Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ "Θάλασσα του Πρωιού"

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ "Θάλασσα του Πρωιού"

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα

ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ’ αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.

H ερωτική περιγραφή της "Νανάς"

ΕΜΙΛ ΖΟΛΑ (1840–29/9/1902)-"ΝΑΝΑ"
H ερωτική περιγραφή της "Νανάς"

"...Η Νανά ήταν βυθισμένη στον ναρκισσισμό της...άρχισε να παρατηρεί άλλα μέρη του κορμιού της, διασκεδάζοντας, κυριευμένη ξανά απ'τη νοσηρή παιδική της περιέργεια. Ξαφνιαζόταν κάθε φορά που κοίταζε το κορμί της στον καθρέφτη...αργά, αργά άνοιξε τα μπράτσα της για να προτείνει τον κορμό της, έναν κορμό εύσαρκης Αφροδίτης. Λύγισε τη μέση παρατηρώντας το σώμα της μπρος και πίσω, σταματώντας λίγο στο προφίλ του στήθους και στις φευγαλέες καμπύλες των μηρών...άρχισε να διασκεδάζει μ' ένα παράξενο παιχνίδι, να λικνίζεται, μια δεξιά, μια αριστερά, με τα γόνατα ανοιχτά συστρέφοντας το κορμί πάνω στους γοφούς, μ' εκείνο το συνεχές τρεμούλιασμα της Ανατολίτισσας χορεύτριας που χορεύει τον χορό της κοιλιάς...κι από πίσω, καθώς ο κότσος της είχε λυθεί, τα ξανθά της μαλλιά σκέπαζαν την πλάτη της σαν χαίτη λιονταριού. Έτσι που ήταν λυγισμένη, με τεντωμένο το πλευρό, άφηνε να φαίνονται η γερή μέση, το σκληρό στήθος μιας Αμαζόνας, με τους δυνατούς μυς κάτω από τη βελούδινη επιδερμίδα..."

Το βιβλίο «Νανά» από http://www.greekbooks.gr/

Η Νανά δεν ήταν μια συνηθισμένη εταίρα. Ξεπετάχτηκε σαν τη χρυσόμυγα μέσα από την κοπτιά και από το πεζοδρόμιο έφτασε στο μέγαρο όπου καταβρόχθιζε τις περιουσίες των «κυρίων» και των αριστοκρατών «σαν σοκολατάκια στα χιονάτα της γόνατα».

Ψηλή, παχουλή, με ξανθοκόκκινη χαίτη , κυκλοφορούσε σαν τη βασίλισσα με δαντέλες και μπριγιάν στην Παρισινή κοινωνία της Δεύτερης Αυτοκρατορίας, με μόνη της ηδονή το μάζεμα του πλούτου. Προσφερόταν σε όποιον και να ήταν όπου και να ήταν.
Ένας ευπατρίδης αυτοπηρπολήθηκε , βάζοντας φωτιά στο σταυρό με τ΄άλογά του, αφού γλέντησε όλη την περιουσία του μαζί της , ένας νεαρούλης αυτοκτόνησε με το ψαλίδι των νυχιών της, γιατί αρνήθηκε να τον παντρευτεί !

Ο Φλωμπέρ γοητεύτηκε τόσο από το έργο του Ζολά, ώστε το διάβασε μονορούφι σε εντεκάμισι ώρες κάποια Κυριακή κι έγραψε πως «η Νανά πλησιάζει τον μύθο, χωρίς να παύει να είναι και πραγματική».
Νανά !Τ ΄όνομά της εδώ και εκατόν είκοσι χρόνια θυμίζει τον αγοραίο έρωτα και την ηδονή, όταν συνοδεύεται από τ΄όνομα του μεγάλου της συγγραφέα : του Ζολά.

Το μυθιστόρημα που έκανε πάταγο στην εποχή του και σημάδεψε την απαρχή του ρεαλισμού στην παγκόσμια λογοτεχνία.

Μοναστήρι της Παναγιάς της Βαρνάκοβας

 
 


To Μοναστήρι της Παναγιάς της Βαρνάκοβας

Το μοναστήρι της Παναγιάς της Βαρνάκοβας είναι το πέμπτο αρχαιότερο μοναστήρι της χώρας, ένα μόλις χρόνο νεώτερο από το Μεγάλο Μετέωρο. Ιδρύθηκε το 1077 από τον Όσιο Αρσένιο που ασκήτεψε σε μια σπηλιά, κοντά στο μοναστήρι.
Η Μονή γνώρισε τη μεγαλύτερη της ακμή στη δυναστεία των Κομνηνών οι οποίοι και την ενίσχυσαν σημαντικά. Δύο από τους οποίους, ο Αλέξιος και ο πατέρας του Εμμανουήλ, ασκήτεψαν στο μοναστήρι.
Καθ' όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας στην μονή λειτούργησε ένα από τα μεγαλύτερα κρυφά σχολειά της Ελλάδος. Με την πτώση του Μεσολογγίου στις 10 Απριλίου του 1826, πολλά γυναικόπαιδα που γλίτωσαν απ' τους Τούρκους βρήκαν καταφύγιο και βοήθεια στο μοναστήρι. Οι Τούρκοι αντιλαμβανόμενοι την σημασίας του μοναστηριού στον αγώνα του Ελληνισμού, το πολιόρκησαν και στις 26 Μαΐου του ίδιου έτους το κατέλαβαν. Ο ναός καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό τα δε άλλα κτίρια υπέστησαν μεγάλες καταστροφές. Το 1831 ο ναός αναστηλώθηκε, με προσωπικά χρήματα του κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια, με ενέχυρο την προσωπική του περιουσία.
Τις τελευταίες δεκαετίες η Μονή είχε περιέλθει σε μαρασμό ακολουθώντας την γενική οικονομική παρακμή της περιοχής. Από το 1985 και για 7 χρόνια η ένδοξη μονή της Βαρνάκοβας έμεινε έρημη και η ερείπωση ήταν θέμα χρόνου, ώσπου το 1998, έξι νέες μοναχές μετοίκησαν στην μονή και κυριολεκτικά την αναγέννησαν.
Σήμερα, το ιστορικό μοναστήρι ανακτεί την παλιά του αίγλη. Τα περισσότερα κτίρια έχουν ανασκευαστεί και οι νέες μοναχές καλωσορίζουν τον επισκέπτη σε έναν ιστορικό χώρο 9 και πλέον αιώνων.

Ρολό με φασολάκια και φύλλο κρούστας

 Ρολό με φασολάκια και φύλλο κρούστας

• 5 φύλλα κρούστας
• 100 γρ. βούτυρο



Για τη γέμιση:
• 25 γρ. βούτυρο
• 1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
• 1 φρέσκο κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο
• 3/4 φασολάκια αμπελοφάσουλα
• 1 φλιτζάνι τσαγιού αμύγδαλα σε νιφάδες
• 4 κουταλιές της σούπας κρέμα γάλακτος
• 1 φλιτζάνι τσαγιού ξινή μυζήθρα
• 2 κουταλιές της σούπας κασέρι τριμμένο
• αλάτι
• πιπέρι

Πλένετε τα φασολάκια και τα κόβετε σε μικρά κομμάτια 2-3 εκ. Σε ένα κατσαρολάκι λιώνετε το βούτυρο και σοτάρετε το ξερό και το φρέσκο κρεμμυδάκι μέχρι να ροδίσουν ελαφρά. Προσθέτετε τα φασολάκια και ανακατεύετε καλά, έτσι ώστε να τραβήξουν τα υγρά τους. Τέλος, ρίχνετε τα αμύγδαλα, την κρέμα, τα τυριά, ελάχιστο αλάτι και το πιπέρι. Κατεβάζετε από την κουζίνα την κατσαρόλα και αφήνετε το μίγμα να κρυώσει εντελώς.

Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 200°C και ετοιμάζετε το ρολό ως εξής: Απλώνετε πάνω σε ένα ελαφρά βουτυρωμένο ταψί το πρώτο φύλλο. Απλώστε με ένα βουρτσάκι πάνω στην επιφάνεια του φύλλου λίγο βούτυρο και στρώστε από πάνω το δεύτερο. Συνεχίζετε με τον ίδιο τρόπο, μέχρι να τελειώσουν και τα έξι φύλλα. Απλώνετε πάνω στο τελευταίο φύλλο τη γέμιση, αφήνοντας 2-3 εκ. από κάθε άκρη. Γυρίστε προς τα μέσα γύρω στα 2 εκ. το φύλλο και από τις δύο μεριές και τυλίξτε τα φύλλα σε ρολό κλείνοντας μέσα τη γέμιση.

Περνάτε γύρω γύρω το ρολό με άφθονο βούτυρο και την επάνω μεριά του με λίγο χτυπημένο κρόκο αβγού. Ψήνετε στους 180°C για 20-25 λεπτά. Μόλις αποκτήσει το φύλλο ένα ρόδινο χρώμα το βγάζετε από τον φούρνο και το αφήνετε να κρυώσει. Το κόβετε σε φέτες και το σερβίρετε σε θερμοκρασία δωματίου.

ab.gr

Ο Τσαρλς Φράνσις Ρίχτερ

Bigbook.gr



Ο Τσαρλς Φράνσις Ρίχτερ (Charles Francis Richter) (26 Απριλίου, 1900 – 30 Σεπτεμβρίου, 1985), ήταν Αμερικανός σεισμολόγος και φυσικός.

Είναι κυρίως γνωστός για τη δημιουργία της κλίμακας Ρίχτερ η οποία, μέχρι τη διαμόρφωση της μεθόδου του μεγέθους σεισμικής ροπής το 1979, χρησιμοποιούνταν για τη μέτρηση του μεγέθους των σεισμών. Εμπνευσμένος από τη μελέτη του Ιάπωνα Κίγοο Βαντάτι (Kiyoo Wadati) το 1928 σχετικά με βαθείς και ρηχούς σεισμούς, ο Ρίχτερ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την κλίμακα το 1935 μετά την ανάπτυξη της σε συνεργασία με τον Μπένο Γκούτενμπεργκ. Και οι δύο επιστήμονες εργάζονταν στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια.

Η φράση «τα λογαριθμικά διαγράμματα είναι όργανο του διαβόλου» (logarithmic plots are a device of the devil) αποδίδεται στον Ρίχτερ
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%82_%CE%A1%CE%AF%CF%87%CF%84%CE%B5%CF%81

Οι δυσάρεστες παρενέργειες των ευεργετικών τροφίμων

Οι δυσάρεστες παρενέργειες των ευεργετικών τροφίμων

Oρισμένα τρόφιμα μπορεί να είναι πολύ νόστιμα και ευεργετικά για την υγεία αλλά κρύβουν και ορισμένες δυσάρεστες παρενέργειες για όσους τα καταναλώνουν. Μάθετε ποιες είναι:

★ Ντομάτες


Οι ντομάτες είναι το ιδανικό φρούτο για χρήση σχεδόν στα πάντα – από σαλάτες μέχρι διάφορες γευστικές σάλτσες – ενώ είναι ένα ζωτικής σημασίας συστατικό σε αρκετές χώρες του κόσμου, όπως η Ιταλία. Είναι, επίσης, γνωστό ότι οι ντομάτες είναι ιδιαίτερα αντιοξειδωτικές κι έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε λυκοπένιο – μία χρωστική ουσία, η οποία έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του προστάτη. Αυτό, ωστόσο, που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι μεγάλες ποσότητες λυκοπενίου μπορούν να οδηγήσουν σε «βαθύ πορτοκαλί αποχρωματισμό» του δέρματος.

★ Σπαράγγια
Τα σπαράγγια, αυτά τα τραγανά πράσινα κοτσάνια, τα οποία γίνονται υπέροχα ειδικά όταν μαγειρεύονται στη σχάρα, συνδέονται με την αλλαγή στην οσμή των ούρων. Στην πραγματικότητα, ο ένοχος είναι μία ένωση που ονομάζεται μεθανοθειόλη – ένα άχρωμο, εύφλεκτο αέριο με χαρακτηριστική εξαιρετικά έντονη και δυσάρεστη οσμή που βρίσκεται, μεταξύ άλλων, στο αίμα, στον εγκέφαλο και σε άλλους ζωικούς και φυτικούς ιστούς. Η μεθανοθειόλη περιέχει θείο και όταν το ανθρώπινο σώμα την αφομοιώσει, απελευθερώνει μια αποκρουστική μυρωδιά δυσωδία κατά τη διάρκεια της ούρησης.
Παρόλα αυτά, η αλλαγή στην οσμή των ούρων μετά την κατανάλωση των συγκεκριμένων λαχανικών δεν παρατηρείται σε όλους τους ανθρώπους, καθώς, όπως εξηγούν οι ειδικοί, αυτό εξαρτάται καθαρά από γενετικούς παράγοντες.

★ Σόγια
Αν η σόγια ήταν εργαλείο, θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε ότι θα ήταν … ελβετικός σουγιάς! Από το γάλα μέχρι υποκατάστατο του κρέατος και συστατικό δημιουργίας κηρομπογιών, η σόγια είναι ένα από τα ελάχιστα τρόφιμα που μπορεί να έχει τόσες πολλές χρήσεις.
Ωστόσο, τα νέα δεν είναι και τόσο καλά για τους οπαδούς της, καθώς, το 2008, μία μελέτη που δημοσίευσε το Χάρβαρντ, αποκάλυψε ότι η διατροφή με βάση τη σόγια συνδέεται με μείωση στον αριθμό των σπερματοζωαρίων – συγκεκριμένα, κατά 41 εκατομμύρια σπερματοζωάρια / ml!

★ Ραβέντι
Αν έχετε δοκιμάσει ποτέ ραβέντι (ένα παράξενο ποώδες φυτό που μοιάζει πολύ με πλατύφυλλο ραδίκι), τότε θα γνωρίζετε ότι συνδυάζεται φανταστικά με φράουλες. Η υπερβολική του κατανάλωση, ωστόσο, μπορεί να οδηγήσει σε συσσώρευση ανθοκυανίνης. Η ανθοκυανίνη είναι μία χρωστική ουσία, η οποία μπορεί να δώσει στα ούρα μία κόκκινη ή ροζ απόχρωση. Μερικά από τα πιο γνωστά τρόφιμα που αλλάζουν επίσης το χρώμα των ούρων περιλαμβάνουν τη φάβα, τα παντζάρια και τα βατόμουρα.

★ Μοσχοκάρυδο
Παρόλο που η κατανάλωση μοσχοκάρυδου σε μικρές δόσεις είναι απολύτως ασφαλής, οι ειδικοί προειδοποιούν ότι η κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων αυτού του γευστικότατου μπαχαρικού μπορεί να έχει ψυχολογικές επιπτώσεις, όπως πονοκεφάλους και παραισθήσεις.
 

ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ της Βίκυς Δραγούνη*

πηγή http://www.onestory.gr/post/32509336810

ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ
της Βίκυς Δραγούνη*
.
«Μα τι ζητάς επιτέλους από έναν άνδρα;»
Για μια στιγμή έμεινε σιωπηλή κι έπειτα τον κάρφωσε με το βλέμμα της «Θέλεις στ’ αλήθεια να ξέρεις;»
«Ναι», της είπε διστακτικά.
Άρχισε να αναπτύσσει το σκεπτικό της:
«Ως σύγχρονη γυναίκα με σπουδές και καριέρα, είμαι σε θέση να θέσω σε έναν άνδρα το ερώτημα τι μπορεί να κάνει για μένα, που να μην μπορώ να κάνω η ίδια για τον εαυτό μου.
Πληρώνω τους λογαριασμούς μου. Έχω αναλάβει τη φροντίδα του σπιτιού μου και καλύπτω μόνη μου τα έξοδά μου, χωρίς τη βοήθεια κανενός άνδρα.
Είμαι σε θέση λοιπόν να ρωτήσω «Τι μπορείς να φέρεις στο τραπέζι;»
Εκείνος την κοίταξε. Προφανώς σκέφτηκε ότι αναφερόταν σε χρήματα.
«Δεν αναφέρομαι σε χρήματα», συμπλήρωσε γρήγορα, διορθώνοντας τη σκέψη του. «Χρειάζομαι κάτι περισσότερο…Χρειάζομαι έναν άνθρωπο που να επιδιώκει την υπεροχή σε κάθε πτυχή της ζωής του».
Ανακάθισε στην καρέκλα του με ανανεωμένο ενδιαφέρον. «Ανάλυσέ το αυτό», της είπε σταυρώνοντας τα χέρια του.
«Χρειάζομαι κάποιον που να επιδιώκει την υπεροχή σε διανοητικό επίπεδο γιατί έχω ανάγκη από συνομιλία και πνευματικά ερεθίσματα. Δεν με ενδιαφέρει ένας μονόπλευρος άνθρωπος.
Χρειάζομαι κάποιον που να επιδιώκει την υπεροχή σε πνευματικό επίπεδο γιατί δεν θέλω μια άνιση σχέση. Ο συνδυασμός ενός πιστού συντρόφου με έναν άπιστο, για παράδειγμα, είναι η τέλεια συνταγή αποτυχίας.
Χρειάζομαι κάποιον που να επιδιώκει την υπεροχή σε οικονομικό επίπεδο γιατί δεν μου χρειάζεται μία ακόμη οικονομική επιβάρυνση.
Χρειάζομαι κάποιον που να διαθέτει αρκετή ευαισθησία ώστε να καταλαβαίνει τι περνώ ως γυναίκα, αλλά και αρκετή δύναμη ώστε να με κρατά προσγειωμένη.
Χρειάζομαι κάποιον που να διαθέτει ακεραιότητα και ωριμότητα στο θέμα των σχέσεων. Τα παιχνιδάκια και τα ψέματα δεν ανταποκρίνονται στην εικόνα που έχω στο μυαλό μου για έναν ισχυρό άνδρα.
Χρειάζομαι κάποιον που να είναι προσανατολισμένος στην οικογένεια. Κάποιον που να μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο του ηγέτη, του καθοδηγητή και του χορηγού για χάρη των παιδιών του.
Χρειάζομαι κάποιον τον οποίο να σέβομαι. Για να είναι κάνω υποχωρήσεις, θα πρέπει πρώτα να έχει κερδίσει το σεβασμό μου. Δεν μπορώ να είμαι υποτακτική σε έναν άνθρωπο που δεν φροντίζει πρωτίστως τα του οίκου του.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να είναι υποχωρητική… απλά θα πρέπει να το αξίζει.
Και, παρεπιπτόντως, δεν ψάχνω εγώ γι αυτόν… Αυτός είναι που θα με εντοπίσει. Αυτός είναι που θα αναγνωρίσει τον εαυτό του σε μένα, αυτό το κάτι που θα τον τραβήξει σε μένα, ακόμη κι αν δεν είναι σε θέση να το προσδιορίσει επακριβώς. Ξέρεις, πιστεύω πως η γυναίκα θα πρέπει να είναι σύντροφος και βοηθός για τον άνδρα. Δεν μπορώ όμως να βοηθήσω έναν άνδρα αν ο ίδιος δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του».
Είπε, και τον κοίταξε ίσια στα μάτια.
Καθόταν εκεί μπερδεμένος, με μια προβληματισμένη έκφραση στο πρόσωπό του.
«Ζητάς πολλά», της είπε σκεπτικός.
«Αξίζω πολλά», του απάντησε χαμογελώντας.
.
Η Βίκυ Δραγούνη γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία και έχει μεταπτυχιακό στις Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές. Εργάζεται στον αεροπορικό χώρο.
[ e-mail ]

Παραμύθι

Απλές λύσεις
Παραμύθι για την Αγάπη


Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.

Η Συγνώμη αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.

Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: "Τι είναι το κρυφτό";

Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα, να παίξουν κι αυτοί.

Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

'Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Συγνώμη. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.

Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.

Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε το άφηνε ελεύθερο. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.

Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Η Αγάπη δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.... 1000, μέτρησε η Συγνώμη και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία.

Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από την Αγάπη.

Η Συγνώμη έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα.

Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν η Αγάπη που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα της είχαν πληγώσει τα μάτια.

Η Συγνώμη δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζητούσε ...συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός της Αγάπης.

Κι έτσι από τότε η Αγάπη είναι πάντα τυφλή και η Συγνώμη πάντα τη συνοδεύει.

Αυτό που είμαστε - Ίρβιν Γιάλομ

πηγή http://tvxs.gr/news/biblio/ayto-poy-eimaste-toy-irbin-gialom
Αυτό που είμαστε. Του Ίρβιν Γιάλομ
04:06, 03 Ιουν 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/9
 
Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα. Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.

Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι.Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ’ όλ’ αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτερα ζητήματα.
1. Αυτό που κατέχουμε. Τα υλικά αγαθά είνα απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.
2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων. Η φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: “Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων… πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ’ τη σάρκα μας”. Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες.
Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.
3. Αυτό που είμαστε. Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα.
Αυτή η τελευταία σκέψη – ότι η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το πως ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες – είναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα. Κεντρικό αξίωμα στη σχολή του στωικισμού, πέρασε από τον Ζήνωνα, τον Σενέκα, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Σπινόζα, τον Σοπενάουερ και τον Νίτσε κι έφτασε να γίνει θεμελιώδης έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωστική-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.


Από το βιβλίο του Irvin Yalom, Στον κήπο του Επίκουρου: αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου, εκδόσεις Άγρα.
 
O Irvin D. Yalom (1931-) είναι επίτιμος καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ. Μαθητής και συνεργάτης του Rollo May, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους, εν ζωή, εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική και είναι συγγραφέας του εγκυρότερου και πληρέστερου εγχειρίδιου υπαρξιακής ψυχοθεραπείας ("Existential Psychotherapy"). Το πρώτο του βιβλίο, "Theory and Practice of Group Psychotherapy", έχει μεταφραστεί σε 14 γλώσσες και αποτελεί βασικό διδακτικό εγχειρίδιο σε πολλές σχολές ψυχιατρικής και ψυχοθεραπείας.
Ο Yalom έχει γράψει πολλά ακόμη επιστημονικά βιβλία και άρθρα. Το λογοτεχνικό του έργο αρχίζει όψιμα και περιλαμβάνει δύο συλλογές διηγημάτων ("Love's Executioner" και "Momma and the Meaning of Life") και τρία μυθιστορήματα ("When Nietzsche Wept", "Lying on the Couch" και "The Schopenhauer Cure"), που όλα έχουν γίνει μπεστ-σέλλερ σε πολλές χώρες. Όλα του τα λογοτεχνικά βιβλία αποτελούν ιστορίες ψυχοθεραπείας και ο ίδιος τα θεωρεί προέκταση του διδακτικού του έργου, το οποίο, όπως λέει, βρίθει ούτως ή άλλως ιστοριών και διηγήσεων.
Στις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τα βιβλία του: "Όταν έκλαψε ο Νίτσε", "Στο ντιβάνι" και "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" (μυθιστορήματα)· "Ο δήμιος του έρωτα" και "Η μάνα και το νόημα της ζωής" (διηγήματα)· "Θρησκεία και ψυχιατρική", "Το δώρο της ψυχοθεραπείας", "Στον κήπο του Επίκουρου - Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου", "Θεωρία και πράξη της ομαδικής ψυχοθεραπείας και Ενδονοσοκομειακή ομαδική ψυχοθεραπεία" (δοκίμια και μελέτες)· "Κάθε μέρα λίγο πιο κοντά - Μια ψυχοθεραπεία ειπωμένη δυό φορές" (με την Ginny Elkin)· "Θα φωνάξω την αστυνομία" που συνέγραψε με τον R.L.Berger (αφήγημα), ενώ ετοιμάζεται το βιβλίο "Υπαρξιακή ψυχοθεραπεία".

Γλυκό του κουταλιού... κολοκύθα

 


Γλυκό του κουταλιού... κολοκύθα
Το φίλο σου κέρασε … γλυκό του κουταλιού... Και τον εχθρό σου πάστα!

• 1 κιλό κολοκύθα βγαλμένη με την αρίδα (ένα ειδικό μηχάνημα) ή στρόγγυλες μπάλες με το μηχάνημα που βγάζουμε τις στρόγγυλες πατατούλες. Αν βρούμε στη λαϊκή αγορά αγοράζουμε την κολοκύθα έτοιμη.

• 1,5 κιλό ζάχαρη
• 5 ποτήρια νερό
• 1 κούπα τσαγιού μέλι
• 2 βανίλιες ή 2 κλαράκια αρμπαρόριζα
• ½ του χυμό ενός λεμονιού
• 1 κουταλιά ξινό (σε σκόνη)
• 1 κούπα λιωμένη ασβέστη

Σε μία λεκάνη βάζουμε νερό, ρίχνουμε τον ασβέστη και κάνουμε ένα αραιό μείγμα. Βάζουμε μέσα τα κομμάτια της κολοκύθας και τα αφήνουμε για 2 ώρες περίπου.

Ξεπλένουμε με χλιαρό νερό την κολοκύθα πολύ καλό και πολλές φορές για φύγει ο ασβέστης. Με πολύ καυτό νερό τη ζεματίζουμε και την αφήνουμε με το καυτό νερό για 10 λεπτά. Στη συνέχεια τη βάζουμε σε κρύο νερό μέσα στο οποίο έχουμε λιώσει το ξινό και την αφήνουμε για μία ώρα.

Σε μία κατσαρόλα βάζουμε την ζάχαρη, το μέλι και το νερό και το βράζουμε για 5 λεπτά. Ρίχνουμε τα κομμάτια της κολοκύθας μέσα στο σιρόπι και χαμηλώνουμε τη φωτιά. Κατά την διάρκεια του βρασμού αφαιρούμε τον αφρό που δημιουργείτε στην επιφάνεια της κατσαρόλας.

Μετά από μισή ώρα κλίνουμε την φωτιά και αφήνουμε το γλυκό να κρυώσει. Την άλλη μέρα ξαναβράζουμε το γλυκό μας για να δέσει το σιρόπι. Πριν το κατεβάσουμε από τη φωτιά ρίχνουμε το χυμό του λεμονιού,τις βανίλιες ή την αρμπαρόριζα και αφού πάρει μία βράση κατεβάζουμε το γλυκό από τη φωτιά και το σερβίρουμε σε αποστειρωμένα βάζα.

Κλείνουμε με καινούρια καπάκια και γυρίζουμε τα βάζα ανάποδα μέχρι να κρυώσει το γλυκό μας.

Μικρό μυστικό: Αν θέλουμε να είναι το σιρόπι μας γυαλιστερό πριν το κατεβάσουμε από τη φωτιά ρίχνουμε μέσα 2 κουταλιές γλυκόζη και ανακατεύουμε πολύ καλά. Το γλυκό μας θα πάρει πολύ ωραίο γυαλιστερό χρώμα.
manitarosyntages.blogspot.gr