Φώτης Κόντογλου

Bigbook.gr

Ο Φώτης Κόντογλου (πραγματικό όνομα Φώτιος Αποστολέλης: Αϊβαλί Μικράς Ασίας, 8 Νοεμβρίου 1895 – Αθήνα, 13 Ιουλίου 1965) ήταν έλληνας λογοτέχνης και ζωγράφος. Αναζήτησε την «ελληνικότητα», δηλαδή μία αυθεντική έκφραση, επιστρέφοντας στην ελληνική παράδοση, τόσο στο λογοτεχνικό όσο και στο ζωγραφικό του έργο. Είχε ακόμα σημαντικότατη συμβολή στον χώρο της βυζαντινής εικονογραφίας. Σήμερα θεωρείται ως ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της «Γενιάς του Τριάντα». Μαθητές του ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Εγγονόπουλος, κ.ά.

Ο Φώτης Κόντογλου, γιος του Νικόλαου Αποστολέλλη και της Δέσπως Κόντογλου, γεννήθηκε στο Αϊβαλί το 1895. Ένα χρόνο μετά έχασε τον πατέρα του και την κηδεμονία αυτού και τριών μεγαλύτερων αδερφιών του ανέλαβε ο θείος του Στέφανος Κόντογλου, ηγούμενος της μονής της Αγίας Παρασκευής, στον οποίο οφείλεται και η χρήση του επωνύμου της οικογένειας της μητέρας του. Τα παιδικά και νεανικά του χρόνια τα έζησε στο Αϊβαλί. Εκεί τελείωσε το σχολείο το 1912· στο Γυμνάσιο ήταν συμμαθητής με τον λογοτέχνη και ζωγράφο Στρατή Δούκα και ήταν μέλος μιας ομάδας μαθητών που εξέδιδε το περιοδικό Μέλισσα, το οποίο ο Κόντογλου διακοσμούσε με ζωγραφιές. Μετά την αποφοίτησή του γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, από την οποία δεν αποφοίτησε ποτέ. Το 1914 εγκατέλειψε τη σχολή του και πήγε στο Παρίσι, όπου μελέτησε το έργο διαφόρων σχολών ζωγραφικής. Παράλληλα συνεργαζόταν με το περιοδικό Illustration και το 1916 κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό του περιοδικού για την εικονογράφηση βιβλίου, για την εικονογράφηση της Πείνας του Κνουτ Χάμσουν. Το 1917 έκανε ταξίδια στην Ισπανία και την Πορτογαλία και το 1918 επέστρεψε στην Γαλλία. Τότε έγραψε και το πρώτο του λογοτεχνικό βιβλίο, το Pedro Cazas. Επέστρεψε στην πατρίδα του το 1919, μετά την λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί ίδρυσε τον πνευματικό σύλλογο "Νέοι Άνθρωποι", στον οποίο συμμετείχαν επίσης ο Ηλίας Βενέζης, ο Στρατής Δούκας, ο Ευάγγελος Δαδιώτης, ο Πάνος Βαλσαμάκης και άλλοι εξέχοντες λόγιοι, και εξέδωσε το Pedro Cazas και διορίστηκε στο Παρθεναγωγείο Κυδωνίων, όπου δίδασκε Γαλλική Γλώσσα και Ιστορία της Τέχνης.

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή πήγε αρχικά στη Μυτιλήνη και έπειτα στην Αθήνα, μετά από πρόσκληση Ελλήνων λογοτεχνών που διάβασαν το βιβλίο του και ενθουσιάστηκαν, όπως η Έλλη Αλεξίου, ο Μάρκος Αυγέρης, η Γαλάτεια Καζαντζάκη και ο Νίκος Καζαντζάκης. Το 1923 έκανε ταξίδι στο Άγιο Όρος· εκεί ανακάλυψε τη βυζαντινή ζωγραφική, αντέγραψε πολλά έργα και έγραψε αρκετά κείμενα. Όταν επέστρεψε, εξέδωσε το λεύκωμα Η Τέχνη του Άθω και έκανε μια πρώτη έκθεση με έργα ζωγραφικής του. Το 1925 παντρεύτηκε τη Μαρία Χατζηκαμπούρη και εγκαταστάθηκε στη Νέα Ιωνία.

Εργάστηκε ως συντηρητής εικόνων σε μουσεία (στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας, στον Μυστρά, στο Κοπτικό Μουσείο στο Κάιρο) και ως αγιογράφος σε ναούς (στην Καπνικαρέα, στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω, στον Άγιο Ανδρέα της οδού Λευκωσίας στην Αθήνα, στον Άγιος Γεώργιο Κυψέλης, στα παρεκκλήσια Ζαΐμη στο Ρίο και Πεσμαζόγλου στην Κηφισιά, στη Ζωοδόχο Πηγή στην Παιανία, στη Μητρόπολη της Ρόδου και αλλού),[1] ενώ έκανε και την εικονογράφηση του Δημαρχείου Αθηνών.

Αντιδρώντας στον εκδυτικισμό αγωνίστηκε για την επαναφορά της παραδοσιακής αγιογραφίας: μαζί με τον Κωστή Μπαστιά και τον Βασίλη Μουστάκη κυκλοφόρησαν το περιοδικό ΄΄Κιβωτός΄΄, όπου με άρθρα και φωτογραφικό υλικό ενίσχυαν τον αγώνα του Κόντογλου. Mια τέτοια προσπάθεια περιέκλειε και κάποια μειονεκτήματα: ο Κόντογλου κουβαλούσε από την περίοδο της μαθητείας του στο Παρίσι την αγάπη των Εμπρεσιονιστών για τις πρωτόγονες τέχνες και επιστρέφοντας στην Ελλάδα μελέτησε και αντέγραψε τα έργα της βυζαντινής ζωγραφικής με τέτοια κριτήρια. Έτσι η βυζαντινή εικόνα έπρεπε να είναι καθαρή και ανόθευτη από κάθε άλλη επίδραση. Ένα πνεύμα στρατεύσεως θα χαρακτηρήσει την δημιουργία του, καθώς «ο ίδιος μετά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο θα γράψει πως αποφασίζει να αφιερώσει το τάλαντό του στο Χριστό», κάτι που απουσίαζε στους πρώτους Χριστιανούς και τους Βυζαντινούς. Γι΄αυτό και η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στον προπολεμικό και τον μεταπολεμικό Κόντογλου.[2] Πριν τον πόλεμο θα εισηγηθεί στον Αναστάσιο Ορλάνδο, Διευθυντή της Υπηρεσίας αναστηλώσεως και συντηρήσεως αρχαίων και Βυζαντινών μνημείων του Υπουργείου Παιδείας, οι εκκλησίες να χτίζονται και να διακοσμούνται με τοιχογραφίες βυζαντινότροπες[3]

Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουλίου 1965, έπειτα από μετεγχειρητική μόλυνση.

Τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1961 για το βιβλίο Έκφρασις της Ορθοδόξου Εικονογραφίας, με το Βραβείο «Πουρφίνα» της Ομάδας των Δώδεκα (1963) για το βιβλίο Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου και με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του.

Ταξείδια σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και της Ανατολής, περιγραφικά του τί ακούμε από τα χρόνια των Βυζαντινών, των Φράγκων, των Βενετσάνων και των Τούρκων, 1928.
Ὁ θεός Κόνανος καί τό μοναστῆρι του τό λεγόμενο καταβύθιση, Νικολόπουλου, 1943.
Ἱστορίες καί περιστατικά κι' ἄλλα γραψίματα λογῆς λογῆς, Νικολόπουλου, 1944.
Ὁ κουρσάρος Πέδρο Καζᾶς, Γλάρος, 1944.
Ἓλληνας θαλασσινός στίς θάλασσες τῆς νοτιᾶς, Γλάρος, 1944.
Η Αφρική και οι θάλασσες της Νοτιάς, Γλάρος, 1944.
Οἱ ἀρχαῖοι ἄνθρωποι τῆς Ἀνατολῆς: Ἱστορία ἀληθινή, Νικολόπουλος, 1945.
Ἡμερολόγιον παιδικόν τοῦ 1949, Ἀποστολική Διακονία, 1949
Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου, Παπαδημητρίου, 2000.
Παναγία και Υπεραγία: Η μετά τόκον παρθένος και μετά θάνατον ζώσα, Αρμός, 2000.
Γίγαντες ταπεινοί, Ακρίτας, 2000.
Το ασάλευτο θεμέλιο, επιμέλεια Κώστας Σαρδελής, Ακρίτας, 2000.
Μικρό Εορταστικό, Ακρίτας, 2000.
Ανέστη Χριστός: Η δοκιμασία του λογικού, Αρμός, 2001
Μυστικά άνθη: Ήγουν: Κείμενα γύρω από τις αθάνατες αξίες της ορθόδοξης ζωής, Παπαδημητρίου, 2001
Χριστού γέννησις: Το φοβερόν μυστήριον, Αρμός, 2001
Για να πάρουμε μια ιδέα περί ζωγραφικής, Αθήνα : Αρμός, 2002.
Σκληρό τάμα, εικονογράφηση Γιώργου Κόρδη, Αρμός, 2003.
Το πάρσιμο της Πόλης, εικονογράφηση Σταμάτης Μπονάτσος, Ακρίτας, 2003.
Ταξιδευτές κι ονειροπόλοι, επιμέλεια Νίκος Αγνάντος, Ακρίτας, 2005.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85

Μπρόκολο ογκρατέν

Απλές λύσεις

 Μπρόκολο ογκρατέν

• 200 γραμμάρια κρέμα γάλακτος 15 % λιπαρά

• 1 αυγό

• κασέρι ή γκούντα τριμμένο ή σε φέτες

• 5 φέτες μπέικον σε κομματάκια

• αλάτι-πιπέρι

• 1 μεγάλο μπρόκολο καθαρισμένο και πλυμένο

• 1 φλιτζάνι γάλα φρέσκο

Αλατοπιπερώνουμε το μπρόκολο και το στρώνουμε σε ταψάκι νούμερο 27 εκ. Ανάμεσα στο μπρόκολο ρίχνουμε το κασέρι ή το γκούντα και το μπέικον.

Ανακατεύουμε το γάλα με την κρέμα και το αυγό και περιχύνουμε πάνω από το μπρόκολο. Ψήνουμε στους 200 βαθμούς στο πρόγραμμα με αντιστάσεις πάνω και κάτω, σκεπασμένο με αλουμινόχαρτο για 30 λεπτά και ξεσκέπαστο για άλλα 30 λεπτά.

sidagi.gr

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ "Ώρα να φύγω"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ "Ώρα να φύγω"

Όλα άρχισαν απ’ αυτή την καταραμένη λατρεία για τον εαυτό μου ή μάλλον – γιατί να κλείνω τα μάτια – όλα άρχισαν διότι μέσα στο ρολόι υπάρχει ένα δευτερόλεπτο ακατανόητο που θέλει κι εκείνο να επαληθευτεί..

Βρίσκει λοιπόν τον πρώτο ηλίθιο και του επιτίθεται κι επιπλέον περνούν τα χρόνια με ταχύτητα διαβολική..

Πλην όμως αγαπούσα πάντα τους συνανθρώπους μου κι αυτό είναι μια από τις αρετές στις οποίες ανάλωσα τη ζωή μου…

Και φυσικά η λέξη ανάλωσα είναι πλημμελής διότι τον περισσότερο καιρό μου τον περνάω στους δρόμους – σ’ αυτό έγκειται η ιδιοφυία μου!
Και παρ’όλες τις απόψεις μου για την ελευθερία του ατόμου, εγώ είχα μια συστηματική προτίμηση στο μοιραίο – ακούστε διαστροφή..

Άλλωστε το βλέπετε όλα τα ξέρω, όλα τα έζησα – μόνο ποτέ δεν είχα υποπτευθεί πόσο ατέλειωτη μπορεί να ‘ναι μια νύχτα..
Αλλά γιατί να λυπάμαι.. Οι ωραιότερες σκέψεις ήταν πάντα το μερίδιό μου από τη ζωή που μου στέρησαν..

Ώρα να φύγω.
Όπως θα φύγετε κάποτε κι εσείς.
Και τα φαντάσματα της ζωής μου θα μ’ αναζητούν τώρα τρέχοντας μες στη νύχτα
και τα φύλλα θα ριγούν και θα πέφτουν.
Έτσι συνήθως έρχεται το Φθινόπωρο…
Γι' αυτό, σας λέω,
ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνια – μιας και δεν ήτανε ποτέ πραγματική...

"Βιολέτες για μια εποχή"-Τάσος Λειβαδίτης

Εικονοθεραπεία 29

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Αλέκος Αλεξανδράκης

Bigbook.gr

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης (27 Νοεμβρίου 1928 - 8 Νοεμβρίου 2005) ήταν ένας μεγάλος Έλληνας ηθοποιός, που διακρίθηκε εξίσου στη μεγάλη και στη μικρή οθόνη. Ανάμεσα στις συζύγους του ήταν και η Αλίκη Γεωργούλη, ενώ ο ίδιος από νωρίς καθιερώθηκε σε ρόλους ζεν πρεμιέ. Με τη νεορεαλιστική ταινία Συνοικία το όνειρο (1961) άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στον ελληνικό κινηματογράφο και κέρδισε και βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Στην τηλεόραση εμφανίστηκε στην πετυχημένη σειρά Ο παράξενος ταξιδιώτης, με συμπρωταγωνίστρια την Νόνικα Γαληνέα. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης απεβίωσε στην Αθήνα από καρκίνο, το 2005. Είχε μία κόρη και ένα γιο.Γιος δικηγόρου από τη Μάνη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1928 στην Αθήνα. Φοίτησε στο σχολείο Μπερζάν[1] και μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Αγαπημένο του άθλημα ήταν η ξιφασκία και στα 15 του έγινε μέλος της εθνικής ομάδας. Ένα χρόνο αργότερα μπήκε στη Σχολή Δοκίμων, θέλοντας να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού.[2] Επιθυμούσε παράλληλα να σπουδάσει στις ΗΠΑ κινηματογραφική σκηνοθεσία.[3] Μία παράσταση, όμως, του Κάρολου Κουν, με πρωταγωνίστρια την Έλλη Λαμπέτη, του άλλαξε τη ζωή. Παράλληλα ο φίλος του, ηθοποιός Νίκος Καζής, σπουδαστής στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, τον παρακινεί να παρακολουθήσει μαθήματα στη Σχολή.[4] Αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Βασιλικό Θέατρο και πέρασε πρώτος. Ο Δημήτρης Χορν ήταν τόσο σίγουρος για το ταλέντο του Αλέκου, που είχε στοιχηματίσει για την επιτυχία του. Τον καιρό εκείνο, η Κατερίνα (Ανδρεάδη) έψαχνε για έναν «ζεν πρεμιέ», για το έργο «Φθινοπωρινή Παλίρροια». Ο νεαρός ηθοποιός την επισκέφτηκε με λουλούδια στο σπίτι της μαζί με την Άννα Συνοδινού και πήρε το ρόλο. Έκανε τα πρώτα του βήματα στο θεατρικό σανίδι στις 9 Ιουλίου 1949 και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε κριτικούς και κοινό. «Παρουσιάστε όπλα. Επιτέλους, ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο», έγραψε χαρακτηριστικά ο Αιμίλιος Χουρμούζιος στην «Καθημερινή». Εντύπωση έκανε και στον Φιλοποίμην Φίνο, ο οποίος του πρότεινε να παίξει στον κινηματογράφο.[5] Την ίδια, κιόλας, χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη, με την ταινία «Δύο κόσμοι», σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου.[6] Ακολούθησαν αμέτρητες άλλες, και όλοι συμφωνούσαν πως επρόκειτο για έναν μεγάλο ηθοποιό και τον μεγαλύτερο γόη της εποχής. Η απήχηση του στον γυναικείο πληθυσμό ήταν άνευ προηγουμένου.Στη γοητεία του είχε υποκύψει πρώτη η Έλλη Λαμπέτη. Ο δεσμός τους, όμως, δεν κράτησε πολύ, καθώς ο Αλεξανδράκης προτίμησε να ακολουθήσει την Κατερίνα σε μία περιοδεία[7]. Στο Σουδάν γνώρισε την πρώτη του γυναίκα, Μαρτζ Βάλβη, με την οποία παντρεύτηκε λίγο αργότερα στην Αθήνα[8]. Ο γάμος τους κράτησε τρία χρόνια, όσο κι αυτός με την Κλοντ Σαμπαντού, μια πανέμορφη Γαλλίδα[9]. Το 1956, παντρεύτηκε την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη[10]. Μαζί ανέβασαν στο θέατρο «Γκλόρια» της Πλατείας Αμερικής, το «Πικνίκ», ενώ συμμετείχαν σε πορείες ειρήνης και δημοκρατικά συλλαλητήρια. Όμως, ύστερα από τέσσερα χρόνια χώρισαν. Ο τέταρτος γάμος του ήταν με την Ελβετή Βερένα Γκάουερ. Στα πέντε χρόνια που κράτησε ο γάμος τους απέκτησαν δύο παιδιά. Το 1969 γνώρισε τη Νόνικα Γαληνέα και την ερωτεύτηκε βαθιά. Παρότι αυτή η σχέση κράτησε 21 ολόκληρα χρόνια, δεν παντρεύτηκαν ποτέ.Εκτός από την ιδιότητα του θιασάρχη, που ξεκίνησε το 1956 και κράτησε τουλάχιστον 35 χρόνια, ο Αλέκος Αλεξανδράκης σκηνοθέτησε θεατρικά έργα, αλλά και ταινίες, όπως ο «Θρίαμβος» (1960) με τον Καρύδη-Φουκς και η «Συνοικία το όνειρο» (1961), που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά η προβολή της απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία της εποχής. Συνεργάστηκε με λαμπερές πρωταγωνίστριες, όπως τη Μελίνα Μερκούρη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού και τη Ζωή Λάσκαρη. Συνολικά, πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 75 κινηματογραφικές ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: «Ο βαφτιστικός» , «Στέλλα», «Το νησί των γενναίων», «Ραντεβού στην Κέρκυρα», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», «Όμορφες μέρες», «Η κόμισσα της Κέρκυρας», «Η Μαρία της σιωπής», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», «Τα παιδιά της Χελιδόνας» και πολλές ακόμα.Στο θέατρο ερμήνευσε τους σημαντικότερους ρόλους. Μεταξύ των παραστάσεων στις οποίες πρωταγωνίστησε και άφησαν εποχή, είναι: «Παράξενο Ιντερμέτζο», «Ταξίδι της μέρας μέσα στην νύχτα», «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», «Μαντάμ Μπάτερφλαΐ»,«Η γυναίκα με τα μαύρα», «Τέσσερα δωμάτια με κήπο», «Έγκλημα και τιμωρία», «Τα μεγάλα χρόνια», «Ο γλάρος». Στην τηλεόραση έπαιξε στον «Παράξενο Ταξιδιώτη», τον «Γιούγκερμαν» και τους «Μυστικούς Αρραβώνες». Το 1994 ανέβασε με τη Μιμή Ντενίση, τον «Θείο Βάνια» και δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Εθνικό, απ' όπου είχε ξεκινήσει. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίδασκε υποκριτική στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου, ενώ το 2001 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη. Πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2005, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

Κωνσταντίνος Καβάφης :Ο σπουδαίος Αλεξανδρινός ποιητής περιμένει το κοινό της Αθήνας και ολόκληρου του κόσμου

Bigbook.gr

Κωνσταντίνος Καβάφης :Ο σπουδαίος Αλεξανδρινός ποιητής περιμένει το κοινό της Αθήνας και ολόκληρου του κόσμου

Ολόκληρο το αρχείο του διεθνούς εμβέλειας ποιητή μας Κ.Π.Καβάφη αποκτήθηκε από το Ίδρυμα Ωνάση. Ποιήματα, αλληλογραφία, φωτογραφίες κείμενα, το σύνολο του έργου και της ζωής θα γίνει σημείο αναφοράς και ανοιχτής πρόσβασης για όλους.
«Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα, και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν. Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις». Είναι από τους ποιητές που απάντα ανατρέχουν οι έλληνες κυρίως τις στιγμές των έντονων δονήσεων (εσωτερικών αλλά και κοινωνικών). Έχει όμως και μια εμβέλεια διεθνή και αστραφτερή που κάνει την ποίηση του αλλά και το στοιχείο της ελληνικότητας αναγνωρίσιμο και διαρκές. Το σύνολο του αρχείο του που καταγράφει όλα όσα κάνουν τον Καβάφη σπουδαίο και διεθνή, αποκτήθηκε από το ίδρυμα Ωνάση στο πλαίσιο της κοινωφελούς δράσης του, σε μια ενέργεια που το Ίδρυμα χαρακτηρίζει εθνικής σημασίας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Το αρχείο, το οποίο αποτελεί μια μοναδική περίπτωση στα ελληνικά γράμματα, περιλαμβάνει ανυπολόγιστης αξίας χειρόγραφά, καθώς και προσωπικά αντικείμενα του Κωνσταντίνου Καβάφη. Πιο συγκεκριμένα: α). ποιήματα (πρωτότυπα, μεταφράσεις, σχόλια σε ποιήματα κλπ.), β). πεζά λογοτεχνικά και φιλολογικά, γ). ιδιωτικά (αλληλογραφία, ημερολόγια, δημόσιος και κοινωνικός βίος κλπ.), δ). Αρχείο Αλεξανδρινής Τέχνης (του περιοδικού που εξέδιδε ο ποιητής) και ε). αρχείο Σεγκόπουλου (αρχειακά κατάλοιπα σχετικά με τον Καβάφη του κληρονόμου του Αλέκου Σεγκόπουλου και της συζύγου του Ρίκας Σεγκοπούλου, πρώτης επιμελήτριας του αρχείου). Στην κατοχή του Ιδρύματος Ωνάση περνά όλος ο πλούτος του αρχείου του ποιητή, το οποίο συνιστά το μεγαλύτερο κλειστό σύνολο αρχειακών τεκμηρίων για τον βίο και το έργο του. Το αρχείο που οργάνωσε ο ίδιος ο Καβάφης αποτελεί έργο ακριβολογίας και συνιστά κύριο μέσο αυτοπροσδιορισμού του. Το αρχείο Καβάφη σήμερα περιλαμβάνει έντυπο και ψηφιοποιημένο υλικό, καθώς και ιστότοπους (url).
Το κοινό συναντά τον Καβάφη
Στόχος του Ιδρύματος Ωνάση είναι να καταστήσει το αρχείο σημείο αναφοράς για κάθε ενδιαφερόμενο. Επενδύοντας στην ψηφιακή του ανάπτυξη στοχεύει στην προσβασιμότητά του σε όλους και όχι μόνο στο χώρο της επιστημονικής κοινότητας. Το Ίδρυμα Ωνάση θα δώσει έμφαση στη διεθνή διάσταση του έργου του Κ. Π. Καβάφη.
Σε χώρο της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών θα εκτίθενται επί μονίμου βάσεως προσωπικά αντικείμενα και χειρόγραφα του Αλεξανδρινού ποιητή. Τα εκθέματα θα εναλλάσσονται και η μελέτη του τρόπου παρουσίασής τους θα απαντά στις σύγχρονες μουσειολογικές πρακτικές και προσεγγίσεις. Ταυτόχρονα θα σχεδιαστούν ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα που θα απευθύνονται στο κοινό όλων των ηλικιών. Το 2013, επετειακό έτος για τον μεγάλο μας ποιητή, η Στέγη θα πραγματοποιήσει σειρά δράσεων τιμώντας το έργο του και υπογραμμίζοντας την διεθνή του εμβέλεια, φιλοσοφική και ποιητική και την σχέση του έργου του με την εποχή μας.
Η διαδρομή του αρχείου ως σήμερα
Το Αρχείο Καβάφη πρωτοποριακό στα γράμματα όπως και ο ίδιος ο ποιητής τακτοποιήθηκε από τον ίδιο ο οποίος οργάνωσε τα κατάλοιπά του, λογοτεχνικά και προσωπικά, για να καθοδηγήσει τη μελλοντική έρευνα του έργου του και να διασφαλίσει την επαφή του με όλον τον κόσμο. Το 1963, είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του Κ.Π. Καβάφη, ο κληρονόμος του ποιητή, Αλέκος Σεγκόπουλος, εμπιστεύτηκε την επιμέλεια και την έκδοση όλου του Αρχείου Καβάφη στον Γ.Π. Σαββίδη.
Ο Γ.Π. Σαββίδης επιμελήθηκε με υποδειγματικό τρόπο την έκδοση των «Ανέκδοτων» ποιημάτων από το Αρχείο Καβάφη το 1968, και στη συνέχεια έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς φιλόλογους να δημοσιεύσουν ανέκδοτο υλικό, με αποκορύφωμα την έκδοση των «Ατελών» ποιημάτων του Κ.Π. Καβάφη από την Renata Lavagnini το 1994. Ο κληρονόμος του Γ.Π. Σαββίδη, Μανόλης Σαββίδης, συνέχισε αυτή την πρακτική, με αποκορύφωμα την έκδοση του πρώτου τόμου των «Πεζών» του Κ.Π. Καβάφη από τον Μιχάλη Πιερή και της «Βιβλιοθήκης Κ.Π. Καβάφη» από την Μιχαήλα Καραμπίνη-Ιατρού το 2003.
Ο Γ.Π. Σαββίδης και ο Μανόλης Σαββίδης όχι μόνο διαφύλαξαν την ενότητα του Αρχείου Καβάφη που παρέλαβαν, αλλά σε μεγάλο βαθμό το αποκατέστησαν, ανακτώντας χειρόγραφα και άλλο υλικό που είχε αποσπαστεί, και το προίκισαν με αντικείμενα όπως το αυθεντικό γραφείο του ποιητή, με έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις, ιστοσελίδες κλπ. Έτσι το Αρχείο Καβάφη μάς παραδίδεται σήμερα πιο άρτιο και πλήρες παρά ποτέ.

Πηγή: Ο σπουδαίος Αλεξανδρινός ποιητής περιμένει το κοινό της Αθήνας και ολόκληρου του κόσμου | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/74790#ixzz2BEt0gDcg

Η μαλοτήρα

Το Περιβόλι της Κρήτης

 
Η μαλοτήρα,  αλλοιώς το "τσάι του βουνού" ή "καλοκοιμηθιά" είναι μικρός θάμνος που μπορεί να φτάσει και το μισό μέτρο στο ύψος, και συναντάται στα βουνά της δυτικής Κρήτης σε υψόμετρα πάνω απο 900 μέτρα.

Το όνομά της ίσως να προέρχεται απο Ιταλική λέξη - maletire - μια και οι Ενετοί που το δίδαξαν στουν Κρητικούς είχαν προταιρεότητα στο όνομα της.

Κρυολογήματα, παθήσεις του αναπνευστικού και παθήσεις του στομάχου αντιμετωπίζονται με τη μαλοτήρα.

Χρησιμοποιείται όχι μόνο σαν εξαιρετικό αφέψημα σε άρωμα και γεύση, αλλά και για θεραπεία ή πρόληψη πολλών ασθενειών. Στο αιθέριο έλαιο της έχουν απομονωθεί 34 ουσίες με διάφορες, αντιμικροβιακές κυρίως φαρμακευτικές ιδιότητες.

Δρα σαν αντιφλεγμονώδες, βακτηριοστατικό, αντιοξειδωτικό, αντιμικροβιακό, ευστόμαχο, εφιδρωτικό, τονωτικό, αντιερεθιστικό, αντιαναιμικό, θερμαντικό, διουρητικό και αποτοξινωτικό.

Χρησιμοποιείται για τα κρυολογήματα και τις παθήσεις του αναπνευστικού. Αν προσθέσουμε στο αφέψημα ξυλαράκια κανέλλας και μέλι έχουμε ένα άριστο μαλακτικό και αντισηπτικό για τον βήχα. Πιστεύεται τέλος ότι είναι ευεργετικό για τα αιμοφόρα αγγεία της καρδιάς.

Ο ΗΛΙΟΣ -ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Ο ΗΛΙΟΣ -ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

ΠΙΝΑΚΑΣ -Γιόχαν Μπαπτίστ Τσίμερμαν στο Παλάτι Νίμφενμπουργκ στην περιοχή του Μονάχου.
(Ο θεός Ήλιος στο ηλιακό άρμα του, συνοδευόμενος από τον λαμπαδηφόρο Φώσφορο, τον Ερμή και άλλους)

Στην Ελληνική μυθολογία ο Ήλιος ήταν προσωποποιημένος ως θεότητα, τον οποίο ο Όμηρος αντιστοιχεί στον ηλιακό Τιτάνα Υπερίωνα. Άλλες πηγές αναφέρουν πως ο Ήλιος είναι γιος του Υπερίωνα από την αδε

λφή του Θεία. Ο Ήλιος οδηγούσε το πύρινο άρμα του στον ουρανό. Έχει δύο αδελφές, την θεά του φεγγαριού Σελήνη και της θεά της αυγής Ηώ. Πολλοί πιστεύουν πως ο Απόλλων έγινε ο Ολύμπιος “ηλιακός θεός”, αλλά η θεωρία αυτή βασίζεται κυρίως σε υποθέσεις. Ο αντίστοιχος του Ηλίου στην Ρωμαϊκή μυθολογία είναι ο Σολ.

Ελληνική μυθολογία

Η γνωστότερη ιστορία στην οποία συμμετέχει ο Ήλιος είναι αυτή του γιου του Φαέθοντα, ο οποίος σκοτώθηκε οδηγώντας το ηλιακό άρμα.

Ο Ήλιος αναφερόταν μερικές φορές και με το επίθετο Ήλιος Πανόπτης (αυτός που βλέπει τα πάντα).

Ο Ήλιος λατρευόταν σ´ολόκληρη την Πελοπόννησο, ενώ ιδιαίτερα στη Ρόδο κάθε χρόνο διοργανώνονταν γυμναστικά πρωταθλήματα προς τιμήν του. Το νησί πιστευόταν πως το ανέσυρε από τη θάλασσα ο Ήλιος. Σ’αυτόν ήταν αφιερωμένος και ο Κολοσσός της Ρόδου.

Ο Ήλιος απεικονιζόταν συχνά ως φωτοστεφανωμένος νεαρός σε άρμα, φορώντας έναν μανδύα και με μία υδρόγειο και ένα καμουτσίκι. Οι κόκορες και οι αετοί συνδέονταν με τον Ήλιο.

Στην Οδύσσεια ο Οδυσσέας και το επιζών πλήρωμά του καταφτάνουν σε ένα νησί, αφιερωμένο στον θεό Ήλιο, το οποίο η Κίρκη ονομάζει Υπερίωνα αντί για Ήλιο. Εκεί φυλάσσονταν τα ιερά κόκκινα Βόδια του Ηλίου. Παρόλες τις προειδοποιήσεις του Οδυσσέα, οι άντρες του ασεβώς σκότωσαν και έφαγαν μερικά από αυτά. Οι φύλακες του νησιού, κόρες του Ηλίου, το είπαν στον πατέρα τους και αυτός κατέστρεψε το πλοίο τους και όλους τους άντρες εκτός από τον Οδυσσέα.

Ο Σωκράτης απολογούμενος αναφέρει τον θεό Ήλιο στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι είναι θεοσεβούμενος.

Ρωμαϊκή μυθολογία

Ο αντίστοιχος του Ηλίου στην Ρωμαϊκή μυθολογία ήταν ο Σολ. Λατρευόταν ως Σολ Ιντίγκες.

Ο Αυτοκράτορας Ηλιογάβαλος εισήγαγε από την Συρία τον Σολ Ινβίκτους (Sol Invictus, “ο ανίκητος Ήλιος”).

Ήλιος και Απόλλωνας

Ο Απόλλων όπως παρουσιάζεται στον Όμηρο, με ασημένιο (και όχι χρυσό) τόξο δεν έχει ηλιακά χαρακτηριστικά. Αλλά μέχρι τους Ελληνιστικούς χρόνους ο Απόλλων είχε συνδεθεί στενά με τον ήλιο θρησκευτικά. Το επίθετό του Φοίβος αποδόθηκε αργότερα από τους Λατίνους ποιητές και στον θεο Ήλιο Σολ.

Οι παλαιότερες αναφορές στον Απόλλωνα ως ταυτοποιημένο μερικές φορές με τον θεό Ήλιο εμφανίζονται στα επιζώντα αποσπάσματα του έργου του Ευριπίδη Φαέθων. Σ’ ολόκληρο το έργο ο Ήλιος φαίνεται να παρουσιάζεται ως ξεχωριστός από τον Απόλλωνα αλλά σε έναν λόγο κοντά στο τέλος του έργου η Κλυμένη, μητέρα του Φαέθοντα, θρηνεί το χαμό του παιδιού της από τον Ήλιο τον οποίο οι άνθρωποι ορθώς αποκαλούν Απόλλωνα (το όνομα Απόλλων εδώ κατανοήθηκε με τη σημασία Απολλύων “Καταστροφέας”).

Η ταύτιση έγινε κοινός τόπος σε φιλοσοφικά κείμενα και εμφανίζεται στα γραπτά του Παρμενίδη, Εμπεδοκλή, Πλουτάρχου και του Κράτη Θηβών μεταξύ άλλων ενώ εμφανίζονται και σε μερικά Ορφικά κείμενα. Ο Ψευδο-Ερατοσθένης γράφει για τον Ορφέα:

Αλλά έχοντας πάει κάτω στον Άδη για τη σύζυγό του και βλέποντας τι είδους πράγματα υπήρχαν εκεί, δεν συνέχισε να λατρεύει τον Διόνυσο, από τον οποίο ήταν γνωστός, αλλά πίστευσε πως ο Ήλιος είναι ο μεγαλύτερος των θεών, ο Ήλιος στον οποίο επίσης απευθυνόταν ως Απόλλωνα. Ξυπνώντας κάθε νύχτα γύρω στα χαράματα και ανεβαίνοντας στο βουνό Παγκαίον περίμενε την ανατολή του ηλίου, ώστε να τον δει πρώτος. Γι´αυτό, ο Διόνυσος, νευριασμένος μαζί του, έστειλε τις Βασσαρίδες, όπως αναφέρει ο Αισχύλος ο τραγωδός. Τον ξέσκισαν και διασκόρπισαν τα μέλη.

Ο Διόνυσος και ο Ασκληπιός ταυτοποιούνται επίσης μερικές φορές με αυτόν τον Απόλλωνα Ήλιο.

Αλλά στα μυθολογικά κείμενα ο Απόλλων και ο Ήλιος είναι σχεδόν παντού ξεχωριστοί. Ο θεός Ήλιος, ο γιος του Υπερίωνα, με το ηλιακό του άρμα, αν και συχνά αποκαλείται Φοίβος δεν αποκαλείται Απόλλων εκτός από σκόπιμες μη-παραδοσιακές ταυτοποιήσεις. Οι Ρωμαίοι ποιητές συχνά αναφέρονταν στον θεό Ήλιο ως Τιτάν.
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ 

ΚΑΙ ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ

Τι σημαίνει το τίποτα;

Τα πάντα.

-Το φίδι μέσα από την τρύπα μόνο εμείς μπορούμε να το βγάλουμε.

Κάθε μέρα αδιαλείπτως και ενδελεχώς συζητάμε με το τίποτα. Άρα το τίποτα έχει σχέση με την καθημερινότητα.

Το κενό, στην ανατολή, είναι άδειο για το δικό μας γεμάτο νου: Ελπίδας και φόβου, τιμωρίας και ενοχής, αποδοχής και απαρέσκειας. Αυτό το τίποτα, είναι σχεδόν η ζωή μας. Άρα, αν το αλλάξουμε λίγο, συζητάμε για το τίποτα και κατ' επέκταση ζούμε για το τίποτα.

Άρα, δεν ζούμε κάθε μέρα για το πραγματικό. Άρα, έχει μια σχέση το πάνω με το κάτω. Γιατί, συζητάμε με το τίποτα αφού υπάρχει το πραγματικό; Αφού η δύναμη που αισθανόμαστε μέσα σας είναι το πραγματικό. Είμαστε ένας βαθύς πυθμένας με την πραγματικότητα ασάλευτη.

Γιατί δεν προσεγγίζουμε αυτή την πραγματικότητα; Γιατί ζούμε και σπαταλάμε άπειρο χρόνο για το τίποτα; Αυτή η σπατάλη που στηρίζεται πάνω στο τίποτα, είναι η σπατάλη του πολιτισμού μας. Ντρεπόμαστε να πούμε ότι κάθε μέρα μιλάμε με το τίποτα και δυσκολευόμαστε. Καλύτερα να μιλήσουμε για το πραγματικό.

Τόση ώρα παρ' ότι ξέρετε πολύ καλά, ισχυρίζεστε ότι δεν ξέρετε τίποτα, σαν τον Σωκράτη. Άρα ορθώς κάνετε πως δεν ξέρετε. Συζητάμε με το τίποτα και έτσι σιωπούμε με την πραγματικότητα. Όσο υπάρχει αυτή η συζήτηση δεν μπορεί να ακουστεί η πραγματικότητα.

Δεν μπορούν να συνυπάρχουν; Βεβαίως, αλλά όχι με θεμέλιο το τίποτα, παρά μόνον με θεμέλιο την πραγματικότητα.

Στο πιο σαθρό θεμέλιο το πιο γερό σπίτι δεν είναι σταθερό.

(Μόνο το ένα γουρουνάκι έχει γερό σπίτι, τα άλλα το έχουν θεμελιώσει στο τίποτα δηλαδή στις ψευδαισθήσεις).

Μάγια- Πλάνη. Ξέρουμε τη μητέρα μας αλλά όχι τον πατέρα μας ίσως … Πλανάστε και σε αυτό. Ας αρχίσουμε από τη μητέρα. Είμαστε όλοι παιδιά της Μάγια, της μεγάλης πλάνης. Ποια είναι αυτή; Η καθημερινότητα. Όχι μόνον, όλο το σύμπαν είναι μια πλάνη.

Υπάρχει ένα σημείο και δεν υπάρχει τίποτα που δημιουργήθηκε παρά μόνο η ταχύτητα του αντικειμένου. Μέσα σε αυτήν την πλάνη υπάρχει ένας κόκκος πραγματικότητας που πρέπει να τον ανακαλύψουμε. Αυτή η Μάγια, η μητέρα ΥΛΗ, η πλάνη.

Τι είναι αυτή η λεπτή διαχωριστική γραμμή που κάνει το ένα να είναι πλάνη - πλάνη και το άλλο πλάνη που πάει να γίνει πραγματικότητα; Αυτή λοιπόν την πρώτη διάσταση, την ονομάζουμε πρώτη διάσταση της Πραγματικότητας. Με ποια πραγματικότητα θα μπορούσαμε να τη συσχετίσουμε με τον άνθρωπο; Με το σώμα του; Ναι

Ας την ονομάσουμε ανάγκες: Τροφή, νερό και τα λοιπά.

Το πρώτο σκαλοπάτι της πραγματικότητας: Αδήριτες ανάγκες: Δεν αλλάζουν. Και από πού παίρνουμε τη γνώση αυτών των αναγκών; Από τις αισθήσεις. Άρα είναι η πραγματικότητα των αισθήσεων. <<Πρωταρχικά θέλω>>, αναγκαία και άρα παγκόσμια. Είμαστε δεμένοι όπως ο Προμηθέας στον Καύκασο. Πώς εκφράζονται μεσ' την καθημερινότητα; Από τα ένστικτα. Δηλαδή αν η πραγματικότητα μας τελείωνε σ' αυτή την πρώτη κίνηση θα είμαστε ένα ον με ανάγκες, αισθήσεις και ένστικτα.

Έχουμε λοιπόν ένα σημείο που κινείται και όταν η ευθεία κινηθεί τι σχηματίζει; Το επίπεδο. (Πλάνη είναι και αυτό). Αυτό ονομάζεται δεύτερη διάσταση.

Πρώτη διάσταση ανάγκες. Δεύτερη διάσταση… αν λυθεί αυτό τι ψάχνουμε μετά; Τα συναισθήματα. Έχουν σχέση με τις αισθήσεις. Πώς θα πούμε τις ανάγκες σ' αυτό το επίπεδο πραγματικότητας και τα ένστικτα;

Την ανάγκη και τα ένστικτα πώς θα τα λέγαμε;

Επιθυμίες -θέλω, μέσω συναισθημάτων - ΘΕΛΩ, επιθυμίες... (γιατί υπάρχουν και μέσω λογικής).

Καλλιεργούμε ένα τεράστιο ΘΕΛΩ. Θέλω - δεν θέλω πράγματα. Αν είχαμε μέχρι εδώ δυνατότητες δεν θα ήταν το τίποτα αλλά η πραγματικότητα. Θα είμαστε πλήρεις, ευτυχείς, λαμπεροί, καμία αντίφαση, κανένας πόνος παρά μόνο ο αναγκαίος και αναπόφευκτος. Αλλά έχουμε μόνο ως εδώ δυνατότητες;

Πάμε στην τρίτη διάσταση: Όταν κινηθεί ένα επίπεδο τι δημιουργεί; Όγκο - Κύβο.

Μετά τα θέλω τι συμβαίνει άραγε; Τρίτη διάσταση. Τι είναι εκεί; Η νόηση. (Δείχνει δυνατότητα γιατί λογική δεν σημαίνει ότι σκέφτομαι λογικά). Στην τρίτη διάσταση έχω δυνατότητες να κινηθώ με νοημοσύνη. Και αυτό τι δημιουργεί; Συμφέροντα. Δηλαδή έχω ανάγκες, τα κάνω -Θέλω- όταν τα -θέλω- οργανωθούν δημιουργούν συμφέροντα - δεδομένα. Ανοίγει ατραπούς - δίνει κατεύθυνση. Εδώ το κάνει σύστημα. Έχει προθέσεις - δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Πρωταρχική αλήθεια: Κανείς δεν πάει κόντρα στο συμφέρον του. Στον άνθρωπο δίνεται αυτή η τρίτη διάσταση για να μπορεί να επιλέξει. Ο άνθρωπος μπορεί να συζητάει με το τίποτα, αλλά και να σιωπά με το πραγματικό.

Αυτή η πραγματικότητα που ψάχνουμε δεν δικαιώνεται από αυτά που ξέρουμε, αλλά μάλλον από αυτά που δεν ξέρουμε.

Ο εξωγήινος τώρα λέει: Δεν έχετε ακούσει ότι υπάρχει και τέταρτη διάσταση; Ναι; Δεν είμαι οι ανάγκες μου, τα θέλω και τα συμφέροντα μου; Η τέταρτη διάσταση έρχεται και τα καλύπτει όλα και τους δίνει κατεύθυνση. Η διάσταση της δικιάς μας πραγματικότητας, είναι δικιά μας, μας ανήκει, κι εμείς οι ίδιοι την έχουμε στερήσει στον εαυτό μας. Έχουμε φτάσει στους Λαιστρυγόνες, στους Κύκλωπες, στην Κίρκη αλλά όχι στην Ιθάκη.

Ποια η τέταρτη διάσταση; Ο χρόνος• ποιος χρόνος; Θα τον ονομάζαμε μη χρόνο η μυθικό χρόνο. Όσο εργαζόμαστε μέσα στην πλάνη, με την πλάνη, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ' τις τρεις διαστάσεις.

Άρα τι κάνει ο αρχαίος; Φεύγει από τις τρεις διαστάσεις - Ιστορία και πάει στην Μυθική πλάνη τη μυθολογία. Από τι αποτελείται η μυθολογία; Από ήρωες. Άρα τι απαιτεί η τέταρτη διάσταση; Ήρωες.

Σεφέρης: <<Οι ήρωες περπατούν στα σκοτεινά>>. Άρα ο ήρωας πάει σε περιοχές που δεν γνωρίζει.

Άρα οι συζητήσεις μας με το τίποτα τι είναι; Το γνωστό. Η τρομερή είδηση είναι το γνωστό, αυτά που χιλιάδες χρόνια επαναλαμβάνονται. Ένας στίχος λέει: <<Από την πτώση της Τροίας ουδέν νεώτερον>>. Τίποτα καινούργιο δεν λέμε. Είναι αφόρητη αυτή η πλήξη.

Άρα αυτή η τέταρτη διάσταση μας καλεί σε έναν ηρωικό τρόπο ζωής για να αντιμετωπίσουμε το δράκο. Ο ήρωας δεν προλαβαίνει να τα πει, τα ζει κάθε στιγμή. Χρειάζεται να μας θαυμάζουν πιο αξιόλογοι από μας όπως ο Λάο-Τσε θαυμάζει τον Κομφούκιο.

Η ελεύθερη πτώση σε υποχρεώνει μόνο κάτι. Να βγάλεις φτερά. Έχετε βγάλει φτερά; Ο δάσκαλος υπάρχει μόνο και μόνο για να μας πει, υπάρχει και η τέταρτη διάσταση. Όλα τα άλλα είναι απλώς χειραγώγηση.

Άρα, αυτή η τέταρτη διάσταση δεν έχει δεδομένα. Μόνον να ρωτάει ξέρει σαν τον τρελό. Μόνο να καίγεται και να αναγεννάται από τις στάχτες της.

Έχει ένα στοιχείο η πραγματικότητα: Όταν τη ζήσεις δεν αλλάζει. Αυτό που θα βιώσεις με την πραγματικότητα δεν υπάρχει περίπτωση να το αναθεωρήσεις. Άρα, ψάξτε μέσα σας για κάτι που δεν αλλάζει με τίποτα.

Σ' αυτή την τέταρτη διάσταση τώρα, ποιος αποφασίζει; Αν κάποιος ρωτήσει τι είναι το ΤΑΟ και κάποιος άλλος του απαντήσει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος ξέρει τι είναι το ΤΑΟ λένε οι Κινέζοι...