάλους;
– Χρειαζόμαστε ανανέωση! κυκλοφορούσε το νέο σλόγκαν στους διαδρόμους.
Αυτή η λέξη του είχε «κάτσει» καρφί στην καρδιά και στο νου, αλλά το
κρατούσε μέσα του. Σήμερα, όμως, ένιωθε πιο βαρύς και πιο κουρασμένος.
Ζήτησε έναν καφέ, άναψε τσιγάρο ύστερα από πολύ καιρό κι αρνήθηκε να
φάει, αυτός που…
– Τόσο σοβαρά είναι τα πράγματα; ρώτησε η Βούλα.
– Είναι! έκανε ανόρεκτα.
Ήπιε τον καφέ, έγειρε στο καναπέ… κι απο-κοιμήθηκε.
Πενηντάριζε ο Πολυχρόνης. Κάτι μήνες ακό-μα και τα καβατζάριζε τα πενήντα.
– Δεν είναι κι άσχημα! παρηγοριότανε στον καθρέφτη.
Μάλλον κοντός. Μάλλον παχουλός. Μάλλον στρογγυλλομούρης. Με δύο μεγάλα,
καφετί μά-τια που χαμογελούσαν συνέχεια, φανερώνοντας άνθρωπο καλό,
ήσυχο, τίμιο, ηθικό! Φαγάς, όμως, ήτανε! Και καλοφαγάς ήτανε! Προτιμούσε
τα γλυκά μανιωδώς, ας είχε και ζάχαρο! Δεν κάπνιζε όμως. Αυτό καλό
ήτανε!
Οι φιλοδοξίες του μετρημένες και από όνειρα μόνο στον ύπνο του – καλή ώρα όπως τώρα που τον «πήρε» στον καναπέ… [...]
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείω Πνεύματι, κεκληρωμένος, συνεπλήρωσας, των Αποστόλων, την
δωδεκάριθμον φάλαγγα ένδοξε · μεθ' ων κηρύξας του Λόγου την κένωσιν,
έθαυμαστώθης Ματθία Απόστολε. Άλλα πρέσβευε, δοθήναι τοις σε γεραίρουσι,
πταισμάτων ίλασμόν και μέγα έλεος. ΑΜΗΝ
—
+Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΤΘΙΑΣ, ο Απόστολος Πώς ο Ματθίας κατατάχθηκε στο χορό των δώδεκα Αποστόλων, το γνωρίζουμε από τις Πράξεις των Αποστόλων. Μετά την προδοσία και τον απαγχονισμό του Ιούδα και μετά την Ανάληψη του Κυρίου, οι έντεκα μαθητές με την
Παναγία βρίσκονταν στο υπερώων.
Τότε ο Πέτρος πρότεινε να εκλεγεί άλλος αντί του Ιούδα, από τους άνδρες
που ακολουθούσαν υπηρετώντας το Χριστό. Η πρόταση έγινε δεκτή και
τέθηκαν δύο υποψήφιοι: ο Ιωσήφ, ο καλούμενος Βαρσαββάς, και ο Ματθίας. Τότε έβαλαν κλήρο και δίνοντας σε όλους εμάς παράδειγμα εναπόθεσης κάθε εκλογής μας στο Θεό, προσευχήθηκαν όλοι μαζί ως εξής:
"Συ Κύριε, καρδιογνώστα πάντων, ανάδειξαν όν έξελέξω εκ τούτων των δύο
ένα, λαβείν τον κλήρον της διακονίας ταύτης και αποστολής. Δηλαδή:
Συ Κύριε, που γνωρίζεις τις καρδιές όλων, φανέρωσε καθαρά εκείνον που
εξέλεξες, ένα από αυτούς τους δύο, για να επωμισθεί το αξίωμα της
αποστολικής διακονίας. Στη συνέχεια ο κλήρος έπεσε στο Ματθία. Και έτσι προστέθηκε στους έντεκα Αποστόλους. Από τη μετέπειτα ζωή του Ματθία, γνωρίζουμε ότι κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αιθιοπία, όπου και τελείωσε τη ζωή του μαρτυρικά.
Οι πρώτες γραπτές αναφορές για την Ατλαντίδα πηγάζουν από τον Αθηναίο φιλόσοφο
Πλάτωνα (427-347 π.Χ.) ο οποίος μας αφηγείται ότι οι Άτλαντες ήταν ένας
λαός με υπερφυσικές ικανότητες και θεϊκή καταγωγή, που ζούσαν ειρηνικά
σε ένα εύφορο νησί πέρα από τις Πύλες των Ηρακλειδών.
Οι πρώτες γραπτές αναφορές για την Ατλαντίδα πηγάζουν από τον Αθηναίο φιλόσοφο
Πλάτωνα (427-347 π.Χ.) ο οποίος μας αφηγείται ότι οι Άτλαντες ήταν ένας
λαός με υπερφυσικές ικανότητες και θεϊκή καταγωγή, που ζούσαν ειρηνικά
σε ένα εύφορο νησί πέρα από τις Πύλες των Ηρακλειδών. 
