Ο συμβολισμός του φιδιού στην παγκόσμια μυθολογία

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

πηγή http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/filosofias/o-sumbolismos-tou-fidiou-sthn-pagkosmia-muthologia.html

Ο συμβολισμός του φιδιού στην παγκόσμια μυθολογία

Ίσως ήταν το σχήμα του, ίσως η κίνηση του, μοναδική στο ζωικό βασίλειο, ίσως η ικανότητά του να μεταλλάσσει το μαλακό σε σκληρό, το τεμπέλικο σε δραστικό, η ύπαρξη του σε κάθε μέρος της Γης και του νερού, η παγκοσμιότητά του, που έκαναν το φίδι ένα ζωντανό σύμβολο. 

Κανένα άλλο ζώο, δεν αποτέλεσε αντικείμενο περισσότερου συμβολισμού, για την προγονική σοφία με τις βαθιές ρίζες, που χάνονται στις σπείρες του Χρόνου και στις αρχές της ύπαρξης της Ανθρωπότητας. Μια σοφία παλιά, σαν αν υπήρχε πάντα και μακρινή σαν τα βάθη του Ατλαντικού, που κοροϊδεύει τις δοξασίες των χθεσινών ανόητων, σημερινών νοητικών νεοσσών. Η ειρωνία και η υπεροψία ας μη χαρακτηρίζουν τη στάση μας απέναντι στους πατέρες, που πότισαν τους αιθέρες με τη φωτιά της γνώσης.

Είναι ανάγκη να διαχωρίσουμε τα σύμβολα από τα είδωλα και αν πάψουμε να θεωρούμε τους προγονικούς Σοφούς, αφελείς και «ειδωλολάτρες». Οι μεγαλύτερες των τεχνών και των επιστημών, τα μαθηματικά, η αστρονομία, η δημιουργία της γλώσσας που μιλούν οι λαοί με τα βάθη των νοημάτων, δημιουργήθηκαν από τους παλιούς τους Σουμέριους, τους Χετταίους, τους Αιγύπτιους, τους Κινέζους και δε3ν είναι εύκολο, φιλοσοφικά, να γίνουν δεκτοί σαν αδαείς και πρωτόγονοι. Καλύτερα λοιπόν να αφήσουμε τις φτηνές κριτικές και αν αποσυμβολίσουμε τις κρυμμένες αλήθειες, μέσω της έρευνας των Γραφών.

Κάθε άνθρωπος με απλό τρόπο, μπορεί να αναγνωρίσει μέσα του ένα φίδι με πολλά κεφάλια, που πετούν το δηλητήριο του εγωισμού.
Κάθε άνθρωπος μπορεί να αναγνωρίσει μέσα του ένα δράκο δύναμης και σοφίας.«Αντικείμενο τρόμου ή λατρείας, οι άνθρωποι έχουν για το φίδι ένα αδιάλλακτο μίσος, ή αποκαλύπτονται μπροστά στην εφυεία του. Το ψέμα το καλεί, η Σύνεση το διεκδικεί. Η μνησικακία το έχει στην καρδιά της, η Ευγλωττία στο κηρύκειο της. Στην κόλαση οπλίζει το μαστίγιο των Δαιμόνων, στον ουρανό η Αιωνιότητα το κάνει σύμβολό της.»

ΝΤΕ ΣΑΤΩΜΠΡΙΑΝΤο σύμβολο είναι ένα από τα πιο αρχαία, γιατί τα ερπετά προηγήθηκαν των πτηνών και τα πτηνά των θηλαστικών. Οι θρύλοι σχετικά με τα διάφορα πράγματα που αντιπροσωπεύει είναι αναρίθμητοι. Αλλά επειδή οι περισσότεροι απ΄ αυτούς είναι αλληγορικοί, τώρα έχουν περάσει στην τάξη των μύθων των βασισμένων στην άγνοια και τη σκοτεινή δεισιδαιμονία.

Το Φίδι και ο Δράκοντας, ήταν ονόματα που δίνονταν στους σοφούς, τους μυημένους γνώστες της αρχαιότητας. Πολλοί μύθοι που περιγράφουν το καταβρόχθισμα του συκωτιού ή της καρδιάς του Φιδιού ή του Δράκοντα, εννοούν την αφομοίωση των διδασκαλιών των Σοφών. Το συκώτι είναι το φυσιολογικό όργανο αντιπροσωπευτικό του συναισθήματος (μου έπρηξες το συκώτι, λέει ο λαός) και το «φάγωμα» του εννοεί την αφομοίωση μιας διδασκαλίας πάνω στην ονειρική πλευρά της ζωής, γεμάτη από ηρωισμό, ευαισθησία και ιδεώδη. Η καρδιά, σαν κέντρο της βούλησης, εκφράζει τη διδασκαλία πάνω στον Ένα Νόμο, που διοικεί τη ζωή και το συντονισμό της μ΄ αυτόν.Στην Σκανδιναυική μυθολογία, ο Σιγκούρντ, έψησε την καρδιά του Φαφνίρ, του Δράκοντα, τον οποίο είχε σκοτώσει και τρώγοντας την έγινε ο σοφότερος των ανθρώπων. Οι Γνωστικοί Οφίτες, τιμούσαν το Φίδι, επειδή αυτό δίδαξε στους πρωταρχικούς ανθρώπους τα Μυστήρια. Οι Ναγκά των Ινδών και Θιβετανών μυημένων ήταν ανθρώπινοι Ναγκά (Φίδια) και όχι κοινά ερπετά. Ακόμα, το Φίδι υπήρξε πάντα το σύμβολο της διαδοχικής ανανέωσης, της αθανασίας και του χρόνου. Είχε τόσες πολλές όψεις και απόκρυφες σημασίες, όσες και το Δέντρο, το «Δέντρο της Ζωής» με το οποίο συνδέεται σχεδόν αδιαχώριστα εμβληματικά.

Το μέρος εκείνο, του ανθρώπινου σώματος, που διοχετεύει το σύμβολο του Φιδιού και του Δέντρου, είναι η σπονδυλική στήλη με το νευρώδη μυελό, που ξεκινά από τον σφαιρικό εγκέφαλο με τις ρίζες των νεύρων και καταλήγει στα γεννητικά όργανα, την ήβη με την περιοδική ανανέωση, όπως τα δέρματα του φιδιού και τον φαλλό σαν χορηγός της ζωής. Για τη Γιόγκα, πίσω από τα γεννητικά όργανα, στον ενεργειακό τροχό που λέγεται Μουλαντάρα, βρίσκεται η Κουνταλίνι, η Κυρία των ενεργειών, σαν κουλουριασμένο φίδι. Αφού η Αλήθεια μένει ενιαία, διασχίζοντας τα διαφορετικά επίπεδα και το σύμβολο την ακολουθεί σ΄όλο το μήκος της , μπορεί κάποιος να μελετήσει και αποσυμβολίσει όλα τα στάδια, από το «Ιερό», του Εγκεφάλου, έως το συμβατικά λεγόμενο «Βέβηλο» του φαλλού. Οι έρευνες θα δείξουν την πλοκή των συμπληρωματικών ενεργειών, του Γιν και του Γιαγκ, του περιελκόμενου και του ανερχόμενου Δράκου και θα οδηγήσουν τον μαθητή στην αναγνώριση του Δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού. Ας μη ξεχνάμε ότι από αυτό το Δέντρο κατεβήκαμε και από αυτό θα ανεβούμε. Μπορεί λοιπόν στη γήινη ζωική ζωή, η αλλαγή του δέρματος να δείχνει ανανέωση, αλλά στα συμπαντικά μυστήρια συμβολίζει την επανένδυση και επαναγέννηση του «φωτισμένου» ανθρώπου, βγαλμένου μέσα από τα σκοτάδια των ενστίκτων.

Στην αρχή της ενωμένης τους ύπαρξης, το Δέντρο και το Φίδι ήταν, ασφαλώς, μια θεία απεικόνιση. Τα ιερά κείμενα, οι θείες Γραφές, δεν βωμολοχούν. Αυτοί που τα έγραψαν, δεν είχαν την ίδια λερωμένη σκέψη, όπως εμείς που τα διαβάζουμε. Αυτή η θεία απεικόνιση, δείχνει το δέντρο της Ζωής ανεστραμμένο, με τις ρίζες στον Ουρανό και τον κορμό να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται, διασχίζοντας τα πεδία του Πληρώματος, πετούσε τα φουντωτά κλαδιά του σταυρωτά, πρώτα στο πεδίο της μόλις διαφοροποιημένης ύλης και ύστερα προς τα κάτω, μέχρις ότου άγγιζαν το γήινο λασπωμένο επίπεδο. Οι ρίζες του συμβολίζουν το υπέρτατο Όν,το Λόγο, τα κλαδιά τους Ντιάνι-Τσόχαν, τα περίλαμπρα πνεύματα στη σανσκριτική θεολογία, τις δημιουργικές Δυνάμεις και τα φύλλα τις Διδασκαλίες. Όταν τα αγνά κλαδιά του άγγιξαν τη γήινη λάσπη, το Δέντρο έχασε την αρχική του αγνότητα. Η μία Αλήθεια, ο Όφις της Αιωνιότητας, ο ουρανο-γεννημένος Λόγος, υποβαθμίζεται και το ερπετό που εκπέμφθηκε σαν ακτίνα φωτός από την άβυσσο του θείου Μυστηρίου, αποκτάει σκιά. Μια σκιά που καλούμαστε να νικήσουμε, για να βρεθούμε στις πηγές του Φωτός.

Οι δράκοντες και οι Όφεις της αρχαιότητας, είχαν όλοι επτά κεφάλια, με επτά τρίχες στο κάθε κεφάλι. Ο επτακέφαλος Δράκος θα χωριστεί σε τέσσερα τμήματα των επτά μερών, σύνολο εικοσιοκτώ και θα οριστεί έτσι ο σεληνιακός Χρόνος με τις εβδομάδες και τους μήνες των εικοσιοκτώ ημερών. Στους Αιγύπτιους, ο κροκόδειλος είναι ο Δράκοντας. Το διπλό σύμβολο του Ουρανού και της Γής του Ήλιου και της Σελήνης και ήταν αφιερωμένος στην Ίσιδα και τον Όσιρη. Σύμφωνα με τον ευσέβιο, οι Αιγύπτιοι απεικόνιζαν τον ήλιο σαν τιμονιέρη ενός πλοίου που τραβούσε ένας κροκόδειλος, για να δείξουν την κίνηση του Ήλιου μέσα στο υγρό Διάστημα.

Το φίδι σαν σύμβολο γενικότερα, είναι ηλιακό και σεληνιακό, ζωή και θάνατος, σοφία και τυφλό πάθος, θεραπεία και δηλητήριο, συντηρητής και καταστροφέας. Είναι φαλλικό σύμβολο, η δημιουργική αρσενική δύναμη, «ο σύζυγος όλων των γυναικών». Συνοδεύει όλες τις θηλυκές θεότητες και τη Μεγάλη Μητέρα και συχνά απεικονίζεται τυλιγμένο γύρω τους ή κρατώντας το στα χέρια τους. Ζώντας υπογείως έρχεται σε επαφή με τον κάτω κόσμο και έχει πρόσβαση στις δυνάμεις στην παντογνωσία και τη μαγεία που κατέχουν οι νεκροί. Το χθόνιο φίδι εκδηλώνει τις επιθετικές δυνάμεις των θεών του κάτω κόσμου και του σκότους, είναι εχθρός του ήλιου και αντιπροσωπεύει τις σκοτεινές δυνάμεις στο ανθρώπινο γένος. Εδώ το θετικό και το αρνητικό, το φως και το σκοτάδι, βρίσκονται σε σύγκρουση, όπως ο Δίας και ο Τυφώνας, ο Απόλλωνας και ο Πύθωνας, ο Όσιρις και ο Σεθ, ο αετός και το φίδι, κλπ. Το Φίδι μπορεί να απεικονίζει τις ηλιακές ακτίνες, την πορεία του ήλιου, την αστραπή, τη δύναμη των υδάτων και είναι γνώρισμα όλων των θεών των ποταμών. Είναι γνώση, δύναμη, δόλος, εξυπνάδα, πονηρία, μοχθηρία, διαφθορά και ο πειρασμός. ‘ Είναι η ίδια η μοίρα, γρήγορη σαν καταστροφή, εσκεμμένη σαν εκδίκηση, ακατανόητη σαν πεπρωμένο.'Κοσμολογικά, είναι ο αρχέγονος ωκεανός από τον οποίο όλα αναδύονται και όπου όλα επιστρέφουν.

Μπορεί επίσης, να στηρίξει και να διατηρήσει τον κόσμο ή να τον περιβάλλει σαν Ουροβόρος ( το φίδι που δαγκώνει την ουρά του ), σύμβολο τηε κυκλικής εκδήλωσης. Τα Φίδια ή Δράκοντες είναι οι φρουροί του κατωφλίου, των ναών των θησαυρών, φύλακες της εσωτερικής γνώσης και όλων των σεληνιακών θεοτήτων. Καθώς κινείται χωρίς πόδια ή φτερά συμβολίζει το πνεύμα που διαπερνά τα πάντα., καθώς διεισδύει στις πτυχώσεις, είναι η εσωτερική φύση του ανθρώπου και η συνείδηση. Το Ουράνιο, με τον Κινέζικο Γαλάζιο Δράκοντα, συμβολίζει το Ουράνιο Τόξο και αποτελούν μια γέφυρα από αυτόν τον κόσμο στον επόμενο. Τυλιγμένο γύρω από το Δέντρο ή οποιοδήποτε αξονικό σύμβολο, είναι η αφύπνιση της δυναμικής ισχύος, η Anima Mundi η ψυχή του κόσμου. Συνδεόμενο με το Δέντρο της Ζωής η όψη του είναι ευεργετική, ενώ με το Δέντρο της Γνώσης είναι κακοποιός και το δηλητήριο του κακού στον κόσμο της εκδήλωσης. Τυλιγμένο γύρω από γυναίκα, τη Μεγάλη Μητέρα, σεληνιακή θεά, το φίδι είναι ηλιακό και μαζί αντιπροσωπεύουν τη σχέση θηλυκού - αρσενικού. Ο πύρηνος όφις είναι ηλιακό σύμβολο της εξάγνισης, η μετουσίωση και η υπέρβαση της γήινης κατάστασης, ενώ δύο φίδια μαζί δείχνουν τα αντίθετα, τις διαδικότητες, που τελικά ενώνονται. Στο κηρύκειο αντιπροσωπεύουν τις ομοιοπαθητικές ομάδες θεραπείας και δηλητηρίου, αρρώστιας και υγείας ‘η φύση μπορεί να νικήσει τη φύση'. Τα αυγά που δηλώνουν αναγέννηση και τα χωρίς βλέφαρα μάτια του την επαγρύπνηση. Συχνά κρατά τον καρπό ή το βοτάνι της αθανασίας. Μερικές φορές ο Ταύρος και ο Κριός μοιράζονται μαζί του, σαν φαλλικά σύμβολα, τη γονιμότητα.

Μυθολογίες - Θεολογίες

Αζτέκοι: Το πλουμιστό φίδι, συνδυασμός του πουλιού Κετζάλ και του φιδιού, είναι ο ήλιος, το πνεύμα. Είναι ο Λευκός Θεός από τα σκοτεινά έγκατα που στέλνει τη βροχή, γνώρισμα του Κετζαλκοάτλ και του ουράνιου θεού του Ζωδιακού.
Σαν σεληνιακό αντιπροσωπεύει τη Γυναίκα φίδι, την Κοατλίκουε, που φοράει μια φούστα υφασμένη από ερπετά. Σε άλλο μύθο ένα αρπακτικό γραπώνει το θεό φίδι και από το αίμα του γεννιέται το ανθρώπινο γένος.

Αιγύπτιοι: Ο Ουρέος, η κόμπρα, είναι υπέρτατη θεία και βασιλική σοφία. Όταν βγαίνει από το μέτωπο των Φαραώ, στις παραστάσεις δείχνει την ενεργοποίηση του Άτζνα τσάκρα, του τρίτου ματιού, αυτό που στο Χριστιανισμό λέγεται επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, στο Βουδισμό Σαμάντι, στους Ιάπωνες Σατόρι. Η Μπούτο, φιδίσια θεά έχει μορφή Κόμπρας. Ο Άποφις, ο δράκοντας, σαν Σεθ στην Τυφωνική του όψη, είναι το ερπετό της ομίχλης, ο δαίμονας του σκότους, της διχόνοιας και η οδυνηρή όψη του κατακαίοντος ήλιου. Πρέπει να σημειώσουμε όμως, ότι ο Απάπ, το φίδι που συμβολίζει το κακό, σκοτώνεται από τον Ακέρ, τον όφι του Σεθ. Φίδια στις πλευρές του ηλιακού δίσκου αντιπροσωπεύουν τις θεές που διώχνουν τους εχθρούς του Ρα, του ηλιακού θεού.

Αυστραλοί: Η αρσενική αρχή, η αστραπή. Υπάρχει μία σχέση μεταξύ της παρουσίας ενός φιδιού και της εγκυμοσύνης. Οι Αμπορίτζινς ( ιθαγενείς ) διατηρούν την απόκρυφη λατρεία Κουναπίπι, που βασίζεται στο μυθολογικό κύκλο που μιλάει για τις αδελφές Ουαουλιλάκ, οι οποίες λαμβάνουν απόκρυφες γνώσεις από το φαλλικό Μεγάλο Φίδι. Από την άλλη, το νερόφιδο Ουανάμπι, που κατοικεί στις δυτικές ερήμους προκαλεί ‘ το θάνατο ‘ .Αφρικάνοι: Ένα βασιλικό έμβλημα, όχημα της αθανασίας. Το φίδι μπορεί να είναι ένας πολιτισμικός ήρωας ή μυθικός πρόγονος που προσέφερε στον άνθρωπο τη σιδηρουργία και τα δημητριακά. Βρίσκουμε επίσης τη λατρεία του ιερού Πύθωνα.Βουδισμός: Στο κέντρο του Κύκλου της Ύπαρξης του, το φίδι αντιπροσωπεύει την οργή, το γουρούνι την απληστία και άγνοια, ο πετεινός το σαρκικό πάθος και τα τρία μαζί τις αμαρτίες που δεσμεύουν τον άνθρωπο στον κόσμο της πλάνης και στον κύκλο ή τροχό της ενσάρκωσης. Ο Βούδας μεταβλήθηκε σε Ναγκά - φίδι, για να γιατρέψει τους ανθρώπους σε μια περίοδο επιδημίας και λοιμού.

Γνωστικοί: Ο συγγραφέας της θείας Γνώσης. Το φτερωτό φίδι είναι ο Φάνης και μ' ένα φωτοστέφανο γύρω του, απεικονίζει το Φως του κόσμου.

Εβραίοι: Το κακό, ο πειρασμός, η αμαρτία, το σεξουαλικό πάθος, οι ψυχές των καταδικασμένων στη Σεάλ. Ο χάλκινος όφις του Μωυσή, είναι ομοιοπαθητικός. Ο Λεβιάθαν είναι το φίδι της αβύσσου. Ο Γιαχβέ εκτοξεύει ‘τον συστρεφόμενο όφι', την αστραπή ( Ιώβ ΚΣΤ΄ 13 ). Η Καμπάλα απεικονίζει τον Αδάμ - Κάδμο σαν ένα άνδρα που κρατά ένα όρθιο φίδι από το λαιμό.

Ελλάδα: Σοφία, ανανέωση της ζωής, ανάσταση, ίαση και γνώρισμα του Ασκληπιού ( Ιησούς, αυτός που θεραπεύει ), του Ιπποκράτη, του Ερμή και της Υγείας. Είναι επίσης μια μορφή του Ασκληπιού σαν σωτήρας θεραπευτής. Είναι αφιερωμένο στην Αθηνά σαν σοφία ( στην ασπίδα της ) και ιδιαίτερα στον Απόλλωνα των Δελφών, ο οποίος σαν φως, σφαγιάζει τον πύθωνα του σκότους και του κατακλυσμού ( ο Αγ. Γεώργιος, δεν είναι νέο σύμβολο, αλλά παλαιότατο, των ‘ειδωλολατρών'). Η Ρέα, μεγάλη μητέρα, κρατά φίδια, οι Βάκχες κρατούν φίδια, η Εστία έχει σαν σύμβολο το φίδι. Γυναίκες όπως οι Ερινύες, η Μέδουσα και η Γραία σε σχέση με τα φίδια, συμβολίζουν τις δυνάμεις της μαγείας και της γητειάς, τη σοφία και το δόλο του φιδιού.

Ορφικοί: ...Γιατί, σύμφωνα με εκείνον ( τον Ορφέα ), τα ύδατα υπήρξαν η αρχή των πάντων. Από τα ύδατα σχηματίστηκε λάσπη και από αυτήν δημιουργήθηκε ένα ζώο, ένας δράκοντας με ένα κεφάλι λέοντος κι ένα κεφάλι ταύρου. Ανάμεσά τους βρισκόταν το πρόσωπο ενός θεού. Το όνομά του ήταν Ηρακλής και Χρόνος. Αυτός ο Ηρακλής γέννησε ένα τεράστιο αυγό, το οποίο με τη δύναμη του πατέρα του γινόταν όλο και μεγαλύτερο, ώσπου από την τριβή έσπασε στα δύο. Το πάνω τμήμα του σχημάτισε τον Ουρανό, ενώ το κάτω τη Γαία... Φανερώθηκε επίσης ένας δίμορφος θεός, ο Φάνης ο λαμπερός.

Ιαπωνία: Προσωποποίηση του Σουσάνο-Ο, θεού του κεραυνού και των καταιγίδων.Ινδία: Η Σάκτι, η φύση, η κοσμική δύναμη. Το σκοτεινό φίδι δείχνει τη δυνατότητα του πυρός, εκδήλωση του βεντικού Άγκνι, το ‘πύρινο ερπετό'. Σαν Καλίγια εξολοθρεύεται από τον Κρίσνα, που χόρεψε πάνω στο κεφάλι του.Η κόμπρα είναι ένα βάθρο του Βισνού και σαν τέτοιο είναι η γνώση, η σοφία και η αιωνιότητα. Σαν τον κοσμικό ωκεανό, ο Βισνού κοιμάται πάνω στο κουλουριασμένο ερπετό στα αρχέγονα ύδατα. Ο Ανάντα, ο χιλιοκέφαλος κύριος των φιδιών είναι ο ‘ατελείωτος', ο άπειρος χρόνος του οποίου οι σπείρες περιβάλλουν τη βάση του άξονα του κόσμου. Ένα φίδι τυλίγει το λίγκαμ ( φαλλό ) του Σίβα, ο οποίος γενικότερα σχετίζεται με φίδια. Η Ινδία γνωρίζει και τους όφεις του νερού, τον Άχι που σκοτώνεται από τον Ίντρα και τον Βρίτρα...

Ινδιάνοι: Το πνεύμα του κεραυνού, αστραπή, αυτό που φέρνει βροχή, ο εχθρός του Πουλιού του Κεραυνού. Σεληνιακή και μαγική δύναμη, το δόρυ των θεών του πολέμου. Σύμβολο αιωνιότητας και προάγγελος του θανάτου. Ο Μεγάλος Μανιτού παίρνει τη μορφή φιδιού με κέρατα, με τα οποία διαπερνά τον Φρύνο, το σκοτεινό Μανιτού της κακίας.

Ιράν: Μια μορφή του Αριμάν ή του Άνγκρα Μαϊνιού, ο όφις του σκότους, ο ψεύτης. Το περσικό φίδι Αζι - νταχάκ είναι ο ‘στραγγαλιστής' του θεού Ηλίου. Στο Ζεντ Αβέστα, ο Ορμούζ, αντίθετος του Αριμάν, είναι νεανίας που φέρει δάδα, είναι φωτοδότης όπως ο εωσφόρος.Επίσης σε παραστάσεις ένα φίδι πλέκεται γύρω από τον λεοντοκέφαλο Κρόνο, τον Ζουρβάν Κρόνο.

Κέλτες : Ο Κερνούνος, κερασφόρος ή σαν κριοκέφαλο φίδι, στην κελτική και Γαλατική εικονογραφία, συμβολίζει τον Θεό της αρρενωπότητας και της γονιμότητας. Είναι και έμβλημα της Μπριτζίτ.

Κίνα : Το φίδι σπάνια διαχωρίζεται από τον Δράκοντα, αλλά όταν γίνεται αυτό είναι αρνητικό, κακοποιό, καταστροφικό και ύπουλο. Τα αδέλφια Φο-κι και Νιού-γκούα, απεικονίζονται μερικές φορές σαν φίδια με ανθρώπινα κεφάλια, πράγμα σπάνιο για τον κινέζικο συμβολισμό και δηλώνουν το ζευγάρι Γιν-Γιανγκ και το κηρύκειο. Το φίδι είναι το έκτο από τα συμβολικά ζώα των Δώδεκα Γήινων Κλάδων.

Μανιχέοι : Ένα σύμβολο του ΧριστούΜαορί : γήινη σοφία, εργάτης των βάλτων, της άρδευσης και της ανάπτυξης.

Μινωική Κρήτη : Ο συμβολισμός του φιδιού κυριαρχεί και υπάρχουν αποδείξεις για μια προθεϊστική λατρεία του φιδιού.Σκανδιναβοί : Το φίδι της Μίντγκαρντ περιβάλει τον κόσμο με τις ατέλειωτες σ[-πείρες της αβύσσου του ωκεανού. Το φίδι Νίντχογκ, ο «φοβερός δείκτης», που ζει στη ρίζα του Υγκντρασίλ του κοσμικού Δέντρου και συνεχώς το ροκανίζει, αντιπροσωπεύει τις κακοποιές δυνάμεις του Σύμπαντος.

Σουμέριοι : Η Βαβυλωνιακή Τιαμάτ, «αυτή που δεν έχει πόδια», σαν δράκαινα, είναι το χάος, το αδιαφοροποίητο, το αδιαχώριστο, που καταστράφηκε από τον Μαρντούκ. Ο ασσυροβαβυλωνιακός Έα, σαν Λαχμούν και Λαχαμού, θαλάσσια φίδια αρσενικό και θηλυκό, γεννάει τις αρχές του ουρανού και της γης. Η Ιστάρ απεικονίζεται με φίδι. Ο Φρυγικός Σαβάζιος (Διόνυσος) έχει ένα φίδι σαν κύριο γνώρισμά του. Η θεά των δημητριακών Νιντάμπα έχει φίδια που βγαίνουν από τους ώμους της.

Τολτέκα : Ο θεός ήλιος που κοιτάζει μέσα από τα σαγόνια ενός φιδιού, συμβολίζει τον ουρανό.Χριστιανισμός : Διφορούμενο σύμβολο Ο Χριστός σαν σοφία και υψωμένος στο Δέντρο της ζωής σαν θυσία και σαν ο Διάβολος στη χθόνια μορφή του. Το φίδι είναι ο Σατανάς, ο Πειρασμός, εχθρός του Θεού και παράγοντας της πτώσης. Το καλό φίδι απεικονίζεται εξερχόμενο από τον κάλυκα του Αγ. Ιωάννη, το Άγιο Δισκοπότηρο. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος αποκαλείται και Εωσφόρος Φωταγωγός. Ο Τερτυλλιανός λέει ότι οι χριστιανοί αποκαλούσαν τον Χριστό «Αγαθό Όφι».Ο Γιούγκ παρατηρεί πως οι Γνωστικοί παρομοίασαν το φίδι με τον εγκεφαλικό κορμό και το μεδούλι, που αποτελεί ένα θαυμάσιο σύμβολο του ασυνείδητου και που εκφράζει την ξαφνική απρόσμενη εμφάνισή του, την απροσδόκητη και τρομερή παρεμβολή του. Προσθέτει πως, ψυχολογικά είναι συμπτώματα της αγωνίας και εκφράζει μια ανώμαλη ταραχή του ασυνείδητου, δηλαδή μια επαναδραστηριοποίηση της καταστρεπτικής δύναμής του. Επίσης σημειώνει, πως η συνήθεια αναπαράστασης μεταμορφώσεων και ανανέωσης φιδιών, αποτελεί ένα πολύ τεκμηριωμένο αρχέτυπο. Ο Ουρέος των Αιγυπτίων είναι η ορατή αναπαράσταση της δύναμης Κουνταλίνι, εξυψωμένης σε ένα ανώτερο επίπεδο, όπως εξηγήσαμε και πιο πάνω.

Η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ λέει πως, φυσιολογικά, το φίδι συμβολίζει την αποπλάνηση της δύναμης από την ύλη ( του Ιάσονα από την Μήδεια, του Ηρακλή από την Ομφάλη, του Αδάμ από την Εύα ), ενσαρκώνοντας την εμμονή του κατώτερου στο ανώτερο, του πρότερου στο τελικό. Αυτό επιβεβαιώνει ο P.Diel, για τον οποίο το φίδι είναι σύμβολο, όχι του προσωπικού αμαρτήματος, αλλά της αρχής του εγγενούς κακού σε όλα τα γήινα πράγματα.

Στο έργο της Μπλαβάτσκυ πάνω στη Μυστική Δοξασία, βρίσκουμε στοιχεία για την ύπαρξη της Εδέμ, σε μια περιοχή που έβρεχε ο Ευφράτης και η παραπόταμοί του από την Ασία και την Αρμενία, μέχρι την Ερυθρά θάλασσα. Στις Ασσυριακές πινακίδες αποδίδεται σαν Γκαν - Ντουνιάς, ένα όνομα της Βαβυλωνίας, κατά των Α. Ουάιλτερ. Εκεί υπήρχαν ιερατεία με ιεροφάντες τους Αλείμ και αρχηγό τον Γιαβά - Αλείμ, όπου ο νεόφυτος - Αδάμ εισερχόταν στα μυστήρια της εσωτερικής Γνώσης, χρησιμοποιώντας τις ενορατικές του ικανότητες και παρακινούμενος από τον Όφι - Γυναίκα - Ύλη.

Οι Ιερείς του Ηρακλή ή Μελ - Καρθ, του ‘Κυριού' αυτής της Εδέμ, φορούσαν δερμάτινους χιτώνες. Ήταν ένας χώρος, κολέγιο, μυστών, αστρολόγων και μάγων της επιστήμης. Εδέμ, ετυμολογικά, σημαίνει φιληδονία και αντιστοιχεί με το ελληνικό ηδονή. Είναι κάτι σαν τον Όλυμπο των Ελλήνων, το Νερού του Ίντρα και τον γεμάτο Ουρί, παράδεισο, που υποσχέθηκε ο Μωάμεθ στους πιστούς του. Παρόμοιο κήπο είχαν και οι Κινέζοι στην Κεντρική Ασία, των οποίο κατοικούσαν Δράκοντες Σοφίας, μυημένοι. Βέβαια, πρέπει να διαχωριστεί αυτός ο γήινος κήπος, από την Εδέμ της Γένεσης ή της Καμπάλα, που αποκαλείται Εδέμ Ύλα - αχ, που σημαίνει Σοφία, είναι Ουράνιος, σαν τη Νιρβάνα των Βουδιστών, ένας παράδεισος ευδαιμονίας.

Όσον αφορά τους μυθικούς Δράκοντες και τα ιπτάμενα φίδια, αυτά πηγάζουν από τους Πτεροδάκτυλούς και τους Πλησιόσαυρους των καινοζωικών χρόνων, αλλά η σημερινή επιστήμη δεν δέχεται την συνύπαρξη του ανθρώπου με τέτοια ζώα. Έτσι και αλλιώς η εργασία αυτή δεν έχει σκοπό να εξηγήσει, αλλά να ενημερώσει και αν είναι δυνατόν να ερεθίσει την περιέργεια του αναγνώστη για ν' αρχίσει τη δική του αναζήτηση, τη δική του έρευνα των γραφών. Άλλωστε σ' αυτόν τον κόσμο της πολλαπλότητας οι οπτικές γωνίες της Μίας Αλήθειας, είναι τόσες πολλές, που το μόνο σίγουρο που γνωρίζουμε είναι ότι:‘Τα πράγματα που γνωρίζουν οι άνθρωποι δεν μπορούν με κανένα τρόπο να συγκριθούν, από την άποψη των αριθμών, με τα πράγματα που είναι άγνωστα.'Τζουάνγκ - Τσε

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Μυστική Δοξασία, Τόμοι 2 & 3, Ε.Π.Μπλαβάτσκυ
• Λεξικό Συμβόλων, Τζ. Κούπερ
• Λεξικό Συμβόλων, J.E. Cirlot
• Το Μυστήριο του Ερπετού, H. Leisegang

Joomla SEF URLs by Artio

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Μους πεπόνι

πηγή http://www.facebook.com/photo.php?fbid=305820112858699&set=a.267802963327081.59781.264580240316020&type=1&theater

Μους πεπόνι

Μια μους όχι για τα μαλλιά, αλλά για επιδόρπιο!

1 μικρό πεπόνι

2 φακελάκια ζελέ λεμόνι

500 ml κρέμα γάλακτος με 35 % λιπαρά

1 βανιλέτα

Κατ’ αρχάς καθάρισε και άλεσε το πεπόνι στο μίξερ.

Στη συνέχεια διάλυσε τα δύο φακελάκια ζελέ σε ένα φλιτζάνι βραστό και πρόσθεσε και 1½ φλιτζάνι από τον πολτό πεπονιού, ανακατεύοντας καλά.

Χτύπα σε σαντιγί ένα φλιτζάνι κρέμα γάλακτος με τη Βανιλέτα και βάλτη κι αυτή στο μείγμα για τη μους πεπόνι. Αν θέλεις, βάλε και ζάχαρη.

Ανακάτεψε απαλά και, αφού το πεπονομείγμα γίνει παχύρευστο, μετάγγισέ το σε παραδοσιακή φόρμα κέικ, από ‘κείνες με την τρύπα στη μέση. Πριν δοκιμάσεις τη μους πεπόνι, όμως, να την αφήσεις τουλάχιστον 24 ώρες στο ψυγείο.

cookoo.gr 
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων

Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων

εἶναι πιὸ ὄμορφα ἀπ᾿ τοὺς ἴδιους

πιὸ βαριὰ ἀπὸ ἐλπίδα

πιὸ λυπημένα

πιὸ διαρκῆ.

* * *

Πιότερο ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους,

τὰ τραγούδια τους ἀγάπησα.

Χωρὶς ἀνθρώπους μπόρεσα νὰ ζήσω,

ὅμως ποτὲ χωρὶς τραγούδια·

μοὔτυχε ν᾿ ἀπιστήσω κάποτε

στὴν πολυαγαπημένη μου,

ὅμως ποτέ μου στὸ τραγούδι

ποὺ τραγούδησα γι᾿ αὐτήν·

οὔτε ποτὲ καὶ τὰ τραγούδια

μ᾿ ἀπατήσανε.

* * *

Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ γλῶσσα τους

πάντοτε τὰ τραγούδια τὰ κατάλαβα.

* * *

Σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο τίποτα

ἀπ᾿ ὅσα μπόρεσα νὰ πιῶ

καὶ νὰ γευτῶ

ἀπ᾿ ὅσες χῶρες γνώρισα

ἀπ᾿ ὅσα μπόρεσα ν᾿ ἀγγίξω

καὶ νὰ νιώσω

τίποτα, τίποτα

δὲ μ᾿ ἔκανε ἔτσι εὐτυχισμένον

ὅσο τὰ τραγούδια...

Ναζίμ Χικμέτ

σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Σήμερα...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

 ΠΕΛΑΓΙΑ

πηγή http://www.saint.gr/1423/saint.aspx

Οσία Πελαγία

Ημερομηνία εορτής:	08/10/2012
Τύπος εορτής:	Σταθερή. Εορτάζει στις 8 Οκτωβρίου εκάστου έτους.

Βιογραφία
Η Οσία Πελαγία ζούσε στην Αντιόχεια και ανήκε στην τάξη των ελαφρών γυναικών. Ήταν πόρνη. Η ζωή της ήταν βουτηγμένη μέσα στον οίστρο των αμαρτωλών ηδονών. Η ακολασία είχε πωρώσει τόσο τη συνείδησή της, ώστε καμιά έννοια μετανοίας να μη μπορεί να εισχωρήσει στην ψυχή της. Επομένως, θα μπορούσε να πει κανείς, ήταν καταδικασμένη από την επίγεια ζωή της στο πυρ της κολάσεως. Όμως όχι! Ο πολυεύσπλαχνος Κύριός μας διαβεβαίωσε ότι «αι τελώναι και αι πόρνοι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού». Δηλαδή, οι τελώνες και οι πόρνες, που στην αρχή έδειξαν απείθεια στο Νόμο του Θεού, αλλά κατόπιν ειλικρινά μετάνιωσαν, προλαμβάνουν στη βασιλεία του Θεού εσάς, που μόνο με τα λόγια δείξατε υπακοή στο Θεό, στην πράξη όμως υπήρξατε απειθείς και άπιστοι.

Πράγματι η Πελαγία τυχαία σε κάποια σύναξη χριστιανών άκουσε θερμό κήρυγμα περί αγνότητας, του επισκόπου Νόννου (βλέπε 10 Νοεμβρίου). Τα λόγια του ήλεγξαν και συγκλόνισαν την ψυχή της. Με τη χάρη του Θεού, απαρνήθηκε την άσωτη ζωή της, πούλησε τα διάφορα κοσμήματά της και τα χρήματα διαμοίρασε στους φτωχούς. Αφού κατηχήθηκε και βαπτίσθηκε, μετά οκτώ μέρες πήγε στην Ιερουσαλήμ, όπου με σκληρή άσκηση πέρασε την υπόλοιπη ζωή της.

------------------------------------------------------

πηγή http://www.impantokratoros.gr/osia_pelagia.el.aspx

Η Οσία Πελαγία

Από το βίο της Οσίας Πελαγίας

Η οσία Πελαγία έζησε στην Αντιόχεια στα μέσα του Γ' αιώνα. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια, αγαπούσε τα στολίδια, ντυνόταν προκλητικά, ήταν ωραία και ζούσε στο βούρκο της ακολασίας.

Ο πολυεύσπλαχνος όμως Κύριός μας, οικονόμησε την επιστροφή της με τον εξής τρόπο:

Στην Αντιόχεια έγινε στην εποχή της Τοπική σύνοδος και μεταξύ των άλλων ήλθε ο πολύ ενάρετος και άγιος Επίσκοπος Νόννος, τον οποίον η Εκκλησία μας τιμά στις δέκα Νοεμβρίου. Αυτόν το σοφό άνθρωπο του Θεού παρεκάλεσαν οι ορθόδοξοι πιστοί να τους κηρύξει τον θείον λόγο, διά πνευματική τους ωφέλεια. Ενώ όμως ο Άγιος μιλούσε έξω από το Ναό πέρασε επιδεικτικά και αναίσχυντα η πόρνη Πελαγία καθισμένη επάνω σε στολισμένο αμάξι. Οι άλλοι επίσκοποι γύρισαν τα μάτια τους προς το άλλο μέρος διά να μη την βλέπουν, ενώ ο άγιος Νόννος γεμάτος από θεϊκή αγάπη την έβλεπε και αφού αναστέναξε είπε:

Αλλοίμονο σε εμάς που ζούμε με αμέλεια και αδιαφορούμε διά την σωτηρία μας. Κατά την ημέρα της Κρίσεως θα ντροπιαστούμε, διότι αύτη η πόρνη διά να αρέσει σε θνητούς ανθρώπους, φροντίζει τόσο πολύ το σώμα της και στολίζεται ενώ εμείς αμελούμε και δεν φροντίζουμε την ψυχή μας διά να αρέσουμε στον αθάνατο και ζωντανό Θεό, παρά ασχολούμεθα με τα φθαρτά πράγματα και περιφρονούμε την αξία μας. Δι' αυτό θα χάσουμε τη θαυμάσια αιώνια μακαριότητα και θα κατακριθούμε διά την αμέλειά μας...

Μετά το τέλος του λόγου του επήγε εις το κελλί του ο Άγιος και προσευχόμενος με δάκρυα στα μάτια εις τον Θεόν, έλεγε:
 

Πολυεύσπλαχνε Θεέ μου, συγχώρεσε εμένα τον αμελή διατί η επιμέλεια που έδειξε η πόρνη μέσα σε μια ημέρα, ξεπερνάει τη δική μου φροντίδα που έδειξα σ' όλα τα χρόνια της ζωής μου, διά να στολίσω την ψυχή μου ώστε να γίνει δική σου κατοικία. Ποια πρόφαση λοιπόν να βρω εγώ μπροστά σου, Συ που γνωρίζεις τα μυστικά των καρδιών! Αλλοίμονο σε μένα τον άθλιο, διατί μπαίνω ανάξια στο Ιερό Θυσιαστήριο και δεν στολίζω την ψυχή μου σύμφωνα με το Άγιο Θέλημα σου. Αλλά Κύριε, σε παρακαλώ μη με καταδικάσεις την ημέρα της Κρίσεως, διατί είμαι έρημος από κάθε αρετή και δεν ετήρησα καμιά από τις εντολές σου.

Όταν ο επίσκοπος έπεσε να κοιμηθεί είδε ένα όνειρο πως δήθεν λειτουργούσε εις το Ναό και ένα βρώμικο περιστέρι πετούσε γύρω του και τον ενοχλούσε πολύ. Όταν όμως έφτασε εις τα κατηχούμενα και έλεγε: «όσοι κατηχούμενοι προέλθετε», τότε το περιστέρι βγήκε και στάθηκε έξω μέχρι το τέλος της θείας λειτουργίας. Βγαίνοντας ο Όσιος από το Άγιο Βήμα, είδε και πάλι το λερωμένο περιστέρι να πετάει κοντά του. Τότε ο Όσιος άπλωσε τα χέρια του, το πήρε και το βύθισε στην Κολυμβήθρα που βάπτιζε τους ανθρώπους. Αμέσως το περιστέρι καθαρίστηκε και πέταξε ψηλά στον αέρα, ώσπου δεν φαινόταν πια. Το θαυμαστό αυτό όνειρο έδειξε πως κάτι σπουδαίο πρόκειται να γίνει. Πράγματι, την άλλη ημέρα που επήγε εις το Ναό του ανέθεσε ο Πατριάρχης να κηρύξει τον θείον λόγον εις τον λαόν. Μέσα στους άλλους από οικονομία Θεού βρέθηκε και η αμαρτωλή Πελαγία. Άκουσε, τότε, διά την αθανασία της ψυχής, τη δικαιοσύνη του Θεού, την αιώνια σωτηρία των δικαίων, αλλά και διά την καταδίκη των αμαρτωλών.

Η του Θεού άπειρος ευσπλαχνία έφερε μέσα της συντριβή και κατάνυξη και άρχισε να κλαίει διά τις αμαρτίες της. Μίσησε από την καρδιά της τις βρωμερές πράξεις της, και ένοιωσε στην καρδιά της ιερό πόθο προς τον Ιησούν Χριστόν... έστειλε δε και γράμμα με τους υπηρέτας της προς τον άγιον επίσκοπον Νόννον εις τον οποίο έγραφε:

«Εις τον Άγιον Επίσκοπον και μαθητήν του Χριστού, η μαθήτρια του δαίμονος Πελαγία, η οποία είναι ένα πέλαγος ολόκληρο από ανομίες, απονέμει την δουλικήν προσκύνησιν.

Άκουσα, άγιε του Θεού, από κάποιο Χριστιανό, ότι ο Χριστός δεν ήλθε να καλέσει "δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν". Μου είπε επίσης, ότι δεν εμίσησε, ούτε απέφευγε από σιχαμάρα τις πόρνες, τους ληστάς και τους τελώνες, αλλά συναναστράφηκε και συνομίλησε μαζί τους. Αυτός, που δεν μπορούν να τον ιδούν με ακάλυπτο το πρόσωπο και αυτά ακόμη τα χερουβίμ. Εάν, λοιπόν, και συ είσαι μαθητής ενός τέτοιου Διδασκάλου, απόδειξέ το στην πράξη και δέξε με κοντά σου. Μη με αηδιάσεις, ούτε να με σιχαθείς την πόρνη και αμαρτωλή. Σε παρακαλώ να με δεχθείς για να σου εξομολογηθώ και να σου πω τα κρίματά μου, διά να σώσω την ψυχήν μου η άσωτη».

Όταν διάβασε αυτά τα λόγια ο Όσιος Νόννος, φοβήθηκε μήπως δεν είναι ειλικρινά και του ετοιμάζει καμιά πλεκτάνη. Γι' αυτό της παρήγγειλε να πάει στην εκκλησία όταν θα ήταν και άλλοι Αρχιερείς, για να εξαγορευθεί τα αμαρτήματά της. Πράγματι, η Πελαγία, δεν χάνει καιρό. Τρέχει αμέσως στην εκκλησία και πέφτει στα πόδια του, σαν την πόρνη του Ευαγγελίου. Τα μουσκεύει με τα δάκρυα της, που έτρεχαν ασταμάτητα. Εκεί εξομολογήθηκε μεγαλοφώνως τις αμαρτίες της.

Σπλαχνίσου με την αμαρτωλή, Πάτερ Όσιε, σαν τον Δεσπότη Χριστό. Βάπτισε με και οδήγησέ με στη μετάνοια, έμενα που μοιάζω με πέλαγος απέραντο από αμαρτίες. Η ζωή μου είναι μια κόλαση ολόκληρη. Έπεσα στα χέρια του Σατανά. Έγινα δόλωμά του και παγίδα, για να πάνε πολλοί στην Κόλαση. Τώρα με τη Χάρη του Θεού μετανοώ για την αμαρτωλή ζωή μου. Παίρνω την ηρωική απόφαση να ζήσω από δω και πέρα, όπως θέλει ο Θεός με μετάνοια, διά να μην κολασθώ αιώνια.
Οι Αρχιερείς αισθάνθηκαν ιερή συγκίνηση για τη ριζική αλλαγή, που έγινε στην αμαρτωλή, με την βοήθεια του Θεού. Εθαύμαζαν για τα δάκρυα, που έχυνε και εχαίροντο, για τη σωτηρία της. Εκείνη συνέχιζε να κόπτεται και να οδύρεται για την αμαρτωλή της ζωή.

Ο ιερός Νόννος της απαντάει:

Οι κανόνες της Εκκλησίας μας ορίζουν να μη βαπτίζουμε καμιά πόρνη, εάν δεν έχει κάποιον εγγυητή, ότι δεν θα επιστρέψει πλέον στα προηγούμενα αμαρτήματα.

Εκείνη τότε κλαίγοντας ακόμη περισσότερο, λέγει στον Επίσκοπο:

Να με έχεις στο λαιμό σου και να κρεμαστούν επάνω σου όλα τα αμαρτήματά μου. Θα δώσεις λόγο για την ψυχή μου κατά την ώρα της Κρίσεως, εάν δεν με βάπτισης το συντομότερο. Θέλω να με αναγεννήσεις πνευματικά και να με παραστήσεις καθαρή νύμφη μπροστά στον Νυμφίο Χριστό. Μη χάνομε καιρό, Επίσκοπε, γιατί φοβάμαι ότι αν δεν βαπτισθώ τώρα γρήγορα, και αν μείνω μακριά από τη Χάρη του Θεού, θα με πλανέψει ο διάβολος και θα ξαναπέσω στην αμαρτία.
Όταν άκουσε αυτά ο Νόννος εδόξασε το Θεόν, που έδειξε τόση μεγάλη μετάνοια. Της εδιάβασε την ευχή της εξομολογήσεως και τη ρώτησε, πως τη λένε.

Στην αρχή, είπε, με λέγανε Πελαγία. Ύστερα όμως οι άνθρωποι, θαυμάζοντας τα πολλά και πολύτιμα πετράδια και μαργαριτάρια που φορούσα, με ονόμασαν Μαργαρώ. Σε λίγο την εβάπτισε ο Επίσκοπος εις το όνομα της Αγίας Τριάδος και της έδωσε το πρώτο της όνομα, Πελαγία.

Ανάδοχός της έγινε μια ενάρετη Μοναχή, που την έλεγαν Ρωμάνα. Κατόπιν ετέλεσε την θείαν Μυσταγωγίαν και την εκοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια.

Το γεγονός βέβαια αυτό έγινε γνωστό σε όλη την Αντιόχεια και είχαν όλοι οι πιστοί γιορτή για τη σωτηρία της ψυχής της. Ο καθένας θεωρούσε τη χαρά της και δική του χαρά, διότι ενίκησε τον εχθρό διάβολο και μπήκε στη μάνδρα του Χριστού μια άσωτη...

Μετά το βάπτισμά της η φωτισμένη πλέον Πελαγία παρέδωσε όλα τα πλούτη της στον άγιο Επίσκοπο Νόννο για να δοθούν σε καλοσύνες. Και ο Επίσκοπος ανέθεσε στον αρμόδιο Κληρικό με την εντολή: Να μην κρατήσει τίποτε από αυτά για την Εκκλησία, αλλά να τα μοιράσει στους πτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά, για να δοθούν καλά, όσα συγκεντρώθηκαν άσχημα.

Η ίδια ελευθέρωσε τους δούλους και τις δούλες της και τους συμβούλεψε να φροντίσουν για την σωτηρία τους, για να λυτρωθούν με την ευσπλαχνία τού Δεσπότου Χριστού από την αιώνια αιχμαλωσία, όπως εκείνη τους ελευθέρωσε από την προσωρινή αιχμαλωσία.

Από τη μέρα που βαπτίσθηκε η μακαρία Πελαγία, δεν έφαγε τίποτε αγορασμένο από τα πλούτη της, γιατί ήταν συγκεντρωμένα με αμαρτωλό τρόπο, την έτρεφε όμως η Ρωμάνα όσες μέρες έμενε κοντά της.

* * *

Την νύκτα μιας Κυριακής έβγαλε τα γυναικεία ρούχα. Ντύθηκε με ένα τρίχινο και κουρελιασμένο χιτώνα και πήγε στα Ιεροσόλυμα, χωρίς να πει σε κανένα το σκοπό της. Φεύγοντας από την Αντιόχεια η εκλέξασα την αγαθή μερίδα Πελαγία, επήγε στο όρος των Ελαίων. Έμεινε εκεί τρία ολόκληρα χρόνια μέσα σε ένα κελλί με ανδρική ενδυμασία, εντελώς αγνώριστη. Εκεί μέσα αγωνίζονταν και έκανε τέτοιους νικηφόρους αγώνες κατά του πονηρού και με τέτοιες αρετές στολίσθηκε, που μόνον ο Θεός ο οποίος διαβάζει τα κρύφια της καρδιάς μας το γνωρίζει.

Αλλά ο Θεός δεν θέλησε να αφήσει τη δούλη Του να αγωνίζεται μέχρι τέλους κρυμμένη. Όπως ακριβώς είχε γίνει ο περίγελος των ανθρώπων με την αμαρτωλή ζωή της, έτσι οικονόμησε τα πράγματα ο Θεός να ακτινοβολήσει στην κοινωνία με την αρετή της, για την ωφέλεια των πολλών. Τούτο δε έγινε ως εξής:

Ο Ιερός Ιάκωβος, μαθητής του αγίου Επισκόπου Νόννου, κυριεύθηκε από την αγία επιθυμία να πάει να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο. Όταν ξεκίνησε να φύγει, πήρε την ευλογία του Αγίου Νόννου. Ο Άγιος είχε διορατικό χάρισμα και του είπε:

Ύπαγε εν ειρήνη, τέκνον μου, και αφού προσκυνήσεις τους Αγίους Τόπους, ρώτησε να μάθεις για κάποιον ενάρετο Μοναχόν, τον Πελάγιον. Θα λάβεις από αυτόν μεγάλη ψυχική ωφέλεια. Είναι δούλος πραγματικός του Κυρίου μας.

Πράγματι, ο ιερός Ιάκωβος πήγε και προσκύνησε τους Αγίους Τόπους και ρώτησε να μάθει, διά τον μοναχόν Πελάγιον. Του είπαν, ότι ήτο στο όρος των Ελαίων. Όταν έφθασε εκεί χτύπησε την πόρτα του κελλιού του και βγήκε η Αγία, με ανδρικό σχήμα. Και αυτή μεν ανεγνώρισε τον Ιάκωβον, εκείνος όμως, δεν μπόρεσε να την γνωρίσει, διότι η ομορφιά της, που είχε άλλοτε είχε χαθεί από τη μεγάλη άσκηση. Το πρόσωπό της ήταν μαραμένο. Τα μάτια της είχαν χωθεί βαθειά μέσα στις κόγχες. Το σώμα της ήταν σκελετωμένο από την πολλή σκληραγωγία, την άσκηση και τη νηστεία. Μόνον το δέρμα της φαινόταν και τα κόκκαλα.

Τον ρώτησε η Αγία, εάν ήτο ο υποτακτικός του Επι-σκόπου Νόννου και εκείνος απάντησε: Ναι.
Όντως, του προσέθεσε η Αγία, Απόστολος του Θεού είναι εκείνος ο άνθρωπος: πες του σε παρακαλώ να προσεύχεται στο Θεό να μου συγχωρήσει τις αμαρτίες μου.

Αφού είπε αυτά, έκλεισε τη θύρα της και μέσα στο κελλί της έψαλλε ψαλμούς, σύμφωνα με την τάξη των μοναχών. Ο Ιάκωβος μαζί με τις άλλες ωφέλειες, που πήρε, διδάχθηκε, ότι θα πρέπει να είναι κανείς πολύ σύντομος στα λόγια του.

Ανεχώρησεν από εκεί ο Ιάκωβος και πήγε και σε άλλα κελλιά για να επισκεφθεί και άλλους αδελφούς. Αλλά όπου και αν πήγαινε, παντού άκουγε για τον Πελάγιο τα καλλίτερα λόγια. Τον επαινούσαν όλοι, σαν τον πλέον ενάρετο και αγιότατο άνθρωπο.

*  *  *

Μετά από λίγες μέρες διαδόθηκε σ' όλη την περιοχή η είδηση ότι ο Πελάγιος άφησε τον παρόντα κόσμο και αναχώρησε για την άλλη ζωή.

Συγκεντρώθηκαν στη Σκήτη της, όχι μόνον από την Ιερουσαλήμ, αλλά και από τον Ιορδάνη, την Ιεριχώ και από όλα τα γύρω περίχωρα με μεγάλη ευλάβεια, διά να ενταφιάσουν το άγιο  λείψανο .

Και όταν θέλησαν να πλύνουν το σώμα του νεκρού, κατά την τάξη, εγνώρισαν, ότι ήταν γυναίκα. Όλοι τότε έμειναν κατάπληκτοι και εδόξασαν τον Κύριον, ο όποιος της έδωσε τη δύναμη να πολεμήσει τον διάβολο και να τον νικήσει κατά κράτος.

Αυτή η είδηση μαθεύτηκε και στα περίχωρα και κόσμος πολύς ερχόταν κύματα-κύματα. Εσπρώχνονταν μάλιστα, ποιος θα πρωτοασπασθεί το άγιο λείψανο. Το σήκωσαν κατόπιν ευλαβείς και άγιοι άνδρες. Ακολουθούσαν όλοι, με λαμπάδες και θυμιάματα και το ενταφίασαν με τιμές, όπως έπρεπε σε Αγία.

Κοιμήθηκε το 284 μ.Χ. και η Ορθόδοξος Εκκλησία την εορτάζει στις 8 Οκτωβρίου.

* * *

Αυτός είναι ο βίος της Οσίας Πελαγίας της πρώην αμαρτωλής πόρνης. Έτσι αγωνίσθηκε αυτή, που την υπολόγιζαν όλοι για χαμένη. Αλλά ξέφυγε από την αμαρτία και έστησε τόσα λαμπρά τρόπαια κατά του διαβόλου.

Αυτήν λοιπόν ας έχουν για παράδειγμα, όλοι όσοι μολύνανε την εικόνα του Θεού με βρώμικες πράξεις. Κανένας να μην απελπισθεί, έστω και αν είχε το ατύχημα να διαπράξει τα πιο χειρότερα αμαρτήματα. Το παράδειγμα της Οσίας Πελαγίας της πόρνης μας δείχνει ότι πολλές φορές μπορεί κανείς και από αυτά τα σκοτεινά άντρα της αμαρτίας να ξεπεταχθεί επάνω και να ζήσει αγγελική ζωή, σημειώνει ο αείμνηστος π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος στη βιογραφία της Αγίας Πελαγίας.σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Έντγκαρ Άλλαν Πόε

Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε (Edgar Allan Poe, 19 Ιανουαρίου 1809 - 7 Οκτωβρίου 1849) ήταν Αμερικανός συγγραφέας, ποιητής και κριτικός. Υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του αμερικανικού ρομαντισμού. To λογοτεχνικό του έργο είχε σημαντική επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας θεμέλιο λίθο για την εξέλιξη σύγχρονων λογοτεχνικών ειδών, όπως η αστυνομική λογοτεχνία ή οι ιστορίες τρόμου και φαντασίας.

Ο Πόε γεννήθηκε το 1809 στη Βοστώνη και οι γονείς του ήταν ηθοποιοί. Ο πατέρας του, Ντέηβιντ Πόε, εγκατέλειψε την οικογένεια του τον Ιούλιο του 1811 ενώ πέθανε πέντε μήνες αργότερα, στις 11 Δεκεμβρίου. Η μητέρα του, Ελίζαμπεθ Άρνολντ Χόπκινς, υπέφερε από φυματίωση και πέθανε στις 8 Δεκεμβρίου του 1811, ενώ ο Πόε ήταν μόλις δύο ετών. Μετά το θάνατο της μητέρας του, έζησε στο σπίτι του επιτυχημένου εμπόρου καπνού Τζον Άλλαν και μεγάλωσε στην πόλη Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια.

Το 1815, η οικογένεια Άλλαν μετακόμισε στη Σκωτία και την Αγγλία, όπου έζησαν συνολικά για πέντε χρόνια. Στο διάστημα αυτό, ο Πόε φοίτησε σε δύο αγγλικά σχολεία κοντά στην πόλη του Λονδίνου. Μετά την επιστροφή του στο Ρίτσμοντ, εγγράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, το 1826, όπου παρέμεινε μόνο για ένα χρόνο. Ήρθε σε σύγκρουση με τον πατριό του, εξαιτίας οικονομικών χρεών που ανέπτυξε μέσω της χαρτοπαιξίας, κατά την περίοδο φοίτησης του. Τελικά ο Πόε εγκατέλειψε το σπίτι των Άλλαν και κατατάχθηκε το 1827 στον αμερικανικό στρατό, πιθανότατα για λόγους οικονομικής επιβίωσης. Στην αίτηση κατάταξής του δήλωσε το όνομα Έντγκαρ Α. Πέρι, αναφέροντας επίσης ως ηλικία τα 22 χρόνια ενώ ήταν δεκαοχτώ ετών. Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, μία ποιητική συλλογή με τίτλο Ταμερλάνος και άλλα Ποιήματα.

Το 1829, εκδόθηκε το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του Al Aaraaf, ενώ παράλληλα έκανε αίτηση εγγραφής στην στρατιωτική ακαδημία του Ουέστ Πόιντ (West Point), με την υποστήριξη του πατριού του. Εκεί θεωρείται πως ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο άλλων ρομαντικών ποιητών, ενώ σύντομα ανέπτυξε εκ νέου οικονομικά χρέη. Υπήρξε σκόπιμα αμελής ως προς τα καθήκοντά του[3] γεγονός που οδήγησε τελικά στην απόλυσή του. Αμέσως μετά, ο Πόε μετακόμισε στη Βαλτιμόρη όπου έζησε με την θεία του Μαρία Κλεμ και την πρώτη του ξαδέλφη Βιρτζίνια Ελίζα Κλεμ. Προκειμένου να συντηρείται οικονομικά, ξεκίνησε να γράφει πεζά κείμενα υποβάλλοντας συμμετοχή σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το 1833, βραβεύτηκε για το διήγημά του Μήνυμα στο μπουκάλι, γεγονός που του εξασφάλισε μία πρώτη αναγνώριση σε ένα περιορισμένο τοπικό λογοτεχνικό κύκλο.

Το Δεκέμβριο του 1835, άρχισε να εργάζεται ως συντάκτης στην εφημερίδα Southern Literary Messenger (Λογοτεχνικός Αγγελιοφόρος του Νότου), στο Ρίτσμοντ. Την ίδια περίοδο παντρεύτηκε τη δεκατριάχρονη ξαδέρφη του, η οποία στο πιστοποιητικό του γάμου τους, αναφερόταν ψευδώς πως ήταν είκοσι ενός ετών.

Το 1838 εκδόθηκε η Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ (The Narrative of Arthur Gordon Pym) ενώ το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου, ο Πόε μετακόμισε στη Φιλαδέλφεια, όπου ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός συντάκτη στο περιοδικό Burton's Gentleman's Magazine. Δημοσίευσε αρκετά άρθρα, διηγήματα και κριτικές απολαμβάνοντας ολοένα και μεγαλύτερη φήμη. Το ίδιο διάστημα, εκδόθηκε η δίτομη συλλογή έργων του Tales of the Grotesque and Arabesque (Ιστορίες του Γκροτέσκου και του Αραβουργήματος), η οποία αν και δεν αποτέλεσε σημαντική εμπορική επιτυχία, επαινέθηκε από την κριτική και θεωρείται σήμερα ορόσημο στην ιστορία της αμερικανικής λογοτεχνίας. Ο Πόε εγκατέλειψε τη θέση του μετά από περίπου ένα χρόνο και ανέλαβε χρέη βοηθού συντάκτη στο περιοδικό Graham's Magazine.

Στις 20 Ιανουαρίου του 1842, η σύζυγός του έδειξε για πρώτη φορά δείγματα πως έπασχε από φυματίωση και υπό το βάρος της ασθένειάς της, ο Πόε κατέφυγε στο ποτό. Εγκατέλειψε εκ νέου την θέση του στο Graham's Magazine και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη όπου εργάστηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην εφημερίδα Evening Mirror και ως συντάκτης στην έκδοση του Broadway Journal. Στις 29 Ιανουαρίου του 1845 εκδόθηκε το ποίημα του Το Κοράκι, ένα από τα πιο γνωστά έργα του και το οποίο του πρόσφερε μεγάλη αναγνώριση, γεγονός που τον βοήθησε επίσης να αυξήσει το ισχνό του εισόδημα δίνοντας διαλέξεις. Ανατυπώθηκε σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά, ωστόσο ο ίδιος ο Πόε δεν αποκόμισε οικονομικά οφέλη από το ίδιο το έργο εξαιτίας της έλλειψης νόμων περί πνευματικών δικαιωμάτων.

Τον Ιανουάριο του 1847, η σύζυγός του Βιρτζίνια πέθανε και τον επόμενο χρόνο, ο Πόε αρραβωνιάστηκε την ποιήτρια Σάρα Έλεν Ουίτμαν. Ο προγραμματισμένος τους γάμος τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, πιθανότατα εξαιτίας των προβλημάτων του Πόε με το ποτό. Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, η μητέρα της Ουίτμαν είχε σημαντική συμβολή στη διάλυση της σχέσης τους. Με βάση την αλληλογραφία του Πόε, εκείνης της περιόδου, γνωρίζουμε ότι επιχείρησε να αυτοκτονήσει, από υπερβολική δόση λάβδανου. Αργότερα, ο Πόε επέστρεψε στο Ρίτσμοντ όπου αραβωνιάστηκε την Σάρα Ελμίρα Ρόυστερ και μαζί όρισαν ως ημερομηνία του γάμου τους την 17η Οκτωβρίου του 1849.

Σύμφωνα με επιστολή του προς την Μαρία Κλεμ στις 18 Σεπτεμβρίου του 1849, ο Πόε θα πραγματοποιούσε ένα ταξίδι στη Φιλαδέλφεια, προκειμένου να συναντήσει την ποιήτρια Λέον Λάουντ, με αφορμή την επιμέλεια της έκδοσης ενός τόμου με έργα της. Ανακαλύφθηκε σε παραληρηματική κατάσταση στους δρόμους της Βαλτιμόρης από έναν περαστικό, ο οποίος μετά από σχετική υπόδειξη του Πόε, έστειλε επιστολή στον Δρ. J. E. Snodgrass, ενημερώνοντας τον σχετικά. Ο Snodgrass έλαβε την επιστολή στις 3 Οκτωβρίου και την ίδια ημέρα φρόντισε, μαζί με τον θείο του Πόε, Χένρυ Χέρινγκ, για την μεταφορά του Πόε στο νοσοκομείο, όπου τελικά πέθανε στις 7 Οκτωβρίου. Καθώς δεν κατάφερε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του να συνέλθει επαρκώς, ο ίδιος δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει πώς είχε οδηγηθεί στην κατάσταση του. Όταν βρέθηκε, φορούσε ρούχα που πιστεύεται ότι δεν του ανήκαν ενώ επανειλημμένα πρόφερε το όνομα Ρέυνολντς κατά την διάρκεια της τέταρτης νύχτας που έμεινε στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με επιστολή του ιατρού Δρ. John J. Moran που εξέτασε τον Πόε στο νοσοκομείο, προς την θεία του, οι τελευταίες του λέξεις ήταν "Lord help my poor soul" ("Κύριε βοήθησε την φτωχή ψυχή μου").

Η πραγματική αιτία θανάτου του Πόε παραμένει ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα και δεν υπάρχει μία οριστική θέση, καθώς ουδέποτε υπήρξε ή βρέθηκε ένα επίσημο πιστοποιητικό θανάτου. Ο Δρ. J. E. Snodgrass, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον Πόε και βρέθηκε μαζί του στις τελευταίες του ημέρες, βεβαίωνε πως ο θάνατός του ήταν απόρροια αλκοολισμού [4]. Αντίθετα, ο Δρ. John Moran, θεωρούσε πως ο θάνατός του δεν σχετιζόταν με χρήση κάποιου είδους τοξικής ουσίας [5]. Τόσο τα γραπτά του Snodgrass όσο και του Moran, με θέμα τις τελευταίες ημέρες ζωής του Πόε, περιέχουν σημαντικές αντιφάσεις με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται εν γένει με δυσπιστία από τους μελετητές και βιογράφους του συγγραφέα. Πληθώρα άλλων θεωριών έχουν προταθεί επίσης, μεταξύ αυτών πιθανή σύφιλη, επιληψία, δηλητηρίαση, δολοφονία ή λύσσα [6], θεωρίες όμως που δεν επιβεβαιώνονται μέχρι σήμερα από επίσημα ιατρικά έγγραφα ή αναφορές.

Η ταφή του έγινε στις 8 ή 9 Οκτωβρίου και ο τάφος του βρίσκεται στη Βαλτιμόρη, όπου αποτελεί ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο της περιοχής. Από το 1949, κάποιος ανώνυμος επισκέπτης επισκέπτεται τον τάφο του στις 19 Ιανουαρίου, αφήνοντας τρία κόκκινα τριαντάφυλλα και ένα μπουκάλι κονιάκ στη μνήμη του.

Την ημέρα της ταφής του Πόε, μία νεκρολογία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα New York Tribune, υπογεγραμμένη με το ψευδώνυμο Ludwig, το οποίο όπως αποκαλύφθηκε αργότερα ανήκε στον εκδότη και επιμελητή ανθολογιών, Ρούφους Ουίλμοτ Γκρίζγουολντ. Η νεκρολογία ανέφερε στην εισαγωγή της: "O Έντγκαρ Άλλαν Πόε είναι νεκρός. Πέθανε στη Βαλτιμόρη προχθές. Η ανακοίνωση αυτή θα τρομάξει αρκετούς, αλλά λίγοι θα νιώσουν θλίψη για το γεγονός." και θεωρείται απόρροια της εχθρότητας που είχε καλλιεργηθεί μεταξύ του Πόε και του Γκρίσγουολντ.

160 χρόνια μετά το θάνατό του, στις 12 Οκτωβρίου του 2009 έγινε η κηδεία του ομοιώματος του ποιητή, με τιμές, στη Βαλτιμόρη.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81_%CE%86%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BD_%CE%A0%CF%8C%CE%B5